Asociación dos valores séricos de transferrina deficiente en carbohidratos (transferrina desialilada) con alteracións metabólicas frecuentes na poboación
Autoría
F.D.L.O.B.
Grao en Medicina
F.D.L.O.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes e obxectivo: Os niveis séricos de transferrina deficiente en carbohidratos (CDT, a suma dos seus glicoconxugados asialilados e disialilados) son un marcador comercial do abuso de alcohol. Este estudo tivo como obxectivo investigar, nunha poboación adulta xeral, a posible influencia de factores metabólicos nos niveis séricos de CDT e o valor predictivo das glicoconxugacións da transferrina para o desenvolvemento da diabetes mellitus. Métodos: Os niveis séricos de CDT medíronse mediante electroforese capilar en 1516 individuos (idade mediana de 52 anos; 55,3% mulleres) seleccionados ao azar da poboación adulta xeral dun municipio. Resultados: O índice de masa corporal e a presenza de diabetes mellitus modificaron o efecto do consumo de alcohol sobre os niveis de CDT; é dicir, os niveis de CDT en bebedores excesivos foron máis baixos en persoas con obesidade que en aquelas con peso normal, e tamén foron máis baixos en persoas con diabetes que en individuos normoglucémicos. A abundancia relativa das isoformas de transferrina non se asociou significativamente co desenvolvemento da diabetes mellitus tras un seguimento medio de 7,4 anos. Conclusións: Existe unha interacción entre o consumo de alcohol e os factores asociados coa resistencia á insulina en relación coa sialilación da transferrina. O valor diagnóstico da CDT para a detección do consumo excesivo de alcohol pode estar limitado en pacientes con obesidade ou diabetes mellitus.
Antecedentes e obxectivo: Os niveis séricos de transferrina deficiente en carbohidratos (CDT, a suma dos seus glicoconxugados asialilados e disialilados) son un marcador comercial do abuso de alcohol. Este estudo tivo como obxectivo investigar, nunha poboación adulta xeral, a posible influencia de factores metabólicos nos niveis séricos de CDT e o valor predictivo das glicoconxugacións da transferrina para o desenvolvemento da diabetes mellitus. Métodos: Os niveis séricos de CDT medíronse mediante electroforese capilar en 1516 individuos (idade mediana de 52 anos; 55,3% mulleres) seleccionados ao azar da poboación adulta xeral dun municipio. Resultados: O índice de masa corporal e a presenza de diabetes mellitus modificaron o efecto do consumo de alcohol sobre os niveis de CDT; é dicir, os niveis de CDT en bebedores excesivos foron máis baixos en persoas con obesidade que en aquelas con peso normal, e tamén foron máis baixos en persoas con diabetes que en individuos normoglucémicos. A abundancia relativa das isoformas de transferrina non se asociou significativamente co desenvolvemento da diabetes mellitus tras un seguimento medio de 7,4 anos. Conclusións: Existe unha interacción entre o consumo de alcohol e os factores asociados coa resistencia á insulina en relación coa sialilación da transferrina. O valor diagnóstico da CDT para a detección do consumo excesivo de alcohol pode estar limitado en pacientes con obesidade ou diabetes mellitus.
Dirección
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
González Vidal, Tomás Cotitoría
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
González Vidal, Tomás Cotitoría
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Trasplante Hepático como Tratamento do Colanxiocarcinoma Hiliar
Autoría
L.M.F.O.
Grao en Medicina
L.M.F.O.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución e obxectivos: O CCA é os segundo tumor maligno primario máis frecuente no fígado, só por detrás do hepatocarcinoma, sendo moito máis frecuente en persoas con colanxitis esclerosante primaria e en certas rexións do mundo. Supón o 13% das mortes por neoplasias malignas. Presenta unha mala supervivencia, que varía en función da súa localización e do estadio no que se atope. O seu tratamento é, aínda ao día de hoxe, todo un reto, sendo o estándar a resección cirúrxica. Este traballo pretende analizar o papel do TH no tratamento do CCAh (ou tumor de Klatskin), comparar os resultados de otros tratamentos complementarios ao estándar e evaluar as implicacións técnicas, loxísticas e éticas da Oncoloxía do trasplante en relación có CCAh. Materiais e métodos: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica seguindo os criterios PRISMA. Realizouse unha búsqueda en PubMed e Cochrane. Resultados: Identificáronse un total de 65 artigos, dos cales 13 foron elixidos para a súa inclusión final no traballo. Conclusións: O TH pode llegar a ser un tratamento eficaz no CCAh en pacientes seleccionados mediante criterios estrictos e nos cales se poida completar o réxime de QRT neoadyuvante. No obstante, necesítanse máis estudos para establecelo como un tratamento de rutina nesta indicación. A QT combinada de gemcitabina e cisplatino, a EPDR, o DBP ou a resección vascular de vena porta poden ser beneficiosas en pacientes seleccionados, mentres que a resección de vena hepática non se recomenda de rutina. A CMI require máis estudos para poder recomendarse como alternativa a cirurxía aberta tradicional. A utilización de máquinas de perfusión normotérmica, a redución do tamaño do trasplante ou a implantación da técnica RAPID poden ser de axuda como métodos de ampliación da reserva de donantes de fígado.
Introdución e obxectivos: O CCA é os segundo tumor maligno primario máis frecuente no fígado, só por detrás do hepatocarcinoma, sendo moito máis frecuente en persoas con colanxitis esclerosante primaria e en certas rexións do mundo. Supón o 13% das mortes por neoplasias malignas. Presenta unha mala supervivencia, que varía en función da súa localización e do estadio no que se atope. O seu tratamento é, aínda ao día de hoxe, todo un reto, sendo o estándar a resección cirúrxica. Este traballo pretende analizar o papel do TH no tratamento do CCAh (ou tumor de Klatskin), comparar os resultados de otros tratamentos complementarios ao estándar e evaluar as implicacións técnicas, loxísticas e éticas da Oncoloxía do trasplante en relación có CCAh. Materiais e métodos: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica seguindo os criterios PRISMA. Realizouse unha búsqueda en PubMed e Cochrane. Resultados: Identificáronse un total de 65 artigos, dos cales 13 foron elixidos para a súa inclusión final no traballo. Conclusións: O TH pode llegar a ser un tratamento eficaz no CCAh en pacientes seleccionados mediante criterios estrictos e nos cales se poida completar o réxime de QRT neoadyuvante. No obstante, necesítanse máis estudos para establecelo como un tratamento de rutina nesta indicación. A QT combinada de gemcitabina e cisplatino, a EPDR, o DBP ou a resección vascular de vena porta poden ser beneficiosas en pacientes seleccionados, mentres que a resección de vena hepática non se recomenda de rutina. A CMI require máis estudos para poder recomendarse como alternativa a cirurxía aberta tradicional. A utilización de máquinas de perfusión normotérmica, a redución do tamaño do trasplante ou a implantación da técnica RAPID poden ser de axuda como métodos de ampliación da reserva de donantes de fígado.
Dirección
Fernández Castroagudin, Javier (Titoría)
Fernández Castroagudin, Javier (Titoría)
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Resultados clínicos da reparación artroscópica de manguito rotador en lesións combinadas do tendón subescapular e supraespinoso.
Autoría
R.O.G.
Grao en Medicina
R.O.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: As esgazaduras combinadas do tendón subescapular (SC) e supraespinoso (SE) son unha causa común de dor e disfunción do ombro. Estas lesións poden ser postraumáticas ou ben dexenerativas, sendo estas últimas as máis frecuentes. A indicación cirúrxica establécese en virtude de certos parámetros como idade do paciente, antecedente traumático, tempo de evolución, atrofia muscular ou mala resposta ao tratamento conservador, entre outros factores. O presente estudo avalía os resultados clínicos de pacientes intervidos cirurxicamente de lesións anterosuperiores do manguito rotador, realizando reparación artroscópica. Métodos: Levouse a cabo un estudo prospectivo con 53 pacientes sometidos a reparación artroscópica de lesión combinadas do SC e SE entre 2017 e 2023. Avaliáronse variables como rango de mobilidade activa, forza muscular, dor e funcionalidade mediante as escalas: Constant-Murley Score (CMS), Simple Shoulder Test (SST), Subjective Shoulder Value (SSV) y Escala Visual Analógica (EVA). Os datos analizáronse estatisticamente comparando valores pre e posoperatorios. Resultados: Observáronse mellorías significativas na mobilización activa en flexión (29.5 graos), abdución (37.9 graos) e rotación interna, pero non obxectivamos cambios significativos en rotación externa. A forza muscular mellorou significativamente en todas as direccións avaliadas. A dor reduciuse notoriamente (diferenza media de 5.9 en EVA) e as escalas funcionais (CMS, SST, SSV) mostraron melloras clinicamente relevantes. Conclusións: A reparación artroscópica é efectiva para mellorar o rango de mobilidade e a forza muscular do ombro, así como para reducir a dor en pacientes con esgazaduras combinadas do SC e SE. Recoméndase continuar con este protocolo, aínda que suxírese investigar estratexias para optimizar a recuperación da rotación externa e personalizar a rehabilitación.
Antecedentes: As esgazaduras combinadas do tendón subescapular (SC) e supraespinoso (SE) son unha causa común de dor e disfunción do ombro. Estas lesións poden ser postraumáticas ou ben dexenerativas, sendo estas últimas as máis frecuentes. A indicación cirúrxica establécese en virtude de certos parámetros como idade do paciente, antecedente traumático, tempo de evolución, atrofia muscular ou mala resposta ao tratamento conservador, entre outros factores. O presente estudo avalía os resultados clínicos de pacientes intervidos cirurxicamente de lesións anterosuperiores do manguito rotador, realizando reparación artroscópica. Métodos: Levouse a cabo un estudo prospectivo con 53 pacientes sometidos a reparación artroscópica de lesión combinadas do SC e SE entre 2017 e 2023. Avaliáronse variables como rango de mobilidade activa, forza muscular, dor e funcionalidade mediante as escalas: Constant-Murley Score (CMS), Simple Shoulder Test (SST), Subjective Shoulder Value (SSV) y Escala Visual Analógica (EVA). Os datos analizáronse estatisticamente comparando valores pre e posoperatorios. Resultados: Observáronse mellorías significativas na mobilización activa en flexión (29.5 graos), abdución (37.9 graos) e rotación interna, pero non obxectivamos cambios significativos en rotación externa. A forza muscular mellorou significativamente en todas as direccións avaliadas. A dor reduciuse notoriamente (diferenza media de 5.9 en EVA) e as escalas funcionais (CMS, SST, SSV) mostraron melloras clinicamente relevantes. Conclusións: A reparación artroscópica é efectiva para mellorar o rango de mobilidade e a forza muscular do ombro, así como para reducir a dor en pacientes con esgazaduras combinadas do SC e SE. Recoméndase continuar con este protocolo, aínda que suxírese investigar estratexias para optimizar a recuperación da rotación externa e personalizar a rehabilitación.
Dirección
GARCIA GARCIA, MANUEL (Titoría)
Fernández Cortiñas, Ana Belén Cotitoría
GARCIA GARCIA, MANUEL (Titoría)
Fernández Cortiñas, Ana Belén Cotitoría
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
Revisión sistemática da suplementación con vitamina A para a prevención da displasia broncopulmonar en neonatos grandes prematuros.
Autoría
A.R.O.
Grao en Medicina
A.R.O.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A displasia broncopulmonar (DBP) é unha das complicacións máis frecuentes nos neonatos prematuros. Cos avances na atención neonatal, esta entidade mudou en concepto e etiopatoxénese. Non obstante, ata o 25 % dos neonatos de menos de 32 semanas de idade xestacional continúan a sufrir de trastorno límite da personalidade, polo que as medidas e estratexias preventivas son cada vez máis importantes. A vitamina A é unha forma de prevención posnatal que, aínda que foi investigada, segue sendo incerta e debatida en canto á súa eficacia e certeza na prevención desta lesión. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión sistemática para avaliar a eficacia da suplementación con vitamina A na prevención da DBP en neonatos prematuros de menos de 32 semanas, comparando a incidencia desta enfermidade pulmonar entre os neonatos que reciben dita suplementación e os que non. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática, seguindo os criterios das directrices PRISMA, de estudos que tratan a suplementación con vitamina A en neonatos prematuros en relación coa incidencia de displasia broncopulmonar. Resultados: Esta revisión está composta por tres artigos axustados aos criterios de inclusión e exclusión impostos, estudos publicados entre 2004 e 2024, accesibles tanto en inglés como en español, sendo a poboación de recén nacidos moi prematuros (de menos de 32 semanas), tendo como resultado primario ou secundario a incidencia de displasia broncopulmonar e sendo ensaios clínicos, así como estudos observacionais de nenos e casos clínicos. Dous dos estudos incluídos demostraron unha melloría clínica como resultado primario, ademais dunha posible diminución na incidencia de displasia broncopulmonar. Todos os estudos incluídos demostraron un aumento nos niveis séricos desta suplementación na poboación do estudo. Conclusións: O número de estudos e a información dispoñible son insuficientes para establecer evidencias claras do uso da vitamina A para reducir a incidencia da displasia broncopulmonar, polo que se necesitan máis estudos para chegar a unha conclusión clara.
Introdución: A displasia broncopulmonar (DBP) é unha das complicacións máis frecuentes nos neonatos prematuros. Cos avances na atención neonatal, esta entidade mudou en concepto e etiopatoxénese. Non obstante, ata o 25 % dos neonatos de menos de 32 semanas de idade xestacional continúan a sufrir de trastorno límite da personalidade, polo que as medidas e estratexias preventivas son cada vez máis importantes. A vitamina A é unha forma de prevención posnatal que, aínda que foi investigada, segue sendo incerta e debatida en canto á súa eficacia e certeza na prevención desta lesión. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión sistemática para avaliar a eficacia da suplementación con vitamina A na prevención da DBP en neonatos prematuros de menos de 32 semanas, comparando a incidencia desta enfermidade pulmonar entre os neonatos que reciben dita suplementación e os que non. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática, seguindo os criterios das directrices PRISMA, de estudos que tratan a suplementación con vitamina A en neonatos prematuros en relación coa incidencia de displasia broncopulmonar. Resultados: Esta revisión está composta por tres artigos axustados aos criterios de inclusión e exclusión impostos, estudos publicados entre 2004 e 2024, accesibles tanto en inglés como en español, sendo a poboación de recén nacidos moi prematuros (de menos de 32 semanas), tendo como resultado primario ou secundario a incidencia de displasia broncopulmonar e sendo ensaios clínicos, así como estudos observacionais de nenos e casos clínicos. Dous dos estudos incluídos demostraron unha melloría clínica como resultado primario, ademais dunha posible diminución na incidencia de displasia broncopulmonar. Todos os estudos incluídos demostraron un aumento nos niveis séricos desta suplementación na poboación do estudo. Conclusións: O número de estudos e a información dispoñible son insuficientes para establecer evidencias claras do uso da vitamina A para reducir a incidencia da displasia broncopulmonar, polo que se necesitan máis estudos para chegar a unha conclusión clara.
Dirección
AVILA ALVAREZ, ALEJANDRO (Titoría)
AVILA ALVAREZ, ALEJANDRO (Titoría)
Tribunal
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
Patient blood management (PBM) no Embarazo e Parto: Revisión bibliográfica
Autoría
M.G.D.
Grao en Medicina
M.G.D.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A hemorraxia obstétrica representa unha das principais causas de morbilidade e mortalidade materna a nivel mundial. Este Traballo de Fin de Grao aborda a aplicación do Patient Blood Management (PBM) como estratexia multidisciplinar orientada a optimizar o manexo do sangue no contexto do embarazo, parto e puerperio. A través dunha revisión bibliográfica da literatura científica recente, analízanse os piares fundamentais do PBM: a optimización da masa eritrocitaria, a redución da perda sanguínea e a mellora da tolerancia á anemia. Avalíanse intervencións como a corrección proactiva da anemia ferropénica, o uso racional de transfusións, a profilaxe farmacolóxica (ácido tranexámico, uterotónicos) e técnicas cirúrxicas conservadoras (balón intrauterino, suturas compresivas). O traballo destaca a necesidade de implementar protocolos individualizados e baseados en evidencias que garantan unha atención segura e eficaz para a xestante, especialmente en escenarios de alto risco hemorráxico. Examínanse ademais as implicacións éticas, legais e organizativas para a implementación do PBM na práctica clínica, así como os seus beneficios en termos de redución de complicacións, custos e mellora da recuperación posparto. Finalmente, propóñense recomendacións para a práctica clínica e liñas de investigación futura, orientadas a reforzar o enfoque preventivo, personalizado e sostible no manexo do sangue materno.
A hemorraxia obstétrica representa unha das principais causas de morbilidade e mortalidade materna a nivel mundial. Este Traballo de Fin de Grao aborda a aplicación do Patient Blood Management (PBM) como estratexia multidisciplinar orientada a optimizar o manexo do sangue no contexto do embarazo, parto e puerperio. A través dunha revisión bibliográfica da literatura científica recente, analízanse os piares fundamentais do PBM: a optimización da masa eritrocitaria, a redución da perda sanguínea e a mellora da tolerancia á anemia. Avalíanse intervencións como a corrección proactiva da anemia ferropénica, o uso racional de transfusións, a profilaxe farmacolóxica (ácido tranexámico, uterotónicos) e técnicas cirúrxicas conservadoras (balón intrauterino, suturas compresivas). O traballo destaca a necesidade de implementar protocolos individualizados e baseados en evidencias que garantan unha atención segura e eficaz para a xestante, especialmente en escenarios de alto risco hemorráxico. Examínanse ademais as implicacións éticas, legais e organizativas para a implementación do PBM na práctica clínica, así como os seus beneficios en termos de redución de complicacións, custos e mellora da recuperación posparto. Finalmente, propóñense recomendacións para a práctica clínica e liñas de investigación futura, orientadas a reforzar o enfoque preventivo, personalizado e sostible no manexo do sangue materno.
Dirección
Varela Durán, Marina (Titoría)
Varela Durán, Marina (Titoría)
Estudo comparativo da calidade da Ventilación Manual Guiada fronte á Convencional en UCI
Autoría
A.Z.R.
Grao en Medicina
A.Z.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A cotiandade coa que se realiza a ventilación manual conleva asumir que esta se leva a cabo correctamente e acordoe ás características do paciente e as súas necesidades, polas enfermeiras e médicos máis experimentados. Sendo esta unha técnica totalmente incontrolada e operador dependente. Todo isto lévanos a cometer un gran número de erros, supoñendo un tratamento subóptimo para os nosos pacientes. Con este estudo preténdese primeiro avaliar a calidade da ventilación realizada tanto por médicos como enfermeiras na UCI cando se fai a cegas e despois realizando a mesma ventilación polo mesmo profesional cun dispositivo de retroalimentación a tempo real na ventilación e comparando ambos resultados.
A cotiandade coa que se realiza a ventilación manual conleva asumir que esta se leva a cabo correctamente e acordoe ás características do paciente e as súas necesidades, polas enfermeiras e médicos máis experimentados. Sendo esta unha técnica totalmente incontrolada e operador dependente. Todo isto lévanos a cometer un gran número de erros, supoñendo un tratamento subóptimo para os nosos pacientes. Con este estudo preténdese primeiro avaliar a calidade da ventilación realizada tanto por médicos como enfermeiras na UCI cando se fai a cegas e despois realizando a mesma ventilación polo mesmo profesional cun dispositivo de retroalimentación a tempo real na ventilación e comparando ambos resultados.
Dirección
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
RODRIGUEZ RUIZ, EMILIO Cotitoría
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
RODRIGUEZ RUIZ, EMILIO Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
Análise epidemiolóxico do Cancro Gástrico na Área Sanitaria de Vigo
Autoría
S.M.H.
Grao en Medicina
S.M.H.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: O cancro gástrico é actualmente unha das neoplasias máis frecuentes en todo o mundo e en España. Algúns dos factores de risco máis relevantes para o seu desenvolvemento son: a infección por Helicobacter pylori, o tabaco, o alcol e a dieta, entre outros. A idade media no momento do diagnóstico é de 70 anos. Non hai datos reais acerca da incidencia na nosa área sanitaria. OBXECTIVOS: O obxectivo principal é coñecer a incidencia do cancro gástrico na poboación adulta da área sanitaria de Vigo, así como obter as características epidemiolóxicas e clínicas dos pacientes con esta neoplasia. Ademais, avaliar se o protocolo actual de cribado é axeitado para esta poboación. MATERIAL E MÉTODOS: Estudo epidemiolóxico prospectivo observacional, multicéntrico rexional de base poboacional. Período de inclusión de 12 meses (marzo de 2023 - marzo de 2024). Recolléronse as características clínicas e epidemiolóxicas dos pacientes diagnosticados neste periodo nos hospitais da Área Sanitaria de Vigo. RESULTADOS: Analizáronse 108 pacientes distribuídos entre dous hospitais e observouse que, a incidencia, é dicir, a taxa axustada para ambos sexos é de 20,02 por cada 100.000 habi-tantes/ano, o que reflicte un risco intermedio de cancro gástrico, a diferenza do risco baixo que presenta España. Ademais, evidenciouse que esta incidencia é o triplo nos homes que nas mulle-res. A mediana de idade no diagnóstico é de 74 anos e o 60% dos pacientes presentan cancro gástrico de tipo intestinal. CONCLUSIÓNS: A incidencia do cancro gástrico en España é baixa, porén, no noso territorio de estudo é máis elevada. Con estes resultados cómpre reavaliar as medidas preventivas e de cribado da nosa poboación, xa que actualmente estanse a seguir unhas guías que non están adap-tadas a este nivel elevado de risco.
INTRODUCIÓN: O cancro gástrico é actualmente unha das neoplasias máis frecuentes en todo o mundo e en España. Algúns dos factores de risco máis relevantes para o seu desenvolvemento son: a infección por Helicobacter pylori, o tabaco, o alcol e a dieta, entre outros. A idade media no momento do diagnóstico é de 70 anos. Non hai datos reais acerca da incidencia na nosa área sanitaria. OBXECTIVOS: O obxectivo principal é coñecer a incidencia do cancro gástrico na poboación adulta da área sanitaria de Vigo, así como obter as características epidemiolóxicas e clínicas dos pacientes con esta neoplasia. Ademais, avaliar se o protocolo actual de cribado é axeitado para esta poboación. MATERIAL E MÉTODOS: Estudo epidemiolóxico prospectivo observacional, multicéntrico rexional de base poboacional. Período de inclusión de 12 meses (marzo de 2023 - marzo de 2024). Recolléronse as características clínicas e epidemiolóxicas dos pacientes diagnosticados neste periodo nos hospitais da Área Sanitaria de Vigo. RESULTADOS: Analizáronse 108 pacientes distribuídos entre dous hospitais e observouse que, a incidencia, é dicir, a taxa axustada para ambos sexos é de 20,02 por cada 100.000 habi-tantes/ano, o que reflicte un risco intermedio de cancro gástrico, a diferenza do risco baixo que presenta España. Ademais, evidenciouse que esta incidencia é o triplo nos homes que nas mulle-res. A mediana de idade no diagnóstico é de 74 anos e o 60% dos pacientes presentan cancro gástrico de tipo intestinal. CONCLUSIÓNS: A incidencia do cancro gástrico en España é baixa, porén, no noso territorio de estudo é máis elevada. Con estes resultados cómpre reavaliar as medidas preventivas e de cribado da nosa poboación, xa que actualmente estanse a seguir unhas guías que non están adap-tadas a este nivel elevado de risco.
Dirección
DE CASTRO PARGA, MARIA LUISA (Titoría)
Fernández Fernández, Nereida Cotitoría
DE CASTRO PARGA, MARIA LUISA (Titoría)
Fernández Fernández, Nereida Cotitoría
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Utilización de LIPSS para optimizar as superficies de implantes e próteses.
Autoría
A.L.T.E.
Grao en Medicina
A.L.T.E.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución A integración exitosa de implantes ortopédicos depende da interacción entre o biomaterial e o entorno biolóxico. Neste contexto, as estruturas superficiais periódicas inducidas por láser (LIPSS) emerxen como unha técnica prometedora para optimizar as propiedades do titanio, mellorando a osteointegración sen necesidade de recubrimentos químicos. Estas estruturas permiten modificar a topografía superficial a escala nanométrica, o que inflúe positivamente na adhesión, proliferación e diferenciación celular. Obxectivos Este estudo plantexouse como resposta á necesidade de implementar tratamentos superficiais eficaces, reproducibles e clinicamente viables en implantes biomédicos. Os seus principais obxectivos foron: deseñar un protocolo para xerar LIPSS en discos de titanio mediante láser de femtosegundo; analizar o seu efecto sobre a resposta inflamatoria inducida por LPS; avaliar a súa influencia sobre a diferenciación osteoblástica e adipoxénica de células nai mesenquimais humanas; e establecer os parámetros óptimos para maximizar a osteointegración sen recorrer a axentes externos nin recubrimentos, coa vista posta na súa futura aplicación clínica en implantes fabricados mediante impresión 3D. Material e Métodos Deseñouse un estudo in vitro utilizando discos de titanio ASTM 23 tratados con láser de femtosegundo, variando a enerxía entre 30 e 100 mJ para xerar superficies con diferentes rugosidades. Avaliáronse marcadores de inflamación e de diferenciación celular osteo/adipoxénica mediante cultivos de células nai mesenquimais humanas. Realizáronse ensaios de inflamación con LPS e de diferenciación osteoblástica e adipoxénica en ciclos programados, e analizáronse os resultados mediante qPCR e probas estatísticas tipo ANOVA. Conclusión As superficies tratadas con LIPSS, especialmente con 50 mJ de enerxía, promoveron significativamente a diferenciación osteoblástica, reduciron a inflamación inducida por LPS e diminuíron a expresión de marcadores adipoxénicos. Todo iso sen empregar fármacos nin recubrimentos adicionais. Estes achados sitúan as LIPSS como unha estratexia eficaz para mellorar a integración ósea e previr complicacións como o afrouxamento aséptico en implantes personalizados, sentando as bases para a súa futura implementación clínica en ortopedia e odontoloxía.
Introdución A integración exitosa de implantes ortopédicos depende da interacción entre o biomaterial e o entorno biolóxico. Neste contexto, as estruturas superficiais periódicas inducidas por láser (LIPSS) emerxen como unha técnica prometedora para optimizar as propiedades do titanio, mellorando a osteointegración sen necesidade de recubrimentos químicos. Estas estruturas permiten modificar a topografía superficial a escala nanométrica, o que inflúe positivamente na adhesión, proliferación e diferenciación celular. Obxectivos Este estudo plantexouse como resposta á necesidade de implementar tratamentos superficiais eficaces, reproducibles e clinicamente viables en implantes biomédicos. Os seus principais obxectivos foron: deseñar un protocolo para xerar LIPSS en discos de titanio mediante láser de femtosegundo; analizar o seu efecto sobre a resposta inflamatoria inducida por LPS; avaliar a súa influencia sobre a diferenciación osteoblástica e adipoxénica de células nai mesenquimais humanas; e establecer os parámetros óptimos para maximizar a osteointegración sen recorrer a axentes externos nin recubrimentos, coa vista posta na súa futura aplicación clínica en implantes fabricados mediante impresión 3D. Material e Métodos Deseñouse un estudo in vitro utilizando discos de titanio ASTM 23 tratados con láser de femtosegundo, variando a enerxía entre 30 e 100 mJ para xerar superficies con diferentes rugosidades. Avaliáronse marcadores de inflamación e de diferenciación celular osteo/adipoxénica mediante cultivos de células nai mesenquimais humanas. Realizáronse ensaios de inflamación con LPS e de diferenciación osteoblástica e adipoxénica en ciclos programados, e analizáronse os resultados mediante qPCR e probas estatísticas tipo ANOVA. Conclusión As superficies tratadas con LIPSS, especialmente con 50 mJ de enerxía, promoveron significativamente a diferenciación osteoblástica, reduciron a inflamación inducida por LPS e diminuíron a expresión de marcadores adipoxénicos. Todo iso sen empregar fármacos nin recubrimentos adicionais. Estes achados sitúan as LIPSS como unha estratexia eficaz para mellorar a integración ósea e previr complicacións como o afrouxamento aséptico en implantes personalizados, sentando as bases para a súa futura implementación clínica en ortopedia e odontoloxía.
Dirección
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
Jorge Mora, Alberto Agustín Cotitoría
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
Jorge Mora, Alberto Agustín Cotitoría
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
Vertixe na infancia e adolescencia
Autoría
S.B.M.
Grao en Medicina
S.B.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A vertixe e as alteración vestibulares son un síntoma moi frecuente e discapacitante na poboación cereal, causante moi frecuente e discapacitante na poboación xeral, causante dun impacto significativo na calidade de vida dos pacientes. Afortunadamente, na idade pediátrica a vértiga constitúe unha entidade menos habitual en comparación cos adultos, aínda que cunha prevalencia probablemente subestimada. Tanto a orixe, distinta a dos adultos, como os síntomas que frecuentemente non son ben interpretados, poden dificultar o diagnóstico e o tratamento, coa ansiedade que conleva para o paciente e a súa familia. Nos últimos anos revisáronse e actualizáronse os criterios diagnósticos da vertixe infantil e a súa abordaxe.
A vertixe e as alteración vestibulares son un síntoma moi frecuente e discapacitante na poboación cereal, causante moi frecuente e discapacitante na poboación xeral, causante dun impacto significativo na calidade de vida dos pacientes. Afortunadamente, na idade pediátrica a vértiga constitúe unha entidade menos habitual en comparación cos adultos, aínda que cunha prevalencia probablemente subestimada. Tanto a orixe, distinta a dos adultos, como os síntomas que frecuentemente non son ben interpretados, poden dificultar o diagnóstico e o tratamento, coa ansiedade que conleva para o paciente e a súa familia. Nos últimos anos revisáronse e actualizáronse os criterios diagnósticos da vertixe infantil e a súa abordaxe.
Dirección
SOTO VARELA, ANDRES (Titoría)
PALLAS PALLAS, ESTRELLA Cotitoría
SOTO VARELA, ANDRES (Titoría)
PALLAS PALLAS, ESTRELLA Cotitoría
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
Achega da medición de biomarcadores de dano cerebral no manexo do paciente con traumatismo cranioencefálico leve en Urxencias.
Autoría
F.F.H.
Grao en Medicina
F.F.H.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: Os TCE leves son os TCE máis frecuentes e poden ter complicacións graves a pesar da súa aparente benignidade. O seu prognóstico depende tamén de factores como idade, comorbilidades e mecanismo do trauma. O manexo do TCE leve en urxencias é controvertido, xa que as guías clínicas e escalas existentes teñen baixa capacidade preditiva polo que a decisión depende do xuízo clínico e a presenza de factores de risco. Isto xera sobreutilización de TC, práctica de medicina defensiva e necesidade urxente de protocolos estandarizados que eviten irradiación innecesaria e reduzan custos. Os biomarcadores como GFAP e UCH-L1 demostraron ser ferramentas prometedoras para detectar dano cerebral agudo en TCE leve, reducindo o uso innecesario de TC en urxencias. Ambos se liberan na fase aguda tras o traumatismo e presentan alta sensibilidade e valor preditivo negativo, permitindo decisións clínicas seguras e eficientes. O seu uso está protocolizado en pacientes con TCE leve, sempre dentro das 12 horas postrauma. Aínda que a súa implementación mellora a atención e optimiza recursos, aínda enfronta barreiras formación do persoal e resistencia ao cambio. OBXECTIVOS: Con esta revisión sistemática preténdese facer unha análise da bibliografía publicada achega do TCE leve e o seu manexo nos Servizos de Urxencias coa finalidade de estudar a achega dos biomarcadores de dano cerebral nas Urxencias hospitalarias, ademais de concluír se a súa medición nestes pacientes é unha ferramenta válida para discriminar a indicación ou non de realizar unha proba de imaxe radiolóxica. MÉTODOS: Revisión sistemática na que se realizou unha procura da literatura publicada acerca dos biomarcadores de dano cerebral en MEDLINE (Pubmed) desde 2020 ata a data. RESULTADOS: A medición en mostra serolóxica de GFAP e UCH-L1 tras un TCE leve dentro das 12 primeiras horas postrauma e a súa interpretación de maneira combinada, teñen unha sensibilidade e VPN do 100% para descartar LI aguda en TC. É, por tanto, unha excelente proba de cribado nas Urxencias hospitalarias para asegurar a ausencia de anomalías en proba de imaxe radiolóxica ou, pola contra, determinar a necesidade de realizala. CONCLUSIÓNS: A implantación do test rápido de biomarcadores nos servizos de Urxencias permitiría unha optimización dos recursos, evitando a realización de probas adicionais a pacientes que realmente non as necesitan. Supoñería ademais un importante aforro económico para o hospital, xa que é unha proba máis barata que a TC. Para o paciente implicaría a ausencia de radiación se non é estritamente necesaria, ademais de reducir o seu tempo nos servizos de Urxencias ao ser unha proba rápida.
INTRODUCIÓN: Os TCE leves son os TCE máis frecuentes e poden ter complicacións graves a pesar da súa aparente benignidade. O seu prognóstico depende tamén de factores como idade, comorbilidades e mecanismo do trauma. O manexo do TCE leve en urxencias é controvertido, xa que as guías clínicas e escalas existentes teñen baixa capacidade preditiva polo que a decisión depende do xuízo clínico e a presenza de factores de risco. Isto xera sobreutilización de TC, práctica de medicina defensiva e necesidade urxente de protocolos estandarizados que eviten irradiación innecesaria e reduzan custos. Os biomarcadores como GFAP e UCH-L1 demostraron ser ferramentas prometedoras para detectar dano cerebral agudo en TCE leve, reducindo o uso innecesario de TC en urxencias. Ambos se liberan na fase aguda tras o traumatismo e presentan alta sensibilidade e valor preditivo negativo, permitindo decisións clínicas seguras e eficientes. O seu uso está protocolizado en pacientes con TCE leve, sempre dentro das 12 horas postrauma. Aínda que a súa implementación mellora a atención e optimiza recursos, aínda enfronta barreiras formación do persoal e resistencia ao cambio. OBXECTIVOS: Con esta revisión sistemática preténdese facer unha análise da bibliografía publicada achega do TCE leve e o seu manexo nos Servizos de Urxencias coa finalidade de estudar a achega dos biomarcadores de dano cerebral nas Urxencias hospitalarias, ademais de concluír se a súa medición nestes pacientes é unha ferramenta válida para discriminar a indicación ou non de realizar unha proba de imaxe radiolóxica. MÉTODOS: Revisión sistemática na que se realizou unha procura da literatura publicada acerca dos biomarcadores de dano cerebral en MEDLINE (Pubmed) desde 2020 ata a data. RESULTADOS: A medición en mostra serolóxica de GFAP e UCH-L1 tras un TCE leve dentro das 12 primeiras horas postrauma e a súa interpretación de maneira combinada, teñen unha sensibilidade e VPN do 100% para descartar LI aguda en TC. É, por tanto, unha excelente proba de cribado nas Urxencias hospitalarias para asegurar a ausencia de anomalías en proba de imaxe radiolóxica ou, pola contra, determinar a necesidade de realizala. CONCLUSIÓNS: A implantación do test rápido de biomarcadores nos servizos de Urxencias permitiría unha optimización dos recursos, evitando a realización de probas adicionais a pacientes que realmente non as necesitan. Supoñería ademais un importante aforro económico para o hospital, xa que é unha proba máis barata que a TC. Para o paciente implicaría a ausencia de radiación se non é estritamente necesaria, ademais de reducir o seu tempo nos servizos de Urxencias ao ser unha proba rápida.
Dirección
MARTINEZ ROLAN, ROSA MARIA (Titoría)
Pichel Loureiro, Ángel Cotitoría
Maza Vera, María Teresa Cotitoría
MARTINEZ ROLAN, ROSA MARIA (Titoría)
Pichel Loureiro, Ángel Cotitoría
Maza Vera, María Teresa Cotitoría
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Eficacia do tratamento farmacolóxico vs. eficacia da Terapia Dialéctico-Conductual no manexo do Trastorno Límite da Personalidade. Unha revisión.
Autoría
D.S.
Grao en Medicina
D.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución O trastorno límite da personalidade (TLP) é un trastorno psiquiátrico caracterizado por un patrón persistente de inestabilidade na regulación afectiva, no control das condutas impulsivas, nas relacións interpersoais, na autoimaxen e cun alto risco de suicidio. Tradicionalmente, o manexo do TLP incluíu tanto tratamento farmacolóxico como intervencións psicoterapéuticas. Porén, a evidencia científica recente suxire que a Terapia Dialéctico-Conductual (DBT), desenvolvida por Marsha Linehan, podería ser máis efectiva que a farmacoterapia illada en múltiples dominios clínicos. Obxetivos Revisar a evidencia dispoñible ata a actualidade e comparar a eficacia da Terapia Dialéctico-Conductual coa eficacia do tratamento farmacolóxico no manexo do Trastorno Límite da Personalidade, tendo en conta os efectos secundarios, a taxa de adherencia e a funcionalidade xeral de ambas esferas terapéuticas. Metodoloxía Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica dispoñible sobre as modalidades terapéuticas do Trastorno Límite da Personalidade, mediante o buscador bibliográfico PubMed e seguindo as directrices PRISMA. Os criterios de inclusión foron: estudos dispoñibles en inglés, español e portugués; data de publicación entre xaneiro de 2000 e abril de 2025 (cun marxe amplo, dado que se analizaron estudos a longo prazo); ensaios clínicos controlados aleatorizados, estudos de cohortes retrospectivos, estudos realizados en humanos, estudos aplicados a unha poboación adulta (maior ou igual a 18 anos) con diagnóstico previo de Trastorno Límite da Personalidade segundo os criterios do DSM-5, investigacións que inclúan intervencións terapéuticas pertinentes, concretamente tratamento farmacolóxico ou terapia dialéctico-conductual, e estudos que reporten medidas clínicas de eficacia, como a redución de síntomas, a diminución de condutas autolesivas, a mellora funcional ou a calidade de vida, co obxectivo de comparar resultados clinicamente significativos. Resultados Analizáronse os datos dun total de 12 artigos. Os estudos seleccionados coinciden en que a DBT non só mellora os síntomas centrais do TLP, senón que tamén reduce significativamente as condutas suicidas e autolesivas (un dos aspectos máis desafiantes do trastorno), mentres que a farmacoterapia parece ter un efecto máis limitado e, en moitos casos, suxire apenas beneficios sintomáticos parciais ou inespecíficos. Conclusións Os resultados mostran unha clara superioridade da DBT fronte ao tratamento farmacolóxico na redución dos síntomas nucleares do TLP, como a impulsividade, a inestabilidade emocional e a conduta autolesiva.
Introdución O trastorno límite da personalidade (TLP) é un trastorno psiquiátrico caracterizado por un patrón persistente de inestabilidade na regulación afectiva, no control das condutas impulsivas, nas relacións interpersoais, na autoimaxen e cun alto risco de suicidio. Tradicionalmente, o manexo do TLP incluíu tanto tratamento farmacolóxico como intervencións psicoterapéuticas. Porén, a evidencia científica recente suxire que a Terapia Dialéctico-Conductual (DBT), desenvolvida por Marsha Linehan, podería ser máis efectiva que a farmacoterapia illada en múltiples dominios clínicos. Obxetivos Revisar a evidencia dispoñible ata a actualidade e comparar a eficacia da Terapia Dialéctico-Conductual coa eficacia do tratamento farmacolóxico no manexo do Trastorno Límite da Personalidade, tendo en conta os efectos secundarios, a taxa de adherencia e a funcionalidade xeral de ambas esferas terapéuticas. Metodoloxía Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica dispoñible sobre as modalidades terapéuticas do Trastorno Límite da Personalidade, mediante o buscador bibliográfico PubMed e seguindo as directrices PRISMA. Os criterios de inclusión foron: estudos dispoñibles en inglés, español e portugués; data de publicación entre xaneiro de 2000 e abril de 2025 (cun marxe amplo, dado que se analizaron estudos a longo prazo); ensaios clínicos controlados aleatorizados, estudos de cohortes retrospectivos, estudos realizados en humanos, estudos aplicados a unha poboación adulta (maior ou igual a 18 anos) con diagnóstico previo de Trastorno Límite da Personalidade segundo os criterios do DSM-5, investigacións que inclúan intervencións terapéuticas pertinentes, concretamente tratamento farmacolóxico ou terapia dialéctico-conductual, e estudos que reporten medidas clínicas de eficacia, como a redución de síntomas, a diminución de condutas autolesivas, a mellora funcional ou a calidade de vida, co obxectivo de comparar resultados clinicamente significativos. Resultados Analizáronse os datos dun total de 12 artigos. Os estudos seleccionados coinciden en que a DBT non só mellora os síntomas centrais do TLP, senón que tamén reduce significativamente as condutas suicidas e autolesivas (un dos aspectos máis desafiantes do trastorno), mentres que a farmacoterapia parece ter un efecto máis limitado e, en moitos casos, suxire apenas beneficios sintomáticos parciais ou inespecíficos. Conclusións Os resultados mostran unha clara superioridade da DBT fronte ao tratamento farmacolóxico na redución dos síntomas nucleares do TLP, como a impulsividade, a inestabilidade emocional e a conduta autolesiva.
Dirección
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
Trastorno por Estrés Postraumático na Asma: Instrumentos de Medida e Factores Estresantes
Autoría
J.F.B.
Grao en Medicina
J.F.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución. A asma é unha enfermidade inflamatoria crónica que, ademais de factores fisiolóxicos, está asociada a trastornos mentais, especialmente ansiedade e depresión. Recentemente recoñeceuse a relevancia do Trastorno por Estrés Postraumático (TEPT) en pacientes asmáticos, aínda que existen menos estudos que aborden especificamente esta relación. O TEPT, caracterizado por síntomas como intrusión, evitación, alteracións cognitivas e do estado de ánimo e hiperactivación, pode xurdir tras eventos traumáticos variados. A prevalencia do TEPT na poboación xeral é do 4-5 %, mentres que nas vítimas de violencia pode superar o 50 %. A necesidade de identificar e medir o TEPT en pacientes asmáticos é crucial, destacando ferramentas como PCL-5, IES-R e CAPS-5. Obxectivos. Obxectivo 1. Coñecer os instrumentos empregados para o diagnóstico de trastorno por estrés postraumático en publicacións referentes a asma e TEPT. Obxectivo 2. Coñecer os eventos traumáticos referidos nos estudos publicados sobre TEPT na asma. Método. Realizouse unha búsqueda bibliográfica en PubMed ata o 15 de febreiro de 2025 coas palabras clave descritas. Incluíronse ensaios clínicos aleatorizados e non aleatorizados, estudos post hoc, estudos observacionais e series de casos. Dous investigadores (J.F.B. e M.B.A.) verificaron os criterios de inclusión/exclusión. Aplicáronse os filtros: humano, idioma inglés e castelán. Os resultados expresáronse en porcentaxes. Resultados: De 156 artigos identificados, incluíronse 66 e 82 nos análises dos dous obxectivos, respectivamente. A ferramenta máis utilizada para detectar TEPT foi a PCL (37,88 %), seguida por IES-R (12,12 %) e CAPS (9,09 %). Os eventos traumáticos máis frecuentes asociados ao TEPT foron o atentado do 11-S, conflitos bélicos, e violencia interpersoal. As crises asmáticas tamén figuran como causa de TEPT. Conclusións: 1) Existe unha amplia variedade de cuestionarios empregados na literatura para o diagnóstico de TEPT 2) Aínda que o CAPS-5 é o gold standard, observamos que o seu uso é limitado nos estudos probablemente debido a que require de entrevistadores adestrados e o tempo necesario para cumplimentación. 3) As ferramentas máis empregadas foron o PCL-5 e o IES-R, ambas validadas e adaptadas a diversas poboacións. 4) A maioria dos estudos sobre TEPT están realizados no contexto de conflictos bélicos e catástrofes, pero está pouco estudado noutras circunstancias estresantes 5) A sistematización da avaliación do TEPT en asma e a selección de instrumentos adecuados son retos clave para a práctica clínica
Introdución. A asma é unha enfermidade inflamatoria crónica que, ademais de factores fisiolóxicos, está asociada a trastornos mentais, especialmente ansiedade e depresión. Recentemente recoñeceuse a relevancia do Trastorno por Estrés Postraumático (TEPT) en pacientes asmáticos, aínda que existen menos estudos que aborden especificamente esta relación. O TEPT, caracterizado por síntomas como intrusión, evitación, alteracións cognitivas e do estado de ánimo e hiperactivación, pode xurdir tras eventos traumáticos variados. A prevalencia do TEPT na poboación xeral é do 4-5 %, mentres que nas vítimas de violencia pode superar o 50 %. A necesidade de identificar e medir o TEPT en pacientes asmáticos é crucial, destacando ferramentas como PCL-5, IES-R e CAPS-5. Obxectivos. Obxectivo 1. Coñecer os instrumentos empregados para o diagnóstico de trastorno por estrés postraumático en publicacións referentes a asma e TEPT. Obxectivo 2. Coñecer os eventos traumáticos referidos nos estudos publicados sobre TEPT na asma. Método. Realizouse unha búsqueda bibliográfica en PubMed ata o 15 de febreiro de 2025 coas palabras clave descritas. Incluíronse ensaios clínicos aleatorizados e non aleatorizados, estudos post hoc, estudos observacionais e series de casos. Dous investigadores (J.F.B. e M.B.A.) verificaron os criterios de inclusión/exclusión. Aplicáronse os filtros: humano, idioma inglés e castelán. Os resultados expresáronse en porcentaxes. Resultados: De 156 artigos identificados, incluíronse 66 e 82 nos análises dos dous obxectivos, respectivamente. A ferramenta máis utilizada para detectar TEPT foi a PCL (37,88 %), seguida por IES-R (12,12 %) e CAPS (9,09 %). Os eventos traumáticos máis frecuentes asociados ao TEPT foron o atentado do 11-S, conflitos bélicos, e violencia interpersoal. As crises asmáticas tamén figuran como causa de TEPT. Conclusións: 1) Existe unha amplia variedade de cuestionarios empregados na literatura para o diagnóstico de TEPT 2) Aínda que o CAPS-5 é o gold standard, observamos que o seu uso é limitado nos estudos probablemente debido a que require de entrevistadores adestrados e o tempo necesario para cumplimentación. 3) As ferramentas máis empregadas foron o PCL-5 e o IES-R, ambas validadas e adaptadas a diversas poboacións. 4) A maioria dos estudos sobre TEPT están realizados no contexto de conflictos bélicos e catástrofes, pero está pouco estudado noutras circunstancias estresantes 5) A sistematización da avaliación do TEPT en asma e a selección de instrumentos adecuados son retos clave para a práctica clínica
Dirección
González Barcala, Francisco Javier (Titoría)
Blanco Aparicio, Marina Cotitoría
González Barcala, Francisco Javier (Titoría)
Blanco Aparicio, Marina Cotitoría
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Revisión histórica da nutrición enteral
Autoría
S.A.G.B.
Grao en Medicina
S.A.G.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A historia do soporte nutricional remóntase ao redor do 3500 a.C, cando gregos e exipcios comenzaron a utilizar solución administradas por vía rectal para tratar as persoas con afeccións intestinais. Ao longo dos séculos, diversos estudos e investigación permitiron avances significativos neste campo, como a evolución dos materiais utilizados , a optimización dos métodos para acceder ao tracto gastro intestinal, o descubrimento dos nutrientes e o seu rol no organismo, así como una mellos comprensión dos procesos de dixestión e absorción. É importante destacar que, mentras lográbanse progresos nun área, tamén avanzábase noutras, como o perfeccionamento das técnicas de nutrición e a identificación dos aminoácidos esenciais. Hoxe en día, a nutrición enteral empléase principalmente en pacentes con inxesta nutricional insuficiente para manter un adecuado estado nutricional e hídrico. Sin embargo isto non foi a sua principal aplicación. Por exemplo, as dietas desenrroladas para programas espaciais sentaros as bases para o uso de dietas elementais, que posteriormente se adaptarían con fins terapéuticos. Estos avances transformaron a nutrición clínica, e o uso da nutrición artificial expandiuse a nivel mundial, mellorando significativamente o pronóstico de numerosos pacentes.
A historia do soporte nutricional remóntase ao redor do 3500 a.C, cando gregos e exipcios comenzaron a utilizar solución administradas por vía rectal para tratar as persoas con afeccións intestinais. Ao longo dos séculos, diversos estudos e investigación permitiron avances significativos neste campo, como a evolución dos materiais utilizados , a optimización dos métodos para acceder ao tracto gastro intestinal, o descubrimento dos nutrientes e o seu rol no organismo, así como una mellos comprensión dos procesos de dixestión e absorción. É importante destacar que, mentras lográbanse progresos nun área, tamén avanzábase noutras, como o perfeccionamento das técnicas de nutrición e a identificación dos aminoácidos esenciais. Hoxe en día, a nutrición enteral empléase principalmente en pacentes con inxesta nutricional insuficiente para manter un adecuado estado nutricional e hídrico. Sin embargo isto non foi a sua principal aplicación. Por exemplo, as dietas desenrroladas para programas espaciais sentaros as bases para o uso de dietas elementais, que posteriormente se adaptarían con fins terapéuticos. Estos avances transformaron a nutrición clínica, e o uso da nutrición artificial expandiuse a nivel mundial, mellorando significativamente o pronóstico de numerosos pacentes.
Dirección
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
BAUTISTA CASASNOVAS, ADOLFO LAUREANO Cotitoría
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
BAUTISTA CASASNOVAS, ADOLFO LAUREANO Cotitoría
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
De como a Medicina modifica as normas do deporte: o placaxe, unha manobra de risco no rugby e no fútbol americano.
Autoría
P.T.P.
Grao en Medicina
P.T.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción: En deportes de contacto, como son o rugby e o fútbol americano, as lesións de columna cervical son máis frecuentes ca noutro tipo de actividades. As lesións poden comprender dende parestesias ata danos permanentes na médula. Aínda que estas lesións sexan pouco prevalentes, as consecuencias son importantes. Por iso, neste traballo analizase a variación da incidencia de estas lesións segundo as estratexias formuladas grazas á medicina. Obxectivo: Realizar unha revisión sistemática de diferentes artigos publicados acerca das medidas de prevención incorporadas grazas á medicina para evitar, ou diminuír, o risco de lesións cervicais no rugby e no fútbol americano. Metodoloxía: Realizouse unha busca nas bases de datos MEDLINE/PubMed e WOS, nas que se aplicaron criterios de inclusión e exclusión para seleccionar entre ensaios clínicos aleatorizados, revisións, revisións sistemáticas e meta-análises, os que máis se axustaban aos filtros. Tras a busca inicial, realizouse unha lectura crítica dos artigos restantes, seleccionándose finalmente dez estudos para a revisión sistemática. Resultados: Os artigos analizados evidencian unha disminución da incidencia de lesións medulares tras a aplicación de diferentes medidas preventivas. Entre elas destacan as melloras do equipamento de protección e as modificacións regulamentarias no placaxe e na melé. Conclusións: A medicina supuxo un punto de inflexión na redución da incidencia de lesións cervicais en ambos deportes. Grazas a ela implementaronse medidas no rugby, como o método crouch, bind, set, e no fútbol americano, como a prohibición do spear tackle . Non obstante, é importante destacar que segue a ser necesario investigar e actualizar as medidas preventivas para acadar resultados cada vez mellores.
Introducción: En deportes de contacto, como son o rugby e o fútbol americano, as lesións de columna cervical son máis frecuentes ca noutro tipo de actividades. As lesións poden comprender dende parestesias ata danos permanentes na médula. Aínda que estas lesións sexan pouco prevalentes, as consecuencias son importantes. Por iso, neste traballo analizase a variación da incidencia de estas lesións segundo as estratexias formuladas grazas á medicina. Obxectivo: Realizar unha revisión sistemática de diferentes artigos publicados acerca das medidas de prevención incorporadas grazas á medicina para evitar, ou diminuír, o risco de lesións cervicais no rugby e no fútbol americano. Metodoloxía: Realizouse unha busca nas bases de datos MEDLINE/PubMed e WOS, nas que se aplicaron criterios de inclusión e exclusión para seleccionar entre ensaios clínicos aleatorizados, revisións, revisións sistemáticas e meta-análises, os que máis se axustaban aos filtros. Tras a busca inicial, realizouse unha lectura crítica dos artigos restantes, seleccionándose finalmente dez estudos para a revisión sistemática. Resultados: Os artigos analizados evidencian unha disminución da incidencia de lesións medulares tras a aplicación de diferentes medidas preventivas. Entre elas destacan as melloras do equipamento de protección e as modificacións regulamentarias no placaxe e na melé. Conclusións: A medicina supuxo un punto de inflexión na redución da incidencia de lesións cervicais en ambos deportes. Grazas a ela implementaronse medidas no rugby, como o método crouch, bind, set, e no fútbol americano, como a prohibición do spear tackle . Non obstante, é importante destacar que segue a ser necesario investigar e actualizar as medidas preventivas para acadar resultados cada vez mellores.
Dirección
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
Infección por SARS-CoV-2, gripe e/ou VRS, ¿danse xuntas ou por separado? Unha revisión bibliográfica.
Autoría
A.M.F.
Grao en Medicina
A.M.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As infeccións respiratorias agudas (IRA) constituén unha causa destacada de morbimortalidade a nivel mundial, sendo o SARS-CoV-2, o virus da influenza e o virus respiratorio sincitial (VRS) tres dos principais axentes implicados nestes últimos anos. A pandemia da COVID-19 alterou significativamente a dinámica de circulación habitual destes virus, tanto por mecanismos biolóxicos como pola implementación de intervencións non farmacolóxicas (INF), o que xerou un novo escenario epidemiolóxico. Esta revisión bibliográfica ten como obxectivo principal avaliar se estas infeccións se presentan de forma illada ou conxuntamente, así como a frecuencia e as características da súa coinfección. A análise de estudos recentes revelou que, aínda que a circulación conxunta de SARS-CoV-2, gripe e VRS é evidente en períodos invernais, a coinfección entre eles non é especialmente frecuente. A taxa de coinfección reportada oscilou entre o 0.1% e o 1.5%, con maior prevalencia en doentes hospitalizados e poboacións vulnerables, como lactantes ou persoas con comorbilidades previas. Porén, cando se produce a coinfección, especialmente entre SARS-CoV-2 e gripe, parece asociarse a unha maior gravedade clínica, incluíndo maior risco de ingreso en UCI e de necesidade de ventilación mecánica; en cambio, a evidencia sobre a coinfección con SARS-CoV-2 e VRS e o seu impacto en adultos é aínda limitada. Así mesmo, diversos estudios experimentais e modelos matemáticos suxiren a existencia de interferencia viral entre estes patóxenos, o que podería explicar en parte a baixa frecuencia de coinfeccións observada. En definitiva, queda demostrado que comprender estas interaccións virais resulta esencial para, no futuro, poder mellorar as estratexias diagnósticas, terapéuticas e preventivas nun contexto de circulación viral múltiple.
As infeccións respiratorias agudas (IRA) constituén unha causa destacada de morbimortalidade a nivel mundial, sendo o SARS-CoV-2, o virus da influenza e o virus respiratorio sincitial (VRS) tres dos principais axentes implicados nestes últimos anos. A pandemia da COVID-19 alterou significativamente a dinámica de circulación habitual destes virus, tanto por mecanismos biolóxicos como pola implementación de intervencións non farmacolóxicas (INF), o que xerou un novo escenario epidemiolóxico. Esta revisión bibliográfica ten como obxectivo principal avaliar se estas infeccións se presentan de forma illada ou conxuntamente, así como a frecuencia e as características da súa coinfección. A análise de estudos recentes revelou que, aínda que a circulación conxunta de SARS-CoV-2, gripe e VRS é evidente en períodos invernais, a coinfección entre eles non é especialmente frecuente. A taxa de coinfección reportada oscilou entre o 0.1% e o 1.5%, con maior prevalencia en doentes hospitalizados e poboacións vulnerables, como lactantes ou persoas con comorbilidades previas. Porén, cando se produce a coinfección, especialmente entre SARS-CoV-2 e gripe, parece asociarse a unha maior gravedade clínica, incluíndo maior risco de ingreso en UCI e de necesidade de ventilación mecánica; en cambio, a evidencia sobre a coinfección con SARS-CoV-2 e VRS e o seu impacto en adultos é aínda limitada. Así mesmo, diversos estudios experimentais e modelos matemáticos suxiren a existencia de interferencia viral entre estes patóxenos, o que podería explicar en parte a baixa frecuencia de coinfeccións observada. En definitiva, queda demostrado que comprender estas interaccións virais resulta esencial para, no futuro, poder mellorar as estratexias diagnósticas, terapéuticas e preventivas nun contexto de circulación viral múltiple.
Dirección
Antela López, Antonio Rafael (Titoría)
Antela López, Antonio Rafael (Titoría)
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
Métodos de avaliación de simulación in situ en unidades de coidados críticos: unha scoping review.
Autoría
M.D.Z.
Grao en Medicina
M.D.Z.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: Esta scoping review analizou as ferramentas empregadas para avaliar a simulación in situ en Unidades de Coidados Intensivos Pediátricos (UCIP) e Neonatais (UCIN), e a súa relación cos niveis do modelo de Kirkpatrick. Obxectivos: O obxectivo foi identificar as ferramentas utilizadas para avaliar a simulación in situ en UCIP e UCIN, examinando a súa correspondencia cos catro niveis do modelo de Kirkpatrick: reacción, aprendizaxe, comportamento e resultados. Criterios de selección: Incluíronse oito estudos, na súa maioría cuasi-experimentais, que empregaron simulación in situ en UCIP e UCIN e que mencionaban ou describían as ferramentas de avaliación empregadas. Fontes de evidencia: Os estudos foron seleccionados mediante unha busca sistemática nas bases de datos PubMed, Scopus e CINAHL. Métodos de extracción de datos: Identificáronse 14 ferramentas de avaliación. Destas, seis estaban validadas previamente, tres eran versións modificadas de instrumentos existentes e cinco foron creadas ad hoc. Estas ferramentas avaliaron tanto habilidades técnicas (manexo ventilatorio, reanimación, administración de fármacos) como non técnicas (traballo en equipo, comunicación, autoconfianza). Resultados: Predominaron as ferramentas centradas en habilidades non técnicas, o que reflicte a crecente importancia destas competencias en contextos críticos. A maioría dos instrumentos avaliaron os niveis 1 (reacción) e 2 (aprendizaxe) do modelo de Kirkpatrick, mentres que poucos estudos abordaron o nivel 3 (comportamento) e ningunha avaliou o nivel 4 (resultados). Ademais, observouse gran heteroxeneidade metodolóxica e falta de validación en varias ferramentas. Conclusións: É necesario desenvolver instrumentos validados e específicos para UCIP e UCIN, que aborden os catro niveis do modelo de Kirkpatrick. A simulación in situ demostra un alto potencial formativo ao reproducir situacións clínicas críticas nun entorno seguro e realista. Esta revisión mostra a necesidade de estandarizar as avaliacións futuras e poder así medir o impacto e xustificar o uso sistemático da simulación en UCIP e UCIN.
Antecedentes: Esta scoping review analizou as ferramentas empregadas para avaliar a simulación in situ en Unidades de Coidados Intensivos Pediátricos (UCIP) e Neonatais (UCIN), e a súa relación cos niveis do modelo de Kirkpatrick. Obxectivos: O obxectivo foi identificar as ferramentas utilizadas para avaliar a simulación in situ en UCIP e UCIN, examinando a súa correspondencia cos catro niveis do modelo de Kirkpatrick: reacción, aprendizaxe, comportamento e resultados. Criterios de selección: Incluíronse oito estudos, na súa maioría cuasi-experimentais, que empregaron simulación in situ en UCIP e UCIN e que mencionaban ou describían as ferramentas de avaliación empregadas. Fontes de evidencia: Os estudos foron seleccionados mediante unha busca sistemática nas bases de datos PubMed, Scopus e CINAHL. Métodos de extracción de datos: Identificáronse 14 ferramentas de avaliación. Destas, seis estaban validadas previamente, tres eran versións modificadas de instrumentos existentes e cinco foron creadas ad hoc. Estas ferramentas avaliaron tanto habilidades técnicas (manexo ventilatorio, reanimación, administración de fármacos) como non técnicas (traballo en equipo, comunicación, autoconfianza). Resultados: Predominaron as ferramentas centradas en habilidades non técnicas, o que reflicte a crecente importancia destas competencias en contextos críticos. A maioría dos instrumentos avaliaron os niveis 1 (reacción) e 2 (aprendizaxe) do modelo de Kirkpatrick, mentres que poucos estudos abordaron o nivel 3 (comportamento) e ningunha avaliou o nivel 4 (resultados). Ademais, observouse gran heteroxeneidade metodolóxica e falta de validación en varias ferramentas. Conclusións: É necesario desenvolver instrumentos validados e específicos para UCIP e UCIN, que aborden os catro niveis do modelo de Kirkpatrick. A simulación in situ demostra un alto potencial formativo ao reproducir situacións clínicas críticas nun entorno seguro e realista. Esta revisión mostra a necesidade de estandarizar as avaliacións futuras e poder así medir o impacto e xustificar o uso sistemático da simulación en UCIP e UCIN.
Dirección
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
Ogando Martínez, Alicia Cotitoría
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
Ogando Martínez, Alicia Cotitoría
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Infección por virus da influenza durante a xestación e desenvolvemento de esquizofrenia na descendencia
Autoría
S.T.R.
Grao en Medicina
S.T.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A esquizofrenia é un trastorno psicótico que padece o 1% da poboación mundial. Adoita aparecer na adolescencia, provocando episodios de psicose, alteracións cognitivas e sociais, entre outras. A día de hoxe existen diversas hipóteses etiolóxicas que poden provocala, entre elas problemas durante o período fetal. O virus da influenza é unha das infeccións máis comúns cada ano, durante distintas epidemias ao longo da historia observouse que a exposición ao mesmo durante o embarazo podía provocar dano fetal e como conseguinte incrementar o risco de padecer esquizofrenia. OBXECTIVOS: Efectúase unha revisión da evidencia científica co principal fin de estudar a posible asociación entre a exposición ao virus da influenza durante o período fetal e o conseguinte desenvolvemento de esquizofrenia. Como obxectivos secundarios estudaranse as principais epidemias de influenza e o seu impacto, así como posibles medidas preventivas. MÉTODOS: Realízase unha busca sistemática nas seguintes bases de datos: Embase, PsycInfo, WoS, Scopus e Pubmed, desde que existen rexistros ata o 15/10/2024. RESULTADOS: Obtéñense na busca inicial nas bases de datos un total de 937 artigos. Tras a aplicación dos criterios de inclusión e exclusión, así como os cribados primeiro por título e resumo e despois por contido do artigo, analízanse finalmente 25 artigos nesta revisión. Destes estudos doce defenden a asociación causal que se plantexa, sete rexéitana e seis non resultan concluíntes. Sen embargo, ningún dos estudos atopa diferenzas realmente significativas. CONCLUSIÓNS: Esta revisión suxire que a exposición ao virus da influenza durante o embarazo podería ter unha evidencia significativa no posterior desenvolvemento de esquizofrenia. Sen embargo, non se trataría dun factor causante por si só, senón dunha interacción da infección con outros factores de risco. Se ben algúns autores defenden esta asociación causal, non existen datos consistentes que a confirmen polo que debe seguir sendo obxecto de estudo.
INTRODUCIÓN: A esquizofrenia é un trastorno psicótico que padece o 1% da poboación mundial. Adoita aparecer na adolescencia, provocando episodios de psicose, alteracións cognitivas e sociais, entre outras. A día de hoxe existen diversas hipóteses etiolóxicas que poden provocala, entre elas problemas durante o período fetal. O virus da influenza é unha das infeccións máis comúns cada ano, durante distintas epidemias ao longo da historia observouse que a exposición ao mesmo durante o embarazo podía provocar dano fetal e como conseguinte incrementar o risco de padecer esquizofrenia. OBXECTIVOS: Efectúase unha revisión da evidencia científica co principal fin de estudar a posible asociación entre a exposición ao virus da influenza durante o período fetal e o conseguinte desenvolvemento de esquizofrenia. Como obxectivos secundarios estudaranse as principais epidemias de influenza e o seu impacto, así como posibles medidas preventivas. MÉTODOS: Realízase unha busca sistemática nas seguintes bases de datos: Embase, PsycInfo, WoS, Scopus e Pubmed, desde que existen rexistros ata o 15/10/2024. RESULTADOS: Obtéñense na busca inicial nas bases de datos un total de 937 artigos. Tras a aplicación dos criterios de inclusión e exclusión, así como os cribados primeiro por título e resumo e despois por contido do artigo, analízanse finalmente 25 artigos nesta revisión. Destes estudos doce defenden a asociación causal que se plantexa, sete rexéitana e seis non resultan concluíntes. Sen embargo, ningún dos estudos atopa diferenzas realmente significativas. CONCLUSIÓNS: Esta revisión suxire que a exposición ao virus da influenza durante o embarazo podería ter unha evidencia significativa no posterior desenvolvemento de esquizofrenia. Sen embargo, non se trataría dun factor causante por si só, senón dunha interacción da infección con outros factores de risco. Se ben algúns autores defenden esta asociación causal, non existen datos consistentes que a confirmen polo que debe seguir sendo obxecto de estudo.
Dirección
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Ortega Ruibal, Francisco José Cotitoría
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Ortega Ruibal, Francisco José Cotitoría
Tribunal
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
Novas segundas liñas en cancro de pulmón microcítico
Autoría
I.L.B.
Grao en Medicina
I.L.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O cancro de pulmón de células pequenas é unha neoplasia con baixa incidencia, pero que conleva unha alta taxa de morbimortalidade. Ademais, a maioría de casos son diagnosticados nun avanzado estadío, ao xerar pouca ou ningunha sintomatoloxía, con metástases estendidas ao cerebro e outros órganos, limitando así a abordaxe terapéutica e as posibilidades de curación ou mesmo cronificación. Dadas as súas particulares características (agresiva histología desdiferenciada neuroendocrina, facilidade para o desenvolvemento de resistencias fronte á quimioterapia e descoñecemento sobre a súa xenética e as súas vías moleculares) non houbo un avance significativo no seu manexo nas últimas décadas: a terapia de primeira liña consiste en, aínda a día de hoxe, etopósido e derivados do platino en combinación con inmunoterapia. A introdución da inmunoterapia revolucionou por completo o paradigma oncolóxico actual, mentres que o cancro microcítico de pulmón permanece, xunto con outros tumores do organismo de difícil tratamento, á marxe dos avances farmacéuticos.
O cancro de pulmón de células pequenas é unha neoplasia con baixa incidencia, pero que conleva unha alta taxa de morbimortalidade. Ademais, a maioría de casos son diagnosticados nun avanzado estadío, ao xerar pouca ou ningunha sintomatoloxía, con metástases estendidas ao cerebro e outros órganos, limitando así a abordaxe terapéutica e as posibilidades de curación ou mesmo cronificación. Dadas as súas particulares características (agresiva histología desdiferenciada neuroendocrina, facilidade para o desenvolvemento de resistencias fronte á quimioterapia e descoñecemento sobre a súa xenética e as súas vías moleculares) non houbo un avance significativo no seu manexo nas últimas décadas: a terapia de primeira liña consiste en, aínda a día de hoxe, etopósido e derivados do platino en combinación con inmunoterapia. A introdución da inmunoterapia revolucionou por completo o paradigma oncolóxico actual, mentres que o cancro microcítico de pulmón permanece, xunto con outros tumores do organismo de difícil tratamento, á marxe dos avances farmacéuticos.
Dirección
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Mosquera Martínez, Joaquín Cotitoría
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Mosquera Martínez, Joaquín Cotitoría
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Anticorpos conxugados no tratamento dos tumores sólidos: Actualización da evidencia científica
Autoría
J.J.L.G.
Grao en Medicina
J.J.L.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: Os tumores sólidos avanzados mostran resistencia e toxicidade significativas ós tratamentos actualmente dispoñibles. Neste contexto, os anticorpos conxugados a fármacos (ACF) xorden como terapias dirixidas innovadoras, combinando a especificidade dos anticorpos monoclonais coa potencia de axentes citotóxicos. Obxectivos: Comparar a eficacia e seguridade dos ACF fronte ós esquemas estándar de quimioterapia e inmunoterapia en pacientes con tumores sólidos, analizando a supervivencia libre de progresión (SLP) e a supervivencia global (SG). Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática de ensaios clínicos aleatorizados en fase III, identificados en PubMed e Web of Science. Incorporáronse estudios en adultos con tumores sólidos, aplicándose ferramentas de evaluación metodolóxica (PEDro) e risco de sesgo (RoB 2). Resultados: Incluíronse 16 ensaios clínicos. A maioría mostrou melloras significativas na SLP e SG a favor dos ACF, destacando o uso especialmente no cancro de mama e, máis recentemente, nas neoplasias de ovario e uroteliales. O cancro de pulmón non presentou resultados tan prometedores e incluso un estudo, TAHOE, tivo que suspenderse pola menor eficacia e toxicidade asociada. En xeral, os ACF presentaron menos efectos adversos que a quimioterapia convencional e, os que apareceron, consideráronse manexables. Conclusións: Os ACF consolidáronse como unha terapia dirixida eficaz e tolerable en tumores sólidos, especialmente no cancro de mama. A evidencia científica recente respalda a súa inclusión como parte do tratamento oncolóxico avanzado, mellorando a SLP, SG e o control da toxicidade relacionada coa sua aplicación fronte ós esquemas terapéuticos dispoñibles. Do mesmo xeito, é importante continuar investigando a súa utilidade noutras neoplasias.
Introdución: Os tumores sólidos avanzados mostran resistencia e toxicidade significativas ós tratamentos actualmente dispoñibles. Neste contexto, os anticorpos conxugados a fármacos (ACF) xorden como terapias dirixidas innovadoras, combinando a especificidade dos anticorpos monoclonais coa potencia de axentes citotóxicos. Obxectivos: Comparar a eficacia e seguridade dos ACF fronte ós esquemas estándar de quimioterapia e inmunoterapia en pacientes con tumores sólidos, analizando a supervivencia libre de progresión (SLP) e a supervivencia global (SG). Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática de ensaios clínicos aleatorizados en fase III, identificados en PubMed e Web of Science. Incorporáronse estudios en adultos con tumores sólidos, aplicándose ferramentas de evaluación metodolóxica (PEDro) e risco de sesgo (RoB 2). Resultados: Incluíronse 16 ensaios clínicos. A maioría mostrou melloras significativas na SLP e SG a favor dos ACF, destacando o uso especialmente no cancro de mama e, máis recentemente, nas neoplasias de ovario e uroteliales. O cancro de pulmón non presentou resultados tan prometedores e incluso un estudo, TAHOE, tivo que suspenderse pola menor eficacia e toxicidade asociada. En xeral, os ACF presentaron menos efectos adversos que a quimioterapia convencional e, os que apareceron, consideráronse manexables. Conclusións: Os ACF consolidáronse como unha terapia dirixida eficaz e tolerable en tumores sólidos, especialmente no cancro de mama. A evidencia científica recente respalda a súa inclusión como parte do tratamento oncolóxico avanzado, mellorando a SLP, SG e o control da toxicidade relacionada coa sua aplicación fronte ós esquemas terapéuticos dispoñibles. Do mesmo xeito, é importante continuar investigando a súa utilidade noutras neoplasias.
Dirección
CARREIRA VILLAMOR, JOSE MARTIN (Titoría)
García Mata, Jesús Cotitoría
CARREIRA VILLAMOR, JOSE MARTIN (Titoría)
García Mata, Jesús Cotitoría
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Evolución da calidade de vida relacionada coa saúde en persoas con diabetes tipo 2. Estudo de seguimento de 5 anos
Autoría
M.P.C.
Grao en Medicina
M.P.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A diabetes mellitus tipo 2 é un trastorno crónico caracterizado por hiperglicemia debida a un defecto na acción da insulina e/ou unha deficiencia na súa produción. Está relacionada con numerosas complicacións agudas e crónicas que provocan un aumento da mortalidade e morbilidade, así como unha diminución na calidade de vida. Obxectivos: 1) Investigar se existen diferenzas na calidade de vida relacionada coa saúde e a súa evolución a 5 anos en persoas con e sen diabetes. 2) Comparar a evolución da calidade de vida relacionada coa saúde (CVRS), medida a través do cuestionario SF-36, en persoas diabéticas e non diabéticas ao longo de 5 anos. Material e métodos: Realizouse un estudo observacional longitudinal con seguimento a 5 anos. Dos participantes no estudo, finalmente incluíronse 156 (78 con diabetes e 78 sen diabetes), emparellados por idade e sexo. A calidade de vida avaliouse mediante o cuestionario SF-36, tanto no momento inicial como aos 5 anos de seguimento. Resultados: No momento inicial non se atoparon diferenzas significativas na calidade de vida entre os dous grupos. Aos 5 anos, os pacientes con diabetes presentaron unha diminución significativa na saúde xeral e unha mellora na dor corporal, función física e vitalidade. Conclusión: A CVRS en pacientes con DM2 mantense relativamente estable, con deterioro nalgúnhas dimensións. Estes achados poñen en valor a importancia de avaliar non só os aspectos clínicos, senón tamén a percepción subxectiva do paciente.
Introdución: A diabetes mellitus tipo 2 é un trastorno crónico caracterizado por hiperglicemia debida a un defecto na acción da insulina e/ou unha deficiencia na súa produción. Está relacionada con numerosas complicacións agudas e crónicas que provocan un aumento da mortalidade e morbilidade, así como unha diminución na calidade de vida. Obxectivos: 1) Investigar se existen diferenzas na calidade de vida relacionada coa saúde e a súa evolución a 5 anos en persoas con e sen diabetes. 2) Comparar a evolución da calidade de vida relacionada coa saúde (CVRS), medida a través do cuestionario SF-36, en persoas diabéticas e non diabéticas ao longo de 5 anos. Material e métodos: Realizouse un estudo observacional longitudinal con seguimento a 5 anos. Dos participantes no estudo, finalmente incluíronse 156 (78 con diabetes e 78 sen diabetes), emparellados por idade e sexo. A calidade de vida avaliouse mediante o cuestionario SF-36, tanto no momento inicial como aos 5 anos de seguimento. Resultados: No momento inicial non se atoparon diferenzas significativas na calidade de vida entre os dous grupos. Aos 5 anos, os pacientes con diabetes presentaron unha diminución significativa na saúde xeral e unha mellora na dor corporal, función física e vitalidade. Conclusión: A CVRS en pacientes con DM2 mantense relativamente estable, con deterioro nalgúnhas dimensións. Estes achados poñen en valor a importancia de avaliar non só os aspectos clínicos, senón tamén a percepción subxectiva do paciente.
Dirección
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Titoría)
Díaz Louzao, Carla Cotitoría
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Titoría)
Díaz Louzao, Carla Cotitoría
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Sarcoma mieloide: estudo clínicopatolóxico retrospectivo dos últimos 10 anos no C.H.U.S.
Autoría
E.M.E.
Grao en Medicina
E.M.E.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: O sarcoma mieloide (SM), tamén coñecido como sarcoma granulocítico, é unha neoplasia hematolóxica extramedular de células mieloides inmaduras que se manifesta como unha masa sólida de texido brando. Esta enfermidade asóciese na maioría dos casos á leucemia mieloide aguda (LMA) e a outras neoplasias mieloproliferativas. Neste traballo, preténdese caracterizar os tumores diagnosticados na área sanitaria de Santiago de Compostela entre 2014 e 2024. Material e métodos: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica e un estudo descritivo baseado nunha serie de casos de 16 pacientes diagnosticados de SM no CHUS. Os criterios de inclusión abarcaron a todo paciente con SM e cun proceso diagnóstico finalizado entre 2014 e 2024. A información clínico-patolóxica foi obtida en estreita colaboración co Biobanco e co Servizo de Anatomía Patolóxica do CHUS, garantindo o cumprimento de todos os protocolos éticos. Resultados: A serie de casos estudada revelou que a maioría dos pacientes eran adultos maiores cunha media de idade de 70-80 anos. Predominaron as mulleres fronte aos homes. As localizacións máis frecuentes foron a pel e os tecidos brandos, a continuación, os que se asentaban sobre o óso e, por último, os que afectaban a órganos internos. A clínica de presentación foi moi variable como consecuencia das diversas localizacións que presentou a neoplasia. Os métodos de diagnóstico empregados incluíron TC, PET-TC, BAAG, aspirado de MO e biopsia, así como técnicas de IHQ, citometría e análise molecular. Os tratamentos administrados abarcaron quimioterapia na totalidade dos casos nos que houbo intención de controlar o tumor (7 casos), radioterapia complementaria (2 casos), trasplante aloxénico (3 casos) e terapias dirixidas (3 casos). Os pacientes que recibiron quimioterapia con trasplante mostraron unha evolución moi boa con remisións completas e ausencia de enfermidade a longo prazo. Conclusións: Na nosa área (CHUS), a SM é unha neoplasia hematolóxica rara, con 16 casos diagnosticados, a gran maioría asociados á LMA. Considérase un auténtico desafío diagnóstico que require un estudo completo que inclúa probas de imaxe e un estudo patolóxico apoiado por IHQ, citometría de fluxo e análise molecular. O tratamento implica principalmente o uso de quimioterapia e transplante aloxénico. As terapias dirixidas están xurdindo como opcións prometedoras para pacientes con características moleculares específicas.
Antecedentes: O sarcoma mieloide (SM), tamén coñecido como sarcoma granulocítico, é unha neoplasia hematolóxica extramedular de células mieloides inmaduras que se manifesta como unha masa sólida de texido brando. Esta enfermidade asóciese na maioría dos casos á leucemia mieloide aguda (LMA) e a outras neoplasias mieloproliferativas. Neste traballo, preténdese caracterizar os tumores diagnosticados na área sanitaria de Santiago de Compostela entre 2014 e 2024. Material e métodos: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica e un estudo descritivo baseado nunha serie de casos de 16 pacientes diagnosticados de SM no CHUS. Os criterios de inclusión abarcaron a todo paciente con SM e cun proceso diagnóstico finalizado entre 2014 e 2024. A información clínico-patolóxica foi obtida en estreita colaboración co Biobanco e co Servizo de Anatomía Patolóxica do CHUS, garantindo o cumprimento de todos os protocolos éticos. Resultados: A serie de casos estudada revelou que a maioría dos pacientes eran adultos maiores cunha media de idade de 70-80 anos. Predominaron as mulleres fronte aos homes. As localizacións máis frecuentes foron a pel e os tecidos brandos, a continuación, os que se asentaban sobre o óso e, por último, os que afectaban a órganos internos. A clínica de presentación foi moi variable como consecuencia das diversas localizacións que presentou a neoplasia. Os métodos de diagnóstico empregados incluíron TC, PET-TC, BAAG, aspirado de MO e biopsia, así como técnicas de IHQ, citometría e análise molecular. Os tratamentos administrados abarcaron quimioterapia na totalidade dos casos nos que houbo intención de controlar o tumor (7 casos), radioterapia complementaria (2 casos), trasplante aloxénico (3 casos) e terapias dirixidas (3 casos). Os pacientes que recibiron quimioterapia con trasplante mostraron unha evolución moi boa con remisións completas e ausencia de enfermidade a longo prazo. Conclusións: Na nosa área (CHUS), a SM é unha neoplasia hematolóxica rara, con 16 casos diagnosticados, a gran maioría asociados á LMA. Considérase un auténtico desafío diagnóstico que require un estudo completo que inclúa probas de imaxe e un estudo patolóxico apoiado por IHQ, citometría de fluxo e análise molecular. O tratamento implica principalmente o uso de quimioterapia e transplante aloxénico. As terapias dirixidas están xurdindo como opcións prometedoras para pacientes con características moleculares específicas.
Dirección
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Titoría)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Titoría)
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
Como cambiar as condutas dos factores de risco en prevención secundaria cardiovascular: Psicoloxía e Farmacoloxía
Autoría
A.L.T.
Grao en Medicina
A.L.T.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: as condutas e non os xenes, son os grandes factores de risco cardiovascular modificables: tabaquismo, obesidade, sedentarismo e a non adherencia á medicación. Porén, despois dun infarto de miocardio, menos do 30% dos pacientes son capaces de cambiar súa conduta, incluso aínda que se lles incluíra en programas de rehabilitación. A forza de vontade e a motivación son os grandes modificadores da conduta. Tamén existen fármacos que poden modificar a conduta. Súa eficacia é controvertida. OBXECTIVO: revisárase a efectividade que teñen as técnicas psicolóxicas e farmacolóxicas para cambiar as condutas produtoras dos factores de risco cardiovascular, analizando especificamente: tabaquismo, obesidade, sedentarismo e adherencia a tratamentos farmacolóxicos. En cada unha delas comparárase a efectividade da Psicoloxía versus a Farmacoloxía. Deseñárase o mellor plan posible para conseguir a redución das condutas de risco vascular. MATERIAL E MÉTODO: selección de artigos relacionados co tratamento psicolóxico e farmacolóxico do tabaquismo, obesidade e cumprimento terapéutico. Consulta de Harrison´s Internal Medicine, Miller´s Motivational Interviewing, UpToDate, Cochrane Database, Medscape e PubMed. RESULTADOS: no tabaquismo, a terapia cognoscitivo conductual tivo unha eficacia do 14% no mantemento da abstinencia ao ano de tratamento. Fármacos como o bupropion, a vareniclina ou a nicotina móstranse tamén eficaces, sendo a vareniclina e a combinación de terapias con nicotina máis eficaces que o bupropion e a terapia cunha única forma de nicotina (corta ou longa acción). Todos estes fármacos mostraron ser seguros a nivel cardiovascular. Por outro lado, na obesidade, as terapias condutuais, que inclúen medicións de peso na consulta, documentar avances ou establecer obxectivos de peso, entre outros, mostran ser eficaces a longo prazo, con diminucións medias de 2.4 Kg aos 12-18 meses. Semaglutida e tirzepatida conseguiron diminucións as 72 semanas do 13.7% e do 20.2% respectivamente, aínda que presentan efecto rebote tras o cese da súa administración e con efectos adversos principalmente gastrointestinais. Con respecto ao cumprimento terapéutico, é esencial unha boa relación médico-paciente e que os diferentes profesionais dean mensaxes congruentes. Tamén é importante que os pacientes teñan certo sentido de auto eficacia. A combinación de fármacos en poli pastillas é tamén eficaz para facilitar a adherencia dos pacientes. CONCLUSIÓNS: a combinación de fármacos e psicoterapia é a forma máis eficaz de facer que os pacientes abandonen o tabaco e perdan de peso. Os fármacos resultan máis eficaces no inicio do cambio, mentres que as terapias condutuais o son no mantemento a longo prazo. No caso do cumprimento terapéutico, a boa relación médico-paciente segue sendo a base da adherencia, con opcións como as poli pastillas sendo útiles no mantemento da mesma.
INTRODUCIÓN: as condutas e non os xenes, son os grandes factores de risco cardiovascular modificables: tabaquismo, obesidade, sedentarismo e a non adherencia á medicación. Porén, despois dun infarto de miocardio, menos do 30% dos pacientes son capaces de cambiar súa conduta, incluso aínda que se lles incluíra en programas de rehabilitación. A forza de vontade e a motivación son os grandes modificadores da conduta. Tamén existen fármacos que poden modificar a conduta. Súa eficacia é controvertida. OBXECTIVO: revisárase a efectividade que teñen as técnicas psicolóxicas e farmacolóxicas para cambiar as condutas produtoras dos factores de risco cardiovascular, analizando especificamente: tabaquismo, obesidade, sedentarismo e adherencia a tratamentos farmacolóxicos. En cada unha delas comparárase a efectividade da Psicoloxía versus a Farmacoloxía. Deseñárase o mellor plan posible para conseguir a redución das condutas de risco vascular. MATERIAL E MÉTODO: selección de artigos relacionados co tratamento psicolóxico e farmacolóxico do tabaquismo, obesidade e cumprimento terapéutico. Consulta de Harrison´s Internal Medicine, Miller´s Motivational Interviewing, UpToDate, Cochrane Database, Medscape e PubMed. RESULTADOS: no tabaquismo, a terapia cognoscitivo conductual tivo unha eficacia do 14% no mantemento da abstinencia ao ano de tratamento. Fármacos como o bupropion, a vareniclina ou a nicotina móstranse tamén eficaces, sendo a vareniclina e a combinación de terapias con nicotina máis eficaces que o bupropion e a terapia cunha única forma de nicotina (corta ou longa acción). Todos estes fármacos mostraron ser seguros a nivel cardiovascular. Por outro lado, na obesidade, as terapias condutuais, que inclúen medicións de peso na consulta, documentar avances ou establecer obxectivos de peso, entre outros, mostran ser eficaces a longo prazo, con diminucións medias de 2.4 Kg aos 12-18 meses. Semaglutida e tirzepatida conseguiron diminucións as 72 semanas do 13.7% e do 20.2% respectivamente, aínda que presentan efecto rebote tras o cese da súa administración e con efectos adversos principalmente gastrointestinais. Con respecto ao cumprimento terapéutico, é esencial unha boa relación médico-paciente e que os diferentes profesionais dean mensaxes congruentes. Tamén é importante que os pacientes teñan certo sentido de auto eficacia. A combinación de fármacos en poli pastillas é tamén eficaz para facilitar a adherencia dos pacientes. CONCLUSIÓNS: a combinación de fármacos e psicoterapia é a forma máis eficaz de facer que os pacientes abandonen o tabaco e perdan de peso. Os fármacos resultan máis eficaces no inicio do cambio, mentres que as terapias condutuais o son no mantemento a longo prazo. No caso do cumprimento terapéutico, a boa relación médico-paciente segue sendo a base da adherencia, con opcións como as poli pastillas sendo útiles no mantemento da mesma.
Dirección
Nicolás Miguel, Ricardo (Titoría)
Nicolás Miguel, Ricardo (Titoría)
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Trastornos musculoesqueléticos nos instrumentistas de corda fretada. Incidencia no ámbito profesional.
Autoría
A.L.G.
Grao en Medicina
A.L.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución. Os músicos de instrumentos de corda fretada teñen un alto risco de sufrir trastornos musculoesqueléticos relacionados co seu traballo (PRMD). Tocar un instrumento implica movementos repetitivos e posturas incómodas que poden causar tensión muscular debido á carga e a frecuencia de tocar. Obxectivo. Analizar a incidencia dos trastornos musculoesqueléticos que afectan con maior frecuencia aos instrumentistas de corda fretada. Material e Método. Realizouse un estudo epidemiolóxico observacional e transversal mediante unha enquisa en liña autodeseñada específicamente para músicos profesionais de corda fretada. O cuestionario desenvolveuse seguindo as directrices da lista CHERRIES (Checklist for Reporting Results of Internet E-Surveys). A análise estatistica realizouse coa última versión de IBM SPSS. Resultados. Neste estudo incluíronse 89 instrumentistas de corda fretada das orquestras sinfónicas españolas. O 85,7% manifestaron lesións que interferiron coa súa práctica instrumental, cunha maior prevalencia entre os 36 e 55 anos (61,3%). Estes profesionais adoitan traballar en posturas dolorosas (70,8%), sendo a prevalencia de lesións musculares e/ou tendinosas do 53,9%; destacando a tendinite como a lesión máis frecuente (44,5%). A maioría dos músicos informaron de formigamento ou perda de sensibilidade (75,3%). O 67,16% informou de afectación en tres ou máis áreas anatómicas diferentes, coas localizacións máis frecuentes no ombreiro e na parte superior das costas. Así, o 48,3% dos músicos relatou dor ou lesión durante o seu traballo no último mes e o 68,5% informou de padecela durante o último ano. Conclusión. Este estudo confirma unha alta prevalencia de trastornos musculoesqueléticos entre os instrumentistas profesionais de corda fretada, sendo as máis frecuentes as lesións musculares e/ou tendinosas. Os PRMD afectan significativamente ao rendemento profesional. Existe unha asociación estatisticamente significativa entre o desenvolvemento de PRMD e o sexo e tamén co instrumento que se toca, principalmente o violín e a viola. Non se atopou ningunha relación causal significativa coa idade, os anos de experiencia, a postura do intérprete (sentado ou de pé) ou o tempo de práctica semanal.
Introdución. Os músicos de instrumentos de corda fretada teñen un alto risco de sufrir trastornos musculoesqueléticos relacionados co seu traballo (PRMD). Tocar un instrumento implica movementos repetitivos e posturas incómodas que poden causar tensión muscular debido á carga e a frecuencia de tocar. Obxectivo. Analizar a incidencia dos trastornos musculoesqueléticos que afectan con maior frecuencia aos instrumentistas de corda fretada. Material e Método. Realizouse un estudo epidemiolóxico observacional e transversal mediante unha enquisa en liña autodeseñada específicamente para músicos profesionais de corda fretada. O cuestionario desenvolveuse seguindo as directrices da lista CHERRIES (Checklist for Reporting Results of Internet E-Surveys). A análise estatistica realizouse coa última versión de IBM SPSS. Resultados. Neste estudo incluíronse 89 instrumentistas de corda fretada das orquestras sinfónicas españolas. O 85,7% manifestaron lesións que interferiron coa súa práctica instrumental, cunha maior prevalencia entre os 36 e 55 anos (61,3%). Estes profesionais adoitan traballar en posturas dolorosas (70,8%), sendo a prevalencia de lesións musculares e/ou tendinosas do 53,9%; destacando a tendinite como a lesión máis frecuente (44,5%). A maioría dos músicos informaron de formigamento ou perda de sensibilidade (75,3%). O 67,16% informou de afectación en tres ou máis áreas anatómicas diferentes, coas localizacións máis frecuentes no ombreiro e na parte superior das costas. Así, o 48,3% dos músicos relatou dor ou lesión durante o seu traballo no último mes e o 68,5% informou de padecela durante o último ano. Conclusión. Este estudo confirma unha alta prevalencia de trastornos musculoesqueléticos entre os instrumentistas profesionais de corda fretada, sendo as máis frecuentes as lesións musculares e/ou tendinosas. Os PRMD afectan significativamente ao rendemento profesional. Existe unha asociación estatisticamente significativa entre o desenvolvemento de PRMD e o sexo e tamén co instrumento que se toca, principalmente o violín e a viola. Non se atopou ningunha relación causal significativa coa idade, os anos de experiencia, a postura do intérprete (sentado ou de pé) ou o tempo de práctica semanal.
Dirección
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
Jorge Mora, María Teresa Cotitoría
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
Jorge Mora, María Teresa Cotitoría
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
O uso da metformina como terapia farmacolóxica nas mulleres co Síndrome do Ovario Poliquístico
Autoría
A.F.A.
Grao en Medicina
A.F.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A metformina é un fármaco da familia das biguanidas que é utilizado na Diabetes Mellitus tipo 2 principalmente pola súa acción sensibilizadora á insulina e a regulación dos niveis de glicosa no sangue grazas a una menor absorción de insulina no intestino. A Síndrome do ovario Poliquístico (SOP) é una patoloxía endocrino-xinecolóxica cunha alta prevalencia en mulleres idade fértil. A resistencia á insulina é un síntoma bastante común entre as mulleres con SOP, e pode ser a causa desencadeante dos otros signos e síntomas que acompañan a síndrome. Pola súa etiopatoxénese e un amplo espectro de signos e síntomas, é moi difícil proponer un tratamento eficaz para a mayoría das súas manifestacións. Por este motivo, a metformina comezou a introducirse como posíbel tratamento para o SOP, aínda que non figura na ficha técnica do produto.
A metformina é un fármaco da familia das biguanidas que é utilizado na Diabetes Mellitus tipo 2 principalmente pola súa acción sensibilizadora á insulina e a regulación dos niveis de glicosa no sangue grazas a una menor absorción de insulina no intestino. A Síndrome do ovario Poliquístico (SOP) é una patoloxía endocrino-xinecolóxica cunha alta prevalencia en mulleres idade fértil. A resistencia á insulina é un síntoma bastante común entre as mulleres con SOP, e pode ser a causa desencadeante dos otros signos e síntomas que acompañan a síndrome. Pola súa etiopatoxénese e un amplo espectro de signos e síntomas, é moi difícil proponer un tratamento eficaz para a mayoría das súas manifestacións. Por este motivo, a metformina comezou a introducirse como posíbel tratamento para o SOP, aínda que non figura na ficha técnica do produto.
Dirección
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Villar Taibo, Rocío Cotitoría
Rodríguez Carnero, María Gemma Cotitoría
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Villar Taibo, Rocío Cotitoría
Rodríguez Carnero, María Gemma Cotitoría
Tribunal
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
Reconstrución de defectos complexos tras artroplastia total de xeonllo: estudo de prevalencia de reconstrución e revisión de técnicas empregadas
Autoría
C.V.R.
Grao en Medicina
C.V.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A artroplastia total de xeonllo (ATX) é unha das intervencións ortopédicas máis frecuentes en España. Aínda que adoita ofrecer bos resultados funcionais e unha alta taxa de satisfacción, ata un 15% dos pacientes precisan unha revisión da prótese. A cobertura adecuada da articulación e a preservación dos tecidos son esenciais para evitar complicacións graves e manter a viabilidade da prótese. Neste contexto, a colaboración entre traumatoloxía e cirurxía plástica adquire un papel clave para garantir unha cobertura axeitada en casos complexos. Material e métodos: Realizouse un estudo observacional, descriptivo e retrospectivo con 131 pacientes sometidos a artroplastia total de xeonllo primaria entre 2020 e 2024 no Hospital Álvaro Cunqueiro (Vigo). Analizouse a prevalencia da reconstrución de partes brandas e as técnicas empregadas, a partir de datos clínicos e cirúrxicos anonimizados. O tamaño da mostra foi calculado para estimar unha proporción do 8% cunha precisión do 4,65%. Resultados: Dos 131 pacientes con artroplastia total de xeonllo, 12 (9,16%) presentaron complicacións de partes brandas e 11 (8,4%) precisaron reconstrución. Estes últimos tiñan unha idade media de 69,6 anos e un IMC medio de 32,5. O 18,2% eran diabéticos e o 27,3% tiña antecedentes de tabaquismo. As principais causas foron dehiscencia ou necrose (72,7%) e infección (27,3%). A reconstrución realizouse nun segundo tempo en todos os casos, cunha mediana de 175 días tras a ATX. Empregouse un colgajo de gastrocnemio no 72,7%, matriz dérmica/inxerto no 18,2% e colgajo libre no 9,1%. Rexistráronse complicacións postoperatorias en dous casos, sen amputacións. Discusión: A prevalencia de reconstrución tras ATX primaria no noso centro é concordante coa literatura, aínda que podería existir un infrarregistro en casos leves non intervidos. Factores como obesidade, diabetes e tabaquismo foron identificados nos pacientes reconstruídos, en liña cos riscos coñecidos de complicacións cutáneas. Os aspectos técnicos coincidiron coa evidencia dispoñible, sendo o colgajo de gastrocnemio o máis utilizado, con resultados excelentes. A natureza retrospectiva e o pequeno tamaño da mostra son as principais limitacións do estudo. Conclusións: A ATX é unha intervención segura, aínda que non está exenta de complicacións nas partes brandas. Nestes casos, a cirurxía reconstrutiva xoga un papel fundamental na preservación da prótese e da extremidade. Os nosos resultados salientan a necesidade dunha avaliación preoperatoria completa para identificar pacientes de risco e planificar estratexias adecuadas. Porén, son necesarios estudos máis amplos para validar estas observacións.
Introdución: A artroplastia total de xeonllo (ATX) é unha das intervencións ortopédicas máis frecuentes en España. Aínda que adoita ofrecer bos resultados funcionais e unha alta taxa de satisfacción, ata un 15% dos pacientes precisan unha revisión da prótese. A cobertura adecuada da articulación e a preservación dos tecidos son esenciais para evitar complicacións graves e manter a viabilidade da prótese. Neste contexto, a colaboración entre traumatoloxía e cirurxía plástica adquire un papel clave para garantir unha cobertura axeitada en casos complexos. Material e métodos: Realizouse un estudo observacional, descriptivo e retrospectivo con 131 pacientes sometidos a artroplastia total de xeonllo primaria entre 2020 e 2024 no Hospital Álvaro Cunqueiro (Vigo). Analizouse a prevalencia da reconstrución de partes brandas e as técnicas empregadas, a partir de datos clínicos e cirúrxicos anonimizados. O tamaño da mostra foi calculado para estimar unha proporción do 8% cunha precisión do 4,65%. Resultados: Dos 131 pacientes con artroplastia total de xeonllo, 12 (9,16%) presentaron complicacións de partes brandas e 11 (8,4%) precisaron reconstrución. Estes últimos tiñan unha idade media de 69,6 anos e un IMC medio de 32,5. O 18,2% eran diabéticos e o 27,3% tiña antecedentes de tabaquismo. As principais causas foron dehiscencia ou necrose (72,7%) e infección (27,3%). A reconstrución realizouse nun segundo tempo en todos os casos, cunha mediana de 175 días tras a ATX. Empregouse un colgajo de gastrocnemio no 72,7%, matriz dérmica/inxerto no 18,2% e colgajo libre no 9,1%. Rexistráronse complicacións postoperatorias en dous casos, sen amputacións. Discusión: A prevalencia de reconstrución tras ATX primaria no noso centro é concordante coa literatura, aínda que podería existir un infrarregistro en casos leves non intervidos. Factores como obesidade, diabetes e tabaquismo foron identificados nos pacientes reconstruídos, en liña cos riscos coñecidos de complicacións cutáneas. Os aspectos técnicos coincidiron coa evidencia dispoñible, sendo o colgajo de gastrocnemio o máis utilizado, con resultados excelentes. A natureza retrospectiva e o pequeno tamaño da mostra son as principais limitacións do estudo. Conclusións: A ATX é unha intervención segura, aínda que non está exenta de complicacións nas partes brandas. Nestes casos, a cirurxía reconstrutiva xoga un papel fundamental na preservación da prótese e da extremidade. Os nosos resultados salientan a necesidade dunha avaliación preoperatoria completa para identificar pacientes de risco e planificar estratexias adecuadas. Porén, son necesarios estudos máis amplos para validar estas observacións.
Dirección
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
GAGO VIDAL, BRUNO Cotitoría
Barandela Rey, Noemí Cotitoría
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
GAGO VIDAL, BRUNO Cotitoría
Barandela Rey, Noemí Cotitoría
Tribunal
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
Revisión sistemática sobre os riscos toxicolóxicos asociados ao uso de esteroides anabolizantes androxénicos no ámbito deportivoo
Autoría
S.F.S.
Grao en Medicina
S.F.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O uso de esteroides anabolizantes no deporte constitúe unha problemática de grande relevancia tanto polas súas implicacións na saúde dos atletas como polo seu impacto na integridade e na equidade das competicións. Estas substancias, empregadas clandestinamente para potenciar o rendemento físico e a aparencia muscular, supoñen riscos tanto agudos como crónicos. Obxectivos: Estudar a prevalencia, incidencia e situación actual do uso de esteroides no deporte. Revisar as súas propiedades farmacolóxicas, así como os efectos agudos e crónicos sobre a saúde, especialmente as súas consecuencias metabólicas, cardiovasculares, endócrinas e psicolóxicas. Explorar o marco normativo vixente, avaliando a súa eficacia na prevención da dopaxe e o seu impacto no deporte. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica de artigos científicos publicados desde 2020 ata a actualidade nas bases de datos PubMed e Web of Science, ademais do emprego de libros de texto, recursos en liña, normas xurídicas e documentos oficiais. Resultados e discusión: Observouse unha alta prevalencia de consumo de esteroides anabólicos androxénicos en diversas disciplinas deportivas, incluíndo tamén a mocidade e deportistas non profesionais. Representa unha ameaza significativa para a saúde, dada a súa capacidade para inducir efectos adversos agudos e crónicos sobre os sistemas cardiovascular, endócrino, metabólico e neuropsicolóxico. A pesar dos avances nos métodos de detección e control como a cromatografía acoplada a espectrometría de masas, a análise da relación isotópica de carbono (CIR) ou o Pasaporte Biolóxico do Atleta, o desenvolvemento constante de novas sustancias dopantes expón retos considerables. O Código Mundial Antidopaxe, a Lei Orgánica 11/2021, de loita contra a dopaxe no deporte, e o seu regulamento de desenvolvemento (Real Decreto 792/2023) constitúen o marco normativo nesta materia. Conclusións: Cómpre reforzar as estratexias de prevención, sensibilización e control normativo, tanto a nivel nacional como internacional.
Introdución: O uso de esteroides anabolizantes no deporte constitúe unha problemática de grande relevancia tanto polas súas implicacións na saúde dos atletas como polo seu impacto na integridade e na equidade das competicións. Estas substancias, empregadas clandestinamente para potenciar o rendemento físico e a aparencia muscular, supoñen riscos tanto agudos como crónicos. Obxectivos: Estudar a prevalencia, incidencia e situación actual do uso de esteroides no deporte. Revisar as súas propiedades farmacolóxicas, así como os efectos agudos e crónicos sobre a saúde, especialmente as súas consecuencias metabólicas, cardiovasculares, endócrinas e psicolóxicas. Explorar o marco normativo vixente, avaliando a súa eficacia na prevención da dopaxe e o seu impacto no deporte. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica de artigos científicos publicados desde 2020 ata a actualidade nas bases de datos PubMed e Web of Science, ademais do emprego de libros de texto, recursos en liña, normas xurídicas e documentos oficiais. Resultados e discusión: Observouse unha alta prevalencia de consumo de esteroides anabólicos androxénicos en diversas disciplinas deportivas, incluíndo tamén a mocidade e deportistas non profesionais. Representa unha ameaza significativa para a saúde, dada a súa capacidade para inducir efectos adversos agudos e crónicos sobre os sistemas cardiovascular, endócrino, metabólico e neuropsicolóxico. A pesar dos avances nos métodos de detección e control como a cromatografía acoplada a espectrometría de masas, a análise da relación isotópica de carbono (CIR) ou o Pasaporte Biolóxico do Atleta, o desenvolvemento constante de novas sustancias dopantes expón retos considerables. O Código Mundial Antidopaxe, a Lei Orgánica 11/2021, de loita contra a dopaxe no deporte, e o seu regulamento de desenvolvemento (Real Decreto 792/2023) constitúen o marco normativo nesta materia. Conclusións: Cómpre reforzar as estratexias de prevención, sensibilización e control normativo, tanto a nivel nacional como internacional.
Dirección
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
Análise descritiva do perfil clínico e manexo terapéutico de pacientes con estenose valvular aórtica nun Proceso Asistencial Integrado
Autoría
M.G.V.
Grao en Medicina
M.G.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Este estudo de cohortes levouse ao cabo incluíndo 971 doentes consecutivos diagnosticados de estenose aórtica (EAo) no Complexo Hospitalario Universitario de Santiago de Compostela que foron sometidos a tres alternativas de tratamento: implante transcatéter da válvula aórtica (TAVI) (488), recambio valvular cirúrxico (421) e manexo conservador (62). Recompiláronse datos demográficos, clínicos, analíticos e complicacións peri e postintervención e realizáronse análises estatísticas para comparar as características dos tres grupos segundo o tratamento e os resultados en cada un deles. Os doentes con maior número de comorbilidades, peor situación funcional e un grao máis avanzado de enfermidade valvular resultaron ser os do grupo conservador, seguidos do grupo TAVI. A maioría dos pacientes estaban sintomáticos ao momento da intervención. A complicación periintervención máis frecuente no grupo TAVI foi a necesidade de implante de marcapasos, mentres que o grupo cirúrxico presentou máis casos de fibrilación auricular perioperatoria e necesidade de reintervención. A mortalidade periintervención foi similar entre os grupos, aínda que lixeiramente superior no grupo TAVI. Os resultados da nosa cohorte van en consonancia coa evidencia científica que se está a publicar sobre o uso da TAVI na actualidade, dándolle importancia a un enfoque individualizado considerando como factores decisivos a idade e a comorbilidade dos doentes. Coñecer as características clínicas dos doentes con EAo atendidos na nosa área sanitaria, así como os resultados dos procesos asistenciais e das intervencións ás que foron sometidos resulta fundamental para favorecer unha toma de decisións baseada na evidencia e axeitada ao noso contexto.
Este estudo de cohortes levouse ao cabo incluíndo 971 doentes consecutivos diagnosticados de estenose aórtica (EAo) no Complexo Hospitalario Universitario de Santiago de Compostela que foron sometidos a tres alternativas de tratamento: implante transcatéter da válvula aórtica (TAVI) (488), recambio valvular cirúrxico (421) e manexo conservador (62). Recompiláronse datos demográficos, clínicos, analíticos e complicacións peri e postintervención e realizáronse análises estatísticas para comparar as características dos tres grupos segundo o tratamento e os resultados en cada un deles. Os doentes con maior número de comorbilidades, peor situación funcional e un grao máis avanzado de enfermidade valvular resultaron ser os do grupo conservador, seguidos do grupo TAVI. A maioría dos pacientes estaban sintomáticos ao momento da intervención. A complicación periintervención máis frecuente no grupo TAVI foi a necesidade de implante de marcapasos, mentres que o grupo cirúrxico presentou máis casos de fibrilación auricular perioperatoria e necesidade de reintervención. A mortalidade periintervención foi similar entre os grupos, aínda que lixeiramente superior no grupo TAVI. Os resultados da nosa cohorte van en consonancia coa evidencia científica que se está a publicar sobre o uso da TAVI na actualidade, dándolle importancia a un enfoque individualizado considerando como factores decisivos a idade e a comorbilidade dos doentes. Coñecer as características clínicas dos doentes con EAo atendidos na nosa área sanitaria, así como os resultados dos procesos asistenciais e das intervencións ás que foron sometidos resulta fundamental para favorecer unha toma de decisións baseada na evidencia e axeitada ao noso contexto.
Dirección
PEÑA GIL, CARLOS (Titoría)
González Salvado, Violeta Cotitoría
PEÑA GIL, CARLOS (Titoría)
González Salvado, Violeta Cotitoría
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
Abordaxe integral da depresión resistente ao tratamento. Revisión sistemática.
Autoría
L.E.P.F.
Grao en Medicina
L.E.P.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A depresión maior é un trastorno do estado do ánimo que se caracteriza por unha estado tristeza, perda de interese e pracer, así como doutros síntomas que afectan no funcionamento na vida persoal, social e profesional da persoa que o padece. A pesar dos avances no tratamento deste trastorno, estímase que preto do 40% dos pacientes non responde adecuadamente á medicación existente, presentando o que se denomina depresión resistente ao tratamento (TRD). Por iso o estudo STAR-D, un dos ensaios clínicos máis amplos neste ámbito, observou a elevada complexidade requirida para achar unha melloría nestes casos, resaltando a necesidade dun manexo máis amplo e integral que se adapte ás necesidades reais destes pacientes. Obxectivos: Explorar o manexo da TRD desde cinco perspectivas fundamentais: farmacolóxica, psicolóxica, enfermería especializada, nutricional e exercicio, co obxectivo de proporcionar unha visión máis completa das intervencións efectivas. Material e métodos: Revisión sistemática seguindo o modelo PRISMA. Realizouse unha procura bibliográfica na base de datos PubMed. Debido á similitude de resultados obtidos, non se incluíron artigos doutras bases de datos. Seleccionáronse 14 artigos dun total de 13093. Resultados e discusión: Nas estratexias farmacolóxicas evidenciouse que a TEC resultou máis efectiva en pacientes con depresión resistente grave-moi grave e en contextos hospitalarios, a esketamina mostrou unha resposta máis rápida, desde a primeira semana de tratamento. Valoráronse estratexias como a rTMS, potenciación con antipsicóticos e antidepresivos atípicos que melloran de forma máis modesta síntomas en TRD aínda que presentan menos riscos cognitivos, físicos ou efectos adversos que a esketamina e o TEC. A TCC mostrou eficacia sostida lixeiramente superior respecto a a TIP e a MBCT aínda que as tres resultaron eficaces na mellora dos síntomas depresivos, taxas de remisión e mellora de calidade de vida cando se engadían á farmacoterapia. Intervencións de enfermería optimizaron a adherencia, seguimento, resiliencia e integración á comunidade. A nutrición baseada dieta mediterránea e o exercicio aeróbico tivo beneficios complementarios en mellora do estado de ánimo e a cognición superior á medicación por si soa. Conclusións: A maioría de estudos presentan limitacións metodolóxicas pola limitada evidencia, pero en conxunto, os resultados apoian unha abordaxe multidimensional, personalizado e sostido, que combine terapias convencionais e integrais para abordar a complexidade clínica da TRD.
Introdución: A depresión maior é un trastorno do estado do ánimo que se caracteriza por unha estado tristeza, perda de interese e pracer, así como doutros síntomas que afectan no funcionamento na vida persoal, social e profesional da persoa que o padece. A pesar dos avances no tratamento deste trastorno, estímase que preto do 40% dos pacientes non responde adecuadamente á medicación existente, presentando o que se denomina depresión resistente ao tratamento (TRD). Por iso o estudo STAR-D, un dos ensaios clínicos máis amplos neste ámbito, observou a elevada complexidade requirida para achar unha melloría nestes casos, resaltando a necesidade dun manexo máis amplo e integral que se adapte ás necesidades reais destes pacientes. Obxectivos: Explorar o manexo da TRD desde cinco perspectivas fundamentais: farmacolóxica, psicolóxica, enfermería especializada, nutricional e exercicio, co obxectivo de proporcionar unha visión máis completa das intervencións efectivas. Material e métodos: Revisión sistemática seguindo o modelo PRISMA. Realizouse unha procura bibliográfica na base de datos PubMed. Debido á similitude de resultados obtidos, non se incluíron artigos doutras bases de datos. Seleccionáronse 14 artigos dun total de 13093. Resultados e discusión: Nas estratexias farmacolóxicas evidenciouse que a TEC resultou máis efectiva en pacientes con depresión resistente grave-moi grave e en contextos hospitalarios, a esketamina mostrou unha resposta máis rápida, desde a primeira semana de tratamento. Valoráronse estratexias como a rTMS, potenciación con antipsicóticos e antidepresivos atípicos que melloran de forma máis modesta síntomas en TRD aínda que presentan menos riscos cognitivos, físicos ou efectos adversos que a esketamina e o TEC. A TCC mostrou eficacia sostida lixeiramente superior respecto a a TIP e a MBCT aínda que as tres resultaron eficaces na mellora dos síntomas depresivos, taxas de remisión e mellora de calidade de vida cando se engadían á farmacoterapia. Intervencións de enfermería optimizaron a adherencia, seguimento, resiliencia e integración á comunidade. A nutrición baseada dieta mediterránea e o exercicio aeróbico tivo beneficios complementarios en mellora do estado de ánimo e a cognición superior á medicación por si soa. Conclusións: A maioría de estudos presentan limitacións metodolóxicas pola limitada evidencia, pero en conxunto, os resultados apoian unha abordaxe multidimensional, personalizado e sostido, que combine terapias convencionais e integrais para abordar a complexidade clínica da TRD.
Dirección
TORRES IGLESIAS, ANGELA JUANA (Titoría)
NUÑEZ ARIAS, DANIEL Cotitoría
TORRES IGLESIAS, ANGELA JUANA (Titoría)
NUÑEZ ARIAS, DANIEL Cotitoría
Tribunal
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
Evolución da clasificación TNM do cancro de pulmón ao longo do tempo e nova proposta (9ª edición).
Autoría
L.C.A.
Grao en Medicina
L.C.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: a clasificación TNM en cancro de pulmón e a súa organización en estadios tumorais supuxo un importante avance á hora de establecer grupos de pacientes con prognóstico e tratamento semellantes. Dende a súa primeira edición publicada pola Union for International Cancer Control (UICC) no 1968 e pola American Joint Committee on Cancer (AJCC) no 1977, dita clasificación foi cambiando nun intento de axustarse cada vez mellor ao comportamento real desdes doentes. Coñecer a metodoloxía de estudo para a elaboración destas clasificacións, así coma os cambios que ten sufrido, axudará a interpretar de mellor xeito a evolución que levou ata a última clasificación que verá a luz en xaneiro 2025. Obxectivos: realizar unha revisión retrospectiva das clasificacións TNM no cancro de pulmón e a súa evolución ao longo da historia, analizando en profundidade os cambios que sufriu nestes anos. Revisar a metodoloxía, tanto das clasificacións previas coma da inminente 9ª edición. E, analizar as implicación prognósticas e terapéuticas que a nova clasificación leva consigo no manexo destes pacientes. Métodos: revisión sistemática da literatura médica. Resultados: realízase un estudo detallado dos artigos publicados pola IASLC como análise da proposta para a novena edición da clasificación TNM do cancro de pulmón. Os cambios propostos demostraron unha mellor estratificación e discriminación prognóstica, ademáis de ser consistente coa clasificación anterior. Conclusión: propúxose para a novena edición do TNM do cancro de pulmón manter os descriptores da octava, que demostraron boa discriminación na análise coa base de datos da novena edición, coa adición das subcategorías N2a, N2b, M1c1 e M1c2.
Introdución: a clasificación TNM en cancro de pulmón e a súa organización en estadios tumorais supuxo un importante avance á hora de establecer grupos de pacientes con prognóstico e tratamento semellantes. Dende a súa primeira edición publicada pola Union for International Cancer Control (UICC) no 1968 e pola American Joint Committee on Cancer (AJCC) no 1977, dita clasificación foi cambiando nun intento de axustarse cada vez mellor ao comportamento real desdes doentes. Coñecer a metodoloxía de estudo para a elaboración destas clasificacións, así coma os cambios que ten sufrido, axudará a interpretar de mellor xeito a evolución que levou ata a última clasificación que verá a luz en xaneiro 2025. Obxectivos: realizar unha revisión retrospectiva das clasificacións TNM no cancro de pulmón e a súa evolución ao longo da historia, analizando en profundidade os cambios que sufriu nestes anos. Revisar a metodoloxía, tanto das clasificacións previas coma da inminente 9ª edición. E, analizar as implicación prognósticas e terapéuticas que a nova clasificación leva consigo no manexo destes pacientes. Métodos: revisión sistemática da literatura médica. Resultados: realízase un estudo detallado dos artigos publicados pola IASLC como análise da proposta para a novena edición da clasificación TNM do cancro de pulmón. Os cambios propostos demostraron unha mellor estratificación e discriminación prognóstica, ademáis de ser consistente coa clasificación anterior. Conclusión: propúxose para a novena edición do TNM do cancro de pulmón manter os descriptores da octava, que demostraron boa discriminación na análise coa base de datos da novena edición, coa adición das subcategorías N2a, N2b, M1c1 e M1c2.
Dirección
CAÑIZARES CARRETERO, MIGUEL ANGEL (Titoría)
CAÑIZARES CARRETERO, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Impacto real na actividade asistencial do catéter pleural tunelizado para o tratamento do derrame pleural maligno tras a sua inserción
Autoría
I.D.L.A.R.G.
Grao en Medicina
I.D.L.A.R.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O Catéter Pleural Tunelizado (CPT) converteuse nun tratamento de primeira liña no control do Derrame Pleural Maligno (DPM), sendo a opción terapéutica de elección en casos de pulmón atrapado ou en pacientes con comorbilidades significativas. A principal vantaxe fronte a pleurodese é que permite a ambulatorización do tratamento do DPM. Os principais estudos demostraron resultados similares en canto a efectividade e seguridade. Porén, a evidencia sobre o impacto na hospitalización ou en consultas específicas dos pacientes con DPM e CPT tras a súa inserción non foi estudada. Obxectivo: Analizar o impacto da actividade asistencial derivada do CPT tras a súa inserción en pacientes con DPM nunha Unidade de Patoloxía Pleural dun hospital de terceiro nivel. Métodos: Incluíronse pacientes aos que se lles inseriu un CPT desde abril de 2022 ata novembro de 2024. O impacto asistencial midiuse rexistrando os episodios de hospitalización e as consultas específicas xeradas. Resultados: Incluíronse 41 CPT, idade de 73 (66,5 a 80,5) anos, dos cales 21 (51%) eran homes. A causa máis frecuente do DPM foi o adenocarcinoma de pulmón en 20 (48%) casos. En 26 (63,4%) pacientes, o CPT inseriuse de forma ambulatoria. O tempo medio de permanencia do CPT foi de 51 (28 a 96) días. En 21 (51,2%) casos retirouse por pleurodese. Só 3 (7,3%) pacientes tiñan seguimento na Unidade de Pleura, mentres que 30 (73,2%) tamén tiñan seguimento en Oncoloxía. Presentáronse complicacións en 7 (17,1%) pacientes: 2 casos de organización do derrame que obrigou a ingreso e VATS, 1 caso de obstrución que precisou ingreso e unha toracocentese evacuadora, e 4 casos de celulite (só un precisou ingreso). A media de consultas foi de 3 (1 a 4), sendo 2 (0 a 3) médicas e 1 (0 a 1,25) só de enfermaría. O número de consultas foi maior no grupo con complicacións [5 (3 a 8) vs 2 (1 a 3,25); p=0,006] e no grupo no que o drenaxe se inseriu de forma ambulatoria [3 (1 a 4,25) vs 2 (0 a 3); p=0,06]. Conclusións: O tratamento do DPM con CPT supón unha considerable carga de visitas clínicas, especialmente nos pacientes que presentan complicacións e teñen risco de hospitalización. Os servizos de Neumoloxía deberán definir ben os seus protocolos de actuación para ofrecer unha cobertura asistencial axeitada a este grupo de pacientes.
Introdución: O Catéter Pleural Tunelizado (CPT) converteuse nun tratamento de primeira liña no control do Derrame Pleural Maligno (DPM), sendo a opción terapéutica de elección en casos de pulmón atrapado ou en pacientes con comorbilidades significativas. A principal vantaxe fronte a pleurodese é que permite a ambulatorización do tratamento do DPM. Os principais estudos demostraron resultados similares en canto a efectividade e seguridade. Porén, a evidencia sobre o impacto na hospitalización ou en consultas específicas dos pacientes con DPM e CPT tras a súa inserción non foi estudada. Obxectivo: Analizar o impacto da actividade asistencial derivada do CPT tras a súa inserción en pacientes con DPM nunha Unidade de Patoloxía Pleural dun hospital de terceiro nivel. Métodos: Incluíronse pacientes aos que se lles inseriu un CPT desde abril de 2022 ata novembro de 2024. O impacto asistencial midiuse rexistrando os episodios de hospitalización e as consultas específicas xeradas. Resultados: Incluíronse 41 CPT, idade de 73 (66,5 a 80,5) anos, dos cales 21 (51%) eran homes. A causa máis frecuente do DPM foi o adenocarcinoma de pulmón en 20 (48%) casos. En 26 (63,4%) pacientes, o CPT inseriuse de forma ambulatoria. O tempo medio de permanencia do CPT foi de 51 (28 a 96) días. En 21 (51,2%) casos retirouse por pleurodese. Só 3 (7,3%) pacientes tiñan seguimento na Unidade de Pleura, mentres que 30 (73,2%) tamén tiñan seguimento en Oncoloxía. Presentáronse complicacións en 7 (17,1%) pacientes: 2 casos de organización do derrame que obrigou a ingreso e VATS, 1 caso de obstrución que precisou ingreso e unha toracocentese evacuadora, e 4 casos de celulite (só un precisou ingreso). A media de consultas foi de 3 (1 a 4), sendo 2 (0 a 3) médicas e 1 (0 a 1,25) só de enfermaría. O número de consultas foi maior no grupo con complicacións [5 (3 a 8) vs 2 (1 a 3,25); p=0,006] e no grupo no que o drenaxe se inseriu de forma ambulatoria [3 (1 a 4,25) vs 2 (0 a 3); p=0,06]. Conclusións: O tratamento do DPM con CPT supón unha considerable carga de visitas clínicas, especialmente nos pacientes que presentan complicacións e teñen risco de hospitalización. Os servizos de Neumoloxía deberán definir ben os seus protocolos de actuación para ofrecer unha cobertura asistencial axeitada a este grupo de pacientes.
Dirección
REPRESAS REPRESAS, CRISTINA (Titoría)
Botana Rial, María Isabel Cotitoría
REPRESAS REPRESAS, CRISTINA (Titoría)
Botana Rial, María Isabel Cotitoría
Tribunal
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
Papel da biopsia líquida na detección temperá do cancro
Autoría
C.R.L.
Grao en Medicina
C.R.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: o cancro representa un problema sanitario global, cun aumento da incidencia e un impacto médico, social e económico significativo na poboación. Para diminuír estes efectos, empréganse estratexias como a detección temperá e o diagnóstico precoz, xunto coa mellora dos tratamentos actuais. Na actualidade, existen varios programas de cribado establecidos para o diagnóstico precoz do cancro (mama, colon e cérvix). Están a investigarse novas técnicas, e unha das máis prometedoras é a biopsia líquida. OBXECTIVOS: realizar unha revisión sistemática e actualizada do papel da biopsia líquida na detección temperá do cancro, así como explorar posibles vías de desenvolvemento e as súas limitacións actuais. MATERIAL E MÉTODOS: realizouse unha procura exhaustiva en bases de datos recoñecidas. Utilizouse o esquema PICoR para establecer os criterios específicos de inclusión e exclusión. A selección dos estudos seguiu a metodoloxía PRISMA. Os datos organizáronse en categorías e avaliouse a calidade dos estudos mediante a ferramenta GRADE. RESULTADOS: a procura inicial deu un total de 539 resultados, dos cales se seleccionaron seis estudos relevantes: PATHFINDER, DETECT-A, K-DETEK, CCGA-3, SYMPLIFY e Nguyen (2023). Todos avaliaron o rendemento e a viabilidade de distintos tests MCED, con especial atención á súa capacidade para identificar tumores en fases asintomáticas ou moi temperás. A especificidade global superou o 97% e a sensibilidade oscilou entre o 27,1% e o 70,83%. O valor predictivo negativo mantívose por riba do 97%, mentres que o valor predictivo positivo variou entre o 19,4% e o 75,5%. Así mesmo, conseguiuse detectar o sinal de orixe do cancro nun rango comprendido entre o 52% e o 88,7%. CONCLUSIÓN: a biopsia líquida ten un futuro prometedor como ferramenta de detección temperá. Aínda que non está preparada para substituír o cribado convencional, si amosa potencial para complementalo. Precísase máis evidencia que explore e valide todos os seus aspectos clínicos, técnicos e éticos.
INTRODUCIÓN: o cancro representa un problema sanitario global, cun aumento da incidencia e un impacto médico, social e económico significativo na poboación. Para diminuír estes efectos, empréganse estratexias como a detección temperá e o diagnóstico precoz, xunto coa mellora dos tratamentos actuais. Na actualidade, existen varios programas de cribado establecidos para o diagnóstico precoz do cancro (mama, colon e cérvix). Están a investigarse novas técnicas, e unha das máis prometedoras é a biopsia líquida. OBXECTIVOS: realizar unha revisión sistemática e actualizada do papel da biopsia líquida na detección temperá do cancro, así como explorar posibles vías de desenvolvemento e as súas limitacións actuais. MATERIAL E MÉTODOS: realizouse unha procura exhaustiva en bases de datos recoñecidas. Utilizouse o esquema PICoR para establecer os criterios específicos de inclusión e exclusión. A selección dos estudos seguiu a metodoloxía PRISMA. Os datos organizáronse en categorías e avaliouse a calidade dos estudos mediante a ferramenta GRADE. RESULTADOS: a procura inicial deu un total de 539 resultados, dos cales se seleccionaron seis estudos relevantes: PATHFINDER, DETECT-A, K-DETEK, CCGA-3, SYMPLIFY e Nguyen (2023). Todos avaliaron o rendemento e a viabilidade de distintos tests MCED, con especial atención á súa capacidade para identificar tumores en fases asintomáticas ou moi temperás. A especificidade global superou o 97% e a sensibilidade oscilou entre o 27,1% e o 70,83%. O valor predictivo negativo mantívose por riba do 97%, mentres que o valor predictivo positivo variou entre o 19,4% e o 75,5%. Así mesmo, conseguiuse detectar o sinal de orixe do cancro nun rango comprendido entre o 52% e o 88,7%. CONCLUSIÓN: a biopsia líquida ten un futuro prometedor como ferramenta de detección temperá. Aínda que non está preparada para substituír o cribado convencional, si amosa potencial para complementalo. Precísase máis evidencia que explore e valide todos os seus aspectos clínicos, técnicos e éticos.
Dirección
LOPEZ LOPEZ, RAFAEL (Titoría)
LOPEZ LOPEZ, RAFAEL (Titoría)
Tribunal
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
Hepatite autoinmune refractaria a tratamentos convencionais: a propósito dun caso clínico. Revisión bibliográfica.
Autoría
L.P.C.
Grao en Medicina
L.P.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Obxectivos O presente Traballo de Fin de Grao (TFG) ten como obxectivo adquirir coñecementos para unha xestión óptima dos pacientes con Hepatite Autoinmune (HAI) que non responde ao tratamento estándar, definida como Hepatite Autoinmune Refractaria. Abórdanse aspectos clave como: a epidemioloxía, as manifestacións clínicas, a patoxenia, o diagnóstico e as opcións terapéuticas segundo a resposta ós fármacos. Resultados Tomouse como referencia o caso clínico dun paciente varón de 53 anos, cuxa evolución se seguiu na Unidade de Hepatoloxía do Servicio do Aparello Dixestivo do Complexo Hospitalario Universitario da Coruña. O paciente diagnosticouse en 2018 cunha hepatite autoinmune tipo I que presentou intolerancia á terapia estándar con azatioprina e unha resposta bioquímica insuficiente á prednisona, o que levou á introducción de terapias alternativas á primeira liña. O paciente logrou estabilidade bioquímica sen efectos adversos significativos ao administrar unha triple terapia de prednisona, micofenolato de mofetilo e tracolimus. O manexo do paciente descrito amosa a importancia dun seguimento estreito e dun axuste escalonado da terapia, salientando o papel dos fármacos inmunosupresores máis potentes na práctica clínica actual, dende un enfoque multidisciplinar e seguindo as guais actuais, co obxectivo de previr a progresión da enfermidade e mellorar a calidade de vida do paciente. Conclusións A hepatitis autoinmune (HAI) considérase unha enfermidade rara debido á súa baixa incidencia. O seu diagnóstico baséase en criterios bioquímicos, inmunolóxicos e anatomopatolóxicos. A terapia inicial inclúe prednisona e azatioprina. En caso de falta de resposta ou intolerancia, emprégase micofenolato de mofetilo (MFF). Ademais, a combinacion de tracolimus, MMF e prednisona pode lograr e remisión bioquímica e mellorar o prognóstico a longo plazo. O atraso na administación do tratamento favorece a progresión a cirrose e as súas complicacións.
Obxectivos O presente Traballo de Fin de Grao (TFG) ten como obxectivo adquirir coñecementos para unha xestión óptima dos pacientes con Hepatite Autoinmune (HAI) que non responde ao tratamento estándar, definida como Hepatite Autoinmune Refractaria. Abórdanse aspectos clave como: a epidemioloxía, as manifestacións clínicas, a patoxenia, o diagnóstico e as opcións terapéuticas segundo a resposta ós fármacos. Resultados Tomouse como referencia o caso clínico dun paciente varón de 53 anos, cuxa evolución se seguiu na Unidade de Hepatoloxía do Servicio do Aparello Dixestivo do Complexo Hospitalario Universitario da Coruña. O paciente diagnosticouse en 2018 cunha hepatite autoinmune tipo I que presentou intolerancia á terapia estándar con azatioprina e unha resposta bioquímica insuficiente á prednisona, o que levou á introducción de terapias alternativas á primeira liña. O paciente logrou estabilidade bioquímica sen efectos adversos significativos ao administrar unha triple terapia de prednisona, micofenolato de mofetilo e tracolimus. O manexo do paciente descrito amosa a importancia dun seguimento estreito e dun axuste escalonado da terapia, salientando o papel dos fármacos inmunosupresores máis potentes na práctica clínica actual, dende un enfoque multidisciplinar e seguindo as guais actuais, co obxectivo de previr a progresión da enfermidade e mellorar a calidade de vida do paciente. Conclusións A hepatitis autoinmune (HAI) considérase unha enfermidade rara debido á súa baixa incidencia. O seu diagnóstico baséase en criterios bioquímicos, inmunolóxicos e anatomopatolóxicos. A terapia inicial inclúe prednisona e azatioprina. En caso de falta de resposta ou intolerancia, emprégase micofenolato de mofetilo (MFF). Ademais, a combinacion de tracolimus, MMF e prednisona pode lograr e remisión bioquímica e mellorar o prognóstico a longo plazo. O atraso na administación do tratamento favorece a progresión a cirrose e as súas complicacións.
Dirección
DELGADO BLANCO, MANUEL BENJAMIN (Titoría)
DELGADO BLANCO, MANUEL BENJAMIN (Titoría)
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Revisión sistemática da linfadenectomía pélvica laparoscópica como técnica diagnóstica para o cancro cervical durante o embarazo.
Autoría
A.C.V.
Grao en Medicina
A.C.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O cancro de cérvix representa un importante problema de saúde pública e a súa xestión durante o embarazo supón un complexo desafío clínico. Neste contexto, a linfadenectomía pélvica laparoscópica considérase unha técnica clave para a estadificación dos ganglios linfáticos nas embarazadas diagnosticadas de cancro de cérvix, que permite orientar as decisións terapéuticas sen comprometer significativamente a seguridade materna e fetal. Este traballo consiste nunha revisión sistemática cuxo obxectivo é avaliar a viabilidade, seguridade e implicacións pronósticas da linfadenectomía pélvica laparoscópica realizada durante o embarazo. Analizáronse oito estudos (casos clínicos e series de casos) publicados entre 2001 e 2022, cun total de 65 embarazadas diagnosticadas de cancro de cérvix en diferentes estadios, sometidas a esta intervención entre as semanas 6 e 32 de embarazo. Os resultados amosan que a técnica é en gran medida segura e técnicamente viable, sen complicacións maternas ou fetais graves atribuíbles ao procedemento. A maioría das pacientes con ganglios linfáticos negativos puideron continuar os seus embarazos ata alcanzar a madurez fetal e, despois do parto, recibiron tratamento oncolóxico definitivo. Nos casos con ganglios linfáticos positivos, priorizouse o tratamento materno, normalmente coa interrupción do embarazo. A supervivencia materna foi favorable en ausencia de metástases ganglionares, mentres que os casos con afectación ganglionar mostraron un peor prognóstico.
O cancro de cérvix representa un importante problema de saúde pública e a súa xestión durante o embarazo supón un complexo desafío clínico. Neste contexto, a linfadenectomía pélvica laparoscópica considérase unha técnica clave para a estadificación dos ganglios linfáticos nas embarazadas diagnosticadas de cancro de cérvix, que permite orientar as decisións terapéuticas sen comprometer significativamente a seguridade materna e fetal. Este traballo consiste nunha revisión sistemática cuxo obxectivo é avaliar a viabilidade, seguridade e implicacións pronósticas da linfadenectomía pélvica laparoscópica realizada durante o embarazo. Analizáronse oito estudos (casos clínicos e series de casos) publicados entre 2001 e 2022, cun total de 65 embarazadas diagnosticadas de cancro de cérvix en diferentes estadios, sometidas a esta intervención entre as semanas 6 e 32 de embarazo. Os resultados amosan que a técnica é en gran medida segura e técnicamente viable, sen complicacións maternas ou fetais graves atribuíbles ao procedemento. A maioría das pacientes con ganglios linfáticos negativos puideron continuar os seus embarazos ata alcanzar a madurez fetal e, despois do parto, recibiron tratamento oncolóxico definitivo. Nos casos con ganglios linfáticos positivos, priorizouse o tratamento materno, normalmente coa interrupción do embarazo. A supervivencia materna foi favorable en ausencia de metástases ganglionares, mentres que os casos con afectación ganglionar mostraron un peor prognóstico.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Justo Alonso, Olaia Cotitoría
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Justo Alonso, Olaia Cotitoría
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Estudo das características fenotípicas e xenéticas en homes con lipodistrofia parcial familiar
Autoría
L.R.C.
Grao en Medicina
L.R.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A lipodistrofia parcial familiar tipo 2 (LDPF2) é unha patoloxía infrecuente, pero non por iso deixa de ter importancia o seu diagnóstico. É unha enfermidade que se herda, na súa maioría, de xeito dominante, polo que debería haber o mesmo número de mulleres que homes diagnosticados. Porén, hai un claro desequilibrio a favor das primeiras, ademais de que, no caso dos segundos, gran parte deles descóbrense a raíz das mulleres da familia. É por isto que se analizaron diferentes variables comparándoas entre homes xa diagnosticados fronte a aqueles susceptibles de selo e con isto propúxose crear unha Score que permitise orientar o diagnóstico dos homes de xeito rápido e sinxelo, cunha alta especificidade. Por outra parte, estudáronse xeneticamente, mediante Sanger e NGS, os homes problema para comprobar a presenza ou ausencia dalgunha variante diagnóstica. Ademais, analizáronse probas de imaxe, como a densitometría, para valorar a distribución do tecido adiposo e ver se había alteracións significativas. Conclúese que se conseguiu deseñar un sistema de puntuación clínica que permite identificar, cunha especificidade maior do 90%, a aqueles homes con sospeita clínica de LDPF2.
A lipodistrofia parcial familiar tipo 2 (LDPF2) é unha patoloxía infrecuente, pero non por iso deixa de ter importancia o seu diagnóstico. É unha enfermidade que se herda, na súa maioría, de xeito dominante, polo que debería haber o mesmo número de mulleres que homes diagnosticados. Porén, hai un claro desequilibrio a favor das primeiras, ademais de que, no caso dos segundos, gran parte deles descóbrense a raíz das mulleres da familia. É por isto que se analizaron diferentes variables comparándoas entre homes xa diagnosticados fronte a aqueles susceptibles de selo e con isto propúxose crear unha Score que permitise orientar o diagnóstico dos homes de xeito rápido e sinxelo, cunha alta especificidade. Por outra parte, estudáronse xeneticamente, mediante Sanger e NGS, os homes problema para comprobar a presenza ou ausencia dalgunha variante diagnóstica. Ademais, analizáronse probas de imaxe, como a densitometría, para valorar a distribución do tecido adiposo e ver se había alteracións significativas. Conclúese que se conseguiu deseñar un sistema de puntuación clínica que permite identificar, cunha especificidade maior do 90%, a aqueles homes con sospeita clínica de LDPF2.
Dirección
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Titoría)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Titoría)
Antipsicóticos inxetables de liberación prolongada: Análise da eficacia en pacientes con patoloxía dual a 10 anos
Autoría
M.P.A.
