Suplementación para a prevención e recuperación de lesións físicas
Autoría
P.F.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
P.F.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:00
20.02.2025 10:00
Resumo
As lesións deportivas teñen un elevado custo económico e a recuperación dos deportistas é un proceso longo e doloroso que implica tratamentos como a fisioterapia, a cirurxía e o tratamento farmacolóxico. Non obstante, a nutrición deportiva e a suplementación cobran relevancia como ferramentas fundamentais para optimizar a recuperación e previr lesións. Por iso, neste traballo realízase unha revisión bibliográfica que pretende arroxar luz sobre o uso axeitado da suplementación tanto para a prevención como para a recuperación de lesións físicas. Para iso analízanse os estudos máis relevantes dos últimos 6 anos publicados nas bases de datos Pubmed e Embase. Os resultados obtidos indican que suplementos como a vitamina D, imprescindible para a saúde ósea e muscular, deben ser administrados con coidado debido aos seus posibles efectos adversos se se consumen en exceso. En canto aos ácidos graxos omega-3, demostrouse que estes teñen efectos antiinflamatorios e beneficios na recuperación muscular, aínda que os resultados non sempre son consistentes segundo o deporte que se practique. O monohidrato de creatina, pola súa banda, é un dos suplementos máis investigados e efectivos, especialmente en actividades de alta intensidade, e considérase seguro cando se usa nas doses recomendadas. En conclusión, a suplementación con vitamina D, omega-3 e creatina proporciona beneficios fundamentais para a saúde e o rendemento deportivo, pero é necesaria máis investigación para estandarizar as doses, os protocolos e personalizar as recomendacións segundo as características individuais e as necesidades específicas.
As lesións deportivas teñen un elevado custo económico e a recuperación dos deportistas é un proceso longo e doloroso que implica tratamentos como a fisioterapia, a cirurxía e o tratamento farmacolóxico. Non obstante, a nutrición deportiva e a suplementación cobran relevancia como ferramentas fundamentais para optimizar a recuperación e previr lesións. Por iso, neste traballo realízase unha revisión bibliográfica que pretende arroxar luz sobre o uso axeitado da suplementación tanto para a prevención como para a recuperación de lesións físicas. Para iso analízanse os estudos máis relevantes dos últimos 6 anos publicados nas bases de datos Pubmed e Embase. Os resultados obtidos indican que suplementos como a vitamina D, imprescindible para a saúde ósea e muscular, deben ser administrados con coidado debido aos seus posibles efectos adversos se se consumen en exceso. En canto aos ácidos graxos omega-3, demostrouse que estes teñen efectos antiinflamatorios e beneficios na recuperación muscular, aínda que os resultados non sempre son consistentes segundo o deporte que se practique. O monohidrato de creatina, pola súa banda, é un dos suplementos máis investigados e efectivos, especialmente en actividades de alta intensidade, e considérase seguro cando se usa nas doses recomendadas. En conclusión, a suplementación con vitamina D, omega-3 e creatina proporciona beneficios fundamentais para a saúde e o rendemento deportivo, pero é necesaria máis investigación para estandarizar as doses, os protocolos e personalizar as recomendacións segundo as características individuais e as necesidades específicas.
Dirección
URIARTE VILLARES, EUGENIO (Titoría)
URIARTE VILLARES, EUGENIO (Titoría)
Tribunal
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
Microbioloxía en cosméticos e saúde da pel
Autoría
V.L.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
V.L.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:20
20.02.2025 10:20
Resumo
A pel é un órgano complexo que actúa como primeira liña de defensa e alberga unha microbiota diversa, composta por bacterias, fungos, virus e ácaros. Esta comunidade desempeña funcións esenciais na protección contra patóxenos, a regulación inmunitaria, a cicatrización de feridas e o mantemento da homeostase cutánea. A súa composición varía coa idade, a zona corporal e factores externos como o clima, a dieta, a hixiene ou os cosméticos. Cando se produce un desequilibrio na comunidade microbiana (disbiose), poden xurdir afeccións como acne, dermatite atópica, psoríase ou rosácea. O uso de cosméticos tamén inflúe na microbiota: certos ingredientes (prebióticos, probióticos e posbióticos) achegan beneficios e favorecen a diversidade microbiana, mentres que conservantes ou tensioactivos agresivos poden alterar o equilibrio. A súa vez, os cosméticos non están exentos de contaminarse con patóxenos durante a fabricación ou o uso, o que supón un risco para a saúde. Para previr a proliferación microbiana, empréganse conservantes que, aínda que necesarios, deben utilizarse con precaución debido aos seus posibles efectos adversos e ao seu impacto ambiental. En Europa, o Regulamento (CE) 1223/2009 e as normas ISO (incluíndo o Challenge Test) establecen directrices e requisitos en materia de seguridade e control microbiolóxico.
A pel é un órgano complexo que actúa como primeira liña de defensa e alberga unha microbiota diversa, composta por bacterias, fungos, virus e ácaros. Esta comunidade desempeña funcións esenciais na protección contra patóxenos, a regulación inmunitaria, a cicatrización de feridas e o mantemento da homeostase cutánea. A súa composición varía coa idade, a zona corporal e factores externos como o clima, a dieta, a hixiene ou os cosméticos. Cando se produce un desequilibrio na comunidade microbiana (disbiose), poden xurdir afeccións como acne, dermatite atópica, psoríase ou rosácea. O uso de cosméticos tamén inflúe na microbiota: certos ingredientes (prebióticos, probióticos e posbióticos) achegan beneficios e favorecen a diversidade microbiana, mentres que conservantes ou tensioactivos agresivos poden alterar o equilibrio. A súa vez, os cosméticos non están exentos de contaminarse con patóxenos durante a fabricación ou o uso, o que supón un risco para a saúde. Para previr a proliferación microbiana, empréganse conservantes que, aínda que necesarios, deben utilizarse con precaución debido aos seus posibles efectos adversos e ao seu impacto ambiental. En Europa, o Regulamento (CE) 1223/2009 e as normas ISO (incluíndo o Challenge Test) establecen directrices e requisitos en materia de seguridade e control microbiolóxico.
Dirección
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
Tribunal
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
Exposición dietética a compostos disruptores endócrinos provenientes de envases alimentarios
Autoría
A.R.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
A.R.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:40
20.02.2025 10:40
Resumo
Os disruptores endócrinos (EDC) son compostos químicos capaces de interferir co funcionamento normal do sistema hormonal e representan un problema relevante para a saúde pública debido á súa presenza nos alimentos provenientes dos materiais de envase. Este traballo realiza unha revisión bibliográfica actualizada sobre a presenza de EDC en alimentos e a exposición humana a estes contaminantes a través da alimentación, centrándose nos grupos de bisfenoles, ftalatos, PFAs e oligómeros. Recompiláronse estudos existentes que recollesen datos sobre a presenza de disruptores endócrinos en alimentos envasados en diferentes rexións xeográficas, ademais da exposición dietética media estimada a estes compostos por vía dietética. Detectouse que a maioría destes estudos concluían que a migración e a exposición dietética eran adecuadas segundo os límites de migración vixentes. Con todo, no caso do Bisfenol A e o cyclo-dei-BADGE, supérase en gran medida o límite de migración/recomendación de migración aceptable, chegando a ser 50 veces superior neste último caso. A pesar de que existen normativas para controlar a migración destes compostos, a exposición combinada a diferentes EDC e os seus efectos a longo prazo continúan sendo un reto para a saúde pública. Destácase a necesidade dun maior control global regulatorio, así como de investigacións adicionais para avaliar riscos potenciais e mellorar a seguridade alimentaria.
Os disruptores endócrinos (EDC) son compostos químicos capaces de interferir co funcionamento normal do sistema hormonal e representan un problema relevante para a saúde pública debido á súa presenza nos alimentos provenientes dos materiais de envase. Este traballo realiza unha revisión bibliográfica actualizada sobre a presenza de EDC en alimentos e a exposición humana a estes contaminantes a través da alimentación, centrándose nos grupos de bisfenoles, ftalatos, PFAs e oligómeros. Recompiláronse estudos existentes que recollesen datos sobre a presenza de disruptores endócrinos en alimentos envasados en diferentes rexións xeográficas, ademais da exposición dietética media estimada a estes compostos por vía dietética. Detectouse que a maioría destes estudos concluían que a migración e a exposición dietética eran adecuadas segundo os límites de migración vixentes. Con todo, no caso do Bisfenol A e o cyclo-dei-BADGE, supérase en gran medida o límite de migración/recomendación de migración aceptable, chegando a ser 50 veces superior neste último caso. A pesar de que existen normativas para controlar a migración destes compostos, a exposición combinada a diferentes EDC e os seus efectos a longo prazo continúan sendo un reto para a saúde pública. Destácase a necesidade dun maior control global regulatorio, así como de investigacións adicionais para avaliar riscos potenciais e mellorar a seguridade alimentaria.
Dirección
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
Tribunal
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
Causa o cannabis alteracións cognitivas?
Autoría
I.V.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
I.V.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:00
20.02.2025 11:00
Resumo
O cannabis é a principal droga de abuso entre a xente xove do noso país. A pesar do seu potencial terapéutico, son importantes os riscos do seu consumo abusivo e continuado. O obxectivo deste traballo é avaliar o deterioro cognitivo en consumidores de cannabis e o seu reflexo en variables como a memoria, o aprendizaxe e a atención. Ademais, estúdase a influencia de factores como a dose consumida, a idade de inicio do consumo e a composición da droga como posibles agravantes do deterioro cognitivo. Realízase unha busca bibliográfica exhaustiva a través das bases de datos PubMed e Web Of Science publicadas desde 2017 ata outubro de 2024, seguindo a metodoloxía PRISMA. Os resultados amosan que os consumidores de cannabis presentan un deterioro no rendemento cognitivo nas variables estudadas, sendo a adolescencia unha etapa crítica de neurodesenvolvemento e altamente vulnerable aos efectos do THC. O consumo de cannabis produce alteracións a nivel estrutural (nas áreas cerebrais con gran densidade de receptores canabinóides) e nos patróns de funcionalidade cerebral. Ademais, está relacionado cun maior risco de padecer trastornos psicóticos. É posible unha reversibilidade dos efectos cognitivos e funcionais co cesamento do consumo e depende da duración do período de abstinencia. É crucial que se siga investigando nos mecanismos neurobiolóxicos subxacentes aos efectos do cannabis sobre o desenvolvemento cognitivo, así como en identificar factores que poidan reducir ou previr os danos asociados co seu consumo.
O cannabis é a principal droga de abuso entre a xente xove do noso país. A pesar do seu potencial terapéutico, son importantes os riscos do seu consumo abusivo e continuado. O obxectivo deste traballo é avaliar o deterioro cognitivo en consumidores de cannabis e o seu reflexo en variables como a memoria, o aprendizaxe e a atención. Ademais, estúdase a influencia de factores como a dose consumida, a idade de inicio do consumo e a composición da droga como posibles agravantes do deterioro cognitivo. Realízase unha busca bibliográfica exhaustiva a través das bases de datos PubMed e Web Of Science publicadas desde 2017 ata outubro de 2024, seguindo a metodoloxía PRISMA. Os resultados amosan que os consumidores de cannabis presentan un deterioro no rendemento cognitivo nas variables estudadas, sendo a adolescencia unha etapa crítica de neurodesenvolvemento e altamente vulnerable aos efectos do THC. O consumo de cannabis produce alteracións a nivel estrutural (nas áreas cerebrais con gran densidade de receptores canabinóides) e nos patróns de funcionalidade cerebral. Ademais, está relacionado cun maior risco de padecer trastornos psicóticos. É posible unha reversibilidade dos efectos cognitivos e funcionais co cesamento do consumo e depende da duración do período de abstinencia. É crucial que se siga investigando nos mecanismos neurobiolóxicos subxacentes aos efectos do cannabis sobre o desenvolvemento cognitivo, así como en identificar factores que poidan reducir ou previr os danos asociados co seu consumo.
Dirección
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Titoría)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Titoría)
Tribunal
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
Identificación de moléculas inhibidoras da viabilidade e proliferación celular de neuroesferas tumorais de Glioma (modelo 3D) realizando un cribado de alto rendemento (HTS).
