Esclerose múltiple: abordaxe terapéutica e coñecemento na poboación
Autoría
J.N.G.
Grao en Farmacia
J.N.G.
Grao en Farmacia
Data da defensa
16.09.2024 12:20
16.09.2024 12:20
Resumo
Esta memoria estrutúrase en dúas partes. A primeira parte consiste nunha revisión bibliográfica exhaustiva sobre a Esclerose Múltiple, abordando en detalle a etioloxía da enfermidade e os diferentes tipos recoñecidos na actualidade. Ademais, explóranse aspectos clave como a detección, os síntomas e signos clínicos, así como as opcións de tratamento, tanto farmacolóxico como non farmacolóxico, e analízase a epidemioloxía da patoloxía en España. A segunda parte céntrase nun estudo sobre o grao de coñecemento que ten a poboación acerca da esclerose múltiple. Así mesmo, propóñense medidas para mellorar a calidade de vida dos pacientes e dos seus familiares, e optimizar a atención brindada polas farmacias comunitarias, baseándose nos resultados obtidos a partir dunha enquisa. Esta memoria poderíase empregar como guía para farmacias comunitarias e centros sanitarios.
Esta memoria estrutúrase en dúas partes. A primeira parte consiste nunha revisión bibliográfica exhaustiva sobre a Esclerose Múltiple, abordando en detalle a etioloxía da enfermidade e os diferentes tipos recoñecidos na actualidade. Ademais, explóranse aspectos clave como a detección, os síntomas e signos clínicos, así como as opcións de tratamento, tanto farmacolóxico como non farmacolóxico, e analízase a epidemioloxía da patoloxía en España. A segunda parte céntrase nun estudo sobre o grao de coñecemento que ten a poboación acerca da esclerose múltiple. Así mesmo, propóñense medidas para mellorar a calidade de vida dos pacientes e dos seus familiares, e optimizar a atención brindada polas farmacias comunitarias, baseándose nos resultados obtidos a partir dunha enquisa. Esta memoria poderíase empregar como guía para farmacias comunitarias e centros sanitarios.
Dirección
Laguna Francia, Mª de los Reyes (Titoría)
Laguna Francia, Mª de los Reyes (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Importancia do Tc-99 como radiofármaco.
Autoría
M.P.L.
Grao en Farmacia
M.P.L.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:40
22.02.2024 10:40
Resumo
O tecnecio-99m (Tc-99) é o isótopo radioativo de tecnecio máis empregado en medicina nuclear debido ás súas características radiolóxicas ideais e á súa versatilidade nunha variedade de procedementos de diagnóstico médico. O Tc-99m prodúcese a partir dun xerador de molibdeno-99, o que permite a súa dispoñibilidade continua e o seu fácil acceso nos centros médicos. A importancia do Tc-99m radica na súa capacidade para emitir radiación gamma de baixa enerxía, facilitando a detección precisa e a visualización de tecidos e órganos internos durante procedementos de diagnóstico como a gammagrafía ou a tomografía por emisión de fotón único (SPECT). Estes procedementos permiten aos médicos detectar anomalías, avaliar a función orgánica e diagnosticar unha variedade de enfermidades, incluíndo enfermidades cardíacas, cancros, trastornos óseos e trastornos do sistema nervioso, entre outros. Ademais, o Tc-99m pode unirse facilmente a unha variedade de compostos farmacéuticos para dirixirse específicamente a diferentes tecidos e órganos no corpo, o que permite a personalización dos procedementos de diagnóstico segundo as necesidades de cada paciente. Esta capacidade de marcado con Tc-99m levou ao desenvolvemento dunha ampla gama de radiofármacos para aplicacións clínicas, mellorando así a precisión diagnóstica e o tratamento de diversas enfermidades.
O tecnecio-99m (Tc-99) é o isótopo radioativo de tecnecio máis empregado en medicina nuclear debido ás súas características radiolóxicas ideais e á súa versatilidade nunha variedade de procedementos de diagnóstico médico. O Tc-99m prodúcese a partir dun xerador de molibdeno-99, o que permite a súa dispoñibilidade continua e o seu fácil acceso nos centros médicos. A importancia do Tc-99m radica na súa capacidade para emitir radiación gamma de baixa enerxía, facilitando a detección precisa e a visualización de tecidos e órganos internos durante procedementos de diagnóstico como a gammagrafía ou a tomografía por emisión de fotón único (SPECT). Estes procedementos permiten aos médicos detectar anomalías, avaliar a función orgánica e diagnosticar unha variedade de enfermidades, incluíndo enfermidades cardíacas, cancros, trastornos óseos e trastornos do sistema nervioso, entre outros. Ademais, o Tc-99m pode unirse facilmente a unha variedade de compostos farmacéuticos para dirixirse específicamente a diferentes tecidos e órganos no corpo, o que permite a personalización dos procedementos de diagnóstico segundo as necesidades de cada paciente. Esta capacidade de marcado con Tc-99m levou ao desenvolvemento dunha ampla gama de radiofármacos para aplicacións clínicas, mellorando así a precisión diagnóstica e o tratamento de diversas enfermidades.
Dirección
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Titoría)
GARCIA SANTOS, MARIA ISABEL (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Desenvolvemento de métodos de fluorescencia polarizada para cuantificar a actividade de compostos en receptores de adenosina A2A e A3.
Autoría
A.G.S.
Grao en Farmacia
A.G.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:20
22.07.2024 13:20
Resumo
O cribado de alto rendemento é un método moi empregado nas primeiras fases do descubrimento de fármacos, polo tanto, a optimización dun método sinxelo que nos permita obter resultados dun xeito fiable, simple e seguro é fundamental para o progreso científico. Tradicionalmente, os ensaios que se adoitaban levar a cabo involucraban ligandos radioactivos, unha metodoloxía que presenta diferentes inconvenientes como unha escasa relación custo-beneficio, a xeración de lixo radioactivo ou a complexidade da proba. Debido a todas estas desvantaxes, buscáronse novas metodoloxías máis sinxelas e mellor adaptadas ao cribado de alto rendemento como a fluorescencia polarizada. Esta metodoloxía foi a empregada neste traballo co obxectivo de desenvolver dous protocolos de screening farmacolóxico de moléculas para a cuantificación da actividade de diferentes compostos en receptores A2A e A3. Para levar a cabo este ensaio, inicialmente houbo que establecer as condicións e os parámetros experimentais, para despois poder poñer a proba o método cos compostos de referencia NECA e R-PIA e validalo calculando a constante de disociación (Ki) de diferentes moléculas con actividade coñecida. Nos receptores A2A empregáronse na validación os compostos ZM241385, CGS15943 e XAC, e nos receptores A3 utilizáronse os compostos DPCPX, XAC e ZM241385. Co valor da constante de disociación obtido, puidemos comparar os resultados destes protocolos cos datos de ensaios con radioligandos, concluíndo que son válidos, seguros e fiables.
O cribado de alto rendemento é un método moi empregado nas primeiras fases do descubrimento de fármacos, polo tanto, a optimización dun método sinxelo que nos permita obter resultados dun xeito fiable, simple e seguro é fundamental para o progreso científico. Tradicionalmente, os ensaios que se adoitaban levar a cabo involucraban ligandos radioactivos, unha metodoloxía que presenta diferentes inconvenientes como unha escasa relación custo-beneficio, a xeración de lixo radioactivo ou a complexidade da proba. Debido a todas estas desvantaxes, buscáronse novas metodoloxías máis sinxelas e mellor adaptadas ao cribado de alto rendemento como a fluorescencia polarizada. Esta metodoloxía foi a empregada neste traballo co obxectivo de desenvolver dous protocolos de screening farmacolóxico de moléculas para a cuantificación da actividade de diferentes compostos en receptores A2A e A3. Para levar a cabo este ensaio, inicialmente houbo que establecer as condicións e os parámetros experimentais, para despois poder poñer a proba o método cos compostos de referencia NECA e R-PIA e validalo calculando a constante de disociación (Ki) de diferentes moléculas con actividade coñecida. Nos receptores A2A empregáronse na validación os compostos ZM241385, CGS15943 e XAC, e nos receptores A3 utilizáronse os compostos DPCPX, XAC e ZM241385. Co valor da constante de disociación obtido, puidemos comparar os resultados destes protocolos cos datos de ensaios con radioligandos, concluíndo que son válidos, seguros e fiables.
Dirección
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL (Titoría)
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Ensaios que testan eficacia e seguridade de tratamentos para a Enfermidade de Parkinson
Autoría
M.O.V.
Grao en Farmacia
M.O.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
A enfermidade de Parkinson (EP) é a segunda enfermidade de carácter neurodexenerativo con maior prevalencia en todo o mundo. O número de pacientes afectados medra continuamente debido a un aumento progresivo do envellecemento da poboación mundial. Na actualidade aínda non se coñece cal é a verdadeira razón da súa orixe, pero se se lle atribúe unha orixe multifactorial, combinación de factores ambientais, xenéticos, idade… A EP é unha enfermidade dexenerativa sen cura. A pesar diso existen numerosos tratamentos, tanto farmacolóxicos, como non farmacolóxicos; así como, ensaios clínicos (EC) orientados cara ó tratamento dos síntomas e cara o retardo do avance desta enfermidade. O obxectivo desta revisión é, recompilar toda a información sobre os tratamentos actuais e EC en curso, dirixidos á EP, resumila e poñela ao día. Contribuíndo así ao coñecemento xa existente e ofrecendo perspectivas innovadoras para o tratamento desta enfermidade, co fin de mellorar a calidade de vida dos pacientes e avanzar cara á procura dunha cura.
A enfermidade de Parkinson (EP) é a segunda enfermidade de carácter neurodexenerativo con maior prevalencia en todo o mundo. O número de pacientes afectados medra continuamente debido a un aumento progresivo do envellecemento da poboación mundial. Na actualidade aínda non se coñece cal é a verdadeira razón da súa orixe, pero se se lle atribúe unha orixe multifactorial, combinación de factores ambientais, xenéticos, idade… A EP é unha enfermidade dexenerativa sen cura. A pesar diso existen numerosos tratamentos, tanto farmacolóxicos, como non farmacolóxicos; así como, ensaios clínicos (EC) orientados cara ó tratamento dos síntomas e cara o retardo do avance desta enfermidade. O obxectivo desta revisión é, recompilar toda a información sobre os tratamentos actuais e EC en curso, dirixidos á EP, resumila e poñela ao día. Contribuíndo así ao coñecemento xa existente e ofrecendo perspectivas innovadoras para o tratamento desta enfermidade, co fin de mellorar a calidade de vida dos pacientes e avanzar cara á procura dunha cura.
Dirección
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Titoría)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Desarrollo de métodos electroquímicos e fluorimétricos para monitorización do carbonato de litio empleando quantum dots
Autoría
D.F.B.
Grao en Farmacia
D.F.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
O carbonato de litio é un fármaco comúnmente utilizado no tratamento do trastorno afectivo bipolar, tanto na súa profilaxe como no tratamento de episodios depresivos, maníacos ou hipomaníacos. Debido ao seu estreito marxe terapéutico, adoita ser necesario realizar análises de sangue para o axuste de dose e a monitorización dos pacientes. O obxectivo deste traballo foi desenvolver e avaliar un método portátil e máis cómodo para o paciente de cuantificación de concentración de Li+ mediante o uso de Quantum Dots (QDs). No traballo sintetizáronse QDs de ZnS dopados con Mn2+, que incorporan un polímero na superficie con recoñecemento e especificidade para a detección de ións Li+. O produto obtido foi analizado mediante técnicas de microscopía electrónica e difracción de raios X. Ademais das medidas fluorimétricas, estudáronse métodos de detección electroquímicos e comparáronse dous métodos para adherir os QDs modificados a electrodos serigrafiados. Para a determinación de concentración de Li+ en disolucións acuosas utilizouse un potenciostato, que demostrou rapidez e precisión nas súas medicións. Os parámetros para a realización destas medidas con electrodos foron optimizados para o seu potencial uso na detección sérica de Li+ en mostras reais. Para garantir o uso doméstico, estudáronse potenciostatos portátiles de baixo custo. Os QDs demostraron excelentes cualidades fluorescentes e capacidade de quenching. Os electrodos modificados, unha vez optimizados, preséntanse como un método rápido e eficaz de detección selectiva de ións Li+.
O carbonato de litio é un fármaco comúnmente utilizado no tratamento do trastorno afectivo bipolar, tanto na súa profilaxe como no tratamento de episodios depresivos, maníacos ou hipomaníacos. Debido ao seu estreito marxe terapéutico, adoita ser necesario realizar análises de sangue para o axuste de dose e a monitorización dos pacientes. O obxectivo deste traballo foi desenvolver e avaliar un método portátil e máis cómodo para o paciente de cuantificación de concentración de Li+ mediante o uso de Quantum Dots (QDs). No traballo sintetizáronse QDs de ZnS dopados con Mn2+, que incorporan un polímero na superficie con recoñecemento e especificidade para a detección de ións Li+. O produto obtido foi analizado mediante técnicas de microscopía electrónica e difracción de raios X. Ademais das medidas fluorimétricas, estudáronse métodos de detección electroquímicos e comparáronse dous métodos para adherir os QDs modificados a electrodos serigrafiados. Para a determinación de concentración de Li+ en disolucións acuosas utilizouse un potenciostato, que demostrou rapidez e precisión nas súas medicións. Os parámetros para a realización destas medidas con electrodos foron optimizados para o seu potencial uso na detección sérica de Li+ en mostras reais. Para garantir o uso doméstico, estudáronse potenciostatos portátiles de baixo custo. Os QDs demostraron excelentes cualidades fluorescentes e capacidade de quenching. Os electrodos modificados, unha vez optimizados, preséntanse como un método rápido e eficaz de detección selectiva de ións Li+.
Dirección
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
O grupo fenol: presenza e impacto na farmacoloxía
Autoría
M.L.N.
Grao en Farmacia
M.L.N.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
Entre os medicamentos que se atopan actualmente en comercialización, unha cifra elevada correspóndese con fármacos que albergan na súa estrutura a, como mínimo, un grupo hidroxilo ligado a un anel bencénico. A función fenólica áchase de maneira innata nun cuantioso número de compostos xurdidos na natureza, e foi o descubrimento dos seus atributos beneficiosos para a saúde humana o que conduciu a un estudo pormenorizado dos seus efectos e á súa posterior utilización no deseño de novos tratamentos. A presenza dun grupo fenol confire aos compostos que o posúen características distintivas que poden ser de interese a nivel farmacolóxico. Comprender a singularidade do motivo fenólico no referente ás súas propiedades fisicoquímicas, farmacodinámicas, farmacocinéticas ou toxicolóxicas, constitúe un factor determinante para o avance do sector farmacéutico.
Entre os medicamentos que se atopan actualmente en comercialización, unha cifra elevada correspóndese con fármacos que albergan na súa estrutura a, como mínimo, un grupo hidroxilo ligado a un anel bencénico. A función fenólica áchase de maneira innata nun cuantioso número de compostos xurdidos na natureza, e foi o descubrimento dos seus atributos beneficiosos para a saúde humana o que conduciu a un estudo pormenorizado dos seus efectos e á súa posterior utilización no deseño de novos tratamentos. A presenza dun grupo fenol confire aos compostos que o posúen características distintivas que poden ser de interese a nivel farmacolóxico. Comprender a singularidade do motivo fenólico no referente ás súas propiedades fisicoquímicas, farmacodinámicas, farmacocinéticas ou toxicolóxicas, constitúe un factor determinante para o avance do sector farmacéutico.
Dirección
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Inmunidade cruzada da vacina meningocócica 4CMenB fronte a Neisseria gonorrhoeae
Autoría
J.P.L.
Grao en Farmacia
J.P.L.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
Neisseria gonorrhoeae é a bacteria gram-negativa causante da infección gonocócica ou gonorrea, unha das principais enfermidades de transmisión sexual (ETS) no mundo. Nos últimos anos, o aumento da incidencia e as resistencias antimicrobianas mostran a necesidade dunha vacinación eficaz fronte ao patóxeno. Actualmente non existe unha vacina antigonocócica, pero a vacina MeNZB fronte a N. meningitidis, baseada en vesículas de membrana externa (OMV), demostrou, mediante estudos retrospectivos, favorecer certa inmunidade cruzada fronte á infección gonocócica. A inclusión nos calendarios veciñais da vacina 4CMenB, baseada en OMV e proteínas recombinantes, xenera unha gran interese respecto á posibilidade dunha inmunidade cruzada fronte ao gonococo. Neste estudo emprégase un protocolo de extracción de proteínas de membrana externa de cepas de N. meningitidis y N. gonorrhoeae para, mediante Western blotting, enfrontar ditas proteínas a soros de individuos con diferentes perfís de vacinación fronte ao meningococo, permitindo comparar a resposta humoral que presentan fronte a ambas especies cada un dos suxeitos. Os resultados deste estudo demostran que non só a vacina 4CMenB facilita inmunidade cruzada fronte a N. gonorrhoeae, sinon que todos os individuos vacinados fronte a N. meningitidis son capaces de recoñecer ao menos certas proteínas homólogas entre ambas especies de Neisseria, cosa que non sucede no individuo control non vacinado. Asimesmo, se demostra tamén que a resposta humoral ofrecida pola vacina 4CMenB non perdura facilmente no tempo sen a administración de doses de reforzo.
Neisseria gonorrhoeae é a bacteria gram-negativa causante da infección gonocócica ou gonorrea, unha das principais enfermidades de transmisión sexual (ETS) no mundo. Nos últimos anos, o aumento da incidencia e as resistencias antimicrobianas mostran a necesidade dunha vacinación eficaz fronte ao patóxeno. Actualmente non existe unha vacina antigonocócica, pero a vacina MeNZB fronte a N. meningitidis, baseada en vesículas de membrana externa (OMV), demostrou, mediante estudos retrospectivos, favorecer certa inmunidade cruzada fronte á infección gonocócica. A inclusión nos calendarios veciñais da vacina 4CMenB, baseada en OMV e proteínas recombinantes, xenera unha gran interese respecto á posibilidade dunha inmunidade cruzada fronte ao gonococo. Neste estudo emprégase un protocolo de extracción de proteínas de membrana externa de cepas de N. meningitidis y N. gonorrhoeae para, mediante Western blotting, enfrontar ditas proteínas a soros de individuos con diferentes perfís de vacinación fronte ao meningococo, permitindo comparar a resposta humoral que presentan fronte a ambas especies cada un dos suxeitos. Os resultados deste estudo demostran que non só a vacina 4CMenB facilita inmunidade cruzada fronte a N. gonorrhoeae, sinon que todos os individuos vacinados fronte a N. meningitidis son capaces de recoñecer ao menos certas proteínas homólogas entre ambas especies de Neisseria, cosa que non sucede no individuo control non vacinado. Asimesmo, se demostra tamén que a resposta humoral ofrecida pola vacina 4CMenB non perdura facilmente no tempo sen a administración de doses de reforzo.
Dirección
SANCHEZ POZA, MARIA SANDRA (Titoría)
SANCHEZ POZA, MARIA SANDRA (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Reaccións de suzuki para a síntese dunha biblioteca química de arilisatinas varias substituídas
Autoría
C.M.A.F.
Grao en Farmacia
C.M.A.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
As isatinas e os seus derivados chamaron a atención nas últimas décadas polas súas múltiples actividades biolóxicas, a máis importante delas é a súa capacidade antiproliferativa. A estrutura molecular do núcleo de isatina permite unha gran variedade de modificacións estruturais e funcionais, converténdose nunha privileged scaffold. Un tipo de reacción moi útil para a obtención de fármacos é a reacción de Suzuki, sendo unha das máis utilizadas de todas as reaccións de acoplamento cruzado catalizadas por paladio que existen. Neste proxecto de investigación levouse a cabo a farmacomodulación da estrutura da 1H-indol-2,3-diona para obter unha pequena biblioteca de estruturas de tipo isatina substituídas de forma variada por grupos arilo. Estes obtivéronse mediante o deseño de diferentes reaccións de Suzuki, destinadas a optimizar a actividade antiproliferativa destas series.
As isatinas e os seus derivados chamaron a atención nas últimas décadas polas súas múltiples actividades biolóxicas, a máis importante delas é a súa capacidade antiproliferativa. A estrutura molecular do núcleo de isatina permite unha gran variedade de modificacións estruturais e funcionais, converténdose nunha privileged scaffold. Un tipo de reacción moi útil para a obtención de fármacos é a reacción de Suzuki, sendo unha das máis utilizadas de todas as reaccións de acoplamento cruzado catalizadas por paladio que existen. Neste proxecto de investigación levouse a cabo a farmacomodulación da estrutura da 1H-indol-2,3-diona para obter unha pequena biblioteca de estruturas de tipo isatina substituídas de forma variada por grupos arilo. Estes obtivéronse mediante o deseño de diferentes reaccións de Suzuki, destinadas a optimizar a actividade antiproliferativa destas series.
Dirección
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Influencia do glute no desenvolvemento de enfermidades autoinmunitarias
Autoría
C.G.D.C.
Grao en Farmacia
C.G.D.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:40
22.02.2024 11:40
Resumo
O glute, proteína presente en cereais como o trigo, cebada ou centeo, será o protagonista con relación ás enfermidades autoinmunitarias que se van tratar. Co fin de comprender a súa influencia, partirase do estudo do celiaquismo e da súa interacción a nivel intestinal. A razón fundaméntase na gran complexidade e diversidade dos seus efectos no sistema inmunitario, que van dende a defensa ata a autoagresión. Desencadeada pola inxesta de glute, esta enfermidade produce un aumento considerable de sufrir outras como artritis reumatoide, diabetes tipo 1, tiroiditis, psoriasis ou vitíligo. Aínda que non se entende completamente a relación exacta entre o glute e estas enfermidades, postúlase que a inflamación crónica coa resposta autoinmunitaria pode ter diferentes consecuencias nos órganos e tecidos. A predisposición xenética tamén é un elemento crucial, xa que certos xens parecen estar asociados tanto coa enfermidade celíaca como con outras enfermidades autoinmunitarias, e a súa vez, relacionados entre as propias enfermidades mantendo xens comúns. Dentro do campo da investigación, estase intentando ampliar o entendemento desta complexa rede de interaccións co glute co fin de desenvolver estratexias de tratamento e prevención aínda máis efectivas. Sen embargo, existe a posiblidade de que a influencia negativa desta proteína esté esaxerada, e que en realidade non sexa tan perxudicial o seu papel.
O glute, proteína presente en cereais como o trigo, cebada ou centeo, será o protagonista con relación ás enfermidades autoinmunitarias que se van tratar. Co fin de comprender a súa influencia, partirase do estudo do celiaquismo e da súa interacción a nivel intestinal. A razón fundaméntase na gran complexidade e diversidade dos seus efectos no sistema inmunitario, que van dende a defensa ata a autoagresión. Desencadeada pola inxesta de glute, esta enfermidade produce un aumento considerable de sufrir outras como artritis reumatoide, diabetes tipo 1, tiroiditis, psoriasis ou vitíligo. Aínda que non se entende completamente a relación exacta entre o glute e estas enfermidades, postúlase que a inflamación crónica coa resposta autoinmunitaria pode ter diferentes consecuencias nos órganos e tecidos. A predisposición xenética tamén é un elemento crucial, xa que certos xens parecen estar asociados tanto coa enfermidade celíaca como con outras enfermidades autoinmunitarias, e a súa vez, relacionados entre as propias enfermidades mantendo xens comúns. Dentro do campo da investigación, estase intentando ampliar o entendemento desta complexa rede de interaccións co glute co fin de desenvolver estratexias de tratamento e prevención aínda máis efectivas. Sen embargo, existe a posiblidade de que a influencia negativa desta proteína esté esaxerada, e que en realidade non sexa tan perxudicial o seu papel.
Dirección
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Fentanilo: química, farmacoloxía e repercusión social.
Autoría
A.R.F.
Grao en Farmacia
A.R.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
O fentanilo é un opioide sintético derivado da morfina que foi descuberto en 1960 polo Dr. Paul A. J. Janssen. Aprobado pola FDA en 1968, desde entón utilizouse como analxésico para o tratamento da dor irruptiva, a dor tras unha operación, dores crónicos e oncolóxicos, e para o mantemento ou inducción da anestesia. Ademais, é unha sustancia cuxo consumo ilícito está crecendo moito nos últimos anos sobre todo en Estados Unidos, e en España están aparecendo os primeiros casos de sobredose. Nesta revisión bibliográfica faise unha análise sobre a orixe do fentanilo, a súa síntese, mecanismo de acción e farmacocinética. A maiores, produndízase nas súas aplicacións terapéuticas e nas súas diferentes vías de administración. Finalmente, coméntase a súa situación actual como droga de abuso.
O fentanilo é un opioide sintético derivado da morfina que foi descuberto en 1960 polo Dr. Paul A. J. Janssen. Aprobado pola FDA en 1968, desde entón utilizouse como analxésico para o tratamento da dor irruptiva, a dor tras unha operación, dores crónicos e oncolóxicos, e para o mantemento ou inducción da anestesia. Ademais, é unha sustancia cuxo consumo ilícito está crecendo moito nos últimos anos sobre todo en Estados Unidos, e en España están aparecendo os primeiros casos de sobredose. Nesta revisión bibliográfica faise unha análise sobre a orixe do fentanilo, a súa síntese, mecanismo de acción e farmacocinética. A maiores, produndízase nas súas aplicacións terapéuticas e nas súas diferentes vías de administración. Finalmente, coméntase a súa situación actual como droga de abuso.
Dirección
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Terapias emerxentes para o tratamento das hiperlipidemias primarias
Autoría
M.V.C.
Grao en Farmacia
M.V.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:00
22.02.2024 11:00
Resumo
A hiperlipidemia consiste nun aumento dos niveis de lípidos e lipoproteínas plasmática. Ata a data, hai moitos tratamentos que se usan habitualmente nesta patoloxía, pero, nos últimos anos buscáronse alternativas para as hiperlipidemias primarias nas que os niveis de lípidos e lipoproteínas eran difíciles de reducir. Nesta revisión bibliográfica, expóñense novas alternativas terapéuticas para o tratamento das hiperlipidemias primarias, aquelas na que a patoloxía é causada por factores xenéticos. Describiránse os seus mecanismos de acción, farmacocinética, contraindicacións e evidencias atopadas en ensaios clínicos de fase III. Os tratamentos emerxentes para as hiperlipidemias primarias, discutidos nesta revisión, inclúen ácido bempedoico, evinacumab, volanesorsen, inclisiran, lomitapide e mipomersen. Todas os fármacos produciron unha gran redución dos niveis da lipoproteína ou lipoproteínas correspondentes.
A hiperlipidemia consiste nun aumento dos niveis de lípidos e lipoproteínas plasmática. Ata a data, hai moitos tratamentos que se usan habitualmente nesta patoloxía, pero, nos últimos anos buscáronse alternativas para as hiperlipidemias primarias nas que os niveis de lípidos e lipoproteínas eran difíciles de reducir. Nesta revisión bibliográfica, expóñense novas alternativas terapéuticas para o tratamento das hiperlipidemias primarias, aquelas na que a patoloxía é causada por factores xenéticos. Describiránse os seus mecanismos de acción, farmacocinética, contraindicacións e evidencias atopadas en ensaios clínicos de fase III. Os tratamentos emerxentes para as hiperlipidemias primarias, discutidos nesta revisión, inclúen ácido bempedoico, evinacumab, volanesorsen, inclisiran, lomitapide e mipomersen. Todas os fármacos produciron unha gran redución dos niveis da lipoproteína ou lipoproteínas correspondentes.
Dirección
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Titoría)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Enfermidade X. Cal será a próxima pandemia?
Autoría
N.D.A.
Grao en Farmacia
N.D.A.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 12:00
22.02.2024 12:00
Resumo
O recoñecemento da Enfermidade X como unha prioridade na saúde pública subliña a ameaza que representan os microorganismos patóxenos para a humanidade. A complexidade desta problemática maniféstase na vasta diversidade de microorganismos ainda non descubertos, así como na capacidade de evolucionar e adaptarse que presentan moitos deles, impulsados por factores como o aumento da poboación, a urbanización descontrolada e o cambio climático; plantexando desafíos na identificación, monitorización e prevención de futuras pandemias. A comprensión de fenómenos epidemiolóxicos, como a superdifusión, é esencial para deseñar estratexias de mitigación e contención eficaces nun entorno global caracterizado por unha distribución desigual de recursos e acceso á atención médica. Iniciativas como a R/D Blueprint da Organización Mundial da Saúde (OMS) e a Coalición para a Innovación na Preparación para Epidemias (CEPI) son cruciais na aceleración do desenvolvemento de vacinas e a mellora da capacidade de resposta ante enfermidades descoñecidas. Ademais, o papel do farmacéutico na loita contra as Enfermidades X é fundamental, desde a educación e concienciación pública ata a participación na investigación e desenvolvemento de novos tratamentos e vacinas. Abordar as Enfermidades X require, polo tanto, coñecer os mecanismos implicados no desenvolvemento e propagación dos patóxenos con potencial pandémico, así como adoptar medidas rápidas e integrais que involucren tanto avances no diagnóstico e tratamento, como medidas de prevención e control.
O recoñecemento da Enfermidade X como unha prioridade na saúde pública subliña a ameaza que representan os microorganismos patóxenos para a humanidade. A complexidade desta problemática maniféstase na vasta diversidade de microorganismos ainda non descubertos, así como na capacidade de evolucionar e adaptarse que presentan moitos deles, impulsados por factores como o aumento da poboación, a urbanización descontrolada e o cambio climático; plantexando desafíos na identificación, monitorización e prevención de futuras pandemias. A comprensión de fenómenos epidemiolóxicos, como a superdifusión, é esencial para deseñar estratexias de mitigación e contención eficaces nun entorno global caracterizado por unha distribución desigual de recursos e acceso á atención médica. Iniciativas como a R/D Blueprint da Organización Mundial da Saúde (OMS) e a Coalición para a Innovación na Preparación para Epidemias (CEPI) son cruciais na aceleración do desenvolvemento de vacinas e a mellora da capacidade de resposta ante enfermidades descoñecidas. Ademais, o papel do farmacéutico na loita contra as Enfermidades X é fundamental, desde a educación e concienciación pública ata a participación na investigación e desenvolvemento de novos tratamentos e vacinas. Abordar as Enfermidades X require, polo tanto, coñecer os mecanismos implicados no desenvolvemento e propagación dos patóxenos con potencial pandémico, así como adoptar medidas rápidas e integrais que involucren tanto avances no diagnóstico e tratamento, como medidas de prevención e control.
Dirección
SOUTO PEREIRA, SANDRA (Titoría)
SOUTO PEREIRA, SANDRA (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Diabetes e insomnio na saúde cardiovascular e melloras na calidade de vida do paciente
Autoría
V.F.B.
Grao en Farmacia
V.F.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
A saúde cardiovascular é unha das maiores preocupacións para o entramado sanitario dada a prevalencia e mortalidade na poboación das súas enfermidades. Entre os principais factores de risco atópanse a diabetes e o insomnio. Debido a unha falta de insulina, ou pola aparición de tolerancia celular cara a esta, xorde a diabetes, que se caracteriza pola presenza de altas cantidades de glicosa no sangue. Entre as súas consecuencias a longo prazo atópanse as complicacións cardiovasculares. Outra enfermidade que comparte efectos a longo prazo sobre dito sistema é o insomnio, trastorno do sono que ocasiona unha dificultade para iniciar ou manter o ciclo de sono. Ambas enfermidades non só deben tratarse entendendo a cada unha por separado, senón abordalas en conxunto como un factor de risco e posible causa ou consecuencia da outra e entendendo a súa repercusión negativamente sinérxica sobre o sistema cardiovascular. Esta asociación é esencial para deseñar novas estratexias que permitan ao paciente non ver afectada a súa calidade de vida e que o farmacéutico poida previr, detectar, afianzar unha adherencia ao tratamento e promoción de estilos de vida que atallen esta problemática na súa totalidade.
A saúde cardiovascular é unha das maiores preocupacións para o entramado sanitario dada a prevalencia e mortalidade na poboación das súas enfermidades. Entre os principais factores de risco atópanse a diabetes e o insomnio. Debido a unha falta de insulina, ou pola aparición de tolerancia celular cara a esta, xorde a diabetes, que se caracteriza pola presenza de altas cantidades de glicosa no sangue. Entre as súas consecuencias a longo prazo atópanse as complicacións cardiovasculares. Outra enfermidade que comparte efectos a longo prazo sobre dito sistema é o insomnio, trastorno do sono que ocasiona unha dificultade para iniciar ou manter o ciclo de sono. Ambas enfermidades non só deben tratarse entendendo a cada unha por separado, senón abordalas en conxunto como un factor de risco e posible causa ou consecuencia da outra e entendendo a súa repercusión negativamente sinérxica sobre o sistema cardiovascular. Esta asociación é esencial para deseñar novas estratexias que permitan ao paciente non ver afectada a súa calidade de vida e que o farmacéutico poida previr, detectar, afianzar unha adherencia ao tratamento e promoción de estilos de vida que atallen esta problemática na súa totalidade.
Dirección
TOVAR CARRO, SULAY A. (Titoría)
TOVAR CARRO, SULAY A. (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Inhibidores da acetilcolinesterasa na Enfermidade do Alzheimer
Autoría
L.R.E.
Grao en Farmacia
L.R.E.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
A Enfermidade de Alzheimer é unha patoloxía neurodexenerativa de carácter crónico e multifactorial. Caracterízase pola acumulación de placas B-amiloide e a formación de enredos neurofibrilares. Ademáis, está íntimamente relacionada cunha enzima, a acetilcolinesterasa. Segundo a hipótese colinérxica, prodúcese un déficit sináptico ante a falta de varios neurotransmisores, en especial acetilcolina. Existen varias terapias para abordar a enfermidade, destacando o uso dos inhibidores da acetilcolinesterasa. A estratexia terapéutica é a de impedir a hidrólise de acetilcolina por parte da acetilcolinesterasa, para así aumentar a concentración de neurotransmisor e mellorar as funcións cognitivas. Comercializáronse catro inhibidores: a tacrina, o donepezilo, a rivastigmina e a galantamina. Destes, só os tres últimos seguen no mercado. A maiores, coñécese que estes fármacos presentan mecanismos neuroprotectores contra a enfermidade. Por outro lado, estanse desenvolvendo futuros anticolinesterásicos con menores efectos adversos e que presenten un mecanismo dirixido a actuar nos distintos niveis da enfermidade.
A Enfermidade de Alzheimer é unha patoloxía neurodexenerativa de carácter crónico e multifactorial. Caracterízase pola acumulación de placas B-amiloide e a formación de enredos neurofibrilares. Ademáis, está íntimamente relacionada cunha enzima, a acetilcolinesterasa. Segundo a hipótese colinérxica, prodúcese un déficit sináptico ante a falta de varios neurotransmisores, en especial acetilcolina. Existen varias terapias para abordar a enfermidade, destacando o uso dos inhibidores da acetilcolinesterasa. A estratexia terapéutica é a de impedir a hidrólise de acetilcolina por parte da acetilcolinesterasa, para así aumentar a concentración de neurotransmisor e mellorar as funcións cognitivas. Comercializáronse catro inhibidores: a tacrina, o donepezilo, a rivastigmina e a galantamina. Destes, só os tres últimos seguen no mercado. A maiores, coñécese que estes fármacos presentan mecanismos neuroprotectores contra a enfermidade. Por outro lado, estanse desenvolvendo futuros anticolinesterásicos con menores efectos adversos e que presenten un mecanismo dirixido a actuar nos distintos niveis da enfermidade.
Dirección
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Compostos bioactivos en residuos agroindustriais para a formulacion de alimentos funcionais e nutracéuticos
Autoría
E.R.O.
Grao en Farmacia
E.R.O.
Grao en Farmacia
Data da defensa
16.09.2024 12:40
16.09.2024 12:40
Resumo
Nos últimos anos destacouse o potencial dos residuos agroindustriais como fonte de compostos bioactivos para a industria alimentaria e farmacéutica. Realizouse unha revisión dos artigos científicos sobre a presenza de compostos fenólicos e carotenoides nestes residuos, e avaliáronse as metodoloxías máis innovadoras para a súa extracción, purificación e estabilización. Ademais, analizáronse as aplicacións destes compostos na formulación de alimentos funcionais e nutracéuticos, os cales poden ofrecer beneficios adicionais para a saúde máis alá da nutrición básica. Os estudos revisados indican que a inxesta destes compostos pode ter efectos positivos na prevención e xestión de enfermidades crónicas como o cancro, as enfermidades cardiovasculares, a diabetes e as enfermidades neurodexenerativas. En conclusión, este traballo subliña a importancia de aproveitar os residuos agroindustriais como unha fonte sostible de ingredientes bioactivos con aplicacións prometedoras en diversas industrias.
Nos últimos anos destacouse o potencial dos residuos agroindustriais como fonte de compostos bioactivos para a industria alimentaria e farmacéutica. Realizouse unha revisión dos artigos científicos sobre a presenza de compostos fenólicos e carotenoides nestes residuos, e avaliáronse as metodoloxías máis innovadoras para a súa extracción, purificación e estabilización. Ademais, analizáronse as aplicacións destes compostos na formulación de alimentos funcionais e nutracéuticos, os cales poden ofrecer beneficios adicionais para a saúde máis alá da nutrición básica. Os estudos revisados indican que a inxesta destes compostos pode ter efectos positivos na prevención e xestión de enfermidades crónicas como o cancro, as enfermidades cardiovasculares, a diabetes e as enfermidades neurodexenerativas. En conclusión, este traballo subliña a importancia de aproveitar os residuos agroindustriais como unha fonte sostible de ingredientes bioactivos con aplicacións prometedoras en diversas industrias.
Dirección
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Impacto dos disruptores endocrinos no cancro de mama.
Autoría
A.A.E.
Grao en Farmacia
A.A.E.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:20
22.02.2024 11:20
Resumo
O cancro de mama é unha das enfermidades máis diagnosticadas a nivel mundial e unha das que presenta maior mortalidade. A pesar de ter unha etioloxía multifactorial e en gran medida descoñecida, sospéitase que, determinadas substancias químicas poderían propiciar o desenvolvemento do tumor actuando como disruptores endocrinos (EDCs). Os EDCs interaccionan coas hormonas endóxenas da glándula mamaria, especialmente cos estróxenos, a través de diversos mecanismos como o mimetismo da súa actividade hormonal, o que posibilitaría a súa unión cos receptores estroxénicos. Ademais, estas substancias poderían estimular a posible aparición de cancro mamario a doses extremadamente baixas, aínda que ditas doses non foron estudadas con precisión. Sábese que, o ser humano atópase exposto a multitude de substancias á vez, debido á ubicuidade destas, polo que poderían combinarse provocando o que se coñece como efecto cóctel. Iso incrementaría aínda máis, as posibilidades de padecer o tumor. Así mesmo, viuse que a glándula mamaria nalgunhas etapas da súa diferenciación é máis sensible á disrupción endocrina, podendo aumentar o risco de contraer a enfermidade. Na presente revisión bibliográfica expóñense os aspectos máis importantes acerca da disrupción endocrina e a súa relación co cancro de mama.