Grao en Medicina
M.P.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Sobre unha mostra clínica de pacientes con patoloxía dual levouse a cabo un estudo para comparar a eficacia e seguridade de 2 fármacos antipsicóticos de longa duración nun período de 10 anos. Os fármacos a estudo son o Aripiprazol e a Paliperidona. Métodos: Analízase a historia de 210 pacientes con patoloxía dual da Asociación Cidadá de Loita contra a Droga da Coruña, no que estudamos a evolución con antisicóticos de longa duración. Para avaliar a calidade dos tratamentos empregouse a escala CGI, os criterios SMARTS, o número de visitas a urxencias e os ingresos nos servizos hospitalarios, así como a abstinencia de tóxicos e a permanencia no programa. Resultados: os antipsicóticos de longa duración evidencian eficacia e seguridade en pacientes con patoloxía dual. Observamos unha melloría significativa no CGI previo e posterior en ambos os tratamentos, así como a redución do número de urxencias e ingresos. Ademais, demóstrase unha elevada taxa de permanencia no programa cos dous APLD.
Sobre unha mostra clínica de pacientes con patoloxía dual levouse a cabo un estudo para comparar a eficacia e seguridade de 2 fármacos antipsicóticos de longa duración nun período de 10 anos. Os fármacos a estudo son o Aripiprazol e a Paliperidona. Métodos: Analízase a historia de 210 pacientes con patoloxía dual da Asociación Cidadá de Loita contra a Droga da Coruña, no que estudamos a evolución con antisicóticos de longa duración. Para avaliar a calidade dos tratamentos empregouse a escala CGI, os criterios SMARTS, o número de visitas a urxencias e os ingresos nos servizos hospitalarios, así como a abstinencia de tóxicos e a permanencia no programa. Resultados: os antipsicóticos de longa duración evidencian eficacia e seguridade en pacientes con patoloxía dual. Observamos unha melloría significativa no CGI previo e posterior en ambos os tratamentos, así como a redución do número de urxencias e ingresos. Ademais, demóstrase unha elevada taxa de permanencia no programa cos dous APLD.
Dirección
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Titoría)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Titoría)
A música na epilepsia, estímulo desencadeante, intervención terapéutica ou manifestación clínica?
Autoría
M.A.V.R.
Grao en Medicina
M.A.V.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A epilepsia é unha enfermidade neurolóxica de elevada prevalencia, caracterizada por descargas neuronais anómalas orixinadas en determinadas rexións do cerebro, e con propagación destas a outras rexións, provocando crises epilépticas. Estas descargas considéranse reflexas se son secundarias a un estímulo, como pode ser a música, e esta patoloxía concretamente coñécese como “epilepsia musicóxena”, cunha prevalencia extremadamente baixa e fisiopatoloxía pouco comprendida. Neste traballo revisarase sistematicamente a literatura máis recente en relación con esta enfermidade, e abordaranse tamén outras posíbeis relacións entre a epilepsia e a música, como o uso de certas pezas musicais como intervención terapéutica, os fenómenos ictais musicais como o cantaruxo ou canto durante as crises, ou as posíbeis alteracións na percepción musical en pacientes epilépticos. Explorarase, en relación coa epilepsia musicóxena, o foco ictal máis frecuente (temporal), a recente asociación entre esta patoloxía e os anticorpos anti-glutamato descarboxilasa e a natureza emocional, cognitiva ou sensorial dos estímulos. A revisión destaca a heteroxeneidade dos casos e a necesidade dunha maior investigación clínica e neurofisiolóxica para comprender mellor este fenómeno pouco frecuente pero clinicamente relevante.
A epilepsia é unha enfermidade neurolóxica de elevada prevalencia, caracterizada por descargas neuronais anómalas orixinadas en determinadas rexións do cerebro, e con propagación destas a outras rexións, provocando crises epilépticas. Estas descargas considéranse reflexas se son secundarias a un estímulo, como pode ser a música, e esta patoloxía concretamente coñécese como “epilepsia musicóxena”, cunha prevalencia extremadamente baixa e fisiopatoloxía pouco comprendida. Neste traballo revisarase sistematicamente a literatura máis recente en relación con esta enfermidade, e abordaranse tamén outras posíbeis relacións entre a epilepsia e a música, como o uso de certas pezas musicais como intervención terapéutica, os fenómenos ictais musicais como o cantaruxo ou canto durante as crises, ou as posíbeis alteracións na percepción musical en pacientes epilépticos. Explorarase, en relación coa epilepsia musicóxena, o foco ictal máis frecuente (temporal), a recente asociación entre esta patoloxía e os anticorpos anti-glutamato descarboxilasa e a natureza emocional, cognitiva ou sensorial dos estímulos. A revisión destaca a heteroxeneidade dos casos e a necesidade dunha maior investigación clínica e neurofisiolóxica para comprender mellor este fenómeno pouco frecuente pero clinicamente relevante.
Dirección
López González, Francisco Javier (Titoría)
Rodríguez Osorio, Xiana Cotitoría
López González, Francisco Javier (Titoría)
Rodríguez Osorio, Xiana Cotitoría
Tribunal
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
Delincuencia en persoas con Trastorno Límite da Personalidade
Autoría
C.A.G.
Grao en Medicina
C.A.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Este estudo analiza a relación existente entre o Trastorno Límite da Personalidade (TLP) e a conduta delitiva, destacando factores clave como a impulsividade, a desregulación emocional e a inestabilidade nas relacións interpersoais. A través dunha extensa revisión bibliográfica e unha análise xurisprudencial detallada, evidéncianse tanto a alta prevalencia do TLP en contextos penitenciarios como as dificultades xurídicas que presenta en termos de imputabilidade penal. A análise subliña a necesidade dunha valoración integral e multidisciplinar do trastorno para mellorar a comprensión e a abordaxe legal e clínica nos casos relacionados con condutas delitivas asociadas ao TLP.
Este estudo analiza a relación existente entre o Trastorno Límite da Personalidade (TLP) e a conduta delitiva, destacando factores clave como a impulsividade, a desregulación emocional e a inestabilidade nas relacións interpersoais. A través dunha extensa revisión bibliográfica e unha análise xurisprudencial detallada, evidéncianse tanto a alta prevalencia do TLP en contextos penitenciarios como as dificultades xurídicas que presenta en termos de imputabilidade penal. A análise subliña a necesidade dunha valoración integral e multidisciplinar do trastorno para mellorar a comprensión e a abordaxe legal e clínica nos casos relacionados con condutas delitivas asociadas ao TLP.
Dirección
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
Análise descritiva da calidade dos informes de exitus en falecidos por insuficiencia cardíaca do 2020 ao 2024 na Área Hospitalaria de Pontevedra O Salnés. Revisión de casos.
Autoría
B.A.M.
Grao en Medicina
B.A.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O estudo analiza a presenza de elementos clave de coidados paliativos mediante a revisión de casos de informes de exitus de pacientes con insuficiencia cardíaca elaborados entre os anos 2020 e 2024 no Complexo Hospitalario de Pontevedra. Estes elementos clave de coidados paliativos foron definidos a partir de patróns identificados na literatura científica e na práctica de especialistas en coidados paliativos. A busca bibliográfica mostra o baixo grao de estandarización do rexistro no que respecta aos elementos clave de coidados paliativos. A elaboración dun informe de exitus de calidade reflíctese positivamente na calidade asistencial, mellora a comunicación interdisciplinaria e constitúe un recurso epidemiolóxico que recolle trazos asociados ao coidado ao final da vida, información que non se recolle nos certificados de defunción. O obxectivo do presente estudo consiste en medir a frecuencia de rexistro dos elementos clave en coidados paliativos nos informes de exitus e verificar a hipótese proposta: os informes de exitus analizados non superan o rexistro do 45 por cento das variables de estudo. O obxectivo secundario mide o número de informes elaborados no momento da análise e propón posibilidades de mellora na elaboración destes informes. OBXECTIVOS Analizar a presenza de elementos clave de coidados paliativos nos informes de exitus de pacientes falecidos por insuficiencia cardíaca entre o 1 de xaneiro de 2020 e o 31 de decembro de 2024. METODOLOXÍA Trátase dun estudo observacional, retrospectivo, descritivo e baseado na revisión de casos. As variables de estudo miden a presenza de indicadores de calidade do rexistro de carácter básico-administrativo e os orientados ao coidado ao final da vida. RESULTADOS O tamaño mostral é de 29 pacientes falecidos con informe de exitus elaborado, representando o 25 por cento do total de falecidos por IC nese período. A tendencia actual é o incremento da elaboración de informes, sendo o 2020 o ano con menor taxa de rexistro, un 11 por cento, e o 2024 o maior, cun 50 por cento. Os informes de exitus con maior porcentaxe de rexistro das variables foron realizados polo servizo de Medicina Interna e a Unidade de Coidados Paliativos, sendo o servizo de Medicina Interna o que redactou maior número absoluto de informes de exitus. Só se rexistrou un informe con causa de morte por insuficiencia cardíaca terminal, código I50.84 da CIE 10. CONCLUSIÓNS A prevalencia de informes de exitus redactados, un 25 por cento, é menor do esperado. No estudo das variables observouse unha fluctuación notoria entre o rexistro duns e doutros elementos, evidenciando a falta de estandarización dos rexistros, predominando as variables administrativas fronte ás de coidado ao final da vida.
O estudo analiza a presenza de elementos clave de coidados paliativos mediante a revisión de casos de informes de exitus de pacientes con insuficiencia cardíaca elaborados entre os anos 2020 e 2024 no Complexo Hospitalario de Pontevedra. Estes elementos clave de coidados paliativos foron definidos a partir de patróns identificados na literatura científica e na práctica de especialistas en coidados paliativos. A busca bibliográfica mostra o baixo grao de estandarización do rexistro no que respecta aos elementos clave de coidados paliativos. A elaboración dun informe de exitus de calidade reflíctese positivamente na calidade asistencial, mellora a comunicación interdisciplinaria e constitúe un recurso epidemiolóxico que recolle trazos asociados ao coidado ao final da vida, información que non se recolle nos certificados de defunción. O obxectivo do presente estudo consiste en medir a frecuencia de rexistro dos elementos clave en coidados paliativos nos informes de exitus e verificar a hipótese proposta: os informes de exitus analizados non superan o rexistro do 45 por cento das variables de estudo. O obxectivo secundario mide o número de informes elaborados no momento da análise e propón posibilidades de mellora na elaboración destes informes. OBXECTIVOS Analizar a presenza de elementos clave de coidados paliativos nos informes de exitus de pacientes falecidos por insuficiencia cardíaca entre o 1 de xaneiro de 2020 e o 31 de decembro de 2024. METODOLOXÍA Trátase dun estudo observacional, retrospectivo, descritivo e baseado na revisión de casos. As variables de estudo miden a presenza de indicadores de calidade do rexistro de carácter básico-administrativo e os orientados ao coidado ao final da vida. RESULTADOS O tamaño mostral é de 29 pacientes falecidos con informe de exitus elaborado, representando o 25 por cento do total de falecidos por IC nese período. A tendencia actual é o incremento da elaboración de informes, sendo o 2020 o ano con menor taxa de rexistro, un 11 por cento, e o 2024 o maior, cun 50 por cento. Os informes de exitus con maior porcentaxe de rexistro das variables foron realizados polo servizo de Medicina Interna e a Unidade de Coidados Paliativos, sendo o servizo de Medicina Interna o que redactou maior número absoluto de informes de exitus. Só se rexistrou un informe con causa de morte por insuficiencia cardíaca terminal, código I50.84 da CIE 10. CONCLUSIÓNS A prevalencia de informes de exitus redactados, un 25 por cento, é menor do esperado. No estudo das variables observouse unha fluctuación notoria entre o rexistro duns e doutros elementos, evidenciando a falta de estandarización dos rexistros, predominando as variables administrativas fronte ás de coidado ao final da vida.
Dirección
Anibarro García, Luís (Titoría)
Said Criado, Ismael Cotitoría
Anibarro García, Luís (Titoría)
Said Criado, Ismael Cotitoría
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
Prescrición e Deprescrición de Antidepresivos na Depresión Maior.
Autoría
A.D.J.M.S.
Grao en Medicina
A.D.J.M.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A deprescripción de antidepresivos en pacientes con trastorno depresivo maior é un proceso clínico complexo que busca reducir ou suspender o uso prolongado destes medicamentos cando xa non son estritamente necesarios. Os tratamentos farmacolóxicos prolongados poden xerar efectos adversos moi significativos e síntomas de abstinencia tras a retirada, impactando na calidade de vida e no manexo clínico do paciente. Por iso este procedemento debe levar a cabo de maneira coidadosa e baseada en evidencia clínica. OBXECTIVO: Examinar a evidencia dispoñible sobre a efectividade, seguridade e viabilidade clínica da deprescripción de antidepresivos en adultos con diagnóstico de depresión maior, así como identificar barreiras e facilitadores relevantes para levar este proceso a un bo fin. MATERIAIS E MÉTODOS: Levou a cabo unha procura bibliográfica por parte do autor en bases de datos indexadas como PubMed/MEDLINE, Cochrane Library e ScienceDirect. Establecéronse criterios específicos de inclusión e exclusión baseados no diagnóstico clínico, deseño de estudo e relevancia do tema. Para avaliar a calidade e validez dos estudos seleccionados aplicáronse os criterios PRISMA. Así mesmo, analizouse o risco de rumbo coa ferramenta NICE Public Health Guidance. RESULTADOS: Inicialmente identificáronse 168 artigos potencialmente relevantes. Tras eliminar duplicados e descartar artigos non relacionados, quedaron 40 para revisión completa. Despois dunha avaliación detallada, incluíronse 12 estudos. A deprescripción é viable e segura cando se realiza gradualmente (tapering), mostrando menores taxas de recaídas e síntomas de abstinencia. Destácanse factores crave como o tipo de antidepresivo, o tempo mínimo recomendado de tratamento e a importancia dunha dosaxe flexible adaptada ao paciente. Ademais, o apoio psicolóxico complementario mediante terapias cognitivas, como MBCT e TCC. CONCLUSIÓN: A deprescripción de antidepresivos en pacientes con depresión maior é unha estratexia terapéutica segura e efectiva cando leva a cabo de maneira individualizada e supervisada. Recoméndase continuar desenvolvendo guías clínicas estandarizadas e programas formativos dirixidos a profesionais de saúde para unificar e optimizar o manexo da deprescripción, así como estudos adicionais en poboacións máis diversas e representativas para reforzar aínda máis as recomendacións clínicas actuais.
INTRODUCIÓN: A deprescripción de antidepresivos en pacientes con trastorno depresivo maior é un proceso clínico complexo que busca reducir ou suspender o uso prolongado destes medicamentos cando xa non son estritamente necesarios. Os tratamentos farmacolóxicos prolongados poden xerar efectos adversos moi significativos e síntomas de abstinencia tras a retirada, impactando na calidade de vida e no manexo clínico do paciente. Por iso este procedemento debe levar a cabo de maneira coidadosa e baseada en evidencia clínica. OBXECTIVO: Examinar a evidencia dispoñible sobre a efectividade, seguridade e viabilidade clínica da deprescripción de antidepresivos en adultos con diagnóstico de depresión maior, así como identificar barreiras e facilitadores relevantes para levar este proceso a un bo fin. MATERIAIS E MÉTODOS: Levou a cabo unha procura bibliográfica por parte do autor en bases de datos indexadas como PubMed/MEDLINE, Cochrane Library e ScienceDirect. Establecéronse criterios específicos de inclusión e exclusión baseados no diagnóstico clínico, deseño de estudo e relevancia do tema. Para avaliar a calidade e validez dos estudos seleccionados aplicáronse os criterios PRISMA. Así mesmo, analizouse o risco de rumbo coa ferramenta NICE Public Health Guidance. RESULTADOS: Inicialmente identificáronse 168 artigos potencialmente relevantes. Tras eliminar duplicados e descartar artigos non relacionados, quedaron 40 para revisión completa. Despois dunha avaliación detallada, incluíronse 12 estudos. A deprescripción é viable e segura cando se realiza gradualmente (tapering), mostrando menores taxas de recaídas e síntomas de abstinencia. Destácanse factores crave como o tipo de antidepresivo, o tempo mínimo recomendado de tratamento e a importancia dunha dosaxe flexible adaptada ao paciente. Ademais, o apoio psicolóxico complementario mediante terapias cognitivas, como MBCT e TCC. CONCLUSIÓN: A deprescripción de antidepresivos en pacientes con depresión maior é unha estratexia terapéutica segura e efectiva cando leva a cabo de maneira individualizada e supervisada. Recoméndase continuar desenvolvendo guías clínicas estandarizadas e programas formativos dirixidos a profesionais de saúde para unificar e optimizar o manexo da deprescripción, así como estudos adicionais en poboacións máis diversas e representativas para reforzar aínda máis as recomendacións clínicas actuais.
Dirección
ALVAREZ ARIZA, MARÍA (Titoría)
ALVAREZ ARIZA, MARÍA (Titoría)
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
Impacto da histerectomía na saúde cardiovascular en mulleres premenopáusicas: Unha revisión sistemática
Autoría
L.G.C.
Grao en Medicina
L.G.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A histerectomía é un dos procedementos xinecolóxicos máis comúns en mulleres en idade reprodutiva. Aínda que durante moito tempo se considerou un procedemento seguro, nos últimos anos houbo un interese crecente en comprender os seus efectos a longo prazo, especialmente cando se realiza antes da menopausa e se preservan os ovarios. A idea desta revisión é que, mesmo sen ooforectomía, a histerectomía podería afectar o equilibrio hormonal e o perfil vascular dunha muller, aumentando o seu risco de enfermidade cardíaca. Os estudos que revisamos mostraron que as pacientes que se someten a unha histerectomía tenden a ter máis factores de risco cardiovascular, como hipertensión, diabetes ou obesidade. Ademais, as mulleres que se someten a unha cirurxía antes dos 50 anos teñen un risco significativamente maior de sufrir un accidente cerebrovascular, unha enfermidade arterial coronaria ou unha insuficiencia cardíaca. Algúns estudos tamén indicaron que estas mulleres tenden a ter arterias máis ríxidas, mesmo cando os seus ovarios permanecen intactos. Non obstante, outros estudos non atoparon moitas diferenzas, o que pode deberse a factores preexistentes como a saúde xeral ou o motivo da intervención. En conclusión, as evidencias actuais suxiren que realizar unha histerectomía en mulleres antes da menopausa podería ter un impacto negativo na súa saúde cardiovascular, especialmente se se realiza a unha idade temperá. Aínda así, é importante continuar investigando con máis estudos que controlen mellor outros factores para confirmar esta relación e definir mellor as estratexias para previr e xestionar a saúde destas mulleres.
A histerectomía é un dos procedementos xinecolóxicos máis comúns en mulleres en idade reprodutiva. Aínda que durante moito tempo se considerou un procedemento seguro, nos últimos anos houbo un interese crecente en comprender os seus efectos a longo prazo, especialmente cando se realiza antes da menopausa e se preservan os ovarios. A idea desta revisión é que, mesmo sen ooforectomía, a histerectomía podería afectar o equilibrio hormonal e o perfil vascular dunha muller, aumentando o seu risco de enfermidade cardíaca. Os estudos que revisamos mostraron que as pacientes que se someten a unha histerectomía tenden a ter máis factores de risco cardiovascular, como hipertensión, diabetes ou obesidade. Ademais, as mulleres que se someten a unha cirurxía antes dos 50 anos teñen un risco significativamente maior de sufrir un accidente cerebrovascular, unha enfermidade arterial coronaria ou unha insuficiencia cardíaca. Algúns estudos tamén indicaron que estas mulleres tenden a ter arterias máis ríxidas, mesmo cando os seus ovarios permanecen intactos. Non obstante, outros estudos non atoparon moitas diferenzas, o que pode deberse a factores preexistentes como a saúde xeral ou o motivo da intervención. En conclusión, as evidencias actuais suxiren que realizar unha histerectomía en mulleres antes da menopausa podería ter un impacto negativo na súa saúde cardiovascular, especialmente se se realiza a unha idade temperá. Aínda así, é importante continuar investigando con máis estudos que controlen mellor outros factores para confirmar esta relación e definir mellor as estratexias para previr e xestionar a saúde destas mulleres.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
López Casal, Susana Cotitoría
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
López Casal, Susana Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
Alfabetización en saúde en pacientes con cancro de mama: estudo transversal co cuestionario HLS-EU-Q47
Autoría
M.S.D.
Grao en Medicina
M.S.D.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A alfabetización en saúde (AeS) é a capacidade dun individuo para obter, procesar e comprender información necesaria para tomar decisións en saúde e desenvolverse no ámbito sanitario, o que pode mellorar a efectividade dos procesos asistenciais. O cancro de mama é o máis prevalecente na poboación feminina demostrándose que un dos principais factores relacionados coa supervivencia é o diagnóstico precoz. Obxectivo: Establecer o grao de AeS das mulleres diagnosticadas de cancro de mama, que características determinan a mesma e valorar a relación entre AeS e demora diagnóstica. Métodos: Deseñouse un estudo observacional, transversal, analítico. A poboación diana eran as mulleres diagnosticadas de cancro de mama atendidas no sistema público de saúde a través do Servizo de Oncoloxía Médica (SOM) do Complexo Hospitalario Universitario de Ourense (CHUO) empregando o cuestionario HLS/EU/Q47. Recolléronse nivel educativo, idade, medio de residencia e apoio social. Resultados: Incluíronse 22 pacientes no estudo e outras catro declinaron participar. A media da idade era de 55,3 (DE 14,3) anos (IC95 49,0 / 61,7), sendo o mínimo de 32 anos e o máximo de 84. Un 59,1% da poboación presentaba unha AeS inconveniente, do cal un 54% era inadecuada e o outro 46% problemática. Conclusións: Case un 60% da poboación presentaba unha AeS inadecuada, asociándose a unha maior demora diagnóstica da súa enfermidade neoplásica. A AeS destas pacientes atópase asociada significativamente e de forma inversa á idade e aos anos de escolarización.
Introdución: A alfabetización en saúde (AeS) é a capacidade dun individuo para obter, procesar e comprender información necesaria para tomar decisións en saúde e desenvolverse no ámbito sanitario, o que pode mellorar a efectividade dos procesos asistenciais. O cancro de mama é o máis prevalecente na poboación feminina demostrándose que un dos principais factores relacionados coa supervivencia é o diagnóstico precoz. Obxectivo: Establecer o grao de AeS das mulleres diagnosticadas de cancro de mama, que características determinan a mesma e valorar a relación entre AeS e demora diagnóstica. Métodos: Deseñouse un estudo observacional, transversal, analítico. A poboación diana eran as mulleres diagnosticadas de cancro de mama atendidas no sistema público de saúde a través do Servizo de Oncoloxía Médica (SOM) do Complexo Hospitalario Universitario de Ourense (CHUO) empregando o cuestionario HLS/EU/Q47. Recolléronse nivel educativo, idade, medio de residencia e apoio social. Resultados: Incluíronse 22 pacientes no estudo e outras catro declinaron participar. A media da idade era de 55,3 (DE 14,3) anos (IC95 49,0 / 61,7), sendo o mínimo de 32 anos e o máximo de 84. Un 59,1% da poboación presentaba unha AeS inconveniente, do cal un 54% era inadecuada e o outro 46% problemática. Conclusións: Case un 60% da poboación presentaba unha AeS inadecuada, asociándose a unha maior demora diagnóstica da súa enfermidade neoplásica. A AeS destas pacientes atópase asociada significativamente e de forma inversa á idade e aos anos de escolarización.
Dirección
Fernández González, Angel Luis (Titoría)
Díaz Gravalos, Gabriel Cotitoría
Fernández González, Angel Luis (Titoría)
Díaz Gravalos, Gabriel Cotitoría
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
O pénfigo vulgar na xestación: unha revisión sistemática sobre o seu manexo e resultados maternofetais
Autoría
M.V.B.
Grao en Medicina
M.V.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Este traballo de fin de grao céntrase no pénfigo vulgar (PV), unha enfermidade autoinmune ampollosa pouco común que afecta principalmente á pel e ás mucosas, e que presenta desafíos adicionais durante o embarazo debido aos posibles efectos sobre a nai e o feto. O obxectivo principal do estudo foi realizar unha revisión sistemática da literatura para analizar o manexo clínico do PV en mulleres xestantes e os seus resultados maternofetais. A través dunha exhaustiva busca en bases de datos científicas, selecionáronse artigos relevantes que incluíran casos de mulleres embarazadas diagnosticadas con PV, avaliando os tratamentos utilizados, a evolución da enfermidade durante a xestación e os desenlaces tanto maternos como fetais. Aplicáronse criterios de inclusión e exclusión rigorosos para garantir a calidade e relevancia dos estudos considerados. Os resultados amosan que o tratamento de elección adoita incluír corticoides sistémicos, como a prednisona, que demostraron ser relativamente seguros durante o embarazo. Nalgúns casos empregáronse inmunosupresores como a azatioprina, con precaucións especiais. O control axeitado da enfermidade na nai asóciase con mellores desenlaces obstétricos, aínda que o risco de complicacións como o parto prematuro ou a restrición do crecemento intrauterino pode incrementarse se o PV non está ben controlado. En conclusión, o pénfigo vulgar durante o embarazo require un enfoque multidisciplinar que equilibre o control da enfermidade coa seguridade do feto. Aínda que a evidencia segue a ser limitada pola baixa prevalencia da patoloxía, os estudos dispoñibles suxiren que cun manexo axeitado é posible lograr bos resultados maternofetais. Este traballo destaca a importancia de seguir investigando sobre tratamentos seguros e efectivos para mulleres embarazadas con PV e de establecer protocolos clínicos baseados na evidencia.
Este traballo de fin de grao céntrase no pénfigo vulgar (PV), unha enfermidade autoinmune ampollosa pouco común que afecta principalmente á pel e ás mucosas, e que presenta desafíos adicionais durante o embarazo debido aos posibles efectos sobre a nai e o feto. O obxectivo principal do estudo foi realizar unha revisión sistemática da literatura para analizar o manexo clínico do PV en mulleres xestantes e os seus resultados maternofetais. A través dunha exhaustiva busca en bases de datos científicas, selecionáronse artigos relevantes que incluíran casos de mulleres embarazadas diagnosticadas con PV, avaliando os tratamentos utilizados, a evolución da enfermidade durante a xestación e os desenlaces tanto maternos como fetais. Aplicáronse criterios de inclusión e exclusión rigorosos para garantir a calidade e relevancia dos estudos considerados. Os resultados amosan que o tratamento de elección adoita incluír corticoides sistémicos, como a prednisona, que demostraron ser relativamente seguros durante o embarazo. Nalgúns casos empregáronse inmunosupresores como a azatioprina, con precaucións especiais. O control axeitado da enfermidade na nai asóciase con mellores desenlaces obstétricos, aínda que o risco de complicacións como o parto prematuro ou a restrición do crecemento intrauterino pode incrementarse se o PV non está ben controlado. En conclusión, o pénfigo vulgar durante o embarazo require un enfoque multidisciplinar que equilibre o control da enfermidade coa seguridade do feto. Aínda que a evidencia segue a ser limitada pola baixa prevalencia da patoloxía, os estudos dispoñibles suxiren que cun manexo axeitado é posible lograr bos resultados maternofetais. Este traballo destaca a importancia de seguir investigando sobre tratamentos seguros e efectivos para mulleres embarazadas con PV e de establecer protocolos clínicos baseados na evidencia.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Barreiro García, Jesús Manuel Cotitoría
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Barreiro García, Jesús Manuel Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
Síndrome de pinzamento anterior de nocello ou nocello de futbolista. Tratamento cirúrxico?
Autoría
A.A.L.
Grao en Medicina
A.A.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: o síndrome de pinzamento do nocello anterior, tamén coñecido como nocello de futbolista, é unha lesión que consiste nunha inflamación na zona anterior da articulación entre a tibia e o astrágalo, con sinovite reactiva e xeralmente formación de osteofitos ou excrecencias óseas no bordo anterior da tibia e no pescozo do astrágalo producindo dor anterior e rixidez con perda da extensión ou flexión dorsal do nocello. Obxectivos: realizar unha revisión sistemática da literatura científica sobre o síndrome de pinzamento anterior de nocello, a súa historia natural, os seus criterios clínicos de sospeita diagnóstica, proceso diagnóstico con exploración e probas complementarias e tratamento, facendo fincapé na avaliación comparativa dos diferentes tratamentos empregados (conservador vs. cirúrxico) e dentro do abordaxe cirúrxico entre aberto vs artroscópico. Métodos: realizouse unha busca en PubMed, Scielo e Cochrane. En todas as bases utilizouse a seguinte estratexia de busca: anterior ankle impingement, seleccionando os estudos máis relevantes en función do noso tema e dos nosos obxectivos. En todas as bases de datos utilizáronse os estudos realizados entre 2015 e 2025. Resultados: os resultados desta revisión mostran que o pinzamento anterior do nocello é unha entidade ben caracterizada na práctica clínica, especialmente entre os atletas que realizan movementos de flexión dorsal e impacto repetitivos, como no fútbol. A evidencia actual apoia firmemente o tratamento artroscópico como unha opción de tratamento eficaz e segura, que permite a eliminación precisa de osteofitos, tecido sinovial inflamado e outras estruturas que contribúen á afectación, cunha mellora funcional significativa e unha alta taxa de retorno rápido á actividade deportiva. Conclusións: a artroscopia demostrou ser unha opción eficaz e segura, especialmente en pacientes que non responden ao tratamento conservador. A artroscopia permite unha cirurxía precisa, minimamente invasora, con bos resultados funcionais e un alto índice de retorno á actividade deportiva. A evidencia actual apoia o seu uso, pero é necesario investigar máis con estudos de maior calidade para optimizar os criterios de tratamento e mellorar os resultados a longo prazo.
Introdución: o síndrome de pinzamento do nocello anterior, tamén coñecido como nocello de futbolista, é unha lesión que consiste nunha inflamación na zona anterior da articulación entre a tibia e o astrágalo, con sinovite reactiva e xeralmente formación de osteofitos ou excrecencias óseas no bordo anterior da tibia e no pescozo do astrágalo producindo dor anterior e rixidez con perda da extensión ou flexión dorsal do nocello. Obxectivos: realizar unha revisión sistemática da literatura científica sobre o síndrome de pinzamento anterior de nocello, a súa historia natural, os seus criterios clínicos de sospeita diagnóstica, proceso diagnóstico con exploración e probas complementarias e tratamento, facendo fincapé na avaliación comparativa dos diferentes tratamentos empregados (conservador vs. cirúrxico) e dentro do abordaxe cirúrxico entre aberto vs artroscópico. Métodos: realizouse unha busca en PubMed, Scielo e Cochrane. En todas as bases utilizouse a seguinte estratexia de busca: anterior ankle impingement, seleccionando os estudos máis relevantes en función do noso tema e dos nosos obxectivos. En todas as bases de datos utilizáronse os estudos realizados entre 2015 e 2025. Resultados: os resultados desta revisión mostran que o pinzamento anterior do nocello é unha entidade ben caracterizada na práctica clínica, especialmente entre os atletas que realizan movementos de flexión dorsal e impacto repetitivos, como no fútbol. A evidencia actual apoia firmemente o tratamento artroscópico como unha opción de tratamento eficaz e segura, que permite a eliminación precisa de osteofitos, tecido sinovial inflamado e outras estruturas que contribúen á afectación, cunha mellora funcional significativa e unha alta taxa de retorno rápido á actividade deportiva. Conclusións: a artroscopia demostrou ser unha opción eficaz e segura, especialmente en pacientes que non responden ao tratamento conservador. A artroscopia permite unha cirurxía precisa, minimamente invasora, con bos resultados funcionais e un alto índice de retorno á actividade deportiva. A evidencia actual apoia o seu uso, pero é necesario investigar máis con estudos de maior calidade para optimizar os criterios de tratamento e mellorar os resultados a longo prazo.
Dirección
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Santín Mon, Daniel Cotitoría
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Santín Mon, Daniel Cotitoría
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
Toxicidade cutánea inducida polos fármacos inhibidores de PD-1
Autoría
F.N.L.
Grao en Medicina
F.N.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: Os puntos de control inmunitarios inhibidores, como PD-1, regulan a actividade dos linfocitos T, diminuíndo a resposta inmunolóxica. Nivolumab e pembrolizumab son anticorpos monoclonais que bloquean a interacción entre PD-1 e o seu ligando, reactivando a inmunidade contra células tumorais. Dende a súa aprobación en 2014, demostraron eficacia en diversos tipos de cancro. A pesar da súa eficacia, asócianse a efectos adversos inmunorrelacionados, destacando os cutáneos. Requiren un manexo especializado, equilibrando o control tumoral coa seguridade do paciente. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática da literatura médica sobre os eventos adversos cutáneos asociados ao uso de inhibidores de PD-1 en oncoloxía, con especial énfase nas súas características clínicas, implicacións pronósticas e estratexias de manexo. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática seguindo a metodoloxía PRISMA, cunha busca exhaustiva en PubMed empregando os termos (checkpoint inhibitor OR checkpoint inhibitors OR pembrolizumab OR nivolumab OR PD-1) AND (cutaneous toxicity OR skin toxicity OR cutaneous immune-related adverse events OR skin toxicities OR cutaneous toxicities). Seleccionáronse os artigos máis relevantes publicados entre xaneiro de 2015 e decembro de 2024 sobre efectos cutáneos de anti-PD-1, abarcando clínica, manexo e posible relación coa resposta tumoral. Resultados: As toxicidades cutáneas máis frecuentes foron a erupción maculopapular, o prurito, o vitíligo e a alopecia. Tamén se describiron reaccións graves, como a necrólise epidérmica tóxica (NET) e o síndrome DRESS (Drug Reaction with Eosinophilia and Systemic Symptoms), que son menos comúns, pero potencialmente mortais. Algúns traballos suxiren unha correlación entre certas toxicidades cutáneas e un mellor pronóstico oncolóxico, aínda que estas observacións requiren unha interpretación prudente. As estratexias de manexo inclúen medidas específicas para cada cadro clínico e recomendacións para decidir a continuidade do tratamento inmunoterápico. Conclusión: Os inhibidores de PD-1 están asociados a unha ampla gama de toxicidades cutáneas, cuxo entendemento é clave para garantir a seguridade e eficacia do tratamento. Necesítase máis investigación para consolidar a relación entre estas toxicidades e o pronóstico tumoral e optimizar o seu manexo.
Introdución: Os puntos de control inmunitarios inhibidores, como PD-1, regulan a actividade dos linfocitos T, diminuíndo a resposta inmunolóxica. Nivolumab e pembrolizumab son anticorpos monoclonais que bloquean a interacción entre PD-1 e o seu ligando, reactivando a inmunidade contra células tumorais. Dende a súa aprobación en 2014, demostraron eficacia en diversos tipos de cancro. A pesar da súa eficacia, asócianse a efectos adversos inmunorrelacionados, destacando os cutáneos. Requiren un manexo especializado, equilibrando o control tumoral coa seguridade do paciente. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática da literatura médica sobre os eventos adversos cutáneos asociados ao uso de inhibidores de PD-1 en oncoloxía, con especial énfase nas súas características clínicas, implicacións pronósticas e estratexias de manexo. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática seguindo a metodoloxía PRISMA, cunha busca exhaustiva en PubMed empregando os termos (checkpoint inhibitor OR checkpoint inhibitors OR pembrolizumab OR nivolumab OR PD-1) AND (cutaneous toxicity OR skin toxicity OR cutaneous immune-related adverse events OR skin toxicities OR cutaneous toxicities). Seleccionáronse os artigos máis relevantes publicados entre xaneiro de 2015 e decembro de 2024 sobre efectos cutáneos de anti-PD-1, abarcando clínica, manexo e posible relación coa resposta tumoral. Resultados: As toxicidades cutáneas máis frecuentes foron a erupción maculopapular, o prurito, o vitíligo e a alopecia. Tamén se describiron reaccións graves, como a necrólise epidérmica tóxica (NET) e o síndrome DRESS (Drug Reaction with Eosinophilia and Systemic Symptoms), que son menos comúns, pero potencialmente mortais. Algúns traballos suxiren unha correlación entre certas toxicidades cutáneas e un mellor pronóstico oncolóxico, aínda que estas observacións requiren unha interpretación prudente. As estratexias de manexo inclúen medidas específicas para cada cadro clínico e recomendacións para decidir a continuidade do tratamento inmunoterápico. Conclusión: Os inhibidores de PD-1 están asociados a unha ampla gama de toxicidades cutáneas, cuxo entendemento é clave para garantir a seguridade e eficacia do tratamento. Necesítase máis investigación para consolidar a relación entre estas toxicidades e o pronóstico tumoral e optimizar o seu manexo.
Dirección
GINARTE VAL, MANUEL JAVIER (Titoría)
GINARTE VAL, MANUEL JAVIER (Titoría)
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
Detección de autoanticorpos en pacientes pediátricos como predictores do desenvolvemento da diabetes mellitus 1: unha revisión sistemática.
Autoría
M.P.L.
Grao en Medicina
M.P.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: a diabetes mellitus tipo 1 (DM1) é unha das enfermidades crónicas máis prevalentes nos nenos de orixe autoinmune. A súa orixe baséase na presenza de linfocitos T activados contra os illotes pancreáticos e na presenza de autoanticorpos que se manifestan por predisposición xenética. Estes anticorpos poden detectarse en fases presintomáticas, anos antes do inicio clínico da DM1, polo que nos últimos anos propuxéronse estratexias de cribado co obxectivo de detectar a diabetes na fase presintomática. Non obstante, a implementación destas probas presenta retos en canto á súa precisión, accesibilidade e aplicabilidade en individuos asintomáticos. Obxectivos: Analizar a evidencia dispoñible sobre a eficacia e utilidade dos métodos de cribado actuais baseados na medición de autoanticorpos como predictores do desenvolvemento da DM1 en estadios presintomáticos e do risco de progresión clínica. Analizar as vantaxes e limitacións dos actuais programas de cribado e a súa potencial aplicación poboacional. Revisar e comparar a eficacia dos fármacos que poden atrasar a aparición das primeiras fases da DM1. Metodoloxía: realizouse unha busca sistemática nas bases de datos Pubmed, Cochrane Library e WOS (Web of Science), seleccionando ensaios clínicos aleatorios, ensaios clínicos (Fase I, II, III, IV), estudos multicéntricos, revisións, revisións sistemáticas, metaanálise, estudos prospectivos de cohortes e estudos transversais publicados entre 2015 e 2020. Resultados: incorporáronse un total de 16 estudos; 12 sobre a detección de DM1 mediante a detección de autoanticorpos e 4 baseados en tratamentos farmacolóxicos que poidan atrasar a aparición da DM1. Os estudos revisados mostran que a detección de autoanticorpos a idades temperás permite identificar fases presintomáticas da DM1, posibilitando un diagnóstico máis controlado cun menor risco de cetoacidose e a inclusión de pacientes en ensaios de tratamentos inmunomoduladores que poden retardar a progresión clínica da DM. Conclusións: as estratexias de cribado de autoanticorpos permiten identificar os estadios presintomáticos da DM1 na infancia, reducindo as complicacións no momento do diagnóstico e proporcionando acceso a inmunoterapias precoces. A súa implantación é viable, pero require estratexias adaptadas á idade da seroconversión e a superación de barreiras loxísticas, étnicas e económicas.
Introdución: a diabetes mellitus tipo 1 (DM1) é unha das enfermidades crónicas máis prevalentes nos nenos de orixe autoinmune. A súa orixe baséase na presenza de linfocitos T activados contra os illotes pancreáticos e na presenza de autoanticorpos que se manifestan por predisposición xenética. Estes anticorpos poden detectarse en fases presintomáticas, anos antes do inicio clínico da DM1, polo que nos últimos anos propuxéronse estratexias de cribado co obxectivo de detectar a diabetes na fase presintomática. Non obstante, a implementación destas probas presenta retos en canto á súa precisión, accesibilidade e aplicabilidade en individuos asintomáticos. Obxectivos: Analizar a evidencia dispoñible sobre a eficacia e utilidade dos métodos de cribado actuais baseados na medición de autoanticorpos como predictores do desenvolvemento da DM1 en estadios presintomáticos e do risco de progresión clínica. Analizar as vantaxes e limitacións dos actuais programas de cribado e a súa potencial aplicación poboacional. Revisar e comparar a eficacia dos fármacos que poden atrasar a aparición das primeiras fases da DM1. Metodoloxía: realizouse unha busca sistemática nas bases de datos Pubmed, Cochrane Library e WOS (Web of Science), seleccionando ensaios clínicos aleatorios, ensaios clínicos (Fase I, II, III, IV), estudos multicéntricos, revisións, revisións sistemáticas, metaanálise, estudos prospectivos de cohortes e estudos transversais publicados entre 2015 e 2020. Resultados: incorporáronse un total de 16 estudos; 12 sobre a detección de DM1 mediante a detección de autoanticorpos e 4 baseados en tratamentos farmacolóxicos que poidan atrasar a aparición da DM1. Os estudos revisados mostran que a detección de autoanticorpos a idades temperás permite identificar fases presintomáticas da DM1, posibilitando un diagnóstico máis controlado cun menor risco de cetoacidose e a inclusión de pacientes en ensaios de tratamentos inmunomoduladores que poden retardar a progresión clínica da DM. Conclusións: as estratexias de cribado de autoanticorpos permiten identificar os estadios presintomáticos da DM1 na infancia, reducindo as complicacións no momento do diagnóstico e proporcionando acceso a inmunoterapias precoces. A súa implantación é viable, pero require estratexias adaptadas á idade da seroconversión e a superación de barreiras loxísticas, étnicas e económicas.
Dirección
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
González Cabaleiro, Iris Cotitoría
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
González Cabaleiro, Iris Cotitoría
Tribunal
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
Manifestacións extrahepáticas da infección polo Virus de Hepatite E: actualización a propósito dun caso
Autoría
H.D.D.F.
Grao en Medicina
H.D.D.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción: a infección por virus da hepatite E (VHE) é unha enfermidade infecciosa do fígado con alta prevalencia e incidencia en Europa e é unha das principais causas de hepatite aguda a nivel mundial. A infección, que ten un alto componhente zoonótico, pode aparecer tanto en poboación inmunocompetente como en pacientes inmunodeprimidos, nos cales adoita presentar un maior impacto clínico. A infección por VHE debe considerarse dentro do diagnóstico diferencial da hepatite viral aguda, xa que, en ocasións, pode presentar manifestacións extrahepáticas. Obxectivos: revisar e sintetizar as manifestacións extra-hepáticas da infección por VHE no contexto dun caso clínico, abordando tamén aspectos relacionados coa epidemioloxía, diagnóstico, tratamento e prevención da infección por este virus no noso ámbito. Materiais y métodos: a propósito dun caso dun paciente pertencente á Área Sanitaria de Santiago de Compostela, realizouse unha revisión da literatura publicada dende o 2010 ata o momento no que respecta ás manifestacións extrahepáticas da infección por VHE. Resultados: atopáronse ao redor de 20 manifestacións extrahepáticas causadas pola infección por VHE. Destas, as máis comúns son a amiotrofia neurálxica e a síndrome de Guillain-Barré. Esta enfermidade ten predilección por homes, sobre todo pacientes con enfermidade hepática crónica e inmunodeprimidos. Conclusión: débese facer cribado de infección por VHE en pacientes que presentan manifestacións específicas, como amiotrofia neurálxica e síndrome de Guillain-Barré, mesmo en ausencia de alteracións de encimas hepáticas, e en pacientes con hepatites de orixe descoñecida, independentemente do seu historial de viaxe ou idade.
Introducción: a infección por virus da hepatite E (VHE) é unha enfermidade infecciosa do fígado con alta prevalencia e incidencia en Europa e é unha das principais causas de hepatite aguda a nivel mundial. A infección, que ten un alto componhente zoonótico, pode aparecer tanto en poboación inmunocompetente como en pacientes inmunodeprimidos, nos cales adoita presentar un maior impacto clínico. A infección por VHE debe considerarse dentro do diagnóstico diferencial da hepatite viral aguda, xa que, en ocasións, pode presentar manifestacións extrahepáticas. Obxectivos: revisar e sintetizar as manifestacións extra-hepáticas da infección por VHE no contexto dun caso clínico, abordando tamén aspectos relacionados coa epidemioloxía, diagnóstico, tratamento e prevención da infección por este virus no noso ámbito. Materiais y métodos: a propósito dun caso dun paciente pertencente á Área Sanitaria de Santiago de Compostela, realizouse unha revisión da literatura publicada dende o 2010 ata o momento no que respecta ás manifestacións extrahepáticas da infección por VHE. Resultados: atopáronse ao redor de 20 manifestacións extrahepáticas causadas pola infección por VHE. Destas, as máis comúns son a amiotrofia neurálxica e a síndrome de Guillain-Barré. Esta enfermidade ten predilección por homes, sobre todo pacientes con enfermidade hepática crónica e inmunodeprimidos. Conclusión: débese facer cribado de infección por VHE en pacientes que presentan manifestacións específicas, como amiotrofia neurálxica e síndrome de Guillain-Barré, mesmo en ausencia de alteracións de encimas hepáticas, e en pacientes con hepatites de orixe descoñecida, independentemente do seu historial de viaxe ou idade.
Dirección
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Titoría)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Titoría)
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Tratamento da hepatitis autoinmune
Autoría
C.B.C.
Grao en Medicina
C.B.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A hepatite autoinmune é unha enfermidade inflamatoria crónica do fígado pouco frecuente, que se caracteriza por niveis séricos elevados de transaminasas e inmunoglobulina IgG, hepatite de interfase na anatomía patolóxica hepática, presenza de autoanticorpos e unha boa resposta ao tratamento inmunosupresor. Obxectivos: Os principais obxectivos son identificar e clasificar os distintos enfoques terapéuticos existentes para a enfermidade, avaliar a eficacia e seguridade dos fármacos empregados e analizar as novas terapias que van aparecendo. Métodos: Levouse a cabo unha análise exhaustiva da literatura científica existente mediante a consulta da base de datos PubMed. Resultados: Tras revisar diversos estudos, incluíronse 33 nesta revisión, dos cales 15 céntranse no apartado de resultados. Nestes intentouse comparar o uso de glucocorticoides máis azatioprina fronte a glucocorticoides máis micofenolato de mofetilo, demostrando a superioridade desta segunda terapia en varios dos estudos. Ademais, investigáronse outras terapias baseadas en inmunosupresores e anticorpos monoclonais, obtendo resultados prometedores, aínda que a cantidade de estudos é limitada e queda moito por investigar. Conclusión: A análise dos estudos amosa que a combinación de glucocorticoides con micofenolato de mofetilo ofrece mellores taxas de remisión e maior tolerancia que o esquema tradicional con azatioprina. Así mesmo, terapias alternativas como tacrolimus, rituximab ou infliximab demostraron ser útiles en casos refractarios. Estes achados reforzan o uso do micofenolato de mofetilo como primeira liña e apoian un enfoque personalizado do tratamento.
Introdución: A hepatite autoinmune é unha enfermidade inflamatoria crónica do fígado pouco frecuente, que se caracteriza por niveis séricos elevados de transaminasas e inmunoglobulina IgG, hepatite de interfase na anatomía patolóxica hepática, presenza de autoanticorpos e unha boa resposta ao tratamento inmunosupresor. Obxectivos: Os principais obxectivos son identificar e clasificar os distintos enfoques terapéuticos existentes para a enfermidade, avaliar a eficacia e seguridade dos fármacos empregados e analizar as novas terapias que van aparecendo. Métodos: Levouse a cabo unha análise exhaustiva da literatura científica existente mediante a consulta da base de datos PubMed. Resultados: Tras revisar diversos estudos, incluíronse 33 nesta revisión, dos cales 15 céntranse no apartado de resultados. Nestes intentouse comparar o uso de glucocorticoides máis azatioprina fronte a glucocorticoides máis micofenolato de mofetilo, demostrando a superioridade desta segunda terapia en varios dos estudos. Ademais, investigáronse outras terapias baseadas en inmunosupresores e anticorpos monoclonais, obtendo resultados prometedores, aínda que a cantidade de estudos é limitada e queda moito por investigar. Conclusión: A análise dos estudos amosa que a combinación de glucocorticoides con micofenolato de mofetilo ofrece mellores taxas de remisión e maior tolerancia que o esquema tradicional con azatioprina. Así mesmo, terapias alternativas como tacrolimus, rituximab ou infliximab demostraron ser útiles en casos refractarios. Estes achados reforzan o uso do micofenolato de mofetilo como primeira liña e apoian un enfoque personalizado do tratamento.
Dirección
RIVERA GALLEGO, ALBERTO JOSE (Titoría)
RIVERA GALLEGO, ALBERTO JOSE (Titoría)
Tribunal
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
Potencial relación entre as alteracións da microbiota intestinal e o trastorno depresivo maior. Revisión sistemática.
Autoría
C.R.A.R.
Grao en Medicina
C.R.A.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O Trastorno Depresivo Maior (TDM) constitúe unha alteración psiquiátrica complexa cunha elevada prevalencia a nivel mundial, cuxa etioloxía permanece, en gran medida, non dilucidada. Nos últimos anos, xurdiu un crecente interese polo papel que podería desempeñar a microbiota intestinal na fisiopatoloxía dos trastornos mentais, incluída a depresión. Este traballo ten como obxectivo analizar o posible impacto da microbiota intestinal na fisiopatoloxía do TDM, explorando tanto as alteracións composicionais e funcionais presentes en individuos afectados, como os efectos de intervencións terapéuticas complementarias, especialmente o uso de probióticos. Ademais, abórdanse os principais mecanismos implicados na interacción bidireccional do eixe intestino-cerebro. A través dunha revisión da literatura científica máis recente, recóllense e discútense evidencias que avalan unha relación significativa entre a microbiota intestinal e a aparición ou agravamento dos síntomas depresivos. Así mesmo, considéranse as posibles implicacións terapéuticas, como o uso de probióticos ou o transplante de microbiota fecal, como estratexias complementarias no abordaxe do TDM. Os estudos revisados evidencian que os pacientes con TDM presentan alteracións relevantes na composición e funcionalidade da súa microbiota intestinal en comparación con suxeitos sans. Este traballo pretende contribuír a ampliar a comprensión dos mecanismos implicados na etiopatoxenia da depresión, e fomentar novas liñas de investigación orientadas ao desenvolvemento de opcións terapéuticas máis específicas e personalizadas.
O Trastorno Depresivo Maior (TDM) constitúe unha alteración psiquiátrica complexa cunha elevada prevalencia a nivel mundial, cuxa etioloxía permanece, en gran medida, non dilucidada. Nos últimos anos, xurdiu un crecente interese polo papel que podería desempeñar a microbiota intestinal na fisiopatoloxía dos trastornos mentais, incluída a depresión. Este traballo ten como obxectivo analizar o posible impacto da microbiota intestinal na fisiopatoloxía do TDM, explorando tanto as alteracións composicionais e funcionais presentes en individuos afectados, como os efectos de intervencións terapéuticas complementarias, especialmente o uso de probióticos. Ademais, abórdanse os principais mecanismos implicados na interacción bidireccional do eixe intestino-cerebro. A través dunha revisión da literatura científica máis recente, recóllense e discútense evidencias que avalan unha relación significativa entre a microbiota intestinal e a aparición ou agravamento dos síntomas depresivos. Así mesmo, considéranse as posibles implicacións terapéuticas, como o uso de probióticos ou o transplante de microbiota fecal, como estratexias complementarias no abordaxe do TDM. Os estudos revisados evidencian que os pacientes con TDM presentan alteracións relevantes na composición e funcionalidade da súa microbiota intestinal en comparación con suxeitos sans. Este traballo pretende contribuír a ampliar a comprensión dos mecanismos implicados na etiopatoxenia da depresión, e fomentar novas liñas de investigación orientadas ao desenvolvemento de opcións terapéuticas máis específicas e personalizadas.
Dirección
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Serrano Cartón, María del Carmen Cotitoría
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Serrano Cartón, María del Carmen Cotitoría
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
Asociación da diabetes mellitus e do tabaquismo co volume plaquetario medio na poboación xeral adulta: comparación co volume corpuscular medio dos hematíes
Autoría
E.D.R.V.
Grao en Medicina
E.D.R.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Obxectivo: investigar os factores asociados ao volume plaquetario medio (MPV) e determinar se existen diferenzas nos factores asociados ao volume corpuscular medio dos glóbulos vermellos (MCV) en adultos. Métodos: realizouse un estudo transversal en 1504 individuos (44,5% homes; media de idade 52 anos, rango 18-91 anos) seleccionados aleatoriamente entre a poboación adulta xeral dun municipio de España. Analizouse a relación entre MPV e MCV coas variables demográficas (idade e sexo), estilo de vida (exercicio físico, consumo de alcohol e tabaco) e metabólicas (índice de masa corporal e síndrome metabólica e os seus compoñentes, incluído o diagnóstico de diabetes ou prediabetes) mediante probas de laboratorio estandarizadas ou cuestionarios validados. Resultados: despois de axustar os posibles factores de confusión, o tabaquismo estivo asociado positivamente tanto con MPV como con MCV. A diabetes e a prediabetes asociáronse positivamente co MPV, pero non co MCV. Factores adicionais asociados positivamente co MCV (pero non co MPV) foron o consumo de alcohol, a idade e o sexo feminino. Factores adicionais asociados negativamente con MCV (pero non con MPV) foron a actividade física moderada e un alto índice de masa corporal. Conclusións: o MPV aumenta en fumadores e persoas con diabetes. Con excepción do tabaquismo, que tamén se asocia cun aumento do MCV, os factores asociados con MPV e MCV son diferentes na poboación adulta.
Obxectivo: investigar os factores asociados ao volume plaquetario medio (MPV) e determinar se existen diferenzas nos factores asociados ao volume corpuscular medio dos glóbulos vermellos (MCV) en adultos. Métodos: realizouse un estudo transversal en 1504 individuos (44,5% homes; media de idade 52 anos, rango 18-91 anos) seleccionados aleatoriamente entre a poboación adulta xeral dun municipio de España. Analizouse a relación entre MPV e MCV coas variables demográficas (idade e sexo), estilo de vida (exercicio físico, consumo de alcohol e tabaco) e metabólicas (índice de masa corporal e síndrome metabólica e os seus compoñentes, incluído o diagnóstico de diabetes ou prediabetes) mediante probas de laboratorio estandarizadas ou cuestionarios validados. Resultados: despois de axustar os posibles factores de confusión, o tabaquismo estivo asociado positivamente tanto con MPV como con MCV. A diabetes e a prediabetes asociáronse positivamente co MPV, pero non co MCV. Factores adicionais asociados positivamente co MCV (pero non co MPV) foron o consumo de alcohol, a idade e o sexo feminino. Factores adicionais asociados negativamente con MCV (pero non con MPV) foron a actividade física moderada e un alto índice de masa corporal. Conclusións: o MPV aumenta en fumadores e persoas con diabetes. Con excepción do tabaquismo, que tamén se asocia cun aumento do MCV, os factores asociados con MPV e MCV son diferentes na poboación adulta.
Dirección
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
González Vidal, Tomás Cotitoría
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
González Vidal, Tomás Cotitoría
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Estudo da incidencia e características clínicas da hemorraxia subaracnoidea espontánea no Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela
Autoría
P.G.L.
Grao en Medicina
P.G.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A hemorraxia subaracnoidea (HSA) é unha patoloxía na que se produce un sangrado no espazo subaracnoideo. Afecta maioritariamente á poboación adulta nova comprendida entre os 50 e os 60 anos, e se asocia cunha alta morbilidade e mortalidade. A súa etioloxía pode ser traumática ou non traumática, o que se coñece como espontánea, e será o foco do noso estudo. Esta é causada principalmente por roturas aneurismáticas. O manexo rápido suxeito aos protocolos de actuación, así como o uso das escalas de gravidade dende o inicio, están indicados para unha mellor evolución do paciente. O obxectivo do estudo é a descrición das características clínicas dos pacientes que sufriron unha hemorraxia subaracnoidea espontánea no Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela, tratando de determinar a incidencia da patoloxía, as súas complicacións asociadas e o estado funcional do doente a longo prazo. Entre os obxectivos secundarios está establecer a relación existente na nosa poboación de estudo coas escalas de gravidade ao inicio do cadro e o seu prognóstico. Os resultados do estudo permiten concluír que a incidencia de HSA na mostra é lixeiramente superior á mundial. Tamén se conclúe que non existe unha diferenza significativa a nivel estatístico entre o tipo de técnica empregada para a reparación do aneurisma e a mortalidade. Recálcase a importancia de empregar as escalas de gravidade Hunt Hess, Fisher e WFSN como ferramentas útiles no prognóstico inicial do paciente.
A hemorraxia subaracnoidea (HSA) é unha patoloxía na que se produce un sangrado no espazo subaracnoideo. Afecta maioritariamente á poboación adulta nova comprendida entre os 50 e os 60 anos, e se asocia cunha alta morbilidade e mortalidade. A súa etioloxía pode ser traumática ou non traumática, o que se coñece como espontánea, e será o foco do noso estudo. Esta é causada principalmente por roturas aneurismáticas. O manexo rápido suxeito aos protocolos de actuación, así como o uso das escalas de gravidade dende o inicio, están indicados para unha mellor evolución do paciente. O obxectivo do estudo é a descrición das características clínicas dos pacientes que sufriron unha hemorraxia subaracnoidea espontánea no Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela, tratando de determinar a incidencia da patoloxía, as súas complicacións asociadas e o estado funcional do doente a longo prazo. Entre os obxectivos secundarios está establecer a relación existente na nosa poboación de estudo coas escalas de gravidade ao inicio do cadro e o seu prognóstico. Os resultados do estudo permiten concluír que a incidencia de HSA na mostra é lixeiramente superior á mundial. Tamén se conclúe que non existe unha diferenza significativa a nivel estatístico entre o tipo de técnica empregada para a reparación do aneurisma e a mortalidade. Recálcase a importancia de empregar as escalas de gravidade Hunt Hess, Fisher e WFSN como ferramentas útiles no prognóstico inicial do paciente.
Dirección
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
RODRIGUEZ RUIZ, EMILIO Cotitoría
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
RODRIGUEZ RUIZ, EMILIO Cotitoría
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
Eficacia da realidade virtual no control da ansiedade preoperatoria no paciente pediátrico sometido a cirurxía maior ambulatoria: unha revisión sistemática
Autoría
G.M.Z.
Grao en Medicina
G.M.Z.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A ansiedade preoperatoria en pacientes pediátricos é un problema frecuente que leva importantes implicacións clínicas e emocionais. O seu manexo eficaz é clave para optimizar a experiencia hospitalaria do neno e mellorar os resultados postquirúrxicos. A realidade virtual (RV) xurdiu recentemente como unha intervención non farmacolóxica innovadora para reducir a ansiedade infantil en contornas cirúrxicas. O obxectivo deste traballo é avaliar a eficacia da realidade virtual como estratexia non farmacolóxica para o manexo da ansiedade preoperatoria en nenos sometidos a cirurxía maior ambulatoria. Levouse a cabo unha revisión sistemática seguindo as directrices PRISMA. Realizáronse procuras en PubMed, Scopus e Google Scholar, cubrindo estudos publicados entre 2013 e 2025. Incluíronse 15 estudos (14 ensaios clínicos aleatorizados e un estudo piloto) que analizaron o uso da RV en poboación pediátrica de entre 3 e 17 anos durante o período preoperatorio. Extraéronse datos relativos ao deseño dos estudos, tipo de intervención, ferramentas de avaliación empregadas (m-YPAS, ICC, VAS, entre outras) e resultados obtidos. En catorce dos quince estudos incluídos reportouse unha diminución significativa da ansiedade preoperatoria nos grupos tratados con RV comparados coa atención habitual. As intervencións máis efectivas combinaron contidos lúdicos interactivos ou percorridos virtuais da contorna hospitalaria adaptados ao nivel evolutivo do neno. Adicionalmente, observáronse beneficios secundarios como mellor cooperación durante a indución anestésica, menor percepción da dor e elevada aceptación por parte de pacientes, familiares e profesionais sanitarios. En conxunto, os resultados apoian a realidade virtual como unha ferramenta efectiva, segura e ben aceptada para reducir a ansiedade preoperatoria en pacientes pediátricos. O seu implementación dentro de protocolos clínicos podería mellorar substancialmente a calidade asistencial, favorecendo unha atención máis humanizada en procedementos de cirurxía ambulatoria infantil.
A ansiedade preoperatoria en pacientes pediátricos é un problema frecuente que leva importantes implicacións clínicas e emocionais. O seu manexo eficaz é clave para optimizar a experiencia hospitalaria do neno e mellorar os resultados postquirúrxicos. A realidade virtual (RV) xurdiu recentemente como unha intervención non farmacolóxica innovadora para reducir a ansiedade infantil en contornas cirúrxicas. O obxectivo deste traballo é avaliar a eficacia da realidade virtual como estratexia non farmacolóxica para o manexo da ansiedade preoperatoria en nenos sometidos a cirurxía maior ambulatoria. Levouse a cabo unha revisión sistemática seguindo as directrices PRISMA. Realizáronse procuras en PubMed, Scopus e Google Scholar, cubrindo estudos publicados entre 2013 e 2025. Incluíronse 15 estudos (14 ensaios clínicos aleatorizados e un estudo piloto) que analizaron o uso da RV en poboación pediátrica de entre 3 e 17 anos durante o período preoperatorio. Extraéronse datos relativos ao deseño dos estudos, tipo de intervención, ferramentas de avaliación empregadas (m-YPAS, ICC, VAS, entre outras) e resultados obtidos. En catorce dos quince estudos incluídos reportouse unha diminución significativa da ansiedade preoperatoria nos grupos tratados con RV comparados coa atención habitual. As intervencións máis efectivas combinaron contidos lúdicos interactivos ou percorridos virtuais da contorna hospitalaria adaptados ao nivel evolutivo do neno. Adicionalmente, observáronse beneficios secundarios como mellor cooperación durante a indución anestésica, menor percepción da dor e elevada aceptación por parte de pacientes, familiares e profesionais sanitarios. En conxunto, os resultados apoian a realidade virtual como unha ferramenta efectiva, segura e ben aceptada para reducir a ansiedade preoperatoria en pacientes pediátricos. O seu implementación dentro de protocolos clínicos podería mellorar substancialmente a calidade asistencial, favorecendo unha atención máis humanizada en procedementos de cirurxía ambulatoria infantil.
Dirección
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Del Cerro Rodríguez, David Cotitoría
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Del Cerro Rodríguez, David Cotitoría
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
Reconstrución mamaria asociada a tratamento radioterápico. Revisión sistemática da literatura.
Autoría
D.G.R.
Grao en Medicina
D.G.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A radioterapia tras mastectomía ten cada vez un maior número de indicacións xa que demostrou reducir a recorrencia local no cancro de mama. Por iso é importante analizar a influencia dos diferentes tipos de reconstrución mamaria e secuencias na aparición de complicacións nestas pacientes. Obxectivo: O obxectivo deste traballo é determinar a influencia da radioterapia nos diferentes tipos de reconstrución mamaria. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura a través dunha estratexia de procura na base de datos Pubmed. Incluíronse metaanálisis, revisións sistemáticas e estudos observacionales. 35 estados foron finalmente elixibles. Resultados: Os estudos mostraron maiores taxas de complicacións e fracaso reconstructivo asociado á radioterapia nas pacientes cometidas a reconstrución aloplástica en relación coas que levaron a cabo unha reconstrución autóloga. As maiores cifras de fracaso foron asociadas á secuencia na que a radiación se aplicaba sobre o expansor tisular. A utilización de cubertas de poliuretano asocia unha taxa menor de complicacións en relación coas cubertas de silicona. Conclusións: En relación co tratamento radioterápico tras mastectomía, a reconstrución autóloga presenta uns mellores resultados en canto a fracaso reconstructivo e aparición de complicacións, tanto se a radioterapia adyuvante é administrada antes como despois da reconstrución.
Introdución: A radioterapia tras mastectomía ten cada vez un maior número de indicacións xa que demostrou reducir a recorrencia local no cancro de mama. Por iso é importante analizar a influencia dos diferentes tipos de reconstrución mamaria e secuencias na aparición de complicacións nestas pacientes. Obxectivo: O obxectivo deste traballo é determinar a influencia da radioterapia nos diferentes tipos de reconstrución mamaria. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura a través dunha estratexia de procura na base de datos Pubmed. Incluíronse metaanálisis, revisións sistemáticas e estudos observacionales. 35 estados foron finalmente elixibles. Resultados: Os estudos mostraron maiores taxas de complicacións e fracaso reconstructivo asociado á radioterapia nas pacientes cometidas a reconstrución aloplástica en relación coas que levaron a cabo unha reconstrución autóloga. As maiores cifras de fracaso foron asociadas á secuencia na que a radiación se aplicaba sobre o expansor tisular. A utilización de cubertas de poliuretano asocia unha taxa menor de complicacións en relación coas cubertas de silicona. Conclusións: En relación co tratamento radioterápico tras mastectomía, a reconstrución autóloga presenta uns mellores resultados en canto a fracaso reconstructivo e aparición de complicacións, tanto se a radioterapia adyuvante é administrada antes como despois da reconstrución.
Dirección
TABOADA SUAREZ, ANTONIO (Titoría)
Couto González, Iván Cotitoría
TABOADA SUAREZ, ANTONIO (Titoría)
Couto González, Iván Cotitoría
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
Diagnóstico e tratamento da colite microscópica
Autoría
L.P.P.
Grao en Medicina
L.P.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A colite microscópica é un tipo de enfermidade inflamatoria intestinal que está a experimentar un aumento na súa incidencia recentemente. Afecta predominantemente ás mulleres, sobre todo ás maiores de 50 anos, e a súa principal manifestación clínica é a diarrea acuosa crónica non sanguinolenta, asociada a outros síntomas gastrointestinais que prexudican a calidade de vida dos pacientes. Dous subtipos histolóxicos diferéncianse mediante a toma de biopsias nunha colonoscopia con mucosa macroscopicamente normal: colite linfocítica e colite coláxena. A súa fisiopatoloxía e patoxénese aínda son campos que requiren unha exploración en profundidade, do mesmo xeito que a posibilidade de empregar biomarcadores para facilitar o diagnóstico e unha mellor distinción doutras enfermidades inflamatorias intestinais á hora de realizar diagnósticos diferenciais. O seu tratamento baséase principalmente no uso dun corticosteroide tópico, aínda que se empregaron terapias biolóxicas nalgúns casos refractarios. Obxectivo: O obxectivo desta revisión bibliográfica é intentar resumir as principais características coñecidas da colite microscópica e crear conciencia e destacar as diversas áreas nas que aínda hai dúbidas por resolver; patoxénese, diagnóstico e tratamento. Material e métodos: Realizouse unha busca na base de datos PubMed empregando unha estratexia de busca por palabras clave e os operadores booleanos OR e AND. Resultados: Incluíronse finalmente catorce artigos nesta revisión bibliográfica. Destes, dez son revisións bibliográficas, dúas revisións sistemáticas e tres ensaios clínicos aleatorizados. Conclusión: A colite microscópica segue a ser unha enfermidade infradiagnosticada a pesar da súa incidencia crecente. Polo tanto, son necesarios máis estudos sobre diversos aspectos da enfermidade que aínda son pouco coñecidos, como a etiopatoxénese e o uso de biomarcadores non invasivos, así como máis ensaios clínicos para optimizar o seu tratamento mediante terapias farmacolóxicas eficaces e seguras que melloren a calidade de vida dos pacientes.
Introdución: A colite microscópica é un tipo de enfermidade inflamatoria intestinal que está a experimentar un aumento na súa incidencia recentemente. Afecta predominantemente ás mulleres, sobre todo ás maiores de 50 anos, e a súa principal manifestación clínica é a diarrea acuosa crónica non sanguinolenta, asociada a outros síntomas gastrointestinais que prexudican a calidade de vida dos pacientes. Dous subtipos histolóxicos diferéncianse mediante a toma de biopsias nunha colonoscopia con mucosa macroscopicamente normal: colite linfocítica e colite coláxena. A súa fisiopatoloxía e patoxénese aínda son campos que requiren unha exploración en profundidade, do mesmo xeito que a posibilidade de empregar biomarcadores para facilitar o diagnóstico e unha mellor distinción doutras enfermidades inflamatorias intestinais á hora de realizar diagnósticos diferenciais. O seu tratamento baséase principalmente no uso dun corticosteroide tópico, aínda que se empregaron terapias biolóxicas nalgúns casos refractarios. Obxectivo: O obxectivo desta revisión bibliográfica é intentar resumir as principais características coñecidas da colite microscópica e crear conciencia e destacar as diversas áreas nas que aínda hai dúbidas por resolver; patoxénese, diagnóstico e tratamento. Material e métodos: Realizouse unha busca na base de datos PubMed empregando unha estratexia de busca por palabras clave e os operadores booleanos OR e AND. Resultados: Incluíronse finalmente catorce artigos nesta revisión bibliográfica. Destes, dez son revisións bibliográficas, dúas revisións sistemáticas e tres ensaios clínicos aleatorizados. Conclusión: A colite microscópica segue a ser unha enfermidade infradiagnosticada a pesar da súa incidencia crecente. Polo tanto, son necesarios máis estudos sobre diversos aspectos da enfermidade que aínda son pouco coñecidos, como a etiopatoxénese e o uso de biomarcadores non invasivos, así como máis ensaios clínicos para optimizar o seu tratamento mediante terapias farmacolóxicas eficaces e seguras que melloren a calidade de vida dos pacientes.
Dirección
BARREIRO DE ACOSTA, MANUEL FRANCISCO (Titoría)
Bastón Rey, Iria Cotitoría
BARREIRO DE ACOSTA, MANUEL FRANCISCO (Titoría)
Bastón Rey, Iria Cotitoría
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Papel do metabolismo glicolítico no mantemento do estado celular pluripotente
Autoría
A.E.P.
Grao en Medicina
A.E.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A pluripotencia celular é unha ferramenta esencial na medicina rexenerativa, aínda que a súa manipulación in vitro segue a presentar retos importantes. Comprender os mecanismos moleculares e metabólicos que regulan este estado é fundamental para optimizar as estratexias terapéuticas baseadas en células nai. Neste traballo investigouse o papel do metabolismo celular e da histona acetiltransferase HAT1 na transición das células nai embrionarias (ESCs) cara a un estado totipotente semellante ao estadio de 2 células do embrión (2-cell-like, ou 2CLC). Os nosos resultados identifican a HAT1 como un regulador epixenético clave na activación dos retrovirus endóxenos (ERVs), marcadores característicos do estado 2CLC. O tratamento con compostos que aumentan a dispoñibilidade intracelular de acetil-CoA (acetato de sodio, PS48 e GW9662) promoveu unha expansión significativa da subpoboación 2CLC en condicións estándar de cultivo pluripotente. Porén, este efecto desapareceu completamente nas células con depleción de HAT1, o que indica que esta encima é indispensable para mediar a inducción da plasticidade celular a través de sinais metabólicas. En conxunto, estes achados apoian un modelo no que HAT1 actúa como unha ponte funcional entre o metabolismo do carbono e a regulación epixenética durante a reprogramación celular. Esta conexión suxire que a combinación de intervencións metabólicas e epixenéticas dirixidas podería ser clave para os procesos de reprogramación celular, abrindo novas vías para a súa aplicación na biomedicina.
A pluripotencia celular é unha ferramenta esencial na medicina rexenerativa, aínda que a súa manipulación in vitro segue a presentar retos importantes. Comprender os mecanismos moleculares e metabólicos que regulan este estado é fundamental para optimizar as estratexias terapéuticas baseadas en células nai. Neste traballo investigouse o papel do metabolismo celular e da histona acetiltransferase HAT1 na transición das células nai embrionarias (ESCs) cara a un estado totipotente semellante ao estadio de 2 células do embrión (2-cell-like, ou 2CLC). Os nosos resultados identifican a HAT1 como un regulador epixenético clave na activación dos retrovirus endóxenos (ERVs), marcadores característicos do estado 2CLC. O tratamento con compostos que aumentan a dispoñibilidade intracelular de acetil-CoA (acetato de sodio, PS48 e GW9662) promoveu unha expansión significativa da subpoboación 2CLC en condicións estándar de cultivo pluripotente. Porén, este efecto desapareceu completamente nas células con depleción de HAT1, o que indica que esta encima é indispensable para mediar a inducción da plasticidade celular a través de sinais metabólicas. En conxunto, estes achados apoian un modelo no que HAT1 actúa como unha ponte funcional entre o metabolismo do carbono e a regulación epixenética durante a reprogramación celular. Esta conexión suxire que a combinación de intervencións metabólicas e epixenéticas dirixidas podería ser clave para os procesos de reprogramación celular, abrindo novas vías para a súa aplicación na biomedicina.
Dirección
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Titoría)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Tribunal
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
Cancro de aparición temperá: unha análise da crecente incidencia, implicacións e desafios na súa abordaxe
Autoría
J.C.M.
Grao en Medicina
J.C.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción: o cancro de aparición temperá, definido como aquel diagnosticado en persoas menores de 50 anos, é obxecto de crecente interese na comunidade científica debido a informes que indican un incremento na incidencia dalgúns tipos, como o colorrectal e o de mama. Esta posible tendencia representa un desafío emerxente para a saúde pública, que require especial atención debido ás súas implicacións clínicas, epidemiolóxicas e psicosociais particulares, as cales demandan un abordaxe diferenciado. Obxectivos: realizar unha revisión sistemática da literatura publicada sobre a evolución da incidencia do cancro de aparición temperá, con especial atención aos cancros colorrectal e de mama. Analizaranse as tendencias epidemiolóxicas e os factores etiolóxicos subxacentes, co propósito de aportar información que facilite futuras investigacións e a implementación de estratexias de actuación oportunas. Materiais e métodos: realizouse unha busca exhaustiva nas bases de datos PubMed (MEDLINE), ScienceDirect (Elsevier) e Google Scholar, seleccionando estudos observacionais, revisións sistemáticas e metaanálises publicados entre 2013 e 2025. Resultados: entre 1990 e 2019, a incidencia do cancro de aparición temperá aumentou un 79,1 % a nivel global, mentres que a mortalidade asociada creceu un 29 %. Este incremento observouse principalmente en tipos como o colorrectal e o de mama, que presentaron características clínicas e moleculares diferenciadas, a miúdo máis agresivas. As rexións con índice sociodemográfico medio e medio-alto concentran os maiores aumentos na incidencia, mentres que a mortalidade é máis elevada en áreas de menor desenvolvemento, reflectindo disparidades xeográficas e desigualdades no acceso ao diagnóstico e tratamento. As tendencias tamén varían segundo o sexo e o tipo de cancro, cun crecemento proxectado para as próximas décadas. Conclusións: os datos amosan un aumento preocupante nos casos de cancro de aparición temperá, principalmente asociado a factores de risco vencellados ao estilo de vida, como dietas pouco saudables, sedentarismo, sobrepeso e hábitos tóxicos. Ao mesmo tempo, xorden novos determinantes, como os actuais patróns reprodutivos no cancro de mama e a disbiose intestinal no cancro colorrectal. Este fenómeno supón desafíos significativos que requiren investigacións máis profundas e o deseño de estratexias coordinadas, que inclúan políticas sanitarias activas, programas de detección temperá e avances en tratamentos innovadores. É esencial que a atención sanitaria se centre no benestar integral do paciente, incorporando apoio psicosocial e tendo en conta aspectos sensibles como a preservación da fertilidade. Finalmente, resulta crucial avanzar na redución das desigualdades no acceso aos servizos de saúde, garantindo unha cobertura equitativa para toda a poboación.
Introducción: o cancro de aparición temperá, definido como aquel diagnosticado en persoas menores de 50 anos, é obxecto de crecente interese na comunidade científica debido a informes que indican un incremento na incidencia dalgúns tipos, como o colorrectal e o de mama. Esta posible tendencia representa un desafío emerxente para a saúde pública, que require especial atención debido ás súas implicacións clínicas, epidemiolóxicas e psicosociais particulares, as cales demandan un abordaxe diferenciado. Obxectivos: realizar unha revisión sistemática da literatura publicada sobre a evolución da incidencia do cancro de aparición temperá, con especial atención aos cancros colorrectal e de mama. Analizaranse as tendencias epidemiolóxicas e os factores etiolóxicos subxacentes, co propósito de aportar información que facilite futuras investigacións e a implementación de estratexias de actuación oportunas. Materiais e métodos: realizouse unha busca exhaustiva nas bases de datos PubMed (MEDLINE), ScienceDirect (Elsevier) e Google Scholar, seleccionando estudos observacionais, revisións sistemáticas e metaanálises publicados entre 2013 e 2025. Resultados: entre 1990 e 2019, a incidencia do cancro de aparición temperá aumentou un 79,1 % a nivel global, mentres que a mortalidade asociada creceu un 29 %. Este incremento observouse principalmente en tipos como o colorrectal e o de mama, que presentaron características clínicas e moleculares diferenciadas, a miúdo máis agresivas. As rexións con índice sociodemográfico medio e medio-alto concentran os maiores aumentos na incidencia, mentres que a mortalidade é máis elevada en áreas de menor desenvolvemento, reflectindo disparidades xeográficas e desigualdades no acceso ao diagnóstico e tratamento. As tendencias tamén varían segundo o sexo e o tipo de cancro, cun crecemento proxectado para as próximas décadas. Conclusións: os datos amosan un aumento preocupante nos casos de cancro de aparición temperá, principalmente asociado a factores de risco vencellados ao estilo de vida, como dietas pouco saudables, sedentarismo, sobrepeso e hábitos tóxicos. Ao mesmo tempo, xorden novos determinantes, como os actuais patróns reprodutivos no cancro de mama e a disbiose intestinal no cancro colorrectal. Este fenómeno supón desafíos significativos que requiren investigacións máis profundas e o deseño de estratexias coordinadas, que inclúan políticas sanitarias activas, programas de detección temperá e avances en tratamentos innovadores. É esencial que a atención sanitaria se centre no benestar integral do paciente, incorporando apoio psicosocial e tendo en conta aspectos sensibles como a preservación da fertilidade. Finalmente, resulta crucial avanzar na redución das desigualdades no acceso aos servizos de saúde, garantindo unha cobertura equitativa para toda a poboación.
Dirección
LOPEZ LOPEZ, RAFAEL (Titoría)
LOPEZ LOPEZ, RAFAEL (Titoría)
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Probabilidade de recaída nos melanomas EIIB e EIIC con e sen tratamento adxuvante
Autoría
L.V.R.
Grao en Medicina
L.V.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: O melanoma é un cancro maligno derivado dunha proliferación atípica melanocitaria, principalmente cutánea e potencialmente curable se se detecta en etapas temperás, aproximadamente nun 77% dos casos [1]. Aínda que os estadios EIIB e EIIC comprenden unha etapa intermedia con enfoques máis conservadores, as taxas de supervivencia a longo prazo e a redución de recidivas mostran melloras significativas en estadios máis avanzados, como o III [2]. Ante esta realidade, exploraremos o impacto de asociar inmunoterapia adxuvante en EIIB e EIIC, avaliando o risco/beneficio e posibles factores clave na toma de decisións. OBXECTIVO E XUSTIFICACIÓN: Analizaremos a bibliografía publicada con maior evidencia sobre supervivencia, recidiva e toxicidade das estratexias actuais e alternativas en melanomas EIIB e EIIC para identificar aquelas características clinicopatolóxicas asociadas a maior probabilidade de recidiva, e valorar o impacto do tratamento adxuvante. Estudaremos o papel dos inhibidores de puntos de control adxuvantes en pacientes estadio II de alto risco, tentando clasificar as posibilidades de recaída con parámetros adicionais á estadificación tradicional. METODOLOXÍA: Realizamos unha revisión sistemática, cunha busca en PubMed, Cochrane e Embase, sen límite de idioma. Priorizamos estudos dos últimos anos por ser un campo constantemente actualizado. Tras unha primeira lectura de 21 artigos, analizamos 9 en profundidade, incluíndo finalmente 4. RESULTADO E DISCUSIÓN: Con 1766 pacientes avaliados, os ensaios mostraron resultados favorables e consistentes para os inhibidores de PD-1 en diversos subgrupos histopatolóxicos. Estes achados, expostos mediante o diagrama de fluxo PRISMA, respaldan o beneficio da inmunoterapia, aínda que é necesario agardar actualizacións e resultados preliminares de ensaios en curso. CONCLUSIÓNS: O tratamento adxuvante en estadios intermedios do melanoma é eficaz ao limitar as micrometástases indetectables, cun perfil de seguridade aceptable. Con todo, requírense estudos con maiores tamaños mostrais e diferentes esquemas terapéuticos para fortalecer os datos dispoñibles.
INTRODUCIÓN: O melanoma é un cancro maligno derivado dunha proliferación atípica melanocitaria, principalmente cutánea e potencialmente curable se se detecta en etapas temperás, aproximadamente nun 77% dos casos [1]. Aínda que os estadios EIIB e EIIC comprenden unha etapa intermedia con enfoques máis conservadores, as taxas de supervivencia a longo prazo e a redución de recidivas mostran melloras significativas en estadios máis avanzados, como o III [2]. Ante esta realidade, exploraremos o impacto de asociar inmunoterapia adxuvante en EIIB e EIIC, avaliando o risco/beneficio e posibles factores clave na toma de decisións. OBXECTIVO E XUSTIFICACIÓN: Analizaremos a bibliografía publicada con maior evidencia sobre supervivencia, recidiva e toxicidade das estratexias actuais e alternativas en melanomas EIIB e EIIC para identificar aquelas características clinicopatolóxicas asociadas a maior probabilidade de recidiva, e valorar o impacto do tratamento adxuvante. Estudaremos o papel dos inhibidores de puntos de control adxuvantes en pacientes estadio II de alto risco, tentando clasificar as posibilidades de recaída con parámetros adicionais á estadificación tradicional. METODOLOXÍA: Realizamos unha revisión sistemática, cunha busca en PubMed, Cochrane e Embase, sen límite de idioma. Priorizamos estudos dos últimos anos por ser un campo constantemente actualizado. Tras unha primeira lectura de 21 artigos, analizamos 9 en profundidade, incluíndo finalmente 4. RESULTADO E DISCUSIÓN: Con 1766 pacientes avaliados, os ensaios mostraron resultados favorables e consistentes para os inhibidores de PD-1 en diversos subgrupos histopatolóxicos. Estes achados, expostos mediante o diagrama de fluxo PRISMA, respaldan o beneficio da inmunoterapia, aínda que é necesario agardar actualizacións e resultados preliminares de ensaios en curso. CONCLUSIÓNS: O tratamento adxuvante en estadios intermedios do melanoma é eficaz ao limitar as micrometástases indetectables, cun perfil de seguridade aceptable. Con todo, requírense estudos con maiores tamaños mostrais e diferentes esquemas terapéuticos para fortalecer os datos dispoñibles.
Dirección
López de los Reyes, Ramón Andrés (Titoría)
Vílchez Simo, Rocío Cotitoría
López de los Reyes, Ramón Andrés (Titoría)
Vílchez Simo, Rocío Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
Feniletilaminas e a súa Neurotoxicidade: Revisión de Mecanismos Neurotóxicos e Estratexias Terapéuticas
Autoría
H.R.R.
Grao en Medicina
H.R.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As feniletilaminas son un grupo de compostos sintéticos entre os que incluimos as tres drogas de abuso principais: anfetaminas, metanfetaminas e MDMA. O seu consumo, aínda que non esté á altura epidemiolóxica doutras drogas como o tabaco, o alcol ou o cannabis, conleva importantes problemas emocionais, psicolóxicos, psiquiátricos, físicos e sociais tanto para os consumidores como para o seu entorno. Este Traballo de Fin de Grao ten ten como obxectivo revisar, estudar e comparar a literatura científica recente sobre a neurotoxicidade das feniletilaminas e, particularmente, explicar de qué maneira reacciona o noso cerebro molecular, micro e macroscópicamente ao consumo destas substancias, as súas consecuencias clínicas e as posibilidades terapéuticas dispoñibles. Realizouse unha revisión bibliográfica de artigos científicos publicados desde 2020 ata a actualidade, empregando como fontes de información as bases de datos Pubmed, Biblioteca Cochrane e Web of Science. As FEN aumentan a liberación sináptica e inhiben a recaptación de neurotransmisores monoamínicos no eixo HPA, relacionándose con ansiedade ou síntomas depresivos. A curto prazo, o consumo de MDMA produce alteracións en vías serotoninérxicas que conducen a eivas na memoria. Alteracións nos niveis de dopamina na cortiza prefrontal explican posibles déficits na memoria de traballo. O uso sostido de FEN dana circuitos serotoninérxicos e dopaminérxicos. Na fase aguda da abstinencia prodúcese unha resposta neuroinflamatoria. Aínda que parte da sintomatoloxía relacionada coas FEN pode ser previa ao consumo, este relaciónase con desregulación emocional, trastornos conductuais, deterioro cognitivo en esferas como a memoria, síntomas depresivos, ansiedade e psicose. A terapia cognitivo-conductual foi a que mellores resultados demostrou para conseguir a abstinencia. Continúa sendo necesaria unha investigación exhaustiva relacionada coa neurotoxicidade das FEN e o seu tratamento, con poboacións máis estandarizadas para acadar resultados máis robustos.
As feniletilaminas son un grupo de compostos sintéticos entre os que incluimos as tres drogas de abuso principais: anfetaminas, metanfetaminas e MDMA. O seu consumo, aínda que non esté á altura epidemiolóxica doutras drogas como o tabaco, o alcol ou o cannabis, conleva importantes problemas emocionais, psicolóxicos, psiquiátricos, físicos e sociais tanto para os consumidores como para o seu entorno. Este Traballo de Fin de Grao ten ten como obxectivo revisar, estudar e comparar a literatura científica recente sobre a neurotoxicidade das feniletilaminas e, particularmente, explicar de qué maneira reacciona o noso cerebro molecular, micro e macroscópicamente ao consumo destas substancias, as súas consecuencias clínicas e as posibilidades terapéuticas dispoñibles. Realizouse unha revisión bibliográfica de artigos científicos publicados desde 2020 ata a actualidade, empregando como fontes de información as bases de datos Pubmed, Biblioteca Cochrane e Web of Science. As FEN aumentan a liberación sináptica e inhiben a recaptación de neurotransmisores monoamínicos no eixo HPA, relacionándose con ansiedade ou síntomas depresivos. A curto prazo, o consumo de MDMA produce alteracións en vías serotoninérxicas que conducen a eivas na memoria. Alteracións nos niveis de dopamina na cortiza prefrontal explican posibles déficits na memoria de traballo. O uso sostido de FEN dana circuitos serotoninérxicos e dopaminérxicos. Na fase aguda da abstinencia prodúcese unha resposta neuroinflamatoria. Aínda que parte da sintomatoloxía relacionada coas FEN pode ser previa ao consumo, este relaciónase con desregulación emocional, trastornos conductuais, deterioro cognitivo en esferas como a memoria, síntomas depresivos, ansiedade e psicose. A terapia cognitivo-conductual foi a que mellores resultados demostrou para conseguir a abstinencia. Continúa sendo necesaria unha investigación exhaustiva relacionada coa neurotoxicidade das FEN e o seu tratamento, con poboacións máis estandarizadas para acadar resultados máis robustos.
Dirección
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
Incidentaloma retropancreático: un tumor quístico silandeiro.
Autoría
A.V.D.
Grao en Medicina
A.V.D.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O schwannoma é un tumor mesenquimal benigno derivado das células de Schwann, as cales forman parte da vaina de mielina dos nervios periféricos. A pesar de que a súa situación é preferentemente intracranial, no presente traballo de fin de grao abordarase dita masa quística nunha localización atípica, o retroperitoneo, concretamente, a zona retropancreática. Ao longo deste documento presentarase o caso clínico dunha paciente asintomática, á que se lle atopa unha masa incidental nunha proba de imaxe realizada con outro obxectivo. O diagnóstico preoperatorio é dunha masa quística que engloba ao páncreas, motivo polo cal se decide tratamento cirúrxico, resultando ser un tumor completamente independente ao órgano, confirmado por anatomía patolóxica. Esta é a razón pola cal se fará fincapé nos principais diagnósticos diferenciais de masas quísticas nesta localización, para así poder evitar, sempre que sexa posible, a extirpación cirúrxica da masa, debido ao importante risco de complicacións que implica a cirurxía de páncreas, entre as que destacan a fístula pancreática e a hemorraxia postcirúrxica.
O schwannoma é un tumor mesenquimal benigno derivado das células de Schwann, as cales forman parte da vaina de mielina dos nervios periféricos. A pesar de que a súa situación é preferentemente intracranial, no presente traballo de fin de grao abordarase dita masa quística nunha localización atípica, o retroperitoneo, concretamente, a zona retropancreática. Ao longo deste documento presentarase o caso clínico dunha paciente asintomática, á que se lle atopa unha masa incidental nunha proba de imaxe realizada con outro obxectivo. O diagnóstico preoperatorio é dunha masa quística que engloba ao páncreas, motivo polo cal se decide tratamento cirúrxico, resultando ser un tumor completamente independente ao órgano, confirmado por anatomía patolóxica. Esta é a razón pola cal se fará fincapé nos principais diagnósticos diferenciais de masas quísticas nesta localización, para así poder evitar, sempre que sexa posible, a extirpación cirúrxica da masa, debido ao importante risco de complicacións que implica a cirurxía de páncreas, entre as que destacan a fístula pancreática e a hemorraxia postcirúrxica.
Dirección
Fernández Pérez, José Aquilino (Titoría)
Fernández Pérez, José Aquilino (Titoría)
Tribunal
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
Relación entre a curación mucosa e a probabilidade de recorrencia postquirúrxica na enfermidade de Crohn: unha revisión sistemática da literatura
Autoría
M.R.V.
Grao en Medicina
M.R.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Obxectivos: A enfermidade de Crohn é una patoloxía de curso crónico na que a maioría dos pacientes necesitan cirurxía nalgún momento da súa evolución, pero moitos pacientes acaban desenvolvendo una recorrencia pouco despois. O obxectivo desta revisión sistemática é recompilar a evidencia científica en torno á relación entre o alcance da curación mucosa tras a cirurxía e a probabilidade de recorrencia postquirúrxica. Métodos: Fíxose unha busca nas bases de datos PubMed e Web of Science. Incluíronse estudios en humanos que analizaban a recorrencia endoscópica postquirúrxica e a probabilidade de que estas evolucionaran a unha recorrencia clínica. Resultados: Incluíronse 5 estudios observacionais e 1 ensaio clínico. Todos os estudos concluíron que a curación mucosa (Rutgeerts i0 ou i1) asociouse cun menor risco de recorrencia endoscópica e clínica, mentres que unha puntuación maior ou igual a i2 asociouse cunha maior probabilidade de recorrencia. A escalada do tratamento en función dos achados endoscópicos demostrou reducir a progresión das lesións e mellorar o control da enfermidade. Ademais, a vixilancia endoscópica sistemática permite detectar recorrencias de forma precoz, permitindo axustar o tratamento para evitar a súa evolución. Conclusión: Na enfermidade de Crohn a curación mucosa debe establecerse como un obxectivo terapéutico prioritario tras a cirurxía. A implementación de protocolos de vixilancia endoscópica e a escalda terapéutica precoz permiten establecer unha estratexia eficaz para reducir as taxas de recorrencia e mellorar a evolución clínica a largo prazo.
Obxectivos: A enfermidade de Crohn é una patoloxía de curso crónico na que a maioría dos pacientes necesitan cirurxía nalgún momento da súa evolución, pero moitos pacientes acaban desenvolvendo una recorrencia pouco despois. O obxectivo desta revisión sistemática é recompilar a evidencia científica en torno á relación entre o alcance da curación mucosa tras a cirurxía e a probabilidade de recorrencia postquirúrxica. Métodos: Fíxose unha busca nas bases de datos PubMed e Web of Science. Incluíronse estudios en humanos que analizaban a recorrencia endoscópica postquirúrxica e a probabilidade de que estas evolucionaran a unha recorrencia clínica. Resultados: Incluíronse 5 estudios observacionais e 1 ensaio clínico. Todos os estudos concluíron que a curación mucosa (Rutgeerts i0 ou i1) asociouse cun menor risco de recorrencia endoscópica e clínica, mentres que unha puntuación maior ou igual a i2 asociouse cunha maior probabilidade de recorrencia. A escalada do tratamento en función dos achados endoscópicos demostrou reducir a progresión das lesións e mellorar o control da enfermidade. Ademais, a vixilancia endoscópica sistemática permite detectar recorrencias de forma precoz, permitindo axustar o tratamento para evitar a súa evolución. Conclusión: Na enfermidade de Crohn a curación mucosa debe establecerse como un obxectivo terapéutico prioritario tras a cirurxía. A implementación de protocolos de vixilancia endoscópica e a escalda terapéutica precoz permiten establecer unha estratexia eficaz para reducir as taxas de recorrencia e mellorar a evolución clínica a largo prazo.
Dirección
BARREIRO DE ACOSTA, MANUEL FRANCISCO (Titoría)
BARREIRO DE ACOSTA, MANUEL FRANCISCO (Titoría)
Pancreatitis inmunomediada inducida por inhibidores da checkpoint inmunolóxicos en pacientes oncolóxicos: Unha revisión sistemática da literatura
Autoría
H.A.R.B.
Grao en Medicina
H.A.R.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A inmunoterapia con inhibidores da checkpoint (ICIs) revolucionou o tratamento oncolóxico, aínda que se asocia coa aparición de graves efectos adversos inmunomediados (irAEs). A pancreatitis inmunomediada é unha toxicidade infrecuente, cuxa incidencia na práctica clínica, manifestacións características e manexo terapéutico non están claramente definidos. Obxectivo: Estimar a incidencia na práctica clínica de pancreatitis inmunomediada inducida por ICIs en pacientes oncolóxicos, así como describir as súas manifestacións clínicas, manexo clínico optimo e complicacións asociadas. Métodos: Realizouse unha procura sistemática en PubMed/MEDLINE, Web of Science e Google Scholar, seleccionando estudos observacionais, de 2010 ata 2025, en poboación oncolóxica a tratamento con ICIs e que reportasen casos de pancreatitis inmunomediada. A selección e avaliación realizouse seguindo a metodoloxía da guía PRISMA 2020. A calidade metodolóxica avaliouse mediante a escala Newcastle-Ottawa (NOS), en estudos con grupo control, e a ferramenta JBI Critical Appraisal Checklist for Case Series, en estudos sen grupo comparador. O risco de sesgos foi avaliado mediante a ferramenta ROBINS-I, estudos con grupo control, e mediante unha avaliación cualitativa narrativa, estudos sen grupo control. A certeza da evidencia foi avaliada conforme ao enfoque GRADE, adaptado a estudos observacionales Resultados: Dos 1065 estudos identificado, incluíronse 4 estudos observacionales, cun total combinado de 9597 pacientes. A incidencia de pancreatitis oscilou entre 1,6% e 5,7%. As formas clínicas predominantes foron leves moderadas, aínda que se describiron casos graves. O tratamento consistiu en suspensión de ICIs, fluidoterapia e uso de corticosteroides, con taxas de resolución superiores ao 96%. Non se informaron de casos mortais atribuíbles á pancreatitis. Observáronse complicacións crónicas como atrofia, insuficiencia pancreática exocrina (EPI) e Diabetes Mellitus en ata un 44%. A reintrodución da inmunoterapia foi posible en casos seleccionados. Conclusións: A pesar da súa baixa frecuencia, a pancreatitis inmunomediada inducida por ICIs trátase dunha entidade clinicamente significativa, actualmente infradiagnosticada e con elevado risco de secuelas crónicas. A evidencia actual dispoñible presenta limitacións significativas, polo que se requiren de estudos prospectivos de maior calidade para optimizar a súa identificación e manexo terapéutico.
Introdución: A inmunoterapia con inhibidores da checkpoint (ICIs) revolucionou o tratamento oncolóxico, aínda que se asocia coa aparición de graves efectos adversos inmunomediados (irAEs). A pancreatitis inmunomediada é unha toxicidade infrecuente, cuxa incidencia na práctica clínica, manifestacións características e manexo terapéutico non están claramente definidos. Obxectivo: Estimar a incidencia na práctica clínica de pancreatitis inmunomediada inducida por ICIs en pacientes oncolóxicos, así como describir as súas manifestacións clínicas, manexo clínico optimo e complicacións asociadas. Métodos: Realizouse unha procura sistemática en PubMed/MEDLINE, Web of Science e Google Scholar, seleccionando estudos observacionais, de 2010 ata 2025, en poboación oncolóxica a tratamento con ICIs e que reportasen casos de pancreatitis inmunomediada. A selección e avaliación realizouse seguindo a metodoloxía da guía PRISMA 2020. A calidade metodolóxica avaliouse mediante a escala Newcastle-Ottawa (NOS), en estudos con grupo control, e a ferramenta JBI Critical Appraisal Checklist for Case Series, en estudos sen grupo comparador. O risco de sesgos foi avaliado mediante a ferramenta ROBINS-I, estudos con grupo control, e mediante unha avaliación cualitativa narrativa, estudos sen grupo control. A certeza da evidencia foi avaliada conforme ao enfoque GRADE, adaptado a estudos observacionales Resultados: Dos 1065 estudos identificado, incluíronse 4 estudos observacionales, cun total combinado de 9597 pacientes. A incidencia de pancreatitis oscilou entre 1,6% e 5,7%. As formas clínicas predominantes foron leves moderadas, aínda que se describiron casos graves. O tratamento consistiu en suspensión de ICIs, fluidoterapia e uso de corticosteroides, con taxas de resolución superiores ao 96%. Non se informaron de casos mortais atribuíbles á pancreatitis. Observáronse complicacións crónicas como atrofia, insuficiencia pancreática exocrina (EPI) e Diabetes Mellitus en ata un 44%. A reintrodución da inmunoterapia foi posible en casos seleccionados. Conclusións: A pesar da súa baixa frecuencia, a pancreatitis inmunomediada inducida por ICIs trátase dunha entidade clinicamente significativa, actualmente infradiagnosticada e con elevado risco de secuelas crónicas. A evidencia actual dispoñible presenta limitacións significativas, polo que se requiren de estudos prospectivos de maior calidade para optimizar a súa identificación e manexo terapéutico.
Dirección
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Uso da ecografía abdominal para o seguimento e monitorización de pacientes pediátricos con enfermidade inflamatoria intestinal: revisión sistemática.
Autoría
N.G.G.
Grao en Medicina
N.G.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A enfermidade inflamatoria intestinal pediátrica (EIIP) é unha patoloxía crónica de etioloxía multifactorial caracterizada pola inflamación do tubo dixestivo. É un trastorno que evoluciona en forma de brotes, e os síntomas máis frecuentes inclúen dor abdominal, diarrea e sangrado intestinal, o que xera un gran impacto na calidade de vida dos pacientes. Actualmente, o seguimento desta enfermidade realízase maioritariamente con probas invasivas como a endoscopia, probas de imaxe como a entero-resonancia (ERM) ou a tomografía axial computarizada (TAC), ou mediante cápsula endoscópica (CE).
A enfermidade inflamatoria intestinal pediátrica (EIIP) é unha patoloxía crónica de etioloxía multifactorial caracterizada pola inflamación do tubo dixestivo. É un trastorno que evoluciona en forma de brotes, e os síntomas máis frecuentes inclúen dor abdominal, diarrea e sangrado intestinal, o que xera un gran impacto na calidade de vida dos pacientes. Actualmente, o seguimento desta enfermidade realízase maioritariamente con probas invasivas como a endoscopia, probas de imaxe como a entero-resonancia (ERM) ou a tomografía axial computarizada (TAC), ou mediante cápsula endoscópica (CE).
Dirección
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
Mazaira Schreck, Teresa Cotitoría
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
Mazaira Schreck, Teresa Cotitoría
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
Carcinoma espinocelular cutáneo avanzado, alternativas terapéuticas: Pembrolizumab e Cemiplimab
Autoría
M.S.F.
Grao en Medicina
M.S.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción: O carcinoma espinocelular cutáneo en unha das neoplasias máis incidentes, sendo ata un 20% dos cánceres queratinocíticos. Xeralmente o pronóstico é favorable neste tipo de cancro, porén, nun 10% dos casos o cancro pasa a un estadío avanzado no cal as terapias convencionais non son capaces de erradicalo, xurdindo a necesidade de alternativas terapéuticas como a inmunoterapia. Material e métodos: Realizouse un busca de artigos nas bases de datos de Pubmed, Cochrane e Web of Science, escollendo aqueles que recollían a eficacia dos inhibidores da PD-1 sobre o carcinoma espinocelular cutáneo avanzado, tendo en conta os criterios de inclusión e exclusión. Resultados: Obtivéronse un total de 193 artigos e finalmente incluíronse 12, dos cales 3 recollen datos de tratamento con Pembrolizumab, 4 datos de tratamento con Cemiplimab e 5 datos de varios destes fármacos nun mesmo estudo, todos eles en doentes con cSCC localmente avanzado e/ou metastásico. As tasas de resposta e de supervivencia resultaron favorables e o máis habitual foi sufrir efectos adversos inmunomediados, pero de baixa gravidade. Conclusións: Os inhibidores da PD-1 poderían ser unha gran alternativa sobre os doentes con cSCC avanzado debido á súa eficacia e perfil de seguridade, é preciso realizar investigacións novas e ensaios en fase III para poder discernir o papel dos diferentes fármacos inmunoterápicos.
Introducción: O carcinoma espinocelular cutáneo en unha das neoplasias máis incidentes, sendo ata un 20% dos cánceres queratinocíticos. Xeralmente o pronóstico é favorable neste tipo de cancro, porén, nun 10% dos casos o cancro pasa a un estadío avanzado no cal as terapias convencionais non son capaces de erradicalo, xurdindo a necesidade de alternativas terapéuticas como a inmunoterapia. Material e métodos: Realizouse un busca de artigos nas bases de datos de Pubmed, Cochrane e Web of Science, escollendo aqueles que recollían a eficacia dos inhibidores da PD-1 sobre o carcinoma espinocelular cutáneo avanzado, tendo en conta os criterios de inclusión e exclusión. Resultados: Obtivéronse un total de 193 artigos e finalmente incluíronse 12, dos cales 3 recollen datos de tratamento con Pembrolizumab, 4 datos de tratamento con Cemiplimab e 5 datos de varios destes fármacos nun mesmo estudo, todos eles en doentes con cSCC localmente avanzado e/ou metastásico. As tasas de resposta e de supervivencia resultaron favorables e o máis habitual foi sufrir efectos adversos inmunomediados, pero de baixa gravidade. Conclusións: Os inhibidores da PD-1 poderían ser unha gran alternativa sobre os doentes con cSCC avanzado debido á súa eficacia e perfil de seguridade, é preciso realizar investigacións novas e ensaios en fase III para poder discernir o papel dos diferentes fármacos inmunoterápicos.
Dirección
SANCHEZ-AGUILAR Y ROJAS, MARIA DOLORES (Titoría)
SANCHEZ-AGUILAR Y ROJAS, MARIA DOLORES (Titoría)
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Tumores raquimedulares: revisión bibliográfica, estudo de fístula de LCR e caso clínico no servizo de Neurocirurxía do CHUVI
Autoría
A.R.P.Z.
Grao en Medicina
A.R.P.Z.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A patoloxía tumoral espinal é un achado pouco frecuente, pero que precisa dun diagnóstico e tratamento precoz, o cal se busca que sexa cirúrxico polo seu potencial curativo. A abordaxe cirúrxica da medula espiñal pode ocasionar complicacións peores que a propia enfermidade, así que minimizar a súa aparición é unha constante neste eido. Este estudo aborda os tumores raquimedulares desde tres ópticas distintas: unha revisión bibliográfica coa que afondar na literatura científica actual; un estudo descriptivo, retrospectivo e observacional sobre as fístulas de LCR nos pacientes do servizo de Neurocirurxía do Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo; e un estudo de caso, co que ilustrar a boa praxe. Con este triplo enfoque obtense unha visión global e ampla desta patoloxía.
A patoloxía tumoral espinal é un achado pouco frecuente, pero que precisa dun diagnóstico e tratamento precoz, o cal se busca que sexa cirúrxico polo seu potencial curativo. A abordaxe cirúrxica da medula espiñal pode ocasionar complicacións peores que a propia enfermidade, así que minimizar a súa aparición é unha constante neste eido. Este estudo aborda os tumores raquimedulares desde tres ópticas distintas: unha revisión bibliográfica coa que afondar na literatura científica actual; un estudo descriptivo, retrospectivo e observacional sobre as fístulas de LCR nos pacientes do servizo de Neurocirurxía do Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo; e un estudo de caso, co que ilustrar a boa praxe. Con este triplo enfoque obtense unha visión global e ampla desta patoloxía.
Dirección
MARTINEZ ROLAN, ROSA MARIA (Titoría)
MARTINEZ ROLAN, ROSA MARIA (Titoría)
Tribunal
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
Relación entre a enfermidade de Alzheimer e a epilepsia. Revisión sistemática.
Autoría
L.B.V.
Grao en Medicina
L.B.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A epilepsia ten dous picos de incidencia: a idade infantil e a idade avanzada. É importante establecer un diagnóstico tanto sindrómico como etiolóxico da epilepsia para realizar o tratamento máis adecuado. As causas máis habituais en este grupo de idade son estruturais (enfermidade cerebrovascular, tumores, traumatismos, etc), metabólicas, tóxicas ou infecciosas. Na enfermidade de Alzheimer coñécese que existe un maior risco de desenvolver epilepsia que na poboación xeral. Existe un grupo de pacientes cun debut tardío da epilepsia de etioloxía indeterminada cuxa aparición se asociou ao desenvolvemento posterior de deterioro cognitivo. Esta forma de presentación denominouse recentemente variante epiléptica da enfermidade de Alzheimer. Os pacientes non presentan deterioro cognitivo, pero a aparición de epilepsia de inicio tardío obriga a facer un diagnóstico etiolóxico que podería permitir detectar a EA en pase preclínica ou nas súas etapas máis iniciais. E por iso, que ante una epilepsia de inicio tardío sen etioloxía coñecida hai que considerar realizar estudios orientados ao diagnóstico dunha posible enfermidade de Alzheimer (como a determinación de biomarcadores de EA en LCR, buscando niveis diminuídos de Abeta42 e aumentados de p-tau e/ou t-tau), que permitirían establecer un diagnóstico precoz de EA en pacientes cuxo único síntoma é a epilepsia, lo que permitiría iniciar de forma temperá as medidas terapéuticas oportunas. Esta revisión sistemática ten como obxectivo o estudo da epilepsia de orixe tardío de etioloxía descoñecida como posible forma de presentación de debut de unha EA, revisando aspectos fisiopatolóxicos claves de esta asociación.
A epilepsia ten dous picos de incidencia: a idade infantil e a idade avanzada. É importante establecer un diagnóstico tanto sindrómico como etiolóxico da epilepsia para realizar o tratamento máis adecuado. As causas máis habituais en este grupo de idade son estruturais (enfermidade cerebrovascular, tumores, traumatismos, etc), metabólicas, tóxicas ou infecciosas. Na enfermidade de Alzheimer coñécese que existe un maior risco de desenvolver epilepsia que na poboación xeral. Existe un grupo de pacientes cun debut tardío da epilepsia de etioloxía indeterminada cuxa aparición se asociou ao desenvolvemento posterior de deterioro cognitivo. Esta forma de presentación denominouse recentemente variante epiléptica da enfermidade de Alzheimer. Os pacientes non presentan deterioro cognitivo, pero a aparición de epilepsia de inicio tardío obriga a facer un diagnóstico etiolóxico que podería permitir detectar a EA en pase preclínica ou nas súas etapas máis iniciais. E por iso, que ante una epilepsia de inicio tardío sen etioloxía coñecida hai que considerar realizar estudios orientados ao diagnóstico dunha posible enfermidade de Alzheimer (como a determinación de biomarcadores de EA en LCR, buscando niveis diminuídos de Abeta42 e aumentados de p-tau e/ou t-tau), que permitirían establecer un diagnóstico precoz de EA en pacientes cuxo único síntoma é a epilepsia, lo que permitiría iniciar de forma temperá as medidas terapéuticas oportunas. Esta revisión sistemática ten como obxectivo o estudo da epilepsia de orixe tardío de etioloxía descoñecida como posible forma de presentación de debut de unha EA, revisando aspectos fisiopatolóxicos claves de esta asociación.
Dirección
ARIAS RIVAS, SUSANA (Titoría)
Rodríguez Osorio, Xiana Cotitoría
ARIAS RIVAS, SUSANA (Titoría)
Rodríguez Osorio, Xiana Cotitoría
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
N-acetilcisteína como adxuvante a citrato de clomifeno para inducir a ovulación en pacientes con síndrome do ovario poliquístico. Revisión sistemática.
Autoría
R.L.M.
Grao en Medicina
R.L.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A Síndrome do Ovario Poliquístico (SOP) é a endocrinopatía xinecolóxica máis prevalente en mulleres en idade reprodutiva, que, ademais, supón a causa máis frecuente de infertilidade de causa anovulatoria. Aínda que o esquema de tratamento da infertilidade en pacientes con SOP está ben definido, os resultados alcanzados non son os ideais. Isto fai que a procura de novas estratexias de tratamento que melloren os resultados sobre a capacidade reprodutiva destas pacientes sexa de vital importancia. A N-acetilcisteína (NAC) é un fármaco que, grazas ao seu efecto antioxidante, podería empregarse como adxuvante ás terapias actuais para conseguilo. Obxectivos: Revisar a evidencia científica actual para avaliar a eficacia do emprego de NAC como adxuvante a citrato de clomifeno (CC), así como comparar o seu efecto co da metformina, fármaco que xa se está empregando hoxe en día con esta finalidade. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática, seguindo as directrices PRISMA, dos ensaios clínicos atopados nas bases de datos Cochrane e PubMed, incluíndo un total de 6 estudos. Resultados e Conclusións: Os resultados sinalan que o emprego de NAC como adxuvante a CC podería aumentar tanto a taxa de ovulación e a taxa de embarazo en pacientes SOP, mellorando por tanto a súa capacidade reprodutiva. Con todo, a evidencia actual non achega datos suficientes sobre a superioridade da NAC como adxuvante en comparación coa metformina.
Introdución: A Síndrome do Ovario Poliquístico (SOP) é a endocrinopatía xinecolóxica máis prevalente en mulleres en idade reprodutiva, que, ademais, supón a causa máis frecuente de infertilidade de causa anovulatoria. Aínda que o esquema de tratamento da infertilidade en pacientes con SOP está ben definido, os resultados alcanzados non son os ideais. Isto fai que a procura de novas estratexias de tratamento que melloren os resultados sobre a capacidade reprodutiva destas pacientes sexa de vital importancia. A N-acetilcisteína (NAC) é un fármaco que, grazas ao seu efecto antioxidante, podería empregarse como adxuvante ás terapias actuais para conseguilo. Obxectivos: Revisar a evidencia científica actual para avaliar a eficacia do emprego de NAC como adxuvante a citrato de clomifeno (CC), así como comparar o seu efecto co da metformina, fármaco que xa se está empregando hoxe en día con esta finalidade. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática, seguindo as directrices PRISMA, dos ensaios clínicos atopados nas bases de datos Cochrane e PubMed, incluíndo un total de 6 estudos. Resultados e Conclusións: Os resultados sinalan que o emprego de NAC como adxuvante a CC podería aumentar tanto a taxa de ovulación e a taxa de embarazo en pacientes SOP, mellorando por tanto a súa capacidade reprodutiva. Con todo, a evidencia actual non achega datos suficientes sobre a superioridade da NAC como adxuvante en comparación coa metformina.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Vázquez Del Río, Patricia Cotitoría
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Vázquez Del Río, Patricia Cotitoría
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Eficacia e efectividade do tocilizumab en esclerose sistémica xuvenil: revisión da literatura
Autoría
J.J.A.
Grao en Medicina
J.J.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A esclerose sistémica xuvenil (jSSc) é unha enfermidade inmunomediada pouco frecuente do tecido conectivo, de etioloxía descoñecida e presentación clínica heteroxénea, que afecta principalmente a nenas. A súa baixa prevalencia, inicio insidioso e síntomas pouco específicos supoñen retos diagnósticos e terapéuticos incluso maiores que nos adultos. Os síntomas iniciais poden desenvolverse de forma sutil e, con frecuencia, superpoñerse con outras enfermidades autoinmunes, o que contribúe a atrasos diagnósticos significativos, estimados entre 0,7 e 2,8 anos. A fisiopatoloxía da enfermidade combina disfunción vascular, activación inmunitaria e fibrosis progresiva, xerando unha afectación multisistémica. A interleucina 6 (IL-6) desempeña un papel clave como mediadora inflamatoria e promotora da fibrosis. A enorme heteroxeneidade na súa presentación complica o seu manexo, limitando o tratamento aos síntomas e ás complicacións asociadas. O maior coñecemento dos mecanismos etiopatoxénicos facilita o desenvolvemento de tratamentos biolóxicos como o tocilizumab, un anticorpo monoclonal recombinante humanizado IgG1 dirixido contra o receptor da IL-6, que se presenta como unha opción prometedora na poboación pediátrica. Obxectivo: Analizar a eficacia clínica do tocilizumab (TCZ), un inhibidor da IL-6, no manexo de pacientes pediátricos con jSSc. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura consultando as bases de datos Medline, Embase, Cochrane Library e Web of Science. A síntese de resultados incluíu diferentes metanálises baseadas nun modelo de efectos aleatorios. Resultados: Identificáronse 1481 artigos, dos cales 5 cumpriron os criterios de inclusión. Observouse unha mellora non significativa no cambio do mRSS medio [SMD -0.677; IC95% -1.394 a 0.039; p = 0.064], así como unha redución non significativa do mLoSSI medio [SMD -0.809; IC95% -2.650 a 1.031; p = 0.389]. En canto ao estado global do paciente (EGP), observouse unha tendencia á mellora cunha redución media non significativa [SMD -1.058; IC95% -2.162 a 0.045; p = 0.060]. Porén, a análise da proporción de pacientes con mellora mostrou unha diminución significativa do EGP no 93% dos casos (IC95% 75%-100%). En canto á función pulmonar, reportouse unha mellora do 39% na CVF e na DLCO (IC95% 20%-59%), e unha mellora radiolóxica na TCAR torácica no 52% dos pacientes (IC95% 34%-69%). Conclusión: O tocilizumab podería retrasar o deterioro funcional da enfermidade pulmonar intersticial asociada á jSSc, cunha posible mellora adicional na afectación cutánea e no estado global do paciente. A pesar das limitacións e do baixo número de estudos dispoñibles, os resultados son prometedores e xustifican a necesidade de realizar ensaios clínicos controlados na poboación pediátrica para confirmar a súa eficacia.
Introdución: A esclerose sistémica xuvenil (jSSc) é unha enfermidade inmunomediada pouco frecuente do tecido conectivo, de etioloxía descoñecida e presentación clínica heteroxénea, que afecta principalmente a nenas. A súa baixa prevalencia, inicio insidioso e síntomas pouco específicos supoñen retos diagnósticos e terapéuticos incluso maiores que nos adultos. Os síntomas iniciais poden desenvolverse de forma sutil e, con frecuencia, superpoñerse con outras enfermidades autoinmunes, o que contribúe a atrasos diagnósticos significativos, estimados entre 0,7 e 2,8 anos. A fisiopatoloxía da enfermidade combina disfunción vascular, activación inmunitaria e fibrosis progresiva, xerando unha afectación multisistémica. A interleucina 6 (IL-6) desempeña un papel clave como mediadora inflamatoria e promotora da fibrosis. A enorme heteroxeneidade na súa presentación complica o seu manexo, limitando o tratamento aos síntomas e ás complicacións asociadas. O maior coñecemento dos mecanismos etiopatoxénicos facilita o desenvolvemento de tratamentos biolóxicos como o tocilizumab, un anticorpo monoclonal recombinante humanizado IgG1 dirixido contra o receptor da IL-6, que se presenta como unha opción prometedora na poboación pediátrica. Obxectivo: Analizar a eficacia clínica do tocilizumab (TCZ), un inhibidor da IL-6, no manexo de pacientes pediátricos con jSSc. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura consultando as bases de datos Medline, Embase, Cochrane Library e Web of Science. A síntese de resultados incluíu diferentes metanálises baseadas nun modelo de efectos aleatorios. Resultados: Identificáronse 1481 artigos, dos cales 5 cumpriron os criterios de inclusión. Observouse unha mellora non significativa no cambio do mRSS medio [SMD -0.677; IC95% -1.394 a 0.039; p = 0.064], así como unha redución non significativa do mLoSSI medio [SMD -0.809; IC95% -2.650 a 1.031; p = 0.389]. En canto ao estado global do paciente (EGP), observouse unha tendencia á mellora cunha redución media non significativa [SMD -1.058; IC95% -2.162 a 0.045; p = 0.060]. Porén, a análise da proporción de pacientes con mellora mostrou unha diminución significativa do EGP no 93% dos casos (IC95% 75%-100%). En canto á función pulmonar, reportouse unha mellora do 39% na CVF e na DLCO (IC95% 20%-59%), e unha mellora radiolóxica na TCAR torácica no 52% dos pacientes (IC95% 34%-69%). Conclusión: O tocilizumab podería retrasar o deterioro funcional da enfermidade pulmonar intersticial asociada á jSSc, cunha posible mellora adicional na afectación cutánea e no estado global do paciente. A pesar das limitacións e do baixo número de estudos dispoñibles, os resultados son prometedores e xustifican a necesidade de realizar ensaios clínicos controlados na poboación pediátrica para confirmar a súa eficacia.
Dirección
PEREZ PAMPIN, EVA MARIA (Titoría)
MANEIRO FERNANDEZ, JOSE RAMON Cotitoría
Dos Santos Sobrín, Raquel Cotitoría
PEREZ PAMPIN, EVA MARIA (Titoría)
MANEIRO FERNANDEZ, JOSE RAMON Cotitoría
Dos Santos Sobrín, Raquel Cotitoría
Tribunal
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Soporte Extracorpóreo mediante ECMO (Extracorporeal Membrane Oxygenation). Revisión da nosa experiencia de oito anos no noso hospital
Autoría
N.G.I.
Grao en Medicina
N.G.I.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución e obxectivos: a ECMO (oxixenación por membrana extracorpórea) converteuse nunha ferramenta rutinaria de soporte vital e mantemento de órganos. Os escenarios da súa aplicación ampliáronse ao longo dos anos, pasando de ser un método restrinxido ao ámbito da Cirurxía Cardíaca a utilizarse como mecanismo de protección de órganos para transplante e soporte respiratorio durante a pandemia da Covid-19. Este traballo de fin de grao pretende presentar unha revisión histórica dos fundamentos da terapia ECMO e a evolución das súas aplicacións. Ademais, exponse de forma descritiva a experiencia dos últimos oito anos no noso centro, a través da análise dunha base de datos elaborada a partir de noventa e un expedientes ECMO recompilados polo servizo de Enfermaría de Perfusión. O acceso aos datos clínicos foi anonimizado por unha terceira persoa allea a este TFG. Con esta revisión preténdese ofrecer unha visión global das indicacións, técnicas ECMO aplicadas (venoarterial, venovenosa), duración das terapias e evolución (supervivencia). Material e métodos: realizouse un estudo descritivo retrospectivo baseado na análise de 91 informes elaborados polo servizo de Enfermaría de Perfusión, correspondentes a pacientes sometidos a oxixenación por membrana extracorpórea (ECMO) no Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela a partir de 2017. Os informes recompilados inclúen información sobre variables cuantitativas e cualitativas dos pacientes (peso, altura, idade, xénero, diagnóstico), así como datos sobre o sistema de perfusión, incluíndo o tipo de canalización, o uso de axentes vasoactivos, os requirimentos transfusionais e de perfusión distal, ademais de diversas complicacións ou particularidades asociadas a cada caso. Resultados: Analizáronse 91 pacientes tratados con ECMO durante oito anos. O 74,7% recibiu soporte VA. As principais indicacións foron patoloxías cardíacas en VA e infeccións respiratorias en VV. A hemorraxia e a perfusión distal foron máis frecuentes en VA. A duración foi maior en VV (mediana de 6 fronte a 4 días). A mortalidade global foi do 39,6%, sen diferenzas entre tipos. Transfusión, drogas vasoactivas e idade asociáronse a maior mortalidade. Conclusións: A ECMO é unha ferramenta útil no soporte vital avanzado. Neste estudo, o tipo VA foi o máis frecuente. A mortalidade global foi do 39,6%. A transfusión, o uso de drogas vasoactivas e a idade avanzada asociáronse cun peor prognóstico. A elección do tipo de soporte debe individualizarse segundo o perfil clínico. A análise multivariada reafirma o papel da idade como predictor independente de mortalidade, cun OR de 1,05 por ano.
Introdución e obxectivos: a ECMO (oxixenación por membrana extracorpórea) converteuse nunha ferramenta rutinaria de soporte vital e mantemento de órganos. Os escenarios da súa aplicación ampliáronse ao longo dos anos, pasando de ser un método restrinxido ao ámbito da Cirurxía Cardíaca a utilizarse como mecanismo de protección de órganos para transplante e soporte respiratorio durante a pandemia da Covid-19. Este traballo de fin de grao pretende presentar unha revisión histórica dos fundamentos da terapia ECMO e a evolución das súas aplicacións. Ademais, exponse de forma descritiva a experiencia dos últimos oito anos no noso centro, a través da análise dunha base de datos elaborada a partir de noventa e un expedientes ECMO recompilados polo servizo de Enfermaría de Perfusión. O acceso aos datos clínicos foi anonimizado por unha terceira persoa allea a este TFG. Con esta revisión preténdese ofrecer unha visión global das indicacións, técnicas ECMO aplicadas (venoarterial, venovenosa), duración das terapias e evolución (supervivencia). Material e métodos: realizouse un estudo descritivo retrospectivo baseado na análise de 91 informes elaborados polo servizo de Enfermaría de Perfusión, correspondentes a pacientes sometidos a oxixenación por membrana extracorpórea (ECMO) no Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela a partir de 2017. Os informes recompilados inclúen información sobre variables cuantitativas e cualitativas dos pacientes (peso, altura, idade, xénero, diagnóstico), así como datos sobre o sistema de perfusión, incluíndo o tipo de canalización, o uso de axentes vasoactivos, os requirimentos transfusionais e de perfusión distal, ademais de diversas complicacións ou particularidades asociadas a cada caso. Resultados: Analizáronse 91 pacientes tratados con ECMO durante oito anos. O 74,7% recibiu soporte VA. As principais indicacións foron patoloxías cardíacas en VA e infeccións respiratorias en VV. A hemorraxia e a perfusión distal foron máis frecuentes en VA. A duración foi maior en VV (mediana de 6 fronte a 4 días). A mortalidade global foi do 39,6%, sen diferenzas entre tipos. Transfusión, drogas vasoactivas e idade asociáronse a maior mortalidade. Conclusións: A ECMO é unha ferramenta útil no soporte vital avanzado. Neste estudo, o tipo VA foi o máis frecuente. A mortalidade global foi do 39,6%. A transfusión, o uso de drogas vasoactivas e a idade avanzada asociáronse cun peor prognóstico. A elección do tipo de soporte debe individualizarse segundo o perfil clínico. A análise multivariada reafirma o papel da idade como predictor independente de mortalidade, cun OR de 1,05 por ano.
Dirección
VEIRAS DEL RIO, SONIA (Titoría)
Barreiro García, María Alejandra Cotitoría
VEIRAS DEL RIO, SONIA (Titoría)
Barreiro García, María Alejandra Cotitoría
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
Impacto potencial da implementación dun sistema de soporte á decisión clínica na mellora do manexo de pacientes con cardiopatía isquémica tras un síndrome coronario agudo.
Autoría
P.R.L.
Grao en Medicina
P.R.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A intelixencia artificial e os sistemas de apoio á decisión clínica (CDSS, polas súas siglas en inglés Clinical Decision Support System) representan ferramentas tecnolóxicas chamadas a transformar a prestación dos servizos sanitarios e a práctica médica. Obxectivos: Este traballo ofrece unha visión do papel dos CDSS na mellora do manexo de pacientes con cardiopatía isquémica, analizando o estado da arte da tecnoloxía e o seu posible impacto asistencial. Metodoloxía: Na primeira parte realizouse unha revisión da literatura científica para identificar experiencias sobre o beneficio clínico dos CDSS na área cardiovascular. Na segunda, utilizouse o sistema comercial baseado en coñecemento Naevia Medical para realizar unha validación preclínica con casos ficticios de pacientes tras un síndrome coronario agudo. Avaliouse o comportamento do sistema nas recomendacións diagnósticas e terapéuticas. Finalmente, analizouse o impacto potencial dos CDSS na mellora da adherencia ás recomendacións científicas, na calidade asistencial e na redución de erros médicos evitables. Resultados: Realizouse unha revisión sistemática de 34 artigos científicos sobre CDSS e un estudo con 19 casos de pacientes ficticios. Avaliouse o rendemento da intelixencia artificial segundo as recomendacións das guías de práctica clínica. Conclusións: A pesar de certas limitacións, a maioría dos estudos amosan que os CDSS teñen un impacto clínico positivo, mellorando a adherencia ás guías de práctica clínica, a optimización dos medicamentos e a redución de complicacións cardiovasculares.
Introdución: A intelixencia artificial e os sistemas de apoio á decisión clínica (CDSS, polas súas siglas en inglés Clinical Decision Support System) representan ferramentas tecnolóxicas chamadas a transformar a prestación dos servizos sanitarios e a práctica médica. Obxectivos: Este traballo ofrece unha visión do papel dos CDSS na mellora do manexo de pacientes con cardiopatía isquémica, analizando o estado da arte da tecnoloxía e o seu posible impacto asistencial. Metodoloxía: Na primeira parte realizouse unha revisión da literatura científica para identificar experiencias sobre o beneficio clínico dos CDSS na área cardiovascular. Na segunda, utilizouse o sistema comercial baseado en coñecemento Naevia Medical para realizar unha validación preclínica con casos ficticios de pacientes tras un síndrome coronario agudo. Avaliouse o comportamento do sistema nas recomendacións diagnósticas e terapéuticas. Finalmente, analizouse o impacto potencial dos CDSS na mellora da adherencia ás recomendacións científicas, na calidade asistencial e na redución de erros médicos evitables. Resultados: Realizouse unha revisión sistemática de 34 artigos científicos sobre CDSS e un estudo con 19 casos de pacientes ficticios. Avaliouse o rendemento da intelixencia artificial segundo as recomendacións das guías de práctica clínica. Conclusións: A pesar de certas limitacións, a maioría dos estudos amosan que os CDSS teñen un impacto clínico positivo, mellorando a adherencia ás guías de práctica clínica, a optimización dos medicamentos e a redución de complicacións cardiovasculares.
Dirección
PEÑA GIL, CARLOS (Titoría)
PEÑA GIL, CARLOS (Titoría)
Tribunal
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Semellanzas e diferenzas entre a Dieta Planetaria e a Dieta Atlántica: Análise Secundario do Ensaio Clínico GALIAT.
Autoría
A.B.F.
Grao en Medicina
A.B.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: A Dieta Planetaria (Planetary Health Diet) propón un modelo alimentario global que favorece a saúde humana e a sustentabilidade ambiental. Sen embargo, a súa implementación pode beneficiarse da adaptación a patróns dietéticos tradicionais existentes como o da Dieta Atlántica. Obxectivos: Este estudo persigue dous obxectivos: (1) comparar as similitudes e diferenzas entre as Dietas Atlántica e Planetaria, e (2) avaliar se unha intervención nutricional comunitaria baseada na Dieta Atlántica pode mellorar a adherencia á Dieta Planetaria. Métodos: Realizouse unha análise secundaria de datos procedentes do ensaio clínico GALIAT, no que participaron familias residentes nunha comunidade rural galega. O grupo de intervención recibiu asesoramento dietético, materiais educativos e cestas de alimentos baseados na Dieta Atlántica. Utilizouse un índice de adherencia á Dieta Planetaria para avaliar os cambios na alimentación; e un modelo lineal mixto, axustado para os valores basais, idade e sexo, coa condición de intervención considerada como efecto fixo e as familias como efecto aleatorio. Resultados: Tras seis meses, o grupo intervención mostrou unha melloría significativa na adherencia á Dieta Planetaria en comparación co grupo control (diferenza media axustada: 6,1 puntos, IC95%: 3,8-8,5; p«0,001). Esto foi debido ao incremento no consumo de froitas, hortalizas, legumes e peixe, xunto cunha redución de carnes roxas e procesadas. Sen embargo, o índice de adherencia á Dieta Planetaria non captou completamente algúns cambios específicos da Dieta Atlántica, como o consumo de lácteos fermentados ou de aceite de oliva. Conclusións: Unha intervención nutricional baseada na Dieta Atlántica pode mellorar a adherencia á Dieta Planetaria. Estos resultados reforzan o valor dos modelos alimentarios tradicionais como vehículos culturalmente viables hacia patróns dietéticos sustentables.
Antecedentes: A Dieta Planetaria (Planetary Health Diet) propón un modelo alimentario global que favorece a saúde humana e a sustentabilidade ambiental. Sen embargo, a súa implementación pode beneficiarse da adaptación a patróns dietéticos tradicionais existentes como o da Dieta Atlántica. Obxectivos: Este estudo persigue dous obxectivos: (1) comparar as similitudes e diferenzas entre as Dietas Atlántica e Planetaria, e (2) avaliar se unha intervención nutricional comunitaria baseada na Dieta Atlántica pode mellorar a adherencia á Dieta Planetaria. Métodos: Realizouse unha análise secundaria de datos procedentes do ensaio clínico GALIAT, no que participaron familias residentes nunha comunidade rural galega. O grupo de intervención recibiu asesoramento dietético, materiais educativos e cestas de alimentos baseados na Dieta Atlántica. Utilizouse un índice de adherencia á Dieta Planetaria para avaliar os cambios na alimentación; e un modelo lineal mixto, axustado para os valores basais, idade e sexo, coa condición de intervención considerada como efecto fixo e as familias como efecto aleatorio. Resultados: Tras seis meses, o grupo intervención mostrou unha melloría significativa na adherencia á Dieta Planetaria en comparación co grupo control (diferenza media axustada: 6,1 puntos, IC95%: 3,8-8,5; p«0,001). Esto foi debido ao incremento no consumo de froitas, hortalizas, legumes e peixe, xunto cunha redución de carnes roxas e procesadas. Sen embargo, o índice de adherencia á Dieta Planetaria non captou completamente algúns cambios específicos da Dieta Atlántica, como o consumo de lácteos fermentados ou de aceite de oliva. Conclusións: Unha intervención nutricional baseada na Dieta Atlántica pode mellorar a adherencia á Dieta Planetaria. Estos resultados reforzan o valor dos modelos alimentarios tradicionais como vehículos culturalmente viables hacia patróns dietéticos sustentables.
Dirección
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Titoría)
Calvo Malvar, María del Mar Cotitoría
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Titoría)
Calvo Malvar, María del Mar Cotitoría
Tribunal
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
Queimaduras en países con ingresos baixos e medianos: Revisión sistemática e plan de actuación
Autoría
S.P.S.
Grao en Medicina
S.P.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As queimaduras representan un problema de saúde pública a nivel global, cunha carga desproporcionadamente elevada nos países con ingresos baixos e medianos. Estas lesións xeran unha importante morbilidade, mortalidade e discapacidade, afectando especialmente a nenos, mulleres e persoas en situación de vulnerabilidade. O presente Traballo de Fin de Grao ten como obxectivo describir a epidemioloxía, etioloxía, secuelas e manexo das queimaduras en contextos con recursos limitados, así como propoñer un posible plan de actuación adaptado ás súas realidades socioeconómicas e sanitarias. Con este fin, levouse a cabo unha revisión sistemática conforme aos criterios PRISMA 2020, mediante buscas en PubMed, Scopus e Google Scholar, abarcando estudos publicados entre 2014 e 2025. Seleccionáronse 22 artigos orixinais, dúas bases de datos e dúas páxinas web de organizacións internacionais. Os resultados revelan unha alta incidencia e mortalidade por queimaduras nestas rexións, asociadas principalmente ó uso de cociñas, sistemas de calefacción e iluminación inseguros, á ausencia de medidas preventivas eficaces e ás limitacións no acceso a atención médica especializada. Entre as deficiencias identificadas destacan a carencia de persoal capacitado, a limitada infraestrutura sanitaria e a falta de rexistros epidemiolóxicos sólidos. A partir dos datos recompilados, formúlase unha proposta de intervención centrada na prevención primaria, a educación comunitaria, a descentralización dos servizos de saúde e a adaptación dos protocolos clínicos a contextos con baixos recursos. A experiencia clínica directa da autora nun entorno rural de Guatemala reforza a urxencia de implementar estratexias contextualizadas que favorezan a equidade en saúde e a mellora da calidade de vida das persoas queimadas.
As queimaduras representan un problema de saúde pública a nivel global, cunha carga desproporcionadamente elevada nos países con ingresos baixos e medianos. Estas lesións xeran unha importante morbilidade, mortalidade e discapacidade, afectando especialmente a nenos, mulleres e persoas en situación de vulnerabilidade. O presente Traballo de Fin de Grao ten como obxectivo describir a epidemioloxía, etioloxía, secuelas e manexo das queimaduras en contextos con recursos limitados, así como propoñer un posible plan de actuación adaptado ás súas realidades socioeconómicas e sanitarias. Con este fin, levouse a cabo unha revisión sistemática conforme aos criterios PRISMA 2020, mediante buscas en PubMed, Scopus e Google Scholar, abarcando estudos publicados entre 2014 e 2025. Seleccionáronse 22 artigos orixinais, dúas bases de datos e dúas páxinas web de organizacións internacionais. Os resultados revelan unha alta incidencia e mortalidade por queimaduras nestas rexións, asociadas principalmente ó uso de cociñas, sistemas de calefacción e iluminación inseguros, á ausencia de medidas preventivas eficaces e ás limitacións no acceso a atención médica especializada. Entre as deficiencias identificadas destacan a carencia de persoal capacitado, a limitada infraestrutura sanitaria e a falta de rexistros epidemiolóxicos sólidos. A partir dos datos recompilados, formúlase unha proposta de intervención centrada na prevención primaria, a educación comunitaria, a descentralización dos servizos de saúde e a adaptación dos protocolos clínicos a contextos con baixos recursos. A experiencia clínica directa da autora nun entorno rural de Guatemala reforza a urxencia de implementar estratexias contextualizadas que favorezan a equidade en saúde e a mellora da calidade de vida das persoas queimadas.
Dirección
BREA GARCIA, BEATRIZ (Titoría)
Fernández Quinto, Alejandro Cotitoría
BREA GARCIA, BEATRIZ (Titoría)
Fernández Quinto, Alejandro Cotitoría
Tribunal
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Revisión sistemática do carcinoma basocelular periocular: estratexias terapéuticas.
Autoría
M.A.A.P.