Autoría
S.A.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
S.A.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:20
20.02.2025 11:20
Resumo
O glioma difuso de liña media (DMG) é un tumor pediátrico altamente agresivo do sistema nervioso central que afecta principalmente a nenos entre 5 e 7 anos. A súa localización en áreas vitais e a súa baixa supervivencia (mediana de 9 a 11 meses) fan imprescindible o desenvolvemento de novas estratexias terapéuticas. No 80% dos casos, presenta a mutación na histona H3K27M, que altera a trimetilación de H3K27 e favorece a progresión tumoral. Actualmente, non existen tratamentos efectivos para esta enfermidade. Ante esta necesidade clínica, o presente traballo centrouse na identificación de moléculas con actividade antitumoral mediante a realización dun cribado de alto rendemento (HTS). Para iso, empregáronse cultivos de neuroesferas DIPG-007-GFP (modelo 3D), que reproducen mellor o microambiente tumoral in vivo en comparación cos cultivos bidimensionais (2D). Así, optimizouse o proceso experimental avaliando a viabilidade e a intensidade media de fluorescencia por pocillo das neuroesferas tumorais, empregando o composto BAY-850 como estándar metodolóxico e para o establecemento das condicións do ensaio. Posteriormente, mediante un cribado de alto rendemento, analizouse o efecto de 5.000 compostos da quimioteca de representantes INNOPHARMA, empregando microscopía de fluorescencia para monitorizar a proliferación e viabilidade celular. Os compostos activos identificados foron confirmados posteriormente mediante un ensaio independente e, a continuación, testados en curvas de concentración para determinar o seu efecto dose-resposta e a súa potencia.
O glioma difuso de liña media (DMG) é un tumor pediátrico altamente agresivo do sistema nervioso central que afecta principalmente a nenos entre 5 e 7 anos. A súa localización en áreas vitais e a súa baixa supervivencia (mediana de 9 a 11 meses) fan imprescindible o desenvolvemento de novas estratexias terapéuticas. No 80% dos casos, presenta a mutación na histona H3K27M, que altera a trimetilación de H3K27 e favorece a progresión tumoral. Actualmente, non existen tratamentos efectivos para esta enfermidade. Ante esta necesidade clínica, o presente traballo centrouse na identificación de moléculas con actividade antitumoral mediante a realización dun cribado de alto rendemento (HTS). Para iso, empregáronse cultivos de neuroesferas DIPG-007-GFP (modelo 3D), que reproducen mellor o microambiente tumoral in vivo en comparación cos cultivos bidimensionais (2D). Así, optimizouse o proceso experimental avaliando a viabilidade e a intensidade media de fluorescencia por pocillo das neuroesferas tumorais, empregando o composto BAY-850 como estándar metodolóxico e para o establecemento das condicións do ensaio. Posteriormente, mediante un cribado de alto rendemento, analizouse o efecto de 5.000 compostos da quimioteca de representantes INNOPHARMA, empregando microscopía de fluorescencia para monitorizar a proliferación e viabilidade celular. Os compostos activos identificados foron confirmados posteriormente mediante un ensaio independente e, a continuación, testados en curvas de concentración para determinar o seu efecto dose-resposta e a súa potencia.
Dirección
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
Tribunal
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
A Responsabilidade Farmaceútica na Era Post-COVID: Abordando a reestruturación dos sistemas sanitarios desde a perspectiva da Farmacia Comunitaria
Autoría
R.D.J.C.S.
Grao en Farmacia (2ªed)
R.D.J.C.S.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:40
20.02.2025 11:40
Resumo
Este traballo ten como propósito realizar unha análise achega do papel da farmacia comunitaria no Sistema Nacional de Saúde Español, as súas responsabilidades e competencias, e de que maneiras estas poden mellorar a atención ao paciente. Compáranse distintos sistemas sanitarios europeos e avalíanse as modificacións que foron implementadas por estes durante a pandemia da COVID-19. A farmacia comunitaria presenta o primeiro establecemento sanitario ao que a poboación ten acceso, desempeña funcións crave máis aló da dispensación de medicamentos, a promoción da saúde e o seguimento de tratamentos entre estas. Durante a pandemia, o seu papel expandiuse con medidas que xurdiron como resposta á situación de emerxencia, entre elas a entrega de medicamentos e apoio a poboacións vulnerables, o que evidenciou a súa capacidade de adaptación e a necesidade de integrar máis a farmacia ao sistema sanitario. A pandemia brindou a oportunidade de identificar áreas de mellora no sistema de saúde, como o fortalecemento da colaboración interprofesional, unha reconsideración das canles de comunicación interprofesionais, a expansión dos servizos ofrecidos pola farmacia, como a inmunización e o seguimento farmacoterapéutico. Destácase o impacto de medidas aplicadas noutros países, como os Acordos de Prácticas Colaborativas en EE. UU., que mostraron potencial para mellorar a xestión dalgunhas enfermidades crónicas. En conclusión, proponse unha maior integración da farmacia comunitaria na atención primaria, fortalecendo así a sustentabilidade do sistema e mellorando o acceso aos servizos de saúde.
Este traballo ten como propósito realizar unha análise achega do papel da farmacia comunitaria no Sistema Nacional de Saúde Español, as súas responsabilidades e competencias, e de que maneiras estas poden mellorar a atención ao paciente. Compáranse distintos sistemas sanitarios europeos e avalíanse as modificacións que foron implementadas por estes durante a pandemia da COVID-19. A farmacia comunitaria presenta o primeiro establecemento sanitario ao que a poboación ten acceso, desempeña funcións crave máis aló da dispensación de medicamentos, a promoción da saúde e o seguimento de tratamentos entre estas. Durante a pandemia, o seu papel expandiuse con medidas que xurdiron como resposta á situación de emerxencia, entre elas a entrega de medicamentos e apoio a poboacións vulnerables, o que evidenciou a súa capacidade de adaptación e a necesidade de integrar máis a farmacia ao sistema sanitario. A pandemia brindou a oportunidade de identificar áreas de mellora no sistema de saúde, como o fortalecemento da colaboración interprofesional, unha reconsideración das canles de comunicación interprofesionais, a expansión dos servizos ofrecidos pola farmacia, como a inmunización e o seguimento farmacoterapéutico. Destácase o impacto de medidas aplicadas noutros países, como os Acordos de Prácticas Colaborativas en EE. UU., que mostraron potencial para mellorar a xestión dalgunhas enfermidades crónicas. En conclusión, proponse unha maior integración da farmacia comunitaria na atención primaria, fortalecendo así a sustentabilidade do sistema e mellorando o acceso aos servizos de saúde.
Dirección
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
Tribunal
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
Elaboración dunha infografía de atención farmacéutica para o seguimento farmacoterapéutico de pacientes con diabetes
Autoría
A.F.P.
Grao en Farmacia (2ªed)
A.F.P.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:00
20.02.2025 10:00
Resumo
A diabetes mellitus é unha das enfermidades crónicas máis prevalentes a nivel mundial, afectando a millóns de persoas. Porén, só unha pequena proporción dos pacientes conta cun diagnóstico, o que dificulta un manexo adecuado e aumenta os riscos asociados. Este Traballo de Fin de Grao tivo como obxectivo principal deseñar unha infografía terapéutica clara, comprensible e visualmente atractiva, orientada a mellorar o seguimento farmacoterapéutico dos pacientes con diabetes. Neste traballo abordáronse os aspectos máis relevantes da enfermidade, incluíno o tratamento farmacolóxico, tanto para pacientes con diabetes tipo 1 como tipo 2, e o tratamento non farmacolóxico, que engloba a dieta, o exercicio físico e a redución de factores de risco como o tabaquismo. Tamén se analizaron as complicacións asociadas á diabetes e situacións especiais, como a diabetes en nenos e adolescentes, a diabetes xestacional e a diabetes en anciáns. Así mesmo, destacouse o papel das novas tecnoloxías para un mellor control da enfermidade. Ademais, realizouse unha enquisa final a 119 participantes para avaliar a efectividade e percepción social da infografía.
A diabetes mellitus é unha das enfermidades crónicas máis prevalentes a nivel mundial, afectando a millóns de persoas. Porén, só unha pequena proporción dos pacientes conta cun diagnóstico, o que dificulta un manexo adecuado e aumenta os riscos asociados. Este Traballo de Fin de Grao tivo como obxectivo principal deseñar unha infografía terapéutica clara, comprensible e visualmente atractiva, orientada a mellorar o seguimento farmacoterapéutico dos pacientes con diabetes. Neste traballo abordáronse os aspectos máis relevantes da enfermidade, incluíno o tratamento farmacolóxico, tanto para pacientes con diabetes tipo 1 como tipo 2, e o tratamento non farmacolóxico, que engloba a dieta, o exercicio físico e a redución de factores de risco como o tabaquismo. Tamén se analizaron as complicacións asociadas á diabetes e situacións especiais, como a diabetes en nenos e adolescentes, a diabetes xestacional e a diabetes en anciáns. Así mesmo, destacouse o papel das novas tecnoloxías para un mellor control da enfermidade. Ademais, realizouse unha enquisa final a 119 participantes para avaliar a efectividade e percepción social da infografía.
Dirección
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
Tribunal
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
A Enfermidade do Alzheimer: A Barreira Hematoencefálica como obstáculo e as novas terapias como solución
Autoría
L.L.P.
Grao en Farmacia (2ªed)
L.L.P.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:20
20.02.2025 10:20
Resumo
A enfermidade de Alzheimer é unha patoloxía neurodexenerativa caracterizada polo deterioro progresivo das funcións cognitivas, acompañada da acumulación de placas beta-amiloides e enredos neurofibrilares da proteína Tau no cerebro. Polo momento, os tratamentos clínicos aprobados, como os inhibidores da colinesterasa e os moduladores do glutamato, ofrecen só alivio sintomático sen deter a progresión da enfermidade. Este traballo ten como obxectivo analizar as terapias dispoñibles na actualidade e as que están en investigación, incluíndo estratexias de medicina personalizada, tratamentos dirixidos á eliminación da placa beta-amiloide e á inhibición da agregación da proteína tau baseada en anticorpos monoclonais, e novos enfoques baseados no uso de liposomas e nanopartículas. Non obstante, os resultados indican importantes limitacións no desenvolvemento de novos tratamentos, sendo a barreira hematoencefálica un dos principais obstáculos. A súa selectividade restrinxe o acceso dos fármacos ao sistema nervioso central, dificultando a eficacia dos tratamentos en desenvolvemento. En conclusión, aínda que hai avances prometedores na investigación, é necesario desenvolver estratexias innovadoras para superar a barreira hematoencefálica (BHE) e mellorar a administración de terapias eficaces contra a enfermidade de Alzheimer.
A enfermidade de Alzheimer é unha patoloxía neurodexenerativa caracterizada polo deterioro progresivo das funcións cognitivas, acompañada da acumulación de placas beta-amiloides e enredos neurofibrilares da proteína Tau no cerebro. Polo momento, os tratamentos clínicos aprobados, como os inhibidores da colinesterasa e os moduladores do glutamato, ofrecen só alivio sintomático sen deter a progresión da enfermidade. Este traballo ten como obxectivo analizar as terapias dispoñibles na actualidade e as que están en investigación, incluíndo estratexias de medicina personalizada, tratamentos dirixidos á eliminación da placa beta-amiloide e á inhibición da agregación da proteína tau baseada en anticorpos monoclonais, e novos enfoques baseados no uso de liposomas e nanopartículas. Non obstante, os resultados indican importantes limitacións no desenvolvemento de novos tratamentos, sendo a barreira hematoencefálica un dos principais obstáculos. A súa selectividade restrinxe o acceso dos fármacos ao sistema nervioso central, dificultando a eficacia dos tratamentos en desenvolvemento. En conclusión, aínda que hai avances prometedores na investigación, é necesario desenvolver estratexias innovadoras para superar a barreira hematoencefálica (BHE) e mellorar a administración de terapias eficaces contra a enfermidade de Alzheimer.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Tribunal
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
Impresión 3D de andamios cerámicos de carboximetilcelulosa para o tratamiento de fracturas en pacientes osteoporóticos
Autoría
M.R.P.
Grao en Farmacia (2ªed)
M.R.P.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:40
20.02.2025 10:40
Resumo
A impresión 3D revolucionou o campo da medicina rexenerativa, permitindo o desenvolvemento de implantes personalizados para a rexegeración ósea. Este traballo explora o uso de biomateriais e tecnoloxías de fabricación aditiva para deseñar armazóns tridimensionais que favorezan a osteointegración e a reparación de defectos óseos. Na procura de materiais axeitados para a súa fabricación, os fosfatos de calcio (CaP) demostraron ser idóneos para esta aplicación polas súas propiedades osteocondutoras e osteoindutivas. Ao longo deste traballo avaliáronse diferentes combinacións dun CaP, fosfato alfa-tricálcico, coa carboximetil celulosa (CMC), un aglutinante moi estudado en tecnoloxía farmacéutica. En función da súa imprimibilidade, seleccionouse a tinta que permitiu obter estruturas de maior resolución para a fabricación de estadas. Estes foron reticulados e esterilizados simultaneamente mediante autoclave, seguido da aplicación de tratamentos especializados destinados a funcionalizar a súa superficie con nanoagullas de hidroxiapatita osteoindutoras. As análises, morfoestruturais mediante a microtomografía computarizada (micro-TC) e a microscopía electrónica de varrido (SEM) confirmaron que estes tratamentos non inducían alteracións significativas na arquitectura do andamio, preservando a fidelidade do modelo tridimensional deseñado. A estabilidade estrutural do material avaliouse incubándoo en auga a 37 graos durante o periodo de 21 días. Estes resultados confirmaron que os andamios personalizados de carboximetilcelulosa e alfa-TCP son candidatos prometedores para promover a rexeneración do tecido óseo.