O cancro de mama é unha das enfermidades máis diagnosticadas a nivel mundial e unha das que presenta maior mortalidade. A pesar de ter unha etioloxía multifactorial e en gran medida descoñecida, sospéitase que, determinadas substancias químicas poderían propiciar o desenvolvemento do tumor actuando como disruptores endocrinos (EDCs). Os EDCs interaccionan coas hormonas endóxenas da glándula mamaria, especialmente cos estróxenos, a través de diversos mecanismos como o mimetismo da súa actividade hormonal, o que posibilitaría a súa unión cos receptores estroxénicos. Ademais, estas substancias poderían estimular a posible aparición de cancro mamario a doses extremadamente baixas, aínda que ditas doses non foron estudadas con precisión. Sábese que, o ser humano atópase exposto a multitude de substancias á vez, debido á ubicuidade destas, polo que poderían combinarse provocando o que se coñece como efecto cóctel. Iso incrementaría aínda máis, as posibilidades de padecer o tumor. Así mesmo, viuse que a glándula mamaria nalgunhas etapas da súa diferenciación é máis sensible á disrupción endocrina, podendo aumentar o risco de contraer a enfermidade. Na presente revisión bibliográfica expóñense os aspectos máis importantes acerca da disrupción endocrina e a súa relación co cancro de mama.
Dirección
YAÑEZ JATO, MATILDE (Titoría)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Deseño e avaliación de superficies antibacterianas
Autoría
N.T.I.
Grao en Farmacia
N.T.I.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:00
22.02.2024 11:00
Resumo
O aumento das resistencias a antibióticos nas últimas décadas provocou a necesidade na busca de novas opcións ou moléculas para o tratamento e prevención das infeccións causadas polo grupo ESKAPEE. Neste contexto, o reposicionamento farmacolóxico adquiriu grande importancia, destacando a molécula de disulfiram, que mostrou unha potencial actividade antimicrobiana co empleo de diversos mecanismos, así como unha menor aparición de resistencias. O electrospinning é unha das técnicas empregadas na síntese de fibras a partir de dispersiones poliméricas con mellores resultados no respecto á estructura e propiedades mecánicas das mesmas. Esta técnica ten a capacidade de producir fibras a escala nano- e micrométrica cunha elevada área superficial. A fibroína é un dos polímeros naturais máis empregados en diversos ámbitos, cunhas excelentes propiedades mecánicas e biomédicas. O presente traballo avaliará a preparación de fibras antimicrobianas a base de fibroína de seda, mediante a técnica de electrospinning, incorporando o disulfiram como molécula bioactiva, avaliando a liberación das mesmas, as propiedades antimicrobianas frente S. aureus y P. aeruginosa e a súa seguridade farmacolóxica para a súa futura aplicación biomédica.
O aumento das resistencias a antibióticos nas últimas décadas provocou a necesidade na busca de novas opcións ou moléculas para o tratamento e prevención das infeccións causadas polo grupo ESKAPEE. Neste contexto, o reposicionamento farmacolóxico adquiriu grande importancia, destacando a molécula de disulfiram, que mostrou unha potencial actividade antimicrobiana co empleo de diversos mecanismos, así como unha menor aparición de resistencias. O electrospinning é unha das técnicas empregadas na síntese de fibras a partir de dispersiones poliméricas con mellores resultados no respecto á estructura e propiedades mecánicas das mesmas. Esta técnica ten a capacidade de producir fibras a escala nano- e micrométrica cunha elevada área superficial. A fibroína é un dos polímeros naturais máis empregados en diversos ámbitos, cunhas excelentes propiedades mecánicas e biomédicas. O presente traballo avaliará a preparación de fibras antimicrobianas a base de fibroína de seda, mediante a técnica de electrospinning, incorporando o disulfiram como molécula bioactiva, avaliando a liberación das mesmas, as propiedades antimicrobianas frente S. aureus y P. aeruginosa e a súa seguridade farmacolóxica para a súa futura aplicación biomédica.
Dirección
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Unha revisión bibliográfica sobre a anticoncepción masculina.
Autoría
Z.A.A.
Grao en Farmacia
Z.A.A.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
O acceso a métodos anticonceptivos fiables é un piar da sociedade moderna. A carga de evitar embarazos non desexados tradicionalmente recaeu nas mulleres. Non obstante, o aumento das taxas de poboación mundial provocou unha crecente necesidade de desenvolver anticonceptivos masculinos máis aló de preservativos e vasectomías. Os esforzos para desenvolver un fármaco capaz de alterar o eixe hipotálamo-hipofisario-testicular remóntanse a mediados do século pasado. Os primeiros anticonceptivos hormonais sufriron múltiples obstáculos, incluíndo efectos sistémicos, réximes de dosificación complexos e o estigma social do uso de hormonas. Para superar estes problemas, desenvolvéronse recentemente novos axentes hormonais e non hormonais. Estes novos axentes buscan limitar as reaccións adversas e simplificar a administración. Os anticonceptivos non hormonais teñen dianas moi diversas que inhiben diferentes fases da espermatoxénese e da capacitación espermática. Neste sentido, a identificación de xenes implicados na infertilidade masculina axudou ao desenvolvemento de novas dianas. Tamén hai outros tipos de anticonceptivos na actualidade, como os que se centran na obstrución dos conductos deferentes. A pesar dos múltiples ensaios clínicos que se levaron a cabo nos últimos anos, actualmente non existe ningún anticonceptivo masculino autorizado en ningún país. Esta revisión da literatura explora potenciais fármacos emerxentes, incluíndo axentes hormonais e non hormonais.
O acceso a métodos anticonceptivos fiables é un piar da sociedade moderna. A carga de evitar embarazos non desexados tradicionalmente recaeu nas mulleres. Non obstante, o aumento das taxas de poboación mundial provocou unha crecente necesidade de desenvolver anticonceptivos masculinos máis aló de preservativos e vasectomías. Os esforzos para desenvolver un fármaco capaz de alterar o eixe hipotálamo-hipofisario-testicular remóntanse a mediados do século pasado. Os primeiros anticonceptivos hormonais sufriron múltiples obstáculos, incluíndo efectos sistémicos, réximes de dosificación complexos e o estigma social do uso de hormonas. Para superar estes problemas, desenvolvéronse recentemente novos axentes hormonais e non hormonais. Estes novos axentes buscan limitar as reaccións adversas e simplificar a administración. Os anticonceptivos non hormonais teñen dianas moi diversas que inhiben diferentes fases da espermatoxénese e da capacitación espermática. Neste sentido, a identificación de xenes implicados na infertilidade masculina axudou ao desenvolvemento de novas dianas. Tamén hai outros tipos de anticonceptivos na actualidade, como os que se centran na obstrución dos conductos deferentes. A pesar dos múltiples ensaios clínicos que se levaron a cabo nos últimos anos, actualmente non existe ningún anticonceptivo masculino autorizado en ningún país. Esta revisión da literatura explora potenciais fármacos emerxentes, incluíndo axentes hormonais e non hormonais.
Dirección
González Jartín, Jesús María (Titoría)
González Jartín, Jesús María (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
A epidemia dos opioides
Autoría
V.B.M.H.
Grao en Farmacia
V.B.M.H.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:20
22.02.2024 10:20
Resumo
Os opioides son unha clase de medicamentos que poden ter orixe natural ou sintético. Estos poden actuar de maneira agonista ou antagonista sobre os seus receptores, conseguindo diferentes efectos. Un dos opioides máis consumido é o fentanilo (opioide sintético), o cal foi descuberto no século XX. Este ten indicación coma coadxuvante na anestesia e coma tratamento da dor. No caso da dor irruptiva, pode administrarse por varias vías: vía bucal, vía sublingual e vía intranasal, tendo esta última unha maior capacidade de absorción. Observouse ao longo dos anos que existiron controversias sobre a súa prescripción, pasando por unha época 'anti-opioides' onde os médicos omitían o seu uso para o tratamento da dor. Hoxe en día, disparáronse as taxas de consumo de fentanilo, sendo este de forma legal (por prescripción médica) pero sobre todo de maneira ilícita. Isto pode levar consigo o desenvolvemento do trastorno por consumo de opioides, o cal precisa tratamento farmacolóxico (na actualidade hai tres medicamentos dispoñibles) e tamén é importante coidar factores coma o coidado da linguaxe para reducir o estigma cara os pacentes consumidores de opioides.
Os opioides son unha clase de medicamentos que poden ter orixe natural ou sintético. Estos poden actuar de maneira agonista ou antagonista sobre os seus receptores, conseguindo diferentes efectos. Un dos opioides máis consumido é o fentanilo (opioide sintético), o cal foi descuberto no século XX. Este ten indicación coma coadxuvante na anestesia e coma tratamento da dor. No caso da dor irruptiva, pode administrarse por varias vías: vía bucal, vía sublingual e vía intranasal, tendo esta última unha maior capacidade de absorción. Observouse ao longo dos anos que existiron controversias sobre a súa prescripción, pasando por unha época 'anti-opioides' onde os médicos omitían o seu uso para o tratamento da dor. Hoxe en día, disparáronse as taxas de consumo de fentanilo, sendo este de forma legal (por prescripción médica) pero sobre todo de maneira ilícita. Isto pode levar consigo o desenvolvemento do trastorno por consumo de opioides, o cal precisa tratamento farmacolóxico (na actualidade hai tres medicamentos dispoñibles) e tamén é importante coidar factores coma o coidado da linguaxe para reducir o estigma cara os pacentes consumidores de opioides.
Dirección
LANDIN PEREZ, MARIANA (Titoría)
LANDIN PEREZ, MARIANA (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Concentrados Plaquetarios Autólogos: Tipos, Mecanismo de Acción e Aplicacións
Autoría
C.A.A.
Grao en Farmacia
C.A.A.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
Os concentrados plaquetarios autólogos (APCs) son unha ferramenta terapéutica amplamente utilizada no campo da medicina rexenerativa. Estes concentrados, obtidos do sangue do propio paciente, conteñen unha alta concentración de plaquetas e factores de crecemento, que están implicados nos procesos de reparación e rexeneración dos tecidos. Mediante a aplicación destes concentrados búscase potenciar a capacidade rexenerativa do corpo, evitando os problemas de biocompatibilidade que poderían presentar outras terapias non autólogas. Neste traballo levarase a cabo unha revisión dos distintos tipos de APCs que foron desenvolvidos ata agora, os seus protocolos de elaboración, composición e o mecanismo de acción polo cal exercen a súa actividade terapéutica. Ademais, analizaranse as súas diversas aplicacións clínicas, que abranguen áreas tan diversas como a odontoloxía, medicina deportiva e medicina estética, entre outras.
Os concentrados plaquetarios autólogos (APCs) son unha ferramenta terapéutica amplamente utilizada no campo da medicina rexenerativa. Estes concentrados, obtidos do sangue do propio paciente, conteñen unha alta concentración de plaquetas e factores de crecemento, que están implicados nos procesos de reparación e rexeneración dos tecidos. Mediante a aplicación destes concentrados búscase potenciar a capacidade rexenerativa do corpo, evitando os problemas de biocompatibilidade que poderían presentar outras terapias non autólogas. Neste traballo levarase a cabo unha revisión dos distintos tipos de APCs que foron desenvolvidos ata agora, os seus protocolos de elaboración, composición e o mecanismo de acción polo cal exercen a súa actividade terapéutica. Ademais, analizaranse as súas diversas aplicacións clínicas, que abranguen áreas tan diversas como a odontoloxía, medicina deportiva e medicina estética, entre outras.
Dirección
GARCIA ALONSO, ANGEL (Titoría)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Microbiota intestinal e a súa implicación en enfermidades neuronais.
Autoría
N.C.D.
Grao en Farmacia
N.C.D.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
A conexión entre a microbiota e o sistema nervioso central, coñecida como o eixe microbiota-intestino-cerebro, desempeña un papel fundamental na aparición e desenvolvemento de enfermidades neurodexenerativas como o Parkinson e o Alzheimer. Cambios na microbiota humana están asociados co risco e a progresión destas enfermidades. A microbiota inclúe microorganismos que habitan en diversas partes do corpo e desempeñan funcións esenciais para a saúde, como a dixestión e a inmunidade. Un desequilibrio na microbiota, coñecido como disbiose, pode causar inflamación e contribuír a enfermidades crónicas e neurodexenerativas. O eixe intestino-cerebro facilita a comunicación bidireccional entre o intestino e o cerebro, influenciada por neurotransmisores e hormonas producidas pola microbiota. Isto afecta tanto a saúde dixestiva como a mental. O tratamento con probióticos e prebióticos é clave para manter o equilibrio da microbiota, reducir a inflamación e fortalecer a barreira intestinal, mellorando a saúde neurolóxica e retardando a progresión de enfermidades neurodexenerativas. Estas terapias complementan os tratamentos tradicionais e ofrecen unha nova perspectiva na xestión destas enfermidades. En resumo, preservar un equilibrio axeitado da microbiota intestinal é esencial para o benestar do cerebro, e o uso de probióticos e prebióticos é unha estratexia prometedora para previr e tratar trastornos neurodexenerativos.
A conexión entre a microbiota e o sistema nervioso central, coñecida como o eixe microbiota-intestino-cerebro, desempeña un papel fundamental na aparición e desenvolvemento de enfermidades neurodexenerativas como o Parkinson e o Alzheimer. Cambios na microbiota humana están asociados co risco e a progresión destas enfermidades. A microbiota inclúe microorganismos que habitan en diversas partes do corpo e desempeñan funcións esenciais para a saúde, como a dixestión e a inmunidade. Un desequilibrio na microbiota, coñecido como disbiose, pode causar inflamación e contribuír a enfermidades crónicas e neurodexenerativas. O eixe intestino-cerebro facilita a comunicación bidireccional entre o intestino e o cerebro, influenciada por neurotransmisores e hormonas producidas pola microbiota. Isto afecta tanto a saúde dixestiva como a mental. O tratamento con probióticos e prebióticos é clave para manter o equilibrio da microbiota, reducir a inflamación e fortalecer a barreira intestinal, mellorando a saúde neurolóxica e retardando a progresión de enfermidades neurodexenerativas. Estas terapias complementan os tratamentos tradicionais e ofrecen unha nova perspectiva na xestión destas enfermidades. En resumo, preservar un equilibrio axeitado da microbiota intestinal é esencial para o benestar do cerebro, e o uso de probióticos e prebióticos é unha estratexia prometedora para previr e tratar trastornos neurodexenerativos.
Dirección
SANCHEZ POZA, MARIA SANDRA (Titoría)
SANCHEZ POZA, MARIA SANDRA (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Síntese de estruturas heterocíclicas haloxenadas con potencial actividade fronte enfermidades neurodexenerativas
Autoría
V.G.B.
Grao en Farmacia
V.G.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
As enfermidades neurodexenerativas son un dos retos máis grandes que enfronta a farmacoloxía moderna, xa que, a súa complicada e pouco coñecida orixe, dificultan o deseño de novos axentes activos fronte estas. Neste contexto, o deseño de estruturas multidiana gaña un gran interese, sendo as cumarinas unha familia de compostos amplamente estudadas con este fin. Os obxectivos deste traballo son a proposta e síntese de novos derivados fluorados da 3-arilcumarina coa finalidade de expandir as posibilidades de interacción coas dianas farmacolóxicas. Foron sintetizadas 15 novas estruturas cumarínicas, purificadas e caracterizadas con técnicas de rutina en química orgánica (resonancia magnética de protón e carbono trece, espectrometría de masas e punto de fusión) e comprobada a súa pureza mediante HPLC. Os 15 compostos foron sintetizados en cantidades e graos de pureza ideais para os seus futuros estudos farmacolóxicos.
As enfermidades neurodexenerativas son un dos retos máis grandes que enfronta a farmacoloxía moderna, xa que, a súa complicada e pouco coñecida orixe, dificultan o deseño de novos axentes activos fronte estas. Neste contexto, o deseño de estruturas multidiana gaña un gran interese, sendo as cumarinas unha familia de compostos amplamente estudadas con este fin. Os obxectivos deste traballo son a proposta e síntese de novos derivados fluorados da 3-arilcumarina coa finalidade de expandir as posibilidades de interacción coas dianas farmacolóxicas. Foron sintetizadas 15 novas estruturas cumarínicas, purificadas e caracterizadas con técnicas de rutina en química orgánica (resonancia magnética de protón e carbono trece, espectrometría de masas e punto de fusión) e comprobada a súa pureza mediante HPLC. Os 15 compostos foron sintetizados en cantidades e graos de pureza ideais para os seus futuros estudos farmacolóxicos.
Dirección
CORREIA PINTO CARVALHO DE MATOS, MARIA JOAO (Titoría)
CORREIA PINTO CARVALHO DE MATOS, MARIA JOAO (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Atención farmacéutica en consultas ansiolíticas: revisión sistemática
Autoría
A.V.S.
Grao en Farmacia
A.V.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:40
22.02.2024 11:40
Resumo
O estudo dos patróns de consumo de benzodiazepinas leva décadas en marcha. En España a prevalencia segue aumentando a pesar de ser excesivamente alta. A atención farmacéutica é unha ferramenta esencial. Recolléronse datos bibliográficos desde os anos 70 ata a actualidade e avaliáronse co fin de obter unha visión xeralizada e global do uso racional das benzodiacepinas e do papel do farmacéutico. Desde o ano 2010, a perspectiva do estudo experimentou un importante cambio pola optimización da lexislación e o incremento do consumo na poboación nova. O farmacéutico comunitario ocupa un papel esencial para o control das benzodiazepinas que debería ser preservado e ampliado no futuro, e o maior reto pendente é establecer unha estratexia para reducir a prevalencia do consumo de benzodiazepinas.
O estudo dos patróns de consumo de benzodiazepinas leva décadas en marcha. En España a prevalencia segue aumentando a pesar de ser excesivamente alta. A atención farmacéutica é unha ferramenta esencial. Recolléronse datos bibliográficos desde os anos 70 ata a actualidade e avaliáronse co fin de obter unha visión xeralizada e global do uso racional das benzodiacepinas e do papel do farmacéutico. Desde o ano 2010, a perspectiva do estudo experimentou un importante cambio pola optimización da lexislación e o incremento do consumo na poboación nova. O farmacéutico comunitario ocupa un papel esencial para o control das benzodiazepinas que debería ser preservado e ampliado no futuro, e o maior reto pendente é establecer unha estratexia para reducir a prevalencia do consumo de benzodiazepinas.
Dirección
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Disbiosis intestinal e enfermidade gastrointestinal: fisiopatología e avances en diagnóstico e tratamento
Autoría
L.P.V.
Grao en Farmacia
L.P.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
A microbiota é o conxunto de microorganismos (bacterias, fungos, arquexas, virus e protozoos) que viven na nosa pel e en todas as cavidades do corpo que se comunican co exterior. Desde o momento do noso nacemento, a súa composición vese influenciada por factores como a vía de parto, a dieta, o estilo de vida, os medicamentos… O meu traballo enfócase na microbiota intestinal, que é a máis estudada, debido a que a maioría destes microorganismos atópanse alí. Estas comunidades microbianas desempeñan un papel fundamental na saúde dixestiva e inmunitaria, e sorprendentemente, inflúen no bo funcionamento doutros órganos, como o corazón e o cerebro. As bacterias da microbiota poden ser beneficiosas ou en menor medida, prexudiciais, mantendo un equilibrio en individuos sans. Con todo, diversos factores poden causar unha alteración coñecida como disbiosis intestinal. Un tipo de disbiosis cada vez máis común é o SIBO, coñecido como sobrecrecimiento bacteriano no intestino delgado, onde a cantidade de bacterias aumenta de forma anormal. Ademais, identificáronse outras alteracións na microbiota intestinal como sobrecrecimiento bacteriano no intestino groso (LIBO), sobrecrecimiento fúngico no intestino delgado (SIFO) e sobrecrecimiento de metanógenos intestinais (IMO). Durante esta revisión, analizaranse todos os aspectos relacionados con estas patoloxías.
A microbiota é o conxunto de microorganismos (bacterias, fungos, arquexas, virus e protozoos) que viven na nosa pel e en todas as cavidades do corpo que se comunican co exterior. Desde o momento do noso nacemento, a súa composición vese influenciada por factores como a vía de parto, a dieta, o estilo de vida, os medicamentos… O meu traballo enfócase na microbiota intestinal, que é a máis estudada, debido a que a maioría destes microorganismos atópanse alí. Estas comunidades microbianas desempeñan un papel fundamental na saúde dixestiva e inmunitaria, e sorprendentemente, inflúen no bo funcionamento doutros órganos, como o corazón e o cerebro. As bacterias da microbiota poden ser beneficiosas ou en menor medida, prexudiciais, mantendo un equilibrio en individuos sans. Con todo, diversos factores poden causar unha alteración coñecida como disbiosis intestinal. Un tipo de disbiosis cada vez máis común é o SIBO, coñecido como sobrecrecimiento bacteriano no intestino delgado, onde a cantidade de bacterias aumenta de forma anormal. Ademais, identificáronse outras alteracións na microbiota intestinal como sobrecrecimiento bacteriano no intestino groso (LIBO), sobrecrecimiento fúngico no intestino delgado (SIFO) e sobrecrecimiento de metanógenos intestinais (IMO). Durante esta revisión, analizaranse todos os aspectos relacionados con estas patoloxías.
Dirección
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Titoría)
LIMA RODRIGUEZ, LUIS JESUS (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Fórmulas Infantís en Neonatos con Enfermidades Metabólicas
Autoría
P.L.B.
Grao en Farmacia
P.L.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
Os neonatos, presentan unhas características diferentes ás dos adultos, e iso repercute nas súas necesidades nutricionais. Unha nutrición adecuada nesta etapa garante un crecemento saudábel e reduce os riscos de complicacións a longo prazo. Sen embargo, existen neonatos con enfermidades conxénitas do metabolismo cuxa alimentación esta aínda máis condicionada e é crucial para a súa supervivencia. Na actualidade, existe un programa de cribado neonatal que axuda ao diagnóstico precoz para así poder empezar o tratamento de inmediato. O tratamento é dietético, nos casos dos neonatos, a base de fórmulas infantís exentas do metabolito tóxico, pero estas deben administrarse en combinación con fórmulas estándar ou leite materno para conseguir niveis óptimos dos nutrientes en sangue para un crecemento saudable. A realidade desta situación, é que non existen estratexias de combinación avaladas por estudios, a variedade de fórmulas metabólicas infantís dispoñibles no mercado son limitadas e a información para as enfermidades é nesgada o que complica o seu tratamento.
Os neonatos, presentan unhas características diferentes ás dos adultos, e iso repercute nas súas necesidades nutricionais. Unha nutrición adecuada nesta etapa garante un crecemento saudábel e reduce os riscos de complicacións a longo prazo. Sen embargo, existen neonatos con enfermidades conxénitas do metabolismo cuxa alimentación esta aínda máis condicionada e é crucial para a súa supervivencia. Na actualidade, existe un programa de cribado neonatal que axuda ao diagnóstico precoz para así poder empezar o tratamento de inmediato. O tratamento é dietético, nos casos dos neonatos, a base de fórmulas infantís exentas do metabolito tóxico, pero estas deben administrarse en combinación con fórmulas estándar ou leite materno para conseguir niveis óptimos dos nutrientes en sangue para un crecemento saudable. A realidade desta situación, é que non existen estratexias de combinación avaladas por estudios, a variedade de fórmulas metabólicas infantís dispoñibles no mercado son limitadas e a información para as enfermidades é nesgada o que complica o seu tratamento.
Dirección
Domínguez González, María Raquel (Titoría)
Domínguez González, María Raquel (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Produtos sanitarios para monitorización continua de fármacos
Autoría
J.G.R.
Grao en Farmacia
J.G.R.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
A monitorización continua de fármacos (CDM) é unha alternativa innovadora ás estratexias actuais de monitorización terapéutica de fármacos. Esta aproximación supón unha gran ferramenta para profundar na variabilidade farmacocinética e optimizar a terapia personalizada. Este traballo de fin de grao describe os avances recentes no desenvolvemento de produtos sanitarios para monitorización continua de fármacos en tempo real. Para iso os produtos sanitarios desenvolvidos clasificáronse en función da estratexia de monitorización, diferenciando entre sistemas ex vivo e in vivo. Desta maneira, os primeiros empregarían mostras biolóxicas extraídas dos pacientes mentres que os segundos permiten a monitorización no paciente sen requirir de etapa de mostraxe. Os sistemas desenvolvidos identificados céntranse principalmente no emprego de sensores electroquímicos baseados en aptámeros e funcionalizados con nanopartículas. Devanditos biosensores adáptanse en dispositivos sanitarios para crear sistemas portátiles ou implantables de monitorización continua de fármacos. Discútese ademais a composición, o funcionamento e os resultados de validación dos diferentes sistemas desenvolvidos. Así mesmo, identifícanse os desafíos actuais que deben de ser superados para lograr unha terapia personalizada óptima empregando devanditos sistemas. Espérase que nun futuro consígase unha monitorización de fármacos implantable e totalmente integrada, permitindo que os produtos sanitarios de CDM axusten as doses de medicamentos automaticamente en resposta ao estado do paciente. Desta forma, conseguirase un mellor manexo das enfermidades, facilitando unha terapia individualizada.
A monitorización continua de fármacos (CDM) é unha alternativa innovadora ás estratexias actuais de monitorización terapéutica de fármacos. Esta aproximación supón unha gran ferramenta para profundar na variabilidade farmacocinética e optimizar a terapia personalizada. Este traballo de fin de grao describe os avances recentes no desenvolvemento de produtos sanitarios para monitorización continua de fármacos en tempo real. Para iso os produtos sanitarios desenvolvidos clasificáronse en función da estratexia de monitorización, diferenciando entre sistemas ex vivo e in vivo. Desta maneira, os primeiros empregarían mostras biolóxicas extraídas dos pacientes mentres que os segundos permiten a monitorización no paciente sen requirir de etapa de mostraxe. Os sistemas desenvolvidos identificados céntranse principalmente no emprego de sensores electroquímicos baseados en aptámeros e funcionalizados con nanopartículas. Devanditos biosensores adáptanse en dispositivos sanitarios para crear sistemas portátiles ou implantables de monitorización continua de fármacos. Discútese ademais a composición, o funcionamento e os resultados de validación dos diferentes sistemas desenvolvidos. Así mesmo, identifícanse os desafíos actuais que deben de ser superados para lograr unha terapia personalizada óptima empregando devanditos sistemas. Espérase que nun futuro consígase unha monitorización de fármacos implantable e totalmente integrada, permitindo que os produtos sanitarios de CDM axusten as doses de medicamentos automaticamente en resposta ao estado do paciente. Desta forma, conseguirase un mellor manexo das enfermidades, facilitando unha terapia individualizada.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Novas aproximacións terapéuticas para a dexeneración macular asociada á idade.
Autoría
C.G.P.
Grao en Farmacia
C.G.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
A dexeneración macular asociada á idade (DMAE) é a principal causa de perda de visión en persoas maiores de 60 anos a nivel mundial. Esta enfermidade crónica dexenerativa pódese clasificar, segundo a súa evolución, en dous tipos: “non neovascular” ou “forma seca” (90% dos casos) e “neovascular” ou “forma húmida” (10% restante). A DMAE caracterízase pola presenza de drusas en etapas precoces e pola atrofia xeográfica ou a neovascularización coroidea en fases máis avanzadas. A súa patoxénese involucra diferentes vías, o que expón diversos desafíos terapéuticos. Ademais, os tratamentos actuais son moi invasivos, presentan numerosas complicacións e non ofrecen efectos clínicos sostidos, por tanto, é imprescindible desenvolver novos tratamentos que melloren a calidade de vida dos pacientes, especialmente considerando o crecente número de persoas afectadas. O obxectivo principal deste traballo é, a través dunha revisión bibliográfica, estudar os novos tratamentos para a DMAE, avaliando a súa clasificación e estado, as rutas de administración e as súas implicacións clínicas.
A dexeneración macular asociada á idade (DMAE) é a principal causa de perda de visión en persoas maiores de 60 anos a nivel mundial. Esta enfermidade crónica dexenerativa pódese clasificar, segundo a súa evolución, en dous tipos: “non neovascular” ou “forma seca” (90% dos casos) e “neovascular” ou “forma húmida” (10% restante). A DMAE caracterízase pola presenza de drusas en etapas precoces e pola atrofia xeográfica ou a neovascularización coroidea en fases máis avanzadas. A súa patoxénese involucra diferentes vías, o que expón diversos desafíos terapéuticos. Ademais, os tratamentos actuais son moi invasivos, presentan numerosas complicacións e non ofrecen efectos clínicos sostidos, por tanto, é imprescindible desenvolver novos tratamentos que melloren a calidade de vida dos pacientes, especialmente considerando o crecente número de persoas afectadas. O obxectivo principal deste traballo é, a través dunha revisión bibliográfica, estudar os novos tratamentos para a DMAE, avaliando a súa clasificación e estado, as rutas de administración e as súas implicacións clínicas.
Dirección
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Revisión bibliográfica dos tratamentos do lupus eritematoso sistémico
Autoría
I.P.P.
Grao en Farmacia
I.P.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
O Lupus Eritematoso Sistémico (LES) é unha enfermidade autoinmune, de maior prevalencia en mulleres novas, caracterizada por manifestarse en forma de brotes ou exacerbacións e por afectar de maneira xeneralizada ao tecido conxuntivo, provocando manifestacións multisistémicas de especial relevancia a nivel cutáneo, articular e visceral. A pesar de postularse múltiples factores hormonais, xenéticos e ambientais que poderían influír na activación dos mecanismos inmunopatoxénicos característicos desta enfermidade, ata o momento, a súa etiopatoxénese continúa considerándose de carácter descoñecido. O seu prognóstico e evolución a longo prazo adoitan ser favorables, sendo o desenvolvemento de complicacións como a nefrite lúpica unha das principais causas de gravidade. Ademais, a heteroxeneidade da súa sintomatoloxía e o seu curso en períodos de brote e remisión provocan que o seu diagnóstico sexa complexo. O algoritmo terapéutico actual para a abordaxe clínica do LES combina fármacos convencionais pertencentes a distintos grupos terapéuticos entre os que se atopan os AINEs, os antipalúdicos, os glucocorticoides e os inmunosupresores non corticosteroides e terapias biolóxicas de recente autorización, especialmente relevantes en casos de LES refractario a outros tratamentos e en nefrite lúpica. As liñas de investigación abertas céntranse en dous obxectivos principais: por unha banda, na caracterización en profundidade dos mecanismos inmunopatoxénicos do LES co fin de identificar novas dianas terapéuticas sobre as que actuar e, por outra banda, no desenvolvemento de fármacos biolóxicos que evidencie resultados significativos en termos de eficacia e seguridade ao interferir nalgunha das vías fisiopatolóxicas do LES.
O Lupus Eritematoso Sistémico (LES) é unha enfermidade autoinmune, de maior prevalencia en mulleres novas, caracterizada por manifestarse en forma de brotes ou exacerbacións e por afectar de maneira xeneralizada ao tecido conxuntivo, provocando manifestacións multisistémicas de especial relevancia a nivel cutáneo, articular e visceral. A pesar de postularse múltiples factores hormonais, xenéticos e ambientais que poderían influír na activación dos mecanismos inmunopatoxénicos característicos desta enfermidade, ata o momento, a súa etiopatoxénese continúa considerándose de carácter descoñecido. O seu prognóstico e evolución a longo prazo adoitan ser favorables, sendo o desenvolvemento de complicacións como a nefrite lúpica unha das principais causas de gravidade. Ademais, a heteroxeneidade da súa sintomatoloxía e o seu curso en períodos de brote e remisión provocan que o seu diagnóstico sexa complexo. O algoritmo terapéutico actual para a abordaxe clínica do LES combina fármacos convencionais pertencentes a distintos grupos terapéuticos entre os que se atopan os AINEs, os antipalúdicos, os glucocorticoides e os inmunosupresores non corticosteroides e terapias biolóxicas de recente autorización, especialmente relevantes en casos de LES refractario a outros tratamentos e en nefrite lúpica. As liñas de investigación abertas céntranse en dous obxectivos principais: por unha banda, na caracterización en profundidade dos mecanismos inmunopatoxénicos do LES co fin de identificar novas dianas terapéuticas sobre as que actuar e, por outra banda, no desenvolvemento de fármacos biolóxicos que evidencie resultados significativos en termos de eficacia e seguridade ao interferir nalgunha das vías fisiopatolóxicas do LES.
Dirección
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Enfermedades virais emerxentes e reemerxentes
Autoría
M.R.T.
Grao en Farmacia
M.R.T.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
No presente estudo analízase o concepto e todo o que implica dunha enfermidade viral emerxente ou reemerxente, poderanse destacar como factor asociado á emerxencia ou reemerxencia o movemento internacional de persoas, o cambio climático e a alteración que este ocasiona nos patróns de vectores. Ademais, tamén se analizarán as distintas estratexias de vacinación existentes destacando a versatilidade achegada por novos tipos de vacinas para abordar aquelas enfermidades que sexan previsibles. Como exemplos de enfermidades emerxentes investigaranse e avaliarán as estratexias actuais de prevención e control para o VIH e hepatite B. Con todo, para a análise das enfermidades reemerxentes utilizarase como exemplo o sarampelo. Esta análise conduciranos á abordaxe deste tipo de enfermidades, tendo en conta a revisión das opcións de tratamento e a implicación que estas teñen para a saúde pública.
No presente estudo analízase o concepto e todo o que implica dunha enfermidade viral emerxente ou reemerxente, poderanse destacar como factor asociado á emerxencia ou reemerxencia o movemento internacional de persoas, o cambio climático e a alteración que este ocasiona nos patróns de vectores. Ademais, tamén se analizarán as distintas estratexias de vacinación existentes destacando a versatilidade achegada por novos tipos de vacinas para abordar aquelas enfermidades que sexan previsibles. Como exemplos de enfermidades emerxentes investigaranse e avaliarán as estratexias actuais de prevención e control para o VIH e hepatite B. Con todo, para a análise das enfermidades reemerxentes utilizarase como exemplo o sarampelo. Esta análise conduciranos á abordaxe deste tipo de enfermidades, tendo en conta a revisión das opcións de tratamento e a implicación que estas teñen para a saúde pública.
Dirección
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Revisión sistemática do mantemento da actividade físico-deportiva na etapa universitaria
Autoría
M.D.C.L.P.
Grao en Farmacia
M.D.C.L.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
INTRODUCIÓN/OBXECTIVOS: A actividade física (AF) realizada de forma regular axuda a manter un adecuado nivel saúde. A etapa universitaria é un momento crucial para establecer hábitos que se manterán ao longo de toda a vida. O obxectivo é profundar no coñecemento da práctica de AF nos estudantes universitarios españois, así como os seus determinantes e a influencia de determinados factores (COVID-19 e sexo). MATERIAL E MÉTODOS: Realizouse unha revisión sistemática para identificar os artigos máis relevantes publicados ata a data sobre a actividade físico deportiva na etapa universitaria. Examináronse 473 rexistros dos que finalmente se seleccionaron 11 estudos. RESULTADOS: Incluíronse un total de 31.490 universitarios españois cun predominio de mulleres (66%). O IPAQ (International Physical Activity Questionaire) foi o instrumento de medida máis empregado. Os estudos mostran niveis moderados de AF nos universitarios. Estes niveis diminuíron durante o confinamento pola COVID-19 mellorando posteriormente sen alcanzar os niveis prepandemia. O sexo masculino obtivo niveis de AF máis elevados que as mulleres, aínda que estas diferenzas igualáronse durante a pandemia. As principais barreiras para a práctica deportiva foron a falta de tempo e as restricións durante o confinamento. CONCLUSIÓNS: Os estudantes universitarios mostran un nivel satisfactorio de AF. Dada a importancia da etapa universitaria, son claves as estratexias que promovan un estilo de vida máis activo para mellorar os resultados de saúde e reducir o risco de enfermidades no futuro.
INTRODUCIÓN/OBXECTIVOS: A actividade física (AF) realizada de forma regular axuda a manter un adecuado nivel saúde. A etapa universitaria é un momento crucial para establecer hábitos que se manterán ao longo de toda a vida. O obxectivo é profundar no coñecemento da práctica de AF nos estudantes universitarios españois, así como os seus determinantes e a influencia de determinados factores (COVID-19 e sexo). MATERIAL E MÉTODOS: Realizouse unha revisión sistemática para identificar os artigos máis relevantes publicados ata a data sobre a actividade físico deportiva na etapa universitaria. Examináronse 473 rexistros dos que finalmente se seleccionaron 11 estudos. RESULTADOS: Incluíronse un total de 31.490 universitarios españois cun predominio de mulleres (66%). O IPAQ (International Physical Activity Questionaire) foi o instrumento de medida máis empregado. Os estudos mostran niveis moderados de AF nos universitarios. Estes niveis diminuíron durante o confinamento pola COVID-19 mellorando posteriormente sen alcanzar os niveis prepandemia. O sexo masculino obtivo niveis de AF máis elevados que as mulleres, aínda que estas diferenzas igualáronse durante a pandemia. As principais barreiras para a práctica deportiva foron a falta de tempo e as restricións durante o confinamento. CONCLUSIÓNS: Os estudantes universitarios mostran un nivel satisfactorio de AF. Dada a importancia da etapa universitaria, son claves as estratexias que promovan un estilo de vida máis activo para mellorar os resultados de saúde e reducir o risco de enfermidades no futuro.
Dirección
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Titoría)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Efecto potencial do riociguat sobre endotelio microvascular cerebral en condicións inflamatorias para Tratamento do Alzheimer
Autoría
R.G.H.
Grao en Farmacia
R.G.H.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
As demencias son un tipo de enfermidade caracterizada polo deterioro cognitivo derivado do dano ás neuronas do sistema nervioso central (SNC). Entre os distintos tipos de demencia, a máis frecuente é a enfermidade de Alzheimer (EA), unha enfermidade neurodexenerativa. As hipóteses plantexadas nos últimos anos a explicar a orixe e evolución desta afección e, potencialmente, doutras enfermidades neurodexenerativas, comezan a destacar a importancia do papel que xoga a alteración vascular no sistema nervioso central (SNC). Os principais motivos para atribuír esta alteración vascular son a disfunción da unidade neurovascular (VNU) e a ruptura da barreira hematoencefálica (BHE), o que provocaría alteracións na microvasculatura cerebral, aparición de procesos isquémicos e inflamatorios, aumento do estrés oxidativo e aumento do fluxo sanguíneo de toxinas ao SNC. Entre as múltiples vías de sinalización celular que participan na regulación da función vascular e neuronal, a vía do óxido nítrico (NO)/guanosina monofosfato cíclico (cGMP) destaca pola súa implicación nos mecanismos de control do ton vascular, a inmunidade e a neuroplasticidade. Polo tanto, a estimulación da vía NO/cGMP directamente a través do riociguat, un estimulador e activador de a guanilato ciclase soluble (sGC) é de interese como estratexia farmacolóxica para preservar a integridade do BBB e a función vascular no SNC e será o obxecto deste traballo. Para iso, estudáronse os efectos do riociguat en presenza e ausencia de lipopolisacárido bacteriano (LPS), como axente proinflamatorio, en células endoteliais da microvasculatura cerebral murina (bEnd.3) mediante a avaliación da integridade da barreira endotelial, determinando o expresión de mediadores proinflamatorios e detección dos niveis de proteínas estruturais e inmunolóxicas.