Grao en Medicina
M.A.A.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O carcinoma basocelular (CBC) é o tumor maligno de pel máis frecuente na raza caucásica. Unha porcentaxe nada desprezable afecta á rexión periocular, o que supón un risco especial pola súa localización. Niso radica a importancia das estratexias terapéuticas. Entre elas destacan a resección cirúrxica con marxes libres, cirurxía de Mohs, radioterapia, imiquimod tópico ou terapia fotodinámica, entre outros. Non obstante, naquelas situacións de CBC localmente avanzado e naquelas onde pode existir afectación ocular, existen alternativas dispoñibles como son os inhibidores da vía do ourizo ou vía Hedgehog: Vismodegib ou Sonidegib. Obxectivos: Revisar o concepto de carcinoma basocelular, a súa etioloxía, os factores prognósticos e enfocar a estratexia terapéutica no carcinoma basocelular periocular avanzado. Materiais e métodos: Realizouse unha revisión sistemática das publicacións obtidas a través da plataforma PubMed, Mendeley e Google Scholar, considerando só os traballos publicados desde 2013 en inglés e castelán. Aplicáronse restricións específicas en canto ao tipo de estudos e ao tamaño mínimo das series. Inicialmente revisáronse os resumos e, nos casos necesarios, analizouse o artigo completo. Resultados: Nesta revisión sistemática incluíronse 10 artigos, dos cales: 3 ensaios clínicos aleatorizados, 1 ensaio clínico non aleatorizado, 3 revisións sistemáticas e 3 series de casos retrospectivos. Conclusións: Os inhibidores da vía Hedgehog demostraron ser eficaces e seguros no tratamento do CBC periocular localmente avanzado, acadando respostas completas e parciais mantidas no tempo. Os efectos adversos son frecuentes, leves-moderados e manexables mediante pausas terapéuticas, sen perda significativa de eficacia. Porén, a falta de estudos comparativos directos e o seguimento limitado salientan a necesidade de futuras investigacións que avalíen novas estratexias terapéuticas combinadas e optimicen o manexo individualizado do paciente.
Introdución: O carcinoma basocelular (CBC) é o tumor maligno de pel máis frecuente na raza caucásica. Unha porcentaxe nada desprezable afecta á rexión periocular, o que supón un risco especial pola súa localización. Niso radica a importancia das estratexias terapéuticas. Entre elas destacan a resección cirúrxica con marxes libres, cirurxía de Mohs, radioterapia, imiquimod tópico ou terapia fotodinámica, entre outros. Non obstante, naquelas situacións de CBC localmente avanzado e naquelas onde pode existir afectación ocular, existen alternativas dispoñibles como son os inhibidores da vía do ourizo ou vía Hedgehog: Vismodegib ou Sonidegib. Obxectivos: Revisar o concepto de carcinoma basocelular, a súa etioloxía, os factores prognósticos e enfocar a estratexia terapéutica no carcinoma basocelular periocular avanzado. Materiais e métodos: Realizouse unha revisión sistemática das publicacións obtidas a través da plataforma PubMed, Mendeley e Google Scholar, considerando só os traballos publicados desde 2013 en inglés e castelán. Aplicáronse restricións específicas en canto ao tipo de estudos e ao tamaño mínimo das series. Inicialmente revisáronse os resumos e, nos casos necesarios, analizouse o artigo completo. Resultados: Nesta revisión sistemática incluíronse 10 artigos, dos cales: 3 ensaios clínicos aleatorizados, 1 ensaio clínico non aleatorizado, 3 revisións sistemáticas e 3 series de casos retrospectivos. Conclusións: Os inhibidores da vía Hedgehog demostraron ser eficaces e seguros no tratamento do CBC periocular localmente avanzado, acadando respostas completas e parciais mantidas no tempo. Os efectos adversos son frecuentes, leves-moderados e manexables mediante pausas terapéuticas, sen perda significativa de eficacia. Porén, a falta de estudos comparativos directos e o seguimento limitado salientan a necesidade de futuras investigacións que avalíen novas estratexias terapéuticas combinadas e optimicen o manexo individualizado do paciente.
Dirección
GONZALEZ GARCIA, FRANCISCO (Titoría)
GONZALEZ GARCIA, FRANCISCO (Titoría)
Manexo neuroquirúrxico no infarto maligno da arteria cerebral media: revisión bibliográfica.
Autoría
D.Q.H.
Grao en Medicina
D.Q.H.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Tipo de estudo: Revisión bibliográfica. Introdución: O infarto maligno da arteria cerebral media (IMACM) consiste nun tipo de ictus isquémico masivo que adoita ser mortal se só se intervén mediante o tratamento médico convencional. Soe evolucionar cara un desenlace fatal senon é tratado, debido à intensa isquemia cerebral máis ao efecto masa que desenvolve (polo edema producido). Caracterízase pola oclusión da arteria cerebral media (ACM) máis do 50% e a consecuente desviación da liña media. Esta patoloxía cursa cunha rápida progresión desencadeando síntomas como: deterioro neurolóxico, hemiplexía e disminución do nivel de conciencia. As probas de imaxen xogan un papel fundamental no diagnóstico e no posterior control dos pacientes. Obxectivo e método: O obxectivo primordial desta revisión bibliográfica é coñecer o beneficio do tratamento quirúrxico sobre o tratamento médico convencional, as súas posibles complicacións e o pronóstico da enfermidade co diagnóstico precoz deste tipo do ictus. Para isto, realizouse unha revisión de 10 artículos da literatura. Resultados: O manexo neuroquirúrxico debe ser valorado sempre nesta patoloxía. A evidencia científica dispoñible demostrou o seu beneficio ademais de evitar as posibles perdas da funcionalidade nos pacientes sometidos a cirurxía. O tratamento médico aislado nos pacientes cos criterios de realizar a cirurxía incrementa a tasa de mortalidade, e incluso logra obter puntuacións máis baixas nas escalas pronósticas que valoran o deterioro dos pacientes. A suma de ambas ferramentas terapéuticas, máis o abordaxe por un equipo multidisciplinar consegue a supervivencia do paciente cunha boa funcionalidade e evita a progresión do deterioro funcional. Conclusión: A elección da hemicraniectomía descompresiva debe ser individualizada, débense valorar as complicacións, riscos e a situación basal previa do paciente. Requírese unha neurorrehabilitación postratamento para alcanzar unha mellor evolución na autonomía e na calidade de vida do paciente. Nos casos susceptibles, o uso da cirurxía xunto ao tratamento médico convencional aumenta considerablemente a tasa de supervivencia e o seu pronóstico.
Tipo de estudo: Revisión bibliográfica. Introdución: O infarto maligno da arteria cerebral media (IMACM) consiste nun tipo de ictus isquémico masivo que adoita ser mortal se só se intervén mediante o tratamento médico convencional. Soe evolucionar cara un desenlace fatal senon é tratado, debido à intensa isquemia cerebral máis ao efecto masa que desenvolve (polo edema producido). Caracterízase pola oclusión da arteria cerebral media (ACM) máis do 50% e a consecuente desviación da liña media. Esta patoloxía cursa cunha rápida progresión desencadeando síntomas como: deterioro neurolóxico, hemiplexía e disminución do nivel de conciencia. As probas de imaxen xogan un papel fundamental no diagnóstico e no posterior control dos pacientes. Obxectivo e método: O obxectivo primordial desta revisión bibliográfica é coñecer o beneficio do tratamento quirúrxico sobre o tratamento médico convencional, as súas posibles complicacións e o pronóstico da enfermidade co diagnóstico precoz deste tipo do ictus. Para isto, realizouse unha revisión de 10 artículos da literatura. Resultados: O manexo neuroquirúrxico debe ser valorado sempre nesta patoloxía. A evidencia científica dispoñible demostrou o seu beneficio ademais de evitar as posibles perdas da funcionalidade nos pacientes sometidos a cirurxía. O tratamento médico aislado nos pacientes cos criterios de realizar a cirurxía incrementa a tasa de mortalidade, e incluso logra obter puntuacións máis baixas nas escalas pronósticas que valoran o deterioro dos pacientes. A suma de ambas ferramentas terapéuticas, máis o abordaxe por un equipo multidisciplinar consegue a supervivencia do paciente cunha boa funcionalidade e evita a progresión do deterioro funcional. Conclusión: A elección da hemicraniectomía descompresiva debe ser individualizada, débense valorar as complicacións, riscos e a situación basal previa do paciente. Requírese unha neurorrehabilitación postratamento para alcanzar unha mellor evolución na autonomía e na calidade de vida do paciente. Nos casos susceptibles, o uso da cirurxía xunto ao tratamento médico convencional aumenta considerablemente a tasa de supervivencia e o seu pronóstico.
Dirección
MARTINEZ ROLAN, ROSA MARIA (Titoría)
MARTINEZ ROLAN, ROSA MARIA (Titoría)
Tribunal
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Epidemioloxía e manifestacións clínicas da enfermidade de Lyme en pacientes ingresados no Hospital Universitario Lucus Augusti na última década.
Autoría
C.E.D.R.
Grao en Medicina
C.E.D.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Baseándonos en datos achegados polo Servizo de Documentación Clínica (aprobados polo Comité Ético), realizamos un estudo hospitalario, retrospectivo (2014-2023), observacional e descritivo, de pacientes ingresados no Hospital Universitario Lucus Augusti e dados de alta con diagnóstico de enfermidade de Lyme (EL). Analizouse a influencia das variables (zona, hábitat, sexo e idade) sobre as taxas de hospitalización/105 habitantes (TH). Calculáronse as TH anuais (THa) e específicas (THaE) e as súas tendencias lineais; así como a TH acumulada (THA) e específicas (THAE). Con G2 constatouse a influencia das variables sobre as diferentes TH. A THa/105 h oscilou entre 6,8/105 h (2014) e 3,3/105 h (2023), constatándose unha tendencia lineal descendente. A THa foi superior en pacientes da Montaña (3,7-18,3/105 h) que nos de Meseta (2,6-5,7/105 h), en rurais (3,15-18,3/105 h) que en urbanos (2,2-6,9/105 h), en homes (1,9-9,3/105 h) que en mulleres (1,8-4,6/105 h), e nos de maior idade (5,3-14,5/105 h). A THA foi de 48,5/105 h sendo significativamente superior en: residentes en Montaña (108,9/105 h) que en Meseta (39,7/105 h), en rurais (94,3/105 h) que en urbanos (40,3/105 h), en homes (63,9/105 h) que en mulleres (34/105 h) e nos de maior idade (87,3/105 h). A maioría dos casos do detectáronse entre xuño e novembro. O 95,2% dos EL tiñan manifestacións clínicas que afectaban a un só sistema. O 80% padecían neuroborreliosis, sendo a meningorradiculitis a presentación máis frecuente (58,3%). O 13,3% tiñan clínica cardiológica, sendo máis prevalecente o bloqueo auriculoventricular completo (57,4%). O 10,5% tiveron manifestacións cutáneas (82% eritema migrans) e só o 0,95% dos pacientes presentaron clínica articular (artrite crónica). O 3,8% dos pacientes eran pediátricos, o 50% presentaron meninxite e parálise facial e o resto, eritema migrans (25%) e artrite crónica (25%).
Baseándonos en datos achegados polo Servizo de Documentación Clínica (aprobados polo Comité Ético), realizamos un estudo hospitalario, retrospectivo (2014-2023), observacional e descritivo, de pacientes ingresados no Hospital Universitario Lucus Augusti e dados de alta con diagnóstico de enfermidade de Lyme (EL). Analizouse a influencia das variables (zona, hábitat, sexo e idade) sobre as taxas de hospitalización/105 habitantes (TH). Calculáronse as TH anuais (THa) e específicas (THaE) e as súas tendencias lineais; así como a TH acumulada (THA) e específicas (THAE). Con G2 constatouse a influencia das variables sobre as diferentes TH. A THa/105 h oscilou entre 6,8/105 h (2014) e 3,3/105 h (2023), constatándose unha tendencia lineal descendente. A THa foi superior en pacientes da Montaña (3,7-18,3/105 h) que nos de Meseta (2,6-5,7/105 h), en rurais (3,15-18,3/105 h) que en urbanos (2,2-6,9/105 h), en homes (1,9-9,3/105 h) que en mulleres (1,8-4,6/105 h), e nos de maior idade (5,3-14,5/105 h). A THA foi de 48,5/105 h sendo significativamente superior en: residentes en Montaña (108,9/105 h) que en Meseta (39,7/105 h), en rurais (94,3/105 h) que en urbanos (40,3/105 h), en homes (63,9/105 h) que en mulleres (34/105 h) e nos de maior idade (87,3/105 h). A maioría dos casos do detectáronse entre xuño e novembro. O 95,2% dos EL tiñan manifestacións clínicas que afectaban a un só sistema. O 80% padecían neuroborreliosis, sendo a meningorradiculitis a presentación máis frecuente (58,3%). O 13,3% tiñan clínica cardiológica, sendo máis prevalecente o bloqueo auriculoventricular completo (57,4%). O 10,5% tiveron manifestacións cutáneas (82% eritema migrans) e só o 0,95% dos pacientes presentaron clínica articular (artrite crónica). O 3,8% dos pacientes eran pediátricos, o 50% presentaron meninxite e parálise facial e o resto, eritema migrans (25%) e artrite crónica (25%).
Dirección
VAZQUEZ LOPEZ, MARIA ESTHER (Titoría)
MORRONDO PELAYO, MARÍA PATROCINIO Cotitoría
VAZQUEZ LOPEZ, MARIA ESTHER (Titoría)
MORRONDO PELAYO, MARÍA PATROCINIO Cotitoría
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Manexo expectante do CIN2: revisión sistemática
Autoría
A.M.R.V.
Grao en Medicina
A.M.R.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O manexo das lesións intraepiteliais escamosas de alto grao (CIN2) en mulleres novas continúa a xerar controversia, especialmente polo risco de sobretratamento e as súas posibles repercusións na saúde reprodutiva. Esta revisión sistemática analiza a evidencia dispoñible sobre a eficacia e seguridade do manexo expectante do CIN2. Métodos: Realizouse unha busca sistemática en PubMed e MEDLINE desde 2011 ata 2024, seguindo as directrices PRISMA. Incluíronse estudos que avaliasen a regresión, persistencia ou progresión do CIN2 baixo vixilancia activa. Non se realizou metaanálise debido á heteroxeneidade clínica e metodolóxica. Resultados: Incluíronse 16 estudos con máis de 30.000 mulleres. As taxas de regresión espontánea oscilaron entre o 20% e o 87%, e a progresión a CIN3 entre o 1,6% e o 30%. A evolución a carcinoma invasivo foi moi infrecuente, observándose só en casos con abandono do seguimento. Factores como a idade, o tipo de VPH, o tabaquismo ou a adherencia ao seguimento influíron nos resultados. Conclusións: A vixilancia activa constitúe unha alternativa segura e eficaz ao tratamento inmediato en mulleres seleccionadas con CIN2. Require unha adecuada selección das pacientes, seguimento estruturado e participación activa na toma de decisións.
Introdución: O manexo das lesións intraepiteliais escamosas de alto grao (CIN2) en mulleres novas continúa a xerar controversia, especialmente polo risco de sobretratamento e as súas posibles repercusións na saúde reprodutiva. Esta revisión sistemática analiza a evidencia dispoñible sobre a eficacia e seguridade do manexo expectante do CIN2. Métodos: Realizouse unha busca sistemática en PubMed e MEDLINE desde 2011 ata 2024, seguindo as directrices PRISMA. Incluíronse estudos que avaliasen a regresión, persistencia ou progresión do CIN2 baixo vixilancia activa. Non se realizou metaanálise debido á heteroxeneidade clínica e metodolóxica. Resultados: Incluíronse 16 estudos con máis de 30.000 mulleres. As taxas de regresión espontánea oscilaron entre o 20% e o 87%, e a progresión a CIN3 entre o 1,6% e o 30%. A evolución a carcinoma invasivo foi moi infrecuente, observándose só en casos con abandono do seguimento. Factores como a idade, o tipo de VPH, o tabaquismo ou a adherencia ao seguimento influíron nos resultados. Conclusións: A vixilancia activa constitúe unha alternativa segura e eficaz ao tratamento inmediato en mulleres seleccionadas con CIN2. Require unha adecuada selección das pacientes, seguimento estruturado e participación activa na toma de decisións.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Castro Díaz, María Covadonga Cotitoría
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Castro Díaz, María Covadonga Cotitoría
Tribunal
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Intelixencia Artificial en Radioloxía: percepción dos estudantes de Medicina
Autoría
A.S.S.
Grao en Medicina
A.S.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A Intelixencia Artificial (IA) experimentou unha importante evolución nos últimos tempos e a súa aplicación no mundo da Radioloxía é xa unha realidade. Son moitos os retos que supón e para afrontalos con dilixencia resulta crucial coñecer as percepcións dos profesionais do futuro. O obxectivo do presente traballo é avaliar os coñecementos, expectativas e preocupacións dos estudantes de Medicina e os médicos internos residentes (MIR) de Radiodiagnóstico ao respecto. Con tal fin, elaborouse unha enquisa que se difundiu a esta poboación entre xaneiro e febreiro de 2025. Obtivéronse 351 respostas (327 de estudantes e 24 de residentes). Os participantes foron clasificados en tres grupos de estudo: estudantes noveis (2º, 3º e 4º de Medicina), estudantes sénior (5º e 6º de Medicina) e residentes. A maioría dos participantes móstrase optimista con respecto ás aplicacións da IA en Radioloxía e poucos consideran que vaia substituír aos radiólogos. Non obstante, unha porcentaxe importante de estudantes (49% do número total de estudantes) si considera que suporá una redución da súa demanda laboral (fronte a un 25% no grupo de residentes). En xeral, os participantes non consideran que a IA sexa un factor determinante á hora de escoller Radiodiagnóstico como especialidade (máis do 70% nos tres grupos), aínda que os residentes tenden a velo como un motivo a favor e os estudantes como un motivo en contra. O grao de coñecemento acerca da IA é medio-baixo, o que suxire que sería interesante desenvolver programas de formación en materia de IA a nivel de grao.
A Intelixencia Artificial (IA) experimentou unha importante evolución nos últimos tempos e a súa aplicación no mundo da Radioloxía é xa unha realidade. Son moitos os retos que supón e para afrontalos con dilixencia resulta crucial coñecer as percepcións dos profesionais do futuro. O obxectivo do presente traballo é avaliar os coñecementos, expectativas e preocupacións dos estudantes de Medicina e os médicos internos residentes (MIR) de Radiodiagnóstico ao respecto. Con tal fin, elaborouse unha enquisa que se difundiu a esta poboación entre xaneiro e febreiro de 2025. Obtivéronse 351 respostas (327 de estudantes e 24 de residentes). Os participantes foron clasificados en tres grupos de estudo: estudantes noveis (2º, 3º e 4º de Medicina), estudantes sénior (5º e 6º de Medicina) e residentes. A maioría dos participantes móstrase optimista con respecto ás aplicacións da IA en Radioloxía e poucos consideran que vaia substituír aos radiólogos. Non obstante, unha porcentaxe importante de estudantes (49% do número total de estudantes) si considera que suporá una redución da súa demanda laboral (fronte a un 25% no grupo de residentes). En xeral, os participantes non consideran que a IA sexa un factor determinante á hora de escoller Radiodiagnóstico como especialidade (máis do 70% nos tres grupos), aínda que os residentes tenden a velo como un motivo a favor e os estudantes como un motivo en contra. O grao de coñecemento acerca da IA é medio-baixo, o que suxire que sería interesante desenvolver programas de formación en materia de IA a nivel de grao.
Dirección
Souto Bayarri, José Miguel (Titoría)
Barreiro Ares, Andrés Cotitoría
Souto Bayarri, José Miguel (Titoría)
Barreiro Ares, Andrés Cotitoría
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
Aplicación da Intelixencia Artificial en Odontopediatría
Autoría
C.P.L.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
C.P.L.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
A intelixencia artificial xerativa, e en particular os modelos de linguaxe como ChatGPT e Gemini, está adquirindo un papel crecente na produción automatizada de contidos, incluídos os documentos clínico informativos. O presente estudo tivo como obxectivo analizar e comparar a calidade do contido e a lexibilidade de catro documentos habitualmente empregados na práctica clínica en odontopediatría: un cartel informativo, un documento sobre o uso do chupete, un consentimento informado e un protocolo clínico. Para cada un deles avaliáronse tres versións: a institucional e dúas xeradas por ChatGPT e Gemini. A calidade dos contidos foi valorada por cinco expertos mediante unha escala de catro niveis, mentres que a lexibilidade se mediu aplicando os índices de Fernández Huerta e INFLESZ. Os resultados amosaron que as versións xeradas mediante intelixencia artificial, especialmente as elaboradas por Gemini, foron capaces de acadar niveis de calidade comparables aos dos documentos de referencia. ChatGPT obtivo mellores resultados nos documentos informativos breves dirixidos ao público xeral, mentres que Gemini amosou maior solidez conceptual nos textos clínicos complexos. En termos de lexibilidade, os documentos institucionais resultaron máis accesibles nos formatos normativos e técnico-legais, mentres que as versións xeradas por IA destacaron pola súa claridade en textos curtos. Estes achados poñen de manifesto que os modelos de linguaxe poden desempeñar un papel complementario valioso na redacción de materiais sanitarios, especialmente en contextos educativos ou divulgativos. Porén, o seu uso require dunha revisión experta e dun marco normativo que garanta a calidade, a precisión e a seguridade da información transmitida.
A intelixencia artificial xerativa, e en particular os modelos de linguaxe como ChatGPT e Gemini, está adquirindo un papel crecente na produción automatizada de contidos, incluídos os documentos clínico informativos. O presente estudo tivo como obxectivo analizar e comparar a calidade do contido e a lexibilidade de catro documentos habitualmente empregados na práctica clínica en odontopediatría: un cartel informativo, un documento sobre o uso do chupete, un consentimento informado e un protocolo clínico. Para cada un deles avaliáronse tres versións: a institucional e dúas xeradas por ChatGPT e Gemini. A calidade dos contidos foi valorada por cinco expertos mediante unha escala de catro niveis, mentres que a lexibilidade se mediu aplicando os índices de Fernández Huerta e INFLESZ. Os resultados amosaron que as versións xeradas mediante intelixencia artificial, especialmente as elaboradas por Gemini, foron capaces de acadar niveis de calidade comparables aos dos documentos de referencia. ChatGPT obtivo mellores resultados nos documentos informativos breves dirixidos ao público xeral, mentres que Gemini amosou maior solidez conceptual nos textos clínicos complexos. En termos de lexibilidade, os documentos institucionais resultaron máis accesibles nos formatos normativos e técnico-legais, mentres que as versións xeradas por IA destacaron pola súa claridade en textos curtos. Estes achados poñen de manifesto que os modelos de linguaxe poden desempeñar un papel complementario valioso na redacción de materiais sanitarios, especialmente en contextos educativos ou divulgativos. Porén, o seu uso require dunha revisión experta e dun marco normativo que garanta a calidade, a precisión e a seguridade da información transmitida.
Dirección
Limeres Posse, Jacobo (Titoría)
VARELA ANEIROS, IVAN Cotitoría
Limeres Posse, Jacobo (Titoría)
VARELA ANEIROS, IVAN Cotitoría
Tribunal
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
Impacto sociosanitario das enfermidades raras: unha revisión sistemática.
Autoría
A.L.F.
Grao en Medicina
A.L.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Con este traballo pretendo investigar acerca do impacto tanto social como sanitario que teñen as enfermidades consideradas como raras hoxe en día. O obxectivo é analizar as necesidades que teñen este tipo de pacientes, os recursos que consumen e que requiren, os obstáculos que estes lle producen no seu día a día e como todo isto afecta á sociedade e á economía en xeral. Un obxectivo secundario é avaliar as posibles accións que se poidan levar a cabo para mellorar a situación destes pacientes e como maximizar os recursos.
Con este traballo pretendo investigar acerca do impacto tanto social como sanitario que teñen as enfermidades consideradas como raras hoxe en día. O obxectivo é analizar as necesidades que teñen este tipo de pacientes, os recursos que consumen e que requiren, os obstáculos que estes lle producen no seu día a día e como todo isto afecta á sociedade e á economía en xeral. Un obxectivo secundario é avaliar as posibles accións que se poidan levar a cabo para mellorar a situación destes pacientes e como maximizar os recursos.
Dirección
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Titoría)
Martín López-Pardo, Beatriz María Cotitoría
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Titoría)
Martín López-Pardo, Beatriz María Cotitoría
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Ciruxía robótica en Otorrinlaringoloxía: revisión sistemáticas das súas aplicaciones clínicas
Autoría
J.R.V.R.
Grao en Medicina
J.R.V.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A cirurxía robótica representa unha evolución da cirurxía minimamente invasiva que transformou o abordaxe cirúrxico de numerosas patoloxías, especialmente no campo da Otorrinolaringoloxía e da Cirurxía de Cabeza e Pescozo. Este traballo consiste nunha revisión sistemática que analiza o papel da tecnoloxía robótica no servizo de ORL, describindo as principais intervencións realizadas mediante o sistema da Vinci. Nun primeiro momento, contextualízase a cirurxía robótica detallando o funcionamento do robot, a súa evolución histórica, os compoñentes fundamentais e as vantaxes e inconvenientes respecto aos abordaxes convencionais. Entre os seus beneficios destacan a maior precisión cirúrxica, menor invasividade, menores complicacións postoperatorias e mellores resultados funcionais e estéticos. A continuación, revísase a aplicación do sistema robótico en catro procedementos: a cirurxía robótica transoral (TORS) nos carcinomas escamosos orofarínxeos, o síndrome de apnea obstructiva do sono e o abordaxe transoral da patoloxía tiroidea. Así mesmo, explícase o concepto de cirurxía robótica de acceso remoto para o tratamento da glándula tiroide. En cada técnica analízanse as indicacións, contraindicacións, técnica cirúrxica, complicacións e resultados en comparación co abordaxe tradicional. Por último, abórdanse as aplicacións futuras da cirurxía robótica en ORL, poñendo en valor a selección rigorosa dos pacientes, a evolución tecnolóxica das plataformas robóticas e a creación de programas de formación específicos que permitan reducir a curva de aprendizaxe. Sinalase tamén a importancia dunha implementación progresiva e a necesidade de estudos con seguimento a longo prazo para avaliar a súa eficacia e seguridade.
A cirurxía robótica representa unha evolución da cirurxía minimamente invasiva que transformou o abordaxe cirúrxico de numerosas patoloxías, especialmente no campo da Otorrinolaringoloxía e da Cirurxía de Cabeza e Pescozo. Este traballo consiste nunha revisión sistemática que analiza o papel da tecnoloxía robótica no servizo de ORL, describindo as principais intervencións realizadas mediante o sistema da Vinci. Nun primeiro momento, contextualízase a cirurxía robótica detallando o funcionamento do robot, a súa evolución histórica, os compoñentes fundamentais e as vantaxes e inconvenientes respecto aos abordaxes convencionais. Entre os seus beneficios destacan a maior precisión cirúrxica, menor invasividade, menores complicacións postoperatorias e mellores resultados funcionais e estéticos. A continuación, revísase a aplicación do sistema robótico en catro procedementos: a cirurxía robótica transoral (TORS) nos carcinomas escamosos orofarínxeos, o síndrome de apnea obstructiva do sono e o abordaxe transoral da patoloxía tiroidea. Así mesmo, explícase o concepto de cirurxía robótica de acceso remoto para o tratamento da glándula tiroide. En cada técnica analízanse as indicacións, contraindicacións, técnica cirúrxica, complicacións e resultados en comparación co abordaxe tradicional. Por último, abórdanse as aplicacións futuras da cirurxía robótica en ORL, poñendo en valor a selección rigorosa dos pacientes, a evolución tecnolóxica das plataformas robóticas e a creación de programas de formación específicos que permitan reducir a curva de aprendizaxe. Sinalase tamén a importancia dunha implementación progresiva e a necesidade de estudos con seguimento a longo prazo para avaliar a súa eficacia e seguridade.
Dirección
CABANAS RODRIGUEZ, EDUARDO RODRIGO (Titoría)
Arán González, Ismael Cotitoría
CABANAS RODRIGUEZ, EDUARDO RODRIGO (Titoría)
Arán González, Ismael Cotitoría
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Infeccións bacterianas multirresistentes en pacientes con neoplasia hematolóxica: Revisión sistemática
Autoría
Y.Y.A.
Grao en Medicina
Y.Y.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Obxetivos: Caracterizar as infeccións por bacterias multirresistentes (BMR) en pacientes con neoplasias hematolóxicas (NH), poboación especialmente vulnerable pola súa inmunosupresión asociada á enfermidade e aos seus tratamentos. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura mediante a base de datos PubMed, seleccionando 34 artigos relevantes publicados entre 1994 e a actualidade. Resultados: Os estudos mostran unha alta prevalencia de infeccións por BMR, especialmente en pacientes con leucemia mieloide aguda (LMA), neutropenia severa e prolongada o receptores dun trasplante de precursores hematopoiéticos (TPH). O uso previo de antibióticos, en particular de fluoroquinolonas, aumentou significativamente o risco de desenvolver infeccións por BMR. Así mesmo, detectouse unha alta taxa de antibioterapia empírica inapropiada (IEAT) nestes pacientes, o que se relacionou con peores desenlaces clínicos. Outros factores asociados foron a colonización previa por BMR, o uso de catéteres venosos centrais (CVC), o ingreso en Unidades de Coidados Intensivos (UCI) e as hospitalizacións prolongadas. As infeccións por BMR provocaron maior mortalidade, sendo clave a identificación temperá e a adecuación da terapia antibiótica. Conclusións: É imprescindible establecer estratexias de prevención, diagnóstico precoz e un uso racional de antibióticos para reducir o impacto destas infeccións nunha poboación xa de por si de alto risco.
Obxetivos: Caracterizar as infeccións por bacterias multirresistentes (BMR) en pacientes con neoplasias hematolóxicas (NH), poboación especialmente vulnerable pola súa inmunosupresión asociada á enfermidade e aos seus tratamentos. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura mediante a base de datos PubMed, seleccionando 34 artigos relevantes publicados entre 1994 e a actualidade. Resultados: Os estudos mostran unha alta prevalencia de infeccións por BMR, especialmente en pacientes con leucemia mieloide aguda (LMA), neutropenia severa e prolongada o receptores dun trasplante de precursores hematopoiéticos (TPH). O uso previo de antibióticos, en particular de fluoroquinolonas, aumentou significativamente o risco de desenvolver infeccións por BMR. Así mesmo, detectouse unha alta taxa de antibioterapia empírica inapropiada (IEAT) nestes pacientes, o que se relacionou con peores desenlaces clínicos. Outros factores asociados foron a colonización previa por BMR, o uso de catéteres venosos centrais (CVC), o ingreso en Unidades de Coidados Intensivos (UCI) e as hospitalizacións prolongadas. As infeccións por BMR provocaron maior mortalidade, sendo clave a identificación temperá e a adecuación da terapia antibiótica. Conclusións: É imprescindible establecer estratexias de prevención, diagnóstico precoz e un uso racional de antibióticos para reducir o impacto destas infeccións nunha poboación xa de por si de alto risco.
Dirección
PERNAS SOUTO, BERTA (Titoría)
PERNAS SOUTO, BERTA (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
Anifrolumab como tratamento para o lupus eritematoso cutáneo
Autoría
S.M.A.
Grao en Medicina
S.M.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O lupus eritematoso cutáneo (LEC) é unha manifestación prevalente do lupus, sendo unha enfermidade autoinmune inflamatoria crónica cun impacto significativo na calidade de vida dos pacientes, tanto a nivel físico como emocional. O manexo do LEC segue sendo un reto clínico debido á limitada eficacia e aos efectos adversos asociados ás terapias convencionais. O anifrolumab, un anticorpo monoclonal que bloquea o receptor de interferón tipo I, preséntase como unha alternativa eficaz para casos refractarios de enfermidades cutáneas. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática da evidencia científica dispoñible nas bases de datos Pubmed, Scopus, Medline e Cochrane, seleccionando os estudos máis recentes sobre o uso de anifrolumab no lupus cutáneo, cumprindo os criterios de inclusión e exclusión establecidos. Resultados: Identificáronse un total de 285 artigos, dos que se incluíron 40. Estes avaliaron o efecto do anifrolumab en pacientes con LED, LECS e outras formas menos comúns ou atípicas de lupus cutáneo. Analizáronse os datos de 160 pacientes, dos cales o 43,12% tiveron unha resposta completa e o 31,87% unha resposta parcial. O resto mostrou unha mellora significativa, aínda que non se avaliou mediante o índice CLASI. Conclusións: Anifrolumab podería ser unha opción eficaz, segura e rápida para mellorar a calidade de vida dos pacientes con LEC, especialmente nos casos refractarios á terapia convencional. Necesítanse ensaios clínicos aleatorizados e controlados con placebo que utilicen medicións obxectivas para confirmar a indicación de anifrolumab para o tratamento da LEC.
Introdución: O lupus eritematoso cutáneo (LEC) é unha manifestación prevalente do lupus, sendo unha enfermidade autoinmune inflamatoria crónica cun impacto significativo na calidade de vida dos pacientes, tanto a nivel físico como emocional. O manexo do LEC segue sendo un reto clínico debido á limitada eficacia e aos efectos adversos asociados ás terapias convencionais. O anifrolumab, un anticorpo monoclonal que bloquea o receptor de interferón tipo I, preséntase como unha alternativa eficaz para casos refractarios de enfermidades cutáneas. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática da evidencia científica dispoñible nas bases de datos Pubmed, Scopus, Medline e Cochrane, seleccionando os estudos máis recentes sobre o uso de anifrolumab no lupus cutáneo, cumprindo os criterios de inclusión e exclusión establecidos. Resultados: Identificáronse un total de 285 artigos, dos que se incluíron 40. Estes avaliaron o efecto do anifrolumab en pacientes con LED, LECS e outras formas menos comúns ou atípicas de lupus cutáneo. Analizáronse os datos de 160 pacientes, dos cales o 43,12% tiveron unha resposta completa e o 31,87% unha resposta parcial. O resto mostrou unha mellora significativa, aínda que non se avaliou mediante o índice CLASI. Conclusións: Anifrolumab podería ser unha opción eficaz, segura e rápida para mellorar a calidade de vida dos pacientes con LEC, especialmente nos casos refractarios á terapia convencional. Necesítanse ensaios clínicos aleatorizados e controlados con placebo que utilicen medicións obxectivas para confirmar a indicación de anifrolumab para o tratamento da LEC.
Dirección
CARREIRA VILLAMOR, JOSE MARTIN (Titoría)
Sueiro Delgado, Diana Cotitoría
CARREIRA VILLAMOR, JOSE MARTIN (Titoría)
Sueiro Delgado, Diana Cotitoría
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Hipoacusia conxénita neonatal. Revisión sistemática do seu diagnóstico e tratamento.
Autoría
A.D.L.
Grao en Medicina
A.D.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A perda auditiva neonatal conxénita é unha das patoloxías crónicas máis frecuentes ao nacer. Na maioría dos países desenvolvidos, os programas de cribado neonatal permiten a detección precoz co fin de evitar atrasos na fala e no desenvolvemento cognitivo do neno. O diagnóstico de hipoacusia atribúese á procura dunha etioloxía subxacente, e o diagnóstico e o tratamento precoz son moi importantes para previr futuras consecuencias no neno. Unha vez establecido o diagnóstico, procédese ás decisións terapéuticas, así como o seguimento da evolución clínica e a prevención de futuras complicacións, incluíndo o asesoramento xenético. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión sistemática da literatura sobre a hipoacusia neonatal conxénita, incluíndo diferentes técnicas de diagnóstico e posibles tratamentos.
A perda auditiva neonatal conxénita é unha das patoloxías crónicas máis frecuentes ao nacer. Na maioría dos países desenvolvidos, os programas de cribado neonatal permiten a detección precoz co fin de evitar atrasos na fala e no desenvolvemento cognitivo do neno. O diagnóstico de hipoacusia atribúese á procura dunha etioloxía subxacente, e o diagnóstico e o tratamento precoz son moi importantes para previr futuras consecuencias no neno. Unha vez establecido o diagnóstico, procédese ás decisións terapéuticas, así como o seguimento da evolución clínica e a prevención de futuras complicacións, incluíndo o asesoramento xenético. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión sistemática da literatura sobre a hipoacusia neonatal conxénita, incluíndo diferentes técnicas de diagnóstico e posibles tratamentos.
Dirección
PALLAS PALLAS, ESTRELLA (Titoría)
PALLAS PALLAS, ESTRELLA (Titoría)
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Efectos cardiovasculares do consumo de cannabis
Autoría
L.V.M.
Grao en Medicina
L.V.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As propiedades medicinais e recreativas do cannabis foron utilizados en todo o mundo dende hai varios séculos. Co seu recente recoñecemento terapéutico plantexáronse as súas posibles limitacións polos seus efectos adversos sobre os diferentes sistemas do corpo humano. O obxectivo deste traballo é identificar e recoñecer os principais efectos que o seu consumo ten sobre o sistema cardiovascular, así como a súa fisiopatoloxía. Para iso levouse a cabo unha revisión bibliográfica exhaustiva e actualizada da literatura científica en inglés e español dende 2018 ata 2024 nas bases de datos PubMed e Web of Science, seguindo o método PRISMA. Hai numerosa evidencia científica que apoia a asociación do consumo de cannabis coa aparición de efectos adversos cardiovasculares, entre os que se inclúen infarto de miocardio, arritmias (especialmente a fibrilación auricular), e accidentes cerebrovasculares. O receptor CB1 relacionouse cunha parte importante destes eventos, gracias aos seus efectos sobre a frecuencia cardíaca e presión arterial. O poder vasoconstritor do THC, un dos principais principios activos do cannabis, tamén está implicado na súa fisiopatoloxía. O aumento da frecuencia de consumo de cannabis está relacionado cun incremento na incidencia e gravidade dos efectos cardiovasculares, especialmente en adultos novos, sendo o cannabis fumado a forma de consumo máis relacionada con ditos efectos. É necesario ampliar as investigacións con diferentes modelos e formas de consumo, e sobre todo tipo de individuos, para coñecer o alcance concreto destes efectos.
As propiedades medicinais e recreativas do cannabis foron utilizados en todo o mundo dende hai varios séculos. Co seu recente recoñecemento terapéutico plantexáronse as súas posibles limitacións polos seus efectos adversos sobre os diferentes sistemas do corpo humano. O obxectivo deste traballo é identificar e recoñecer os principais efectos que o seu consumo ten sobre o sistema cardiovascular, así como a súa fisiopatoloxía. Para iso levouse a cabo unha revisión bibliográfica exhaustiva e actualizada da literatura científica en inglés e español dende 2018 ata 2024 nas bases de datos PubMed e Web of Science, seguindo o método PRISMA. Hai numerosa evidencia científica que apoia a asociación do consumo de cannabis coa aparición de efectos adversos cardiovasculares, entre os que se inclúen infarto de miocardio, arritmias (especialmente a fibrilación auricular), e accidentes cerebrovasculares. O receptor CB1 relacionouse cunha parte importante destes eventos, gracias aos seus efectos sobre a frecuencia cardíaca e presión arterial. O poder vasoconstritor do THC, un dos principais principios activos do cannabis, tamén está implicado na súa fisiopatoloxía. O aumento da frecuencia de consumo de cannabis está relacionado cun incremento na incidencia e gravidade dos efectos cardiovasculares, especialmente en adultos novos, sendo o cannabis fumado a forma de consumo máis relacionada con ditos efectos. É necesario ampliar as investigacións con diferentes modelos e formas de consumo, e sobre todo tipo de individuos, para coñecer o alcance concreto destes efectos.
Dirección
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
Complicacións na artroplastia de cadeira robótica, unha revisión comparativa coa cirurxía convencional.
Autoría
S.A.N.
Grao en Medicina
S.A.N.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A artroplastia total de cadeira robótica é unha técnica efectiva, cada vez mais utilizada na actualidade. O estudio dos seus resultados en comparación cos obtenidos empregando técnicas convencionais céntrase nos parámetros radiolóxicos da intervención, con menos datos sobre outros factores. A decisión de usar unha técnica ou outra baséase na actualidade en factores económicos, de dispoñibilidade, coñecemento do cirurxián, preferenzas e idoniedade do paciente. As posibles diferenzas en complicacións postoperatorias poderían axudar en esta toma de decisión. Non dispoñemos de suficiente información para afirmar que complicacións específicas sexan mais ou menos frecuentes en RTHA. Son necesarios mais estudos para poder concluir se existen diferenzas nos índices de complicacións entre técnicas.
A artroplastia total de cadeira robótica é unha técnica efectiva, cada vez mais utilizada na actualidade. O estudio dos seus resultados en comparación cos obtenidos empregando técnicas convencionais céntrase nos parámetros radiolóxicos da intervención, con menos datos sobre outros factores. A decisión de usar unha técnica ou outra baséase na actualidade en factores económicos, de dispoñibilidade, coñecemento do cirurxián, preferenzas e idoniedade do paciente. As posibles diferenzas en complicacións postoperatorias poderían axudar en esta toma de decisión. Non dispoñemos de suficiente información para afirmar que complicacións específicas sexan mais ou menos frecuentes en RTHA. Son necesarios mais estudos para poder concluir se existen diferenzas nos índices de complicacións entre técnicas.
Dirección
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
GUALILLO , ORESTE Cotitoría
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
GUALILLO , ORESTE Cotitoría
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
Aférese na Enfermidade Inflamatoria Intestinal: revisión sistemática.
Autoría
D.A.B.V.
Grao en Medicina
D.A.B.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A enfermidade inflamatoria intestinal (EII), cos fenotipos principales de enfermidade de Crohn (EC) e de colite ulcerosa (CU), caracterízase por unha inflamación crónica do tracto gastrointestinal cun curso clínico variable e progresivo. A etioloxía é multifactorial e inclúe factores xenéticos, ambientais e de resposta inmune aberrante. A pesar do desenvolvemento de novos fármacos biolóxicos, estes non están exentos de efectos secundarios e ás veces a resposta é incompleta. Obxectivo: analizar a evidencia dispoñible sobre a aférese como tratamento da EII. Métodos: realizouse unha revisión sistemática para identificar ensaios clínicos aleatorizados que avaliasen a eficacia da aférese como tratamento para a EII. Consideráronse os estudos publicados ata o 10 de febreiro de 2025 en castelán e inglés. Resultados: Identificáronse 73 artigos, dos cales trece cumprían os criterios de inclusión. Os estudos compararon a aférese na indución (frente a tratamentos convencionais ou placebo) e como terapia de mantenemento combinada co tratamento de base. Só un estudo incluíu pacientes con EC. Observáronse resultados comparables no tratamento de indución fronte ao convencional, agás unha diminución da puntuación DAI e unha maior porcentaxe de remisión sen esteroides na semana 12. En comparación co placebo, evitouse unha maior porcentaxe de recaídas en pacientes con doses baixas de esteroides. Como tratamento de mantemento, a aférese mostrou unha maior taxa de remisión endoscópica. Todos os estudos concluíron que a aférese é un tratamento ben tolerado cun bo perfil de seguridade. Conclusións: Existe unha evidencia limitada da eficacia da aférese como tratamento para a CU. Esta terapia parece ser ben tolerada e ten poucos efectos secundarios. Necesítanse máis estudos para avaliar a súa eficacia en combinación con axentes biolóxicos e identificar predictores de resposta.
Introdución: A enfermidade inflamatoria intestinal (EII), cos fenotipos principales de enfermidade de Crohn (EC) e de colite ulcerosa (CU), caracterízase por unha inflamación crónica do tracto gastrointestinal cun curso clínico variable e progresivo. A etioloxía é multifactorial e inclúe factores xenéticos, ambientais e de resposta inmune aberrante. A pesar do desenvolvemento de novos fármacos biolóxicos, estes non están exentos de efectos secundarios e ás veces a resposta é incompleta. Obxectivo: analizar a evidencia dispoñible sobre a aférese como tratamento da EII. Métodos: realizouse unha revisión sistemática para identificar ensaios clínicos aleatorizados que avaliasen a eficacia da aférese como tratamento para a EII. Consideráronse os estudos publicados ata o 10 de febreiro de 2025 en castelán e inglés. Resultados: Identificáronse 73 artigos, dos cales trece cumprían os criterios de inclusión. Os estudos compararon a aférese na indución (frente a tratamentos convencionais ou placebo) e como terapia de mantenemento combinada co tratamento de base. Só un estudo incluíu pacientes con EC. Observáronse resultados comparables no tratamento de indución fronte ao convencional, agás unha diminución da puntuación DAI e unha maior porcentaxe de remisión sen esteroides na semana 12. En comparación co placebo, evitouse unha maior porcentaxe de recaídas en pacientes con doses baixas de esteroides. Como tratamento de mantemento, a aférese mostrou unha maior taxa de remisión endoscópica. Todos os estudos concluíron que a aférese é un tratamento ben tolerado cun bo perfil de seguridade. Conclusións: Existe unha evidencia limitada da eficacia da aférese como tratamento para a CU. Esta terapia parece ser ben tolerada e ten poucos efectos secundarios. Necesítanse máis estudos para avaliar a súa eficacia en combinación con axentes biolóxicos e identificar predictores de resposta.
Dirección
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
SOLAR BOGA, ALFONSO JESUS Cotitoría
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
SOLAR BOGA, ALFONSO JESUS Cotitoría
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
A ecografía no diagnóstico da displasia do desenvolvemento da cadera
Autoría
L.B.F.P.
Grao en Medicina
L.B.F.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: a displasia do desenvolvemento da cadeira (DDC) é unha anomalía frecuente da cadeira pediátrica na que a cabeza femoral e o acetábulo non se desenvolven e articulan adecuadamente. Abarca un espectro dende unha displasia leve ata luxacións irreducibles. A súa detección precoz é esencial para evitar secuelas funcionais graves, como a osteoartrite precoz ou a necesidade de cirurxía na idade adulta. A ecografía revolucionou o diagnóstico temperán desta patoloxía ao permitir unha visualización detallada e dinámica das estruturas cartilaxinosas da cadeira durante os primeiros meses de vida. Obxectivo: realizar unha revisión sistemática da literatura publicada sobre o papel da ecografía no diagnóstico da DDC, poñendo en valor a atención interdisciplinar, e propoñer un protocolo de cribado ecográfico selectivo. Metodoloxía: realizouse unha busca bibliográfica en bases de datos como PubMed e buscadores como Google Scholar, seguindo unha estratexia estruturada en formato PICO. Seleccionáronse guías de práctica clínica, revisións sistemáticas, páxinas web e teses doutorais publicadas entre 2019 e 2024. Resultados: tras un cribado inicial e a lectura crítica, dos 49 resultados da procura, incluíronse un total de 21 publicacións relevantes. Conclusións: a ecografía estableceuse como a técnica de elección para a confirmación diagnóstica da DDC en lactantes menores de 6 meses, especialmente utilizando a clasificación de Graf e o estándar mínimo do exame dinámico. Recoméndase un protocolo de cribado ecográfico selectivo baseado en factores de risco e achados clínicos, coa implicación coordinada de pediatras, radiólogos e ortopedistas. Esta estratexia baseada na atención integral e interdisciplinar do paciente mellora o prognóstico e evita complicacións innecesarias.
Introdución: a displasia do desenvolvemento da cadeira (DDC) é unha anomalía frecuente da cadeira pediátrica na que a cabeza femoral e o acetábulo non se desenvolven e articulan adecuadamente. Abarca un espectro dende unha displasia leve ata luxacións irreducibles. A súa detección precoz é esencial para evitar secuelas funcionais graves, como a osteoartrite precoz ou a necesidade de cirurxía na idade adulta. A ecografía revolucionou o diagnóstico temperán desta patoloxía ao permitir unha visualización detallada e dinámica das estruturas cartilaxinosas da cadeira durante os primeiros meses de vida. Obxectivo: realizar unha revisión sistemática da literatura publicada sobre o papel da ecografía no diagnóstico da DDC, poñendo en valor a atención interdisciplinar, e propoñer un protocolo de cribado ecográfico selectivo. Metodoloxía: realizouse unha busca bibliográfica en bases de datos como PubMed e buscadores como Google Scholar, seguindo unha estratexia estruturada en formato PICO. Seleccionáronse guías de práctica clínica, revisións sistemáticas, páxinas web e teses doutorais publicadas entre 2019 e 2024. Resultados: tras un cribado inicial e a lectura crítica, dos 49 resultados da procura, incluíronse un total de 21 publicacións relevantes. Conclusións: a ecografía estableceuse como a técnica de elección para a confirmación diagnóstica da DDC en lactantes menores de 6 meses, especialmente utilizando a clasificación de Graf e o estándar mínimo do exame dinámico. Recoméndase un protocolo de cribado ecográfico selectivo baseado en factores de risco e achados clínicos, coa implicación coordinada de pediatras, radiólogos e ortopedistas. Esta estratexia baseada na atención integral e interdisciplinar do paciente mellora o prognóstico e evita complicacións innecesarias.
Dirección
VAZQUEZ CASTELO, JOSE LUIS (Titoría)
VAZQUEZ CASTELO, JOSE LUIS (Titoría)
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Patróns de progresión no cancro de pulmón non microcítico (CPNM) localizado.
Autoría
M.R.M.
Grao en Medicina
M.R.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCCIÓN: No cancro de pulmón non microcítico (CPNM) localmente avanzado resecable o estándar de tratamento era la cirurxía seguida de quimioterapia adyuvante. Dende o 2023, dados os resultados do estudo Checkmate 816 estableceuse como estándar a quimioterapia e inmunoterapia neoadyuvante seguida de cirurxía, ao demostrar unha maior supervivencia e tasa de resposta patolóxica. Porén, ata un 50% dos pacientes presentan progresión locorrexional ou metastásica. Englobada nesta última, a progresión oligometastásica presenta unha diseminación limitada en número e localización, e está asociada a unha maior supervivencia en comparación ca progresión sistémica. OBXETIVOS: Este traballo ten como finalidade comparar a supervivencia libre de progresión e identificar posibles diferenzas nos patróns de progresión en pacientes con CPNM, distribuídos en dous grupos segundo o tratamento recibido: un con quimioterapia soa e o outro con quimio-inmunoterapia. Analizouse unha cohorte de pacientes tratados no Complexo hospitalario universitario da Coruña (CHUAC) entre os anos 2018 e 2023. MATERIAL E MÉTODOS: Realizouse un estudo observacional, retrospectivo, descriptivo e unicéntrico. Incluíronse 61 pacientes con CPNM resecable en estadios localizados ou localmente avanzados, distribuidos en dúas cohortes de tratamento. A base de datos realizouse incluíndo variables demográficas e clínicas, os datos obtivéronse do sistema IANUS e foron analizados mediante SPSS. RESULTADOS: O grupo tratado con quimio-inmunoterapia presentou unha maior tasa de resposta patolóxica completa (58,3% frente a 5,6%) y una menor tasa de progresión (26.7% vs. 60.9%; p=0.021), con diferenzas nos patróns de progresión entre ambos grupos (p=0.019). A mediana da supervivencia libre de progresión foi superior no grupo tratado con quimio-inmunoterapia (45 vs. 19 meses), aínda que sen alcanzar significación estadística. CONCLUSIÓNS: En pacientes con CPNM resecable, a quimio-inmunoterapia neoadyuvante asóciase a unha maior tasa de resposta patolóxica completa, menor tasa de progresión e tendencia á progresión oligometastasica. Así como unha tendencia a unha maior supervivencia libre de progresión, tamén observada naquelos con progresión mais limitada, aínda que sen alcanzar significación estadística.
INTRODUCCIÓN: No cancro de pulmón non microcítico (CPNM) localmente avanzado resecable o estándar de tratamento era la cirurxía seguida de quimioterapia adyuvante. Dende o 2023, dados os resultados do estudo Checkmate 816 estableceuse como estándar a quimioterapia e inmunoterapia neoadyuvante seguida de cirurxía, ao demostrar unha maior supervivencia e tasa de resposta patolóxica. Porén, ata un 50% dos pacientes presentan progresión locorrexional ou metastásica. Englobada nesta última, a progresión oligometastásica presenta unha diseminación limitada en número e localización, e está asociada a unha maior supervivencia en comparación ca progresión sistémica. OBXETIVOS: Este traballo ten como finalidade comparar a supervivencia libre de progresión e identificar posibles diferenzas nos patróns de progresión en pacientes con CPNM, distribuídos en dous grupos segundo o tratamento recibido: un con quimioterapia soa e o outro con quimio-inmunoterapia. Analizouse unha cohorte de pacientes tratados no Complexo hospitalario universitario da Coruña (CHUAC) entre os anos 2018 e 2023. MATERIAL E MÉTODOS: Realizouse un estudo observacional, retrospectivo, descriptivo e unicéntrico. Incluíronse 61 pacientes con CPNM resecable en estadios localizados ou localmente avanzados, distribuidos en dúas cohortes de tratamento. A base de datos realizouse incluíndo variables demográficas e clínicas, os datos obtivéronse do sistema IANUS e foron analizados mediante SPSS. RESULTADOS: O grupo tratado con quimio-inmunoterapia presentou unha maior tasa de resposta patolóxica completa (58,3% frente a 5,6%) y una menor tasa de progresión (26.7% vs. 60.9%; p=0.021), con diferenzas nos patróns de progresión entre ambos grupos (p=0.019). A mediana da supervivencia libre de progresión foi superior no grupo tratado con quimio-inmunoterapia (45 vs. 19 meses), aínda que sen alcanzar significación estadística. CONCLUSIÓNS: En pacientes con CPNM resecable, a quimio-inmunoterapia neoadyuvante asóciase a unha maior tasa de resposta patolóxica completa, menor tasa de progresión e tendencia á progresión oligometastasica. Así como unha tendencia a unha maior supervivencia libre de progresión, tamén observada naquelos con progresión mais limitada, aínda que sen alcanzar significación estadística.
Dirección
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Titoría)
Silva Díaz, Sofía Cotitoría
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Titoría)
Silva Díaz, Sofía Cotitoría
Tribunal
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
Diagnóstico e tratamento farmacolóxico da dor neuropática no paciente adulto
Autoría
A.B.F.
Grao en Medicina
A.B.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A dor neuropática é a dor que xorde como consecuencia directa dunha lesión ou enfermidade que afecta o sistema de transmisión da dor somatosensorial. Pode afectar tanto ao sistema nervioso central como ao periférico, cunha prevalencia que, aínda que difícil de estimar, oscila entre o 3 e o 17%. Actualmente é un problema de saúde cada vez maior, non só polo número de pacientes afectados, senón tamén pola alteración da calidade de vida que supón. Asóciase cunha alta prevalencia de depresión, trastornos do sono e altos custos laborais. Dada a marcada subxectividade inherente á dor e a falta de descritores verbais, o seu diagnóstico pode converterse nun auténtico reto. OBXECTIVOS: Dado que o manexo da dor neuropática segue sendo un reto hoxe en día, cunha enorme variabilidade e dispoñibilidade de alternativas, con este estudo preténdese realizar unha revisión bibliográfica da información documentada para aclarar a mellor xestión inicial dispoñible en relación ao diagnóstico e tratamento. MATERIAIS E MÉTODOS: Realizouse unha busca bibliográfica na base de datos Pubmed, incluíndo os termos “neuropathic pain” con “diagnosis” e “screening” e “questionnaires” con “treatment” e “therapeutic approaches” e “drugs”, dando lugar a unha serie de artigos, dos cales finalmente se seleccionaron 11. RESULTADOS E DISCUSIÓN: En canto ao diagnóstico, os tres cuestionarios revisados presentan unha alta sensibilidade e especificidade. O DN4 é máis sensible e específico que o LANSS e pode detectar dor neuropática con características atípicas, é máis completo que PainDetect xa que require unha exploración física, pero menos conveniente xa que depende do operador. En canto aos tratamentos de primeira liña dispoñibles, todos posúen unha gran eficacia e seguridade. Deste modo, a amitriptilina ten un maior número de efectos adversos e un aumento substancialmente maior na calidade do sono que a pregabalina e a duloxetina, coa mesma eficacia. A duloxetina é eficaz na dor neuropática inducida pola quimioterapia e na radiculopatía crónica das costas. Con respecto ao uso de monoterapia fronte á terapia combinada dun antidepresivo (amitriptilina ou duloxetina) cun gabapentinoide (pregabalina ou gabapentina), recoméndase o uso de monoterapia como estratexia inicial e, en caso de resposta insuficiente, a adición dun segundo tratamento debe ser considerada. CONCLUSIÓNS: O diagnóstico e o tratamento deben individualizarse en función das características clínicas, en función das particularidades de cada paciente e da entidade causante da súa dor neuropática.
INTRODUCIÓN: A dor neuropática é a dor que xorde como consecuencia directa dunha lesión ou enfermidade que afecta o sistema de transmisión da dor somatosensorial. Pode afectar tanto ao sistema nervioso central como ao periférico, cunha prevalencia que, aínda que difícil de estimar, oscila entre o 3 e o 17%. Actualmente é un problema de saúde cada vez maior, non só polo número de pacientes afectados, senón tamén pola alteración da calidade de vida que supón. Asóciase cunha alta prevalencia de depresión, trastornos do sono e altos custos laborais. Dada a marcada subxectividade inherente á dor e a falta de descritores verbais, o seu diagnóstico pode converterse nun auténtico reto. OBXECTIVOS: Dado que o manexo da dor neuropática segue sendo un reto hoxe en día, cunha enorme variabilidade e dispoñibilidade de alternativas, con este estudo preténdese realizar unha revisión bibliográfica da información documentada para aclarar a mellor xestión inicial dispoñible en relación ao diagnóstico e tratamento. MATERIAIS E MÉTODOS: Realizouse unha busca bibliográfica na base de datos Pubmed, incluíndo os termos “neuropathic pain” con “diagnosis” e “screening” e “questionnaires” con “treatment” e “therapeutic approaches” e “drugs”, dando lugar a unha serie de artigos, dos cales finalmente se seleccionaron 11. RESULTADOS E DISCUSIÓN: En canto ao diagnóstico, os tres cuestionarios revisados presentan unha alta sensibilidade e especificidade. O DN4 é máis sensible e específico que o LANSS e pode detectar dor neuropática con características atípicas, é máis completo que PainDetect xa que require unha exploración física, pero menos conveniente xa que depende do operador. En canto aos tratamentos de primeira liña dispoñibles, todos posúen unha gran eficacia e seguridade. Deste modo, a amitriptilina ten un maior número de efectos adversos e un aumento substancialmente maior na calidade do sono que a pregabalina e a duloxetina, coa mesma eficacia. A duloxetina é eficaz na dor neuropática inducida pola quimioterapia e na radiculopatía crónica das costas. Con respecto ao uso de monoterapia fronte á terapia combinada dun antidepresivo (amitriptilina ou duloxetina) cun gabapentinoide (pregabalina ou gabapentina), recoméndase o uso de monoterapia como estratexia inicial e, en caso de resposta insuficiente, a adición dun segundo tratamento debe ser considerada. CONCLUSIÓNS: O diagnóstico e o tratamento deben individualizarse en función das características clínicas, en función das particularidades de cada paciente e da entidade causante da súa dor neuropática.
Dirección
Varela Durán, Marina (Titoría)
Varela Durán, Marina (Titoría)
Proposta dun programa de transición en psiquiatría infanto xuvenil: modelo a partir da análise de demanda asistencial e revisión bibliográfica.
Autoría
S.B.M.
Grao en Medicina
S.B.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A saúde mental infantil e adolescente experimentou transformacións significativas nos últimos anos, especialmente a partir da pandemia do COVID-19. A nivel mundial, aproximadamente 1 de cada 7 xoves de entre 10 e 19 anos experimenta algún problema de saúde mental, sendo os trastornos máis prevalentes a depresión e a ansiedade, seguidos por outros como os TCA, o TDAH, o TEA, os trastornos da conducta e a psicose. Ante os datos de elevada prevalencia de trastornos mentais na poboación infanto-xuvenil, considérase necesario mellorar e incrementar os programas asistencias destinados á súa atención, incluíndo a garantía da continuidade asistencial cando necesiten cambiar aos servizos de adultos ou, no seu defecto, a reintegración nos servizos tras o seu abandono. En resposta aos desafíos o Ministerio de Sanidade de España desenvolveu a Estratexia de Saúde Mental do Sistema Nacional de Saúde 2022-2026, na que se propoñen varias liñas estratéxicas, sendo a 5ª sobre a saúde mental en nenos e adolescentes. A nivel autonómico, en Galicia, tamén se implementa un plan, no que unha das estratexias céntrase na promoción, protección e restablecemento da saúde mental, con especial interese nas xeración máis novas. Metodoloxía: procederase á revisión da bibliografía existente en bases de datos científicas (Scopus e PubMed) , sobre a transición asistencial entres os servizos de saúde mental infanto-xuvenil e de adultos. Obxectivos: Analizar a situación actual da transición asistencial nos servizos de saúde mental, identificar as posibles barreiras que dificulten unha continuidade asistencial efectiva , así como propoñer as posibles estratexias que contribúan á mellora deste proceso. Resultados: Tras a revisión da literatura, observase que a visón xeral do proceso é semellante en diferentes países e entre diversos profesionais da saúde e pacientes,, que comparten puntos en común. Entre los obstáculos máis repetidos destacan a ausencia de protocolos e guías clínicas, baseadas na evidencia, que sexan eficaces e aplicables , así como a pobre comunicación entre os servicios de saúde mental infanto-xuvenil e de adultos. Tamén sinalan os diferentes enfoques utilizados en ambos servicios , respecto á forma de acompañar e orientar aos pacientes durante o proceso. Os trastornos máis asociados cun seguimento crónico, como os trastornos do neurodesenvolvemento (TDAH y TEA), son tamén os que se asocian en maior medida coa descontinuidade asistencial, pola contra , os trastornos mentais máis graves, como a esquizofrenia, practicamente teñen asegurado o seu lugar nos servizos especializados. Conclusións : Diversos países europeos chegan ás mesmas conclusións sobre a situación actual da transición asistencial. Coñécense os obstáculos e os facilitadores, pero aínda falta crear un programa baseado na evidencia científica e mellorar as guías clínicas. É preciso máis investigación.
Introdución: A saúde mental infantil e adolescente experimentou transformacións significativas nos últimos anos, especialmente a partir da pandemia do COVID-19. A nivel mundial, aproximadamente 1 de cada 7 xoves de entre 10 e 19 anos experimenta algún problema de saúde mental, sendo os trastornos máis prevalentes a depresión e a ansiedade, seguidos por outros como os TCA, o TDAH, o TEA, os trastornos da conducta e a psicose. Ante os datos de elevada prevalencia de trastornos mentais na poboación infanto-xuvenil, considérase necesario mellorar e incrementar os programas asistencias destinados á súa atención, incluíndo a garantía da continuidade asistencial cando necesiten cambiar aos servizos de adultos ou, no seu defecto, a reintegración nos servizos tras o seu abandono. En resposta aos desafíos o Ministerio de Sanidade de España desenvolveu a Estratexia de Saúde Mental do Sistema Nacional de Saúde 2022-2026, na que se propoñen varias liñas estratéxicas, sendo a 5ª sobre a saúde mental en nenos e adolescentes. A nivel autonómico, en Galicia, tamén se implementa un plan, no que unha das estratexias céntrase na promoción, protección e restablecemento da saúde mental, con especial interese nas xeración máis novas. Metodoloxía: procederase á revisión da bibliografía existente en bases de datos científicas (Scopus e PubMed) , sobre a transición asistencial entres os servizos de saúde mental infanto-xuvenil e de adultos. Obxectivos: Analizar a situación actual da transición asistencial nos servizos de saúde mental, identificar as posibles barreiras que dificulten unha continuidade asistencial efectiva , así como propoñer as posibles estratexias que contribúan á mellora deste proceso. Resultados: Tras a revisión da literatura, observase que a visón xeral do proceso é semellante en diferentes países e entre diversos profesionais da saúde e pacientes,, que comparten puntos en común. Entre los obstáculos máis repetidos destacan a ausencia de protocolos e guías clínicas, baseadas na evidencia, que sexan eficaces e aplicables , así como a pobre comunicación entre os servicios de saúde mental infanto-xuvenil e de adultos. Tamén sinalan os diferentes enfoques utilizados en ambos servicios , respecto á forma de acompañar e orientar aos pacientes durante o proceso. Os trastornos máis asociados cun seguimento crónico, como os trastornos do neurodesenvolvemento (TDAH y TEA), son tamén os que se asocian en maior medida coa descontinuidade asistencial, pola contra , os trastornos mentais máis graves, como a esquizofrenia, practicamente teñen asegurado o seu lugar nos servizos especializados. Conclusións : Diversos países europeos chegan ás mesmas conclusións sobre a situación actual da transición asistencial. Coñécense os obstáculos e os facilitadores, pero aínda falta crear un programa baseado na evidencia científica e mellorar as guías clínicas. É preciso máis investigación.
Dirección
Gómez-Reino Rodríguez, Ignacio (Titoría)
Tajes Alonso, María Cotitoría
Gómez-Reino Rodríguez, Ignacio (Titoría)
Tajes Alonso, María Cotitoría
Tribunal
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
Prediabetes y utilidade de probióticos: unha revisión sistemática
Autoría
G.A.R.R.
Grao en Medicina
G.A.R.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A microbiota intestinal, comunidade de microorganismos do tracto gastrointestinal, é crucial para a fisioloxía do hospedador e a súa composición vese moi influenciada pola dieta. A alteración desta microbiota, ou disbiose, está implicada no desenvolvemento da prediabetes, un estado de hiperglicemia crónica que predispón á diabetes tipo 2, a miúdo ligado á resistencia á insulina. Observáronse cambios específicos na abundancia de diversos grupos bacterianos en individuos con alteracións metabólicas, asociándose a diminución de certas bacterias beneficiosas cunha maior resistencia á insulina. Esta disbiose pode comprometer a barreira intestinal, xerando inflamación sistémica de baixo grao, factor clave na resistencia insulínica. Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica. A busca de información incluíu ensaios clínicos controlados aleatorizados e metaanálises que investigaron os efectos da suplementación con probióticos en adultos con prediabetes ou con factores de risco para a diabetes tipo 2, como a resistencia á insulina. Os estudos mostran resultados inconsistentes. Algúns informan melloras en parámetros glucémicos (glucosa en xaxún, HbA1c, resistencia insulínica), mentres que outros non atopan beneficios significativos. Os efectos sobre o perfil lipídico son escasos e variables. Observáronse cambios na composición microbiana intestinal e en marcadores inflamatorios nalgúns estudos, aínda que con alta variabilidade individual. Os probióticos por si sós non mostraron impacto consistente en medidas antropométricas. Un seguimento a longo prazo non demostrou redución na progresión de prediabetes a diabetes tipo 2.
A microbiota intestinal, comunidade de microorganismos do tracto gastrointestinal, é crucial para a fisioloxía do hospedador e a súa composición vese moi influenciada pola dieta. A alteración desta microbiota, ou disbiose, está implicada no desenvolvemento da prediabetes, un estado de hiperglicemia crónica que predispón á diabetes tipo 2, a miúdo ligado á resistencia á insulina. Observáronse cambios específicos na abundancia de diversos grupos bacterianos en individuos con alteracións metabólicas, asociándose a diminución de certas bacterias beneficiosas cunha maior resistencia á insulina. Esta disbiose pode comprometer a barreira intestinal, xerando inflamación sistémica de baixo grao, factor clave na resistencia insulínica. Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica. A busca de información incluíu ensaios clínicos controlados aleatorizados e metaanálises que investigaron os efectos da suplementación con probióticos en adultos con prediabetes ou con factores de risco para a diabetes tipo 2, como a resistencia á insulina. Os estudos mostran resultados inconsistentes. Algúns informan melloras en parámetros glucémicos (glucosa en xaxún, HbA1c, resistencia insulínica), mentres que outros non atopan beneficios significativos. Os efectos sobre o perfil lipídico son escasos e variables. Observáronse cambios na composición microbiana intestinal e en marcadores inflamatorios nalgúns estudos, aínda que con alta variabilidade individual. Os probióticos por si sós non mostraron impacto consistente en medidas antropométricas. Un seguimento a longo prazo non demostrou redución na progresión de prediabetes a diabetes tipo 2.
Dirección
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Villar Taibo, Rocío Cotitoría
Rodríguez Carnero, María Gemma Cotitoría
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Villar Taibo, Rocío Cotitoría
Rodríguez Carnero, María Gemma Cotitoría
Tribunal
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Imacto ocular da toxoplasmose conxénita en neonatos. Unha revisión sistemática.
Autoría
L.V.V.
Grao en Medicina
L.V.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción: A toxoplasmose é unha enfermidade causada polo parásito Toxoplasma gondii, que afecta a gran parte da poboación mundial, sendo o ser humano un hóspede intermediario. A toxoplasmose conxénita pode causar danos severos en diversos órganos, incluído o ollo. Pode manifestarse desde o nacemento ou en idades temperás, pero ás veces a primeira manifestación ocorre na adolescencia, o que implica a necesidade de realizar un seguimento durante anos. Esta revisión ten como obxectivo analizar o impacto ocular da toxoplasmose congénita. Material e métodos: Para elaborar a revisión sistemática, realizouse unha busca de artigos publicados entre xaneiro de 2000 e decembro de 2024 sobre a afectación da toxoplasmosis congénita. Resultados: A retinocoroidite foi a principal complicación ocular, con maior incidencia e gravidade en Brasil que en Europa e con posibilidade de recidivas anos despois. A maioría dos nenos en Europa presentaron unha boa agudeza visual, agás en lesións maculares binoculares. Tamén se describen complicacións neurolóxicas, xeralmente asociadas á clínica ocular, que poden influír no prognóstico ou na calidade de vida dos nenos afectados. Conclusións: A presentación tardía da coriorretinite fai necesario un seguimento a longo prazo para un bo manexo dos casos de infección congénita de toxoplasmosis. O tratamento prenatal parece reducir a severidade das lesións, pero serían necesarios máis estudos, con un grupo control, para confirmar este resultado.
Introducción: A toxoplasmose é unha enfermidade causada polo parásito Toxoplasma gondii, que afecta a gran parte da poboación mundial, sendo o ser humano un hóspede intermediario. A toxoplasmose conxénita pode causar danos severos en diversos órganos, incluído o ollo. Pode manifestarse desde o nacemento ou en idades temperás, pero ás veces a primeira manifestación ocorre na adolescencia, o que implica a necesidade de realizar un seguimento durante anos. Esta revisión ten como obxectivo analizar o impacto ocular da toxoplasmose congénita. Material e métodos: Para elaborar a revisión sistemática, realizouse unha busca de artigos publicados entre xaneiro de 2000 e decembro de 2024 sobre a afectación da toxoplasmosis congénita. Resultados: A retinocoroidite foi a principal complicación ocular, con maior incidencia e gravidade en Brasil que en Europa e con posibilidade de recidivas anos despois. A maioría dos nenos en Europa presentaron unha boa agudeza visual, agás en lesións maculares binoculares. Tamén se describen complicacións neurolóxicas, xeralmente asociadas á clínica ocular, que poden influír no prognóstico ou na calidade de vida dos nenos afectados. Conclusións: A presentación tardía da coriorretinite fai necesario un seguimento a longo prazo para un bo manexo dos casos de infección congénita de toxoplasmosis. O tratamento prenatal parece reducir a severidade das lesións, pero serían necesarios máis estudos, con un grupo control, para confirmar este resultado.
Dirección
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
CAMPO GESTO, ANA Cotitoría
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
CAMPO GESTO, ANA Cotitoría
Tribunal
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
Alteracións no xene ALK a exame: un estudo de vida real en pacientes con cancro de pulmón non microcítico
Autoría
S.V.O.
Grao en Medicina
S.V.O.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
1. RESUMO INTRODUCIÓN: O cancro de pulmón non microcítico con traslocación en ALK en estadio avanzado representa unha entidade clínica ben definida que conta con opcións terapéuticas específicas grazas ao desenvolvemento dos inhibidores de ALK. Porén, aínda que os ensaios clínicos demostraron a súa eficacia en poboacións seleccionadas, segue sendo necesario avaliar a súa efectividade, seguridade e patróns de uso en condicións reais de práctica clínica, para deste xeito optimizar a toma de decisións terapéuticas e avanzar cara a unha abordaxe máis personalizada da enfermidade. OBXECTIVOS: Este traballo ten a finalidade de avaliar os resultados clínicos do tratamento con inhibidores de ALK nunha mostra de pacientes con cancro de pulmón e ALK traslocado avanzado (estadio IV) que foron tratados en primeira liña con algún inhibidor de ALK no Hospital Clínico Universitario de Santiago (CHUS), dende o ano 2018. En concreto, preténdense obter datos sobre a resposta ao tratamento, a supervivencia libre de progresión (SLP), a supervivencia global (SG) e as toxicidades asociadas, co fin de aportar evidencia adicional sobre a efectividade e seguridade destas terapias na práctica clínica real. MATERIAL E MÉTODOS: Realizouse unha recollida retrospectiva de parámetros clínicos de interese en pacientes tratados con algún dos inhibidores da tirosina-cinasa de ALK como primeira liña para a súa enfermidade avanzada, a partir de datos extraídos das súas historias clínicas electrónicas. Estes permitiron construír unha base de datos con variables clínicas e demográficas relevantes, tales como a idade, sexo, perfil molecular, data de inicio e fin do tratamento, resposta ao mesmo, terapias previas e/ou concomitantes, toxicidades ou progresión tumoral. RESULTADOS: A idade media da mostra foi de 53 anos, con 15 mulleres e 8 varóns, dos cales un 52,17% eran non fumadores. A histoloxía predominante foi o adenocarcinoma (20 casos) seguido do epidermoide (2 casos), e o partner de fusión máis frecuente foi EML4. Respecto ao tratamento de primeira liña, 9 pacientes recibiron Alectinib, 4 Lorlatinib, 3 Brigatinib e 2 Crizotinib. A avaliación da resposta revelou 1 caso de resposta completa, 13 de respostas parciais, 4 mantiveron a enfermidade estable e soamente no caso restante, a enfermidade progresou, resultando nunha porcentaxe de resposta de 73,7% e porcentaxe de control de 94,3%. A mediana de SG e SLP foi en ambos casos de 45,8 meses. A gran maioría de efectos adversos detectados foron leves, sendo os máis frecuentes a hipercolesterolemia, a anemia e a toxicidade hepática. CONCLUSIÓNS: Os inhibidores de ALK demostraron ser altamente eficaces e ben tolerados no noso contorno asistencial, incluso en pacientes con características clínicas heteroxéneas. A análise retrospectiva é consistente co descrito noutros estudos e confirma a importancia de seguir investigando o manexo desta enfermidade en contextos reais.
1. RESUMO INTRODUCIÓN: O cancro de pulmón non microcítico con traslocación en ALK en estadio avanzado representa unha entidade clínica ben definida que conta con opcións terapéuticas específicas grazas ao desenvolvemento dos inhibidores de ALK. Porén, aínda que os ensaios clínicos demostraron a súa eficacia en poboacións seleccionadas, segue sendo necesario avaliar a súa efectividade, seguridade e patróns de uso en condicións reais de práctica clínica, para deste xeito optimizar a toma de decisións terapéuticas e avanzar cara a unha abordaxe máis personalizada da enfermidade. OBXECTIVOS: Este traballo ten a finalidade de avaliar os resultados clínicos do tratamento con inhibidores de ALK nunha mostra de pacientes con cancro de pulmón e ALK traslocado avanzado (estadio IV) que foron tratados en primeira liña con algún inhibidor de ALK no Hospital Clínico Universitario de Santiago (CHUS), dende o ano 2018. En concreto, preténdense obter datos sobre a resposta ao tratamento, a supervivencia libre de progresión (SLP), a supervivencia global (SG) e as toxicidades asociadas, co fin de aportar evidencia adicional sobre a efectividade e seguridade destas terapias na práctica clínica real. MATERIAL E MÉTODOS: Realizouse unha recollida retrospectiva de parámetros clínicos de interese en pacientes tratados con algún dos inhibidores da tirosina-cinasa de ALK como primeira liña para a súa enfermidade avanzada, a partir de datos extraídos das súas historias clínicas electrónicas. Estes permitiron construír unha base de datos con variables clínicas e demográficas relevantes, tales como a idade, sexo, perfil molecular, data de inicio e fin do tratamento, resposta ao mesmo, terapias previas e/ou concomitantes, toxicidades ou progresión tumoral. RESULTADOS: A idade media da mostra foi de 53 anos, con 15 mulleres e 8 varóns, dos cales un 52,17% eran non fumadores. A histoloxía predominante foi o adenocarcinoma (20 casos) seguido do epidermoide (2 casos), e o partner de fusión máis frecuente foi EML4. Respecto ao tratamento de primeira liña, 9 pacientes recibiron Alectinib, 4 Lorlatinib, 3 Brigatinib e 2 Crizotinib. A avaliación da resposta revelou 1 caso de resposta completa, 13 de respostas parciais, 4 mantiveron a enfermidade estable e soamente no caso restante, a enfermidade progresou, resultando nunha porcentaxe de resposta de 73,7% e porcentaxe de control de 94,3%. A mediana de SG e SLP foi en ambos casos de 45,8 meses. A gran maioría de efectos adversos detectados foron leves, sendo os máis frecuentes a hipercolesterolemia, a anemia e a toxicidade hepática. CONCLUSIÓNS: Os inhibidores de ALK demostraron ser altamente eficaces e ben tolerados no noso contorno asistencial, incluso en pacientes con características clínicas heteroxéneas. A análise retrospectiva é consistente co descrito noutros estudos e confirma a importancia de seguir investigando o manexo desta enfermidade en contextos reais.
Dirección
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Francisco Fernández, Alejandro Cotitoría
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Francisco Fernández, Alejandro Cotitoría
Tribunal
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
Queratoplastia endotelial de membrana de Descemet (DMEK) en casos complexos
Autoría
R.M.F.A.
Grao en Medicina
R.M.F.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A queratoplastia endotelial de membrana de Descemet (DMEK) é unha técnica cirúrxica avanzada que permite a substitución selectiva da membrana de Descemet e as células endoteliales deterioradas por un enxerto san dun doante, conservando as capas máis externas da córnea. Desde a súa introdución en 2006, esta técnica revolucionou o campo do transplante corneal grazas ás súas múltiples vantaxes, como unha recuperación visual máis acelerada, unha calidade óptica superior e unha menor incidencia de rexeitamento inmunolóxico en comparación con procedementos alternativos como a queratoplastia endotelial automatizada con pelado da Descemet e a queratoplastia penetrante. En consecuencia, a DMEK consolidouse como o tratamento de elección para patoloxías endoteliales, tales como a distrofia de Fuchs e a queratopatía bullosa. Con todo, a aplicación desta técnica en escenarios máis complexos segue sendo un desafío. Este traballo céntrase en avaliar a eficacia e as complicacións de DMEK en casos complexos, como ollos vitrectomizados, pacientes con glaucoma ou dispositivos de drenaxe, queratoplastia penetrante previa, lentes intraoculares en cámara anterior e defectos de iris. A presenza destas condicións incrementa a dificultade técnica da intervención e maior risco de complicacións intraoperatorias así como postoperatorias.
A queratoplastia endotelial de membrana de Descemet (DMEK) é unha técnica cirúrxica avanzada que permite a substitución selectiva da membrana de Descemet e as células endoteliales deterioradas por un enxerto san dun doante, conservando as capas máis externas da córnea. Desde a súa introdución en 2006, esta técnica revolucionou o campo do transplante corneal grazas ás súas múltiples vantaxes, como unha recuperación visual máis acelerada, unha calidade óptica superior e unha menor incidencia de rexeitamento inmunolóxico en comparación con procedementos alternativos como a queratoplastia endotelial automatizada con pelado da Descemet e a queratoplastia penetrante. En consecuencia, a DMEK consolidouse como o tratamento de elección para patoloxías endoteliales, tales como a distrofia de Fuchs e a queratopatía bullosa. Con todo, a aplicación desta técnica en escenarios máis complexos segue sendo un desafío. Este traballo céntrase en avaliar a eficacia e as complicacións de DMEK en casos complexos, como ollos vitrectomizados, pacientes con glaucoma ou dispositivos de drenaxe, queratoplastia penetrante previa, lentes intraoculares en cámara anterior e defectos de iris. A presenza destas condicións incrementa a dificultade técnica da intervención e maior risco de complicacións intraoperatorias así como postoperatorias.
Dirección
DE ROJAS SILVA, MARIA VICTORIA (Titoría)
DE ROJAS SILVA, MARIA VICTORIA (Titoría)
Manexo de pacientes con Síndrome de Lynch. Experiencia nun hospital de terceiro nivel.
Autoría
O.G.F.
Grao en Medicina
O.G.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A síndrome de Lynch (SL) demostrou ser unha das etioloxías máis prevalentes de carcinoma colorrectal e endometrio, entre outras estirpes principalmente dixestivas, xinecolóxicas e urolóxicas. Actualmente representa un 10% a un 15% de todas as neoplasias con alteracións dos xenes DNA mismatch repair, así coma un 3% de todos os casos de cancro de colon e endometrio en xeral. Neste estudo se expoñen os datos de 74 pacientes diagnosticados de SL a seguimento e tratados no Servizo de Oncoloxía Médica do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela. Seguindo os esquemas da Prospective Lynch Syndrome Database, estúdase a incidencia de neoplasias da esfera Lynch, as variantes xenéticas ás que se asocian, o tratamento e os beneficios da profilaxis cirúrxica, a carga polipósica da mostra e as súas curvas de super-vivencia.
A síndrome de Lynch (SL) demostrou ser unha das etioloxías máis prevalentes de carcinoma colorrectal e endometrio, entre outras estirpes principalmente dixestivas, xinecolóxicas e urolóxicas. Actualmente representa un 10% a un 15% de todas as neoplasias con alteracións dos xenes DNA mismatch repair, así coma un 3% de todos os casos de cancro de colon e endometrio en xeral. Neste estudo se expoñen os datos de 74 pacientes diagnosticados de SL a seguimento e tratados no Servizo de Oncoloxía Médica do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela. Seguindo os esquemas da Prospective Lynch Syndrome Database, estúdase a incidencia de neoplasias da esfera Lynch, as variantes xenéticas ás que se asocian, o tratamento e os beneficios da profilaxis cirúrxica, a carga polipósica da mostra e as súas curvas de super-vivencia.
Dirección
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Ruiz Bañobre, Juan Cotitoría
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Ruiz Bañobre, Juan Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
Estratexias de comunicación e manexo na preparación cirúrxica pediátrica para pacientes con TEA: unha revisión sistemática
Autoría
E.F.B.
Grao en Medicina
E.F.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: o Trastorno do Espectro Autista (TEA) é un trastorno do neurodesenvolvemento hoxe en día moi frecuente e cuxa incidencia está en aumento. Os nenos con este trastorno adoitan presentar comorbilidades médicas que fan necesario que acudan aos servizos de saúde con máis frecuencia que outros nenos da súa mesma idade. Estas visitas ao hospital, especialmente se son para unha cirurxía, supoñen un gran estrés tanto para o paciente como para os seus acompañantes e o persoal sanitario que os atenderá. Obxectivo: identificar e analizar a evidencia dispoñible sobre as estratexias máis efectivas para reducir a ansiedade, mellorar a experiencia cirúrxica e optimizar a comunicación en nenos con Trastorno do Espectro Autista (TEA) que deben ser sometidos a unha cirurxía. Materiais e métodos: revisión sistemática realizada nas bases de datos MEDLINE e PsycInfo, incluíndo artigos publicados entre Xaneiro de 2009 e Decembro de 2024, que estivesen en inglés, francés ou español, nos que se abordase a xestión da cirurxía pediátrica en nenos con TEA ou as estratexias de comunicación efectivas con estes pacientes. Inclúense unicamente estudos primarios e de acceso gratuíto. Resultados e conclusións: despois de aplicar os criterios de inclusión e exclusión, seleccionáronse oito artigos que foron analizados nesta revisión. Os resultados foron agrupados en dúas áreas principais: hospitalización e comunicación. Na hospitalización destacouse a gran necesidade de proporcionar unha atención individualizada e identificáronse algunhas estratexias útiles para aplicar ao entorno cirúrxico. En relación coa comunicación, recomendouse o uso de Comunicación Aumentativa e Alternativa (tanto de alta como de baixa tecnoloxía) para poder explicarlles aos pacientes de forma comprensible todo o proceso cirúrxico.
Introdución: o Trastorno do Espectro Autista (TEA) é un trastorno do neurodesenvolvemento hoxe en día moi frecuente e cuxa incidencia está en aumento. Os nenos con este trastorno adoitan presentar comorbilidades médicas que fan necesario que acudan aos servizos de saúde con máis frecuencia que outros nenos da súa mesma idade. Estas visitas ao hospital, especialmente se son para unha cirurxía, supoñen un gran estrés tanto para o paciente como para os seus acompañantes e o persoal sanitario que os atenderá. Obxectivo: identificar e analizar a evidencia dispoñible sobre as estratexias máis efectivas para reducir a ansiedade, mellorar a experiencia cirúrxica e optimizar a comunicación en nenos con Trastorno do Espectro Autista (TEA) que deben ser sometidos a unha cirurxía. Materiais e métodos: revisión sistemática realizada nas bases de datos MEDLINE e PsycInfo, incluíndo artigos publicados entre Xaneiro de 2009 e Decembro de 2024, que estivesen en inglés, francés ou español, nos que se abordase a xestión da cirurxía pediátrica en nenos con TEA ou as estratexias de comunicación efectivas con estes pacientes. Inclúense unicamente estudos primarios e de acceso gratuíto. Resultados e conclusións: despois de aplicar os criterios de inclusión e exclusión, seleccionáronse oito artigos que foron analizados nesta revisión. Os resultados foron agrupados en dúas áreas principais: hospitalización e comunicación. Na hospitalización destacouse a gran necesidade de proporcionar unha atención individualizada e identificáronse algunhas estratexias útiles para aplicar ao entorno cirúrxico. En relación coa comunicación, recomendouse o uso de Comunicación Aumentativa e Alternativa (tanto de alta como de baixa tecnoloxía) para poder explicarlles aos pacientes de forma comprensible todo o proceso cirúrxico.
Dirección
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Titoría)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Titoría)
Cigarro electrónico e risco de cancro de pulmón: unha revisión sistemática.
Autoría
A.C.B.
Grao en Medicina
A.C.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
: O uso de cigarrillos electrónicos (CE) aumentou significativamente nos últimos anos, baixo a percepción de que representan unha alternativa menos nociva que os cigarrillos convencionais (t-Cig). Porén, o seu impacto na saúde pulmonar a longo prazo está aínda por estudar. Neste Traballo de Fin de Grao temos como obxectivo a realización dunha revisión sistemática dos estudos in vitro existentes que analizan a posible relación entre o uso destes novos dispositivos de liberación de nicotina e o risco de cancro de pulmón. Analizando modelos celulares, especialmente en liñas epiteliais pulmonares humanas como BEAS-2B ou A549, identificáronse diversos efectos citotóxicos e xenotóxicos inducidos pola exposición a aerosois de cigarrillos electrónicos. Ademais, observouse unha grande heteroxeneidade nos resultados en función do tipo de dispositivo, a presenza de nicotina e os saborizantes engadidos, moitos dos cales parecen potenciar a toxicidade celular. Aínda que os niveis de dano celular observados cos cigarrillos electrónicos adoitan ser inferiores aos producidos polo fume do tabaco convencional, os resultados in vitro suxiren que o uso continuado destes dispositivos non está libre de riscos.
: O uso de cigarrillos electrónicos (CE) aumentou significativamente nos últimos anos, baixo a percepción de que representan unha alternativa menos nociva que os cigarrillos convencionais (t-Cig). Porén, o seu impacto na saúde pulmonar a longo prazo está aínda por estudar. Neste Traballo de Fin de Grao temos como obxectivo a realización dunha revisión sistemática dos estudos in vitro existentes que analizan a posible relación entre o uso destes novos dispositivos de liberación de nicotina e o risco de cancro de pulmón. Analizando modelos celulares, especialmente en liñas epiteliais pulmonares humanas como BEAS-2B ou A549, identificáronse diversos efectos citotóxicos e xenotóxicos inducidos pola exposición a aerosois de cigarrillos electrónicos. Ademais, observouse unha grande heteroxeneidade nos resultados en función do tipo de dispositivo, a presenza de nicotina e os saborizantes engadidos, moitos dos cales parecen potenciar a toxicidade celular. Aínda que os niveis de dano celular observados cos cigarrillos electrónicos adoitan ser inferiores aos producidos polo fume do tabaco convencional, os resultados in vitro suxiren que o uso continuado destes dispositivos non está libre de riscos.
Dirección
REPRESAS REPRESAS, CRISTINA (Titoría)
Fernández Villar, José Alberto Cotitoría
REPRESAS REPRESAS, CRISTINA (Titoría)
Fernández Villar, José Alberto Cotitoría
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
Impacto do Sistema Intrauterino liberador de Levonorxestrel no risco de cancro de mama
Autoría
M.G.B.
Grao en Medicina
M.G.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O sistema intrauterino liberador de levonorxestrel (DIU-LNG) é un método de terapia hormonal de liberación local frecuentemente utilizado como método anticonceptivo e para o tratamento de determinadas patoloxías xinecolóxicas. O cancro de mama é unha neoplasia hormonodependente cuxa incidencia se vincula con múltiples factores de risco persoais e reprodutivos. En concreto, en estudos previos relacionouse coa administración de proxestáxenos sistémicos. Obxectivo: Analizar o impacto do uso do dispositivo intrauterino liberador de levonorxestrel no risco de cancro de mama. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática dende o ano 2014 ata o ano 2024 en fontes e bases de datos biomédicas, incluíndo Pubmed, Cochrane Library, Medline e Google Scholar. Finalmente, tras o proceso de selección dos artigos a través dos criterios de inclusión e exclusión, aceptáronse 9 artigos para realizar o estudo. Resultados: Incluíronse un total de 9 estudos, 8 dos cales atoparon asociacións significativamente positivas. A idade media de incremento de risco fixouse ao redor dos 45-50 anos, con menopausa instaurada ou próxima a ela. Con todo, a pesar de que os principais anos de risco parecen ser os 5 primeiros de exposición hormonal, non todos os artigos puideron determinar unha relación causal significativa entre o tempo de uso e o posible efecto preneoplásico. Conclusións: En 8 dos 9 artigos atopouse unha asociación estadisticamente significativa en mulleres maiores de 45 anos cun incremento do risco de cancro de mama en torno ao 20%. Posto que os datos corresponden a estudos observacionais, as súas características non permiten establecer unha relación causal definitiva, sen poder excluír a interferencia de factores de confusión. Son necesarios máis estudos para poder determinar a natureza da asociación entre o DIU-LNG e o risco de cancro de mama.
Introdución: O sistema intrauterino liberador de levonorxestrel (DIU-LNG) é un método de terapia hormonal de liberación local frecuentemente utilizado como método anticonceptivo e para o tratamento de determinadas patoloxías xinecolóxicas. O cancro de mama é unha neoplasia hormonodependente cuxa incidencia se vincula con múltiples factores de risco persoais e reprodutivos. En concreto, en estudos previos relacionouse coa administración de proxestáxenos sistémicos. Obxectivo: Analizar o impacto do uso do dispositivo intrauterino liberador de levonorxestrel no risco de cancro de mama. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática dende o ano 2014 ata o ano 2024 en fontes e bases de datos biomédicas, incluíndo Pubmed, Cochrane Library, Medline e Google Scholar. Finalmente, tras o proceso de selección dos artigos a través dos criterios de inclusión e exclusión, aceptáronse 9 artigos para realizar o estudo. Resultados: Incluíronse un total de 9 estudos, 8 dos cales atoparon asociacións significativamente positivas. A idade media de incremento de risco fixouse ao redor dos 45-50 anos, con menopausa instaurada ou próxima a ela. Con todo, a pesar de que os principais anos de risco parecen ser os 5 primeiros de exposición hormonal, non todos os artigos puideron determinar unha relación causal significativa entre o tempo de uso e o posible efecto preneoplásico. Conclusións: En 8 dos 9 artigos atopouse unha asociación estadisticamente significativa en mulleres maiores de 45 anos cun incremento do risco de cancro de mama en torno ao 20%. Posto que os datos corresponden a estudos observacionais, as súas características non permiten establecer unha relación causal definitiva, sen poder excluír a interferencia de factores de confusión. Son necesarios máis estudos para poder determinar a natureza da asociación entre o DIU-LNG e o risco de cancro de mama.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
Novas dianas terapéuticas no tratamento da esquizofrenia: Ulotaront, TAAR1 agonsita. Unha revisión sistemática
Autoría
P.M.C.
Grao en Medicina
P.M.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A esquizofrenia é un trastorno mental crónico e grave cun importante impacto clínico, social e económico. Os antipsicóticos actuais, baseados no antagonismo do receptor dopaminérxico D2, presentan limitacións relevantes, especialmente no control dos síntomas negativos e cognitivos, así como no seu perfil de tolerabilidade. Obxectivo: Realizar unha revisión sistemática sobre a evidencia científica dispoñible sobre ulotaront, un novo agonista do receptor TAAR1 sen afinidade polos receptores D2, como posible alternativa terapéutica no tratamento da esquizofrenia. Material e métodos: Realizouse unha busca sistemática nas bases de datos PubMed e Cochrane segundo as directrices PRISMA. Incluíronse ensaios clínicos e revisións sistemáticas publicados ata abril de 2025. Analizáronse as características metodolóxicas, os resultados, o perfil de seguridade e o mecanismo de acción do fármaco. Resultados: Un estudo clave de fase 2 amosou unha eficacia estatisticamente significativa de ulotaront fronte a placebo, cunha excelente tolerabilidade e ausencia de efectos extrapiramidais. Porén, os ensaios de fase 3 non acadaron significación estatística en termos de eficacia, probablemente debido a unha elevada resposta ao placebo. Conclusións: Ulotaront representa a primeira diana terapéutica innovadora no tratamento da esquizofrenia en máis de 75 anos. O seu mecanismo de acción e o seu favorable perfil de seguridade sitúano como un posible avance terapéutico. Non obstante, son precisos máis estudos para confirmar a súa eficacia e definir o seu papel na práctica clínica.
Introdución: A esquizofrenia é un trastorno mental crónico e grave cun importante impacto clínico, social e económico. Os antipsicóticos actuais, baseados no antagonismo do receptor dopaminérxico D2, presentan limitacións relevantes, especialmente no control dos síntomas negativos e cognitivos, así como no seu perfil de tolerabilidade. Obxectivo: Realizar unha revisión sistemática sobre a evidencia científica dispoñible sobre ulotaront, un novo agonista do receptor TAAR1 sen afinidade polos receptores D2, como posible alternativa terapéutica no tratamento da esquizofrenia. Material e métodos: Realizouse unha busca sistemática nas bases de datos PubMed e Cochrane segundo as directrices PRISMA. Incluíronse ensaios clínicos e revisións sistemáticas publicados ata abril de 2025. Analizáronse as características metodolóxicas, os resultados, o perfil de seguridade e o mecanismo de acción do fármaco. Resultados: Un estudo clave de fase 2 amosou unha eficacia estatisticamente significativa de ulotaront fronte a placebo, cunha excelente tolerabilidade e ausencia de efectos extrapiramidais. Porén, os ensaios de fase 3 non acadaron significación estatística en termos de eficacia, probablemente debido a unha elevada resposta ao placebo. Conclusións: Ulotaront representa a primeira diana terapéutica innovadora no tratamento da esquizofrenia en máis de 75 anos. O seu mecanismo de acción e o seu favorable perfil de seguridade sitúano como un posible avance terapéutico. Non obstante, son precisos máis estudos para confirmar a súa eficacia e definir o seu papel na práctica clínica.
Dirección
ARROJO ROMERO, MANUEL (Titoría)
Núñez Sande, Carmen Cotitoría
ARROJO ROMERO, MANUEL (Titoría)
Núñez Sande, Carmen Cotitoría
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Síndrome da Aorta Media en adultos. Presentación dun caso e revisión da literatura.
Autoría
S.D.L.
Grao en Medicina
S.D.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: A síndrome de aorta media (SAM) é unha entidade vascular rara caracterizada polo estreitamento segmentario ou difuso da aorta torácica distal ou abdominal, a miúdo con afectación de ramas viscerales (tronco celiaco, arteria mesentérica superior, arterias renais e arteria mesentérica inferior). Trátase do 0,5-2% das coartacións aorticas. Esta condición pode ter orixe conxénita (asociándose a síndromes xenéticas ou problemas na embriogénesis), idiopático, adquirido, e adoita manifestarse clinicamente na infancia ou adolescencia con hipertensión arterial severa, insuficiencia cardíaca, claudicación intermitente ou síntomas de isquemia visceral. Obxectivo: Presentar unha actualización sobre o cadro clínico, o diagnóstico e o tratamento, mediante a recompilación e análise dos casos estudados en pacientes adultos. Método: Realizouse unha procura da bibliografía nas bases de datos (Pubmed, Cinahl/Medline e Web of Science) en base ao formato PICO e posteriormente, analizáronse. Resultados: Obsérvase que afecta máis o sexo feminino, a etiología máis frecuente é a idiopática, a zona anatómica máis afectada é a nivel suprarrenal e con afectación de ramas viscerales, as complicacións máis frecuentes é a hipertensión arterial refractaria seguida do dano orgánico, a abordaxe diagnostico máis empregado é a exploración física e angio-TC e por último o tratamento adoita ser combinado: médico e cirurxía aberta (leste ultimo sendo o máis efectivo e definitivo para curar a enfermidade). Conclusión: SAM é unha enfermidade moi rara no adulto, que a pesar das técnicas diagnósticas e tratamentos existentes segue esta infradiagnosticada, sendo necesario a continuidade na súa investigación abrindo novas frontes diagnósticos temperáns e novas liñas de tratamento definitiva.
Antecedentes: A síndrome de aorta media (SAM) é unha entidade vascular rara caracterizada polo estreitamento segmentario ou difuso da aorta torácica distal ou abdominal, a miúdo con afectación de ramas viscerales (tronco celiaco, arteria mesentérica superior, arterias renais e arteria mesentérica inferior). Trátase do 0,5-2% das coartacións aorticas. Esta condición pode ter orixe conxénita (asociándose a síndromes xenéticas ou problemas na embriogénesis), idiopático, adquirido, e adoita manifestarse clinicamente na infancia ou adolescencia con hipertensión arterial severa, insuficiencia cardíaca, claudicación intermitente ou síntomas de isquemia visceral. Obxectivo: Presentar unha actualización sobre o cadro clínico, o diagnóstico e o tratamento, mediante a recompilación e análise dos casos estudados en pacientes adultos. Método: Realizouse unha procura da bibliografía nas bases de datos (Pubmed, Cinahl/Medline e Web of Science) en base ao formato PICO e posteriormente, analizáronse. Resultados: Obsérvase que afecta máis o sexo feminino, a etiología máis frecuente é a idiopática, a zona anatómica máis afectada é a nivel suprarrenal e con afectación de ramas viscerales, as complicacións máis frecuentes é a hipertensión arterial refractaria seguida do dano orgánico, a abordaxe diagnostico máis empregado é a exploración física e angio-TC e por último o tratamento adoita ser combinado: médico e cirurxía aberta (leste ultimo sendo o máis efectivo e definitivo para curar a enfermidade). Conclusión: SAM é unha enfermidade moi rara no adulto, que a pesar das técnicas diagnósticas e tratamentos existentes segue esta infradiagnosticada, sendo necesario a continuidade na súa investigación abrindo novas frontes diagnósticos temperáns e novas liñas de tratamento definitiva.
Dirección
Fernández González, Angel Luis (Titoría)
Fernández González, Angel Luis (Titoría)
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Comportamento suicida en pacientes con esquizofrenia despois da alta hospitalaria
Autoría
A.B.F.
Grao en Medicina
A.B.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O suicidio é unha das principais causas de morte en persoas con esquizofrenia, sendo o período tras a alta hospitalaria especialmente crítico, sobre todo na primeira semana. Esta revisión sistemática analizou 15 estudos relevantes e identificou que o risco de suicidio aumenta significativamente nos primeiros cinco días tras a alta. Os principais factores de risco atopados foron: ser home, idade nova, síntomas depresivos, antecedentes de intentos de suicidio, illamento social, baixa adherencia ao tratamento e pouco seguimento ambulatorio. Conclúese que é fundamental establecer medidas de transición e seguimento intensivo neste período, incluíndo avaliacións do risco e apoio psicosocial.
O suicidio é unha das principais causas de morte en persoas con esquizofrenia, sendo o período tras a alta hospitalaria especialmente crítico, sobre todo na primeira semana. Esta revisión sistemática analizou 15 estudos relevantes e identificou que o risco de suicidio aumenta significativamente nos primeiros cinco días tras a alta. Os principais factores de risco atopados foron: ser home, idade nova, síntomas depresivos, antecedentes de intentos de suicidio, illamento social, baixa adherencia ao tratamento e pouco seguimento ambulatorio. Conclúese que é fundamental establecer medidas de transición e seguimento intensivo neste período, incluíndo avaliacións do risco e apoio psicosocial.
Dirección
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Titoría)
Ortega Ruibal, Francisco José Cotitoría
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Titoría)
Ortega Ruibal, Francisco José Cotitoría
Tribunal
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
Triple terapia con moduladores de proteína CFTR en pacientes con fibrose quística. Revisión sistemática da súa eficacia e seguridade.
Autoría
A.M.R.
Grao en Medicina
A.M.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A fibrose quística (FQ) é unha enfermidade xenética autosómica recesiva causada por mutacións no xene CFTR. A alteración da proteína CFTR modifica o transporte iónico a nivel epitelial, dando lugar a secrecións espesas, o que provoca unha alteración na produción de moco, afectando principalmente ao sistema respiratorio e dixestivo. Nos últimos anos, o desenvolvemento de moduladores do CFTR permitiu modificar a fisiopatoloxía da enfermidade. Supón unha nova estratexia terapéutica que mellora a función pulmonar e a calidade de vida dos pacientes. A combinación de elexacaftor/tezacaftor/ivacaftor demostrou ser unha das terapias máis eficaces para pacientes cunha mutación F508del, e foi aprobada en España no ano 2024 para pacientes a partir dos 2 anos de idade. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática sobre a eficacia e seguridade da tripla terapia con elexacaftor, tezacaftor e ivacaftor en pacientes pediátricos con fibrosis quística e, polo menos, unha mutación F508del, analizando o seu impacto na función pulmonar, na calidade de vida e na redución de exacerbacións en comparación con tratamentos previos. Metodoloxía: Realizouse unha busca sistemática nas bases de datos Medline/PubMed e Cochrane Library, seleccionando ensaios clínicos aleatorizados, revisións sistemáticas e metaanálises publicados entre 2014 e 2024. Incluíronse estudos que avaliasen a eficacia da combinación tripla de moduladores do CFTR en termos de función pulmonar (FEV1), índice de aclaramento pulmonar (LCI), redución do cloruro no suor e calidade de vida, así como a seguridade do tratamento. Resultados: Tras o proceso de cribado e a lectura crítica, incluíronse un total de 10 estudos: 5 ensaios clínicos aleatorizados que compararon a eficacia de elexacaftor/tezacaftor/ivacaftor fronte a placebo ou biterapia, 4 ensaios clínicos abertos de fase III e 1 revisión sistemática/metaanálise que avaliaron a seguridade e efectividade da tripla combinación en poboacións con mutacións F508del. Conclusións: A tripla terapia con elexacaftor, tezacaftor e ivacaftor mellora de maneira significativa a función pulmonar, o estado nutricional e a calidade de vida en pacientes pediátricos con fibrosis quística e, polo menos, unha mutación F508del. Presenta un perfil de seguridade favorable, con predominio de efectos adversos leves ou moderados. A evidencia dispoñible avala o seu uso como tratamento modificador da enfermidade nesta poboación.
Introdución: A fibrose quística (FQ) é unha enfermidade xenética autosómica recesiva causada por mutacións no xene CFTR. A alteración da proteína CFTR modifica o transporte iónico a nivel epitelial, dando lugar a secrecións espesas, o que provoca unha alteración na produción de moco, afectando principalmente ao sistema respiratorio e dixestivo. Nos últimos anos, o desenvolvemento de moduladores do CFTR permitiu modificar a fisiopatoloxía da enfermidade. Supón unha nova estratexia terapéutica que mellora a función pulmonar e a calidade de vida dos pacientes. A combinación de elexacaftor/tezacaftor/ivacaftor demostrou ser unha das terapias máis eficaces para pacientes cunha mutación F508del, e foi aprobada en España no ano 2024 para pacientes a partir dos 2 anos de idade. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática sobre a eficacia e seguridade da tripla terapia con elexacaftor, tezacaftor e ivacaftor en pacientes pediátricos con fibrosis quística e, polo menos, unha mutación F508del, analizando o seu impacto na función pulmonar, na calidade de vida e na redución de exacerbacións en comparación con tratamentos previos. Metodoloxía: Realizouse unha busca sistemática nas bases de datos Medline/PubMed e Cochrane Library, seleccionando ensaios clínicos aleatorizados, revisións sistemáticas e metaanálises publicados entre 2014 e 2024. Incluíronse estudos que avaliasen a eficacia da combinación tripla de moduladores do CFTR en termos de función pulmonar (FEV1), índice de aclaramento pulmonar (LCI), redución do cloruro no suor e calidade de vida, así como a seguridade do tratamento. Resultados: Tras o proceso de cribado e a lectura crítica, incluíronse un total de 10 estudos: 5 ensaios clínicos aleatorizados que compararon a eficacia de elexacaftor/tezacaftor/ivacaftor fronte a placebo ou biterapia, 4 ensaios clínicos abertos de fase III e 1 revisión sistemática/metaanálise que avaliaron a seguridade e efectividade da tripla combinación en poboacións con mutacións F508del. Conclusións: A tripla terapia con elexacaftor, tezacaftor e ivacaftor mellora de maneira significativa a función pulmonar, o estado nutricional e a calidade de vida en pacientes pediátricos con fibrosis quística e, polo menos, unha mutación F508del. Presenta un perfil de seguridade favorable, con predominio de efectos adversos leves ou moderados. A evidencia dispoñible avala o seu uso como tratamento modificador da enfermidade nesta poboación.
Dirección
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
del Campo García, Aida Cotitoría
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
del Campo García, Aida Cotitoría
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
Adecuación ás guías de práctica clínica no tratamento de insuficiencia cardíaca con FEVI reducida nunha poboación nonaxenaria. Experiencia dende unha consulta monográfica.
Autoría
A.J.P.
Grao en Medicina
A.J.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O uso dos catro pilares farmacolóxicos (4PF) en pacientes con insuficiencia cardíaca (IC) e fracción de eixección do ventrículo esquerdo (FEVE) reducida demostrou mellorar a morbi mortalidade. Recentemente, demostrouse que o inicio precoz despois do diagnóstico indica unha melloría en termos combinados de mortalidade e unha redución de ingresos por IC. A poboación anciá e fráxil caracterízase por ter unha maior incidencia de enfermidade renal crónica (ERC), así como tamén é máis frecuente as toxicidades clínicas por distintos tratamentos, polo que a adherencia ás guías de práctica clínica resulta moi difícil e laboriosa.
O uso dos catro pilares farmacolóxicos (4PF) en pacientes con insuficiencia cardíaca (IC) e fracción de eixección do ventrículo esquerdo (FEVE) reducida demostrou mellorar a morbi mortalidade. Recentemente, demostrouse que o inicio precoz despois do diagnóstico indica unha melloría en termos combinados de mortalidade e unha redución de ingresos por IC. A poboación anciá e fráxil caracterízase por ter unha maior incidencia de enfermidade renal crónica (ERC), así como tamén é máis frecuente as toxicidades clínicas por distintos tratamentos, polo que a adherencia ás guías de práctica clínica resulta moi difícil e laboriosa.
Dirección
de la Iglesia Martínez, Fernando Antonio (Titoría)
Rodríguez Osorio, Iria Cotitoría
Seoane González, Beatriz Alicia Cotitoría
de la Iglesia Martínez, Fernando Antonio (Titoría)
Rodríguez Osorio, Iria Cotitoría
Seoane González, Beatriz Alicia Cotitoría
Tribunal
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
É a psoríase un factor de risco de enfermidade cerebrovascular? Revisión sistemática.
Autoría
C.P.R.
Grao en Medicina
C.P.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A psoríase é unha enfermidade inflamatoria crónica multifactorial mediada polo sistema inmunolóxico que afecta principalmente á pel e ás articulacións. Asocia un maior risco de padecer outros trastornos como á enfermidade cerebrovascular, que se define como unha interrupción brusca do fluxo sanguíneo cerebral (isquémica ou hemorráxica) e que constitúe unha das principais causas de morbimortalidade. Obxectivouse unha crecente relación entre ás enfermidades inflamatorias crónicas e o risco de accidente cerebrovascular. Por este motivo, hipotetizouse se a psoríase podería considerarse un factor de risco. OBXECTIVOS: O obxectivo desta revisión sistemática é sintetizar a evidencia dispoñible sobre a relación entre padecer psoríase e presentar un risco aumentado de enfermidade cerebrovascular. Como obxectivos secundarios atópanse: comparar o papel da psoríase moderada e grave na aparición da enfermidade e descubrir se o incremento do risco é significativo como para constituír un factor de risco independente. METODOLOXÍA: Realizouse unha búsqueda exhaustiva en PubMed, Cochrane Library y Embase con data límite o 01/01/2000. Priorizáronse os estudos clínicos que estiveran en inglés ou castelán. Tras aplicar os criterios de inclusión e unha lectura superficial do título e resumo obtivéronse 24 estudos, dos cales incluíronse 10. RESULTADOS: Estudáronse un total de 15.614.371 pacientes: 391.575 casos y 15.223.066 controis. Observáronse resultados a favor da relación entre ambas patoloxías na maioría, exceptuando 2 artigos que se sitúan en contra. CONCLUSIÓN: A psoríase asóciase cunha situación proinflamatoria que podería xustificar o incremento do risco cardiovascular debido a mecanismos que comparten en común, sendo o máis evidente en pacientes con psoríase moderada-grave e en xente nova, mentres que na leve non se atopou esta asociación.
INTRODUCIÓN: A psoríase é unha enfermidade inflamatoria crónica multifactorial mediada polo sistema inmunolóxico que afecta principalmente á pel e ás articulacións. Asocia un maior risco de padecer outros trastornos como á enfermidade cerebrovascular, que se define como unha interrupción brusca do fluxo sanguíneo cerebral (isquémica ou hemorráxica) e que constitúe unha das principais causas de morbimortalidade. Obxectivouse unha crecente relación entre ás enfermidades inflamatorias crónicas e o risco de accidente cerebrovascular. Por este motivo, hipotetizouse se a psoríase podería considerarse un factor de risco. OBXECTIVOS: O obxectivo desta revisión sistemática é sintetizar a evidencia dispoñible sobre a relación entre padecer psoríase e presentar un risco aumentado de enfermidade cerebrovascular. Como obxectivos secundarios atópanse: comparar o papel da psoríase moderada e grave na aparición da enfermidade e descubrir se o incremento do risco é significativo como para constituír un factor de risco independente. METODOLOXÍA: Realizouse unha búsqueda exhaustiva en PubMed, Cochrane Library y Embase con data límite o 01/01/2000. Priorizáronse os estudos clínicos que estiveran en inglés ou castelán. Tras aplicar os criterios de inclusión e unha lectura superficial do título e resumo obtivéronse 24 estudos, dos cales incluíronse 10. RESULTADOS: Estudáronse un total de 15.614.371 pacientes: 391.575 casos y 15.223.066 controis. Observáronse resultados a favor da relación entre ambas patoloxías na maioría, exceptuando 2 artigos que se sitúan en contra. CONCLUSIÓN: A psoríase asóciase cunha situación proinflamatoria que podería xustificar o incremento do risco cardiovascular debido a mecanismos que comparten en común, sendo o máis evidente en pacientes con psoríase moderada-grave e en xente nova, mentres que na leve non se atopou esta asociación.
Dirección
ARIAS RIVAS, SUSANA (Titoría)
Moreiras Arias, Noelia Cotitoría
ARIAS RIVAS, SUSANA (Titoría)
Moreiras Arias, Noelia Cotitoría
Tribunal
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Papel dos anticorpos anti-nefrina no diagnóstico das podocitopatías primarias en ril nativo e trasplantado
Autoría
D.C.G.
Grao en Medicina
D.C.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O síndrome nefrótico é unha entidade clínico-analítica que actúa como vía final común dun amplo espectro de patoloxías centradas no glomérulo renal. O diagnóstico destas patoloxías baséase fundamentalmente na interpretación anatomopatolóxica das mostras obtidas mediante biopsia renal. Con todo, o avance na comprensión da fisiopatoloxía das glomerulopatías abriu as portas á detección serolóxica de anticorpos específicos como complemento e mesmo alternativa á biopsia. Nesta revisión sistemática, búscase afondar no papel diagnóstico e de seguimento dos anticorpos anti-nefrina detectados no soro de pacientes adultos e pediátricos (tanto con ril nativo como con enxerto) con podocitopatía diagnosticada por biopsia.
O síndrome nefrótico é unha entidade clínico-analítica que actúa como vía final común dun amplo espectro de patoloxías centradas no glomérulo renal. O diagnóstico destas patoloxías baséase fundamentalmente na interpretación anatomopatolóxica das mostras obtidas mediante biopsia renal. Con todo, o avance na comprensión da fisiopatoloxía das glomerulopatías abriu as portas á detección serolóxica de anticorpos específicos como complemento e mesmo alternativa á biopsia. Nesta revisión sistemática, búscase afondar no papel diagnóstico e de seguimento dos anticorpos anti-nefrina detectados no soro de pacientes adultos e pediátricos (tanto con ril nativo como con enxerto) con podocitopatía diagnosticada por biopsia.
Dirección
CORDAL MARTINEZ, TERESA (Titoría)
Rodríguez Magariños, Catuxa Cotitoría
CORDAL MARTINEZ, TERESA (Titoría)
Rodríguez Magariños, Catuxa Cotitoría
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Rehabilitación cardíaca en pacientes tras unha síndrome coronaria aguda: comparación dun modelo remoto baseado en intelixencia artificial sobre un convencional. Ensaio clínico aleatorizado RECARIA.
Autoría
Y.C.S.
Grao en Medicina
Y.C.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: Os pacientes que sufriron unha Síndrome Coronaria Aguda (SCA), presentan unha maior tendencia a desenvolver novos eventos cardiovasculares. Para previr isto desenvolvéronse programas de rehabilitación cardíaca (RHBc), que demostraron diminuír a incidencia dos devanditos eventos. Con todo, estes modelos, baseados en centros presenciais, presentan serias limitacións á hora de lograr a inclusión universal destes pacientes e conseguir unha correcta adherencia aos programas. Debido a estas barreiras propuxéronse modelos alternativos, moitos deles remotos, que sexan capaces de sortealas. Obxectivo: Comparar se un programa de RHBc remoto baseado nun chatbot de voz de Intelixencia Artificial (IA) en pacientes que sufriron un SCA é superior a un programa convencional en termos de mortalidade e ingreso de causa cardiovascular, entendido este como a combinación de hospitalización por calquera das seguintes causas: insuficiencia cardíaca, novo SCA ou Ictus. Material e métodos: Ensaio clínico aleatorizado aberto e cego para o avaliador, asignando a un grupo de pacientes a intervención e ao outro o control (programa convencional). O grupo de intervención recibirá un programa de RHBc remoto e personalizado, baseado en IA a través dun chatbot manexado por voz con intervención en cinco esferas: dieta, exercicio físico, cesamento de tóxicos, adherencia ao tratamento médico e marco emocional.
Introdución: Os pacientes que sufriron unha Síndrome Coronaria Aguda (SCA), presentan unha maior tendencia a desenvolver novos eventos cardiovasculares. Para previr isto desenvolvéronse programas de rehabilitación cardíaca (RHBc), que demostraron diminuír a incidencia dos devanditos eventos. Con todo, estes modelos, baseados en centros presenciais, presentan serias limitacións á hora de lograr a inclusión universal destes pacientes e conseguir unha correcta adherencia aos programas. Debido a estas barreiras propuxéronse modelos alternativos, moitos deles remotos, que sexan capaces de sortealas. Obxectivo: Comparar se un programa de RHBc remoto baseado nun chatbot de voz de Intelixencia Artificial (IA) en pacientes que sufriron un SCA é superior a un programa convencional en termos de mortalidade e ingreso de causa cardiovascular, entendido este como a combinación de hospitalización por calquera das seguintes causas: insuficiencia cardíaca, novo SCA ou Ictus. Material e métodos: Ensaio clínico aleatorizado aberto e cego para o avaliador, asignando a un grupo de pacientes a intervención e ao outro o control (programa convencional). O grupo de intervención recibirá un programa de RHBc remoto e personalizado, baseado en IA a través dun chatbot manexado por voz con intervención en cinco esferas: dieta, exercicio físico, cesamento de tóxicos, adherencia ao tratamento médico e marco emocional.
Dirección
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Aldama López, Guillermo Cotitoría
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Aldama López, Guillermo Cotitoría
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Calidade e seguridade nun servizo de anestesioloxía e reanimación. Unha revisión sistemática a propósito dun caso.
Autoría
E.C.T.
Grao en Medicina
E.C.T.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
- Introdución: A calidade no ámbito das sedacións defínese como o grao no que os procedementos sedativos cumpren cos estándares clínicos establecidos, garantindo resultados óptimos en termos de seguridade, eficacia farmacolóxica, control da ansiedade, confort do paciente e minimización de eventos adversos. Así mesmo, abrangue a monitorización continuada dos signos vitais, a preparación e as competencias dos profesionais implicados e a mellora continua dos procesos asistenciais. No presente traballo, ademais de avaliar a calidade das sedacións, inclúese un exemplo práctico no que se analiza a cultura de seguridade no contexto de sedacións realizadas nun hospital galego acreditado pola Joint Commission, cuxo selo representa unha garantía de calidade asistencial. - Obxectivos: Con esta revisión sistemática preténdese analizar a calidade das sedacións levadas a cabo na actualidade baseándonos en tres dimensións fundamentais: eficacia do proceso, seguridade mediante a análise de eventos adversos e grao de satisfacción dos pacientes e/ou endoscopistas encargados do procedemento. - Material e métodos: Levouse a cabo unha revisión sistemática seguindo as directrices PRISMA, na que se incluíron ensaios clínicos e estudos observacionais prospectivos publicados entre os anos 2020 e 2025. As sedacións estudadas debían ter sido realizadas no hospital, mais fóra de quirófano e por anestesiólogos. Non se incluíron mulleres embarazadas, pacientes en idade pediátrica nin participantes con unha afección característica. - Resultados: Mediante a busca realizada obtivéronse un total de 5.350 artigos que, tras eliminar duplicados e aplicar criterios de inclusión e exclusión, se reduciron a 40. Estes foron analizados de xeito minucioso e finalmente incluíronse 14 na revisión. Os resultados obtidos foron prometedores en termos de calidade. En xeral, non se rexistraron eventos adversos graves que comprometesen a saúde dos participantes; as complicacións detectadas variaron en función dos fármacos empregados, mais foron manexables polos anestesiólogos implicados. As sedacións foron eficaces e permitiron, globalmente, finalizar os procedementos. Ademais, o grao de satisfacción reportado por médicos e participantes foi, na súa maioría, moi positivo. - Conclusión: As sedacións realizadas na actualidade son intervencións de calidade que permiten levar a cabo procedementos de diversa índole cunha ampla satisfacción non só por parte dos profesionais que as levan a cabo, senón tamén dos pacientes que se someten a elas. Aínda que non son intervencións exentas de riscos, podemos afirmar que, en mans de especialistas en anestesioloxía, as sedacións fóra de quirófano son seguras. Brindar unha atención de calidade aos nosos pacientes debería ser o principio reitor de calquera médico ao longo da súa traxectoria profesional.
- Introdución: A calidade no ámbito das sedacións defínese como o grao no que os procedementos sedativos cumpren cos estándares clínicos establecidos, garantindo resultados óptimos en termos de seguridade, eficacia farmacolóxica, control da ansiedade, confort do paciente e minimización de eventos adversos. Así mesmo, abrangue a monitorización continuada dos signos vitais, a preparación e as competencias dos profesionais implicados e a mellora continua dos procesos asistenciais. No presente traballo, ademais de avaliar a calidade das sedacións, inclúese un exemplo práctico no que se analiza a cultura de seguridade no contexto de sedacións realizadas nun hospital galego acreditado pola Joint Commission, cuxo selo representa unha garantía de calidade asistencial. - Obxectivos: Con esta revisión sistemática preténdese analizar a calidade das sedacións levadas a cabo na actualidade baseándonos en tres dimensións fundamentais: eficacia do proceso, seguridade mediante a análise de eventos adversos e grao de satisfacción dos pacientes e/ou endoscopistas encargados do procedemento. - Material e métodos: Levouse a cabo unha revisión sistemática seguindo as directrices PRISMA, na que se incluíron ensaios clínicos e estudos observacionais prospectivos publicados entre os anos 2020 e 2025. As sedacións estudadas debían ter sido realizadas no hospital, mais fóra de quirófano e por anestesiólogos. Non se incluíron mulleres embarazadas, pacientes en idade pediátrica nin participantes con unha afección característica. - Resultados: Mediante a busca realizada obtivéronse un total de 5.350 artigos que, tras eliminar duplicados e aplicar criterios de inclusión e exclusión, se reduciron a 40. Estes foron analizados de xeito minucioso e finalmente incluíronse 14 na revisión. Os resultados obtidos foron prometedores en termos de calidade. En xeral, non se rexistraron eventos adversos graves que comprometesen a saúde dos participantes; as complicacións detectadas variaron en función dos fármacos empregados, mais foron manexables polos anestesiólogos implicados. As sedacións foron eficaces e permitiron, globalmente, finalizar os procedementos. Ademais, o grao de satisfacción reportado por médicos e participantes foi, na súa maioría, moi positivo. - Conclusión: As sedacións realizadas na actualidade son intervencións de calidade que permiten levar a cabo procedementos de diversa índole cunha ampla satisfacción non só por parte dos profesionais que as levan a cabo, senón tamén dos pacientes que se someten a elas. Aínda que non son intervencións exentas de riscos, podemos afirmar que, en mans de especialistas en anestesioloxía, as sedacións fóra de quirófano son seguras. Brindar unha atención de calidade aos nosos pacientes debería ser o principio reitor de calquera médico ao longo da súa traxectoria profesional.
Dirección
Álvarez Escudero, Julián (Titoría)
Cabadas Avión, Rafael Cotitoría
Álvarez Escudero, Julián (Titoría)
Cabadas Avión, Rafael Cotitoría
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
Novos tratamentos para o prurigo crónico nodular: Unha revisión sistemática
Autoría
S.P.G.
Grao en Medicina
S.P.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O prurigo nodular é unha dermatose crónica prurixinosa caracterizada por nódulos cutáneos e un prurito intenso e persistente, que se agrava co rascado. O seu diagnóstico complexo provoca un infradiagnóstico frecuente. Dende o punto de vista fisiopatolóxico, implica unha disfunción inmunoneurolóxica con respostas inflamatorias (Th2, Th17, Th22) e unha sensibilización neuronal que perpetúa o ciclo picor-rascado. Esta condición deteriora gravemente a calidade de vida, asociándose con ansiedade, depresión e risco de suicidio. Porén, as opcións terapéuticas actuais son limitadas e, en moitos casos, pouco efectivas, o que evidencia a necesidade de avanzar na investigación de tratamentos máis eficaces e específicos para o prurigo nodular. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática da literatura sobre as novidades existentes no tratamento do prurigo nodular crónico. Metodoloxía: Realizouse unha busca nas bases de datos Medline (vía PubMed), Web of Science e Scopus, seleccionándose ensaios clínicos aleatorizados e ensaios clínicos publicados entre 2014 e 2024. Resultados: Tras un proceso de cribado inicial e lectura crítica, seleccionáronse un total de 8 artigos que abordan o uso de diferentes fármacos no tratamento de pacientes con prurigo nodular. Conclusións: Existen avances prometedores no tratamento do prurigo nodular, especialmente coa incorporación de Dupilumab e Nemolizumab. Fármacos emerxentes como Vixarelimab e Abrocitinib amosan resultados positivos, pero precisan máis investigación. Aprepitant non demostrou unha eficacia clínica consistente e Serlopitant proporcionou un alivio limitado do prurito. En conxunto, estas terapias abren novas oportunidades, pero é crucial seguir avaliando a súa eficacia, seguridade e accesibilidade a longo prazo.
Introdución: O prurigo nodular é unha dermatose crónica prurixinosa caracterizada por nódulos cutáneos e un prurito intenso e persistente, que se agrava co rascado. O seu diagnóstico complexo provoca un infradiagnóstico frecuente. Dende o punto de vista fisiopatolóxico, implica unha disfunción inmunoneurolóxica con respostas inflamatorias (Th2, Th17, Th22) e unha sensibilización neuronal que perpetúa o ciclo picor-rascado. Esta condición deteriora gravemente a calidade de vida, asociándose con ansiedade, depresión e risco de suicidio. Porén, as opcións terapéuticas actuais son limitadas e, en moitos casos, pouco efectivas, o que evidencia a necesidade de avanzar na investigación de tratamentos máis eficaces e específicos para o prurigo nodular. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática da literatura sobre as novidades existentes no tratamento do prurigo nodular crónico. Metodoloxía: Realizouse unha busca nas bases de datos Medline (vía PubMed), Web of Science e Scopus, seleccionándose ensaios clínicos aleatorizados e ensaios clínicos publicados entre 2014 e 2024. Resultados: Tras un proceso de cribado inicial e lectura crítica, seleccionáronse un total de 8 artigos que abordan o uso de diferentes fármacos no tratamento de pacientes con prurigo nodular. Conclusións: Existen avances prometedores no tratamento do prurigo nodular, especialmente coa incorporación de Dupilumab e Nemolizumab. Fármacos emerxentes como Vixarelimab e Abrocitinib amosan resultados positivos, pero precisan máis investigación. Aprepitant non demostrou unha eficacia clínica consistente e Serlopitant proporcionou un alivio limitado do prurito. En conxunto, estas terapias abren novas oportunidades, pero é crucial seguir avaliando a súa eficacia, seguridade e accesibilidade a longo prazo.
Dirección
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Titoría)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Titoría)
Microbiota e depresión
Autoría
G.B.
Grao en Medicina
G.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Contexto: O trastorno depresivo maior é unha afección caracterizada por un estado de ánimo deprimido, falta de interese ou pracer, trastornos do sono, trastornos do apetito ou pensamentos suicidas, que causan deterioro funcional. A disbiose é unha alteración da diversidade da microbiota que xera cambios funcionais e parece estar implicada na patoxénese da depresión e, ao mesmo tempo, pode ofrecer novas dianas terapéuticas. Obxectivos: Analizar a relación entre a microbiota e o trastorno depresivo maior, as súas implicacións etiopatóxenas e os posibles mecanismos fisiopatolóxicos. En segundo lugar, estudar o efecto dos probióticos; prebióticos e posbióticos; intervencións dietéticas ou transplante de microbiota fecal na depresión. Finalmente, explorar as interaccións entre os psicofármacos e a microbiota. Metodoloxía: Revisión sistemática da literatura en bases de datos (PubMed, MedLine, ScienceDirect e Google Scholar) definindo os termos de busca, filtros e criterios de inclusión e exclusión seguindo o protocolo PRISMA. Posteriormente, análise narrativa dos resultados obtidos. Resultados: Hai evidencias da influencia das alteracións da microbiota na etiopatoxénese e na gravidade clínica da depresión e viceversa. Estes afectan principalmente ao eixe Bacterioidetes/Firmicutes, que tende a aumentar a medida que a depresión empeora clinicamente. Tamén se atopou unha diminución dos xéneros antiinflamatorios (Firmicutes, Bifidobacterium, Lactobacillus, Clostridia, Croprococcus, Faecalobacterium, Ruminococcus) que son produtores de ácidos graxos de cadea curta (AGCC). Son numerosos os mecanismos fisiopatolóxicos implicados nesta relación; Destacan as que se evidencian mediante intervencións terapéuticas dirixidas á disbiose, como o uso de probióticos, que favorecen a dispoñibilidade de triptófano. Estas estratexias terapéuticas tamén modifican a expresión xenética que regula o sistema inmunitario e o ritmo circadiano; os niveis de citocinas proinflamatorias TLR-4, NF-kB, NLRP3 e CRP diminúen; Aumentan os niveis de ácidos graxos de cadea curta (acetato, propionato e butirato), así como os biomarcadores de permeabilidade e reparación da mucosa intestinal (Claudin-1, Zonulin-1 e Occludin). Conclusións: Hai unha clara relación entre microbiota e depresión. Os probióticos demostraron ser eficaces no tratamento dos síntomas depresivos. Existen claras interaccións entre os psicofármacos e a microbiota, evidenciadas polos cambios na microbiota dos pacientes tratados con antidepresivos e na metabolómica relacionada.
Contexto: O trastorno depresivo maior é unha afección caracterizada por un estado de ánimo deprimido, falta de interese ou pracer, trastornos do sono, trastornos do apetito ou pensamentos suicidas, que causan deterioro funcional. A disbiose é unha alteración da diversidade da microbiota que xera cambios funcionais e parece estar implicada na patoxénese da depresión e, ao mesmo tempo, pode ofrecer novas dianas terapéuticas. Obxectivos: Analizar a relación entre a microbiota e o trastorno depresivo maior, as súas implicacións etiopatóxenas e os posibles mecanismos fisiopatolóxicos. En segundo lugar, estudar o efecto dos probióticos; prebióticos e posbióticos; intervencións dietéticas ou transplante de microbiota fecal na depresión. Finalmente, explorar as interaccións entre os psicofármacos e a microbiota. Metodoloxía: Revisión sistemática da literatura en bases de datos (PubMed, MedLine, ScienceDirect e Google Scholar) definindo os termos de busca, filtros e criterios de inclusión e exclusión seguindo o protocolo PRISMA. Posteriormente, análise narrativa dos resultados obtidos. Resultados: Hai evidencias da influencia das alteracións da microbiota na etiopatoxénese e na gravidade clínica da depresión e viceversa. Estes afectan principalmente ao eixe Bacterioidetes/Firmicutes, que tende a aumentar a medida que a depresión empeora clinicamente. Tamén se atopou unha diminución dos xéneros antiinflamatorios (Firmicutes, Bifidobacterium, Lactobacillus, Clostridia, Croprococcus, Faecalobacterium, Ruminococcus) que son produtores de ácidos graxos de cadea curta (AGCC). Son numerosos os mecanismos fisiopatolóxicos implicados nesta relación; Destacan as que se evidencian mediante intervencións terapéuticas dirixidas á disbiose, como o uso de probióticos, que favorecen a dispoñibilidade de triptófano. Estas estratexias terapéuticas tamén modifican a expresión xenética que regula o sistema inmunitario e o ritmo circadiano; os niveis de citocinas proinflamatorias TLR-4, NF-kB, NLRP3 e CRP diminúen; Aumentan os niveis de ácidos graxos de cadea curta (acetato, propionato e butirato), así como os biomarcadores de permeabilidade e reparación da mucosa intestinal (Claudin-1, Zonulin-1 e Occludin). Conclusións: Hai unha clara relación entre microbiota e depresión. Os probióticos demostraron ser eficaces no tratamento dos síntomas depresivos. Existen claras interaccións entre os psicofármacos e a microbiota, evidenciadas polos cambios na microbiota dos pacientes tratados con antidepresivos e na metabolómica relacionada.
Dirección
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Titoría)
Gómez Ramiro, Marta Cotitoría
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Titoría)
Gómez Ramiro, Marta Cotitoría
Tribunal
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
O trastorno de conducta alimentaria en mulleres e o seu impacto nos seus fillos. Unha revisión.
Autoría
A.P.R.
Grao en Medicina
A.P.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: os trastornos da conduta alimentaria (TCA) son un conxunto de trastornos que xorden dunha interacción entre factores biolóxicos, psicolóxicos e ambientais. Caracterízanse por un comportamento patolóxico sobre a inxestión alimentaria, que pode ser causa de múltiples alteracións que provocan consecuencias moi graves sobre o organismo. Material e métodos: a busca de artigos realizouse mediante as bases de datos PubMed, WOS e Google Académico, seleccionando as evidencias da influencia dos trastornos da conducta alimentaria maternos nos fillos, cumprindo os criterios de inclusión e exclusión establecidos. Resultados: identificáronse 107 estudos, dos cales foron seleccionados 12, entre os que se inclúen 5 sobre madres con un diagnóstico de TCA e 7 sobre madres sen un diagnóstico, pero con condutas patolóxicas. Demóstrase a diferente perspectiva das madres nas condutas alimentarias e auto-consciencia dos seus fillos. Conclusión: as nais con TCA poden influír no desenvolvemento do trastorno nos seus fillos, por imitación e polo ambiente familiar: as familias inestables con pais perfeccionistas e nais inseguras aumenta o risco, o cal é maior co paso de tempo. Con todo, as nais diagnosticadas adoitan ser máis conscientes do risco, mentres que as nais con condutas prexudiciais poden fomentar hábitos pouco saudables sen sabelo. A prevención máis efectiva é a que involucra a toda a familia.
Introdución: os trastornos da conduta alimentaria (TCA) son un conxunto de trastornos que xorden dunha interacción entre factores biolóxicos, psicolóxicos e ambientais. Caracterízanse por un comportamento patolóxico sobre a inxestión alimentaria, que pode ser causa de múltiples alteracións que provocan consecuencias moi graves sobre o organismo. Material e métodos: a busca de artigos realizouse mediante as bases de datos PubMed, WOS e Google Académico, seleccionando as evidencias da influencia dos trastornos da conducta alimentaria maternos nos fillos, cumprindo os criterios de inclusión e exclusión establecidos. Resultados: identificáronse 107 estudos, dos cales foron seleccionados 12, entre os que se inclúen 5 sobre madres con un diagnóstico de TCA e 7 sobre madres sen un diagnóstico, pero con condutas patolóxicas. Demóstrase a diferente perspectiva das madres nas condutas alimentarias e auto-consciencia dos seus fillos. Conclusión: as nais con TCA poden influír no desenvolvemento do trastorno nos seus fillos, por imitación e polo ambiente familiar: as familias inestables con pais perfeccionistas e nais inseguras aumenta o risco, o cal é maior co paso de tempo. Con todo, as nais diagnosticadas adoitan ser máis conscientes do risco, mentres que as nais con condutas prexudiciais poden fomentar hábitos pouco saudables sen sabelo. A prevención máis efectiva é a que involucra a toda a familia.
Dirección
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Eficacia e seguridade dos agonistas do receptor do péptido similar a glucagón tipo 1 (GLP-1) en pacientes con trasplante cardíaco
Autoría
E.S.F.