A impresión 3D revolucionou o campo da medicina rexenerativa, permitindo o desenvolvemento de implantes personalizados para a rexegeración ósea. Este traballo explora o uso de biomateriais e tecnoloxías de fabricación aditiva para deseñar armazóns tridimensionais que favorezan a osteointegración e a reparación de defectos óseos. Na procura de materiais axeitados para a súa fabricación, os fosfatos de calcio (CaP) demostraron ser idóneos para esta aplicación polas súas propiedades osteocondutoras e osteoindutivas. Ao longo deste traballo avaliáronse diferentes combinacións dun CaP, fosfato alfa-tricálcico, coa carboximetil celulosa (CMC), un aglutinante moi estudado en tecnoloxía farmacéutica. En función da súa imprimibilidade, seleccionouse a tinta que permitiu obter estruturas de maior resolución para a fabricación de estadas. Estes foron reticulados e esterilizados simultaneamente mediante autoclave, seguido da aplicación de tratamentos especializados destinados a funcionalizar a súa superficie con nanoagullas de hidroxiapatita osteoindutoras. As análises, morfoestruturais mediante a microtomografía computarizada (micro-TC) e a microscopía electrónica de varrido (SEM) confirmaron que estes tratamentos non inducían alteracións significativas na arquitectura do andamio, preservando a fidelidade do modelo tridimensional deseñado. A estabilidade estrutural do material avaliouse incubándoo en auga a 37 graos durante o periodo de 21 días. Estes resultados confirmaron que os andamios personalizados de carboximetilcelulosa e alfa-TCP son candidatos prometedores para promover a rexeneración do tecido óseo.
Dirección
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
Tribunal
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
Fármacos psicodélicos para o tratamento da depresión
Autoría
J.M.A.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
J.M.A.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:00
20.02.2025 11:00
Resumo
No desenvolvemento deste traballo descríbese a fisiopatoloxía do trastorno depresivo maior, a través da hipótese das monoaminas, a hipótese do estrés crónico e o eixe hipotálamo-hipofisario-adrenal, a hipótese da neuroxénese e a neuroplasticidade e a hipótese inflamatoria. Posteriormente, compararanse os mecanismos de acción dos fármacos psicodélicos coa fisiopatoloxía do citado trastorno, comprobando que estes fármacos interactúan en moitos dos sistemas implicados na enfermidade, contribuíndo a unha notable mellora dos síntomas depresivos. Así, os artigos analizados coinciden en sinalar que os fármacos psicodélicos producen melloras rápidas e significativas incluso en pacientes con trastorno depresivo maior resistente, aínda que con certos efectos adversos a considerar e limitacións dos ensaios que deberán resolverse no futuro.
No desenvolvemento deste traballo descríbese a fisiopatoloxía do trastorno depresivo maior, a través da hipótese das monoaminas, a hipótese do estrés crónico e o eixe hipotálamo-hipofisario-adrenal, a hipótese da neuroxénese e a neuroplasticidade e a hipótese inflamatoria. Posteriormente, compararanse os mecanismos de acción dos fármacos psicodélicos coa fisiopatoloxía do citado trastorno, comprobando que estes fármacos interactúan en moitos dos sistemas implicados na enfermidade, contribuíndo a unha notable mellora dos síntomas depresivos. Así, os artigos analizados coinciden en sinalar que os fármacos psicodélicos producen melloras rápidas e significativas incluso en pacientes con trastorno depresivo maior resistente, aínda que con certos efectos adversos a considerar e limitacións dos ensaios que deberán resolverse no futuro.
Dirección
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
Tratamentos actuais da dermatite atópica
Autoría
R.D.G.
Grao en Farmacia (2ªed)
R.D.G.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:20
20.02.2025 11:20
Resumo
A dermatite atópica (DA) é unha enfermidade hereditaria da pel que altera a súa barreira protectora. Adoita manifestarse antes dos 2 anos e os seus síntomas varían en intensidade segundo a idade ou a cronicidade dos signos e o seu diagnóstico básase nuns criterios comúns como son a pel seca ou lesións típicas, que van desde vesículas con exudados ata zonas da pel engrosada e liquenificada. Ademais, pode cursar con complicacións, como unha sobreinfección. A DA é a principal enfermidade cutánea a nivel mundial. O 80% dos casos preséntanse no primeiro ano de vida e van remitindo aos poucos coa idade. A prevalencia varía segundo a rexión, sendo maior en zonas urbanas, en persoas afroamericanas ante as caucásicas, e en mulleres pero, sobre todo, en nenos. Esta patoloxía conta cun arsenal terapéutico bastante amplo que inclúe aos corticoides e os emolientes como os tratamentos fundamentais. Sempre se debe dar importancia á boa hidratación da pel para evitar brotes, diminuíndo a frecuencia e a intensidade coa que aparecen. No caso de complicacións pódense usar antibióticos, e, se hai cadros moi graves, podemos atacar con tratamento sistémico, inhibidores da calcineurina ou medicamentos biolóxicos, os máis útiles en pacientes inmunosuprimidos. Máis alá do tratamento farmacolóxico tamén se deben ter en conta consellos non farmacolóxicos coma unha rutina de coidado da pel, a xestión do estrés, evitar o rascado e manter un ambiente adecuado.
A dermatite atópica (DA) é unha enfermidade hereditaria da pel que altera a súa barreira protectora. Adoita manifestarse antes dos 2 anos e os seus síntomas varían en intensidade segundo a idade ou a cronicidade dos signos e o seu diagnóstico básase nuns criterios comúns como son a pel seca ou lesións típicas, que van desde vesículas con exudados ata zonas da pel engrosada e liquenificada. Ademais, pode cursar con complicacións, como unha sobreinfección. A DA é a principal enfermidade cutánea a nivel mundial. O 80% dos casos preséntanse no primeiro ano de vida e van remitindo aos poucos coa idade. A prevalencia varía segundo a rexión, sendo maior en zonas urbanas, en persoas afroamericanas ante as caucásicas, e en mulleres pero, sobre todo, en nenos. Esta patoloxía conta cun arsenal terapéutico bastante amplo que inclúe aos corticoides e os emolientes como os tratamentos fundamentais. Sempre se debe dar importancia á boa hidratación da pel para evitar brotes, diminuíndo a frecuencia e a intensidade coa que aparecen. No caso de complicacións pódense usar antibióticos, e, se hai cadros moi graves, podemos atacar con tratamento sistémico, inhibidores da calcineurina ou medicamentos biolóxicos, os máis útiles en pacientes inmunosuprimidos. Máis alá do tratamento farmacolóxico tamén se deben ter en conta consellos non farmacolóxicos coma unha rutina de coidado da pel, a xestión do estrés, evitar o rascado e manter un ambiente adecuado.
Dirección
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Presidente/a)
DUBERT PEREZ, JAVIER (Secretario/a)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Vogal)
Puntos de control inmunitario, novas dianas en inmunoterapia no tratamento do cancro
Autoría
F.G.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
F.G.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:00
20.02.2025 10:00
Resumo
Os inhibidores de puntos de control inmunitarios (ICIs) representan un novo horizonte na investigación do tratamento do cancro. A diferenza das terapias convencionais, que atacan directamente o tumor, estes fármacos potencian a resposta do sistema inmune para recoñecer e eliminar células malignas. Ao bloquear proteínas clave como PD-1, CTLA-4 e LAG-3, demostraron ser efectivos en diversos tipos de cancro, ofrecendo un enfoque máis personalizado e menos invasivo. Nesta revisión, analízanse os biomarcadores predictivos da eficacia destes tratamentos e as súas indicacións respaldadas pola evidencia clínica. Tamén se detalla o mecanismo de acción de cada un destes obxectivos terapéuticos, os efectos adversos inmunorrelacionados (IrAEs) asociados ao seu uso e o seu manexo clínico. Ademais, abórdase o impacto das terapias combinadas, que demostraron optimizar a eficacia dos ICIs e ampliar a súa aplicación en distintos tipos de cancro. A pesar dos avances, segue sendo necesario continuar investigando para mellorar a súa eficacia e reducir a súa toxicidade.
Os inhibidores de puntos de control inmunitarios (ICIs) representan un novo horizonte na investigación do tratamento do cancro. A diferenza das terapias convencionais, que atacan directamente o tumor, estes fármacos potencian a resposta do sistema inmune para recoñecer e eliminar células malignas. Ao bloquear proteínas clave como PD-1, CTLA-4 e LAG-3, demostraron ser efectivos en diversos tipos de cancro, ofrecendo un enfoque máis personalizado e menos invasivo. Nesta revisión, analízanse os biomarcadores predictivos da eficacia destes tratamentos e as súas indicacións respaldadas pola evidencia clínica. Tamén se detalla o mecanismo de acción de cada un destes obxectivos terapéuticos, os efectos adversos inmunorrelacionados (IrAEs) asociados ao seu uso e o seu manexo clínico. Ademais, abórdase o impacto das terapias combinadas, que demostraron optimizar a eficacia dos ICIs e ampliar a súa aplicación en distintos tipos de cancro. A pesar dos avances, segue sendo necesario continuar investigando para mellorar a súa eficacia e reducir a súa toxicidade.
Dirección
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Titoría)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Titoría)
Tribunal
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Interaccións entre os polifenois da dieta e o microbioma intestinal e os seus beneficios para a saúde humana
Autoría
J.L.I.
Grao en Farmacia (2ªed)
J.L.I.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:20
20.02.2025 10:20
Resumo
Os polifenois son compostos bioactivos derivados do metabolismo secundario das plantas que están presentes en moitas fontes de alimentos de orixe vexetal e que atraeron especial atención e cobraron relevancia entre a comunidade científica nos últimos anos. Numerosos estudos revelaron que a inxestión destas substancias polifenólicas pode provocar propiedades de gran interese para a regulación e mantemento da saúde do ser humano, entre as que podemos citar as súas accións antibacterianas, antioxidantes, antiinflamatorias, anticanceríxenas e neuroprotectoras, entre outras. Este traballo pretendía recoller información sobre a natureza destes compostos, a súa estabilidade e biodispoñibilidade e, sobre todo, sobre as súas interaccións co microbioma intestinal e as consecuencias destas interaccións. Despois de realizar un traballo de revisión, podemos concluír que os polifenois exercen efectos de diversa natureza sobre diferentes aspectos do noso metabolismo e dos nosos sistemas fisiolóxicos, favorecendo unha mellor saúde grazas á modulación bidireccional que comparte coas bacterias alojadas no segmento colónico.
Os polifenois son compostos bioactivos derivados do metabolismo secundario das plantas que están presentes en moitas fontes de alimentos de orixe vexetal e que atraeron especial atención e cobraron relevancia entre a comunidade científica nos últimos anos. Numerosos estudos revelaron que a inxestión destas substancias polifenólicas pode provocar propiedades de gran interese para a regulación e mantemento da saúde do ser humano, entre as que podemos citar as súas accións antibacterianas, antioxidantes, antiinflamatorias, anticanceríxenas e neuroprotectoras, entre outras. Este traballo pretendía recoller información sobre a natureza destes compostos, a súa estabilidade e biodispoñibilidade e, sobre todo, sobre as súas interaccións co microbioma intestinal e as consecuencias destas interaccións. Despois de realizar un traballo de revisión, podemos concluír que os polifenois exercen efectos de diversa natureza sobre diferentes aspectos do noso metabolismo e dos nosos sistemas fisiolóxicos, favorecendo unha mellor saúde grazas á modulación bidireccional que comparte coas bacterias alojadas no segmento colónico.
Dirección
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
Tribunal
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Inhibidores enzimáticos covalentes. Aplicación no cancro de pulmón non microcítico
Autoría
L.S.M.