As demencias son un tipo de enfermidade caracterizada polo deterioro cognitivo derivado do dano ás neuronas do sistema nervioso central (SNC). Entre os distintos tipos de demencia, a máis frecuente é a enfermidade de Alzheimer (EA), unha enfermidade neurodexenerativa. As hipóteses plantexadas nos últimos anos a explicar a orixe e evolución desta afección e, potencialmente, doutras enfermidades neurodexenerativas, comezan a destacar a importancia do papel que xoga a alteración vascular no sistema nervioso central (SNC). Os principais motivos para atribuír esta alteración vascular son a disfunción da unidade neurovascular (VNU) e a ruptura da barreira hematoencefálica (BHE), o que provocaría alteracións na microvasculatura cerebral, aparición de procesos isquémicos e inflamatorios, aumento do estrés oxidativo e aumento do fluxo sanguíneo de toxinas ao SNC. Entre as múltiples vías de sinalización celular que participan na regulación da función vascular e neuronal, a vía do óxido nítrico (NO)/guanosina monofosfato cíclico (cGMP) destaca pola súa implicación nos mecanismos de control do ton vascular, a inmunidade e a neuroplasticidade. Polo tanto, a estimulación da vía NO/cGMP directamente a través do riociguat, un estimulador e activador de a guanilato ciclase soluble (sGC) é de interese como estratexia farmacolóxica para preservar a integridade do BBB e a función vascular no SNC e será o obxecto deste traballo. Para iso, estudáronse os efectos do riociguat en presenza e ausencia de lipopolisacárido bacteriano (LPS), como axente proinflamatorio, en células endoteliais da microvasculatura cerebral murina (bEnd.3) mediante a avaliación da integridade da barreira endotelial, determinando o expresión de mediadores proinflamatorios e detección dos niveis de proteínas estruturais e inmunolóxicas.
Dirección
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Enfermidades de depósito lisosomal
Autoría
S.G.B.
Grao en Farmacia
S.G.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
As enfermidades de depósito lisosomal son un conxunto de trastornos metabólicos hereditarios, caracterizados pola acumulación intralisosomal de substratos non degradados en resposta a un déficit encimático específico.Estas enfermidades, consideradas raras pola súa baixa prevalencia, presentan unha ampla variedade de manifestacións clínicas e poden resultar fatais sen o tratamento adecuado. A abordaxe terapéutica céntrase tanto no manexo sintomático como na substitución da encima deficiente, coa terapia de substitución encimática como tratamento estándar. Só un pequeno grupo destes trastornos contan con tratamentos farmacolóxicos aprobados, como a enfermidade de Gaucher e a enfermidade de Pompe, cuxas características e tratamento revisáronse neste traballo. A enfermidade de Gaucher caracterízase pola acumulación dun glicolípido, a glucosilceramida nos lisosomas, mentres que na enfermidade de Pompe o substrato acumulado é o glicóxeno. Nesta revisión bibliográfica analizáronse os tratamentos aprobados para ambas as enfermidades, así como as futuras liñas de investigación que buscan superar as limitacións das terapias actuais. Os artigos revisados destacan a eficacia potencial da terapia xénica, a terapia con chaperonas e a vehiculización de fármacos en nanopartículas no tratamento destas enfermidades. É crucial continuar investigando e profundando na fisiopatoloxía deste heteroxéneo grupo de enfermidades para descubrir novos e máis efectivos tratamentos e, nun futuro próximo, ofrecer unha cura aos pacientes afectados.
As enfermidades de depósito lisosomal son un conxunto de trastornos metabólicos hereditarios, caracterizados pola acumulación intralisosomal de substratos non degradados en resposta a un déficit encimático específico.Estas enfermidades, consideradas raras pola súa baixa prevalencia, presentan unha ampla variedade de manifestacións clínicas e poden resultar fatais sen o tratamento adecuado. A abordaxe terapéutica céntrase tanto no manexo sintomático como na substitución da encima deficiente, coa terapia de substitución encimática como tratamento estándar. Só un pequeno grupo destes trastornos contan con tratamentos farmacolóxicos aprobados, como a enfermidade de Gaucher e a enfermidade de Pompe, cuxas características e tratamento revisáronse neste traballo. A enfermidade de Gaucher caracterízase pola acumulación dun glicolípido, a glucosilceramida nos lisosomas, mentres que na enfermidade de Pompe o substrato acumulado é o glicóxeno. Nesta revisión bibliográfica analizáronse os tratamentos aprobados para ambas as enfermidades, así como as futuras liñas de investigación que buscan superar as limitacións das terapias actuais. Os artigos revisados destacan a eficacia potencial da terapia xénica, a terapia con chaperonas e a vehiculización de fármacos en nanopartículas no tratamento destas enfermidades. É crucial continuar investigando e profundando na fisiopatoloxía deste heteroxéneo grupo de enfermidades para descubrir novos e máis efectivos tratamentos e, nun futuro próximo, ofrecer unha cura aos pacientes afectados.
Dirección
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Analxésicos opioides, ventaxas e desventaxas no tratamento da dor
Autoría
C.P.O.
Grao en Farmacia
C.P.O.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
Esta revisión bibliográfica aborda o uso dos opioides no tratamento da dor, analizando os seus beneficios e riscos. Os analxésicos opioides son fármacos cunha elevada potencia analxésica, utilizados no tratamento da dor moderada a severa, sendo capaces de proporcionar un alivio significativo da mesma cando outros analxésicos non son suficientes. Ademais, a dispoñibilidade de múltiples formulacións permite personalizar o tratamento segundo as necesidades do paciente e as formulacións de liberación prolongada ofrecen un control continuo da dor. Con todo, o uso de opioides tamén presenta varios inconvenientes significativos, entre os que se atopan a depresión respiratoria, os problemas gastrointestinais (náuseas, vómitos e estrinximento), a sedación e a confusión. O desenvolvemento de tolerancia e dependencia é un risco inherente ao tratamento, de forma que se se interrompe abruptamente pódense chegar a experimentar síntomas de abstinencia. O potencial abuso e adicción dos opioides derivou no desenvolvemento dunha crise de saúde pública, que xa non só afecta a Estados Unidos, sendo múltiples países os que contan cun aumento de casos de sobredose e intoxicación. Como consecuencia, estanse introducindo cada vez máis medidas de control e prevención para optimizar o manexo da dor e reducir os riscos asociados a estes fármacos.
Esta revisión bibliográfica aborda o uso dos opioides no tratamento da dor, analizando os seus beneficios e riscos. Os analxésicos opioides son fármacos cunha elevada potencia analxésica, utilizados no tratamento da dor moderada a severa, sendo capaces de proporcionar un alivio significativo da mesma cando outros analxésicos non son suficientes. Ademais, a dispoñibilidade de múltiples formulacións permite personalizar o tratamento segundo as necesidades do paciente e as formulacións de liberación prolongada ofrecen un control continuo da dor. Con todo, o uso de opioides tamén presenta varios inconvenientes significativos, entre os que se atopan a depresión respiratoria, os problemas gastrointestinais (náuseas, vómitos e estrinximento), a sedación e a confusión. O desenvolvemento de tolerancia e dependencia é un risco inherente ao tratamento, de forma que se se interrompe abruptamente pódense chegar a experimentar síntomas de abstinencia. O potencial abuso e adicción dos opioides derivou no desenvolvemento dunha crise de saúde pública, que xa non só afecta a Estados Unidos, sendo múltiples países os que contan cun aumento de casos de sobredose e intoxicación. Como consecuencia, estanse introducindo cada vez máis medidas de control e prevención para optimizar o manexo da dor e reducir os riscos asociados a estes fármacos.
Dirección
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Titoría)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Evaluación de modelos de intelixencia artificial como ChatGPT para a predición de dosis de medicamentos
Autoría
I.D.T.
Grao en Farmacia
I.D.T.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
A medicina avanza cara unha dosificación dos medicamentos personalizada para cada paciente. A intelixencia articial podería ser unha ferramenta perfecta para simplificar os cálculos farmacocinéticos co obxectivo as mellores doses para os pacientes, sen embargo o seu uso é moi limitado. Por iso este traballo ten como obxectivo explorar o uso de modelos conversacionais como ChatGPT para a estimación das doses óptimas para diferentes pacientes. Evaluaranse exemplos de vancomicina, tacrolimus y lidocaína con modelos de lenguaxe a gran escala (ChatGPT, Gemini, Copilot). A evaluación das repostas do modelo valorouse de 0 a 2 puntos para cada medicamento en diferentes escenarios, asignando o valor 2 se o resultado é correcto. ChatGPT demostrou un maior potencial á hora de obter unha dose correcta. Dos tres fármacos valorados, o que acumulou máis respostas correctas foi o tacrolimus, mestres que os exemplos coa vancomicina non obtiveron ningún acerto. A pesar de que os resultados non foron tan positivos como se podería esperar, o feito de demostrar que os modelos son capaces de devolver respostas correctas nalguns casos abre a posta á futura utilización en clínica destas ferramentas facilmente accesibles.
A medicina avanza cara unha dosificación dos medicamentos personalizada para cada paciente. A intelixencia articial podería ser unha ferramenta perfecta para simplificar os cálculos farmacocinéticos co obxectivo as mellores doses para os pacientes, sen embargo o seu uso é moi limitado. Por iso este traballo ten como obxectivo explorar o uso de modelos conversacionais como ChatGPT para a estimación das doses óptimas para diferentes pacientes. Evaluaranse exemplos de vancomicina, tacrolimus y lidocaína con modelos de lenguaxe a gran escala (ChatGPT, Gemini, Copilot). A evaluación das repostas do modelo valorouse de 0 a 2 puntos para cada medicamento en diferentes escenarios, asignando o valor 2 se o resultado é correcto. ChatGPT demostrou un maior potencial á hora de obter unha dose correcta. Dos tres fármacos valorados, o que acumulou máis respostas correctas foi o tacrolimus, mestres que os exemplos coa vancomicina non obtiveron ningún acerto. A pesar de que os resultados non foron tan positivos como se podería esperar, o feito de demostrar que os modelos son capaces de devolver respostas correctas nalguns casos abre a posta á futura utilización en clínica destas ferramentas facilmente accesibles.
Dirección
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Test Xenético Preimplantacional
Autoría
I.M.O.
Grao en Farmacia
I.M.O.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
Actualmente, o test xenético preimplantacional (PGT) é amplamente empregado nos centros de fecundación in-vitro, permitindo a selección e transferencia de embrións euploides sans. Grazas a iso, redúcense as probabilidades de transmisión dunha enfermidade xenética, ao tempo que se melloran os resultados clínicos no que respecta á implantación embrionaria, o embarazo clínico e as taxas de nacidos vivos. O PGT ten un enfoque multidisciplinar, xa que non se pode separar do todo doutras Técnicas de Reprodución Asistida (TRA). Ao mesmo tempo, permite a detección de enfermidades monoxenéticas (PGT-M), aneuploidías (PGT-A) e alteracións estruturais cromosómicas (PGT-SR). O PGT caracterízase pola súa sofisticación, con vantaxes e inconvenientes que estimulan novos desenvolvementos e melloras técnicas. Por todo iso, xustifícase a necesidade de persoal especializado, tanto para a execución como para a realización dunha coidadosa interpretación dos resultados. Debido a que esta técnica implica a micromanipulación de embrións humanos, está suxeita a unha estrita normativa que delimita as situacións nas que pode ser usada.
Actualmente, o test xenético preimplantacional (PGT) é amplamente empregado nos centros de fecundación in-vitro, permitindo a selección e transferencia de embrións euploides sans. Grazas a iso, redúcense as probabilidades de transmisión dunha enfermidade xenética, ao tempo que se melloran os resultados clínicos no que respecta á implantación embrionaria, o embarazo clínico e as taxas de nacidos vivos. O PGT ten un enfoque multidisciplinar, xa que non se pode separar do todo doutras Técnicas de Reprodución Asistida (TRA). Ao mesmo tempo, permite a detección de enfermidades monoxenéticas (PGT-M), aneuploidías (PGT-A) e alteracións estruturais cromosómicas (PGT-SR). O PGT caracterízase pola súa sofisticación, con vantaxes e inconvenientes que estimulan novos desenvolvementos e melloras técnicas. Por todo iso, xustifícase a necesidade de persoal especializado, tanto para a execución como para a realización dunha coidadosa interpretación dos resultados. Debido a que esta técnica implica a micromanipulación de embrións humanos, está suxeita a unha estrita normativa que delimita as situacións nas que pode ser usada.
Dirección
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Titoría)
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Rosacea: sintomas, causas e opcions de tratamento
Autoría
J.J.R.V.
Grao en Farmacia
J.J.R.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:00
22.02.2024 11:00
Resumo
A rosácea é unha patoloxía dermatolóxica crónica da parte central da cara, cunha prevalencia de máis do 5 por cento e máis común na pel clara e sensible ao sol. Dependendo dos síntomas, pode clasificarse en subgrupos: eritematotelangiectásica, papulopustulosa, fimatosa e ocular, que aparecen tamén combinados. Os criterios diagnósticos actuais son o eritema no terzo facial central, con intensificación intermitente e os cambios fimatosos, xunto con outros síntomas como pápulas, pústulas ou telangiectasias. O modelo fisiopatolóxico actual supón unha desregulación inmunolóxica e a propensión á inflamación excesiva e vasodilatación. Recoñécense varios factores desencadenantes actuando sobre receptores de recoñecemento de patróns (PRR) e receptores potenciais transitorios (TRP): térmicos, dietéticos, químicos, mecánicos, radiación UVA, exercicio, estrés ou microbioma (Demodex). Ademais dos tratamentos cirúrxicos para a rosácea fimatosa e os cambios de estilo da vida, desenvolvéronse tratamentos farmacolóxicos directamente relacionados coa mecanismos fisiopatolóxicos. Os fármacos comúns tópicamente son tetraciclinas, ivermectinas, ácido azelaico ou metronidazol. Por vía oral, úsanse con agonistas alfa-adrenérxicos cun efecto vasoconstrictor, como brimonidina e oximetazolina. A isotretionina é un exemplo dos poucos fármacos utilizados para a rosácea fimatosa. Os desenvolvementos máis recentes implican formulacións de nanopartículas, nanorods ou liposomas que facilitan a penetración de principios activos, así como o desenvolvemento de terapias xénicas: ARNsi anti-TNF-alfa, que reduciría os mediadores inflamatorios. Unha área de investigación interesante sería o desenvolvemento de fármacos que inhiban a activación de canles iónicos TRP
A rosácea é unha patoloxía dermatolóxica crónica da parte central da cara, cunha prevalencia de máis do 5 por cento e máis común na pel clara e sensible ao sol. Dependendo dos síntomas, pode clasificarse en subgrupos: eritematotelangiectásica, papulopustulosa, fimatosa e ocular, que aparecen tamén combinados. Os criterios diagnósticos actuais son o eritema no terzo facial central, con intensificación intermitente e os cambios fimatosos, xunto con outros síntomas como pápulas, pústulas ou telangiectasias. O modelo fisiopatolóxico actual supón unha desregulación inmunolóxica e a propensión á inflamación excesiva e vasodilatación. Recoñécense varios factores desencadenantes actuando sobre receptores de recoñecemento de patróns (PRR) e receptores potenciais transitorios (TRP): térmicos, dietéticos, químicos, mecánicos, radiación UVA, exercicio, estrés ou microbioma (Demodex). Ademais dos tratamentos cirúrxicos para a rosácea fimatosa e os cambios de estilo da vida, desenvolvéronse tratamentos farmacolóxicos directamente relacionados coa mecanismos fisiopatolóxicos. Os fármacos comúns tópicamente son tetraciclinas, ivermectinas, ácido azelaico ou metronidazol. Por vía oral, úsanse con agonistas alfa-adrenérxicos cun efecto vasoconstrictor, como brimonidina e oximetazolina. A isotretionina é un exemplo dos poucos fármacos utilizados para a rosácea fimatosa. Os desenvolvementos máis recentes implican formulacións de nanopartículas, nanorods ou liposomas que facilitan a penetración de principios activos, así como o desenvolvemento de terapias xénicas: ARNsi anti-TNF-alfa, que reduciría os mediadores inflamatorios. Unha área de investigación interesante sería o desenvolvemento de fármacos que inhiban a activación de canles iónicos TRP
Dirección
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Funcionalización de celulosa microcristalina con redes metal-orgánicas (MOFs): Análise estrutural, procesamento 3D e aplicacións en catálise.
Autoría
A.H.L.
Grao en Farmacia
A.H.L.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
Propúxose un proxecto innovador e multidisciplinar para sintetizar e caracterizar materiais compostos mediante a integración da celulosa microcristalina (MCC) con Organic Frameworks (MOFs) como HKUST-1 e ZIF-8. Estes MOFs, altamente porosos, proporcionan una elevada superficie específica, ideal para a súa posterior aplicación en catálise. Para funcionalizar a MCC cos MOFs, empregouse o método solvotermal. Previamente, o hidroxilo primario do carbono 6 da celulosa foi oxidado a ácido carboxílico empregando TEMPO/NaBr/NaClO. Isto permitiu establecer enlaces covalentes cos metais do MOF, asegurando a súa estabilidade e previndo o leaching. Adicionalmente, conseguíronse incorporar nanopartículas con actividade catalítica (Pd) dispersas nas cavidades porosas do MOF. A caracterización detallada dos compostos celulosa@MOF levouse a cabo mediante Espectroscopía Electrónica de Barrido (SEM), Espectroscopía de Difracción de Enerxía (EDS), Espectroscopía de Infravermellos (IR) e Difracción de Raios X (DRXP). Observáronse cristais na superficie dos compostos, con diversas formas e tamaños, influenciados polo disolvente (DMF o H2O) e a introdución de metais adicionais (Pd). Identificouse a necesidade de optimizar as condición de reacción para mellorar a funcionalización. Realizouse un estudo preliminar da súa actividade catalítica, demostrando a súa reutilización en, polo menos, dous ciclos de reacción. Ademais, empregouse a impresión 3D para obter catalizadores monolíticos heteroxéneos, que permiten a reusabilidade en múltiples ciclos de reacción. Estes monolitos foron funcionalizados tanto antes como despois do proceso de impresión, aínda que a súa caracterización e avaliación catalítica están aínda en desenvolvemento.
Propúxose un proxecto innovador e multidisciplinar para sintetizar e caracterizar materiais compostos mediante a integración da celulosa microcristalina (MCC) con Organic Frameworks (MOFs) como HKUST-1 e ZIF-8. Estes MOFs, altamente porosos, proporcionan una elevada superficie específica, ideal para a súa posterior aplicación en catálise. Para funcionalizar a MCC cos MOFs, empregouse o método solvotermal. Previamente, o hidroxilo primario do carbono 6 da celulosa foi oxidado a ácido carboxílico empregando TEMPO/NaBr/NaClO. Isto permitiu establecer enlaces covalentes cos metais do MOF, asegurando a súa estabilidade e previndo o leaching. Adicionalmente, conseguíronse incorporar nanopartículas con actividade catalítica (Pd) dispersas nas cavidades porosas do MOF. A caracterización detallada dos compostos celulosa@MOF levouse a cabo mediante Espectroscopía Electrónica de Barrido (SEM), Espectroscopía de Difracción de Enerxía (EDS), Espectroscopía de Infravermellos (IR) e Difracción de Raios X (DRXP). Observáronse cristais na superficie dos compostos, con diversas formas e tamaños, influenciados polo disolvente (DMF o H2O) e a introdución de metais adicionais (Pd). Identificouse a necesidade de optimizar as condición de reacción para mellorar a funcionalización. Realizouse un estudo preliminar da súa actividade catalítica, demostrando a súa reutilización en, polo menos, dous ciclos de reacción. Ademais, empregouse a impresión 3D para obter catalizadores monolíticos heteroxéneos, que permiten a reusabilidade en múltiples ciclos de reacción. Estes monolitos foron funcionalizados tanto antes como despois do proceso de impresión, aínda que a súa caracterización e avaliación catalítica están aínda en desenvolvemento.
Dirección
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Validación dun cuestionario sobre a formación de grao en enfermidades infecciosas, resistencias e dispensación de antibióticos en estudantes de farmacia
Autoría
P.O.B.
Grao en Farmacia
P.O.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
Introdución: as resistencias a antibióticos son un gran problema de saúde pública na actualidade. Por iso, resulta fundamental incidir na formación dos farmacéuticos como futuros dispensadores. O obxectivo de este traballo foi validar un cuestionario que permita avaliar os coñecementos, actitudes e percepcións dos estudantes de farmacia en canto á formación recibida durante o grao universitario sobre emprego e dispensación de antibióticos, así como sobre as resistencias bacterianas. Material e métodos: desenvolveuse e difundiuse un cuestionario online a estudantes de farmacia da Universidade de Santiago de Compostela a través dunha rede social. O cuestionario estruturouse en 5 dimensións con 28 ítems distribuídos en calidade do coidado, habilidades comunicativas, resistencia antibiótica, metodoloxía de ensino e formación en antibióticos na facultade, para realizar unha análise de fiabilidade e validez. Resultados: recibíronse 61 cuestionarios cumprimentados. A media de idade foi de 21,82 máis/menos 3,81 anos, 20 homes (32,8%) e 41 mulleres (67,2%). A validez de contido foi analizada por un grupo nominal de expertos e un grupo focal de 6 estudantes. O cuestionario presentou un valor de alfa de Cronbach de 0,799 e unha adecuada capacidade de discriminación de ítems. Realizouse unha análise factorial confirmatoria para valorar a validez de constructo, confirmando as 5 dimensións predefinidas. Conclusión: o actual cuestionario presenta unha adecuada fiabilidade e validez, polo que se pode distribuír a outras poboacións de estudantes de farmacia.
Introdución: as resistencias a antibióticos son un gran problema de saúde pública na actualidade. Por iso, resulta fundamental incidir na formación dos farmacéuticos como futuros dispensadores. O obxectivo de este traballo foi validar un cuestionario que permita avaliar os coñecementos, actitudes e percepcións dos estudantes de farmacia en canto á formación recibida durante o grao universitario sobre emprego e dispensación de antibióticos, así como sobre as resistencias bacterianas. Material e métodos: desenvolveuse e difundiuse un cuestionario online a estudantes de farmacia da Universidade de Santiago de Compostela a través dunha rede social. O cuestionario estruturouse en 5 dimensións con 28 ítems distribuídos en calidade do coidado, habilidades comunicativas, resistencia antibiótica, metodoloxía de ensino e formación en antibióticos na facultade, para realizar unha análise de fiabilidade e validez. Resultados: recibíronse 61 cuestionarios cumprimentados. A media de idade foi de 21,82 máis/menos 3,81 anos, 20 homes (32,8%) e 41 mulleres (67,2%). A validez de contido foi analizada por un grupo nominal de expertos e un grupo focal de 6 estudantes. O cuestionario presentou un valor de alfa de Cronbach de 0,799 e unha adecuada capacidade de discriminación de ítems. Realizouse unha análise factorial confirmatoria para valorar a validez de constructo, confirmando as 5 dimensións predefinidas. Conclusión: o actual cuestionario presenta unha adecuada fiabilidade e validez, polo que se pode distribuír a outras poboacións de estudantes de farmacia.
Dirección
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Titoría)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Identidade taxonómica de especímenes do xénero de algas vermellas Symphyocladiella en Holanda
Autoría
J.A.F.
Grao en Farmacia
J.A.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
A introdución de especies é un dos maiores problemas ambientais actuais. Detectar especies introducidas no medio mariño adoita ser difícil debido á gran semellanza entre as especies. Recentemente atopáronse na costa de Holanda (Zeelandbrug) materiais dunha alga vermella que non se corresponden coas especies coñecidas anteriormente en Europa. O obxectivo deste estudo é aclarar a identidade taxonómica desa especie e determinar se é introducida ou autóctona. Os datos morfolóxicos e moleculares obtidos confirman inequívocamente que a especie presente nos Países Baixos é Symphyocladiella gracilis. É unha especie que só se coñece no Pacífico oriental, e rexístrase aquí por primeira vez en Europa. Tendo en conta a distribución coñecida anteriormente e que o xénero Symphyocladiella engloba 9 especies distribuídas predominantemente no Pacífico Oriental (Columbia Británica, California, Perú e Chile), conclúese que S. gracilis constitúe unha nova introdución críptica en Europa. Neste traballo, a partir de datos morfolóxicos e moleculares, identifícase a especie Symphyocladiella gracilis, a partir de mostras recollidas en Zeelandbrug, (Holanda). Este achado leva á identificación dunha especie de alga vermella introducida no Escalda oriental. Ademais, como parte deste traballo, analizouse a posición filoxenética desta especie en toda a tribo das Pterosiphonieae, pertencente á familia das algas vermellas Rhodomelaceae, para a súa identificación.
A introdución de especies é un dos maiores problemas ambientais actuais. Detectar especies introducidas no medio mariño adoita ser difícil debido á gran semellanza entre as especies. Recentemente atopáronse na costa de Holanda (Zeelandbrug) materiais dunha alga vermella que non se corresponden coas especies coñecidas anteriormente en Europa. O obxectivo deste estudo é aclarar a identidade taxonómica desa especie e determinar se é introducida ou autóctona. Os datos morfolóxicos e moleculares obtidos confirman inequívocamente que a especie presente nos Países Baixos é Symphyocladiella gracilis. É unha especie que só se coñece no Pacífico oriental, e rexístrase aquí por primeira vez en Europa. Tendo en conta a distribución coñecida anteriormente e que o xénero Symphyocladiella engloba 9 especies distribuídas predominantemente no Pacífico Oriental (Columbia Británica, California, Perú e Chile), conclúese que S. gracilis constitúe unha nova introdución críptica en Europa. Neste traballo, a partir de datos morfolóxicos e moleculares, identifícase a especie Symphyocladiella gracilis, a partir de mostras recollidas en Zeelandbrug, (Holanda). Este achado leva á identificación dunha especie de alga vermella introducida no Escalda oriental. Ademais, como parte deste traballo, analizouse a posición filoxenética desta especie en toda a tribo das Pterosiphonieae, pertencente á familia das algas vermellas Rhodomelaceae, para a súa identificación.
Dirección
DIAZ TAPIA, PILAR (Titoría)
DIAZ TAPIA, PILAR (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
As carrachas, daniñas e perigosas
Autoría
I.P.O.
Grao en Farmacia
I.P.O.
Grao en Farmacia
Data da defensa
16.09.2024 12:20
16.09.2024 12:20
Resumo
As carrachas, ademais de actuar como ectoparásitos, representan un importante papel como vectores biolóxicos de numerosos patóxenos, afectando tanto a animais como a seres humanos. A súa capacidade de adaptabilidade e expansión está favorecida polo cambio climático, aumentando no só o seu período de actividade, senón tamén a súa distribución xeográfica. Isto supón un impacto significativo en saúde pública debido ao aumento da transmisión de enfermidades zoonóticas, poñendo de manifesto a necesidade de implementar medidas efectivas de control e prevención. Este traballo examina os aspectos ecolóxicos, epidemiolóxicos e clínicos sobre as carrachas e as enfermidades asociadas a súa transmisión, con un enfoque particular naquelas presentes en España. Así mesmo, descríbense as medidas de protección e de actuación ante unha picadura, como primeira líña de prevención na propagación de enfermidades zoonóticas.
As carrachas, ademais de actuar como ectoparásitos, representan un importante papel como vectores biolóxicos de numerosos patóxenos, afectando tanto a animais como a seres humanos. A súa capacidade de adaptabilidade e expansión está favorecida polo cambio climático, aumentando no só o seu período de actividade, senón tamén a súa distribución xeográfica. Isto supón un impacto significativo en saúde pública debido ao aumento da transmisión de enfermidades zoonóticas, poñendo de manifesto a necesidade de implementar medidas efectivas de control e prevención. Este traballo examina os aspectos ecolóxicos, epidemiolóxicos e clínicos sobre as carrachas e as enfermidades asociadas a súa transmisión, con un enfoque particular naquelas presentes en España. Así mesmo, descríbense as medidas de protección e de actuación ante unha picadura, como primeira líña de prevención na propagación de enfermidades zoonóticas.
Dirección
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Titoría)
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
REMUÑAN LOPEZ, MARIA DEL CARMEN (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
REMUÑAN LOPEZ, MARIA DEL CARMEN (Vogal)
ESPAZOS VERDES E CALIDADE DE VIDA. A importancia dos entornos verdes no ámbito da saúde.
Autoría
M.M.M.
Grao en Farmacia
M.M.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
Os espazos verdes nos contornos urbanos xogan un papel fundamental na calidade de vida das persoas. Proporcionanos ambientes ideais para a interacción social, o descanso ao aire libre e o deporte, todo en contacto coa natureza. O COVID-19 obrigounos a recoñecer a importancia destes ambientes verdes como paraísos de aire fresco para a poboación en tempos de confinamento. Este traballo bibliográfico destaca todos os beneficios que as zonas verdes e as infraestruturas aportan ás cidades, destacando a mellora tanto da saúde física como mental dos seus habitantes. Por outra banda, indícanse os retos que xorden na creación destes plans verdes urbanos, así como a necesidade dunha regulación ambiental que vaia dende o ámbito local ata o nacional para garantir a preservación, a sustentabilidade e a igualdade de todos os cidadáns. Con todo isto queremos reflectir a relación que se establece entre a creación de espazos verdes en beneficio da saúde, cos servizos que ofrece a Oficina de Farmacia, cuxos principais obxectivos son a promoción da saúde e a prevención da enfermidade. Estas dúas áreas actúan de forma sinérxica para o benestar humano.
Os espazos verdes nos contornos urbanos xogan un papel fundamental na calidade de vida das persoas. Proporcionanos ambientes ideais para a interacción social, o descanso ao aire libre e o deporte, todo en contacto coa natureza. O COVID-19 obrigounos a recoñecer a importancia destes ambientes verdes como paraísos de aire fresco para a poboación en tempos de confinamento. Este traballo bibliográfico destaca todos os beneficios que as zonas verdes e as infraestruturas aportan ás cidades, destacando a mellora tanto da saúde física como mental dos seus habitantes. Por outra banda, indícanse os retos que xorden na creación destes plans verdes urbanos, así como a necesidade dunha regulación ambiental que vaia dende o ámbito local ata o nacional para garantir a preservación, a sustentabilidade e a igualdade de todos os cidadáns. Con todo isto queremos reflectir a relación que se establece entre a creación de espazos verdes en beneficio da saúde, cos servizos que ofrece a Oficina de Farmacia, cuxos principais obxectivos son a promoción da saúde e a prevención da enfermidade. Estas dúas áreas actúan de forma sinérxica para o benestar humano.
Dirección
LOPEZ RODRIGUEZ, Mª DEL CARMEN (Titoría)
LOPEZ RODRIGUEZ, Mª DEL CARMEN (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Anticorpos monoclonais no tratamento da Enfermidade de Alzheimer
Autoría
M.C.S.
Grao en Farmacia
M.C.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
A Enfermidade de Alzheimer é unha das enfermidades neurodexenerativas de maior prevalencia mundial. A súa etioloxía contiúa a ser complexa e non de todo coñecida; diferentes teoría sinalan diferentes elementos como posibles causas da enfermidade, entre as cales podemos destacar a teoría beta-amiloide. Os tratamentos aprobados para esta enfermidade son poucos e só acadan un retraso no avance da enfermidade. Baseándose no estudio desta teoría sinalada, surxiron novos medicamentos biolóxicos de recente aprobación: o aducanumab e o lecanemab; os cales actúan reducindo a carga amiloide no cerebro e abren as portas á aparición de máis anticorpos monoclonais contra os diferentes elementos causantes do Alzheimer.
A Enfermidade de Alzheimer é unha das enfermidades neurodexenerativas de maior prevalencia mundial. A súa etioloxía contiúa a ser complexa e non de todo coñecida; diferentes teoría sinalan diferentes elementos como posibles causas da enfermidade, entre as cales podemos destacar a teoría beta-amiloide. Os tratamentos aprobados para esta enfermidade son poucos e só acadan un retraso no avance da enfermidade. Baseándose no estudio desta teoría sinalada, surxiron novos medicamentos biolóxicos de recente aprobación: o aducanumab e o lecanemab; os cales actúan reducindo a carga amiloide no cerebro e abren as portas á aparición de máis anticorpos monoclonais contra os diferentes elementos causantes do Alzheimer.
Dirección
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
LCZ696 (sacubitrilo/valsartán): utilidade terapéutica da combinación entre un antagonista de receptores de anxiotensina e un inhibidor da neprisilina.
Autoría
J.L.C.V.
Grao en Farmacia
J.L.C.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:40
22.02.2024 11:40
Resumo
O presente traballo consiste nunha revisión bibliográfica de diferentes aspectos relacionados co medicamento LCZ 696, baseado na combinación dos principios activos sacubitrilo e valsartán. En primeiro lugar, descríbese a importancia deste medicamento na farmacoterapia cardiovascular actual. A continuación, abórdanse as diferentes patoloxías relacionadas co ámbito de aplicación deste medicamento, ou aquelas que teñen posibilidade de selo no futuro. Ademais, revísanse os sistemas fisiolóxicos sobre os que actúa o LCZ 696, e descríbese o mecanismo de acción dos dous principios activos que o compoñen. Tamén faise unha revisión da evidencia da gran eficacia clínica demostrada até agora por este medicamento no tratamento da insuficiencia cardíaca, e os seus efectos adversos máis destacados, establecendo unha comparación con outras alternativas terapéuticas. Por outro lado, descríbense os usos clínicos potenciais do sacubitrilo/valsartán para o tratamento doutras enfermidades. Segundo se desprende da bibliografía consultada, a maior evidencia de eficacia para o seu uso fóra de indicación é como antihipertensivo. En conclusión, o noso traballo describe a importancia actual e futura do sacubitrilo/valsartán no tratamento de enfermidades cardiovasculares, renais e neurodexenerativas.
O presente traballo consiste nunha revisión bibliográfica de diferentes aspectos relacionados co medicamento LCZ 696, baseado na combinación dos principios activos sacubitrilo e valsartán. En primeiro lugar, descríbese a importancia deste medicamento na farmacoterapia cardiovascular actual. A continuación, abórdanse as diferentes patoloxías relacionadas co ámbito de aplicación deste medicamento, ou aquelas que teñen posibilidade de selo no futuro. Ademais, revísanse os sistemas fisiolóxicos sobre os que actúa o LCZ 696, e descríbese o mecanismo de acción dos dous principios activos que o compoñen. Tamén faise unha revisión da evidencia da gran eficacia clínica demostrada até agora por este medicamento no tratamento da insuficiencia cardíaca, e os seus efectos adversos máis destacados, establecendo unha comparación con outras alternativas terapéuticas. Por outro lado, descríbense os usos clínicos potenciais do sacubitrilo/valsartán para o tratamento doutras enfermidades. Segundo se desprende da bibliografía consultada, a maior evidencia de eficacia para o seu uso fóra de indicación é como antihipertensivo. En conclusión, o noso traballo describe a importancia actual e futura do sacubitrilo/valsartán no tratamento de enfermidades cardiovasculares, renais e neurodexenerativas.
Dirección
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Sobredose de fentanilo e análogos de fentanilo.
Autoría
Y.P.P.
Grao en Farmacia
Y.P.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
Introdución: Na actualidade, houbo un aumento da mortalidade por sobredose de fentanilo, un opioide sintético, agonista puro do receptor mu, de acción rápida, que ten unha dose letal de aproximadamente 2 mg e unha potencia 50-100 veces superior á morfina, e polos seus análogos de potencia similar ou superior. Obxectivos: Describir os signos e síntomas das sobredoses de fentanilo e análogos, identificar estratexias de tratamento e prevención, comprender como afectan a tolerancia, dependencia e adicción e analizar a situación actual en Estados Unidos, Europa e España. Metodoloxía: Realizouse unha busca bibliográfica nas bases de datos PubMed, Web of Science e en organismos oficiais aplicando criterios de inclusión e exclusión. Resultados e discusión: En 2022, producíronse aproximadamente 107.941 mortes por sobredose de drogas sendo o fentanilo e os análogos de fentanilo os principais responsables e a depresión respiratoria unha das consecuencias máis graves. A naloxona é o tratamento de elección para a sobredose e a buprenorfina, a metadona e a naltrexona utilízanse para o tratamento da dependencia e a adicción. En Europa a heroína é o opioide ilegal máis consumido e en España os analxésicos máis consumidos son a codeína e o tramadol, con todo, nos últimos anos houbo unha crecente preocupación polo fentanilo e os seus análogos. Conclusións: Deben promoverse políticas de control e distribución de opioides, facilitar o acceso á naloxona e promover intervencións terapéuticas contra a dependencia.
Introdución: Na actualidade, houbo un aumento da mortalidade por sobredose de fentanilo, un opioide sintético, agonista puro do receptor mu, de acción rápida, que ten unha dose letal de aproximadamente 2 mg e unha potencia 50-100 veces superior á morfina, e polos seus análogos de potencia similar ou superior. Obxectivos: Describir os signos e síntomas das sobredoses de fentanilo e análogos, identificar estratexias de tratamento e prevención, comprender como afectan a tolerancia, dependencia e adicción e analizar a situación actual en Estados Unidos, Europa e España. Metodoloxía: Realizouse unha busca bibliográfica nas bases de datos PubMed, Web of Science e en organismos oficiais aplicando criterios de inclusión e exclusión. Resultados e discusión: En 2022, producíronse aproximadamente 107.941 mortes por sobredose de drogas sendo o fentanilo e os análogos de fentanilo os principais responsables e a depresión respiratoria unha das consecuencias máis graves. A naloxona é o tratamento de elección para a sobredose e a buprenorfina, a metadona e a naltrexona utilízanse para o tratamento da dependencia e a adicción. En Europa a heroína é o opioide ilegal máis consumido e en España os analxésicos máis consumidos son a codeína e o tramadol, con todo, nos últimos anos houbo unha crecente preocupación polo fentanilo e os seus análogos. Conclusións: Deben promoverse políticas de control e distribución de opioides, facilitar o acceso á naloxona e promover intervencións terapéuticas contra a dependencia.
Dirección
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Estudos preclínicos in ovo para a avaliación biolóxica de biomateriais
Autoría
C.P.F.