Grao en Medicina
E.S.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A nosa proposta é a realización dun estudo observacional, retrospectivo, baseado na cohorte histórica dos pacientes con transplante cardíaco en seguimento no Complexo Hospitalario Universitario da Coruña. A racionalidade do estudo está en que o beneficio cardio-metabólico e renal dos GLP1ra está demostrado en pacientes con diabetes mellitus tipo 2, nos pacientes con obesidade e comorbilidades e máis recentemente en insuficiencia cardíaca ou outras patoloxías, sendo a evidencia cada vez máis ampla. O seu uso actual e seguridade nos pacientes inmunodeprimidos con transplante cardíaco é pouco coñecida, cunha evidencia publicada escasa. O desenvolvemento de complicacións nestes pacientes descoñécese ata o día de hoxe. Neste estudo observouse unha redución de peso significativa (96.1 +-4.0 kg ao comezo do tratamento vs 86.0+-3.5 kg tras o tratamento; p inferior a 0.001), así como unha redución significativa no índice de masa corporal (34.3+-1.0 kg/m2 ao comezo do tratamento vs 30.6+-0.9 kg/m2 no seguimento; p inferior a 0.001). Por outra banda, observouse unha mellora do control da HbA1c (7.5+-0.3 % ao comezo do tratamento vs 6.7+-0.2 % no seguimento; p igual a 0.003). Con respecto á inmunosupresión, non se atoparon interaccións cos niveis séricos de tacrolimus. En conxunto, os achados deste estudo suxiren que os GLP1ra son unha opción terapéutica eficaz e segura en pacientes con transplante cardíaco.
A nosa proposta é a realización dun estudo observacional, retrospectivo, baseado na cohorte histórica dos pacientes con transplante cardíaco en seguimento no Complexo Hospitalario Universitario da Coruña. A racionalidade do estudo está en que o beneficio cardio-metabólico e renal dos GLP1ra está demostrado en pacientes con diabetes mellitus tipo 2, nos pacientes con obesidade e comorbilidades e máis recentemente en insuficiencia cardíaca ou outras patoloxías, sendo a evidencia cada vez máis ampla. O seu uso actual e seguridade nos pacientes inmunodeprimidos con transplante cardíaco é pouco coñecida, cunha evidencia publicada escasa. O desenvolvemento de complicacións nestes pacientes descoñécese ata o día de hoxe. Neste estudo observouse unha redución de peso significativa (96.1 +-4.0 kg ao comezo do tratamento vs 86.0+-3.5 kg tras o tratamento; p inferior a 0.001), así como unha redución significativa no índice de masa corporal (34.3+-1.0 kg/m2 ao comezo do tratamento vs 30.6+-0.9 kg/m2 no seguimento; p inferior a 0.001). Por outra banda, observouse unha mellora do control da HbA1c (7.5+-0.3 % ao comezo do tratamento vs 6.7+-0.2 % no seguimento; p igual a 0.003). Con respecto á inmunosupresión, non se atoparon interaccións cos niveis séricos de tacrolimus. En conxunto, os achados deste estudo suxiren que os GLP1ra son unha opción terapéutica eficaz e segura en pacientes con transplante cardíaco.
Dirección
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Enríquez Vázquez, Daniel Cotitoría
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Enríquez Vázquez, Daniel Cotitoría
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Revisión sistemática: Aplicación da musicoterapia en pacientes con demencia.
Autoría
X.X.L.F.
Grao en Medicina
X.X.L.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A demencia é unha patoloxía crónica neurodexenerativa. De forma progresiva, capacidades cognitivas e intelectuais, así como áreas relacionadas coa memoria e linguaxe vense afectadas, ata tal punto que inflúen no desenvolvemento de actividades básicas diarias e autonomía da persoa que a padece. A causa máis frecuente, é a coñecida Enfermidade de Alzheimer, pero existe unha amplia tipoloxía agrupada no termo xeral de demencia. Non existe tratamento que evite a progresión da enfermidade, pero sí que reduza a clínica secundaria a esta, sobre a cal destacan os síntomas neuropsiquiátricos, como a depresión, axitación, estrés, mal estar.... Co fin de evitar o abuso deste tipo de fármacos, e en consecuencia, diminuir os seus efectos secundarios, cada vez son máis as líneas de investigación que plantexan a implementación dun tratamento non farmacolóxico na práctica clínica. Dentro deste último, destaca a musicoterapia. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática da literatura publicada, que proporcione información sobre os efectos e eficacia da aplicación da musicoterapia en pacientes con demencia. Métodos: Fíxose unha pescuda nas bases de datos PubMed e Web of Science, seleccionando publicacións entre 2019-2025, que conteñan información relevante sobre os efectos da musicoterapia na demencia. Resultados: Despois dun cribado seguindo criterios de inclusión e exclusión, así como unha lectura crítica, incluíronse nesta revisión un total de 11 artigos sobre os efectos das diferentes formas de implementación da musicoterapia en pacientes maiores con demencia. Conclusións: A musicoterapia, nas súas diferentes formas, parece evidenciar unha clara eficacia para aliviar a clínica neuropsiquiátrica, así como unha mellora da calidade de vida de pacientes con demencia. Esta intervención demostra a súa sinxela aplicación por parte do persoal de enfermería, mellorando tamén a relación cuidador-paciente. O seu coste reducido pode ser unha ventaxa en canto á inclusión desta intervención na práctica diaria polos diferentes gobernos e sistemas de saúde.
Introdución: A demencia é unha patoloxía crónica neurodexenerativa. De forma progresiva, capacidades cognitivas e intelectuais, así como áreas relacionadas coa memoria e linguaxe vense afectadas, ata tal punto que inflúen no desenvolvemento de actividades básicas diarias e autonomía da persoa que a padece. A causa máis frecuente, é a coñecida Enfermidade de Alzheimer, pero existe unha amplia tipoloxía agrupada no termo xeral de demencia. Non existe tratamento que evite a progresión da enfermidade, pero sí que reduza a clínica secundaria a esta, sobre a cal destacan os síntomas neuropsiquiátricos, como a depresión, axitación, estrés, mal estar.... Co fin de evitar o abuso deste tipo de fármacos, e en consecuencia, diminuir os seus efectos secundarios, cada vez son máis as líneas de investigación que plantexan a implementación dun tratamento non farmacolóxico na práctica clínica. Dentro deste último, destaca a musicoterapia. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática da literatura publicada, que proporcione información sobre os efectos e eficacia da aplicación da musicoterapia en pacientes con demencia. Métodos: Fíxose unha pescuda nas bases de datos PubMed e Web of Science, seleccionando publicacións entre 2019-2025, que conteñan información relevante sobre os efectos da musicoterapia na demencia. Resultados: Despois dun cribado seguindo criterios de inclusión e exclusión, así como unha lectura crítica, incluíronse nesta revisión un total de 11 artigos sobre os efectos das diferentes formas de implementación da musicoterapia en pacientes maiores con demencia. Conclusións: A musicoterapia, nas súas diferentes formas, parece evidenciar unha clara eficacia para aliviar a clínica neuropsiquiátrica, así como unha mellora da calidade de vida de pacientes con demencia. Esta intervención demostra a súa sinxela aplicación por parte do persoal de enfermería, mellorando tamén a relación cuidador-paciente. O seu coste reducido pode ser unha ventaxa en canto á inclusión desta intervención na práctica diaria polos diferentes gobernos e sistemas de saúde.
Dirección
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Barrio Díez, Isabel Cotitoría
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Barrio Díez, Isabel Cotitoría
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
Revisión da terapia cognitiva baseada no Mindfulness (MBCT) e a súa aplicación na clínica ansioso-depresiva
Autoría
A.R.C.J.
Grao en Medicina
A.R.C.J.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O obxectivo desta revisión é examinar a evidencia científica dispoñible sobre a Mindfulness Based Cognitive Therapy para diliucidar a súa efectividade no alivio da sintomatoloxía ansioso-depresiva e a súa prevención de recidivas. A pesquisa foi realizada en PubMed e Scopus, lanzando inicialmente 884 resultados, dos cales, tras cribado e selección, 30 foron revisados para a incluisión no presente traballo. Das trinta publicacións seleccionadas, 8 son metaanálisis (3 deles con revisión sistemática conxunta), 12 Ensaios Controlados Aleatorizados e 10 outro tipo de estudos dende Ensaios Controlados Non Aleatorizados ata revisións retrospectivas de casos. Tras a revisión da literatura, conclúese que a MBCT é efectiva para a diminución sintomática da patoloxía depresiva, tanto en remisión total ou parcial como en episodio activo, e tamén para a prevención das súas recurrencias. A evidencia preliminar apunta tamén cara a efectividade na reducción dos síntomas da ansiedade, pero fai falta maior cantidade de evidencia científica sólida antes de poder sacar conclusións firmes.
O obxectivo desta revisión é examinar a evidencia científica dispoñible sobre a Mindfulness Based Cognitive Therapy para diliucidar a súa efectividade no alivio da sintomatoloxía ansioso-depresiva e a súa prevención de recidivas. A pesquisa foi realizada en PubMed e Scopus, lanzando inicialmente 884 resultados, dos cales, tras cribado e selección, 30 foron revisados para a incluisión no presente traballo. Das trinta publicacións seleccionadas, 8 son metaanálisis (3 deles con revisión sistemática conxunta), 12 Ensaios Controlados Aleatorizados e 10 outro tipo de estudos dende Ensaios Controlados Non Aleatorizados ata revisións retrospectivas de casos. Tras a revisión da literatura, conclúese que a MBCT é efectiva para a diminución sintomática da patoloxía depresiva, tanto en remisión total ou parcial como en episodio activo, e tamén para a prevención das súas recurrencias. A evidencia preliminar apunta tamén cara a efectividade na reducción dos síntomas da ansiedade, pero fai falta maior cantidade de evidencia científica sólida antes de poder sacar conclusións firmes.
Dirección
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Tratamento da dor aguda postoperatoria como reto de saúde
Autoría
I.T.S.
Grao en Medicina
I.T.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A dor aguda postoperatoria representa unha das principais complicacións tras unha intervención cirúrxica e constitúe un reto constante para os profesionais sanitarios. O seu abordaxe eficaz resulta fundamental para reducir o sufrimento do paciente, favorecer unha recuperación funcional máis rápida e previr a cronificación da dor. Este traballo realiza unha revisión actualizada das estratexias terapéuticas empregadas na actualidade para o tratamento da dor postquirúrxica, con especial atención ao modelo de analxesia multimodal, ás diferenzas na súa implementación nos distintos ámbitos asistenciais e ao papel emerxente da tecnoloxía no seu control. Así mesmo, analízanse os factores institucionais, organizativos e educativos que condicionan a súa xestión, e identifícanse propostas de mellora para acadar un modelo de atención máis equitativo, seguro e centrado no paciente.
A dor aguda postoperatoria representa unha das principais complicacións tras unha intervención cirúrxica e constitúe un reto constante para os profesionais sanitarios. O seu abordaxe eficaz resulta fundamental para reducir o sufrimento do paciente, favorecer unha recuperación funcional máis rápida e previr a cronificación da dor. Este traballo realiza unha revisión actualizada das estratexias terapéuticas empregadas na actualidade para o tratamento da dor postquirúrxica, con especial atención ao modelo de analxesia multimodal, ás diferenzas na súa implementación nos distintos ámbitos asistenciais e ao papel emerxente da tecnoloxía no seu control. Así mesmo, analízanse os factores institucionais, organizativos e educativos que condicionan a súa xestión, e identifícanse propostas de mellora para acadar un modelo de atención máis equitativo, seguro e centrado no paciente.
Dirección
Varela Durán, Marina (Titoría)
Varela Durán, Marina (Titoría)
Eficacia de novos fármacos orais na disminución de volume de miomas uterinos e útero: unha revisión sistemática
Autoría
S.R.F.
Grao en Medicina
S.R.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción e obxectivos: a evidencia sobre o uso dos antagonistas do receptor GnRH para tratar os síntomas compresivos é limitada. O tratamento podería reducir o tamaño uterino e polo tanto os signos de compresión e facilitar ou evitar a intervención cirúrxica. Por elo, o obxectivo desta revisión é determinar a relación entre a administración deste tratamento e a redución do tamaño do mioma ou útero da paciente, así como da compresión que exercen estos sobre estructuras adxacentes e que para moitas pacientes produce unha clínica molesta que moitas veces fai que se sometan a tratamentos máis agresivos como a intervención cirúrxica. Material e métodos: realizouse unha búsqueda sistemática da literatura científica disponible para identificar as publicacións que analicen a eficacia dos antagonistas GnRH (Elagolix, Relugolix, Linzagolix) na disminución do tamaño dos miomas uterinos. Utilizáronse as bases de datos PubMed e Cochrane Library, sendo a data da última búsqueda 21/03/2025. Resultados: identificáronse 116 artículos, 7 foron incluídos nesta revisión. Conclusiones: nos estudios analizados, prodúxose unha redución do volume uterino no grupo de mulleres tratadas con antagonistas dos receptores GnRH. Esta redución foi maior no grupo sen terapia hormonal complementaria. Os resultados de volume do mioma foron máis variables. O uso de antagonistas GnRH con terapia hormonal complementaria ou add-back produce unha mellor tolerabilidade ó tratamento, pero unha disminución do volume uterino ou do mioma menos pronunciada, ou incluso unha estabilización ou aumento do volume do mioma a longo prazo. Esta evidencia baséase en estudios dun tamaño muestral reducido, que miden o volume uterino ou do mioma como obxectivo secundario e con heteroxeneidade metodolóxica, ademais dun periodo de seguemento curto. Hai unha necesidade clínica dun maior número de ensaios creados específicamente para evaluar a relación entre os síntomas compresivos ou o volumen uterino/volume do mioma e os antagonistas GnRH, a longo prazo e como unha alternativa á cirurxía ou previa a esta.
Introducción e obxectivos: a evidencia sobre o uso dos antagonistas do receptor GnRH para tratar os síntomas compresivos é limitada. O tratamento podería reducir o tamaño uterino e polo tanto os signos de compresión e facilitar ou evitar a intervención cirúrxica. Por elo, o obxectivo desta revisión é determinar a relación entre a administración deste tratamento e a redución do tamaño do mioma ou útero da paciente, así como da compresión que exercen estos sobre estructuras adxacentes e que para moitas pacientes produce unha clínica molesta que moitas veces fai que se sometan a tratamentos máis agresivos como a intervención cirúrxica. Material e métodos: realizouse unha búsqueda sistemática da literatura científica disponible para identificar as publicacións que analicen a eficacia dos antagonistas GnRH (Elagolix, Relugolix, Linzagolix) na disminución do tamaño dos miomas uterinos. Utilizáronse as bases de datos PubMed e Cochrane Library, sendo a data da última búsqueda 21/03/2025. Resultados: identificáronse 116 artículos, 7 foron incluídos nesta revisión. Conclusiones: nos estudios analizados, prodúxose unha redución do volume uterino no grupo de mulleres tratadas con antagonistas dos receptores GnRH. Esta redución foi maior no grupo sen terapia hormonal complementaria. Os resultados de volume do mioma foron máis variables. O uso de antagonistas GnRH con terapia hormonal complementaria ou add-back produce unha mellor tolerabilidade ó tratamento, pero unha disminución do volume uterino ou do mioma menos pronunciada, ou incluso unha estabilización ou aumento do volume do mioma a longo prazo. Esta evidencia baséase en estudios dun tamaño muestral reducido, que miden o volume uterino ou do mioma como obxectivo secundario e con heteroxeneidade metodolóxica, ademais dun periodo de seguemento curto. Hai unha necesidade clínica dun maior número de ensaios creados específicamente para evaluar a relación entre os síntomas compresivos ou o volumen uterino/volume do mioma e os antagonistas GnRH, a longo prazo e como unha alternativa á cirurxía ou previa a esta.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Veiga González, Marta Cotitoría
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Veiga González, Marta Cotitoría
Tribunal
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
O uso de biomarcadores no diagnóstico e na predición do prognóstico do primeiro episodio psicótico.
Autoría
L.D.S.F.S.
Grao en Medicina
L.D.S.F.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O primeiro episodio psicótico (FEP) representa unha etapa crítica no desenvolvemento de trastornos psiquiátricos graves, como a esquizofrenia. Este estudo examina a utilidade de diversos biomarcadores no diagnóstico e prognóstico do FEP, co obxectivo de mellorar a precisión diagnóstica e a personalización dos tratamentos. Realizouse unha revisión sistemática e unha meta-análise utilizando as bases de datos PubMed, Scopus e Cochrane, avaliando estudos publicados na última década que investigan biomarcadores inflamatorios (IL-6), hormonais (cortisol e prolactina) e achados de neuroimaxe. Os resultados revelan que niveis elevados de IL-6 e cortisol están significativamente asociados cunha maior gravidade dos síntomas e unha resposta deficiente ao tratamento, suxerindo a súa utilidade tanto diagnóstica como prognóstica. A prolactina, especialmente elevada en pacientes non tratados, emerxe como un biomarcador potencialmente útil para distinguir diferentes estados dentro do espectro psicótico. As anomalías estruturais e funcionais observadas nos estudos de neuroimaxe, como a redución do volume da materia gris e as alteracións na actividade cerebral, complementan estes achados e proporcionan unha visión integral das alteracións neurobiolóxicas no FEP. As limitacións inclúen a variabilidade nos niveis de biomarcadores e a heteroxeneidade nos métodos de medición. Recoméndase a estandarización dos protocolos e a realización de estudos lonxitudinais e multicéntricos a gran escala para validar estes biomarcadores e explorar a súa integración na práctica clínica. Este estudo conclúe que a IL-6, o cortisol e a prolactina, xunto cos achados de neuroimaxe, son ferramentas prometedoras para o diagnóstico temperán e a personalización do tratamento no FEP. A implementación de directrices claras e estandarizadas para o uso destes biomarcadores podería transformar significativamente a xestión clínica da psicosis, mellorando os resultados a longo prazo para os pacientes.
O primeiro episodio psicótico (FEP) representa unha etapa crítica no desenvolvemento de trastornos psiquiátricos graves, como a esquizofrenia. Este estudo examina a utilidade de diversos biomarcadores no diagnóstico e prognóstico do FEP, co obxectivo de mellorar a precisión diagnóstica e a personalización dos tratamentos. Realizouse unha revisión sistemática e unha meta-análise utilizando as bases de datos PubMed, Scopus e Cochrane, avaliando estudos publicados na última década que investigan biomarcadores inflamatorios (IL-6), hormonais (cortisol e prolactina) e achados de neuroimaxe. Os resultados revelan que niveis elevados de IL-6 e cortisol están significativamente asociados cunha maior gravidade dos síntomas e unha resposta deficiente ao tratamento, suxerindo a súa utilidade tanto diagnóstica como prognóstica. A prolactina, especialmente elevada en pacientes non tratados, emerxe como un biomarcador potencialmente útil para distinguir diferentes estados dentro do espectro psicótico. As anomalías estruturais e funcionais observadas nos estudos de neuroimaxe, como a redución do volume da materia gris e as alteracións na actividade cerebral, complementan estes achados e proporcionan unha visión integral das alteracións neurobiolóxicas no FEP. As limitacións inclúen a variabilidade nos niveis de biomarcadores e a heteroxeneidade nos métodos de medición. Recoméndase a estandarización dos protocolos e a realización de estudos lonxitudinais e multicéntricos a gran escala para validar estes biomarcadores e explorar a súa integración na práctica clínica. Este estudo conclúe que a IL-6, o cortisol e a prolactina, xunto cos achados de neuroimaxe, son ferramentas prometedoras para o diagnóstico temperán e a personalización do tratamento no FEP. A implementación de directrices claras e estandarizadas para o uso destes biomarcadores podería transformar significativamente a xestión clínica da psicosis, mellorando os resultados a longo prazo para os pacientes.
Dirección
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Rivera Baltanás, Tania Cotitoría
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Rivera Baltanás, Tania Cotitoría
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
Tratamento farmacolóxico do sangrado gastrointestinal debido ás angiodisplasias intestinais: Unha revisión bibliográfica.
Autoría
B.F.V.
Grao en Medicina
B.F.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: As angiodisplasias son malformacións vasculares adquiridas que adoitan atoparse no tracto dixestivo, especialmente no intestino delgado e no colon. A hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais pode manifestarse de forma intermitente ou crónica, sendo a anemia a súa única expresión clínica nalgúns casos, o que complica o seu diagnóstico e manexo. O tratamento actual inclúe medidas de soporte como a suplementación con ferro (oral ou intravenosa) e a transfusión sanguínea, segundo a gravidade da anemia, ademais do tratamento endoscópico e mesmo cirúrxico nos casos máis graves. Neste contexto, o tratamento farmacolóxico adquiriu relevancia como unha alternativa orientada a reducir a recorrencia do sangrado e mellorar a calidade de vida dos pacientes. OBXETIVOS: Avaliar a eficacia dos diferentes tratamentos farmacolóxicos no manexo da hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais mediante unha revisión bibliográfica estruturada da literatura, así como analizar o seu impacto clínico, as súas principais limitacións e a súa utilidade en contextos onde outros enfoques terapéuticos, como a cirurxía ou a intervención endoscópica, están contraindicados ou resultan ineficaces. MÉTODOS: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica exploratoria da evidencia recollida en PubMed e UptoDate sobre o tratamento farmacolóxico da hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais. Realizouse un análise descriptivo dos estudos incluídos, con especial énfase na comparación dos tratamentos farmacolóxicos máis efectivos e o seu impacto na saúde dos pacientes. RESULTADOS: A evidencia mostra que, aínda que existen varias opcións farmacolóxicas para o tratamento da hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais, non existe un consenso claro sobre o tratamento de elección. Os agonistas da somatostatina e os inhibidores da anxioxénese parecen ser os máis prometedores, pero requírense máis estudos controlados e a longo prazo para confirmar a súa eficacia e seguridade. Os tratamentos deben personalizarse segundo as características do paciente e a gravidade da hemorraxia, considerando un manexo multidisciplinar que inclúa a endoscopia e, nalgúns casos, a intervención cirúrxica. Ademais, é esencial unha monitorización constante para detectar posibles efectos secundarios e axustar o tratamento segundo sexa necesario. CONCLUSIÓNS: O tratamento farmacolóxico preséntase como unha opción prometedora no manexo da hemorraxia dixestiva causada por angiodisplasias intestinais, especialmente fronte ás limitacións das terapias convencionais, que adoitan implicar procedementos invasivos, múltiples hospitalizacións e un elevado consumo dos recursos sanitarios, co conseguinte impacto negativo na calidade de vida dos pacientes, particularmente en grupos con comorbilidades significativas. A evidencia dispoñible presenta importantes limitacións, como o reducido tamaño das mostras, a escaseza de ensaios clínicos multicéntricos e a heteroxeneidade nos protocolos terapéuticos. Moitos dos estudos dispoñibles son observacionais e carecen dun deseño metodolóxico robusto que permita determinar con certeza a eficacia e seguridade a longo prazo dos fármacos analizados. Esta situación pon de manifesto a necesidade urxente de novas investigacións que non só proporcionen máis datos sobre a efectividade dos tratamentos farmacolóxicos, senón que tamén permitan a identificación de biomarcadores que poidan predicir a resposta individual dos pacientes. Só mediante este enfoque será posible avanzar cara a un tratamento estándar e personalizado da hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais.
INTRODUCIÓN: As angiodisplasias son malformacións vasculares adquiridas que adoitan atoparse no tracto dixestivo, especialmente no intestino delgado e no colon. A hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais pode manifestarse de forma intermitente ou crónica, sendo a anemia a súa única expresión clínica nalgúns casos, o que complica o seu diagnóstico e manexo. O tratamento actual inclúe medidas de soporte como a suplementación con ferro (oral ou intravenosa) e a transfusión sanguínea, segundo a gravidade da anemia, ademais do tratamento endoscópico e mesmo cirúrxico nos casos máis graves. Neste contexto, o tratamento farmacolóxico adquiriu relevancia como unha alternativa orientada a reducir a recorrencia do sangrado e mellorar a calidade de vida dos pacientes. OBXETIVOS: Avaliar a eficacia dos diferentes tratamentos farmacolóxicos no manexo da hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais mediante unha revisión bibliográfica estruturada da literatura, así como analizar o seu impacto clínico, as súas principais limitacións e a súa utilidade en contextos onde outros enfoques terapéuticos, como a cirurxía ou a intervención endoscópica, están contraindicados ou resultan ineficaces. MÉTODOS: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica exploratoria da evidencia recollida en PubMed e UptoDate sobre o tratamento farmacolóxico da hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais. Realizouse un análise descriptivo dos estudos incluídos, con especial énfase na comparación dos tratamentos farmacolóxicos máis efectivos e o seu impacto na saúde dos pacientes. RESULTADOS: A evidencia mostra que, aínda que existen varias opcións farmacolóxicas para o tratamento da hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais, non existe un consenso claro sobre o tratamento de elección. Os agonistas da somatostatina e os inhibidores da anxioxénese parecen ser os máis prometedores, pero requírense máis estudos controlados e a longo prazo para confirmar a súa eficacia e seguridade. Os tratamentos deben personalizarse segundo as características do paciente e a gravidade da hemorraxia, considerando un manexo multidisciplinar que inclúa a endoscopia e, nalgúns casos, a intervención cirúrxica. Ademais, é esencial unha monitorización constante para detectar posibles efectos secundarios e axustar o tratamento segundo sexa necesario. CONCLUSIÓNS: O tratamento farmacolóxico preséntase como unha opción prometedora no manexo da hemorraxia dixestiva causada por angiodisplasias intestinais, especialmente fronte ás limitacións das terapias convencionais, que adoitan implicar procedementos invasivos, múltiples hospitalizacións e un elevado consumo dos recursos sanitarios, co conseguinte impacto negativo na calidade de vida dos pacientes, particularmente en grupos con comorbilidades significativas. A evidencia dispoñible presenta importantes limitacións, como o reducido tamaño das mostras, a escaseza de ensaios clínicos multicéntricos e a heteroxeneidade nos protocolos terapéuticos. Moitos dos estudos dispoñibles son observacionais e carecen dun deseño metodolóxico robusto que permita determinar con certeza a eficacia e seguridade a longo prazo dos fármacos analizados. Esta situación pon de manifesto a necesidade urxente de novas investigacións que non só proporcionen máis datos sobre a efectividade dos tratamentos farmacolóxicos, senón que tamén permitan a identificación de biomarcadores que poidan predicir a resposta individual dos pacientes. Só mediante este enfoque será posible avanzar cara a un tratamento estándar e personalizado da hemorraxia dixestiva por angiodisplasias intestinais.
Dirección
Nicolás Miguel, Ricardo (Titoría)
Vieito Porto, David Cotitoría
Nicolás Miguel, Ricardo (Titoría)
Vieito Porto, David Cotitoría
Tribunal
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
Evaluación da seguridade do Edoxabán en pacientes anciáns fráxiles
Autoría
F.B.M.
Grao en Medicina
F.B.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
1. Introdución e obxectivos A fibrilación auricular (FA) está asociada cun maior risco de accidente cerebrovascular e embolia sistémica, especialmente en pacientes de idade avanzada. Non obstante, a anticoagulación en pacientes anciáns fráxiles representa un desafío debido á súa alta comorbilidade e vulnerabilidade a eventos adversos, especialmente hemorraxias importantes. Aínda que os anticoagulantes orais directos (DOAC), como o edoxabán, demostraron un mellor perfil de seguridade e eficacia en comparación coa warfarina en pacientes maiores de 75 anos, hai pouca información específica sobre o seu uso na poboación de idade avanzada e fráxil, xa que están infrarrepresentados nos grandes ensaios clínicos. Os obxectivos deste estudo foron avaliar a seguridade e a eficacia do edoxabán na práctica clínica diaria nunha cohorte de pacientes anciáns con fibrilación auricular non ventricular que cumpren os criterios de fraxilidade, así como a seguridade e a eficacia do edoxabán segundo o estadio da insuficiencia renal crónica (ERC) e en pacientes que recibiron a dose de 30 mg.
1. Introdución e obxectivos A fibrilación auricular (FA) está asociada cun maior risco de accidente cerebrovascular e embolia sistémica, especialmente en pacientes de idade avanzada. Non obstante, a anticoagulación en pacientes anciáns fráxiles representa un desafío debido á súa alta comorbilidade e vulnerabilidade a eventos adversos, especialmente hemorraxias importantes. Aínda que os anticoagulantes orais directos (DOAC), como o edoxabán, demostraron un mellor perfil de seguridade e eficacia en comparación coa warfarina en pacientes maiores de 75 anos, hai pouca información específica sobre o seu uso na poboación de idade avanzada e fráxil, xa que están infrarrepresentados nos grandes ensaios clínicos. Os obxectivos deste estudo foron avaliar a seguridade e a eficacia do edoxabán na práctica clínica diaria nunha cohorte de pacientes anciáns con fibrilación auricular non ventricular que cumpren os criterios de fraxilidade, así como a seguridade e a eficacia do edoxabán segundo o estadio da insuficiencia renal crónica (ERC) e en pacientes que recibiron a dose de 30 mg.
Dirección
Hermida Ameijeiras, Álvaro (Titoría)
Vázquez Agra, Néstor Cotitoría
Hermida Ameijeiras, Álvaro (Titoría)
Vázquez Agra, Néstor Cotitoría
Tribunal
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
Mutacións BRCA en cancro de próstata
Autoría
P.D.M.
Grao en Medicina
P.D.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O cancro de próstata é unha das neoplasias máis comúns nos homes en todo o mundo. Pode estar asociado con mutacións nos xenes BRCA, que están implicados na reparación do ADN e no mantemento da estabilidade xenómica. Nos últimos anos desenvolvéronse terapias dirixidas para abordar esta patoloxía. Obxectivos: Avaliar a relación entre as mutacións BRCA e o cancro de próstata, así como o impacto destas alteracións na agresividade e o prognóstico da neoplasia, e o uso de inhibidores de PARP como terapia dirixida. Métodos: Realizouse unha busca sistemática da literatura existente mediante a análise da base de datos PubMed. Resultados: Dos 480 estudos identificados, 12 foron incluídos nesta revisión. No que respecta aos ensaios clínicos analizados, todos eles observaron un aumento da supervivencia libre de progresión radiolóxica co uso de inhibidores de PARP. As revisións sistemáticas incluídas destacan o papel dos xenes BRCA na agresividade e o mal prognóstico do cancro de próstata. Conclusións: Os resultados suxiren que as mutacións BRCA diminúen a supervivencia dos pacientes con cancro de próstata e predicen unha progresión máis temperá. Neste contexto, os inhibidores de PARP ofrecen beneficios para o tratamento do cancro de próstata metastásico resistente á castración, especialmente aqueles con mutacións BRCA1/2.
Introdución: O cancro de próstata é unha das neoplasias máis comúns nos homes en todo o mundo. Pode estar asociado con mutacións nos xenes BRCA, que están implicados na reparación do ADN e no mantemento da estabilidade xenómica. Nos últimos anos desenvolvéronse terapias dirixidas para abordar esta patoloxía. Obxectivos: Avaliar a relación entre as mutacións BRCA e o cancro de próstata, así como o impacto destas alteracións na agresividade e o prognóstico da neoplasia, e o uso de inhibidores de PARP como terapia dirixida. Métodos: Realizouse unha busca sistemática da literatura existente mediante a análise da base de datos PubMed. Resultados: Dos 480 estudos identificados, 12 foron incluídos nesta revisión. No que respecta aos ensaios clínicos analizados, todos eles observaron un aumento da supervivencia libre de progresión radiolóxica co uso de inhibidores de PARP. As revisións sistemáticas incluídas destacan o papel dos xenes BRCA na agresividade e o mal prognóstico do cancro de próstata. Conclusións: Os resultados suxiren que as mutacións BRCA diminúen a supervivencia dos pacientes con cancro de próstata e predicen unha progresión máis temperá. Neste contexto, os inhibidores de PARP ofrecen beneficios para o tratamento do cancro de próstata metastásico resistente á castración, especialmente aqueles con mutacións BRCA1/2.
Dirección
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Sacristán Santos, Víctor Cotitoría
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Sacristán Santos, Víctor Cotitoría
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Análise dos síntomas depresivos prodromais no cancro de páncreas
Autoría
P.P.F.
Grao en Medicina
P.P.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O cancro de páncreas adoita diagnosticarse en fases avanzadas e asóciase a unha elevada mortalidade. En 1931 estableceuse a primeira relación entre os síntomas depresivos prodrómicos e a posterior progresión da enfermidade, sentando as bases para posteriores investigacións dirixidas a determinar o impacto destes síntomas na abordaxe clínica inicial dos pacientes con cancro de páncreas. Obxectivo: Analizar e describir a evidencia científica dispoñible sobre os síntomas depresivos previos ao diagnóstico de cancro de páncreas. Materiais e métodos: busca sistemática exploratoria mediante a directriz PRISMA 2020 para informar revisións sistemáticas e estratexias de busca adaptadas para PubMed, Scopus, WOS, Embase e PsycInfo. Resultados: incluíronse un total de 19 publicacións, correspondentes a informes de casos (n=4), series de casos (n=2), estudos de casos e controis (n=2), estudos lonxitudinais (n=2), estudos de cohortes retrospectivos (n=3), estudos de grupos observacionais comparativos (n=1), estudos de cohortes prospectivos (n=1), revisións sistemáticas (n=1), revisións bibliográficas (n=1) e reportes de casos asociados a revisións bibliográficas posteriores (n=2). Conclusión: a presenza de síntomas depresivos podería ser un marcador precoz para o diagnóstico de cancro de páncreas en individuos con factores de risco para o seu desenvolvemento. É necesario desenvolver novas liñas de investigación que establezan unha clara relación entre a depresión e esta neoplasia, que poidan mellorar tanto o tratamento como a supervivencia destes pacientes.
Introdución: O cancro de páncreas adoita diagnosticarse en fases avanzadas e asóciase a unha elevada mortalidade. En 1931 estableceuse a primeira relación entre os síntomas depresivos prodrómicos e a posterior progresión da enfermidade, sentando as bases para posteriores investigacións dirixidas a determinar o impacto destes síntomas na abordaxe clínica inicial dos pacientes con cancro de páncreas. Obxectivo: Analizar e describir a evidencia científica dispoñible sobre os síntomas depresivos previos ao diagnóstico de cancro de páncreas. Materiais e métodos: busca sistemática exploratoria mediante a directriz PRISMA 2020 para informar revisións sistemáticas e estratexias de busca adaptadas para PubMed, Scopus, WOS, Embase e PsycInfo. Resultados: incluíronse un total de 19 publicacións, correspondentes a informes de casos (n=4), series de casos (n=2), estudos de casos e controis (n=2), estudos lonxitudinais (n=2), estudos de cohortes retrospectivos (n=3), estudos de grupos observacionais comparativos (n=1), estudos de cohortes prospectivos (n=1), revisións sistemáticas (n=1), revisións bibliográficas (n=1) e reportes de casos asociados a revisións bibliográficas posteriores (n=2). Conclusión: a presenza de síntomas depresivos podería ser un marcador precoz para o diagnóstico de cancro de páncreas en individuos con factores de risco para o seu desenvolvemento. É necesario desenvolver novas liñas de investigación que establezan unha clara relación entre a depresión e esta neoplasia, que poidan mellorar tanto o tratamento como a supervivencia destes pacientes.
Dirección
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Ortega Ruibal, Francisco José Cotitoría
VICENTE ALBA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Ortega Ruibal, Francisco José Cotitoría
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Uso da intelixencia artificial na optimización de estudos radiolóxicos. Revisión sistemática.
Autoría
E.P.I.
Grao en Medicina
E.P.I.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución A intelixencia artificial é un conxunto de técnicas dixitais que mediante o emprego algoritmos realizan predicións, tarefas e asociacións simulando a intelixencia humana. Os principais algoritmos empregados son machine learning, deep learning, natural language processing e convolutional neural networks, estes pódense aplicar en diversas áreas dende a solicitude da proba ata a comunicación de resultados. Obxectivo Examinar a evidencia dispoñíbel sobre a aplicación destas técnicas, centrándonos nesta revisión na primeira parte do proceso de solicitude da proba diagnóstica e en como é posible levar a cabo unha priorización dos resultados máis importantes, tendo en contra a súa aplicación na práctica clínica diaria e as súas limitacións. Material e métodos Realízase unha revisión sistemática da literatura publicada en PubMed en inglés ou español nos últimos cinco anos aplicando criterios de inclusión e exclusión, quedando cun total de 16 resultados, revísase a bibliografía dos mesmos empregando finalmente 34 publicacións para a totalidade da investigación. Conclusión O conxunto de algoritmos dispoñibles pódense empregar en tódalas partes da realización dunha proba diagnóstica, para a selección da proba axeitada, o cribado, a detección de contraindicacións, optimización do fluxo de traballo e priorización e notificación dos achados como a hemorraxia intracranial ou o pneumotórax, ademais sendo conscientes das súas limitacións, pódense buscar as solución que favorezan o seu desenvolvemento e implantación.
Introdución A intelixencia artificial é un conxunto de técnicas dixitais que mediante o emprego algoritmos realizan predicións, tarefas e asociacións simulando a intelixencia humana. Os principais algoritmos empregados son machine learning, deep learning, natural language processing e convolutional neural networks, estes pódense aplicar en diversas áreas dende a solicitude da proba ata a comunicación de resultados. Obxectivo Examinar a evidencia dispoñíbel sobre a aplicación destas técnicas, centrándonos nesta revisión na primeira parte do proceso de solicitude da proba diagnóstica e en como é posible levar a cabo unha priorización dos resultados máis importantes, tendo en contra a súa aplicación na práctica clínica diaria e as súas limitacións. Material e métodos Realízase unha revisión sistemática da literatura publicada en PubMed en inglés ou español nos últimos cinco anos aplicando criterios de inclusión e exclusión, quedando cun total de 16 resultados, revísase a bibliografía dos mesmos empregando finalmente 34 publicacións para a totalidade da investigación. Conclusión O conxunto de algoritmos dispoñibles pódense empregar en tódalas partes da realización dunha proba diagnóstica, para a selección da proba axeitada, o cribado, a detección de contraindicacións, optimización do fluxo de traballo e priorización e notificación dos achados como a hemorraxia intracranial ou o pneumotórax, ademais sendo conscientes das súas limitacións, pódense buscar as solución que favorezan o seu desenvolvemento e implantación.
Dirección
CARREIRA VILLAMOR, JOSE MARTIN (Titoría)
Domínguez Conde, Diego Cotitoría
CARREIRA VILLAMOR, JOSE MARTIN (Titoría)
Domínguez Conde, Diego Cotitoría
Tribunal
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Contaminación acústica e enfermidades cardiovasculares: revisión sistemática.
Autoría
I.P.F.
Grao en Medicina
I.P.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
1.1 INTRODUCIÓN As enfermidades cardiovasculares son unha das principais causas de mortalidade a nivel mundial, e os seus principais factores de risco tradicionais foron amplamente estudados. Non obstante, nos últimos anos, a contaminación acústica emerxeu como un potencial factor de risco modificable. Este traballo explora a evidencia científica sobre a asociación entre o desenvolvemento de enfermidades cardiovasculares e a exposición á contaminación acústica. 1.2 OBXECTIVOS O obxectivo deste estudo é analizar a asociación entre o desenvolvemento de enfermidades cardiovasculares, especialmente cardiopatías isquémicas e ictus, e a exposición á contaminación acústica a partir dunha revisión sistemática da literatura. 1.2 MÉTODOS Foron seleccionados os artigos indexados na base de datos PubMed que describen asociacións entre casos de ictus e cardiopatía isquémica e exposición á contaminación acústica dende o primeiro publicado en 2015 ata o último publicado en 2025. 1.3 RESULTADOS Avaliáronse 16 artigos con distintas mostras de poboación adulta de 18 anos ou máis exposta a altos niveis de ruído. Os resultados indican que a exposición prolongada a contaminación acústica, en especial de tráfico rodado, incrementa o risco tanto de ictus como de cardiopatía isquémica, en especial con niveis de ruído superiores aos 55 dB. O risco é maior coa exposición a ruído continuo e coa exposición nocturna. Ademais, demostrouse que este risco é superior en persoas maiores de 65 anos. Así mesmo, a exposición a contaminación acústica asociouse a un aumento da mortalidade por todas as causas. 1.5 CONCLUSIÓNS Aínda que son necesarios máis estudos, a evidencia confirma que a exposición crónica ao ruído, especialmente do tráfico rodado, está significativamente asociada co risco de accidente cerebrovascular e cardiopatía isquémica. Polo tanto, é necesario considerar o ruído ambiental como un factor de risco modificable e implantar medidas preventivas.
1.1 INTRODUCIÓN As enfermidades cardiovasculares son unha das principais causas de mortalidade a nivel mundial, e os seus principais factores de risco tradicionais foron amplamente estudados. Non obstante, nos últimos anos, a contaminación acústica emerxeu como un potencial factor de risco modificable. Este traballo explora a evidencia científica sobre a asociación entre o desenvolvemento de enfermidades cardiovasculares e a exposición á contaminación acústica. 1.2 OBXECTIVOS O obxectivo deste estudo é analizar a asociación entre o desenvolvemento de enfermidades cardiovasculares, especialmente cardiopatías isquémicas e ictus, e a exposición á contaminación acústica a partir dunha revisión sistemática da literatura. 1.2 MÉTODOS Foron seleccionados os artigos indexados na base de datos PubMed que describen asociacións entre casos de ictus e cardiopatía isquémica e exposición á contaminación acústica dende o primeiro publicado en 2015 ata o último publicado en 2025. 1.3 RESULTADOS Avaliáronse 16 artigos con distintas mostras de poboación adulta de 18 anos ou máis exposta a altos niveis de ruído. Os resultados indican que a exposición prolongada a contaminación acústica, en especial de tráfico rodado, incrementa o risco tanto de ictus como de cardiopatía isquémica, en especial con niveis de ruído superiores aos 55 dB. O risco é maior coa exposición a ruído continuo e coa exposición nocturna. Ademais, demostrouse que este risco é superior en persoas maiores de 65 anos. Así mesmo, a exposición a contaminación acústica asociouse a un aumento da mortalidade por todas as causas. 1.5 CONCLUSIÓNS Aínda que son necesarios máis estudos, a evidencia confirma que a exposición crónica ao ruído, especialmente do tráfico rodado, está significativamente asociada co risco de accidente cerebrovascular e cardiopatía isquémica. Polo tanto, é necesario considerar o ruído ambiental como un factor de risco modificable e implantar medidas preventivas.
Dirección
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Barge Caballero, Gonzalo Cotitoría
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Barge Caballero, Gonzalo Cotitoría
Tribunal
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
Cancro de pulmón e exercicio físico
Autoría
P.G.M.
Grao en Medicina
P.G.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O cancro de pulmón supón unha alta mortalidade en España, así como unha significativa diminución na calidade de vida dos pacientes. Actualmente dispoñemos de diversas opción de manexo terapéutico e ó igual que acontece con outros tumores, empeza a cobrar importancia a práctica de exercicio físico coma un pilar máis dentro dun tratamento multidisciplinar. O obxectivo desta revisión é avaliar os beneficios que pode aportar a práctica de deporte tras a cirurxía en pacientes con diagnóstico de cancro de pulmón non microcítico (CPNM) en estadios iniciais. Estudiarase o impacto que ten o exercicio na capacidade funcional, na resistencia física e na saúde mental dos pacientes, sendo o obxectivo final avaliar a práctica de exercicio como unha posible intervención terapéutica eficaz no tratamento e mellora da calidade de vida destes pacientes.
O cancro de pulmón supón unha alta mortalidade en España, así como unha significativa diminución na calidade de vida dos pacientes. Actualmente dispoñemos de diversas opción de manexo terapéutico e ó igual que acontece con outros tumores, empeza a cobrar importancia a práctica de exercicio físico coma un pilar máis dentro dun tratamento multidisciplinar. O obxectivo desta revisión é avaliar os beneficios que pode aportar a práctica de deporte tras a cirurxía en pacientes con diagnóstico de cancro de pulmón non microcítico (CPNM) en estadios iniciais. Estudiarase o impacto que ten o exercicio na capacidade funcional, na resistencia física e na saúde mental dos pacientes, sendo o obxectivo final avaliar a práctica de exercicio como unha posible intervención terapéutica eficaz no tratamento e mellora da calidade de vida destes pacientes.
Dirección
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
Estudos xenómicos sobre o trastorno límite da personalidade: revisión sistemática.
Autoría
P.F.P.
Grao en Medicina
P.F.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O trastorno límite da personalidade (TLP) é un trastorno mental cunha prevalencia estimada do 0,7 ao 2,7% da poboación xeral. Caracterízase por un patrón persistente de marcada inestabilidade emocional e afectiva, acompañado de sentimentos crónicos de baleiro e un mal control dos impulsos. Presenta taxas de suicidio arredor do 10% e estímase que máis do 75% das persoas con TLP teñen condutas autolesivas, cunha alta demanda de servizos médicos. Ademais, amosan altas taxas de comorbilidade con trastornos psiquiátricos como a depresión maior e o trastorno bipolar. A pesar do grande impacto na vida social e laboral, non existen tratamentos farmacolóxicos efectivos que melloren substancialmente os síntomas centrais, sendo a psicoterapia o tratamento de primeira elección. A etioloxía do TLP aínda é incerta, considerándose unha patoloxía complexa e multifactorial, resultado da interacción entre factores xenéticos e ambientais, cunha herdabilidade calculada entre o 30 e o 67%. Porén, a comunidade científica ten amosado un menor interese no estudo da arquitectura xenética do TLP en comparación con outros trastornos psiquiátricos cunha herdabilidade similar. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión sistemática do estado actual dos estudos xenómicos sobre o TLP. Seguíronse as directrices PRISMA 2020 para a procura de artigos que estudasen o TLP a nivel xenómico sen hipóteses previas, excluíndo aqueles centrados en trazos de personalidade ou xenes candidatos. Os datos atopados reflicten unha arquitectura xenética do TLP altamente polixénica e pleiotrópica compartida con múltiples fenotipos, o que reforza a necesidade de enfoques diagnósticos máis dimensionais en psiquiatría. Estes achados servirán como punto de partida para continuar coa investigación científica que permita unha mellor comprensión da base xenética do trastorno, o que podería abrir novas vías para o desenvolvemento de tratamentos e avanzar cara a unha medicina personalizada de precisión.
O trastorno límite da personalidade (TLP) é un trastorno mental cunha prevalencia estimada do 0,7 ao 2,7% da poboación xeral. Caracterízase por un patrón persistente de marcada inestabilidade emocional e afectiva, acompañado de sentimentos crónicos de baleiro e un mal control dos impulsos. Presenta taxas de suicidio arredor do 10% e estímase que máis do 75% das persoas con TLP teñen condutas autolesivas, cunha alta demanda de servizos médicos. Ademais, amosan altas taxas de comorbilidade con trastornos psiquiátricos como a depresión maior e o trastorno bipolar. A pesar do grande impacto na vida social e laboral, non existen tratamentos farmacolóxicos efectivos que melloren substancialmente os síntomas centrais, sendo a psicoterapia o tratamento de primeira elección. A etioloxía do TLP aínda é incerta, considerándose unha patoloxía complexa e multifactorial, resultado da interacción entre factores xenéticos e ambientais, cunha herdabilidade calculada entre o 30 e o 67%. Porén, a comunidade científica ten amosado un menor interese no estudo da arquitectura xenética do TLP en comparación con outros trastornos psiquiátricos cunha herdabilidade similar. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión sistemática do estado actual dos estudos xenómicos sobre o TLP. Seguíronse as directrices PRISMA 2020 para a procura de artigos que estudasen o TLP a nivel xenómico sen hipóteses previas, excluíndo aqueles centrados en trazos de personalidade ou xenes candidatos. Os datos atopados reflicten unha arquitectura xenética do TLP altamente polixénica e pleiotrópica compartida con múltiples fenotipos, o que reforza a necesidade de enfoques diagnósticos máis dimensionais en psiquiatría. Estes achados servirán como punto de partida para continuar coa investigación científica que permita unha mellor comprensión da base xenética do trastorno, o que podería abrir novas vías para o desenvolvemento de tratamentos e avanzar cara a unha medicina personalizada de precisión.
Dirección
ARROJO ROMERO, MANUEL (Titoría)
Facal Molina, Fernando Cotitoría
ARROJO ROMERO, MANUEL (Titoría)
Facal Molina, Fernando Cotitoría
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Braquiterapia endobronquial: efectividade e seguridade dunha terapia ablativa con intención curativa
Autoría
A.C.M.
Grao en Medicina
A.C.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A braquiterapia endobronquial (BEB) é un tratamento antineoplásico que consiste en situar fontes de radiación en estreita proximidade do tumor. Unha das principais indicacións é o tratamento curativo de lesións endobronquiais en estadios iniciais (carcinoma radiograficamente oculto, in situ, estadios I), como único tratamento ou asociado á radioterapia externa. Os estudos dispoñibles ofrecen resultados moi interesantes, con taxas de control local da orde do 60/70% aos 2 anos. Porén, os resultados clínicos son limitados e, nalgúns casos, antigos, polo que a investigación neste campo é necesaria. O propósito deste estudo será avaliar o beneficio clínico potencial da BEB con fins curativos en pacientes con enfermidade endobronquial maligna confirmada. Describiremos os resultados e a experiencia desta técnica desde a súa implantación na Unidade de Técnicas Broncopleurais dun hospital de terceiro nivel e realizaremos unha revisión da literatura.
A braquiterapia endobronquial (BEB) é un tratamento antineoplásico que consiste en situar fontes de radiación en estreita proximidade do tumor. Unha das principais indicacións é o tratamento curativo de lesións endobronquiais en estadios iniciais (carcinoma radiograficamente oculto, in situ, estadios I), como único tratamento ou asociado á radioterapia externa. Os estudos dispoñibles ofrecen resultados moi interesantes, con taxas de control local da orde do 60/70% aos 2 anos. Porén, os resultados clínicos son limitados e, nalgúns casos, antigos, polo que a investigación neste campo é necesaria. O propósito deste estudo será avaliar o beneficio clínico potencial da BEB con fins curativos en pacientes con enfermidade endobronquial maligna confirmada. Describiremos os resultados e a experiencia desta técnica desde a súa implantación na Unidade de Técnicas Broncopleurais dun hospital de terceiro nivel e realizaremos unha revisión da literatura.
Dirección
REPRESAS REPRESAS, CRISTINA (Titoría)
Botana Rial, María Isabel Cotitoría
REPRESAS REPRESAS, CRISTINA (Titoría)
Botana Rial, María Isabel Cotitoría
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Resultados funcionais a longo prazo de pacientes con Dexeneración Macular Asociada á Idade Neovascular exudativa tratados con fármacos antianxioxénicos: un estudio de casos
Autoría
A.V.E.
Grao en Medicina
A.V.E.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A DMAIn-E é unha enfermidade ocular crónica que afecta a persoas maiores de 50 anos e leva á perda da visión central. O diagnóstico realízase mediante varias técnicas de imaxe, incluíndo OCT. A primeira liña de tratamento baséase en inxeccións intravítreas de fármacos inhibidores do factor de crecemento endotelial (anti-VEGF) en diferentes réximes de tratamento. Obxectivos: describir o resultado a longo prazo dun grupo de pacientes con DMAI tras un ano de tratamento con ranibizumab intravítreo. Os parámetros clínicos avaliaranse durante o curso do tratamento, así como a aparición de complicacións clínicas. Material e métodos: realizouse un estudo observacional e prospectivo nunha serie de pacientes (n=50) atendidos pola Unidade Médica de Retina do Servizo de Oftalmoloxía do Complexo Hospitalario Universitario de Santiago de Compostela. Todos eles recibiron tres inxeccións intravítreas de ranibizumab no ollo do estudo, coñecidas como a dose de fase de carga, e posteriormente foron examinadas e tratadas en función da súa resposta funcional e morfolóxica. O período de estudo foi entre 2019 e 2024. Resultados e conclusións: O perfil dos nosos pacientes foi: muller, idade 79 anos, cunha duración media de seguimento de 33 meses con 14 inxeccións intravítreas de media. Os resultados obtidos mostran unha boa resposta funcional mantida a longo prazo e os parámetros avaliados por OCT mostran unha redución do líquido retiniano asociado á actividade. A intensificación do tratamento está relacionada co mantemento da enfermidade sen fibrose.
Introdución: A DMAIn-E é unha enfermidade ocular crónica que afecta a persoas maiores de 50 anos e leva á perda da visión central. O diagnóstico realízase mediante varias técnicas de imaxe, incluíndo OCT. A primeira liña de tratamento baséase en inxeccións intravítreas de fármacos inhibidores do factor de crecemento endotelial (anti-VEGF) en diferentes réximes de tratamento. Obxectivos: describir o resultado a longo prazo dun grupo de pacientes con DMAI tras un ano de tratamento con ranibizumab intravítreo. Os parámetros clínicos avaliaranse durante o curso do tratamento, así como a aparición de complicacións clínicas. Material e métodos: realizouse un estudo observacional e prospectivo nunha serie de pacientes (n=50) atendidos pola Unidade Médica de Retina do Servizo de Oftalmoloxía do Complexo Hospitalario Universitario de Santiago de Compostela. Todos eles recibiron tres inxeccións intravítreas de ranibizumab no ollo do estudo, coñecidas como a dose de fase de carga, e posteriormente foron examinadas e tratadas en función da súa resposta funcional e morfolóxica. O período de estudo foi entre 2019 e 2024. Resultados e conclusións: O perfil dos nosos pacientes foi: muller, idade 79 anos, cunha duración media de seguimento de 33 meses con 14 inxeccións intravítreas de media. Os resultados obtidos mostran unha boa resposta funcional mantida a longo prazo e os parámetros avaliados por OCT mostran unha redución do líquido retiniano asociado á actividade. A intensificación do tratamento está relacionada co mantemento da enfermidade sen fibrose.
Dirección
FERNANDEZ RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
Almuiña Varela, Pablo Cotitoría
FERNANDEZ RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
Almuiña Varela, Pablo Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
Uso inadecuado de fármacos psicoactivos e consumo de bebidas enerxéticas en estudantes universitarios. Un estudo transversal no alumnado de medicina na USC.
Autoría
V.C.L.
Grao en Medicina
V.C.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Desde a súa comercialización no mercado europeo en 1987, as bebidas enerxéticas han experimentado un considerable aumento do seu consumo, do mesmo xeito que o uso inadecuado dos fármacos psicoactivos nos últimos séculos. Neste contexto os mozos demostraron ser especialmente vulnerables. Estímase que o 2,7% da poboación mundial son universitarios e que esta cifra aumente 30 millóns anuais. Este incremento de mozos universitarios, xunto co aumento do consumo de bebidas enerxéticas e uso inadecuado de fármacos psicoactivos, así como a escaseza de estudos centrado nesta poboación, xustifican a realización do presente traballo. A través dun cuestionario baseado no modelo CAP (coñecementos, actitudes e prácticas), recompiláronse datos transversais de 357 estudantes da Facultade de Medicina da Universidade de Santiago de Compostela (USC) do curso académico 2024/2025. O alumnado presentou unha baixa percepción do risco asociado ao consumo ocasional de bebidas enerxéticas ou fármacos psicoactivos, como os ansiolíticos. Os motivos principais de consumo de bebidas enerxéticas foron o aumento do rendemento académico e combater o cansazo. No caso dos ansiolíticos, o motivo máis frecuente foi o manexo da ansiedade relacionada coa vida académica. Aínda que os ansiolíticos constituíron a categoría farmacolóxica máis consumida, o seu uso foi superado polo das bebidas enerxéticas. Identificáronse diversas formas de mal uso, sendo o máis frecuente o almacenamento de medicación sobrante sen refugala adecuadamente nos puntos SIGRE. Esta práctica aumenta o risco de utilización posterior sen receita. Estes resultados suxiren a importancia de dispensar a cantidade necesaria do fármaco para minimizar o risco de consumo non receitado.
Desde a súa comercialización no mercado europeo en 1987, as bebidas enerxéticas han experimentado un considerable aumento do seu consumo, do mesmo xeito que o uso inadecuado dos fármacos psicoactivos nos últimos séculos. Neste contexto os mozos demostraron ser especialmente vulnerables. Estímase que o 2,7% da poboación mundial son universitarios e que esta cifra aumente 30 millóns anuais. Este incremento de mozos universitarios, xunto co aumento do consumo de bebidas enerxéticas e uso inadecuado de fármacos psicoactivos, así como a escaseza de estudos centrado nesta poboación, xustifican a realización do presente traballo. A través dun cuestionario baseado no modelo CAP (coñecementos, actitudes e prácticas), recompiláronse datos transversais de 357 estudantes da Facultade de Medicina da Universidade de Santiago de Compostela (USC) do curso académico 2024/2025. O alumnado presentou unha baixa percepción do risco asociado ao consumo ocasional de bebidas enerxéticas ou fármacos psicoactivos, como os ansiolíticos. Os motivos principais de consumo de bebidas enerxéticas foron o aumento do rendemento académico e combater o cansazo. No caso dos ansiolíticos, o motivo máis frecuente foi o manexo da ansiedade relacionada coa vida académica. Aínda que os ansiolíticos constituíron a categoría farmacolóxica máis consumida, o seu uso foi superado polo das bebidas enerxéticas. Identificáronse diversas formas de mal uso, sendo o máis frecuente o almacenamento de medicación sobrante sen refugala adecuadamente nos puntos SIGRE. Esta práctica aumenta o risco de utilización posterior sen receita. Estes resultados suxiren a importancia de dispensar a cantidade necesaria do fármaco para minimizar o risco de consumo non receitado.
Dirección
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN Cotitoría
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN Cotitoría
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Pódese revertir a dexeneración do disco intervertebral? Historia dunha loita contra o tempo.
Autoría
S.M.V.
Grao en Medicina
S.M.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A dexeneración discal intervertebral é unha condición patolóxica común cunha elevada prevalencia que afecta en gran medida á calidade de vida das persoas. A pesar dos avances en tratamentos conservadores e cirúrxicos, as opcións terapéuticas para restaurar a funcionalidade do disco son limitadas. Esta revisión sistemática explora a patoxenia da dexeneración e as distintas estratexias emerxentes para a rexeneración do disco intervertebral. OBXECTIVO: O obxectivo deste traballo consiste en analizar a literatura existente sobre terapias rexenerativas actuais para o tratamento da enfermidade dexenerativa discal e posibilidades de investigación futura. MATERIAL E MÉTODOS: Levouse a cabo unha revisión sistemática sobre a evidencia científica xerada en relación coa pregunta do estudo (PICO). Realizouse unha busca a través das bases de datos de PubMed e Scopus utilizando os termos: (“intervertebral disc” OR “intervertebral disk” OR “spinal disc” OR “spinal disk”) AND (“regeneration” OR “repair” OR “restoration” OR “regenerative therapy” OR “stem cell” OR “biomaterial”). RESULTADOS: Dunha selección inicial de 165 artigos, foron finalmente elixibles 9 que cumprían criterios para a súa revisión. Deles, 5 foron revisións sistemáticas e 4 revisións narrativas. Os ensaios clínicos incluídos en conxunto foron máis de 200 realizados en animais e humanos. En ningún deles se atopou unha técnica que restaurase a anatomía e fisioloxía do disco intervertebral san, aínda que si houbo melloras en certos parámetros. CONCLUSIÓNS: As terapias rexenerativas baseadas en biomateriais, células nai e PRP amosan resultados prometedores no tratamento da dexeneración discal, mellorando principalmente dolor e funcionalidade. Sen embargo, ningunha consegue recuperar completamente o disco previo á dexeneración. Requírense ensaios clínicos con maior tamaño de mostra, seguimento a largo prazo e mellor estandarización.
INTRODUCIÓN: A dexeneración discal intervertebral é unha condición patolóxica común cunha elevada prevalencia que afecta en gran medida á calidade de vida das persoas. A pesar dos avances en tratamentos conservadores e cirúrxicos, as opcións terapéuticas para restaurar a funcionalidade do disco son limitadas. Esta revisión sistemática explora a patoxenia da dexeneración e as distintas estratexias emerxentes para a rexeneración do disco intervertebral. OBXECTIVO: O obxectivo deste traballo consiste en analizar a literatura existente sobre terapias rexenerativas actuais para o tratamento da enfermidade dexenerativa discal e posibilidades de investigación futura. MATERIAL E MÉTODOS: Levouse a cabo unha revisión sistemática sobre a evidencia científica xerada en relación coa pregunta do estudo (PICO). Realizouse unha busca a través das bases de datos de PubMed e Scopus utilizando os termos: (“intervertebral disc” OR “intervertebral disk” OR “spinal disc” OR “spinal disk”) AND (“regeneration” OR “repair” OR “restoration” OR “regenerative therapy” OR “stem cell” OR “biomaterial”). RESULTADOS: Dunha selección inicial de 165 artigos, foron finalmente elixibles 9 que cumprían criterios para a súa revisión. Deles, 5 foron revisións sistemáticas e 4 revisións narrativas. Os ensaios clínicos incluídos en conxunto foron máis de 200 realizados en animais e humanos. En ningún deles se atopou unha técnica que restaurase a anatomía e fisioloxía do disco intervertebral san, aínda que si houbo melloras en certos parámetros. CONCLUSIÓNS: As terapias rexenerativas baseadas en biomateriais, células nai e PRP amosan resultados prometedores no tratamento da dexeneración discal, mellorando principalmente dolor e funcionalidade. Sen embargo, ningunha consegue recuperar completamente o disco previo á dexeneración. Requírense ensaios clínicos con maior tamaño de mostra, seguimento a largo prazo e mellor estandarización.
Dirección
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Pazos Mohri, Alba Cotitoría
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Pazos Mohri, Alba Cotitoría
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
Avaliación da eficacia da ecografía fronte a parámetros clínicos na comprobación do illamento pulmonar en pacientes sometidos a cirurxía torácica
Autoría
V.E.D.C.M.
Grao en Medicina
V.E.D.C.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: O illamento pulmonar preciso é fundamental para o éxito da cirurxía torácica e a seguridade do paciente. Aínda que tradicionalmente se empregaron parámetros clínicos como a auscultación pulmonar para verificar o illamento pulmonar, a ecografía xurdiu como unha alternativa prometedora. Non obstante, existe evidencia comparativa limitada sobre a eficacia da ecografía fronte aos parámetros clínicos neste contexto. Obxectivo: Comparar a precisión diagnóstica da ecografía torácica fronte aos parámetros clínicos tradicionais na verificación do illamento pulmonar en pacientes sometidos a cirurxía torácica con tubos endotraqueais de dobre luz (TDL). Métodos: Realizamos un estudo clínico aleatorizado, dobre cego, que incluíu 168 exploracións a 14 pacientes adultos sometidos a cirurxía torácica no Hospital Universitario de Santiago de Compostela entre o 28 de agosto e o 18 de setembro de 2024. Tras a colocación do TDL, un anestesiólogo cegado verificou o illamento pulmonar mediante exploración clínica (auscultación e movemento da parede torácica) e ecografía torácica. A fibrobroncoscopia empregouse para confirmar a posición do TDL. Calculáronse a sensibilidade, especificidade, valores predictivos e precisión global para cada técnica. Tamén se comparou o tempo de verificación. Resultados: A exploración clínica demostrou unha precisión diagnóstica superior en comparación coa ecografía torácica, cunha sensibilidade do 96,43%, especificidade do 94,64% e precisión global do 95,24%. En contraste, a ecografía presentou unha sensibilidade do 78,57%, especificidade do 85,71% e precisión do 83,33%. Estas diferenzas foron estatisticamente significativas para a maioría das métricas. A precisión da ecografía viuse significativamente influenciada pola lateralidade (menor no pulmón esquerdo), presentando un risco de erro aproximadamente 5 veces maior que no pulmón dereito, e o IMC mostrou unha relación inversa, asociándose cada unidade de aumento cunha redución do 20% no risco de erro. Así mesmo, a idade mostrou unha asociación positiva co erro diagnóstico, aumentando o risco de cometer erro nun 4,5% por cada ano adicional. A exploración clínica foi máis robusta fronte a estes factores. A ecografía tamén requiriu tempos de verificación significativamente máis longos. Conclusións: Neste contexto cirúrxico, a exploración clínica tradicional demostrou unha precisión diagnóstica superior á ecografía torácica para verificar o illamento pulmonar. Estes achados resaltan a validez continua das técnicas clínicas e a necesidade de considerar as características individuais do paciente ao seleccionar os métodos de verificación. Xustifícase a realización de investigacións adicionais con mostras máis amplas e diversas para validar estes resultados e orientar a práctica clínica.
Antecedentes: O illamento pulmonar preciso é fundamental para o éxito da cirurxía torácica e a seguridade do paciente. Aínda que tradicionalmente se empregaron parámetros clínicos como a auscultación pulmonar para verificar o illamento pulmonar, a ecografía xurdiu como unha alternativa prometedora. Non obstante, existe evidencia comparativa limitada sobre a eficacia da ecografía fronte aos parámetros clínicos neste contexto. Obxectivo: Comparar a precisión diagnóstica da ecografía torácica fronte aos parámetros clínicos tradicionais na verificación do illamento pulmonar en pacientes sometidos a cirurxía torácica con tubos endotraqueais de dobre luz (TDL). Métodos: Realizamos un estudo clínico aleatorizado, dobre cego, que incluíu 168 exploracións a 14 pacientes adultos sometidos a cirurxía torácica no Hospital Universitario de Santiago de Compostela entre o 28 de agosto e o 18 de setembro de 2024. Tras a colocación do TDL, un anestesiólogo cegado verificou o illamento pulmonar mediante exploración clínica (auscultación e movemento da parede torácica) e ecografía torácica. A fibrobroncoscopia empregouse para confirmar a posición do TDL. Calculáronse a sensibilidade, especificidade, valores predictivos e precisión global para cada técnica. Tamén se comparou o tempo de verificación. Resultados: A exploración clínica demostrou unha precisión diagnóstica superior en comparación coa ecografía torácica, cunha sensibilidade do 96,43%, especificidade do 94,64% e precisión global do 95,24%. En contraste, a ecografía presentou unha sensibilidade do 78,57%, especificidade do 85,71% e precisión do 83,33%. Estas diferenzas foron estatisticamente significativas para a maioría das métricas. A precisión da ecografía viuse significativamente influenciada pola lateralidade (menor no pulmón esquerdo), presentando un risco de erro aproximadamente 5 veces maior que no pulmón dereito, e o IMC mostrou unha relación inversa, asociándose cada unidade de aumento cunha redución do 20% no risco de erro. Así mesmo, a idade mostrou unha asociación positiva co erro diagnóstico, aumentando o risco de cometer erro nun 4,5% por cada ano adicional. A exploración clínica foi máis robusta fronte a estes factores. A ecografía tamén requiriu tempos de verificación significativamente máis longos. Conclusións: Neste contexto cirúrxico, a exploración clínica tradicional demostrou unha precisión diagnóstica superior á ecografía torácica para verificar o illamento pulmonar. Estes achados resaltan a validez continua das técnicas clínicas e a necesidade de considerar as características individuais do paciente ao seleccionar os métodos de verificación. Xustifícase a realización de investigacións adicionais con mostras máis amplas e diversas para validar estes resultados e orientar a práctica clínica.
Dirección
Álvarez Escudero, Julián (Titoría)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, JORGE Cotitoría
Álvarez Escudero, Julián (Titoría)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, JORGE Cotitoría
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Diagnóstico e seguemento da enfermidade hepática graxa non alcohólica en Atención Primaria.
Autoría
P.O.C.
Grao en Medicina
P.O.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A enfermidade hepática graxa non alcohólica defínese por unha infiltración graxa do fígado que afecta a máis do 5% dos hepatocitos, en ausencia de consumo excesivo de alcohol. É a enfermidade máis prevalente como causa de enfermidade hepática crónica globalmente. Obxectivo. Coñecer a prevalencia da esteatose hepática en suxeitos da poboación xeral en Atención Primaria sen enfermidade hepática crónica coñecida e que presentan factores de risco para desenvolver EHGNA. Método. Realizouse un estudo transversal, descritivo, de base poboacional na primeira fase en pacientes de entre 18 e 75 anos con factores de risco para EHGNA que teñan médico asignado nos Centros de Saúde de Concepción Arenal, A Estrada, O Milladoiro, Outes e Muros da Área de Santiago de Compostela. Nunha segunda fase realizarase seguimento posterior durante un período de polo menos un ano dos suxeitos reclutados na primeira fase. Resultados. Incluíronse a 98 pacientes válidos. O 46,9% eran mulleres, cunha idade media de 61,2 anos. O 54,1% eran traballadores activos. O IMC medio foi de 30,7 Kg/m2 e cumprían criterios de obesidade o 55,1% e de sobrepeso o 42,9%. Os factores de risco máis frecuentes foron a dislipemia, o síndrome metabólico, o sedentarismo e a diabetes mellitus tipo 2. A prevalencia da enfermidade hepática graxa non alcohólica foi do 75,3%. Conclusións. Case toda a mostra presenta obesidade ou sobrepeso, e a resistencia periférica á insulina está presente en case a metade dos pacientes. Aínda que non observamos diferenzas estatisticamente significativas, si que se observou unha tendencia a maior prevalencia de diabetes e sedentarismo, pero tamén maior adherencia á dieta mediterránea nos pacientes con diagnóstico de EHGNA.
A enfermidade hepática graxa non alcohólica defínese por unha infiltración graxa do fígado que afecta a máis do 5% dos hepatocitos, en ausencia de consumo excesivo de alcohol. É a enfermidade máis prevalente como causa de enfermidade hepática crónica globalmente. Obxectivo. Coñecer a prevalencia da esteatose hepática en suxeitos da poboación xeral en Atención Primaria sen enfermidade hepática crónica coñecida e que presentan factores de risco para desenvolver EHGNA. Método. Realizouse un estudo transversal, descritivo, de base poboacional na primeira fase en pacientes de entre 18 e 75 anos con factores de risco para EHGNA que teñan médico asignado nos Centros de Saúde de Concepción Arenal, A Estrada, O Milladoiro, Outes e Muros da Área de Santiago de Compostela. Nunha segunda fase realizarase seguimento posterior durante un período de polo menos un ano dos suxeitos reclutados na primeira fase. Resultados. Incluíronse a 98 pacientes válidos. O 46,9% eran mulleres, cunha idade media de 61,2 anos. O 54,1% eran traballadores activos. O IMC medio foi de 30,7 Kg/m2 e cumprían criterios de obesidade o 55,1% e de sobrepeso o 42,9%. Os factores de risco máis frecuentes foron a dislipemia, o síndrome metabólico, o sedentarismo e a diabetes mellitus tipo 2. A prevalencia da enfermidade hepática graxa non alcohólica foi do 75,3%. Conclusións. Case toda a mostra presenta obesidade ou sobrepeso, e a resistencia periférica á insulina está presente en case a metade dos pacientes. Aínda que non observamos diferenzas estatisticamente significativas, si que se observou unha tendencia a maior prevalencia de diabetes e sedentarismo, pero tamén maior adherencia á dieta mediterránea nos pacientes con diagnóstico de EHGNA.
Dirección
Portela Romero, Manuel (Titoría)
Sánchez Varela, Nerea Cotitoría
Portela Romero, Manuel (Titoría)
Sánchez Varela, Nerea Cotitoría
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
Avaliación das troponinas como biomarcador na miocardiopatía da enfermidade de Fabry
Autoría
F.R.R.
Grao en Medicina
F.R.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A enfermidade de Fabry (EF) é unha patoloxía lisosomal hereditaria multisistémica, cuxa afectación pode alcanzar órganos como o corazón. A miocardiopatía asociada á EF representa unha das principais causas de morbilidade e mortalidade nestes pacientes. Por iso, a identificación de biomarcadores sensibles e específicos que permitan unha detección precoz do dano miocárdico resulta crucial. Neste contexto, as troponinas emerxen como unha potencial ferramenta diagnóstica. OBXECTIVOS: Avaliar o papel das troponinas como biomarcadores na detección e seguimento da miocardiopatía en pacientes con EF. MÉTODOS: Realizouse unha revisión sistemática da literatura seguindo as guías PRISMA a partir de tres bases de datos (PubMed, Scopus e Web of Science). Incluíronse estudos orixinais que cumprisen cos criterios de inclusión especificados. Ademais, analizáronse dous casos clínicos de pacientes do hospital Álvaro Cunqueiro tratados con terapia enzimática de substitución (TES) e chaperonas. RESULTADOS: Incluíronse 10 estudos que analizaron a utilidade das troponinas I ou T en pacientes con EF. A maioría atopou unha relación entre os niveis elevados de troponinas e os signos de dano miocárdico, detectados mediante resonancia magnética cardíaca en forma de fibrose ou hipertrofia ventricular esquerda. En certos casos, observouse a elevación das enzimas antes de detectar patoloxía nas probas de imaxe. CONCLUSIÓN: As troponinas perfílanse como un biomarcador útil na detección precoz e monitorización da miocardiopatía asociada á EF. O seu uso potencial combinado coas técnicas de imaxe podería mellorar o manexo clínico dos pacientes afectados.
INTRODUCIÓN: A enfermidade de Fabry (EF) é unha patoloxía lisosomal hereditaria multisistémica, cuxa afectación pode alcanzar órganos como o corazón. A miocardiopatía asociada á EF representa unha das principais causas de morbilidade e mortalidade nestes pacientes. Por iso, a identificación de biomarcadores sensibles e específicos que permitan unha detección precoz do dano miocárdico resulta crucial. Neste contexto, as troponinas emerxen como unha potencial ferramenta diagnóstica. OBXECTIVOS: Avaliar o papel das troponinas como biomarcadores na detección e seguimento da miocardiopatía en pacientes con EF. MÉTODOS: Realizouse unha revisión sistemática da literatura seguindo as guías PRISMA a partir de tres bases de datos (PubMed, Scopus e Web of Science). Incluíronse estudos orixinais que cumprisen cos criterios de inclusión especificados. Ademais, analizáronse dous casos clínicos de pacientes do hospital Álvaro Cunqueiro tratados con terapia enzimática de substitución (TES) e chaperonas. RESULTADOS: Incluíronse 10 estudos que analizaron a utilidade das troponinas I ou T en pacientes con EF. A maioría atopou unha relación entre os niveis elevados de troponinas e os signos de dano miocárdico, detectados mediante resonancia magnética cardíaca en forma de fibrose ou hipertrofia ventricular esquerda. En certos casos, observouse a elevación das enzimas antes de detectar patoloxía nas probas de imaxe. CONCLUSIÓN: As troponinas perfílanse como un biomarcador útil na detección precoz e monitorización da miocardiopatía asociada á EF. O seu uso potencial combinado coas técnicas de imaxe podería mellorar o manexo clínico dos pacientes afectados.
Dirección
FERNANDEZ MARTIN, JORGE JULIAN (Titoría)
FERNANDEZ MARTIN, JORGE JULIAN (Titoría)
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Sobrecrecemento bacteriano en pediatría: revisión bibliográfica de prevalencia, factores de risco e abordaxe terapéutica
Autoría
M.G.M.
Grao en Medicina
M.G.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O sobrecrecemento bacteriano intestinal é unha entidade clínica infradiagnosticada, caracterizada por un exceso de carga bacteriana anómala no intestino delgado. En pediatría, asóciase a sintomatoloxía dixestiva heteroxénea e repercusión nutricional, mais o seu diagnóstico e tratamento seguen a ser controvertidos debido á falta de criterios estandarizados e evidencia específica en poboación infantil. Obxectivos: O obxectivo principal deste traballo é avaliar a efectividade do tratamento do SIBO en poboación pediátrica, e secundariamente, coñecer a súa prevalencia e factores de risco segundo a literatura dispoñible. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática acorde aos criterios PRISMA. Incluíronse estudos analíticos de pacientes entre 0 e 18 anos con diagnóstico de SIBO e tratamento con antibióticos ou probióticos. A procura efectuouse en MEDLINE (PubMed) ata novembro de 2024, sen restricións de data nin idioma. Resultados: Seleccionáronse 5 estudos dos 124 identificados. A prevalencia de SIBO oscilou entre o 23.8% e o 91%. Os factores de risco asociados foron baixo nivel socioeconómico, dor abdominal crónica, fallo intestinal, síndrome de intestino irritable e fibrose quística. A rifaximina foi efectiva en dous dos tres estudos nos que se avaliou, sen demostrar superioridade fronte a placebo no terceiro. A combinación de trimetoprim-sulfametoxazol con metronidazol resultou efectiva, e o tratamento dirixido en pacientes con fallo intestinal asociouse a melloría clínica e nutricional. Todos os tratamentos foron ben tolerados a curto prazo. Conclusións: O SIBO é unha patoloxía infradiagnosticada en pediatría, pero frecuente en certos grupos de risco. Aínda que a rifaximina e outros antibióticos parecen prometedores, a evidencia é limitada e heteroxénea. Requírense ensaios clínicos robustos e multicéntricos que permitan elaborar algoritmos diagnóstico-terapéuticos específicos nesta poboación.
Introdución: O sobrecrecemento bacteriano intestinal é unha entidade clínica infradiagnosticada, caracterizada por un exceso de carga bacteriana anómala no intestino delgado. En pediatría, asóciase a sintomatoloxía dixestiva heteroxénea e repercusión nutricional, mais o seu diagnóstico e tratamento seguen a ser controvertidos debido á falta de criterios estandarizados e evidencia específica en poboación infantil. Obxectivos: O obxectivo principal deste traballo é avaliar a efectividade do tratamento do SIBO en poboación pediátrica, e secundariamente, coñecer a súa prevalencia e factores de risco segundo a literatura dispoñible. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática acorde aos criterios PRISMA. Incluíronse estudos analíticos de pacientes entre 0 e 18 anos con diagnóstico de SIBO e tratamento con antibióticos ou probióticos. A procura efectuouse en MEDLINE (PubMed) ata novembro de 2024, sen restricións de data nin idioma. Resultados: Seleccionáronse 5 estudos dos 124 identificados. A prevalencia de SIBO oscilou entre o 23.8% e o 91%. Os factores de risco asociados foron baixo nivel socioeconómico, dor abdominal crónica, fallo intestinal, síndrome de intestino irritable e fibrose quística. A rifaximina foi efectiva en dous dos tres estudos nos que se avaliou, sen demostrar superioridade fronte a placebo no terceiro. A combinación de trimetoprim-sulfametoxazol con metronidazol resultou efectiva, e o tratamento dirixido en pacientes con fallo intestinal asociouse a melloría clínica e nutricional. Todos os tratamentos foron ben tolerados a curto prazo. Conclusións: O SIBO é unha patoloxía infradiagnosticada en pediatría, pero frecuente en certos grupos de risco. Aínda que a rifaximina e outros antibióticos parecen prometedores, a evidencia é limitada e heteroxénea. Requírense ensaios clínicos robustos e multicéntricos que permitan elaborar algoritmos diagnóstico-terapéuticos específicos nesta poboación.
Dirección
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
Fernández González, Sara María Cotitoría
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
Fernández González, Sara María Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
Tratamento das complicacións bronquiais nos pacientes trasplantados
Autoría
M.R.M.
Grao en Medicina
M.R.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: As complicacións bronquiais tras o transplante pulmonar seguen representando un importante desafío clínico, debido a que asocian una morbimortalidade significativa. Identificáronse varios factores de risco, sendo o compromiso isquémico na anastomose bronquial un dos máis relevantes no desenvolvemento destas complicacións. A estenose bronquial é a complicación máis frecuentemente descrita. Outras inclúen a dehiscencia bronquial, a broncomalacia e as fístulas bronquiais. O diagnóstico baséase principalmente na broncoscopia, mentres que a tomografía computarizada (TAC) achega utilidade tanto no diagnóstico como na planificación prequirúrxica. As opcións terapéuticas inclúen dende técnicas endoscópicas ata intervencións cirúrxicas. Obxetivo: Realizar unha revisión sistemática da literatura sobre as estratexias actuais para o tratamento das complicacións bronquiais en pacientes trasplantados de pulmón. Preténdese identificar e analizar as distintas opcións terapéuticas dispoñibles, incluíndo tratamentos farmacolóxicos, cirúrxicos e endoscópicos; avaliar a súa eficacia clínica segundo a evidencia científica; valorar os posibles efectos adversos destas intervencións e, finalmente, propor recomendacións baseadas na evidencia para o seu manexo clínico. Material e Métodos: Revisión sistemática realizada en febreiro de 2025, con artigos publicados entre 2005 e 2025 na base de datos PubMed. Resultado: Identificáronse 237 artigos na busca inicial. Tras aplicar os criterios de selección, incluíronse 30 artigos para a análise final. Conclusións: Existe unha alta heteroxeneidade nas estratexias terapéuticas, reflexo da falta de protocolos estandarizados. A dilatación con balón é o tratamento de elección nas estenoses, aínda que presenta unha alta taxa de recurrencia. Os stents endobronquiais son eficaces, pero presentan efectos adversos. Os SEMS destacan como tratamento nas dehiscencias. O manexo da broncomalacia é xeralmente conservador e/ou endoscópico. As fístulas requiren un enfoque escalonado e un diagnóstico precoz. Destácase a necesidade de estudos comparativos de calidade e de investigar alternativas terapéuticas innovadoras.
Introdución: As complicacións bronquiais tras o transplante pulmonar seguen representando un importante desafío clínico, debido a que asocian una morbimortalidade significativa. Identificáronse varios factores de risco, sendo o compromiso isquémico na anastomose bronquial un dos máis relevantes no desenvolvemento destas complicacións. A estenose bronquial é a complicación máis frecuentemente descrita. Outras inclúen a dehiscencia bronquial, a broncomalacia e as fístulas bronquiais. O diagnóstico baséase principalmente na broncoscopia, mentres que a tomografía computarizada (TAC) achega utilidade tanto no diagnóstico como na planificación prequirúrxica. As opcións terapéuticas inclúen dende técnicas endoscópicas ata intervencións cirúrxicas. Obxetivo: Realizar unha revisión sistemática da literatura sobre as estratexias actuais para o tratamento das complicacións bronquiais en pacientes trasplantados de pulmón. Preténdese identificar e analizar as distintas opcións terapéuticas dispoñibles, incluíndo tratamentos farmacolóxicos, cirúrxicos e endoscópicos; avaliar a súa eficacia clínica segundo a evidencia científica; valorar os posibles efectos adversos destas intervencións e, finalmente, propor recomendacións baseadas na evidencia para o seu manexo clínico. Material e Métodos: Revisión sistemática realizada en febreiro de 2025, con artigos publicados entre 2005 e 2025 na base de datos PubMed. Resultado: Identificáronse 237 artigos na busca inicial. Tras aplicar os criterios de selección, incluíronse 30 artigos para a análise final. Conclusións: Existe unha alta heteroxeneidade nas estratexias terapéuticas, reflexo da falta de protocolos estandarizados. A dilatación con balón é o tratamento de elección nas estenoses, aínda que presenta unha alta taxa de recurrencia. Os stents endobronquiais son eficaces, pero presentan efectos adversos. Os SEMS destacan como tratamento nas dehiscencias. O manexo da broncomalacia é xeralmente conservador e/ou endoscópico. As fístulas requiren un enfoque escalonado e un diagnóstico precoz. Destácase a necesidade de estudos comparativos de calidade e de investigar alternativas terapéuticas innovadoras.
Dirección
RIVO VAZQUEZ, JOSE EDUARDO (Titoría)
Fernández Prado, Ricardo Cotitoría
Delgado Roel, María Cotitoría
RIVO VAZQUEZ, JOSE EDUARDO (Titoría)
Fernández Prado, Ricardo Cotitoría
Delgado Roel, María Cotitoría
Tribunal
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
O Fruquintinib na oncoloxía moderna: unha revisión sistemática da sua eficacia e seguridade nos últimos 10 anos
Autoría
I.B.G.
Grao en Medicina
I.B.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O cancro colorrectal metastásico (CCRm) é unha das principais causas de morbilidade e mortalidade a nivel mundial, cun prognóstico desfavorable debido á súa alta incidencia e taxas de supervivencia limitadas. Nos últimos anos observouse unha mellora nos resultados clínicos grazas aos avances na quimioterapia, inmunoterapia e terapias dirixidas, pero segue sendo necesaria a búsqueda de novos tratamentos máis específicos e efectivos que non repercutan na calidade de vida do paciente. O fruquintinib, un inhibidor selectivo da tirosina quinasa dos receptores do factor de crecemento endotelial vascular (VEGFR) -1, -2 e -3, amosou resultados prometedores en termos de eficacia e seguridade. Deseñado para bloquear a angioxénese tumoral, o fruquintinib foi avaliado principalmente en pacientes con CCRm que esgotaron as opcións terapéuticas estándar, demostrando a súa eficacia en ensaios clínicos. Neste traballo proponse unha revisión sistemática da literatura científica publicada nos últimos 10 anos, co obxectivo de avaliar a eficacia e seguridade do fruquintinib, centrándose especialmente na súa aplicación no tratamento do CCRm. Os obxectivos principais dos estudos incluídos abarcan a supervivencia libre de progresión (PFS), a supervivencia global (OS), e o perfil de seguridade do fármaco en comparación con placebo ou outros axentes dirixidos.
O cancro colorrectal metastásico (CCRm) é unha das principais causas de morbilidade e mortalidade a nivel mundial, cun prognóstico desfavorable debido á súa alta incidencia e taxas de supervivencia limitadas. Nos últimos anos observouse unha mellora nos resultados clínicos grazas aos avances na quimioterapia, inmunoterapia e terapias dirixidas, pero segue sendo necesaria a búsqueda de novos tratamentos máis específicos e efectivos que non repercutan na calidade de vida do paciente. O fruquintinib, un inhibidor selectivo da tirosina quinasa dos receptores do factor de crecemento endotelial vascular (VEGFR) -1, -2 e -3, amosou resultados prometedores en termos de eficacia e seguridade. Deseñado para bloquear a angioxénese tumoral, o fruquintinib foi avaliado principalmente en pacientes con CCRm que esgotaron as opcións terapéuticas estándar, demostrando a súa eficacia en ensaios clínicos. Neste traballo proponse unha revisión sistemática da literatura científica publicada nos últimos 10 anos, co obxectivo de avaliar a eficacia e seguridade do fruquintinib, centrándose especialmente na súa aplicación no tratamento do CCRm. Os obxectivos principais dos estudos incluídos abarcan a supervivencia libre de progresión (PFS), a supervivencia global (OS), e o perfil de seguridade do fármaco en comparación con placebo ou outros axentes dirixidos.
Dirección
LOPEZ LOPEZ, RAFAEL (Titoría)
ANIDO HERRANZ, URBANO Cotitoría
LOPEZ LOPEZ, RAFAEL (Titoría)
ANIDO HERRANZ, URBANO Cotitoría
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
Manobras de corrección secuencial no tratamento cirúrxico da escoliose idiopática do adolescente con curvas dobres (Lenke 3).
Autoría
A.L.A.
Grao en Medicina
A.L.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A escoliose idiopática do adolescente é unha deformidade da columna vertebral nos tres planos, definida por unha curvatura no plano coronal superior aos 10 graos mediante a medición de Cobb. As curvas dobres (Lenke 3 e 6) supoñen o 11% dos casos, e o tratamento estándar é a instrumentación e artrodesis posterior de ambas as curvas (torácica e lumbar). Entre os cirurxiáns existe heteroxeneidade nas opinións á hora de planificar a estratexia cirúrxica para un mesmo paciente, onde o equilibrio da columna soe primar sobre o grao de corrección acadado. Obxectivo: Comparar a porcentaxe de corrección da curva na escoliose idiopática do adolescente con curvas dobres e compoñente principal na columna torácica (Lenke 3) segundo as distintas manobras de redución utilizadas. Material e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica mediante a busca sistemática de artigos publicados en distintas bases de datos en liña (PubMed, SciELO, Dialnet, The Cochrane Library e Science Direct). Resultados: Atopáronse 132 artigos, dos cales se seleccionaron 5, que incluían un total de 143 pacientes operados. Ademais, inclúese un estudo ambispectivo realizado polo Dr. Máximo Alberto Diez Ulloa, con 16 pacientes operadas por el mesmo entre 2017 e 2025 no Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela. Conclusións: Non se identificou unha técnica cirúrxica claramente superior. Non se observaron diferenzas estatisticamente significativas nas porcentaxes de corrección das curvas torácicas nin lumbares entre os distintos grupos cirúrxicos analizados (Kruskal-Wallis: p valor mayor que 0.05 en ambos casos). Recoméndase analizar outros parámetros que poidan influír no resultado da cirurxía, como o equilibrio sagital e coronal, as complicacións cirúrxicas e o perfil sagital, para obter conclusións máis precisas e completas.
Introdución: A escoliose idiopática do adolescente é unha deformidade da columna vertebral nos tres planos, definida por unha curvatura no plano coronal superior aos 10 graos mediante a medición de Cobb. As curvas dobres (Lenke 3 e 6) supoñen o 11% dos casos, e o tratamento estándar é a instrumentación e artrodesis posterior de ambas as curvas (torácica e lumbar). Entre os cirurxiáns existe heteroxeneidade nas opinións á hora de planificar a estratexia cirúrxica para un mesmo paciente, onde o equilibrio da columna soe primar sobre o grao de corrección acadado. Obxectivo: Comparar a porcentaxe de corrección da curva na escoliose idiopática do adolescente con curvas dobres e compoñente principal na columna torácica (Lenke 3) segundo as distintas manobras de redución utilizadas. Material e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica mediante a busca sistemática de artigos publicados en distintas bases de datos en liña (PubMed, SciELO, Dialnet, The Cochrane Library e Science Direct). Resultados: Atopáronse 132 artigos, dos cales se seleccionaron 5, que incluían un total de 143 pacientes operados. Ademais, inclúese un estudo ambispectivo realizado polo Dr. Máximo Alberto Diez Ulloa, con 16 pacientes operadas por el mesmo entre 2017 e 2025 no Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela. Conclusións: Non se identificou unha técnica cirúrxica claramente superior. Non se observaron diferenzas estatisticamente significativas nas porcentaxes de corrección das curvas torácicas nin lumbares entre os distintos grupos cirúrxicos analizados (Kruskal-Wallis: p valor mayor que 0.05 en ambos casos). Recoméndase analizar outros parámetros que poidan influír no resultado da cirurxía, como o equilibrio sagital e coronal, as complicacións cirúrxicas e o perfil sagital, para obter conclusións máis precisas e completas.
Dirección
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Domínguez Barreiro, Henrique Cotitoría
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Domínguez Barreiro, Henrique Cotitoría
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
Tornillos de osteosíntese e artrodesis posterior en fracturas de odontoides tipo II en anciáns: unha revisión sistemática.
Autoría
L.A.B.A.
Grao en Medicina
L.A.B.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Obxectivos: Comparar a osteosíntese directa (OD) coa fusión espinal posterior (PSF) no tratamento da fractura de odontoides tipo II no ancián en termos de resultados cirúrxicos e funcionais para comprobar que técnica é mellor para o paciente. Métodos: Realizouse unha busca sistemática de artigos na plataforma PubMed mediante unha serie de criterios de elexibilidade, para a posterior extracción de datos daqueles artigos válidos e dispoñibles. Resultados: Obtivéronse 12 artigos válidos para a revisión. Recopilaronse resultados dispersos nas tres principais variables de interese (complicacións, consolidación ósea e mortalidade). Os tempos operatorios e de estancia hospitalaria foron menores na osteosíntese directa. A consolidación foi superior na fusión espinal posterior. A mortalidade foi emparellada en ambas series. Conclusión: Tanto a osteosíntese directa como a fusión espinal posterior son técnicas válidas e eficaces no tratamento desta patoloxía, non obstante, non hai ningunha que destaque por riba da outra de forma global, recomendando escoller unha ou outra de maneira individualizada dependendo da situación de cada paciente.
Obxectivos: Comparar a osteosíntese directa (OD) coa fusión espinal posterior (PSF) no tratamento da fractura de odontoides tipo II no ancián en termos de resultados cirúrxicos e funcionais para comprobar que técnica é mellor para o paciente. Métodos: Realizouse unha busca sistemática de artigos na plataforma PubMed mediante unha serie de criterios de elexibilidade, para a posterior extracción de datos daqueles artigos válidos e dispoñibles. Resultados: Obtivéronse 12 artigos válidos para a revisión. Recopilaronse resultados dispersos nas tres principais variables de interese (complicacións, consolidación ósea e mortalidade). Os tempos operatorios e de estancia hospitalaria foron menores na osteosíntese directa. A consolidación foi superior na fusión espinal posterior. A mortalidade foi emparellada en ambas series. Conclusión: Tanto a osteosíntese directa como a fusión espinal posterior son técnicas válidas e eficaces no tratamento desta patoloxía, non obstante, non hai ningunha que destaque por riba da outra de forma global, recomendando escoller unha ou outra de maneira individualizada dependendo da situación de cada paciente.
Dirección
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Tribunal
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
Eficacia e seguridade da miotomía de Heller laparoscópica fronte á miotomía endoscópica (POEM): unha revisión sistemática da literatura.
Autoría
A.B.A.
Grao en Medicina
A.B.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Obxectivos: comparar a eficacia da miotomía de Heller laparoscópica (LHM) fronte á miotomía endoscópica peroral (POEM) no tratamento da acalasia primaria, coa melloría sintomática medida a través do Eckardt Score coma variable principal; ademais, avaliáronse outros aspectos coma as complicacións, recorrencias e variables perioperatorias. Métodos: leváronse a cabo búsquedas de artigos de forma sistemática nas bases de datos PubMed, Web of Science e na librería Cochrane, para a posterior lectura e extracción de información daqueles que cumpriron cos criterios de elixibilidade. Resultados: un total de 15 estudos foron seleccionados para formar parte desta revisión. Alcanzouse o éxito terapéutico nos dous grupos en todos os estudios. As taxas de complicacións e recorrencias foron variables. Detectouse unha maior incidencia de enfermidade por refluxo gastroesofáxico no grupo tratado con POEM. Os tempos de intervención e de estancia hospitalaria foron significativamente menores en POEM. Conclusión: LHM asociado a funduplicatura e POEM son dúas técnicas cunha eficacia no alivio sintomático da acalasia primaria similar, sen embargo, POEM ofrece tempos de recuperación máis precoces, a costas dunhas taxas de enfermidade por refluxo gastroesofáxico posteriores discretamente maiores.
Obxectivos: comparar a eficacia da miotomía de Heller laparoscópica (LHM) fronte á miotomía endoscópica peroral (POEM) no tratamento da acalasia primaria, coa melloría sintomática medida a través do Eckardt Score coma variable principal; ademais, avaliáronse outros aspectos coma as complicacións, recorrencias e variables perioperatorias. Métodos: leváronse a cabo búsquedas de artigos de forma sistemática nas bases de datos PubMed, Web of Science e na librería Cochrane, para a posterior lectura e extracción de información daqueles que cumpriron cos criterios de elixibilidade. Resultados: un total de 15 estudos foron seleccionados para formar parte desta revisión. Alcanzouse o éxito terapéutico nos dous grupos en todos os estudios. As taxas de complicacións e recorrencias foron variables. Detectouse unha maior incidencia de enfermidade por refluxo gastroesofáxico no grupo tratado con POEM. Os tempos de intervención e de estancia hospitalaria foron significativamente menores en POEM. Conclusión: LHM asociado a funduplicatura e POEM son dúas técnicas cunha eficacia no alivio sintomático da acalasia primaria similar, sen embargo, POEM ofrece tempos de recuperación máis precoces, a costas dunhas taxas de enfermidade por refluxo gastroesofáxico posteriores discretamente maiores.
Dirección
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
Revisión da literatura e valoración do pronóstico en pacientes con malformación de Arnold Chiari i con siringomielia
Autoría
M.L.G.A.
Grao en Medicina
M.L.G.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción: A malformación de Arnold-Chiari tipo I (MC-I) é unha enfermidade conxénita caracterizada polo descenso das amígdalas cerebelosas maior o igual 5 mm a través da charnela occipito- cervical. Esta malformación asóciase frecuentemente á siringomielia e pode provocar síntomas como cefalea, alteracións sensitivas, motoras entre outros. Na actualidade, a resonancia magnética (RM) é o método diagnóstico de elección. O tratamento cirúrxico máis habitual consiste na descompresión da fosa posterior con laminectomía de C1, con ou sen duraplastia. Obxectivos: O obxectivo desde Traballo de Fin de Grao é analizar os resultados clínicos e radiolóxicos en pacientes con MC-I asociada a siringomielia, en función da técnica cirúrxica empregada. Preténdese determinar se estas técnicas producen melloría clínica, radiolóxica ou ambas, así como valorar a necesidade de realizar probas de imaxe no seguimiento postoperatorio. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica mediante unha busca na base de datos PubMed, seleccionando estudos comparativos e observacionais publicados entre 2001 e 2025. Ademais, revisáronse historia clínicas procedentes do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela. Conclusión: Os resultados amosan que a técnica cirúrxica máis utilizada foi a descompresión da fosa posterior con laminectomía de C1 e duraplastia, aplicada en pacientes cun rango amplo de idades e diferentes graos de descenso amigdalino. Observouse unha mellor evolución clínica e radiolóxica nos pacientes aos que se lles realizou duraplastia, cunha redución máis evidente do tamaño da siringomielia. Aínda que a melloría clínica non sempre se correlacionou cos cambios radiolóxicos, na maioría dos casos cunha diminución da siringomielia tamén se observou unha melloría sintomática. A ausencia de RM postoperatoria limita a avaliación obxectiva, o que subliña a importancia de incluíla no seguimiento.
Introducción: A malformación de Arnold-Chiari tipo I (MC-I) é unha enfermidade conxénita caracterizada polo descenso das amígdalas cerebelosas maior o igual 5 mm a través da charnela occipito- cervical. Esta malformación asóciase frecuentemente á siringomielia e pode provocar síntomas como cefalea, alteracións sensitivas, motoras entre outros. Na actualidade, a resonancia magnética (RM) é o método diagnóstico de elección. O tratamento cirúrxico máis habitual consiste na descompresión da fosa posterior con laminectomía de C1, con ou sen duraplastia. Obxectivos: O obxectivo desde Traballo de Fin de Grao é analizar os resultados clínicos e radiolóxicos en pacientes con MC-I asociada a siringomielia, en función da técnica cirúrxica empregada. Preténdese determinar se estas técnicas producen melloría clínica, radiolóxica ou ambas, así como valorar a necesidade de realizar probas de imaxe no seguimiento postoperatorio. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica mediante unha busca na base de datos PubMed, seleccionando estudos comparativos e observacionais publicados entre 2001 e 2025. Ademais, revisáronse historia clínicas procedentes do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela. Conclusión: Os resultados amosan que a técnica cirúrxica máis utilizada foi a descompresión da fosa posterior con laminectomía de C1 e duraplastia, aplicada en pacientes cun rango amplo de idades e diferentes graos de descenso amigdalino. Observouse unha mellor evolución clínica e radiolóxica nos pacientes aos que se lles realizou duraplastia, cunha redución máis evidente do tamaño da siringomielia. Aínda que a melloría clínica non sempre se correlacionou cos cambios radiolóxicos, na maioría dos casos cunha diminución da siringomielia tamén se observou unha melloría sintomática. A ausencia de RM postoperatoria limita a avaliación obxectiva, o que subliña a importancia de incluíla no seguimiento.
Dirección
Aran Echabe, Eduardo (Titoría)
Aran Echabe, Eduardo (Titoría)
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
Abordaxe integral do doente paliativo
Autoría
A.L.D.M.
Grao en Medicina
A.L.D.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
RESUMO: INTRODUCIÓN: Os coidados paliativos (CCPP) son unha parte fundamental do manexo integral de doenzas graves, abarcando as catro esferas que conforman á persoa: a psicolóxica, a social, a espiritual e a física, podendo así apoiar ao paciente e a súa contorna. OBXECTIVO PRINCIPAL: Definir distintos aspectos de gran relevancia no paciente paliativo, para así poder levar a cabo un mellor control dos síntomas e acompañamento tanto do paciente como dos coidadores do mesmo. MATERIAL E MÉTODOS: Realízase unha revisión sistemática de literatura científica mediante unha busca en PubMed, Cochrane Library, SciELO, Dialnet e IBECS. Aplícanse criterios de inclusión e exclusión predefinidos, seleccionándose estudos publicados entre 2002 e 2024, en español e inglés, que aborden aspectos emocionáis, existenciáis e clínicos do sufrimento dos pacientes paliativos. RESULTADOS E DISCUSIÓN: A revisión amosa que a compresión sobre o desexo de morrer, así como a diferenciación entre a dor e o sufrimento, é escasa. Destaca a importancia do equipo multidisciplinar na atención integral. Con todo, evidencia a falta de protocolos claros e de formación específica; por iso, a maioría dos estudos incluídos presentan un carácter narrativoou reflexivo. Constátase unha notable carencia de investigación empíricas con rigorosa metodoloxía. CONCLUSIÓN: A escaseza de estudos sistemáticos e de calidade neste ámbito limita a posibilidade de establecer recomendacións firmes, reforzando e necesidade de investigación e formación profesional. O desexo de morrer e o sufrimento son fenómenos complexos que requiren unha atención específica e multidimensional. Para acadar a mellor calidade de vida de pacientes e acompañantes, é esencial un enfoque humanizado, interdisciplinar e eticamente fundamentado.
RESUMO: INTRODUCIÓN: Os coidados paliativos (CCPP) son unha parte fundamental do manexo integral de doenzas graves, abarcando as catro esferas que conforman á persoa: a psicolóxica, a social, a espiritual e a física, podendo así apoiar ao paciente e a súa contorna. OBXECTIVO PRINCIPAL: Definir distintos aspectos de gran relevancia no paciente paliativo, para así poder levar a cabo un mellor control dos síntomas e acompañamento tanto do paciente como dos coidadores do mesmo. MATERIAL E MÉTODOS: Realízase unha revisión sistemática de literatura científica mediante unha busca en PubMed, Cochrane Library, SciELO, Dialnet e IBECS. Aplícanse criterios de inclusión e exclusión predefinidos, seleccionándose estudos publicados entre 2002 e 2024, en español e inglés, que aborden aspectos emocionáis, existenciáis e clínicos do sufrimento dos pacientes paliativos. RESULTADOS E DISCUSIÓN: A revisión amosa que a compresión sobre o desexo de morrer, así como a diferenciación entre a dor e o sufrimento, é escasa. Destaca a importancia do equipo multidisciplinar na atención integral. Con todo, evidencia a falta de protocolos claros e de formación específica; por iso, a maioría dos estudos incluídos presentan un carácter narrativoou reflexivo. Constátase unha notable carencia de investigación empíricas con rigorosa metodoloxía. CONCLUSIÓN: A escaseza de estudos sistemáticos e de calidade neste ámbito limita a posibilidade de establecer recomendacións firmes, reforzando e necesidade de investigación e formación profesional. O desexo de morrer e o sufrimento son fenómenos complexos que requiren unha atención específica e multidimensional. Para acadar a mellor calidade de vida de pacientes e acompañantes, é esencial un enfoque humanizado, interdisciplinar e eticamente fundamentado.
Dirección
POSE REINO, ANTONIO DOMINGO (Titoría)
Hermida Porto, María Leticia Cotitoría
POSE REINO, ANTONIO DOMINGO (Titoría)
Hermida Porto, María Leticia Cotitoría
Tribunal
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Revisión bibliográfica sobre os aspectos clínicos, o diagnóstico e o tratamento da infección por Helicobacter Pylori na idade pediátrica
Autoría
M.R.G.
Grao en Medicina
M.R.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O Helicobacter pylori é un bacilo gramnegativo, de forma curva e microaerófilo. Ten unha gran predisposición pola mucosa gástrica, onde se asenta, e pode dar lugar a múltiples síntomas e patoloxías, sendo a gastrite crónica a máis frecuente de todas. A infección por esta bacteria, a cal se transmite de persoa a persoa e cuxo único reservorio é o ser humano, soe producirse durante a idade pediátrica dos individuos presentando unha gran prevalencia a nivel mundial. Por este motivo, é importante coñecer as principais diferenzas en canto ao manexo multidisciplinar desta bacteria no paciente pediátrico. Obxectivos: Realizar unha revisión bibliográfica da evidencia científica dispoñible acerca do manexo desta infección na idade pediátrica, abordando aspectos relevantes da clínica que produce, o seu diagnóstico e o seu tratamento, co obxectivo de esclarecer as principais diferenzas desta infección cando se produce en adultos e en nenos, e poder establecer unha guía de actuación común fronte a esta bacteria cando se presente en pacientes pediátricos. Método e materiais: Para realizar a revisión bibliográfica levarase a cabo a búsqueda de diferentes publicacións, realizadas tanto en inglés como en español, publicadas durante os últimos 5 anos e utilizando uns criterios de selección que nos permitan descartar aquelas publicación que non se adapten ao obxectivo da revisión. A búsqueda online levarase a cabo nas bases de datos PubMed e Dialnet, tamén se levará a cabo unha búsqueda de bibliografía física nas diferentes bibliotecas públicas da universidade de Santiago de Compostela. Conclusión: A infección por Helicobacter pylori nos pacientes pediátricos é un tema de especial relevancia, sobre todo nos países en vías de desenvolvemento, onde a prevalencia desta infección é moi elevada. Os nenos con esta bacteria soen manterse asintomáticos ou presentar síntomas moi inespecíficos. Para o diagnóstico desta infección en nenos, a diferencia de nos adultos, é necesario facer una endoscopia dixestiva alta para poder coller biopsias da mucosa gástrica, estas biopsias usaranse para o cultivo ou a PCR, que son os “gold standard” á hora de diagnosticar a nenos de esta infección, xa que nos permiten detectar tamén resistencias antibióticas; os métodos non invasivos poden reservarse para o seguimento post erradicación. O tratamento dos pacientes pediátricos debe facerse atendendo aos resultados do cultivo e da PCR, baseándonos no antibiograma do neno, en caso de non contar con esta información o tratamento farase en base as resistencias antibióticas xeográficas, intentando erradicar a bacteria de forma efectiva co primeiro tratamento; desaconsellase seguir o método “test and treat” como si se fai cos adultos. Hai que seguir investigando acerca deste tema para poder coñecer como se transmite esta bacteria e poder desenvolver métodos preventivos, avanzar e conseguir melloras nos métodos diagnósticos para que non sexan tan invasivos ou descubrir tratamentos novos que melloren as tasas de erradicación do Helicobacter pylori.
Introdución: O Helicobacter pylori é un bacilo gramnegativo, de forma curva e microaerófilo. Ten unha gran predisposición pola mucosa gástrica, onde se asenta, e pode dar lugar a múltiples síntomas e patoloxías, sendo a gastrite crónica a máis frecuente de todas. A infección por esta bacteria, a cal se transmite de persoa a persoa e cuxo único reservorio é o ser humano, soe producirse durante a idade pediátrica dos individuos presentando unha gran prevalencia a nivel mundial. Por este motivo, é importante coñecer as principais diferenzas en canto ao manexo multidisciplinar desta bacteria no paciente pediátrico. Obxectivos: Realizar unha revisión bibliográfica da evidencia científica dispoñible acerca do manexo desta infección na idade pediátrica, abordando aspectos relevantes da clínica que produce, o seu diagnóstico e o seu tratamento, co obxectivo de esclarecer as principais diferenzas desta infección cando se produce en adultos e en nenos, e poder establecer unha guía de actuación común fronte a esta bacteria cando se presente en pacientes pediátricos. Método e materiais: Para realizar a revisión bibliográfica levarase a cabo a búsqueda de diferentes publicacións, realizadas tanto en inglés como en español, publicadas durante os últimos 5 anos e utilizando uns criterios de selección que nos permitan descartar aquelas publicación que non se adapten ao obxectivo da revisión. A búsqueda online levarase a cabo nas bases de datos PubMed e Dialnet, tamén se levará a cabo unha búsqueda de bibliografía física nas diferentes bibliotecas públicas da universidade de Santiago de Compostela. Conclusión: A infección por Helicobacter pylori nos pacientes pediátricos é un tema de especial relevancia, sobre todo nos países en vías de desenvolvemento, onde a prevalencia desta infección é moi elevada. Os nenos con esta bacteria soen manterse asintomáticos ou presentar síntomas moi inespecíficos. Para o diagnóstico desta infección en nenos, a diferencia de nos adultos, é necesario facer una endoscopia dixestiva alta para poder coller biopsias da mucosa gástrica, estas biopsias usaranse para o cultivo ou a PCR, que son os “gold standard” á hora de diagnosticar a nenos de esta infección, xa que nos permiten detectar tamén resistencias antibióticas; os métodos non invasivos poden reservarse para o seguimento post erradicación. O tratamento dos pacientes pediátricos debe facerse atendendo aos resultados do cultivo e da PCR, baseándonos no antibiograma do neno, en caso de non contar con esta información o tratamento farase en base as resistencias antibióticas xeográficas, intentando erradicar a bacteria de forma efectiva co primeiro tratamento; desaconsellase seguir o método “test and treat” como si se fai cos adultos. Hai que seguir investigando acerca deste tema para poder coñecer como se transmite esta bacteria e poder desenvolver métodos preventivos, avanzar e conseguir melloras nos métodos diagnósticos para que non sexan tan invasivos ou descubrir tratamentos novos que melloren as tasas de erradicación do Helicobacter pylori.
Dirección
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Fernández Cebrián, Santiago Andrés Cotitoría
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Fernández Cebrián, Santiago Andrés Cotitoría
Tribunal
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
Revisión sistemática do tratamento e abordaxe da complicación infecciosa nas artroplastia de ombreiro tras fractura do húmero proximal.
Autoría
A.F.S.
Grao en Medicina
A.F.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A artroplastia de ombreiro é unha intervención cirúrxica cada vez máis frecuente, especialmente en pacientes de idade avanzada con fracturas complexas do húmero proximal. Unha das complicacións máis graves asociadas a este procedemento é a infección periprotésica, que implica unha alta morbilidade e complexidade terapéutica. Esta revisión sistemática analiza as estratexias actuais para o manexo desta complicación, centrando a atención na eficacia e funcionalidade das distintas opcións terapéuticas. Obxectivos: O obxectivo principal é revisar sistematicamente a literatura científica para valorar a eficacia das distintas estratexias terapéuticas fronte á infección en artroplastia de ombreiro en pacientes con fracturas. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica publicada entre 2015 e 2025 na base de datos PubMed. Seleccionáronse artigos en inglés ou castelán que fosen ensaios clínicos aleatorizados, revisións sistemáticas ou metaanálises. Aplicáronse filtros para restrinxir os estudos aos máis relevantes. Utilizouse a metodoloxía PRISMA para o proceso de selección. Resultados: Despois de aplicar a metodoloxía de busca, seleccionáronse 11 artigos para a súa lectura crítica completa. Os resultados amosan que o DAIR (desbridamento, antibióticos e retención do implante) é útil nas infeccións agudas por ser menos invasivo e ofrecer bos resultados funcionais, a pesar da súa maior taxa de reinfección (30%). Nas infeccións crónicas, as intervencións en un ou dous tempos son as máis eficaces, acadando taxas de erradicación superiores ao 90%, cunha lixeira vantaxe do procedemento en un tempo en canto a funcionalidade, custo e menor complicación. Outras opcións como a resección da prótese, os espazadores permanentes ou a terapia antibiótica supresiva teñen utilidade en casos seleccionados. Conclusións: Non existe un consenso definitivo sobre o tratamento ideal da infección en artroplastia de ombreiro. O DAIR segue a ser útil nas infeccións agudas. As revisións nun ou dous tempos son o tratamento de elección nas infeccións subagudas e crónicas, cunha posible superioridade da revisión nun tempo, aínda que se precisan máis estudos para confirmalo. As terapias alternativas deben reservarse para casos especiais con alta comorbilidade ou contraindicación cirúrxica.
Introdución: A artroplastia de ombreiro é unha intervención cirúrxica cada vez máis frecuente, especialmente en pacientes de idade avanzada con fracturas complexas do húmero proximal. Unha das complicacións máis graves asociadas a este procedemento é a infección periprotésica, que implica unha alta morbilidade e complexidade terapéutica. Esta revisión sistemática analiza as estratexias actuais para o manexo desta complicación, centrando a atención na eficacia e funcionalidade das distintas opcións terapéuticas. Obxectivos: O obxectivo principal é revisar sistematicamente a literatura científica para valorar a eficacia das distintas estratexias terapéuticas fronte á infección en artroplastia de ombreiro en pacientes con fracturas. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica publicada entre 2015 e 2025 na base de datos PubMed. Seleccionáronse artigos en inglés ou castelán que fosen ensaios clínicos aleatorizados, revisións sistemáticas ou metaanálises. Aplicáronse filtros para restrinxir os estudos aos máis relevantes. Utilizouse a metodoloxía PRISMA para o proceso de selección. Resultados: Despois de aplicar a metodoloxía de busca, seleccionáronse 11 artigos para a súa lectura crítica completa. Os resultados amosan que o DAIR (desbridamento, antibióticos e retención do implante) é útil nas infeccións agudas por ser menos invasivo e ofrecer bos resultados funcionais, a pesar da súa maior taxa de reinfección (30%). Nas infeccións crónicas, as intervencións en un ou dous tempos son as máis eficaces, acadando taxas de erradicación superiores ao 90%, cunha lixeira vantaxe do procedemento en un tempo en canto a funcionalidade, custo e menor complicación. Outras opcións como a resección da prótese, os espazadores permanentes ou a terapia antibiótica supresiva teñen utilidade en casos seleccionados. Conclusións: Non existe un consenso definitivo sobre o tratamento ideal da infección en artroplastia de ombreiro. O DAIR segue a ser útil nas infeccións agudas. As revisións nun ou dous tempos son o tratamento de elección nas infeccións subagudas e crónicas, cunha posible superioridade da revisión nun tempo, aínda que se precisan máis estudos para confirmalo. As terapias alternativas deben reservarse para casos especiais con alta comorbilidade ou contraindicación cirúrxica.
Dirección
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
Quinteiro Antolín, Tomás Luis Cotitoría
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
Quinteiro Antolín, Tomás Luis Cotitoría
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Avaliación do Impacto dos Sistemas de Insulina de Asa Pechada fronte a Plumas de Insulina no Control Metabólico da Diabetes Mellitus e na Satisfacción dos pacientes.
Autoría
C.C.F.
Grao en Medicina
C.C.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: Os sistemas de insulina de asa pechada son una ferramenta moi eficaz para o manexo dos pacientes con Diabetes Mellitus insulindependentes. Compóñense dun sensor continuo de glicosa e dunha bomba de insulina que, a través dun algoritmo, axusta a dose de insulina en función dos datos do sensor. Obxectivos: Avaliar o grado de satisfacción dos pacientes co cambio de tratamento de múltiples inxeccións de insulina diarias a sistemas de asa pechada, así como a variación dos parámetros do control metabólico e a correlación entre ambas as variables. Metodoloxía: Estudio observacional retrospectivo en 35 pacientes con Diabetes tipo 1 que pasaron de plumas de insulina a sistemas de asa pechada. Avaliouse a satisfacción co cambio de tratamento a través do cuestionario DTSQc e analizouse o cambio no control glicémico cos parámetros obtidos da monitorización continua de glicosa os 15 días previos ao comezo do tratamento co sistema de asa pechada e os 15 días previos á primeira consulta de seguimento. Resultados: A satisfacción co cambio de tratamento foi elevada, cunha mediana de 15 puntos (rango 7-18). O control metabólico mellorou de forma significativa: aumentou o %TIR (63% vs 78%), diminuíron o %CV (36% vs 31%), o %GMI (7,2% vs 6,7%) e o %TAR (34% vs 19%). O %TBR diminuíu aínda que non foi significativo (2% vs 1%, p=0,062). Observouse unha correlación positiva significativa entre a satisfacción e o %TIR (r=0,428), así como unha correlación negativa significativa entre a satisfacción e o %CV (r=0,349). Conclusións: O uso de sistemas de insulina de asa pechada mellora os parámetros do control glicémico e a satisfacción do paciente respecto ao tratamento con MDI. Neste estudo, a satisfacción correlacionouse de forma significativa coa melloría do control glicémico (aumento do %TIR e diminución do %CV).
Introdución: Os sistemas de insulina de asa pechada son una ferramenta moi eficaz para o manexo dos pacientes con Diabetes Mellitus insulindependentes. Compóñense dun sensor continuo de glicosa e dunha bomba de insulina que, a través dun algoritmo, axusta a dose de insulina en función dos datos do sensor. Obxectivos: Avaliar o grado de satisfacción dos pacientes co cambio de tratamento de múltiples inxeccións de insulina diarias a sistemas de asa pechada, así como a variación dos parámetros do control metabólico e a correlación entre ambas as variables. Metodoloxía: Estudio observacional retrospectivo en 35 pacientes con Diabetes tipo 1 que pasaron de plumas de insulina a sistemas de asa pechada. Avaliouse a satisfacción co cambio de tratamento a través do cuestionario DTSQc e analizouse o cambio no control glicémico cos parámetros obtidos da monitorización continua de glicosa os 15 días previos ao comezo do tratamento co sistema de asa pechada e os 15 días previos á primeira consulta de seguimento. Resultados: A satisfacción co cambio de tratamento foi elevada, cunha mediana de 15 puntos (rango 7-18). O control metabólico mellorou de forma significativa: aumentou o %TIR (63% vs 78%), diminuíron o %CV (36% vs 31%), o %GMI (7,2% vs 6,7%) e o %TAR (34% vs 19%). O %TBR diminuíu aínda que non foi significativo (2% vs 1%, p=0,062). Observouse unha correlación positiva significativa entre a satisfacción e o %TIR (r=0,428), así como unha correlación negativa significativa entre a satisfacción e o %CV (r=0,349). Conclusións: O uso de sistemas de insulina de asa pechada mellora os parámetros do control glicémico e a satisfacción do paciente respecto ao tratamento con MDI. Neste estudo, a satisfacción correlacionouse de forma significativa coa melloría do control glicémico (aumento do %TIR e diminución do %CV).
Dirección
Fernández Rodríguez, Eva (Titoría)
Seoane Cruz, Inés Cotitoría
Fernández Rodríguez, Eva (Titoría)
Seoane Cruz, Inés Cotitoría
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
Histiocitose de células de Langerhans; estudo clínicopatolóxico retrospectivo e avances no seu manexo diagnóstico e terapéutico
Autoría
O.M.O.
Grao en Medicina
O.M.O.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: A histiocitose de células de Langerhans (HCL) é unha neoplasia pouco frecuente de células mieloides dendríticas CD207+ e CD1a+, causada por mutacións activadoras na vía MAPK, principalmente BRAFV600E. Pode presentarse a calquera idade e afectar a múltiples órganos. Estase investigando a aplicación das terapias dirixidas á vía MAPK e o papel prognóstico da mutación BRAFV600E. Material e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica narrativa sobre a HCL e estudáronse os casos diagnosticados entre 2014 e 2024 no Complexo Hospitalario Universitario de Santiago de Compostela (CHUS). Os datos obtidos foron contrastados co descrito na literatura. Resultados: A serie consta de 15 casos de entre 17 días e 79 anos, e unha relación varón-muller de 2:1. As localizacións máis frecuentes foron o esqueleto, a pel e os ganglios linfáticos. 4 pacientes presentaron enfermidade multisistémica, 2 con afectación de órgano de risco. O estudo anatomopatolóxico revelou histiocitos grandes con núcleos fendidos e positividade para CD207 e CD1a. A análise molecular realizouse en 5 pacientes, identificando a mutación BRAFV600E en 3 deles. Os tratamentos incluíron quimioterapia sistémica, terapias locais e observación. Faleceron 3 pacientes a causa doutras neoplasias. Conclusións: A HCL é unha enfermidade pouco frecuente, cunha presentación clínica moi variable. Os marcadores inmunohistoquímicos esenciais para o seu diagnóstico son CD207 e CD1a. Recoméndase buscar a presenza da mutación BRAFV600E e, en caso de non detectarse, estudar outras alteracións da vía MAPK. O tratamento débese axustar á localización e ao risco da enfermidade. A supervivencia é moi boa, pero non son infrecuentes as recaídas e as secuelas permanentes. Os recentes estudos con inhibidores de BRAF e MEK amosan resultados prometedores.
Antecedentes: A histiocitose de células de Langerhans (HCL) é unha neoplasia pouco frecuente de células mieloides dendríticas CD207+ e CD1a+, causada por mutacións activadoras na vía MAPK, principalmente BRAFV600E. Pode presentarse a calquera idade e afectar a múltiples órganos. Estase investigando a aplicación das terapias dirixidas á vía MAPK e o papel prognóstico da mutación BRAFV600E. Material e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica narrativa sobre a HCL e estudáronse os casos diagnosticados entre 2014 e 2024 no Complexo Hospitalario Universitario de Santiago de Compostela (CHUS). Os datos obtidos foron contrastados co descrito na literatura. Resultados: A serie consta de 15 casos de entre 17 días e 79 anos, e unha relación varón-muller de 2:1. As localizacións máis frecuentes foron o esqueleto, a pel e os ganglios linfáticos. 4 pacientes presentaron enfermidade multisistémica, 2 con afectación de órgano de risco. O estudo anatomopatolóxico revelou histiocitos grandes con núcleos fendidos e positividade para CD207 e CD1a. A análise molecular realizouse en 5 pacientes, identificando a mutación BRAFV600E en 3 deles. Os tratamentos incluíron quimioterapia sistémica, terapias locais e observación. Faleceron 3 pacientes a causa doutras neoplasias. Conclusións: A HCL é unha enfermidade pouco frecuente, cunha presentación clínica moi variable. Os marcadores inmunohistoquímicos esenciais para o seu diagnóstico son CD207 e CD1a. Recoméndase buscar a presenza da mutación BRAFV600E e, en caso de non detectarse, estudar outras alteracións da vía MAPK. O tratamento débese axustar á localización e ao risco da enfermidade. A supervivencia é moi boa, pero non son infrecuentes as recaídas e as secuelas permanentes. Os recentes estudos con inhibidores de BRAF e MEK amosan resultados prometedores.
Dirección
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Titoría)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Titoría)
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Microbiota intestinal e anorexia nerviosa
Autoría
T.S.B.
Grao en Medicina
T.S.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Contexto A anorexia nerviosa (AN) é un trastorno da conduta alimentaria con graves consecuencias físicas e psicolóxicas, sendo unha das principais causas de morbilidade e mortalidade entre os trastornos psiquiátricos. A súa prevalencia a nivel global varía según o sexo e a idade. - Nas mulleres: A prevalencia ao longo da vida estímase entre o 0,1% e o 2%, sendo máis común nas adolescentes e mulleres novas. - Nos homes, a prevalencia é significativamente máis baixa, con estimacións que varían entre o 0,2% e o 0,3%. En canto á incidencia global no momento actual, tamén existen diferenzas entre sexos e idades, reflectindo os seguintes datos: - Mulleres adolescentes: A incidencia anual varía entre 8 e 13 casos novos por cada 100.000 persoas. - Mulleres novas (15-24 anos): A incidencia neste caso é máis alta, chegando até 200 casos por cada 100.000 persoas ao ano. - Homes: Arredor de 1 a 5 casos novos por cada 100.000 persoas ao ano. Neste contexto, a microbiota intestinal emerxeu como un factor clave na regulación do metabolismo, do sistema inmunitario e do eixe intestino-cerebro. Investigacións recentes demostraron que os pacientes con AN presentan alteracións na composición da súa microbiota, o que pode influír na regulación do apetito, no estado de ánimo e na resposta inflamatoria, contribuíndo ao mantemento da enfermidade. Comprender a interacción entre a microbiota intestinal e a AN non só amplía a nosa visión sobre a súa fisiopatoloxía, senón que tamén abre novas oportunidades terapéuticas, como a modulación dietética ou o uso de probióticos, para mellorar a recuperación e o benestar dos pacientes. Obxectivos O principal obxectivo deste traballo é coñecer a relación entre a composición e a función da microbiota intestinal e o desenvolvemento da AN. Ademais, búscase analizar os efectos das intervencións con prebióticos e probióticos sobre a enfermidade. Metodoloxía Realizouse unha revisión sistemática dos artigos publicados nos últimos 10 anos mediante as bases de datos PubMed, Cochrane Library e Scopus, seguindo as recomendacións da metodoloxía PRISMA. Tras a aplicación de filtros de inclusión e exclusión, identificáronse as publicacións máis relevantes en relación cos obxectivos do estudo. Resultados Nos diferentes estudos analizados atopáronse evidencias sobre o papel da microbiota intestinal na fisiopatoloxía da AN, así como diferenzas na súa composición entre individuos con esta patoloxía e individuos sans. Existe certa correlación entre os achados e cambios no sistema inmunitario, na vía serotoninérxica e na produción de ácidos graxos de cadea curta implicados na patoxenia da enfermidade, entre outros. Conclusións A pesar de que a evidencia recente suxire un papel crucial da microbiota intestinal na patoxénese da AN, seguen sendo necesarias investigacións máis rigorosas e lonxitudinais para determinar se as alteracións microbianas son unha causa ou unha consecuencia do trastorno.
Contexto A anorexia nerviosa (AN) é un trastorno da conduta alimentaria con graves consecuencias físicas e psicolóxicas, sendo unha das principais causas de morbilidade e mortalidade entre os trastornos psiquiátricos. A súa prevalencia a nivel global varía según o sexo e a idade. - Nas mulleres: A prevalencia ao longo da vida estímase entre o 0,1% e o 2%, sendo máis común nas adolescentes e mulleres novas. - Nos homes, a prevalencia é significativamente máis baixa, con estimacións que varían entre o 0,2% e o 0,3%. En canto á incidencia global no momento actual, tamén existen diferenzas entre sexos e idades, reflectindo os seguintes datos: - Mulleres adolescentes: A incidencia anual varía entre 8 e 13 casos novos por cada 100.000 persoas. - Mulleres novas (15-24 anos): A incidencia neste caso é máis alta, chegando até 200 casos por cada 100.000 persoas ao ano. - Homes: Arredor de 1 a 5 casos novos por cada 100.000 persoas ao ano. Neste contexto, a microbiota intestinal emerxeu como un factor clave na regulación do metabolismo, do sistema inmunitario e do eixe intestino-cerebro. Investigacións recentes demostraron que os pacientes con AN presentan alteracións na composición da súa microbiota, o que pode influír na regulación do apetito, no estado de ánimo e na resposta inflamatoria, contribuíndo ao mantemento da enfermidade. Comprender a interacción entre a microbiota intestinal e a AN non só amplía a nosa visión sobre a súa fisiopatoloxía, senón que tamén abre novas oportunidades terapéuticas, como a modulación dietética ou o uso de probióticos, para mellorar a recuperación e o benestar dos pacientes. Obxectivos O principal obxectivo deste traballo é coñecer a relación entre a composición e a función da microbiota intestinal e o desenvolvemento da AN. Ademais, búscase analizar os efectos das intervencións con prebióticos e probióticos sobre a enfermidade. Metodoloxía Realizouse unha revisión sistemática dos artigos publicados nos últimos 10 anos mediante as bases de datos PubMed, Cochrane Library e Scopus, seguindo as recomendacións da metodoloxía PRISMA. Tras a aplicación de filtros de inclusión e exclusión, identificáronse as publicacións máis relevantes en relación cos obxectivos do estudo. Resultados Nos diferentes estudos analizados atopáronse evidencias sobre o papel da microbiota intestinal na fisiopatoloxía da AN, así como diferenzas na súa composición entre individuos con esta patoloxía e individuos sans. Existe certa correlación entre os achados e cambios no sistema inmunitario, na vía serotoninérxica e na produción de ácidos graxos de cadea curta implicados na patoxenia da enfermidade, entre outros. Conclusións A pesar de que a evidencia recente suxire un papel crucial da microbiota intestinal na patoxénese da AN, seguen sendo necesarias investigacións máis rigorosas e lonxitudinais para determinar se as alteracións microbianas son unha causa ou unha consecuencia do trastorno.
Dirección
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Gómez Ramiro, Marta Cotitoría
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Gómez Ramiro, Marta Cotitoría
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
O papel da inmunoterapia no cancro de endometrio metastásico
Autoría
J.B.M.
Grao en Medicina
J.B.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O cancro de endometrio (CE) é a neoplasia xinecolóxica máis común nos países desenvolvidos e presenta un aumento progresivo na súa incidencia. Aínda que a maioría dos casos se diagnostican en estadios iniciais, unha proporción significativa progresa a estadios avanzados ou metastásicos, onde as opcións terapéuticas son limitadas e a supervivencia é máis baixa. Este traballo realiza unha revisión sistemática da evidencia actual sobre o papel da inmunoterapia no tratamento do cancro de endometrio metastásico, con especial atención á clasificación molecular do tumor e á súa utilidade na selección de tratamentos personalizados. Analízanse os principais fármacos inmunoterapéuticos utilizados neste contexto, Pembrolizumab, Dostarlimab e Durvalumab, tanto en monoterapia como en combinación con quimioterapia ou inhibidores de PARP (Olaparib), a través dos ensaios clínicos máis relevantes (RUBY, NRG-GY018, DUO-E, ATTEND e KEYNOTE-775). Para iso, realizouse unha busca bibliográfica na base de datos PubMed e incluíronse 36 artigos na revisión. Os resultados demostran que a inmunoterapia mellora significativamente a supervivencia libre de progresión en pacientes con tumores con inestabilidade de microsatélites (MSI-H) ou deficiencia no sistema de reparación de erros de emparellamento (dMMR), e ofrece beneficios moderados tamén en tumores con estabilidade de microsatélites (pMMR) cando se combina con terapias dirixidas. A aprobación por parte da FDA e da EMA de varios destes tratamentos avala a súa eficacia en subgrupos seleccionados. A pesar dos avances, persisten retos importantes, como a identificación de biomarcadores predictivos máis precisos, a toxicidade asociada a determinadas combinacións terapéuticas e a necesidade de madurar os datos de supervivencia global. A inmunoterapia representa un cambio de paradigma no abordaxe do cancro de endometrio metastásico e perfílase como un piar clave no desenvolvemento dunha oncoloxía personalizada.
O cancro de endometrio (CE) é a neoplasia xinecolóxica máis común nos países desenvolvidos e presenta un aumento progresivo na súa incidencia. Aínda que a maioría dos casos se diagnostican en estadios iniciais, unha proporción significativa progresa a estadios avanzados ou metastásicos, onde as opcións terapéuticas son limitadas e a supervivencia é máis baixa. Este traballo realiza unha revisión sistemática da evidencia actual sobre o papel da inmunoterapia no tratamento do cancro de endometrio metastásico, con especial atención á clasificación molecular do tumor e á súa utilidade na selección de tratamentos personalizados. Analízanse os principais fármacos inmunoterapéuticos utilizados neste contexto, Pembrolizumab, Dostarlimab e Durvalumab, tanto en monoterapia como en combinación con quimioterapia ou inhibidores de PARP (Olaparib), a través dos ensaios clínicos máis relevantes (RUBY, NRG-GY018, DUO-E, ATTEND e KEYNOTE-775). Para iso, realizouse unha busca bibliográfica na base de datos PubMed e incluíronse 36 artigos na revisión. Os resultados demostran que a inmunoterapia mellora significativamente a supervivencia libre de progresión en pacientes con tumores con inestabilidade de microsatélites (MSI-H) ou deficiencia no sistema de reparación de erros de emparellamento (dMMR), e ofrece beneficios moderados tamén en tumores con estabilidade de microsatélites (pMMR) cando se combina con terapias dirixidas. A aprobación por parte da FDA e da EMA de varios destes tratamentos avala a súa eficacia en subgrupos seleccionados. A pesar dos avances, persisten retos importantes, como a identificación de biomarcadores predictivos máis precisos, a toxicidade asociada a determinadas combinacións terapéuticas e a necesidade de madurar os datos de supervivencia global. A inmunoterapia representa un cambio de paradigma no abordaxe do cancro de endometrio metastásico e perfílase como un piar clave no desenvolvemento dunha oncoloxía personalizada.
Dirección
LOPEZ LOPEZ, RAFAEL (Titoría)
Fernández Sobrado, Ignacio Cotitoría
LOPEZ LOPEZ, RAFAEL (Titoría)
Fernández Sobrado, Ignacio Cotitoría
Tribunal
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
Eficacia da dieta cetoxénica como tratamento para a epilepsia infantil refractaria
Autoría
M.I.C.G.
Grao en Medicina
M.I.C.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A epilepsia refractaria infantil representa un reto clínico relevante, dado que os pacientes non logra controlar as súas crises epilépticas co tratamento farmacolóxico convencional. A dieta cetoxénica resurdiu como unha alternativa terapéutica eficaz, caracterizada por un alto contido en graxa, un baixo achegue de hidratos de carbono e un consumo moderado de proteínas, que induce un estado de cetose con potencial efecto antiepiléptico. Este traballo consiste nunha revisión bibliográfica que avalía a eficacia da dieta cetoxénica no tratamento da epilepsia refractaria en poboación pediátrica. Analizáronse 25 estudos publicados entre 2020 e 2024 que cumpriron criterios de inclusión, centrados na redución da frecuencia e intensidade das crises, a aparición de efectos adversos e a mellora na calidade de vida. Os resultados mostran que a maioría dos pacientes experimentou unha redución de máis do 50% na frecuencia das crises, sendo máis efectiva en epilepsias de orixe xenética e en certos síndromes como Dravet e deficiencia de GLUT-1. Aínda que a dieta pode provocar efectos secundarios, dixestivos e metabólicos, estes foron xeralmente leves e controlables. As variantes menos restritivas, como a dieta Atkins modificada ou a de baixo índice glicémico, amosaron boa tolerancia e eficacia comparable. Observouse unha tendencia á redución no uso de fármacos antiepilépticos. Conclúese que a dieta cetoxénica, aplicada baixo supervisión multidisciplinar, constitúe unha ferramenta útil e segura no manexo da epilepsia refractaria infantil.
A epilepsia refractaria infantil representa un reto clínico relevante, dado que os pacientes non logra controlar as súas crises epilépticas co tratamento farmacolóxico convencional. A dieta cetoxénica resurdiu como unha alternativa terapéutica eficaz, caracterizada por un alto contido en graxa, un baixo achegue de hidratos de carbono e un consumo moderado de proteínas, que induce un estado de cetose con potencial efecto antiepiléptico. Este traballo consiste nunha revisión bibliográfica que avalía a eficacia da dieta cetoxénica no tratamento da epilepsia refractaria en poboación pediátrica. Analizáronse 25 estudos publicados entre 2020 e 2024 que cumpriron criterios de inclusión, centrados na redución da frecuencia e intensidade das crises, a aparición de efectos adversos e a mellora na calidade de vida. Os resultados mostran que a maioría dos pacientes experimentou unha redución de máis do 50% na frecuencia das crises, sendo máis efectiva en epilepsias de orixe xenética e en certos síndromes como Dravet e deficiencia de GLUT-1. Aínda que a dieta pode provocar efectos secundarios, dixestivos e metabólicos, estes foron xeralmente leves e controlables. As variantes menos restritivas, como a dieta Atkins modificada ou a de baixo índice glicémico, amosaron boa tolerancia e eficacia comparable. Observouse unha tendencia á redución no uso de fármacos antiepilépticos. Conclúese que a dieta cetoxénica, aplicada baixo supervisión multidisciplinar, constitúe unha ferramenta útil e segura no manexo da epilepsia refractaria infantil.