Grao en Farmacia (2ªed)
L.S.M.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:40
20.02.2025 10:40
Resumo
Os inhibidores enzimáticos covalentes ou targeted covalent inhibitors (TCIs) foron gañando importancia na investigación actual de fármacos debido á súa capacidade de unión permanente con proteínas diana. Estes inhibidores bloquean a función enzimática de forma eficaz e con especificidade pola súa diana. Aínda que no pasado adoitábase evitalos polo seu potencial de toxicidade, hoxe en día representan unha estratexia importante no desenvolvemento de fármacos, sobre todo en campos como a oncoloxía. Os inhibidores covalentes funcionan baixo un mecanismo que consta de dúas etapas, primeiro forman unha unión reversible coa súa diana e a continuación un enlace irreversible, o que mellora a súa potencia e reduce as resistencias tempranas. Os TCIs son unha boa estratexia para abordar dianas difíciles e mellorar a eficacia terapéutica. A pesar disto, todavía presentan desafíos como a aparición de novas resistencias ou conseguir disminuir as probabilidades de toxicidade. Un bo exemplo é o seu uso no tratamento de doenzas como o cancro de pulmón non microcítico (CPNM) con mutacións no receptor do factor de crecemento epidérmico (epidermal growth factor receptor, EGFR) ou en KRAS, que, hai dúas décadas, considerábase inabordable.
Os inhibidores enzimáticos covalentes ou targeted covalent inhibitors (TCIs) foron gañando importancia na investigación actual de fármacos debido á súa capacidade de unión permanente con proteínas diana. Estes inhibidores bloquean a función enzimática de forma eficaz e con especificidade pola súa diana. Aínda que no pasado adoitábase evitalos polo seu potencial de toxicidade, hoxe en día representan unha estratexia importante no desenvolvemento de fármacos, sobre todo en campos como a oncoloxía. Os inhibidores covalentes funcionan baixo un mecanismo que consta de dúas etapas, primeiro forman unha unión reversible coa súa diana e a continuación un enlace irreversible, o que mellora a súa potencia e reduce as resistencias tempranas. Os TCIs son unha boa estratexia para abordar dianas difíciles e mellorar a eficacia terapéutica. A pesar disto, todavía presentan desafíos como a aparición de novas resistencias ou conseguir disminuir as probabilidades de toxicidade. Un bo exemplo é o seu uso no tratamento de doenzas como o cancro de pulmón non microcítico (CPNM) con mutacións no receptor do factor de crecemento epidérmico (epidermal growth factor receptor, EGFR) ou en KRAS, que, hai dúas décadas, considerábase inabordable.
Dirección
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
Tribunal
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Toxicidade farmacolóxica na fertilidade, o embarazo, o desenvolvemento fetal e a lactación
Autoría
V.A.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
V.A.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:00
20.02.2025 11:00
Resumo
A comercialización de calquera fármaco implica o estudo da súa toxicidade e recompilación das reaccións adversas. Con todo, por razóns éticas, os efectos que poden xerar sobre a fertilidade feminina, o embarazo, o desenvolvemento fetal e a lactación non poden evidenciarse mediante a realización de estudos clínicos en humanos, e baséase na información dispoñible a través de estudos en animais, estudos epidemiolóxicos retrospectivos en humanos ou casos clínicos. Esta revisión bibliográfica recompila a evidencia existente sobre a toxicidade sobre as distintas etapas reprodutivas, desde a fertilidade ata o desenvolvemento fetal, e a lactación de fármacos antitumorais, inmunosupresores e biolóxicos indicados en enfermidades inflamatorias inmunomediadas e fármacos antiepilépticos, analizando os mecanismos de toxicidade coñecidos e as recomendacións na práctica clínica. Os resultados mostran que os antitumorais son os principais tóxicos para a fertilidade. Os fármacos inmunosupresores e biolóxicos presentan toxicidade dependente do principio activo e do momento de exposición. Os novos antiepilépticos, en xeral, non aumentan o risco de malformacións conxénitas. Na lactación, os citostáticos e a inmunoterapia están contraindicados, mentres que a excreción vía leite materno varía entre os demais fármacos. En definitiva, é necesario un manexo individualizado en mulleres en idade fértil, prescribindo o tratamento óptimo en función do beneficio-risco en cada etapa.
A comercialización de calquera fármaco implica o estudo da súa toxicidade e recompilación das reaccións adversas. Con todo, por razóns éticas, os efectos que poden xerar sobre a fertilidade feminina, o embarazo, o desenvolvemento fetal e a lactación non poden evidenciarse mediante a realización de estudos clínicos en humanos, e baséase na información dispoñible a través de estudos en animais, estudos epidemiolóxicos retrospectivos en humanos ou casos clínicos. Esta revisión bibliográfica recompila a evidencia existente sobre a toxicidade sobre as distintas etapas reprodutivas, desde a fertilidade ata o desenvolvemento fetal, e a lactación de fármacos antitumorais, inmunosupresores e biolóxicos indicados en enfermidades inflamatorias inmunomediadas e fármacos antiepilépticos, analizando os mecanismos de toxicidade coñecidos e as recomendacións na práctica clínica. Os resultados mostran que os antitumorais son os principais tóxicos para a fertilidade. Os fármacos inmunosupresores e biolóxicos presentan toxicidade dependente do principio activo e do momento de exposición. Os novos antiepilépticos, en xeral, non aumentan o risco de malformacións conxénitas. Na lactación, os citostáticos e a inmunoterapia están contraindicados, mentres que a excreción vía leite materno varía entre os demais fármacos. En definitiva, é necesario un manexo individualizado en mulleres en idade fértil, prescribindo o tratamento óptimo en función do beneficio-risco en cada etapa.
Dirección
DE CASTRO RIOS, ANA (Titoría)
DE CASTRO RIOS, ANA (Titoría)
Tribunal
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Barreiras e Motivacións para a Actividade Física entre as Estudantes da USC: Un Enfoque Cualitativo
Autoría
L.D.F.
Grao en Farmacia (2ªed)
L.D.F.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:20
20.02.2025 11:20
Resumo
O estilo de vida actual, caracterizado por un aumento do sedentarismo e unha redución da actividade física, está vinculado a problemas de saúde como enfermidades cardiovasculares, diabetes e trastornos emocionais. Segundo a OMS, un 31% dos adultos e un 80% dos adolescentes non compren cos niveis recomendados de actividade física, sendo as mulleres as máis afectadas. En Galicia, os datos reflicten baixos niveis de exercicio regular e un alto porcentaxe de sedentarismo, especialmente entre as mulleres. Este Traballo de Fin de Grao analiza as barreiras e motivacións das estudantes universitarias para realizar actividade física. Identifícanse obstáculos como a falta de tempo, a accesibilidade limitada e as desigualdades de xénero, mentres que as principais motivacións son o benestar físico e mental. O estudo destaca a importancia de deseñar políticas inclusivas que aborden estas barreiras e fomenten hábitos activos nas mulleres, promovendo a equidade no ámbito deportivo e mellorando a súa calidade de vida presente e futura.
O estilo de vida actual, caracterizado por un aumento do sedentarismo e unha redución da actividade física, está vinculado a problemas de saúde como enfermidades cardiovasculares, diabetes e trastornos emocionais. Segundo a OMS, un 31% dos adultos e un 80% dos adolescentes non compren cos niveis recomendados de actividade física, sendo as mulleres as máis afectadas. En Galicia, os datos reflicten baixos niveis de exercicio regular e un alto porcentaxe de sedentarismo, especialmente entre as mulleres. Este Traballo de Fin de Grao analiza as barreiras e motivacións das estudantes universitarias para realizar actividade física. Identifícanse obstáculos como a falta de tempo, a accesibilidade limitada e as desigualdades de xénero, mentres que as principais motivacións son o benestar físico e mental. O estudo destaca a importancia de deseñar políticas inclusivas que aborden estas barreiras e fomenten hábitos activos nas mulleres, promovendo a equidade no ámbito deportivo e mellorando a súa calidade de vida presente e futura.
Dirección
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Titoría)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Titoría)
Tribunal
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
CRUGEIRAS MARTINEZ, JUAN (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
BANDIN MATOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Tratamentos actuais contra a Esclerose Múltiple.
Autoría
L.H.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
L.H.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:00
20.02.2025 10:00
Resumo
A Esclerose Múltiple (EM) é unha enfermidade autoinmune, neurodexenerativa, inflamatoria, desmielinizante e de carácter crónico. Nos últimos anos, a súa prevalencia aumentou entre a poboación, o cal impulsou a aprobación de novas opcións terapéuticas para o seu control. Os tratamentos dispoñibles poden clasificarse en tres categorías: tratamentos dos brotes, tratamentos modificadores da enfermidade e tratamentos dos síntomas. Dentro dos fármacos modificadores da enfermidade, inclúense inmunosupresores, ésteres de ácido fumárico, moduladores S1PR ou anticorpos monoclonais. Estes axentes permiten regular a actividade inflamatoria do sistema inmunolóxico, o que se traduce nunha redución das recaídas, unha menor progresión da discapacidade e un mellor control na aparición de novas lesión na resonancia magnética. A elección do tratamento farmacolóxico debe basearse no curso clínico da enfermidade e do paciente, adaptándoo ó perfil de eficacia e seguridade de cada fármaco. Nos últimos anos, producíronse grandes avances no control da EM, coa aprobación de novos fármacos que presentan un perfil terapéutico mellorado ou inclúen novas indicacións ó mercado. Ademais, todas estas liñas terapéuticas poden asociarse con tratamentos asociados ó control sintomatolóxico e de recaídas, permitindo unha mellora na calidade de vida do paciente.
A Esclerose Múltiple (EM) é unha enfermidade autoinmune, neurodexenerativa, inflamatoria, desmielinizante e de carácter crónico. Nos últimos anos, a súa prevalencia aumentou entre a poboación, o cal impulsou a aprobación de novas opcións terapéuticas para o seu control. Os tratamentos dispoñibles poden clasificarse en tres categorías: tratamentos dos brotes, tratamentos modificadores da enfermidade e tratamentos dos síntomas. Dentro dos fármacos modificadores da enfermidade, inclúense inmunosupresores, ésteres de ácido fumárico, moduladores S1PR ou anticorpos monoclonais. Estes axentes permiten regular a actividade inflamatoria do sistema inmunolóxico, o que se traduce nunha redución das recaídas, unha menor progresión da discapacidade e un mellor control na aparición de novas lesión na resonancia magnética. A elección do tratamento farmacolóxico debe basearse no curso clínico da enfermidade e do paciente, adaptándoo ó perfil de eficacia e seguridade de cada fármaco. Nos últimos anos, producíronse grandes avances no control da EM, coa aprobación de novos fármacos que presentan un perfil terapéutico mellorado ou inclúen novas indicacións ó mercado. Ademais, todas estas liñas terapéuticas poden asociarse con tratamentos asociados ó control sintomatolóxico e de recaídas, permitindo unha mellora na calidade de vida do paciente.
Dirección
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Tribunal
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Alternativas non invasivas á administración subcutánea de insulina para o tratamento da diabetes mellitus
Autoría
L.M.I.
Grao en Farmacia (2ªed)
L.M.I.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:20
20.02.2025 10:20
Resumo
A diabetes mellitus é unha enfermidade crónica que, dependendo do tipo do que se trate, consiste nun déficit ou insuficiencia de insulina e provoca estados continuos de hiperglicemia. Actualmente, o único tratamento que pode substituír a produción de insulina endóxena é a administración de análogos de insulina de acción rápida e prolongada por vía subcutánea, a través de múltiples inxeccións diarias. Esta vía adoita ter pouca aceptación por parte dos pacientes. É por iso que, ao longo dos últimos anos, estudáronse diversas vías alternativas que non resulten invasivas e poidan substituír á vía subcutánea, como a vía inhalatoria, oral, transdérmica ou a combinación destas dúas últimas. As vías non invasivas teñen características que permiten mellorar o cumprimento e a adherencia terapéutica por parte dos pacientes, ademais de mellorar a súa calidade de vida e o control dos seus niveis de glicemia en sangue. Neste traballo revísanse os estudos máis recentes realizados acerca destas vías alternativas, comparando os resultados obtidos co tratamento tradicional da enfermidade, co fin de concluír se poden chegar a converterse nunha realidade nun futuro próximo.
A diabetes mellitus é unha enfermidade crónica que, dependendo do tipo do que se trate, consiste nun déficit ou insuficiencia de insulina e provoca estados continuos de hiperglicemia. Actualmente, o único tratamento que pode substituír a produción de insulina endóxena é a administración de análogos de insulina de acción rápida e prolongada por vía subcutánea, a través de múltiples inxeccións diarias. Esta vía adoita ter pouca aceptación por parte dos pacientes. É por iso que, ao longo dos últimos anos, estudáronse diversas vías alternativas que non resulten invasivas e poidan substituír á vía subcutánea, como a vía inhalatoria, oral, transdérmica ou a combinación destas dúas últimas. As vías non invasivas teñen características que permiten mellorar o cumprimento e a adherencia terapéutica por parte dos pacientes, ademais de mellorar a súa calidade de vida e o control dos seus niveis de glicemia en sangue. Neste traballo revísanse os estudos máis recentes realizados acerca destas vías alternativas, comparando os resultados obtidos co tratamento tradicional da enfermidade, co fin de concluír se poden chegar a converterse nunha realidade nun futuro próximo.