Grao en Farmacia
C.P.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
A experimentación animal foi crucial para a comprensión da bioloxía e da medicina. Aínda así, o auge das alternativas éticas e sostibles, como os modelos in ovo e ex ovo para a avaliación de biomateriais, abriron un novo camiño para a investigación. A implementación destes protocolos busca mellorar a sostibilidade na investigación e a accesibilidade económica, contribuíndo así á redución da pegada ambiental e promovendo acordos internacionais para reducir o uso de animais en laboratorios. Desta maneira, converteuse nunha vía prometedora para avanzar na investigación biomédica de maneira máis ética, sostible e efectiva. Neste traballo, realizouse unha revisión bibliográfica detallada sobre as alternativas á experimentación animal, centrándose especialmente nos modelos in ovo. Realizouse unha comparación entre as alternativas existentes, os modelos in ovo e os modelos en animais, e discutíuse a súa eficacia e relevancia. Por último, complementouse a información cun protocolo de laboratorio detallado para a avaliación de biomateriais en modelos in ovo, demostrando a súa eficacia e viabilidade.
A experimentación animal foi crucial para a comprensión da bioloxía e da medicina. Aínda así, o auge das alternativas éticas e sostibles, como os modelos in ovo e ex ovo para a avaliación de biomateriais, abriron un novo camiño para a investigación. A implementación destes protocolos busca mellorar a sostibilidade na investigación e a accesibilidade económica, contribuíndo así á redución da pegada ambiental e promovendo acordos internacionais para reducir o uso de animais en laboratorios. Desta maneira, converteuse nunha vía prometedora para avanzar na investigación biomédica de maneira máis ética, sostible e efectiva. Neste traballo, realizouse unha revisión bibliográfica detallada sobre as alternativas á experimentación animal, centrándose especialmente nos modelos in ovo. Realizouse unha comparación entre as alternativas existentes, os modelos in ovo e os modelos en animais, e discutíuse a súa eficacia e relevancia. Por último, complementouse a información cun protocolo de laboratorio detallado para a avaliación de biomateriais en modelos in ovo, demostrando a súa eficacia e viabilidade.
Dirección
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Prescrición de antibióticos sistémicos en Atención Primaria: estudo da variabilidade xeográfica en Galicia.
Autoría
D.G.R.
Grao en Farmacia
D.G.R.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
A resistencia aos antibióticos trátase dunha ameaza á saude pública. O mal uso e o abuso de antimicrobianos están detrás da selección de microorganismos resistentes aos antibióticos. O obxectivo deste estudo foi avaliar a variabilidade xeográfica nos antibióticos sistémicos (J01) prescritos en atención primaria (AP) nos 313 concellos galegos, de acordo con indicadores elaborados polo PRAN. Realizamos un estudo ecolóxico retrospectivo de agregacións espaciais empregando os datos dos antibióticos prescritos e dispensados en cada un dos concellos no ano 2023. Unha análise de regresión lineal múltiple foi empregada para analizar as diferenzas entre as doses diarias definidas (DDD) por 1000 habitantes e por día (DHD), así como para cada un dos indicadores de uso de antibióticos en AP do PRAN mediante unha serie de variables sociodemográficas. Os resultados amosaron que existe unha ampla variabilidade xeográfica, tanto no consumo total de J01 como nos resultados dos diversos indicadores entre os 313 concellos. Así mesmo, as variables sociodemográficas estudadas non son capaces de explicar esta variabilidade na prescrición global de anibióticos sistémicos (DHD J01) en máis dun 12,3 por cen, destacando o número de médicos de AP por 1000 habitantes, que segue unha correlación positiva coas prescricións totais (DHD). As nosas variables sociodemográficas non poden explicar en máis dun 30 por cen a variabilidade intermunicipal dos indicadores do PRAN. Amósase unha ampla variabilidade incerta, que na súa maioría pode ser explicada pola práctica clínica dos prescritores, deixando moita marxe de mellora en termos de educación da prescrición e planificación de estratexias.
A resistencia aos antibióticos trátase dunha ameaza á saude pública. O mal uso e o abuso de antimicrobianos están detrás da selección de microorganismos resistentes aos antibióticos. O obxectivo deste estudo foi avaliar a variabilidade xeográfica nos antibióticos sistémicos (J01) prescritos en atención primaria (AP) nos 313 concellos galegos, de acordo con indicadores elaborados polo PRAN. Realizamos un estudo ecolóxico retrospectivo de agregacións espaciais empregando os datos dos antibióticos prescritos e dispensados en cada un dos concellos no ano 2023. Unha análise de regresión lineal múltiple foi empregada para analizar as diferenzas entre as doses diarias definidas (DDD) por 1000 habitantes e por día (DHD), así como para cada un dos indicadores de uso de antibióticos en AP do PRAN mediante unha serie de variables sociodemográficas. Os resultados amosaron que existe unha ampla variabilidade xeográfica, tanto no consumo total de J01 como nos resultados dos diversos indicadores entre os 313 concellos. Así mesmo, as variables sociodemográficas estudadas non son capaces de explicar esta variabilidade na prescrición global de anibióticos sistémicos (DHD J01) en máis dun 12,3 por cen, destacando o número de médicos de AP por 1000 habitantes, que segue unha correlación positiva coas prescricións totais (DHD). As nosas variables sociodemográficas non poden explicar en máis dun 30 por cen a variabilidade intermunicipal dos indicadores do PRAN. Amósase unha ampla variabilidade incerta, que na súa maioría pode ser explicada pola práctica clínica dos prescritores, deixando moita marxe de mellora en termos de educación da prescrición e planificación de estratexias.
Dirección
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Análise dos tamaños de grupos en ensaios clínicos psiquiátricos aleatorizados
Autoría
S.R.V.
Grao en Farmacia
S.R.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
Os ensaios clínicos resultan fundamentais para a determinación da eficacia dos medicamentos previa á súa entrada no mercado. O proceso de aleatorización é esencial para controlar os sesgos durante estes estudos que doutra maneira poden levar a conclusións equivocadas respecto á eficacia do tratamento e, nalgúns casos, tamén á seguridade. O obxectivo deste traballo é determinar a posible existencia de erros e manipulación no proceso de aleatorización en ensaios clínicos realizados no ámbito da psiquiatría. Con este fin realizouse unha busca de ensaios a través de clinicaltrials.gov da cal se obtiveron 77 estudos que cumprían os criterios de inclusión para a súa análise. Os resultados apuntan a que se pode estar dando unha manipulación dos tamaños dos grupos nos ensaios para aproximarlles entre si, afectando á seguridade e validez dos ensaios.
Os ensaios clínicos resultan fundamentais para a determinación da eficacia dos medicamentos previa á súa entrada no mercado. O proceso de aleatorización é esencial para controlar os sesgos durante estes estudos que doutra maneira poden levar a conclusións equivocadas respecto á eficacia do tratamento e, nalgúns casos, tamén á seguridade. O obxectivo deste traballo é determinar a posible existencia de erros e manipulación no proceso de aleatorización en ensaios clínicos realizados no ámbito da psiquiatría. Con este fin realizouse unha busca de ensaios a través de clinicaltrials.gov da cal se obtiveron 77 estudos que cumprían os criterios de inclusión para a súa análise. Os resultados apuntan a que se pode estar dando unha manipulación dos tamaños dos grupos nos ensaios para aproximarlles entre si, afectando á seguridade e validez dos ensaios.
Dirección
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Novos tratamentos na enfermidade celíaca
Autoría
M.V.V.
Grao en Farmacia
M.V.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
A celiaquía é unha enteropatía crónica de etioloxía autoinmune que é desencadeada pola inxesta de alimentos que conteñen gluten, debido a esto prodúcense síntomas tanto intestinais como extraintestinais. Ademáis, conta cunha prevalencia cada vez maior. Con relación ao seu tratamento, a única opción dispoñible na actualidade é o seguimento dunha dieta libre de gluten, a cal en moitas ocasións non é suficiente (presencia en alimentos procesados, contaminación cruzada, ...) ou supón un deterioro moi importante na calidade de vida do paciente (precio da dieta e actividades sociais (comer fora, viaxes, ...) facendo que a adherencia a esta sexa moi variable. É por esto polo que nos últimos anos se comenzaron a investigar as principais dianas de esta enfermidade gracias ao coñecemento da súa fisiopatoloxía e iniciáronse un gran número de ensaios clínicos, tanto con fármacos novos como xa existentes, dos cales se vai a realizar una revisión a continuación. A búsqueda de tratamentos farmacolóxicos supón un gran desafío pola dificultade do establecemento dunha nova terapia cando xa hai opción terapéutica existente como a dieta libre de gluten.
A celiaquía é unha enteropatía crónica de etioloxía autoinmune que é desencadeada pola inxesta de alimentos que conteñen gluten, debido a esto prodúcense síntomas tanto intestinais como extraintestinais. Ademáis, conta cunha prevalencia cada vez maior. Con relación ao seu tratamento, a única opción dispoñible na actualidade é o seguimento dunha dieta libre de gluten, a cal en moitas ocasións non é suficiente (presencia en alimentos procesados, contaminación cruzada, ...) ou supón un deterioro moi importante na calidade de vida do paciente (precio da dieta e actividades sociais (comer fora, viaxes, ...) facendo que a adherencia a esta sexa moi variable. É por esto polo que nos últimos anos se comenzaron a investigar as principais dianas de esta enfermidade gracias ao coñecemento da súa fisiopatoloxía e iniciáronse un gran número de ensaios clínicos, tanto con fármacos novos como xa existentes, dos cales se vai a realizar una revisión a continuación. A búsqueda de tratamentos farmacolóxicos supón un gran desafío pola dificultade do establecemento dunha nova terapia cando xa hai opción terapéutica existente como a dieta libre de gluten.
Dirección
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
A biopsia líquida no cancro
Autoría
E.J.R.
Grao en Farmacia
E.J.R.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
O cancro acompañou á humanidade dende as suas orixes, converténdose na actualidade nunha das principais causas de morbilidade e mortalidade a nivel mundial. A elevada complexidade desta patoloxía fai que o seu diagnóstico e o seu tratamento sexan un gran reto para o sistema sanitario, motivo polo que os grupos de investigación estan a volcarse no desenvolvemento de novas ferramentas para diagnosticar e tratar esta enfermidade. Unha delas é a biopsia líquida, técnica innovadora e non invasiva que se aproveita dos avances en áreas como a bioloxía molecular para illar e caracterizar elementos liberados polo tumor a partir de diferentes fluidos biolóxicos, como son as células tumorais circulantes (CTC), o DNA tumoral circulante (ctDNA) e os exosomas. Estos demostraron a sua utilidade na detección da enfermidade tumoral en etapas iniciais, tamén para monitorizar a evolución do proceso patolóxico, así como para personalizar o tratamento, facéndoo específico para cada paciente, o que enmarca a biopsia líquida na medicina de precisión. Nesta memoria descríbense os principais elementos da biopsia líquida, materiais biolóxicos, técnicas de illamento e análise e cítanse exemplos de cancros nos que se comprobou a utilidade da biopsia líquida, con mención ás vantaxes e inconvenientes que presenta.
O cancro acompañou á humanidade dende as suas orixes, converténdose na actualidade nunha das principais causas de morbilidade e mortalidade a nivel mundial. A elevada complexidade desta patoloxía fai que o seu diagnóstico e o seu tratamento sexan un gran reto para o sistema sanitario, motivo polo que os grupos de investigación estan a volcarse no desenvolvemento de novas ferramentas para diagnosticar e tratar esta enfermidade. Unha delas é a biopsia líquida, técnica innovadora e non invasiva que se aproveita dos avances en áreas como a bioloxía molecular para illar e caracterizar elementos liberados polo tumor a partir de diferentes fluidos biolóxicos, como son as células tumorais circulantes (CTC), o DNA tumoral circulante (ctDNA) e os exosomas. Estos demostraron a sua utilidade na detección da enfermidade tumoral en etapas iniciais, tamén para monitorizar a evolución do proceso patolóxico, así como para personalizar o tratamento, facéndoo específico para cada paciente, o que enmarca a biopsia líquida na medicina de precisión. Nesta memoria descríbense os principais elementos da biopsia líquida, materiais biolóxicos, técnicas de illamento e análise e cítanse exemplos de cancros nos que se comprobou a utilidade da biopsia líquida, con mención ás vantaxes e inconvenientes que presenta.
Dirección
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Titoría)
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Alteracións asociadas ao exceso de ferro no organismo
Autoría
D.T.C.
Grao en Farmacia
D.T.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:00
22.02.2024 11:00
Resumo
O ferro é un elemento indispensable para o correcto funcionamento do organismo, así, existen mecanismos fisiolóxicos de regulamento deste elemento. A pesar diso, existe unha posibilidade de que se presente un exceso do mesmo, provocando a formación de depósitos e derivando a graves consecuencias para a saúde se non se trata a tempo, entre elas inclúense: hepatopatías, osteoporose ou artrose progresiva. As alteracións derivadas do exceso de ferro divídense en dous bloques, aquelas que están causadas por factores primarios, na súa maioría por mutación xenéticas que provocan o aumento da absorción deste oligoelemento mediada polo eixo ferroportina/hepcidina, como a hemocromatose ligada ao xen HFE, xuvenil ou adquirida, entre outras. Por outro lado, tamén se poden chegar a formar cadros clínicos de sobrecarga de ferro por causas secundarias a outras patoloxías, típico en casos de aporte excesivo de ferro exóxeno e transfusións de sangue múltiples ou tamén en trastornos que disminuen o número de eritrocitos como as anemias hemolíticas conxénitas, talasemias ou síndromes mielodisplásicos. É importante a detección e tratamento cedo destas patoloxías, xa que, pese a non ser comunes, se non se tratan a tempo acabarán derivando en problemas de salud graves. Neste traballo afondarase na sintomatoloxía das principais patoloxías relacionadas co exceso de ferro, asi como o seu tratamento.
O ferro é un elemento indispensable para o correcto funcionamento do organismo, así, existen mecanismos fisiolóxicos de regulamento deste elemento. A pesar diso, existe unha posibilidade de que se presente un exceso do mesmo, provocando a formación de depósitos e derivando a graves consecuencias para a saúde se non se trata a tempo, entre elas inclúense: hepatopatías, osteoporose ou artrose progresiva. As alteracións derivadas do exceso de ferro divídense en dous bloques, aquelas que están causadas por factores primarios, na súa maioría por mutación xenéticas que provocan o aumento da absorción deste oligoelemento mediada polo eixo ferroportina/hepcidina, como a hemocromatose ligada ao xen HFE, xuvenil ou adquirida, entre outras. Por outro lado, tamén se poden chegar a formar cadros clínicos de sobrecarga de ferro por causas secundarias a outras patoloxías, típico en casos de aporte excesivo de ferro exóxeno e transfusións de sangue múltiples ou tamén en trastornos que disminuen o número de eritrocitos como as anemias hemolíticas conxénitas, talasemias ou síndromes mielodisplásicos. É importante a detección e tratamento cedo destas patoloxías, xa que, pese a non ser comunes, se non se tratan a tempo acabarán derivando en problemas de salud graves. Neste traballo afondarase na sintomatoloxía das principais patoloxías relacionadas co exceso de ferro, asi como o seu tratamento.
Dirección
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Titoría)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Determinación do perfil lipídico de subprodutos de froitas.
Autoría
I.T.F.
Grao en Farmacia
I.T.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:00
22.02.2024 11:00
Resumo
A industria alimentaria procesa actualmente grandes cantidades de alimentos, as cales xeran a sua vez grandes cantidades de subprodutos que poden ser útiles na industria alimentaria, farmacéutica e cosmética. Neste traballo realizouse un estudo da fracción lipídica de subprodutos da industria alimentaria, en específico de variedades de dátiles, uvas, cítricos, cereixas, aguacate e granada. A fracción graxa foi extraída co método Soxhlet, mentres que o perfil de ácidos graxos foi determinado, despois da extracción e metilación para obter os seus ésteres metílicos, mediante cromatografía de gases acoplada a un detector de ionización de chama (GC-FID). O estudo mostrou que os subprodutos son ricos en aceites, especialmente nas sementes, a excepción do aguacate, e en ácidos graxos monoinsaturados e poliinsaturados como o ácido Oleico e o Linodelaídico, algúns esenciais que os humanos só poden obter dos alimentos coma o Linolénico. Nos subprodutos obtidos da industria de produción de zumes, os contidos en ácidos graxos son inferiores, a excepción da granada, o que condiciona a súa valorización como fonte de ácidos graxos e hai que ter en conta outros compoñentes de valor engadido presentes na matriz. Os resultados mostran contidos graxos e perfís de ácidos graxos interesantes, que poderían ser reutilizados na industria alimentaria nun concepto de economía circular, pero tamén noutros sectores como na industria farmacéutica ou cosmética.
A industria alimentaria procesa actualmente grandes cantidades de alimentos, as cales xeran a sua vez grandes cantidades de subprodutos que poden ser útiles na industria alimentaria, farmacéutica e cosmética. Neste traballo realizouse un estudo da fracción lipídica de subprodutos da industria alimentaria, en específico de variedades de dátiles, uvas, cítricos, cereixas, aguacate e granada. A fracción graxa foi extraída co método Soxhlet, mentres que o perfil de ácidos graxos foi determinado, despois da extracción e metilación para obter os seus ésteres metílicos, mediante cromatografía de gases acoplada a un detector de ionización de chama (GC-FID). O estudo mostrou que os subprodutos son ricos en aceites, especialmente nas sementes, a excepción do aguacate, e en ácidos graxos monoinsaturados e poliinsaturados como o ácido Oleico e o Linodelaídico, algúns esenciais que os humanos só poden obter dos alimentos coma o Linolénico. Nos subprodutos obtidos da industria de produción de zumes, os contidos en ácidos graxos son inferiores, a excepción da granada, o que condiciona a súa valorización como fonte de ácidos graxos e hai que ter en conta outros compoñentes de valor engadido presentes na matriz. Os resultados mostran contidos graxos e perfís de ácidos graxos interesantes, que poderían ser reutilizados na industria alimentaria nun concepto de economía circular, pero tamén noutros sectores como na industria farmacéutica ou cosmética.
Dirección
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Inmunoterapia como tratamento contra o cancro
Autoría
Y.B.C.
Grao en Farmacia
Y.B.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:20
22.02.2024 11:20
Resumo
Na actualidade, o cancro segue constituíndo unha das principais causas de mortalidade a nivel mundial. Durante décadas os principais tratamentos contra o cancro consistiron en tres modalidades, cirurxía, quimioterapia e radioterapia, e aínda que estas terapias ofreceron un beneficio e melloras substanciais, o desenvolvemento de resistencias á medicación por parte dalgunhas células tumorais provocou a chamada reincidencia do cancro. É por iso moi importante o desenvolvemento de novas terapias que permitan combater estas células tumorais resistentes. Un exemplo desas terapias alternativas é a inmunoterapia. A inmunoterapia é un tipo de tratamento que estimula as defensas naturais do corpo para combater o cancro. Utiliza substancias producidas polo organismo ou nun laboratorio para mellorar o funcionamento do sistema inmunolóxico e destruír as células cancerosas. Neste traballo revisarase a situación da inmunoterapia na actualidade, os distintos tipos de inmunoterapia coñecidos actualmente e algúns dos fármacos e tratamentos aprobados para uso actualmente.
Na actualidade, o cancro segue constituíndo unha das principais causas de mortalidade a nivel mundial. Durante décadas os principais tratamentos contra o cancro consistiron en tres modalidades, cirurxía, quimioterapia e radioterapia, e aínda que estas terapias ofreceron un beneficio e melloras substanciais, o desenvolvemento de resistencias á medicación por parte dalgunhas células tumorais provocou a chamada reincidencia do cancro. É por iso moi importante o desenvolvemento de novas terapias que permitan combater estas células tumorais resistentes. Un exemplo desas terapias alternativas é a inmunoterapia. A inmunoterapia é un tipo de tratamento que estimula as defensas naturais do corpo para combater o cancro. Utiliza substancias producidas polo organismo ou nun laboratorio para mellorar o funcionamento do sistema inmunolóxico e destruír as células cancerosas. Neste traballo revisarase a situación da inmunoterapia na actualidade, os distintos tipos de inmunoterapia coñecidos actualmente e algúns dos fármacos e tratamentos aprobados para uso actualmente.
Dirección
SEÑARIS RODRIGUEZ, ROSA MARIA (Titoría)
SEÑARIS RODRIGUEZ, ROSA MARIA (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Uso dun sensor de presión para optimizar a impresión 3D de medicamentos
Autoría
P.L.N.
Grao en Farmacia
P.L.N.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
A extrusión de semisólidos (SSE) é unha técnica de impresión 3D que inclúe a extrusión dun material en forma de xel ou pasta a través dun cabezal con forma de xiringa co fin de crear o obxeto deseado seguindo o deseño dixital creado previamente. No ámbito farmacéutico, esta tecnoloxía foi empregada con anterioridade para a elaboración de medicamentos de uso humano. Co fin de mellorar a súa aceptación clínica, o uso dun sensor de presión pode contribuir aportando información sobre as condicións empregadas durante a impresión e facilitar a impresión das formulacións. Por este motivo, neste traballo levouse a cabo a integración dun sensor de presión durante a caracterización e impresión de doses personalizadas dunha tinta farmacéutica tipo xel cargada ao 0,8% p/p de biotina. O uso do sensor permitiu determinar os valores óptimos dos parámetros que inflúen na impresión, obtendo así un fluxo constante de tinta e reducindo desta forma a variabilidade dos imprimidos (medicamento fabricado por impresión 3D; Printlet: 3D printed tablet) con respecto ao seu peso e a dose contida nos mesmos.
A extrusión de semisólidos (SSE) é unha técnica de impresión 3D que inclúe a extrusión dun material en forma de xel ou pasta a través dun cabezal con forma de xiringa co fin de crear o obxeto deseado seguindo o deseño dixital creado previamente. No ámbito farmacéutico, esta tecnoloxía foi empregada con anterioridade para a elaboración de medicamentos de uso humano. Co fin de mellorar a súa aceptación clínica, o uso dun sensor de presión pode contribuir aportando información sobre as condicións empregadas durante a impresión e facilitar a impresión das formulacións. Por este motivo, neste traballo levouse a cabo a integración dun sensor de presión durante a caracterización e impresión de doses personalizadas dunha tinta farmacéutica tipo xel cargada ao 0,8% p/p de biotina. O uso do sensor permitiu determinar os valores óptimos dos parámetros que inflúen na impresión, obtendo así un fluxo constante de tinta e reducindo desta forma a variabilidade dos imprimidos (medicamento fabricado por impresión 3D; Printlet: 3D printed tablet) con respecto ao seu peso e a dose contida nos mesmos.
Dirección
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Nanoplataformas na teranóstica do cancro de pulmón
Autoría
M.L.D.B.
Grao en Farmacia
M.L.D.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:40
22.02.2024 11:40
Resumo
As nanopartículas estanse introducindo cada vez máis no tratamento e diagnóstico de moitas patoloxías, pero en maior medida na terapia do cancro. Hai moitos nanosistemas, de diferente composición e forma, que son capaces de transportar fármacos antitumorais con maior precisión, conseguindo unha liberación máis sostida e con menos efectos secundarios que as terapias convencionais. Estes avances inclúen a investigación sobre o cancro de pulmón, un dos cancros con maior mortalidade a nivel mundial e para o que é fundamental desenvolver novas liñas de tratamento e diagnóstico xa que as actuais, ademais de ser ineficaces en moitos casos, supoñen moitos efectos secundarios que afectan considerablemente á calidade de vida dos pacientes. Para iso, é necesario coñecer as propiedades particulares de cada unha destas nanopartículas, os seus principais métodos de síntese e a súa aplicación actual, tanto na investigación como en fármacos xa empregados na clínica. Entre as máis utilizadas están as nanopartículas poliméricas e lipídicas, exosomas, dendrímeros, anticorpos monoclonais e nanopartículas inorgánicas como puntos cuánticos, nanotubos de carbono, nanopartículas magnéticas e as de ouro. Neles introducironse fármacos xa utilizados como quimioterapia co obxectivo de ter unha terapia máis localizada e con menos efectos secundarios. Ademais, aproveitaranse características particulares de cada nanopartícula, como a súa capacidade fototérmica, fotoluminosa ou magnética e de cada tumor, como as súas posibles variacións de temperatura ou pH.
As nanopartículas estanse introducindo cada vez máis no tratamento e diagnóstico de moitas patoloxías, pero en maior medida na terapia do cancro. Hai moitos nanosistemas, de diferente composición e forma, que son capaces de transportar fármacos antitumorais con maior precisión, conseguindo unha liberación máis sostida e con menos efectos secundarios que as terapias convencionais. Estes avances inclúen a investigación sobre o cancro de pulmón, un dos cancros con maior mortalidade a nivel mundial e para o que é fundamental desenvolver novas liñas de tratamento e diagnóstico xa que as actuais, ademais de ser ineficaces en moitos casos, supoñen moitos efectos secundarios que afectan considerablemente á calidade de vida dos pacientes. Para iso, é necesario coñecer as propiedades particulares de cada unha destas nanopartículas, os seus principais métodos de síntese e a súa aplicación actual, tanto na investigación como en fármacos xa empregados na clínica. Entre as máis utilizadas están as nanopartículas poliméricas e lipídicas, exosomas, dendrímeros, anticorpos monoclonais e nanopartículas inorgánicas como puntos cuánticos, nanotubos de carbono, nanopartículas magnéticas e as de ouro. Neles introducironse fármacos xa utilizados como quimioterapia co obxectivo de ter unha terapia máis localizada e con menos efectos secundarios. Ademais, aproveitaranse características particulares de cada nanopartícula, como a súa capacidade fototérmica, fotoluminosa ou magnética e de cada tumor, como as súas posibles variacións de temperatura ou pH.
Dirección
GARCIA TASENDE, MARIA SOLEDAD (Titoría)
GARCIA TASENDE, MARIA SOLEDAD (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Novas aproximacións para a administración de fármacos en accidente cerebrovascular isquémico.
Autoría
L.C.Q.
Grao en Farmacia
L.C.Q.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
O accidente cerebrovascular (ACV) é a segunda causa de morte a nivel mundial dende 2019 é en tendencia ascendente en números de casos anuais, ademais de supoñer un reto para a reintegración a sociedade. O ACV isquémico é o tipo mais expresado, caracterizado pola formación dun coágulo e un posterior agravamento por isquemia/reperfusión. O tratamento actual mais extendido é a administración intravenosa de activador tisular de plasminóxeno recombinante (rtPA) asociado con trombectomía mecánica. A pequena ventá terapéutica e o risco de hemorraxias pola súa acción trombolítica impulsan a búsqueda de novos axentes terapéuticos máis eficaces, sin embargo, as dificultades relacionadas coa sua biodispoñibilidade e o obstáculo que supón a barreira hematoencefálica retrasaron a traslación aos ensaios clínicos e a aprobación de novas alternativas, sendo hoxe en día rtPA a única aprobada. Como solución, surden estratexias de administración de fármacos para superar ditas limitacións, sendo unha delas o uso de nanotransportadores, unha opción capaz de facilitar e potenciar as accións antiinflamatorias e neuroprotectoras das sustancias farmacolóxicas que transportan.
O accidente cerebrovascular (ACV) é a segunda causa de morte a nivel mundial dende 2019 é en tendencia ascendente en números de casos anuais, ademais de supoñer un reto para a reintegración a sociedade. O ACV isquémico é o tipo mais expresado, caracterizado pola formación dun coágulo e un posterior agravamento por isquemia/reperfusión. O tratamento actual mais extendido é a administración intravenosa de activador tisular de plasminóxeno recombinante (rtPA) asociado con trombectomía mecánica. A pequena ventá terapéutica e o risco de hemorraxias pola súa acción trombolítica impulsan a búsqueda de novos axentes terapéuticos máis eficaces, sin embargo, as dificultades relacionadas coa sua biodispoñibilidade e o obstáculo que supón a barreira hematoencefálica retrasaron a traslación aos ensaios clínicos e a aprobación de novas alternativas, sendo hoxe en día rtPA a única aprobada. Como solución, surden estratexias de administración de fármacos para superar ditas limitacións, sendo unha delas o uso de nanotransportadores, unha opción capaz de facilitar e potenciar as accións antiinflamatorias e neuroprotectoras das sustancias farmacolóxicas que transportan.
Dirección
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
O papel dos autoantíxenos no desenvolvemento da esclerose múltiple (EM).
Autoría
A.I.F.
Grao en Farmacia
A.I.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
A esclerose múltiple (EM) é unha enfermidade crónica, inflamatoria e autoinmunitaria do sistema nervioso central (SNC). É unha condición caracterizada pola destrución da vaíña de mielina presente nas neuronas, dando lugar a un proceso de neurodexeneración irreversible. A EM preséntase cunha gran variedade e intensidade de síntomas, polo que tanto o diagnóstico como o tratamento requiren ser individuais e personalizados. A causa etiolóxica subxacente é en gran parte descoñecida. Non obstante, demostrouse que certas células T anómalas, que son reactivas contra as propias moléculas do organismo, teñen un papel central. Á súa vez, hai numerosas evidencias que apoian unha posible etioloxía viral da EM que radica na implicación do virus de Epstein-Barr (EBV), o mimetismo molecular e a reactividad cruzada. Esta é unha patoxénese presumiblemente multifactorial. Os autoantíxenos presentan un papel fundamental na patoxénese da EM, aínda que non se coñecen completamente. Recentemente, identificáronse novos autoantíxenos, deixando de lado o predominio das proteínas da vaíña de mielina, para engadir liñas de investigación prometedoras que inclúen proteínas non específicas da mielina. Esta revisión bibliográfica estuda os autoantíxenos da EM e as súas correspondentes evidencias, así como destaca diferentes antíxenos implicados na enfermidade que poderían ser útiles en futuras ferramentas de diagnóstico e terapias inmunomoduladoras. Este traballo demostra a heteroxeneidade dos perfís autorreactivos, ao tempo que demostra que se trata dun trastorno cuxa etioloxía é principalmente descoñecida.
A esclerose múltiple (EM) é unha enfermidade crónica, inflamatoria e autoinmunitaria do sistema nervioso central (SNC). É unha condición caracterizada pola destrución da vaíña de mielina presente nas neuronas, dando lugar a un proceso de neurodexeneración irreversible. A EM preséntase cunha gran variedade e intensidade de síntomas, polo que tanto o diagnóstico como o tratamento requiren ser individuais e personalizados. A causa etiolóxica subxacente é en gran parte descoñecida. Non obstante, demostrouse que certas células T anómalas, que son reactivas contra as propias moléculas do organismo, teñen un papel central. Á súa vez, hai numerosas evidencias que apoian unha posible etioloxía viral da EM que radica na implicación do virus de Epstein-Barr (EBV), o mimetismo molecular e a reactividad cruzada. Esta é unha patoxénese presumiblemente multifactorial. Os autoantíxenos presentan un papel fundamental na patoxénese da EM, aínda que non se coñecen completamente. Recentemente, identificáronse novos autoantíxenos, deixando de lado o predominio das proteínas da vaíña de mielina, para engadir liñas de investigación prometedoras que inclúen proteínas non específicas da mielina. Esta revisión bibliográfica estuda os autoantíxenos da EM e as súas correspondentes evidencias, así como destaca diferentes antíxenos implicados na enfermidade que poderían ser útiles en futuras ferramentas de diagnóstico e terapias inmunomoduladoras. Este traballo demostra a heteroxeneidade dos perfís autorreactivos, ao tempo que demostra que se trata dun trastorno cuxa etioloxía é principalmente descoñecida.
Dirección
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
A familia liliácea na flora galega: diversidade e intereses medicinais e/ou toxicolóxicos
Autoría
J.J.J.
Grao en Farmacia
J.J.J.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:20
22.02.2024 10:20
Resumo
Neste estudo, realizaremos unha avaliación da biodiversidade das especies pertencentes á familia Liliáceas na rexión de Galicia. Para levar a cabo esta análise, utilizaremos información recollida da bibliografía especializada e datos de xeolocalización. En particular, centrarémonos en examinar os xéneros que forman parte actualmente desta familia. Xa que o concepto clásico desta abarcaba moitos máis xéneros, pero tras importantes revisións taxonómicas o seu tamaño actual é bastante menor. Os xéneros presentes en Galicia que consideramos son Colchicum, Erythronium, Fritillaria, Gagea, Lilium, Merendera, Streptopus, Tulipa, Veratrum. Durante a investigación, tamén identificamos a reasignación de certas especies que previamente formaban parte desta familia a outros taxóns. Ademais, analizaremos aqueles xéneros que presentan interese medicinal e/ou toxicolóxico
Neste estudo, realizaremos unha avaliación da biodiversidade das especies pertencentes á familia Liliáceas na rexión de Galicia. Para levar a cabo esta análise, utilizaremos información recollida da bibliografía especializada e datos de xeolocalización. En particular, centrarémonos en examinar os xéneros que forman parte actualmente desta familia. Xa que o concepto clásico desta abarcaba moitos máis xéneros, pero tras importantes revisións taxonómicas o seu tamaño actual é bastante menor. Os xéneros presentes en Galicia que consideramos son Colchicum, Erythronium, Fritillaria, Gagea, Lilium, Merendera, Streptopus, Tulipa, Veratrum. Durante a investigación, tamén identificamos a reasignación de certas especies que previamente formaban parte desta familia a outros taxóns. Ademais, analizaremos aqueles xéneros que presentan interese medicinal e/ou toxicolóxico
Dirección
AMIGO VAZQUEZ, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
AMIGO VAZQUEZ, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Sistemas porosos cargados con nanopartículas para o tratamento da osteoporose.
Autoría
I.L.L.
Grao en Farmacia
I.L.L.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
A osteoporose é unha doenza metabólica ósea de carácter progresiva que consiste nunha redución da masa ósea e un deterioro da microarquitectura do tecido dando lugar a un incremento significativo no risco de fracturas. A terapia actual dispoñible para o tratamento das fracturas óseas asociada a esta doenza presenta múltiples limitacións debido, entre outras causas, á disminución na capacidade rexenerativa do óso que produce a enfermidade. Neste traballo desenvolvéronse andamios óseos aos que se incorporaron nanopartículas híbridas lípido-polímero cargadas con interleucina-4, citocina antiinflamatoria que favorece unha diminución da resorción ósea e promove a anxioxénese para ser empregados coma recheos óseos na fixación de fracturas osteoporóticas. Asimesmo, evaluáronse as características fisicoquímicas das nanopartículas elaboradas e dos andamios cargados coas mesmas. Tamén se estudaron outras propiedades coma a cesión da IL-4 do andamio (encapsulada e non encapsulada), a citocompatibilidade de nanopartículas e andamios, a adhesión celular, a anxioxénese e estabilidade dos andamios, co fin de encontrar unha alternativa máis segura e eficaz que a terapia actual para o tratamento de fracturas óseas en osteoporose. Os resultados amosaron a correcta incorporación da citoquina nas nanopartículas non cedendo a misma en PBS. Asimesmo, demostrouse a estabilidade dos andamios desenvoltos e a citocompatibilidade das nanopartículas e dos andamios. Aínda que preliminares, estes datos apuntan á posible utilidade dos sistemas desenvoltos coma recheo óseo no caso de fracturas osteoporóticas.
A osteoporose é unha doenza metabólica ósea de carácter progresiva que consiste nunha redución da masa ósea e un deterioro da microarquitectura do tecido dando lugar a un incremento significativo no risco de fracturas. A terapia actual dispoñible para o tratamento das fracturas óseas asociada a esta doenza presenta múltiples limitacións debido, entre outras causas, á disminución na capacidade rexenerativa do óso que produce a enfermidade. Neste traballo desenvolvéronse andamios óseos aos que se incorporaron nanopartículas híbridas lípido-polímero cargadas con interleucina-4, citocina antiinflamatoria que favorece unha diminución da resorción ósea e promove a anxioxénese para ser empregados coma recheos óseos na fixación de fracturas osteoporóticas. Asimesmo, evaluáronse as características fisicoquímicas das nanopartículas elaboradas e dos andamios cargados coas mesmas. Tamén se estudaron outras propiedades coma a cesión da IL-4 do andamio (encapsulada e non encapsulada), a citocompatibilidade de nanopartículas e andamios, a adhesión celular, a anxioxénese e estabilidade dos andamios, co fin de encontrar unha alternativa máis segura e eficaz que a terapia actual para o tratamento de fracturas óseas en osteoporose. Os resultados amosaron a correcta incorporación da citoquina nas nanopartículas non cedendo a misma en PBS. Asimesmo, demostrouse a estabilidade dos andamios desenvoltos e a citocompatibilidade das nanopartículas e dos andamios. Aínda que preliminares, estes datos apuntan á posible utilidade dos sistemas desenvoltos coma recheo óseo no caso de fracturas osteoporóticas.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Cannabis e derivados no tratamento de enfermidades neurodexenerativas, ¿Causa ou solución?
Autoría
T.F.D.
Grao en Farmacia
T.F.D.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
Os cannabinoides e os seus derivados exercen os seus efectos activando os receptores cannabinoides, que pertencen a un sistema denominado sistema cannabinoide endóxeno ou sistema endocannabinoide (SEC), composto por cannabinoides endóxenos tales como a anandamida (AEA) e o 2-araquidonil glicerol (2-AG), os receptores cannabinoides CB1 e CB2 (CB1R e CB2R) e os enzimas implicados na súa síntese e degradación. No sistema nervioso central (SNC), este sistema actúa como protector a nivel sináptico e como un regulador da homeostase neuronal. Varios estudios preclínicos e clínicos describiron un desequilibrio nos compoñentes do sistema endocannabinoide en modelos animales e pacientes diagnosticados de enfermidades neurodexenerativas tales como a enfermidade de Alzheimer (EA), a Eslerose Múltiple (EM), a Esclerose Lateral Amiotrófica (ELA), a Enfermidade de Huntington (EH) e a enfermidade de Parkinson (EP). Estes estudos suxeriron que o SEC está implicado en mecanismos neuroprotectores endóxenos xa que demostraron que os fármacos cannabinoides poden exercer un efecto positivo sobre a neuroinflamación e o estrés oxidativo presentes en este tipo de enfermidades. Polo contrario, tamén se describiron os efectos neurotóxicos dos cannabinoides in vitro e in vivo xa que o uso crónico de cannabinoides pode estar asociado con alteracións cognitivas e cambios na estrutura cerebral.
Os cannabinoides e os seus derivados exercen os seus efectos activando os receptores cannabinoides, que pertencen a un sistema denominado sistema cannabinoide endóxeno ou sistema endocannabinoide (SEC), composto por cannabinoides endóxenos tales como a anandamida (AEA) e o 2-araquidonil glicerol (2-AG), os receptores cannabinoides CB1 e CB2 (CB1R e CB2R) e os enzimas implicados na súa síntese e degradación. No sistema nervioso central (SNC), este sistema actúa como protector a nivel sináptico e como un regulador da homeostase neuronal. Varios estudios preclínicos e clínicos describiron un desequilibrio nos compoñentes do sistema endocannabinoide en modelos animales e pacientes diagnosticados de enfermidades neurodexenerativas tales como a enfermidade de Alzheimer (EA), a Eslerose Múltiple (EM), a Esclerose Lateral Amiotrófica (ELA), a Enfermidade de Huntington (EH) e a enfermidade de Parkinson (EP). Estes estudos suxeriron que o SEC está implicado en mecanismos neuroprotectores endóxenos xa que demostraron que os fármacos cannabinoides poden exercer un efecto positivo sobre a neuroinflamación e o estrés oxidativo presentes en este tipo de enfermidades. Polo contrario, tamén se describiron os efectos neurotóxicos dos cannabinoides in vitro e in vivo xa que o uso crónico de cannabinoides pode estar asociado con alteracións cognitivas e cambios na estrutura cerebral.