Dirección
López González, Francisco Javier (Titoría)
Rodríguez Osorio, Xiana Cotitoría
López González, Francisco Javier (Titoría)
Rodríguez Osorio, Xiana Cotitoría
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
Seguimento a cinco anos do deterioro da calidade de vida relacionada coa saúde: A evolución das persoas coidadoras con respecto ás non coidadoras.
Autoría
C.L.S.
Grao en Medicina
C.L.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: Unha persoa coidadora é aquela que coida ou que ten baixo o seu coidado algo ou a alguén. Esta labor pode ter un gran impacto na calidade de vida do coidador, afectando á súa saúde física, emocional e social. Debido ao modelo organizativo da nosa sociedade e á educación establecía, esta é e foi historicamente, unha tarefa levada a cabo por mulleres, polo que estes efectos na saúde pódense observar nelas cun maior grao de frecuencia. Obxectivos: Avaliar como evoluciona a calidade de vida relacionada coa saúde (CVRS) en persoas coidadoras respecto das non coidadoras nun período de cinco anos, utilizando para elo a enquisa SF-36 nunha mostra representativa dunha poboación rural. Material e métodos: Estudo poboacional desenvolto en tres fases no municipio de A Estrada (Pontevedra), centrado na calidade de vida relacionada coa saúde en persoas coidadoras. Na fase 1 (2012-2015) seleccionouse aleatoriamente unha mostra de 3500 individuos a partir do rexistro da Tarxeta Sanitaria; 1512 persoas foron finalmente incluídas. Na fase 2 (2020) avaliouse a evolución da CVRS mediante unha nova enquisa SF-36, incluíndo 164 participantes (82 persoas coidadoras e 82 non coidadoras) emparellados por idade e sexo. A fase 3 (Abril 2025) consta dunha breve entrevista telefónica coas persoas coidadoras para valorar posibles cambios no seu status no tempo transcorrido entre as fases 1 e 2. Resultados: As persoas coidadoras amosan maior prevalencia de mulleres e niveis educativos máis baixos. Non se observan diferenzas significativas na CVRS basal, pero tras cinco anos as persoas coidadoras (das cales un 81,6 % deixara de selo durante o seguimento) melloran no rol emocional e manteñen mellor autopercepción da saúde que as persoas non coidadoras. Conclusión: O traballo de coidados está sometido a claras desigualdades de xénero e socio-económicas, o que convirte ás persoas coidadoras nun grupo social amplo e vulnerable. Segundo o noso estudo, a calidade de vida relacionada coa saúde pode mellorar ao longo do temo, especialmente cando cede o traballo de coidados. As esferas máis afectadas -rol emocional e autopercepción da saúde- foron tamén as máis sensibles á evolución temporal.
Introdución: Unha persoa coidadora é aquela que coida ou que ten baixo o seu coidado algo ou a alguén. Esta labor pode ter un gran impacto na calidade de vida do coidador, afectando á súa saúde física, emocional e social. Debido ao modelo organizativo da nosa sociedade e á educación establecía, esta é e foi historicamente, unha tarefa levada a cabo por mulleres, polo que estes efectos na saúde pódense observar nelas cun maior grao de frecuencia. Obxectivos: Avaliar como evoluciona a calidade de vida relacionada coa saúde (CVRS) en persoas coidadoras respecto das non coidadoras nun período de cinco anos, utilizando para elo a enquisa SF-36 nunha mostra representativa dunha poboación rural. Material e métodos: Estudo poboacional desenvolto en tres fases no municipio de A Estrada (Pontevedra), centrado na calidade de vida relacionada coa saúde en persoas coidadoras. Na fase 1 (2012-2015) seleccionouse aleatoriamente unha mostra de 3500 individuos a partir do rexistro da Tarxeta Sanitaria; 1512 persoas foron finalmente incluídas. Na fase 2 (2020) avaliouse a evolución da CVRS mediante unha nova enquisa SF-36, incluíndo 164 participantes (82 persoas coidadoras e 82 non coidadoras) emparellados por idade e sexo. A fase 3 (Abril 2025) consta dunha breve entrevista telefónica coas persoas coidadoras para valorar posibles cambios no seu status no tempo transcorrido entre as fases 1 e 2. Resultados: As persoas coidadoras amosan maior prevalencia de mulleres e niveis educativos máis baixos. Non se observan diferenzas significativas na CVRS basal, pero tras cinco anos as persoas coidadoras (das cales un 81,6 % deixara de selo durante o seguimento) melloran no rol emocional e manteñen mellor autopercepción da saúde que as persoas non coidadoras. Conclusión: O traballo de coidados está sometido a claras desigualdades de xénero e socio-económicas, o que convirte ás persoas coidadoras nun grupo social amplo e vulnerable. Segundo o noso estudo, a calidade de vida relacionada coa saúde pode mellorar ao longo do temo, especialmente cando cede o traballo de coidados. As esferas máis afectadas -rol emocional e autopercepción da saúde- foron tamén as máis sensibles á evolución temporal.
Dirección
Fernández Merino, María del Carmen (Titoría)
Fernández de Córdoba Alonso, Inés Cotitoría
Fernández Merino, María del Carmen (Titoría)
Fernández de Córdoba Alonso, Inés Cotitoría
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Abordaxes arredor do xeonllo para o enclavado intramedular das fracturas de tibia.
Autoría
D.J.C.G.
Grao en Medicina
D.J.C.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As fracturas da diáfise tibial supoñen unha patoloxía frecuente no servizo de traumatoloxía. O enclavado endomedular é o tratamento cirúrxico estándar para a maioría destas fracturas. Aínda que tradicionalmente os enclavados tibiais realizábanse a través dun abordaxe infrapatelar (IP) coa perna do paciente colgando, nos últimos anos existe un interese crecente polas abordaxes que se realizan co xeonllo do paciente en posición semiestendida, ben a través da abordaxe suprapatelar (SP), que pasa a través do tendón do cuádriceps, ou a través da abordaxe parapatelar (PP), no que se despraza a rótula cara un dos lados evitando penetrar na articulación. O obxectivo deste TFG é valorar as vantaxes e inconvenientes de cada un destas abordaxes en base a unha revisión exhaustiva da bibliografía.
As fracturas da diáfise tibial supoñen unha patoloxía frecuente no servizo de traumatoloxía. O enclavado endomedular é o tratamento cirúrxico estándar para a maioría destas fracturas. Aínda que tradicionalmente os enclavados tibiais realizábanse a través dun abordaxe infrapatelar (IP) coa perna do paciente colgando, nos últimos anos existe un interese crecente polas abordaxes que se realizan co xeonllo do paciente en posición semiestendida, ben a través da abordaxe suprapatelar (SP), que pasa a través do tendón do cuádriceps, ou a través da abordaxe parapatelar (PP), no que se despraza a rótula cara un dos lados evitando penetrar na articulación. O obxectivo deste TFG é valorar as vantaxes e inconvenientes de cada un destas abordaxes en base a unha revisión exhaustiva da bibliografía.
Dirección
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Señarís Rodríguez, José Cotitoría
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Titoría)
Señarís Rodríguez, José Cotitoría
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
A proba de repicada controlada con Vespa velutina: experiencia no área de Santiago de Compostela
Autoría
L.A.R.
Grao en Medicina
L.A.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A invasión por Vespa velutina supuxo un reto diagnóstico e terapéutico. Os pacientes con anafilaxe por Vespa velutina presentan un elevado recoñecemento ao veleno de Vespula spp, que se postula como sensibilizante primario e candidato para a seleción da inmunoterapia. A proba de repicada controlada é o “patrón ouro” para confirmar a eficacia da inmunoterapia con veleno de himenópteros. Obxectivos: Revisión bibliográfica da metodoloxía da proba de repicada con himenópteros. Descrición da metodoloxía e do protocolo do noso centro para a proba de repicada con Vespa velutina e a súa aplicación en pacientes con anafilaxe por Vespa velutina e inmunoterapia con Vespula spp. Material e métodos: Revisión narrativa dos procedementos de repicada con himenópteros. Emprego do dispositivo (StingReady) para a captura e transporte do insecto vivo, e a súa seguridade en entorno hospitalario. O protocolo do procedemento de repicada foi aprobado polo CEIC. A proba realizouse na U.C.I do Hospital de Conxo entre xuño-outubro de 2024. Seleción de pacientes: 4 pacientes con anafilaxe por Vespa velutina con inmunoterapia de Vespula spp (mediana de 49 meses, rango 38-60), que non presentaron picadas espontáneas. Resultados: O procedemento tradicional inclúe a intervención física sobre o insecto, o que aumenta o risco de perda parcial de veleno e podería derivar nunha inxección incompleta. O empleo do dispositivo StingReady minimiza este risco, reduce a complexidade técnica para o persoal sanitario e permite una aplicación segura en entornos hospitalarios. A proba de repicada con Vespa velutina confirmou a protección obtida co emprego da inmunoterapia de Vespula spp. Conclusións: O procedemento de repicada controlada con Vespa velutina resulta accesible e seguro para o seu uso clínico. O resultado da proba apoia a decisión de empregar inmunoterapia con veleno de Vespula spp en pacientes con anafilaxe por Vespa velutina.
Introdución: A invasión por Vespa velutina supuxo un reto diagnóstico e terapéutico. Os pacientes con anafilaxe por Vespa velutina presentan un elevado recoñecemento ao veleno de Vespula spp, que se postula como sensibilizante primario e candidato para a seleción da inmunoterapia. A proba de repicada controlada é o “patrón ouro” para confirmar a eficacia da inmunoterapia con veleno de himenópteros. Obxectivos: Revisión bibliográfica da metodoloxía da proba de repicada con himenópteros. Descrición da metodoloxía e do protocolo do noso centro para a proba de repicada con Vespa velutina e a súa aplicación en pacientes con anafilaxe por Vespa velutina e inmunoterapia con Vespula spp. Material e métodos: Revisión narrativa dos procedementos de repicada con himenópteros. Emprego do dispositivo (StingReady) para a captura e transporte do insecto vivo, e a súa seguridade en entorno hospitalario. O protocolo do procedemento de repicada foi aprobado polo CEIC. A proba realizouse na U.C.I do Hospital de Conxo entre xuño-outubro de 2024. Seleción de pacientes: 4 pacientes con anafilaxe por Vespa velutina con inmunoterapia de Vespula spp (mediana de 49 meses, rango 38-60), que non presentaron picadas espontáneas. Resultados: O procedemento tradicional inclúe a intervención física sobre o insecto, o que aumenta o risco de perda parcial de veleno e podería derivar nunha inxección incompleta. O empleo do dispositivo StingReady minimiza este risco, reduce a complexidade técnica para o persoal sanitario e permite una aplicación segura en entornos hospitalarios. A proba de repicada con Vespa velutina confirmou a protección obtida co emprego da inmunoterapia de Vespula spp. Conclusións: O procedemento de repicada controlada con Vespa velutina resulta accesible e seguro para o seu uso clínico. O resultado da proba apoia a decisión de empregar inmunoterapia con veleno de Vespula spp en pacientes con anafilaxe por Vespa velutina.
Dirección
Rodríguez Vázquez, Virginia María (Titoría)
Armisén Gil, Margarita Cotitoría
Rodríguez Vázquez, Virginia María (Titoría)
Armisén Gil, Margarita Cotitoría
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
Asperxilose broncopulmonar alérxica en nenos e adolescentes con fibrose quística
Autoría
L.D.V.
Grao en Medicina
L.D.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A asperxilose broncopulmonar alérxica (ABPA) é unha enfermidade pulmonar causada por reaccións de hipersensibilidade fronte a Aspergillus fumigatus (AF). Afecta con frecuencia a pacientes con fibrose quística (FQ), unha enfermidade xenética caracterizada por infeccións respiratorias recorrentes e deterioro pulmonar. En pacientes pediátricos con fibrose quística, aínda non existe un consenso internacional sobre o diagnóstico e o tratamento máis axeitados para a ABPA. Obxectivos: Determinar a prevalencia da ABPA, revisar os criterios diagnósticos, avaliar as terapias dispoñibles e identificar factores de risco para o seu desenvolvemento. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática panorámica seguindo a metodoloxía PRISMA- ScR. A busca realizouse en MEDLINE e incluíu artigos publicados entre xaneiro de 2015 e marzo de 2025, con pacientes menores de 18 anos e diagnosticados con FQ e ABPA. Resultados: Analizáronse 24 artigos. A prevalencia da ABPA oscilou entre o 1% e o 8%. Consideráronse útiles para o diagnóstico as probas de IgE específica contra antíxenos recombinantes de Aspergillus (rAsp f4 e f6), as probas de activación dos basófilos (BAT), a tomografía computarizada (TC) e a resonancia magnética (RM) con achados específicos. En canto ao tratamento, novos antifúnxicos como o posaconazol e fármacos biolóxicos como o omalizumab amosaron resultados prometedores. Os factores de risco identificados incluíron a coinfección por Pseudomonas aeruginosa, o uso prolongado de dornase alfa e corticosteroides inhalados e o contacto con mascotas. Conclusións: A detección e o tratamento precoces da ABPA son fundamentais para previr o deterioro pulmonar. A pesar dos recentes avances, existe unha necesidade urxente de unificar os criterios diagnósticos e realizar estudos que avalíen o impacto das novas terapias na poboación pediátrica con FQ.
Introdución: A asperxilose broncopulmonar alérxica (ABPA) é unha enfermidade pulmonar causada por reaccións de hipersensibilidade fronte a Aspergillus fumigatus (AF). Afecta con frecuencia a pacientes con fibrose quística (FQ), unha enfermidade xenética caracterizada por infeccións respiratorias recorrentes e deterioro pulmonar. En pacientes pediátricos con fibrose quística, aínda non existe un consenso internacional sobre o diagnóstico e o tratamento máis axeitados para a ABPA. Obxectivos: Determinar a prevalencia da ABPA, revisar os criterios diagnósticos, avaliar as terapias dispoñibles e identificar factores de risco para o seu desenvolvemento. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática panorámica seguindo a metodoloxía PRISMA- ScR. A busca realizouse en MEDLINE e incluíu artigos publicados entre xaneiro de 2015 e marzo de 2025, con pacientes menores de 18 anos e diagnosticados con FQ e ABPA. Resultados: Analizáronse 24 artigos. A prevalencia da ABPA oscilou entre o 1% e o 8%. Consideráronse útiles para o diagnóstico as probas de IgE específica contra antíxenos recombinantes de Aspergillus (rAsp f4 e f6), as probas de activación dos basófilos (BAT), a tomografía computarizada (TC) e a resonancia magnética (RM) con achados específicos. En canto ao tratamento, novos antifúnxicos como o posaconazol e fármacos biolóxicos como o omalizumab amosaron resultados prometedores. Os factores de risco identificados incluíron a coinfección por Pseudomonas aeruginosa, o uso prolongado de dornase alfa e corticosteroides inhalados e o contacto con mascotas. Conclusións: A detección e o tratamento precoces da ABPA son fundamentais para previr o deterioro pulmonar. A pesar dos recentes avances, existe unha necesidade urxente de unificar os criterios diagnósticos e realizar estudos que avalíen o impacto das novas terapias na poboación pediátrica con FQ.
Dirección
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
González Torres, Ana Lucía Cotitoría
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
González Torres, Ana Lucía Cotitoría
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Influenza da cultura nos trastornos alimentarios
Autoría
J.V.F.T.M.
Grao en Medicina
J.V.F.T.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O obxectivo desta revisión sistemática é coñecer como inflúen os factores socioculturais de cada territorio no desenvolvemento e presentación dos trastornos de alimentación. Buscando as diferenzas entre países occidentais e non occidentais con maior prevalencia. Facendo especial énfase en coñecer cales son os ideais corporais que ten cada rexión, o nivel de esixencia que asume a poboación para chegar a ese canon de beleza e as normas alimentarias e actitudes cara a comida en diferentes culturas. Os resultados son congruentes coa crenza de que as contornas socioculturais que promoven un estándar idealizado de beleza e virtude feminina, caracterizado por unha figura corporal irrealmente delgada ou atlética, fomentan os trastornos de alimentación.
O obxectivo desta revisión sistemática é coñecer como inflúen os factores socioculturais de cada territorio no desenvolvemento e presentación dos trastornos de alimentación. Buscando as diferenzas entre países occidentais e non occidentais con maior prevalencia. Facendo especial énfase en coñecer cales son os ideais corporais que ten cada rexión, o nivel de esixencia que asume a poboación para chegar a ese canon de beleza e as normas alimentarias e actitudes cara a comida en diferentes culturas. Os resultados son congruentes coa crenza de que as contornas socioculturais que promoven un estándar idealizado de beleza e virtude feminina, caracterizado por unha figura corporal irrealmente delgada ou atlética, fomentan os trastornos de alimentación.
Dirección
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Nistal Franco, Icia María Cotitoría
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Nistal Franco, Icia María Cotitoría
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Novas liñas de tratamento na dermatite atópica
Autoría
A.M.W.
Grao en Medicina
A.M.W.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A dermatite atópica (DA) é unha enfermidade inflamatoria crónica da pel, na que predomina unharesposta inmunolóxica de tipo 2. Nos últimos anos, o manexo dos casos moderados a graves cambiou notablemente grazas á chegada de novas terapias dirixidas, como os medicamentos biolóxicos e os inhibidores orais de JAK. Obxectivo: O propósito deste traballo é revisar e comparar a eficacia e o perfil de seguridade dos principais tratamentos sistémicos actuais para a DA, centrándose especialmente nos biolóxicos (dupilumab, tralokinumab, lebrikizumab) e nos inhibidores de JAK (abrocitinib, baricitinib, upadacitinib), apartir da literatura científica máis recente. Métodos: Realizouse unha revisión narrativa de artigos científicos publicados desde 2022. Incluíronse ensaios clínicos, metaanálises e revisións sistemáticas que analizaran a eficacia clínica, a seguridade, o perfil do paciente ideal e os aspectos regulatorios dos tratamentos seleccionados. Resultados: Os tratamentos biolóxicos que actúan sobre a vía da IL-4/13 (como dupilumab) e sobre a IL-13 (tralokinumab, lebrikizumab) demostraron unha eficacia elevada e un perfil de seguridade sostido, o que os converte en opcións especialmente útiles para o tratamento crónico. Pola súa banda, os inhibidores de JAK ofrecen unha resposta rápida e eficaz, aínda que o seu uso require unha avaliación individualizada debido a un perfil de seguridade máis restritivo. A maioría dos estudos dispoñibles comparan estes fármacos fronte a placebo, e aínda existen poucos datos de comparacións directas entre os distintos tratamentos. Conclusións: As novas terapias sistémicas para a DA supuxeron un cambio importante no abordaxe da enfermidade. A elección do tratamento máis axeitado debe basearse nas características clínicas de cada paciente, a presenza de comorbilidades, a rapidez coa que se busca a melloría e o perfil de seguridade de cada fármaco. A pesar dos avances, segue a ser necesario contar con máis estudos comparativos directos e acadar un maior consenso para optimizar a toma de decisións na práctica clínica.
Introdución: A dermatite atópica (DA) é unha enfermidade inflamatoria crónica da pel, na que predomina unharesposta inmunolóxica de tipo 2. Nos últimos anos, o manexo dos casos moderados a graves cambiou notablemente grazas á chegada de novas terapias dirixidas, como os medicamentos biolóxicos e os inhibidores orais de JAK. Obxectivo: O propósito deste traballo é revisar e comparar a eficacia e o perfil de seguridade dos principais tratamentos sistémicos actuais para a DA, centrándose especialmente nos biolóxicos (dupilumab, tralokinumab, lebrikizumab) e nos inhibidores de JAK (abrocitinib, baricitinib, upadacitinib), apartir da literatura científica máis recente. Métodos: Realizouse unha revisión narrativa de artigos científicos publicados desde 2022. Incluíronse ensaios clínicos, metaanálises e revisións sistemáticas que analizaran a eficacia clínica, a seguridade, o perfil do paciente ideal e os aspectos regulatorios dos tratamentos seleccionados. Resultados: Os tratamentos biolóxicos que actúan sobre a vía da IL-4/13 (como dupilumab) e sobre a IL-13 (tralokinumab, lebrikizumab) demostraron unha eficacia elevada e un perfil de seguridade sostido, o que os converte en opcións especialmente útiles para o tratamento crónico. Pola súa banda, os inhibidores de JAK ofrecen unha resposta rápida e eficaz, aínda que o seu uso require unha avaliación individualizada debido a un perfil de seguridade máis restritivo. A maioría dos estudos dispoñibles comparan estes fármacos fronte a placebo, e aínda existen poucos datos de comparacións directas entre os distintos tratamentos. Conclusións: As novas terapias sistémicas para a DA supuxeron un cambio importante no abordaxe da enfermidade. A elección do tratamento máis axeitado debe basearse nas características clínicas de cada paciente, a presenza de comorbilidades, a rapidez coa que se busca a melloría e o perfil de seguridade de cada fármaco. A pesar dos avances, segue a ser necesario contar con máis estudos comparativos directos e acadar un maior consenso para optimizar a toma de decisións na práctica clínica.
Dirección
GINARTE VAL, MANUEL JAVIER (Titoría)
Flórez Menéndez, María Ángeles Cotitoría
GINARTE VAL, MANUEL JAVIER (Titoría)
Flórez Menéndez, María Ángeles Cotitoría
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Estudo retrospectivo dos resultados da TAVI non-transfemoral en pacientes nonaxenarios
Autoría
M.C.M.
Grao en Medicina
M.C.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
ntrodución: O envellecemento da poboación está provocando o aumento da prevalencia de algunhas enfermidades dexenerativas, como a estenose aórtica. O tratamento de elección para os pacientes maiores de 75 anos é, segundo as últimas guías, a implantación de válvula aórtica por catéter (TAVI) sempre e cado esta poda realizarse por vía transfemoral (TF). Con todo, ata nun 20 por cento dos casos este acceso non é factible, polo que se deben plantear vías de acceso alternativo como a transapical (TA), a transcarotídea (TC) ou a transaxilar (TAx). É escasa a evidencia sobre os resultados destas vías de acceso nas cohortes máis envellecidas, polo que este estudo busca avaliar a eficacia e seguridade dos abordaxes non-TF nos pacientes nonaxenarios. Material e métodos: Estudáronse un total de 459 pacientes intervidos por TAVI non-TF polo Servizo de Cirurxía Cardiaca (CCA) do Complexo Hospitalario de A Coruña (CHUAC) entre os anos 2009 e 2024. Dita mostra dividíuse en dous grupos etarios, 90 anos o mais (n igual a 40) fronte a menores de 90 anos (n igual a 419). Resultados: Ambos grupos representaron un risco cirúrxico similar (EuroSCORE 2: 5,8 fronte a 6) con maior frecuencia de comorbilidades no grupo de menores de 90 anos. O acceso intratorácico transapical utilizouse no 61 por cento dos casos, ainda que no grupo de nonaxenarios foi significativamente maior a realización de abordajes extratorácicos (55 por cento frente a 37,7 por cento). O éxito do procedemento foi elevado en ambos grupos (97,5 por cento fronte a 90,2 por cento), con taxas comparables de complicacións postoperatorias (20 por cento fronte a 18,9 por cento) e mortalidade intrahospitalaria (2,5 por cento fronte a 7,1 por cento). A supervivencia ao ano foi do 93,5 por cento no grupo de nonaxenarios e do 94 por cento na cohorte máis nova Conclusións: A TAVI non-TF realizada en pacientes maiores de 90 anos mostra resultados comparables aos obtidos en cohortes máis novas, destacando a importancia de avaliacion preoperatoria de comorbilidades e a elección de abordaxes menos invasivos, como é o caso dos extratorácicos.
ntrodución: O envellecemento da poboación está provocando o aumento da prevalencia de algunhas enfermidades dexenerativas, como a estenose aórtica. O tratamento de elección para os pacientes maiores de 75 anos é, segundo as últimas guías, a implantación de válvula aórtica por catéter (TAVI) sempre e cado esta poda realizarse por vía transfemoral (TF). Con todo, ata nun 20 por cento dos casos este acceso non é factible, polo que se deben plantear vías de acceso alternativo como a transapical (TA), a transcarotídea (TC) ou a transaxilar (TAx). É escasa a evidencia sobre os resultados destas vías de acceso nas cohortes máis envellecidas, polo que este estudo busca avaliar a eficacia e seguridade dos abordaxes non-TF nos pacientes nonaxenarios. Material e métodos: Estudáronse un total de 459 pacientes intervidos por TAVI non-TF polo Servizo de Cirurxía Cardiaca (CCA) do Complexo Hospitalario de A Coruña (CHUAC) entre os anos 2009 e 2024. Dita mostra dividíuse en dous grupos etarios, 90 anos o mais (n igual a 40) fronte a menores de 90 anos (n igual a 419). Resultados: Ambos grupos representaron un risco cirúrxico similar (EuroSCORE 2: 5,8 fronte a 6) con maior frecuencia de comorbilidades no grupo de menores de 90 anos. O acceso intratorácico transapical utilizouse no 61 por cento dos casos, ainda que no grupo de nonaxenarios foi significativamente maior a realización de abordajes extratorácicos (55 por cento frente a 37,7 por cento). O éxito do procedemento foi elevado en ambos grupos (97,5 por cento fronte a 90,2 por cento), con taxas comparables de complicacións postoperatorias (20 por cento fronte a 18,9 por cento) e mortalidade intrahospitalaria (2,5 por cento fronte a 7,1 por cento). A supervivencia ao ano foi do 93,5 por cento no grupo de nonaxenarios e do 94 por cento na cohorte máis nova Conclusións: A TAVI non-TF realizada en pacientes maiores de 90 anos mostra resultados comparables aos obtidos en cohortes máis novas, destacando a importancia de avaliacion preoperatoria de comorbilidades e a elección de abordaxes menos invasivos, como é o caso dos extratorácicos.
Dirección
Mosquera Rodríguez, Víctor Xesús (Titoría)
Mosquera Rodríguez, Víctor Xesús (Titoría)
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Terapia electroconvulsiva (TEC) e estimulación magnética transcraneal (TMS) no tratamento da depresión. Unha revisión bibliográfica
Autoría
C.R.M.
Grao en Medicina
C.R.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A terapia electroconvulsiva (TEC) e a estimulación magnética transcraneal (TMS) son técnicas de neuromodulación seguras e efectivas, indicadas principalmente no tratamento dos trastornos depresivos. A depresión constitúe na actualidade a principal causa mundial de discapacidade e baixa laboral, contribuíndo de forma moi significativa á carga global de morbilidade. Ante este contexto, semella necesario establecer protocolos terapéuticos eficaces que revertan a situación, así como dar visibilidade tanto á enfermidade como ás opcións de tratamento dispoñibles. Obxectivo: Revisar e sintetizar a literatura científica actual dispoñible comparando a utilidade da TEC e da TMS no tratamento de pacientes con depresión. Comparar a eficacia, o risco, o custo e o beneficio de ambas técnicas. Material e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica entre novembro de 2024 e febreiro de 2025 da literatura publicada entre os anos 2019 e 2025 na base de datos PubMed. Incluíronse ensaios clínicos, estudos observacionais, análises de custo-utilidade, revisións sistemáticas e casos clínicos que investigan e comparan ambas terapias de neuromodulación en pacientes con diagnóstico de depresión. Resultados: Tras a primeira busca identificáronse 574 estudos, dos cales foron finalmente elixibles 8 que cumprían cos criterios de inclusión e exclusión previamente definidos. Existe certa heteroxeneidade entre os artigos seleccionados debido a diferenzas notables no tipo de estudo, deseño, protocolos de tratamento e seguimento. Conclusións: Os resultados desta revisión bibliográfica suxiren que tanto a TEC como a TMS son eficaces na redución dos síntomas depresivos. A TEC considérase unha técnica máis invasiva e cun maior impacto negativo a nivel cognitivo, sendo de elección en casos agudos e graves pola súa acción máis rápida. A TMS, pola súa banda, é menos invasiva e mellor tolerada, con maior aceptación por parte do paciente e unha mellor relación custo-efectividade.
Introdución: A terapia electroconvulsiva (TEC) e a estimulación magnética transcraneal (TMS) son técnicas de neuromodulación seguras e efectivas, indicadas principalmente no tratamento dos trastornos depresivos. A depresión constitúe na actualidade a principal causa mundial de discapacidade e baixa laboral, contribuíndo de forma moi significativa á carga global de morbilidade. Ante este contexto, semella necesario establecer protocolos terapéuticos eficaces que revertan a situación, así como dar visibilidade tanto á enfermidade como ás opcións de tratamento dispoñibles. Obxectivo: Revisar e sintetizar a literatura científica actual dispoñible comparando a utilidade da TEC e da TMS no tratamento de pacientes con depresión. Comparar a eficacia, o risco, o custo e o beneficio de ambas técnicas. Material e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica entre novembro de 2024 e febreiro de 2025 da literatura publicada entre os anos 2019 e 2025 na base de datos PubMed. Incluíronse ensaios clínicos, estudos observacionais, análises de custo-utilidade, revisións sistemáticas e casos clínicos que investigan e comparan ambas terapias de neuromodulación en pacientes con diagnóstico de depresión. Resultados: Tras a primeira busca identificáronse 574 estudos, dos cales foron finalmente elixibles 8 que cumprían cos criterios de inclusión e exclusión previamente definidos. Existe certa heteroxeneidade entre os artigos seleccionados debido a diferenzas notables no tipo de estudo, deseño, protocolos de tratamento e seguimento. Conclusións: Os resultados desta revisión bibliográfica suxiren que tanto a TEC como a TMS son eficaces na redución dos síntomas depresivos. A TEC considérase unha técnica máis invasiva e cun maior impacto negativo a nivel cognitivo, sendo de elección en casos agudos e graves pola súa acción máis rápida. A TMS, pola súa banda, é menos invasiva e mellor tolerada, con maior aceptación por parte do paciente e unha mellor relación custo-efectividade.
Dirección
ARROJO ROMERO, MANUEL (Titoría)
Veiga Ramos, Iria Cotitoría
ARROJO ROMERO, MANUEL (Titoría)
Veiga Ramos, Iria Cotitoría
Tribunal
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
A utilidade do implante coclear na hipoacusia profunda unilateral: revisión bibliográfica
Autoría
A.M.F.
Grao en Medicina
A.M.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O tratamento da hipoacusia unilateral profunda representa un gran desafío clínico debido aos seus efectos sobre a calidade de vida do paciente, especialmente no que respecta á audición binaural, a localización do son e a comprensión da fala en contornas ruidosas. Historicamente infravalorada, esta condición pode ocasionar illamento social, fatiga auditiva e acúfenos persistentes. Aínda que ao longo do tempo empregáronse distintas solucións auditivas convencionais, estas non logran restaurar a audición binaural nin ofrecer unha mellora integral e sostida. O presente traballo de fin de grao realiza unha revisión bibliográfica da evidencia científica máis recente sobre a eficacia do implante coclear en pacientes con hipoacusia unilateral profunda. Analizáronse estudos publicados na última década que avaliaron os seus efectos na restauración da audición binaural, a redución dos acúfenos e a mellora da percepción auditiva e a calidade de vida. Os achados revelan que o implante coclear proporciona melloras significativas na comprensión do fala, especialmente en ambientes ruidosos, na localización espacial do son e na percepción subxectiva do benestar auditivo. Ademais, obsérvase unha redución substancial dos acúfenos nunha alta porcentaxe de pacientes. Así mesmo, os beneficios do implante tenden a manterse e mesmo a incrementarse co tempo grazas á plasticidade cerebral e a rehabilitación auditiva. Aínda que o impacto pode variar segundo distintos factores, os datos apuntan a que tamén podería considerarse o seu uso en casos prelocutivos como medida preventiva fronte á deterioración auditiva do oído san. Este traballo conclúe que, a pesar dos retos éticos e metodolóxicos que limitan os ensaios clínicos clásicos neste ámbito, a evidencia actual apoia o implante coclear como unha opción terapéutica eficaz, con capacidade real para mellorar a autonomía, o benestar e a audición das persoas con hipoacusia unilateral profunda.
O tratamento da hipoacusia unilateral profunda representa un gran desafío clínico debido aos seus efectos sobre a calidade de vida do paciente, especialmente no que respecta á audición binaural, a localización do son e a comprensión da fala en contornas ruidosas. Historicamente infravalorada, esta condición pode ocasionar illamento social, fatiga auditiva e acúfenos persistentes. Aínda que ao longo do tempo empregáronse distintas solucións auditivas convencionais, estas non logran restaurar a audición binaural nin ofrecer unha mellora integral e sostida. O presente traballo de fin de grao realiza unha revisión bibliográfica da evidencia científica máis recente sobre a eficacia do implante coclear en pacientes con hipoacusia unilateral profunda. Analizáronse estudos publicados na última década que avaliaron os seus efectos na restauración da audición binaural, a redución dos acúfenos e a mellora da percepción auditiva e a calidade de vida. Os achados revelan que o implante coclear proporciona melloras significativas na comprensión do fala, especialmente en ambientes ruidosos, na localización espacial do son e na percepción subxectiva do benestar auditivo. Ademais, obsérvase unha redución substancial dos acúfenos nunha alta porcentaxe de pacientes. Así mesmo, os beneficios do implante tenden a manterse e mesmo a incrementarse co tempo grazas á plasticidade cerebral e a rehabilitación auditiva. Aínda que o impacto pode variar segundo distintos factores, os datos apuntan a que tamén podería considerarse o seu uso en casos prelocutivos como medida preventiva fronte á deterioración auditiva do oído san. Este traballo conclúe que, a pesar dos retos éticos e metodolóxicos que limitan os ensaios clínicos clásicos neste ámbito, a evidencia actual apoia o implante coclear como unha opción terapéutica eficaz, con capacidade real para mellorar a autonomía, o benestar e a audición das persoas con hipoacusia unilateral profunda.
Dirección
SOTO VARELA, ANDRES (Titoría)
SOTO VARELA, ANDRES (Titoría)
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Cambios no grosor coroideo e densidade vascular da retina externa en pacientes con dexeneración macular asociada á idade neovascular tras o tratamento con ranibizumab intravítreo
Autoría
R.L.A.
Grao en Medicina
R.L.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción A dexeneración macular asociada á idade neovascular (DMAEn) é unha enfermidade que ten un gran impacto na calidade de vida dos pacientes. O seu tratamento supón un reto na actualidade debido á variabilidade da resposta. A tomografía de coherencia óptica (OCT) é moi útil para monitorizar a sua evolución. Obxectivo Estudar os cambios que se producen no GC e FVRE mediante OCT e OCTA en pacientes con DMAEn na práctica clínica real do Departamento de Oftalmoloxía do CHUS. Estudar os posibles cambios que se producen no GC e DVRE en función de factores como a idade, os valores previos de GC e DVRE, o tipo de NVM e a resposta ao tratamento. Material e método Os pacientes con DMAEn en terapia con ranibizumab intravítreo foron estudados con SS-OCT antes, 4 meses e 1 ano despois do inicio do tratamento. Utilizouse una escaneo de 6 mm para medir o grosor da coroides (GC) e un examen OCTA 6x6 mm para calcular a densidade vascular na retina externa (DVRE). Resultados Incluíronse 47 ollos de 43 pacientes. O GC medio diminuíu aos 4 meses e 1 ano despois do inicio do tratamento (p menor de 0,037). Non se atoparon cambios significativos na DVRE despois do tratamento (p maior a 0,144). Existe una correlación entre o GC e a DVRE previos e a diminución do GC e da DVRE un ano despois (r maior de 0,311, p menor de 0,034). Existe unha correlación entre a diminución do GC e da DVRE no sector da neovascularización macular (NVM) aos 4 meses de tratamento (r=-0,339, p=0,023). Non se atoparon cambios significativos no GC entre os diferentes tipos de NVM (p maior de 0,489) ou na resposta ao tratamento (p maior de 0,162). Hai diferenzas nos cambios de DVRE entre a NVM tipo 2 e o tipo 3 (p=0,037) e unha mellor resposta ao tratamento cunha DVRE basal menor (p=0,048) Conclusións O GC pódese considerar un biomarcador potencial en pacientes con DMAEn, xa que reflicte o efecto do tratamento ranibizumab intravítreo. Estes cambios non se correlacionan cos da DVRE, que presenta unha gran variabilidade no tratamento.
Introducción A dexeneración macular asociada á idade neovascular (DMAEn) é unha enfermidade que ten un gran impacto na calidade de vida dos pacientes. O seu tratamento supón un reto na actualidade debido á variabilidade da resposta. A tomografía de coherencia óptica (OCT) é moi útil para monitorizar a sua evolución. Obxectivo Estudar os cambios que se producen no GC e FVRE mediante OCT e OCTA en pacientes con DMAEn na práctica clínica real do Departamento de Oftalmoloxía do CHUS. Estudar os posibles cambios que se producen no GC e DVRE en función de factores como a idade, os valores previos de GC e DVRE, o tipo de NVM e a resposta ao tratamento. Material e método Os pacientes con DMAEn en terapia con ranibizumab intravítreo foron estudados con SS-OCT antes, 4 meses e 1 ano despois do inicio do tratamento. Utilizouse una escaneo de 6 mm para medir o grosor da coroides (GC) e un examen OCTA 6x6 mm para calcular a densidade vascular na retina externa (DVRE). Resultados Incluíronse 47 ollos de 43 pacientes. O GC medio diminuíu aos 4 meses e 1 ano despois do inicio do tratamento (p menor de 0,037). Non se atoparon cambios significativos na DVRE despois do tratamento (p maior a 0,144). Existe una correlación entre o GC e a DVRE previos e a diminución do GC e da DVRE un ano despois (r maior de 0,311, p menor de 0,034). Existe unha correlación entre a diminución do GC e da DVRE no sector da neovascularización macular (NVM) aos 4 meses de tratamento (r=-0,339, p=0,023). Non se atoparon cambios significativos no GC entre os diferentes tipos de NVM (p maior de 0,489) ou na resposta ao tratamento (p maior de 0,162). Hai diferenzas nos cambios de DVRE entre a NVM tipo 2 e o tipo 3 (p=0,037) e unha mellor resposta ao tratamento cunha DVRE basal menor (p=0,048) Conclusións O GC pódese considerar un biomarcador potencial en pacientes con DMAEn, xa que reflicte o efecto do tratamento ranibizumab intravítreo. Estes cambios non se correlacionan cos da DVRE, que presenta unha gran variabilidade no tratamento.
Dirección
FERNANDEZ RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
Almuiña Varela, Pablo Cotitoría
FERNANDEZ RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
Almuiña Varela, Pablo Cotitoría
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
Seguridade e eficacia da perfusión continua de antibióticos no domicilio
Autoría
A.C.P.
Grao en Medicina
A.C.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A perfusión continua de antibióticos en domicilio (TADE) xorde como unha alternativa á administración hospitalaria para o tratamento de infeccións complicadas e de prolongada duración en determinados pacientes. Aparece no contexto dunha sociedade cunha crecente resistencia aos antibióticos e un avellentamento da poboación. Obxectivo: A través dunha revisión narrativa, analizouse a seguridade e a eficacia da perfusión continua de antimicrobianos a nivel ambulatorio. Ademais, tamén se compara coa administración intermitente. Métodos: Utilizáronse as bases de datos de PubMed, Cochrane e Google Scholar para a selección dos artigos. Incluíronse aqueles comprendidos entre o 2000 e o 2025 en poboación maior de 11 anos. Integráronse revisións sistemáticas, ensaios clínicos e observacionais etc que avaliaban a eficacia e a seguridade da administración continua de antibióticos no domicilio. Resultados: Incluíronse 21 artigos que cumprían os criterios de inclusión. A taxa de eventos adversos foi baixa, e con eventos leves-moderados maioritariamente, asociados ben o fármaco ou a vía de administración. As taxas de curación roldaron entre o 74 e o 100%. Os fármacos utilizados maioritariamente foron os tempo-dependentes como son os betalactámicos. As infección tratadas maioritariamente foron as óseas e articulares, endovasculares (endocardite e bacteriemias) e de pel e partes brandas. Conclusión: A administración continua de antimicrobianos a nivel ambulatorio é unha modalidade eficaz e segura. A bibliografía existente é moi heteroxénea e limita a extrapolación dos estudos. Necesítanse máis investigacións que sigan protocolos ben establecidos para unha mellor abordaxe e garantir a súa validez externa.
Introdución: A perfusión continua de antibióticos en domicilio (TADE) xorde como unha alternativa á administración hospitalaria para o tratamento de infeccións complicadas e de prolongada duración en determinados pacientes. Aparece no contexto dunha sociedade cunha crecente resistencia aos antibióticos e un avellentamento da poboación. Obxectivo: A través dunha revisión narrativa, analizouse a seguridade e a eficacia da perfusión continua de antimicrobianos a nivel ambulatorio. Ademais, tamén se compara coa administración intermitente. Métodos: Utilizáronse as bases de datos de PubMed, Cochrane e Google Scholar para a selección dos artigos. Incluíronse aqueles comprendidos entre o 2000 e o 2025 en poboación maior de 11 anos. Integráronse revisións sistemáticas, ensaios clínicos e observacionais etc que avaliaban a eficacia e a seguridade da administración continua de antibióticos no domicilio. Resultados: Incluíronse 21 artigos que cumprían os criterios de inclusión. A taxa de eventos adversos foi baixa, e con eventos leves-moderados maioritariamente, asociados ben o fármaco ou a vía de administración. As taxas de curación roldaron entre o 74 e o 100%. Os fármacos utilizados maioritariamente foron os tempo-dependentes como son os betalactámicos. As infección tratadas maioritariamente foron as óseas e articulares, endovasculares (endocardite e bacteriemias) e de pel e partes brandas. Conclusión: A administración continua de antimicrobianos a nivel ambulatorio é unha modalidade eficaz e segura. A bibliografía existente é moi heteroxénea e limita a extrapolación dos estudos. Necesítanse máis investigacións que sigan protocolos ben establecidos para unha mellor abordaxe e garantir a súa validez externa.
Dirección
NOVO VELEIRO, IGNACIO (Titoría)
Beceiro Abad, María del Carmen Cotitoría
NOVO VELEIRO, IGNACIO (Titoría)
Beceiro Abad, María del Carmen Cotitoría
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Eficacia do tratamento con pregabalina asociado ou non a antioxidantes para o tratamento da dor na pancreatite crónica: unha revisión sistemática da literatura.
Autoría
P.F.G.
Grao en Medicina
P.F.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución e obxectivos: A pancreatite crónica é una enfermidade frecuente na que o seu principal síntoma é a dor abdominal intenso e constante. Esta ten dúas orixes: por un lado, a dor provocada polo propio dano tisular causado pola inflamación á que está sometido o páncreas; e por outro, unha dor neuropática causada polo dano nas fibras nerviosas. Esta doble orixe da dor complica o manexo de ésta, diminuíndo notablemente a calidade de vida dos pacientes afectos de esta enfermidade. Neste contexto a pregabalina, fármaco que modula a hiperexcitabilidade neuronal, surxe como una alternativa prometedora aos tratamentos clásicos debido a súa capacidade para reducir a dor neuropática, tendo demostrado xa a súa eficacia noutras enfermedades que presentan este tipo de dor. O presente estudo busca avaliar a eficacia da pregabalina na diminución da dor abdominal causada pola pancreatite crónica. Material e métodos: Neste estudo realizouse unha revisión sistemática da literatura seguindo os criterios das guías PRISMA. As bases de datos empregadas foron PubMed, Cochrane e Web of Science (WOS). Resultados: Identificáronse un total de 63 artigos, dos cales 3 foron incluídos na revisión sistemática. Conclusións: 1. A pregabalina, soa ou asociada a antioxidantes, reduce de forma significativa a intensidade e frecuencia da dor abdominal causada pola pancreatite crónica, posicionándose así como unha opción prometedora para optimizar o tratamento sintomático desta enfermidade. 2. A pregabalina produce un beneficio multidimensional, diminuíndo os días mensuais con dor, reducindo os ingresos hospitalarios por dor e diminuíndo a necesidade de opiáceos para manexar a dor. Tamén aumenta a porcentaxe de pacientes que logran una remisión completa da dor. 3. A calidade da evidencia dispoñible é reducida; é necesario realizar estudos adicionais, con máis pacientes e máis prolongados no tempo para reforzar a evidencia e avaliar os efectos adversos e a eficacia a longo prazo do tratamiento con pregabalina.
Introdución e obxectivos: A pancreatite crónica é una enfermidade frecuente na que o seu principal síntoma é a dor abdominal intenso e constante. Esta ten dúas orixes: por un lado, a dor provocada polo propio dano tisular causado pola inflamación á que está sometido o páncreas; e por outro, unha dor neuropática causada polo dano nas fibras nerviosas. Esta doble orixe da dor complica o manexo de ésta, diminuíndo notablemente a calidade de vida dos pacientes afectos de esta enfermidade. Neste contexto a pregabalina, fármaco que modula a hiperexcitabilidade neuronal, surxe como una alternativa prometedora aos tratamentos clásicos debido a súa capacidade para reducir a dor neuropática, tendo demostrado xa a súa eficacia noutras enfermedades que presentan este tipo de dor. O presente estudo busca avaliar a eficacia da pregabalina na diminución da dor abdominal causada pola pancreatite crónica. Material e métodos: Neste estudo realizouse unha revisión sistemática da literatura seguindo os criterios das guías PRISMA. As bases de datos empregadas foron PubMed, Cochrane e Web of Science (WOS). Resultados: Identificáronse un total de 63 artigos, dos cales 3 foron incluídos na revisión sistemática. Conclusións: 1. A pregabalina, soa ou asociada a antioxidantes, reduce de forma significativa a intensidade e frecuencia da dor abdominal causada pola pancreatite crónica, posicionándose así como unha opción prometedora para optimizar o tratamento sintomático desta enfermidade. 2. A pregabalina produce un beneficio multidimensional, diminuíndo os días mensuais con dor, reducindo os ingresos hospitalarios por dor e diminuíndo a necesidade de opiáceos para manexar a dor. Tamén aumenta a porcentaxe de pacientes que logran una remisión completa da dor. 3. A calidade da evidencia dispoñible é reducida; é necesario realizar estudos adicionais, con máis pacientes e máis prolongados no tempo para reforzar a evidencia e avaliar os efectos adversos e a eficacia a longo prazo do tratamiento con pregabalina.
Dirección
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
Impacto do exercicio de resistencia, prolongado e de alto volume na aterosclerosis coronaria: unha revisión sistemática
Autoría
I.L.F.
Grao en Medicina
I.L.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
1.1 INTRODUCIÓN A actividade física desempeña un papel fundamental na prevención e o tratamento das enfermidades cardiovasculares, cuxos beneficios están amplamente apoiados e recoñecidos. Con todo, estudos recentes indican que o exercicio de resistencia realizado a alto volume e de forma prolongada podería incrementar o risco de desenvolver aterosclerosis coronaria en lugar de reducilo. 1.2 OBXETIVOS O propósito deste traballo é analizar os resultados dos estudos publicados a partir dunha revisión sistemática da literatura. 1.3 MÉTODOS Seleccionáronse os artigos rexistrados na base de datos Pubmed nos que se estudou a presenza de ateroesclerosis coronaria en atletas, desde a primeira publicación realizada en 2008. O primeiro que se publicou no 2008 ata febreiro do 2025. Avaliamos a frecuencia de diferentes variables clínicas de interese mediante unha agregación simple dos resultados dos traballos revisados. Para definir a prevalencia de aterosclerosis coronaria empregáronse varios criterios, incluíndo a presenza de calcio coronario (CAC) con diferentes puntos de corte (maior que 0, maoir que 100 e maoir que 400), a presenza de maior ou igual a 1 placa aterosclerótica e a presenza de estenosis luminal maior ou igual 50%. 1.4 RESULTADOS A procura bibliográfica obtivo 8 artigos, que incluían un total de 1599 participantes. Deles 1534 (95,9%) eran homes e 75 (4,1%) eran mulleres. A idade media dos participantes oscilou entre 52 e 61 anos, sendo a media de idade 55,3 anos. Nos atletas, a prevalencia de aterosclerosis coronaria de acordo con o criterio CAC maior que 0 foi do 63,8% (Intervalo de confianza (ICo) 95% 60,7%;67,1%), de acordo con o criterio CAC maior que 100 foi do 20,4% (ICo 95% 17,8%; 23,2%), e de acordo con o criterio CAC maior que 400 foi do 5,9 % (ICo 95% 4,4%; 7,9%). Nos controis, a prevalencia de aterosclerosis coronaria de acordo con o criterio CAC maior que 0 foi do 52,5% (ICo 95% 48,2% ; 56,8 %), de acordo con o criterio CAC maior que 100 foi do 16,5 % (ICo 95% 13,5 % ; 19,9 %) e de acordo con o criterio CAC maior que 400 foi do 2,1 % (ICo 95% 1,0 % ; 4,3 %). A análise conxunta dos datos demostrou unha diferenza estatisticamente significativa da prevalencia de aterosclerosis coronaria entre atletas en comparación cos controis de acordo ao criterio de CAC maior que 0 (p= 0,004) e CAC maior que 400 (p=0,005), pero non de acordo con o criterio de CAC maior que 100 (p= 0,075). De acordo con o criterio de presenza de maior ou igual que 1 placa ateroesclerótica, a prevalencia de aterosclerosis coronaria foi do 55,6% (ICo 95% 50,5% ; 63,1%) entre os atleas e do do 41,2% (ICo 95% 35,7% ; 47,0%) entre os controis. A análise conxunta dos estudos analizados mostrou unha diferenza estatisticamente significativa (p menor que 0,001). De acordo con o criterio de presenza dalgunha estenosis coronaria luminal significativa (maior ou igual 50%), a prevalencia de aterosclerosis coronaria foi do 7,9% (ICo 95% (5,9% ; 9,9%) entre os atletas e do 4,9 % (ICo 95% 2,9% ; 8,1%) entre os controis. A análise conxunta dos estudos analizados mostrou unha diferenza non estatisticamente significativa (p= 0,113).
1.1 INTRODUCIÓN A actividade física desempeña un papel fundamental na prevención e o tratamento das enfermidades cardiovasculares, cuxos beneficios están amplamente apoiados e recoñecidos. Con todo, estudos recentes indican que o exercicio de resistencia realizado a alto volume e de forma prolongada podería incrementar o risco de desenvolver aterosclerosis coronaria en lugar de reducilo. 1.2 OBXETIVOS O propósito deste traballo é analizar os resultados dos estudos publicados a partir dunha revisión sistemática da literatura. 1.3 MÉTODOS Seleccionáronse os artigos rexistrados na base de datos Pubmed nos que se estudou a presenza de ateroesclerosis coronaria en atletas, desde a primeira publicación realizada en 2008. O primeiro que se publicou no 2008 ata febreiro do 2025. Avaliamos a frecuencia de diferentes variables clínicas de interese mediante unha agregación simple dos resultados dos traballos revisados. Para definir a prevalencia de aterosclerosis coronaria empregáronse varios criterios, incluíndo a presenza de calcio coronario (CAC) con diferentes puntos de corte (maior que 0, maoir que 100 e maoir que 400), a presenza de maior ou igual a 1 placa aterosclerótica e a presenza de estenosis luminal maior ou igual 50%. 1.4 RESULTADOS A procura bibliográfica obtivo 8 artigos, que incluían un total de 1599 participantes. Deles 1534 (95,9%) eran homes e 75 (4,1%) eran mulleres. A idade media dos participantes oscilou entre 52 e 61 anos, sendo a media de idade 55,3 anos. Nos atletas, a prevalencia de aterosclerosis coronaria de acordo con o criterio CAC maior que 0 foi do 63,8% (Intervalo de confianza (ICo) 95% 60,7%;67,1%), de acordo con o criterio CAC maior que 100 foi do 20,4% (ICo 95% 17,8%; 23,2%), e de acordo con o criterio CAC maior que 400 foi do 5,9 % (ICo 95% 4,4%; 7,9%). Nos controis, a prevalencia de aterosclerosis coronaria de acordo con o criterio CAC maior que 0 foi do 52,5% (ICo 95% 48,2% ; 56,8 %), de acordo con o criterio CAC maior que 100 foi do 16,5 % (ICo 95% 13,5 % ; 19,9 %) e de acordo con o criterio CAC maior que 400 foi do 2,1 % (ICo 95% 1,0 % ; 4,3 %). A análise conxunta dos datos demostrou unha diferenza estatisticamente significativa da prevalencia de aterosclerosis coronaria entre atletas en comparación cos controis de acordo ao criterio de CAC maior que 0 (p= 0,004) e CAC maior que 400 (p=0,005), pero non de acordo con o criterio de CAC maior que 100 (p= 0,075). De acordo con o criterio de presenza de maior ou igual que 1 placa ateroesclerótica, a prevalencia de aterosclerosis coronaria foi do 55,6% (ICo 95% 50,5% ; 63,1%) entre os atleas e do do 41,2% (ICo 95% 35,7% ; 47,0%) entre os controis. A análise conxunta dos estudos analizados mostrou unha diferenza estatisticamente significativa (p menor que 0,001). De acordo con o criterio de presenza dalgunha estenosis coronaria luminal significativa (maior ou igual 50%), a prevalencia de aterosclerosis coronaria foi do 7,9% (ICo 95% (5,9% ; 9,9%) entre os atletas e do 4,9 % (ICo 95% 2,9% ; 8,1%) entre os controis. A análise conxunta dos estudos analizados mostrou unha diferenza non estatisticamente significativa (p= 0,113).
Dirección
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Yáñez Wonenburguer, Juan Carlos Cotitoría
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Yáñez Wonenburguer, Juan Carlos Cotitoría
Tribunal
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Eficacia e seguridade dos inhibidores do Il-23 no tratamento da enfermidade de crohn: unha revisión sistemática da literatura
Autoría
P.G.F.
Grao en Medicina
P.G.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A enfermidade de Crohn é unha patoloxía inflamatoria intestinal crónica que afecta principalmente a adultos novos, cun importante impacto na calidade de vida e un custo sanitario crecente. Esta revisión sistemática, elaborada segundo as directrices PRISMA, tivo como obxectivo avaliar a eficacia e seguridade dos inhibidores da interleucina 23 (IL-23) en pacientes con enfermidade de Crohn moderada a grave. Incluíronse cinco estudos: tres ensaios clínicos aleatorizados e dous estudos observacionais abertos. Os ensaios clínicos mostraron resultados diversos: Feagan et al. (2017) demostraron unha remisión clínica significativamente superior con risankizumab fronte a placebo, xunto cunha redución dos biomarcadores inflamatorios e un perfil de seguridade favorable. Sands et al. (2017) tamén observou unha resposta clínica significativa con MEDI2070, mentres que Sandborn et al. (2017) atopou unha tendencia favorable con briakinumab, pero sen significación estatística. Os estudos observacionais (D’Haens et al., 2020 e 2022) amosaron unha remisión clínica e endoscópica mantida a longo prazo con risankizumab, sen aparición de novos eventos adversos graves. Porén, a ausencia dun grupo comparador limita a certeza destes achados. A remisión endoscópica só foi avaliada nos estudos abertos, o que reduce a forza da evidencia. Todos os estudos incluídos informaron un perfil de seguridade aceptable, sen aumento significativo de eventos adversos graves, aínda que con certa imprecisión nalgúns resultados. Segundo o sistema GRADE, a calidade global da evidencia foi clasificada como baixa para a remisión clínica e moi baixa para a remisión endoscópica e a seguridade a longo prazo, debido ao risco de sesgo, imprecisión e posible sesgo de publicación. En conclusión, os inhibidores da IL-23, especialmente risankizumab, amósanse como unha opción terapéutica prometedora, aínda que se precisan máis estudos controlados que reforcen esta evidencia.
A enfermidade de Crohn é unha patoloxía inflamatoria intestinal crónica que afecta principalmente a adultos novos, cun importante impacto na calidade de vida e un custo sanitario crecente. Esta revisión sistemática, elaborada segundo as directrices PRISMA, tivo como obxectivo avaliar a eficacia e seguridade dos inhibidores da interleucina 23 (IL-23) en pacientes con enfermidade de Crohn moderada a grave. Incluíronse cinco estudos: tres ensaios clínicos aleatorizados e dous estudos observacionais abertos. Os ensaios clínicos mostraron resultados diversos: Feagan et al. (2017) demostraron unha remisión clínica significativamente superior con risankizumab fronte a placebo, xunto cunha redución dos biomarcadores inflamatorios e un perfil de seguridade favorable. Sands et al. (2017) tamén observou unha resposta clínica significativa con MEDI2070, mentres que Sandborn et al. (2017) atopou unha tendencia favorable con briakinumab, pero sen significación estatística. Os estudos observacionais (D’Haens et al., 2020 e 2022) amosaron unha remisión clínica e endoscópica mantida a longo prazo con risankizumab, sen aparición de novos eventos adversos graves. Porén, a ausencia dun grupo comparador limita a certeza destes achados. A remisión endoscópica só foi avaliada nos estudos abertos, o que reduce a forza da evidencia. Todos os estudos incluídos informaron un perfil de seguridade aceptable, sen aumento significativo de eventos adversos graves, aínda que con certa imprecisión nalgúns resultados. Segundo o sistema GRADE, a calidade global da evidencia foi clasificada como baixa para a remisión clínica e moi baixa para a remisión endoscópica e a seguridade a longo prazo, debido ao risco de sesgo, imprecisión e posible sesgo de publicación. En conclusión, os inhibidores da IL-23, especialmente risankizumab, amósanse como unha opción terapéutica prometedora, aínda que se precisan máis estudos controlados que reforcen esta evidencia.
Dirección
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
Impacto dos Novos Tratamentos Hipolipemiantes na Prevención Cardiovascular: Revisión Sistemática
Autoría
S.S.A.
Grao en Medicina
S.S.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción: As enfermidades cardiovasculares (ECV) continúan sendo a principal causa de morbimortalidade a nivel mundial. Entre os principais factores de risco modificables destaca a hipercolesterolemia. Por iso, o manexo adecuado dos niveis de colesterol é unha estratexia fundamental na prevención primaria e secundaria. Aínda que as estatinas foron o tratamento de referencia hipolipemiante, o seu uso enfronta limitacións. Hai unha porcentaxe significativa de pacientes que non logra alcanzar os obxectivos terapéuticos, o que impulsou o desenvolvemento de novos tratamentos hipolipemiantes, como os iPCSK9, o ácido bempedoico e o inclisirán, revolucionando as opcións terapéuticas dispoñibles e demostrando ser alternativas prometedoras. Obxectivos: O obxectivo principal deste traballo é avaliar o impacto dos novos tratamentos hipolipemiantes en prevención cardiovascular analizando ademais a súa seguridade e eficacia na práctica clínica. Material e métodos: Realizouse unha búsqueda bibliográfica nas bases de datos de PubMed e Cochrane incluíndo estudos publicados entre 2019 e 2025 que comparan evolocumab, alirocumab, inclisirán e acedo bempedoico coas estatinas e ezetimiba en prevención cardiovascular. Discusión: Incluíronse 23 artigos para a súa revisión e análise de datos, atopándose que os novos hipolipemiantes constitúen unha opción eficaz e segura para mellorar o control lipídico en pacientes de alto risco cardiovascular que non alcanzan os obxectivos terapéuticos con tratamentos convencionais. Con todo, a súa implementación na práctica clínica segue sendo limitada, e o seu custo representa un desafío. É fundamental realizar unha valoración individualizada segundo as características clínicas de cada paciente para optimizar o momento de introdución destes tratamentos.
Introducción: As enfermidades cardiovasculares (ECV) continúan sendo a principal causa de morbimortalidade a nivel mundial. Entre os principais factores de risco modificables destaca a hipercolesterolemia. Por iso, o manexo adecuado dos niveis de colesterol é unha estratexia fundamental na prevención primaria e secundaria. Aínda que as estatinas foron o tratamento de referencia hipolipemiante, o seu uso enfronta limitacións. Hai unha porcentaxe significativa de pacientes que non logra alcanzar os obxectivos terapéuticos, o que impulsou o desenvolvemento de novos tratamentos hipolipemiantes, como os iPCSK9, o ácido bempedoico e o inclisirán, revolucionando as opcións terapéuticas dispoñibles e demostrando ser alternativas prometedoras. Obxectivos: O obxectivo principal deste traballo é avaliar o impacto dos novos tratamentos hipolipemiantes en prevención cardiovascular analizando ademais a súa seguridade e eficacia na práctica clínica. Material e métodos: Realizouse unha búsqueda bibliográfica nas bases de datos de PubMed e Cochrane incluíndo estudos publicados entre 2019 e 2025 que comparan evolocumab, alirocumab, inclisirán e acedo bempedoico coas estatinas e ezetimiba en prevención cardiovascular. Discusión: Incluíronse 23 artigos para a súa revisión e análise de datos, atopándose que os novos hipolipemiantes constitúen unha opción eficaz e segura para mellorar o control lipídico en pacientes de alto risco cardiovascular que non alcanzan os obxectivos terapéuticos con tratamentos convencionais. Con todo, a súa implementación na práctica clínica segue sendo limitada, e o seu custo representa un desafío. É fundamental realizar unha valoración individualizada segundo as características clínicas de cada paciente para optimizar o momento de introdución destes tratamentos.
Dirección
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Titoría)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Titoría)
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Diagnóstico e tratamento das fracturas do chan orbitario: descripción de casos e revisión sistemática da literatura.
Autoría
A.E.W.
Grao en Medicina
A.E.W.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: As fracturas do chan orbitario (FCO) representan unha entidade frecuente dentro dos traumatismos maxilofaciales, con posibles secuelas funcionais e estéticas, como enoftalmos, diplopía ou distopía ocular. Para a súa reconstrución cirúrxica, empréganse diversos materiais de implante; con todo, a ausencia de guías e protocolos consensuados e estandarizados sobre as indicacións específicas de cada material dificulta unha elección adecuada. Obxectivo: descrición e análise do diagnóstico e tratamento das FCO, con especial atención á selección de materiais de reconstrución. Métodos: a partires dunha procura bibliográfica en PubMed, realizouse unha revisión sistemática da literatura publicada entre 2020 e 2025 sobre materiais de implante no tratamento das FCO. Adicionalmente, expóñense tres casos representativos que ilustran o proceso de reconstrución mediante o uso de tres materiais comunmente empregados. Resultados: tras o cribado e lectura crítica, incluíronse 10 publicacións na revisión. Os casos clínicos seleccionados empregaron como materiais de reconstrución enxerto de óso autólogo, malla de titanio convencional e malla de titanio personalizada. Conclusións: os enxertos autólogos foron os materiais historicamente máis empregados na reparación das FCO, beneficiándose da súa alta biocompatibilidade; con todo, presentan a desvantaxe de resultados impredicibles a longo prazo. Doutra banda, os xenoinjertos (de orixe non humana) están escasamente representados na literatura actual. Na práctica clínica contemporánea, os materiais aloplásticos (sintéticos) utilízanse con maior frecuencia. Entre estes, os materiais reabsorbibles proporcionan un soporte temporal, podendo ocasionar complicacións a longo prazo, mentres que os non absorbibles, como o titanio, ofrecen un soporte ríxido e permanente. A combinación destes materiais con novas tecnoloxías de deseño de implantes personalizados permite reconstrucións altamente precisas con resultados óptimos.
Antecedentes: As fracturas do chan orbitario (FCO) representan unha entidade frecuente dentro dos traumatismos maxilofaciales, con posibles secuelas funcionais e estéticas, como enoftalmos, diplopía ou distopía ocular. Para a súa reconstrución cirúrxica, empréganse diversos materiais de implante; con todo, a ausencia de guías e protocolos consensuados e estandarizados sobre as indicacións específicas de cada material dificulta unha elección adecuada. Obxectivo: descrición e análise do diagnóstico e tratamento das FCO, con especial atención á selección de materiais de reconstrución. Métodos: a partires dunha procura bibliográfica en PubMed, realizouse unha revisión sistemática da literatura publicada entre 2020 e 2025 sobre materiais de implante no tratamento das FCO. Adicionalmente, expóñense tres casos representativos que ilustran o proceso de reconstrución mediante o uso de tres materiais comunmente empregados. Resultados: tras o cribado e lectura crítica, incluíronse 10 publicacións na revisión. Os casos clínicos seleccionados empregaron como materiais de reconstrución enxerto de óso autólogo, malla de titanio convencional e malla de titanio personalizada. Conclusións: os enxertos autólogos foron os materiais historicamente máis empregados na reparación das FCO, beneficiándose da súa alta biocompatibilidade; con todo, presentan a desvantaxe de resultados impredicibles a longo prazo. Doutra banda, os xenoinjertos (de orixe non humana) están escasamente representados na literatura actual. Na práctica clínica contemporánea, os materiais aloplásticos (sintéticos) utilízanse con maior frecuencia. Entre estes, os materiais reabsorbibles proporcionan un soporte temporal, podendo ocasionar complicacións a longo prazo, mentres que os non absorbibles, como o titanio, ofrecen un soporte ríxido e permanente. A combinación destes materiais con novas tecnoloxías de deseño de implantes personalizados permite reconstrucións altamente precisas con resultados óptimos.
Dirección
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Titoría)
Megías Barrera, Joaquim Cotitoría
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Titoría)
Megías Barrera, Joaquim Cotitoría
Tribunal
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
Avaliación da intención de busca de axuda en saúde mental mediante a escala GHSQ nunha mostra de escolares galegos de 3º da ESO
Autoría
M.G.V.
Grao en Medicina
M.G.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A adolescencia é unha etapa clave para a detección precoz e a prevención de problemas de saúde mental. Un dos factores máis relevantes neste contexto é a predisposición a buscar axuda ante dificultades emocionais ou psicolóxicas. Este Traballo de Fin de Grao avalía dita predisposición mediante a aplicación do cuestionario GHSQ-V (General Help-Seeking Questionnaire, versión validada en Chile) a unha mostra representativa de 2435 escolares galegos de 3º da ESO. O estudo enmárcase no ensaio clínico aleatorizado do programa Youth Aware of Mental Health (YAM), centrado na promoción da saúde mental e na prevención do suicidio en contornos escolares. A análise baséase nos datos preintervención, co obxectivo de identificar as fontes de axuda preferidas pola mocidade, como varían estas intencións segundo o tipo de problema (ansiedade, depresión, estrés, ideación suicida e abuso de substancias) e se existen diferenzas segundo o xénero. Considéranse tanto fontes informais (amigos, familia, parella) como formais (profesionais sanitarios, profesorado, liñas de axuda). Os resultados mostran unha elevada intención xeral de buscar axuda, especialmente ante ansiedade e depresión. As fontes informais son as máis valoradas, sendo amigos e pais as opcións preferidas. As fontes formais reciben puntuacións máis baixas, aínda que os profesionais de saúde mental destacan nos casos máis graves. O achado máis rechamante é que os homes amosan unha maior predisposición a buscar axuda ca as mulleres en todos os tipos de problema e na maioría das fontes avaliadas, incluído o ámbito profesional. Este resultado contradí a maior parte da literatura previa e suxire a existencia de factores culturais ou contextuais específicos nesta poboación. Este traballo achega información útil para deseñar intervencións escolares máis eficaces e adaptadas ás necesidades reais do alumnado.
A adolescencia é unha etapa clave para a detección precoz e a prevención de problemas de saúde mental. Un dos factores máis relevantes neste contexto é a predisposición a buscar axuda ante dificultades emocionais ou psicolóxicas. Este Traballo de Fin de Grao avalía dita predisposición mediante a aplicación do cuestionario GHSQ-V (General Help-Seeking Questionnaire, versión validada en Chile) a unha mostra representativa de 2435 escolares galegos de 3º da ESO. O estudo enmárcase no ensaio clínico aleatorizado do programa Youth Aware of Mental Health (YAM), centrado na promoción da saúde mental e na prevención do suicidio en contornos escolares. A análise baséase nos datos preintervención, co obxectivo de identificar as fontes de axuda preferidas pola mocidade, como varían estas intencións segundo o tipo de problema (ansiedade, depresión, estrés, ideación suicida e abuso de substancias) e se existen diferenzas segundo o xénero. Considéranse tanto fontes informais (amigos, familia, parella) como formais (profesionais sanitarios, profesorado, liñas de axuda). Os resultados mostran unha elevada intención xeral de buscar axuda, especialmente ante ansiedade e depresión. As fontes informais son as máis valoradas, sendo amigos e pais as opcións preferidas. As fontes formais reciben puntuacións máis baixas, aínda que os profesionais de saúde mental destacan nos casos máis graves. O achado máis rechamante é que os homes amosan unha maior predisposición a buscar axuda ca as mulleres en todos os tipos de problema e na maioría das fontes avaliadas, incluído o ámbito profesional. Este resultado contradí a maior parte da literatura previa e suxire a existencia de factores culturais ou contextuais específicos nesta poboación. Este traballo achega información útil para deseñar intervencións escolares máis eficaces e adaptadas ás necesidades reais do alumnado.
Dirección
Gómez-Reino Rodríguez, Ignacio (Titoría)
GARCIA CABALLERO, ALEJANDRO ALBERTO Cotitoría
Gómez-Reino Rodríguez, Ignacio (Titoría)
GARCIA CABALLERO, ALEJANDRO ALBERTO Cotitoría
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
Tratamento Antirretrovírico de Longa Duración: Situación Actual e Futuro Próximo
Autoría
S.G.O.
Grao en Medicina
S.G.O.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A terapia antirretroviral de longa duración (TAR-LD) preséntase como unha alternativa innovadora en comparación cos tratamentos orais diarios no manexo do VIH. A súa administración espazada a través de formulacións inyectables ou subcutáneas ofrece vantaxes clínicas e psicosociais, especialmente en poboacións con problemas de adherencia. Este estudo examina o seu efecto en termos de eficacia virológica, seguridade, satisfacción do paciente e viabilidade sanitaria. Os obxectivos son o examinar de maneira crítica a evidencia científica recente sobre a TAR-LD, valorando a súa eficacia, perfil de seguridade, nivel de aceptación por parte do paciente, e o seu uso tanto no tratamento como na profilaxe do VIH. Igualmente, búscase explorar o seu papel na simplificación terapéutica e a equidade en saúde.
A terapia antirretroviral de longa duración (TAR-LD) preséntase como unha alternativa innovadora en comparación cos tratamentos orais diarios no manexo do VIH. A súa administración espazada a través de formulacións inyectables ou subcutáneas ofrece vantaxes clínicas e psicosociais, especialmente en poboacións con problemas de adherencia. Este estudo examina o seu efecto en termos de eficacia virológica, seguridade, satisfacción do paciente e viabilidade sanitaria. Os obxectivos son o examinar de maneira crítica a evidencia científica recente sobre a TAR-LD, valorando a súa eficacia, perfil de seguridade, nivel de aceptación por parte do paciente, e o seu uso tanto no tratamento como na profilaxe do VIH. Igualmente, búscase explorar o seu papel na simplificación terapéutica e a equidade en saúde.
Dirección
Antela López, Antonio Rafael (Titoría)
Antela López, Antonio Rafael (Titoría)
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
Tratatamento con vericiguat nunha poboación ancián: experiencia dende una consulta monográfica.
Autoría
E.R.P.
Grao en Medicina
E.R.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
OBXECTIVOS/MÉTODOS: Evaluar a seguridade e eficacia en términos de supervivencia do uso do vericiguat nunha poboación ancián e con comorbilidade con IC con FEVIr. Estudio retrospectivo unicéntrico nunha consulta monográfica de IC de Medicina Interna. RESULTADOS: Incluense 20 individuos. 65% homes e 35% mulleres. Idade media 81,4. Comorbilidades asociadas: 60% HTA, 45% dDM2, 65% DL, 65% FA e 100% ERC. Recibían tratamiento con ARNI 75%, 70% ARM, 95% betabloqueantes e 100% iSGLT2. O 20% presentan un evento adverso. So 1 paciente suspende o tratamiento por intolerancia. 25% dos pacientes ingresan aos 6 meses de inicio do fármaco. No seguimiento falecen 3 pacientes, 15% da población. O 10% nos primeiros 6 meses. Realízase análise de supervivencia por subgrupos ser muller e o uso de ARNI asociouse con maior supervivencia, mentres que a HTA relacionouse con menor supervivencia. Non se atoparon diferencias estadísticamente significativas con DM2, DL, FA/Flutter auricular nin por grupos de edad. CONCLUSIÓN: O uso de vericiguat mostrase seguro e eficaz na población de idade avanzada e con comorbilidade. Ser muller, o uso concomitante de ARNI e ausencia de HTA asociaronse con mellor prognose.
OBXECTIVOS/MÉTODOS: Evaluar a seguridade e eficacia en términos de supervivencia do uso do vericiguat nunha poboación ancián e con comorbilidade con IC con FEVIr. Estudio retrospectivo unicéntrico nunha consulta monográfica de IC de Medicina Interna. RESULTADOS: Incluense 20 individuos. 65% homes e 35% mulleres. Idade media 81,4. Comorbilidades asociadas: 60% HTA, 45% dDM2, 65% DL, 65% FA e 100% ERC. Recibían tratamiento con ARNI 75%, 70% ARM, 95% betabloqueantes e 100% iSGLT2. O 20% presentan un evento adverso. So 1 paciente suspende o tratamiento por intolerancia. 25% dos pacientes ingresan aos 6 meses de inicio do fármaco. No seguimiento falecen 3 pacientes, 15% da población. O 10% nos primeiros 6 meses. Realízase análise de supervivencia por subgrupos ser muller e o uso de ARNI asociouse con maior supervivencia, mentres que a HTA relacionouse con menor supervivencia. Non se atoparon diferencias estadísticamente significativas con DM2, DL, FA/Flutter auricular nin por grupos de edad. CONCLUSIÓN: O uso de vericiguat mostrase seguro e eficaz na población de idade avanzada e con comorbilidade. Ser muller, o uso concomitante de ARNI e ausencia de HTA asociaronse con mellor prognose.
Dirección
de la Iglesia Martínez, Fernando Antonio (Titoría)
Rodríguez Osorio, Iria Cotitoría
Seoane González, Beatriz Alicia Cotitoría
de la Iglesia Martínez, Fernando Antonio (Titoría)
Rodríguez Osorio, Iria Cotitoría
Seoane González, Beatriz Alicia Cotitoría
Tribunal
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Escleroterapia en malformacións venosas e linfáticas na poboación infantil: serie de casos e revisión da literatura
Autoría
M.C.D.S.
Grao en Medicina
M.C.D.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As malformacións vasculares son alteracións conxénitas que abarcan un amplo espectro de condicións, dende marcas visibles ata trastornos que poden representar unha ameaza para a vida do paciente. Supoñen un reto diagnóstico cunha dificultade manifesta para poder etiquetalas e tratarlas de forma correcta. As malformacións son moi variadas: capilares, linfáticas, venosas, arteriovenosas, combinadas ou asociadas a unha síndrome; poden estar localizadas nunha zona concreta do corpo ou ser difusas, o que engade un grao de complicación adicional dependendo das estruturas involucradas e a súa localización exacta. O diagnóstico e tratamento das malformacións vasculares requiren un enfoque altamente personalizado, xa que cada caso é único e presenta diferentes desafíos. Existen múltiples enfoques terapéuticos: o médico (sirolimus), o mínimamente invasivo (escleroterapia, láser ou embolización) e o cirúrxico. Lentamente, a terapia endovascular e os medicamentos impóñense sobre a cirurxía en centros con unidades especializadas debido á súa alta efectividade, baixo nivel de complicacións e menor tempo de recuperación en comparación coa cirurxía tradicional. A escleroterapia, en particular, consolidouse como un dos tratamentos máis efectivos para as malformacións de baixo fluxo. Este tratamento consiste na inxección percutánea dunha substancia esclerosante, que provoca unha abrasión química que inflama a área afectada e, posteriormente, reduce o tamaño da malformación coa cicatrización. Neste traballo realízase un estudo retrospectivo sobre o tratamento escleroterápico en malformacións vasculares de baixo fluxo, centrado nunha serie de pacientes tratados no servizo de Cirurxía Pediátrica do Hospital Materno Infantil de A Coruña. Nos casos, usáronse doxiciclina e espuma de etoxisclerol ou etanol para o tratamento percutáneo de malformacións linfáticas e venosas, respectivamente, e compáranse con outras posibles substancias empregadas na literatura máis recente.
As malformacións vasculares son alteracións conxénitas que abarcan un amplo espectro de condicións, dende marcas visibles ata trastornos que poden representar unha ameaza para a vida do paciente. Supoñen un reto diagnóstico cunha dificultade manifesta para poder etiquetalas e tratarlas de forma correcta. As malformacións son moi variadas: capilares, linfáticas, venosas, arteriovenosas, combinadas ou asociadas a unha síndrome; poden estar localizadas nunha zona concreta do corpo ou ser difusas, o que engade un grao de complicación adicional dependendo das estruturas involucradas e a súa localización exacta. O diagnóstico e tratamento das malformacións vasculares requiren un enfoque altamente personalizado, xa que cada caso é único e presenta diferentes desafíos. Existen múltiples enfoques terapéuticos: o médico (sirolimus), o mínimamente invasivo (escleroterapia, láser ou embolización) e o cirúrxico. Lentamente, a terapia endovascular e os medicamentos impóñense sobre a cirurxía en centros con unidades especializadas debido á súa alta efectividade, baixo nivel de complicacións e menor tempo de recuperación en comparación coa cirurxía tradicional. A escleroterapia, en particular, consolidouse como un dos tratamentos máis efectivos para as malformacións de baixo fluxo. Este tratamento consiste na inxección percutánea dunha substancia esclerosante, que provoca unha abrasión química que inflama a área afectada e, posteriormente, reduce o tamaño da malformación coa cicatrización. Neste traballo realízase un estudo retrospectivo sobre o tratamento escleroterápico en malformacións vasculares de baixo fluxo, centrado nunha serie de pacientes tratados no servizo de Cirurxía Pediátrica do Hospital Materno Infantil de A Coruña. Nos casos, usáronse doxiciclina e espuma de etoxisclerol ou etanol para o tratamento percutáneo de malformacións linfáticas e venosas, respectivamente, e compáranse con outras posibles substancias empregadas na literatura máis recente.
Dirección
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Del Cerro Rodríguez, David Cotitoría
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Del Cerro Rodríguez, David Cotitoría
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
Como afecta a priorización dos coidados ós profesionais sanitarios das UCI?
Autoría
R.O.E.
Grao en Medicina
R.O.E.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución. A pandemia da COVID-19 presentouse como unha crise global sen precedentes, poñendo a proba a capacidade dun sistema sanitario xa de por si deficiente. O desequilibrio entre a oferta de recursos e a crecente demanda acentuouse nas Unidades de Coidados Intensivos (UCI), onde os profesionais sanitarios tiveron que tomar decisións complexas para xestionar recursos limitados. Estas intervencións poderían estar influenciadas polo clima ético. Obxectivos. Analizar a relación entre o clima ético percibido polos profesionais sanitarios das UCI e a súa maneira de priorizar os recursos en situacións de escaseza, explorando a súa posible asociación coa intención de abandonar o traballo. Métodos. Un estudo observacional transversal baseado nun cuestionario en liña autoadministrado, dirixido a profesionais sanitarios das UCI de dúas rexións de España e tres de Alemaña. O cuestionario incluíu unha versión ampliada da escala Ethical Decision-Making Climate Questionnaire (EDMCQ), ao que o equipo de investigación engadiu cinco ítems específicos sobre a priorización de recursos en contextos de escaseza. Resultados. Recrutáronse un total de 215 profesionais. A maioría dos enquisados estiveron de acordo cos cinco elementos sobre priorización, aínda que só un -o que valoraba a solicitude de coidados baseada nas probabilidades de supervivencia- se asociou significativamente cun clima ético máis positivo. O 40% dos enquisados considerou deixar o seu traballo, con puntuacións significativamente máis baixas na escala EDMCQ ampliada. Conclusións. Un clima ético favorable facilita a aceptación da triaxe en situacións de escaseza. Ademais, pode mitigar o desexo de deixar o traballo. Percíbese unha actitude ética complexa con respecto ás decisións de priorización, combinando unha abordaxe ética utilitarista co tratamento humanitario e a responsabilidade clínica.
Introdución. A pandemia da COVID-19 presentouse como unha crise global sen precedentes, poñendo a proba a capacidade dun sistema sanitario xa de por si deficiente. O desequilibrio entre a oferta de recursos e a crecente demanda acentuouse nas Unidades de Coidados Intensivos (UCI), onde os profesionais sanitarios tiveron que tomar decisións complexas para xestionar recursos limitados. Estas intervencións poderían estar influenciadas polo clima ético. Obxectivos. Analizar a relación entre o clima ético percibido polos profesionais sanitarios das UCI e a súa maneira de priorizar os recursos en situacións de escaseza, explorando a súa posible asociación coa intención de abandonar o traballo. Métodos. Un estudo observacional transversal baseado nun cuestionario en liña autoadministrado, dirixido a profesionais sanitarios das UCI de dúas rexións de España e tres de Alemaña. O cuestionario incluíu unha versión ampliada da escala Ethical Decision-Making Climate Questionnaire (EDMCQ), ao que o equipo de investigación engadiu cinco ítems específicos sobre a priorización de recursos en contextos de escaseza. Resultados. Recrutáronse un total de 215 profesionais. A maioría dos enquisados estiveron de acordo cos cinco elementos sobre priorización, aínda que só un -o que valoraba a solicitude de coidados baseada nas probabilidades de supervivencia- se asociou significativamente cun clima ético máis positivo. O 40% dos enquisados considerou deixar o seu traballo, con puntuacións significativamente máis baixas na escala EDMCQ ampliada. Conclusións. Un clima ético favorable facilita a aceptación da triaxe en situacións de escaseza. Ademais, pode mitigar o desexo de deixar o traballo. Percíbese unha actitude ética complexa con respecto ás decisións de priorización, combinando unha abordaxe ética utilitarista co tratamento humanitario e a responsabilidade clínica.
Dirección
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
RODRIGUEZ RUIZ, EMILIO Cotitoría
Gonzalez Quintela, Arturo (Titoría)
RODRIGUEZ RUIZ, EMILIO Cotitoría
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Análise predictivado diagnóstico de tuberculose pulmonar nas urxencias hospitalarias
Autoría
Z.L.F.
Grao en Medicina
Z.L.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: Cando chega un paciente ao servizo de Urxencias, existe frecuentemente unha incerteza diagnóstica, entre elas, a posibilidade de padecer unha enfermidade contaxiosa como é a tuberculose pulmonar. No caso de precisar ingreso en planta, débese decidir, á espera dun diagnóstico definitivo, se facelo nunha habitación illada (o que supón un maior custo económico) ou nunha habitación compartida (o que supón un risco de transmisión da enfermidade no caso de padecela). Este estudo pretende identificar de forma eficiente aos pacientes con tuberculose pulmonar que chegan ao servizo de Urxencias, co obxectivo de valorar a indicación de ingreso en habitacións de illamento respiratorio e maximizar a relación custo-beneficio do Servizo Galego de Saúde. Obxectivos: idear un score que identifique aqueles pacientes con altas posibilidades de padecer tuberculose pulmonar co condicionante de ingreso, para indicar quen son subsidiarios de ser internados en habitacións de illamento respiratorio. Material e métodos: trátase dun traballo de investigación de tipo casos e controis, fundamentado en pacientes ingresados con sospeita de tuberculose pulmonar da área sanitaria de Pontevedra e O Salnés, dende o ano 2017 ata o 2024. Definíronse como casos aqueles pacientes que foron ingresados e nos que o diagnóstico final foi de tuberculose pulmonar con confirmación microbiolóxica; mentres que nos controis, os cultivos resultaron negativos e o diagnóstico final foi distinto ao de tuberculose. Comparáronse unha serie de variables clínicas, radiolóxicas e analíticas dispoñibles no servizo de Urxencias entre cada grupo, co obxectivo de establecer unha puntuación (score) predictiva do diagnóstico final de tuberculose pulmonar. Resultados: Incluíronse 222 pacientes no estudo (74 casos e 148 controis). Na análise multivariante, os seguintes factores resultaron ser predictores independentes de tuberculose pulmonar, xunto coa súa correspondente asignación de puntos: profesión de risco (1 punto), síndrome constitucional (2 puntos), sudoración nocturna (1 punto), radiografía patolóxica á entrada en Urxencias (2,5 puntos), idade menor de 55 anos (1 punto), leucocitos menores o iguales a 10 750 /mm3 (1 punto) e linfocitos menores o iguales a 1 450 /mm3 (1 punto). Conclusións: ao aplicar un limiar de 5,5 puntos, o score acadou unha sensibilidade do 82 % e unha especificidade do 82 %, o que proporciona un equilibrio axeitado entre a identificación de pacientes que precisan illamento respiratorio e a minimización de illamentos innecesarios.
Introdución: Cando chega un paciente ao servizo de Urxencias, existe frecuentemente unha incerteza diagnóstica, entre elas, a posibilidade de padecer unha enfermidade contaxiosa como é a tuberculose pulmonar. No caso de precisar ingreso en planta, débese decidir, á espera dun diagnóstico definitivo, se facelo nunha habitación illada (o que supón un maior custo económico) ou nunha habitación compartida (o que supón un risco de transmisión da enfermidade no caso de padecela). Este estudo pretende identificar de forma eficiente aos pacientes con tuberculose pulmonar que chegan ao servizo de Urxencias, co obxectivo de valorar a indicación de ingreso en habitacións de illamento respiratorio e maximizar a relación custo-beneficio do Servizo Galego de Saúde. Obxectivos: idear un score que identifique aqueles pacientes con altas posibilidades de padecer tuberculose pulmonar co condicionante de ingreso, para indicar quen son subsidiarios de ser internados en habitacións de illamento respiratorio. Material e métodos: trátase dun traballo de investigación de tipo casos e controis, fundamentado en pacientes ingresados con sospeita de tuberculose pulmonar da área sanitaria de Pontevedra e O Salnés, dende o ano 2017 ata o 2024. Definíronse como casos aqueles pacientes que foron ingresados e nos que o diagnóstico final foi de tuberculose pulmonar con confirmación microbiolóxica; mentres que nos controis, os cultivos resultaron negativos e o diagnóstico final foi distinto ao de tuberculose. Comparáronse unha serie de variables clínicas, radiolóxicas e analíticas dispoñibles no servizo de Urxencias entre cada grupo, co obxectivo de establecer unha puntuación (score) predictiva do diagnóstico final de tuberculose pulmonar. Resultados: Incluíronse 222 pacientes no estudo (74 casos e 148 controis). Na análise multivariante, os seguintes factores resultaron ser predictores independentes de tuberculose pulmonar, xunto coa súa correspondente asignación de puntos: profesión de risco (1 punto), síndrome constitucional (2 puntos), sudoración nocturna (1 punto), radiografía patolóxica á entrada en Urxencias (2,5 puntos), idade menor de 55 anos (1 punto), leucocitos menores o iguales a 10 750 /mm3 (1 punto) e linfocitos menores o iguales a 1 450 /mm3 (1 punto). Conclusións: ao aplicar un limiar de 5,5 puntos, o score acadou unha sensibilidade do 82 % e unha especificidade do 82 %, o que proporciona un equilibrio axeitado entre a identificación de pacientes que precisan illamento respiratorio e a minimización de illamentos innecesarios.
Dirección
Anibarro García, Luís (Titoría)
Anibarro García, Luís (Titoría)
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
Influencia do consumo de drogas na fertilidade
Autoría
C.M.B.
Grao en Medicina
C.M.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: A alta prevalencia do consumo de drogas na nosa sociedade durante a idade fértil pode supoñer un grave problema con respecto á taxa de natalidade, así como as posibles malformacións e problemas fetais asociados. As principais drogas de abuso estudadas na fertilidade son: O alcol, a nicotina e os derivados do cánnabis. Por tanto, realizaremos unha revisión bibliográfica co obxectivo de saber que efecto producen estas drogas na reprodución. Material e métodos: Elaborouse unha revisión bibliográfica seguindo os criterios PRISMA. Realizouse unha procura bibliográfica en PubMed, Cochrane e Google Scholar identificando un total de 542 artigos. Resultados: Tras revisar 542 artigos e seleccionar 9 para nosa revisión. Para avaliar o efecto das drogas nas técnicas de reprodución, se han analizados parámetros como a reserva ovárica, a taxa de implantación por trasferencias embrionaria, a taxa de embarazo, o número de nados vivos e o número de perdas xestacionais. Conclusións: O estudo revela que as técnicas de reprodución asistida en relación co consumo das tres drogas estudadas nesta revisión (marihuana, tabaco e alcol) parecen estar influídas por elas sen chegar a amosarse con exactitude o seu mecanismo de acción.
Antecedentes: A alta prevalencia do consumo de drogas na nosa sociedade durante a idade fértil pode supoñer un grave problema con respecto á taxa de natalidade, así como as posibles malformacións e problemas fetais asociados. As principais drogas de abuso estudadas na fertilidade son: O alcol, a nicotina e os derivados do cánnabis. Por tanto, realizaremos unha revisión bibliográfica co obxectivo de saber que efecto producen estas drogas na reprodución. Material e métodos: Elaborouse unha revisión bibliográfica seguindo os criterios PRISMA. Realizouse unha procura bibliográfica en PubMed, Cochrane e Google Scholar identificando un total de 542 artigos. Resultados: Tras revisar 542 artigos e seleccionar 9 para nosa revisión. Para avaliar o efecto das drogas nas técnicas de reprodución, se han analizados parámetros como a reserva ovárica, a taxa de implantación por trasferencias embrionaria, a taxa de embarazo, o número de nados vivos e o número de perdas xestacionais. Conclusións: O estudo revela que as técnicas de reprodución asistida en relación co consumo das tres drogas estudadas nesta revisión (marihuana, tabaco e alcol) parecen estar influídas por elas sen chegar a amosarse con exactitude o seu mecanismo de acción.
Dirección
SAMPAYO MONTENEGRO, MARIA VICTORIA (Titoría)
Veiga González, Marta Cotitoría
SAMPAYO MONTENEGRO, MARIA VICTORIA (Titoría)
Veiga González, Marta Cotitoría
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
Efectos do Mioinositol na Fertilidade Masculina: Unha revisión sistemática sobre a calidade espermática e potencial terapéutico na reprodución asistida.
Autoría
A.F.V.
Grao en Medicina
A.F.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A molécula do inositol, en concreto na súa forma de mioinositol (MI), participa nos procesos celulares importantes coma a sinalización celular e o metabolismo da glicosa. O seu uso demostrou beneficios na fertilidade femenina mellorando a función e a calidade dos ovocitos, especialmente nas mulleres con SOP. Nos homes, o MI pode aumentar a motilidade espermática e reducir a fragmentación do ADN. Aínda que é un suplemento seguro, son necesarios máis estudos para demostrar a devandita eficacia.
A molécula do inositol, en concreto na súa forma de mioinositol (MI), participa nos procesos celulares importantes coma a sinalización celular e o metabolismo da glicosa. O seu uso demostrou beneficios na fertilidade femenina mellorando a función e a calidade dos ovocitos, especialmente nas mulleres con SOP. Nos homes, o MI pode aumentar a motilidade espermática e reducir a fragmentación do ADN. Aínda que é un suplemento seguro, son necesarios máis estudos para demostrar a devandita eficacia.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Fernández Baltar, Carlos Cotitoría
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Fernández Baltar, Carlos Cotitoría
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Estudo da Lipoproteína(a): Implicacións en enfermidades vasculares e análises de marcadores clínicos asociados a partir dunha base de datos de pacientes.
Autoría
P.L.A.
Grao en Medicina
P.L.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A lipoproteína(a) [Lp(a)] é un factor de risco cardiovascular independente, pode producir dano en diversos órganos, polo que está estreitamente relacionada con múltiples enfermidades cardiovasculares a nivel sistémico. Entre as patoloxías máis reseñables ás que contribúe de forma directa inclúense a estenosis aórtica, a enfermidade vascular periférica ou a enfermidade coronaria. Estímase que entre o 20-25% da poboación mundial presenta niveis elevados, sendo os valores de 30 mg/dl ou 75nmol/l os máis estandarizados para establecer o punto de corte. A pesar do crecente interese no desenvolvemento e estudo de alternativas terapéuticas eficaces, na actualidade non se dispón de ningún fármaco comercializado que sexa efectivo para reducir os seus niveis, moitos aínda se atopan en diferentes fases de ensaios clínicos. Por tanto, o tratamento pasa por corrixir outros factores de risco cardiovascular modificables facendo fincapé na redución do colesterol LDL. O obxectivo do presente estudo é a análise dos niveis de Lp(a) nos pacientes atendidos no ano 2023 no servizo de cardioloxía do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela, posto que un maior coñecemento das complicacións, marcadores clínicos e outras características asociadas permitiranos mellorar a atención sanitaria que actualmente reciben as persoas con niveis elevados de Lp(a). Os resultados do noso estudo mostran que nunha escasa cantidade de perfís lipídicos solicítase tamén a determinación de Lp(a), sendo endocrinoloxía o maior servizo peticionario. Ademais, a prevalencia de niveis superiores a 75nmol/l na mostra 3 estudada é superior á descrita na poboación mundial. Dentro dos pacientes con cifras en percentiles máis elevados móstranse maiores complicacións cardiovasculares asociadas.
A lipoproteína(a) [Lp(a)] é un factor de risco cardiovascular independente, pode producir dano en diversos órganos, polo que está estreitamente relacionada con múltiples enfermidades cardiovasculares a nivel sistémico. Entre as patoloxías máis reseñables ás que contribúe de forma directa inclúense a estenosis aórtica, a enfermidade vascular periférica ou a enfermidade coronaria. Estímase que entre o 20-25% da poboación mundial presenta niveis elevados, sendo os valores de 30 mg/dl ou 75nmol/l os máis estandarizados para establecer o punto de corte. A pesar do crecente interese no desenvolvemento e estudo de alternativas terapéuticas eficaces, na actualidade non se dispón de ningún fármaco comercializado que sexa efectivo para reducir os seus niveis, moitos aínda se atopan en diferentes fases de ensaios clínicos. Por tanto, o tratamento pasa por corrixir outros factores de risco cardiovascular modificables facendo fincapé na redución do colesterol LDL. O obxectivo do presente estudo é a análise dos niveis de Lp(a) nos pacientes atendidos no ano 2023 no servizo de cardioloxía do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela, posto que un maior coñecemento das complicacións, marcadores clínicos e outras características asociadas permitiranos mellorar a atención sanitaria que actualmente reciben as persoas con niveis elevados de Lp(a). Os resultados do noso estudo mostran que nunha escasa cantidade de perfís lipídicos solicítase tamén a determinación de Lp(a), sendo endocrinoloxía o maior servizo peticionario. Ademais, a prevalencia de niveis superiores a 75nmol/l na mostra 3 estudada é superior á descrita na poboación mundial. Dentro dos pacientes con cifras en percentiles máis elevados móstranse maiores complicacións cardiovasculares asociadas.
Dirección
LAGE FERNANDEZ, RICARDO (Titoría)
Seijas Amigo, José Cotitoría
Rodríguez Carnero, María Gemma Cotitoría
LAGE FERNANDEZ, RICARDO (Titoría)
Seijas Amigo, José Cotitoría
Rodríguez Carnero, María Gemma Cotitoría
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
Abordaxe radiocirúrxica da neuralxia idiopática do nervio trixemino.
Autoría
M.M.L.
Grao en Medicina
M.M.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A neuralxia do trixémino é unha dor facial neuropática derivada dunha lesión ou patoloxía do nervio trixémino que afecta a unha ou máis das súas ramas. É unha dor paroxística descrita como unha descarga eléctrica ou punzante que dura de segundos a minutos como máximo. Caracterízase pola presenza de puntos gatillo que desencadean as crises. Hai tres tipos: clásico, causado pola compresión neurovascular; idiopático, sen causa obxectiva; secundario a outra causa subxacente, principalmente tumores. Obxectivos: Estudar o interese potencial da radiocirurxía estereotáctica para o tratamento da neuralxia idiopática do trixémino, tendo en conta a dose, as indicacións e o lugar de tratamento. Recompilar e analizar unha serie de casos clínicos de pacientes da Área Sanitaria de Santiago de Compostela, comparándoos cos resultados dos artigos obtidos na literatura médica. Métodos: Revisión sistemática da literatura médica e análise comparativa cos casos recollidos no Hospital Universitario de Santiago. Resultados: O rango de dose óptimo, con menos efectos secundarios, está entre 80-90 Gy. O sitio de acción máis usado localízase na zona de entrada do nervio trixémino na protuberancia do tronco encefálico na zona de transición nerviosa, utilizando un único isocentro. Conséguense mellores resultados se a neuralxia do trixémino ten características típicas da dor, se non se realizaron procedementos cirúrxicos previos, se non hai alteracións sensoriais previas, así como unha menor duración da dor e a presenza de cambios sensoriais tras a radiocirurxía. Conclusións: A radiocirurxía estereotáxica é unha técnica de tratamento axeitada para pacientes con neuralxia do trixémino idiopática, presentando resultados clínicos beneficiosos e unha taxa de complicacións menor que a microdescompresión vascular. Os pacientes atendidos no Hospital Universitario de Santiago obtiveron resultados similares aos revisados na literatura médica, sen que se observasen diferenzas notables.
Introdución: A neuralxia do trixémino é unha dor facial neuropática derivada dunha lesión ou patoloxía do nervio trixémino que afecta a unha ou máis das súas ramas. É unha dor paroxística descrita como unha descarga eléctrica ou punzante que dura de segundos a minutos como máximo. Caracterízase pola presenza de puntos gatillo que desencadean as crises. Hai tres tipos: clásico, causado pola compresión neurovascular; idiopático, sen causa obxectiva; secundario a outra causa subxacente, principalmente tumores. Obxectivos: Estudar o interese potencial da radiocirurxía estereotáctica para o tratamento da neuralxia idiopática do trixémino, tendo en conta a dose, as indicacións e o lugar de tratamento. Recompilar e analizar unha serie de casos clínicos de pacientes da Área Sanitaria de Santiago de Compostela, comparándoos cos resultados dos artigos obtidos na literatura médica. Métodos: Revisión sistemática da literatura médica e análise comparativa cos casos recollidos no Hospital Universitario de Santiago. Resultados: O rango de dose óptimo, con menos efectos secundarios, está entre 80-90 Gy. O sitio de acción máis usado localízase na zona de entrada do nervio trixémino na protuberancia do tronco encefálico na zona de transición nerviosa, utilizando un único isocentro. Conséguense mellores resultados se a neuralxia do trixémino ten características típicas da dor, se non se realizaron procedementos cirúrxicos previos, se non hai alteracións sensoriais previas, así como unha menor duración da dor e a presenza de cambios sensoriais tras a radiocirurxía. Conclusións: A radiocirurxía estereotáxica é unha técnica de tratamento axeitada para pacientes con neuralxia do trixémino idiopática, presentando resultados clínicos beneficiosos e unha taxa de complicacións menor que a microdescompresión vascular. Os pacientes atendidos no Hospital Universitario de Santiago obtiveron resultados similares aos revisados na literatura médica, sen que se observasen diferenzas notables.
Dirección
Aran Echabe, Eduardo (Titoría)
Aran Echabe, Eduardo (Titoría)
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
BOPT: supervivencia das reconstruccións protéticas fixas con preparacións orientadas biolóxicamente
Autoría
C.M.I.A.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
C.M.I.A.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Obxectivos: O obxectivo deste estudio foi a realización dunha revisión literaria do efecto a longo prazo da técnica BOPT nos parámetros clínicos de saúde periodontal. Deseño: Revisión bibliográfica de alcance. Métodos: Empregouse tódala literatura atopada en MEDLINE vía PubMed, Science Direct e Cochrane Central Library. Incluíronse ensaios clínicos prospectivos e aleatorizados publicados en revistas indexadas, escritos en inglés, castelán ou italiano e que investigaran a evolución da saúde periodontal despois dun tratamento con BOPT. Resultados: Incluíronse un total de 6 estudios con unha puntuación alta tra-la evaluación da calidade metodolóxica con respecto ó seu risco de nesgos. Tódolos estudios mostran altas porcentaxes de estabilidade do marxe xinxival, con tres deles presentando unha ausencia de recesión nun 100% da mostra, así como unha baixa profundidade de sondaxe e pouca presencia de inflamación xinxival en xeral, a pesar dos resultados negativos obtidos nun dos estudios neste aspecto. Ademáis, atopouse un notable aumento do grosor da encía queratinizada durante os primeiros dous anos de tratamento. Conclusións: A falta dunha investigación máis exhaustiva con períodos de seguimento e mostras máis amplas, a técnica BOPT semella obter bos resultados iniciais con respecto ó manexo periodontal, xerando pouca recesión en comparación á documentada pras preparacións horizontais e unha aparente estabilidade ó longo do tempo.
Obxectivos: O obxectivo deste estudio foi a realización dunha revisión literaria do efecto a longo prazo da técnica BOPT nos parámetros clínicos de saúde periodontal. Deseño: Revisión bibliográfica de alcance. Métodos: Empregouse tódala literatura atopada en MEDLINE vía PubMed, Science Direct e Cochrane Central Library. Incluíronse ensaios clínicos prospectivos e aleatorizados publicados en revistas indexadas, escritos en inglés, castelán ou italiano e que investigaran a evolución da saúde periodontal despois dun tratamento con BOPT. Resultados: Incluíronse un total de 6 estudios con unha puntuación alta tra-la evaluación da calidade metodolóxica con respecto ó seu risco de nesgos. Tódolos estudios mostran altas porcentaxes de estabilidade do marxe xinxival, con tres deles presentando unha ausencia de recesión nun 100% da mostra, así como unha baixa profundidade de sondaxe e pouca presencia de inflamación xinxival en xeral, a pesar dos resultados negativos obtidos nun dos estudios neste aspecto. Ademáis, atopouse un notable aumento do grosor da encía queratinizada durante os primeiros dous anos de tratamento. Conclusións: A falta dunha investigación máis exhaustiva con períodos de seguimento e mostras máis amplas, a técnica BOPT semella obter bos resultados iniciais con respecto ó manexo periodontal, xerando pouca recesión en comparación á documentada pras preparacións horizontais e unha aparente estabilidade ó longo do tempo.
Dirección
Santana Mora, Urbano Alejandro (Titoría)
López Solache, Alicia Cotitoría
Santana Mora, Urbano Alejandro (Titoría)
López Solache, Alicia Cotitoría
Tribunal
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
Sensibilidade no branqueamento vital ambulatorio, podemos diminuíla?
Autoría
P.L.T.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
P.L.T.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Obxectivos: Este ensaio clínico aleatorizado triplo cego trata de avaliar se o xel desensibilizante UltraEZ (3% nitrato potásico e 0.25% fluoruro de sodio) aplicado 30 minutos antes do branqueamento dental domiciliario reduce a sensibilidade dental. Tamén se estudou a súa duración, intensidade, momento de aparición e tipo. Material e métodos: 32 pacientes foron seleccionados e asignados aleatoriamente en dous grupos: UltraEZ e placebo. O protocolo de tratamento consistiu na aplicación do desensibilizante/placebo sobre unha cubeta preformada 30 minutos antes do branqueamento ambulatorio con peróxido de carbamida ao 16% durante 3 semanas. O rexistro da sensibilidade realizouse mediante un cuestionario diario seguindo unha Escala Numérica de Valoración de 5 puntos. As mostras de cor tomáronse cun espectrofotómetro e férulas de posicionamento, e analizáronse mediante a fórmula CIEDE2000. Resultados: O grupo UltraEZ rexistrou un risco absoluto de sensibilidade del 37.6%, respecto ao 87.5% do grupo placebo, habendo diferencias estatisticamente significativas entre ambos grupos. Non se observaron diferenzas significativas respecto ao grao de intensidade. Independentemente do grupo, dos 20 pacientes que experimentaron sensibilidade, 5 tiveron sensibilidade entre o 25-50% dos días, 6 entre 50-75% e 9 en mais do 75%. Respecto ao momento de aparición, o 95% atribuírona ao post-tratamento, mentres que o 5% experimentouna durante o procedemento. Respecto ao tipo, o 50% dos pacientes experimentou sensibilidade espontánea, mentres que o outro 50% presentou sensibilidade estimulada. O cambio de cor foi similar en ambos grupos. Conclusións: A aplicación del xel desensibilizante UltraEZ 30 minutos antes do axente branqueante reduce significativamente o risco absoluto e relativo de sensibilidade dental sen comprometer o cambio de cor nin a satisfacción do paciente.
Obxectivos: Este ensaio clínico aleatorizado triplo cego trata de avaliar se o xel desensibilizante UltraEZ (3% nitrato potásico e 0.25% fluoruro de sodio) aplicado 30 minutos antes do branqueamento dental domiciliario reduce a sensibilidade dental. Tamén se estudou a súa duración, intensidade, momento de aparición e tipo. Material e métodos: 32 pacientes foron seleccionados e asignados aleatoriamente en dous grupos: UltraEZ e placebo. O protocolo de tratamento consistiu na aplicación do desensibilizante/placebo sobre unha cubeta preformada 30 minutos antes do branqueamento ambulatorio con peróxido de carbamida ao 16% durante 3 semanas. O rexistro da sensibilidade realizouse mediante un cuestionario diario seguindo unha Escala Numérica de Valoración de 5 puntos. As mostras de cor tomáronse cun espectrofotómetro e férulas de posicionamento, e analizáronse mediante a fórmula CIEDE2000. Resultados: O grupo UltraEZ rexistrou un risco absoluto de sensibilidade del 37.6%, respecto ao 87.5% do grupo placebo, habendo diferencias estatisticamente significativas entre ambos grupos. Non se observaron diferenzas significativas respecto ao grao de intensidade. Independentemente do grupo, dos 20 pacientes que experimentaron sensibilidade, 5 tiveron sensibilidade entre o 25-50% dos días, 6 entre 50-75% e 9 en mais do 75%. Respecto ao momento de aparición, o 95% atribuírona ao post-tratamento, mentres que o 5% experimentouna durante o procedemento. Respecto ao tipo, o 50% dos pacientes experimentou sensibilidade espontánea, mentres que o outro 50% presentou sensibilidade estimulada. O cambio de cor foi similar en ambos grupos. Conclusións: A aplicación del xel desensibilizante UltraEZ 30 minutos antes do axente branqueante reduce significativamente o risco absoluto e relativo de sensibilidade dental sen comprometer o cambio de cor nin a satisfacción do paciente.
Dirección
CASTELO BAZ, PABLO (Titoría)
Pereira Lores, Patricia Cotitoría
CASTELO BAZ, PABLO (Titoría)
Pereira Lores, Patricia Cotitoría
Tribunal
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
Influencia do macrodeseño do implante na estabilidade ósea: unha revisión narrativa.
Autoría
I.R.C.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
I.R.C.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
A integración ósea é un factor clave no éxito/fracaso dos implantes dentais. A unión efectiva entre un implante e o óso circundante créase por diferentes factores mecánicos. Sabemos que uns dos requisito previo para obter dita cicatrización ósea é a estabilidade primaria, que se define como a resistencia mecánica inicial que presenta o implante fronte aos micromovementos no leito óseo tras a súa inserción cirúrxica. O outro requisito fundamental é a correcta distribución do estrés, evitando así micromovementos que conducen á formación de tecido fibroso e á falla precoz do implante. Albrektsson (1981) identificou múltiples factores que inflúen na integración ósea dos implantes como a biocompatibilidade do material, as características micro e macro da superficie do implante, o leito cirúrxico, a técnica cirúrxica, a fase de cicatrización e a posterior fase de deseño e carga protética; dado que estes elementos supoñen un importante desafío biomecánico (5). O macrodeseño inclúe a rosca, a forma do corpo e o deseño da rosca [por exemplo, a xeometría da rosca, o ángulo da cara, o paso da rosca, a profundidade da rosca (altura), o grosor da rosca (ancho) ou o ángulo da hélice da rosca]. As melloras nestes elementos de macrodeseño creáronse para favorecer a actividade celular e facilitar a aposición ósea, afectando positiva e directamente ao contacto implante-óso (BIC: bone implant contact). Polo tanto, o obxectivo deste traballo de fin de grao é describir, mediante un repaso narrativo á influencia dos distintos elementos do macrodeseño dos implantes dentais na obtención da estabilidade ósea.
A integración ósea é un factor clave no éxito/fracaso dos implantes dentais. A unión efectiva entre un implante e o óso circundante créase por diferentes factores mecánicos. Sabemos que uns dos requisito previo para obter dita cicatrización ósea é a estabilidade primaria, que se define como a resistencia mecánica inicial que presenta o implante fronte aos micromovementos no leito óseo tras a súa inserción cirúrxica. O outro requisito fundamental é a correcta distribución do estrés, evitando así micromovementos que conducen á formación de tecido fibroso e á falla precoz do implante. Albrektsson (1981) identificou múltiples factores que inflúen na integración ósea dos implantes como a biocompatibilidade do material, as características micro e macro da superficie do implante, o leito cirúrxico, a técnica cirúrxica, a fase de cicatrización e a posterior fase de deseño e carga protética; dado que estes elementos supoñen un importante desafío biomecánico (5). O macrodeseño inclúe a rosca, a forma do corpo e o deseño da rosca [por exemplo, a xeometría da rosca, o ángulo da cara, o paso da rosca, a profundidade da rosca (altura), o grosor da rosca (ancho) ou o ángulo da hélice da rosca]. As melloras nestes elementos de macrodeseño creáronse para favorecer a actividade celular e facilitar a aposición ósea, afectando positiva e directamente ao contacto implante-óso (BIC: bone implant contact). Polo tanto, o obxectivo deste traballo de fin de grao é describir, mediante un repaso narrativo á influencia dos distintos elementos do macrodeseño dos implantes dentais na obtención da estabilidade ósea.
Dirección
Batalla Vázquez, María Pilar (Titoría)
NOVOA GARRIDO, LOURDES Cotitoría
Batalla Vázquez, María Pilar (Titoría)
NOVOA GARRIDO, LOURDES Cotitoría
Tribunal
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
Competencias dos alumnos do Grao de Odontoloxía no manexo dun desfibrilador externo semiautomático, implementando instruccións de uso non convencionais.
Autoría
D.S.S.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
D.S.S.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Actualmente, en España rexístranse cada ano unhas 50.000 paradas cardíacas, das que 30.000 preséntanse no medio extrahospitalario. Demostrouse ca combinación das maniobras convencionais de reanimación coa desfibrilación precoz mediante un Desfibrilador Externo Semiautomático (DESA) aumenta la supervivencia de estos pacientes. O principal obxectivo planteado neste estudo foi analizar os coñecementos e habilidades dos alumnos do Grao de Odontoloxía no empleo do DESA nun contexto práctico simulado, despois de haber modificado intencionadamente a mensaxe que transmite o desfibrilador e comprobar si os resultados melloran os obtidos previamente coa mensaxe convencional. Os alumnos de quinto curso do Grao de Odontoloxía da Universidade de Santiago de Compostela (n= 39), realizaron unha práctica individualizada de carácter formativo, que consistiu en efectuar sobre un maniquí un procedimento de desfibrilación (simulada, sen descarga) mediante un DESA (Philips Ibérica, Madrid, España). Recolleuse información sobre o desenvolvemento da práctica por parte de cada alumno, analizando 10 ítems distribuidos en 3 seccións: Preparación, Colocación e descarga, e Post-descarga. A porcentaxe de participantes que cumplimentaron adecuadamente os ítems evaluados foi en xeral significativamente mellor que coa mensaxe convencional, a excepción dos siguintes: Administra a descarga cando o DESA o indica, Reinicia inmediatamente as maniobras de reanimación cardiopulmonar salvo co DESA contraindíqueo e Comproba aos 2 minutos o novo análise do DESA. O tempo medio transcurrido ata o momento da descarga foi 27 segundos menor que entre os alumnos do estudo previo que recibiron a mensaxe convencional. A incorporación dunha guía auditiva máis pedagóxica e intuitiva mellora a comprensión das mensaxes do DESA e reduce os tiempos de reacción entre os estudiantes de Odontoloxía, factores críticos cando se trata de intervencións tempo-dependientes como a desfibrilación.
Actualmente, en España rexístranse cada ano unhas 50.000 paradas cardíacas, das que 30.000 preséntanse no medio extrahospitalario. Demostrouse ca combinación das maniobras convencionais de reanimación coa desfibrilación precoz mediante un Desfibrilador Externo Semiautomático (DESA) aumenta la supervivencia de estos pacientes. O principal obxectivo planteado neste estudo foi analizar os coñecementos e habilidades dos alumnos do Grao de Odontoloxía no empleo do DESA nun contexto práctico simulado, despois de haber modificado intencionadamente a mensaxe que transmite o desfibrilador e comprobar si os resultados melloran os obtidos previamente coa mensaxe convencional. Os alumnos de quinto curso do Grao de Odontoloxía da Universidade de Santiago de Compostela (n= 39), realizaron unha práctica individualizada de carácter formativo, que consistiu en efectuar sobre un maniquí un procedimento de desfibrilación (simulada, sen descarga) mediante un DESA (Philips Ibérica, Madrid, España). Recolleuse información sobre o desenvolvemento da práctica por parte de cada alumno, analizando 10 ítems distribuidos en 3 seccións: Preparación, Colocación e descarga, e Post-descarga. A porcentaxe de participantes que cumplimentaron adecuadamente os ítems evaluados foi en xeral significativamente mellor que coa mensaxe convencional, a excepción dos siguintes: Administra a descarga cando o DESA o indica, Reinicia inmediatamente as maniobras de reanimación cardiopulmonar salvo co DESA contraindíqueo e Comproba aos 2 minutos o novo análise do DESA. O tempo medio transcurrido ata o momento da descarga foi 27 segundos menor que entre os alumnos do estudo previo que recibiron a mensaxe convencional. A incorporación dunha guía auditiva máis pedagóxica e intuitiva mellora a comprensión das mensaxes do DESA e reduce os tiempos de reacción entre os estudiantes de Odontoloxía, factores críticos cando se trata de intervencións tempo-dependientes como a desfibrilación.
Dirección
DIZ DIOS, PEDRO (Titoría)
García Mato, Eliane Cotitoría
DIZ DIOS, PEDRO (Titoría)
García Mato, Eliane Cotitoría
Tribunal
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
Estudo piloto sobre a prevención de candidiase de repetición mediante o uso de autovacinas.
Autoría
A.V.B.B.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
A.V.B.B.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
A candidiase oral (CO) ou candidosis oral é unha enfermidade infeciosa ocasionada polo crecemento de colonias de Candida spp. e a súa penetración nos tecidos orais. Preséntase en diversas formas clínicas, incluíndo a pseudomembranosa (aguda ou crónica), eritematosa (aguda ou crónica), hiperplásica crónica, queilitis angular, glositis romboidal media e a dermatite perioral. As terapéuticas convencionais baséanse no uso de antimicóticos orais e sistémicos, sen embargo, o aumento de resistencias e a heteroxeneidade de especies xustifican a necesidade de alternativas máis individualizadas. Partindo dos resultados obtidos coa autovacina Vacucis Candida no tratamento das vulvovaxinitis candidiásicas, formúlase a hipótese de que o seu uso podería ser eficaz na candidiase oral persistente e refractaria. O obxectivo do estudo é avaliar a súa eficacia na redución/eliminación de episodios e/ou signos e síntomas clínicos. O estudo piloto consta dunha mostra de 9 suxeitos aos que se lles administrou unha dose diaria da autovacina en dúas pulsacións vía sublingual durante sete semanas. Realizáronse revisións ós 3, 6 e 12 meses posteriores. Tomáronse mostras de cultivo para contabilizar as Unidades Formadoras de Colonias (UFC) de Candida spp. e a tasa de saliva global. Rexistrouse a través de escalas e cuestionarios a evolución dos parámetros clínicos: Escala Visual Analóxica (EVA), Perfil de Impacto na Saúde Oral (OHIP), Test de Saliva Global I e II (TSGI e TSGII) e Inventario de Xerostomía (XI). Os resultados amosan unha diminución no reconto de UFC/ mL tras a administración da autovacina, así como unha mellora na clínica da candidiase, da dor e da calidade de vida percibida. Os resultados respaldan a autovacina Vacucis Candida como unha opción terapéutica viable e prometedora. O éxito do estudo xustifica a realización dun futuro ensaio clínico randomizado con grupo control para confirmar e optimizar o protocolo de aplicación.
A candidiase oral (CO) ou candidosis oral é unha enfermidade infeciosa ocasionada polo crecemento de colonias de Candida spp. e a súa penetración nos tecidos orais. Preséntase en diversas formas clínicas, incluíndo a pseudomembranosa (aguda ou crónica), eritematosa (aguda ou crónica), hiperplásica crónica, queilitis angular, glositis romboidal media e a dermatite perioral. As terapéuticas convencionais baséanse no uso de antimicóticos orais e sistémicos, sen embargo, o aumento de resistencias e a heteroxeneidade de especies xustifican a necesidade de alternativas máis individualizadas. Partindo dos resultados obtidos coa autovacina Vacucis Candida no tratamento das vulvovaxinitis candidiásicas, formúlase a hipótese de que o seu uso podería ser eficaz na candidiase oral persistente e refractaria. O obxectivo do estudo é avaliar a súa eficacia na redución/eliminación de episodios e/ou signos e síntomas clínicos. O estudo piloto consta dunha mostra de 9 suxeitos aos que se lles administrou unha dose diaria da autovacina en dúas pulsacións vía sublingual durante sete semanas. Realizáronse revisións ós 3, 6 e 12 meses posteriores. Tomáronse mostras de cultivo para contabilizar as Unidades Formadoras de Colonias (UFC) de Candida spp. e a tasa de saliva global. Rexistrouse a través de escalas e cuestionarios a evolución dos parámetros clínicos: Escala Visual Analóxica (EVA), Perfil de Impacto na Saúde Oral (OHIP), Test de Saliva Global I e II (TSGI e TSGII) e Inventario de Xerostomía (XI). Os resultados amosan unha diminución no reconto de UFC/ mL tras a administración da autovacina, así como unha mellora na clínica da candidiase, da dor e da calidade de vida percibida. Os resultados respaldan a autovacina Vacucis Candida como unha opción terapéutica viable e prometedora. O éxito do estudo xustifica a realización dun futuro ensaio clínico randomizado con grupo control para confirmar e optimizar o protocolo de aplicación.
Dirección
Pérez-Sayáns García, Mario (Titoría)
Pérez-Sayáns García, Mario (Titoría)
Tribunal
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
Intelixencia Artificial en Odontoloxía
Autoría
O.P.M.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
O.P.M.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Neste Traballo de Fin de Grao realizouse unha revisión sobre a aplicación da intelixencia artificial dentro do campo odontolóxico. O obxectivo principal foi analizar e recoller información relevante sobre as súas aplicacións actuais, as súas principais vantaxes e limitacións, e as súas perspectivas de futuro. Realizouse unha procura nas bases de datos bibliográficas PubMed e Scopus desde o ano 2020 ao 2025. Atopáronse 1.020 artigos, dos cales se incluíron 34 tras a aplicación dos criterios de inclusión e exclusión determinados. Extraeuse que a maior parte das unidades de estudo estaban relacionadas co diagnóstico xeral, a detección de carie e tanto as prácticas periodontais como as ortodóncicas, que a modalidade máis utilizada é a tecnoloxía 2D e que o sistema máis predominante é o de CNN. Concluíuse que esta tecnoloxía supón unha ferramenta que está a revolucionar a odontoloxía e que presenta un gran potencial de futuro, pero que á súa vez esixe máis estudos científicos actualizados e rigorosos para asegurar o seu uso dunha forma ética e segura.
Neste Traballo de Fin de Grao realizouse unha revisión sobre a aplicación da intelixencia artificial dentro do campo odontolóxico. O obxectivo principal foi analizar e recoller información relevante sobre as súas aplicacións actuais, as súas principais vantaxes e limitacións, e as súas perspectivas de futuro. Realizouse unha procura nas bases de datos bibliográficas PubMed e Scopus desde o ano 2020 ao 2025. Atopáronse 1.020 artigos, dos cales se incluíron 34 tras a aplicación dos criterios de inclusión e exclusión determinados. Extraeuse que a maior parte das unidades de estudo estaban relacionadas co diagnóstico xeral, a detección de carie e tanto as prácticas periodontais como as ortodóncicas, que a modalidade máis utilizada é a tecnoloxía 2D e que o sistema máis predominante é o de CNN. Concluíuse que esta tecnoloxía supón unha ferramenta que está a revolucionar a odontoloxía e que presenta un gran potencial de futuro, pero que á súa vez esixe máis estudos científicos actualizados e rigorosos para asegurar o seu uso dunha forma ética e segura.
Dirección
POSE RODRIGUEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
OTERO CASAL, MARIA DE LA PAZ Cotitoría
POSE RODRIGUEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
OTERO CASAL, MARIA DE LA PAZ Cotitoría
Tribunal
TOMAS CARMONA, INMACULADA (Presidente/a)
SEOANE ROMERO, JUAN MANUEL (Secretario/a)
RILO POUSA, BENITO (Vogal)
TOMAS CARMONA, INMACULADA (Presidente/a)
SEOANE ROMERO, JUAN MANUEL (Secretario/a)
RILO POUSA, BENITO (Vogal)
“Novas Fronteiras no Tratamento do Mieloma Múltiple: Revisión Sistemática da Eficacia da Terapia CAR-T”
Autoría
C.V.B.
Grao en Medicina
C.V.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O Mieloma Múltiple é unha neoplasia hematolóxica complexa, caracterizada pola proliferación descontrolada de células plasmáticas malignas na medula ósea. A terapia con células T con receptor de antíxeno quimérico (CAR-T) implica a reprogramación xenética de linfocitos T para atacar ás células tumorais que expresan antíxenos específicos. Esta estratexia emerxeu como unha alternativa prometedora, especialmente en pacientes refractarios a terapias convencionais. Ademais de avaliar a eficacia clínica e os efectos adversos, esta revisión sistemática explora os desafíos actuais e as perspectivas futuras de investigación nesta innovadora inmunoterapia. Obxectivo principal: explorar estudos recentes e relevantes sobre a eficacia da terapia CAR-T, centrándose nos resultados clínicos, o perfil de seguridade e os avances no seu desenvolvemento, así como comprender e afondar na heteroxeneidade e comportamento do Mieloma Múltiple. Material e métodos: Realízase unha revisión sistemática orientada a avaliar a evidencia dispoñible sobre a eficacia e seguridade da terapia CAR-T en pacientes con Mieloma Múltiple refractario ou en recaída, seguindo as directrices das guías PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses), o que asegura unha metodoloxía estruturada e transparente na selección, análise e síntese dos estudos incluídos. Realizouse unha busca bibliográfica na base de datos Medline, usando o seu principal buscador PubMed, así como Dialnet, Cochrane e SciELO. Resultados: Nos últimos anos, a terapia CAR-T gañou relevancia pola súa capacidade para dirixirse especificamente a células malignas, logrando taxas de remisión significativas en pacientes con enfermidade refractaria. A pesar dos beneficios observados, a terapia CAR-T enfronta limitacións importantes, como efectos secundarios severos, entre os que destacan o síndrome de liberación de citoquinas e a neurotoxicidade, que restrinxen a súa aplicabilidade xeneralizada e subliñan a necesidade dun manexo especializado. Conclusións: Os achados presentados poden contribuír a mellorar os protocolos clínicos e consolidar o papel da terapia CAR-T no tratamento do Mieloma Múltiple, con resultados notables na mellora das taxas de resposta. Porén, enfróntanse importantes desafíos relacionados coa seguridade. Esta investigación busca achegar claridade sobre a viabilidade desta estratexia terapéutica nun contexto clínico complexo, destacando o seu potencial impacto no manexo do Mieloma Múltiple.
Introdución: O Mieloma Múltiple é unha neoplasia hematolóxica complexa, caracterizada pola proliferación descontrolada de células plasmáticas malignas na medula ósea. A terapia con células T con receptor de antíxeno quimérico (CAR-T) implica a reprogramación xenética de linfocitos T para atacar ás células tumorais que expresan antíxenos específicos. Esta estratexia emerxeu como unha alternativa prometedora, especialmente en pacientes refractarios a terapias convencionais. Ademais de avaliar a eficacia clínica e os efectos adversos, esta revisión sistemática explora os desafíos actuais e as perspectivas futuras de investigación nesta innovadora inmunoterapia. Obxectivo principal: explorar estudos recentes e relevantes sobre a eficacia da terapia CAR-T, centrándose nos resultados clínicos, o perfil de seguridade e os avances no seu desenvolvemento, así como comprender e afondar na heteroxeneidade e comportamento do Mieloma Múltiple. Material e métodos: Realízase unha revisión sistemática orientada a avaliar a evidencia dispoñible sobre a eficacia e seguridade da terapia CAR-T en pacientes con Mieloma Múltiple refractario ou en recaída, seguindo as directrices das guías PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses), o que asegura unha metodoloxía estruturada e transparente na selección, análise e síntese dos estudos incluídos. Realizouse unha busca bibliográfica na base de datos Medline, usando o seu principal buscador PubMed, así como Dialnet, Cochrane e SciELO. Resultados: Nos últimos anos, a terapia CAR-T gañou relevancia pola súa capacidade para dirixirse especificamente a células malignas, logrando taxas de remisión significativas en pacientes con enfermidade refractaria. A pesar dos beneficios observados, a terapia CAR-T enfronta limitacións importantes, como efectos secundarios severos, entre os que destacan o síndrome de liberación de citoquinas e a neurotoxicidade, que restrinxen a súa aplicabilidade xeneralizada e subliñan a necesidade dun manexo especializado. Conclusións: Os achados presentados poden contribuír a mellorar os protocolos clínicos e consolidar o papel da terapia CAR-T no tratamento do Mieloma Múltiple, con resultados notables na mellora das taxas de resposta. Porén, enfróntanse importantes desafíos relacionados coa seguridade. Esta investigación busca achegar claridade sobre a viabilidade desta estratexia terapéutica nun contexto clínico complexo, destacando o seu potencial impacto no manexo do Mieloma Múltiple.
Dirección
POSE REINO, ANTONIO DOMINGO (Titoría)
González Pérez, Marta Sonia Cotitoría
POSE REINO, ANTONIO DOMINGO (Titoría)
González Pérez, Marta Sonia Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
É a perda auditiva un factor de risco para o deterioro cognitivo? Revisión da literatura.
Autoría
R.P.C.
Grao en Medicina
R.P.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A perda auditiva e o deterioro cognitivo representan un dos principais retos de saúde pública da nosa sociedade. Son dúas condicións que causan importantes consecuencias médicas, sociais e económicas pola súa estreita relación co envellecemento da poboación. Polo tanto, é importante a correcta prevención, diagnóstico e tratamento. Obxectivo: O obxectivo desta revisión bibliográfica é analizar a relación entre a perda auditiva e o deterioro cognitivo, determinar se corrixir a perda auditiva reduce ou mellora o deterioro cognitivo, e identificar as estratexias máis eficaces como medida preventiva contra o deterioro cognitivo. Material e métodos: Realizouse unha busca bibliográfica en dúas bases de datos: Pub Med e Web Of Science. En consecuencia, atopáronse 108 artigos que cumprían os criterios de inclusión descritos neste traballo. Resultados: Tras o proceso de selección, seleccionáronse 11 artigos para a elaboración deste traballo, polo feito de cumprir cos obxectivos propostos. Os artigos mencionados abordaban as hipóteses sobre os mecanismos de asociación entre a perda auditiva e o deterioro cognitivo, as opcións de estratexias terapéuticas e a súa eficacia. Conclusións: Demostrouse que a perda auditiva e o deterioro cognitivo teñen unha relación significativa, pero debido á falta de investigación, o mecanismo de asociación entre eles aínda non está claro. Os audífonos e os implantes cocleares, xunto con outras medidas preventivas, teñen os seus beneficios, pero aínda non se sabe se corrixir a perda auditiva reduce ou mellora o desenvolvemento do deterioro cognitivo. Por iso, é fundamental promover a investigación neste sector e realizar un maior número de ensaios para dar resposta a estas preguntas.
Introdución: A perda auditiva e o deterioro cognitivo representan un dos principais retos de saúde pública da nosa sociedade. Son dúas condicións que causan importantes consecuencias médicas, sociais e económicas pola súa estreita relación co envellecemento da poboación. Polo tanto, é importante a correcta prevención, diagnóstico e tratamento. Obxectivo: O obxectivo desta revisión bibliográfica é analizar a relación entre a perda auditiva e o deterioro cognitivo, determinar se corrixir a perda auditiva reduce ou mellora o deterioro cognitivo, e identificar as estratexias máis eficaces como medida preventiva contra o deterioro cognitivo. Material e métodos: Realizouse unha busca bibliográfica en dúas bases de datos: Pub Med e Web Of Science. En consecuencia, atopáronse 108 artigos que cumprían os criterios de inclusión descritos neste traballo. Resultados: Tras o proceso de selección, seleccionáronse 11 artigos para a elaboración deste traballo, polo feito de cumprir cos obxectivos propostos. Os artigos mencionados abordaban as hipóteses sobre os mecanismos de asociación entre a perda auditiva e o deterioro cognitivo, as opcións de estratexias terapéuticas e a súa eficacia. Conclusións: Demostrouse que a perda auditiva e o deterioro cognitivo teñen unha relación significativa, pero debido á falta de investigación, o mecanismo de asociación entre eles aínda non está claro. Os audífonos e os implantes cocleares, xunto con outras medidas preventivas, teñen os seus beneficios, pero aínda non se sabe se corrixir a perda auditiva reduce ou mellora o desenvolvemento do deterioro cognitivo. Por iso, é fundamental promover a investigación neste sector e realizar un maior número de ensaios para dar resposta a estas preguntas.
Dirección
SOTO VARELA, ANDRES (Titoría)
LIROLA DELGADO, ANTONIO GUSTAVO Cotitoría
SOTO VARELA, ANDRES (Titoría)
LIROLA DELGADO, ANTONIO GUSTAVO Cotitoría
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Análise da recorrencia alcólica despois do transplante hepático por cirrose alcólica. Impacto sobre a supervivencia
Autoría
A.B.L.
Grao en Medicina
A.B.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A recorrencia alcólica afecta á supervivencia do enxerto e receptor do transplante hepático. A taxa media estimouse no 22% para a recorrencia xeral e no 14 % para a recorrencia grave. A cirrose alcólica sobre o enxerto hepático ten un prognóstico moi sombrío a medio prazo. Obxectivos: Preténdese establecer: 1.- A taxa de recorrencia alcólica postransplante entre os pacientes sometidos a transplante hepático na nosa institución: Complexo Hospitalario Universitario de Santiago (CHUS). 2.- Avaliar o impacto que ten a recorrencia sobre a supervivencia. 3.- Identificar as variables sociodemográficas e médicas que se asocian ca recorrencia. Material e métodos: Realizouse un estudio retrospectivo da base de datos da ONT no período de xullo-1994 a decembro-2022 correspondentes ao CHUS. As recorrencias alcólicas postransplante definíronse como leves, moderadas ou graves en función do impacto sobre a función hepática e a supervivencia. Adicionalmente realizouse unha análise das variables sociodemográficas e médicas asociadas á recorrencia. Resultados: Incluíuse un total de 503 pacientes diagnosticados de cirrose alcólica ao momento do transplante. A taxa de recorrencia sitúase no 13.4%. A recorrencia es más frecuente en los pacientes máis novos e non hai diferencias co xénero, visita psiquiátrica previa ou presencia de Hepatocarcinoma. Las complicacións hepáticas son a principal causa de morte en pacientes recorrentes. A mediana de supervivencia da serie é de 13.55 anos e nos recorrentes graves é de 10.07 anos. Conclusións: A recorrencia alcólica postransplante é na nosa serie do 13%. As recorrencias graves diminúen significativa mente a supervivencia en case catro anos.
Introdución: A recorrencia alcólica afecta á supervivencia do enxerto e receptor do transplante hepático. A taxa media estimouse no 22% para a recorrencia xeral e no 14 % para a recorrencia grave. A cirrose alcólica sobre o enxerto hepático ten un prognóstico moi sombrío a medio prazo. Obxectivos: Preténdese establecer: 1.- A taxa de recorrencia alcólica postransplante entre os pacientes sometidos a transplante hepático na nosa institución: Complexo Hospitalario Universitario de Santiago (CHUS). 2.- Avaliar o impacto que ten a recorrencia sobre a supervivencia. 3.- Identificar as variables sociodemográficas e médicas que se asocian ca recorrencia. Material e métodos: Realizouse un estudio retrospectivo da base de datos da ONT no período de xullo-1994 a decembro-2022 correspondentes ao CHUS. As recorrencias alcólicas postransplante definíronse como leves, moderadas ou graves en función do impacto sobre a función hepática e a supervivencia. Adicionalmente realizouse unha análise das variables sociodemográficas e médicas asociadas á recorrencia. Resultados: Incluíuse un total de 503 pacientes diagnosticados de cirrose alcólica ao momento do transplante. A taxa de recorrencia sitúase no 13.4%. A recorrencia es más frecuente en los pacientes máis novos e non hai diferencias co xénero, visita psiquiátrica previa ou presencia de Hepatocarcinoma. Las complicacións hepáticas son a principal causa de morte en pacientes recorrentes. A mediana de supervivencia da serie é de 13.55 anos e nos recorrentes graves é de 10.07 anos. Conclusións: A recorrencia alcólica postransplante é na nosa serie do 13%. As recorrencias graves diminúen significativa mente a supervivencia en case catro anos.
Dirección
TOME MARTINEZ DE RITUERTO, SANTIAGO JOAQUIN (Titoría)
TOME MARTINEZ DE RITUERTO, SANTIAGO JOAQUIN (Titoría)
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
Transplante pulmonar en pacientes con hipertensión pulmonar
Autoría
A.S.R.