Dirección
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
Tribunal
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Influencia da alimentación no cancro colorrectal
Autoría
D.S.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
D.S.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:40
20.02.2025 10:40
Resumo
O cancro colorrectal é un dos tipos etiolóxicos cunha das maiores incidencias e mortalidade en todo o mundo. Na súa patoxenia interveñen tanto factores xenéticos como factores ambientais. Entre estes últimos, a dieta destaca como un elemento clave e modificable na prevención e progresión desta patoloxía. Este traballo ten como obxectivo analizar a influencia da alimentación no cancro colorrectal a través dunha revisión exhaustiva da literatura, identificando alimentos e patróns dietéticos que aumentan o risco, como o consumo de carnes procesadas e alcohol, fronte a aqueles con propiedades protectoras, como a fibra dietética, as froitas, as verduras e os antioxidantes. Así mesmo, explóranse os mecanismos biolóxicos subxacentes, incluíndo a inflamación crónica, o dano ao ADN e as alteracións na microbiota intestinal, xunto coa evidencia epidemiolóxica. Finalmente, destácanse recomendacións dietéticas baseadas nos achados, enfatizando a importancia da educación nutricional como ferramenta para reducir a incidencia do cancro colorrectal.
O cancro colorrectal é un dos tipos etiolóxicos cunha das maiores incidencias e mortalidade en todo o mundo. Na súa patoxenia interveñen tanto factores xenéticos como factores ambientais. Entre estes últimos, a dieta destaca como un elemento clave e modificable na prevención e progresión desta patoloxía. Este traballo ten como obxectivo analizar a influencia da alimentación no cancro colorrectal a través dunha revisión exhaustiva da literatura, identificando alimentos e patróns dietéticos que aumentan o risco, como o consumo de carnes procesadas e alcohol, fronte a aqueles con propiedades protectoras, como a fibra dietética, as froitas, as verduras e os antioxidantes. Así mesmo, explóranse os mecanismos biolóxicos subxacentes, incluíndo a inflamación crónica, o dano ao ADN e as alteracións na microbiota intestinal, xunto coa evidencia epidemiolóxica. Finalmente, destácanse recomendacións dietéticas baseadas nos achados, enfatizando a importancia da educación nutricional como ferramenta para reducir a incidencia do cancro colorrectal.
Dirección
PEREZ-PARALLE MERA, MARIA LUZ (Titoría)
PEREZ-PARALLE MERA, MARIA LUZ (Titoría)
Tribunal
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Nanopartículas biomiméticas para o tratamento do cancro de ovario
Autoría
A.A.F.
Grao en Farmacia (2ªed)
A.A.F.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:00
20.02.2025 11:00
Resumo
O cancro de ovario é a neoplasia xinecolóxica máis letal nos países desenvolvidos, en gran parte debido ao seu diagnóstico tardío e á limitada eficacia dos tratamentos convencionais. En particular, a quimioterapia baseada en paclitaxel presenta restricións asociadas á súa baixa solubilidade e aos efectos adversos derivados da ausencia de especificidade celular. Neste estudo, propónse o desenvolvemento de nanopartículas de poli(ácido láctico-co-ácido glicólico) (PLGA) recubertas con membranas de macrófagos asociados a tumores (M2), capaces de incrementar a estabilidade dos sistemas nanoparticulados e dirixirse ao tumor, aumentando así a eficacia do tratamento. Como fase inicial, neste traballo desenvolvéronse nanopartículas de PLGA con paclitaxel mediante nanoprecipitación, así como nanovesículas de membranas celulares de macrófagos M2. As nanopartículas e nanovesículas obtidas foron caracterizadas mediante técnicas como dispersión dinámica da luz (DLS) e cromatografía líquida de alta eficacia (HPLC). Deste xeito, obtivéronse sistemas cun tamaño, pureza, carga superficial e estabilidade axeitados en medios biorrelevantes, amosando ademais unha elevada eficacia de encapsulación do paclitaxel. O recubrimento das nanopartículas desenvolvidas coas nanovesículas obtidas podería mellorar a biocompatibilidade, prolongar o seu tempo de circulación e favorecer a administración dirixida do fármaco. Este enfoque representa un primeiro paso cara a unha estratexia biomimética que podería optimizar a administración de paclitaxel e minimizar os efectos secundarios no tratamento do cancro de ovario.
O cancro de ovario é a neoplasia xinecolóxica máis letal nos países desenvolvidos, en gran parte debido ao seu diagnóstico tardío e á limitada eficacia dos tratamentos convencionais. En particular, a quimioterapia baseada en paclitaxel presenta restricións asociadas á súa baixa solubilidade e aos efectos adversos derivados da ausencia de especificidade celular. Neste estudo, propónse o desenvolvemento de nanopartículas de poli(ácido láctico-co-ácido glicólico) (PLGA) recubertas con membranas de macrófagos asociados a tumores (M2), capaces de incrementar a estabilidade dos sistemas nanoparticulados e dirixirse ao tumor, aumentando así a eficacia do tratamento. Como fase inicial, neste traballo desenvolvéronse nanopartículas de PLGA con paclitaxel mediante nanoprecipitación, así como nanovesículas de membranas celulares de macrófagos M2. As nanopartículas e nanovesículas obtidas foron caracterizadas mediante técnicas como dispersión dinámica da luz (DLS) e cromatografía líquida de alta eficacia (HPLC). Deste xeito, obtivéronse sistemas cun tamaño, pureza, carga superficial e estabilidade axeitados en medios biorrelevantes, amosando ademais unha elevada eficacia de encapsulación do paclitaxel. O recubrimento das nanopartículas desenvolvidas coas nanovesículas obtidas podería mellorar a biocompatibilidade, prolongar o seu tempo de circulación e favorecer a administración dirixida do fármaco. Este enfoque representa un primeiro paso cara a unha estratexia biomimética que podería optimizar a administración de paclitaxel e minimizar os efectos secundarios no tratamento do cancro de ovario.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Tribunal
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Diagnóstico e tratamento do cancro de próstata
Autoría
A.E.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
A.E.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:20
20.02.2025 11:20
Resumo
O cancro de próstata defínese como unha enfermedade protagonizada por un crecemento anormal e desmesurado das células da próstata. Esta patoloxía pode ser diagnosticada a través de diferentes mecanismos de exploración, físicos como a exploración rectal, serolóxicos, como o analise do antíxeno específico da próstata, ou outros como resonancia magnética, biopsias... Este diagnóstico vai a xogar un papel fundamental na morbilidade da enfermedade xa que, de ser detectada en fases prematuras, os afectados presentarán unha calidade e esperanza de vida superior. Do mesmo modo, os tratamentos estarán relacionados co estadio e o tipo de patoloxía, pudendo abordar a enfermedade mediante tratamentos máis ou menos invasivos. De feito, as opcións actuales de tratamento son máis efectivas se son combinadas. Actualmente, estanse a investigar novas terapias coma a aplicación de nanotecnoloxía ou terapia xenética, buscando reducir os efectos adversos das anteriores.
O cancro de próstata defínese como unha enfermedade protagonizada por un crecemento anormal e desmesurado das células da próstata. Esta patoloxía pode ser diagnosticada a través de diferentes mecanismos de exploración, físicos como a exploración rectal, serolóxicos, como o analise do antíxeno específico da próstata, ou outros como resonancia magnética, biopsias... Este diagnóstico vai a xogar un papel fundamental na morbilidade da enfermedade xa que, de ser detectada en fases prematuras, os afectados presentarán unha calidade e esperanza de vida superior. Do mesmo modo, os tratamentos estarán relacionados co estadio e o tipo de patoloxía, pudendo abordar a enfermedade mediante tratamentos máis ou menos invasivos. De feito, as opcións actuales de tratamento son máis efectivas se son combinadas. Actualmente, estanse a investigar novas terapias coma a aplicación de nanotecnoloxía ou terapia xenética, buscando reducir os efectos adversos das anteriores.
Dirección
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
SALGADO SECO, MODESTO RAMON (Presidente/a)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Secretario/a)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Vogal)
Depresión e microbiota intestinal
Autoría
N.F.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
N.F.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:00
20.02.2025 10:00
Resumo
A presente revisión bibliográfica céntrase en analizar e sintetizar a evidencia científica actual sobre a complexa relación entre a microbiota intestinal e a depresión, co obxectivo principal de comprender os mecanismos subxacentes, as implicacións clínicas e as posibles estratexias terapéuticas. A metodoloxía empregada consistiu nunha procura exhaustiva en bases de datos científicas como PubMed, Scopus, Web of Science e PsycINFO. Seleccionáronse artigos que explorasen a relación entre a microbiota intestinal e a depresión, abarcando mecanismos fisiopatológicos, alteracións na composición da microbiota en pacientes con depresión e efectos de intervencións (probióticos, prebióticos, dieta, transplante fecal) sobre os síntomas depresivos. Os resultados da revisión confirman a existencia dunha estreita relación entre a disbiosis intestinal e a depresión, destacando o papel de metabolitos microbianos (AGCC, neurotransmisores), a modulación da barreira hematoencefálica, a activación do sistema inmunitario e a sinalización a través do nervio vago. Conclúese que a modulación da microbiota intestinal representa unha vía prometedora para o desenvolvemento de novas intervencións terapéuticas no campo da depresión, incluíndo o uso de probióticos, prebióticos, modificacións na dieta e, en casos específicos, o transplante de microbiota fecal, ademais da posible sinerxia con tratamentos convencionais como antidepresivos e psicoterapia.
A presente revisión bibliográfica céntrase en analizar e sintetizar a evidencia científica actual sobre a complexa relación entre a microbiota intestinal e a depresión, co obxectivo principal de comprender os mecanismos subxacentes, as implicacións clínicas e as posibles estratexias terapéuticas. A metodoloxía empregada consistiu nunha procura exhaustiva en bases de datos científicas como PubMed, Scopus, Web of Science e PsycINFO. Seleccionáronse artigos que explorasen a relación entre a microbiota intestinal e a depresión, abarcando mecanismos fisiopatológicos, alteracións na composición da microbiota en pacientes con depresión e efectos de intervencións (probióticos, prebióticos, dieta, transplante fecal) sobre os síntomas depresivos. Os resultados da revisión confirman a existencia dunha estreita relación entre a disbiosis intestinal e a depresión, destacando o papel de metabolitos microbianos (AGCC, neurotransmisores), a modulación da barreira hematoencefálica, a activación do sistema inmunitario e a sinalización a través do nervio vago. Conclúese que a modulación da microbiota intestinal representa unha vía prometedora para o desenvolvemento de novas intervencións terapéuticas no campo da depresión, incluíndo o uso de probióticos, prebióticos, modificacións na dieta e, en casos específicos, o transplante de microbiota fecal, ademais da posible sinerxia con tratamentos convencionais como antidepresivos e psicoterapia.
Dirección
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
Tribunal
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Estratexias para incrementar a biodispoñibilidade de fármacos administrados por vía pulmonar
Autoría
E.L.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
E.L.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:20
20.02.2025 10:20
Resumo
A vía pulmonar foi utilizada durante séculos para administrar fármacos, especialmente no tratamento de enfermidades respiratorias. Esta vía presenta numerosas vantaxes, como unha rápida absorción de fármacos e a capacidade de utilizar doses baixas, o que reduce os efectos adversos sistémicos. A pesar das vantaxes, persisten desafíos para lograr unha adecuada concentración do fármaco no destino terapéutico, asociados á presenza de barreiras mecánicas, químicas e inmunolóxicas que protexen os pulmóns e dificultan a administración eficaz dos fármacos. Nesta revisión expóñense algunhas das estratexias que están sendo estudadas para conseguir aumentar a biodispoñibilidade dos fármacos administrados por vía pulmonar. Estas estratexias baséanse no uso de nanoportadores de distinta composición, nanocristais e microesferas para distribuír os fármacos de maneira uniforme no sistema respiratorio, mellorar a súa estabilidade, solubilidade e aumentar a eficacia dos tratamentos das distintas enfermidades pulmonares. A investigación nesta área segue a ser crucial para mellorar as estratexias de administración pulmonar actuais e desenvolver novas formulacións que permitan superar os desafíos existentes.