Dirección
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Titoría)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Síntese de híbridos cumarina-riluzol con potencial actividade fronte á esclerose lateral amiotrófica
Autoría
V.I.F.I.
Grao en Farmacia
V.I.F.I.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
A esclerose lateral amiotrófica é unha das principais enfermidades neurodexenerativas que afectan a millóns de persoas de todo o mundo. Na súa aparición interveñen tanto factores xenéticos como ambientais e derivados do estilo de vida. É unha enfermidade complexa que a día de hoxe non ten ningún tratamento curativo, o que convértea en obxecto de estudo de novedosas liñas de investigación. Neste proxecto, propoñemos a síntese de híbridos cumarina-riluzol que demostraron ter unhas características físico-químicas e farmacocinéticas favorables ademáis de interesantes actividades farmacolóxicas, dentro das que destacan a súa actividade antiinflamatoria e neuroprotectora. Debido a estas actividades, xorde este proxecto, no cal sintetizáronse, purificáronse, caracterizáronse e determinouse a pureza de 9 novos compostos metilados, metoxilados e nitrados derivados do esqueleto da 3-aril-6-trifluorometoxicumarina. Propúxose un proceso sintético optimizado empleando a síntese de Perkin-Oglialoro, unha reacción sinxela e versátil que permite obter os compostos cun elevado grado de pureza. Ademáis, as predicións realizadas estiman que os compostos presentan capacidade para atravesar a barrera gastrointestinal e hematoencefálica, o que os converte en prometedores candidatos para a realización de posteriores ensaios biolóxicos.
A esclerose lateral amiotrófica é unha das principais enfermidades neurodexenerativas que afectan a millóns de persoas de todo o mundo. Na súa aparición interveñen tanto factores xenéticos como ambientais e derivados do estilo de vida. É unha enfermidade complexa que a día de hoxe non ten ningún tratamento curativo, o que convértea en obxecto de estudo de novedosas liñas de investigación. Neste proxecto, propoñemos a síntese de híbridos cumarina-riluzol que demostraron ter unhas características físico-químicas e farmacocinéticas favorables ademáis de interesantes actividades farmacolóxicas, dentro das que destacan a súa actividade antiinflamatoria e neuroprotectora. Debido a estas actividades, xorde este proxecto, no cal sintetizáronse, purificáronse, caracterizáronse e determinouse a pureza de 9 novos compostos metilados, metoxilados e nitrados derivados do esqueleto da 3-aril-6-trifluorometoxicumarina. Propúxose un proceso sintético optimizado empleando a síntese de Perkin-Oglialoro, unha reacción sinxela e versátil que permite obter os compostos cun elevado grado de pureza. Ademáis, as predicións realizadas estiman que os compostos presentan capacidade para atravesar a barrera gastrointestinal e hematoencefálica, o que os converte en prometedores candidatos para a realización de posteriores ensaios biolóxicos.
Dirección
CORREIA PINTO CARVALHO DE MATOS, MARIA JOAO (Titoría)
CORREIA PINTO CARVALHO DE MATOS, MARIA JOAO (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Papel do sistema inmunitario no cancro de mama; tratamentos e novos enfoques terapéuticos baseados na inmunoterapia.
Autoría
T.F.D.
Grao en Farmacia
T.F.D.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
O cancro é un problema de saúde pública a nivel global. A incidencia desta enfermidade viuse incrementada no século XXI respecto ao século XX, e calcúlase que 1 de cada 4 persoas corre o risco de padecer cancro na súa vida. Concretamente, o cancro de mama é a neoplasia máis prevalente na poboación feminina asociada a estilos de vida pouco saudables e factores xenéticos, sendo a proba para a súa detección máis utilizada a mamografía. O prognóstico relaciónase co subtipo e o estadio tumoral. As células cancerosas continúan medrando a menos que a masa cancerosa se extirpe cirurxicamente; que se use quimioterapia ou outro tipo de medicamento específico para o cancro, como a terapia hormonal ou ben usar radioterapia. Un dos últimos desenvolvementos máis importantes na investigación de novas terapias para conseguir frear e curar esta enfermidade é a inmunoterapia; a cal, está a converterse cada vez máis nun piar para o tratamento destas neoplasias malignas. Esta nova técnica de tratamento presenta unha diferenza moi importante respecto á quimioterapia convencional; e é que mellora a resposta inmunitaria antitumoral ao bloquear os puntos de control inmunitarios inhibitorios e desta maneira, permite que o noso propio sistema inmunolóxico loite contra as células tumorais, xurdindo como un novo e innovador mecanismo de acción.
O cancro é un problema de saúde pública a nivel global. A incidencia desta enfermidade viuse incrementada no século XXI respecto ao século XX, e calcúlase que 1 de cada 4 persoas corre o risco de padecer cancro na súa vida. Concretamente, o cancro de mama é a neoplasia máis prevalente na poboación feminina asociada a estilos de vida pouco saudables e factores xenéticos, sendo a proba para a súa detección máis utilizada a mamografía. O prognóstico relaciónase co subtipo e o estadio tumoral. As células cancerosas continúan medrando a menos que a masa cancerosa se extirpe cirurxicamente; que se use quimioterapia ou outro tipo de medicamento específico para o cancro, como a terapia hormonal ou ben usar radioterapia. Un dos últimos desenvolvementos máis importantes na investigación de novas terapias para conseguir frear e curar esta enfermidade é a inmunoterapia; a cal, está a converterse cada vez máis nun piar para o tratamento destas neoplasias malignas. Esta nova técnica de tratamento presenta unha diferenza moi importante respecto á quimioterapia convencional; e é que mellora a resposta inmunitaria antitumoral ao bloquear os puntos de control inmunitarios inhibitorios e desta maneira, permite que o noso propio sistema inmunolóxico loite contra as células tumorais, xurdindo como un novo e innovador mecanismo de acción.
Dirección
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Bolígrafo de impresión de caramelos para a elaboración de medicamentos
Autoría
L.C.M.
Grao en Farmacia
L.C.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
As enfermidades raras, a pesar de ser patoloxías pouco frecuentes, afectan a un gran número de persoas. O 80% son de orixe xenética, polo que son os nenos os que sofren as primeiras manifestacións. Os pacientes pediátricos necesitan doses precisas e un cumprimento estrito para evitar complicacións graves. Non obstante, o enfoque actual de produción farmacéutica, centrado en grandes lotes de medicamentos únicos, limita o desenvolvemento de tratamentos axeitados. A composición nos hospitais adoita ser a única alternativa terapéutica, aínda que ás veces se considera pouco atractiva e suxeita a erros de dosificación. O obxectivo deste estudo foi explorar a aplicabilidade dun bolígrafo 3D para o desenvolvemento de tratamentos personalizados para nenos afectados por enfermidades raras para mellorar a súa aceptabilidade e adherencia ao tratamento. Desenvolvéronse diferentes tintas farmacéuticas de citrulina (30% e 50% p/p), con cores e sabores variados. Introducíronse as barras de tinta no bolígrafo 3D e imprimíronse cilindros das distintas formulacións, variando o tempo de impresión (30s e 60s) para producir doses personalizadas. O contido en citrulina foi determinado por HPLC, obtendo datos experimentais similares aos teóricos. O tempo total de disolución de todas as mostras foi inferior a 30 minutos. Este estudo serve como proba de concepto para o uso potencial de bolígrafos 3D para imprimir medicamentos, ofrecendo unha alternativa divertida, precisa e personalizada.
As enfermidades raras, a pesar de ser patoloxías pouco frecuentes, afectan a un gran número de persoas. O 80% son de orixe xenética, polo que son os nenos os que sofren as primeiras manifestacións. Os pacientes pediátricos necesitan doses precisas e un cumprimento estrito para evitar complicacións graves. Non obstante, o enfoque actual de produción farmacéutica, centrado en grandes lotes de medicamentos únicos, limita o desenvolvemento de tratamentos axeitados. A composición nos hospitais adoita ser a única alternativa terapéutica, aínda que ás veces se considera pouco atractiva e suxeita a erros de dosificación. O obxectivo deste estudo foi explorar a aplicabilidade dun bolígrafo 3D para o desenvolvemento de tratamentos personalizados para nenos afectados por enfermidades raras para mellorar a súa aceptabilidade e adherencia ao tratamento. Desenvolvéronse diferentes tintas farmacéuticas de citrulina (30% e 50% p/p), con cores e sabores variados. Introducíronse as barras de tinta no bolígrafo 3D e imprimíronse cilindros das distintas formulacións, variando o tempo de impresión (30s e 60s) para producir doses personalizadas. O contido en citrulina foi determinado por HPLC, obtendo datos experimentais similares aos teóricos. O tempo total de disolución de todas as mostras foi inferior a 30 minutos. Este estudo serve como proba de concepto para o uso potencial de bolígrafos 3D para imprimir medicamentos, ofrecendo unha alternativa divertida, precisa e personalizada.
Dirección
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Patoxénese e resistencia antibiótica das infeccións causadas por Klebsiella pneumoniae
Autoría
F.A.Q.V.
Grao en Farmacia
F.A.Q.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:40
22.02.2024 10:40
Resumo
Klebsiella pneumoniae (KP) é unha bacteria gram negativa que adquiriu resistencia a un gran número de antibióticos co paso do tempo. É un patóxeno oportunista moi frecuente en hospitais coñecido por causar infeccións do tracto urinario (ITUs) principalmente, e outras enfermidades como neumonía ou infeccións do torrente sanguíneo. Os antibióticos betalactámicos, especialmente os carbapenémicos, foron tradicionalmente os medicamentos empregados para tratar as infeccións por esta bacteria, pero debido ao desenvolvemento da resistencia deixaron de ser efectivos. Como consecuencia, aumentou o uso doutros antibióticos, como os aminoglucósidos ou as quinolonas, para os que tamén apareceron cepas resistentes. As taxas de morbilidade e mortalidade das infeccións por K. pneumoniae aumentaron nas últimas décadas por todo o mundo, asociándose á maior prevalencia das cepas multirresistentes ou MDR K. pneumoniae. Por iso esta bacteria actualmente é considerada como unha das maiores ameazas para a saúde humana e se están realizando numerosas investigacións co fin de atopar novas opcións quimioterapéuticas que lle fagan fronte debido a que actualmente non existe ningún tratamento terapéutico fiable. Esta revisión centrouse en describir e discutir como se produce a resistencia aos diferentes antibióticos empregados en clínica e en expoñer as principais cepas de K. pneumoniae e as súas características.
Klebsiella pneumoniae (KP) é unha bacteria gram negativa que adquiriu resistencia a un gran número de antibióticos co paso do tempo. É un patóxeno oportunista moi frecuente en hospitais coñecido por causar infeccións do tracto urinario (ITUs) principalmente, e outras enfermidades como neumonía ou infeccións do torrente sanguíneo. Os antibióticos betalactámicos, especialmente os carbapenémicos, foron tradicionalmente os medicamentos empregados para tratar as infeccións por esta bacteria, pero debido ao desenvolvemento da resistencia deixaron de ser efectivos. Como consecuencia, aumentou o uso doutros antibióticos, como os aminoglucósidos ou as quinolonas, para os que tamén apareceron cepas resistentes. As taxas de morbilidade e mortalidade das infeccións por K. pneumoniae aumentaron nas últimas décadas por todo o mundo, asociándose á maior prevalencia das cepas multirresistentes ou MDR K. pneumoniae. Por iso esta bacteria actualmente é considerada como unha das maiores ameazas para a saúde humana e se están realizando numerosas investigacións co fin de atopar novas opcións quimioterapéuticas que lle fagan fronte debido a que actualmente non existe ningún tratamento terapéutico fiable. Esta revisión centrouse en describir e discutir como se produce a resistencia aos diferentes antibióticos empregados en clínica e en expoñer as principais cepas de K. pneumoniae e as súas características.
Dirección
RODRIGUEZ OSORIO, CARLOS (Titoría)
RODRIGUEZ OSORIO, CARLOS (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Deseño e formulación de nanocápsulas de protamina e curcumina como tratamento na EII
Autoría
E.A.A.
Grao en Farmacia
E.A.A.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
A enfermidade inflamatoria intestinal é unha patoloxía do sistema dixestivo que afecta principalmente ó intestino. Engloba tanto á Colitis Ulcerosa (CU) como á Enfermidade de Crohn (EC) presentando unha incidencia maior nos paises industrializados manifestándose de igual maneira nos homes e as mulleres entre a adolescencia e a adultez. Esta é debida a unha activación do sistema inmune que provoca unha inflamación descontrolada mediada polo TNF-alpha. A súa sintomatoloxía e principalmente dor abdominal, diarrea sanguinolenta e perdida de peso, chegando incluso a presentar manifestacións extraintestinais nos casos máis graves. Actualmente, o seu tratamento é principalmente farmacolóxico sendo necesario nalgúns casos ciruxía. Os tratamentos actuais presentan bastantes efectos secundarios e tasas baixas de remisión debido a súa natureza (antinflamatorios e inmunosupresores) ou a súa vía de adminitrasción (tratamentos biolóxicos). Co fin de superar ditos problemas, plántease a caracterización dun novo vehículo para a administración oral de siRNA anti-TNF-alpha. Para isto, evalúase as propiedades fisicoquímicas como o tamaño e carga superficial, a estabilidade coloidad, a eficacia de encapsulación de curcumina, a asociación de plásmido como modelo de siRNA;así como, estudos in vitro como ensaios de viabilidade celular e transfección
A enfermidade inflamatoria intestinal é unha patoloxía do sistema dixestivo que afecta principalmente ó intestino. Engloba tanto á Colitis Ulcerosa (CU) como á Enfermidade de Crohn (EC) presentando unha incidencia maior nos paises industrializados manifestándose de igual maneira nos homes e as mulleres entre a adolescencia e a adultez. Esta é debida a unha activación do sistema inmune que provoca unha inflamación descontrolada mediada polo TNF-alpha. A súa sintomatoloxía e principalmente dor abdominal, diarrea sanguinolenta e perdida de peso, chegando incluso a presentar manifestacións extraintestinais nos casos máis graves. Actualmente, o seu tratamento é principalmente farmacolóxico sendo necesario nalgúns casos ciruxía. Os tratamentos actuais presentan bastantes efectos secundarios e tasas baixas de remisión debido a súa natureza (antinflamatorios e inmunosupresores) ou a súa vía de adminitrasción (tratamentos biolóxicos). Co fin de superar ditos problemas, plántease a caracterización dun novo vehículo para a administración oral de siRNA anti-TNF-alpha. Para isto, evalúase as propiedades fisicoquímicas como o tamaño e carga superficial, a estabilidade coloidad, a eficacia de encapsulación de curcumina, a asociación de plásmido como modelo de siRNA;así como, estudos in vitro como ensaios de viabilidade celular e transfección
Dirección
CSABA , NOEMI STEFANIA (Titoría)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
A enfermidade inflamatoria intestinal, revisión dos tratamentos e os seus avances.
Autoría
S.P.G.
Grao en Farmacia
S.P.G.
Grao en Farmacia
Data da defensa
16.09.2024 12:20
16.09.2024 12:20
Resumo
A enfermidade inflamatoria intestinal (EII), que inclúe a colite ulcerosa (CU) e a enfermidade de Crohn (EC), é unha afección crónica caracterizada pola inflamación do tracto gastrointestinal. Xorde dunha combinación de predisposición xenética e factores ambientais que non están completamente definidos. A inflamación persiste debido a unha resposta inmune anormal cara á microbiota intestinal e aos antíxenos da dieta, cunha regulación inadecuada das vías inflamatorias. Os tratamentos actuais céntranse na redución da inflamación inhibindo as citocinas proinflamatorias e modulando o sistema inmunitario.
A enfermidade inflamatoria intestinal (EII), que inclúe a colite ulcerosa (CU) e a enfermidade de Crohn (EC), é unha afección crónica caracterizada pola inflamación do tracto gastrointestinal. Xorde dunha combinación de predisposición xenética e factores ambientais que non están completamente definidos. A inflamación persiste debido a unha resposta inmune anormal cara á microbiota intestinal e aos antíxenos da dieta, cunha regulación inadecuada das vías inflamatorias. Os tratamentos actuais céntranse na redución da inflamación inhibindo as citocinas proinflamatorias e modulando o sistema inmunitario.
Dirección
BLANCO MENDEZ, JOSE (Titoría)
BLANCO MENDEZ, JOSE (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
BLANCO FERNANDEZ, BARBARA (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
BLANCO FERNANDEZ, BARBARA (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Modelo PK-PD e os seus usos na clínica
Autoría
C.G.G.
Grao en Farmacia
C.G.G.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
O modelo PK-PD é unha ferramenta da farmacocinética clínica que nos permite predicir a resposta do fármaco estudado con respecto ó tempo. Permite integrar a farmacocinética e a farmacodinamia e, polo tanto, combinar os resultados de ditos estudos. A construcción do modelo será o resultado de integrar as ecuacións farmacocinéticas y farmacodinámicas que mellor se adapten ós resultados obtidos de cada fármaco. A utilidade deste recurso na clínica inclúe todas as etapas do desenvolvemento dos fármacos. Nas fases preclínicas destinarase a avaliar a eficacia e a seguridade dos tratamentos e a calcular parámetros que serán empregados posteriormente nas etapas clínicas, como é o caso do Pembrolizumab. Tamén adquirirá importancia tanto no diseño de pautas de dosificación como na optimización das terapias, grazas ó estudo dos fármacos nas etapas precedentes. Nos antihipertensivos favorece a elección das terapias iniciais, estúdanse os factores que afectan ó fracaso das terapias e optimizan a sinerxia de varios fármacos. A aplicación desta ferramenta nas terapias antibióticas é útil para disminuir os casos de resistencias e potenciar a súa eficacia. O modelo poderá ser empregado en grupos de pacientes vulnerables, coma os pediátricos, e en tratamentos nos que a eficacia é fundamental para a saúde do paciente, coma nas terapias antirretrovirais ou con anticorpos monoclonais.
O modelo PK-PD é unha ferramenta da farmacocinética clínica que nos permite predicir a resposta do fármaco estudado con respecto ó tempo. Permite integrar a farmacocinética e a farmacodinamia e, polo tanto, combinar os resultados de ditos estudos. A construcción do modelo será o resultado de integrar as ecuacións farmacocinéticas y farmacodinámicas que mellor se adapten ós resultados obtidos de cada fármaco. A utilidade deste recurso na clínica inclúe todas as etapas do desenvolvemento dos fármacos. Nas fases preclínicas destinarase a avaliar a eficacia e a seguridade dos tratamentos e a calcular parámetros que serán empregados posteriormente nas etapas clínicas, como é o caso do Pembrolizumab. Tamén adquirirá importancia tanto no diseño de pautas de dosificación como na optimización das terapias, grazas ó estudo dos fármacos nas etapas precedentes. Nos antihipertensivos favorece a elección das terapias iniciais, estúdanse os factores que afectan ó fracaso das terapias e optimizan a sinerxia de varios fármacos. A aplicación desta ferramenta nas terapias antibióticas é útil para disminuir os casos de resistencias e potenciar a súa eficacia. O modelo poderá ser empregado en grupos de pacientes vulnerables, coma os pediátricos, e en tratamentos nos que a eficacia é fundamental para a saúde do paciente, coma nas terapias antirretrovirais ou con anticorpos monoclonais.
Dirección
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Fármacos antiepilépticos e desenvolvemento fetal: Análise dos efectos teratoxénicos
Autoría
P.G.S.
Grao en Farmacia
P.G.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
Introdución e obxectivos: Os FAEs son esenciais para controlar convulsións en mulleres embarazadas con epilepsia, a pesar dos riscos teratoxénicos. É crucial manter o tratamento, axustar a dose, monitorar niveis en sangue e suplementar con ácido fólico para protexer a nai e o feto. O obxectivo principal desta revisión narrativa é analizar os efectos teratoxénicos destes fármacos. Materiais e métodos: Revisáronse artigos sobre FAEs e malformacións conxénitas utilizando bases de datos como PubMed, Google Scholar, SciELO e NIH. Consultáronse páxinas de organismos oficiais como a AEMPS e a OMS e datos de rexistros internacionais. Resultados: En monoterapia, o valproato ten o maior risco de MCM con prevalencias entre o 6,70% e o 14,8%, mentres que a lamotrixina (2,3%-4,9%) e levetiracetam (2,8%-3,6%) son máis seguros. Este risco aumenta coa dose, especialmente para fenobarbital e valproato con OR de 5,41 e 5,00, respectivamente, ao comparar doses altas e baixas. O valproato causa malformacións cardíacas, faciais e xenitourinarias. Topiramato e fenobarbital provocan defectos do tubo neural e anomalías esqueléticas. Carbamazepina asóciase con malformacións cardíacas e esqueléticas. En politerapia, o maior risco de MCM preséntano topiramato (7,14%), e valproato (5,19% -9,09%). Os máis seguros son fenitoína (2,87% - 4,76%) e levetiracetam (2,86% - 3,03%). Conclusión: O valproato (monoterapia) e topiramato (politerapia) presentan o maior potencial teratoxénico. A politerapia aumenta este risco en comparación coa monoterapia, pero ao excluír o valproato e topiramato o risco redúcese. Prefírese a monoterapia por mellor adherencia, menor custo e interaccións farmacolóxicas.
Introdución e obxectivos: Os FAEs son esenciais para controlar convulsións en mulleres embarazadas con epilepsia, a pesar dos riscos teratoxénicos. É crucial manter o tratamento, axustar a dose, monitorar niveis en sangue e suplementar con ácido fólico para protexer a nai e o feto. O obxectivo principal desta revisión narrativa é analizar os efectos teratoxénicos destes fármacos. Materiais e métodos: Revisáronse artigos sobre FAEs e malformacións conxénitas utilizando bases de datos como PubMed, Google Scholar, SciELO e NIH. Consultáronse páxinas de organismos oficiais como a AEMPS e a OMS e datos de rexistros internacionais. Resultados: En monoterapia, o valproato ten o maior risco de MCM con prevalencias entre o 6,70% e o 14,8%, mentres que a lamotrixina (2,3%-4,9%) e levetiracetam (2,8%-3,6%) son máis seguros. Este risco aumenta coa dose, especialmente para fenobarbital e valproato con OR de 5,41 e 5,00, respectivamente, ao comparar doses altas e baixas. O valproato causa malformacións cardíacas, faciais e xenitourinarias. Topiramato e fenobarbital provocan defectos do tubo neural e anomalías esqueléticas. Carbamazepina asóciase con malformacións cardíacas e esqueléticas. En politerapia, o maior risco de MCM preséntano topiramato (7,14%), e valproato (5,19% -9,09%). Os máis seguros son fenitoína (2,87% - 4,76%) e levetiracetam (2,86% - 3,03%). Conclusión: O valproato (monoterapia) e topiramato (politerapia) presentan o maior potencial teratoxénico. A politerapia aumenta este risco en comparación coa monoterapia, pero ao excluír o valproato e topiramato o risco redúcese. Prefírese a monoterapia por mellor adherencia, menor custo e interaccións farmacolóxicas.
Dirección
CRUZ LANDEIRA, ANGELINES (Titoría)
CRUZ LANDEIRA, ANGELINES (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Efectos da radiación solar sobre a pel
Autoría
R.L.V.
Grao en Farmacia
R.L.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
16.09.2024 12:00
16.09.2024 12:00
Resumo
A radiación solar, concretamente na súa forma ultravioleta (UV), ten un impacto significativo na saúde da nosa pel, abarcando dende os efectos positivos como a síntese de vitamina D, ata os negativos como o risco de cancro de pel. O sol estivo sempre presente na vida dos humanos, pero a evolución no pensamento e na percepción que temos sobre a exposición solar foi variando ao longo dos séculos. A día de hoxe a exposición solar vese como sinónimo de boa vida, e o feito de estar bronceado asóciase coa beleza. Pero nada máis lonxe da realidade, a exposición solar a parte de ter efectos beneficiosos como é a síntese de vitamina D, tamén pode chegar a ter efectos moi prexudiciais para a nosa saúde se non utilizamos as medidas de prevención ou se o facemos de forma incorrecta. Dentro destes efectos negativos destacan o fotoenvellecemento ou o desenvolvemento de cancros, que aínda que algúns non adoitan ser mortais; outros si que o poden ser. O sol emite unha serie de radiacións entre as que destacan a ultravioleta A (UVA) e a B (UVB), xa que son as que chegan maioritariamente á superficie terrestre. A UVA é a responsable do fotoenvellecemento, da aparición de engurras e da perda de elasticidade. Mentres que a UVB, produce as queimaduras na pel e o dano directo ao ADN das células, o que pode dar lugar a mutacións e, no peor dos casos; ao desenvolvemento dun cancro.
A radiación solar, concretamente na súa forma ultravioleta (UV), ten un impacto significativo na saúde da nosa pel, abarcando dende os efectos positivos como a síntese de vitamina D, ata os negativos como o risco de cancro de pel. O sol estivo sempre presente na vida dos humanos, pero a evolución no pensamento e na percepción que temos sobre a exposición solar foi variando ao longo dos séculos. A día de hoxe a exposición solar vese como sinónimo de boa vida, e o feito de estar bronceado asóciase coa beleza. Pero nada máis lonxe da realidade, a exposición solar a parte de ter efectos beneficiosos como é a síntese de vitamina D, tamén pode chegar a ter efectos moi prexudiciais para a nosa saúde se non utilizamos as medidas de prevención ou se o facemos de forma incorrecta. Dentro destes efectos negativos destacan o fotoenvellecemento ou o desenvolvemento de cancros, que aínda que algúns non adoitan ser mortais; outros si que o poden ser. O sol emite unha serie de radiacións entre as que destacan a ultravioleta A (UVA) e a B (UVB), xa que son as que chegan maioritariamente á superficie terrestre. A UVA é a responsable do fotoenvellecemento, da aparición de engurras e da perda de elasticidade. Mentres que a UVB, produce as queimaduras na pel e o dano directo ao ADN das células, o que pode dar lugar a mutacións e, no peor dos casos; ao desenvolvemento dun cancro.
Dirección
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Automedicación en estudantes universitarios
Autoría
T.C.L.
Grao en Farmacia
T.C.L.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:20
22.02.2024 11:20
Resumo
A xente nova é o grupo máis vulnerable á automedicación. Entre os estudantes universitarios, e sobre todo en aqueles que estudan carreiras da rama sanitaria, a automedicación é unha práctica común debido ao seu coñecemento sobre medicamentos e unha falsa sensación de confianza no auto-diagnóstico. Este estudo realizouse co obxectivo de comparar a automedicación en estudantes universitarios da rama sanitaria e non sanitaria na Universidade de Santiago de Compostela. Para iso, levouse a cabo un estudo de observación, analítico e transversal realizado sobre o autoconsumo de medicamentos de forma auto-administrada en estudantes do grao en Farmacia e do grao en Dereito da USC. Elaborouse un cuestionario que se difundiu a través de Whatsapp sobre os coñecementos que os alumnos teñen sobre a automedicación e determinando a frecuencia, hábito e grupo de medicamentos máis empregados. Nel participaron 190 alumnos, 158 do grado en Farmacia e 32 do grao en Dereito. O 100% do alumnado respondeu que sabía o que era a automedicación. A porcentaxe de automedicación foi de un 43,8% nos alumnos de Dereito e de un 28,5% no alumnado de Farmacia. En ambos graos indicaron que preferían esperar a que pasen os síntomas ou acudir ao médico antes que automedicarse. Ademais, os motivos eran por sintomatoloxía menor e a maioría dos medicamentos empregados de venta libre. Por tanto e para concluír, o hábito de automedicación foi maior nos alumnos da rama non sanitaria que na rama sanitaria, aínda que en ambos grupos preferían esperar a que se lles pasasen os síntomas ou acudir ao médico.
A xente nova é o grupo máis vulnerable á automedicación. Entre os estudantes universitarios, e sobre todo en aqueles que estudan carreiras da rama sanitaria, a automedicación é unha práctica común debido ao seu coñecemento sobre medicamentos e unha falsa sensación de confianza no auto-diagnóstico. Este estudo realizouse co obxectivo de comparar a automedicación en estudantes universitarios da rama sanitaria e non sanitaria na Universidade de Santiago de Compostela. Para iso, levouse a cabo un estudo de observación, analítico e transversal realizado sobre o autoconsumo de medicamentos de forma auto-administrada en estudantes do grao en Farmacia e do grao en Dereito da USC. Elaborouse un cuestionario que se difundiu a través de Whatsapp sobre os coñecementos que os alumnos teñen sobre a automedicación e determinando a frecuencia, hábito e grupo de medicamentos máis empregados. Nel participaron 190 alumnos, 158 do grado en Farmacia e 32 do grao en Dereito. O 100% do alumnado respondeu que sabía o que era a automedicación. A porcentaxe de automedicación foi de un 43,8% nos alumnos de Dereito e de un 28,5% no alumnado de Farmacia. En ambos graos indicaron que preferían esperar a que pasen os síntomas ou acudir ao médico antes que automedicarse. Ademais, os motivos eran por sintomatoloxía menor e a maioría dos medicamentos empregados de venta libre. Por tanto e para concluír, o hábito de automedicación foi maior nos alumnos da rama non sanitaria que na rama sanitaria, aínda que en ambos grupos preferían esperar a que se lles pasasen os síntomas ou acudir ao médico.
Dirección
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Titoría)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
O uso de plantas transxénicas como vacina oral
Autoría
S.G.H.
Grao en Farmacia
S.G.H.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
As vacinas tiveron un impacto significativo na saúde pública dende o seu descubrimento. Co paso do tempo xurdiu unha necesidade de alternativas máis innovadoras e accesibles, desenvolvéndose deste xeito novos tipos de vacinas, destacando as vacinas orais comestibles utilizando plantas transxénicas. Procedeuse a realizar unha revisión bibliográfica de diversos artigos enfocados neste tema, ofrecendo así unha visión xeral do uso da inxeniería xenética para a produción destos antíxenos, basándonos nas investigacións máis recentes neste campo. Ademáis, valoramos outros aspectos como son o seu mecanismo de acción, a súa eficacia e as vantaxes, así como as desvantaxes respecto ás vacinas tradicionais.
As vacinas tiveron un impacto significativo na saúde pública dende o seu descubrimento. Co paso do tempo xurdiu unha necesidade de alternativas máis innovadoras e accesibles, desenvolvéndose deste xeito novos tipos de vacinas, destacando as vacinas orais comestibles utilizando plantas transxénicas. Procedeuse a realizar unha revisión bibliográfica de diversos artigos enfocados neste tema, ofrecendo así unha visión xeral do uso da inxeniería xenética para a produción destos antíxenos, basándonos nas investigacións máis recentes neste campo. Ademáis, valoramos outros aspectos como son o seu mecanismo de acción, a súa eficacia e as vantaxes, así como as desvantaxes respecto ás vacinas tradicionais.
Dirección
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Titoría)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Manexo da dor en mascotas.
Autoría
C.S.V.
Grao en Farmacia
C.S.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
O manexo da dor implica a comprensión dos mecanismos polos que se desenvolve e o desarrollo de estratexias terapéuticas eficaces. Para iso, é necesario coñecer a fisioloxía da dor, que inclúe tanto o proceso de nocicepción como o compoñente emocional que forma parte da experiencia dolorosa. É necesario identificar cando un animal está a sufrir dor para intervir canto antes. Identificar a dor nos animais non é unha tarefa sinxela, debido á súa incapacidade para expresarse verbalmente. Polo que se basea fundamentalmente na observación de cambios no comportamento. O tratamento consiste na administración de diferentes fármacos, seleccionados segundo o tipo de dor e a súa gravidade. Cada familia farmacolóxica actúa sobre os diferentes mecanismos da dor, proporcionando analxesia. Ademais da farmacoterapia, existen outras técnicas terapéuticas que complementan o tratamento sendo a fisioterapia a máis utilizada que ofrece masaxes e exercicios terapéuticos que axudan a reducir a dor e aceleran a recuperación.
O manexo da dor implica a comprensión dos mecanismos polos que se desenvolve e o desarrollo de estratexias terapéuticas eficaces. Para iso, é necesario coñecer a fisioloxía da dor, que inclúe tanto o proceso de nocicepción como o compoñente emocional que forma parte da experiencia dolorosa. É necesario identificar cando un animal está a sufrir dor para intervir canto antes. Identificar a dor nos animais non é unha tarefa sinxela, debido á súa incapacidade para expresarse verbalmente. Polo que se basea fundamentalmente na observación de cambios no comportamento. O tratamento consiste na administración de diferentes fármacos, seleccionados segundo o tipo de dor e a súa gravidade. Cada familia farmacolóxica actúa sobre os diferentes mecanismos da dor, proporcionando analxesia. Ademais da farmacoterapia, existen outras técnicas terapéuticas que complementan o tratamento sendo a fisioterapia a máis utilizada que ofrece masaxes e exercicios terapéuticos que axudan a reducir a dor e aceleran a recuperación.
Dirección
MANCEBO SEOANE, MARIA JOSE (Titoría)
MANCEBO SEOANE, MARIA JOSE (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Situación actual da leishmaniose en España.
Autoría
C.S.M.
Grao en Farmacia
C.S.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
A leishmaniose considérase unha enfermidade tropical desatendida a nivel mundial. En España, pertence ao grupo de enfermidades de declaración obrigatoria e, ademais, debe declararse semanalmente á Rede Nacional de Vixilancia Epidemiolóxica (RENAVE). No presente traballo realízase unha revisión da situación epidemiolóxica da leishmaniose humana no noso país durante os anos 2016 e 2022. Para iso, evalúanse e compáranse os datos epidemiolóxicos da enfermidade recopilados a través das seguintes bases de información de saúde pública: o Rexistro de Actividade Sanitaria Especializada (RAE-CMBD) e a RENAVE. Tivéronse en conta diversas variables para a análise tales como a idade, o sexo, a comunidade autónoma de residencia ou a forma clínica de leishmaniose á hora de obter os resultados.
A leishmaniose considérase unha enfermidade tropical desatendida a nivel mundial. En España, pertence ao grupo de enfermidades de declaración obrigatoria e, ademais, debe declararse semanalmente á Rede Nacional de Vixilancia Epidemiolóxica (RENAVE). No presente traballo realízase unha revisión da situación epidemiolóxica da leishmaniose humana no noso país durante os anos 2016 e 2022. Para iso, evalúanse e compáranse os datos epidemiolóxicos da enfermidade recopilados a través das seguintes bases de información de saúde pública: o Rexistro de Actividade Sanitaria Especializada (RAE-CMBD) e a RENAVE. Tivéronse en conta diversas variables para a análise tales como a idade, o sexo, a comunidade autónoma de residencia ou a forma clínica de leishmaniose á hora de obter os resultados.
Dirección
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Titoría)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Determinación de zeaxantina e luteína en suplementos dietéticos para a saúde ocular.
Autoría
P.R.P.
Grao en Farmacia
P.R.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
A zeaxantina e a luteína son dous pigmentos vexetais que se atopan principalmente nas verduras de folla verde (espinaca, col rizada, acelga...) e en diversas froitas. Ningún dos compostos cumpre os criterios para ser clasificados como nutrientes esenciais, xa que a súa ausencia non está relacionada coa aparición de enfermidades ou carencias. O seu consumo relacionouse, con certa relevancia, coa redución do risco de enfermidades oculares dexenerativas. Isto débese á súa presenza en grandes cantidades na mácula ocular, onde actúan como poderosos antioxidantes e filtros contra a luz azul. As recomendacións da Axencia Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA) sobre a cantidade dietética recomendada e o crecente interese da poboación levaron a grandes empresas farmacéuticas a comercializar numerosos complementos alimenticios que promoven os dous pigmentos como beneficiosos para a saúde ocular. Dada a relativa novidade destes suplementos, existía a necesidade de desenvolver técnicas analíticas que garantan a presenza e calidade destes compostos. Por iso, neste estudo seleccionáronse dez suplementos comercializados en España e/ou Portugal e optimizouse un método de extracción axeitado para os analitos. A súa identificación e cuantificación realizouse mediante HPLC-DAD, validando o método en parámetros de linealidade, sensibilidade e precisión. Tras os resultados obtidos, conseguiuse na maioría das mostras unha extracción moi superior aos parámetros fixados polo fabricante, indicando unha posible incorporación de concentracións máis elevadas para garantir a mínima inxesta efectiva durante todo o período de validez da presentación, evitando así degradacións ou variacións derivadas de causas ambientais ou de conservación. En conclusión, requírese unha normativa de calidade con metodoloxías máis eficaces e validadas para coñecer o contido real do produto e desenvolver mellores protocolos de xestión e conservación, freando así os procesos de degradación.
A zeaxantina e a luteína son dous pigmentos vexetais que se atopan principalmente nas verduras de folla verde (espinaca, col rizada, acelga...) e en diversas froitas. Ningún dos compostos cumpre os criterios para ser clasificados como nutrientes esenciais, xa que a súa ausencia non está relacionada coa aparición de enfermidades ou carencias. O seu consumo relacionouse, con certa relevancia, coa redución do risco de enfermidades oculares dexenerativas. Isto débese á súa presenza en grandes cantidades na mácula ocular, onde actúan como poderosos antioxidantes e filtros contra a luz azul. As recomendacións da Axencia Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA) sobre a cantidade dietética recomendada e o crecente interese da poboación levaron a grandes empresas farmacéuticas a comercializar numerosos complementos alimenticios que promoven os dous pigmentos como beneficiosos para a saúde ocular. Dada a relativa novidade destes suplementos, existía a necesidade de desenvolver técnicas analíticas que garantan a presenza e calidade destes compostos. Por iso, neste estudo seleccionáronse dez suplementos comercializados en España e/ou Portugal e optimizouse un método de extracción axeitado para os analitos. A súa identificación e cuantificación realizouse mediante HPLC-DAD, validando o método en parámetros de linealidade, sensibilidade e precisión. Tras os resultados obtidos, conseguiuse na maioría das mostras unha extracción moi superior aos parámetros fixados polo fabricante, indicando unha posible incorporación de concentracións máis elevadas para garantir a mínima inxesta efectiva durante todo o período de validez da presentación, evitando así degradacións ou variacións derivadas de causas ambientais ou de conservación. En conclusión, requírese unha normativa de calidade con metodoloxías máis eficaces e validadas para coñecer o contido real do produto e desenvolver mellores protocolos de xestión e conservación, freando así os procesos de degradación.
Dirección
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Síntese de derivados do oxindol, substituidos en posición 3, mediante reaccións Ugi: Estudo da súa actividade antiproliferativa.
Autoría
M.D.B.P.