Grao en Medicina
A.S.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Tipo de estudo: Revisión bibliográfica. Introdución: A hipertensión pulmonar (HP) está definida por unha presión arterial pulmonar media (mPAP) maior de 20 mmHg medida mediante cateterismo cardíaco dereito. Dependendo da etioloxía, perfil hemodinámico e características clínicas, pódese clasificar en 5 grupos. A hipertensión arterial pulmonar (HAP) pertence ao grupo 1 e a enfermidade pulmonar tromboembólica crónica (HPTEC) ao grupo 4. A HAP é unha enfermidade crónica progresiva que se caracteriza por un aumento das resistencias vasculares pulmonares (RVP) e da presión arterial pulmonar media, o que provoca unha sobrecarga progresiva do ventrículo dereito e, posteriormente, a súa disfunción. A HAP é unha enfermidade rara cunha prevalencia estimada en distintos rexistros entre 15 e 26 casos por millón de habitantes. A pesar da mellora no tratamento farmacolóxico, a HAP segue sendo unha enfermidade asociada a unha alta morbimortalidade, cunha supervivencia no noso medio do 65% aos 5 anos. O transplante pulmonar está indicado nos casos de pacientes con HAP severa refractaria ao tratamento farmacolóxico e na enfermidade pulmonar tromboembólica crónica (HPTEC) que non pode ser tratada mediante tromboendarterectomía ou cando queda HP residual tras esta e segue progresando. Obxectivos e métodos: O obxectivo deste traballo foi revisar a literatura científica dispoñible sobre o transplante pulmonar en pacientes con HAP, especialmente nos grupos 1 (HAP idiopática, hereditaria, asociada a conectivopatías, etc.) e 4 (HAP tromboembólica crónica). Realizouse unha revisión bibliográfica en PubMed entre os anos 2014 e 2025. Incluíronse estudos orixinais que analizaran pacientes adultos con diagnóstico confirmado de HAP sometidos a transplante pulmonar bilateral ou combinado corazón-pulmón, e que achegaran datos clínicos relevantes. Excluíronse estudos pediátricos, con transplante unipulmonar ou sen variables clínicas relacionadas. En total incluíronse 15 estudos tras aplicar os criterios de selección. Resultados: A maioría dos pacientes trasplantados tiñan HAP idiopática ou hereditaria, cunha idade media de 41,9 anos e predominio do sexo feminino. A técnica máis utilizada foi o transplante bilateral (94%). Os parámetros hemodinámicos mostraron unha PAPm media de 58,6 mmHg, RVP elevada (maior de 10 UW) e presión capilar pulmonar baixa, concordando co perfil de HAP precapilar. Observouse un uso frecuente de ECMO no postoperatorio. A supervivencia postransplante foi do 93,4% aos 30 días, 91,3% aos 90 días, 84,6% ao ano e 50% aos cinco anos. Conclusión: O transplante pulmonar constitúe unha opción terapéutica válida en pacientes con HAP avanzada e refractaria ao tratamento médico. O perfil hemodinámico, a idade e o tipo de HAP condicionan a indicación e o prognóstico. Aínda que os resultados a curto e medio prazo son alentadores, a supervivencia a longo prazo segue a ser un reto. A escasa dispoñibilidade de estudos centrados nesta poboación subliña a necesidade de investigacións máis específicas e cunha maior calidade metodolóxica.
Tipo de estudo: Revisión bibliográfica. Introdución: A hipertensión pulmonar (HP) está definida por unha presión arterial pulmonar media (mPAP) maior de 20 mmHg medida mediante cateterismo cardíaco dereito. Dependendo da etioloxía, perfil hemodinámico e características clínicas, pódese clasificar en 5 grupos. A hipertensión arterial pulmonar (HAP) pertence ao grupo 1 e a enfermidade pulmonar tromboembólica crónica (HPTEC) ao grupo 4. A HAP é unha enfermidade crónica progresiva que se caracteriza por un aumento das resistencias vasculares pulmonares (RVP) e da presión arterial pulmonar media, o que provoca unha sobrecarga progresiva do ventrículo dereito e, posteriormente, a súa disfunción. A HAP é unha enfermidade rara cunha prevalencia estimada en distintos rexistros entre 15 e 26 casos por millón de habitantes. A pesar da mellora no tratamento farmacolóxico, a HAP segue sendo unha enfermidade asociada a unha alta morbimortalidade, cunha supervivencia no noso medio do 65% aos 5 anos. O transplante pulmonar está indicado nos casos de pacientes con HAP severa refractaria ao tratamento farmacolóxico e na enfermidade pulmonar tromboembólica crónica (HPTEC) que non pode ser tratada mediante tromboendarterectomía ou cando queda HP residual tras esta e segue progresando. Obxectivos e métodos: O obxectivo deste traballo foi revisar a literatura científica dispoñible sobre o transplante pulmonar en pacientes con HAP, especialmente nos grupos 1 (HAP idiopática, hereditaria, asociada a conectivopatías, etc.) e 4 (HAP tromboembólica crónica). Realizouse unha revisión bibliográfica en PubMed entre os anos 2014 e 2025. Incluíronse estudos orixinais que analizaran pacientes adultos con diagnóstico confirmado de HAP sometidos a transplante pulmonar bilateral ou combinado corazón-pulmón, e que achegaran datos clínicos relevantes. Excluíronse estudos pediátricos, con transplante unipulmonar ou sen variables clínicas relacionadas. En total incluíronse 15 estudos tras aplicar os criterios de selección. Resultados: A maioría dos pacientes trasplantados tiñan HAP idiopática ou hereditaria, cunha idade media de 41,9 anos e predominio do sexo feminino. A técnica máis utilizada foi o transplante bilateral (94%). Os parámetros hemodinámicos mostraron unha PAPm media de 58,6 mmHg, RVP elevada (maior de 10 UW) e presión capilar pulmonar baixa, concordando co perfil de HAP precapilar. Observouse un uso frecuente de ECMO no postoperatorio. A supervivencia postransplante foi do 93,4% aos 30 días, 91,3% aos 90 días, 84,6% ao ano e 50% aos cinco anos. Conclusión: O transplante pulmonar constitúe unha opción terapéutica válida en pacientes con HAP avanzada e refractaria ao tratamento médico. O perfil hemodinámico, a idade e o tipo de HAP condicionan a indicación e o prognóstico. Aínda que os resultados a curto e medio prazo son alentadores, a supervivencia a longo prazo segue a ser un reto. A escasa dispoñibilidade de estudos centrados nesta poboación subliña a necesidade de investigacións máis específicas e cunha maior calidade metodolóxica.
Dirección
González Barcala, Francisco Javier (Titoría)
Otero González, María Isabel Cotitoría
González Barcala, Francisco Javier (Titoría)
Otero González, María Isabel Cotitoría
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
O trauma infantil como factor de risco para o desenvolvemento de trastornos psicóticos: un estudio sistemático.
Autoría
S.C.F.
Grao en Medicina
S.C.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Os trastornos psicóticos representan unha das formas máis graves de alteración da saúde mental. Adoitan comezar na adolescencia ou na idade adulta temperá, e asócianse cun elevado sufrimento persoal, deterioro funcional e carga económica. Pola súa banda, o maltrato infantil (entendido como o abuso físico, sexual, emocional, a neglixencia e o bullying), constitúe un problema social que afecta a millóns de nenos en todo o mundo e ten consecuencias negativas a longo prazo para a saúde e o benestar das víctimas. A relación entre ambos foi obxecto de numerosos estudos, estos suxiren que as persoas que sofren algún tipo de trauma durante a infancia poden ter un risco significativamente aumentado de desenvolver un trastorno psicótico.
Os trastornos psicóticos representan unha das formas máis graves de alteración da saúde mental. Adoitan comezar na adolescencia ou na idade adulta temperá, e asócianse cun elevado sufrimento persoal, deterioro funcional e carga económica. Pola súa banda, o maltrato infantil (entendido como o abuso físico, sexual, emocional, a neglixencia e o bullying), constitúe un problema social que afecta a millóns de nenos en todo o mundo e ten consecuencias negativas a longo prazo para a saúde e o benestar das víctimas. A relación entre ambos foi obxecto de numerosos estudos, estos suxiren que as persoas que sofren algún tipo de trauma durante a infancia poden ter un risco significativamente aumentado de desenvolver un trastorno psicótico.
Dirección
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Cruz Dávila, Alberto de la Cotitoría
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Cruz Dávila, Alberto de la Cotitoría
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Caracterización das infeccións polo Virus do Nilo Occidental en pacientes inmunodeprimidos: revisión sistemática.
Autoría
A.P.V.D.W.
Grao en Medicina
A.P.V.D.W.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O Virus do Nilo Occidental (VNO) é un Arbovirus que pertence á familia Flaviviridae, cuxo vector principal é o mosquito da familia Culex. Xeralmente, en persoas inmunocompetentes, maniféstase como síndrome febril ou como formas asintomáticas. Porén, os pacientes inmunodeprimidos representan un grupo vulnerable e teñen máis risco de desenvolver formas clínicas graves, como meninxite ou encefalite, o que se asociou a unha maior morbilidade e mortalidade. O obxectivo do estudo é realizar unha revisión sistemática para caracterizar a infección polo VNO en pacientes inmunodeprimidos, analizando os aspectos clínicos, diagnósticos, terapéuticos e prognósticos en función do tipo e grao de inmunosupresión. Para iso, realizouse unha busca bibliográfica na base de datos PubMed. Para a busca utilizáronse os termos clave “West Nile Virus” e “immunosuppression” combinados co operador booleano “AND”. Identificáronse artigos publicados ata o 31 de decembro de 2024; a busca limitouse a pacientes adultos. Incluíronse 15 artigos onde se describen casos de infección por VNO en pacientes con transplante de órgano sólido, sendo o máis frecuente o transplante renal, pacientes con neoplasia hematolóxica, pacientes con esclerose múltiple e un paciente con cancro de órgano sólido. A forma de presentación clínica máis frecuente foi a enfermidade neuroinvasiva, aínda que se describiron casos de febre do VNO ou incluso pacientes asintomáticos. Os métodos diagnósticos utilizados foron a seroloxía, tanto en soro como en LCR, e o diagnóstico molecular. Para o tratamento utilizáronse fundamentalmente terapia de soporte e inmunoglobulinas intravenosas. A recuperación con secuelas neurolóxicas e o falecemento foron frecuentes.
O Virus do Nilo Occidental (VNO) é un Arbovirus que pertence á familia Flaviviridae, cuxo vector principal é o mosquito da familia Culex. Xeralmente, en persoas inmunocompetentes, maniféstase como síndrome febril ou como formas asintomáticas. Porén, os pacientes inmunodeprimidos representan un grupo vulnerable e teñen máis risco de desenvolver formas clínicas graves, como meninxite ou encefalite, o que se asociou a unha maior morbilidade e mortalidade. O obxectivo do estudo é realizar unha revisión sistemática para caracterizar a infección polo VNO en pacientes inmunodeprimidos, analizando os aspectos clínicos, diagnósticos, terapéuticos e prognósticos en función do tipo e grao de inmunosupresión. Para iso, realizouse unha busca bibliográfica na base de datos PubMed. Para a busca utilizáronse os termos clave “West Nile Virus” e “immunosuppression” combinados co operador booleano “AND”. Identificáronse artigos publicados ata o 31 de decembro de 2024; a busca limitouse a pacientes adultos. Incluíronse 15 artigos onde se describen casos de infección por VNO en pacientes con transplante de órgano sólido, sendo o máis frecuente o transplante renal, pacientes con neoplasia hematolóxica, pacientes con esclerose múltiple e un paciente con cancro de órgano sólido. A forma de presentación clínica máis frecuente foi a enfermidade neuroinvasiva, aínda que se describiron casos de febre do VNO ou incluso pacientes asintomáticos. Os métodos diagnósticos utilizados foron a seroloxía, tanto en soro como en LCR, e o diagnóstico molecular. Para o tratamento utilizáronse fundamentalmente terapia de soporte e inmunoglobulinas intravenosas. A recuperación con secuelas neurolóxicas e o falecemento foron frecuentes.
Dirección
PERNAS SOUTO, BERTA (Titoría)
PERNAS SOUTO, BERTA (Titoría)
Tribunal
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Satisfacción da xestante co uso da ecografía intraparto: unha revisión sistemática
Autoría
S.S.U.
Grao en Medicina
S.S.U.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A experiencia dunha muller durante o parto pode ter consecuencias duradeiras sobre a súa saúde mental e a súa percepción da maternidade. A exploración vaxinal dixital, aínda amplamente utilizada como técnica esencial de monitorización do parto, é frecuentemente percibida como invasiva, dolorosa e pouco respectuosa. En contraste, a ecografía intraparto emerxe como unha técnica mellor tolerada, con potencial para mellorar a experiencia materna. Obxectivos: Revisar e sintetizar a literatura científica dispoñible sobre a percepción das xestantes respecto ao uso da ecografía intraparto como método de evaluación do progreso do parto, en comparación coa exploración vaxinal dixital. Material e métodos: Realizouse unha búsqueda sistemática da literatura seguindo as directrices PRISMA. Consultáronse as bases de datos de Medline/Pubmed seleccionando estudos publicados entre 2013 e 2025 que explorasen as experiencias e valoracións persoais de mulleres avaliadas mediante ecografía durante a segunda fase do parto. Resultados: Tras o proceso de cribado e avaliación crítica, incluíronse seis estudos que cumprían os criterios de inclusión e exclusión, cun total de 732 participantes. Conclusións: Os resultados mostraron que a ecografía intraparto, en comparación coa exploración vaxinal, foi percibida como menos dolorosa, menos invasiva e máis respectuosa coa intimidade, e se asociou cunha maior satisfacción xeral en contextos culturais diversos. Estes achados apoian o uso da ecografía intraparto como unha ferramenta eficaz e mellor tolerada polas xestantes, con potencial para contribuír a unha atención obstétrica centrada na experiencia da muller durante o parto.
Introdución: A experiencia dunha muller durante o parto pode ter consecuencias duradeiras sobre a súa saúde mental e a súa percepción da maternidade. A exploración vaxinal dixital, aínda amplamente utilizada como técnica esencial de monitorización do parto, é frecuentemente percibida como invasiva, dolorosa e pouco respectuosa. En contraste, a ecografía intraparto emerxe como unha técnica mellor tolerada, con potencial para mellorar a experiencia materna. Obxectivos: Revisar e sintetizar a literatura científica dispoñible sobre a percepción das xestantes respecto ao uso da ecografía intraparto como método de evaluación do progreso do parto, en comparación coa exploración vaxinal dixital. Material e métodos: Realizouse unha búsqueda sistemática da literatura seguindo as directrices PRISMA. Consultáronse as bases de datos de Medline/Pubmed seleccionando estudos publicados entre 2013 e 2025 que explorasen as experiencias e valoracións persoais de mulleres avaliadas mediante ecografía durante a segunda fase do parto. Resultados: Tras o proceso de cribado e avaliación crítica, incluíronse seis estudos que cumprían os criterios de inclusión e exclusión, cun total de 732 participantes. Conclusións: Os resultados mostraron que a ecografía intraparto, en comparación coa exploración vaxinal, foi percibida como menos dolorosa, menos invasiva e máis respectuosa coa intimidade, e se asociou cunha maior satisfacción xeral en contextos culturais diversos. Estes achados apoian o uso da ecografía intraparto como unha ferramenta eficaz e mellor tolerada polas xestantes, con potencial para contribuír a unha atención obstétrica centrada na experiencia da muller durante o parto.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
DUEÑAS CARAZO, MARIA BEGOÑA Cotitoría
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
DUEÑAS CARAZO, MARIA BEGOÑA Cotitoría
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Actualización do tratamento do Carcinoma Anaplásico de Tiroides.
Autoría
A.D.M.G.
Grao en Medicina
A.D.M.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O carcinoma anaplásico de tiroides (ATC) é un tumor indiferenciado derivado do epitelio folicular tiroideo. Trátase dunha enfermidade extremadamente agresiva que presenta unha mortalidade específica cercana ao 100%. A evolución deste carcinoma é extremadamente rápida, polo que é de vital importancia a realización dun proceso diagnóstico precoz. Os novos descubrimentos sobre as bases moleculares e xenéticas da etiopatoxenia deste tumor evidenciaran novas dianas terapéuticas. Neste traballo analizamos os novos tratamentos dirixidos a estas novas dianas terapéuticas e o resultado na morbimortalidade dos pacientes con carcinoma anaplásico de tiroides.
O carcinoma anaplásico de tiroides (ATC) é un tumor indiferenciado derivado do epitelio folicular tiroideo. Trátase dunha enfermidade extremadamente agresiva que presenta unha mortalidade específica cercana ao 100%. A evolución deste carcinoma é extremadamente rápida, polo que é de vital importancia a realización dun proceso diagnóstico precoz. Os novos descubrimentos sobre as bases moleculares e xenéticas da etiopatoxenia deste tumor evidenciaran novas dianas terapéuticas. Neste traballo analizamos os novos tratamentos dirixidos a estas novas dianas terapéuticas e o resultado na morbimortalidade dos pacientes con carcinoma anaplásico de tiroides.
Dirección
VIDAL PARDO, JOSE IGNACIO (Titoría)
VIDAL PARDO, JOSE IGNACIO (Titoría)
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Evolución de ME20S como biomarcador prognóstico en melanoma uveal: correlación con características xenéticas e clínicas
Autoría
C.P.B.
Grao en Medicina
C.P.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O melanoma uveal (MU) é o tumor maligno intraocular máis frecuente en adultos. Caracterízase por unha alta taxa de metástase, principalmente hepáticas, o cal impacta dunha maneira crítica no prognóstico e a supervivencia dos pacientes. A pesares dos avances en diagnóstico e tratamento local, a identificación de biomarcadores non invasivos para avaliar o risco de metástase constitúe un desafío crave no manexo desta enfermidade. Un posible biomarcador é a proteína ME20S (Gp100), que detectouse en niveis elevados no soro de pacientes con MU e que podería estar relacionada co tamaño tumoral e a progresión da enfermidade. Paralelamente, estudos xenéticos identificaron mutacións e alteracións cromosómicas de xenes como BAP1, GNAQ, GNA11 en células tumorales, que permiten a estratificación dos pacientes segundo o seu risco metastásico. Este estudo observacional retrospectiva conta cunha serie de pacientes con genotipo tumoral identificado e as súas respectivas mostras de sangue obtidas no momento do tratamento, xunto cun seguimento de 2 a 3 anos para avaliar o risco de metástase. O principal obxectivo do traballo é determinar se existe unha correlación entre as concentracións séricas de ME20S (Gp100) e as características xenéticas tumorales en pacientes con MU, avaliando o seu potencial como biomarcador prognóstico. Os obxectivos secundarios son examinar a asociación entre os niveis séricos de ME20S e mutacións ou alteracións cromosómicas nestes pacientes, e relacionar os niveis de ME20S con características clínico-anatomopatológicas, como o tamaño tumoral e o risco de futura progresión a metástase.
O melanoma uveal (MU) é o tumor maligno intraocular máis frecuente en adultos. Caracterízase por unha alta taxa de metástase, principalmente hepáticas, o cal impacta dunha maneira crítica no prognóstico e a supervivencia dos pacientes. A pesares dos avances en diagnóstico e tratamento local, a identificación de biomarcadores non invasivos para avaliar o risco de metástase constitúe un desafío crave no manexo desta enfermidade. Un posible biomarcador é a proteína ME20S (Gp100), que detectouse en niveis elevados no soro de pacientes con MU e que podería estar relacionada co tamaño tumoral e a progresión da enfermidade. Paralelamente, estudos xenéticos identificaron mutacións e alteracións cromosómicas de xenes como BAP1, GNAQ, GNA11 en células tumorales, que permiten a estratificación dos pacientes segundo o seu risco metastásico. Este estudo observacional retrospectiva conta cunha serie de pacientes con genotipo tumoral identificado e as súas respectivas mostras de sangue obtidas no momento do tratamento, xunto cun seguimento de 2 a 3 anos para avaliar o risco de metástase. O principal obxectivo do traballo é determinar se existe unha correlación entre as concentracións séricas de ME20S (Gp100) e as características xenéticas tumorales en pacientes con MU, avaliando o seu potencial como biomarcador prognóstico. Os obxectivos secundarios son examinar a asociación entre os niveis séricos de ME20S e mutacións ou alteracións cromosómicas nestes pacientes, e relacionar os niveis de ME20S con características clínico-anatomopatológicas, como o tamaño tumoral e o risco de futura progresión a metástase.
Dirección
Bande Rodríguez, Manuel Francisco (Titoría)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA Cotitoría
Bande Rodríguez, Manuel Francisco (Titoría)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA Cotitoría
Tribunal
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
Cribado neonatal: evolución ao longo dos anos e situación actual.
Autoría
L.C.V.
Grao en Medicina
L.C.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: o cribado neonatal é un proceso realizado para a identificación temperá de trastornos no neonato, posibilitando un diagnóstico e tratamento precoz, así como un seguimento a longo prazo. Dende a súa orixe ata o momento actual, período que abrangue máis de cincuenta anos, evolucionou notablemente, e a día de hoxe no cribado inclúese a identificación de trastornos metabólicos, así como endócrinos, inmunolóxicos ou hematolóxicos. Actualmente en España benefícianse destes programas preto de 400.000 nenos ao ano, polo que se trata dunha ferramenta clave para a medicina preventiva. Obxectivos: o obxectivo principal do traballo será amosar os diferentes procesos de cribado e a importancia dos mesmos na actualidade, así como a súa evolución ao longo dos anos, comparando a súa realización en diferentes etapas (ata o ano 1999, do 2000 ao 2015, e do 2016 ao 2024). Métodos: para a realización da revisión sistemática tomáronse como referencia as recomendacións PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses), actualizadas no ano 2020. Utilizáronse diferentes bases de datos para recoller información, entre as que se atopan Dialnet, Cochrane Library e PubMed, baseándose en diversos criterios de inclusión e exclusión. Ademais, para a inclusión dalgúns artigos utilizáronse outras fontes bibliográficas, artigos do Ministerio de Sanidade e documentos institucionais relacionados co cribado neonatal en España. Tras a revisión manual, incluíronse finalmente 10 artigos a partir dos 7421 artigos identificados na busca, publicados entre o 1 de xaneiro de 1960 e o 31 de decembro de 2024. Resultados: a revisión evidencia que o cribado neonatal mellorou de forma significativa a detección temperá de enfermidades metabólicas e xenéticas tratables, en gran parte grazas aos avances tecnolóxicos, tales como a espectrometría de masas en tándem, o que permitiu a realización de intervencións temperás que reducen a morbilidade e mortalidade infantil. Conclusións: esta revisión sistemática destaca o papel crucial do cribado neonatal na detección temperá de enfermidades metabólicas e xenéticas, o que mellorou notablemente a saúde e calidade de vida infantil. Ademais, a incorporación de tecnoloxías como a espectrometría de masas en tándem e a análise xenética ampliou o alcance do cribado, permitindo identificar máis patoloxías tratables dende etapas moi temperás. Por outra banda, a pesar dos seus beneficios, aínda persisten desafíos, entre os que se atopan os falsos positivos e negativos, así como a desigualdade entre países á hora de acceder ao sistema. Resáltase a necesidade de continuar investindo en investigación e formación profesional, así como en estratexias educativas para os pais.
Introdución: o cribado neonatal é un proceso realizado para a identificación temperá de trastornos no neonato, posibilitando un diagnóstico e tratamento precoz, así como un seguimento a longo prazo. Dende a súa orixe ata o momento actual, período que abrangue máis de cincuenta anos, evolucionou notablemente, e a día de hoxe no cribado inclúese a identificación de trastornos metabólicos, así como endócrinos, inmunolóxicos ou hematolóxicos. Actualmente en España benefícianse destes programas preto de 400.000 nenos ao ano, polo que se trata dunha ferramenta clave para a medicina preventiva. Obxectivos: o obxectivo principal do traballo será amosar os diferentes procesos de cribado e a importancia dos mesmos na actualidade, así como a súa evolución ao longo dos anos, comparando a súa realización en diferentes etapas (ata o ano 1999, do 2000 ao 2015, e do 2016 ao 2024). Métodos: para a realización da revisión sistemática tomáronse como referencia as recomendacións PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses), actualizadas no ano 2020. Utilizáronse diferentes bases de datos para recoller información, entre as que se atopan Dialnet, Cochrane Library e PubMed, baseándose en diversos criterios de inclusión e exclusión. Ademais, para a inclusión dalgúns artigos utilizáronse outras fontes bibliográficas, artigos do Ministerio de Sanidade e documentos institucionais relacionados co cribado neonatal en España. Tras a revisión manual, incluíronse finalmente 10 artigos a partir dos 7421 artigos identificados na busca, publicados entre o 1 de xaneiro de 1960 e o 31 de decembro de 2024. Resultados: a revisión evidencia que o cribado neonatal mellorou de forma significativa a detección temperá de enfermidades metabólicas e xenéticas tratables, en gran parte grazas aos avances tecnolóxicos, tales como a espectrometría de masas en tándem, o que permitiu a realización de intervencións temperás que reducen a morbilidade e mortalidade infantil. Conclusións: esta revisión sistemática destaca o papel crucial do cribado neonatal na detección temperá de enfermidades metabólicas e xenéticas, o que mellorou notablemente a saúde e calidade de vida infantil. Ademais, a incorporación de tecnoloxías como a espectrometría de masas en tándem e a análise xenética ampliou o alcance do cribado, permitindo identificar máis patoloxías tratables dende etapas moi temperás. Por outra banda, a pesar dos seus beneficios, aínda persisten desafíos, entre os que se atopan os falsos positivos e negativos, así como a desigualdade entre países á hora de acceder ao sistema. Resáltase a necesidade de continuar investindo en investigación e formación profesional, así como en estratexias educativas para os pais.
Dirección
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Titoría)
Martín López-Pardo, Beatriz María Cotitoría
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Titoría)
Martín López-Pardo, Beatriz María Cotitoría
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Uso e eficacia da terapia avanzada para a enfermidade de Crohn no ano 2023 na Unidade de Enfermidade Inflamatoria Intestinal do CHUAC: Estudo prospectivo en vida real.
Autoría
C.R.F.
Grao en Medicina
C.R.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A enfermidade de Crohn defínese como unha inflamación intestinal crónica de causa descoñecida, que cursa con brotes e remisións. Esta enfermidade non ten un tratamento curativo, sen embargo, na actualidade conseguiuse un avance no control e prevención dos seus brotes grazas aos tratamentos biolóxicos, que se teñen convertido no tratamento principal da terapia avanzada da enfermidade. Obxectivos: Este estudo pretende avaliar a resposta clínica e biolóxica actual ao tratamento avanzado empregado nunha unidade de enfermidade inflamatoria intestinal durante o último ano. Pacientes e métodos: Está dirixido a todos os pacientes da Unidade de Patoloxía Inflamatoria Intestinal do CHUAC que recibiron por primeira vez ou cambiaran de tratamento avanzado durante o ano 2023. O grupo de pacientes foi seguido de forma prospectiva recollendo datos clínicos de actividade (PRO2) e datos biolóxicos (PCR e calprotectina fecal), ademais da necesidade ou non do tratamento con corticoides. Un PRO2 menor ca 8 e a normalización da PCR e da calprotectina fecal definirá a remisión clínica e biolóxica da enfermidade. Resultados: Estudáronse 71 pacientes. Deste total, 38 eran naïve, é dicir, non recibiran tratamento avanzado previo (53,52%). O seguimento medio foi de 52 semanas (IQR 24-70). Na semana 12, observouse unha remisión sen corticoides en 40 pacientes (56,33%) e unha remisión profunda (clínica e biolóxica) sen corticoides en 26 pacientes (36,62%). Na semana 52, observouse unha remisión sen corticoides en 41 pacientes (57,75%) e unha remisión profunda sen corticoides en 32 pacientes (45,07%). Conclusión: Neste estudo en vida real observamos que a terapia avanzada é unha opción terapéutica eficaz para a enfermidade de Crohn. A remisión clínica acadada grazas a estes fármacos aumenta a probabilidade de mantela a longo prazo.
Introdución: A enfermidade de Crohn defínese como unha inflamación intestinal crónica de causa descoñecida, que cursa con brotes e remisións. Esta enfermidade non ten un tratamento curativo, sen embargo, na actualidade conseguiuse un avance no control e prevención dos seus brotes grazas aos tratamentos biolóxicos, que se teñen convertido no tratamento principal da terapia avanzada da enfermidade. Obxectivos: Este estudo pretende avaliar a resposta clínica e biolóxica actual ao tratamento avanzado empregado nunha unidade de enfermidade inflamatoria intestinal durante o último ano. Pacientes e métodos: Está dirixido a todos os pacientes da Unidade de Patoloxía Inflamatoria Intestinal do CHUAC que recibiron por primeira vez ou cambiaran de tratamento avanzado durante o ano 2023. O grupo de pacientes foi seguido de forma prospectiva recollendo datos clínicos de actividade (PRO2) e datos biolóxicos (PCR e calprotectina fecal), ademais da necesidade ou non do tratamento con corticoides. Un PRO2 menor ca 8 e a normalización da PCR e da calprotectina fecal definirá a remisión clínica e biolóxica da enfermidade. Resultados: Estudáronse 71 pacientes. Deste total, 38 eran naïve, é dicir, non recibiran tratamento avanzado previo (53,52%). O seguimento medio foi de 52 semanas (IQR 24-70). Na semana 12, observouse unha remisión sen corticoides en 40 pacientes (56,33%) e unha remisión profunda (clínica e biolóxica) sen corticoides en 26 pacientes (36,62%). Na semana 52, observouse unha remisión sen corticoides en 41 pacientes (57,75%) e unha remisión profunda sen corticoides en 32 pacientes (45,07%). Conclusión: Neste estudo en vida real observamos que a terapia avanzada é unha opción terapéutica eficaz para a enfermidade de Crohn. A remisión clínica acadada grazas a estes fármacos aumenta a probabilidade de mantela a longo prazo.
Dirección
DELGADO BLANCO, MANUEL BENJAMIN (Titoría)
Diz-Lois Palomares, María Teresa Cotitoría
DELGADO BLANCO, MANUEL BENJAMIN (Titoría)
Diz-Lois Palomares, María Teresa Cotitoría
Tribunal
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Alternativas farmacolóxicas para a deshabituación tabáquica. Revisión sistemática.
Autoría
N.S.G.
Grao en Medicina
N.S.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: O tabaquismo é unha das principais causas de morbimortalidade a nivel mundial. A pesar da diminución da súa prevalencia grazas a estratexias preventivas, continúa sendo un reto importante para a saúde pública polo seu carácter adictivo e as dificultades para abandonalo. Avaliar a eficacia e seguridade dos tratamentos dispoñibles é clave para mellorar as taxas de abandono e a calidade de vida das persoas fumadoras. OBXECTIVOS: Analizar a eficacia e seguridade dos principais fármacos utilizados para a cesación tabáquica a partir dunha revisión sistemática da literatura científica. MÉTODOS: Realizouse unha busca bibliográfica en PubMed, Scopus e WOS de revisións sistemáticas e estudos experimentais publicados nos últimos 10 anos. RESULTADOS: Dos 434 estudos atopados, incluíronse 9 na revisión. Os tratamentos farmacolóxicos como a vareniclina, a citisina, o bupropión e a terapia de substitución de nicotina (TSN) demostraron ser eficaces e seguros, aumentando significativamente as taxas de abstinencia en comparación co placebo. A vareniclina e as combinacións de TSN foron as máis efectivas. A citisina mostrou resultados prometedores. Aínda que o bupropión é útil, a súa eficacia é inferior á doutros tratamentos de primeira liña. Así mesmo, a combinación de diferentes terapias pode ofrecer beneficios adicionais. CONCLUSIÓNS: Este traballo suxire que os fármacos para a deshabituación tabáquica demostraron ser efectivos para aumentar as taxas de abandono do tabaco, con perfís de seguridade favorables.
INTRODUCIÓN: O tabaquismo é unha das principais causas de morbimortalidade a nivel mundial. A pesar da diminución da súa prevalencia grazas a estratexias preventivas, continúa sendo un reto importante para a saúde pública polo seu carácter adictivo e as dificultades para abandonalo. Avaliar a eficacia e seguridade dos tratamentos dispoñibles é clave para mellorar as taxas de abandono e a calidade de vida das persoas fumadoras. OBXECTIVOS: Analizar a eficacia e seguridade dos principais fármacos utilizados para a cesación tabáquica a partir dunha revisión sistemática da literatura científica. MÉTODOS: Realizouse unha busca bibliográfica en PubMed, Scopus e WOS de revisións sistemáticas e estudos experimentais publicados nos últimos 10 anos. RESULTADOS: Dos 434 estudos atopados, incluíronse 9 na revisión. Os tratamentos farmacolóxicos como a vareniclina, a citisina, o bupropión e a terapia de substitución de nicotina (TSN) demostraron ser eficaces e seguros, aumentando significativamente as taxas de abstinencia en comparación co placebo. A vareniclina e as combinacións de TSN foron as máis efectivas. A citisina mostrou resultados prometedores. Aínda que o bupropión é útil, a súa eficacia é inferior á doutros tratamentos de primeira liña. Así mesmo, a combinación de diferentes terapias pode ofrecer beneficios adicionais. CONCLUSIÓNS: Este traballo suxire que os fármacos para a deshabituación tabáquica demostraron ser efectivos para aumentar as taxas de abandono do tabaco, con perfís de seguridade favorables.
Dirección
Sousa Regueiro, María Dolores (Titoría)
Iglesias Francesch, María Belén Cotitoría
Sousa Regueiro, María Dolores (Titoría)
Iglesias Francesch, María Belén Cotitoría
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Administración de quimioterapia en paciente oncohematolóxico ingresado na UCI: unha revisión sistemática
Autoría
R.L.D.
Grao en Medicina
R.L.D.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: As neoplasias hematolóxicas teñen unha alta incidencia e mortalidade e, cada vez un maior número de pacientes require ingreso na UCI. Aínda que a supervivencia mellorou grazas aos avances en coidados intensivos e tratamentos oncolóxicos, a administración de quimioterapia neste contexto segue sendo controvertida. Persisten dúbidas sobre a súa seguridade e efectividade en pacientes críticos, polo que é necesario revisar a evidencia actual para orientar a práctica clínica. Obxectivos: Avaliar a conveniencia do uso de quimioterapia en pacientes con neoplasias hematolóxicas ingresados na UCI. Ademais, analízanse factores prognósticos, posibles complicacións e resultados a longo prazo asociados a esta intervención. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática seguindo o protocolo PRISMA. Incluíronse estudos publicados en inglés ou castelán nos últimos 25 anos que analizasen pacientes con neoplasias hematolóxicas tratados con quimioterapia durante a súa estancia na UCI. A procura realizouse en PubMed, Scopus e Google Scholar. Seleccionáronse finalmente 14 estudos. Resultados e discusión: As enfermidades máis frecuentes na UCI foron leucemia aguda e linfoma non Hodgkin, tratadas maioritariamente con quimioterapia urxente e con intención curativa. Os principais motivos de ingreso na UCI foron insuficiencia respiratoria, shock séptico e complicacións hematolóxicas. A mortalidade na UCI oscilou entre o 12% e o 48%, cunha tendencia descendente. En cambio, a mortalidade hospitalaria e a longo prazo permaneceron elevadas. Factores como o uso de soporte vital, a disfunción orgánica e a enfermidade en recaída asociáronse con peor prognóstico, mentres que a admisión temperá e a resposta ao tratamento melloraron os resultados. Conclusións: A quimioterapia na UCI pode ser beneficiosa en pacientes seleccionados. A súa aplicación debe basearse nunha avaliación individualizada, dinámica e multidisciplinar, priorizando a coordinación entre hematólogos e intensivistas.
Introdución: As neoplasias hematolóxicas teñen unha alta incidencia e mortalidade e, cada vez un maior número de pacientes require ingreso na UCI. Aínda que a supervivencia mellorou grazas aos avances en coidados intensivos e tratamentos oncolóxicos, a administración de quimioterapia neste contexto segue sendo controvertida. Persisten dúbidas sobre a súa seguridade e efectividade en pacientes críticos, polo que é necesario revisar a evidencia actual para orientar a práctica clínica. Obxectivos: Avaliar a conveniencia do uso de quimioterapia en pacientes con neoplasias hematolóxicas ingresados na UCI. Ademais, analízanse factores prognósticos, posibles complicacións e resultados a longo prazo asociados a esta intervención. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática seguindo o protocolo PRISMA. Incluíronse estudos publicados en inglés ou castelán nos últimos 25 anos que analizasen pacientes con neoplasias hematolóxicas tratados con quimioterapia durante a súa estancia na UCI. A procura realizouse en PubMed, Scopus e Google Scholar. Seleccionáronse finalmente 14 estudos. Resultados e discusión: As enfermidades máis frecuentes na UCI foron leucemia aguda e linfoma non Hodgkin, tratadas maioritariamente con quimioterapia urxente e con intención curativa. Os principais motivos de ingreso na UCI foron insuficiencia respiratoria, shock séptico e complicacións hematolóxicas. A mortalidade na UCI oscilou entre o 12% e o 48%, cunha tendencia descendente. En cambio, a mortalidade hospitalaria e a longo prazo permaneceron elevadas. Factores como o uso de soporte vital, a disfunción orgánica e a enfermidade en recaída asociáronse con peor prognóstico, mentres que a admisión temperá e a resposta ao tratamento melloraron os resultados. Conclusións: A quimioterapia na UCI pode ser beneficiosa en pacientes seleccionados. A súa aplicación debe basearse nunha avaliación individualizada, dinámica e multidisciplinar, priorizando a coordinación entre hematólogos e intensivistas.
Dirección
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Titoría)
Eiras Abalde, Fernando Cotitoría
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Titoría)
Eiras Abalde, Fernando Cotitoría
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Endocardite por Streptococcus constellatus. Presentación dun caso e revisión da literatura.
Autoría
M.D.O.P.
Grao en Medicina
M.D.O.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O grupo Streptococcus anginosus, tamén denominado grupo Streptococcus milleri, inclúe tres especies distintas: Streptococcus anginosus, Streptococcus intermedius e Streptococcus constellatus. Trátase de especies que se atopan como comensais formando parte da flora normal da cavidade oral, tracto respiratorio superior e tracto gastrointestinal. En pacientes con factores de risco como cirrose, diabetes e síndromes de inmunodeficiencia, poden dar lugar a infeccións purulentas entre as que se inclúen abscesos abdominais, peritonite, infeccións da pel, artrite, osteomielite e empiema. A endocardite por Streptococcus constellatus é extremadamente infrecuente. Ademais do risco de destrución dos velos e a aparición de complicacións anulares e embolismos, observouse que os polisacáridos de Streptococcus constellatus teñen a capacidade de provocar agregación plaquetaria polo que as vexetacións poden alcanzar un tamaño moi voluminoso. O tratamento da endocardite por Streptococcus constellatus inclúe a administración de antibióticos e a cirurxía de substitución valvular, especialmente nos casos de afectación anular ou vexetacións móbiles ou de gran tamaño. A revisión permitiu analizar 20 artigos seleccionados segundo os criterios descritos na metodoloxía. Presentase o caso clínico dun paciente con endocardite por Streptococcus constellatus.
O grupo Streptococcus anginosus, tamén denominado grupo Streptococcus milleri, inclúe tres especies distintas: Streptococcus anginosus, Streptococcus intermedius e Streptococcus constellatus. Trátase de especies que se atopan como comensais formando parte da flora normal da cavidade oral, tracto respiratorio superior e tracto gastrointestinal. En pacientes con factores de risco como cirrose, diabetes e síndromes de inmunodeficiencia, poden dar lugar a infeccións purulentas entre as que se inclúen abscesos abdominais, peritonite, infeccións da pel, artrite, osteomielite e empiema. A endocardite por Streptococcus constellatus é extremadamente infrecuente. Ademais do risco de destrución dos velos e a aparición de complicacións anulares e embolismos, observouse que os polisacáridos de Streptococcus constellatus teñen a capacidade de provocar agregación plaquetaria polo que as vexetacións poden alcanzar un tamaño moi voluminoso. O tratamento da endocardite por Streptococcus constellatus inclúe a administración de antibióticos e a cirurxía de substitución valvular, especialmente nos casos de afectación anular ou vexetacións móbiles ou de gran tamaño. A revisión permitiu analizar 20 artigos seleccionados segundo os criterios descritos na metodoloxía. Presentase o caso clínico dun paciente con endocardite por Streptococcus constellatus.
Dirección
Fernández González, Angel Luis (Titoría)
Fernández González, Angel Luis (Titoría)
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
Beneficios da ecografía na canalización dunha vía venosa en pediatría.
Autoría
A.V.A.
Grao en Medicina
A.V.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Cada ano canalízanse en todo o mundo arredor de 15 millóns de catéteres venosos centrais e máis de 500 millóns de catéteres venosos periféricos, polo que a terapia intravenosa converteuse nunha modalidade terapéutica indispensable na mediciña actual. Canalizar unha vía non só ten como finalidade a infusión de fármacos e produtos sanguíneos, senón que tamén ofrece a posibilidade de administrar líquidos, nutrir ao paciente e realizar estudos moi precisos mediante a introdución de contrastes a través das veas. Nos tratamentos de longa duración e nos pacientes con accesos venosos fráxiles ou complicados, como acontece no caso do paciente pediátrico, adquire especial relevancia o uso de catéteres venosos de longa duración como o catéter central de inserción periférica (PICC), o catéter de liña media ou os portos implantables, xa que permiten un menor recambio, facilitan o manexo ambulatorio e reducen o número de puncións. Para a canalización deste tipo de vías, cada día aumenta o uso da ecografía como ferramenta de apoio, xa que permite minimizar os riscos da técnica e facilita a súa realización. A través deste traballo, exporanse de maneira didáctica algúns destes catéteres, cuxo uso continúa en constante crecemento, sendo rigorosos coa anatomía e repasando e valorando de maneira crítica as súas limitacións, os fitos acadados ata o momento e os retos de futuro. Así pois, o obxectivo deste Traballo de Fin de Grao consistirá nunha revisión bibliográfica para avaliar os posibles beneficios que podería ter a ecografía na canalización dunha vía venosa de longa duración nun paciente pediátrico.
Cada ano canalízanse en todo o mundo arredor de 15 millóns de catéteres venosos centrais e máis de 500 millóns de catéteres venosos periféricos, polo que a terapia intravenosa converteuse nunha modalidade terapéutica indispensable na mediciña actual. Canalizar unha vía non só ten como finalidade a infusión de fármacos e produtos sanguíneos, senón que tamén ofrece a posibilidade de administrar líquidos, nutrir ao paciente e realizar estudos moi precisos mediante a introdución de contrastes a través das veas. Nos tratamentos de longa duración e nos pacientes con accesos venosos fráxiles ou complicados, como acontece no caso do paciente pediátrico, adquire especial relevancia o uso de catéteres venosos de longa duración como o catéter central de inserción periférica (PICC), o catéter de liña media ou os portos implantables, xa que permiten un menor recambio, facilitan o manexo ambulatorio e reducen o número de puncións. Para a canalización deste tipo de vías, cada día aumenta o uso da ecografía como ferramenta de apoio, xa que permite minimizar os riscos da técnica e facilita a súa realización. A través deste traballo, exporanse de maneira didáctica algúns destes catéteres, cuxo uso continúa en constante crecemento, sendo rigorosos coa anatomía e repasando e valorando de maneira crítica as súas limitacións, os fitos acadados ata o momento e os retos de futuro. Así pois, o obxectivo deste Traballo de Fin de Grao consistirá nunha revisión bibliográfica para avaliar os posibles beneficios que podería ter a ecografía na canalización dunha vía venosa de longa duración nun paciente pediátrico.
Dirección
VAZQUEZ LOPEZ, MARIA ESTHER (Titoría)
Moreno Leira, Daniel Cotitoría
VAZQUEZ LOPEZ, MARIA ESTHER (Titoría)
Moreno Leira, Daniel Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
Papel da Osixenoterapia de Alto Fluxo no paciente pediátrico. Revisión Sistemática.
Autoría
N.G.D.
Grao en Medicina
N.G.D.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Esta revisión sistemática analiza a eficacia e seguridade da osixenoterapia de alto fluxo (OAF) en lactantes menores de dous anos con insuficiencia respiratoria aguda, comparándoa coa osixenoterapia convencional (OE) e a CPAP. Incluíronse 22 estudos publicados entre 2014 e 2024, seleccionados segundo a metodoloxía PRISMA. A evidencia mostra que a OAF é máis eficaz que a OE, reducindo o fracaso terapéutico e mellorando parámetros clínicos, especialmente en cadros leves a moderados. Fronte á CPAP, a súa eficacia é menor en casos graves, aínda que se tolera mellor e require menos sedación. Por iso, a OAF posiciónase como unha alternativa segura e útil nun enfoque graduado do soporte respiratorio, especialmente en contornas sen acceso a coidados intensivos. En conclusión, a OAF ofrece vantaxes clínicas e loxísticas fronte á OE, aínda que a CPAP segue sendo preferible en casos graves. Recoméndase individualizar o tratamento e continuar investigando con estudos que avalíen desenlaces clínicos relevantes ao longo prazo.
Esta revisión sistemática analiza a eficacia e seguridade da osixenoterapia de alto fluxo (OAF) en lactantes menores de dous anos con insuficiencia respiratoria aguda, comparándoa coa osixenoterapia convencional (OE) e a CPAP. Incluíronse 22 estudos publicados entre 2014 e 2024, seleccionados segundo a metodoloxía PRISMA. A evidencia mostra que a OAF é máis eficaz que a OE, reducindo o fracaso terapéutico e mellorando parámetros clínicos, especialmente en cadros leves a moderados. Fronte á CPAP, a súa eficacia é menor en casos graves, aínda que se tolera mellor e require menos sedación. Por iso, a OAF posiciónase como unha alternativa segura e útil nun enfoque graduado do soporte respiratorio, especialmente en contornas sen acceso a coidados intensivos. En conclusión, a OAF ofrece vantaxes clínicas e loxísticas fronte á OE, aínda que a CPAP segue sendo preferible en casos graves. Recoméndase individualizar o tratamento e continuar investigando con estudos que avalíen desenlaces clínicos relevantes ao longo prazo.
Dirección
AVILA ALVAREZ, ALEJANDRO (Titoría)
Yáñez Mesía, Sandra Cotitoría
AVILA ALVAREZ, ALEJANDRO (Titoría)
Yáñez Mesía, Sandra Cotitoría
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
Cigarros electrónicos: solución ou ameaza?
Autoría
B.H.H.
Grao en Medicina
B.H.H.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: O uso de cigarros electrónicos (CE) aumentou de forma alarmante, especialmente entre a mocidade, debido á súa percepción como unha alternativa menos prexudicial, moderna e socialmente aceptada fronte ao tabaco convencional. En España, máis da metade do alumnado de entre 14 e 18 anos recoñece telo probado. Obxectivo: Identificar as patoloxías relacionadas co uso de CE e propoñer estratexias preventivas para reducir o seu impacto na saúde pública. Deseño e métodos: Revisión sistemática da literatura científica, baseada en estudos que abordan as enfermidades asociadas ao uso de CE e as medidas de prevención. Resultados: O uso de CE asóciase con alteracións en múltiples sistemas do organismo. No sistema respiratorio, mecanismos como o estrés oxidativo e a inflamación crónica favorecen patoloxías como a EVALI, a bronquiolite obliterante e o cancro de pulmón. Tamén se relacionan con disfunción endotelial, hipertensión e risco cardiovascular, así como con deterioro cognitivo, alteracións no desenvolvemento cerebral e adicción no ámbito neurolóxico. Documentáronse efectos noutros sistemas, como resistencia á insulina, disbiose intestinal, uveíte, enfermidade periodontal e complicacións na xestación, mesmo por exposición pasiva. Ademais, cuestionase a súa eficacia como ferramenta para deixar de fumar e alértase do risco do consumo dual. As estratexias máis efectivas inclúen regular os sabores, restrinxir a publicidade, aumentar os prezos e educar dende idades temperás para desmontar a falsa percepción de inocuidade e reducir a súa normalización social. Conclusión: Os CE representan un risco importante para a saúde pública. A Atención Primaria cumpre un papel clave na súa prevención mediante a educación sanitaria, a detección precoz e o seguimento dos efectos adversos. Xunto cunha regulación estrita e medidas para limitar o seu acceso, estas accións resultan esenciais para reducir o seu impacto e protexer ás poboacións vulnerables.
Antecedentes: O uso de cigarros electrónicos (CE) aumentou de forma alarmante, especialmente entre a mocidade, debido á súa percepción como unha alternativa menos prexudicial, moderna e socialmente aceptada fronte ao tabaco convencional. En España, máis da metade do alumnado de entre 14 e 18 anos recoñece telo probado. Obxectivo: Identificar as patoloxías relacionadas co uso de CE e propoñer estratexias preventivas para reducir o seu impacto na saúde pública. Deseño e métodos: Revisión sistemática da literatura científica, baseada en estudos que abordan as enfermidades asociadas ao uso de CE e as medidas de prevención. Resultados: O uso de CE asóciase con alteracións en múltiples sistemas do organismo. No sistema respiratorio, mecanismos como o estrés oxidativo e a inflamación crónica favorecen patoloxías como a EVALI, a bronquiolite obliterante e o cancro de pulmón. Tamén se relacionan con disfunción endotelial, hipertensión e risco cardiovascular, así como con deterioro cognitivo, alteracións no desenvolvemento cerebral e adicción no ámbito neurolóxico. Documentáronse efectos noutros sistemas, como resistencia á insulina, disbiose intestinal, uveíte, enfermidade periodontal e complicacións na xestación, mesmo por exposición pasiva. Ademais, cuestionase a súa eficacia como ferramenta para deixar de fumar e alértase do risco do consumo dual. As estratexias máis efectivas inclúen regular os sabores, restrinxir a publicidade, aumentar os prezos e educar dende idades temperás para desmontar a falsa percepción de inocuidade e reducir a súa normalización social. Conclusión: Os CE representan un risco importante para a saúde pública. A Atención Primaria cumpre un papel clave na súa prevención mediante a educación sanitaria, a detección precoz e o seguimento dos efectos adversos. Xunto cunha regulación estrita e medidas para limitar o seu acceso, estas accións resultan esenciais para reducir o seu impacto e protexer ás poboacións vulnerables.
Dirección
Mosquera Nogueira, Jacinto José (Titoría)
Mosquera Nogueira, Jacinto José (Titoría)
Tribunal
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Os retrovirus endóxenos humanos: causa ou consecuencia?
Autoría
G.M.F.B.
Grao en Medicina
G.M.F.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Os retrovirus endóxenos humanos, tamén coñecidos como HERVs, constitúen entre o 5 e o 8% do xenoma. Os HERV son restos evolutivos de infeccións exóxenas moi antigas, perdendo ao longo da evolución a capacidade de producir manifestacións clínicas. Neste traballo de fin de grao explicaremos qué son os HERVs, cómo se introduxeron no noso xenoma e a súa relación coas enfermedades humanas. Por último, tamén trataremos a posible utilidade terapéutica que poderían ter no futuro.
Os retrovirus endóxenos humanos, tamén coñecidos como HERVs, constitúen entre o 5 e o 8% do xenoma. Os HERV son restos evolutivos de infeccións exóxenas moi antigas, perdendo ao longo da evolución a capacidade de producir manifestacións clínicas. Neste traballo de fin de grao explicaremos qué son os HERVs, cómo se introduxeron no noso xenoma e a súa relación coas enfermedades humanas. Por último, tamén trataremos a posible utilidade terapéutica que poderían ter no futuro.
Dirección
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Titoría)
Navarro de la Cruz, Daniel Cotitoría
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Titoría)
Navarro de la Cruz, Daniel Cotitoría
Tribunal
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
Utilidade diagnóstica da técnica RT-QuIC na detección de alfa-sinucleína e TDP-43
Autoría
A.G.G.
Grao en Medicina
A.G.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O mecanismo neuropatoxénico de moitos procesos neurodexenerativos inclúe o pregamento incorrecto de diversas proteínas, detectables mesmo en fases preclínicas, facendo delas unha diana para o diagnóstico precoz. A técnica RT-QuIC, que amplifica proteínas patolóxicas, demostrou ser útil para distinguilas respecto ás formas nativas con gran precisión en diversos tecidos biolóxicos, proporcionando resultados máis rápidos e a un menor custo que outras metodoloxías. O estudo da alfa-sinucleína, asociada a trastornos con corpos de Lewy e da TDP-43, relacionada con enfermidades como a ELA, é clave para mellorar o diagnóstico e a comprensión destas enfermidades, especialmente cando a detección precoz pode permitir tratamentos modificadores para frear a progresión. Obxectivos: Compilar e sintetizar a evidencia dispoñible sobre a utilidade da técnica RT- QuIC na detección de alfa-sinucleína e TDP-43, avaliando a súa precisión diagnóstica e comparándoa con outras técnicas, sen esquecer as limitacións actuais da súa metodoloxía e as perspectivas futuras. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura seguindo a declaración PRISMA, a partir dunha busca bibliográfica en PubMed e a incorporación de dous artigos extra, coa estratexia de busca orientada a manter a evidencia de maior calidade. Resultados: Tras o cribado, obtivéronse 30 publicacións relevantes en PubMed ás que se engadiron os dous artigos adicionais para unha maior análise en profundidade. Conclusións: A RT-QuIC é unha ferramenta diagnóstica prometedora para as enfermidades neurodexenerativas: elevada sensibilidade e especificidade, reproducibilidade en diversas mostras biolóxicas e potencialidade para o diagnóstico precoz e diferencial. Non obstante, aínda que xa está validada para enfermidades priónicas, a súa aplicación nas sinucleinopatías e outras patoloxías aínda precisa optimización de cara á aplicación clínica.
Introdución: O mecanismo neuropatoxénico de moitos procesos neurodexenerativos inclúe o pregamento incorrecto de diversas proteínas, detectables mesmo en fases preclínicas, facendo delas unha diana para o diagnóstico precoz. A técnica RT-QuIC, que amplifica proteínas patolóxicas, demostrou ser útil para distinguilas respecto ás formas nativas con gran precisión en diversos tecidos biolóxicos, proporcionando resultados máis rápidos e a un menor custo que outras metodoloxías. O estudo da alfa-sinucleína, asociada a trastornos con corpos de Lewy e da TDP-43, relacionada con enfermidades como a ELA, é clave para mellorar o diagnóstico e a comprensión destas enfermidades, especialmente cando a detección precoz pode permitir tratamentos modificadores para frear a progresión. Obxectivos: Compilar e sintetizar a evidencia dispoñible sobre a utilidade da técnica RT- QuIC na detección de alfa-sinucleína e TDP-43, avaliando a súa precisión diagnóstica e comparándoa con outras técnicas, sen esquecer as limitacións actuais da súa metodoloxía e as perspectivas futuras. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura seguindo a declaración PRISMA, a partir dunha busca bibliográfica en PubMed e a incorporación de dous artigos extra, coa estratexia de busca orientada a manter a evidencia de maior calidade. Resultados: Tras o cribado, obtivéronse 30 publicacións relevantes en PubMed ás que se engadiron os dous artigos adicionais para unha maior análise en profundidade. Conclusións: A RT-QuIC é unha ferramenta diagnóstica prometedora para as enfermidades neurodexenerativas: elevada sensibilidade e especificidade, reproducibilidade en diversas mostras biolóxicas e potencialidade para o diagnóstico precoz e diferencial. Non obstante, aínda que xa está validada para enfermidades priónicas, a súa aplicación nas sinucleinopatías e outras patoloxías aínda precisa optimización de cara á aplicación clínica.
Dirección
ARIAS RIVAS, SUSANA (Titoría)
Minguillón Pereiro, Anxo Manuel Cotitoría
ARIAS RIVAS, SUSANA (Titoría)
Minguillón Pereiro, Anxo Manuel Cotitoría
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
Lumateperona e Roluperidona no tratamento da esquizofrenia. Unha revisión sistemática.
Autoría
G.N.P.
Grao en Medicina
G.N.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A esquizofrenia é unha enfermidade psiquiátrica incapacitante que afecta a aproximadamente 24 millóns de persoas a nivel mundial (0,32% da poboación) con variacións de incidencia entre sexo e idade. Os tratamentos actuais, aínda que son efectivos contra os síntomas positivos da enfermidade, teñen menos eficacia no control e remisión dos síntomas negativos. Ademáis, debido á ocupación de múltiples receptores a nivel cerebral, estes fármacos teñen un perfil de efectos secundarios moi negativo, que xera un abandono da medicación e, polo tanto, unha recaída. Por estes motivos, cómpre o desenvolvemento de novas moléculas cun perfil farmacodinámico diferente que actúen tamén sobre os síntomas negativos ao mesmo tempo que xere un perfil mas tolerable de efectos secundarios. OBXECTIVOS: Realizar unha revisión sistemática da literatura científica actual que comprobe a eficacia dos fármacos roluperidona e lumateperona no tratamento da esquizofrenia, así como o seu perfil de efectos secundarios. MATERIAL E MÉTODOS: Revisión da literatura científica actualizada seguindo as directrices PRISMA. Finalmente, foron seleccionados 7 artigos relacionados coa lumateperona e 8 artigos relacionados coa roluperidona. Resultando un total de 15 artigos incluídos nesta revisión sistemática. RESULTADOS: A lumateperona demostrou mellorar os síntomas (principalmente positivos) da esquizofrenia medidos a través de diferentes escalas como a PANSS ou a escala CGI-S a diferentes doses, tanto a curto como a longo prazo. Este fármaco posúe un perfil de efectos secundarios moi favorable, sendo moi baixa a incidencia de efectos extrapiramidais, a ganancia de peso ou o alargamento do intervalo QT, entre outros. A nivel farmacolóxico, a lumateperona asociase cunha ocupación menor do receptor D2 a nivel cerebral, que podería explicar o seu aceptable perfil de efectos secundarios. A roluperidona, polo contrario, conta con ensaios clínicos que ofrecen datos moi dispares entre si, non estatiticamente significativos. Parece ser que podería ser efectivo contra os síntomas positivos da enfermidade, pero fai falta mas evidencia científica que o respalde. Ademáis, roluperidona asociouse cun empeoramento dos síntomas da enfermidade, o que pon en cuestión o seu perfil de efectos adversos. Un ensaio clínico de redes psiquiátricas apunta a que roluperidona podería ser moi eficaz contra a abolición, un síntoma central cuxa inactivación podería ser beneficiosa no control do resto de síntomas. CONCLUSIÓN: Lumateperona, cunha maior evidencia científica que a roluperidona, demostrou ser unha terapia prometedora para o tratamento da esquizofrenia, demostrando un control sobre os síntomas positivos mantendo un bo perfil de efectos secundarios. Roluperidona, polo contrario, necesita mas investigación científica que respalde tanto o seu efecto sobre os síntomas da enfermidade como a súa seguridade.
INTRODUCIÓN: A esquizofrenia é unha enfermidade psiquiátrica incapacitante que afecta a aproximadamente 24 millóns de persoas a nivel mundial (0,32% da poboación) con variacións de incidencia entre sexo e idade. Os tratamentos actuais, aínda que son efectivos contra os síntomas positivos da enfermidade, teñen menos eficacia no control e remisión dos síntomas negativos. Ademáis, debido á ocupación de múltiples receptores a nivel cerebral, estes fármacos teñen un perfil de efectos secundarios moi negativo, que xera un abandono da medicación e, polo tanto, unha recaída. Por estes motivos, cómpre o desenvolvemento de novas moléculas cun perfil farmacodinámico diferente que actúen tamén sobre os síntomas negativos ao mesmo tempo que xere un perfil mas tolerable de efectos secundarios. OBXECTIVOS: Realizar unha revisión sistemática da literatura científica actual que comprobe a eficacia dos fármacos roluperidona e lumateperona no tratamento da esquizofrenia, así como o seu perfil de efectos secundarios. MATERIAL E MÉTODOS: Revisión da literatura científica actualizada seguindo as directrices PRISMA. Finalmente, foron seleccionados 7 artigos relacionados coa lumateperona e 8 artigos relacionados coa roluperidona. Resultando un total de 15 artigos incluídos nesta revisión sistemática. RESULTADOS: A lumateperona demostrou mellorar os síntomas (principalmente positivos) da esquizofrenia medidos a través de diferentes escalas como a PANSS ou a escala CGI-S a diferentes doses, tanto a curto como a longo prazo. Este fármaco posúe un perfil de efectos secundarios moi favorable, sendo moi baixa a incidencia de efectos extrapiramidais, a ganancia de peso ou o alargamento do intervalo QT, entre outros. A nivel farmacolóxico, a lumateperona asociase cunha ocupación menor do receptor D2 a nivel cerebral, que podería explicar o seu aceptable perfil de efectos secundarios. A roluperidona, polo contrario, conta con ensaios clínicos que ofrecen datos moi dispares entre si, non estatiticamente significativos. Parece ser que podería ser efectivo contra os síntomas positivos da enfermidade, pero fai falta mas evidencia científica que o respalde. Ademáis, roluperidona asociouse cun empeoramento dos síntomas da enfermidade, o que pon en cuestión o seu perfil de efectos adversos. Un ensaio clínico de redes psiquiátricas apunta a que roluperidona podería ser moi eficaz contra a abolición, un síntoma central cuxa inactivación podería ser beneficiosa no control do resto de síntomas. CONCLUSIÓN: Lumateperona, cunha maior evidencia científica que a roluperidona, demostrou ser unha terapia prometedora para o tratamento da esquizofrenia, demostrando un control sobre os síntomas positivos mantendo un bo perfil de efectos secundarios. Roluperidona, polo contrario, necesita mas investigación científica que respalde tanto o seu efecto sobre os síntomas da enfermidade como a súa seguridade.
Dirección
ARROJO ROMERO, MANUEL (Titoría)
Núñez Sande, Carmen Cotitoría
ARROJO ROMERO, MANUEL (Titoría)
Núñez Sande, Carmen Cotitoría
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
Influenza do xenotipo nas manifestacións clínicas da Telanxiectasia hemorráxica hereditaria en pacientes de Área Sanitaria de Santiago de Compostela
Autoría
A.H.R.
Grao en Medicina
A.H.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN A Telanxiectasia Hemorráxica Hereditaria (THH) é unha enfermidade rara, autosómica dominante, caracterizada por malformacións vasculares (MAV) en distintos órganos. As mutacións que dan lugar á enfermidade afectan maioritariamente ao xene da endoglina (ENG), que causa a THH1, e ao xene da Activina (ACVRL1), que causa a THH2. O diagnóstico baséase nos criterios de Curacao, sendo o estudo xenético confirmatorio. Aínda que se describiron variacións clínicas segundo o xenotipo, é frecuente o solapamento entre os diferentes subtipos. OBXETIVOS Determinar o xenotipo máis prevalente en pacientes con THH da Área Sanitaria e avaliar a súa asociación coas manifestacións clínicas. PACIENTES E MÉTODOS Avaliáronse prospectivamente os pacientes adultos (maior que 16 anos) con sospeita de THH derivados a unha consulta específica no H. Clínico de Santiago entre o 1 de setembro de 2015 e o 31 de outubro de 2024. Incluíronse aqueles que cumprían os criterios de Curacao. Recolleuse información clínica, xenética, analítica, evolutiva e radiolóxica. RESULTADOS Atendéronse 34 pacientes, dos cales 30 cumprían criterios de THH definitiva, 14 eran mulleres (47%). A idade media no diagnóstico foi de 44 anos (rango: de 7 a 81). O 53% fora diagnosticado previamente. A análise xenética mostrou: 17 (58%) con mutación en ACVRL1, 10 (35%) en ENG. En 2 casos a mutación non estaba descrita. As malformacións arteriovenosas pulmonares foron significativamente máis frecuentes na THH1 (60% vs 18%, p=0,039). As MAV hepáticas estiveron presentes tanto na THH1 coma na THH2 (50% vs 76%, p=0,17). A hipertensión pulmonar (HTP) só apareceu en pacientes con MAV hepáticas. A mortalidade foi maior se presentaban HTP (45% vs 19%, p = 0,127). CONCLUSIÓNS A THH2 foi a variante máis frecuente (58%) na nosa Área. Asociouse a máis MAV hepáticas e a HTP. As MAV pulmonares foron significativamente máis frecuentes na THH1. A HTP foi a principal causa de mortalidade.
INTRODUCIÓN A Telanxiectasia Hemorráxica Hereditaria (THH) é unha enfermidade rara, autosómica dominante, caracterizada por malformacións vasculares (MAV) en distintos órganos. As mutacións que dan lugar á enfermidade afectan maioritariamente ao xene da endoglina (ENG), que causa a THH1, e ao xene da Activina (ACVRL1), que causa a THH2. O diagnóstico baséase nos criterios de Curacao, sendo o estudo xenético confirmatorio. Aínda que se describiron variacións clínicas segundo o xenotipo, é frecuente o solapamento entre os diferentes subtipos. OBXETIVOS Determinar o xenotipo máis prevalente en pacientes con THH da Área Sanitaria e avaliar a súa asociación coas manifestacións clínicas. PACIENTES E MÉTODOS Avaliáronse prospectivamente os pacientes adultos (maior que 16 anos) con sospeita de THH derivados a unha consulta específica no H. Clínico de Santiago entre o 1 de setembro de 2015 e o 31 de outubro de 2024. Incluíronse aqueles que cumprían os criterios de Curacao. Recolleuse información clínica, xenética, analítica, evolutiva e radiolóxica. RESULTADOS Atendéronse 34 pacientes, dos cales 30 cumprían criterios de THH definitiva, 14 eran mulleres (47%). A idade media no diagnóstico foi de 44 anos (rango: de 7 a 81). O 53% fora diagnosticado previamente. A análise xenética mostrou: 17 (58%) con mutación en ACVRL1, 10 (35%) en ENG. En 2 casos a mutación non estaba descrita. As malformacións arteriovenosas pulmonares foron significativamente máis frecuentes na THH1 (60% vs 18%, p=0,039). As MAV hepáticas estiveron presentes tanto na THH1 coma na THH2 (50% vs 76%, p=0,17). A hipertensión pulmonar (HTP) só apareceu en pacientes con MAV hepáticas. A mortalidade foi maior se presentaban HTP (45% vs 19%, p = 0,127). CONCLUSIÓNS A THH2 foi a variante máis frecuente (58%) na nosa Área. Asociouse a máis MAV hepáticas e a HTP. As MAV pulmonares foron significativamente máis frecuentes na THH1. A HTP foi a principal causa de mortalidade.
Dirección
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Titoría)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Titoría)
Cirurxía esperta en Neurocirurxía
Autoría
A.N.A.
Grao en Medicina
A.N.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O obxectivo deste traballo é analizar a utilidade da cirurxía esperta, unha técnica multidisciplinar indicada para tratar tumores de estirpe glial localizados en áreas elocuentes. Preséntase unha visión global sobre os seus beneficios, as posibles complicacións, a resección que se pode acadar e a técnica quirúrxica, así coma unha comparala coa alternativa que é a cirurxía baixo anestesia xeral. Dentro da técnica tamén se estudaron o proceso preoperatorio, intraoperatorio e postoperatorio . Realizouse unha revisión da literatura comprendida entre 2014 ata 2024 que inclúe artigos de tipo revisión, meta-análises, estudos de cohortes e estudos retrospectivos. Ademáis empregouse un capítulo do libro Greenberg’s Handbook of Neurosurgery para o repaso anatómico e funcional do tipo de tumores tratados. Para unha mellor comprensión explicouse un caso clínico do CHU Vigo coma exemplo. Os resultados obtidos tras a revisión amosan unha maior extensión da resección na cirurxía esperta en comparación coa cirurxía baixo anestesia xeral en tumores localizados en áreas elocuentes. Porén, os resultados respecto á supervivencia global e ós déficits neurolóxicos foron heteroxéneos. Non existe un claro estándar sobre os criterios de exclusión dos pacientes para realizar esta cirurxía, e aínda se precisan máis avances na avaliación cognitiva intraoperatoria. Moitos dos estudos non avaliaron o impacto psicosocial destes tumores nin da cirurxía no paciente a longo plazo. Polo tanto, a cirurxía esperta é unha técnica eficaz e segura para o tratamento dos gliomas difusos de alto e baixo grado localizados en áreas elocuentes, con bos resultados en canto á morbilidade e déficits neurolóxicos. Aínda así, existe unha ausencia de protocolo específico deste tipo de cirurxía. Na actualidade este enfoque céntrase máis no paciente tendo en conta a neuroplasticidade individual e a localización do tumor.
O obxectivo deste traballo é analizar a utilidade da cirurxía esperta, unha técnica multidisciplinar indicada para tratar tumores de estirpe glial localizados en áreas elocuentes. Preséntase unha visión global sobre os seus beneficios, as posibles complicacións, a resección que se pode acadar e a técnica quirúrxica, así coma unha comparala coa alternativa que é a cirurxía baixo anestesia xeral. Dentro da técnica tamén se estudaron o proceso preoperatorio, intraoperatorio e postoperatorio . Realizouse unha revisión da literatura comprendida entre 2014 ata 2024 que inclúe artigos de tipo revisión, meta-análises, estudos de cohortes e estudos retrospectivos. Ademáis empregouse un capítulo do libro Greenberg’s Handbook of Neurosurgery para o repaso anatómico e funcional do tipo de tumores tratados. Para unha mellor comprensión explicouse un caso clínico do CHU Vigo coma exemplo. Os resultados obtidos tras a revisión amosan unha maior extensión da resección na cirurxía esperta en comparación coa cirurxía baixo anestesia xeral en tumores localizados en áreas elocuentes. Porén, os resultados respecto á supervivencia global e ós déficits neurolóxicos foron heteroxéneos. Non existe un claro estándar sobre os criterios de exclusión dos pacientes para realizar esta cirurxía, e aínda se precisan máis avances na avaliación cognitiva intraoperatoria. Moitos dos estudos non avaliaron o impacto psicosocial destes tumores nin da cirurxía no paciente a longo plazo. Polo tanto, a cirurxía esperta é unha técnica eficaz e segura para o tratamento dos gliomas difusos de alto e baixo grado localizados en áreas elocuentes, con bos resultados en canto á morbilidade e déficits neurolóxicos. Aínda así, existe unha ausencia de protocolo específico deste tipo de cirurxía. Na actualidade este enfoque céntrase máis no paciente tendo en conta a neuroplasticidade individual e a localización do tumor.
Dirección
MARTINEZ ROLAN, ROSA MARIA (Titoría)
MARTINEZ ROLAN, ROSA MARIA (Titoría)
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
Análise cuantitativo e semicuantitativo do fluxo distal en aneurismas intracraneais
Autoría
M.G.S.
Grao en Medicina
M.G.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: a cirurxía para tratar un aneurisma intracraneal é un reto que require pericia técnica para lograr un control proximal do fluxo e manter o mesmo distalmente tras o clipaje. É fundamental preservar o fluxo distal e evitar tanto xerar unha estenose da luz do vaso como atrapar inadvertidamente pequenas ramas perforantes. Para comprobar o adecuado fluxo distal de maneira intraoperatoria existen diversas técnicas: a monitorización da presión tisular de osíxeno, o uso dunha sonda Doppler, a visualización dun contraste intravascular con luz infravermella entre otras. Obxectivo: O obxectivo deste traballo é a comparación da sonda Doppler co contraste para observar se existe unha equivalencia entre ambos os así como demostrar que o microscopio cirúrxico non é un instrumento que permita unicamente a visualización Material e métodos: levouse a cabo unha revisión bibliográfica en busca da información máis actual destes métodos de monitoriación do flujo sanguíneo cerebral e posteriormente recolléronse datos intraoperatoriamente de 3 pacientes utilizando ambas as técnicas para medir fluxos distales (i.e. M2 nun aneurisma de ACM) antes e despois da colocación do clip. A sonda Doppler Transonic consta dunha pantalla de visualización que permite ver e gravar datos cuantitativos (ml/min), disponse de sondas de distintos tamaños aínda que fundamentalmente empregáronse a de 1,5mm e 2mm. O microscopio cirúrxico Zeiss Kinevo 900 consta dunha función integrada para visualizar mediante luz infravermella o verde de indocianina que se utiliza como contraste intravascular. Posteriormente, e mediante el programa informático FLOW 800, o microscopio calcula diversos parámetros (retardo, intensidade e velocidade) e xera un mapa de fluxo. Discusión: Incluíronse tres casos de aneurismas intracraniais incidentais para su análisis con ambas técnicas. Trala comparación de ambolos dous métodos podese observar que son complementarios e útiles para mellorar a seguridade da cirurxía e reducir o risco de isquemia inadvertida.
Introdución: a cirurxía para tratar un aneurisma intracraneal é un reto que require pericia técnica para lograr un control proximal do fluxo e manter o mesmo distalmente tras o clipaje. É fundamental preservar o fluxo distal e evitar tanto xerar unha estenose da luz do vaso como atrapar inadvertidamente pequenas ramas perforantes. Para comprobar o adecuado fluxo distal de maneira intraoperatoria existen diversas técnicas: a monitorización da presión tisular de osíxeno, o uso dunha sonda Doppler, a visualización dun contraste intravascular con luz infravermella entre otras. Obxectivo: O obxectivo deste traballo é a comparación da sonda Doppler co contraste para observar se existe unha equivalencia entre ambos os así como demostrar que o microscopio cirúrxico non é un instrumento que permita unicamente a visualización Material e métodos: levouse a cabo unha revisión bibliográfica en busca da información máis actual destes métodos de monitoriación do flujo sanguíneo cerebral e posteriormente recolléronse datos intraoperatoriamente de 3 pacientes utilizando ambas as técnicas para medir fluxos distales (i.e. M2 nun aneurisma de ACM) antes e despois da colocación do clip. A sonda Doppler Transonic consta dunha pantalla de visualización que permite ver e gravar datos cuantitativos (ml/min), disponse de sondas de distintos tamaños aínda que fundamentalmente empregáronse a de 1,5mm e 2mm. O microscopio cirúrxico Zeiss Kinevo 900 consta dunha función integrada para visualizar mediante luz infravermella o verde de indocianina que se utiliza como contraste intravascular. Posteriormente, e mediante el programa informático FLOW 800, o microscopio calcula diversos parámetros (retardo, intensidade e velocidade) e xera un mapa de fluxo. Discusión: Incluíronse tres casos de aneurismas intracraniais incidentais para su análisis con ambas técnicas. Trala comparación de ambolos dous métodos podese observar que son complementarios e útiles para mellorar a seguridade da cirurxía e reducir o risco de isquemia inadvertida.
Dirección
PRIETO GONZALEZ, ANGEL JESUS (Titoría)
PRIETO GONZALEZ, ANGEL JESUS (Titoría)
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
Aplicabilidade dos biomarcadores sanguíneos no diagnóstico de demencias
Autoría
A.M.L.
Grao en Medicina
A.M.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As demencias, e en particular a enfermidade de Alzheimer (EA), representan unha preocupación crecente debido ao seu impacto global e a súa alta prevalencia, especialmente en idades avanzadas. Neste contexto, os biomarcadores en sangue xurdiron como unha ferramenta nova para o diagnóstico temperán e a abordaxe destas enfermidades. A súa natureza accesible, non invasiva e potencialmente máis económica perfílaos como unha alternativa complementaria prometedora a métodos tradicionais como a análise de líquido cefalorraquídeo ou a neuroimaxe. Entre os biomarcadores máis prometedores, atópanse a proteína tau fosforilada (incluíndo os subtipos p-Tau181, p-Tau217 e p-Tau231), a cadea lixeira de neurofilamento (NfL) e a glial fibrillary acid protein (GFAP). Estes marcadores non só permiten detectar cambios en etapas iniciais, senón que tamén poderían facilitar un diagnóstico máis preciso entre diferentes tipos de demencias. Os recentes avances tecnolóxicos permitiron desenvolver ensaios de alta sensibilidade e especificidade, aumentando a concordancia entre os biomarcadores sanguíneos e as técnicas convencionais. Con todo, a implementación xeneralizada enfronta desafíos como a estandarización de protocolos, a validación en poboacións diversas e a interpretación de resultados nun contexto clínico. A pesar destes obstáculos, os biomarcadores en sangue están a sentar as bases para un diagnóstico máis accesible e precoz das demencias, para beneficio da calidade de vida dos pacientes e os seus coidadores.
As demencias, e en particular a enfermidade de Alzheimer (EA), representan unha preocupación crecente debido ao seu impacto global e a súa alta prevalencia, especialmente en idades avanzadas. Neste contexto, os biomarcadores en sangue xurdiron como unha ferramenta nova para o diagnóstico temperán e a abordaxe destas enfermidades. A súa natureza accesible, non invasiva e potencialmente máis económica perfílaos como unha alternativa complementaria prometedora a métodos tradicionais como a análise de líquido cefalorraquídeo ou a neuroimaxe. Entre os biomarcadores máis prometedores, atópanse a proteína tau fosforilada (incluíndo os subtipos p-Tau181, p-Tau217 e p-Tau231), a cadea lixeira de neurofilamento (NfL) e a glial fibrillary acid protein (GFAP). Estes marcadores non só permiten detectar cambios en etapas iniciais, senón que tamén poderían facilitar un diagnóstico máis preciso entre diferentes tipos de demencias. Os recentes avances tecnolóxicos permitiron desenvolver ensaios de alta sensibilidade e especificidade, aumentando a concordancia entre os biomarcadores sanguíneos e as técnicas convencionais. Con todo, a implementación xeneralizada enfronta desafíos como a estandarización de protocolos, a validación en poboacións diversas e a interpretación de resultados nun contexto clínico. A pesar destes obstáculos, os biomarcadores en sangue están a sentar as bases para un diagnóstico máis accesible e precoz das demencias, para beneficio da calidade de vida dos pacientes e os seus coidadores.
Dirección
PRIETO GONZALEZ, JOSE MARIA OSCAR (Titoría)
PRIETO GONZALEZ, JOSE MARIA OSCAR (Titoría)
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Alternativas á investigación con animais en oncoloxía
Autoría
I.F.A.
Grao en Medicina
I.F.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A incomodidade humana que xenera o sufrimento dos animais levou a un intenso debate social do trato e uso que facemos cos mesmos, é por iso que a investigación biomédica se sumou tamén ao cambio. Dispoñemos de múltiples alternativas á experimentación e testado de fármacos en animais; non obstante, na práctica aínda segue facéndose un número enorme de procedementos sobre os animalis pois non se logrou aínda levar a cabo unha investigación íntegramente, de principio a fin, sen eles. Nesta revisión recollemos e analizamos as vantaxes que supoñen as alternativas á investigación con animais en contraposición coas limitacións que fan que aínda non sexa unha realidade. Tras realizar distintas pesquisas sobre o tema selecciono 7 revisións sistemáticas das alternativas máis relevantes ademáis de tomar como apoyo documentos legais, estadísticos e artígos nos que se fai uso destas técnicas. Despois de completar esta revisión bibliográfica vexo que o punto no que nos atopamos é esperanzador dada a diminución no uso de animais con respeto a fai 15 anos e o desenvolvemento de novas técnicas e mellora das que xa se estaban aplicando. Porén, é un campo de investigación recente e aínda é necesario solventar importantes limitacións que fan que a día de hoxe aínda non se estén levando a cabo estudos utilizando cero animais.
A incomodidade humana que xenera o sufrimento dos animais levou a un intenso debate social do trato e uso que facemos cos mesmos, é por iso que a investigación biomédica se sumou tamén ao cambio. Dispoñemos de múltiples alternativas á experimentación e testado de fármacos en animais; non obstante, na práctica aínda segue facéndose un número enorme de procedementos sobre os animalis pois non se logrou aínda levar a cabo unha investigación íntegramente, de principio a fin, sen eles. Nesta revisión recollemos e analizamos as vantaxes que supoñen as alternativas á investigación con animais en contraposición coas limitacións que fan que aínda non sexa unha realidade. Tras realizar distintas pesquisas sobre o tema selecciono 7 revisións sistemáticas das alternativas máis relevantes ademáis de tomar como apoyo documentos legais, estadísticos e artígos nos que se fai uso destas técnicas. Despois de completar esta revisión bibliográfica vexo que o punto no que nos atopamos é esperanzador dada a diminución no uso de animais con respeto a fai 15 anos e o desenvolvemento de novas técnicas e mellora das que xa se estaban aplicando. Porén, é un campo de investigación recente e aínda é necesario solventar importantes limitacións que fan que a día de hoxe aínda non se estén levando a cabo estudos utilizando cero animais.
Dirección
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Fernández Bruno, Manuel Cotitoría
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Fernández Bruno, Manuel Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
Titulación do bloqueo neurohormonal por enfermería en insuficiencia cardíaca
Autoría
P.P.P.
Grao en Medicina
P.P.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A insuficiencia cardiaca é un dos principais problemas de saúde, afectando a millós de persoas. A terapia médica implementouse nos últimos anos e no caso dos pacientes con insuficiencia cardíaca e fracción de exección reducida, mellorando o seu pronóstico e morbilidade. Actualmente o tratamento confórmase de catro pilares farmacolóxicos nos que se pretende optimizar a dose ata o máximo tolerado polo paciente. Esta fase de titulación en moitos centros xa é realizada por un grupo de enfermería especializada, sempre tras valoración por parte de cardioloxía. Con este traballo preténdese analizar a titulación precoz dun grupo de pacientes con disfunción ventricular e baixo risco do hospital previo a valoración en consulta de insuficiencia cardíaca, no hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo. Trátase dun estudio observacional, retrospectivo e unicéntrico de pacientes maiores de 18 anos con diagnóstico de insuficiencia cardíaca de novo e criterios de baixo risco. O periodo comprendido foi entre novembro de 2022 e outubro de 2024. Este estudio demostra que a titulación de medicación pronóstica en pacientes con insuficiencia cardíaca de novo e baixo risco pode ser realizada de forma segura e eficaz polo equipo de enfermería especializada sen necesidade de valoración presencial inicial por parte do cardiólogo de insuficiencia cardíaca. Estos resultados súmanse á reducción da sobrecarga asistencial e tempos de titulación, favorecendo así reducir as listas de espera e diminuir os costes.
A insuficiencia cardiaca é un dos principais problemas de saúde, afectando a millós de persoas. A terapia médica implementouse nos últimos anos e no caso dos pacientes con insuficiencia cardíaca e fracción de exección reducida, mellorando o seu pronóstico e morbilidade. Actualmente o tratamento confórmase de catro pilares farmacolóxicos nos que se pretende optimizar a dose ata o máximo tolerado polo paciente. Esta fase de titulación en moitos centros xa é realizada por un grupo de enfermería especializada, sempre tras valoración por parte de cardioloxía. Con este traballo preténdese analizar a titulación precoz dun grupo de pacientes con disfunción ventricular e baixo risco do hospital previo a valoración en consulta de insuficiencia cardíaca, no hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo. Trátase dun estudio observacional, retrospectivo e unicéntrico de pacientes maiores de 18 anos con diagnóstico de insuficiencia cardíaca de novo e criterios de baixo risco. O periodo comprendido foi entre novembro de 2022 e outubro de 2024. Este estudio demostra que a titulación de medicación pronóstica en pacientes con insuficiencia cardíaca de novo e baixo risco pode ser realizada de forma segura e eficaz polo equipo de enfermería especializada sen necesidade de valoración presencial inicial por parte do cardiólogo de insuficiencia cardíaca. Estos resultados súmanse á reducción da sobrecarga asistencial e tempos de titulación, favorecendo así reducir as listas de espera e diminuir os costes.
Dirección
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
Melendo Viu, María Cotitoría
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
Melendo Viu, María Cotitoría
Tribunal
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
Farmacoxenética en psiquiatría infanto-xuvenil: CYP2D6. Unha revisión sistemática.
Autoría
B.P.G.
Grao en Medicina
B.P.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución. O campo da psiquiatría infanto-xuvenil crece e enfróntase a grandes retos como a personalización da terapia dos seus pacientes. Esta revisión pasa por determinar a importancia de xenes como o CYP2D6 e as súas variantes na resposta a tratamentos como a risperidona en nenos con TEA. Material e métodos. Realízase unha revisión sistemática dun total de sete artigos elixidos baixo os criterios PRISMA e o modelo PICO. Estes estudos estarían publicados nos últimos cinco anos, en inglés ou español e abordaban a idea principal da farmacoxenética, en concreto de CYP2D6, en pacientes pediátricos con TEA e a tratamento con psicofármacos. Resultados. Os resultados mostraban que a variabilidade xenética influía na resposta a fármacos como a risperidona, tanto en relación á súa eficacia como á experimentación de efectos adversos como a hiperprolactinemia. Clasificouse aos individuos en metabolizadores ultrarápidos, normais, intermedios e pobres, co obxectivo de axustar as doses ás necesidades de cada un e así optimizar a terapia. Conclusión. Integrar a farmacoxenética no campo da psiquiatría infanto-xuvenil podería mellorar a eficacia terapéutica, reducir efectos adversos e avanzar cara a unha medicina máis personalizada e segura para unha poboación tan vulnerable como a pediátrica.
Introdución. O campo da psiquiatría infanto-xuvenil crece e enfróntase a grandes retos como a personalización da terapia dos seus pacientes. Esta revisión pasa por determinar a importancia de xenes como o CYP2D6 e as súas variantes na resposta a tratamentos como a risperidona en nenos con TEA. Material e métodos. Realízase unha revisión sistemática dun total de sete artigos elixidos baixo os criterios PRISMA e o modelo PICO. Estes estudos estarían publicados nos últimos cinco anos, en inglés ou español e abordaban a idea principal da farmacoxenética, en concreto de CYP2D6, en pacientes pediátricos con TEA e a tratamento con psicofármacos. Resultados. Os resultados mostraban que a variabilidade xenética influía na resposta a fármacos como a risperidona, tanto en relación á súa eficacia como á experimentación de efectos adversos como a hiperprolactinemia. Clasificouse aos individuos en metabolizadores ultrarápidos, normais, intermedios e pobres, co obxectivo de axustar as doses ás necesidades de cada un e así optimizar a terapia. Conclusión. Integrar a farmacoxenética no campo da psiquiatría infanto-xuvenil podería mellorar a eficacia terapéutica, reducir efectos adversos e avanzar cara a unha medicina máis personalizada e segura para unha poboación tan vulnerable como a pediátrica.
Dirección
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
López García, Marta Cotitoría
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
López García, Marta Cotitoría
Tribunal
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
Demencia frontotemporal asociada a unha variante patóxena no xene SQSTM1: descrición dun caso e revisión sistemática da literatura.
Autoría
V.O.A.
Grao en Medicina
V.O.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A demencia frontotemporal (DFT) é a principal causa de demencia neurodexenerativa en pacientes menores de 65 anos, e a terceira a nivel global. Ademais, adoita asociarse cunha alteración de conduta marcada. Isto, xunto coa súa elevada herdabilidade (ata un 30 % dos casos son familiares, e ata un 60 % se se asocia con enfermidade da motoneurona), converten esta enfermidade nun grave problema de saúde pública. O noso obxectivo é facer unha descrición da epidemioloxía, patoxenia, manifestacións clínicas, diagnóstico e manexo da demencia frontotemporal. Neste contexto xeral, enmarcaremos un caso excepcional de DFT asociado a unha mutación no xene SQSTM1, que codifica a proteína p62. Esta relacionouse patoxenicamente con casos de esclerose lateral amiotrófica e coa enfermidade de Paget, sendo tamén unha causa moi pouco frecuente de DFT. Así mesmo, describiremos os achados clínicos e de neuroimaxe deste caso á luz dunha revisión sistemática das publicacións sobre DFT e SQSTM1.
A demencia frontotemporal (DFT) é a principal causa de demencia neurodexenerativa en pacientes menores de 65 anos, e a terceira a nivel global. Ademais, adoita asociarse cunha alteración de conduta marcada. Isto, xunto coa súa elevada herdabilidade (ata un 30 % dos casos son familiares, e ata un 60 % se se asocia con enfermidade da motoneurona), converten esta enfermidade nun grave problema de saúde pública. O noso obxectivo é facer unha descrición da epidemioloxía, patoxenia, manifestacións clínicas, diagnóstico e manexo da demencia frontotemporal. Neste contexto xeral, enmarcaremos un caso excepcional de DFT asociado a unha mutación no xene SQSTM1, que codifica a proteína p62. Esta relacionouse patoxenicamente con casos de esclerose lateral amiotrófica e coa enfermidade de Paget, sendo tamén unha causa moi pouco frecuente de DFT. Así mesmo, describiremos os achados clínicos e de neuroimaxe deste caso á luz dunha revisión sistemática das publicacións sobre DFT e SQSTM1.
Dirección
LEIRA MUIÑO, ROGELIO MANUEL (Titoría)
Pías Peleteiro, Juan Manuel Cotitoría
POUSO DIZ, JESSICA MARIA Cotitoría
LEIRA MUIÑO, ROGELIO MANUEL (Titoría)
Pías Peleteiro, Juan Manuel Cotitoría
POUSO DIZ, JESSICA MARIA Cotitoría
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Revisión da relación entre as vacinas de adenovirus contra o COVID-19 e o incremento do risco de positividade para anticorpos antifosfolípidos
Autoría
N.E.H.P.
Grao en Medicina
N.E.H.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: o COVID19 é unha doenza cunha presentación clínica moi heteroxénea, varía desde infeccións asintomáticas ata insuficiencia multiorgánica. Asóciase con complicacións como tromboembolismos arteriais e venosos, que poden chegar a ser letais. As vacinas desenvolvidas contra esta infección tamén se relacionaron con eventos trombóticos. O síndrome antifosfolípido (SAF) é unha doenza autoinmune que se produce en presenza dun ou máis anticorpos antifosfolípidos (anticorpos anticardiolipina, o anticoagulante lúpico e o anticorpo contra a beta2 glicoproteína I) e a presenza de eventos trombóticos (TEP, ACV, etc.) ou abortos espontáneos. Publicáronse varios estudos nos que se tentou establecer unha asociación entre síndrome antifosfolípido (SAF) e COVID19, baseándose en características fisiopatolóxicas da trombose similares en ambas doenzas. O VITT (Trombose Trombocitopénica Inmunitaria Inducida por Vacinas contra o SARSCoV2) é unha resposta autoinmune rara que se asociou principalmente coas vacinas de adenovirus replicantes contra o COVID19. A miúdo describíronse paralelismos entre VITT, TIH (trombocitopenia inducida por heparina) e SAF, xa que son procesos mediados por anticorpos asociados con manifestacións tromboembólicas. Obxectivo: O obxectivo principal da nosa revisión sistemática é avaliar a posible asociación entre a positividade de anticorpos antifosfolípidos e a vacinación contra o COVID-19. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática para explorar a posible relación entre os fenómenos trombóticos e as vacinas contra o COVID-19. Para a procura, utilizáronse as bases de datos PubMed, Cochrane Library, utilizando a combinación de palabras chave , COVID vaccine and antiphospholip antibody. O período de procura abarcou desde setembro de 2021 ata o 15 de outubro de 2024. Revisáronse os títulos e resumos, seleccionando aqueles artigos de interese, e posteriormente, procedeuse á revisión dos textos completos. Resultados, conclusións: Aínda que parece que en nalgúns estudos aumenta a positividade de aPL coas vacunas de vector viral, semella un evento transitorio, polo que non se pode establecer unha relación causa efecto de vacunación COVID19 e positividade de aPL.
Antecedentes: o COVID19 é unha doenza cunha presentación clínica moi heteroxénea, varía desde infeccións asintomáticas ata insuficiencia multiorgánica. Asóciase con complicacións como tromboembolismos arteriais e venosos, que poden chegar a ser letais. As vacinas desenvolvidas contra esta infección tamén se relacionaron con eventos trombóticos. O síndrome antifosfolípido (SAF) é unha doenza autoinmune que se produce en presenza dun ou máis anticorpos antifosfolípidos (anticorpos anticardiolipina, o anticoagulante lúpico e o anticorpo contra a beta2 glicoproteína I) e a presenza de eventos trombóticos (TEP, ACV, etc.) ou abortos espontáneos. Publicáronse varios estudos nos que se tentou establecer unha asociación entre síndrome antifosfolípido (SAF) e COVID19, baseándose en características fisiopatolóxicas da trombose similares en ambas doenzas. O VITT (Trombose Trombocitopénica Inmunitaria Inducida por Vacinas contra o SARSCoV2) é unha resposta autoinmune rara que se asociou principalmente coas vacinas de adenovirus replicantes contra o COVID19. A miúdo describíronse paralelismos entre VITT, TIH (trombocitopenia inducida por heparina) e SAF, xa que son procesos mediados por anticorpos asociados con manifestacións tromboembólicas. Obxectivo: O obxectivo principal da nosa revisión sistemática é avaliar a posible asociación entre a positividade de anticorpos antifosfolípidos e a vacinación contra o COVID-19. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática para explorar a posible relación entre os fenómenos trombóticos e as vacinas contra o COVID-19. Para a procura, utilizáronse as bases de datos PubMed, Cochrane Library, utilizando a combinación de palabras chave , COVID vaccine and antiphospholip antibody. O período de procura abarcou desde setembro de 2021 ata o 15 de outubro de 2024. Revisáronse os títulos e resumos, seleccionando aqueles artigos de interese, e posteriormente, procedeuse á revisión dos textos completos. Resultados, conclusións: Aínda que parece que en nalgúns estudos aumenta a positividade de aPL coas vacunas de vector viral, semella un evento transitorio, polo que non se pode establecer unha relación causa efecto de vacunación COVID19 e positividade de aPL.
Dirección
MERA VARELA, ANTONIO JOSE (Titoría)
Sueiro Delgado, Diana Cotitoría
MERA VARELA, ANTONIO JOSE (Titoría)
Sueiro Delgado, Diana Cotitoría
Tribunal
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Utilidade do NGAL como biomarcador na detección precoz da lesión renal aguda: revisión sistemática.
Autoría
A.Q.M.
Grao en Medicina
A.Q.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: Recentemente producíronse importantes avances na investigación da lesión renal aguda. A lesión renal aguda identifícase principalmente por dous indicadores: aumento da creatinina sérica e diminución da produción de ouriños. Esta definición é controvertida, sobre todo o diagnóstico baseado nun aumento da creatinina sérica de polo menos 0,3 mg/dl en 48 horas. Moitos expertos consideran que este aumento non é suficiente. A creatinina representa unha debilidade nas definicións actuais da LRA. A aparición e desenvolvemento de ferramentas para a identificación de novos biomarcadores cobra unha especial relevancia nunha época de auxe da medicina personalizada e máis específica. Obxectivos: Analizar se é útil a implementación do NGAL como ferramenta diagnóstica en comparación cos biomarcadores tradicionais segundo o contexto clínico; valorar a súa implantación na actualidade e o impacto clínico. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática na que se incluíron estudos observacionais retrospectivos e prospectivos publicados entre 2018 e 2025, escritos en inglés ou castelán. Realizouse unha busca en PubMed, Embase e Scopus. Resultados Tras aplicar os criterios de inclusión e exclusión, seleccionáronse 7 estudos observacionais. Optouse por incluír exclusivamente estudos primarios. A maioría dos estudos coinciden na utilidade do NGAL como ferramenta na práctica clínica, para o diagnóstico precoz da LRA e a estratificación do risco. Conclusións: O uso do NGAL ten un gran potencial, tanto para o diagnóstico precoz da lesión renal aguda como para a estratificación do risco. O emprego desta ferramenta encaixa co auxe dunha medicina personalizada. Non obstante, é necesaria a realización de novos estudos de maior tamaño que valoren o impacto clínico real do uso do NGAL, así como unha análise custo-efectiva e a estandarización dos puntos de corte.
Introdución: Recentemente producíronse importantes avances na investigación da lesión renal aguda. A lesión renal aguda identifícase principalmente por dous indicadores: aumento da creatinina sérica e diminución da produción de ouriños. Esta definición é controvertida, sobre todo o diagnóstico baseado nun aumento da creatinina sérica de polo menos 0,3 mg/dl en 48 horas. Moitos expertos consideran que este aumento non é suficiente. A creatinina representa unha debilidade nas definicións actuais da LRA. A aparición e desenvolvemento de ferramentas para a identificación de novos biomarcadores cobra unha especial relevancia nunha época de auxe da medicina personalizada e máis específica. Obxectivos: Analizar se é útil a implementación do NGAL como ferramenta diagnóstica en comparación cos biomarcadores tradicionais segundo o contexto clínico; valorar a súa implantación na actualidade e o impacto clínico. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática na que se incluíron estudos observacionais retrospectivos e prospectivos publicados entre 2018 e 2025, escritos en inglés ou castelán. Realizouse unha busca en PubMed, Embase e Scopus. Resultados Tras aplicar os criterios de inclusión e exclusión, seleccionáronse 7 estudos observacionais. Optouse por incluír exclusivamente estudos primarios. A maioría dos estudos coinciden na utilidade do NGAL como ferramenta na práctica clínica, para o diagnóstico precoz da LRA e a estratificación do risco. Conclusións: O uso do NGAL ten un gran potencial, tanto para o diagnóstico precoz da lesión renal aguda como para a estratificación do risco. O emprego desta ferramenta encaixa co auxe dunha medicina personalizada. Non obstante, é necesaria a realización de novos estudos de maior tamaño que valoren o impacto clínico real do uso do NGAL, así como unha análise custo-efectiva e a estandarización dos puntos de corte.
Dirección
LOPEZ LAGO, ANA MARIA (Titoría)
Mejuto Montero, Natalia Cotitoría
LOPEZ LAGO, ANA MARIA (Titoría)
Mejuto Montero, Natalia Cotitoría
Tribunal
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Cancro colorrectal hereditario non poliposis: tratamento cirúrxico
Autoría
L.P.L.
Grao en Medicina
L.P.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: o cancro colorrectal hereditario non poliposis (HNPCC), tamén coñecido como síndrome de Lynch (LS), é unha enfermidade que se herda de forma autosómica dominante e é a principal causa de cancro colorrectal hereditario (CCR) no mundo. O tratamento cirúrxico xoga un papel crucial no manexo do cancro colorrectal en persoas con síndrome de Lynch, tanto como estratexia terapéutica nos casos diagnosticados como no contexto da prevención en pacientes de alto risco. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática que intente dar resposta á seguinte pregunta: Cal é a opción cirúrxica máis recomendada, baseada na evidencia, para o tratamento do cancro colorrectal en pacientes con síndrome de Lynch? O obxectivo é facer unha comparación en canto a técnicas cirúrxicas e os seus resultados tanto a curto como a longo prazo (acto cirúrxico, postoperatorio, calidade de vida, recidiva, aparición de segundas neoplasias...). Metodoloxía: realizouse unha busca nas bases de datos PubMed, Up to Date e Scopus, seleccionando estudos relacionados co tratamento cirúrxico da síndrome de Lynch publicados entre 2010 e 2025. Resultados: dos 320 estudos atopados, 17 seleccionáronse despois de aplicar os criterios de inclusión e exclusión para incluírse finalmente na revisión. Conclusións: O tratamento cirúrxico é unha ferramenta fundamental no manexo da síndrome de Lynch, tanto a nivel terapéutico como preventivo. A colectomía total reduce o risco de cancro colorrectal metacrónico, pero ten un maior impacto funcional no paciente. A colectomía segmentaria é unha opción válida en pacientes debidamente seleccionados. Non existe un único tratamento cirúrxico que sexa aplicable a todos os casos; a decisión debe ser individualizada, tendo en conta a idade do paciente, o perfil xenético, a comorbilidade e as preferencias do paciente.
Introdución: o cancro colorrectal hereditario non poliposis (HNPCC), tamén coñecido como síndrome de Lynch (LS), é unha enfermidade que se herda de forma autosómica dominante e é a principal causa de cancro colorrectal hereditario (CCR) no mundo. O tratamento cirúrxico xoga un papel crucial no manexo do cancro colorrectal en persoas con síndrome de Lynch, tanto como estratexia terapéutica nos casos diagnosticados como no contexto da prevención en pacientes de alto risco. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática que intente dar resposta á seguinte pregunta: Cal é a opción cirúrxica máis recomendada, baseada na evidencia, para o tratamento do cancro colorrectal en pacientes con síndrome de Lynch? O obxectivo é facer unha comparación en canto a técnicas cirúrxicas e os seus resultados tanto a curto como a longo prazo (acto cirúrxico, postoperatorio, calidade de vida, recidiva, aparición de segundas neoplasias...). Metodoloxía: realizouse unha busca nas bases de datos PubMed, Up to Date e Scopus, seleccionando estudos relacionados co tratamento cirúrxico da síndrome de Lynch publicados entre 2010 e 2025. Resultados: dos 320 estudos atopados, 17 seleccionáronse despois de aplicar os criterios de inclusión e exclusión para incluírse finalmente na revisión. Conclusións: O tratamento cirúrxico é unha ferramenta fundamental no manexo da síndrome de Lynch, tanto a nivel terapéutico como preventivo. A colectomía total reduce o risco de cancro colorrectal metacrónico, pero ten un maior impacto funcional no paciente. A colectomía segmentaria é unha opción válida en pacientes debidamente seleccionados. Non existe un único tratamento cirúrxico que sexa aplicable a todos os casos; a decisión debe ser individualizada, tendo en conta a idade do paciente, o perfil xenético, a comorbilidade e as preferencias do paciente.
Dirección
PAREDES COTORE, JESUS PEDRO (Titoría)
PAREDES COTORE, JESUS PEDRO (Titoría)
Tribunal
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
Preservación alveolar mediante enxerto de dentina autóloga semidesmineralizada.
Autoría
K.G.M.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
K.G.M.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
A perda dentaria debido a enfermidades dentais ou periodontais provoca alteracións nos tecidos duros e brandos. Tras unha extracción dental, prodúcense simultaneamente a cicatrización do alvéolo e a reabsorción ósea, o que diminúe o volume óseo en sentido horizontal e vertical. A rehabilitación de pacientes con perdas dentais esixe un enfoque estético e funcional que, en moitos casos, require técnicas de rexeneración ósea guiada (ROG). As Técnicas de Preservación Alveolar (PAP) buscan manter o volume óseo tras unha extracción, facilitando a futura colocación de implantes dentais. Estas técnicas inclúen procedementos como a exodoncia minimamente traumática, o uso de membranas para protexer o defecto óseo, a estabilización do coágulo con biomateriais que actúan como andeis para o crecemento óseo e o peche primario da ferida para reducir infeccións e trauma no leito óseo. Neste Traballo de Fin de Grao, preséntase un caso clínico no que se emprega dentina autóloga semidesmineralizada obtida mediante o dispositivo Tooth Transformer como biomaterial para preservar o alvéolo post-extracción. Ademais, combínase con concentrados plaquetarios ricos en factores de crecemento (CGF), potenciando a cicatrización e a rexeneración ósea. Descríbese o protocolo cirúrxico, o procesamento do biomaterial e os resultados postoperatorios obtidos, destacando a efectividade da técnica aplicada.
A perda dentaria debido a enfermidades dentais ou periodontais provoca alteracións nos tecidos duros e brandos. Tras unha extracción dental, prodúcense simultaneamente a cicatrización do alvéolo e a reabsorción ósea, o que diminúe o volume óseo en sentido horizontal e vertical. A rehabilitación de pacientes con perdas dentais esixe un enfoque estético e funcional que, en moitos casos, require técnicas de rexeneración ósea guiada (ROG). As Técnicas de Preservación Alveolar (PAP) buscan manter o volume óseo tras unha extracción, facilitando a futura colocación de implantes dentais. Estas técnicas inclúen procedementos como a exodoncia minimamente traumática, o uso de membranas para protexer o defecto óseo, a estabilización do coágulo con biomateriais que actúan como andeis para o crecemento óseo e o peche primario da ferida para reducir infeccións e trauma no leito óseo. Neste Traballo de Fin de Grao, preséntase un caso clínico no que se emprega dentina autóloga semidesmineralizada obtida mediante o dispositivo Tooth Transformer como biomaterial para preservar o alvéolo post-extracción. Ademais, combínase con concentrados plaquetarios ricos en factores de crecemento (CGF), potenciando a cicatrización e a rexeneración ósea. Descríbese o protocolo cirúrxico, o procesamento do biomaterial e os resultados postoperatorios obtidos, destacando a efectividade da técnica aplicada.
Dirección
SUAREZ QUINTANILLA, JOSE MARIA (Titoría)
QUEVEDO BISONNI, MIGUEL RICARDO Cotitoría
SUAREZ QUINTANILLA, JOSE MARIA (Titoría)
QUEVEDO BISONNI, MIGUEL RICARDO Cotitoría
Tribunal
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
Influencia da lactación materna na saúde oral infantil: unha revisión sistemática
Autoría
A.N.M.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
A.N.M.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Introdución: a lactación materna é recoñecida como a mellor forma de alimentación ao neno na primeira etapa da vida. Por iso, a OMS recomenda que esta sexa exclusiva ata os 6 meses e complementada ata os dous anos. Non obstante, algúns autores revelan que a lactación materna podería incrementar o risco de caries. Ademais, coñécese que pode estar relacionada coas maloclusións. Obxectivo: determinar a relación entre a lactación materna e a saúde oral na poboación infantil. Analizar a relación entre a duración da lactación materna no risco e prevalencia de caries. Analizar a relación entre a duración e a exclusividade da lactación materna no desenvolvemento de maloclusións. Describir a asociación entre a alimentación con biberón e a saúde oral. Coñecer a relación entre hábitos de succión non nutritivos e a lactación materna. Metodoloxía: realizouse unha busca nas bases de datos Pubmed, Scielo, Dialnet e Scopus, incluíndo artigos publicados entre 2014 e 2024. Para a realización desta revisión sistemática seguíronse as directrices PRISMA. Resultados: dos 472 artigos atopados, finalmente seleccionáronse 23 que cumpriron os criterios de inclusión: 14 estudos transversais e 9 de cohortes. A saúde bucodental está influenciada pola presenza e a duración da lactación materna. Os estudos atoparon unha relación entre a lactación materna prolongada e un maior risco de caries, mentres que as duracións intermedias parecen diminuír este risco. Atopouse un efecto protector da lactación materna contra as maloclusións e os hábitos parafuncionais. Conclusións: a lactación materna ten numerosos beneficios tanto para a saúde xeral como bucodental. Débese fomentar o cumprimento das directrices marcadas pola OMS, así como o control doutros factores que poidan influír na presenza de caries e maloclusións.
Introdución: a lactación materna é recoñecida como a mellor forma de alimentación ao neno na primeira etapa da vida. Por iso, a OMS recomenda que esta sexa exclusiva ata os 6 meses e complementada ata os dous anos. Non obstante, algúns autores revelan que a lactación materna podería incrementar o risco de caries. Ademais, coñécese que pode estar relacionada coas maloclusións. Obxectivo: determinar a relación entre a lactación materna e a saúde oral na poboación infantil. Analizar a relación entre a duración da lactación materna no risco e prevalencia de caries. Analizar a relación entre a duración e a exclusividade da lactación materna no desenvolvemento de maloclusións. Describir a asociación entre a alimentación con biberón e a saúde oral. Coñecer a relación entre hábitos de succión non nutritivos e a lactación materna. Metodoloxía: realizouse unha busca nas bases de datos Pubmed, Scielo, Dialnet e Scopus, incluíndo artigos publicados entre 2014 e 2024. Para a realización desta revisión sistemática seguíronse as directrices PRISMA. Resultados: dos 472 artigos atopados, finalmente seleccionáronse 23 que cumpriron os criterios de inclusión: 14 estudos transversais e 9 de cohortes. A saúde bucodental está influenciada pola presenza e a duración da lactación materna. Os estudos atoparon unha relación entre a lactación materna prolongada e un maior risco de caries, mentres que as duracións intermedias parecen diminuír este risco. Atopouse un efecto protector da lactación materna contra as maloclusións e os hábitos parafuncionais. Conclusións: a lactación materna ten numerosos beneficios tanto para a saúde xeral como bucodental. Débese fomentar o cumprimento das directrices marcadas pola OMS, así como o control doutros factores que poidan influír na presenza de caries e maloclusións.
Dirección
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Titoría)
MULERO DE CASO, MARTA Cotitoría
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Titoría)
MULERO DE CASO, MARTA Cotitoría
Tribunal
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
Propiedades, vantaxes e desvantaxes dos cementos biocerámicos.
Autoría
C.L.P.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
C.L.P.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Introdución: Os selantes biocerámicos foron un dos maiores avances da endodoncia. moderna grazas ás súas propiedades bioactivas e biocompatibles. Permiten a reparación do tecido periapical mediante a estimulación da hidroxiapatita, proporcionando un selado hermético e reducindo o risco de reinfección bacteriana, mellorando o prognóstico dos tratamentos. Estes materiais empréganse no proceso de selado de condutos e perforacións, entre otros, xa que destacan pola súa estabilidade dimensional e química, así como pola súa durabilidades. Por iso, este avance transformou o tratamento endodóntico, consolidándose como unha mellor opción en comparación cos cementos tradicionais. Obxectivos: Avaliar as propiedades, vantaxes e desvantaxes dos seladores biocerámicos en endodoncia en comparación cos cementos tradicionais, a través dunha revisión da literatura científica. Material e métodos: Este estudo básase nunha revisión da literatura científica que inclúe artigos científicos orixinais publicados nos últimos 5 anos nas bases de datos PubMed e Web of Science, utilizando criterios de inclusión e exclusión definidos previamente para escoller os estudos máis significativos sobre os biocerámicos en endodoncia. Resultados: Os seladores biocerámicos son biocompatibles e eficaces en pulpotomías e revitalización pulpar, entre outros tratamentos, grazas ao seu selado apical e propiedades antibacterianas. Non obstante, o seu fraguado lento e as dificultades de retratamiento requiren protocolos e formación especializada. Conclusión: Os seladores biocerámicos avanzan nos tratamentos de endodoncia ao ser biocompatibles. Superar os retos clínicos, especialmente no retratamento, require protocolos estandarizados e novas ferramentas. A formación continuada e a evidencia científica mellorarán a supervivencia dental e consolidarán estes materiais como referencia en endodoncia.
Introdución: Os selantes biocerámicos foron un dos maiores avances da endodoncia. moderna grazas ás súas propiedades bioactivas e biocompatibles. Permiten a reparación do tecido periapical mediante a estimulación da hidroxiapatita, proporcionando un selado hermético e reducindo o risco de reinfección bacteriana, mellorando o prognóstico dos tratamentos. Estes materiais empréganse no proceso de selado de condutos e perforacións, entre otros, xa que destacan pola súa estabilidade dimensional e química, así como pola súa durabilidades. Por iso, este avance transformou o tratamento endodóntico, consolidándose como unha mellor opción en comparación cos cementos tradicionais. Obxectivos: Avaliar as propiedades, vantaxes e desvantaxes dos seladores biocerámicos en endodoncia en comparación cos cementos tradicionais, a través dunha revisión da literatura científica. Material e métodos: Este estudo básase nunha revisión da literatura científica que inclúe artigos científicos orixinais publicados nos últimos 5 anos nas bases de datos PubMed e Web of Science, utilizando criterios de inclusión e exclusión definidos previamente para escoller os estudos máis significativos sobre os biocerámicos en endodoncia. Resultados: Os seladores biocerámicos son biocompatibles e eficaces en pulpotomías e revitalización pulpar, entre outros tratamentos, grazas ao seu selado apical e propiedades antibacterianas. Non obstante, o seu fraguado lento e as dificultades de retratamiento requiren protocolos e formación especializada. Conclusión: Os seladores biocerámicos avanzan nos tratamentos de endodoncia ao ser biocompatibles. Superar os retos clínicos, especialmente no retratamento, require protocolos estandarizados e novas ferramentas. A formación continuada e a evidencia científica mellorarán a supervivencia dental e consolidarán estes materiais como referencia en endodoncia.
Dirección
MARTIN BIEDMA, BENJAMIN JOSE (Titoría)
Anache D´Abate, Marcos Anibal Cotitoría
MARTIN BIEDMA, BENJAMIN JOSE (Titoría)
Anache D´Abate, Marcos Anibal Cotitoría
Tribunal
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
Uso de probióticos na enfermidade periodontal
Autoría
A.C.Q.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
A.C.Q.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Obxectivos: Describir o beneficio dos probióticos na prevención e tratamento da xenxivite e da periodontite, avaliando os seus efectos sobre parámetros periodontais, microbiolóxicos, inmunobioquímicos e metabólicos, analizar as formulacións e as vías de administración máis eficaces e propoñer unha pauta clínica de uso. Material e Métodos: Realizouse unha revisión sistemática seguindo as directrices PRISMA. Incluíronse ensaios clínicos aleatorizados (2019/2024) en poboación adulta, con xenxivite e/ou periodontite, publicados en inglés ou español que avaliaron probióticos en calquera vía de administración, excluíronse revisións, estudos observacionais, series de casos, ensaios piloto e traballos in vitro ou en animais. A búsqueda realizouse en PubMed e Scopus empregando os filtros Last 5 years, Clinical Trial, Randomized Controlled Trial, Review e Limited to Dentistry. Os ensaios restantes revisáronse en Rayyan ata definir os 25 ensaios clínicos aleatorizados incluídos na revisión. Resultados: Dos 394 artigos atopados finalmente seleccionáronse 25 ensaios. O consumo de probióticos resulta beneficioso na mellora de indicadores clinicos, microbiolóxicos, inmunoquímicos e metabólicos relacionados coa xenxivite e a enfermidade periodontal. Existen diferentes cepas e vías de administración. A que mellores resultados proporcionou foi a combinación de aplicación subgingival de Lactobacillus reuteri con pastillas orodispersables, sendo esta dependente da súa concentración na bolsa e do tempo, ofrecendo os resultados máis óptimos en bolsas profundas tras o raspado e alisado. Conclusións: A combinación da aplicación subxingival de Lactobacillus reuteri con pastillas orodispersables, resultou ser a máis eficaz das estudadas, destacando pola elevada adherencia e ausencia de manifestacións indesexables. Cómpre realizar máis estudos neste ámbito.
Obxectivos: Describir o beneficio dos probióticos na prevención e tratamento da xenxivite e da periodontite, avaliando os seus efectos sobre parámetros periodontais, microbiolóxicos, inmunobioquímicos e metabólicos, analizar as formulacións e as vías de administración máis eficaces e propoñer unha pauta clínica de uso. Material e Métodos: Realizouse unha revisión sistemática seguindo as directrices PRISMA. Incluíronse ensaios clínicos aleatorizados (2019/2024) en poboación adulta, con xenxivite e/ou periodontite, publicados en inglés ou español que avaliaron probióticos en calquera vía de administración, excluíronse revisións, estudos observacionais, series de casos, ensaios piloto e traballos in vitro ou en animais. A búsqueda realizouse en PubMed e Scopus empregando os filtros Last 5 years, Clinical Trial, Randomized Controlled Trial, Review e Limited to Dentistry. Os ensaios restantes revisáronse en Rayyan ata definir os 25 ensaios clínicos aleatorizados incluídos na revisión. Resultados: Dos 394 artigos atopados finalmente seleccionáronse 25 ensaios. O consumo de probióticos resulta beneficioso na mellora de indicadores clinicos, microbiolóxicos, inmunoquímicos e metabólicos relacionados coa xenxivite e a enfermidade periodontal. Existen diferentes cepas e vías de administración. A que mellores resultados proporcionou foi a combinación de aplicación subgingival de Lactobacillus reuteri con pastillas orodispersables, sendo esta dependente da súa concentración na bolsa e do tempo, ofrecendo os resultados máis óptimos en bolsas profundas tras o raspado e alisado. Conclusións: A combinación da aplicación subxingival de Lactobacillus reuteri con pastillas orodispersables, resultou ser a máis eficaz das estudadas, destacando pola elevada adherencia e ausencia de manifestacións indesexables. Cómpre realizar máis estudos neste ámbito.
Dirección
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Titoría)
MULERO DE CASO, MARTA Cotitoría
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Titoría)
MULERO DE CASO, MARTA Cotitoría
Tribunal
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
Resistencia de unión a dentina dos cementos hidráulicos a base de silicato de calcio e as resinas epoxi
Autoría
G.P.O.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
G.P.O.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
A obturación tridimensional do sistema de condutos radiculares é esencial para acadar o éxito a longo prazo do tratamento endodóntico, sendo fundamental un confinamento hermético que impida a nova infección. Os materiais de selado son os encargados de favorecer este aspecto resultando fundamental que estes sexan biocompatibles, estables, radiopacos e capaces de adherirse de maneira eficaz á estrutura dentinaria. O fin desta revisión sistemática e meta análise é analizar comparativamente a capacidade de adhesión a dentina de dous tipos de materiais de selado en endodoncia: os cementos hidráulicos a base de silicato de calcio e as resinas epoxi, elementos comunmente mpregados no proceso de obturación. Para elo realizouse unha busca en dúas bases de datos co fin de atopar a mellor evidencia posible. Incluíronse 19 estudos in vitro que avaliaron a resistencia de unión de ambos materiais empregando os elementos de selado máis representativos de cada grupo. O traballo expón que ambos materiais son opcións viables para a obturación en endodoncia de tal modo que a elección deba basearse nas características do caso e nas preferencias do operador. En termos xerais non se observaron evidencias estatisticamente significativas na resistencia de unión entre os grupos a comparar. Aínda así, a heteroxeneidade entre os estudos e a diversidade de protocolos empregados limitan a solidez das conclusións. Por iso, cómpre continuar investigando para chegar a un consenso e lograr que os argumentos e resultados sexan plenamente claros e estean sustentados pola evidencia.
A obturación tridimensional do sistema de condutos radiculares é esencial para acadar o éxito a longo prazo do tratamento endodóntico, sendo fundamental un confinamento hermético que impida a nova infección. Os materiais de selado son os encargados de favorecer este aspecto resultando fundamental que estes sexan biocompatibles, estables, radiopacos e capaces de adherirse de maneira eficaz á estrutura dentinaria. O fin desta revisión sistemática e meta análise é analizar comparativamente a capacidade de adhesión a dentina de dous tipos de materiais de selado en endodoncia: os cementos hidráulicos a base de silicato de calcio e as resinas epoxi, elementos comunmente mpregados no proceso de obturación. Para elo realizouse unha busca en dúas bases de datos co fin de atopar a mellor evidencia posible. Incluíronse 19 estudos in vitro que avaliaron a resistencia de unión de ambos materiais empregando os elementos de selado máis representativos de cada grupo. O traballo expón que ambos materiais son opcións viables para a obturación en endodoncia de tal modo que a elección deba basearse nas características do caso e nas preferencias do operador. En termos xerais non se observaron evidencias estatisticamente significativas na resistencia de unión entre os grupos a comparar. Aínda así, a heteroxeneidade entre os estudos e a diversidade de protocolos empregados limitan a solidez das conclusións. Por iso, cómpre continuar investigando para chegar a un consenso e lograr que os argumentos e resultados sexan plenamente claros e estean sustentados pola evidencia.
Dirección
GARCIA VARELA, SANDRA (Titoría)
Teule Trull, Miriam Cotitoría
GARCIA VARELA, SANDRA (Titoría)
Teule Trull, Miriam Cotitoría
Tribunal
TOMAS CARMONA, INMACULADA (Presidente/a)
SEOANE ROMERO, JUAN MANUEL (Secretario/a)
RILO POUSA, BENITO (Vogal)
TOMAS CARMONA, INMACULADA (Presidente/a)
SEOANE ROMERO, JUAN MANUEL (Secretario/a)
RILO POUSA, BENITO (Vogal)
Restauracións en premolares superiores endodonciados. Revisión da literatura
Autoría
E.D.L.V.L.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
E.D.L.V.L.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Esta revisión da literatura ten como obxectivo determinar o enfoque restaurador máis axeitado para os premolares superiores tras un tratamento endodóntico, analizando a frecuencia e as causas de fractura, así como as indicacións e vantaxes das restauracións directas (con ou sen poste), o recubrimento cuspídeo, as restauracións indirectas e as endocoroas.
Esta revisión da literatura ten como obxectivo determinar o enfoque restaurador máis axeitado para os premolares superiores tras un tratamento endodóntico, analizando a frecuencia e as causas de fractura, así como as indicacións e vantaxes das restauracións directas (con ou sen poste), o recubrimento cuspídeo, as restauracións indirectas e as endocoroas.
Dirección
ALONSO DE LA PEÑA, VICTOR (Titoría)
ALONSO DE LA PEÑA, VICTOR (Titoría)
Tribunal
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
Análise da taxa de recurrencia da Hiperplasia Gingival Espongiótica tras escisión cirúrxica: revisión sistemática e reporte de casos
Autoría
A.G.G.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
A.G.G.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Introdución. A hiperplasia xinxival espongiótica xuvenil localizada (LJSGH) é unha lesión rara e descrita recentemente, caracterizada por un crecemento gingival non inducido por placa, con características clinicopatolóxicas distintivas, unha patoxénese controvertida e unha etioloxía descoñecida. Non se estableceu unha predilección clara por sexo. Obxectivos. Este estudo ten como obxectivo avaliar a taxa de recidiva da hiperplasia espongiótica despois da escisión cirúrxica e describir os factores de risco asociados. Materiais e métodos. Realizouse unha revisión sistemática das bases de datos MEDLINE (a través de PubMed), SCOPUS e bases da OMS, incluíndo artigos publicados ata xaneiro de 2025. A calidade dos estudos incluídos avaliouse empregando as listas de verificación do Joanna Briggs Institute (JBI) e a ferramenta ROBINS-I, segundo o deseño metodolóxico de cada estudo. Resultados. Incluíronse quince estudos, principalmente informes de caso e series de casos. As taxas de recidiva tras a escisión cirúrxica oscilaron entre o 5,8 % e o 25 % nas series máis amplas. En varios estudos non se observaron recidivas; con todo, moitos non especificaron a duración do seguimento postoperatorio. O risco global de sesgo foi moderado. Discusión. A escisión cirúrxica foi o tratamento máis frecuentemente descrito e, en xeral, efectivo. Non obstante, observáronse recidivas nalgúns casos, posiblemente relacionadas cunha resección incompleta ou seguimento clínico limitado. A heteroxeneidade dos estudos e a falta de estandarización metodolóxica dificultan a interpretación dos achados. Conclusión. A hiperplasia xinxival esponxiótica pode presentar risco de recidiva tras o tratamento cirúrxico. Son necesarios estudos prospectivos con mostras máis amplas e seguimento estandarizado para desenvolver recomendacións clínicas baseadas na evidencia.
Introdución. A hiperplasia xinxival espongiótica xuvenil localizada (LJSGH) é unha lesión rara e descrita recentemente, caracterizada por un crecemento gingival non inducido por placa, con características clinicopatolóxicas distintivas, unha patoxénese controvertida e unha etioloxía descoñecida. Non se estableceu unha predilección clara por sexo. Obxectivos. Este estudo ten como obxectivo avaliar a taxa de recidiva da hiperplasia espongiótica despois da escisión cirúrxica e describir os factores de risco asociados. Materiais e métodos. Realizouse unha revisión sistemática das bases de datos MEDLINE (a través de PubMed), SCOPUS e bases da OMS, incluíndo artigos publicados ata xaneiro de 2025. A calidade dos estudos incluídos avaliouse empregando as listas de verificación do Joanna Briggs Institute (JBI) e a ferramenta ROBINS-I, segundo o deseño metodolóxico de cada estudo. Resultados. Incluíronse quince estudos, principalmente informes de caso e series de casos. As taxas de recidiva tras a escisión cirúrxica oscilaron entre o 5,8 % e o 25 % nas series máis amplas. En varios estudos non se observaron recidivas; con todo, moitos non especificaron a duración do seguimento postoperatorio. O risco global de sesgo foi moderado. Discusión. A escisión cirúrxica foi o tratamento máis frecuentemente descrito e, en xeral, efectivo. Non obstante, observáronse recidivas nalgúns casos, posiblemente relacionadas cunha resección incompleta ou seguimento clínico limitado. A heteroxeneidade dos estudos e a falta de estandarización metodolóxica dificultan a interpretación dos achados. Conclusión. A hiperplasia xinxival esponxiótica pode presentar risco de recidiva tras o tratamento cirúrxico. Son necesarios estudos prospectivos con mostras máis amplas e seguimento estandarizado para desenvolver recomendacións clínicas baseadas na evidencia.
Dirección
Pérez-Sayáns García, Mario (Titoría)
Pérez-Sayáns García, Mario (Titoría)
Tribunal
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
Potencial Terapéutico da Toxina Botulínica en Odontoloxía: Un enfoque multidisciplinar.
Autoría
R.V.G.D.M.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
R.V.G.D.M.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
O emprego da toxina botulínica tipo A en odontoloxía gañou popularidade nos últimos anos, ao permitir abordar de maneira minimamente invasiva diversas patoloxías orofaciais como o sorriso xenxival, a sialorrea, o bruxismo e os trastornos temporomandibulares. A súa aplicación baséase tanto no coñecemento do seu mecanismo de acción na unión neuromuscular como na crecente demanda de tratamentos funcionais, estéticos e innovadores por parte dos pacientes. Obxectivo: Realizar unha revisión da literatura científica publicada nos últimos dez anos sobre a eficacia, aplicacións terapéuticas e perfil de seguridade da toxina botulínica tipo A no ámbito odontolóxico. Materiais e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica entre xaneiro e abril de 2025 nas bases de datos PubMed e Scopus, empregando estratexias combinadas cos termos “botulinum toxin”, “gummy smile”, “sialorrhea”, “bruxism”, “temporomandibular dysfunction”, “orofacial pain” e “efficacy”. Incluíronse artigos en inglés ou castelán, publicados na última década e con acceso ao texto completo.Resultados: Tras aplicar os criterios de inclusión e exclusión, seleccionáronse 64 estudos dos 208 identificados, entre os que se atopan metaanálises, revisións sistemáticas e ensaios clínicos. Discusión: Os estudos revisados evidencian a eficacia e seguridade da toxina botulínica no tratamento de distintas patoloxías orofaciais. Conclusións: A toxina botulínica tipo A representa unha alternativa terapéutica eficaz e segura para o tratamento de patoloxías odontolóxicas; porén, cómpre establecer protocolos estandarizados en canto ás pautas de dosificación, puntos de infiltración e frecuencia de reinfiltración para optimizar a súa aplicación na práctica clínica.
O emprego da toxina botulínica tipo A en odontoloxía gañou popularidade nos últimos anos, ao permitir abordar de maneira minimamente invasiva diversas patoloxías orofaciais como o sorriso xenxival, a sialorrea, o bruxismo e os trastornos temporomandibulares. A súa aplicación baséase tanto no coñecemento do seu mecanismo de acción na unión neuromuscular como na crecente demanda de tratamentos funcionais, estéticos e innovadores por parte dos pacientes. Obxectivo: Realizar unha revisión da literatura científica publicada nos últimos dez anos sobre a eficacia, aplicacións terapéuticas e perfil de seguridade da toxina botulínica tipo A no ámbito odontolóxico. Materiais e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica entre xaneiro e abril de 2025 nas bases de datos PubMed e Scopus, empregando estratexias combinadas cos termos “botulinum toxin”, “gummy smile”, “sialorrhea”, “bruxism”, “temporomandibular dysfunction”, “orofacial pain” e “efficacy”. Incluíronse artigos en inglés ou castelán, publicados na última década e con acceso ao texto completo.Resultados: Tras aplicar os criterios de inclusión e exclusión, seleccionáronse 64 estudos dos 208 identificados, entre os que se atopan metaanálises, revisións sistemáticas e ensaios clínicos. Discusión: Os estudos revisados evidencian a eficacia e seguridade da toxina botulínica no tratamento de distintas patoloxías orofaciais. Conclusións: A toxina botulínica tipo A representa unha alternativa terapéutica eficaz e segura para o tratamento de patoloxías odontolóxicas; porén, cómpre establecer protocolos estandarizados en canto ás pautas de dosificación, puntos de infiltración e frecuencia de reinfiltración para optimizar a súa aplicación na práctica clínica.
Dirección
OTERO CASAL, MARIA DE LA PAZ (Titoría)
OTERO CASAL, MARIA DE LA PAZ (Titoría)
Tribunal
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
Tendencias e características das endocardites causadas por xermes do grupo HACEK.
Autoría
M.G.M.R.
Grao en Medicina
M.G.M.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O grupo HACEK, formado por Haemophilus spp., Aggregatibacter spp., Cardiobacterium spp., Eikenella spp. e Kingella spp., constitúe un conxunto de bacterias gramnegativas, de crecemento lento e cultivo difícil. Aínda que son menos frecuentes ca outras causas de endocardite infecciosa (EI), estas bacterias presentan unha importancia clínica considerable pola dificultade tanto no seu diagnóstico coma no seu tratamento. En condicións normais, os microorganismos do grupo HACEK residen na cavidade bucal e no tracto respiratorio superior do ser humano. Porén, en determinadas circunstancias, poden actuar como patóxenos oportunistas, afectando con maior frecuencia ás válvulas mitral e aórtica, sobre todo en pacientes novos. A endocardite causada por este grupo bacteriano adoita ter unha evolución clínica subaguda, e asóciase habitualmente con manifestacións embólicas, vasculares e inmunolóxicas. Ademais, as vexetacións valvulares son un achado frecuente nas ecocardiografías destes pacientes. O presente estudo ten como obxectivo describir as características clínicas e microbiolóxicas das infeccións polo grupo HACEK, así como analizar a súa tendencia evolutiva ao longo do tempo, avaliando o seu impacto actual no contexto da endocardite infecciosa.
O grupo HACEK, formado por Haemophilus spp., Aggregatibacter spp., Cardiobacterium spp., Eikenella spp. e Kingella spp., constitúe un conxunto de bacterias gramnegativas, de crecemento lento e cultivo difícil. Aínda que son menos frecuentes ca outras causas de endocardite infecciosa (EI), estas bacterias presentan unha importancia clínica considerable pola dificultade tanto no seu diagnóstico coma no seu tratamento. En condicións normais, os microorganismos do grupo HACEK residen na cavidade bucal e no tracto respiratorio superior do ser humano. Porén, en determinadas circunstancias, poden actuar como patóxenos oportunistas, afectando con maior frecuencia ás válvulas mitral e aórtica, sobre todo en pacientes novos. A endocardite causada por este grupo bacteriano adoita ter unha evolución clínica subaguda, e asóciase habitualmente con manifestacións embólicas, vasculares e inmunolóxicas. Ademais, as vexetacións valvulares son un achado frecuente nas ecocardiografías destes pacientes. O presente estudo ten como obxectivo describir as características clínicas e microbiolóxicas das infeccións polo grupo HACEK, así como analizar a súa tendencia evolutiva ao longo do tempo, avaliando o seu impacto actual no contexto da endocardite infecciosa.
Dirección
DIAZ PEROMINGO, JOSE ANTONIO (Titoría)
DIAZ PEROMINGO, JOSE ANTONIO (Titoría)
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
Avaliación das escalas de dor na monitorización e manexo nas unidades de coidados intensivos neonatais
Autoría
C.G.R.
Grao en Medicina
C.G.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O manexo adecuado da dor neonatal nas unidades de coidados intensivos neonatais (UCIN) constitúe un reto clínico debido á ausencia de autorreporte. A avaliación baséase en escalas observacionais que combinan indicadores fisiolóxicos, conductuais e contextuais, aínda que non existe un estándar ouro validado. A selección de instrumentos de avaliación debe adaptarse ao tipo de dor, á idade xestacional e ás características do entorno asistencial. Unha escala ideal debe garantir validez, fiabilidade, sensibilidade e facilidade de implementación na práctica clínica diaria. Obxectivos: O obxectivo principal desta revisión sistemática foi analizar a evidencia dispoñible sobre a fiabilidade e validez das principais escalas de valoración da dor en neonatos ingresados nas UCIN. Como obxectivo secundario, compáranse as súas características, aplicabilidade e limitacións neste contexto clínico. Metodoloxía: Levouse a cabo unha revisión sistemática conforme ás directrices PRISMA e o modelo PICOS. Para a búsqueda empregáronse as bases de datos de PubMed/MEDLINE, Cochrane Library e Embase/OVID. Resultados: Incluíronse 22 estudos que avaliaron 14 escalas de dor en neonatos ingresados nas UCIN. A maioría das escalas amosaron unha alta consistencia interna (alfa de Cronbach entre 0.72 e 0.97) e unha excelente fiabilidade interavaliador (ICC superior a 0.90 en 9 escalas). A validez concurrente, de constructo e discriminante foi adecuada na maioría dos instrumentos, destacando valores de correlación superiores a 0.70. Catro estudos confirmaron unha elevada validez de contido, consolidando a utilidade clínica das escalas avaliadas. Conclusións: A pesar de que ningunha escala foi identificada como estándar ouro, NIAPAS, CPSPN e BIIP destacaron pola súa fiabilidade, validez e aplicabilidade nas UCIN, o que as converte en opcións valiosas mentres se continúa a validación de novos enfoques.
Introdución: O manexo adecuado da dor neonatal nas unidades de coidados intensivos neonatais (UCIN) constitúe un reto clínico debido á ausencia de autorreporte. A avaliación baséase en escalas observacionais que combinan indicadores fisiolóxicos, conductuais e contextuais, aínda que non existe un estándar ouro validado. A selección de instrumentos de avaliación debe adaptarse ao tipo de dor, á idade xestacional e ás características do entorno asistencial. Unha escala ideal debe garantir validez, fiabilidade, sensibilidade e facilidade de implementación na práctica clínica diaria. Obxectivos: O obxectivo principal desta revisión sistemática foi analizar a evidencia dispoñible sobre a fiabilidade e validez das principais escalas de valoración da dor en neonatos ingresados nas UCIN. Como obxectivo secundario, compáranse as súas características, aplicabilidade e limitacións neste contexto clínico. Metodoloxía: Levouse a cabo unha revisión sistemática conforme ás directrices PRISMA e o modelo PICOS. Para a búsqueda empregáronse as bases de datos de PubMed/MEDLINE, Cochrane Library e Embase/OVID. Resultados: Incluíronse 22 estudos que avaliaron 14 escalas de dor en neonatos ingresados nas UCIN. A maioría das escalas amosaron unha alta consistencia interna (alfa de Cronbach entre 0.72 e 0.97) e unha excelente fiabilidade interavaliador (ICC superior a 0.90 en 9 escalas). A validez concurrente, de constructo e discriminante foi adecuada na maioría dos instrumentos, destacando valores de correlación superiores a 0.70. Catro estudos confirmaron unha elevada validez de contido, consolidando a utilidade clínica das escalas avaliadas. Conclusións: A pesar de que ningunha escala foi identificada como estándar ouro, NIAPAS, CPSPN e BIIP destacaron pola súa fiabilidade, validez e aplicabilidade nas UCIN, o que as converte en opcións valiosas mentres se continúa a validación de novos enfoques.
Dirección
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Titoría)
Ferrero Díaz, Ana Cotitoría
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Titoría)
Ferrero Díaz, Ana Cotitoría
Tribunal
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Infección de endoprótese aórtica por Listeria monocytogenes: presentación de caso e revisión da literatura.
Autoría
J.J.M.
Grao en Medicina
J.J.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A infección de endoprótese aórtica abdominal é unha complicación pouco frecuente pero grave da reparación endovascular do aneurisma de aorta abdominal (EVAR). Listeria monocytogenes, un patóxeno transmitido habitualmente a través de alimentos contaminados, raramente se asocia a este tipo de infeccións, dificultando o seu diagnóstico e tratamento. Caso clínico: Preséntase o caso dun paciente con infección tardía dunha endoprótese aórtica abdominal por Listeria monocytogenes, confirmada mediante cultivo do foco protésico. O paciente foi tratado con antibioterapia dirixida e cirurxía de revascularización, con evolución favorable. Material e métodos: Realizouse unha busca bibliográfica en Medline (PubMed) e Google Scholar, en español e inglés, incluíndo artigos publicados entre 2015 e 2025. Atopáronse dez casos clínicos confirmados microbioloxicamente de infección por Listeria monocytogenes en endopróteses aórticas abdominais. Analizáronse as características clínicas, tratamentos e evolución. Resultados: Os resultados mostran unha alta variabilidade na presentación clínica, tratamento e evolución. A maioría dos pacientes recibiu ampicilina e gentamicina, e nove dos once casos requiriron intervención cirúrxica. Aínda que a supervivencia foi elevada, as complicacións foron frecuentes. Conclusión: Conclúese que a infección por Listeria monocytogenes en endoprótese aórtica debe considerarse, aínda que rara, en pacientes con síntomas compatibles e antecedentes de EVAR. A combinación de antibioterapia prolongada e cirurxía personalizada semella ser a estratexia máis eficaz. Este traballo contribúe ao coñecemento desta entidade pouco descrita e pon de manifesto a necesidade de establecer guías clínicas específicas.