A vía pulmonar foi utilizada durante séculos para administrar fármacos, especialmente no tratamento de enfermidades respiratorias. Esta vía presenta numerosas vantaxes, como unha rápida absorción de fármacos e a capacidade de utilizar doses baixas, o que reduce os efectos adversos sistémicos. A pesar das vantaxes, persisten desafíos para lograr unha adecuada concentración do fármaco no destino terapéutico, asociados á presenza de barreiras mecánicas, químicas e inmunolóxicas que protexen os pulmóns e dificultan a administración eficaz dos fármacos. Nesta revisión expóñense algunhas das estratexias que están sendo estudadas para conseguir aumentar a biodispoñibilidade dos fármacos administrados por vía pulmonar. Estas estratexias baséanse no uso de nanoportadores de distinta composición, nanocristais e microesferas para distribuír os fármacos de maneira uniforme no sistema respiratorio, mellorar a súa estabilidade, solubilidade e aumentar a eficacia dos tratamentos das distintas enfermidades pulmonares. A investigación nesta área segue a ser crucial para mellorar as estratexias de administración pulmonar actuais e desenvolver novas formulacións que permitan superar os desafíos existentes.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Tribunal
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Novas terapias para a colitis ulcerosa: dianas terapéuticas, mecanismos de acción e evidencia clínica
Autoría
M.M.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
M.M.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:40
20.02.2025 10:40
Resumo
A colitis ulcerosa (CU) é unha enfermidade inflamatoria intestinal (EII) crónica e progresiva que afecta selectivamente á mucosa do colon, orixinando ulceraciones e un estado inflamatorio persistente. O seu patogénesis é multifactorial, involucrando predisposición xenética, disfunción do sistema inmunológico e factores ambientais. Nos últimos anos, a introdución de terapias avanzadas, como os axentes biolóxicos e as moléculas pequenas dirixidas, modificou significativamente a abordaxe terapéutica da CU, mellorando as taxas de resposta clínica. O desenvolvemento continuo de novos axentes terapéuticos é crucial para optimizar o manexo da CU. Dentro das estratexias emerxentes, destacan terapias con vías de administración alternativas (oral) como os inhibidores da quinasa Janus (JAKi) e os moduladores do receptor de esfingosina-1-fosfato (S1PR), fármacos con mecanismos de acción novos como o apremilast, inhibidor da fosfodiesterasa 4 (PDE4). Ademais, inclúense novos axentes biolóxicos selectivos como os inhibidores de IL-23. Os fármacos analizados nesta revisión mostraron eficacia e seguridade nos ensaios clínicos de fase II e III, ofrecendo alternativas efectivas. Os JAKi e inhibidores de IL-23 demostraron bos resultados clínicos, con alta eficacia na indución de remisión clínica e un inicio de acción máis rápido que os axentes biolóxicos empregados actualmente. Con todo, os JAKi conlevan un risco elevado de efectos adversos relacionados coa inmunosupresión, aumentando o risco de infeccións e outras complicacións.
A colitis ulcerosa (CU) é unha enfermidade inflamatoria intestinal (EII) crónica e progresiva que afecta selectivamente á mucosa do colon, orixinando ulceraciones e un estado inflamatorio persistente. O seu patogénesis é multifactorial, involucrando predisposición xenética, disfunción do sistema inmunológico e factores ambientais. Nos últimos anos, a introdución de terapias avanzadas, como os axentes biolóxicos e as moléculas pequenas dirixidas, modificou significativamente a abordaxe terapéutica da CU, mellorando as taxas de resposta clínica. O desenvolvemento continuo de novos axentes terapéuticos é crucial para optimizar o manexo da CU. Dentro das estratexias emerxentes, destacan terapias con vías de administración alternativas (oral) como os inhibidores da quinasa Janus (JAKi) e os moduladores do receptor de esfingosina-1-fosfato (S1PR), fármacos con mecanismos de acción novos como o apremilast, inhibidor da fosfodiesterasa 4 (PDE4). Ademais, inclúense novos axentes biolóxicos selectivos como os inhibidores de IL-23. Os fármacos analizados nesta revisión mostraron eficacia e seguridade nos ensaios clínicos de fase II e III, ofrecendo alternativas efectivas. Os JAKi e inhibidores de IL-23 demostraron bos resultados clínicos, con alta eficacia na indución de remisión clínica e un inicio de acción máis rápido que os axentes biolóxicos empregados actualmente. Con todo, os JAKi conlevan un risco elevado de efectos adversos relacionados coa inmunosupresión, aumentando o risco de infeccións e outras complicacións.
Dirección
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Titoría)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Titoría)
Tribunal
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Efecto dos probióticos en distintas patoloxías
Autoría
S.T.G.
Grao en Farmacia (2ªed)
S.T.G.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:00
20.02.2025 11:00
Resumo
A microbiota é o conxunto de microorganismos que colonizan o noso organismo. É moi diversa entre individuos e adquirese ao longo dos anos xa que vaise adaptando segundo o noso sexo, alimentación e hábitos de vida. Esta asociación coa microbiota pode ser de simbiose, xa que leva a cabo unha función metabólica importante, ou de disbiose, producíndose uhna alteración fisiolóxica que pode dar lugar a distintas patoloxías. Os probióticos son microorganismos vivos que administrados na cantidade axeitada poden favorecer o desenvolvemento destas bacterias beneficiosas. Nesta revisión bibliográfica vaise a tratar o papel que ten a microbiota nas distintas enfermidades xenitourinarias femininas, enfermidades inflamatorias gastrointestinais e enfermidades como a ansiedade, a depresión e o alzheimer. Ademáis, aboradrase como os probióticos poden axudar a mellorar os síntomas destas patoloxías mediante distintos mecanismos e describiránse exemplos de estudos nos que se revisou o papel que teñen estos probióticos nas enfermidades citadas. Na actualidade, a mayor parte dos pacientes recurren a esta suplementación probiótica por recomendación farmacéutica, de esta maneira cobran importancia as guías clínicas nas que se describe distintos produtos comerciais e cepas específicas para cada patoloxía e a súa dose axeitada. Os probióticos demostraron ser efectivos en diversas enfermidades, aínda que houbo estudos nos que non se constatou esa evidencia, aínda así, supoñen un potencial clínico para o futuro debido os seus beneficios, ao seu bó perfil de seguridade e o seu fñacil acceso.
A microbiota é o conxunto de microorganismos que colonizan o noso organismo. É moi diversa entre individuos e adquirese ao longo dos anos xa que vaise adaptando segundo o noso sexo, alimentación e hábitos de vida. Esta asociación coa microbiota pode ser de simbiose, xa que leva a cabo unha función metabólica importante, ou de disbiose, producíndose uhna alteración fisiolóxica que pode dar lugar a distintas patoloxías. Os probióticos son microorganismos vivos que administrados na cantidade axeitada poden favorecer o desenvolvemento destas bacterias beneficiosas. Nesta revisión bibliográfica vaise a tratar o papel que ten a microbiota nas distintas enfermidades xenitourinarias femininas, enfermidades inflamatorias gastrointestinais e enfermidades como a ansiedade, a depresión e o alzheimer. Ademáis, aboradrase como os probióticos poden axudar a mellorar os síntomas destas patoloxías mediante distintos mecanismos e describiránse exemplos de estudos nos que se revisou o papel que teñen estos probióticos nas enfermidades citadas. Na actualidade, a mayor parte dos pacientes recurren a esta suplementación probiótica por recomendación farmacéutica, de esta maneira cobran importancia as guías clínicas nas que se describe distintos produtos comerciais e cepas específicas para cada patoloxía e a súa dose axeitada. Os probióticos demostraron ser efectivos en diversas enfermidades, aínda que houbo estudos nos que non se constatou esa evidencia, aínda así, supoñen un potencial clínico para o futuro debido os seus beneficios, ao seu bó perfil de seguridade e o seu fñacil acceso.
Dirección
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
Tribunal
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Farmacoloxía da dor neuropática
Autoría
A.C.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
A.C.A.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:20
20.02.2025 11:20
Resumo
A dor neuropática (DN) abrangue unha variedade de condicións heteroxéneas de difícil manexo, o que pode derivar nunha condición crónica. Afecta negativamente á calidade de vida dos pacientes, cunha prevalencia próxima ao 10% da poboación. Representa un desafío terapéutico debido á limitada eficacia farmacolóxica dos fármacos aprobados para o seu tratamento, polo que é necesario desenvolver novas estratexias terapéuticas. Nesta revisión bibliográfica repásanse os tratamentos farmacolóxicos aprobados e comercializados na actualidade, así como as distintas liñas terapéuticas ás que pertencen. Descríbense os seus mecanismos de acción, indicacións terapéuticas e os seus niveis de eficacia e seguridade. Ademais, expóñense algunhas das novas alternativas terapéuticas en investigación, aquelas que se atopan en ensaios clínicos en seres humanos e novas dianas moleculares en desenvolvemento.
A dor neuropática (DN) abrangue unha variedade de condicións heteroxéneas de difícil manexo, o que pode derivar nunha condición crónica. Afecta negativamente á calidade de vida dos pacientes, cunha prevalencia próxima ao 10% da poboación. Representa un desafío terapéutico debido á limitada eficacia farmacolóxica dos fármacos aprobados para o seu tratamento, polo que é necesario desenvolver novas estratexias terapéuticas. Nesta revisión bibliográfica repásanse os tratamentos farmacolóxicos aprobados e comercializados na actualidade, así como as distintas liñas terapéuticas ás que pertencen. Descríbense os seus mecanismos de acción, indicacións terapéuticas e os seus niveis de eficacia e seguridade. Ademais, expóñense algunhas das novas alternativas terapéuticas en investigación, aquelas que se atopan en ensaios clínicos en seres humanos e novas dianas moleculares en desenvolvemento.
Dirección
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
Tribunal
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Presidente/a)
RIOS RODRIGUEZ, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Vogal)
Esteroides anabolizantes androxénicos e os seus riscos no culturismo.
Autoría
A.F.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
A.F.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:00
20.02.2025 10:00
Resumo
O abuso de esteroides anabólicos androxénicos (EAA) por parte dos culturistas para mellorar o rendemento físico foi aumentando ao longo do tempo, xerando riscos significativos para a saúde. Aínda que foron inicialmente utilizados con fins terapéuticos, o seu uso non médico incrementouse, provocando efectos adversos graves como problemas cardiovasculares (hipertensión e danos cardíacos), alteracións hepáticas (toxicidade e risco de tumores) e desequilibrios hormonais. As motivacións dos deportistas para consumir estas substancias inclúen a procura de melloras estéticas, o aumento da forza e do rendemento, e a presión social, o que adoita minimizar os riscos asociados. A investigación resalta a necesidade de políticas públicas que fomenten a conciencia sobre os perigos a longo prazo que supón o abuso destas substancias.
O abuso de esteroides anabólicos androxénicos (EAA) por parte dos culturistas para mellorar o rendemento físico foi aumentando ao longo do tempo, xerando riscos significativos para a saúde. Aínda que foron inicialmente utilizados con fins terapéuticos, o seu uso non médico incrementouse, provocando efectos adversos graves como problemas cardiovasculares (hipertensión e danos cardíacos), alteracións hepáticas (toxicidade e risco de tumores) e desequilibrios hormonais. As motivacións dos deportistas para consumir estas substancias inclúen a procura de melloras estéticas, o aumento da forza e do rendemento, e a presión social, o que adoita minimizar os riscos asociados. A investigación resalta a necesidade de políticas públicas que fomenten a conciencia sobre os perigos a longo prazo que supón o abuso destas substancias.
Dirección
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
Tribunal
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
Intoxicacións por fentanilo
Autoría
A.L.F.
Grao en Farmacia (2ªed)
A.L.F.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:20
20.02.2025 10:20
Resumo
O fentanilo, un opioide sintético 100 veces máis potente que a morfina, provocou un incremento alarmante de mortes por sobredosis, especialmente en Estados Unidos. Orixinalmente diseñado como analxésico para tratar dores intensos en pacientes con cancro ou condicións severas, comezou a desviarse cara o mercado negro, agravando a crise de opioides. A alta potencia do fentanilo, xunto coa mestura de outras sustancias ilícitas e fármacos, foi unha das principais causas do aumento das intoxicacións, xa que os usuarios a menudo desconocen a dosis que consumen, o que facilita as sobredosis fatais. Este fenómeno tamén incrementou o risco do síndrome serotoninérxico, causado pola combinación de opioides con outros fármacos ou sustancias que afectan aos niveis de serotonina. O abuso do fentanilo está vinculado a factores sociais como económicos, como trastornos por consumo de alcohol, outras drogas, acceso limitado a tratamentos médicos e trastornos psiquiátricos. Esto fai que moitas persoas se vexan atrapadas nun ciclo de consumo e adición. Para combatir esta crise, implementáronse diversas medidas preventivas e de intervención, como o aumento da disponibilidade de naloxona, un fármaco que revirte as sobredosis por opioides. Tamén levaronse a cabo programas educativos para pacientes e profesionais sanitarios, para aumentar a conciencia sobre os riscos do consumo do fentanilo. Implementáronse políticas de control mais estrictas sobre a prescripción de opioides e fortalecéronse as regulacións para combatir o seu tráfico ilícito. Sin embargo, a crise persiste.