Grao en Farmacia
M.D.B.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
Os derivados de isatina espertaron moito interese en investigación debido ao seu potencial no desarrollo de novos fármacos anticanceríxenos. Neste traballo foi elaborada unha pequena quimioteca de oito derivados de isatina mediante unha reacción multicomponente de tipo Ugi. Para conseguir os produtos nas mellores condicións posibles, tivéronse que optimizar previamente as condicións de reacción tendo en conta estudos anteriores. Cabe destacar a utilización de reactivos poliméricos, que funcionan como eliminadores de isonitrilos no proceso de work up de reaccións multicomponente de Ugi. Os produtos de reacción resultantes probáronse en células canceríxenas de cuello uterino HeLa, obtendo unha potente actividade antiproliferativa. Todo este proceso permitiu o entrenamento no laboratorio de técnicas básicas de laboratorio, ademais de aprender a interpretar caracterizacións por espectroscopía.
Os derivados de isatina espertaron moito interese en investigación debido ao seu potencial no desarrollo de novos fármacos anticanceríxenos. Neste traballo foi elaborada unha pequena quimioteca de oito derivados de isatina mediante unha reacción multicomponente de tipo Ugi. Para conseguir os produtos nas mellores condicións posibles, tivéronse que optimizar previamente as condicións de reacción tendo en conta estudos anteriores. Cabe destacar a utilización de reactivos poliméricos, que funcionan como eliminadores de isonitrilos no proceso de work up de reaccións multicomponente de Ugi. Os produtos de reacción resultantes probáronse en células canceríxenas de cuello uterino HeLa, obtendo unha potente actividade antiproliferativa. Todo este proceso permitiu o entrenamento no laboratorio de técnicas básicas de laboratorio, ademais de aprender a interpretar caracterizacións por espectroscopía.
Dirección
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Factores non clínicos que determinan a prescrición de antibióticos en pediatría: Unha revisión sistemática.
Autoría
S.M.P.
Grao en Farmacia
S.M.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
A prescrición inadecuada de antibióticos en pediatría é un problema crítico que contribúe ao aumento da resistencia bacteriana e expón riscos significativos para a saúde infantil. Este estudo céntrase en identificar os factores non clínicos que son determinantes na prescrición, como as actitudes dos médicos e os factores extrínsecos a eles que poden estar relacionados coa mesma. Para iso, realizouse unha revisión sistemática en PubMed, onde dos 7023 estudos revisados, 28 cumpriron cos criterios de inclusión. A pesar da heteroxeneidade dos artigos incluídos, os resultados parecen indicar que as características sociodemográficas dos médicos non estarían a exercer unha forte influencia; en cambio, identificáronse numerosas actitudes relacionadas coa prescrición. Complementase a información co estudo de factores extrínsecos aos profesionais, como os relacionados cos pacientes e o sistema sanitario, cuxa análise non arroxou unha conclusión unificada.
A prescrición inadecuada de antibióticos en pediatría é un problema crítico que contribúe ao aumento da resistencia bacteriana e expón riscos significativos para a saúde infantil. Este estudo céntrase en identificar os factores non clínicos que son determinantes na prescrición, como as actitudes dos médicos e os factores extrínsecos a eles que poden estar relacionados coa mesma. Para iso, realizouse unha revisión sistemática en PubMed, onde dos 7023 estudos revisados, 28 cumpriron cos criterios de inclusión. A pesar da heteroxeneidade dos artigos incluídos, os resultados parecen indicar que as características sociodemográficas dos médicos non estarían a exercer unha forte influencia; en cambio, identificáronse numerosas actitudes relacionadas coa prescrición. Complementase a información co estudo de factores extrínsecos aos profesionais, como os relacionados cos pacientes e o sistema sanitario, cuxa análise non arroxou unha conclusión unificada.
Dirección
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Análise funcional das hipóteses etiolóxicas da enfermidade de Alzhéimer
Autoría
I.F.G.
Grao en Farmacia
I.F.G.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
A enfermidade de Alzhéimer (EA) é un trastorno neurodexenerativo que se caracteriza por un deterioro progresivo da memoria e outras funcións cognitivas. Posto que a etioloxía da enfermidade continúa a ser parcialmente descoñecida, o seu tratamento e prevención supón un gran reto para a investigación. Ata fai algúns anos, as investigacións de novos fármacos modificadores do curso da enfermidade centráronse principalmente en dúas hipóteses: a hipótese amiloide e a hipótese tau. Estas fundaméntanse na presenza de dúas das principais características da EA: as placas amiloides e os nobelos neurofibrilares formados pola acumulación da proteína tau hiperfosforilada, respectivamente. Outras teorías máis recentes abordan novos aspectos da EA, como a neuroinflamación ou a súa relación coa diabetes. A pesar das numerosas hipóteses que intentan dilucidar a etioloxía da EA, prácticamente non se conseguiu desenvolver ningún tratamento efectivo. Isto suxire que poden existir problemas relacionados coa eficacia dos fármacos ou coas hipóteses subxacentes. Porén, neste traballo analizaranse distintos fármacos que foron investigados en base ás hipóteses comentadas. Estudáronse as posibles razóns detrás destes fracasos e propuxéronse alternativas para resolvelos. Ademais, tense en conta a existencia de novas estratexias, como a terapia combinada, que aínda non se probou. Por todo isto, consideróuse que non se deben de abandonar as hipóteses.
A enfermidade de Alzhéimer (EA) é un trastorno neurodexenerativo que se caracteriza por un deterioro progresivo da memoria e outras funcións cognitivas. Posto que a etioloxía da enfermidade continúa a ser parcialmente descoñecida, o seu tratamento e prevención supón un gran reto para a investigación. Ata fai algúns anos, as investigacións de novos fármacos modificadores do curso da enfermidade centráronse principalmente en dúas hipóteses: a hipótese amiloide e a hipótese tau. Estas fundaméntanse na presenza de dúas das principais características da EA: as placas amiloides e os nobelos neurofibrilares formados pola acumulación da proteína tau hiperfosforilada, respectivamente. Outras teorías máis recentes abordan novos aspectos da EA, como a neuroinflamación ou a súa relación coa diabetes. A pesar das numerosas hipóteses que intentan dilucidar a etioloxía da EA, prácticamente non se conseguiu desenvolver ningún tratamento efectivo. Isto suxire que poden existir problemas relacionados coa eficacia dos fármacos ou coas hipóteses subxacentes. Porén, neste traballo analizaranse distintos fármacos que foron investigados en base ás hipóteses comentadas. Estudáronse as posibles razóns detrás destes fracasos e propuxéronse alternativas para resolvelos. Ademais, tense en conta a existencia de novas estratexias, como a terapia combinada, que aínda non se probou. Por todo isto, consideróuse que non se deben de abandonar as hipóteses.
Dirección
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Uso do cofactor cobre no tratamento da osteoporose
Autoría
X.R.R.
Grao en Farmacia
X.R.R.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:20
22.02.2024 11:20
Resumo
A osteoporose é unha enfermidade dexenerativa que afecta a millóns de persoas en todo o mundo. Produce un desequilibrio entre a formación e resorción ósea, altera a densidade dos ósos e aumenta o risco de fracturas. Paralelamente, o cobre é un dos oligoelementos máis importantes no organismo dado o seu papel como cofactor en metabolismo enerxético, síntese de bio-compoñentes ou participación na fervenza de sinalización celular. Neste traballo, preténdese establecer a relación entre o metal e a osteoporose, dada a importancia do cofactor na función normal de diversas enzimas como a lisil oxidasa e a superóxido dismutasa. O papel do metal verase reflectido como factor nutricional ao intentar establecer a correlación entre a suplementación de cobre e a mineralización ósea. Doutra banda, investigarase a contribución que o cobre pode facer nos biomateriales, concretamente os cristais bioactivos, destacando polas súas propiedades antibacterianas e estimulantes de anxioxénesis ou osteoxénesis.
A osteoporose é unha enfermidade dexenerativa que afecta a millóns de persoas en todo o mundo. Produce un desequilibrio entre a formación e resorción ósea, altera a densidade dos ósos e aumenta o risco de fracturas. Paralelamente, o cobre é un dos oligoelementos máis importantes no organismo dado o seu papel como cofactor en metabolismo enerxético, síntese de bio-compoñentes ou participación na fervenza de sinalización celular. Neste traballo, preténdese establecer a relación entre o metal e a osteoporose, dada a importancia do cofactor na función normal de diversas enzimas como a lisil oxidasa e a superóxido dismutasa. O papel do metal verase reflectido como factor nutricional ao intentar establecer a correlación entre a suplementación de cobre e a mineralización ósea. Doutra banda, investigarase a contribución que o cobre pode facer nos biomateriales, concretamente os cristais bioactivos, destacando polas súas propiedades antibacterianas e estimulantes de anxioxénesis ou osteoxénesis.
Dirección
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Titoría)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Características taxonómicas de Edwardsiella spp.
Autoría
S.M.B.V.
Grao en Farmacia
S.M.B.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
O xénero Edwardsiella, pertencente á familia Enterobacteriaceae, está composto por bacterias Gram-negativas, que inclúen bacterias de gran relevancia como patóxenos dos peixes, causando grandes perdas económicas na industria piscícola mundial. Neste traballo realizouse unha revisión bibliográfica dos principais métodos empregados para a caracterización taxonómica de bacterias pertencentes ao xénero Edwardsiella, incluíndo fenotípicos (probas morfolóxicos, fisiolóxicos e bioquímicos), xenotípicos (PCR) e proteómicos (espectrometría de masas MALDI). métodos TOF). Estes enfoques permiten a diferenciación entre especies e cepas dentro do xénero Edwardsiella, destacando a importancia de combinar os tres enfoques para unha taxonomía bacteriana completa e precisa. En conxunto, estes métodos proporcionan unha caracterización completa e precisa do xénero Edwardsiella, crucial para a súa correcta identificación en ámbitos clínicos e de investigación.
O xénero Edwardsiella, pertencente á familia Enterobacteriaceae, está composto por bacterias Gram-negativas, que inclúen bacterias de gran relevancia como patóxenos dos peixes, causando grandes perdas económicas na industria piscícola mundial. Neste traballo realizouse unha revisión bibliográfica dos principais métodos empregados para a caracterización taxonómica de bacterias pertencentes ao xénero Edwardsiella, incluíndo fenotípicos (probas morfolóxicos, fisiolóxicos e bioquímicos), xenotípicos (PCR) e proteómicos (espectrometría de masas MALDI). métodos TOF). Estes enfoques permiten a diferenciación entre especies e cepas dentro do xénero Edwardsiella, destacando a importancia de combinar os tres enfoques para unha taxonomía bacteriana completa e precisa. En conxunto, estes métodos proporcionan unha caracterización completa e precisa do xénero Edwardsiella, crucial para a súa correcta identificación en ámbitos clínicos e de investigación.
Dirección
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Riscos fetais dos tratamentos oncolóxicos durante o embarazo
Autoría
E.R.M.
Grao en Farmacia
E.R.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
Introdución: En España, en 2023, por primeira vez, o cáncer foi a primeira causa de morte. O cáncer asociado ao embarazo (PAC) diagnostícase en 1 de cada 1.000 embarazos, un risco que preocupa especialmente é a aparición de efectos teratoxénicos no feto debido á exposición ao tratamento da nai. Obxectivo: O principal obxectivo deste estudo foi profundizar nos posibles tratamentos farmacolóxicos para o cáncer tendo en conta o risco para o feto. Material e Métodos: Para iso, levouse a cabo unha revisión bibliográfica usando as bases de datos Pubmed, Scielo, Europe PMC e clinicaltrials.gov. Resultados: Entre os artigos seleccionados obtívose que os tratamentos máis empregados no PAC inclúen ás antraciclinas, o paclitaxel, a ciclofosfamida e o 5-fluorouracilo e todos presentan riscos para o feto. Conclusión: A pesar de que con todos os tratamentos anticanceríxenos existen riscos para o feto, no caso de terapias máis estudadas e con evidencia de uso as súas posibles beneficios superan claramente aos posibles riscos e polo tanto o seu uso está recomendado para o PAC.
Introdución: En España, en 2023, por primeira vez, o cáncer foi a primeira causa de morte. O cáncer asociado ao embarazo (PAC) diagnostícase en 1 de cada 1.000 embarazos, un risco que preocupa especialmente é a aparición de efectos teratoxénicos no feto debido á exposición ao tratamento da nai. Obxectivo: O principal obxectivo deste estudo foi profundizar nos posibles tratamentos farmacolóxicos para o cáncer tendo en conta o risco para o feto. Material e Métodos: Para iso, levouse a cabo unha revisión bibliográfica usando as bases de datos Pubmed, Scielo, Europe PMC e clinicaltrials.gov. Resultados: Entre os artigos seleccionados obtívose que os tratamentos máis empregados no PAC inclúen ás antraciclinas, o paclitaxel, a ciclofosfamida e o 5-fluorouracilo e todos presentan riscos para o feto. Conclusión: A pesar de que con todos os tratamentos anticanceríxenos existen riscos para o feto, no caso de terapias máis estudadas e con evidencia de uso as súas posibles beneficios superan claramente aos posibles riscos e polo tanto o seu uso está recomendado para o PAC.
Dirección
CRUZ LANDEIRA, ANGELINES (Titoría)
CRUZ LANDEIRA, ANGELINES (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
A microbiota intestinal e implicación en saúde humana.
Autoría
B.M.D.R.
Grao en Farmacia
B.M.D.R.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
A microbiota é unha comunidade de microorganismos que inclúe bacterias, virus, fungos e arqueas que se distribúen por todo o tracto gastrointestinal, con maior concentración no intestino groso. O ser humano adquire a microbiota tras o nacemento e esta estabilízase ao redor dos tres anos, sendo moi similar entre individuos salvo que haxa cambios na forma de vida e volvéndose menos variada nas persoas maiores. Estes microorganismos realizan diversas funcións que inclúen a trófica, metabólica, inmune, estrutural e neurolóxica. A variación da comunidade de microorganismos pode estar relacionada coa aparición de enfermidades como o cancro, enfermidades inflamatorias intestinais, enfermidades neurolóxicas, psiquiátricas e metabólicas. Doutra banda, a microbiota está relacionada coa aparición de sobrecrementos bacterianos nas diferentes partes do tracto gastrointestinal que se fixeron virais nas redes sociais e levaron ao autodiagnóstico e sobrediagnóstico dos mesmos. A microbiota pode sufrir cambios cuantitativos e cualitativos, o que se coñece como disbiose, que pode paliarse co uso de probióticos e prebióticos recomendados polos médicos ou os farmacéuticos na consulta de farmacia. Nos últimos anos está cobrando importancia o transplante fecal para a repoboación da microbiota intestinal de persoas con doenzas graves derivadas de disbioses moi acusadas.
A microbiota é unha comunidade de microorganismos que inclúe bacterias, virus, fungos e arqueas que se distribúen por todo o tracto gastrointestinal, con maior concentración no intestino groso. O ser humano adquire a microbiota tras o nacemento e esta estabilízase ao redor dos tres anos, sendo moi similar entre individuos salvo que haxa cambios na forma de vida e volvéndose menos variada nas persoas maiores. Estes microorganismos realizan diversas funcións que inclúen a trófica, metabólica, inmune, estrutural e neurolóxica. A variación da comunidade de microorganismos pode estar relacionada coa aparición de enfermidades como o cancro, enfermidades inflamatorias intestinais, enfermidades neurolóxicas, psiquiátricas e metabólicas. Doutra banda, a microbiota está relacionada coa aparición de sobrecrementos bacterianos nas diferentes partes do tracto gastrointestinal que se fixeron virais nas redes sociais e levaron ao autodiagnóstico e sobrediagnóstico dos mesmos. A microbiota pode sufrir cambios cuantitativos e cualitativos, o que se coñece como disbiose, que pode paliarse co uso de probióticos e prebióticos recomendados polos médicos ou os farmacéuticos na consulta de farmacia. Nos últimos anos está cobrando importancia o transplante fecal para a repoboación da microbiota intestinal de persoas con doenzas graves derivadas de disbioses moi acusadas.
Dirección
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Terapia de células CAR-T en cancro, enfermidades autoinmunitarias e outras patoloxías
Autoría
A.M.F.M.
Grao en Farmacia
A.M.F.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
Este Traballo de Fin de Grao ofrece unha revisión sobre a terapia con células T modificadas xeneticamente (CART) e as súas diversas aplicacións no tratamento do cancro, enfermidades autoinmunitarias e outras patoloxías. A terapia CAR-T implica a modificación xenética de células T do paciente para que recoñezan e ataquen especificamente células cancerosas ou outras células anómalas no corpo. O documento aborda o desenvolvemento e funcionamento das células CAR-T, así como os avances máis recentes neste campo. Analízanse as estratexias de aplicación da terapia CAR-T no tratamento de cancros como a leucemia e o linfoma, así como en enfermidades autoinmunitarias como a artrite reumatoide, o lupus eritematoso sistémico, a diabetes mellitus tipo 1 e a esclerose múltiple. Tamén se abordan outro tipo de patoloxía como a asma, a fibrose cardíaca, o VIH-1 e o COVID-19. Discútense os desafíos actuais e as perspectivas futuras da terapia CAR-T, incluíndo cuestións relacionadas coa seguridade, a eficacia e a accesibilidade desta terapia innovadora. Destácanse as oportunidades de investigación futura e o potencial da terapia CAR-T para transformar o tratamento dunha ampla gama de enfermidades.
Este Traballo de Fin de Grao ofrece unha revisión sobre a terapia con células T modificadas xeneticamente (CART) e as súas diversas aplicacións no tratamento do cancro, enfermidades autoinmunitarias e outras patoloxías. A terapia CAR-T implica a modificación xenética de células T do paciente para que recoñezan e ataquen especificamente células cancerosas ou outras células anómalas no corpo. O documento aborda o desenvolvemento e funcionamento das células CAR-T, así como os avances máis recentes neste campo. Analízanse as estratexias de aplicación da terapia CAR-T no tratamento de cancros como a leucemia e o linfoma, así como en enfermidades autoinmunitarias como a artrite reumatoide, o lupus eritematoso sistémico, a diabetes mellitus tipo 1 e a esclerose múltiple. Tamén se abordan outro tipo de patoloxía como a asma, a fibrose cardíaca, o VIH-1 e o COVID-19. Discútense os desafíos actuais e as perspectivas futuras da terapia CAR-T, incluíndo cuestións relacionadas coa seguridade, a eficacia e a accesibilidade desta terapia innovadora. Destácanse as oportunidades de investigación futura e o potencial da terapia CAR-T para transformar o tratamento dunha ampla gama de enfermidades.
Dirección
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Síntese e estudo sistemático de estabilidade dun xel inxectable para a administración ocular: un novo abordaxe no tratamento da dexeneración macular asociada á idade (DMAE).
Autoría
I.A.C.
Grao en Farmacia
I.A.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
A dexeneración macular asociada á idade (DMAE) é unha das maiores causas de ceguera a nivel mundial, afectando a cerca de 200 millóns de persoas. Entre os tratamentos actuais encóntranse inxeccións intravítreas mensuais que, ademais de resultar incómodas para os pacientes, poden acabar desembocando en complicacións irreversibles como fibrosis do texido ocular. Os hidroxeis para a administración de fármacos alcanzaron protagonismo no mundo da oftalmoloxía pola súa biocompatibilidade e a súa capacidade de liberación controlada de proteínas aos segmentos posteriores do ollo. Neste traballo, proponse a síntese e un estudo sistemático de estabilidade dun hidroxel composto por ácido hialurónico modificado seguindo a química de bases de Schiff para a súa potencial administración ocular. O ácido hialurónico oxidouse coa conseguinte formación de ácido hialurónico dialdehído (HA-ALD) e, por outro lado, adicionouse a dihidrazida do ácido adípico para formar ácido hialurónico-hidrazida (HA-ADH). Ambos polímeros entrecruzáronse químicamente para formar o hidroxel. Os resultados derivados da caracterización do xel confirmaron o éxito da síntese. O xel demostrou unha gran estabilidade en diferentes medios, manteñendose íntegro en PBS por máis de 130 días e en DMEM alrededor dun mes. Os experimentos co colorante safranina verificaron a posibilidade de utilizar o mesmo para facilitar a visualización do xel en futuros experimentos ex vivo. Tendo en consideración todo o anterior, os hidroxeis supoñen uns candidatos prometedores como biomateriales para a administración ocular en tratamentos de enfermedades crónicas como a DMAE
A dexeneración macular asociada á idade (DMAE) é unha das maiores causas de ceguera a nivel mundial, afectando a cerca de 200 millóns de persoas. Entre os tratamentos actuais encóntranse inxeccións intravítreas mensuais que, ademais de resultar incómodas para os pacientes, poden acabar desembocando en complicacións irreversibles como fibrosis do texido ocular. Os hidroxeis para a administración de fármacos alcanzaron protagonismo no mundo da oftalmoloxía pola súa biocompatibilidade e a súa capacidade de liberación controlada de proteínas aos segmentos posteriores do ollo. Neste traballo, proponse a síntese e un estudo sistemático de estabilidade dun hidroxel composto por ácido hialurónico modificado seguindo a química de bases de Schiff para a súa potencial administración ocular. O ácido hialurónico oxidouse coa conseguinte formación de ácido hialurónico dialdehído (HA-ALD) e, por outro lado, adicionouse a dihidrazida do ácido adípico para formar ácido hialurónico-hidrazida (HA-ADH). Ambos polímeros entrecruzáronse químicamente para formar o hidroxel. Os resultados derivados da caracterización do xel confirmaron o éxito da síntese. O xel demostrou unha gran estabilidade en diferentes medios, manteñendose íntegro en PBS por máis de 130 días e en DMEM alrededor dun mes. Os experimentos co colorante safranina verificaron a posibilidade de utilizar o mesmo para facilitar a visualización do xel en futuros experimentos ex vivo. Tendo en consideración todo o anterior, os hidroxeis supoñen uns candidatos prometedores como biomateriales para a administración ocular en tratamentos de enfermedades crónicas como a DMAE
Dirección
ABBADESSA , ANNA (Titoría)
ABBADESSA , ANNA (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Desenvolvemento e caracterización de nanotransportadores camuflados con membranas de macrófagos para o reposicionamento do disulfiram
Autoría
E.P.B.
Grao en Farmacia
E.P.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
Nos últimos anos, o disulfiram xurdiu como unha estratexia terapéutica coste-efectiva, rápida e adecuada para patoloxías con necesidades médicas non cubertas como a osteoartrite e o cancro de páncreas. Ditas aplicacións baséanse na súa actividade antiinflamatoria e antitumoral actuando a diferentes niveis nos macrófagos residentes. Sen embrago, a súa aplicación clínica vese dificultada pola súa escasa solubilidade, toxicidade sistémica e inestabilidade fisiolóxica. A encapsulación do disulfiram dentro de nanotransportadores camuflados con membranas de macrófagos podería resultar unha estratexia moi prometedora para lograr un tratamento eficaz, altamente específico e máis seguro. A presenza dun recubrimento con membranas de macrófagos outorgará aos nanotransportadores un tempo de circulación prolongado, menor aclaramento polo sistema mononuclear fagocítico e un tropismo natural cara a focos inflamatorios e microambientes tumorales. Neste traballo preparáronse e caracterizáronse diferentes nanotransportadores poliméricos cargados con disulfiram co fin de seleccionar o máis adecuado, atendendo ás súas propiedades fisicoquímicas, para o seu posterior recubrimento con membranas de macrófagos. De acordo coas medidas de tamaño, distribución de tamaño e potencial zeta, os nanotransportadores de PLGA resultaron máis apropiados. Así mesmo, os nanotransportadores camuflados con membranas de macrófagos obtidos foron hemocompatibles e as súas propiedades fisicoquímicas permaneceron inalteradas durante 24 horas a 4ºC. Con todo, todos estes datos deben completarse con estudos in vitro e in vivo.
Nos últimos anos, o disulfiram xurdiu como unha estratexia terapéutica coste-efectiva, rápida e adecuada para patoloxías con necesidades médicas non cubertas como a osteoartrite e o cancro de páncreas. Ditas aplicacións baséanse na súa actividade antiinflamatoria e antitumoral actuando a diferentes niveis nos macrófagos residentes. Sen embrago, a súa aplicación clínica vese dificultada pola súa escasa solubilidade, toxicidade sistémica e inestabilidade fisiolóxica. A encapsulación do disulfiram dentro de nanotransportadores camuflados con membranas de macrófagos podería resultar unha estratexia moi prometedora para lograr un tratamento eficaz, altamente específico e máis seguro. A presenza dun recubrimento con membranas de macrófagos outorgará aos nanotransportadores un tempo de circulación prolongado, menor aclaramento polo sistema mononuclear fagocítico e un tropismo natural cara a focos inflamatorios e microambientes tumorales. Neste traballo preparáronse e caracterizáronse diferentes nanotransportadores poliméricos cargados con disulfiram co fin de seleccionar o máis adecuado, atendendo ás súas propiedades fisicoquímicas, para o seu posterior recubrimento con membranas de macrófagos. De acordo coas medidas de tamaño, distribución de tamaño e potencial zeta, os nanotransportadores de PLGA resultaron máis apropiados. Así mesmo, os nanotransportadores camuflados con membranas de macrófagos obtidos foron hemocompatibles e as súas propiedades fisicoquímicas permaneceron inalteradas durante 24 horas a 4ºC. Con todo, todos estes datos deben completarse con estudos in vitro e in vivo.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Enfermidades das abellas e a súa importancia coa iniciativa One Health
Autoría
S.R.E.
Grao en Farmacia
S.R.E.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
As abellas (Apis mellifera) son, por moitos motivos, un dos animais máis importantes para o benestar humano e dos ecosistemas. Nas últimas décadas, profesionais da apicultura de gran parte do mundo están notificando unha perda nas poboacións deste insecto, e poden deberse a factores tanto antropolóxicos como naturais, que teñen como consecuencia un detrimento na economía, na nutrición, na biodiversidade, e en xeral no benestar do planeta. Nesta revisión bibliográfica estudarase a importancia que teñen as abellas nos ecosistemas cunha perspectiva segundo a iniciativa One Health, avogando que a saúde das persoas está en estreita relación coa saúde dos animais e do medio ambiente, e é fundamental un equilibrio e unha saúde global. Remarcarase a importancia que teñen as abellas como indicadores biolóxicos do benestar humano, o seu emprego como ferramenta para coñecer o estado dos ecosistemas e cales son as súas limitacións. Por último, abordaranse unha serie de factores que están pondo en perigo a supervivencia desta especie: a actividade antropolóxica, os neonicotenoides, Varroa destructor, Acarapis woodi, Nosema ceranae, Paenibacillus larvae e Vespa velutina; vendo tamén cales son as proxeccións a futuro na tentativa de pórlles solución. A desaparición das abellas no planeta tería efectos catastróficos, e aínda estando lonxe diso, xa se poden albiscar os efectos da diminución das poboacións apícolas, e do enorme impacto que podería ter en todos e todas nos.
As abellas (Apis mellifera) son, por moitos motivos, un dos animais máis importantes para o benestar humano e dos ecosistemas. Nas últimas décadas, profesionais da apicultura de gran parte do mundo están notificando unha perda nas poboacións deste insecto, e poden deberse a factores tanto antropolóxicos como naturais, que teñen como consecuencia un detrimento na economía, na nutrición, na biodiversidade, e en xeral no benestar do planeta. Nesta revisión bibliográfica estudarase a importancia que teñen as abellas nos ecosistemas cunha perspectiva segundo a iniciativa One Health, avogando que a saúde das persoas está en estreita relación coa saúde dos animais e do medio ambiente, e é fundamental un equilibrio e unha saúde global. Remarcarase a importancia que teñen as abellas como indicadores biolóxicos do benestar humano, o seu emprego como ferramenta para coñecer o estado dos ecosistemas e cales son as súas limitacións. Por último, abordaranse unha serie de factores que están pondo en perigo a supervivencia desta especie: a actividade antropolóxica, os neonicotenoides, Varroa destructor, Acarapis woodi, Nosema ceranae, Paenibacillus larvae e Vespa velutina; vendo tamén cales son as proxeccións a futuro na tentativa de pórlles solución. A desaparición das abellas no planeta tería efectos catastróficos, e aínda estando lonxe diso, xa se poden albiscar os efectos da diminución das poboacións apícolas, e do enorme impacto que podería ter en todos e todas nos.
Dirección
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Resposta funcional nun modelo experimental en fluxo de células endoteliais vasculares a estímulos inflamatorios en presenza ou non de fármacos cardiovasculares
Autoría
N.B.Q.
Grao en Farmacia
N.B.Q.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
O endotelio vascular é unha estrutura anatómica composta por unha capa de células que recobre o interior dos vasos sanguíneos cunha función determinante na saúde cardiovascular. Regula a presión arterial mediante a liberación de substancias vasodilatadoras, como o óxido nítrico, e substancias vasoconstritoras como a endotelina humana 1. Na hipertensión arterial, a disfunción endotelial causada pola redución de óxido nítrico e o aumento de endotelina humana 1 provoca a contracción dos vasos sanguíneos e o aumento da presión arterial. Esta alteración aumenta o risco de sufrir enfermidades cardiovasculares como infartos ou accidentes cerebrovasculares. Este estudo analiza como os medicamentos para a hipertensión, enalapril e metoprolol, en pacientes con tratamento cardiovascular afectan á función endotelial e á liberación de moléculas como a endotelina humana 1, o activador de plasminóxeno tisular e o seu propio inhibidor en condicións proinflamatorias derivadas de patoloxías agudas, como poden ser as infeccións.
O endotelio vascular é unha estrutura anatómica composta por unha capa de células que recobre o interior dos vasos sanguíneos cunha función determinante na saúde cardiovascular. Regula a presión arterial mediante a liberación de substancias vasodilatadoras, como o óxido nítrico, e substancias vasoconstritoras como a endotelina humana 1. Na hipertensión arterial, a disfunción endotelial causada pola redución de óxido nítrico e o aumento de endotelina humana 1 provoca a contracción dos vasos sanguíneos e o aumento da presión arterial. Esta alteración aumenta o risco de sufrir enfermidades cardiovasculares como infartos ou accidentes cerebrovasculares. Este estudo analiza como os medicamentos para a hipertensión, enalapril e metoprolol, en pacientes con tratamento cardiovascular afectan á función endotelial e á liberación de moléculas como a endotelina humana 1, o activador de plasminóxeno tisular e o seu propio inhibidor en condicións proinflamatorias derivadas de patoloxías agudas, como poden ser as infeccións.
Dirección
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
ALVAREZ CASTRO, EZEQUIEL (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Inmunoterapia contra o cancro colorrectal metastásico MSI-H /dMMR
Autoría
I.N.P.
Grao en Farmacia
I.N.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
O cancro colorrectal (CCR) é unha das enfermidades ás que se lle atribúe máis dun milleiro de mortes ao ano, sendo esta a segunda causa de defunción máis común globalmente. Caracterízase pola acumulación de alteracións xenéticas nas células somáticas, o que altera a reparación celular e provoca unha carencia de apoptosis e adhesión celular, dando lugar á formación dun tumor. A pesar dos mecanismos inmunitarios presentes no organismo para combater células cancerosas, algúns tumores desenvolven diversas estratexias para evadir a inmunovigilancia, entre elas, a activación dos puntos de control. Neste Traballo de Fin de Grao preténdese dar unha visión xeneralizada do avance científico que supón a aparición da inmunoterapia (IT), centrándose nos inhibidores dos puntos de control (ICI) para o tratamento do cancro colorrectal metastásico (CCRm) con alta inestabilidade dos microsatélites (MSI-H) producido por unha deficiencia na reparación de erros do ADN (dMMR), o cal representa o 5% dos cancros metastásicos. Para iso, faise unha comparación da seguridade e a eficacia entre o tratamento convencionalmente utilizado e o tratamento inmunoterápico Keytruda elixido pola Axencia Europea de Medicamentos (EMA) en 2021 como primeira liña. Adicionalmente avalíase o papel da nutrición no prognóstico da enfermidade cando se trata con IT. O presente traballo amosa a necesidade de novos ensaios clínicos en fase III para liquidar os problemas de refracción atopados nalgúns subgrupos de participantes e os efectos da nutrición en pacientes sometidos a este tratamento.
O cancro colorrectal (CCR) é unha das enfermidades ás que se lle atribúe máis dun milleiro de mortes ao ano, sendo esta a segunda causa de defunción máis común globalmente. Caracterízase pola acumulación de alteracións xenéticas nas células somáticas, o que altera a reparación celular e provoca unha carencia de apoptosis e adhesión celular, dando lugar á formación dun tumor. A pesar dos mecanismos inmunitarios presentes no organismo para combater células cancerosas, algúns tumores desenvolven diversas estratexias para evadir a inmunovigilancia, entre elas, a activación dos puntos de control. Neste Traballo de Fin de Grao preténdese dar unha visión xeneralizada do avance científico que supón a aparición da inmunoterapia (IT), centrándose nos inhibidores dos puntos de control (ICI) para o tratamento do cancro colorrectal metastásico (CCRm) con alta inestabilidade dos microsatélites (MSI-H) producido por unha deficiencia na reparación de erros do ADN (dMMR), o cal representa o 5% dos cancros metastásicos. Para iso, faise unha comparación da seguridade e a eficacia entre o tratamento convencionalmente utilizado e o tratamento inmunoterápico Keytruda elixido pola Axencia Europea de Medicamentos (EMA) en 2021 como primeira liña. Adicionalmente avalíase o papel da nutrición no prognóstico da enfermidade cando se trata con IT. O presente traballo amosa a necesidade de novos ensaios clínicos en fase III para liquidar os problemas de refracción atopados nalgúns subgrupos de participantes e os efectos da nutrición en pacientes sometidos a este tratamento.
Dirección
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
GOMEZ TOURIÑO, IRIA MARIA (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Glucosinolatos na alimentación
Autoría
D.S.F.
Grao en Farmacia
D.S.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:00
22.02.2024 11:00
Resumo
Nesta revisión bibliográfica abórdase o estudo dos glucosinolatos, as propiedades químicas e o seu metabolismo, enmarcando os mesmos nas familias e especies onde se atopan en mayor cantidade. Analízase a biosíntese dentro das plantas e o metabolismo no corpo humano, mencionando os metabolitos máis interesantes segundo as súas propiedades sobre a saude humana. Na revisión temos en conta as fontes alimentarias máis destacadas como a orde Brassicales. Examínanse as posibles pérdidas nos procesos de almacenaxe, transporte, procesado e cociñado das verduras crucíferas. Indágase sobre a importancia dos glucosinolatos e os seus derivados na saude humana con diferentes propiedades como antiinflamatorios, antioxidantes, antimicrobianos, etc. Investígase, a súa vez, o impactos en patoloxías como as cardiovasculares, neurodexenerativas ou o cancro. Tense en conta os posibles efectos negativos que poidan causar o consumo de glucosinolatos.
Nesta revisión bibliográfica abórdase o estudo dos glucosinolatos, as propiedades químicas e o seu metabolismo, enmarcando os mesmos nas familias e especies onde se atopan en mayor cantidade. Analízase a biosíntese dentro das plantas e o metabolismo no corpo humano, mencionando os metabolitos máis interesantes segundo as súas propiedades sobre a saude humana. Na revisión temos en conta as fontes alimentarias máis destacadas como a orde Brassicales. Examínanse as posibles pérdidas nos procesos de almacenaxe, transporte, procesado e cociñado das verduras crucíferas. Indágase sobre a importancia dos glucosinolatos e os seus derivados na saude humana con diferentes propiedades como antiinflamatorios, antioxidantes, antimicrobianos, etc. Investígase, a súa vez, o impactos en patoloxías como as cardiovasculares, neurodexenerativas ou o cancro. Tense en conta os posibles efectos negativos que poidan causar o consumo de glucosinolatos.
Dirección
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Titoría)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Titoría)
Tribunal
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
A alopecia. Tipos, causas e tratamentos.
Autoría
A.M.P.
Grao en Farmacia
A.M.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
Este Traballo de Fin de Grado céntrase no estudo da alopecia, unha patoloxía que afecta a persoas de todas as idades e xéneros, impactando tanto na súa aparenza como no seu benestar emocional. Esta condición, con posibles consecuencias psicolóxicas significativas, preséntase principalmente en formas como a alopecia androxénica, a areata e cicatricial, aínda que tamén se discutirán otras variantes menos comúns. As causas da alopecia inclúen factores xenéticos, hormonais, inmunolóxicos e ambientais. Os avances recentes na investigación permitiron desenvolver tratamentos máis específicos e personalizados. Entre as opcións terapéuticas encóntranse medicamentos tópicos e orales como o minoxidil ou a finasterida, así como tratamentos emerxentes como é o caso da inyección de plasma rica en plaquetas, que está gañando popularidade debido ao seu potencial para estimular a rexeneración capilar. Este traballo ofrece unha visión integral da alopecia, abordando os seus tipos, causas e tratamentos, mediante unha análise exhaustiva da literatura científica e estudos clínicos recentes.
Este Traballo de Fin de Grado céntrase no estudo da alopecia, unha patoloxía que afecta a persoas de todas as idades e xéneros, impactando tanto na súa aparenza como no seu benestar emocional. Esta condición, con posibles consecuencias psicolóxicas significativas, preséntase principalmente en formas como a alopecia androxénica, a areata e cicatricial, aínda que tamén se discutirán otras variantes menos comúns. As causas da alopecia inclúen factores xenéticos, hormonais, inmunolóxicos e ambientais. Os avances recentes na investigación permitiron desenvolver tratamentos máis específicos e personalizados. Entre as opcións terapéuticas encóntranse medicamentos tópicos e orales como o minoxidil ou a finasterida, así como tratamentos emerxentes como é o caso da inyección de plasma rica en plaquetas, que está gañando popularidade debido ao seu potencial para estimular a rexeneración capilar. Este traballo ofrece unha visión integral da alopecia, abordando os seus tipos, causas e tratamentos, mediante unha análise exhaustiva da literatura científica e estudos clínicos recentes.
Dirección
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Sistemas nanoparticulados en cosmética, características e mecanismos de absorción
Autoría
M.O.P.
Grao en Farmacia
M.O.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:20
22.02.2024 10:20
Resumo
Nos últimos anos, os avances tecnolóxicos realizados no desenvolvemento de sistemas nanométricos situáronos como grandes estratexias no desenvolvemento de novas formas cosméticas. Estes nanosistemas, pola súa capacidade de penetración a través do estrato córneo, a súa gran estabilidade e as súas propiedades superficiais, popularizaron a súa incorporación a produtos cosméticos con gran aplicabilidade no alivio e manexo das afeccións cutáneas. Este traballo recolle o estado da arte dos sistemas nanométricos en cosmética e a súa potencial aplicación. O obxectivo xeral desta revisión bibliográfica é estudar os sistemas de nanopartículas utilizados en cosmética, analizando os procesos que sofren as nanopartículas e micelas que contén os produtos cosméticos de administración cutánea tras a súa aplicación e describindo os diferentes tipos de sistemas empregados. Para conseguilo, realizouse unha análise detallada da estrutura e funcións da pel, así como unha revisión das enfermidades inflamatorias cutáneas máis comúns, entre elas dermatite, psoríase e rosácea. Tras avaliar as características dos sistemas máis prometedores, tamén se revisaron novas liñas de investigación cosmética dirixidas especificamente ás condicións mencionadas. Por último, este traballo bibliográfico ofrece unha avaliación dos beneficios e riscos asociados ao uso de nanopartículas, en termos de saúde cutánea, eficacia cosmética e impacto ambiental.