Introdución: A infección de endoprótese aórtica abdominal é unha complicación pouco frecuente pero grave da reparación endovascular do aneurisma de aorta abdominal (EVAR). Listeria monocytogenes, un patóxeno transmitido habitualmente a través de alimentos contaminados, raramente se asocia a este tipo de infeccións, dificultando o seu diagnóstico e tratamento. Caso clínico: Preséntase o caso dun paciente con infección tardía dunha endoprótese aórtica abdominal por Listeria monocytogenes, confirmada mediante cultivo do foco protésico. O paciente foi tratado con antibioterapia dirixida e cirurxía de revascularización, con evolución favorable. Material e métodos: Realizouse unha busca bibliográfica en Medline (PubMed) e Google Scholar, en español e inglés, incluíndo artigos publicados entre 2015 e 2025. Atopáronse dez casos clínicos confirmados microbioloxicamente de infección por Listeria monocytogenes en endopróteses aórticas abdominais. Analizáronse as características clínicas, tratamentos e evolución. Resultados: Os resultados mostran unha alta variabilidade na presentación clínica, tratamento e evolución. A maioría dos pacientes recibiu ampicilina e gentamicina, e nove dos once casos requiriron intervención cirúrxica. Aínda que a supervivencia foi elevada, as complicacións foron frecuentes. Conclusión: Conclúese que a infección por Listeria monocytogenes en endoprótese aórtica debe considerarse, aínda que rara, en pacientes con síntomas compatibles e antecedentes de EVAR. A combinación de antibioterapia prolongada e cirurxía personalizada semella ser a estratexia máis eficaz. Este traballo contribúe ao coñecemento desta entidade pouco descrita e pon de manifesto a necesidade de establecer guías clínicas específicas.
Dirección
Fernández González, Angel Luis (Titoría)
Fernández Noya, Jorge Cotitoría
Fernández González, Angel Luis (Titoría)
Fernández Noya, Jorge Cotitoría
Tribunal
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Impacto da profilaxis con anfotericina nebulizada no illamento de Aspergillus en trasplante de pulmón
Autoría
J.F.P.
Grao en Medicina
J.F.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O transplante de pulmón converteuse nun tratamento establecido para pacientes con enfermidade pulmonar terminal. A diferenza doutros transplantes de órganos sólidos, os receptores de transplante pulmonar presentan un risco particularmente alto de infeccións. As infeccións invasivas por fungos, en particular as causadas polo xénero Aspergillus, representan unha das principais ameazas para o enxerto e a vida do paciente. Neste sentido, os centros de transplante empregan diversas estratexias preventivas co fin de evitar as infeccións por fungos. No noso medio, a máis empregada é a profilaxe universal con anfotericina nebulizada. Obxectivos: Revisión da evidencia dispoñible sobre o impacto da profilaxe con anfotericina nebulizada na colonización e no desenvolvemento de enfermidade por Aspergillus spp. nos pacientes adultos sometidos a transplante pulmonar. Métodos: Realizouse unha procura bibliográfica en PubMed dos traballos publicados desde Xaneiro de 2005 ata o 30 de Abril de 2025; incluíronse ensaios clínicos aleatorizados (ECA) e non aleatorizados, estudos post hoc, estudos de cohortes, estudos observacionales, revisións sistemáticas e metaanálisis. Aplicáronse os filtros: humano, idioma inglés e español. Resultados: Dos cinco estudos seleccionados, só dous empregaron anfotericina nebulizada en monoterapia, mentres que nos tres restantes administrouse en combinación con outros fármacos sistémicos. As formulacións de anfotericina utilizadas incluíron a liposomal, o complexo lipídico e a anfotericina desoxicolato. A duración da profilaxe foi variable desde esquemas curtos ata estratexias de profilaxe indefinida. Catro estudos reportaron datos sobre colonización por Aspergillus spp. postrasplante, con taxas que oscilaron entre o 1.7% e o 17%. As taxas de aspergilosis invasiva variaron entre o 0% e 5.3%. Na maioría de estudos, a infección ocorreu tras finalizar o período activo de profilaxe. Só un dos cinco estudos incluíu un grupo control, observouse unha redución significativa das infeccións invasivas por fungos tras o inicio da profilaxe no centro. A anfotericina nebulizada mostrou bo perfil de seguridade. Conclusións: A profilaxe con anfotericina B nebulizada asociouse cunha baixa incidencia de aspergilosis invasiva, especialmente durante o período activo de tratamento, con bo perfil de seguridade. Requírense estudos aleatorizados para confirmar a súa eficacia e definir protocolos estandarizados.
Introdución: O transplante de pulmón converteuse nun tratamento establecido para pacientes con enfermidade pulmonar terminal. A diferenza doutros transplantes de órganos sólidos, os receptores de transplante pulmonar presentan un risco particularmente alto de infeccións. As infeccións invasivas por fungos, en particular as causadas polo xénero Aspergillus, representan unha das principais ameazas para o enxerto e a vida do paciente. Neste sentido, os centros de transplante empregan diversas estratexias preventivas co fin de evitar as infeccións por fungos. No noso medio, a máis empregada é a profilaxe universal con anfotericina nebulizada. Obxectivos: Revisión da evidencia dispoñible sobre o impacto da profilaxe con anfotericina nebulizada na colonización e no desenvolvemento de enfermidade por Aspergillus spp. nos pacientes adultos sometidos a transplante pulmonar. Métodos: Realizouse unha procura bibliográfica en PubMed dos traballos publicados desde Xaneiro de 2005 ata o 30 de Abril de 2025; incluíronse ensaios clínicos aleatorizados (ECA) e non aleatorizados, estudos post hoc, estudos de cohortes, estudos observacionales, revisións sistemáticas e metaanálisis. Aplicáronse os filtros: humano, idioma inglés e español. Resultados: Dos cinco estudos seleccionados, só dous empregaron anfotericina nebulizada en monoterapia, mentres que nos tres restantes administrouse en combinación con outros fármacos sistémicos. As formulacións de anfotericina utilizadas incluíron a liposomal, o complexo lipídico e a anfotericina desoxicolato. A duración da profilaxe foi variable desde esquemas curtos ata estratexias de profilaxe indefinida. Catro estudos reportaron datos sobre colonización por Aspergillus spp. postrasplante, con taxas que oscilaron entre o 1.7% e o 17%. As taxas de aspergilosis invasiva variaron entre o 0% e 5.3%. Na maioría de estudos, a infección ocorreu tras finalizar o período activo de profilaxe. Só un dos cinco estudos incluíu un grupo control, observouse unha redución significativa das infeccións invasivas por fungos tras o inicio da profilaxe no centro. A anfotericina nebulizada mostrou bo perfil de seguridade. Conclusións: A profilaxe con anfotericina B nebulizada asociouse cunha baixa incidencia de aspergilosis invasiva, especialmente durante o período activo de tratamento, con bo perfil de seguridade. Requírense estudos aleatorizados para confirmar a súa eficacia e definir protocolos estandarizados.
Dirección
González Barcala, Francisco Javier (Titoría)
Sanjuán López, María del Pilar Cotitoría
González Barcala, Francisco Javier (Titoría)
Sanjuán López, María del Pilar Cotitoría
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
GARCIA FIGUEIRAS, ROBERTO (Secretario/a)
Varela Calviño, Rubén (Vogal)
Café e fibrilación auricular: efecto protector ou desencadeante?
Autoría
A.C.G.
Grao en Medicina
A.C.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN A fibrilación auricular é unha taquiarritmia desorganizada e trátase da arritmia máis frecuente na poboación xeral. Esta e as súas graves complicacións supoñen unha elevada mortalidade e morbilidade a pesar dun tratamento adecuado e importantes gastos para o sistema sanitario. Coñécense varios factores de risco de desenvolvela, algúns modificables e outros non, como a idade ou o sexo. Unha boa maneira de reducir a incidencia da súa aparición sería abordando aqueles factores que si se poden modificar e, entre eles, atópase a dieta. Por iso, nesta revisión búscase atopar se existe unha relación entre a FA e o café, xa que é unha bebida amplamente consumida pola sociedade, que forma parte do día a día de numerosas persoas. OBXECTIVOS 1. Mostrar se existe unha relación significativa entre café e incidencia de fibrilación auricular. 2. Dilucidar se esta relación é positiva ou negativa. 3. Mostrar se a relación depende ou non da cantidade de dose consumida. Cremos que coñecer a real asociación entre bebida e enfermidade podería axudar a realizar recomendacións poboacionais sobre o seu consumo e tentar de diminuír a incidencia da súa aparición. MÉTODOS Analízanse os estudos de cohortes prospectivos obtidos en PubMed dende o ano 2015 ata a data de procura, 2 de xaneiro de 2025. RESULTADOS Tras a aplicación dos criterios de inclusión e exclusión obtemos unha revisión de 7 estudos de cohortes prospectivos. En todos eles divídese á cohorte en varios grupos en función do seu nivel de consumo de café e axústanse as análises por diferentes posibles factores de confusión (entre eles idade, sexo, DM, HTA, tabaquismo, IMC ou consumo de alcohol). A proporción total de homes e mulleres é similar en todos eles excepto nunha cohorte que só inclúe a homes. O tempo medio de seguimento vai dende 4,4 a 14 anos e a idade media dos participantes dende os 37,5 aos 67 anos. Seis dos sete estudos obteñen un resultado estatisticamente significativo nalgún dos seus subgrupos, catro deles atopan unha relación inversa entre café e FA e dous deles unha relación positiva en certos niveis de consumo da bebida, sendo estes os estudos analizados cun maior número de limitacións. CONCLUSIÓNS A revisión suxire unha relación inversa entre consumo de café e incidencia de FA, cunha menor incidencia da arritmia co aumento de consumo deste, sen poder especificar as doses exactas ás cales se produce dita relación.
INTRODUCIÓN A fibrilación auricular é unha taquiarritmia desorganizada e trátase da arritmia máis frecuente na poboación xeral. Esta e as súas graves complicacións supoñen unha elevada mortalidade e morbilidade a pesar dun tratamento adecuado e importantes gastos para o sistema sanitario. Coñécense varios factores de risco de desenvolvela, algúns modificables e outros non, como a idade ou o sexo. Unha boa maneira de reducir a incidencia da súa aparición sería abordando aqueles factores que si se poden modificar e, entre eles, atópase a dieta. Por iso, nesta revisión búscase atopar se existe unha relación entre a FA e o café, xa que é unha bebida amplamente consumida pola sociedade, que forma parte do día a día de numerosas persoas. OBXECTIVOS 1. Mostrar se existe unha relación significativa entre café e incidencia de fibrilación auricular. 2. Dilucidar se esta relación é positiva ou negativa. 3. Mostrar se a relación depende ou non da cantidade de dose consumida. Cremos que coñecer a real asociación entre bebida e enfermidade podería axudar a realizar recomendacións poboacionais sobre o seu consumo e tentar de diminuír a incidencia da súa aparición. MÉTODOS Analízanse os estudos de cohortes prospectivos obtidos en PubMed dende o ano 2015 ata a data de procura, 2 de xaneiro de 2025. RESULTADOS Tras a aplicación dos criterios de inclusión e exclusión obtemos unha revisión de 7 estudos de cohortes prospectivos. En todos eles divídese á cohorte en varios grupos en función do seu nivel de consumo de café e axústanse as análises por diferentes posibles factores de confusión (entre eles idade, sexo, DM, HTA, tabaquismo, IMC ou consumo de alcohol). A proporción total de homes e mulleres é similar en todos eles excepto nunha cohorte que só inclúe a homes. O tempo medio de seguimento vai dende 4,4 a 14 anos e a idade media dos participantes dende os 37,5 aos 67 anos. Seis dos sete estudos obteñen un resultado estatisticamente significativo nalgún dos seus subgrupos, catro deles atopan unha relación inversa entre café e FA e dous deles unha relación positiva en certos niveis de consumo da bebida, sendo estes os estudos analizados cun maior número de limitacións. CONCLUSIÓNS A revisión suxire unha relación inversa entre consumo de café e incidencia de FA, cunha menor incidencia da arritmia co aumento de consumo deste, sen poder especificar as doses exactas ás cales se produce dita relación.
Dirección
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Vidal Pérez, Rafael Carlos Cotitoría
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
Vidal Pérez, Rafael Carlos Cotitoría
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
A disreflexia autonómica na lesión medular: revisión sistemática.
Autoría
M.D.L.R.L.A.
Grao en Medicina
M.D.L.R.L.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A disreflexia autonómica é unha complicación grave e potencialmente letal que afecta a persoas con lesión medular, especialmente en niveis iguais ou superiores a T6. Prodúcese por unha hiperactividade simpática descontrolada debido á desconexión dos centros reguladores supraespinais. A DA pode desencadearse por múltiples estímulos, como a distensión vesical ou intestinal, e cursa con síntomas como hipertensión grave, cefalea, sudoración e bradicardia. O seu manexo clínico require unha identificación rápida e estratexias efectivas tanto para o tratamento como para a prevención. OBXECTIVOS: Avaliar a evidencia científica dispoñible sobre o tratamento e a prevención da disreflexia autonómica en pacientes con lesión medular, identificando as intervencións máis efectivas. DESEÑO E FONTES DE DATOS: Realizouse unha revisión sistemática de estudos publicados entre xaneiro de 1990 e decembro de 2024 nas bases de datos PubMed e COCHRANE. Incluíronse ensaios clínicos, estudos observacionais e series de casos que abordasen a disreflexia autonómica en pacientes con lesión medular. A busca realizouse combinando os termos “spinal cord injury”, “autonomic dysreflexia”, “management” e “prevention”, mediante os operadores booleanos “AND” e “OR”. RESULTADOS E DISCUSIÓN: Analizáronse 18 estudos (602 pacientes). Algúns tratamentos como a nitroglicerina, a prazosina e a fesoterodina demostraron alta eficacia. Outros, como a lidocaína, ofreceron resultados contraditorios segundo o contexto. A falta de estratificación do nivel da lesión e a baixa calidade metodolóxica limitan a comparabilidade dos estudos. CONCLUSIÓNS: Existen opcións terapéuticas prometedoras para a DA, pero é necesaria unha maior evidencia de calidade para establecer recomendacións sólidas e protocolos estandarizados.
INTRODUCIÓN: A disreflexia autonómica é unha complicación grave e potencialmente letal que afecta a persoas con lesión medular, especialmente en niveis iguais ou superiores a T6. Prodúcese por unha hiperactividade simpática descontrolada debido á desconexión dos centros reguladores supraespinais. A DA pode desencadearse por múltiples estímulos, como a distensión vesical ou intestinal, e cursa con síntomas como hipertensión grave, cefalea, sudoración e bradicardia. O seu manexo clínico require unha identificación rápida e estratexias efectivas tanto para o tratamento como para a prevención. OBXECTIVOS: Avaliar a evidencia científica dispoñible sobre o tratamento e a prevención da disreflexia autonómica en pacientes con lesión medular, identificando as intervencións máis efectivas. DESEÑO E FONTES DE DATOS: Realizouse unha revisión sistemática de estudos publicados entre xaneiro de 1990 e decembro de 2024 nas bases de datos PubMed e COCHRANE. Incluíronse ensaios clínicos, estudos observacionais e series de casos que abordasen a disreflexia autonómica en pacientes con lesión medular. A busca realizouse combinando os termos “spinal cord injury”, “autonomic dysreflexia”, “management” e “prevention”, mediante os operadores booleanos “AND” e “OR”. RESULTADOS E DISCUSIÓN: Analizáronse 18 estudos (602 pacientes). Algúns tratamentos como a nitroglicerina, a prazosina e a fesoterodina demostraron alta eficacia. Outros, como a lidocaína, ofreceron resultados contraditorios segundo o contexto. A falta de estratificación do nivel da lesión e a baixa calidade metodolóxica limitan a comparabilidade dos estudos. CONCLUSIÓNS: Existen opcións terapéuticas prometedoras para a DA, pero é necesaria unha maior evidencia de calidade para establecer recomendacións sólidas e protocolos estandarizados.
Dirección
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Titoría)
Montoto Marqués, Antonio Cotitoría
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Titoría)
Montoto Marqués, Antonio Cotitoría
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
Estratexias Terapéuticas Preventivas da Xaqueca en Pediatría: Unha Revisión Sistemática
Autoría
L.G.B.
Grao en Medicina
L.G.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A xaqueca é unha patoloxía neurolóxica que na actualidade representa unha das enfermidades máis prevalentes na poboación pediátrica, limitando significativamente a calidade de vida daqueles que a padecen. A súa diversidade na presentación clínica e o número limitado de estudos existentes para este grupo de idade convértena nun reto tanto para os pacientes como para os clínicos. Os descubrimentos sobre a súa fisiopatoloxía nos últimos anos permitiron o desenvolvemento de novos tratamentos dirixidos, como os medicamentos anti-CGRP, que supoñen un avance fronte ás terapias previamente utilizadas.
A xaqueca é unha patoloxía neurolóxica que na actualidade representa unha das enfermidades máis prevalentes na poboación pediátrica, limitando significativamente a calidade de vida daqueles que a padecen. A súa diversidade na presentación clínica e o número limitado de estudos existentes para este grupo de idade convértena nun reto tanto para os pacientes como para os clínicos. Os descubrimentos sobre a súa fisiopatoloxía nos últimos anos permitiron o desenvolvemento de novos tratamentos dirixidos, como os medicamentos anti-CGRP, que supoñen un avance fronte ás terapias previamente utilizadas.
Dirección
BLANCO BARCA, MANUEL OSCAR (Titoría)
Arias García, Laura Cotitoría
BLANCO BARCA, MANUEL OSCAR (Titoría)
Arias García, Laura Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
Alteracións no microbioma intestinal secundarias ao uso de antibióticos
Autoría
H.B.G.
Grao en Medicina
H.B.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A microbiota intestinal desempeña un papel esencial en numerosos procesos fisiolóxicos do organismo humano, incluíndo funcións metabólicas, inmunitarias e de protección epitelial intestinal. O uso de antibióticos, aínda que terapéuticamente necesario e inevitable en múltiples patoloxías infecciosas, pode provocar alteracións profundas e persistentes na composición e diversidade da microbiota intestinal, contribuíndo a fenómenos de disbiose. Esta revisión sistemática analiza estudos publicados entre 2015 e 2025 que avalían o impacto de diferentes clases de antibióticos sobre a diversidade microbiana intestinal alfa e beta, facendo énfase nas respostas observadas na microbiota en función do tipo de antibiótico, a dose, a duración do tratamento e o perfil basal do hóspede. Os resultados amosan que antes de prescribir antibióticos é fundamental considerar como e en que medida afectan ao equilibrio da microbiota intestinal. Ademais, cómpre fomentar un uso prudente e xustificado destes fármacos para reducir os seus efectos negativos, co obxectivo de protexer a saúde intestinal e previr problemas de saúde a longo prazo relacionados coa disbiose.
A microbiota intestinal desempeña un papel esencial en numerosos procesos fisiolóxicos do organismo humano, incluíndo funcións metabólicas, inmunitarias e de protección epitelial intestinal. O uso de antibióticos, aínda que terapéuticamente necesario e inevitable en múltiples patoloxías infecciosas, pode provocar alteracións profundas e persistentes na composición e diversidade da microbiota intestinal, contribuíndo a fenómenos de disbiose. Esta revisión sistemática analiza estudos publicados entre 2015 e 2025 que avalían o impacto de diferentes clases de antibióticos sobre a diversidade microbiana intestinal alfa e beta, facendo énfase nas respostas observadas na microbiota en función do tipo de antibiótico, a dose, a duración do tratamento e o perfil basal do hóspede. Os resultados amosan que antes de prescribir antibióticos é fundamental considerar como e en que medida afectan ao equilibrio da microbiota intestinal. Ademais, cómpre fomentar un uso prudente e xustificado destes fármacos para reducir os seus efectos negativos, co obxectivo de protexer a saúde intestinal e previr problemas de saúde a longo prazo relacionados coa disbiose.
Dirección
DIAZ PEROMINGO, JOSE ANTONIO (Titoría)
DIAZ PEROMINGO, JOSE ANTONIO (Titoría)
Tribunal
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
CARRACEDO ALVAREZ, ANGEL MARIA (Presidente/a)
FERNANDEZ LOPEZ, FERNANDO (Secretario/a)
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Vogal)
Determinantes sociais e violencia de xénero: Unha revisión sistemática.
Autoría
L.P.S.
Grao en Medicina
L.P.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A violencia de xénero é un importante problema de saúde pública que prexudica aproximadamente a unha de cada tres mulleres europeas. As características políticas e sociais do entorno inflúen enormemente no risco de converterse en vítima. Por isto, entender os Determinantes Sociais da Saúde coma pilares do benestar comunitario permite promover cambios políticos e culturais que eliminen actitudes discriminatorias e demanden estratexias específicas de protección aos colectivos máis afectados. Obxectivos: Preténdese realizar unha revisión sistemática que axude a identificar os patróns socioeconómicos que aumentan a violencia de xénero e os perfís demográficos máis vulnerables, así como a comprender este fenómeno como unha problemática social complexa. Búscase, en definitiva, aportar información para futuras estratexias de intervención comunitaria que reduzan o número de vítimas. Metodoloxía: Efectuouse unha busca nas bases de datos PubMED, Web of Science e Scopus, seguindo as guías PRISMA e recollendo resultados publicados entre 2015 e 2025 que avaliaran a relación entre os Determinantes Sociais da Saúde e a Violencia na Parella. Resultados: Incluíronse 15 publicacións: 3 estudos de cohortes e 12 estudos transversais, avaliando así unha poboación de 67074 europeos e europeas adultos. Os resultados organizáronse en función de cada factor socioeconómico examinado e do seu valor estatístico. Conclusións: A violencia de xénero é unha casuística transversal a todos os países europeos, onde os Determinantes Sociais da Saúde xogan un papel fundamental. Reducir a desigualdade ente clases e xéneros, promover medidas de protección familiar e de saúde da muller; intervir no consumo de substancias de abuso ou atacar os roles tradicionais de xénero podería reducir a porcentaxe de vítimas de violencia doméstica en Europa. Son necesarias futuras investigacións de carácter lonxitudinal, preferiblemente colaborativas a nivel internacional, que estuden máis a fondo as causas da violencia na parella e as estratexias de prevención idóneas para freala.
Introdución: A violencia de xénero é un importante problema de saúde pública que prexudica aproximadamente a unha de cada tres mulleres europeas. As características políticas e sociais do entorno inflúen enormemente no risco de converterse en vítima. Por isto, entender os Determinantes Sociais da Saúde coma pilares do benestar comunitario permite promover cambios políticos e culturais que eliminen actitudes discriminatorias e demanden estratexias específicas de protección aos colectivos máis afectados. Obxectivos: Preténdese realizar unha revisión sistemática que axude a identificar os patróns socioeconómicos que aumentan a violencia de xénero e os perfís demográficos máis vulnerables, así como a comprender este fenómeno como unha problemática social complexa. Búscase, en definitiva, aportar información para futuras estratexias de intervención comunitaria que reduzan o número de vítimas. Metodoloxía: Efectuouse unha busca nas bases de datos PubMED, Web of Science e Scopus, seguindo as guías PRISMA e recollendo resultados publicados entre 2015 e 2025 que avaliaran a relación entre os Determinantes Sociais da Saúde e a Violencia na Parella. Resultados: Incluíronse 15 publicacións: 3 estudos de cohortes e 12 estudos transversais, avaliando así unha poboación de 67074 europeos e europeas adultos. Os resultados organizáronse en función de cada factor socioeconómico examinado e do seu valor estatístico. Conclusións: A violencia de xénero é unha casuística transversal a todos os países europeos, onde os Determinantes Sociais da Saúde xogan un papel fundamental. Reducir a desigualdade ente clases e xéneros, promover medidas de protección familiar e de saúde da muller; intervir no consumo de substancias de abuso ou atacar os roles tradicionais de xénero podería reducir a porcentaxe de vítimas de violencia doméstica en Europa. Son necesarias futuras investigacións de carácter lonxitudinal, preferiblemente colaborativas a nivel internacional, que estuden máis a fondo as causas da violencia na parella e as estratexias de prevención idóneas para freala.
Dirección
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Titoría)
ALDECOA LANDESA, SUSANA Cotitoría
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Titoría)
ALDECOA LANDESA, SUSANA Cotitoría
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Análisis a longo prazo dunha cohorte de usuarios de profilaxis pre-exposición (PrEP), para a prevención da infección por VIH.
Autoría
H.C.L.
Grao en Medicina
H.C.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Tipo de estudo: Análisis dunha cohorte. Introdución: Hoxe en día a infección por VIH continúa sendo un desafío para a saúde global. O avance no seu tratamento mellorou a calidade de vida dos pacientes, pero a prevención segue a ser clave para frear o desenrolo da epidemia. A profilaxe pre-exposicion (PrEP) consiste na administración de fármacos antirretrovirais a persoas non infectadas, pero en risco de adquirir a infección por VIH. Esta xorde como unha estratexia preventiva angadida as estratexias preventivas habituais. Este traballo analiza a utilización da misma. Xustificación: Coa PrEP xa implementada na prevención do VIH, faise necesario estudar a efectividade, factores de risco e demais factores asociados a sua implementación. A utilización de datos reais de pacientes consegue aportar máis evidencia sobre o gran beneficio que supón para os grupos máis vulnerables, sumada a un gran número de ensaios que demostran o mesmo. Obxectivo: Definir as características e patróns de consumo da utilización da profilaxis pre-exposición da infeccion por VIH en grupos vulnerables de noso entorno, identificando factores importantes como o perfil sociodemográfico, os patróns de risco, os resultados da profilaxe, así como os posibles efectos adversos da mesma. Métodos: Trátase dun estudio epidemiolóxico de carácter prospectivo, basado en datos dunha cohorte recopilados nun grupo de usuarios atendidos na consulta da Unidade de Enfermidades Infecciosas do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela dende Decembro do 2019. Os participantes están incluidos no Programa de Profilaxis Pre-Exposición e foron seleccionados seguindo os criterios definidos polo Protocolo de Implementación da profilaxis pre-exposición fronte á infección por VIH en Galicia. Resultados: A análise de datos evidencia unha elevada adherencia, así como unha eficacia do 100% da PrEP entre os usuarios atendidos no Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela. En canto aos efectos secundarios, evidenciouse unha baixa taxa dos mesmos, confirmando un bo perfil de seguridade. Tamén se detectou un aumento do diagnóstico doutras infeccións de transmisión sexual, recalcando a necesidade dun seguimento clínico protocolizado e integral. Os resultados apoian a utilización da PrEP como estratexia na prevención do VIH Conclusións: En poboacións crave a profilaxe pre-exposición consolidouse como unha ferramenta eficaz para a prevención do VIH. A súa implementación no sistema de saúde non resulta soamente efectiva no ámbito clínico senón tamén é unha ferramenta custo-efectiva. A PrEP debe formar parte dunha estratexia integral que inclúa medidas educativas e métodos máis accesibles para os máis vulnerables, ademais de reducir o estigma. Os resultados observados no estudo apoian que, coa intervención política e o apoio comunitario necesarios, o obxectivo de cero novas infeccións é unha meta alcanzable.
Tipo de estudo: Análisis dunha cohorte. Introdución: Hoxe en día a infección por VIH continúa sendo un desafío para a saúde global. O avance no seu tratamento mellorou a calidade de vida dos pacientes, pero a prevención segue a ser clave para frear o desenrolo da epidemia. A profilaxe pre-exposicion (PrEP) consiste na administración de fármacos antirretrovirais a persoas non infectadas, pero en risco de adquirir a infección por VIH. Esta xorde como unha estratexia preventiva angadida as estratexias preventivas habituais. Este traballo analiza a utilización da misma. Xustificación: Coa PrEP xa implementada na prevención do VIH, faise necesario estudar a efectividade, factores de risco e demais factores asociados a sua implementación. A utilización de datos reais de pacientes consegue aportar máis evidencia sobre o gran beneficio que supón para os grupos máis vulnerables, sumada a un gran número de ensaios que demostran o mesmo. Obxectivo: Definir as características e patróns de consumo da utilización da profilaxis pre-exposición da infeccion por VIH en grupos vulnerables de noso entorno, identificando factores importantes como o perfil sociodemográfico, os patróns de risco, os resultados da profilaxe, así como os posibles efectos adversos da mesma. Métodos: Trátase dun estudio epidemiolóxico de carácter prospectivo, basado en datos dunha cohorte recopilados nun grupo de usuarios atendidos na consulta da Unidade de Enfermidades Infecciosas do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela dende Decembro do 2019. Os participantes están incluidos no Programa de Profilaxis Pre-Exposición e foron seleccionados seguindo os criterios definidos polo Protocolo de Implementación da profilaxis pre-exposición fronte á infección por VIH en Galicia. Resultados: A análise de datos evidencia unha elevada adherencia, así como unha eficacia do 100% da PrEP entre os usuarios atendidos no Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela. En canto aos efectos secundarios, evidenciouse unha baixa taxa dos mesmos, confirmando un bo perfil de seguridade. Tamén se detectou un aumento do diagnóstico doutras infeccións de transmisión sexual, recalcando a necesidade dun seguimento clínico protocolizado e integral. Os resultados apoian a utilización da PrEP como estratexia na prevención do VIH Conclusións: En poboacións crave a profilaxe pre-exposición consolidouse como unha ferramenta eficaz para a prevención do VIH. A súa implementación no sistema de saúde non resulta soamente efectiva no ámbito clínico senón tamén é unha ferramenta custo-efectiva. A PrEP debe formar parte dunha estratexia integral que inclúa medidas educativas e métodos máis accesibles para os máis vulnerables, ademais de reducir o estigma. Os resultados observados no estudo apoian que, coa intervención política e o apoio comunitario necesarios, o obxectivo de cero novas infeccións é unha meta alcanzable.
Dirección
Antela López, Antonio Rafael (Titoría)
Antela López, Antonio Rafael (Titoría)
Tribunal
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
CORDERO SANTAMARIA, OSCAR JAVIER (Presidente/a)
ABDULKADER NALLIB, IHAB (Secretario/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Vogal)
Revisión bibliográfica sobre a incidencia de cancro en receptores de trasplante renal: Impacto dos tratamentos inmunosupresores e estratexias de manexo.
Autoría
J.M.G.
Grao en Medicina
J.M.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: Os pacientes transplantados renais desenvolven, debido á inmunosupresión crónica un maior risco de presentar cancro. Esta revisión avalía o impacto do tempo e das diferentes terapias inmunosupresoras no desenvolvemento de neoplasias. Métodos: Realizouse unha revisión da bibliografía existente dos últimos 5 anos en Cochrane e Pubmed. Incluíronse 14 artigos (8 revisións sistemáticas, 2 ensaios clínicos aleatorizados e 4 estudos observacionais). Todos eles cumpriron os criterios de selección establecidos. Resultados: Os pacientes que recibiron un ril mostraron unha incidencia de cancro 2,5 veces maior que a poboación xeral (SIR 2.56, IC 95% 2.31-2.84). O tratamento baseado en CNI (tacrolimus / ciclosporina) asociouse con máis risco de cancro de pel (OR 1.28) e sarcoma de Kaposi (79.6% con ciclosporina) mentres que o tratamento con inhibidores de mTOR mostrou un efecto protector (RR 0.74) pero con maior risco de rexeitamento e efectos adversos (RR 1.58). Da mesma maneira, belatacept reduciu un 40% o risco de carcinoma cutáneo en comparación cos CNI. A aparición de cancro seguiu un patrón bimodal: neoplasias asociadas a virus (linfomas, SK) predominaron cedo (0-3 anos; SIR 195), mentres os tumores sólidos apareceron tardíamente (maior que 5 anos). Os cancros de pel non melanoma representaron o 90% dos casos. Conclusións: A elección da terapia inmunosupresora afecta significativamente o risco oncolóxico en transplantados. O uso de mTOR e belatacept pode reducir este risco, pero o seu uso require unha avaliación individualizada. En xeral, recoméndase vixilancia intensiva, especialmente para cancro de pel
Introdución: Os pacientes transplantados renais desenvolven, debido á inmunosupresión crónica un maior risco de presentar cancro. Esta revisión avalía o impacto do tempo e das diferentes terapias inmunosupresoras no desenvolvemento de neoplasias. Métodos: Realizouse unha revisión da bibliografía existente dos últimos 5 anos en Cochrane e Pubmed. Incluíronse 14 artigos (8 revisións sistemáticas, 2 ensaios clínicos aleatorizados e 4 estudos observacionais). Todos eles cumpriron os criterios de selección establecidos. Resultados: Os pacientes que recibiron un ril mostraron unha incidencia de cancro 2,5 veces maior que a poboación xeral (SIR 2.56, IC 95% 2.31-2.84). O tratamento baseado en CNI (tacrolimus / ciclosporina) asociouse con máis risco de cancro de pel (OR 1.28) e sarcoma de Kaposi (79.6% con ciclosporina) mentres que o tratamento con inhibidores de mTOR mostrou un efecto protector (RR 0.74) pero con maior risco de rexeitamento e efectos adversos (RR 1.58). Da mesma maneira, belatacept reduciu un 40% o risco de carcinoma cutáneo en comparación cos CNI. A aparición de cancro seguiu un patrón bimodal: neoplasias asociadas a virus (linfomas, SK) predominaron cedo (0-3 anos; SIR 195), mentres os tumores sólidos apareceron tardíamente (maior que 5 anos). Os cancros de pel non melanoma representaron o 90% dos casos. Conclusións: A elección da terapia inmunosupresora afecta significativamente o risco oncolóxico en transplantados. O uso de mTOR e belatacept pode reducir este risco, pero o seu uso require unha avaliación individualizada. En xeral, recoméndase vixilancia intensiva, especialmente para cancro de pel
Dirección
BLANCO PARRA, MIGUEL ANGEL (Titoría)
BLANCO PARRA, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Efecto da Suplementación Materna con Ácidos Graxos Omega-3 Durante o Embarazo no Desenvolvemento Cognitivo Infantil: Revisión Sistemática.
Autoría
S.C.A.
Grao en Medicina
S.C.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución. Os ácidos graxos omega-3 xogan un papel estrutural fundamental no sistema nervioso central, sendo un compoñente fundamental das membranas neuronais e retinianas. A súa presenza é fundamental para procesos como a sinaptoxénese, a neurotransmisión, a plasticidade cerebral e o desenvolvemento visual. Sábese que diversos factores durante o embarazo poden afectar á dispoñibilidade destes nutrientes para o feto, sendo un dos máis importantes a dieta materna. Por iso, é de vital importancia saber exactamente que papel pode xogar o seu déficit no desenvolvemento neurolóxico dos nenos. Obxetivo. O obxectivo desta revisión é avaliar criticamente o efecto da suplementación prenatal de omega-3 no neurodesenvolvemento pediátrico, baseándose na evidencia científica actual. Método. Realizouse unha revisión sistemática segundo as directrices de PRISMA dos estudos recollidos na base de datos MEDLINE, incluíndo un total de 18 ensaios clínicos aleatorios dobre cego. Resultados e conclusións. Aínda que o número de ensaios clínicos incluídos na revisión pode ser unha limitación para a súa correcta interpretación, non parece haber evidencias concluíntes sobre o papel da suplementación prenatal de omega-3 na mellora do desenvolvemento cognitivo global dos nenos. Por outra banda, demostráronse beneficios obstétricos (risco de parto prematuro, peso ao nacer) e en áreas específicas do neurodesenvolvemento como a linguaxe, a motricidade grosa e a atención en fases iniciais. Estes beneficios non parecen manterse constantemente nas avaliacións neurolóxicas a longo prazo. Aínda que a suplementación prenatal de omega-3 é segura e potencialmente beneficiosa, recoméndase que o seu uso sexa individualizado en función do estado nutricional materno, o perfil de risco de embarazo e/ou poboacións específicas susceptibles de posibles deficiencias nutricionais.
Introdución. Os ácidos graxos omega-3 xogan un papel estrutural fundamental no sistema nervioso central, sendo un compoñente fundamental das membranas neuronais e retinianas. A súa presenza é fundamental para procesos como a sinaptoxénese, a neurotransmisión, a plasticidade cerebral e o desenvolvemento visual. Sábese que diversos factores durante o embarazo poden afectar á dispoñibilidade destes nutrientes para o feto, sendo un dos máis importantes a dieta materna. Por iso, é de vital importancia saber exactamente que papel pode xogar o seu déficit no desenvolvemento neurolóxico dos nenos. Obxetivo. O obxectivo desta revisión é avaliar criticamente o efecto da suplementación prenatal de omega-3 no neurodesenvolvemento pediátrico, baseándose na evidencia científica actual. Método. Realizouse unha revisión sistemática segundo as directrices de PRISMA dos estudos recollidos na base de datos MEDLINE, incluíndo un total de 18 ensaios clínicos aleatorios dobre cego. Resultados e conclusións. Aínda que o número de ensaios clínicos incluídos na revisión pode ser unha limitación para a súa correcta interpretación, non parece haber evidencias concluíntes sobre o papel da suplementación prenatal de omega-3 na mellora do desenvolvemento cognitivo global dos nenos. Por outra banda, demostráronse beneficios obstétricos (risco de parto prematuro, peso ao nacer) e en áreas específicas do neurodesenvolvemento como a linguaxe, a motricidade grosa e a atención en fases iniciais. Estes beneficios non parecen manterse constantemente nas avaliacións neurolóxicas a longo prazo. Aínda que a suplementación prenatal de omega-3 é segura e potencialmente beneficiosa, recoméndase que o seu uso sexa individualizado en función do estado nutricional materno, o perfil de risco de embarazo e/ou poboacións específicas susceptibles de posibles deficiencias nutricionais.
Dirección
Picáns Leis, Rosaura (Titoría)
Picáns Leis, Rosaura (Titoría)
Tratamento non cirúrxico e a estratexia Watch and Wait no cancro do recto. Unha revisión bibliográfica
Autoría
L.M.L.C.
Grao en Medicina
L.M.L.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O tratamento clásico do cancro de recto inclúe a escisión total meorrectal (TME), que compromete a calidade de vida do paciente debido ás múltiples co morbilidades inherentes a este procedemento. A cirurxía é eficaz, pero está asociada con múltiples co morbilidades e efectos funcionais negativos a longo prazo, como a disfunción intestinal, sexual e urinaria. Recentemente, a terapia Watch-and-Wait (WW) xurdiu como unha alternativa para os pacientes que logran unha resposta clínica completa (cCR) despois da administración de tratamento neoadxuvante. Isto supón un seguimento estrito sen recorrer á cirurxía. Revisáronse un total de 136 artigos sobre a técnica WW para o tratamento do cancro de recto, incluíndo criterios de selección de pacientes para WW, protocolos de seguimento, taxas de recorrencia/recrecemento tumoral, supervivencia e calidade de vida dos pacientes sometidos a este método de tratamento menos invasivo. Os resultados presentados suxiren que a WW é segura e unha opción eficaz en pacientes ben seleccionados, principalmente en tumores do recto distais, tumores pequenos e sen afectación dos ganglios linfáticos. A taxa de rebrote local é maior en WW, pero a maioría dos casos recupéranse con cirurxía de salvamento. A supervivencia global e a supervivencia sen enfermidade en WW son comparables ás dos pacientes sometidos a tratamento convencional, coa vantaxe de mellores resultados funcionais e unha maior calidade de vida.
O tratamento clásico do cancro de recto inclúe a escisión total meorrectal (TME), que compromete a calidade de vida do paciente debido ás múltiples co morbilidades inherentes a este procedemento. A cirurxía é eficaz, pero está asociada con múltiples co morbilidades e efectos funcionais negativos a longo prazo, como a disfunción intestinal, sexual e urinaria. Recentemente, a terapia Watch-and-Wait (WW) xurdiu como unha alternativa para os pacientes que logran unha resposta clínica completa (cCR) despois da administración de tratamento neoadxuvante. Isto supón un seguimento estrito sen recorrer á cirurxía. Revisáronse un total de 136 artigos sobre a técnica WW para o tratamento do cancro de recto, incluíndo criterios de selección de pacientes para WW, protocolos de seguimento, taxas de recorrencia/recrecemento tumoral, supervivencia e calidade de vida dos pacientes sometidos a este método de tratamento menos invasivo. Os resultados presentados suxiren que a WW é segura e unha opción eficaz en pacientes ben seleccionados, principalmente en tumores do recto distais, tumores pequenos e sen afectación dos ganglios linfáticos. A taxa de rebrote local é maior en WW, pero a maioría dos casos recupéranse con cirurxía de salvamento. A supervivencia global e a supervivencia sen enfermidade en WW son comparables ás dos pacientes sometidos a tratamento convencional, coa vantaxe de mellores resultados funcionais e unha maior calidade de vida.
Dirección
PAREDES COTORE, JESUS PEDRO (Titoría)
PAREDES COTORE, JESUS PEDRO (Titoría)
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
Novas terapias para a leucemia linfoblástica aguda en pacientes pediátricos: CAR-T. Revisión sistemática sobre a eficacia e seguridade
Autoría
L.M.P.S.
Grao en Medicina
L.M.P.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A leucemia linfoblástica aguda é a enfermidade oncohematolóxica máis frecuente na idade pediátrica. Caracterízase por unha proliferación anormal e descontrolada de linfoblastos inmaduros, o que compromete a produción normal de células sanguíneas. A diversidade sintomatolóxica (anemia, astenia, susceptibilidade ás infeccións…) reflicte a agresividade desta enfermidade. A pesar de tratarse dunha enfermidade cunha taxa de supervivencia elevada con tratamentos convencionais (quimioterapia, transplante de médula ósea…), aproximadamente o 10 % dos pacientes, segundo as distintas series, non conseguen a remisión completa ou ben recaen tras conseguila. Neste contexto, a inmunoterapia con células T con receptor quimérico (CAR-T) xurdiu como unha prometedora estratexia terapéutica. Consiste en modificar xeneticamente os linfocitos T do propio paciente para que expresen un receptor específico capaz de recoñecer e destruír as células tumorais. Obxectivos: O obxectivo desta revisión sistemática é analizar a evidencia científica dispoñible sobre a eficacia e a seguridade das terapias CAR-T, mediante unha revisión da literatura publicada desde 2014 ata 2024. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica dispoñible en diferentes bases de datos electrónicas (PubMed, Cochrane Library, Scopus e WOS-Medline) utilizando os descritores MeSH 'CAR-T', 'receptor de antíxenos quiméricos', 'leucemia linfoblástica aguda' e 'pediatric', combinados con operadores AND/OR. Inclúense os ensaios clínicos de fase I-II, metaanálises, revisións sistemáticas e estudos observacionais con pacientes pediátricos e adultos novos de ata 24 anos tratados con terapia CAR-T para a LLA. Resultados: Inclúense nesta revisión sistemática un total de 17 artigos: 7 ensaios de fase I-II e 10 estudos observacionais. Conclusións: As terapias CAR-T anti-CD19 constitúen unha opción terapéutica con taxas de supervivencia superiores ao 60 % ao ano de tratamento na LLA-B pediátrica refractaria e/ou recidivante. A súa aplicación esixe centros preparados para detectar e tratar de forma precoz as complicacións específicas asociadas ao tratamento, como CRS, ICANS e infeccións. A carga tumoral previa e a quimioterapia-ponte intensiva parecen ser factores de mal prognóstico comúns nas series publicadas, o que destaca a gran importancia da derivación temperá dos pacientes candidatos e do control adecuado da enfermidade antes da infusión. Non obstante, precisanse máis ensaios aleatorizados con seguimentos máis prolongados para realizar unha avaliación adecuada da eficacia, da seguridade e do custo desta terapia fronte a outras opcións de rescate, así como para desenvolver protocolos estandarizados de monitorización e manexo das complicacións.
Introdución: A leucemia linfoblástica aguda é a enfermidade oncohematolóxica máis frecuente na idade pediátrica. Caracterízase por unha proliferación anormal e descontrolada de linfoblastos inmaduros, o que compromete a produción normal de células sanguíneas. A diversidade sintomatolóxica (anemia, astenia, susceptibilidade ás infeccións…) reflicte a agresividade desta enfermidade. A pesar de tratarse dunha enfermidade cunha taxa de supervivencia elevada con tratamentos convencionais (quimioterapia, transplante de médula ósea…), aproximadamente o 10 % dos pacientes, segundo as distintas series, non conseguen a remisión completa ou ben recaen tras conseguila. Neste contexto, a inmunoterapia con células T con receptor quimérico (CAR-T) xurdiu como unha prometedora estratexia terapéutica. Consiste en modificar xeneticamente os linfocitos T do propio paciente para que expresen un receptor específico capaz de recoñecer e destruír as células tumorais. Obxectivos: O obxectivo desta revisión sistemática é analizar a evidencia científica dispoñible sobre a eficacia e a seguridade das terapias CAR-T, mediante unha revisión da literatura publicada desde 2014 ata 2024. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica dispoñible en diferentes bases de datos electrónicas (PubMed, Cochrane Library, Scopus e WOS-Medline) utilizando os descritores MeSH 'CAR-T', 'receptor de antíxenos quiméricos', 'leucemia linfoblástica aguda' e 'pediatric', combinados con operadores AND/OR. Inclúense os ensaios clínicos de fase I-II, metaanálises, revisións sistemáticas e estudos observacionais con pacientes pediátricos e adultos novos de ata 24 anos tratados con terapia CAR-T para a LLA. Resultados: Inclúense nesta revisión sistemática un total de 17 artigos: 7 ensaios de fase I-II e 10 estudos observacionais. Conclusións: As terapias CAR-T anti-CD19 constitúen unha opción terapéutica con taxas de supervivencia superiores ao 60 % ao ano de tratamento na LLA-B pediátrica refractaria e/ou recidivante. A súa aplicación esixe centros preparados para detectar e tratar de forma precoz as complicacións específicas asociadas ao tratamento, como CRS, ICANS e infeccións. A carga tumoral previa e a quimioterapia-ponte intensiva parecen ser factores de mal prognóstico comúns nas series publicadas, o que destaca a gran importancia da derivación temperá dos pacientes candidatos e do control adecuado da enfermidade antes da infusión. Non obstante, precisanse máis ensaios aleatorizados con seguimentos máis prolongados para realizar unha avaliación adecuada da eficacia, da seguridade e do custo desta terapia fronte a outras opcións de rescate, así como para desenvolver protocolos estandarizados de monitorización e manexo das complicacións.
Dirección
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
Ocampo Álvarez, Ana María Cotitoría
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
Ocampo Álvarez, Ana María Cotitoría
Tribunal
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Presidente/a)
Fernández Rodríguez, Mª Isabel (Secretario/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Vogal)
Neuroinflamación e depresión
Autoría
L.L.A.
Grao en Medicina
L.L.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A evidencia científica actual apunta á neuroinflamación como un posible factor na patoxénese da depresión. Esta teoría abre novas liñas de investigación para o tratamento desta enfermidade, especialmente para a depresión resistente a tratamento Obxectivo: Avaliar a eficacia e seguridade da adición de antiinflamatorios ou outros inmunomoduladores como adxuvantes ao tratamento antidepresivo, valorando a mellora dos síntomas afectivos. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica dispoñible en PubMed e na Cochrane Library, seguindo os termos MeSH dos últimos 10 anos e en inglés e español. O tipo de estudo foi limitado. Revisáronse os resumos e, no seu caso, os artigos completos. Resultados: obtivéronse un total de 133 resultados, pero só 10 artigos cumpriron os criterios de inclusión e exclusión desta revisión.
Introdución: A evidencia científica actual apunta á neuroinflamación como un posible factor na patoxénese da depresión. Esta teoría abre novas liñas de investigación para o tratamento desta enfermidade, especialmente para a depresión resistente a tratamento Obxectivo: Avaliar a eficacia e seguridade da adición de antiinflamatorios ou outros inmunomoduladores como adxuvantes ao tratamento antidepresivo, valorando a mellora dos síntomas afectivos. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica dispoñible en PubMed e na Cochrane Library, seguindo os termos MeSH dos últimos 10 anos e en inglés e español. O tipo de estudo foi limitado. Revisáronse os resumos e, no seu caso, os artigos completos. Resultados: obtivéronse un total de 133 resultados, pero só 10 artigos cumpriron os criterios de inclusión e exclusión desta revisión.
Dirección
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Rivera Baltanás, Tania Cotitoría
OLIVARES DIEZ, JOSE MANUEL (Titoría)
Rivera Baltanás, Tania Cotitoría
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
A microbiota intestinal e a enfermidade cerebrovascular
Autoría
E.D.V.
Grao en Medicina
E.D.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución A enfermidade cerebrovascular (ECV) é unha das principais causas de mortalidade e discapacidade no mundo. O concepto do eixe intestino-cerebro xurdiu recentemente como unha forma de comunicación bidireccional, na que participa a microbiota intestinal. Esta relacionouse coa enfermidade cerebrovascular e os seus factores de risco, e pode constituír unha nova estratexia terapéutica. Obxectivos Esta revisión sistemática ten como obxectivo sintetizar a evidencia dispoñible sobre a relación entre a microbiota intestinal e as enfermidades cerebrovasculares, así como avaliar a súa utilidade como posible diana terapéutica. Metodoloxía Realizouse unha revisión sistemática de acordo coa declaración PRISMA. A pregunta de investigación estruturouse seguindo o formato PICoR. A partir diso, iniciouse unha busca na base de datos PubMed, cuxos resultados foron filtrados establecendo uns criterios de selección. Resultados e Discusión Dun total de 788 artigos, 25 foron incluídos. A maioría destas son revisións, que abordan a relación bidireccional entre o ictus e a disbiose intestinal, analizando a relevancia dos compoñentes estruturais e metabolitos microbianos na súa patoxénese e fisiopatoloxía. Así mesmo, avalíanse as propostas terapéuticas xurdidas como consecuencia desta cuestión. Conclusións Existe unha posible asociación entre a microbiota intestinal e os principais factores de risco de ictus, así como coa gravidade da afección e o seu prognóstico. Preséntase a hipótese de que a relación é principalmente a través do sistema inmunitario e da inflamación, sen ignorar a importancia dos metabolitos microbianos e os seus compoñentes. Son necesarios máis estudos clínicos que aborden os seguintes aspectos: mecanismos subxacentes, especies implicadas e efectos en humanos.
Introdución A enfermidade cerebrovascular (ECV) é unha das principais causas de mortalidade e discapacidade no mundo. O concepto do eixe intestino-cerebro xurdiu recentemente como unha forma de comunicación bidireccional, na que participa a microbiota intestinal. Esta relacionouse coa enfermidade cerebrovascular e os seus factores de risco, e pode constituír unha nova estratexia terapéutica. Obxectivos Esta revisión sistemática ten como obxectivo sintetizar a evidencia dispoñible sobre a relación entre a microbiota intestinal e as enfermidades cerebrovasculares, así como avaliar a súa utilidade como posible diana terapéutica. Metodoloxía Realizouse unha revisión sistemática de acordo coa declaración PRISMA. A pregunta de investigación estruturouse seguindo o formato PICoR. A partir diso, iniciouse unha busca na base de datos PubMed, cuxos resultados foron filtrados establecendo uns criterios de selección. Resultados e Discusión Dun total de 788 artigos, 25 foron incluídos. A maioría destas son revisións, que abordan a relación bidireccional entre o ictus e a disbiose intestinal, analizando a relevancia dos compoñentes estruturais e metabolitos microbianos na súa patoxénese e fisiopatoloxía. Así mesmo, avalíanse as propostas terapéuticas xurdidas como consecuencia desta cuestión. Conclusións Existe unha posible asociación entre a microbiota intestinal e os principais factores de risco de ictus, así como coa gravidade da afección e o seu prognóstico. Preséntase a hipótese de que a relación é principalmente a través do sistema inmunitario e da inflamación, sen ignorar a importancia dos metabolitos microbianos e os seus compoñentes. Son necesarios máis estudos clínicos que aborden os seguintes aspectos: mecanismos subxacentes, especies implicadas e efectos en humanos.
Dirección
ARIAS RIVAS, SUSANA (Titoría)
Fernández Fraile, Sandra Cotitoría
ARIAS RIVAS, SUSANA (Titoría)
Fernández Fraile, Sandra Cotitoría
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Eficacia e seguridade da linaclotida no tratamento da Síndrome de Intestino Irritable: unha revisión sistemática da literatura.
Autoría
M.S.V.
Grao en Medicina
M.S.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: A síndrome de intestino irritable (SII) defínese pola presencia de dor abdominal crónica asociada a alteracións do hábito intestinal. Entre as alternativas terapéuticas destaca a linaclotida. O obxectivo desta revisión sistemática foi avaliar a eficacia e seguridade da linaclotida en termos de diminución da dor abdominal, melloría do estrinximento e estudo de eventos adversos. Métodos: Levouse a cabo unha procura exhaustiva de evidencia científica nas bases de datos PubMed e Biblioteca Cochrane. Incluíronse ensaios clínicos aleatorizados (ECA) e observacionais realizados en pacientes maior de 18 diagnosticados de SII con predominio de estrinximento (SII-E) que avaliasen a eficacia e seguridade da linaclotida 0.29 mg durante mínimo 12 semanas. Avaliouse o risco de sesgo dos estudos mediante as ferramentas ROBINS-I e RoB 2.0. Realizouse unha metaanálise para a síntese de resultados dos ECA e unha síntese cualitativa para os estudos observacionais. Resultados: Incluíronse catro ECA (N = 3057) e tres estudos observacionais (N = 435). Demostrouse a superioridade da linaclotida sobre o placebo na redución da dor abdominal (DM: -0.7395; IC 95% (-0.8807, -0.5983); p 0.0001); e a súa eficacia nos obxectivos secundarios. A linaclotida asociouse a un maior número de eventos adversos, cunha maior proporción de pacientes que padeceron diarrea (Risco relativo (RR): 5.97; IC 95% (4.18, 8.53); p 0.0001). Os resultados dos estudos observacionais coinciden en dirección do efecto, pero ofrecen resultados de maior magnitude. A calidade da evidencia, avaliada mediante o sistema GRADE, foi dende moderada a moi baixa. Discusión: A linaclotida é un tratamento eficaz e seguro no control de síntomas de pacientes con SII-E. Son necesarios estudos de diversa índole que comparen a linaclotida con outros tratamentos para o SII-E.
Antecedentes: A síndrome de intestino irritable (SII) defínese pola presencia de dor abdominal crónica asociada a alteracións do hábito intestinal. Entre as alternativas terapéuticas destaca a linaclotida. O obxectivo desta revisión sistemática foi avaliar a eficacia e seguridade da linaclotida en termos de diminución da dor abdominal, melloría do estrinximento e estudo de eventos adversos. Métodos: Levouse a cabo unha procura exhaustiva de evidencia científica nas bases de datos PubMed e Biblioteca Cochrane. Incluíronse ensaios clínicos aleatorizados (ECA) e observacionais realizados en pacientes maior de 18 diagnosticados de SII con predominio de estrinximento (SII-E) que avaliasen a eficacia e seguridade da linaclotida 0.29 mg durante mínimo 12 semanas. Avaliouse o risco de sesgo dos estudos mediante as ferramentas ROBINS-I e RoB 2.0. Realizouse unha metaanálise para a síntese de resultados dos ECA e unha síntese cualitativa para os estudos observacionais. Resultados: Incluíronse catro ECA (N = 3057) e tres estudos observacionais (N = 435). Demostrouse a superioridade da linaclotida sobre o placebo na redución da dor abdominal (DM: -0.7395; IC 95% (-0.8807, -0.5983); p 0.0001); e a súa eficacia nos obxectivos secundarios. A linaclotida asociouse a un maior número de eventos adversos, cunha maior proporción de pacientes que padeceron diarrea (Risco relativo (RR): 5.97; IC 95% (4.18, 8.53); p 0.0001). Os resultados dos estudos observacionais coinciden en dirección do efecto, pero ofrecen resultados de maior magnitude. A calidade da evidencia, avaliada mediante o sistema GRADE, foi dende moderada a moi baixa. Discusión: A linaclotida é un tratamento eficaz e seguro no control de síntomas de pacientes con SII-E. Son necesarios estudos de diversa índole que comparen a linaclotida con outros tratamentos para o SII-E.
Dirección
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
Tribunal
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Martín Martín, Carlos Santiago (Presidente/a)
PEÑA GIL, CARLOS (Secretario/a)
LOPEZ LOPEZ, ANDREA (Vogal)
Análise do impacto da extirpación ampla na calidade de vida dos doentes con Hidradenite Supurativa
Autoría
R.D.C.A.C.
Grao en Medicina
R.D.C.A.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A Hidradenite Supurativa (HS) é una enfermidade autoinflamatoria de carácter crónico, recorrente e incapacitante, debido ao seu gran impacto no benestar físico, social e emocional. O seu tratamento multidisciplinar inclúe terapias médicas e cirúrxicas, sendo a extirpación ampla a que demostrou presentar un menor índice de recidivas. O principal obxectivo deste estudo foi analizar o impacto da cirurxía de extirpación ampla na calidade de vida dos doentes. Material e métodos: Realizouse un estudo observacional unicéntrico e ambispectivo incluíndo pacientes con HS tratados con cirurxía mediante técnica de extirpación ampla no Servizo de Dermatoloxía do Complexo Hospitalario Universitario de Pontevedra entre o 1 de setembro de 2023 e o 31 de outubro de 2024, cun período de seguimento mínimo de 6 meses. Resultados: 15 doentes foron incluídos (80% mulleres) cunha idade media de 36,52 +/- 11,39 anos. Nas escalas de calidade de vida, DLQI, EVA dor, EVA olor, EVA prurito, Gravidade autorreferida de HS e EuroQol, houbo unha tendencia cara a mellora en todos os casos, pero esta non foi estadisticamente significativa. O 6,67% dos doentes presentou recorrencia e o 26,67% complicacións postcirúrxicas. Todos os doentes estiveron satisfeitos trala cirurxía e recomendaríana; o 86,67% repetiríaa e amosouse satisfeito co resultado estético. Conclusións: A cirurxía de extirpación ampla é unha opción eficaz e ben valorada polos doentes con HS, con baixa taxa de recorrencia e complicacións moderadas. Aínda que as escalas de calidade de vida non amosaron melloras estadisticamente significativas, observouse unha tendencia positiva. A pesar das limitacións do estudo, os resultados corroboran a súa utilidade no manexo da enfermidade. Requírense estudos prospectivos con maior mostra e seguimento prolongado para confirmar estes achados.
Introdución: A Hidradenite Supurativa (HS) é una enfermidade autoinflamatoria de carácter crónico, recorrente e incapacitante, debido ao seu gran impacto no benestar físico, social e emocional. O seu tratamento multidisciplinar inclúe terapias médicas e cirúrxicas, sendo a extirpación ampla a que demostrou presentar un menor índice de recidivas. O principal obxectivo deste estudo foi analizar o impacto da cirurxía de extirpación ampla na calidade de vida dos doentes. Material e métodos: Realizouse un estudo observacional unicéntrico e ambispectivo incluíndo pacientes con HS tratados con cirurxía mediante técnica de extirpación ampla no Servizo de Dermatoloxía do Complexo Hospitalario Universitario de Pontevedra entre o 1 de setembro de 2023 e o 31 de outubro de 2024, cun período de seguimento mínimo de 6 meses. Resultados: 15 doentes foron incluídos (80% mulleres) cunha idade media de 36,52 +/- 11,39 anos. Nas escalas de calidade de vida, DLQI, EVA dor, EVA olor, EVA prurito, Gravidade autorreferida de HS e EuroQol, houbo unha tendencia cara a mellora en todos os casos, pero esta non foi estadisticamente significativa. O 6,67% dos doentes presentou recorrencia e o 26,67% complicacións postcirúrxicas. Todos os doentes estiveron satisfeitos trala cirurxía e recomendaríana; o 86,67% repetiríaa e amosouse satisfeito co resultado estético. Conclusións: A cirurxía de extirpación ampla é unha opción eficaz e ben valorada polos doentes con HS, con baixa taxa de recorrencia e complicacións moderadas. Aínda que as escalas de calidade de vida non amosaron melloras estadisticamente significativas, observouse unha tendencia positiva. A pesar das limitacións do estudo, os resultados corroboran a súa utilidade no manexo da enfermidade. Requírense estudos prospectivos con maior mostra e seguimento prolongado para confirmar estes achados.
Dirección
RODRIGUEZ BLANCO, MARIA ISABEL (Titoría)
Abalde Pintos, MaríaTeresa Cotitoría
Oro Ayude, Marcos Cotitoría
RODRIGUEZ BLANCO, MARIA ISABEL (Titoría)
Abalde Pintos, MaríaTeresa Cotitoría
Oro Ayude, Marcos Cotitoría
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
O Hiperparatiroidismo Normocalcémico
Autoría
P.T.L.
Grao en Medicina
P.T.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O hiperparatiroidismo primario normocalcémico (NPHPT) é unha entidade pouco coñecida, definida por niveis elevados de hormona paratiroidea (PTH) con concentracións normais de calcio sérico total e ionizado. Tradicionalmente considerado unha variante benigna do hiperparatiroidismo primario, estudos recentes evidencian a súa posible asociación con complicacións relevantes, aumentando o seu protagonismo na práctica clínica. Xustificación e obxectivos: Este traballo revisa a literatura científica recente sobre o NPHPT, abordando a súa fisiopatoloxía, diagnóstico diferencial, características clínicas e posibles complicacións. Analízanse as opcións de manexo médico e cirúrxico, xunto cos seus resultados clínicos. Como complemento, preséntase un caso local de posible NPHPT, co fin de contextualizar a súa abordaxe na práctica clínica da zona. Material e métodos: Realizouse unha revisión narrativa mediante a procura de artigos científicos en bases como PubMed, priorizando guías e estudos recentes relevantes. Así mesmo, analizáronse estudos epidemiolóxicos, clínicos e terapéuticos; elaborando táboas comparativas para facilitar a comprensión. Resultados: A prevalencia do NPHPT é variable debido a criterios diagnósticos diversos e exclusión incompleta de causas secundarias. A maioría dos pacientes son mulleres postmenopáusicas, posiblemente por rumbo de selección. Obsérvanse complicacións óseas (osteoporose, fracturas), renais (nefrolitíase) e alteracións no metabolismo glicémico, calidade de vida e función cardiovascular. As estratexias terapéuticas non están estandarizadas, e inclúen manexo médico e a posible cirurxía. Con todo, o tratamento cirúrxico non presenta resultados tan favorables como no hiperparatiroidismo hipercalcémico, e asóciase con maior prevalencia de enfermidade multiglandular e risco de hipoparatiroidismo postoperatorio. Conclusión: O NPHPT é un desafío diagnóstico e terapéutico. Require un diagnóstico rigoroso e seguimento individualizado. A evidencia actual é insuficiente para recomendacións firmes, e necesítanse estudos lonxitudinais para clarificar a súa evolución e beneficios do tratamento, especialmente cirúrxico.
Introdución: O hiperparatiroidismo primario normocalcémico (NPHPT) é unha entidade pouco coñecida, definida por niveis elevados de hormona paratiroidea (PTH) con concentracións normais de calcio sérico total e ionizado. Tradicionalmente considerado unha variante benigna do hiperparatiroidismo primario, estudos recentes evidencian a súa posible asociación con complicacións relevantes, aumentando o seu protagonismo na práctica clínica. Xustificación e obxectivos: Este traballo revisa a literatura científica recente sobre o NPHPT, abordando a súa fisiopatoloxía, diagnóstico diferencial, características clínicas e posibles complicacións. Analízanse as opcións de manexo médico e cirúrxico, xunto cos seus resultados clínicos. Como complemento, preséntase un caso local de posible NPHPT, co fin de contextualizar a súa abordaxe na práctica clínica da zona. Material e métodos: Realizouse unha revisión narrativa mediante a procura de artigos científicos en bases como PubMed, priorizando guías e estudos recentes relevantes. Así mesmo, analizáronse estudos epidemiolóxicos, clínicos e terapéuticos; elaborando táboas comparativas para facilitar a comprensión. Resultados: A prevalencia do NPHPT é variable debido a criterios diagnósticos diversos e exclusión incompleta de causas secundarias. A maioría dos pacientes son mulleres postmenopáusicas, posiblemente por rumbo de selección. Obsérvanse complicacións óseas (osteoporose, fracturas), renais (nefrolitíase) e alteracións no metabolismo glicémico, calidade de vida e función cardiovascular. As estratexias terapéuticas non están estandarizadas, e inclúen manexo médico e a posible cirurxía. Con todo, o tratamento cirúrxico non presenta resultados tan favorables como no hiperparatiroidismo hipercalcémico, e asóciase con maior prevalencia de enfermidade multiglandular e risco de hipoparatiroidismo postoperatorio. Conclusión: O NPHPT é un desafío diagnóstico e terapéutico. Require un diagnóstico rigoroso e seguimento individualizado. A evidencia actual é insuficiente para recomendacións firmes, e necesítanse estudos lonxitudinais para clarificar a súa evolución e beneficios do tratamento, especialmente cirúrxico.
Dirección
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Ruano Vieitez, Belén Cotitoría
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Ruano Vieitez, Belén Cotitoría
Tribunal
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
Prevalencia de alteracións electrocardiográficas nunha mostra galega de Atención Primaria
Autoría
A.R.P.
Grao en Medicina
A.R.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As enfermidades cardiovasculares son a causa de morbi-mortalidade máis frecuente no mundo. Debido ao seu grande impacto tanto en na saúde como no sistema sanitario, é necesario o seu coñecemento e diagnose precoz, así como facer unha evaluación periódica dos factores de risco asociados a ela. Unha ferramenta fundamental e moi empregada polos profesionais da saúde é o electrocardiograma. É unha proba sinxela e non invasiva do rexistro da actividade eléctrica do corazón a través de eléctrodos colocados na superficie corporal.
As enfermidades cardiovasculares son a causa de morbi-mortalidade máis frecuente no mundo. Debido ao seu grande impacto tanto en na saúde como no sistema sanitario, é necesario o seu coñecemento e diagnose precoz, así como facer unha evaluación periódica dos factores de risco asociados a ela. Unha ferramenta fundamental e moi empregada polos profesionais da saúde é o electrocardiograma. É unha proba sinxela e non invasiva do rexistro da actividade eléctrica do corazón a través de eléctrodos colocados na superficie corporal.
Dirección
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Titoría)
Costa Lathan, Christian Cotitoría
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Titoría)
Costa Lathan, Christian Cotitoría
Tribunal
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Implicación do HLA na afectación axial da artrite psoriásica: Revisión sistemática e metaanálise
Autoría
M.G.N.
Grao en Medicina
M.G.N.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes e obxectivos: Baixo a premisa de que existe unha gran heteroxeneidade nas formas de presentación da artrite psoriásica plantexouse realizar unha revisión sistemática que determinase a implicación do HLA na afectación axial de dita entidade, avaliando se é posible predecir a súa aparición, así como establecer diferentes patróns de afectación que se poidan observar na práctica clínica habitual. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática dos casos de artrite psoriásica publicados en Pubmed, Embase, Scopus e WOS cunha selección baseada en criterios de inclusión preestablecidos e posterior análise da evidencia recuperada sobre a repercusión do HLA na afectación axial da artrite psoriásica. Para a metaanálise empregouse o modelo de efec- tos aleatorios e avaliouse o risco de nesgo de publicación. Resultados: Finalmente foron incluídos 53 artigos na revisión sistemática e 26 na metaanálise. Atopáronse cohortes de pacientes que apuntan a dous patróns predominantes de afectación axial. Tamén se atopou, neste caso a través da metaanálise, unha relación estatisticamente significativa entre o HLAC08 é a afectación axial da artrite psoriásica cando se comparou coa afectación periférica (OR 3,614 IC95% 1,020-12,806), comportándose como un factor de risco na presentación desta entidade. O mesmo acontece co HLAB27, comparado por unha parte coa afectación periférica (OR 3,620 IC95% 2,402- 5,454) comportándose como un factor de risco, e co resto de espondiloartropatías axiais (OR 0,084 IC95% 0,056-0,125) poñendo de manifesto que a súa influencia é maior neste grupo de pacientes, o cal era esperable en base á literatura existente. Conclusións: En base aos resultados obtidos semella que o HLAC08 podería conside-rarse un factor de risco dentro da afectación axial da artrite psoriásica. Así mesmo, apa- rece recollido na literatura a existencia de dous patróns de afectación na artrite psoriásica axial, un simétrico relacionado co HLAB27, que recorda a outras espondiloartrites axiais; e outro asimétrico, máis característico desta entidade, cunha maior frecuencia de afectación cervical e espondilite illada, que podería estar relacionada co HLAB08.
Antecedentes e obxectivos: Baixo a premisa de que existe unha gran heteroxeneidade nas formas de presentación da artrite psoriásica plantexouse realizar unha revisión sistemática que determinase a implicación do HLA na afectación axial de dita entidade, avaliando se é posible predecir a súa aparición, así como establecer diferentes patróns de afectación que se poidan observar na práctica clínica habitual. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática dos casos de artrite psoriásica publicados en Pubmed, Embase, Scopus e WOS cunha selección baseada en criterios de inclusión preestablecidos e posterior análise da evidencia recuperada sobre a repercusión do HLA na afectación axial da artrite psoriásica. Para a metaanálise empregouse o modelo de efec- tos aleatorios e avaliouse o risco de nesgo de publicación. Resultados: Finalmente foron incluídos 53 artigos na revisión sistemática e 26 na metaanálise. Atopáronse cohortes de pacientes que apuntan a dous patróns predominantes de afectación axial. Tamén se atopou, neste caso a través da metaanálise, unha relación estatisticamente significativa entre o HLAC08 é a afectación axial da artrite psoriásica cando se comparou coa afectación periférica (OR 3,614 IC95% 1,020-12,806), comportándose como un factor de risco na presentación desta entidade. O mesmo acontece co HLAB27, comparado por unha parte coa afectación periférica (OR 3,620 IC95% 2,402- 5,454) comportándose como un factor de risco, e co resto de espondiloartropatías axiais (OR 0,084 IC95% 0,056-0,125) poñendo de manifesto que a súa influencia é maior neste grupo de pacientes, o cal era esperable en base á literatura existente. Conclusións: En base aos resultados obtidos semella que o HLAC08 podería conside-rarse un factor de risco dentro da afectación axial da artrite psoriásica. Así mesmo, apa- rece recollido na literatura a existencia de dous patróns de afectación na artrite psoriásica axial, un simétrico relacionado co HLAB27, que recorda a outras espondiloartrites axiais; e outro asimétrico, máis característico desta entidade, cunha maior frecuencia de afectación cervical e espondilite illada, que podería estar relacionada co HLAB08.
Dirección
PEREZ PAMPIN, EVA MARIA (Titoría)
MANEIRO FERNANDEZ, JOSE RAMON Cotitoría
Dos Santos Sobrín, Raquel Cotitoría
PEREZ PAMPIN, EVA MARIA (Titoría)
MANEIRO FERNANDEZ, JOSE RAMON Cotitoría
Dos Santos Sobrín, Raquel Cotitoría
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
A erupción do volcán Cumbre Vieja na Illa da Palma: estudo sobre o seu impacto no uso dos servizos de saúde, na saúde mental e na qualidade de vida
Autoría
M.E.L.P.
Grao en Medicina
M.E.L.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O volcán Tajogaite (Cumbre Vieja), situado na illa española da Palma, comezou a súa erupción o 19 de setembro de 2021, permanecendo activo durante 85 días e provocando a urxente evacuación da poboación debido ás grandes cantidades de partículas de cinzas e gases tóxicos expulsados. Obxectivos: Coñecer o impacto da erupción volcánica Tajogaite na utilización dos servizos sanitarios durante e despois da erupción na poboación adulta exposta e non exposta, así como analizar o seu impacto na calidade de vida e no uso de medicamentos ansiolíticos. Material e métodos: Investigación cun deseño de cohortes ambispectivo, analítico e observacional de 472 suxeitos, formando tres grupos de exposición: Grupo 1 (moi exposto), Grupo 2 (moderadamente exposto) e Grupo 3 (non exposto). Resultados: Nos grupos de individuos expostos revélase un aumento no uso dos servizos sanitarios trala erupción, en comparación coa frecuencia durante a erupción. O tipo de servizo médico máis consultado foi a Atención Primaria. As mulleres utilizaron con máis frecuencia os servizos de saúde. Os grupos expostos comezaron a consumir ansiolíticos en porcentaxes máis altas que os grupos non expostos. Os motivos máis frecuentes de consulta médica variaban segundo o grupo e o período estudado. A calidade de vida non mostrou diferenzas significativas entre os grupos. Conclusións: Obsérvase un aumento no número de visitas ós servizos de saúde, principalmente na poboación adulta exposta, e un maior uso de ansiolíticos nesta. Destácanse as diferenzas entre os grupos de exposición, así como entre mulleres e homes. Implantar medidas para reforzar os sistemas de saúde pode servir para fomentar un menor impacto dos desastres naturais na saúde física e mental da poboación.
Introdución: O volcán Tajogaite (Cumbre Vieja), situado na illa española da Palma, comezou a súa erupción o 19 de setembro de 2021, permanecendo activo durante 85 días e provocando a urxente evacuación da poboación debido ás grandes cantidades de partículas de cinzas e gases tóxicos expulsados. Obxectivos: Coñecer o impacto da erupción volcánica Tajogaite na utilización dos servizos sanitarios durante e despois da erupción na poboación adulta exposta e non exposta, así como analizar o seu impacto na calidade de vida e no uso de medicamentos ansiolíticos. Material e métodos: Investigación cun deseño de cohortes ambispectivo, analítico e observacional de 472 suxeitos, formando tres grupos de exposición: Grupo 1 (moi exposto), Grupo 2 (moderadamente exposto) e Grupo 3 (non exposto). Resultados: Nos grupos de individuos expostos revélase un aumento no uso dos servizos sanitarios trala erupción, en comparación coa frecuencia durante a erupción. O tipo de servizo médico máis consultado foi a Atención Primaria. As mulleres utilizaron con máis frecuencia os servizos de saúde. Os grupos expostos comezaron a consumir ansiolíticos en porcentaxes máis altas que os grupos non expostos. Os motivos máis frecuentes de consulta médica variaban segundo o grupo e o período estudado. A calidade de vida non mostrou diferenzas significativas entre os grupos. Conclusións: Obsérvase un aumento no número de visitas ós servizos de saúde, principalmente na poboación adulta exposta, e un maior uso de ansiolíticos nesta. Destácanse as diferenzas entre os grupos de exposición, así como entre mulleres e homes. Implantar medidas para reforzar os sistemas de saúde pode servir para fomentar un menor impacto dos desastres naturais na saúde física e mental da poboación.
Dirección
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Titoría)
Candal Pedreira, Cristina Cotitoría
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Titoría)
Candal Pedreira, Cristina Cotitoría
Tribunal
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ZALVIDE TORRENTE, JUAN BAUTISTA (Presidente/a)
Anibarro García, Luís (Secretario/a)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Deterioro cognitivo en pacientes con insuficiencia cardíaca e o seu impacto no prognóstico.
Autoría
B.G.D.
Grao en Medicina
B.G.D.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Obxectivo: determinar o impacto no prognóstico do deterioro cognitivo (DC) nos pacientes con insuficiencia cardíaca (IC). Métodos: Busca sistemática nas bases de datos MEDLINE e Scopus. Seleccionáronse estudos que analizasen o impacto do DC na mortalidade e nos reingresos hospitalarios (por IC e por todas as causas). Resultados: Finalmente incluíronse 18 estudos, sobre un total de 39 708 pacientes. Discusión: A pesar da heteroxeneidade dos estudos incluídos, a presenza de factores confusores non controlados e a falta de consenso nos métodos de diagnóstico do DC na IC, obsérvase unha tendencia común na asociación entre o DC e un aumento do risco de reingreso e de mortalidade (por IC e por todas as causas). Conclusión: O DC, máis alá dun síndrome de elevada prevalencia nos pacientes con IC, proponse como un dos determinantes no prognóstico dos pacientes. Recoñecelo de forma precoz e identificar ós pacientes en risco de desenvolvelo debería incluírse entre as prioridades dos equipos asistenciais.
Obxectivo: determinar o impacto no prognóstico do deterioro cognitivo (DC) nos pacientes con insuficiencia cardíaca (IC). Métodos: Busca sistemática nas bases de datos MEDLINE e Scopus. Seleccionáronse estudos que analizasen o impacto do DC na mortalidade e nos reingresos hospitalarios (por IC e por todas as causas). Resultados: Finalmente incluíronse 18 estudos, sobre un total de 39 708 pacientes. Discusión: A pesar da heteroxeneidade dos estudos incluídos, a presenza de factores confusores non controlados e a falta de consenso nos métodos de diagnóstico do DC na IC, obsérvase unha tendencia común na asociación entre o DC e un aumento do risco de reingreso e de mortalidade (por IC e por todas as causas). Conclusión: O DC, máis alá dun síndrome de elevada prevalencia nos pacientes con IC, proponse como un dos determinantes no prognóstico dos pacientes. Recoñecelo de forma precoz e identificar ós pacientes en risco de desenvolvelo debería incluírse entre as prioridades dos equipos asistenciais.
Dirección
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Titoría)
Cerqueiro González, José Manuel Cotitoría
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Titoría)
Cerqueiro González, José Manuel Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
Efectividade do nirsevimab na loita contra o Virus Respiratorio Sincitial na poboación pediátrica: Revisión sistemática e análise de diferentes estratexias vacunais.
Autoría
A.R.V.
Grao en Medicina
A.R.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O virus respiratorio sincitial (VRS) é un virus ARN cunha gran relevancia no ámbito da clínica médica e hospitalaria, sendo a principal causa de ingreso hospitalario a nivel mundial en pacientes menores de dous anos, debido ás súas complicacións como a bronquiolite e a infección do tracto respiratorio inferior. O desenvolvemento e a implementación dun novo anticorpo monoclonal de maneira preventiva, o nirsevimab, aporta esperanza na diminución das taxas de hospitalización e das complicacións asociadas á infección por VRS. Este anticorpo monoclonal IgG1 ten afinidade pola proteína de prefusión do VRS e únese a ela, neutralizando o virus e inhibindo a fusión célula a célula. As recomendacións xerais aconsellan o seu uso en todos os recén nacidos e lactantes menores de 6 meses durante a tempada de VRS, así como en pacientes menores de dous anos con patoloxía de risco. A profilaxe instaurouse por primeira vez no calendario vacinal de 2023 en varias comunidades autónomas e en diferentes países do mundo, sendo Galicia pioneira na campaña. O obxectivo desta revisión sistemática é estudar o impacto do nirsevimab e comparar as distintas medidas adoptadas polas diferentes comunidades e países en relación cas recomendacións dos organismos internacionais, así como analizar o impacto que tivo a nivel de número de hospitalizacións e gravidade dos episodios.
O virus respiratorio sincitial (VRS) é un virus ARN cunha gran relevancia no ámbito da clínica médica e hospitalaria, sendo a principal causa de ingreso hospitalario a nivel mundial en pacientes menores de dous anos, debido ás súas complicacións como a bronquiolite e a infección do tracto respiratorio inferior. O desenvolvemento e a implementación dun novo anticorpo monoclonal de maneira preventiva, o nirsevimab, aporta esperanza na diminución das taxas de hospitalización e das complicacións asociadas á infección por VRS. Este anticorpo monoclonal IgG1 ten afinidade pola proteína de prefusión do VRS e únese a ela, neutralizando o virus e inhibindo a fusión célula a célula. As recomendacións xerais aconsellan o seu uso en todos os recén nacidos e lactantes menores de 6 meses durante a tempada de VRS, así como en pacientes menores de dous anos con patoloxía de risco. A profilaxe instaurouse por primeira vez no calendario vacinal de 2023 en varias comunidades autónomas e en diferentes países do mundo, sendo Galicia pioneira na campaña. O obxectivo desta revisión sistemática é estudar o impacto do nirsevimab e comparar as distintas medidas adoptadas polas diferentes comunidades e países en relación cas recomendacións dos organismos internacionais, así como analizar o impacto que tivo a nivel de número de hospitalizacións e gravidade dos episodios.
Dirección
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN Cotitoría
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN Cotitoría
Tribunal
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Presidente/a)
GOLPE GOMEZ, ANTONIO LUIS (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Avaliación da dor neonatal: revisión sistemática sobre o uso de dúas ferramentas obxectivas: NIPE e SCR
Autoría
J.G.L.D.P.
Grao en Medicina
J.G.L.D.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Contexto: A dor, segundo a Asociación Internacional para o Estudo da Dor (IASP), é unha experiencia sensitiva e emocional desagradable asociada a un dano dos tecidos; real ou potencial. Nos neonatos, a súa avaliación representa un reto, xa que non poden verbalizala e a súa manifestación é complexa. Está demostrado que unha valoración e manexo axeitados da dor nesta poboación inflúen positivamente no seu neurodesenvolvemento. Obxectivos: Analizar a eficacia de dúas ferramentas obxectivas baseadas na avaliación do sistema nervioso autónomo: o NIPE (Newborn Infant Parasympathetic Evaluation) e a SCR (Skin Conductance Response). Así mesmo, estúdanse factores extrínsecos que inflúen na expresión e detección da dor e do confort. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática de estudos publicados entre 2010 e 2025 na base de datos PubMed, seguindo a metodoloxía PRISMA. Tras aplicar os criterios de inclusión e exclusión, identificáronse 33 publicacións. Resultados: Os resultados da revisión sistemática amosan o papel relevante de dúas ferramentas obxectivas na avaliación da dor neonatal: o índice NIPE (Newborn Infant Parasympathetic Evaluation) e a SCR (Skin Conductance Response). Ambas foron validadas e posicionáronse como métodos complementarios ás escalas condutuais clásicas, permitindo unha monitorización máis precisa do disconfort e da dor nos neonatos. A SCR demostrou unha alta sensibilidade para identificar estímulos dolorosos agudos, mostrando incrementos inmediatos nos picos de condutancia cutánea. O NIPE, pola súa banda, asociouse á detección da dor prolongada ou do disconfort, sendo especialmente útil en contextos de sedación ou baixo nivel de consciencia, e capaz de reflectir estados de confort mediante a análise da variabilidade da frecuencia cardíaca. Debido a que ambas ferramentas exploran distintas ramas do sistema nervioso autónomo (simpático e parasimpático), o seu uso conxunto proporciona unha avaliación máis integral e continua da dor neonatal, facilitando decisións clínicas individualizadas e oportunas. Conclusións: Aínda que existe evidencia clara sobre a utilidade destas ferramentas na avaliación da dor neonatal, necesítanse máis estudos que inclúan neonatos de todas as idades xestacionais e analicen os factores que modulan a súa expresión, co fin de desenvolver protocolos integrais de diagnóstico, tratamento e seguimento.
Contexto: A dor, segundo a Asociación Internacional para o Estudo da Dor (IASP), é unha experiencia sensitiva e emocional desagradable asociada a un dano dos tecidos; real ou potencial. Nos neonatos, a súa avaliación representa un reto, xa que non poden verbalizala e a súa manifestación é complexa. Está demostrado que unha valoración e manexo axeitados da dor nesta poboación inflúen positivamente no seu neurodesenvolvemento. Obxectivos: Analizar a eficacia de dúas ferramentas obxectivas baseadas na avaliación do sistema nervioso autónomo: o NIPE (Newborn Infant Parasympathetic Evaluation) e a SCR (Skin Conductance Response). Así mesmo, estúdanse factores extrínsecos que inflúen na expresión e detección da dor e do confort. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática de estudos publicados entre 2010 e 2025 na base de datos PubMed, seguindo a metodoloxía PRISMA. Tras aplicar os criterios de inclusión e exclusión, identificáronse 33 publicacións. Resultados: Os resultados da revisión sistemática amosan o papel relevante de dúas ferramentas obxectivas na avaliación da dor neonatal: o índice NIPE (Newborn Infant Parasympathetic Evaluation) e a SCR (Skin Conductance Response). Ambas foron validadas e posicionáronse como métodos complementarios ás escalas condutuais clásicas, permitindo unha monitorización máis precisa do disconfort e da dor nos neonatos. A SCR demostrou unha alta sensibilidade para identificar estímulos dolorosos agudos, mostrando incrementos inmediatos nos picos de condutancia cutánea. O NIPE, pola súa banda, asociouse á detección da dor prolongada ou do disconfort, sendo especialmente útil en contextos de sedación ou baixo nivel de consciencia, e capaz de reflectir estados de confort mediante a análise da variabilidade da frecuencia cardíaca. Debido a que ambas ferramentas exploran distintas ramas do sistema nervioso autónomo (simpático e parasimpático), o seu uso conxunto proporciona unha avaliación máis integral e continua da dor neonatal, facilitando decisións clínicas individualizadas e oportunas. Conclusións: Aínda que existe evidencia clara sobre a utilidade destas ferramentas na avaliación da dor neonatal, necesítanse máis estudos que inclúan neonatos de todas as idades xestacionais e analicen os factores que modulan a súa expresión, co fin de desenvolver protocolos integrais de diagnóstico, tratamento e seguimento.
Dirección
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Titoría)
Sevivas , Catarina Cotitoría
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Titoría)
Sevivas , Catarina Cotitoría
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Cirurxía directa frente a quimioterapia neoadyuvante previa a cirurxía no tratamento do cancro de páncreas resecable. Unha revisión sistemática da literatura
Autoría
P.I.P.
Grao en Medicina
P.I.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
INTRODUCIÓN: O cancro de páncreas é a neoplasia maligna coa tasa de mortalidade máis elevada do país. A probabilidade de optar a un tratamento curativo é inferior ao 20% e a recidiva tumoral acontece nun 80% dos casos antes de que transcorran dous anos tras a resección cirúrxica. O tumor máis frecuente é o adenocarcinoma da cabeza do páncreas. O primeiro síntoma e o máis característico é a dor abdominal localizada no epigastrio que se irradia á zona lumbar. Outros síntomas que aparecen con frecuencia son a perda de peso, anorexia, náuseas, coluria e hipocolia. A técnica de elección para a diagnose de cancro de páncreas é a tomografía computarizada (TC) xunto ca ultrasonografía endoscópica (USE). Estos tumores clasifícanse principalmente en tres grupos: potencialmente resecables, borderline e irresecables. Actualmente, a resección cirúrxica é o único tratamento curativo dispoñible para estos pacientes, reservando a quimioterapia para os estadíos máis avanzados. OBXECTIVOS: Elaborar unha revisión sistemática da literatura publicada ata o momento actual evaluando a resposta ao tratamento con quimioterapia neoadxuvante en comparativa á cirurxía directa no cancro de páncreas resecable. MÉTODOS: Realizouse unha búsqueda avanzada en dúas bases de datos -PubMed e Web of Science-, da evidencia actual comparativa entre o tratamento con cirurxía directa e con quimioterapia neoadxuvante no caso concreto dos tumores de páncreas resecables. Tras rematar a búsqueda, procedeuse ao proceso de exclusión dos artigos que non se adaptaban aos nosos criterios. Levouse a cabo unha evaluación da calidade dos estudos mediante as escalas Newcastle-Ottawa e Jadad. Tamén se realizou unha análise do risco de sesgo destos coas escalas ROBINS-I e RoB-2. RESULTADOS: Seleccionáronse 11 artículos como a base do análise desta revisión sistemática. Cinco dos mesmos son ensaios clínicos, mentras que os seis restantes son estudos observacionais. Seis dos artigos conclúen que o tratamento con quimioterapia neoadxuvante aumenta a supervivencia global dos pacientes cunha diagnose de cancro de páncreas en estadío resecable, demostrando diferenzas de ata dez meses co grupo tratado con cirurxía directa. Ademais, a totalidade dos estudos demostran unha importante melloría se falamos de resección completa (R0) e do número de adenopatía afectadas tras a finalización do tratamento. Porén, debido á escasa evidencia aportada por estos estudos, é complicado demostrar se existen diferenzas significativas en tempo libre de enfermidade ou en termos de toxicidade e efectos adversos. CONCLUSIÓN: A quimioterapia neoadxuvante parece demostrar unha melloría tanto na supervivencia dos pacientes como na respuesta histolóxica tumoral, cunha maior tasa de resección completa grazas a este tratamento. Non obstante, pola calidade deficiente da evidencia e das limitacións asociadas á realización desta revisión sistemática, conclúese a necesidade de novos estudos para demostrar e consensuar ditos resultados.
INTRODUCIÓN: O cancro de páncreas é a neoplasia maligna coa tasa de mortalidade máis elevada do país. A probabilidade de optar a un tratamento curativo é inferior ao 20% e a recidiva tumoral acontece nun 80% dos casos antes de que transcorran dous anos tras a resección cirúrxica. O tumor máis frecuente é o adenocarcinoma da cabeza do páncreas. O primeiro síntoma e o máis característico é a dor abdominal localizada no epigastrio que se irradia á zona lumbar. Outros síntomas que aparecen con frecuencia son a perda de peso, anorexia, náuseas, coluria e hipocolia. A técnica de elección para a diagnose de cancro de páncreas é a tomografía computarizada (TC) xunto ca ultrasonografía endoscópica (USE). Estos tumores clasifícanse principalmente en tres grupos: potencialmente resecables, borderline e irresecables. Actualmente, a resección cirúrxica é o único tratamento curativo dispoñible para estos pacientes, reservando a quimioterapia para os estadíos máis avanzados. OBXECTIVOS: Elaborar unha revisión sistemática da literatura publicada ata o momento actual evaluando a resposta ao tratamento con quimioterapia neoadxuvante en comparativa á cirurxía directa no cancro de páncreas resecable. MÉTODOS: Realizouse unha búsqueda avanzada en dúas bases de datos -PubMed e Web of Science-, da evidencia actual comparativa entre o tratamento con cirurxía directa e con quimioterapia neoadxuvante no caso concreto dos tumores de páncreas resecables. Tras rematar a búsqueda, procedeuse ao proceso de exclusión dos artigos que non se adaptaban aos nosos criterios. Levouse a cabo unha evaluación da calidade dos estudos mediante as escalas Newcastle-Ottawa e Jadad. Tamén se realizou unha análise do risco de sesgo destos coas escalas ROBINS-I e RoB-2. RESULTADOS: Seleccionáronse 11 artículos como a base do análise desta revisión sistemática. Cinco dos mesmos son ensaios clínicos, mentras que os seis restantes son estudos observacionais. Seis dos artigos conclúen que o tratamento con quimioterapia neoadxuvante aumenta a supervivencia global dos pacientes cunha diagnose de cancro de páncreas en estadío resecable, demostrando diferenzas de ata dez meses co grupo tratado con cirurxía directa. Ademais, a totalidade dos estudos demostran unha importante melloría se falamos de resección completa (R0) e do número de adenopatía afectadas tras a finalización do tratamento. Porén, debido á escasa evidencia aportada por estos estudos, é complicado demostrar se existen diferenzas significativas en tempo libre de enfermidade ou en termos de toxicidade e efectos adversos. CONCLUSIÓN: A quimioterapia neoadxuvante parece demostrar unha melloría tanto na supervivencia dos pacientes como na respuesta histolóxica tumoral, cunha maior tasa de resección completa grazas a este tratamento. Non obstante, pola calidade deficiente da evidencia e das limitacións asociadas á realización desta revisión sistemática, conclúese a necesidade de novos estudos para demostrar e consensuar ditos resultados.
Dirección
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
DOMINGUEZ MUÑOZ, JUAN ENRIQUE (Titoría)
Tribunal
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
SEOANE PRADO, RAFAEL (Presidente/a)
VIDAL MILLARES, MARIA (Secretario/a)
FIDALGO PEREZ, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Trabeculoplastia láser selectiva no tratamento do glaucoma de ángulo aberto
Autoría
C.S.A.
Grao en Medicina
C.S.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O glaucoma é unha neuropatía óptica que é a principal causa de cegueira irreversible en todo o mundo. A trabeculoplastia selectiva con láser (SLT) é unha opción de tratamento para o glaucoma de ángulo aberto (GAA) que axuda a reducir a presión intraocular (PIO) mellorando a drenaxe do humor acuoso (HA). Actúa selectivamente sobre as células pigmentadas da malla trabecular (TM) sen danar os tecidos circundantes. É unha alternativa eficaz ao tratamento farmacolóxico, aínda que o seu efecto pode ir diminuíndo co paso do tempo, polo que nalgúns casos é necesario repetir o procedemento ou combinalo con outros tratamentos.
O glaucoma é unha neuropatía óptica que é a principal causa de cegueira irreversible en todo o mundo. A trabeculoplastia selectiva con láser (SLT) é unha opción de tratamento para o glaucoma de ángulo aberto (GAA) que axuda a reducir a presión intraocular (PIO) mellorando a drenaxe do humor acuoso (HA). Actúa selectivamente sobre as células pigmentadas da malla trabecular (TM) sen danar os tecidos circundantes. É unha alternativa eficaz ao tratamento farmacolóxico, aínda que o seu efecto pode ir diminuíndo co paso do tempo, polo que nalgúns casos é necesario repetir o procedemento ou combinalo con outros tratamentos.
Dirección
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Titoría)
Prado Rodríguez, María Cotitoría
RODRIGUEZ ARES, MARIA TERESA (Titoría)
Prado Rodríguez, María Cotitoría
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
Revisión bibliográfica do tratamento da enfermidade de Paget da vulva
Autoría
P.L.A.
Grao en Medicina
P.L.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A enfermidade de Paget da vulva é unha lesión intraepitelial non escamosa relacionada coas estruturas apocrinas da epiderme subxacente. É unha afección que afecta principalmente a pacientes de entre 60 e 70 anos e que ten unha taxa de recidiva moi elevada. A cirurxía é actualmente o tratamento estándar, pero é unha terapia agresiva e moitas veces non se cura, polo que son necesarias as reintervencións. Por todas estas razóns, este traballo revisa a literatura existente sobre as posibles alternativas terapéuticas futuras. Material e métodos: A busca de artigos realizouse a través das bases de datos de PubMed e da Cochrane Library, engadindo máis publicacións a través da busca de citas e de aquelas achegadas polos titores, sempre cumprindo os criterios de selección. Resultados: Tras a busca, o número de artigos a avaliar foi de 9, que incluían a análise de tratamentos como a crema de Imiquimod tópica (cunha taxa de resposta completa do 58,8%), a cirurxía (cunha taxa de supervivencia a 5 anos entre o 50% e o 100% dos casos), a radioterapia (cunha taxa de supervivencia a 5 anos de 53,4%) e outras terapias como a quimioterapia, a inmunoterapia e a terapia fotodinámica sen datos de interese. Conclusións: Aínda que a cirurxía segue sendo o tratamento máis eficaz hoxe en día, é importante investigarmos novas terapias que poidan ser útiles para reducir a taxa de recorrencia e a comorbilidade asociada ás técnicas cirúrxicas.
Introdución: A enfermidade de Paget da vulva é unha lesión intraepitelial non escamosa relacionada coas estruturas apocrinas da epiderme subxacente. É unha afección que afecta principalmente a pacientes de entre 60 e 70 anos e que ten unha taxa de recidiva moi elevada. A cirurxía é actualmente o tratamento estándar, pero é unha terapia agresiva e moitas veces non se cura, polo que son necesarias as reintervencións. Por todas estas razóns, este traballo revisa a literatura existente sobre as posibles alternativas terapéuticas futuras. Material e métodos: A busca de artigos realizouse a través das bases de datos de PubMed e da Cochrane Library, engadindo máis publicacións a través da busca de citas e de aquelas achegadas polos titores, sempre cumprindo os criterios de selección. Resultados: Tras a busca, o número de artigos a avaliar foi de 9, que incluían a análise de tratamentos como a crema de Imiquimod tópica (cunha taxa de resposta completa do 58,8%), a cirurxía (cunha taxa de supervivencia a 5 anos entre o 50% e o 100% dos casos), a radioterapia (cunha taxa de supervivencia a 5 anos de 53,4%) e outras terapias como a quimioterapia, a inmunoterapia e a terapia fotodinámica sen datos de interese. Conclusións: Aínda que a cirurxía segue sendo o tratamento máis eficaz hoxe en día, é importante investigarmos novas terapias que poidan ser útiles para reducir a taxa de recorrencia e a comorbilidade asociada ás técnicas cirúrxicas.
Dirección
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Palacios Ozores, Patricia Cotitoría
LEON MATEOS, LUIS ANGEL (Titoría)
Palacios Ozores, Patricia Cotitoría
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
Eficacia do Tacrolimus no Tratamento da Nefrite Lúpica: Revisión Sistémica e Metaanálise
Autoría
L.M.R.
Grao en Medicina
L.M.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A nefritis lúpica (NL) é unha complicación grave do lupus eritematoso sistémico que deteriora a función renal e aumenta a morbilidade. Aínda que os tratamentos convencionais (ciclofosfamida e micofenolato de mofetilo) demostraron ser eficaces, presentan limitacións en canto á tolerancia e resposta. O tacrolimus, un inhibidor da calcineurina, podería ser unha alternativa terapéutica, con todo, os datos dispoñibeis son insuficientes e heteroxéneos. Obxectivos: Avaliar a eficacia e seguridade do tacrolimus en adultos con NL. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática e un metaanálisis utilizando as seguintes bases de datos: PubMed, Embase, Cochrane Library, Web of Science. Incluíronse só ensaios clínicos que valoraron taxas de remisión, parámetros renais e inmunolóxicos, índices de actividade lúpica e efectos adversos. O metaanálisis levouse a cabo utilizando un modelo de efectos aleatorios (DerSimonian Laird). As prevalencias de resposta clínica agrupáronse como proporcións e as variables continuas (creatinina, proteinuria, UPCR) expresáronse como diferenzas de medias estandarizadas (SMD). A heteroxeneidade mediuse con I2 e o rumbo de publicación, con funnel plot e test de Egger. Resultados: Incluíronse oito estudos cun total de 596 pacientes. O 90% dos tratados con tacrolimus (TAC) alcanzaron unha resposta clínica favorable (IC95%: 85-95%) sen heteroxeneidade significativa. Observouse unha redución estatisticamente significativa da proteinuria (SMD: -2.163; IC95%: -4.247 a -0.080; p = 0.042) e do cociente proteínas/creatinina urinaria (SMD: -1.096; IC95%: -1.373 a -0.818; p menor que 0.001). A creatinina sérica non mostrou cambios significativos. En canto ao perfil de seguridade, o tacrolimus mostrou menor incidencia de leucopenia ca ciclofosfamida, con efectos adversos leves (tremor e hiperglucemia). Conclusións: O tacrolimus é eficaz e seguro para o tratamento da NL, con todo, requírense máis estudos, con maior mostra, maior diversidade poboacional e períodos de seguimento máis longos.
Introdución: A nefritis lúpica (NL) é unha complicación grave do lupus eritematoso sistémico que deteriora a función renal e aumenta a morbilidade. Aínda que os tratamentos convencionais (ciclofosfamida e micofenolato de mofetilo) demostraron ser eficaces, presentan limitacións en canto á tolerancia e resposta. O tacrolimus, un inhibidor da calcineurina, podería ser unha alternativa terapéutica, con todo, os datos dispoñibeis son insuficientes e heteroxéneos. Obxectivos: Avaliar a eficacia e seguridade do tacrolimus en adultos con NL. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática e un metaanálisis utilizando as seguintes bases de datos: PubMed, Embase, Cochrane Library, Web of Science. Incluíronse só ensaios clínicos que valoraron taxas de remisión, parámetros renais e inmunolóxicos, índices de actividade lúpica e efectos adversos. O metaanálisis levouse a cabo utilizando un modelo de efectos aleatorios (DerSimonian Laird). As prevalencias de resposta clínica agrupáronse como proporcións e as variables continuas (creatinina, proteinuria, UPCR) expresáronse como diferenzas de medias estandarizadas (SMD). A heteroxeneidade mediuse con I2 e o rumbo de publicación, con funnel plot e test de Egger. Resultados: Incluíronse oito estudos cun total de 596 pacientes. O 90% dos tratados con tacrolimus (TAC) alcanzaron unha resposta clínica favorable (IC95%: 85-95%) sen heteroxeneidade significativa. Observouse unha redución estatisticamente significativa da proteinuria (SMD: -2.163; IC95%: -4.247 a -0.080; p = 0.042) e do cociente proteínas/creatinina urinaria (SMD: -1.096; IC95%: -1.373 a -0.818; p menor que 0.001). A creatinina sérica non mostrou cambios significativos. En canto ao perfil de seguridade, o tacrolimus mostrou menor incidencia de leucopenia ca ciclofosfamida, con efectos adversos leves (tremor e hiperglucemia). Conclusións: O tacrolimus é eficaz e seguro para o tratamento da NL, con todo, requírense máis estudos, con maior mostra, maior diversidade poboacional e períodos de seguimento máis longos.
Dirección
PEREZ PAMPIN, EVA MARIA (Titoría)
Dos Santos Sobrín, Raquel Cotitoría
PEREZ PAMPIN, EVA MARIA (Titoría)
Dos Santos Sobrín, Raquel Cotitoría
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Estudo comparativo entre aripiprazol e paliperidona inxectables: influencia dos niveis de fármaco e farmacoxenética en efectos secundarios e clínica
Autoría
N.C.F.
Grao en Medicina
N.C.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución. O aripiprazol e a paliperidona inxectables de longa duración, son dous antipsicóticos atípicos empregados principalmente para o tratamento de trastornos mentais graves. Ámbolos dous fármacos metabolízanse no fígado mediante citocromo P450, concretamente a través de CYP2D6 e CYP3A4, a marcada variabilidade alélica destas encimas fai que varíen os niveis de concentración do fármaco no paciente e, con iso, tamén a clínica. O estudo dos polimorfismos xenéticos que afectan a estes citocromos, contribúe a obter unha medicina máis personalizada; isto, xunto cun mecanismo de administración inxectable, axuda a mellorar a adherencia ao tratamento, reducir as recaídas e facilitar o seguimento terapéutico nos pacientes con dificultades para manter a toma oral diaria. Obxectivo. Estudar e comparar a resposta ao tratamento antipsicótico con paliperidona e aripiprazol nos efectos secundarios e clínica con relación á farmacoxenética e ás concentracións plasmáticas do fármaco. Material e métodos. Estudo de tipo prospectivo de 84 pacientes ambulatorios a tratamento con aripiprazol e paliperidona inxectables de longa duración da Área Sanitaria de Santiago de Compostela e Barbanza. Resultados. A maioría dos pacientes a tratamento con estes fármacos presentan efectos secundarios, especialmente os metabolizadores lentos para CYP3A4, máis susceptibles a manter concentracións elevadas de fármaco e, con iso, maior cantidade de efectos adversos; pola contra, neste estudo non se mostrou unha relación clara entre o fenotipo CYP2D6 cunha maior cantidade de efectos secundarios. Tanto o aripiprazol como a paliperidona relaciónanse con factores de risco para o síndrome metabólico como a ganancia de peso e o incremento mantido da glicosa con cifras máis elevadas de hemoglobina glicosilada. Ámbolos dous fármacos son eficaces, especialmente para o control de síntomas positivos e non tanto para os negativos. Ainda que existen notables diferenzas nas puntuacións do cuestionario Q-LES-Q, onde se avalía a calidade de vida dos pacientes, saíndo peor valorada a paliperidona que o aripiprazol, o cal se considera un fármaco ben tolerado a pesar dos efectos secundarios que poida conlevar. Conclusións. Aripiprazol e paliperidona mostraron ser fármacos seguros, aínda que é importante ter en conta a influencia que poida ter o fenotipo metabolizador na resposta. As alteracións no CYP3A4 asócianse a unha variabilidade de resposta maior que no CYP2D6. O aripiprazol xera efectos secundarios, pero é efectivo e tolérase ben, ademais recibe unha boa puntuación na satisfacción co fármaco por parte dos pacientes. Pola contra, a paliperidona, a pesar da súa efectividade está peor puntuada. Polo tanto, é indispensable profundizar no estudo da farmacoxenética en relación coa concentración destes fármacos para así promover unha medicina máis personalizada.
Introdución. O aripiprazol e a paliperidona inxectables de longa duración, son dous antipsicóticos atípicos empregados principalmente para o tratamento de trastornos mentais graves. Ámbolos dous fármacos metabolízanse no fígado mediante citocromo P450, concretamente a través de CYP2D6 e CYP3A4, a marcada variabilidade alélica destas encimas fai que varíen os niveis de concentración do fármaco no paciente e, con iso, tamén a clínica. O estudo dos polimorfismos xenéticos que afectan a estes citocromos, contribúe a obter unha medicina máis personalizada; isto, xunto cun mecanismo de administración inxectable, axuda a mellorar a adherencia ao tratamento, reducir as recaídas e facilitar o seguimento terapéutico nos pacientes con dificultades para manter a toma oral diaria. Obxectivo. Estudar e comparar a resposta ao tratamento antipsicótico con paliperidona e aripiprazol nos efectos secundarios e clínica con relación á farmacoxenética e ás concentracións plasmáticas do fármaco. Material e métodos. Estudo de tipo prospectivo de 84 pacientes ambulatorios a tratamento con aripiprazol e paliperidona inxectables de longa duración da Área Sanitaria de Santiago de Compostela e Barbanza. Resultados. A maioría dos pacientes a tratamento con estes fármacos presentan efectos secundarios, especialmente os metabolizadores lentos para CYP3A4, máis susceptibles a manter concentracións elevadas de fármaco e, con iso, maior cantidade de efectos adversos; pola contra, neste estudo non se mostrou unha relación clara entre o fenotipo CYP2D6 cunha maior cantidade de efectos secundarios. Tanto o aripiprazol como a paliperidona relaciónanse con factores de risco para o síndrome metabólico como a ganancia de peso e o incremento mantido da glicosa con cifras máis elevadas de hemoglobina glicosilada. Ámbolos dous fármacos son eficaces, especialmente para o control de síntomas positivos e non tanto para os negativos. Ainda que existen notables diferenzas nas puntuacións do cuestionario Q-LES-Q, onde se avalía a calidade de vida dos pacientes, saíndo peor valorada a paliperidona que o aripiprazol, o cal se considera un fármaco ben tolerado a pesar dos efectos secundarios que poida conlevar. Conclusións. Aripiprazol e paliperidona mostraron ser fármacos seguros, aínda que é importante ter en conta a influencia que poida ter o fenotipo metabolizador na resposta. As alteracións no CYP3A4 asócianse a unha variabilidade de resposta maior que no CYP2D6. O aripiprazol xera efectos secundarios, pero é efectivo e tolérase ben, ademais recibe unha boa puntuación na satisfacción co fármaco por parte dos pacientes. Pola contra, a paliperidona, a pesar da súa efectividade está peor puntuada. Polo tanto, é indispensable profundizar no estudo da farmacoxenética en relación coa concentración destes fármacos para así promover unha medicina máis personalizada.
Dirección
VIDAL MILLARES, MARIA (Titoría)
Mondelo García, Cristina Cotitoría
VIDAL MILLARES, MARIA (Titoría)
Mondelo García, Cristina Cotitoría
Tribunal
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
FREIRE-GARABAL NUÑEZ, MANUEL (Presidente/a)
Barge Caballero, Eduardo (Secretario/a)
SANTOS PEREZ, SOFIA MARIA SOLEDAD (Vogal)
ALIF en Decúbito Lateral: Revisión Bibliográfica e Presentación dunha Serie de Casos
Autoría
L.P.P.
Grao en Medicina
L.P.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A cirurxía de fusión intersomática lumbar anterior (ALIF) é unha técnica de fusión espinal utilizada para tratar diversas patoloxías da columna lumbar, como a dexeneración discal e a dor lumbar crónica. Tradicionalmente, a abordaxe anterior require que o paciente estea en posición supina, o que permite o acceso directo á columna lumbar a través do abdome. Con todo, nos últimos anos, a posición en decúbito lateral emerxeu como unha alternativa prometedora en certos casos, brindando potenciais beneficios en termos de redución de complicacións, menor tempo cirúrxico e evitar a reposición do paciente durante a cirurxía. Este traballo ten como obxectivo analizar as vantaxes e inconvenientes do uso da técnica ALIF en decúbito lateral, avaliando o seu impacto na estabilidade da columna, a recuperación do paciente e a redución de riscos intraoperatorios. A través dunha revisión da literatura e a presentación dunha serie de casos, espérase mostrar datos relevantes que permitan valorar esta alternativa nova dunha abordaxe clásica e a posibilidade de combinala con outras técnicas.
A cirurxía de fusión intersomática lumbar anterior (ALIF) é unha técnica de fusión espinal utilizada para tratar diversas patoloxías da columna lumbar, como a dexeneración discal e a dor lumbar crónica. Tradicionalmente, a abordaxe anterior require que o paciente estea en posición supina, o que permite o acceso directo á columna lumbar a través do abdome. Con todo, nos últimos anos, a posición en decúbito lateral emerxeu como unha alternativa prometedora en certos casos, brindando potenciais beneficios en termos de redución de complicacións, menor tempo cirúrxico e evitar a reposición do paciente durante a cirurxía. Este traballo ten como obxectivo analizar as vantaxes e inconvenientes do uso da técnica ALIF en decúbito lateral, avaliando o seu impacto na estabilidade da columna, a recuperación do paciente e a redución de riscos intraoperatorios. A través dunha revisión da literatura e a presentación dunha serie de casos, espérase mostrar datos relevantes que permitan valorar esta alternativa nova dunha abordaxe clásica e a posibilidade de combinala con outras técnicas.
Dirección
GARCIA GARCIA, MANUEL (Titoría)
Castro Castro, Julián Cotitoría
GARCIA GARCIA, MANUEL (Titoría)
Castro Castro, Julián Cotitoría
Tribunal
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Utilidade dun score multianalítico basado en citoquinas para a optimización do tratamento antibiótico na Pediatría: unha revisión sistemática
Autoría
A.I.G.A.
Grao en Medicina
A.I.G.A.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As enfermidades infecciosas son unha das causas máis importantes de morbilidade e mortalidade na poboación pediátrica. O diagnóstico diferencial entre infeccións bacterianas e víricas constitúe un verdadeiro desafío clínico. O MeMed BV score é unha proba diagnóstica baseada nos niveis en sangue de determinados biomarcadores. Utiliza unha combinación de tres proteínas que se atopan en diferentes concentracións segundo o tipo de infección: TRAIL (ligando indutor da apoptose relacionado co TNF), IP-10 (proteína inducida por interferón gamma 10) e CRP (proteína C reactiva). Esta nova ferramenta contribúe a diferenciar os pacientes que se beneficiarían do uso de antibióticos, evitando o seu uso inadecuado, coa conseguinte aparición de efectos adversos e a selección de resistencias aos antimicrobianos.
As enfermidades infecciosas son unha das causas máis importantes de morbilidade e mortalidade na poboación pediátrica. O diagnóstico diferencial entre infeccións bacterianas e víricas constitúe un verdadeiro desafío clínico. O MeMed BV score é unha proba diagnóstica baseada nos niveis en sangue de determinados biomarcadores. Utiliza unha combinación de tres proteínas que se atopan en diferentes concentracións segundo o tipo de infección: TRAIL (ligando indutor da apoptose relacionado co TNF), IP-10 (proteína inducida por interferón gamma 10) e CRP (proteína C reactiva). Esta nova ferramenta contribúe a diferenciar os pacientes que se beneficiarían do uso de antibióticos, evitando o seu uso inadecuado, coa conseguinte aparición de efectos adversos e a selección de resistencias aos antimicrobianos.
Dirección
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
González Durán, María Luisa Cotitoría
Concheiro Guisán, Ana (Titoría)
González Durán, María Luisa Cotitoría
Tribunal
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
RUANO RAVIÑA, ALBERTO (Presidente/a)
Gándara Cortés, Marina (Secretario/a)
VILLAR CHEDA, MARIA BEGOÑA (Vogal)
Profilaxis farmacolóxica do sangrado gastrointestinal en pacientes portadores dun DAVE. Revisión sistemática da bibliografía a propósito dun caso
Autoría
J.F.S.
Grao en Medicina
J.F.S.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A prevalencia da insuficiencia cardíaca foi en aumento nos últimos anos. Pode chegar a ser moi limitante, polo que mellorar a calidade de vida destes pacientes converteuse nun dos obxectivos principais. Unha das opcións terapéuticas para o tratamento da insuficiencia cardíaca avanzada (ou terminal) son os dispositivos de asistencia ventricular esquerda (DAVE) que, coma calquera outra terapia, non está libre de efectos adversos ou complicacións; unha delas e o sangrado gastrointestinal (SGI), o cal pode chegar a poñer en risco a vida do paciente. Obxectivo: O caso clínico planteounos a pregunta de investigación deste traballo, coa que buscamos revisar e sintetizar a evidencia de terapias farmacolóxicas empregadas para a prevención primaria e secundaria do sangrado gastrointestinal en pacientes portadores de DAVE. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura nas bases de datos PubMed e Cochrane, incluíndo estudos en inglés e español, publicados entre os anos 2000 e 2024. Excluíronse principalmente revisións e metaanálisis, entre outros. Na búsqueda preliminar atopáronse un total de 236 artigos, dos cales 17 foron os finalmente incluidos para a revisión sistemática. Resultados: O octreótido, o tamoxifeno, os IBPs, os IECA/ARA-II, os omega 3, a talidomida, o bevacizumab, o danazol e a digoxina representan opcións terapéuticas con potencial para previr o SGI, especialmente no contexto de lesións vasculares tipo MAV/anxiodisplasia. Conclusións: Aínda que as terapias farmacolóxicas descritas anteriormente amosan certo éxito, a evidencia é limitada e pouco homoxénea. Comprender mellor a fisiopatoloxía é fundamental para avanzar cara a terapias máis eficaces e personalizadas, sustentadas en estudos prospectivos ben deseñados.
A prevalencia da insuficiencia cardíaca foi en aumento nos últimos anos. Pode chegar a ser moi limitante, polo que mellorar a calidade de vida destes pacientes converteuse nun dos obxectivos principais. Unha das opcións terapéuticas para o tratamento da insuficiencia cardíaca avanzada (ou terminal) son os dispositivos de asistencia ventricular esquerda (DAVE) que, coma calquera outra terapia, non está libre de efectos adversos ou complicacións; unha delas e o sangrado gastrointestinal (SGI), o cal pode chegar a poñer en risco a vida do paciente. Obxectivo: O caso clínico planteounos a pregunta de investigación deste traballo, coa que buscamos revisar e sintetizar a evidencia de terapias farmacolóxicas empregadas para a prevención primaria e secundaria do sangrado gastrointestinal en pacientes portadores de DAVE. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura nas bases de datos PubMed e Cochrane, incluíndo estudos en inglés e español, publicados entre os anos 2000 e 2024. Excluíronse principalmente revisións e metaanálisis, entre outros. Na búsqueda preliminar atopáronse un total de 236 artigos, dos cales 17 foron os finalmente incluidos para a revisión sistemática. Resultados: O octreótido, o tamoxifeno, os IBPs, os IECA/ARA-II, os omega 3, a talidomida, o bevacizumab, o danazol e a digoxina representan opcións terapéuticas con potencial para previr o SGI, especialmente no contexto de lesións vasculares tipo MAV/anxiodisplasia. Conclusións: Aínda que as terapias farmacolóxicas descritas anteriormente amosan certo éxito, a evidencia é limitada e pouco homoxénea. Comprender mellor a fisiopatoloxía é fundamental para avanzar cara a terapias máis eficaces e personalizadas, sustentadas en estudos prospectivos ben deseñados.
Dirección
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
López Canoa, José Nicolás Cotitoría
Barge Caballero, Eduardo (Titoría)
López Canoa, José Nicolás Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
Relevancia clínica e pronóstica da invasión vascular extramural na clasificación TNM do cancro de recto: revisión sistemática.
Autoría
J.M.G.L.
Grao en Medicina
J.M.G.L.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución O cancro de recto representa o 35% dos cancros colorrectais, un dos tumores máis comúns en todo o mundo. A invasión vascular extramural (IVEM) é unha característica anatomo-radiolóxica presente no cancro de recto asociada a un mal pronóstico, que non sempre se valora sistemáticamente na estadificación, a pesar da súa relevancia clínica. Obxectivo e xustificación O obxectivo principal desta revisión é avaliar a evidencia recente sobre o valor pronóstico da IVEM no cancro de recto e propoñer a súa inclusión na clasificación TNM. Metodoloxía Realizouse unha revisión sistemática seguindo as directrices PRISMA, baseada na pregunta PICO. Incluíronse os ensaios clínicos aleatorios publicados entre 2020 e 2024 en inglés ou español. Analizáronse 55 artigos, dos que finalmente se incluíron un total de 7. Os estudos avaliáronse mediante a Escala de Newcastle-Ottawa (NOS). Resultados e discusión A incidencia de IVEM foi do 40,4%. Asociouse significativamente cunha menor supervivencia libre de enfermidade (hazard ratio de ata 2,55) e unha menor supervivencia global. Tamén se asociou cunha maior taxa de recorrencia locorrexional, menor resposta completa, maior frecuencia de marxes de resección positivas e peor resposta histopatolóxica ao tratamento. Un dos estudos demostrou unha correlación entre a IVEM e mutacións en TP53. A IVEM demostrou ser un factor de risco independente na maioría dos estudos incluídos. Conclusión A IVEM ten un claro valor pronóstico no cancro de recto, polo que se recomenda a súa avaliación sistemática na resonancia magnética de estadiaxe. A súa inclusión na clasificación TNM podería mellorar a elección do tratamento e o prognóstico do paciente.
Introdución O cancro de recto representa o 35% dos cancros colorrectais, un dos tumores máis comúns en todo o mundo. A invasión vascular extramural (IVEM) é unha característica anatomo-radiolóxica presente no cancro de recto asociada a un mal pronóstico, que non sempre se valora sistemáticamente na estadificación, a pesar da súa relevancia clínica. Obxectivo e xustificación O obxectivo principal desta revisión é avaliar a evidencia recente sobre o valor pronóstico da IVEM no cancro de recto e propoñer a súa inclusión na clasificación TNM. Metodoloxía Realizouse unha revisión sistemática seguindo as directrices PRISMA, baseada na pregunta PICO. Incluíronse os ensaios clínicos aleatorios publicados entre 2020 e 2024 en inglés ou español. Analizáronse 55 artigos, dos que finalmente se incluíron un total de 7. Os estudos avaliáronse mediante a Escala de Newcastle-Ottawa (NOS). Resultados e discusión A incidencia de IVEM foi do 40,4%. Asociouse significativamente cunha menor supervivencia libre de enfermidade (hazard ratio de ata 2,55) e unha menor supervivencia global. Tamén se asociou cunha maior taxa de recorrencia locorrexional, menor resposta completa, maior frecuencia de marxes de resección positivas e peor resposta histopatolóxica ao tratamento. Un dos estudos demostrou unha correlación entre a IVEM e mutacións en TP53. A IVEM demostrou ser un factor de risco independente na maioría dos estudos incluídos. Conclusión A IVEM ten un claro valor pronóstico no cancro de recto, polo que se recomenda a súa avaliación sistemática na resonancia magnética de estadiaxe. A súa inclusión na clasificación TNM podería mellorar a elección do tratamento e o prognóstico do paciente.
Dirección
López de los Reyes, Ramón Andrés (Titoría)
Suárez Pazos, Natalia Cotitoría
López de los Reyes, Ramón Andrés (Titoría)
Suárez Pazos, Natalia Cotitoría
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
Revisión bibliográfica do tratamento do Tremor Esencial con ultrasóns de alta intensidade (HIFU) e a súa comparación cos resultados do Hospital Clínico de Santiago de Compostela.
Autoría
E.M.P.
Grao en Medicina
E.M.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción: O tremor esencial é un dos trastornos do movemento máis frecuentemente diagnosticados. O seu diagnóstico baséase na clínica e no exame neurolóxico. Malia que o tratamento de primeira liña é o farmacolóxico, este só é eficaz en aproximadamente a metade dos pacientes. A aplicación de ultrasóns de alta intensidade guiados por resonancia magnética focalizados sobre o Núcleo Ventral Intermedio (Vim) do tálamo eríxese, actualmente, como o tratamento cirúrxico de elección nos pacientes refractarios ao tratamento farmacolóxico. Obxectivo: O obxectivo principal desta revisión bibliográfica é analizar a evidencia actual sobre a existencia de diferenzas significativas no tratamento do tremor esencial mediante HIFU sobre distintas dianas no núcleo Vim, así como comparar os resultados obtidos cos publicados polo Complexo Hospitalario de Santiago de Compostela (CHUS). Materiais e métodos: A busca bibliográfica realizouse nas bases de datos de PubMed, Elsevier e SciElo. Resultados: Obtivéronse un total de once artículos para realizar a revisión bibliográfica. Comparáronse os resultados do conxunto de estudos que empregaron o software Brainlab para a análise de imaxes co conxunto de artículos que non o empregaron. Conclusións: A utilización do software Brainlab para a localización da diana podería estar asociada a unha maior precisión e, consecuentemente, a unha maior eficacia terapéutica, optimizando os resultados das sonicacións sobre o núcleo ventral intermedio do tálamo. O número total de complicacións reportadas ao final do seguimento foi menor nos estudos que empregaron o software Brainlab, se ben o tipo de complicación máis frecuente foi o mesmo en cada grupo.
Introducción: O tremor esencial é un dos trastornos do movemento máis frecuentemente diagnosticados. O seu diagnóstico baséase na clínica e no exame neurolóxico. Malia que o tratamento de primeira liña é o farmacolóxico, este só é eficaz en aproximadamente a metade dos pacientes. A aplicación de ultrasóns de alta intensidade guiados por resonancia magnética focalizados sobre o Núcleo Ventral Intermedio (Vim) do tálamo eríxese, actualmente, como o tratamento cirúrxico de elección nos pacientes refractarios ao tratamento farmacolóxico. Obxectivo: O obxectivo principal desta revisión bibliográfica é analizar a evidencia actual sobre a existencia de diferenzas significativas no tratamento do tremor esencial mediante HIFU sobre distintas dianas no núcleo Vim, así como comparar os resultados obtidos cos publicados polo Complexo Hospitalario de Santiago de Compostela (CHUS). Materiais e métodos: A busca bibliográfica realizouse nas bases de datos de PubMed, Elsevier e SciElo. Resultados: Obtivéronse un total de once artículos para realizar a revisión bibliográfica. Comparáronse os resultados do conxunto de estudos que empregaron o software Brainlab para a análise de imaxes co conxunto de artículos que non o empregaron. Conclusións: A utilización do software Brainlab para a localización da diana podería estar asociada a unha maior precisión e, consecuentemente, a unha maior eficacia terapéutica, optimizando os resultados das sonicacións sobre o núcleo ventral intermedio do tálamo. O número total de complicacións reportadas ao final do seguimento foi menor nos estudos que empregaron o software Brainlab, se ben o tipo de complicación máis frecuente foi o mesmo en cada grupo.
Dirección
Aran Echabe, Eduardo (Titoría)
Aran Echabe, Eduardo (Titoría)
Tribunal
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
AGUILAR BLANCO, MARIA FE (Presidente/a)
BALEATO GONZALEZ, SANDRA (Secretario/a)
SOPEÑA PEREZ-ARGÜELLES, BERNARDO (Vogal)
Desintoxicación ambulatoria do alcohol
Autoría
P.S.P.
Grao en Medicina
P.S.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O consumo de alcol supón un grave problema de saúde pública, xa que se asocia a diversas patoloxías. Nos pacientes con un trastorno por consumo de alcol (TCA), a diminución ou abandono do consumo pode desencadear un síndrome de abstinencia que pode ser grave e mesmo mortal. Por este motivo, para controlar os síntomas e previr complicacións graves, lévase a cabo un proceso de desintoxicación que pode realizarse a nivel hospitalario ou ambulatorio. Nesta revisión, búscase actualizar a evidencia científica existente sobre a eficacia e a seguridade da desintoxicación ambulatoria do alcol dende o ano 2005 ata a actualidade. Para iso, realizouse unha búsqueda exhaustiva nas bases de datos PubMed, Cochrane e WOS, obténdose un total de 11 documentos tras un proceso de selección. Neses artículos recolleuse información sobre fármacos e métodos terapéuticos. Como novidade, proponse o uso de Levetiracetam e Pregabalina e, incluso, combinacións con Tiaprida. Ademais, suxírese a introdución da modalidade de Tratamento de Observación Directa. Aínda que non todos os artigos inclúen pacientes con sintomatoloxía grave, existen indicios que suxiren que a desintoxicación ambulatoria é unha opción segura para estes pacientes. Así mesmo, determínase cales son as escalas axeitadas para medir a gravidade dos síntomas (CIWA-Ar e SAWS), así como os factores de risco para padecer cadros de abstinencia graves e os criterios de hospitalización dos pacientes. Por último, proponse un algoritmo terapéutico para a desintoxicación ambulatoria do alcol.
O consumo de alcol supón un grave problema de saúde pública, xa que se asocia a diversas patoloxías. Nos pacientes con un trastorno por consumo de alcol (TCA), a diminución ou abandono do consumo pode desencadear un síndrome de abstinencia que pode ser grave e mesmo mortal. Por este motivo, para controlar os síntomas e previr complicacións graves, lévase a cabo un proceso de desintoxicación que pode realizarse a nivel hospitalario ou ambulatorio. Nesta revisión, búscase actualizar a evidencia científica existente sobre a eficacia e a seguridade da desintoxicación ambulatoria do alcol dende o ano 2005 ata a actualidade. Para iso, realizouse unha búsqueda exhaustiva nas bases de datos PubMed, Cochrane e WOS, obténdose un total de 11 documentos tras un proceso de selección. Neses artículos recolleuse información sobre fármacos e métodos terapéuticos. Como novidade, proponse o uso de Levetiracetam e Pregabalina e, incluso, combinacións con Tiaprida. Ademais, suxírese a introdución da modalidade de Tratamento de Observación Directa. Aínda que non todos os artigos inclúen pacientes con sintomatoloxía grave, existen indicios que suxiren que a desintoxicación ambulatoria é unha opción segura para estes pacientes. Así mesmo, determínase cales son as escalas axeitadas para medir a gravidade dos síntomas (CIWA-Ar e SAWS), así como os factores de risco para padecer cadros de abstinencia graves e os criterios de hospitalización dos pacientes. Por último, proponse un algoritmo terapéutico para a desintoxicación ambulatoria do alcol.
Dirección
Mosquera Nogueira, Jacinto José (Titoría)
Mosquera Nogueira, Jacinto José (Titoría)
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
Resultados da anastomose ileocólica intracorpórea na hemicolectomía dereita oncolóxica minimamente invasiva tras a implementación dun programa de cirurxía robótica colorrectal no Complexo Universitario de Pontevedra
Autoría
P.F.G.
Grao en Medicina
P.F.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A anastomose ileocólica intracorpórea tras a hemicolectomía dereita laparoscópica ten como principais vantaxes evitar a tracción do mesenterio e a mobilización do colon transverso e permitir a localización da ferida de extracción da peza operatoria na zona suprapúbica, evitando as dificultades que expoñen os pacientes obesos coa técnica extracorpórea. Con todo, a técnica intracorpórea require realizar suturas mecánicas e manuais intracorpóreas, engadindo certa complexidade técnica ao procedemento. A cirurxía asistida por robot incrementa a precisión da cirurxía laparoscópica polo maior rango de movementos que permite, a visión tridimensional e os instrumentos articulados. Ademais, algúns estudos atoparon menor taxa de conversión a laparotomía, unha diminución do íleo prolongado, e menor estancia hospitalaria. O obxectivo do estudo é analizar os resultados e a morbimortalidad da técnica cirúrxica de anastomosis ileocólica intracorpórea na hemicolectomía dereita minimamente invasiva por cancro tras a implantación dun programa de cirurxía robótica colorrectal no Complexo Hospitalario Universitario de Pontevedra (CHUP) en outubro de 2021. Realizouse un estudo observacional retrospectivo de pacientes consecutivos aos que se practicou unha hemicolectomía dereita con anastomosis ileocólica intracorpórea mediante cirurxía robótica ou laparoscópica desde outubro 2021 e incluídos de forma prospectiva nunha base de datos lexitimada. Incluíronse 122 pacientes, 59 (48,36%) sometidos a cirurxía laparoscópica e 63 (51,64%) robótica. A cirurxía robótica asociouse a maior frecuencia de linfadenectomía D3 (19,05% vs 3,40%; p=0,011), uso de test de perfusión con ICG (98,4% vs 67,8%; p0,001) e unha duración cirúrxica máis prolongada (250 56 min vs 207 52 min; p0,001). Observáronse diferenzas na distribución do estadio tumoral: todos os casos metastásicos (estadio IV) tratáronse mediante laparoscopia, mentres que o grupo robótico presentou maior proporción de estadios III (38,10% vs 20,30%; p=0,042). Ao longo do período de estudo, evidenciouse unha mellora nos tempos cirúrxicos e unha redución de complicacións no grupo robótico, non atopándose diferenzas significativas na taxa global destas. A anastomose ileocólica intracorpórea na hemicolectomía dereita oncolóxica é unha técnica segura e eficaz, tanto mediante abordaxe laparoscópica como robótica. A cirurxía robótica ofreceu vantaxes técnicas e asociouse cunha maior proporción de linfadenectomías D3 e estadios loco-rexionais máis avanzados, sen implicar maiores taxas de complicacións unha vez implantada a cirurxía robótica. Os beneficios clínicos fixéronse máis evidentes a medida que se superou a curva de aprendizaxe.
A anastomose ileocólica intracorpórea tras a hemicolectomía dereita laparoscópica ten como principais vantaxes evitar a tracción do mesenterio e a mobilización do colon transverso e permitir a localización da ferida de extracción da peza operatoria na zona suprapúbica, evitando as dificultades que expoñen os pacientes obesos coa técnica extracorpórea. Con todo, a técnica intracorpórea require realizar suturas mecánicas e manuais intracorpóreas, engadindo certa complexidade técnica ao procedemento. A cirurxía asistida por robot incrementa a precisión da cirurxía laparoscópica polo maior rango de movementos que permite, a visión tridimensional e os instrumentos articulados. Ademais, algúns estudos atoparon menor taxa de conversión a laparotomía, unha diminución do íleo prolongado, e menor estancia hospitalaria. O obxectivo do estudo é analizar os resultados e a morbimortalidad da técnica cirúrxica de anastomosis ileocólica intracorpórea na hemicolectomía dereita minimamente invasiva por cancro tras a implantación dun programa de cirurxía robótica colorrectal no Complexo Hospitalario Universitario de Pontevedra (CHUP) en outubro de 2021. Realizouse un estudo observacional retrospectivo de pacientes consecutivos aos que se practicou unha hemicolectomía dereita con anastomosis ileocólica intracorpórea mediante cirurxía robótica ou laparoscópica desde outubro 2021 e incluídos de forma prospectiva nunha base de datos lexitimada. Incluíronse 122 pacientes, 59 (48,36%) sometidos a cirurxía laparoscópica e 63 (51,64%) robótica. A cirurxía robótica asociouse a maior frecuencia de linfadenectomía D3 (19,05% vs 3,40%; p=0,011), uso de test de perfusión con ICG (98,4% vs 67,8%; p0,001) e unha duración cirúrxica máis prolongada (250 56 min vs 207 52 min; p0,001). Observáronse diferenzas na distribución do estadio tumoral: todos os casos metastásicos (estadio IV) tratáronse mediante laparoscopia, mentres que o grupo robótico presentou maior proporción de estadios III (38,10% vs 20,30%; p=0,042). Ao longo do período de estudo, evidenciouse unha mellora nos tempos cirúrxicos e unha redución de complicacións no grupo robótico, non atopándose diferenzas significativas na taxa global destas. A anastomose ileocólica intracorpórea na hemicolectomía dereita oncolóxica é unha técnica segura e eficaz, tanto mediante abordaxe laparoscópica como robótica. A cirurxía robótica ofreceu vantaxes técnicas e asociouse cunha maior proporción de linfadenectomías D3 e estadios loco-rexionais máis avanzados, sen implicar maiores taxas de complicacións unha vez implantada a cirurxía robótica. Os beneficios clínicos fixéronse máis evidentes a medida que se superou a curva de aprendizaxe.
Dirección
Parajó Calvo, Alberto Eduardo (Titoría)
Parajó Calvo, Alberto Eduardo (Titoría)
Tribunal
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
Impacto do exercicio intenso durante o embarazo nos resultados neonatais e perinatais: Unha revisión sistemática
Autoría
A.L.C.
Grao en Medicina
A.L.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O obxectivo deste traballo é valorar o impacto do exercicio intenso durante o embarazo nos resultados neonatais e perinatais, comparando os estudos publicados en artigos dos últimos anos. Sabemos que o exercicio físico durante o embarazo foi amplamente recomendado para mellorar tanto a saúde materna como a fetal, pero neste estudo quérese avaliar os efectos específicos do exercicio de alta intensidade ou alto impacto, facendo especial fincapé en deportistas de alto rendemento. Tratarase de identificar como o exercicio intenso pode influír en parámetros como o curso do embarazo, o peso ao nacer, o risco de parto prematuro ou de aborto espontáneo; así como o risco de complicacións que poden xurdir durante o embarazo ou no traballo de parto e as enfermidades neonatais. Os resultados serán comparados cos efectos dun adestramento de menor intensidade, moderado e continuado, seguindo as recomendacións e guías máis actuais.
O obxectivo deste traballo é valorar o impacto do exercicio intenso durante o embarazo nos resultados neonatais e perinatais, comparando os estudos publicados en artigos dos últimos anos. Sabemos que o exercicio físico durante o embarazo foi amplamente recomendado para mellorar tanto a saúde materna como a fetal, pero neste estudo quérese avaliar os efectos específicos do exercicio de alta intensidade ou alto impacto, facendo especial fincapé en deportistas de alto rendemento. Tratarase de identificar como o exercicio intenso pode influír en parámetros como o curso do embarazo, o peso ao nacer, o risco de parto prematuro ou de aborto espontáneo; así como o risco de complicacións que poden xurdir durante o embarazo ou no traballo de parto e as enfermidades neonatais. Os resultados serán comparados cos efectos dun adestramento de menor intensidade, moderado e continuado, seguindo as recomendacións e guías máis actuais.
Dirección
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Fraga Blanco, Paula Cotitoría
ARIAS BALTAR, MARIA EFIGENIA (Titoría)
Fraga Blanco, Paula Cotitoría
Tribunal
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Presidente/a)
ABRALDES LOPEZ-VEIGA, MAXIMINO JOSE (Secretario/a)
GUDE SAMPEDRO, FRANCISCO (Vogal)
Tratamento do Síndrome de Dravet
Autoría
C.D.S.C.