O fentanilo, un opioide sintético 100 veces máis potente que a morfina, provocou un incremento alarmante de mortes por sobredosis, especialmente en Estados Unidos. Orixinalmente diseñado como analxésico para tratar dores intensos en pacientes con cancro ou condicións severas, comezou a desviarse cara o mercado negro, agravando a crise de opioides. A alta potencia do fentanilo, xunto coa mestura de outras sustancias ilícitas e fármacos, foi unha das principais causas do aumento das intoxicacións, xa que os usuarios a menudo desconocen a dosis que consumen, o que facilita as sobredosis fatais. Este fenómeno tamén incrementou o risco do síndrome serotoninérxico, causado pola combinación de opioides con outros fármacos ou sustancias que afectan aos niveis de serotonina. O abuso do fentanilo está vinculado a factores sociais como económicos, como trastornos por consumo de alcohol, outras drogas, acceso limitado a tratamentos médicos e trastornos psiquiátricos. Esto fai que moitas persoas se vexan atrapadas nun ciclo de consumo e adición. Para combatir esta crise, implementáronse diversas medidas preventivas e de intervención, como o aumento da disponibilidade de naloxona, un fármaco que revirte as sobredosis por opioides. Tamén levaronse a cabo programas educativos para pacientes e profesionais sanitarios, para aumentar a conciencia sobre os riscos do consumo do fentanilo. Implementáronse políticas de control mais estrictas sobre a prescripción de opioides e fortalecéronse as regulacións para combatir o seu tráfico ilícito. Sin embargo, a crise persiste.
Dirección
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
Tribunal
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
Autorización e regulación dos medicamentos biosimilares
Autoría
R.M.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
R.M.R.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:40
20.02.2025 10:40
Resumo
O desenvolvemento de medicamentos biosimilares supuxo unha revolución no ámbito do cuidado da saúde, ofrecendo alternativas equivalentes e máis accesibles en tratamentos con medicamentos biolóxicos. Estos medicamentos biosimilares deben cumprir unha serie de requisitos para poder ser autorizados. A través desta análise coñeceremos os procedementos e requisitos que un medicamento biosimilar debe cumprir para ser autorizado na Unión Europea. Por outra parte, levaremos a cabo unha comparativa entre 5 axencias reguladoras a nivel global, EMA (Unión Europea), MHRA (Reino Unido) FDA (Estados Unidos), Health Canada (Canadá) e TGA (Australia), desatacando as similitudes e diferencias existentes en canto a autorización e regulación pestos medicamentos. Ademais, compararemos cómo estas diferencias afectan ó éxito que experimentan os propios medicamentos biolóxicos nas sas respectivas xurisdición.
O desenvolvemento de medicamentos biosimilares supuxo unha revolución no ámbito do cuidado da saúde, ofrecendo alternativas equivalentes e máis accesibles en tratamentos con medicamentos biolóxicos. Estos medicamentos biosimilares deben cumprir unha serie de requisitos para poder ser autorizados. A través desta análise coñeceremos os procedementos e requisitos que un medicamento biosimilar debe cumprir para ser autorizado na Unión Europea. Por outra parte, levaremos a cabo unha comparativa entre 5 axencias reguladoras a nivel global, EMA (Unión Europea), MHRA (Reino Unido) FDA (Estados Unidos), Health Canada (Canadá) e TGA (Australia), desatacando as similitudes e diferencias existentes en canto a autorización e regulación pestos medicamentos. Ademais, compararemos cómo estas diferencias afectan ó éxito que experimentan os propios medicamentos biolóxicos nas sas respectivas xurisdición.
Dirección
Sánchez Barreiro, Alejandro (Titoría)
Sánchez Barreiro, Alejandro (Titoría)
Tribunal
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
Miniaturización estrutural de micelas auto-replicates
Autoría
I.T.
Grao en Farmacia (2ªed)
I.T.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:00
20.02.2025 11:00
Resumo
Actualmente, o uso de nanoestruturas con aplicación terapéutica para a administración e liberación de fármacos (e. g. sistemas micelares) está ampliamente estendido debido ás súas propiedades únicas que as fan indispensables no ámbito biomédico e en outros diversos campos. Neste traballo descríbese o estudo sistemático dunha serie de moléculas anfifílicas que forman micelas auto-replicantes, é dicir, capaces de facer copias de si mesmas. O noso sistema emprega dous precursores reactivos que xeran anfifilos peptídicos in situ capaces de ensamblar micelas que catalizan a súa propia síntese, xerando copias idénticas de si mesmas. O estudo consistiu en analizar de forma combinatoria unha colección de precursores de distintos tamaños para, finalmente, identificar o anfifilo máis pequeno necesario para a formación de micelas auto-replicantes. Estes resultados contribúen cara o deseño de nanoestruturas funcionais, máis alá do seu uso tradicional como simples vehículos de fármacos, outorgándolles propiedades -como a auto-replicación- que poidan amplificar o seu efecto terapéutico.
Actualmente, o uso de nanoestruturas con aplicación terapéutica para a administración e liberación de fármacos (e. g. sistemas micelares) está ampliamente estendido debido ás súas propiedades únicas que as fan indispensables no ámbito biomédico e en outros diversos campos. Neste traballo descríbese o estudo sistemático dunha serie de moléculas anfifílicas que forman micelas auto-replicantes, é dicir, capaces de facer copias de si mesmas. O noso sistema emprega dous precursores reactivos que xeran anfifilos peptídicos in situ capaces de ensamblar micelas que catalizan a súa propia síntese, xerando copias idénticas de si mesmas. O estudo consistiu en analizar de forma combinatoria unha colección de precursores de distintos tamaños para, finalmente, identificar o anfifilo máis pequeno necesario para a formación de micelas auto-replicantes. Estes resultados contribúen cara o deseño de nanoestruturas funcionais, máis alá do seu uso tradicional como simples vehículos de fármacos, outorgándolles propiedades -como a auto-replicación- que poidan amplificar o seu efecto terapéutico.
Dirección
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Titoría)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Titoría)
Tribunal
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
Evidencias científicas para a aplicación da Psilocibina no tratamento da depresión resistente ao tratamento.
Autoría
M.C.M.
Grao en Farmacia (2ªed)
M.C.M.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:20
20.02.2025 11:20
Resumo
A depresión afecta a centos de millóns de persoas en todo o mundo, e non todo o mundo responde aos tratamentos convencionais con antidepresivos e terapia cognitivo-conductual. Isto coñécese como Depresión Resistente ao Tratamento (DRT) e, na actualidade, non está ben controlada cos fármacos antidepresivos dispoñibles. Nos últimos anos, describiuse que a ketamina presenta actividade fronte a esta patoloxía, o que levou a estudar a posibilidade de utilizar compostos psicodélicos como alternativa terapéutica. O obxectivo deste traballo foi levar a cabo unha revisión bibliográfica para estudar as evidencias científicas sobre o uso da psilocibina, un alcaloide procedente do cogomelo Psilocybe mexicana, para o tratamento da depresión resistente ao tratamento. Como resultado, atopouse que este composto ten un gran e amplo potencial terapéutico de interese, tanto para tratar a DRT como para ser investigado noutras patoloxías. Aínda que segue sendo obxecto de estudo e a maioría das evidencias contrastadas pertencen a ensaios preclínicos, é certo que merece continuar sendo investigada debido ás expectativas que está a cumprir. Entre elas, destaca a capacidade para reducir a sintomatoloxía depresiva e a ansiedade, mellorar a calidade de vida e a función cognitiva... Todo isto mediante a alteración da conciencia, das emocións e das percepcións. Aínda que aínda non está aceptada como medicamento debido ao seu alto potencial de abuso non compulsivo, trátase dunha promesa farmacolóxica en casos de DRT, sendo o obxectivo principal estudar máis o deseño e síntese de análogos que logren un potencial terapéutico interesante. Con todo isto, búscase aumentar a taxa de recuperación dos pacientes con depresión e así tamén diminuír as consecuencias da súa sintomatoloxía, como poden ser a angustia e a tristeza ou, en casos máis extremos, as tendencias suicidas.
A depresión afecta a centos de millóns de persoas en todo o mundo, e non todo o mundo responde aos tratamentos convencionais con antidepresivos e terapia cognitivo-conductual. Isto coñécese como Depresión Resistente ao Tratamento (DRT) e, na actualidade, non está ben controlada cos fármacos antidepresivos dispoñibles. Nos últimos anos, describiuse que a ketamina presenta actividade fronte a esta patoloxía, o que levou a estudar a posibilidade de utilizar compostos psicodélicos como alternativa terapéutica. O obxectivo deste traballo foi levar a cabo unha revisión bibliográfica para estudar as evidencias científicas sobre o uso da psilocibina, un alcaloide procedente do cogomelo Psilocybe mexicana, para o tratamento da depresión resistente ao tratamento. Como resultado, atopouse que este composto ten un gran e amplo potencial terapéutico de interese, tanto para tratar a DRT como para ser investigado noutras patoloxías. Aínda que segue sendo obxecto de estudo e a maioría das evidencias contrastadas pertencen a ensaios preclínicos, é certo que merece continuar sendo investigada debido ás expectativas que está a cumprir. Entre elas, destaca a capacidade para reducir a sintomatoloxía depresiva e a ansiedade, mellorar a calidade de vida e a función cognitiva... Todo isto mediante a alteración da conciencia, das emocións e das percepcións. Aínda que aínda non está aceptada como medicamento debido ao seu alto potencial de abuso non compulsivo, trátase dunha promesa farmacolóxica en casos de DRT, sendo o obxectivo principal estudar máis o deseño e síntese de análogos que logren un potencial terapéutico interesante. Con todo isto, búscase aumentar a taxa de recuperación dos pacientes con depresión e así tamén diminuír as consecuencias da súa sintomatoloxía, como poden ser a angustia e a tristeza ou, en casos máis extremos, as tendencias suicidas.
Dirección
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL (Titoría)
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL (Titoría)
Tribunal
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
LEIRO VIDAL, JOSE MANUEL (Presidente/a)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Secretario/a)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Vogal)
Efectos ambientais e de saúde da elección de augas de bebida en España
Autoría
A.F.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
A.F.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:00
20.02.2025 10:00
Resumo
A auga é a base da vida no noso planeta, cobre arredor do 70% da superficie terrestre e constitúe aproximadamente o 60% do ser humano, cumprindo moitas funcións vitais no noso organismo. A inxestión diaria de auga recomendada pola Organización Mundial da Saúde é de 2 L. Manter unha boa hidratación é un hábito necesario que merece ser estudado en profundidade. A través desta revisión bibliográfica recolléronse datos de diferentes estudos sobre os efectos ambientais, os efectos sobre a saúde humana e os factores socioeconómicos que inflúen na elección da auga potable en España, facendo comparacións entre a auga da billa e a auga mineral natural embotellada, co obxectivo de saber cal das dúas opcións é mellor.
A auga é a base da vida no noso planeta, cobre arredor do 70% da superficie terrestre e constitúe aproximadamente o 60% do ser humano, cumprindo moitas funcións vitais no noso organismo. A inxestión diaria de auga recomendada pola Organización Mundial da Saúde é de 2 L. Manter unha boa hidratación é un hábito necesario que merece ser estudado en profundidade. A través desta revisión bibliográfica recolléronse datos de diferentes estudos sobre os efectos ambientais, os efectos sobre a saúde humana e os factores socioeconómicos que inflúen na elección da auga potable en España, facendo comparacións entre a auga da billa e a auga mineral natural embotellada, co obxectivo de saber cal das dúas opcións é mellor.
Dirección
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Titoría)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
Perspectiva de xénero na I+D de fármacos.
Autoría
A.L.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
A.L.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:20
20.02.2025 10:20
Resumo
A equidade de xénero na investigación biomédica foi tema de debate ao longo da historia da ciencia e cobrou unha relevancia crecente nas últimas décadas. Este Traballo de Fin de Grao examina criticamente a integración da perspectiva de xénero na investigación e desenvolvemento (I+D) de fármacos, abranguendo desde a investigación preclínica ata os ensaios clínicos. A través da análise de estudos previos e regulacións internacionais, investiga como o sesgo de xénero afecta tanto a enfermidades específicas como á práctica médica en xeral en relación co uso de fármacos. Os achados revelan a preferencia por modelos masculinos en estudos preclínicos e a sobrerrepresentación de homes en ensaios clínicos, a falta de estudos diferenciados por sexo e a aplicación de tratamentos sen considerar diferenzas biolóxicas ou sociais en enfermidades como a insuficiencia cardíaca e a depresión.