Nos últimos anos, os avances tecnolóxicos realizados no desenvolvemento de sistemas nanométricos situáronos como grandes estratexias no desenvolvemento de novas formas cosméticas. Estes nanosistemas, pola súa capacidade de penetración a través do estrato córneo, a súa gran estabilidade e as súas propiedades superficiais, popularizaron a súa incorporación a produtos cosméticos con gran aplicabilidade no alivio e manexo das afeccións cutáneas. Este traballo recolle o estado da arte dos sistemas nanométricos en cosmética e a súa potencial aplicación. O obxectivo xeral desta revisión bibliográfica é estudar os sistemas de nanopartículas utilizados en cosmética, analizando os procesos que sofren as nanopartículas e micelas que contén os produtos cosméticos de administración cutánea tras a súa aplicación e describindo os diferentes tipos de sistemas empregados. Para conseguilo, realizouse unha análise detallada da estrutura e funcións da pel, así como unha revisión das enfermidades inflamatorias cutáneas máis comúns, entre elas dermatite, psoríase e rosácea. Tras avaliar as características dos sistemas máis prometedores, tamén se revisaron novas liñas de investigación cosmética dirixidas especificamente ás condicións mencionadas. Por último, este traballo bibliográfico ofrece unha avaliación dos beneficios e riscos asociados ao uso de nanopartículas, en termos de saúde cutánea, eficacia cosmética e impacto ambiental.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Estudo histolóxico e electrofisiolóxico do sistema nervioso no caracol de xardín
Autoría
E.M.A.C.
Grao en Farmacia
E.M.A.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
O uso como animal de experimentación de invertebrados, coma os gasterópodos, presentan diversas vantaxes. Neste traballo se desenvolve sen experiencias previas no laboratorio de recepción un estudo histolóxico básico e específico sobre o sistema nervioso do caracol de xardín Cornu aspersum. Ademais, tamén se dan os primeiros pasos para o establecemento dun montaxe (setup) electrofisiolóxico que sirva para o estudo da actividade eléctrica neuronal unitaria nunha preparación in vivo de animal anestesiado. Todo isto pretende examinar o uso deste modelo animal, de por si menos complexo que o empregado de mamíferos, para realizar estudos neurofisiolóxicos en base a presenza de sinapses químicas [2] clásicas no sistema nervioso do caracol. Estas dúas características do sistema nervioso do caracol de terra, simplicidade e similitude das súas características sinápticas básicas con mamíferos serían unha vantaxe a favor do seu emprego como modelo experimental para realizar estudos neurofisiolóficos (p.ex., que examinen a función de neurotransmisores clásicos na sinapse ou que examinen a acción de novos fármacos na sinapse). Este modelo animal comportaría, non só unha vantaxe pola súa sinxeleza como organismo senón tamén por presentar baixos custos económicos na súa obtención e manutención, unha menor carga de traballo no seu mantemento, simples condicións de laboratorio sen por iso obviar a ética e o benestar animal que debe rexer en calquera proxecto de investigación.
O uso como animal de experimentación de invertebrados, coma os gasterópodos, presentan diversas vantaxes. Neste traballo se desenvolve sen experiencias previas no laboratorio de recepción un estudo histolóxico básico e específico sobre o sistema nervioso do caracol de xardín Cornu aspersum. Ademais, tamén se dan os primeiros pasos para o establecemento dun montaxe (setup) electrofisiolóxico que sirva para o estudo da actividade eléctrica neuronal unitaria nunha preparación in vivo de animal anestesiado. Todo isto pretende examinar o uso deste modelo animal, de por si menos complexo que o empregado de mamíferos, para realizar estudos neurofisiolóxicos en base a presenza de sinapses químicas [2] clásicas no sistema nervioso do caracol. Estas dúas características do sistema nervioso do caracol de terra, simplicidade e similitude das súas características sinápticas básicas con mamíferos serían unha vantaxe a favor do seu emprego como modelo experimental para realizar estudos neurofisiolóficos (p.ex., que examinen a función de neurotransmisores clásicos na sinapse ou que examinen a acción de novos fármacos na sinapse). Este modelo animal comportaría, non só unha vantaxe pola súa sinxeleza como organismo senón tamén por presentar baixos custos económicos na súa obtención e manutención, unha menor carga de traballo no seu mantemento, simples condicións de laboratorio sen por iso obviar a ética e o benestar animal que debe rexer en calquera proxecto de investigación.
Dirección
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Síntese e avaliación de antagonistas do receptor A2A adenosina para inmunoterapia do cancro
Autoría
A.P.A.
Grao en Farmacia
A.P.A.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
Este Traballo Fin de Grao describe o deseño, síntese, caracterización estrutural e avaliación farmacolóxica de novos ligandos antagonistas do receptor de adenosina A2A para a inmunoterapia contra o cancro. A nova serie obtida explora a rexión extracelular do receptor e abren a porta ao desenvolvemento de fármacos duales
Este Traballo Fin de Grao describe o deseño, síntese, caracterización estrutural e avaliación farmacolóxica de novos ligandos antagonistas do receptor de adenosina A2A para a inmunoterapia contra o cancro. A nova serie obtida explora a rexión extracelular do receptor e abren a porta ao desenvolvemento de fármacos duales
Dirección
SOTELO PEREZ, EDDY (Titoría)
SOTELO PEREZ, EDDY (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Análise do papel de CCR9 na tumorixénese no cancro de ovario.
Autoría
A.F.R.
Grao en Farmacia
A.F.R.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
A sobreexpresión de receptores homeostáticos de quimiocinas nas células cancerosas atópase vinculada coa profresión do cancro e o mal prognóstico. Diversos estudos describen un papel relevante do eixo CCR9/CCL25 na tumorixénese, incluíndo o cancro de ovario. Nas últimas dúas décadas, observouse que esta interacción media sobre a proliferación, apoptosis, invasión, metástase e quimiorresistencia das células ováricas cancerosas, sostida sobre a súa expresión aberrante nos diversos subtipos histolóxicos, a súa implicación na disfunción da resposta inmune e a desregulación de importantes vías de sinalización intracelular. Estes feitos suxiren o seu potencial como diana terapéutica naquelas pacientes con cancro ovárico resistente ou recidivante. A diferenza dos tratamentos tradicionais, unha terapia dirixida contra a expresión de CCR9 tumoral limitaría a súa toxicidade e reacción adversas.
A sobreexpresión de receptores homeostáticos de quimiocinas nas células cancerosas atópase vinculada coa profresión do cancro e o mal prognóstico. Diversos estudos describen un papel relevante do eixo CCR9/CCL25 na tumorixénese, incluíndo o cancro de ovario. Nas últimas dúas décadas, observouse que esta interacción media sobre a proliferación, apoptosis, invasión, metástase e quimiorresistencia das células ováricas cancerosas, sostida sobre a súa expresión aberrante nos diversos subtipos histolóxicos, a súa implicación na disfunción da resposta inmune e a desregulación de importantes vías de sinalización intracelular. Estes feitos suxiren o seu potencial como diana terapéutica naquelas pacientes con cancro ovárico resistente ou recidivante. A diferenza dos tratamentos tradicionais, unha terapia dirixida contra a expresión de CCR9 tumoral limitaría a súa toxicidade e reacción adversas.
Dirección
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Titoría)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Propiedades beneficiosas do oleocanthal na saúde humana
Autoría
C.S.I.
Grao en Farmacia
C.S.I.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
Desde hai tempo, coñécense as grandes vantaxes de seguir unha dieta mediterránea para manter un perfil saudable. Ademais da gran variedade de froitas, verduras, proteínas ou legumes que enriquecen esta dieta, ten como base fundamental o aceite de oliva virxe extra (AOVE), cuxas propiedades beneficiosas o converten nun aliado na protección fronte a numerosas enfermidades comúns. Unha explicación destes beneficios podería atoparse entre a fracción minoritaria da súa ampla composición, e concretamente no oleocantal(OC). Trátase dun polifeno que nos últimos anos foi obxecto de numerosas investigacións como posible nutracéutico útil no tratamento de enfermidades inflamatorias, microbianas, cancro, neurodexenerativas e incluso cardiovasculares, que a miúdo están relacionadas con elevados niveis de estrés oxidativo. Dado que o descubrimento do oleocantal é relativamente recente, requírense máis investigacións que poidan respaldar as súas propiedades beneficiosas.
Desde hai tempo, coñécense as grandes vantaxes de seguir unha dieta mediterránea para manter un perfil saudable. Ademais da gran variedade de froitas, verduras, proteínas ou legumes que enriquecen esta dieta, ten como base fundamental o aceite de oliva virxe extra (AOVE), cuxas propiedades beneficiosas o converten nun aliado na protección fronte a numerosas enfermidades comúns. Unha explicación destes beneficios podería atoparse entre a fracción minoritaria da súa ampla composición, e concretamente no oleocantal(OC). Trátase dun polifeno que nos últimos anos foi obxecto de numerosas investigacións como posible nutracéutico útil no tratamento de enfermidades inflamatorias, microbianas, cancro, neurodexenerativas e incluso cardiovasculares, que a miúdo están relacionadas con elevados niveis de estrés oxidativo. Dado que o descubrimento do oleocantal é relativamente recente, requírense máis investigacións que poidan respaldar as súas propiedades beneficiosas.
Dirección
Lestido Cardama, Antía (Titoría)
Lestido Cardama, Antía (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Disrupción da barreira hematoencefálica (BHE) e enfermidades neurodexenerativas: alteracións no citoesqueleto das células endoteliais da microvasculatura cerebral mediadas por inflamación
Autoría
C.F.C.
Grao en Farmacia
C.F.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
Algunhas das patoloxías neurodexenerativas máis prevalentes, como son a enfermidade de Alzheimer (EA), a enfermidade de Parkinson (EP) e a esclerose múltiple (EM), están estreitamente asociadas con eventos inflamatorios que comprometen a integridade da barreira hematoencefálica (BHE). Nestes trastornos, os mediadores proinflamatorios xogan un papel crucial ao activar ou inhibir diversas vías de sinalización que producen cambios no citoesqueleto das células endoteliais da BHE. Estas alteracións no citoesqueleto resultan nunha disfunción significativa a nivel endotelial, afectando negativamente á microvasculatura cerebral. Como resultado destes procesos, prodúcese unha alteración na estrutura e función da BHE. O deterioro da BHE facilita a entrada de substancias tóxicas e células inmunitarias ao cerebro, fomentando a neuroinflamación e contribuíndo á exacerbación dos síntomas das enfermidades mencionadas e á súa progresión, rompendo a homeostase do microambiente cerebral e afectando ademais á función neuronal ao potenciar o dano neuronal.
Algunhas das patoloxías neurodexenerativas máis prevalentes, como son a enfermidade de Alzheimer (EA), a enfermidade de Parkinson (EP) e a esclerose múltiple (EM), están estreitamente asociadas con eventos inflamatorios que comprometen a integridade da barreira hematoencefálica (BHE). Nestes trastornos, os mediadores proinflamatorios xogan un papel crucial ao activar ou inhibir diversas vías de sinalización que producen cambios no citoesqueleto das células endoteliais da BHE. Estas alteracións no citoesqueleto resultan nunha disfunción significativa a nivel endotelial, afectando negativamente á microvasculatura cerebral. Como resultado destes procesos, prodúcese unha alteración na estrutura e función da BHE. O deterioro da BHE facilita a entrada de substancias tóxicas e células inmunitarias ao cerebro, fomentando a neuroinflamación e contribuíndo á exacerbación dos síntomas das enfermidades mencionadas e á súa progresión, rompendo a homeostase do microambiente cerebral e afectando ademais á función neuronal ao potenciar o dano neuronal.
Dirección
VIÑA CASTELAO, MARÍA DOLORES (Titoría)
VIÑA CASTELAO, MARÍA DOLORES (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Aplicacións clínicas da toxina botulínica
Autoría
M.V.F.
Grao en Farmacia
M.V.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
A toxina botulínica, unha neurotoxina obtida de Clostridium botulinum, experimentou unha transición moi notable no transcurso da historia, dende ser considerada unha ameaza para a seguridade alimentaria ata o seu uso en diversos trastornos. O obxectivo deste traballo é facer unha revisión bibliográfica actualizada das aplicacións e o manexo clínico da toxina botulínica, o mecanismo de acción e os efectos adversos principais. Para isto empregáronse Web of Science e Pubmed, como bases de datos. Ademais, consultáronse capítulos de libros, páxinas web e Google Scholar. O mecanismo de acción é diferente segundo o tipo de toxina botulínica (A-G) e baséase na inhibición da exocitose de diferentes neurotransmisores e receptores nas terminacións neuronais, tanto a nivel periférico como central. A principal aplicación clínica da toxina botulínica vai dirixida ao tratamento de diversos tipos de distonía e espasticidade, non obstante, tamén existe alto grao de evidencia noutras aplicacións, como a profilaxe da migraña crónica, o tratamento da hiperactividade vesical, sialorrea e hiperhidrose axilar. Outras indicacións (p.ex. dor crónica) precisan avances na investigación. Na terapia con toxina botulínica é necesaria a repetición das inxeccións xeralmente cada 12 semanas, xa que o seu efecto é reversible, e en ocasións pode ser necesaria a suspensión da terapia debido aos efectos adversos ou á ineficacia. Por este motivo, xorden novas liñas de investigación centradas en estratexias que permitan reducir este risco.
A toxina botulínica, unha neurotoxina obtida de Clostridium botulinum, experimentou unha transición moi notable no transcurso da historia, dende ser considerada unha ameaza para a seguridade alimentaria ata o seu uso en diversos trastornos. O obxectivo deste traballo é facer unha revisión bibliográfica actualizada das aplicacións e o manexo clínico da toxina botulínica, o mecanismo de acción e os efectos adversos principais. Para isto empregáronse Web of Science e Pubmed, como bases de datos. Ademais, consultáronse capítulos de libros, páxinas web e Google Scholar. O mecanismo de acción é diferente segundo o tipo de toxina botulínica (A-G) e baséase na inhibición da exocitose de diferentes neurotransmisores e receptores nas terminacións neuronais, tanto a nivel periférico como central. A principal aplicación clínica da toxina botulínica vai dirixida ao tratamento de diversos tipos de distonía e espasticidade, non obstante, tamén existe alto grao de evidencia noutras aplicacións, como a profilaxe da migraña crónica, o tratamento da hiperactividade vesical, sialorrea e hiperhidrose axilar. Outras indicacións (p.ex. dor crónica) precisan avances na investigación. Na terapia con toxina botulínica é necesaria a repetición das inxeccións xeralmente cada 12 semanas, xa que o seu efecto é reversible, e en ocasións pode ser necesaria a suspensión da terapia debido aos efectos adversos ou á ineficacia. Por este motivo, xorden novas liñas de investigación centradas en estratexias que permitan reducir este risco.
Dirección
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Titoría)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
pesticidas na cadea alimentaria
Autoría
M.M.C.
Grao en Farmacia
M.M.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
Neste Traballo Fin de Grao levouse a cabo unha revisión bibliográfica sobre os pesticidas tendo en conta clasificación, contaminación derivada do seu uso, regulación, análises, últimas tendencias e incidentes relacionados con eles. Os pesticidas úsanse fundamentalmente para combater pragas e aumentar a produción da colleita. Sen embargo, o seu mal un uso pode afectar ao medio ambiente ademáis de á cadea alimentaria. Son sustancias contaminantes principalmente pola súa alta permanencia no medio xa que non se degradan doadamente. Desta xeito contaminan solos, augas subterráneas e incluso contaminan zonas alonxadas do seu lugar de aplicación ao seren transportadas a través do aire e as nubes. Grazas á harmonización nas regulación dos residuos dos pesticidas é posible o comercio internacional de productos de consumo humano. En Europa o Regulamento (CE) n396/2005 do Parlamento Europeo, de obrigado cumprimento, recolle os Límites Máximos de Residuos (LMR) axeitados a cada alimento. No sistema de alerta rápida para alimentos e pensos (RASFF) da UE, comunícanse os incidentes mediante notificacións, tomandose as medidas oportunas segundo o nivel de risco. Debido ao anteriormente exposto realizanse controis e analises para confimar la seguridade dos alimentos e preservar a saúde humana, evitando así intoxicacións en a cadea alimentaria.
Neste Traballo Fin de Grao levouse a cabo unha revisión bibliográfica sobre os pesticidas tendo en conta clasificación, contaminación derivada do seu uso, regulación, análises, últimas tendencias e incidentes relacionados con eles. Os pesticidas úsanse fundamentalmente para combater pragas e aumentar a produción da colleita. Sen embargo, o seu mal un uso pode afectar ao medio ambiente ademáis de á cadea alimentaria. Son sustancias contaminantes principalmente pola súa alta permanencia no medio xa que non se degradan doadamente. Desta xeito contaminan solos, augas subterráneas e incluso contaminan zonas alonxadas do seu lugar de aplicación ao seren transportadas a través do aire e as nubes. Grazas á harmonización nas regulación dos residuos dos pesticidas é posible o comercio internacional de productos de consumo humano. En Europa o Regulamento (CE) n396/2005 do Parlamento Europeo, de obrigado cumprimento, recolle os Límites Máximos de Residuos (LMR) axeitados a cada alimento. No sistema de alerta rápida para alimentos e pensos (RASFF) da UE, comunícanse os incidentes mediante notificacións, tomandose as medidas oportunas segundo o nivel de risco. Debido ao anteriormente exposto realizanse controis e analises para confimar la seguridade dos alimentos e preservar a saúde humana, evitando así intoxicacións en a cadea alimentaria.
Dirección
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Hidroxeles para a rexeneración da pel
Autoría
S.M.B.
Grao en Farmacia
S.M.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:20
22.02.2024 10:20
Resumo
As feridas cutáneas supoñen unha importante carga sanitaria e económica. A cicatrización de feridas é un proceso complexo e dinámico no que interveñen diversos factores, e require unha contorna que favoreza a súa aceleración. Na actualidade, existe unha ampla variedade de estratexias para promover este proceso, incluíndo o emprego de apósitos. Recentemente, os hidroxeles convertéronse en obxecto de numerosos estudos debido á súa habilidade para simular a estrutura e composición da matriz extracelular e proporcionar soporte mecánico e unha contorna húmida que favorece o proceso de cicatrización. Ademais, a súa capacidade de adaptarse a numerosos tipos de defectos e permitir o control e modificación das súas propiedades biolóxicas, físicas e químicas, converten aos hidroxeles en materiais con excelentes características para a súa aplicación en feridas. Nesta revisión bibliográfica búscase examinar a variedade de hidroxeles empregados na fabricación de apósitos e estadas celulares para a cicatrización de feridas, cun enfoque final nos hidroxeles de alginato. Para iso, realizouse unha procura de artigos e revisións en bases de datos científicas empregando diversas palabras chave. A eficacia dos materiais derivados do alginato foi comprobada no tratamento de feridas cutáneas, a pesar diso, a bibliografía consultada insiste na importancia de mellorar diversos aspectos dos devanditos materiais para lograr resultados aínda máis beneficiosos.
As feridas cutáneas supoñen unha importante carga sanitaria e económica. A cicatrización de feridas é un proceso complexo e dinámico no que interveñen diversos factores, e require unha contorna que favoreza a súa aceleración. Na actualidade, existe unha ampla variedade de estratexias para promover este proceso, incluíndo o emprego de apósitos. Recentemente, os hidroxeles convertéronse en obxecto de numerosos estudos debido á súa habilidade para simular a estrutura e composición da matriz extracelular e proporcionar soporte mecánico e unha contorna húmida que favorece o proceso de cicatrización. Ademais, a súa capacidade de adaptarse a numerosos tipos de defectos e permitir o control e modificación das súas propiedades biolóxicas, físicas e químicas, converten aos hidroxeles en materiais con excelentes características para a súa aplicación en feridas. Nesta revisión bibliográfica búscase examinar a variedade de hidroxeles empregados na fabricación de apósitos e estadas celulares para a cicatrización de feridas, cun enfoque final nos hidroxeles de alginato. Para iso, realizouse unha procura de artigos e revisións en bases de datos científicas empregando diversas palabras chave. A eficacia dos materiais derivados do alginato foi comprobada no tratamento de feridas cutáneas, a pesar diso, a bibliografía consultada insiste na importancia de mellorar diversos aspectos dos devanditos materiais para lograr resultados aínda máis beneficiosos.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Composición química do lúpulo: efecto do cultivo, orixe xeográfica e tempo de colleita
Autoría
J.V.S.
Grao en Farmacia
J.V.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
O lúpulo Humulus lupulus emprégase na industria cervexeira pola presenza de lupulina nos seus conos, que aporta sabor e amargura á cervexa. Estados Unidos é o principal produtor de lúpulo, con variedades como Comet, Zeus, Chinook y Cascade, mentres que Brasil, aínda sendo un dos principais produtores de cervexa, importa a maioría do seu lúpulo. Este estudo buscou identificar e cuantificar os ácidos alfa e beta e os polifenois no lúpulo procedente de cultivares do Brasil e Estados Unidos. Tendo en conta que Brasil importa a maior parte do lúpulo que emprega, avaliáronse as diferenzas químicas e comparándoas coas do lúpulo do principal produtor mundial. Para isto, realizouse a extracción, identificación e cuantificación dos compostos de interese mediante cromatografía líquida de alta resolución acoplada a un detector de rede de diodos HPLC-DAD, polas súas siglas en inglés para estudar o efecto do tempo de colleita e a orixe xeográfica na composición química e o seu potencial uso como marcadores químicos para autenticar os cultivares estudados. Os resultados demostraron que os cultivares producidos no Brasil presentaron unha composición química equivalente aos producidos nos Estados Unidos, confirmando o potencial deste país para producir o seu propio lúpulo, con especial fincapé no cultivar Comet, que mostrou unha propoción alfa/beta superior, así como a presenza da 8-prenilnarinxenina, metabolito ausente no cultivar dos Estados Unidos. O uso destes compostos ou das dúas proporcións para clasificar os cultivares e empregalos como posibles marcadores de autenticidade require de máis estudos que confirmen os resultados presentados.
O lúpulo Humulus lupulus emprégase na industria cervexeira pola presenza de lupulina nos seus conos, que aporta sabor e amargura á cervexa. Estados Unidos é o principal produtor de lúpulo, con variedades como Comet, Zeus, Chinook y Cascade, mentres que Brasil, aínda sendo un dos principais produtores de cervexa, importa a maioría do seu lúpulo. Este estudo buscou identificar e cuantificar os ácidos alfa e beta e os polifenois no lúpulo procedente de cultivares do Brasil e Estados Unidos. Tendo en conta que Brasil importa a maior parte do lúpulo que emprega, avaliáronse as diferenzas químicas e comparándoas coas do lúpulo do principal produtor mundial. Para isto, realizouse a extracción, identificación e cuantificación dos compostos de interese mediante cromatografía líquida de alta resolución acoplada a un detector de rede de diodos HPLC-DAD, polas súas siglas en inglés para estudar o efecto do tempo de colleita e a orixe xeográfica na composición química e o seu potencial uso como marcadores químicos para autenticar os cultivares estudados. Os resultados demostraron que os cultivares producidos no Brasil presentaron unha composición química equivalente aos producidos nos Estados Unidos, confirmando o potencial deste país para producir o seu propio lúpulo, con especial fincapé no cultivar Comet, que mostrou unha propoción alfa/beta superior, así como a presenza da 8-prenilnarinxenina, metabolito ausente no cultivar dos Estados Unidos. O uso destes compostos ou das dúas proporcións para clasificar os cultivares e empregalos como posibles marcadores de autenticidade require de máis estudos que confirmen os resultados presentados.
Dirección
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
BARBOSA PEREIRA, LETRICIA (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Ferramentas de edición xenómica na elaboración de células CAR-T
Autoría
E.B.F.
Grao en Farmacia
E.B.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
16.09.2024 12:40
16.09.2024 12:40
Resumo
A terapia CAR-T representa unha innovación no desenvolvemento da inmunoterapia ao lograr dirixir unha resposta cara dianas específicas tras a modificación xenética dos linfocitos T do paciente. Esta técnica de inmunoterapia activa, que mellora a capacidade do sistema inmune, contrasta cos enfoques pasivos da inmunoterapia que utilizan citoquinas ou inhibidores de puntos de control, e preséntase como alternativa ou complemento da actual quimioterapia. Aínda que a súa eficacia destacou especialmente en cancros de tipo hematolóxico, logrando remisións completas en máis do 90% dos casos, a terapia CAR-T enfróntase a desafíos importantes, como a toxicidade e a resistencia tumoral. Actualmente, as ferramentas de edición xenética presentan a capacidade para superar estas limitacións. O emprego de sistemas novos como CRISPR/Cas9 en diferentes estratexias para a produción de CAR-T logra mellorar a persistencia da terapia, controlar a produción de citoquinas para reducir a toxicidade e inhibir puntos de control inmunolóxicos para potenciar a resposta antitumoral. Aínda que a edición xenética con CRISPR abriu a posibilidade de desenvolver células CAR-T aloxénicas en busca dun aumento da aplicabilidade clínica e poder explorar as combinacións destas estratexias, trátase dunha tecnoloxía que aínda presenta limitacións e requisitos específicos. Estas innovacións prometen transformar aínda máis o tratamento do cancro mediante a inmunoterapia, ofrecendo novas oportunidades para mellorar os resultados clínicos e a calidade de vida dos pacientes
A terapia CAR-T representa unha innovación no desenvolvemento da inmunoterapia ao lograr dirixir unha resposta cara dianas específicas tras a modificación xenética dos linfocitos T do paciente. Esta técnica de inmunoterapia activa, que mellora a capacidade do sistema inmune, contrasta cos enfoques pasivos da inmunoterapia que utilizan citoquinas ou inhibidores de puntos de control, e preséntase como alternativa ou complemento da actual quimioterapia. Aínda que a súa eficacia destacou especialmente en cancros de tipo hematolóxico, logrando remisións completas en máis do 90% dos casos, a terapia CAR-T enfróntase a desafíos importantes, como a toxicidade e a resistencia tumoral. Actualmente, as ferramentas de edición xenética presentan a capacidade para superar estas limitacións. O emprego de sistemas novos como CRISPR/Cas9 en diferentes estratexias para a produción de CAR-T logra mellorar a persistencia da terapia, controlar a produción de citoquinas para reducir a toxicidade e inhibir puntos de control inmunolóxicos para potenciar a resposta antitumoral. Aínda que a edición xenética con CRISPR abriu a posibilidade de desenvolver células CAR-T aloxénicas en busca dun aumento da aplicabilidade clínica e poder explorar as combinacións destas estratexias, trátase dunha tecnoloxía que aínda presenta limitacións e requisitos específicos. Estas innovacións prometen transformar aínda máis o tratamento do cancro mediante a inmunoterapia, ofrecendo novas oportunidades para mellorar os resultados clínicos e a calidade de vida dos pacientes
Dirección
GARCIA FUENTES, MARCOS (Titoría)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
REMUÑAN LOPEZ, MARIA DEL CARMEN (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
REMUÑAN LOPEZ, MARIA DEL CARMEN (Vogal)
Nanoformulacións de platino para a terapia do cancro.
Autoría
L.P.P.
Grao en Farmacia
L.P.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
O uso clínico de cisplatino, carboplatino e oxaliplatino revolucionou a quimioterapia debido á súa alta eficacia contra o cancro. Non obstante, estes tratamentos teñen efectos adversos graves como nefrotoxicidade, neurotoxicidade e ototoxicidade. Ademais, un dos principais retos da terapia con platino é o desenvolvemento de resistencia ao tratamento, xa sexa porque o fármaco non entra na célula ou porque está inactivado no seu interior. Estes compostos son frecuentemente administrados en combinación con outros quimioterapéuticos para reducir os seus efectos adversos e resistencia, obtendo notables beneficios terapéuticos. Non obstante, nalgúns casos, a eficacia destes tratamentos combinados diminúe debido á diferenza nas propiedades farmacocinéticas dos fármacos combinados. Para superar estas limitacións, o desenvolvemento de nanoportadores para fármacos Pt(II) está a proporcionar estratexias prometedoras atribuídas ás súas versátiles funcionalidades. Permiten encapsular e dirixir fármacos especificamente ao tumor, mellorando a súa distribución e eficacia e reducindo os efectos secundarios. Ademais, tamén permiten a liberación sostida do fármaco, mantendo as concentracións efectivas no tumor durante máis tempo. Esta revisión bibliográfica resume os compostos de platino aprobados actualmente na clínica, os efectos adversos e a resistencia asociados aos mesmos. Discútense as vantaxes significativas das nanoformulacións e explóranse algunhas das prometedoras nanoformulacións de platino actualmente en ensaios clínicos, que poderían abrir novas vías para tratamentos máis personalizados e efectivos para o cancro.
O uso clínico de cisplatino, carboplatino e oxaliplatino revolucionou a quimioterapia debido á súa alta eficacia contra o cancro. Non obstante, estes tratamentos teñen efectos adversos graves como nefrotoxicidade, neurotoxicidade e ototoxicidade. Ademais, un dos principais retos da terapia con platino é o desenvolvemento de resistencia ao tratamento, xa sexa porque o fármaco non entra na célula ou porque está inactivado no seu interior. Estes compostos son frecuentemente administrados en combinación con outros quimioterapéuticos para reducir os seus efectos adversos e resistencia, obtendo notables beneficios terapéuticos. Non obstante, nalgúns casos, a eficacia destes tratamentos combinados diminúe debido á diferenza nas propiedades farmacocinéticas dos fármacos combinados. Para superar estas limitacións, o desenvolvemento de nanoportadores para fármacos Pt(II) está a proporcionar estratexias prometedoras atribuídas ás súas versátiles funcionalidades. Permiten encapsular e dirixir fármacos especificamente ao tumor, mellorando a súa distribución e eficacia e reducindo os efectos secundarios. Ademais, tamén permiten a liberación sostida do fármaco, mantendo as concentracións efectivas no tumor durante máis tempo. Esta revisión bibliográfica resume os compostos de platino aprobados actualmente na clínica, os efectos adversos e a resistencia asociados aos mesmos. Discútense as vantaxes significativas das nanoformulacións e explóranse algunhas das prometedoras nanoformulacións de platino actualmente en ensaios clínicos, que poderían abrir novas vías para tratamentos máis personalizados e efectivos para o cancro.
Dirección
SÁNCHEZ GONZÁLEZ, Mª ÁNGELES (Titoría)
SÁNCHEZ GONZÁLEZ, Mª ÁNGELES (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Enfermedade periodontal e risco de diabetes: papel da oficina de farmacia.
Autoría
C.G.A.
Grao en Farmacia
C.G.A.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
A enfermedade periodontal e a diabetes mellitus son dúas afeccións comúns que afectan a unha ampla poboación. A diabetes mal controlada aumenta a prevalencia e a gravedade da periodontitis. Pola súa banda, a enfermedade periodontal pode afectar ao control glucémico nos pacientes diabéticos. Existe unha relación bidireccional entre a diabetes e a enfermedade periodontal. Este traballo enfocouse en levar a cabo unha investigación de campo, nunha oficina de farmacia, para predecir o riesgo de padecer diabetes asociada á enfermedade periodontal. Durante o estudo, empregáronse dous cuestionarios. Por un lado, o Test de Salud Gingival, cuxa finalidade é axudar a evaluar o risco individual de padecer algunha enfermedade periodontal. Por outro lado, o Test de Findrisk, que evalúa o risco individual de desarrollar diabetes mellitus tipo 2 nos próximos dez años. Para elo, realizáronse ambos cuestionarios na poboación circunscrita dunha oficina de farmacia, de maneira completamente voluntaria, tras o seu paso polo establecemento. Os resultados obtidos neste estudio demostraron que o Test de Salud Gingival é de gran utilidade para identificar a aquelas persoas que xa sufren dunha enfermedade bucodental ou que poderían desarrollala eventualmente, porque as persoas con risco baixo poderían evolucionar hacia un risco moderado, mentras que, aquelas con risco moderado poderían aumentar o seu risco a alto, co tempo. No caso do Test de Findrisk, non resultou eficaz, xa que conduce á aparición de falsos negativos, po lo que sería conveniente a reformulación de dicho cuestionario.
A enfermedade periodontal e a diabetes mellitus son dúas afeccións comúns que afectan a unha ampla poboación. A diabetes mal controlada aumenta a prevalencia e a gravedade da periodontitis. Pola súa banda, a enfermedade periodontal pode afectar ao control glucémico nos pacientes diabéticos. Existe unha relación bidireccional entre a diabetes e a enfermedade periodontal. Este traballo enfocouse en levar a cabo unha investigación de campo, nunha oficina de farmacia, para predecir o riesgo de padecer diabetes asociada á enfermedade periodontal. Durante o estudo, empregáronse dous cuestionarios. Por un lado, o Test de Salud Gingival, cuxa finalidade é axudar a evaluar o risco individual de padecer algunha enfermedade periodontal. Por outro lado, o Test de Findrisk, que evalúa o risco individual de desarrollar diabetes mellitus tipo 2 nos próximos dez años. Para elo, realizáronse ambos cuestionarios na poboación circunscrita dunha oficina de farmacia, de maneira completamente voluntaria, tras o seu paso polo establecemento. Os resultados obtidos neste estudio demostraron que o Test de Salud Gingival é de gran utilidade para identificar a aquelas persoas que xa sufren dunha enfermedade bucodental ou que poderían desarrollala eventualmente, porque as persoas con risco baixo poderían evolucionar hacia un risco moderado, mentras que, aquelas con risco moderado poderían aumentar o seu risco a alto, co tempo. No caso do Test de Findrisk, non resultou eficaz, xa que conduce á aparición de falsos negativos, po lo que sería conveniente a reformulación de dicho cuestionario.
Dirección
VILLA BELLOSTA, RICARDO (Titoría)
VILLA BELLOSTA, RICARDO (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Análise da Dieta Atlántica e as súas propiedades anticancro
Autoría
M.F.P.
Grao en Farmacia
M.F.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:40
22.02.2024 11:40
Resumo
A conexión entre dieta e saúde é amplamente recoñecida, e cada vez hai máis evidencias científicas que apoian a importancia dunha dieta equilibrada e a súa relación na prevención de numerosas enfermidades crónicas, como obesidade, enfermidades cardiovasculares, diabetes tipo 2, hipertensión, osteoporose e cancro, directamente relacionado coa lonxevidade. A información recollida neste traballo revela a acción positiva dos alimentos da Dieta Atlántica Sur de Europa (SEAD) na prevención e tratamento dalgúns tipos de cancro. Fálase da epixenética e considéranse as propiedades oncoprotectoras dalgúns nutracéuticos consumidos tradicionalmente nesta dieta, centrando a atención en moléculas de gran importancia como os glucosinolatos do xénero Brassica: Sulforafano, I3C e DIM, e os polifenois, tamén contidos en vexetais como as brassicas e en aceite de oliva. Todos estes aspectos requiren máis investigacións para afondar en todos os posibles beneficios de seguir este patrón alimentario, que está a gañar un lugar destacado como un dos máis recomendados a nivel mundial polos seus múltiples beneficios.
A conexión entre dieta e saúde é amplamente recoñecida, e cada vez hai máis evidencias científicas que apoian a importancia dunha dieta equilibrada e a súa relación na prevención de numerosas enfermidades crónicas, como obesidade, enfermidades cardiovasculares, diabetes tipo 2, hipertensión, osteoporose e cancro, directamente relacionado coa lonxevidade. A información recollida neste traballo revela a acción positiva dos alimentos da Dieta Atlántica Sur de Europa (SEAD) na prevención e tratamento dalgúns tipos de cancro. Fálase da epixenética e considéranse as propiedades oncoprotectoras dalgúns nutracéuticos consumidos tradicionalmente nesta dieta, centrando a atención en moléculas de gran importancia como os glucosinolatos do xénero Brassica: Sulforafano, I3C e DIM, e os polifenois, tamén contidos en vexetais como as brassicas e en aceite de oliva. Todos estes aspectos requiren máis investigacións para afondar en todos os posibles beneficios de seguir este patrón alimentario, que está a gañar un lugar destacado como un dos máis recomendados a nivel mundial polos seus múltiples beneficios.
Dirección
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Tribunal
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Meninxite: xeralidades, tipos, prevención, diagnóstico de emerxencia e tratamento.
Autoría
S.A.E.
Grao en Farmacia
S.A.E.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:20
22.02.2024 11:20
Resumo
A meninxite é unha enfermidade presente en todo o mundo, que afecta máis aos países subdesenvolvidos, pero tamén está moi presente nos países desenvolvidos. A meninxite segue sendo de actualidade aínda despois do uso de vacinas preventivas que, aínda que conseguiron reducir a taxa de incidencia, non lograron erradicar por completo a morbilidade e a mortalidade. As causas da enfermidade son moi variadas, sendo os virus os máis frecuentes. Algunhas bacterias tamén poden causar meninxite. A meninxite bacteriana é a forma máis grave da enfermidade. Neste caso, é necesario que o persoal sanitario actúe con rapidez para salvar a vida dos pacientes, así como evitar posibles consecuencias. A emerxencia médica que supón a enfermidade require o inicio case inmediato dun tratamento antibiótico empírico. Esta revisión da bibliografía inclúe información xeral sobre a meninxite, unha descrición dos diferentes tipos de meninxite (dependendo da súa causa), o seu diagnóstico e unha descrición actualizada dos diferentes tratamentos e vacinas dispoñibles.
A meninxite é unha enfermidade presente en todo o mundo, que afecta máis aos países subdesenvolvidos, pero tamén está moi presente nos países desenvolvidos. A meninxite segue sendo de actualidade aínda despois do uso de vacinas preventivas que, aínda que conseguiron reducir a taxa de incidencia, non lograron erradicar por completo a morbilidade e a mortalidade. As causas da enfermidade son moi variadas, sendo os virus os máis frecuentes. Algunhas bacterias tamén poden causar meninxite. A meninxite bacteriana é a forma máis grave da enfermidade. Neste caso, é necesario que o persoal sanitario actúe con rapidez para salvar a vida dos pacientes, así como evitar posibles consecuencias. A emerxencia médica que supón a enfermidade require o inicio case inmediato dun tratamento antibiótico empírico. Esta revisión da bibliografía inclúe información xeral sobre a meninxite, unha descrición dos diferentes tipos de meninxite (dependendo da súa causa), o seu diagnóstico e unha descrición actualizada dos diferentes tratamentos e vacinas dispoñibles.
Dirección
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
Tribunal
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Ensaios clínicos que testan eficacia e seguridade de tratamentos para a Esclerosis Múltiple.