Grao en Medicina
C.D.S.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A síndrome de Dravet (SD) é unha encefalopatía epiléptica do desenvolvemento de orixe xenética. Aproximadamente o 80 % dos pacientes diagnosticados son portadores dalgún tipo de alteración (deleción ou mutación) no xene SCN1A. Caracterízase por unha epilepsia de difícil control que se asocia frecuentemente con discapacidade intelectual, problemas motores e de comportamento e un alto risco de morte súbita. O tratamento da SD constitúe un desafío terapéutico, xa que os fármacos anticonvulsivos (FAE) convencionais son ineficaces na maioría dos pacientes. Nos últimos anos, vimos avances significativos nas terapias dirixidas a esta enfermidade. Obxectivos: O obxectivo desta revisión é analizar a eficacia dos fármacos anticonvulsivos convencionais e outras terapias en pacientes con SD. Identificar aqueles tratamentos que permiten un mellor control das crises epilépticas e as comorbilidades da SD. Metodoloxía: A busca de literatura científica realizouse empregando bases de datos como Medline (PubMed) e Cochrane. Resultados: Obtivéronse quince artigos para a revisión sistemática. Todos os artigos amosan resultados positivos co tratamento con fármacos anticonvulsivos convencionais. Conclusións: Os fármacos anticonvulsivos convencionais son os máis empregados e os máis eficaces no tratamento da síndrome de Dravet, o que permite unha redución das crises epilépticas, así como unha mellora nos trastornos comórbidos asociados. Aínda que as novas terapias demostraron a súa eficacia en varios estudos, necesítase máis investigación para validar os resultados a longo prazo.
Introdución: A síndrome de Dravet (SD) é unha encefalopatía epiléptica do desenvolvemento de orixe xenética. Aproximadamente o 80 % dos pacientes diagnosticados son portadores dalgún tipo de alteración (deleción ou mutación) no xene SCN1A. Caracterízase por unha epilepsia de difícil control que se asocia frecuentemente con discapacidade intelectual, problemas motores e de comportamento e un alto risco de morte súbita. O tratamento da SD constitúe un desafío terapéutico, xa que os fármacos anticonvulsivos (FAE) convencionais son ineficaces na maioría dos pacientes. Nos últimos anos, vimos avances significativos nas terapias dirixidas a esta enfermidade. Obxectivos: O obxectivo desta revisión é analizar a eficacia dos fármacos anticonvulsivos convencionais e outras terapias en pacientes con SD. Identificar aqueles tratamentos que permiten un mellor control das crises epilépticas e as comorbilidades da SD. Metodoloxía: A busca de literatura científica realizouse empregando bases de datos como Medline (PubMed) e Cochrane. Resultados: Obtivéronse quince artigos para a revisión sistemática. Todos os artigos amosan resultados positivos co tratamento con fármacos anticonvulsivos convencionais. Conclusións: Os fármacos anticonvulsivos convencionais son os máis empregados e os máis eficaces no tratamento da síndrome de Dravet, o que permite unha redución das crises epilépticas, así como unha mellora nos trastornos comórbidos asociados. Aínda que as novas terapias demostraron a súa eficacia en varios estudos, necesítase máis investigación para validar os resultados a longo prazo.
Dirección
GOMEZ LADO, MARIA DEL CARMEN (Titoría)
GOMEZ LADO, MARIA DEL CARMEN (Titoría)
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Estudo para determinar a capacidade de análise e a percepción estética dos estudiantes de odontoloxía da USC
Autoría
J.R.A.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
J.R.A.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Introducción: Definimos estética dental como a rama da odontoloxía que se encarga do estudo e tratamento para conseguir unha harmonía facial. Dentro dos múltiples factores que compoñen a estética destaca a cor dental e a súa gran relevancia dentro do éxito final de calquera tratamento. É imprescindible mostrar boas capacidades determinando a cor mediante métodos visuais na práctica clínica, xa que o criterio visual do profesional inflúe directamente nos resultados ao ter unha gran relevancia dentro da percepción dun sorriso. Con todo, numerosos estudos mostraron o gran compoñente subxectivo da cor que, está modificado por diversos factores persoais. Por tanto, a súa identificación debe de ser adestrada e estudada para mellorar os resultados na clínica. Obxectivos: O obxectivo deste estudo de investigación é medir a capacidade e criterio do alumnado de odontoloxía da Universidade de Santiago de Compostela para avaliar a cor dental, así como a súa propia percepción da estética bucodental. Material e métodos: Levouse a cabo un estudo transversal deseñado para avaliar a capacidade dos estudantes de diferenciar alteracións cromáticas na cor dental e outros factores asociados a estética. O número final de participantes foi de 97, utilizamos como base de datos o paquete de SPSS, utilizáronse probas Chi Cadrado de independencia, incluíndo a análise e a descrición básica da mostra así como modelos bivariantes e multivariantes. Conclusión: Os estudantes con máis formación académica teñen maior capacidade para detectar cambios cromáticos. Ademais, xunto as baixas porcentaxes de acerto mostran a necesidade de mellorar as técnicas de formación. Aínda que non apareceron diferenzas significativas de autopercepción en función de variables como o xénero, se se demostrou que o uso de tratamentos estéticos como branqueamentos está relacionado a unha menor satisfacción do participante coa propia estética dental.
Introducción: Definimos estética dental como a rama da odontoloxía que se encarga do estudo e tratamento para conseguir unha harmonía facial. Dentro dos múltiples factores que compoñen a estética destaca a cor dental e a súa gran relevancia dentro do éxito final de calquera tratamento. É imprescindible mostrar boas capacidades determinando a cor mediante métodos visuais na práctica clínica, xa que o criterio visual do profesional inflúe directamente nos resultados ao ter unha gran relevancia dentro da percepción dun sorriso. Con todo, numerosos estudos mostraron o gran compoñente subxectivo da cor que, está modificado por diversos factores persoais. Por tanto, a súa identificación debe de ser adestrada e estudada para mellorar os resultados na clínica. Obxectivos: O obxectivo deste estudo de investigación é medir a capacidade e criterio do alumnado de odontoloxía da Universidade de Santiago de Compostela para avaliar a cor dental, así como a súa propia percepción da estética bucodental. Material e métodos: Levouse a cabo un estudo transversal deseñado para avaliar a capacidade dos estudantes de diferenciar alteracións cromáticas na cor dental e outros factores asociados a estética. O número final de participantes foi de 97, utilizamos como base de datos o paquete de SPSS, utilizáronse probas Chi Cadrado de independencia, incluíndo a análise e a descrición básica da mostra así como modelos bivariantes e multivariantes. Conclusión: Os estudantes con máis formación académica teñen maior capacidade para detectar cambios cromáticos. Ademais, xunto as baixas porcentaxes de acerto mostran a necesidade de mellorar as técnicas de formación. Aínda que non apareceron diferenzas significativas de autopercepción en función de variables como o xénero, se se demostrou que o uso de tratamentos estéticos como branqueamentos está relacionado a unha menor satisfacción do participante coa propia estética dental.
Dirección
Rivas Mundiña, Berta (Titoría)
Souto Míguez, Alfonso Cotitoría
Rivas Mundiña, Berta (Titoría)
Souto Míguez, Alfonso Cotitoría
Tribunal
TOMAS CARMONA, INMACULADA (Presidente/a)
SEOANE ROMERO, JUAN MANUEL (Secretario/a)
RILO POUSA, BENITO (Vogal)
TOMAS CARMONA, INMACULADA (Presidente/a)
SEOANE ROMERO, JUAN MANUEL (Secretario/a)
RILO POUSA, BENITO (Vogal)
Aplicación do protocolo PROMOSALUD (Sociedade Española de Periodoncia) para a detección precoz de hipertensión arterial e diabetes na clínica odontolóxica da Universidade de Santiago de Compostela
Autoría
R.P.G.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
R.P.G.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
INTRODUCIÓN: A Sociedade Española de Periodoncia (SEPA) estableceu un protocolo para a detección precoz da hipertensión arterial (HTA) e a diabetes nas clínicas dentales (PROMOSALUD) baseado no rexistro regulado da presión arterial e na aplicación do Test Findrisk aos pacientes que acuden ao consultorio. A pretensión deste proxecto sanitario preventivo é o cribado da poboación que asiste aos consultorios dentales analizando o uso de comportamentos saudables, a medición de parámetros antropométricos e da presión arterial, con obxecto de avaliar o risco de patoloxía cardiovascular. OBXECTIVO: Aplicar o protocolo PROMOSALUD aos pacientes que asisten á clínica universitaria da USC e a análise comparativa dos datos obtidos na mostra. METODOLOXÍA: Realizouse un estudo observacional e descritivo transversal coa participación voluntaria e consentida de 64 persoas. Realizáronse tres rexistros de presión arterial seguindo as directrices da iniciativa PROMOSALUD. Tamén se realizou o test Findrisk para calcular o risco de desenvolver diabetes nos próximos 10 anos, e recolléronse variables que son moi relevantes para o desenvolvemento de eventos cardiometabólicos, como hábitos de tabaquismo, consumo de alcohol, niveis de estrés diario, enfermidades sistémicas e medicación. RESULTADOS: O 28,1% da mostra mostrou un risco alto ou moi alto de padecer diabetes na proba Findrisk. O 20,3% dos pacientes presentaron niveis elevados de presión arterial. Observouse unha correlación estatística significativa entre os niveis de PA e a idade, a proba de Findrisk, o perímetro abdominal e o índice de masa corporal; de acordo cos datos doutros estudos. CONCLUSIÓN: O protocolo PROMOSALUD é un recurso útil para avaliar o risco de diabetes e enfermidades cardiovasculares nos pacientes que acuden a un consultorio dental.
INTRODUCIÓN: A Sociedade Española de Periodoncia (SEPA) estableceu un protocolo para a detección precoz da hipertensión arterial (HTA) e a diabetes nas clínicas dentales (PROMOSALUD) baseado no rexistro regulado da presión arterial e na aplicación do Test Findrisk aos pacientes que acuden ao consultorio. A pretensión deste proxecto sanitario preventivo é o cribado da poboación que asiste aos consultorios dentales analizando o uso de comportamentos saudables, a medición de parámetros antropométricos e da presión arterial, con obxecto de avaliar o risco de patoloxía cardiovascular. OBXECTIVO: Aplicar o protocolo PROMOSALUD aos pacientes que asisten á clínica universitaria da USC e a análise comparativa dos datos obtidos na mostra. METODOLOXÍA: Realizouse un estudo observacional e descritivo transversal coa participación voluntaria e consentida de 64 persoas. Realizáronse tres rexistros de presión arterial seguindo as directrices da iniciativa PROMOSALUD. Tamén se realizou o test Findrisk para calcular o risco de desenvolver diabetes nos próximos 10 anos, e recolléronse variables que son moi relevantes para o desenvolvemento de eventos cardiometabólicos, como hábitos de tabaquismo, consumo de alcohol, niveis de estrés diario, enfermidades sistémicas e medicación. RESULTADOS: O 28,1% da mostra mostrou un risco alto ou moi alto de padecer diabetes na proba Findrisk. O 20,3% dos pacientes presentaron niveis elevados de presión arterial. Observouse unha correlación estatística significativa entre os niveis de PA e a idade, a proba de Findrisk, o perímetro abdominal e o índice de masa corporal; de acordo cos datos doutros estudos. CONCLUSIÓN: O protocolo PROMOSALUD é un recurso útil para avaliar o risco de diabetes e enfermidades cardiovasculares nos pacientes que acuden a un consultorio dental.
Dirección
ABELEIRA PAZOS, MARIA TERESA (Titoría)
ABELEIRA PAZOS, MARIA TERESA (Titoría)
Terapéutica Baseada na Evidencia: Protocolo clínico para o deseño, colocación, carga e biomecánica dos Microimplantes Extraalveolares Infracigomáticos e Mandibulares.
Autoría
C.R.G.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
C.R.G.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
A colocación de microimplantes extraalveolares en ortodoncia, concretamente nas rexións da crista infraxigomática (IZC) e da plataforma bucal mandibular (BS), consolidouse como unha técnica eficaz para acadar ancoraxe esquelética sen depender do soporte dentario. O éxito clínico destes dispositivos baséase na estabilidade primaria adecuada e na análise anatómica precisa do óso dispoñible, factores clave para unha inserción segura e previsible. A incorporación destes dispositivos de ancoraxe transformou o enfoque terapéutico en ortodoncia, permitindo un cambio no paradigma da ortopedia dentofacial no paciente adulto e posibilitando tratamentos que anteriormente se consideraban inviables.
A colocación de microimplantes extraalveolares en ortodoncia, concretamente nas rexións da crista infraxigomática (IZC) e da plataforma bucal mandibular (BS), consolidouse como unha técnica eficaz para acadar ancoraxe esquelética sen depender do soporte dentario. O éxito clínico destes dispositivos baséase na estabilidade primaria adecuada e na análise anatómica precisa do óso dispoñible, factores clave para unha inserción segura e previsible. A incorporación destes dispositivos de ancoraxe transformou o enfoque terapéutico en ortodoncia, permitindo un cambio no paradigma da ortopedia dentofacial no paciente adulto e posibilitando tratamentos que anteriormente se consideraban inviables.
Dirección
Suárez Quintanilla, David (Titoría)
OTERO CASAL, MARIA DE LA PAZ Cotitoría
Suárez Quintanilla, David (Titoría)
OTERO CASAL, MARIA DE LA PAZ Cotitoría
Tribunal
TOMAS CARMONA, INMACULADA (Presidente/a)
SEOANE ROMERO, JUAN MANUEL (Secretario/a)
RILO POUSA, BENITO (Vogal)
TOMAS CARMONA, INMACULADA (Presidente/a)
SEOANE ROMERO, JUAN MANUEL (Secretario/a)
RILO POUSA, BENITO (Vogal)
Avaliación do ADN libre circulante no plasma como biomarcador non invasivo no diagnóstico e seguimento do cancro oral
Autoría
G.D.C.A.R.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
G.D.C.A.R.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Aproximadamente o 60% dos casos de cancro oral (CO) diagnostícanse en estadios avanzados, o que se asocia cun mal prognóstico. Isto fai necesario o desenvolvemento de novas estratexias para mellorar a detección precoz e a monitorización minimamente invasiva do CO. A busca de novos biomarcadores mediante biopsias líquidas demostrou o potencial do ADN libre de células circulante (ADNlc) como biomarcador tumoral. Obxectivos: i) Determinar a concentración de ADNlcc nunha cohorte de pacientes con CO e controis sans; ii) Caracterizar o tamaño dos fragmentos de ADNlcc en pacientes con CO; iii) Avaliar o potencial diagnóstico do ADNlc; iv) Explorar lonxitudinalmente as concentracións de ADNlc en mostras seriadas de plasma de pacientes con CO. Material e métodos: Incluíronse 41 pacientes cun diagnóstico primario de CO (estadios I y IV) e 40 controis sans. A concentración total de ADNlc plasmático cuantificouse mediante fluorometría en mostras recollidas ao comezo do estudo e durante o seguimento clínico, e os tamaños dos fragmentos de ADNlc caracterizáronse mediante electroforese. Realizáronse análises estatísticas descritivas e curvas ROC para avaliar a capacidade diagnóstica. Resultados: As concentracións de ADNlc foron significativamente maiores en pacientes con CO en comparación cos controis sans. Do mesmo xeito, observáronse concentracións máis altas de ADNlcc en estadios temperáns e avanzados. As mostras de plasma tumoral presentaron picos de ADNlcc de ~165, ~350 e ~565 pares de bases. A análise da curva ROC mostrou valores de área baixo a curva de 0,709 (IC do 95%: 0,5096-0,8275), 0,846 (IC do 95%: 0,7012-0,9898) e 0,655 (IC do 95%: 0,5072-0,8017) para discriminar os pacientes con CO (I-IV), estadios I-II e estadios III-IV dos controis sans, respectivamente. Observáronse variacións nas concentracións plasmáticas de ADNlcc durante o tratamento e o seguimento da enfermidade. Conclusións: A cuantificación do ADNlcc ten un valor potencial como biomarcador para a detección precoz e monitorización do CO. Non obstante, necesítanse estudos de cohorte multicéntricos máis amplos para definir a utilidade clínica do ADNlcc no tratamento do CO.
Aproximadamente o 60% dos casos de cancro oral (CO) diagnostícanse en estadios avanzados, o que se asocia cun mal prognóstico. Isto fai necesario o desenvolvemento de novas estratexias para mellorar a detección precoz e a monitorización minimamente invasiva do CO. A busca de novos biomarcadores mediante biopsias líquidas demostrou o potencial do ADN libre de células circulante (ADNlc) como biomarcador tumoral. Obxectivos: i) Determinar a concentración de ADNlcc nunha cohorte de pacientes con CO e controis sans; ii) Caracterizar o tamaño dos fragmentos de ADNlcc en pacientes con CO; iii) Avaliar o potencial diagnóstico do ADNlc; iv) Explorar lonxitudinalmente as concentracións de ADNlc en mostras seriadas de plasma de pacientes con CO. Material e métodos: Incluíronse 41 pacientes cun diagnóstico primario de CO (estadios I y IV) e 40 controis sans. A concentración total de ADNlc plasmático cuantificouse mediante fluorometría en mostras recollidas ao comezo do estudo e durante o seguimento clínico, e os tamaños dos fragmentos de ADNlc caracterizáronse mediante electroforese. Realizáronse análises estatísticas descritivas e curvas ROC para avaliar a capacidade diagnóstica. Resultados: As concentracións de ADNlc foron significativamente maiores en pacientes con CO en comparación cos controis sans. Do mesmo xeito, observáronse concentracións máis altas de ADNlcc en estadios temperáns e avanzados. As mostras de plasma tumoral presentaron picos de ADNlcc de ~165, ~350 e ~565 pares de bases. A análise da curva ROC mostrou valores de área baixo a curva de 0,709 (IC do 95%: 0,5096-0,8275), 0,846 (IC do 95%: 0,7012-0,9898) e 0,655 (IC do 95%: 0,5072-0,8017) para discriminar os pacientes con CO (I-IV), estadios I-II e estadios III-IV dos controis sans, respectivamente. Observáronse variacións nas concentracións plasmáticas de ADNlcc durante o tratamento e o seguimento da enfermidade. Conclusións: A cuantificación do ADNlcc ten un valor potencial como biomarcador para a detección precoz e monitorización do CO. Non obstante, necesítanse estudos de cohorte multicéntricos máis amplos para definir a utilidade clínica do ADNlcc no tratamento do CO.
Dirección
MORA BERMUDEZ, MARIA JESUS JOSE (Titoría)
Rapado González, Óscar Cotitoría
MORA BERMUDEZ, MARIA JESUS JOSE (Titoría)
Rapado González, Óscar Cotitoría
Tribunal
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
DA SILVA DOMINGUEZ, JOSE LUIS (Presidente/a)
LOPEZ CASTRO, GONZALO (Secretario/a)
GANDARA VILA, PILAR (Vogal)
Impacto da posición de impresión na precisión das férulas quirúrxicas utilizadas en procedementos dentais guiados:análise comparativa e recomendacións clínicas.
Autoría
P.S.F.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
P.S.F.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Na odontoloxía actual, as férulas cirúrxicas impresas en 3D son ferramentas clave na planificación e execución de procedementos odontolóxicos guiados, tales como implantes e endodoncia guiada. Aumentan a precisión dimensional e a seguridade do procedemento para garantir un correcto axuste e unha mellor funcionalidade clínica. Grazas á tecnoloxía 3D, é posible fabricar férulas personalizadas nas que se inseren diferentes accesorios como pode ser o casquillo en endodoncia guiada, e a cal se adapta con gran exactitude á anatomía do paciente, minimizando erros humanos e mellorando os resultados clínicos. Ademais, a utilización destas férulas reduce o tempo operatorio e diminúe o risco de complicacións, contribuíndo a un tratamento máis predicible e sinxelo tanto a nivel profesional como do paciente.
Na odontoloxía actual, as férulas cirúrxicas impresas en 3D son ferramentas clave na planificación e execución de procedementos odontolóxicos guiados, tales como implantes e endodoncia guiada. Aumentan a precisión dimensional e a seguridade do procedemento para garantir un correcto axuste e unha mellor funcionalidade clínica. Grazas á tecnoloxía 3D, é posible fabricar férulas personalizadas nas que se inseren diferentes accesorios como pode ser o casquillo en endodoncia guiada, e a cal se adapta con gran exactitude á anatomía do paciente, minimizando erros humanos e mellorando os resultados clínicos. Ademais, a utilización destas férulas reduce o tempo operatorio e diminúe o risco de complicacións, contribuíndo a un tratamento máis predicible e sinxelo tanto a nivel profesional como do paciente.
Dirección
RUIZ PIÑON, MANUEL CARLOS (Titoría)
Seoane Camino, Luísa María Cotitoría
RUIZ PIÑON, MANUEL CARLOS (Titoría)
Seoane Camino, Luísa María Cotitoría
Tribunal
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
Innovacións na fabricación de alineadores dentais: Impresión directa para unha maior precisión e eficiencia
Autoría
A.V.O.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
A.V.O.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Nos últimos anos, os alineadores dentais consolidáronse como unha alternativa estética e cómoda fronte aos brackets tradicionais. Fabricados con polímeros termoplásticos transparentes, permiten mover os dentes de forma progresiva e controlada. Con todo, a súa produción tradicional, baseada en modelos físicos impresos en 3D, supón un elevado consumo de tempo, materiais e custos. Este documento analiza o potencial da impresión directa de alineadores, que prescinde do modelo físico tradicional, para optimizar tempos, reducir custos e mellorar a precisión na adaptación ao paciente. Obxectivos: avaliar o impacto da impresión directa sobre a eficiencia do proceso, a súa precisión clínica e a súa viabilidade fronte aos métodos convencionais. Materiais e métodos: realizouse unha revisión bibliográfica de estudos recentes sobre impresión 3D aplicada a alineadores, comparando técnicas tradicionais con impresión directa baseada en escaneos intraorais e tecnoloxías SLA/DLP. Resultados: os estudos mostran que a impresión directa mellora a precisión do axuste, reduce erros acumulativos e acurta o tempo de fabricación, ademais de diminuír custos loxísticos e materiais. Conclusión: a impresión directa representa unha mellora substancial en ortodoncia dixital, con beneficios clínicos e económicos que poderían convertela no novo estándar de fabricación personalizada de alineadores.
Nos últimos anos, os alineadores dentais consolidáronse como unha alternativa estética e cómoda fronte aos brackets tradicionais. Fabricados con polímeros termoplásticos transparentes, permiten mover os dentes de forma progresiva e controlada. Con todo, a súa produción tradicional, baseada en modelos físicos impresos en 3D, supón un elevado consumo de tempo, materiais e custos. Este documento analiza o potencial da impresión directa de alineadores, que prescinde do modelo físico tradicional, para optimizar tempos, reducir custos e mellorar a precisión na adaptación ao paciente. Obxectivos: avaliar o impacto da impresión directa sobre a eficiencia do proceso, a súa precisión clínica e a súa viabilidade fronte aos métodos convencionais. Materiais e métodos: realizouse unha revisión bibliográfica de estudos recentes sobre impresión 3D aplicada a alineadores, comparando técnicas tradicionais con impresión directa baseada en escaneos intraorais e tecnoloxías SLA/DLP. Resultados: os estudos mostran que a impresión directa mellora a precisión do axuste, reduce erros acumulativos e acurta o tempo de fabricación, ademais de diminuír custos loxísticos e materiais. Conclusión: a impresión directa representa unha mellora substancial en ortodoncia dixital, con beneficios clínicos e económicos que poderían convertela no novo estándar de fabricación personalizada de alineadores.
Dirección
OTERO CASAL, MARIA DE LA PAZ (Titoría)
OTERO CASAL, MARIA DE LA PAZ (Titoría)
Tribunal
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
VARELA CENTELLES, PABLO IGNACIO (Presidente/a)
CASTELO BAZ, PABLO (Secretario/a)
Rivas Mundiña, Berta (Vogal)
Influencia do hematocrito, do fibrinóxeno e do sexo no tamaño das membranas de fibrina rica en plaquetas e leucocitos (L- PRF)
Autoría
J.P.F.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
J.P.F.
Grao en Odontoloxía (2ªed)
Data da defensa
19.06.2025 09:30
19.06.2025 09:30
Resumo
Resumo . Introdución: O uso de concentrados plaquetarios revolucionou o campo da rexeneración en odontoloxía, mellorando a cicatrización e a rexeneración de tecidos. Os máis salientables son PRP (plasma rico en plaquetas), PRGF (plasma rico en factores de crecemento) e L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos), cada un coas súas características. O L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos), pola súa composición, ofrece vantaxes mecánicas e inmunolóxicas. Varios parámetros como o hematocrito, o fibrinóxeno e o sexo poderían influír na calidade das membranas obtidas. .Obxectivo: O obxectivo do presente estudo foi analizar como os parámetros sanguíneos (hematocrito, fibrinóxeno, etc.) e o sexo biolóxico afectan ás propiedades macroscópicas das membranas L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos), máis concretamente o seu tamaño, e a posible correlación entre elas. .Materiais e métodos: Seleccionáronse vinte estudantes da Facultade de Odontoloxía da Universidade de Santiago de Compostela, metade homes, metade mulleres, e sistémicamente sans. Non deben estar tomando medicamentos anticoagulantes e non deben ter unha condición sistémica que imposibilite a extracción de sangue. Realizáronse análises de sangue e unha segunda extracción para obter as membranas L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos). Cos datos sobre as dimensións das membranas (longo e ancho) e os valores dos parámetros sanguíneos, realizouse unha análise estatística. . Resultados: A lonxitude das membranas resultou maior nas mulleres, e esta diferenza foi significativa. Por outra banda, demostrouse unha correlación negativa significativa entre o hematocrito e a lonxitude da membrana (-0,585). Ademais, observouse unha diferenza significativa no hematocrito, sendo maior nos homes. Conclusións: O tamaño das membranas L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos) é significativamente maior nas mulleres e está correlacionado negativamente co hematocrito.
Resumo . Introdución: O uso de concentrados plaquetarios revolucionou o campo da rexeneración en odontoloxía, mellorando a cicatrización e a rexeneración de tecidos. Os máis salientables son PRP (plasma rico en plaquetas), PRGF (plasma rico en factores de crecemento) e L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos), cada un coas súas características. O L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos), pola súa composición, ofrece vantaxes mecánicas e inmunolóxicas. Varios parámetros como o hematocrito, o fibrinóxeno e o sexo poderían influír na calidade das membranas obtidas. .Obxectivo: O obxectivo do presente estudo foi analizar como os parámetros sanguíneos (hematocrito, fibrinóxeno, etc.) e o sexo biolóxico afectan ás propiedades macroscópicas das membranas L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos), máis concretamente o seu tamaño, e a posible correlación entre elas. .Materiais e métodos: Seleccionáronse vinte estudantes da Facultade de Odontoloxía da Universidade de Santiago de Compostela, metade homes, metade mulleres, e sistémicamente sans. Non deben estar tomando medicamentos anticoagulantes e non deben ter unha condición sistémica que imposibilite a extracción de sangue. Realizáronse análises de sangue e unha segunda extracción para obter as membranas L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos). Cos datos sobre as dimensións das membranas (longo e ancho) e os valores dos parámetros sanguíneos, realizouse unha análise estatística. . Resultados: A lonxitude das membranas resultou maior nas mulleres, e esta diferenza foi significativa. Por outra banda, demostrouse unha correlación negativa significativa entre o hematocrito e a lonxitude da membrana (-0,585). Ademais, observouse unha diferenza significativa no hematocrito, sendo maior nos homes. Conclusións: O tamaño das membranas L-PRF (fibrina rica en plaquetas e leucocitos) é significativamente maior nas mulleres e está correlacionado negativamente co hematocrito.
Dirección
BLANCO CARRION, JUAN (Titoría)
NOVOA GARRIDO, LOURDES Cotitoría
BLANCO CARRION, JUAN (Titoría)
NOVOA GARRIDO, LOURDES Cotitoría
Tribunal
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
SEOANE LESTON, JUAN MANUEL (Presidente/a)
LIÑARES GONZALEZ, ANTONIO (Secretario/a)
MAREQUE BUENO, SANTIAGO (Vogal)
É efectiva a rehabilitación vestibular no tratamento da cinetose? Revisión bibliográfica.
Autoría
C.C.D.V.
Grao en Medicina
C.C.D.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución. O mareo ou enfermidade do movemento é unha resposta fisiolóxica causada por unha estimulación excesiva en resposta a unha percepción inusual do movemento debido a sinais conflitivos entre os sistemas visual, vestibular e propioceptivo. A súa alta prevalencia, así como o impacto funcional que xera nos pacientes, supón un reto clínico. O uso de novas tecnoloxías como a realidade virtual e a estimulación optocinética abren novas vías terapéuticas prometedoras. Obxectivo. O obxectivo deste TFG é realizar unha revisión sistemática da literatura científica máis recente para avaliar a utilidade da rehabilitación vestibular no tratamento de pacientes con cinetose. Material e métodos. Realizouse unha busca nas bases de datos PubMed e Web of Science da literatura científica existente entre 2015 e a actualidade. Resultados. Do total de artigos atopados nas bases de datos, seleccionáronse 10 publicacións, dos cales 9 son estudos experimentais e o outro é unha revisión sistemática. Os datos analizados mostran que a realidade virtual ten resultados prometedores, pero con metodoloxías e protocolos pouco estandarizados. Conclusións. A literatura existente é escasa e heteroxénea, polo que é difícil extraer conclusións firmes. Aínda que a realidade virtual parece ser útil para reducir os síntomas do mareo, non está exenta de efectos secundarios. Polo tanto, compre seguir investigando e o desenvolvemento de protocolos que definan claramente o uso da realidade virtual.
Introdución. O mareo ou enfermidade do movemento é unha resposta fisiolóxica causada por unha estimulación excesiva en resposta a unha percepción inusual do movemento debido a sinais conflitivos entre os sistemas visual, vestibular e propioceptivo. A súa alta prevalencia, así como o impacto funcional que xera nos pacientes, supón un reto clínico. O uso de novas tecnoloxías como a realidade virtual e a estimulación optocinética abren novas vías terapéuticas prometedoras. Obxectivo. O obxectivo deste TFG é realizar unha revisión sistemática da literatura científica máis recente para avaliar a utilidade da rehabilitación vestibular no tratamento de pacientes con cinetose. Material e métodos. Realizouse unha busca nas bases de datos PubMed e Web of Science da literatura científica existente entre 2015 e a actualidade. Resultados. Do total de artigos atopados nas bases de datos, seleccionáronse 10 publicacións, dos cales 9 son estudos experimentais e o outro é unha revisión sistemática. Os datos analizados mostran que a realidade virtual ten resultados prometedores, pero con metodoloxías e protocolos pouco estandarizados. Conclusións. A literatura existente é escasa e heteroxénea, polo que é difícil extraer conclusións firmes. Aínda que a realidade virtual parece ser útil para reducir os síntomas do mareo, non está exenta de efectos secundarios. Polo tanto, compre seguir investigando e o desenvolvemento de protocolos que definan claramente o uso da realidade virtual.
Dirección
SOTO VARELA, ANDRES (Titoría)
SOTO VARELA, ANDRES (Titoría)
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Características clínicas, analíticas e radiolóxicas dunha serie de pacientes con Colangite Esclerosante Primaria (CEP) valorados nunha Unidade de Hepatoloxía.
Autoría
P.V.B.
Grao en Medicina
P.V.B.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A colangite esclerosante primaria (CEP) é un proceso de etioloxía descoñecida con presentación clinicopatolóxica de fibrose e estenose dos condutos biliares intra e extrahepáticos, a miúdo con colestase e complicacións relacionadas coa obstrución do conduto biliar. Pola súa baixa prevalencia e incidencia, a CEP considérase unha enfermidade rara. O seu tratamento segue a ser un reto, dada a limitada evidencia científica dispoñible para unha orientación práctica clara. Obxectivos: presentar as características clínicas, analíticas e evolutivas dunha serie de sete pacientes diagnosticados de CEP. Preténdese establecer un paciente prototipo que permita mellorar o manexo clínico desta patoloxía. Así mesmo, establécense comparacións con outras series de pacientes publicadas na literatura científica, co fin de atopar trazos comúns ou diferenciais que enriquezan o coñecemento desta enfermidade. Pacientes e métodos: estudo retrospectivo, realizado nunha consulta de enfermidades hepáticas do Servizo de Aparello Dixestivo do Hospital Universitario da Coruña, entre o 1 de xullo de 2005 e o 28 de marzo de 2025, no que se inclúen sete pacientes diagnosticados de CEP. Descríbense as súas características e compáranse coas da literatura. O estudo estatístico foi realizado pola Unidade de Apoio á Investigación da Área sanitaria A Coruña-Cee. Resultados: incluíronse sete pacientes con diagnóstico confirmado de colangite esclerosante primaria, dos cales o 71,4 % eran homes. A idade media foi de 56,6 anos. O 71,4 % presentaba enfermidade inflamatoria intestinal asociada, mentres que a presenza de HTA e dislipemia foi menor. En canto aos síntomas, predominaban as alteracións dixestivas (42,9 %) e o prurito (28,6 %). A complicación máis frecuente foi a colestase (85,7 %). O diagnóstico realizouse principalmente mediante biopsia hepática e colangiorresonancia magnética. A avaliación do grao de fibrose hepática mediante FibroScan mostrou valores normais nos pacientes avaliados. Todos os pacientes recibiron tratamento con ácido ursodesoxicólico, e ningún precisou transplante hepático durante o seguimento. Conclusión: a colangite esclerosante primaria é unha enfermidade pouco frecuente que afecta maioritariamente a homes na quinta década da vida. Na nosa serie observouse unha clara relación coa enfermidade inflamatoria intestinal e os síntomas máis comúns foron de tipo dixestivo. O diagnóstico confirmouse mediante colangiorresonancia e biopsia hepática. Só un paciente presentou estenose biliar significativa e non se observaron complicacións oncolóxicas.
A colangite esclerosante primaria (CEP) é un proceso de etioloxía descoñecida con presentación clinicopatolóxica de fibrose e estenose dos condutos biliares intra e extrahepáticos, a miúdo con colestase e complicacións relacionadas coa obstrución do conduto biliar. Pola súa baixa prevalencia e incidencia, a CEP considérase unha enfermidade rara. O seu tratamento segue a ser un reto, dada a limitada evidencia científica dispoñible para unha orientación práctica clara. Obxectivos: presentar as características clínicas, analíticas e evolutivas dunha serie de sete pacientes diagnosticados de CEP. Preténdese establecer un paciente prototipo que permita mellorar o manexo clínico desta patoloxía. Así mesmo, establécense comparacións con outras series de pacientes publicadas na literatura científica, co fin de atopar trazos comúns ou diferenciais que enriquezan o coñecemento desta enfermidade. Pacientes e métodos: estudo retrospectivo, realizado nunha consulta de enfermidades hepáticas do Servizo de Aparello Dixestivo do Hospital Universitario da Coruña, entre o 1 de xullo de 2005 e o 28 de marzo de 2025, no que se inclúen sete pacientes diagnosticados de CEP. Descríbense as súas características e compáranse coas da literatura. O estudo estatístico foi realizado pola Unidade de Apoio á Investigación da Área sanitaria A Coruña-Cee. Resultados: incluíronse sete pacientes con diagnóstico confirmado de colangite esclerosante primaria, dos cales o 71,4 % eran homes. A idade media foi de 56,6 anos. O 71,4 % presentaba enfermidade inflamatoria intestinal asociada, mentres que a presenza de HTA e dislipemia foi menor. En canto aos síntomas, predominaban as alteracións dixestivas (42,9 %) e o prurito (28,6 %). A complicación máis frecuente foi a colestase (85,7 %). O diagnóstico realizouse principalmente mediante biopsia hepática e colangiorresonancia magnética. A avaliación do grao de fibrose hepática mediante FibroScan mostrou valores normais nos pacientes avaliados. Todos os pacientes recibiron tratamento con ácido ursodesoxicólico, e ningún precisou transplante hepático durante o seguimento. Conclusión: a colangite esclerosante primaria é unha enfermidade pouco frecuente que afecta maioritariamente a homes na quinta década da vida. Na nosa serie observouse unha clara relación coa enfermidade inflamatoria intestinal e os síntomas máis comúns foron de tipo dixestivo. O diagnóstico confirmouse mediante colangiorresonancia e biopsia hepática. Só un paciente presentou estenose biliar significativa e non se observaron complicacións oncolóxicas.
Dirección
DELGADO BLANCO, MANUEL BENJAMIN (Titoría)
DELGADO BLANCO, MANUEL BENJAMIN (Titoría)
Tribunal
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
Diminución da inestabilidade rotacional residual tras cirurxía modificada de Ligamento Cruzado Anterior con colocación de plastia extra-articular de Lemaire.
Autoría
A.Y.F.
Grao en Medicina
A.Y.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Obxectivos: Avaliar a eficacia da plastia extraarticular anterolateral de Lemaire modificada combinada coa reconstrucción intraarticular do LCA na redución da inestabilidade rotacional residual. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática de estudos clínicos que analizaron a eficacia da reconstrucción do LCA combinada coa plastia extraarticular de Lemaire modificada. Incluíronse seis estudos con un seguimento mínimo de 12 meses, que abarcaban ensaios clínicos, estudos de cohortes e series de casos. Os criterios de inclusión foron pacientes cun diagnóstico de rotura de LCA e un nivel de actividade física moderado a alto, especialmente deportistas. Resultados: Os estudos mostran que a técnica combinada mellora significativamente a estabilidade rotacional, especialmente no compartimento lateral da xeonlla. Observaron unha redución na taxa de fallo do enxeito e a necesidade de reintervencións quirúrxicas. Ademais, os pacientes que recibiron a plastia extraarticular alcanzaron unha recuperación funcional máis rápida e un retorno máis temperán ás súas actividades deportivas, especialmente en deportes de pivotaxe. Conclusións: A combinación da reconstrucción do LCA coa plastia extraarticular de Lemaire modificada preséntase como unha estratexia eficaz para mellorar a estabilidade rotacional en pacientes con inestabilidade residual significativa. Esta técnica aporta melloras funcionais e clínicas, especialmente en deportistas, sen un aumento notable de complicacións graves. É crucial individualizar a indicación quirúrxica, seleccionando a pacientes con maior risco de inestabilidade, e realizar máis estudos controlados e a longo prazo para optimizar a implementación da técnica.
Obxectivos: Avaliar a eficacia da plastia extraarticular anterolateral de Lemaire modificada combinada coa reconstrucción intraarticular do LCA na redución da inestabilidade rotacional residual. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática de estudos clínicos que analizaron a eficacia da reconstrucción do LCA combinada coa plastia extraarticular de Lemaire modificada. Incluíronse seis estudos con un seguimento mínimo de 12 meses, que abarcaban ensaios clínicos, estudos de cohortes e series de casos. Os criterios de inclusión foron pacientes cun diagnóstico de rotura de LCA e un nivel de actividade física moderado a alto, especialmente deportistas. Resultados: Os estudos mostran que a técnica combinada mellora significativamente a estabilidade rotacional, especialmente no compartimento lateral da xeonlla. Observaron unha redución na taxa de fallo do enxeito e a necesidade de reintervencións quirúrxicas. Ademais, os pacientes que recibiron a plastia extraarticular alcanzaron unha recuperación funcional máis rápida e un retorno máis temperán ás súas actividades deportivas, especialmente en deportes de pivotaxe. Conclusións: A combinación da reconstrucción do LCA coa plastia extraarticular de Lemaire modificada preséntase como unha estratexia eficaz para mellorar a estabilidade rotacional en pacientes con inestabilidade residual significativa. Esta técnica aporta melloras funcionais e clínicas, especialmente en deportistas, sen un aumento notable de complicacións graves. É crucial individualizar a indicación quirúrxica, seleccionando a pacientes con maior risco de inestabilidade, e realizar máis estudos controlados e a longo prazo para optimizar a implementación da técnica.
Dirección
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Titoría)
Jorge Mora, Alberto Agustín Cotitoría
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Titoría)
Jorge Mora, Alberto Agustín Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
¿Inflúe o deseño dos compoñentes da prótese de xeonllo nos resultados?
Autoría
A.A.P.
Grao en Medicina
A.A.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: As próteses de xeonllo representan un dos avances máis significativos na cirurxía ortopédica moderna, cun aumento progresivo do seu uso en todo o mundo. Este artigo explora se o deseño dos compoñentes protésicos inflúe nos resultados clínicos e funcionais, examinando aspectos como a fixación (cementada vs non cementada), a preservación do ligamento cruzado posterior (con conservación vs con sacrificio), o tipo de plataforma (móbil vs fixa) e o material do compoñente tibial (polietileno completo vs metálico). Obxectivo: Avaliar se o deseño dos compoñentes das próteses de xeonllo afecta aos resultados posoperatorios, incluíndo a función, a supervivencia do implante, as taxas de complicacións e a satisfacción do paciente. Métodos: Realizouse unha busca sistemática da literatura existente dos últimos 3 anos mediante a análise da base de datos PubMed. Resultados: Non se atoparon diferenzas significativas na supervivencia nin nos resultados clínicos entre as próteses cementadas e as non cementadas, aínda que estas últimas mostraron un posible menor número de complicacións. Aqueles que sacrificaron o ligamento cruzado posterior poden ter un maior rango de flexión, pero sen diferenzas clinicamente relevantes en satisfacción ou función. Aqueles que preservaron o ligamento cruzado posterior puideron mostrar unha maior supervivencia a longo prazo. Non houbo diferenzas significativas na funcionalidade ou nas complicacións dependendo de se a plataforma era fixa ou móbil, aínda que algúns estudos informaron de mellores puntuacións funcionais en plataformas móbiles. Ambos os deseños cun compoñente tibial completo de polietileno e base metálica mostraron resultados similares, con vantaxes de custo-efectividade para os de polietileno. Conclusións: Non existe un deseño claramente superior en próteses de xeonllo. A elección debe individualizarse segundo as características do paciente, a experiencia do cirurxián e os recursos dispoñibles.
Introdución: As próteses de xeonllo representan un dos avances máis significativos na cirurxía ortopédica moderna, cun aumento progresivo do seu uso en todo o mundo. Este artigo explora se o deseño dos compoñentes protésicos inflúe nos resultados clínicos e funcionais, examinando aspectos como a fixación (cementada vs non cementada), a preservación do ligamento cruzado posterior (con conservación vs con sacrificio), o tipo de plataforma (móbil vs fixa) e o material do compoñente tibial (polietileno completo vs metálico). Obxectivo: Avaliar se o deseño dos compoñentes das próteses de xeonllo afecta aos resultados posoperatorios, incluíndo a función, a supervivencia do implante, as taxas de complicacións e a satisfacción do paciente. Métodos: Realizouse unha busca sistemática da literatura existente dos últimos 3 anos mediante a análise da base de datos PubMed. Resultados: Non se atoparon diferenzas significativas na supervivencia nin nos resultados clínicos entre as próteses cementadas e as non cementadas, aínda que estas últimas mostraron un posible menor número de complicacións. Aqueles que sacrificaron o ligamento cruzado posterior poden ter un maior rango de flexión, pero sen diferenzas clinicamente relevantes en satisfacción ou función. Aqueles que preservaron o ligamento cruzado posterior puideron mostrar unha maior supervivencia a longo prazo. Non houbo diferenzas significativas na funcionalidade ou nas complicacións dependendo de se a plataforma era fixa ou móbil, aínda que algúns estudos informaron de mellores puntuacións funcionais en plataformas móbiles. Ambos os deseños cun compoñente tibial completo de polietileno e base metálica mostraron resultados similares, con vantaxes de custo-efectividade para os de polietileno. Conclusións: Non existe un deseño claramente superior en próteses de xeonllo. A elección debe individualizarse segundo as características do paciente, a experiencia do cirurxián e os recursos dispoñibles.
Dirección
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
Señarís Rodríguez, José Cotitoría
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
Señarís Rodríguez, José Cotitoría
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
Concheiro Guisán, Ana (Secretario/a)
CORTIÑAS DIAZ, JULIO ANTONIO (Vogal)
Calidade de vida no paciente oncolóxico a tratamento con quimioterapia domiciliaria: unha revisión sistemática.
Autoría
M.V.F.
Grao en Medicina
M.V.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O cancro representa unha das principais causas de morbimortalidade e supón unha gran carga para os sistemas de saúde, tanto polos custos derivados do seu diagnóstico como polos diferentes tratamentos, entre os cales a quimioterapia (QT) desempeña un papel protagonista. A tendencia nas últimas décadas cara a unha medicina personalizada formulou a posibilidade de que a QT domiciliaria sexa unha alternativa segura e fiable no tratamento de diversas neoplasias, ao mesmo tempo que o beneficio dun tratamento antineoplásico, medido polo seu impacto na calidade de vida relacionada coa saúde (CVRS) foi gañando interese. Obxectivos: Levar a cabo unha revisión sistemática da literatura dispoñible seguindo o protocolo PRISMA-P (Preferred Reporting Items for Systematic Review and Meta-Analysis Protocols) co fin de avaliar o impacto da QT domiciliaria na CVRS de pacientes oncolóxicos adultos, así como identificar as vantaxes e limitacións asociadas a este modelo asistencial. Ademais, preténdese proporcionar unha base sólida para futuras decisións clínicas e organizativas. Metodoloxía: Realizouse unha busca nas bases de datos MEDLINE (vía PubMed), Cochrane Library, Web of Science e Clinical Key. Incluíronse un total de 10 estudos publicados ata xaneiro de 2025 (6 ensaios clínicos e 4 estudos de cohortes). Levouse a cabo unha avaliación da calidade metodolóxica e validez dos estudios empregando a ferramenta CASPe. Resultados: Recuperáronse 860 referencias e, tras aplicar os criterios de inclusión e exclusión, foron seleccionados 10 estudos. A heteroxeneidade metodolóxica impediu realizar un metaanálise, optándose por unha síntese narrativa. O cuestionario máis empregrado entre os específicos foi o EORT QLQ-C30. Só un estudo mostrou unha mellora na CVRS co tratamento domiciliario; outro reflectiu un descenso, sen unha relación causal clara. No resto, a CVRS non sufriu variacións significativas. Tamén se identificaron datos sobre satisfacción e preferencias reportadas polos pacientes que reforzan a avaliación positiva do modelo domiciliario. Conclusións: A QT domiciliaria non empeora de forma significativa a CVRS en comparación coa administración hospitalaria. Os pacientes salientan beneficios como a menor duración da hospitalización, maior comodidade e unha reducción das infeccións. A pesar diso, as ferramentas actuais de medición da CVRS poderían non reflectir axeitadamente os matices da experiencia do paciente oncolóxico, polo que sería necesario desenvolver outras alternativas.
O cancro representa unha das principais causas de morbimortalidade e supón unha gran carga para os sistemas de saúde, tanto polos custos derivados do seu diagnóstico como polos diferentes tratamentos, entre os cales a quimioterapia (QT) desempeña un papel protagonista. A tendencia nas últimas décadas cara a unha medicina personalizada formulou a posibilidade de que a QT domiciliaria sexa unha alternativa segura e fiable no tratamento de diversas neoplasias, ao mesmo tempo que o beneficio dun tratamento antineoplásico, medido polo seu impacto na calidade de vida relacionada coa saúde (CVRS) foi gañando interese. Obxectivos: Levar a cabo unha revisión sistemática da literatura dispoñible seguindo o protocolo PRISMA-P (Preferred Reporting Items for Systematic Review and Meta-Analysis Protocols) co fin de avaliar o impacto da QT domiciliaria na CVRS de pacientes oncolóxicos adultos, así como identificar as vantaxes e limitacións asociadas a este modelo asistencial. Ademais, preténdese proporcionar unha base sólida para futuras decisións clínicas e organizativas. Metodoloxía: Realizouse unha busca nas bases de datos MEDLINE (vía PubMed), Cochrane Library, Web of Science e Clinical Key. Incluíronse un total de 10 estudos publicados ata xaneiro de 2025 (6 ensaios clínicos e 4 estudos de cohortes). Levouse a cabo unha avaliación da calidade metodolóxica e validez dos estudios empregando a ferramenta CASPe. Resultados: Recuperáronse 860 referencias e, tras aplicar os criterios de inclusión e exclusión, foron seleccionados 10 estudos. A heteroxeneidade metodolóxica impediu realizar un metaanálise, optándose por unha síntese narrativa. O cuestionario máis empregrado entre os específicos foi o EORT QLQ-C30. Só un estudo mostrou unha mellora na CVRS co tratamento domiciliario; outro reflectiu un descenso, sen unha relación causal clara. No resto, a CVRS non sufriu variacións significativas. Tamén se identificaron datos sobre satisfacción e preferencias reportadas polos pacientes que reforzan a avaliación positiva do modelo domiciliario. Conclusións: A QT domiciliaria non empeora de forma significativa a CVRS en comparación coa administración hospitalaria. Os pacientes salientan beneficios como a menor duración da hospitalización, maior comodidade e unha reducción das infeccións. A pesar diso, as ferramentas actuais de medición da CVRS poderían non reflectir axeitadamente os matices da experiencia do paciente oncolóxico, polo que sería necesario desenvolver outras alternativas.
Dirección
Mosquera Nogueira, Jacinto José (Titoría)
Mosquera Nogueira, Jacinto José (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Presidente/a)
Portela Romero, Manuel (Secretario/a)
Aran Echabe, Eduardo (Vogal)
Biopsia cutánea como biomarcador diagnóstico nas Sinucleinopatías. Unha revisión sistemática.
Autoría
E.O.R.
Grao en Medicina
E.O.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes: As sinucleinopatías, como a enfermidade de Parkinson (EP), a demencia con corpos de Lewy (DCL) e a atrofia multisistémica (AMS), caracterízanse pola acumulación patolóxica de a- sinucleína. O diagnóstico clínico precoz e preciso segue sendo un desafío. A detección de a- sinucleína patolóxica en biopsias cutáneas emerxeu como unha ferramenta prometedora non invasiva. Obxectivos: Avaliar a utilidade diagnóstica da biopsia de pel para a detección de a-sinucleína patolóxica como biomarcador clínico en pacientes con sospeita de sinucleinopatía. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática segundo a guía PRISMA. Consultáronse as bases de datos PubMed, Scopus e Web of Science sen restricións con data do. Incluíronse estudos que avaliasen a sensibilidade, especificidade ou valor diagnóstico da detección de a-sinucleína patolóxica en pel mediante técnicas como inmunohistoquímica, RT-QuIC ou PMCA. Excluíronse estudos non orixinais, en animais ou sen datos clínicos comparativos. Resultados: Identificáronse 410 estudos tras eliminación de duplicados, dos cuales 14 cumpriron criterios de inclusión. As técnicas empregadas variaron, con predominio de inmunohistoquímica e RT- QuIC. A sensibilidade oscilou entre 85% e 98%, e a especificidade entre 83% e 100%, con diferenzas segundo a técnica e o sitio da biopsia. Varios estudos mostraron utilidade en fases prodrómicas, como o trastorno de conduta do soño REM. Conclusións: A biopsia de pel é unha ferramenta prometedora para o diagnóstico clínico de sinucleinopatías, con alta sensibilidade e especificidade, especialmente cando se utilizan técnicas de amplificación de sementes. A súa implementación podería mellorar o diagnóstico precoz e a estratificación de pacientes en contextos clínicos e de investigación.
Antecedentes: As sinucleinopatías, como a enfermidade de Parkinson (EP), a demencia con corpos de Lewy (DCL) e a atrofia multisistémica (AMS), caracterízanse pola acumulación patolóxica de a- sinucleína. O diagnóstico clínico precoz e preciso segue sendo un desafío. A detección de a- sinucleína patolóxica en biopsias cutáneas emerxeu como unha ferramenta prometedora non invasiva. Obxectivos: Avaliar a utilidade diagnóstica da biopsia de pel para a detección de a-sinucleína patolóxica como biomarcador clínico en pacientes con sospeita de sinucleinopatía. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática segundo a guía PRISMA. Consultáronse as bases de datos PubMed, Scopus e Web of Science sen restricións con data do. Incluíronse estudos que avaliasen a sensibilidade, especificidade ou valor diagnóstico da detección de a-sinucleína patolóxica en pel mediante técnicas como inmunohistoquímica, RT-QuIC ou PMCA. Excluíronse estudos non orixinais, en animais ou sen datos clínicos comparativos. Resultados: Identificáronse 410 estudos tras eliminación de duplicados, dos cuales 14 cumpriron criterios de inclusión. As técnicas empregadas variaron, con predominio de inmunohistoquímica e RT- QuIC. A sensibilidade oscilou entre 85% e 98%, e a especificidade entre 83% e 100%, con diferenzas segundo a técnica e o sitio da biopsia. Varios estudos mostraron utilidade en fases prodrómicas, como o trastorno de conduta do soño REM. Conclusións: A biopsia de pel é unha ferramenta prometedora para o diagnóstico clínico de sinucleinopatías, con alta sensibilidade e especificidade, especialmente cando se utilizan técnicas de amplificación de sementes. A súa implementación podería mellorar o diagnóstico precoz e a estratificación de pacientes en contextos clínicos e de investigación.
Dirección
PRIETO GONZALEZ, JOSE MARIA OSCAR (Titoría)
Marey Lopez, José Manuel Cotitoría
PRIETO GONZALEZ, JOSE MARIA OSCAR (Titoría)
Marey Lopez, José Manuel Cotitoría
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
Uso de anticonceptivos orais e a súa relación co cancro de mama
Autoría
S.M.C.
Grao en Medicina
S.M.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O cancro de mama converteuse nunha das principais causas de morbimortalidade en todo o mundo entre a poboación feminina. A súa taxa de incidencia non deixa de aumentar, o que o coloca no punto de mira dos sistemas de prevención e detección precoz do noso sistema de saúde. Así mesmo, os anticonceptivos orais son fármacos amplamente distribuidos que ademais do seu papel na reprodución, empréganse con fins terapéuticos en patoloxías de base hormonal. Porén, desde hai anos existe preocupación polos seus efectos adversos a longo prazo, coma por exemplo determinar se podería influir no desenvolvemento dun cancro de mama hormonodependiente. Obxectivos: O obxectivo desta revisión sistemática céntrase en determinar se o uso de anticonceptivos orais modifica a incidencia do cancro de mama. De forma complementaria, estudiarase a variación con outros métodos anticonceptivos hormonais e segundo o subtipo histolóxico tumoral. Materiais e métodos: Realizáronse búsquedas sistemáticas nas bases de datos Medline, Cochrane e Google Schoolar. Incluíronse artigos dos últimos 10 anos relacionados co tema a estudo. Finalmente, seleccionáronse un total de 12 artigos nos que profundizar no noso análise. Resultados: Observouse que o emprego de anticonceptivos orais combinados durante máis de 5 anos eleva o risco relativo de forma significativa, pero se se suspendera o seu uso o risco equiparase ao da poboación xeral especialmente no subtipo de tumores con receptores hormonais positivos. Tamén se describiu un risco relativo maior en usuarias de DIU hormonal. Porén, non se obtiveron resultados concluyentes en canto aos anticonceptivos que só conteñen proxestáxenos. Conclusións: os achados do estudo suxiren que o uso de anticonceptivos orais combinados debe considerarse coma un factor de risco reversible para o desenvolvemento de cancro de mama, con especial atención no subtipo hormonodependiente. Ademais, aínda que non se realizaran estudos suficientes, parece que o uso de DIUs hormonais segue o mesmo camino. Por outro lado, na actualidade o papel dos proxestáxenos non está definido polo que é necesario realizar traballo de investigación que permita aclarar a súa repercusión no futuro.
Introdución: O cancro de mama converteuse nunha das principais causas de morbimortalidade en todo o mundo entre a poboación feminina. A súa taxa de incidencia non deixa de aumentar, o que o coloca no punto de mira dos sistemas de prevención e detección precoz do noso sistema de saúde. Así mesmo, os anticonceptivos orais son fármacos amplamente distribuidos que ademais do seu papel na reprodución, empréganse con fins terapéuticos en patoloxías de base hormonal. Porén, desde hai anos existe preocupación polos seus efectos adversos a longo prazo, coma por exemplo determinar se podería influir no desenvolvemento dun cancro de mama hormonodependiente. Obxectivos: O obxectivo desta revisión sistemática céntrase en determinar se o uso de anticonceptivos orais modifica a incidencia do cancro de mama. De forma complementaria, estudiarase a variación con outros métodos anticonceptivos hormonais e segundo o subtipo histolóxico tumoral. Materiais e métodos: Realizáronse búsquedas sistemáticas nas bases de datos Medline, Cochrane e Google Schoolar. Incluíronse artigos dos últimos 10 anos relacionados co tema a estudo. Finalmente, seleccionáronse un total de 12 artigos nos que profundizar no noso análise. Resultados: Observouse que o emprego de anticonceptivos orais combinados durante máis de 5 anos eleva o risco relativo de forma significativa, pero se se suspendera o seu uso o risco equiparase ao da poboación xeral especialmente no subtipo de tumores con receptores hormonais positivos. Tamén se describiu un risco relativo maior en usuarias de DIU hormonal. Porén, non se obtiveron resultados concluyentes en canto aos anticonceptivos que só conteñen proxestáxenos. Conclusións: os achados do estudo suxiren que o uso de anticonceptivos orais combinados debe considerarse coma un factor de risco reversible para o desenvolvemento de cancro de mama, con especial atención no subtipo hormonodependiente. Ademais, aínda que non se realizaran estudos suficientes, parece que o uso de DIUs hormonais segue o mesmo camino. Por outro lado, na actualidade o papel dos proxestáxenos non está definido polo que é necesario realizar traballo de investigación que permita aclarar a súa repercusión no futuro.
Dirección
SAMPAYO MONTENEGRO, MARIA VICTORIA (Titoría)
Señarís López, Ana Cotitoría
SAMPAYO MONTENEGRO, MARIA VICTORIA (Titoría)
Señarís López, Ana Cotitoría
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
Fístulas traqueoesofáxicas con prótese Provox tras larinxectomía. Complicacións
Autoría
M.G.O.
Grao en Medicina
M.G.O.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A larinxectomía total (LT), habitualmente indicada en estadios avanzados do cancro de larinxe, implica a perda irreversible da voz natural, afectando de maneira significativa a calidade de vida e a comunicación do paciente. Neste contexto, a rehabilitación vocal convértese nun obxectivo clínico prioritario. A voz traqueoesofáxica, obtida mediante a creación dunha fístula e a inserción dunha prótese fonatoria, consolidouse como a alternativa máis eficaz desde o punto de vista acústico e funcional. Obxectivos: Analizar criticamente as principais complicacións asociadas ao uso das próteses fonatorias Provox, integrando datos cualitativos e cuantitativos para avaliar a súa frecuencia, impacto clínico e repercusión sobre a eficacia do tratamento. Materiais e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica estruturada centrada en estudos publicados entre 2014 e 2024, seleccionados a través das bases de datos PubMed e Google Scholar. O proceso de cribado incluíu a lectura crítica de títulos, resumos e textos completos, aplicando criterios de inclusión e exclusión previamente definidos. Finalmente, incluíronse dez estudos que analizaban cualitativamente as complicacións asociadas ao uso das próteses fonatorias Provox, dos cales seis tamén achegaban datos cuantitativos que permitiron avaliar a súa frecuencia. A combinación de ambos enfoques metodolóxicos facilitou unha visión máis completa do fenómeno estudado. Resultados: As complicacións máis frecuentemente descritas foron as fugas a través da prótese, as fugas peri-prótesicas e a colonización por Candida spp., todas elas con repercusión directa na funcionalidade do dispositivo. Tamén se identificaron outras como a extrusión da prótese, a formación de tecido de granulación, as dificultades para a fonación, a irritación cutánea e diversas infeccións. Observouse unha considerable heteroxeneidade metodolóxica entre os estudos, especialmente na definición e cuantificación das complicacións. Conclusións: Aínda que eficaces para recuperar a voz, as próteses Provox presentan un perfil de complicacións que require un seguimento clínico estreito e sostido. A ausencia de criterios estandarizados na documentación limita a comparación entre estudos e a elaboración de guías clínicas uniformes. Por tanto, a elección da prótese debe adaptarse de forma individualizada, valorando os beneficios funcionais esperados fronte aos posibles riscos en cada caso.
Introdución: A larinxectomía total (LT), habitualmente indicada en estadios avanzados do cancro de larinxe, implica a perda irreversible da voz natural, afectando de maneira significativa a calidade de vida e a comunicación do paciente. Neste contexto, a rehabilitación vocal convértese nun obxectivo clínico prioritario. A voz traqueoesofáxica, obtida mediante a creación dunha fístula e a inserción dunha prótese fonatoria, consolidouse como a alternativa máis eficaz desde o punto de vista acústico e funcional. Obxectivos: Analizar criticamente as principais complicacións asociadas ao uso das próteses fonatorias Provox, integrando datos cualitativos e cuantitativos para avaliar a súa frecuencia, impacto clínico e repercusión sobre a eficacia do tratamento. Materiais e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica estruturada centrada en estudos publicados entre 2014 e 2024, seleccionados a través das bases de datos PubMed e Google Scholar. O proceso de cribado incluíu a lectura crítica de títulos, resumos e textos completos, aplicando criterios de inclusión e exclusión previamente definidos. Finalmente, incluíronse dez estudos que analizaban cualitativamente as complicacións asociadas ao uso das próteses fonatorias Provox, dos cales seis tamén achegaban datos cuantitativos que permitiron avaliar a súa frecuencia. A combinación de ambos enfoques metodolóxicos facilitou unha visión máis completa do fenómeno estudado. Resultados: As complicacións máis frecuentemente descritas foron as fugas a través da prótese, as fugas peri-prótesicas e a colonización por Candida spp., todas elas con repercusión directa na funcionalidade do dispositivo. Tamén se identificaron outras como a extrusión da prótese, a formación de tecido de granulación, as dificultades para a fonación, a irritación cutánea e diversas infeccións. Observouse unha considerable heteroxeneidade metodolóxica entre os estudos, especialmente na definición e cuantificación das complicacións. Conclusións: Aínda que eficaces para recuperar a voz, as próteses Provox presentan un perfil de complicacións que require un seguimento clínico estreito e sostido. A ausencia de criterios estandarizados na documentación limita a comparación entre estudos e a elaboración de guías clínicas uniformes. Por tanto, a elección da prótese debe adaptarse de forma individualizada, valorando os beneficios funcionais esperados fronte aos posibles riscos en cada caso.
Dirección
Martín Martín, Carlos Santiago (Titoría)
Vázquez Barro, Juan Carlos Cotitoría
Martín Martín, Carlos Santiago (Titoría)
Vázquez Barro, Juan Carlos Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
GAGO AGEITOS, ANA MARIA (Secretario/a)
VAZQUEZ ILLANES, MARIA DOLORES (Vogal)
Eficacia clínica da terapia con PRP no tratamento da patoloxía do manguito dos rotadores: ¿está xustificado o seu uso na práctica clínica rutineira?
Autoría
P.R.J.
Grao en Medicina
P.R.J.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As lesións do manguito dos rotadores é unha patoloxía frecuente, que aumenta coa idade e coa sobreutilización da articulación do ombreiro. Estas lesións manéxanse inicialmente mediante tratamento médico e rehabilitador. Cando o tratamento conservador fracasa ou ben as lesións afectan á totalidade do espesor do manguito deben tratarse cirurxicamente por medio dunha reparación tendinosa. Nos últimos anos avaliáronse diferentes tratamentos biolóxicos (proteínas morfogenéticas, células mesenquimales, matrices celulares animais ou humanas etc.)/ etc.) que axuden á curación deste tipo de lesións e reduzan a taxa de rerroturas. O plasma rico en plaquetas (PRP) demostrou ser capaz de proporcionar unha matriz de recheo de diferentes lesións que serve de base para a migración e proliferación celular e a posterior remodelación tisular. Grazas a este efecto, o PRP mostrouse útil no tratamento da patoloxía tendinosa do ombreiro, non existindo con todo un acordo sobre o tipo de PRP nin a pauta de tratamento a utilizar. O obxectivo deste TFG será valorar, a través dunha revisión sistemática das evidencias científicas dispoñibles na literatura científica actual, a eficacia clínica da terapia con PRP no tratamento da patoloxía do manguito dos rotadores e o tipo de PRP e posología que ofrece os mellores resultados, avaliando se o seu uso está xustificado na práctica clínica habitual.
As lesións do manguito dos rotadores é unha patoloxía frecuente, que aumenta coa idade e coa sobreutilización da articulación do ombreiro. Estas lesións manéxanse inicialmente mediante tratamento médico e rehabilitador. Cando o tratamento conservador fracasa ou ben as lesións afectan á totalidade do espesor do manguito deben tratarse cirurxicamente por medio dunha reparación tendinosa. Nos últimos anos avaliáronse diferentes tratamentos biolóxicos (proteínas morfogenéticas, células mesenquimales, matrices celulares animais ou humanas etc.)/ etc.) que axuden á curación deste tipo de lesións e reduzan a taxa de rerroturas. O plasma rico en plaquetas (PRP) demostrou ser capaz de proporcionar unha matriz de recheo de diferentes lesións que serve de base para a migración e proliferación celular e a posterior remodelación tisular. Grazas a este efecto, o PRP mostrouse útil no tratamento da patoloxía tendinosa do ombreiro, non existindo con todo un acordo sobre o tipo de PRP nin a pauta de tratamento a utilizar. O obxectivo deste TFG será valorar, a través dunha revisión sistemática das evidencias científicas dispoñibles na literatura científica actual, a eficacia clínica da terapia con PRP no tratamento da patoloxía do manguito dos rotadores e o tipo de PRP e posología que ofrece os mellores resultados, avaliando se o seu uso está xustificado na práctica clínica habitual.
Dirección
CAEIRO REY, JOSE RAMON (Titoría)
CAEIRO REY, JOSE RAMON (Titoría)
Tribunal
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
LOPEZ CASTROMAN, JORGE (Presidente/a)
MAZON RAMOS, MARIA DEL PILAR (Secretario/a)
ALONSO PENA, MARIA (Vogal)
Carga de enfermidade por metapneumovirus nas urxencias de pediatría da península ibérica.
Autoría
A.G.G.
Grao en Medicina
A.G.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O metapneumovirus humano (hMPV) é un dos principais causantes de infeccións respiratorias agudas en nenos. Este traballo céntrase en estudar a prevalencia do hMPV en diferentes situacións, a súa relación con outros virus respiratorios e como inflúe na colonización bacteriana, todo isto nunha cohorte de pacientes atendidos en servizos de urxencias pediátricas en hospitais de España e Portugal. Trátase dun estudo prospectivo realizado en oito hospitais, cunha mostra total de 1678 pacientes pediátricos menores de 24 meses, atendidos entre xaneiro de 2022 e abril de 2024, abarcando tres tempadas epidemiolóxicas consecutivas. Os resultados amosan que o 12,4% dos pacientes presentaron infección por hMPV. Os pacientes infectados por hMPV tiñan máis probabilidades de requirir ingreso hospitalario e estadías máis longas. Ademais, o 67,1% destes pacientes tamén presentaban outras infeccións virais, sendo o bocavirus o virus máis frecuente, seguido do rinovirus. En canto á colonización bacteriana, o Haemophilus influenzae foi o máis común entre os nenos con hMPV. Así pois, o hMPV é un virus respiratorio que causa infeccións das vías respiratorias baixas de maior gravidade en comparación con outros virus respiratorios.
O metapneumovirus humano (hMPV) é un dos principais causantes de infeccións respiratorias agudas en nenos. Este traballo céntrase en estudar a prevalencia do hMPV en diferentes situacións, a súa relación con outros virus respiratorios e como inflúe na colonización bacteriana, todo isto nunha cohorte de pacientes atendidos en servizos de urxencias pediátricas en hospitais de España e Portugal. Trátase dun estudo prospectivo realizado en oito hospitais, cunha mostra total de 1678 pacientes pediátricos menores de 24 meses, atendidos entre xaneiro de 2022 e abril de 2024, abarcando tres tempadas epidemiolóxicas consecutivas. Os resultados amosan que o 12,4% dos pacientes presentaron infección por hMPV. Os pacientes infectados por hMPV tiñan máis probabilidades de requirir ingreso hospitalario e estadías máis longas. Ademais, o 67,1% destes pacientes tamén presentaban outras infeccións virais, sendo o bocavirus o virus máis frecuente, seguido do rinovirus. En canto á colonización bacteriana, o Haemophilus influenzae foi o máis común entre os nenos con hMPV. Así pois, o hMPV é un virus respiratorio que causa infeccións das vías respiratorias baixas de maior gravidade en comparación con outros virus respiratorios.
Dirección
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
Dacosta Urbieta, Ana Isabel Cotitoría
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
Dacosta Urbieta, Ana Isabel Cotitoría
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
Apendicectomía no tratramento cirúrxico dos tumores borderline de ovario. Unha revisión sistemática.
Autoría
M.B.G.
Grao en Medicina
M.B.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción e obxectivos: A apendicectomía de rutina como parte do tratamento cirúrxico dos tumores ováricos borderline foi motivo de debate durante numerosas ocasións debido ao dudoso beneficio que ofrece na mellora da supervivencia global das doentes. Realizouse unha revisión sistemática para evaluar o beneficio que ten este procedemento na tasa de redidivas e na supervivencia global destas mulleres. Material e métodos: Realizouse unha búsqueda sistemática en PubMed dende setembro do 2024 incluindo artigos que abordasen a necesidade de realizar apendicectomía rutinaria no tratamento dos tumores ováricos borderline. Incluíronse estudos publicados en inglés con pacientes sometidas a tratamento cirúrxico primario. Resultados: Identificáronse 1928 artigos, 9 (n=2467 pacientes) foron incluidos nesta revisión. Deles exportáronse as características mostrais de interese. Conclusións: Nos estudos analizados, non se observou impacto significativo nas tasas de recidivas e na supervivencia global nos casos nos que se levou a cabo a apendicectomía rutinaria. Naqueles casos onde se realizou a apendicectomía únicamente se o aspecto macroscópico do apéndice era anormal e non se realizou se o apéndice foi normal, tampouco se observou impacto na tasa de recidivas nin na supervivencia. Sen embargo, maniféstase a necesidade de realizar ensaios clínicos aleatorizados ao respecto debida á limitada evidencia que existe sobre este tema.
Introducción e obxectivos: A apendicectomía de rutina como parte do tratamento cirúrxico dos tumores ováricos borderline foi motivo de debate durante numerosas ocasións debido ao dudoso beneficio que ofrece na mellora da supervivencia global das doentes. Realizouse unha revisión sistemática para evaluar o beneficio que ten este procedemento na tasa de redidivas e na supervivencia global destas mulleres. Material e métodos: Realizouse unha búsqueda sistemática en PubMed dende setembro do 2024 incluindo artigos que abordasen a necesidade de realizar apendicectomía rutinaria no tratamento dos tumores ováricos borderline. Incluíronse estudos publicados en inglés con pacientes sometidas a tratamento cirúrxico primario. Resultados: Identificáronse 1928 artigos, 9 (n=2467 pacientes) foron incluidos nesta revisión. Deles exportáronse as características mostrais de interese. Conclusións: Nos estudos analizados, non se observou impacto significativo nas tasas de recidivas e na supervivencia global nos casos nos que se levou a cabo a apendicectomía rutinaria. Naqueles casos onde se realizou a apendicectomía únicamente se o aspecto macroscópico do apéndice era anormal e non se realizou se o apéndice foi normal, tampouco se observou impacto na tasa de recidivas nin na supervivencia. Sen embargo, maniféstase a necesidade de realizar ensaios clínicos aleatorizados ao respecto debida á limitada evidencia que existe sobre este tema.
Dirección
PEÑA FERNANDEZ, MAITE (Titoría)
PEÑA FERNANDEZ, MAITE (Titoría)
Relevancia do electroencefalograma no diagnóstico diferencial das convulsións frontais
Autoría
H.C.M.
Grao en Medicina
H.C.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: O EEG é unha proba diagnóstica utilizada tanto no campo clínico como na investigación e ten poucas limitacións. A epilepsia é unha patoloxía común de importante importancia social e económica. Distínguense diferentes tipos dependendo da localización de inicio e progresión, así como da extensión da condición. En concreto, a epilepsia do lóbulo frontal adoita ser focal, aínda que pode estenderse; as convulsións adoitan ser de curta duración e tenden a ocorrer durante o sono. As súas características clínicas poden supoñer un reto para o facultativo hoxe en día á hora de aclarar un diagnóstico, xa que, pola cantidade de síntomas que manifesta o paciente, o seu diagnóstico diferencial é moi amplo, sendo as dúas patoloxía identificadas con máis frecuencia o PNES e as parasomnias. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática da literatura para sintetizar a evidencia sobre o papel do EEG nesta patoloxía e analizar se é conveniente seguir considerándoo como o Gold Standard. Material e métodos: realizouse unha revisión sistemática buscando información en fontes bibliográficas en bases de datos como PubMed ou Scopus. Aplicáronse diversos filtros, e establecéronse criterios de inclusión e exclusión para identificar os artigos máis axeitados relacionados cos obxectivos, así como unha selección final dos artigos filtrados. Resultados: O estudo da evidencia sobre a realización desta técnica para esta patoloxía e os seus diagnósticos diferenciais, definindo as manifestacións clínicas típicas e as características máis complexas, as alteracións eléctricas características durante unha crise ou actividade intercrítica, demostra a validez do uso do EEG como método diagnóstico, o máis utilizado e fiable. Discusión: tras analizar os resultados, caracterizáronse as asociacións entre a semioloxía clínica e o lugar de inicio da convulsión do lóbulo frontal; porén, esta relación, aínda que proporciona sensibilidade ao resultado do EEG, non parece ser suficiente por si mesma para chegar a un diagnóstico fiable. Tampouco o uso de sEEG ou análise serolóxica. Se a rendibilidade do estudo aumenta, debería ser a longo prazo e incluír un estudo do sono, así como o uso combinado con vídeo e tamén a aprendizaxe automática. Conclusións: O EEG é a proba de referencia para diagnosticar as convulsións frontais e descartar o seu diagnóstico diferencial. A sensibilidade da proba increméntase coa identificación de síntomas típicos definidos e un estudo prolongado que inclúe un estudo do sono. A combinación da proba co vídeo mellora significativamente o rendemento do diagnóstico e a combinación de EEG coa aprendizaxe automática mellora o rendemento do diagnóstico. A evidencia en nenos segue sendo limitada, pero o tratamento axeitado leva a unha mellora clínica.
Introdución: O EEG é unha proba diagnóstica utilizada tanto no campo clínico como na investigación e ten poucas limitacións. A epilepsia é unha patoloxía común de importante importancia social e económica. Distínguense diferentes tipos dependendo da localización de inicio e progresión, así como da extensión da condición. En concreto, a epilepsia do lóbulo frontal adoita ser focal, aínda que pode estenderse; as convulsións adoitan ser de curta duración e tenden a ocorrer durante o sono. As súas características clínicas poden supoñer un reto para o facultativo hoxe en día á hora de aclarar un diagnóstico, xa que, pola cantidade de síntomas que manifesta o paciente, o seu diagnóstico diferencial é moi amplo, sendo as dúas patoloxía identificadas con máis frecuencia o PNES e as parasomnias. Obxectivos: Realizar unha revisión sistemática da literatura para sintetizar a evidencia sobre o papel do EEG nesta patoloxía e analizar se é conveniente seguir considerándoo como o Gold Standard. Material e métodos: realizouse unha revisión sistemática buscando información en fontes bibliográficas en bases de datos como PubMed ou Scopus. Aplicáronse diversos filtros, e establecéronse criterios de inclusión e exclusión para identificar os artigos máis axeitados relacionados cos obxectivos, así como unha selección final dos artigos filtrados. Resultados: O estudo da evidencia sobre a realización desta técnica para esta patoloxía e os seus diagnósticos diferenciais, definindo as manifestacións clínicas típicas e as características máis complexas, as alteracións eléctricas características durante unha crise ou actividade intercrítica, demostra a validez do uso do EEG como método diagnóstico, o máis utilizado e fiable. Discusión: tras analizar os resultados, caracterizáronse as asociacións entre a semioloxía clínica e o lugar de inicio da convulsión do lóbulo frontal; porén, esta relación, aínda que proporciona sensibilidade ao resultado do EEG, non parece ser suficiente por si mesma para chegar a un diagnóstico fiable. Tampouco o uso de sEEG ou análise serolóxica. Se a rendibilidade do estudo aumenta, debería ser a longo prazo e incluír un estudo do sono, así como o uso combinado con vídeo e tamén a aprendizaxe automática. Conclusións: O EEG é a proba de referencia para diagnosticar as convulsións frontais e descartar o seu diagnóstico diferencial. A sensibilidade da proba increméntase coa identificación de síntomas típicos definidos e un estudo prolongado que inclúe un estudo do sono. A combinación da proba co vídeo mellora significativamente o rendemento do diagnóstico e a combinación de EEG coa aprendizaxe automática mellora o rendemento do diagnóstico. A evidencia en nenos segue sendo limitada, pero o tratamento axeitado leva a unha mellora clínica.
Dirección
RELOVA QUINTEIRO, JOSE LUIS (Titoría)
Fra Mosquera, Valeria Cotitoría
Soria Soriano, Beatriz Cotitoría
RELOVA QUINTEIRO, JOSE LUIS (Titoría)
Fra Mosquera, Valeria Cotitoría
Soria Soriano, Beatriz Cotitoría
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Revisión bibliográfica sobre os aspectos clínicos, diagnósticos e tratamento da esofaxite eosinofílica na idade pediátrica.
Autoría
S.V.P.
Grao en Medicina
S.V.P.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A esofaxite eosinofílica é unha enfermidade crónica inmunomediada, asociada a unha resposta Th2. Este mecanismo inmunolóxico, xunto con factores ambientais, causa esta entidade clínico-patolóxica caracterizada por unha infiltración mucosa de eosinófilos e síntomas de disfunción esofáxica. Xustificación e obxetivos: Este TFG ten como obxetivo principal revisar a bibliografía recente sobre a EoE pediátrica enfocándose na súa presentación clínica, métodos diagnósticos e manexo terapéutico. Secundariamente, exploramos novas ferramentas diagnósticas e terapias emerxentes que se atopan en investigación. Materiais e métodos: Para esta revisión realizamos unha búsqueda blibliográfica en PubMed e Dialnet utilizando os termos “Eosinophilic Esophagitis” AND “Children”, obtendo 2099 artigos. Aplicamos filtros por data (2020-2025), idioma (inglés e español) e tipo de estudio, e establecemos criterios de exclusión específicos, resultando ao final en 19 artigos. Revísanse tamén os artigos referenciados nos seleccionados anteriormente, incluíndo algúns deles como parte da bibliografía desta revisión. Discusión: A EoE en pediatría supón un reto diagnóstico e terapéutico dada a súa variabilidade na presentación clínica según a idade. O gold standard para o diagnóstico continúa sendo a EDA con biopsias, aínda que técnicas menos invasivas como os biomarcadores atópanse en estudo. O tratamento de primeira liña está formado por IBPs, dietas de exclusión e corticoides tópicos, todos eficaces, pero sen alcanzar a remisión completa. As terapias biolóxicas atópanse en investigación, aínda que o uso de Dupilumab xa está implementado na práctica clínica. Comprender integralmente a EoE é fundamental para optimizar o seu abordaxe clínico e previr complicacións futuras. Conclusións: A EoE pediátrica presenta desafíos diagnósticos e terapéuticos debido á súa variabilidade clínica. O tratamento inclúe IBPs, dietas e corticoides tópicos, pero as terapias biolóxicas emerxen como unha opción prometedora.
Introdución: A esofaxite eosinofílica é unha enfermidade crónica inmunomediada, asociada a unha resposta Th2. Este mecanismo inmunolóxico, xunto con factores ambientais, causa esta entidade clínico-patolóxica caracterizada por unha infiltración mucosa de eosinófilos e síntomas de disfunción esofáxica. Xustificación e obxetivos: Este TFG ten como obxetivo principal revisar a bibliografía recente sobre a EoE pediátrica enfocándose na súa presentación clínica, métodos diagnósticos e manexo terapéutico. Secundariamente, exploramos novas ferramentas diagnósticas e terapias emerxentes que se atopan en investigación. Materiais e métodos: Para esta revisión realizamos unha búsqueda blibliográfica en PubMed e Dialnet utilizando os termos “Eosinophilic Esophagitis” AND “Children”, obtendo 2099 artigos. Aplicamos filtros por data (2020-2025), idioma (inglés e español) e tipo de estudio, e establecemos criterios de exclusión específicos, resultando ao final en 19 artigos. Revísanse tamén os artigos referenciados nos seleccionados anteriormente, incluíndo algúns deles como parte da bibliografía desta revisión. Discusión: A EoE en pediatría supón un reto diagnóstico e terapéutico dada a súa variabilidade na presentación clínica según a idade. O gold standard para o diagnóstico continúa sendo a EDA con biopsias, aínda que técnicas menos invasivas como os biomarcadores atópanse en estudo. O tratamento de primeira liña está formado por IBPs, dietas de exclusión e corticoides tópicos, todos eficaces, pero sen alcanzar a remisión completa. As terapias biolóxicas atópanse en investigación, aínda que o uso de Dupilumab xa está implementado na práctica clínica. Comprender integralmente a EoE é fundamental para optimizar o seu abordaxe clínico e previr complicacións futuras. Conclusións: A EoE pediátrica presenta desafíos diagnósticos e terapéuticos debido á súa variabilidade clínica. O tratamento inclúe IBPs, dietas e corticoides tópicos, pero as terapias biolóxicas emerxen como unha opción prometedora.
Dirección
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Fernández Cebrián, Santiago Andrés Cotitoría
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Fernández Cebrián, Santiago Andrés Cotitoría
Tribunal
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
GONZALEZ VINAGRE, SALUSTIANO (Presidente/a)
PUBUL NUÑEZ, VIRGINIA (Secretario/a)
VAZQUEZ TORRES, MATEO (Vogal)
O uso de dexrazoxano na prevención da cardiotoxicidade inducida polas antraciclinas en nenos con cancro.
Autoría
C.A.D.R.
Grao en Medicina
C.A.D.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: As antraciclinas son axentes quimioterapéuticos amplamente utilizados en oncoloxía pediátrica debido á súa alta eficacia. Non obstante, a súa administración está asociada a efectos cardiotóxicos, que son motivo de gran preocupación nos nenos debido á súa inmadurez cardíaca e á súa maior esperanza de vida. Propúxose o dexrazoxano (DRZ) como axente cardioprotector destinado a atenuar esta toxicidade, sen comprometer a eficacia do tratamento antitumoral. Obxectivos: Avaliar a eficacia e a seguridade do dexrazoxano na prevención da cardiotoxicidade inducida por antraciclinas en pacientes pediátricos mediante a análise de estudos clínicos que compararon o seu uso fronte á non utilización. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática segundo as directrices PRISMA. Incluíronse ensaios clínicos publicados entre 2005 e 2025, en inglés, español ou portugués, centrados na poboación pediátrica. Consultáronse bases de datos como PubMed, Cochrane Library e Scopus, empregando termos MeSH relacionados con dexrazoxano, antraciclinas, cardiotoxicidade e nenos. Seleccionáronse oito ensaios clínicos despois de aplicar criterios de inclusión e exclusión predefinidos. Resultados: O uso de dexrazoxano reduce a incidencia de insuficiencia cardíaca e disfunción ventricular esquerda sen aumentar significativamente a aparición de neoplasia secundaria nin comprometer a eficacia oncolóxica. En varios estudos, observáronse melloras nos parámetros ecocardiográficos clave en pacientes tratados con DRZ en comparación cos que non o recibiron. Discusión: Demostrouse que o dexrazoxano ten un efecto cardioprotector en pacientes pediátricos tratados con antraciclinas, mellorando os resultados funcionais sen alterar a taxa de recaídas nin a supervivencia global. Non obstante, algúns efectos subclínicos poden persistir, polo que se necesita investigación a longo prazo con mostras máis grandes para confirmar o seu perfil de seguridade. Conclusión: O dexrazoxano é unha ferramenta eficaz e segura para previr a cardiotoxicidade inducida por antraciclinas na poboación oncolóxica pediátrica. O seu uso debe considerarse especialmente en pacientes con factores de risco cardiovascular ou expostos a doses elevadas de antraciclinas.
Introdución: As antraciclinas son axentes quimioterapéuticos amplamente utilizados en oncoloxía pediátrica debido á súa alta eficacia. Non obstante, a súa administración está asociada a efectos cardiotóxicos, que son motivo de gran preocupación nos nenos debido á súa inmadurez cardíaca e á súa maior esperanza de vida. Propúxose o dexrazoxano (DRZ) como axente cardioprotector destinado a atenuar esta toxicidade, sen comprometer a eficacia do tratamento antitumoral. Obxectivos: Avaliar a eficacia e a seguridade do dexrazoxano na prevención da cardiotoxicidade inducida por antraciclinas en pacientes pediátricos mediante a análise de estudos clínicos que compararon o seu uso fronte á non utilización. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática segundo as directrices PRISMA. Incluíronse ensaios clínicos publicados entre 2005 e 2025, en inglés, español ou portugués, centrados na poboación pediátrica. Consultáronse bases de datos como PubMed, Cochrane Library e Scopus, empregando termos MeSH relacionados con dexrazoxano, antraciclinas, cardiotoxicidade e nenos. Seleccionáronse oito ensaios clínicos despois de aplicar criterios de inclusión e exclusión predefinidos. Resultados: O uso de dexrazoxano reduce a incidencia de insuficiencia cardíaca e disfunción ventricular esquerda sen aumentar significativamente a aparición de neoplasia secundaria nin comprometer a eficacia oncolóxica. En varios estudos, observáronse melloras nos parámetros ecocardiográficos clave en pacientes tratados con DRZ en comparación cos que non o recibiron. Discusión: Demostrouse que o dexrazoxano ten un efecto cardioprotector en pacientes pediátricos tratados con antraciclinas, mellorando os resultados funcionais sen alterar a taxa de recaídas nin a supervivencia global. Non obstante, algúns efectos subclínicos poden persistir, polo que se necesita investigación a longo prazo con mostras máis grandes para confirmar o seu perfil de seguridade. Conclusión: O dexrazoxano é unha ferramenta eficaz e segura para previr a cardiotoxicidade inducida por antraciclinas na poboación oncolóxica pediátrica. O seu uso debe considerarse especialmente en pacientes con factores de risco cardiovascular ou expostos a doses elevadas de antraciclinas.
Dirección
MARTINEZ SOTO, MARIA ISABEL (Titoría)
MARTINEZ SOTO, MARIA ISABEL (Titoría)
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Uso da vitamina D en exacerbacións da enfermidade pulmonar obstrutiva crónica: unha revisión
Autoría
A.B.D.R.
Grao en Medicina
A.B.D.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A enfermidade pulmonar obstrutiva crónica (EPOC) é unha patoloxía respiratoria de carácter crónico cun considerable impacto na saúde pública. Os seus exacerbaciones aumentan a mortalidade e empeoran a calidade de vida destes pacientes. Moitos pacientes presentan niveis reducidos de vitamina D (VD), unha vitamina que, podería influír positivamente na redución destas agudizaciones. Este traballo analiza se o seu suplementación pode axudar a previlas. Obxectivo: O principal obxectivo deste traballo é revisar a literatura científica dispoñible de 2019 2024 sobre se a suplementación con VD pode reducir a frecuencia ou gravidade das exacerbaciones de EPOC. Metodoloxía: Levou a cabo unha revisión sistemática conforme a guía PRISMA. Consultáronse bases de datos como PubMed, Medline, Embase, Cochrane e WOS e elixíronse dez investigacións que cumprían os criterios de inclusión estipulados na táboa Proído. Resultados: A maioría dos estudos revisados constataron que os pacientes con EPOC adoitan ter deficiencia de VD, o que se asocia a máis exacerbaciones, a unha peor función pulmonar e a máis hospitalizacións. Con todo, os impactos da suplementación con VD foron variados con certas investigacións evidenciando beneficios claros, mentres que outras non identificaron melloras significativas. Discusión: O impacto clínico da suplementación con VD segue sendo controvertido. Aínda así, a maioría das investigacións coinciden en que existe unha correlación entre a súa insuficiencia e un peor prognóstico na EPOC, sendo a VD capaz de influír nas funcións pulmonares e musculares dos pacientes. Conclusión: O déficit de VD é frecuente e asóciase a un incremento na severidade clínica da EPOC. A avaliación desta vitamina podería integrarse na xestión clínica do paciente con EPOC, pero aínda se requiren investigacións adicionais para corroborar a súa eficacia como intervención convencional.
Introdución: A enfermidade pulmonar obstrutiva crónica (EPOC) é unha patoloxía respiratoria de carácter crónico cun considerable impacto na saúde pública. Os seus exacerbaciones aumentan a mortalidade e empeoran a calidade de vida destes pacientes. Moitos pacientes presentan niveis reducidos de vitamina D (VD), unha vitamina que, podería influír positivamente na redución destas agudizaciones. Este traballo analiza se o seu suplementación pode axudar a previlas. Obxectivo: O principal obxectivo deste traballo é revisar a literatura científica dispoñible de 2019 2024 sobre se a suplementación con VD pode reducir a frecuencia ou gravidade das exacerbaciones de EPOC. Metodoloxía: Levou a cabo unha revisión sistemática conforme a guía PRISMA. Consultáronse bases de datos como PubMed, Medline, Embase, Cochrane e WOS e elixíronse dez investigacións que cumprían os criterios de inclusión estipulados na táboa Proído. Resultados: A maioría dos estudos revisados constataron que os pacientes con EPOC adoitan ter deficiencia de VD, o que se asocia a máis exacerbaciones, a unha peor función pulmonar e a máis hospitalizacións. Con todo, os impactos da suplementación con VD foron variados con certas investigacións evidenciando beneficios claros, mentres que outras non identificaron melloras significativas. Discusión: O impacto clínico da suplementación con VD segue sendo controvertido. Aínda así, a maioría das investigacións coinciden en que existe unha correlación entre a súa insuficiencia e un peor prognóstico na EPOC, sendo a VD capaz de influír nas funcións pulmonares e musculares dos pacientes. Conclusión: O déficit de VD é frecuente e asóciase a un incremento na severidade clínica da EPOC. A avaliación desta vitamina podería integrarse na xestión clínica do paciente con EPOC, pero aínda se requiren investigacións adicionais para corroborar a súa eficacia como intervención convencional.
Dirección
CAMPOS FRANCO, JOAQUIN (Titoría)
CAMPOS FRANCO, JOAQUIN (Titoría)
Tribunal
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Gonzalez Quintela, Arturo (Presidente/a)
BRAÑAS GONZALEZ, ANTIA (Secretario/a)
Sierra Paredes, German (Vogal)
Quiste hemático endocárdico no adulto. Presentación dun caso e revisión da literatura.
Autoría
A.F.M.
Grao en Medicina
A.F.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Os quistes hemáticos endocárdicos, tamén chamados quistes hemáticos cardíacos, foron descritos por Elsasser en 1844. Os quistes hemáticos localízanse principalmente ao nivel das válvulas auriculoventriculares dos recén nados e na maioría dos casos regresan espontaneamente. Os quistes hemáticos cardíacos son raros en adultos e son, na maioría dos casos, achados asintomáticos e incidentais durante as probas de imaxe. Non obstante, ocasionalmente poden provocar complicacións como embolias, insuficiencia valvular, síncope e morte súbita. O método diagnóstico dos quistes hemáticos cardíacos en adultos inclúe a ecografía, o TAC e a resonancia magnética, aínda que o diagnóstico definitivo é anatomopatolóxico. Neste traballo revisouse sistematicamente a literatura dos últimos 30 anos dos artigos orixinais sobre quistes hemáticos cardíacos en adultos localizados na aurícula dereita. Identificáronse un total de 17 publicacións, todas elas correspondentes a casos clínicos. Realízase unha análise de cada un deles. Por último, presentamos o caso clínico dunha muller asintomática de 80 anos cun quiste hemático na aurícula dereita que foi operada no Hospital Clínico Universitario de Santiago.
Os quistes hemáticos endocárdicos, tamén chamados quistes hemáticos cardíacos, foron descritos por Elsasser en 1844. Os quistes hemáticos localízanse principalmente ao nivel das válvulas auriculoventriculares dos recén nados e na maioría dos casos regresan espontaneamente. Os quistes hemáticos cardíacos son raros en adultos e son, na maioría dos casos, achados asintomáticos e incidentais durante as probas de imaxe. Non obstante, ocasionalmente poden provocar complicacións como embolias, insuficiencia valvular, síncope e morte súbita. O método diagnóstico dos quistes hemáticos cardíacos en adultos inclúe a ecografía, o TAC e a resonancia magnética, aínda que o diagnóstico definitivo é anatomopatolóxico. Neste traballo revisouse sistematicamente a literatura dos últimos 30 anos dos artigos orixinais sobre quistes hemáticos cardíacos en adultos localizados na aurícula dereita. Identificáronse un total de 17 publicacións, todas elas correspondentes a casos clínicos. Realízase unha análise de cada un deles. Por último, presentamos o caso clínico dunha muller asintomática de 80 anos cun quiste hemático na aurícula dereita que foi operada no Hospital Clínico Universitario de Santiago.
Dirección
CAICEDO VALDES, DIEGO JESUS (Titoría)
CAICEDO VALDES, DIEGO JESUS (Titoría)
Tribunal
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
Revisión bibliográfica da eficacia terapéutica das infiltracións con Plasma Rico en Plaquetas fronte á suplementación con ácido hialurónico na artrose de xeonllo
Autoría
T.M.V.
Grao en Medicina
T.M.V.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A artrose de xeonllo é unha das enfermidades crónicas e dexenerativas máis co-múns no mundo, constituíndo unha causa importante de discapacidade. Actualmente, as estrate-xias de tratamento evolucionaron de forma considerable destacando dúas terapias minimamente invasivas como son: o plasma rico en plaquetas (PRP) e o ácido hialurónico (AH), dirixidos a diminuír a dor e a mellorar a función articular. Obxectivos: Avaliar a eficacia terapéutica do plasma rico en plaquetas fronte á viscosuplemen-tación de ácido hialurónico na artrose de xeonllo. Métodos: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica nas bases de datos Pubmed, Web of Science e Cochrane. Atopáronse un total de 295 artigos aos que se lle aplicaron os criterios de inclusión e exclusión correspondentes. Resultados: Incluíronse 14 revisións sistemáticas e metaanálise e un estudo observacional re-trospectivo, dos cales 4 analizan a eficacia da terapia dual (PRP+AH) fronte ao PRP só e 11 analizan o PRP fronte ao AH. Avaliouse a eficacia do tratamento mediante as escalas WOMAC, IKDC, KOOS, VAS, EQ-VAS e Índice Lequesne. Ademáis, analizouse a seguridade e a inci-dencia de eventos adversos. Conclusións: A terapia dual (PRP+AH) presentou resultados superiores fronte ao AH no trata-mento conservador da artrose de xeonllo. Así mesmo, en comparación co AH, o PRP parece ser unha alternativa máis segura e eficaz a longo prazo. Con todo, precísanse máis estudos de maior calidade.
Introdución: A artrose de xeonllo é unha das enfermidades crónicas e dexenerativas máis co-múns no mundo, constituíndo unha causa importante de discapacidade. Actualmente, as estrate-xias de tratamento evolucionaron de forma considerable destacando dúas terapias minimamente invasivas como son: o plasma rico en plaquetas (PRP) e o ácido hialurónico (AH), dirixidos a diminuír a dor e a mellorar a función articular. Obxectivos: Avaliar a eficacia terapéutica do plasma rico en plaquetas fronte á viscosuplemen-tación de ácido hialurónico na artrose de xeonllo. Métodos: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica nas bases de datos Pubmed, Web of Science e Cochrane. Atopáronse un total de 295 artigos aos que se lle aplicaron os criterios de inclusión e exclusión correspondentes. Resultados: Incluíronse 14 revisións sistemáticas e metaanálise e un estudo observacional re-trospectivo, dos cales 4 analizan a eficacia da terapia dual (PRP+AH) fronte ao PRP só e 11 analizan o PRP fronte ao AH. Avaliouse a eficacia do tratamento mediante as escalas WOMAC, IKDC, KOOS, VAS, EQ-VAS e Índice Lequesne. Ademáis, analizouse a seguridade e a inci-dencia de eventos adversos. Conclusións: A terapia dual (PRP+AH) presentou resultados superiores fronte ao AH no trata-mento conservador da artrose de xeonllo. Así mesmo, en comparación co AH, o PRP parece ser unha alternativa máis segura e eficaz a longo prazo. Con todo, precísanse máis estudos de maior calidade.
Dirección
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
GUALILLO , ORESTE Cotitoría
PINO MINGUEZ, JESUS (Titoría)
GUALILLO , ORESTE Cotitoría
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
Estratexias terapéuticas en Lipoproteína (a) para a prevención de enfermidades cardiovasculares
Autoría
L.F.C.
Grao en Medicina
L.F.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As enfermidades cardiovasculares representan a principal causa de morbimortalidade a nivel mundial e a pesar da cada vez máis efectiva detección e tratamento dos factores de risco cardiovascular (FRCV), aínda se mantén un risco residual. Neste contexto, a lipoproteína (a) (Lp(a)), dada a relación descrita coa xénese destas enfermidades, constitúe unha diana terapéutica potencial para a consecución da redución do devandito risco. Para coñecer a situación actual do panorama terapéutico en Lp(a) e a súa tradución a efectos de modificación do risco cardiovascular, procedeuse a realizar unha revisión narrativa introducindo unha ecuación de procura na base de datos PubMed, seleccionando entre os resultados atopados aquelas revisións, revisións sistemáticas, metaanálisis ou ensaios clínicos que reflectisen de mellor maneira o obxectivo da revisión. A alta regulación xenética á que está sometida Lp(a) impacta directamente na escasa efectividade de estratexias clásicas como a dieta e o exercicio. Así mesmo, ningún dos fármacos hipolipemiantes dispoñibles producen unha modificación substancial dos niveis de devandita lipoproteína e a aférese, en liñas xerais, non se considera recomendable pola súa aceptabilidade. Con tal motivo, nestes momentos está a avaliarse o efecto de diferentes fármacos dirixidos especificamente a Lp(a), entre os que se atopa pelacarsen, un oligonucleótido antisentido, diferentes ARNpi, que inclúen a olpasiran, zerlasiran e lepodisiran e por último, muvalaplin, un axente oral. Ademais, a tecnoloxía CRISPR/Cas9 representa unha posible estratexia terapéutica a desenvolver no futuro. Ata que conclúan os ensaios en fase III dos devanditos fármacos non se poderá definir o alcance da redución de Lp(a) na diminución do risco cardiovascular, pero as evidencias, provenientes fundamentalmente de estudos epidemiolóxicos, convidan o optimismo. Namentres, a minimización do resto de FRCV constitúe a estratexia máis factible para reducir o risco atribuíble a Lp(a).
As enfermidades cardiovasculares representan a principal causa de morbimortalidade a nivel mundial e a pesar da cada vez máis efectiva detección e tratamento dos factores de risco cardiovascular (FRCV), aínda se mantén un risco residual. Neste contexto, a lipoproteína (a) (Lp(a)), dada a relación descrita coa xénese destas enfermidades, constitúe unha diana terapéutica potencial para a consecución da redución do devandito risco. Para coñecer a situación actual do panorama terapéutico en Lp(a) e a súa tradución a efectos de modificación do risco cardiovascular, procedeuse a realizar unha revisión narrativa introducindo unha ecuación de procura na base de datos PubMed, seleccionando entre os resultados atopados aquelas revisións, revisións sistemáticas, metaanálisis ou ensaios clínicos que reflectisen de mellor maneira o obxectivo da revisión. A alta regulación xenética á que está sometida Lp(a) impacta directamente na escasa efectividade de estratexias clásicas como a dieta e o exercicio. Así mesmo, ningún dos fármacos hipolipemiantes dispoñibles producen unha modificación substancial dos niveis de devandita lipoproteína e a aférese, en liñas xerais, non se considera recomendable pola súa aceptabilidade. Con tal motivo, nestes momentos está a avaliarse o efecto de diferentes fármacos dirixidos especificamente a Lp(a), entre os que se atopa pelacarsen, un oligonucleótido antisentido, diferentes ARNpi, que inclúen a olpasiran, zerlasiran e lepodisiran e por último, muvalaplin, un axente oral. Ademais, a tecnoloxía CRISPR/Cas9 representa unha posible estratexia terapéutica a desenvolver no futuro. Ata que conclúan os ensaios en fase III dos devanditos fármacos non se poderá definir o alcance da redución de Lp(a) na diminución do risco cardiovascular, pero as evidencias, provenientes fundamentalmente de estudos epidemiolóxicos, convidan o optimismo. Namentres, a minimización do resto de FRCV constitúe a estratexia máis factible para reducir o risco atribuíble a Lp(a).
Dirección
VIDAL PARDO, JOSE IGNACIO (Titoría)
VIDAL PARDO, JOSE IGNACIO (Titoría)
Tribunal
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS (Presidente/a)
FERREIROS LOPEZ, ALBA (Secretario/a)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Vogal)
Dano renal en ratos deficitarios en seipina. Unha aproximación anatomopatolóxica
Autoría
F.R.F.
Grao en Medicina
F.R.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución e Obxectivos. Este estudo ten como obxectivo avaliar os cambios histopatolóxicos renais en modelos murinos deficientes en seipina, unha deficiencia que resulta de variantes no xene BSCL2. As alteracións neste xene foron asociadas a diversas patoloxías, como o síndrome de Berardinelli-Seip tipo 2 e a encefalopatía progresiva con ou sen lipodistrofia (PELD). Ademais, este estudo busca analizar os patróns de deterioro renal en función do xenotipo, así como tentar establecer correlacións con outros parámetros bioquímicos relevantes. Métodos. Este estudo experimental investiga as consecuencias histopatolóxicas renais en ratos transxénicos xerados mediante a tecnoloxía Cre-loxP. Establecéronse cinco cohortes de ratos: homocigotos Bscl2-/-, homocigotos Bscl2Celia/Celia, heterocigotos Bscl2Celia/-, heterocigotos Bscl2+/-, e controis de tipo salvaxe (WT) Bscl2+/+, todos os cales foron sometidos posteriormente a necropsia cunha idade de 9,5 meses. Documentáronse as características histopatolóxicas do riles. Tamén se mediron os parámetros bioquímicos séricos en todos os grupos. Os análises estatísticos incluíron a proba exacta de Fisher, a proba de Chi cuadrado, Kruskal-Wallis e as probas de Mann-Whitney. Resultados. Os ratos Bscl2-/- e Bscl2Celia/Celia amosaron un maior compromiso renal caracterizado por patróns mesaxiais, en comparación co grupo WT e os ratos heterocigotos. Os grupos homocigotos tamén demostraron diferenzas estatisticamente significativas nos niveis de sodio, calcio, urea, glucosa e fósforo en relación cos grupos WT e heterocigotos. Ademais, a cohorte Bscl2Celia/Celia mostrou un maior compromiso renal intersticial e microvascular en comparación coa cohorte WT. Conclusións. A inactivación do xene BSCL2 ou a inserción do transxén Celia-seipina humana en ratos induce o desenvolvemento de deterioro renal, con danos máis severos observados nos que portan o transxén humano anómalo. Este dano renal afecta o glomérulo, o intersticio e a vasculatura renal.
Introdución e Obxectivos. Este estudo ten como obxectivo avaliar os cambios histopatolóxicos renais en modelos murinos deficientes en seipina, unha deficiencia que resulta de variantes no xene BSCL2. As alteracións neste xene foron asociadas a diversas patoloxías, como o síndrome de Berardinelli-Seip tipo 2 e a encefalopatía progresiva con ou sen lipodistrofia (PELD). Ademais, este estudo busca analizar os patróns de deterioro renal en función do xenotipo, así como tentar establecer correlacións con outros parámetros bioquímicos relevantes. Métodos. Este estudo experimental investiga as consecuencias histopatolóxicas renais en ratos transxénicos xerados mediante a tecnoloxía Cre-loxP. Establecéronse cinco cohortes de ratos: homocigotos Bscl2-/-, homocigotos Bscl2Celia/Celia, heterocigotos Bscl2Celia/-, heterocigotos Bscl2+/-, e controis de tipo salvaxe (WT) Bscl2+/+, todos os cales foron sometidos posteriormente a necropsia cunha idade de 9,5 meses. Documentáronse as características histopatolóxicas do riles. Tamén se mediron os parámetros bioquímicos séricos en todos os grupos. Os análises estatísticos incluíron a proba exacta de Fisher, a proba de Chi cuadrado, Kruskal-Wallis e as probas de Mann-Whitney. Resultados. Os ratos Bscl2-/- e Bscl2Celia/Celia amosaron un maior compromiso renal caracterizado por patróns mesaxiais, en comparación co grupo WT e os ratos heterocigotos. Os grupos homocigotos tamén demostraron diferenzas estatisticamente significativas nos niveis de sodio, calcio, urea, glucosa e fósforo en relación cos grupos WT e heterocigotos. Ademais, a cohorte Bscl2Celia/Celia mostrou un maior compromiso renal intersticial e microvascular en comparación coa cohorte WT. Conclusións. A inactivación do xene BSCL2 ou a inserción do transxén Celia-seipina humana en ratos induce o desenvolvemento de deterioro renal, con danos máis severos observados nos que portan o transxén humano anómalo. Este dano renal afecta o glomérulo, o intersticio e a vasculatura renal.
Dirección
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Titoría)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Titoría)
Carcinoma epidermoide de orofarinxe en estadios iniciais: Cirurxía ou Radioterapia como tratamentos de primeira liña
Autoría
S.P.R.
Grao en Medicina
S.P.R.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
O carcinoma epidermoide de orofarinxe experimentou un incremento significativo na súa incidencia, debido á maior prevalencia do Virus do Papiloma Humano (VPH), o que provocou un cambio no perfil clínico e demográfico dos seus pacientes. Este traballo ten como obxectivo comparar os resultados oncolóxicos e funcionais da Cirurxía Transoral Robótica (TORS) fronte á Radioterapia (RT), mediante unha revisión sistemática da evidencia científica dispoñible ata a data. Tras aplicar os criterios da busca bibliográfica, elixíronse os dez estudos que cumprían cós criterios de inclusión e exclusión preestablecidos, e avaliouse a súa calidade metodolóxica. Ditas publicacións achegan datos sobre taxas de supervivencia, posibles complicacións, calidade de vida e recuperación funcional, permitindo valorar as vantaxes e inconvenientes de ambas modalidades terapéuticas. Os resultados amosan que a TORS podería ofrecer beneficios en termos dunha mellor recuperación funcional, menor toxicidade e maior preservación da calidade de vida en pacientes seleccionados, especialmente en estadios iniciais da enfermidade. Con todo, a RT continúa a ser unha alternativa eficaz, con bos resultados oncolóxicos, especialmente nos tumores localmente avanzados ou cando o paciente non é candidato á cirurxía. As taxas de supervivencia global e tempo libre de enfermidade son similares entre as dúas opcións terapéuticas, aínda que dependen de factores as comorbilidades do paciente, as súas preferencias persoais, a experiencia do equipo médico, a localización e extensión do tumor ou a función previa dos órganos críticos. Conclúese que tanto TORS como RT son opcións igualmente válidas para tratar o carcinoma epidermoide orofarínxeo, e que a súa elección debe basearse nun enfoque individualizado e nunha toma de decisións conxunta entre o paciente e o seu especialista, sendo a principal diferenza entre ambos tratamentos os efectos secundarios e toxicidades asociadas. Sinálase a necesidade de máis estudos prospectivos e ensaios clínicos controlados para reforzar a evidencia científica e guiar futuras decisións terapéuticas.
O carcinoma epidermoide de orofarinxe experimentou un incremento significativo na súa incidencia, debido á maior prevalencia do Virus do Papiloma Humano (VPH), o que provocou un cambio no perfil clínico e demográfico dos seus pacientes. Este traballo ten como obxectivo comparar os resultados oncolóxicos e funcionais da Cirurxía Transoral Robótica (TORS) fronte á Radioterapia (RT), mediante unha revisión sistemática da evidencia científica dispoñible ata a data. Tras aplicar os criterios da busca bibliográfica, elixíronse os dez estudos que cumprían cós criterios de inclusión e exclusión preestablecidos, e avaliouse a súa calidade metodolóxica. Ditas publicacións achegan datos sobre taxas de supervivencia, posibles complicacións, calidade de vida e recuperación funcional, permitindo valorar as vantaxes e inconvenientes de ambas modalidades terapéuticas. Os resultados amosan que a TORS podería ofrecer beneficios en termos dunha mellor recuperación funcional, menor toxicidade e maior preservación da calidade de vida en pacientes seleccionados, especialmente en estadios iniciais da enfermidade. Con todo, a RT continúa a ser unha alternativa eficaz, con bos resultados oncolóxicos, especialmente nos tumores localmente avanzados ou cando o paciente non é candidato á cirurxía. As taxas de supervivencia global e tempo libre de enfermidade son similares entre as dúas opcións terapéuticas, aínda que dependen de factores as comorbilidades do paciente, as súas preferencias persoais, a experiencia do equipo médico, a localización e extensión do tumor ou a función previa dos órganos críticos. Conclúese que tanto TORS como RT son opcións igualmente válidas para tratar o carcinoma epidermoide orofarínxeo, e que a súa elección debe basearse nun enfoque individualizado e nunha toma de decisións conxunta entre o paciente e o seu especialista, sendo a principal diferenza entre ambos tratamentos os efectos secundarios e toxicidades asociadas. Sinálase a necesidade de máis estudos prospectivos e ensaios clínicos controlados para reforzar a evidencia científica e guiar futuras decisións terapéuticas.
Dirección
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Titoría)
López-Cedrún Cembranos, José Luis Cotitoría
Sánchez Ortega, Helena Cotitoría
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Titoría)
López-Cedrún Cembranos, José Luis Cotitoría
Sánchez Ortega, Helena Cotitoría
Tribunal
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
GARRIDO GIL, PABLO (Presidente/a)
GARCIA SEARA, FRANCISCO JAVIER (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Pancreatectomía distal: ¿é superior a abordaxe robótica? Revisión sistemática e experiencia no CHUVI.
Autoría
C.O.C.
Grao en Medicina
C.O.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Antecedentes e obxectivos. Nos últimos anos, a cirurxía robótica emerxeu como unha alternativa prometedora no ámbito da cirurxía minimamente invasiva, ofrecendo potenciais vantaxes técnicas fronte á abordaxe laparoscópica, como unha maior precisión, supresión do tremor fisiolóxico, mellor ergonomía e visión tridimensional. O obxectivo deste traballo foi realizar unha revisión sistemática da literatura para reunir e avaliar a evidencia dispoñible sobre os resultados da pancreatectomía distal realizada mediante abordaxe aberta, laparoscópica e robótica. Métodos. Efectuouse unha busca sistemática en PubMed e Web of Science, incluíndo estudos publicados entre xaneiro de 2016 e xaneiro de 2025, en inglés ou castelán. Seleccionáronse aqueles estudos con máis de 35 pacientes por grupo cirúrxico e que presentaran os resultados diferenciados segundo o tipo de abordaxe. A extracción de datos abarcou as características basais dos pacientes, así como os resultados perioperatorios, anatomopatolóxicos e posoperatorios. De maneira complementaria, analizáronse os datos relativos ao tratamento adxuvante e á supervivencia dos pacientes oncolóxicos, á influencia da experiencia sobre os resultados cirúrxicos e á análise de custos, cando esta información estivo dispoñible. Resultados. Incluíronse 16 estudos, cun total de 5360 pacientes. A abordaxe robótica asociouse cunha menor perda sanguínea, unha menor taxa de conversión a cirurxía aberta e unha maior preservación esplénica, a costa dun maior tempo cirúrxico. Non se observaron diferenzas significativas entre as tres abordaxes respecto aos resultados posoperatorios nin á radicalidade oncolóxica. En todos os estudos que o analizaron, a cirurxía robótica presentou un custo total superior, aínda que algúns autores consideraron que podería ser custo-efectiva. Conclusións. A pancreatectomía distal robótica é unha técnica segura e factible, que ofrece certas vantaxes intraoperatorias e mantén unha radicalidade oncolóxica comparable ás abordaxes laparoscópica e aberta. A súa principal limitación continúa sendo o elevado custo.
Antecedentes e obxectivos. Nos últimos anos, a cirurxía robótica emerxeu como unha alternativa prometedora no ámbito da cirurxía minimamente invasiva, ofrecendo potenciais vantaxes técnicas fronte á abordaxe laparoscópica, como unha maior precisión, supresión do tremor fisiolóxico, mellor ergonomía e visión tridimensional. O obxectivo deste traballo foi realizar unha revisión sistemática da literatura para reunir e avaliar a evidencia dispoñible sobre os resultados da pancreatectomía distal realizada mediante abordaxe aberta, laparoscópica e robótica. Métodos. Efectuouse unha busca sistemática en PubMed e Web of Science, incluíndo estudos publicados entre xaneiro de 2016 e xaneiro de 2025, en inglés ou castelán. Seleccionáronse aqueles estudos con máis de 35 pacientes por grupo cirúrxico e que presentaran os resultados diferenciados segundo o tipo de abordaxe. A extracción de datos abarcou as características basais dos pacientes, así como os resultados perioperatorios, anatomopatolóxicos e posoperatorios. De maneira complementaria, analizáronse os datos relativos ao tratamento adxuvante e á supervivencia dos pacientes oncolóxicos, á influencia da experiencia sobre os resultados cirúrxicos e á análise de custos, cando esta información estivo dispoñible. Resultados. Incluíronse 16 estudos, cun total de 5360 pacientes. A abordaxe robótica asociouse cunha menor perda sanguínea, unha menor taxa de conversión a cirurxía aberta e unha maior preservación esplénica, a costa dun maior tempo cirúrxico. Non se observaron diferenzas significativas entre as tres abordaxes respecto aos resultados posoperatorios nin á radicalidade oncolóxica. En todos os estudos que o analizaron, a cirurxía robótica presentou un custo total superior, aínda que algúns autores consideraron que podería ser custo-efectiva. Conclusións. A pancreatectomía distal robótica é unha técnica segura e factible, que ofrece certas vantaxes intraoperatorias e mantén unha radicalidade oncolóxica comparable ás abordaxes laparoscópica e aberta. A súa principal limitación continúa sendo o elevado custo.
Dirección
ESTEVEZ FERNANDEZ, SERGIO MANUEL (Titoría)
ESTEVEZ FERNANDEZ, SERGIO MANUEL (Titoría)
Tribunal
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
COUCE PICO, MARIA DE LA LUZ (Presidente/a)
Eirís Puñal, Jesús Manuel (Secretario/a)
Cimadevila García, Antonio (Vogal)
Evolución na hospitalización por bronquiolitis aguda nun hospital de terceiro nivel
Autoría
C.M.C.
Grao en Medicina
C.M.C.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A bronquiolitis aguda é unha infección de vías respiratorias inferiores que afecta a nenos menores de dous anos e supón unha carga significativa na saúde infantil, xerando unha gran morbimortalidade. O axente etiolóxico máis frecuente das bronquiolitis agudas é o virus respiratorio sincitial (VRS) e a súa circulación é estacional, causando epidemias entre os meses de novembro e febreiro. Dende o ano 2023 implementouse en España a profilaxe co anticorpo monoclonal nirsevimab, que demostrou grande eficacia e seguridade nos estudos. O obxectivo principal deste traballo é describir as caracteristicas epidemiolóxicas e clínicas dos pacientes ingresados por bronquiolitis aguda. Como obxectivo secundario preténdese determinar a efectividade da vacinación con nirsevimab na prevención da enfermidade grave por VRS. O traballo consiste nun estudo observacional descritivo retrospectivo sobre os casos de bronquiolitis aguda nun hospital de terceiro nivel nas diferentes tempadas de VRS. Colleitáronse datos de: idade en meses, sexo, presenza de factores de risco, saturación de O2 á chegada a urxencias, resultados das probas microbiolóxicas, profilaxe con nirsevimab, gravidade do cadro, duración do ingreso e necesidade de ingreso en UCI. Os resultados confirman a implicación maioritaria do VRS na bronquiolitis aguda e resaltan a efectividade do emprego de nirsevimab como medida de prevención. Ademais, os datos demostran unha maior afectación de lactantes menores de 6 meses, supoñendo este grupo o 80% da mostra.
A bronquiolitis aguda é unha infección de vías respiratorias inferiores que afecta a nenos menores de dous anos e supón unha carga significativa na saúde infantil, xerando unha gran morbimortalidade. O axente etiolóxico máis frecuente das bronquiolitis agudas é o virus respiratorio sincitial (VRS) e a súa circulación é estacional, causando epidemias entre os meses de novembro e febreiro. Dende o ano 2023 implementouse en España a profilaxe co anticorpo monoclonal nirsevimab, que demostrou grande eficacia e seguridade nos estudos. O obxectivo principal deste traballo é describir as caracteristicas epidemiolóxicas e clínicas dos pacientes ingresados por bronquiolitis aguda. Como obxectivo secundario preténdese determinar a efectividade da vacinación con nirsevimab na prevención da enfermidade grave por VRS. O traballo consiste nun estudo observacional descritivo retrospectivo sobre os casos de bronquiolitis aguda nun hospital de terceiro nivel nas diferentes tempadas de VRS. Colleitáronse datos de: idade en meses, sexo, presenza de factores de risco, saturación de O2 á chegada a urxencias, resultados das probas microbiolóxicas, profilaxe con nirsevimab, gravidade do cadro, duración do ingreso e necesidade de ingreso en UCI. Os resultados confirman a implicación maioritaria do VRS na bronquiolitis aguda e resaltan a efectividade do emprego de nirsevimab como medida de prevención. Ademais, os datos demostran unha maior afectación de lactantes menores de 6 meses, supoñendo este grupo o 80% da mostra.
Dirección
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
Barrueco Ramos, Clara Cotitoría
Moreno Álvarez, Ana (Titoría)
Barrueco Ramos, Clara Cotitoría
Tribunal
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
AGUILERA GUIRAO, ANTONIO (Presidente/a)
Cinza Sanjurjo, Sergio (Secretario/a)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Vogal)
A carga administrativa e o seu efecto no tempo dedicado á atención do paciente nunha consulta de Dermatoloxía
Autoría
I.G.G.
Grao en Medicina
I.G.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introducción. Na práctica clínica real na medicina pública, coa gran demanda de servizos sanitarios, o tempo dispoñible para a atención de cada paciente é limitado. Ese tempo ademais inclúe non só a actividade puramente médica, senón que tamén abrangue todas aquelas tarefas que, non sendo estritamente médicas, deben realizarse para que esa atención se leve a cabo. Obxectivo. O obxectivo do estudo foi determinar canto tempo (total e porcentual) se destina ás tarefas administrativas no contexto dunha consulta xeral na especialidade de dermatoloxía no Complexo Hospitalario Universitario de Santiago. Métodos. Cronometráronse por separado o tempo total de consulta e o tempo dedicado a tarefas administrativas durante 202 consultas de dermatoloxía xeral. Con base nos datos obtidos, calculouse a porcentaxe investida nas operacións administrativas, tanto en conxunto como por modalidade de consulta. Resultados. En promedio, o dermatólogo dedica o 21,5% do seu tempo de consulta xeral a tarefas administrativas. Analizando por separado as primeiras visitas e as revisións, esta porcentaxe varía, sendo do 15,7% nas primeiras e do 26,4% nos pacientes de revisión. Discusión. Constátase que o tempo dedicado a tarefas administrativas nas consultas de dermatoloxía, tarefas que non son específicas da labor médica, é moi significativo. Liberar destas tarefas ao facultativo redundaría nun maior tempo para os pacientes, incluso podendo atender un maior número e mellorando así as listas de espera.
Introducción. Na práctica clínica real na medicina pública, coa gran demanda de servizos sanitarios, o tempo dispoñible para a atención de cada paciente é limitado. Ese tempo ademais inclúe non só a actividade puramente médica, senón que tamén abrangue todas aquelas tarefas que, non sendo estritamente médicas, deben realizarse para que esa atención se leve a cabo. Obxectivo. O obxectivo do estudo foi determinar canto tempo (total e porcentual) se destina ás tarefas administrativas no contexto dunha consulta xeral na especialidade de dermatoloxía no Complexo Hospitalario Universitario de Santiago. Métodos. Cronometráronse por separado o tempo total de consulta e o tempo dedicado a tarefas administrativas durante 202 consultas de dermatoloxía xeral. Con base nos datos obtidos, calculouse a porcentaxe investida nas operacións administrativas, tanto en conxunto como por modalidade de consulta. Resultados. En promedio, o dermatólogo dedica o 21,5% do seu tempo de consulta xeral a tarefas administrativas. Analizando por separado as primeiras visitas e as revisións, esta porcentaxe varía, sendo do 15,7% nas primeiras e do 26,4% nos pacientes de revisión. Discusión. Constátase que o tempo dedicado a tarefas administrativas nas consultas de dermatoloxía, tarefas que non son específicas da labor médica, é moi significativo. Liberar destas tarefas ao facultativo redundaría nun maior tempo para os pacientes, incluso podendo atender un maior número e mellorando así as listas de espera.
Dirección
GINARTE VAL, MANUEL JAVIER (Titoría)
GINARTE VAL, MANUEL JAVIER (Titoría)
Tribunal
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
SALAS ELLACURIAGA, ANTONIO (Presidente/a)
FIGUEROA RODRIGUEZ, JESUS (Secretario/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Vogal)
Tratamento da infección urinaria complicada, por xérmenes multirresistentes
Autoría
A.R.M.
Grao en Medicina
A.R.M.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
As infeccións do tracto urinario complicadas (ITUc) causadas por xermes multirresistentes representan un crecente reto para a práctica clínica, debido á limitada eficacia dos antibióticos convencionais e á elevada taxa de resistencia bacteriana. O obxectivo deste traballo é revisar e sintetizar a evidencia científica actual sobre o tratamento das ITUc por microorganismos multirresistentes, identificando os principais patóxenos implicados, describindo as opcións terapéuticas dispoñibles e analizando a eficacia e seguridade das novas alternativas. A revisión inclúe guías clínicas actualizadas, ensaios clínicos e revisións sistemáticas publicadas recentemente. Destácase o papel de novos antibióticos como o Ceftazidima/Avibactam e o Tebipenem oral, así como o uso racional de antimicrobianos clásicos como a Nitrofurantoína ou a Fosfomicina. Tamén se analizan terapias emerxentes como os bacteriófagos e estratexias complementarias como a telemedicina. Conclúese que, a pesar dos avances, o tratamento óptimo das ITUc multirresistentes require un enfoque individualizado, baseado no perfil microbiolóxico local, na situación clínica do paciente e nas medidas de prevención e control da resistencia antimicrobiana.
As infeccións do tracto urinario complicadas (ITUc) causadas por xermes multirresistentes representan un crecente reto para a práctica clínica, debido á limitada eficacia dos antibióticos convencionais e á elevada taxa de resistencia bacteriana. O obxectivo deste traballo é revisar e sintetizar a evidencia científica actual sobre o tratamento das ITUc por microorganismos multirresistentes, identificando os principais patóxenos implicados, describindo as opcións terapéuticas dispoñibles e analizando a eficacia e seguridade das novas alternativas. A revisión inclúe guías clínicas actualizadas, ensaios clínicos e revisións sistemáticas publicadas recentemente. Destácase o papel de novos antibióticos como o Ceftazidima/Avibactam e o Tebipenem oral, así como o uso racional de antimicrobianos clásicos como a Nitrofurantoína ou a Fosfomicina. Tamén se analizan terapias emerxentes como os bacteriófagos e estratexias complementarias como a telemedicina. Conclúese que, a pesar dos avances, o tratamento óptimo das ITUc multirresistentes require un enfoque individualizado, baseado no perfil microbiolóxico local, na situación clínica do paciente e nas medidas de prevención e control da resistencia antimicrobiana.
Dirección
Varela Durán, Marina (Titoría)
Varela Durán, Marina (Titoría)
Abordaxe do cancro glótico larínxeo T3 mediante láser CO2: Eficacia e resultado clínicos.
Autoría
A.S.G.
Grao en Medicina
A.S.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Introdución: A cirurxía transoral con láser de CO2 estase a consolidar como unha técnica eficaz e pouco invasiva fronte aos tratamentos tradicionais para o cancro glótico en estadio T3. Esta modalidade cirúrxica permite conservar a función da larinxe, algo clave para manter unha boa calidade de vida. Obxectivos: O propósito deste traballo é revisar a evidencia científica máis actual para valorar ata que punto o láser CO2 pode ser efectivo en pacientes con tumores glóticos T3, tanto en termos de control do tumor e supervivencia, como na preservación funcional da larinxe. Material e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica de artigos científicos extraídos de bases de datos como PubMed, Web of Science e Google Scholar. Tras aplicar criterios de selección, analizáronse 16 estudos que cumprían cos requisitos establecidos. Resultados: Os estudos revisados informan de taxas de supervivencia global que roldan o 80-88 %, cun control local tumoral tamén elevado. En máis do 85 % dos casos conseguiuse evitar a larinxectomía. Ademais, a maioría de pacientes mantiveron unha boa función vocal, sen necesidade de traqueotomía permanente, e con escasas complicacións graves tras a intervención. Conclusións: A microcirurxía con láser CO2 aparece como unha alternativa útil e segura en tumores T3 ben seleccionados, sempre que o equipo cirúrxico conte con experiencia e se garanta un seguimento adecuado. Aínda que os resultados son moi prometedores, segue sendo necesario afondar con estudos máis amplos para definir os seus límites e indicacións exactas.
Introdución: A cirurxía transoral con láser de CO2 estase a consolidar como unha técnica eficaz e pouco invasiva fronte aos tratamentos tradicionais para o cancro glótico en estadio T3. Esta modalidade cirúrxica permite conservar a función da larinxe, algo clave para manter unha boa calidade de vida. Obxectivos: O propósito deste traballo é revisar a evidencia científica máis actual para valorar ata que punto o láser CO2 pode ser efectivo en pacientes con tumores glóticos T3, tanto en termos de control do tumor e supervivencia, como na preservación funcional da larinxe. Material e métodos: Realizouse unha revisión bibliográfica de artigos científicos extraídos de bases de datos como PubMed, Web of Science e Google Scholar. Tras aplicar criterios de selección, analizáronse 16 estudos que cumprían cos requisitos establecidos. Resultados: Os estudos revisados informan de taxas de supervivencia global que roldan o 80-88 %, cun control local tumoral tamén elevado. En máis do 85 % dos casos conseguiuse evitar a larinxectomía. Ademais, a maioría de pacientes mantiveron unha boa función vocal, sen necesidade de traqueotomía permanente, e con escasas complicacións graves tras a intervención. Conclusións: A microcirurxía con láser CO2 aparece como unha alternativa útil e segura en tumores T3 ben seleccionados, sempre que o equipo cirúrxico conte con experiencia e se garanta un seguimento adecuado. Aínda que os resultados son moi prometedores, segue sendo necesario afondar con estudos máis amplos para definir os seus límites e indicacións exactas.
Dirección
Martín Martín, Carlos Santiago (Titoría)
Vázquez Barro, Juan Carlos Cotitoría
Martín Martín, Carlos Santiago (Titoría)
Vázquez Barro, Juan Carlos Cotitoría
Tribunal
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
MARTINEZ OLMOS, MIGUEL ANGEL (Presidente/a)
GAMBORINO CARAMES, ELENA (Secretario/a)
Rey Brandariz, Julia (Vogal)
Complicacións asociadas a catéter central implantado periféricamente e reservorio subcutáneo en pacientes oncolóxicos
Autoría
M.B.G.
Grao en Medicina
M.B.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Este Traballo de Fin de Grao céntrase na comparación directa de dous tipos de dispositivos de acceso venoso central: os catéteres centrais de inserción periférica (PICC) e os reservorios subcutáneos (PORT ou port-a-cath). Concretamente, explóranse os distintos perfís de seguridade, calidade de vida e custo económico que ofrece cada un deles. En pacientes que precisan tratamentos intravenosos prolongados, como é o caso da quimioterapia en doentes oncolóxicos, os dispositivos PICC e PORT adquiriron protagonismo polo seu carácter menos agresivo, maior tolerancia por parte do doente e menor risco de complicacións en comparación cos accesos venosos centrais convencionais. O estudo parte dunha revisión da literatura científica recente, cunha busca estruturada en bases de datos como PubMed e Scopus, centrada en estudos comparativos publicados dende o ano 2015. Seleccionáronse un total de doce estudos que cumpriron criterios de inclusión rigorosos, abranguendo tanto poboación adulta coma pediátrica, e diversos tipos de neoplasias. Os resultados reflicten unha tendencia clara a favor dos reservorios subcutáneos no que respecta a unha menor incidencia de complicacións e unha mellor aceptación por parte dos pacientes. Este traballo achega evidencia útil para orientar a elección clínica do tipo de catéter, salientando a importancia de priorizar a seguridade, o confort e a sostibilidade do tratamento na atención oncolóxica.
Este Traballo de Fin de Grao céntrase na comparación directa de dous tipos de dispositivos de acceso venoso central: os catéteres centrais de inserción periférica (PICC) e os reservorios subcutáneos (PORT ou port-a-cath). Concretamente, explóranse os distintos perfís de seguridade, calidade de vida e custo económico que ofrece cada un deles. En pacientes que precisan tratamentos intravenosos prolongados, como é o caso da quimioterapia en doentes oncolóxicos, os dispositivos PICC e PORT adquiriron protagonismo polo seu carácter menos agresivo, maior tolerancia por parte do doente e menor risco de complicacións en comparación cos accesos venosos centrais convencionais. O estudo parte dunha revisión da literatura científica recente, cunha busca estruturada en bases de datos como PubMed e Scopus, centrada en estudos comparativos publicados dende o ano 2015. Seleccionáronse un total de doce estudos que cumpriron criterios de inclusión rigorosos, abranguendo tanto poboación adulta coma pediátrica, e diversos tipos de neoplasias. Os resultados reflicten unha tendencia clara a favor dos reservorios subcutáneos no que respecta a unha menor incidencia de complicacións e unha mellor aceptación por parte dos pacientes. Este traballo achega evidencia útil para orientar a elección clínica do tipo de catéter, salientando a importancia de priorizar a seguridade, o confort e a sostibilidade do tratamento na atención oncolóxica.
Dirección
DIAZ PEROMINGO, JOSE ANTONIO (Titoría)
DIAZ PEROMINGO, JOSE ANTONIO (Titoría)
A loita antituberculosa na provincia de Ourense (Galicia) na primeira metade do século XX
Autoría
P.C.F.
Grao en Medicina
P.C.F.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
A tuberculose é, aínda a día de hoxe, unha enfermidade que afecta a millóns de persoas en todo o mundo. A erradicación da epidemia de tuberculose atópase entre os obxectivos de desenvolvemento sostible da OMS. Historicamente a tuberculose ten representado unha gran ameaza cobrándose a vida de millóns de persoas, tal foi así que debido a sua gran importancia epidemiolóxica chegou a ser coñecida como la Peste Branca, e non será ata 1955 co desenvolvemento da isoniacida cando se consiga a súa reducción a nivel mundial. Ao longo deste traballo realizarase un repaso histórico da organización da loita antituberculosa, que adquiriu unha gran importancia na planificación sanitaria, centrándose especificamente na provincia de Ourense. O período histórico abranguirá dende principios do século XX, cando a Beneficencia Municipal era o principal órgano encargado desta loita, ata a inauguración do Sanatorio Antituberculoso de Piñor no ano 1949, repasando os grandes fitos da loita antituberculosa nesta provincia.
A tuberculose é, aínda a día de hoxe, unha enfermidade que afecta a millóns de persoas en todo o mundo. A erradicación da epidemia de tuberculose atópase entre os obxectivos de desenvolvemento sostible da OMS. Historicamente a tuberculose ten representado unha gran ameaza cobrándose a vida de millóns de persoas, tal foi así que debido a sua gran importancia epidemiolóxica chegou a ser coñecida como la Peste Branca, e non será ata 1955 co desenvolvemento da isoniacida cando se consiga a súa reducción a nivel mundial. Ao longo deste traballo realizarase un repaso histórico da organización da loita antituberculosa, que adquiriu unha gran importancia na planificación sanitaria, centrándose especificamente na provincia de Ourense. O período histórico abranguirá dende principios do século XX, cando a Beneficencia Municipal era o principal órgano encargado desta loita, ata a inauguración do Sanatorio Antituberculoso de Piñor no ano 1949, repasando os grandes fitos da loita antituberculosa nesta provincia.
Dirección
Simón Lorda, David (Titoría)
Simón Lorda, David (Titoría)
Tribunal
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
FRAGA RODRIGUEZ, MAXIMO FRANCISCO (Presidente/a)
ARROJO ROMERO, MANUEL (Secretario/a)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Vogal)
Historia da craneotomía: unha aproximación experimental e osteoarqueolóxica á cirurxía craneal.
Autoría
I.N.G.
Grao en Medicina
I.N.G.
Grao en Medicina
Data da defensa
20.06.2025 09:00
20.06.2025 09:00
Resumo
Estudo osteoarqueolóxico e aproximación experimental á neurocirurxía. Recreación de tres cirurxías craniais descritas en catálogos médicos históricos (trepanación neolítica, trepanación con coroa e trepanación cun pequeno taladro) mediante cadáveres de disección e instrumentos de réplica arqueolóxica. A continuación, caracterízanse as trepanacións dende o punto de vista médico e paleopatolóxico mediante a obtención e análise microscópica de moldes de silicona de alta resolución para poder valorar o grao de semellanza das trepanacións realizadas coas reflectidas nos catálogos históricos, ampliando así o noso coñecemento da historia da craneotomía e, en definitiva, da historia da medicina. Este tipo de caracterización microscópica vólvese imprescindible para realizar unha correcta caracterización, non só dos nosos experimentos, senón tamén dos restos de trepanación atopados no futuro.
Estudo osteoarqueolóxico e aproximación experimental á neurocirurxía. Recreación de tres cirurxías craniais descritas en catálogos médicos históricos (trepanación neolítica, trepanación con coroa e trepanación cun pequeno taladro) mediante cadáveres de disección e instrumentos de réplica arqueolóxica. A continuación, caracterízanse as trepanacións dende o punto de vista médico e paleopatolóxico mediante a obtención e análise microscópica de moldes de silicona de alta resolución para poder valorar o grao de semellanza das trepanacións realizadas coas reflectidas nos catálogos históricos, ampliando así o noso coñecemento da historia da craneotomía e, en definitiva, da historia da medicina. Este tipo de caracterización microscópica vólvese imprescindible para realizar unha correcta caracterización, non só dos nosos experimentos, senón tamén dos restos de trepanación atopados no futuro.
Dirección
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Titoría)
CAMAROS PEREZ, EDGARD Cotitoría
SUAREZ QUINTANILLA, JUAN ANTONIO (Titoría)
CAMAROS PEREZ, EDGARD Cotitoría
Tribunal
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)
COSTOYA PUENTE, JOSE ANTONIO (Presidente/a)
DIEZ ULLOA, MAXIMO ALBERTO (Secretario/a)
DOMINGUEZ MEIJIDE, ANTONIO (Vogal)