A equidade de xénero na investigación biomédica foi tema de debate ao longo da historia da ciencia e cobrou unha relevancia crecente nas últimas décadas. Este Traballo de Fin de Grao examina criticamente a integración da perspectiva de xénero na investigación e desenvolvemento (I+D) de fármacos, abranguendo desde a investigación preclínica ata os ensaios clínicos. A través da análise de estudos previos e regulacións internacionais, investiga como o sesgo de xénero afecta tanto a enfermidades específicas como á práctica médica en xeral en relación co uso de fármacos. Os achados revelan a preferencia por modelos masculinos en estudos preclínicos e a sobrerrepresentación de homes en ensaios clínicos, a falta de estudos diferenciados por sexo e a aplicación de tratamentos sen considerar diferenzas biolóxicas ou sociais en enfermidades como a insuficiencia cardíaca e a depresión.
Dirección
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
Actualización sobre o coñecemento dos complementos alimenticios no ámbito deportivo
Autoría
S.P.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
S.P.C.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 10:40
20.02.2025 10:40
Resumo
Os complementos alimenticios son substancias que se inclúen na dieta e cuxo uso está amplamente extendido a día de hoxe. No ámbito deportivo forman parte do día a día dos deportistas que buscan mellorar a súa resistencia, o rendemento, a recuperación ou a saúde física en xeral. Nesta revisión recollense os complementos alimenticios con características ergoxénicas máis utilizados entre os deportistas amateur de idades entre 18 e 40 anos. Terase en conta o mecanismo de acción polo cal actúan, os efectos ergoxénicos que posúen, as distintas dosificacións posibles, as presentacións nas que se poden atopar e finalmente as reaccións adversas que poden xurdir derivadas do seu consumo. Os complementos alimenticios revisados neste Traballo de fin de Grao clasificanse dependendo da evidencia científica que os respalde, segundo os criterios propostos polo Instituto Australiano de Deporte. No primeiro grupo explóranse aqueles cuxos efectos están respaldados por numerosos estudos e artigos científicos, e son: a cafeína, a creatina, a beta-alanina e a Vitamina D. No segundo grupo, estarán os complementos cuxo uso está moi extendido pero teñen un respaldo científico non demostrado, serán o beta-hidroximetilbutirato e o magnesio.
Os complementos alimenticios son substancias que se inclúen na dieta e cuxo uso está amplamente extendido a día de hoxe. No ámbito deportivo forman parte do día a día dos deportistas que buscan mellorar a súa resistencia, o rendemento, a recuperación ou a saúde física en xeral. Nesta revisión recollense os complementos alimenticios con características ergoxénicas máis utilizados entre os deportistas amateur de idades entre 18 e 40 anos. Terase en conta o mecanismo de acción polo cal actúan, os efectos ergoxénicos que posúen, as distintas dosificacións posibles, as presentacións nas que se poden atopar e finalmente as reaccións adversas que poden xurdir derivadas do seu consumo. Os complementos alimenticios revisados neste Traballo de fin de Grao clasificanse dependendo da evidencia científica que os respalde, segundo os criterios propostos polo Instituto Australiano de Deporte. No primeiro grupo explóranse aqueles cuxos efectos están respaldados por numerosos estudos e artigos científicos, e son: a cafeína, a creatina, a beta-alanina e a Vitamina D. No segundo grupo, estarán os complementos cuxo uso está moi extendido pero teñen un respaldo científico non demostrado, serán o beta-hidroximetilbutirato e o magnesio.
Dirección
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
Sistemas nanoestruturados con bevacizumab para o tratamento de oftalmopatías: interaccións lípido-fármaco.
Autoría
E.V.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
E.V.L.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:00
20.02.2025 11:00
Resumo
Este traballo estuda a interacción entre dous tipos de lípidos sólidos a temperatura ambiente (monoestearina e Compritol 888 ATO) que forman parte de sistemas nanoestruturados de liberación de fármacos, e entre estes e un principio activo, o anticorpo monoclonal bevacizumab, empregado para o tratamento intravítreo da dexeneración macular asociada á idade (AMD), unha retinopatía que causa perda de visión. A razón deste estudo reside na necesidade de aumentar a biodispoñibilidade do fármaco no humor vítreo a través dunha liberación sustentada, a fin de espaciar o máximo posíbel no tempo a realización de procedementos invasivos ao paciente, como é a inoculación do medicamento na cámara vítrea do ollo. Para a análise dos lípidos e das súas interaccións co fármaco procedeuse á obtención e estudo de filmes dunha molécula de espesor formados por tensioactivos insolúbeis en auga, chamados monocapas de Langmuir, mediante a súa deposición na interface ar/auga. Estas monocapas poden ser comprimidas lateralmente, dando lugar a isotermas presión superficial-área molecular (pi-A), coas que se pode caracterizar o comportamento molecular dos tensioactivos depositados e a penetración no filme de fármacos hidrosólúbeis. Estas isotermas tamén foron tratadas matematicamente, a fin de extraer máis información sobre a rixidez, interaccións e estabilidade en filmes de varios compoñentes. Os resultados mostran que ambos os dous lípidos forman monocapas estábeis, que a súa mestura equimolar é favorábel mecánica e termodinamicamente e que o bevacizumab interacciona preferencialmente cos filmes mixtos, o que permite optimizar a composición de vectores nanoestruturados de fármacos con propiedades máis adecuadas ás necesidades clínicas.
Este traballo estuda a interacción entre dous tipos de lípidos sólidos a temperatura ambiente (monoestearina e Compritol 888 ATO) que forman parte de sistemas nanoestruturados de liberación de fármacos, e entre estes e un principio activo, o anticorpo monoclonal bevacizumab, empregado para o tratamento intravítreo da dexeneración macular asociada á idade (AMD), unha retinopatía que causa perda de visión. A razón deste estudo reside na necesidade de aumentar a biodispoñibilidade do fármaco no humor vítreo a través dunha liberación sustentada, a fin de espaciar o máximo posíbel no tempo a realización de procedementos invasivos ao paciente, como é a inoculación do medicamento na cámara vítrea do ollo. Para a análise dos lípidos e das súas interaccións co fármaco procedeuse á obtención e estudo de filmes dunha molécula de espesor formados por tensioactivos insolúbeis en auga, chamados monocapas de Langmuir, mediante a súa deposición na interface ar/auga. Estas monocapas poden ser comprimidas lateralmente, dando lugar a isotermas presión superficial-área molecular (pi-A), coas que se pode caracterizar o comportamento molecular dos tensioactivos depositados e a penetración no filme de fármacos hidrosólúbeis. Estas isotermas tamén foron tratadas matematicamente, a fin de extraer máis información sobre a rixidez, interaccións e estabilidade en filmes de varios compoñentes. Os resultados mostran que ambos os dous lípidos forman monocapas estábeis, que a súa mestura equimolar é favorábel mecánica e termodinamicamente e que o bevacizumab interacciona preferencialmente cos filmes mixtos, o que permite optimizar a composición de vectores nanoestruturados de fármacos con propiedades máis adecuadas ás necesidades clínicas.
Dirección
CASAS PARADA, MATILDE (Titoría)
CASAS PARADA, MATILDE (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
Células CAR-T: innovacións, aplicacións terapéuticas e desafíos clínicos.
Autoría
C.C.P.
Grao en Farmacia (2ªed)
C.C.P.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:20
20.02.2025 11:20
Resumo
A terapia con células CAR-T supuxo un gran avance no tratamento de neoplasias hematolóxicas. A acción desta terapia básase en dous aspectos fundamentais da proteína receptora de antíxeno quimérico (CAR polas súas siglas en inglés chimeric antigen receptor), a capacidade de recoñecemento de antíxenos tumorais, e a posterior activación do linfocito T para que active o seu mecanismo de defensa. Pese a ter demostrado a súa eficacia terapéutica, son moitas as limitacións coas que se atopa hoxe en día. Non só na propia terapia de tumores hematolóxicos, onde as reaccións adversas e o fracaso a longo prazo son frecuentes, senón tamén á hora de conseguir eficacia terapéutica máis alá dos tumores hematolóxicos. Co propósito de superar as barreiras que presenta, estanse levando a cabo numerosas investigacións que pretenden optimizar a terapia con células CAT-T. Os estudios básanse tanto na mellora da propia terapia coa proteína CAR, como na combinación desta terapia con outros enfoques terapéuticos. Ademáis, as investigacións están abrindo as portas a novas terapias celulares basadas nos CAR-T orixinais, como os CAR-NK, que se basan no mecanismo dos CAR-T convencionais, pero usando outras líneas celulares que non presentan os mesmos problemas.
A terapia con células CAR-T supuxo un gran avance no tratamento de neoplasias hematolóxicas. A acción desta terapia básase en dous aspectos fundamentais da proteína receptora de antíxeno quimérico (CAR polas súas siglas en inglés chimeric antigen receptor), a capacidade de recoñecemento de antíxenos tumorais, e a posterior activación do linfocito T para que active o seu mecanismo de defensa. Pese a ter demostrado a súa eficacia terapéutica, son moitas as limitacións coas que se atopa hoxe en día. Non só na propia terapia de tumores hematolóxicos, onde as reaccións adversas e o fracaso a longo prazo son frecuentes, senón tamén á hora de conseguir eficacia terapéutica máis alá dos tumores hematolóxicos. Co propósito de superar as barreiras que presenta, estanse levando a cabo numerosas investigacións que pretenden optimizar a terapia con células CAT-T. Os estudios básanse tanto na mellora da propia terapia coa proteína CAR, como na combinación desta terapia con outros enfoques terapéuticos. Ademáis, as investigacións están abrindo as portas a novas terapias celulares basadas nos CAR-T orixinais, como os CAR-NK, que se basan no mecanismo dos CAR-T convencionais, pero usando outras líneas celulares que non presentan os mesmos problemas.
Dirección
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Titoría)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
PARAJO MONTES, MARIA MERCEDES (Vogal)
Dinoflaxelados: Diversidade nas Rías Galegas e o seu impacto na Saúde Humán
Autoría
M.I.G.D.
Grao en Farmacia (2ªed)
M.I.G.D.
Grao en Farmacia (2ªed)
Data da defensa
20.02.2025 11:40
20.02.2025 11:40
Resumo
Os dinoflaxelados, son un grupo diverso de microalgas esenciais nos ecosistemas acuáticos, desempeñando un papel clave como productores primarios e reguladores de nutrientes mariños. Porén, a súa proliferación excesiva, coñecida como floracións algais nocivas (FAN), Harmful Algal Blooms (HAB) ou mareas vermellas, pode xerar toxinas que afectan negativamente a biodiversidade mariña, a calidade da auga, as actividades económicas (pesca, marisqueo, turismo) e a saúde humana, especialmente polo consumo de mariscos contaminados. As Rías Galegas, posúen condicións ideais para o desenvolvemento destas microalgas, enfrontando ameazas derivadas de enfermidades causadas por esas toxinas, a intoxicación paralítica (PSP) e diarreica por mariscos (DSP). A lexislación vixente é crucial para previr e controlar estes riscos mediante a monitorización ambiental e o control sanitario dos produtos mariños. Este traballo fin de grao analiza a diversidade de dinoflaxelados nas Rías Galegas, o seu impacto na saúde pública e as estratexias lexislativas aplicadas para mitigar estes riscos, explorando aspectos biolóxicos, ecolóxicos, tecnolóxicos e normativos relacionados coa súa xestión.
Os dinoflaxelados, son un grupo diverso de microalgas esenciais nos ecosistemas acuáticos, desempeñando un papel clave como productores primarios e reguladores de nutrientes mariños. Porén, a súa proliferación excesiva, coñecida como floracións algais nocivas (FAN), Harmful Algal Blooms (HAB) ou mareas vermellas, pode xerar toxinas que afectan negativamente a biodiversidade mariña, a calidade da auga, as actividades económicas (pesca, marisqueo, turismo) e a saúde humana, especialmente polo consumo de mariscos contaminados. As Rías Galegas, posúen condicións ideais para o desenvolvemento destas microalgas, enfrontando ameazas derivadas de enfermidades causadas por esas toxinas, a intoxicación paralítica (PSP) e diarreica por mariscos (DSP). A lexislación vixente é crucial para previr e controlar estes riscos mediante a monitorización ambiental e o control sanitario dos produtos mariños. Este traballo fin de grao analiza a diversidade de dinoflaxelados nas Rías Galegas, o seu impacto na saúde pública e as estratexias lexislativas aplicadas para mitigar estes riscos, explorando aspectos biolóxicos, ecolóxicos, tecnolóxicos e normativos relacionados coa súa xestión.
Dirección
ROMERO BUJAN, MARIA INMACULADA (Titoría)
ROMERO BUJAN, MARIA INMACULADA (Titoría)
Tribunal
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Presidente/a)
CARRILLO BARRAL, NESTOR (Secretario/a)
FERRO COSTAS, DAVID (Vogal)