Autoría
N.G.I.
Grao en Farmacia
N.G.I.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
A esclerosis múltiple (EM) defínese coma unha enfermidade neurodexenerativa inflamatoria que afecta preferentemente a mielina que forma parte da cuberta das fibras nerviosas do Sistema Nervioso Central (SNC). Non se coñece con exactitude a causa da enfermidade, pero sí se determinou que é unha afección xenerada por varios factores: tanto xenéticos coma ambientais. É unha patoloxía que afecta a todo o organismo e de maneira pouco específica presentando elevada interindividualidade entre as persoas que a padecen e non ten cura. Actualmente, existen tratamentos dirixidos a ralentización da evolución e os síntomas. Asimesmo, estanse a realizar investigacións sobre os posibles puntos a favor das terapias intervencionistas de prevención, tratamento farmacolóxico ou non farmacolóxicos que axuden a mellorar a calidade de vida dos doentes.
A esclerosis múltiple (EM) defínese coma unha enfermidade neurodexenerativa inflamatoria que afecta preferentemente a mielina que forma parte da cuberta das fibras nerviosas do Sistema Nervioso Central (SNC). Non se coñece con exactitude a causa da enfermidade, pero sí se determinou que é unha afección xenerada por varios factores: tanto xenéticos coma ambientais. É unha patoloxía que afecta a todo o organismo e de maneira pouco específica presentando elevada interindividualidade entre as persoas que a padecen e non ten cura. Actualmente, existen tratamentos dirixidos a ralentización da evolución e os síntomas. Asimesmo, estanse a realizar investigacións sobre os posibles puntos a favor das terapias intervencionistas de prevención, tratamento farmacolóxico ou non farmacolóxicos que axuden a mellorar a calidade de vida dos doentes.
Dirección
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Titoría)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Infeccións osteoarticulares asociadas a próteses
Autoría
C.P.V.
Grao en Farmacia
C.P.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:40
22.02.2024 10:40
Resumo
Os procesos dexenerativos, xa sexan causados por osteoartritis ou secundarios a outras enfermidades poden causar deformidades articulares importantes que implicarán na maior parte dos casos, unha intervención cirúrxica, e a implantación ou substitución dunha prótese. Aínda que dita intervención mellora significativamente a funcionalidade da articulación, está asociada a complicacións como o aflojamiento protésico e infeccións, sendo esta última a máis significativa. Un dos obxectivos principais é evitar que xurdan estas infeccións, que están causadas maioritariamente por cocos Grampositivos. A formación de biopelículas nas próteses presenta un desafío adicional para conseguir que o tratamento antibacteriano sexa eficaz. O diagnóstico da infección de prótese articular é complexo, e débense combinar criterios clínicos, estudos microbiológicos e probas de imaxe, ademais de coñecer a etiología e comprender a formación de biofilm para un manexo adecuado de cada caso. A evolución dos materiais protésicos ao longo do tempo foi importante, cobrando especial importancia na actualidade o titanio e os polímeros, concretamente o cemento acrílico e o polietileno de ultra peso molecular. Explorouse o uso innovador de novos materiais en ortopedia debido ás súas propiedades mecánicas e actividade antibacteriana. Ademais, os cementos óseos impregnados con antimicrobianos utilízanse no tratamento de infeccións de próteses articulares, aínda que o seu uso na profilaxe da infección primaria é controvertido debido ao risco de resistencia bacteriana.
Os procesos dexenerativos, xa sexan causados por osteoartritis ou secundarios a outras enfermidades poden causar deformidades articulares importantes que implicarán na maior parte dos casos, unha intervención cirúrxica, e a implantación ou substitución dunha prótese. Aínda que dita intervención mellora significativamente a funcionalidade da articulación, está asociada a complicacións como o aflojamiento protésico e infeccións, sendo esta última a máis significativa. Un dos obxectivos principais é evitar que xurdan estas infeccións, que están causadas maioritariamente por cocos Grampositivos. A formación de biopelículas nas próteses presenta un desafío adicional para conseguir que o tratamento antibacteriano sexa eficaz. O diagnóstico da infección de prótese articular é complexo, e débense combinar criterios clínicos, estudos microbiológicos e probas de imaxe, ademais de coñecer a etiología e comprender a formación de biofilm para un manexo adecuado de cada caso. A evolución dos materiais protésicos ao longo do tempo foi importante, cobrando especial importancia na actualidade o titanio e os polímeros, concretamente o cemento acrílico e o polietileno de ultra peso molecular. Explorouse o uso innovador de novos materiais en ortopedia debido ás súas propiedades mecánicas e actividade antibacteriana. Ademais, os cementos óseos impregnados con antimicrobianos utilízanse no tratamento de infeccións de próteses articulares, aínda que o seu uso na profilaxe da infección primaria é controvertido debido ao risco de resistencia bacteriana.
Dirección
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Disbiose intestinal e enfermidade de Alzheimer
Autoría
D.G.V.
Grao en Farmacia
D.G.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:20
22.07.2024 13:20
Resumo
A composición e diversidade da microbiota intestinal é unha parte esencial do correcto funcionamento do corpo humano. A produción de certas catecolaminas, o metabolismo das substancias dietéticas e a protección da integridade da mucosa intestinal son só algunhas das funcións da microbiota intestinal. Non obstante, o desequilibrio da simbiose destes microbios, chamado disbiose, provoca condicións patolóxicas. Na actualidade, a enfermidade de Alzheimer constitúe un problema sociosanitario prioritario e a busca de novas estratexias terapéuticas leva a unha intensa avaliación dos mecanismos polos que se desenvolve ou empeora esta enfermidade. Por iso, estúdase a influencia da disbiose intestinal na enfermidade de Alzheimer e, finalmente, propóñense medidas dietético-terapéuticas axeitadas.
A composición e diversidade da microbiota intestinal é unha parte esencial do correcto funcionamento do corpo humano. A produción de certas catecolaminas, o metabolismo das substancias dietéticas e a protección da integridade da mucosa intestinal son só algunhas das funcións da microbiota intestinal. Non obstante, o desequilibrio da simbiose destes microbios, chamado disbiose, provoca condicións patolóxicas. Na actualidade, a enfermidade de Alzheimer constitúe un problema sociosanitario prioritario e a busca de novas estratexias terapéuticas leva a unha intensa avaliación dos mecanismos polos que se desenvolve ou empeora esta enfermidade. Por iso, estúdase a influencia da disbiose intestinal na enfermidade de Alzheimer e, finalmente, propóñense medidas dietético-terapéuticas axeitadas.
Dirección
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Biodistribución dun anti TNF alfa en modelos murinos de enfermidade inflamatoria intestinal mediante imaxe PET
Autoría
S.B.B.
Grao en Farmacia
S.B.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
A enfermidade inflamatoria intestinal e un trastorno inflamatorio cronico do tracto gastrointestinal, no cal o factor de necrose tumoral alfa, TNF alfa, funciona como biomarcador de diagnostico. Neste estudo avaliase a biodistribucion dun anticorpo monoclonal anti TNF alfa nun modelo murino de IBD mediante tomografia por emision de positrons, PET. Este estudo permite caracterizar un modelo de IBD preclínico empregando un anti TNF alfa como biomarcador de imaxe PET.
A enfermidade inflamatoria intestinal e un trastorno inflamatorio cronico do tracto gastrointestinal, no cal o factor de necrose tumoral alfa, TNF alfa, funciona como biomarcador de diagnostico. Neste estudo avaliase a biodistribucion dun anticorpo monoclonal anti TNF alfa nun modelo murino de IBD mediante tomografia por emision de positrons, PET. Este estudo permite caracterizar un modelo de IBD preclínico empregando un anti TNF alfa como biomarcador de imaxe PET.
Dirección
Aguiar Fernández, Pablo (Titoría)
Aguiar Fernández, Pablo (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Mecanismos moleculares e panorama terapéutico actual da artrite reumatoide
Autoría
J.G.M.
Grao en Farmacia
J.G.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
A artrite reumatoide (AR) é unha enfermidade autoinmune inflamatoria, que se caracteriza principalmente pola inflamación persistente das articulacións, o que pode levar a destrución progresiva das mesmas e a perdida de funcionalidade. A pesar de que as articulacións son as áreas predominantemente afectadas, a AR frecuentemente evoluciona cara manifestacións extraarticulares, sendo esto indicativo de gravidade e mal pronóstico da enfermidade. Co obxectivo de ter unha visión actual da enfermidade, neste traballo fíxose unha procura exhaustiva sobre os novos avances na etioloxía, nos mecanismos moleculares e no diagnóstico, así como no panorama terapéutico actual. Veuse que os anticorpos antiproteína citrulinados (ACPA) xunto coas imaxes metabólicas poden ser unha forma de detección precoz da enfermidade. En canto aos tratamentos, os fármacos antirreumáticos modificadores da enfermidade (FAME) son os máis estudados. Mentres que os fármacos antirreumáticos modificadores da enfermidade sintéticos dirixidos (FAMEsd) e os fármacos antirreumáticos modificadores da enfermidade biolóxicos (FAMEb) son os máis revolucionarios, os FAME sintéticos convencionais xunto cos AINEs e os corticoides seguen as ser os de primeira elección na práctica clínica.
A artrite reumatoide (AR) é unha enfermidade autoinmune inflamatoria, que se caracteriza principalmente pola inflamación persistente das articulacións, o que pode levar a destrución progresiva das mesmas e a perdida de funcionalidade. A pesar de que as articulacións son as áreas predominantemente afectadas, a AR frecuentemente evoluciona cara manifestacións extraarticulares, sendo esto indicativo de gravidade e mal pronóstico da enfermidade. Co obxectivo de ter unha visión actual da enfermidade, neste traballo fíxose unha procura exhaustiva sobre os novos avances na etioloxía, nos mecanismos moleculares e no diagnóstico, así como no panorama terapéutico actual. Veuse que os anticorpos antiproteína citrulinados (ACPA) xunto coas imaxes metabólicas poden ser unha forma de detección precoz da enfermidade. En canto aos tratamentos, os fármacos antirreumáticos modificadores da enfermidade (FAME) son os máis estudados. Mentres que os fármacos antirreumáticos modificadores da enfermidade sintéticos dirixidos (FAMEsd) e os fármacos antirreumáticos modificadores da enfermidade biolóxicos (FAMEb) son os máis revolucionarios, os FAME sintéticos convencionais xunto cos AINEs e os corticoides seguen as ser os de primeira elección na práctica clínica.
Dirección
VILLA BELLOSTA, RICARDO (Titoría)
VILLA BELLOSTA, RICARDO (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Evolución no tratamento da hepatitis C
Autoría
S.B.A.
Grao en Farmacia
S.B.A.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
O tratamento da hepatitis C experimentou grandes avances nos últimos 30 anos. En 1989, a identificación do virus que causa a enfermidade iniciou unha carreira científica e médica para encontrar as mellores terapias. Inicialmente os primeros tratamentos baseábanse no uso interferón e ribavirina, un réxime que ofrecía tasas de curación modestas, arredor do 40-50%, e estaba asociado con efectos secundarios significativos. Non foi ata o 2011 que o panorama cambiou completamente coa introducción dos antivirais de acción directa. Estos medicamentos actuaban directamente nas proteínas esenciais para a replicación do virus, provocando unhas tasas de curación superiores ao 95% e tratamentos máis cortos e mellor tolerados polos pacientes. Sen embargo, a pesar destes grandes resultados todavía existen desafíos futuros importantes. A Organización Mundial da Saúde estableceu estratexias globais para lograr a erradicación desta enfermidade, basadas en mellorar os métodos de detección e diagnóstico precoz da enfermidade, maior accesibilidad aos tratamentos, medidas de prevención da enfermidade e a búsqueda dunha posible vacina.
O tratamento da hepatitis C experimentou grandes avances nos últimos 30 anos. En 1989, a identificación do virus que causa a enfermidade iniciou unha carreira científica e médica para encontrar as mellores terapias. Inicialmente os primeros tratamentos baseábanse no uso interferón e ribavirina, un réxime que ofrecía tasas de curación modestas, arredor do 40-50%, e estaba asociado con efectos secundarios significativos. Non foi ata o 2011 que o panorama cambiou completamente coa introducción dos antivirais de acción directa. Estos medicamentos actuaban directamente nas proteínas esenciais para a replicación do virus, provocando unhas tasas de curación superiores ao 95% e tratamentos máis cortos e mellor tolerados polos pacientes. Sen embargo, a pesar destes grandes resultados todavía existen desafíos futuros importantes. A Organización Mundial da Saúde estableceu estratexias globais para lograr a erradicación desta enfermidade, basadas en mellorar os métodos de detección e diagnóstico precoz da enfermidade, maior accesibilidad aos tratamentos, medidas de prevención da enfermidade e a búsqueda dunha posible vacina.
Dirección
Abad Caeiro, Marcelina (Titoría)
Abad Caeiro, Marcelina (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
A psoriase e os seus tratamentos na actualidade.
Autoría
N.M.M.
Grao en Farmacia
N.M.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
16.09.2024 12:00
16.09.2024 12:00
Resumo
A psoriase é unha enfermidade crónica, de orixe autoinmune e inflamatoria da pel producida pola acción dos linfocitos T. Factores inmunolóxicos, xenéticos e ambientais inflúen na súa aparición e provoca un importante impacto na calidade de vida do paciente e no seu estado emocional. É unha enfermidade bastante común, afectando ao 2-3% da poboación mundial e presenta distintos graos de afectación e numerosas manifestacións, sendo a máis común a psoriase en placa que aparece en forma de brotes. O diagnóstico diferencial e o seu tratamento son esenciais, aínda que este tratamento non cura a patoloxía, só reduce ou elimina as lesións cutáneas que aparecen por ela. Debido á gran cantidade de manifestacións que presenta a psoriase, o tratamento é individualizado para cada paciente. Estes tratamentos van desde o emprego de fármacos tópicos e fototerapia, ata terapias biolóxicas con fármacos de gran eficacia e seguridade. En calquera dos tratamentos que se elixa, será imprescindible un control constante para o seguimento e avaliación dos resultados.
A psoriase é unha enfermidade crónica, de orixe autoinmune e inflamatoria da pel producida pola acción dos linfocitos T. Factores inmunolóxicos, xenéticos e ambientais inflúen na súa aparición e provoca un importante impacto na calidade de vida do paciente e no seu estado emocional. É unha enfermidade bastante común, afectando ao 2-3% da poboación mundial e presenta distintos graos de afectación e numerosas manifestacións, sendo a máis común a psoriase en placa que aparece en forma de brotes. O diagnóstico diferencial e o seu tratamento son esenciais, aínda que este tratamento non cura a patoloxía, só reduce ou elimina as lesións cutáneas que aparecen por ela. Debido á gran cantidade de manifestacións que presenta a psoriase, o tratamento é individualizado para cada paciente. Estes tratamentos van desde o emprego de fármacos tópicos e fototerapia, ata terapias biolóxicas con fármacos de gran eficacia e seguridade. En calquera dos tratamentos que se elixa, será imprescindible un control constante para o seguimento e avaliación dos resultados.
Dirección
BLANCO MENDEZ, JOSE (Titoría)
BLANCO MENDEZ, JOSE (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
REMUÑAN LOPEZ, MARIA DEL CARMEN (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
REMUÑAN LOPEZ, MARIA DEL CARMEN (Vogal)
Revisión bibliográfica dos tratamentos para a artrite reumatoide.
Autoría
B.C.C.
Grao en Farmacia
B.C.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
A Artrite Reumatoide é unha enfermidade crónica autoinmune que afecta principalmente ás articulacións periféricas cuxo desenvolvemento está determinado por factores xenéticos e ambientais. Na actualidade hay un gran número de fármacos para tratar esta patoloxía. Inicialmente era tratada con glucocorticoides e os chamados fármacos modificadores da enfermidade (FAME), dos cales o máis empregado sigue sendo o metotrexato. Nas últimas décadas, aínda que estes fármacos seguen tendo una importante presenza no tratamento da artrite reumatoide deron paso a novas liñas de tratamento, que teñen cada vez máis peso, como é o caso dos fármacos biolóxicos. Actualmente, estanse probando novos fármacos, como as pequeñas entidades moleculares co obxectivo de que solucionen os problemas que presentan os fármacos biolóxicos. Este número tan amplio de opcións tivo como resultado a terapia combinada de varios grupos de estes fármacos, una alternativa moi interesante para aumentar o efecto do tratamento xa que cada fármaco exerce a súa acción pero sin aumentar a toxicidade. Segundo isto, neste traballo realizarase una revisión bibliográfica dos principales medicamentos pertencentes aos grupos de fármacos aquí nomeados.
A Artrite Reumatoide é unha enfermidade crónica autoinmune que afecta principalmente ás articulacións periféricas cuxo desenvolvemento está determinado por factores xenéticos e ambientais. Na actualidade hay un gran número de fármacos para tratar esta patoloxía. Inicialmente era tratada con glucocorticoides e os chamados fármacos modificadores da enfermidade (FAME), dos cales o máis empregado sigue sendo o metotrexato. Nas últimas décadas, aínda que estes fármacos seguen tendo una importante presenza no tratamento da artrite reumatoide deron paso a novas liñas de tratamento, que teñen cada vez máis peso, como é o caso dos fármacos biolóxicos. Actualmente, estanse probando novos fármacos, como as pequeñas entidades moleculares co obxectivo de que solucionen os problemas que presentan os fármacos biolóxicos. Este número tan amplio de opcións tivo como resultado a terapia combinada de varios grupos de estes fármacos, una alternativa moi interesante para aumentar o efecto do tratamento xa que cada fármaco exerce a súa acción pero sin aumentar a toxicidade. Segundo isto, neste traballo realizarase una revisión bibliográfica dos principales medicamentos pertencentes aos grupos de fármacos aquí nomeados.
Dirección
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Nanopartículas de ouro: Síntesis e aplicacións biomédicas.
Autoría
C.A.F.
Grao en Farmacia
C.A.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
As nanopartículas de ouro (AuNPs) emerxeron como un dos nanomateriais máis prometedores no ámbito biomédico grazas ás súas propiedades fisicoquímicas únicas, que as fan destacar sobre outras nanopartículas metálicas. Existen varias vías sintéticas que permiten a obtención de AuNPs con relativa sinxeleza e con control sobre a súa forma e tamaño finais, variables que influirán directamente na súa función. Posteriormente, sométense a un proceso de estabilización e funcionalización no que, a través da modificación da súa superficie, se conseguen nanocompostos útiles e cun rol e propiedades máis específicas. Por último, lévase a cabo a súa caracterización combinando diferentes técnicas que van permitir confirmar a súa composición e funcionalización, así como determinar as súas características morfolóxicas e ópticas. Entre as súas posibles aplicacións destacan o transporte de fármacos, o seu uso como axentes antimicrobianos, en terapia e diagnóstico do cancro ou como biosensores, entre outros. Non obstante, deben ser investigadas en profundidade para solventar os distintos problemas que impiden, polo momento, o seu uso na práctica clínica. As súas aplicacións non só significarían novas alternativas de tratamento e diagnóstico, senón tamén melloras de técnicas xa existentes, así como a prevención de diversas patoloxías. En definitiva, tendo en conta a extensa información da que se dispón, unha pequena parte da cal se revisou neste traballo, é de esperar que as nanopartículas de ouro acheguen solucións a problemáticas sanitarias, tanto novas como xa existentes, e nun futuro próximo conten cun papel importante neste campo.
As nanopartículas de ouro (AuNPs) emerxeron como un dos nanomateriais máis prometedores no ámbito biomédico grazas ás súas propiedades fisicoquímicas únicas, que as fan destacar sobre outras nanopartículas metálicas. Existen varias vías sintéticas que permiten a obtención de AuNPs con relativa sinxeleza e con control sobre a súa forma e tamaño finais, variables que influirán directamente na súa función. Posteriormente, sométense a un proceso de estabilización e funcionalización no que, a través da modificación da súa superficie, se conseguen nanocompostos útiles e cun rol e propiedades máis específicas. Por último, lévase a cabo a súa caracterización combinando diferentes técnicas que van permitir confirmar a súa composición e funcionalización, así como determinar as súas características morfolóxicas e ópticas. Entre as súas posibles aplicacións destacan o transporte de fármacos, o seu uso como axentes antimicrobianos, en terapia e diagnóstico do cancro ou como biosensores, entre outros. Non obstante, deben ser investigadas en profundidade para solventar os distintos problemas que impiden, polo momento, o seu uso na práctica clínica. As súas aplicacións non só significarían novas alternativas de tratamento e diagnóstico, senón tamén melloras de técnicas xa existentes, así como a prevención de diversas patoloxías. En definitiva, tendo en conta a extensa información da que se dispón, unha pequena parte da cal se revisou neste traballo, é de esperar que as nanopartículas de ouro acheguen solucións a problemáticas sanitarias, tanto novas como xa existentes, e nun futuro próximo conten cun papel importante neste campo.
Dirección
GARCIA TASENDE, MARIA SOLEDAD (Titoría)
GARCIA TASENDE, MARIA SOLEDAD (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Novas abordaxes no tratamento da Púrpura Trombocitopénica Idiopática
Autoría
I.F.F.
Grao en Farmacia
I.F.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
As últimas décadas foron testemuña dun progreso exponencial na investigación e o tratamento de enfermidades como a Púrpura Trombocitopénica Idiopática (PTI). Esta enfermidade, actualmente coñecida como Trombocitopenia Inmune Primaria, é un trastorno autoinmune do sangue que se caracteriza por un reconto deficiente de plaquetas, que pode ser debido a dous mecanismos principalmente: á destrución acelerada de plaquetas polo sistema inmune, ou á produción deficiente das mesas na médula ósea a partir dos megacariocitos. Grazas ás últimas investigacións acerca da etioloxía da enfermidade, desarrolláronse novas abordaxes no tratamento da mesma. Antigamente, os protocolos de actuación estaban enfocados á supresión do sistema inmune, con procedementos como a extracción do bazo. Hoxe en día, existen tratamentos con mecanismos de acción novedosos como poden ser os agonistas do receptor de Trombopoetina, que ofreceron aos pacientes una notable mellora no manexo da enfermidade e reduciron as complicacións asociadas aos tratamentos tradicionais.
As últimas décadas foron testemuña dun progreso exponencial na investigación e o tratamento de enfermidades como a Púrpura Trombocitopénica Idiopática (PTI). Esta enfermidade, actualmente coñecida como Trombocitopenia Inmune Primaria, é un trastorno autoinmune do sangue que se caracteriza por un reconto deficiente de plaquetas, que pode ser debido a dous mecanismos principalmente: á destrución acelerada de plaquetas polo sistema inmune, ou á produción deficiente das mesas na médula ósea a partir dos megacariocitos. Grazas ás últimas investigacións acerca da etioloxía da enfermidade, desarrolláronse novas abordaxes no tratamento da mesma. Antigamente, os protocolos de actuación estaban enfocados á supresión do sistema inmune, con procedementos como a extracción do bazo. Hoxe en día, existen tratamentos con mecanismos de acción novedosos como poden ser os agonistas do receptor de Trombopoetina, que ofreceron aos pacientes una notable mellora no manexo da enfermidade e reduciron as complicacións asociadas aos tratamentos tradicionais.
Dirección
GARCIA ALONSO, ANGEL (Titoría)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Toxicidade do amianto
Autoría
M.C.T.
Grao en Farmacia
M.C.T.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
O termo amianto engloba dúas familias de minerais (silicatos) fibrosos, entre as que se atopa a familia anfibois e a familia de minerais serpentinos. Utilizáronse amplamente como materia prima na fabricación de numerosos materiais durante a segunda metade do século XX, pois as súas fibras presentan unhas excelentes propiedades fisicoquímicas. Esta revisión pretende levar a cabo unha busca bibliográfica exhaustiva que permita avaliar a evidencia dispoñible con relación ao amianto e o seu impacto epidemiolóxico; e empregaranse diversas fontes actualizadas como artigos pertencentes a bases científicas, normativa vixente española e europea, entre outras. Numerosos estudos recoñecen que as fibras de amosa e crocidolita son máis perigosas para a saúde que o crisotilo. Porén, actualmente, a OMS declara que tódalas fibras de amianto causan efectos graves para a saúde, e as persoas expostas a el poderán padecer enfermidades relacionadas co amianto (ERA). Non existe ningún límite por debaixo do cal a concentración de fibra de amianto na atmosfera sexa inofensiva. Por tanto, a mellor opción é deixar de utilizalo por completo, independentemente da variedade de amianto de que se trate. A prohibición do amianto en España, así como a normativa sobre protección dos traballadores contra os riscos derivados do amianto (Real decreto 396/2006, do 31 de marzo), son unha estratexia clave á hora de previr e diminuír as ERA. Sen embargo, deberán pasar décadas para asegurar un ambiente libre de amianto e a ausencia de risco por esta causa.
O termo amianto engloba dúas familias de minerais (silicatos) fibrosos, entre as que se atopa a familia anfibois e a familia de minerais serpentinos. Utilizáronse amplamente como materia prima na fabricación de numerosos materiais durante a segunda metade do século XX, pois as súas fibras presentan unhas excelentes propiedades fisicoquímicas. Esta revisión pretende levar a cabo unha busca bibliográfica exhaustiva que permita avaliar a evidencia dispoñible con relación ao amianto e o seu impacto epidemiolóxico; e empregaranse diversas fontes actualizadas como artigos pertencentes a bases científicas, normativa vixente española e europea, entre outras. Numerosos estudos recoñecen que as fibras de amosa e crocidolita son máis perigosas para a saúde que o crisotilo. Porén, actualmente, a OMS declara que tódalas fibras de amianto causan efectos graves para a saúde, e as persoas expostas a el poderán padecer enfermidades relacionadas co amianto (ERA). Non existe ningún límite por debaixo do cal a concentración de fibra de amianto na atmosfera sexa inofensiva. Por tanto, a mellor opción é deixar de utilizalo por completo, independentemente da variedade de amianto de que se trate. A prohibición do amianto en España, así como a normativa sobre protección dos traballadores contra os riscos derivados do amianto (Real decreto 396/2006, do 31 de marzo), son unha estratexia clave á hora de previr e diminuír as ERA. Sen embargo, deberán pasar décadas para asegurar un ambiente libre de amianto e a ausencia de risco por esta causa.
Dirección
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Titoría)
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Aspectos Microbiolóxicos de produtos cosméticos
Autoría
A.B.C.
Grao en Farmacia
A.B.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
Os cosméticos aumentaron o seu uso na poboación durante as últimas décadas. Son produtos de venta libre que se aplican no corpo humano, polo que é importante garantir a seguridade do seu emprego para evitar que produzan infeccións, disbiose na microflora u outras enfermidades dérmicas. A lexislación demanda e/ou recomenda certos parámetros de calidade química e microbiolóxica. Durante a produción, é importante minimiza o risco de contaminación do cosmético para evitar establecer no mercado artigos perigosos. Durante o uso, o cosmético vai ser contaminado con bacterias da microflora da pel. A adición de conservantes e o deseño do acondicionamento primario son os principais factores que evitan ou diminúen a contaminación e o crecemento microbiano experimentado durante o uso polo consumidor. O emprego excesivo dos conservantes podería alterar a microflora da pel, que ten un papel fundamental no mantemento da saúde cutánea. Estas substancias tamén poden danar a estrutura da pel, facilitando o risco de infección. Polo tanto, débese ter en consideración a prevalencia de sensibilizacións ós conservantes.
Os cosméticos aumentaron o seu uso na poboación durante as últimas décadas. Son produtos de venta libre que se aplican no corpo humano, polo que é importante garantir a seguridade do seu emprego para evitar que produzan infeccións, disbiose na microflora u outras enfermidades dérmicas. A lexislación demanda e/ou recomenda certos parámetros de calidade química e microbiolóxica. Durante a produción, é importante minimiza o risco de contaminación do cosmético para evitar establecer no mercado artigos perigosos. Durante o uso, o cosmético vai ser contaminado con bacterias da microflora da pel. A adición de conservantes e o deseño do acondicionamento primario son os principais factores que evitan ou diminúen a contaminación e o crecemento microbiano experimentado durante o uso polo consumidor. O emprego excesivo dos conservantes podería alterar a microflora da pel, que ten un papel fundamental no mantemento da saúde cutánea. Estas substancias tamén poden danar a estrutura da pel, facilitando o risco de infección. Polo tanto, débese ter en consideración a prevalencia de sensibilizacións ós conservantes.
Dirección
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Titoría)
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Aplicacións emerxentes da N-acetilcisteína.
Autoría
A.G.B.
Grao en Farmacia
A.G.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
A N-acetilcisteína é un fármaco indicado como mucolítico en diferentes afeccións que acompáñanse de hipersecreción de moco e como antídoto para tratar a toxicidade hepática producida polo paracetamol. Outros usos do fármaco débense á súa acción antioxidante, xa que neutraliza substancias oxidantes e participa na biosíntese do glutatión reducido (GSH), unha substancia que mantén o equilibrio redox intracelular. Por iso, nesta revisión estúdanse as evidencias da súa eficacia en enfermidades relacionadas co estrés oxidativo, definido como un desequilibrio entre as substancias oxidantes e antioxidantes do organismo, a favor das primeiras. Estudouse a importancia do fármaco na enfermidade pulmonar obstrutiva crónica, fibrose quística, Parkinson, Alzheimer e depresión. Os ensaios clínicos revisados non mostran resultados significativos na súa maioría, como consecuencia da baixa participación de pacientes, polo que é conveniente aumentar os estudos para incorporar a N-acetilcisteína no tratamento das patoloxías estudadas.
A N-acetilcisteína é un fármaco indicado como mucolítico en diferentes afeccións que acompáñanse de hipersecreción de moco e como antídoto para tratar a toxicidade hepática producida polo paracetamol. Outros usos do fármaco débense á súa acción antioxidante, xa que neutraliza substancias oxidantes e participa na biosíntese do glutatión reducido (GSH), unha substancia que mantén o equilibrio redox intracelular. Por iso, nesta revisión estúdanse as evidencias da súa eficacia en enfermidades relacionadas co estrés oxidativo, definido como un desequilibrio entre as substancias oxidantes e antioxidantes do organismo, a favor das primeiras. Estudouse a importancia do fármaco na enfermidade pulmonar obstrutiva crónica, fibrose quística, Parkinson, Alzheimer e depresión. Os ensaios clínicos revisados non mostran resultados significativos na súa maioría, como consecuencia da baixa participación de pacientes, polo que é conveniente aumentar os estudos para incorporar a N-acetilcisteína no tratamento das patoloxías estudadas.
Dirección
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Titoría)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Medicamentos análogos de GLP-1 para o tratamento de diabetes mellitus tipo 2 e obesidade
Autoría
L.C.V.
Grao en Farmacia
L.C.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
A diabetes mellitus (DM) é unha enfermidade metabólica con afectación sistémica que está diagnosticada en, aproximadamente, 500 millóns de persoas no mundo supoñendo un gran impacto económico y sanitario. A maior parte dos pacientes con DM padecen diabetes mellitus tipo 2 (DM2) que poderán tratarse con distintos grupos de medicamentos dependendo das súas condicións vitais e as súas comorbilidades. A enfermidade que máis se relaciona coa DM é a obesidade, o tratamento de elección nos pacientes diabéticos e obesos é a metformina e os análogos do péptido similar ao glucagón 1 (GLP-1). O obxectivo destaca revisión é coñecer a eficacia e seguridade dos análogos de GLP-1 en pacientes con DM2 e obesidade. Os resultados obtidos mostran que os análogos de GLP-1 posiciónanse como un dos grupos de medicamentos con maior eficacia na redución de hemoglobina glicosilada (Hb1Ac) ademais, de gran eficacia na redución do peso corporal destacando liraglutida e semaglutida (fármacos moi demandados na actualidade). Por outra parte, son fármacos seguros a pesar das frecuentes reaccións adversas no tracto gastrointestinal que supoñen a maior parte dos abandonos do tratamento. O último fármaco incorporado ao grupo foi a semaglutida oral que demostrou eficacia e seguridade nos estudos PIONEER sendo o primeiro que non precisa administración subcutánea. Nestes ensaios clínicos compárase semaglutida oral con placebo ou comparadores activos, tanto na redución de peso como de Hb1Ac. Ademais, revisouse a utilidade dos análogos GLP-1 en enfermidades neurodexenerativas e cardiovasculares.
A diabetes mellitus (DM) é unha enfermidade metabólica con afectación sistémica que está diagnosticada en, aproximadamente, 500 millóns de persoas no mundo supoñendo un gran impacto económico y sanitario. A maior parte dos pacientes con DM padecen diabetes mellitus tipo 2 (DM2) que poderán tratarse con distintos grupos de medicamentos dependendo das súas condicións vitais e as súas comorbilidades. A enfermidade que máis se relaciona coa DM é a obesidade, o tratamento de elección nos pacientes diabéticos e obesos é a metformina e os análogos do péptido similar ao glucagón 1 (GLP-1). O obxectivo destaca revisión é coñecer a eficacia e seguridade dos análogos de GLP-1 en pacientes con DM2 e obesidade. Os resultados obtidos mostran que os análogos de GLP-1 posiciónanse como un dos grupos de medicamentos con maior eficacia na redución de hemoglobina glicosilada (Hb1Ac) ademais, de gran eficacia na redución do peso corporal destacando liraglutida e semaglutida (fármacos moi demandados na actualidade). Por outra parte, son fármacos seguros a pesar das frecuentes reaccións adversas no tracto gastrointestinal que supoñen a maior parte dos abandonos do tratamento. O último fármaco incorporado ao grupo foi a semaglutida oral que demostrou eficacia e seguridade nos estudos PIONEER sendo o primeiro que non precisa administración subcutánea. Nestes ensaios clínicos compárase semaglutida oral con placebo ou comparadores activos, tanto na redución de peso como de Hb1Ac. Ademais, revisouse a utilidade dos análogos GLP-1 en enfermidades neurodexenerativas e cardiovasculares.
Dirección
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL (Titoría)
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Síntese de bisalquenilisatinas mediante reacción de Heck: potentes axentes antiproliferativos
Autoría
N.V.P.
Grao en Farmacia
N.V.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
Aquí tienes la traducción al gallego: A isatina é unha estrutura privilexiada á hora de obter novas moléculas. Debido a iso, decidiuse facer farmacomodulación sobre un scaffold-hit vía reaccións de Heck por catálise homoxénea (paladio dicloro bisreiortotolilfosfina) e catálise heteroxénea (paladio sobre carbono). Ademais, sintetizáronse tamén novas moléculas protexendo o grupo carbonilo cun cetal para estudar se se obtiña unha mellor reactividade e valorar a importancia do grupo carbonilo na actividade farmacolóxica. As moléculas caracterizáronse mediante espectrometría de masas e espectroscopía RMN. Sen a protección do grupo carbonilo, obtivéronse bos resultados vía catálise heteroxénea, pero en catálise homoxénea formábanse complexos por coordinación do paladio co grupo carbonilo. Cando se protexeu o grupo carbonilo, xa non se formaban os complexos de paladio e obtíñanse bos resultados tanto en catálise homoxénea como en catálise heteroxénea. Pero, xurdía un novo problema á hora de desprotexer o grupo carbonilo debido a que os grupos funcionais introducidos eran sensibles en medio ácido. Debido a isto, a mellor alternativa para a síntese dos compostos foi a reacción de Heck vía catálise heteroxénea sen a formación de cetais.
Aquí tienes la traducción al gallego: A isatina é unha estrutura privilexiada á hora de obter novas moléculas. Debido a iso, decidiuse facer farmacomodulación sobre un scaffold-hit vía reaccións de Heck por catálise homoxénea (paladio dicloro bisreiortotolilfosfina) e catálise heteroxénea (paladio sobre carbono). Ademais, sintetizáronse tamén novas moléculas protexendo o grupo carbonilo cun cetal para estudar se se obtiña unha mellor reactividade e valorar a importancia do grupo carbonilo na actividade farmacolóxica. As moléculas caracterizáronse mediante espectrometría de masas e espectroscopía RMN. Sen a protección do grupo carbonilo, obtivéronse bos resultados vía catálise heteroxénea, pero en catálise homoxénea formábanse complexos por coordinación do paladio co grupo carbonilo. Cando se protexeu o grupo carbonilo, xa non se formaban os complexos de paladio e obtíñanse bos resultados tanto en catálise homoxénea como en catálise heteroxénea. Pero, xurdía un novo problema á hora de desprotexer o grupo carbonilo debido a que os grupos funcionais introducidos eran sensibles en medio ácido. Debido a isto, a mellor alternativa para a síntese dos compostos foi a reacción de Heck vía catálise heteroxénea sen a formación de cetais.
Dirección
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Os opioides. Unha revisión histórica, social e terapéutica do opio e os seus derivados
Autoría
L.G.D.
Grao en Farmacia
L.G.D.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:40
22.02.2024 11:40
Resumo
Esta memoria está centrada nunha revisión bibliográfica do opio e os seus derivados. Nela exponse a súa relevancia histórica dende unha perspectiva sanitaria e social. Analízanse as súas características químicas e a fisiopatoloxía vinculada a fenómenos adictivos e de tolerancia. Tamén se analizan outros temas asociados cos opiáceos como “a crise da heroína en España” ou estatísticas asociadas ao seu consumo. Por último, valóranse as posibles aplicacións dos diferentes fármacos opioides, o seu posible uso en terapéutica e os riscos derivados dun uso indebido destes.
Esta memoria está centrada nunha revisión bibliográfica do opio e os seus derivados. Nela exponse a súa relevancia histórica dende unha perspectiva sanitaria e social. Analízanse as súas características químicas e a fisiopatoloxía vinculada a fenómenos adictivos e de tolerancia. Tamén se analizan outros temas asociados cos opiáceos como “a crise da heroína en España” ou estatísticas asociadas ao seu consumo. Por último, valóranse as posibles aplicacións dos diferentes fármacos opioides, o seu posible uso en terapéutica e os riscos derivados dun uso indebido destes.
Dirección
Laguna Francia, Mª de los Reyes (Titoría)
Laguna Francia, Mª de los Reyes (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Revisión de biomarcadores de cancro colorrectal en feces.
Autoría
P.F.C.
Grao en Farmacia
P.F.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
Os cancros son coñecidos como as principais causas de morte entre a poboación. O cancro colorrectal é un dos cancros máis frecuentes tanto en homes como en mulleres, considerado o terceiro máis común a nivel mundial e a segunda causa de morte por cancro. Sábese que esta enfermidade pode verse afectada por diferentes factores de risco e que o desenvolvemento de adenoma a carcinoma leva anos en desenvolverse e pode tardar ata 20 anos. Este traballo centrarase nos datos obtidos en diferentes revisións sobre biomarcadores en sangue pero especialmente en feces, utilizados para a detección precoz do cancro colorrectal. Coa detección precoz, antes da aparición dos síntomas, a incidencia desta enfermidade pódese reducir moito, aumentando así a taxa de supervivencia.
Os cancros son coñecidos como as principais causas de morte entre a poboación. O cancro colorrectal é un dos cancros máis frecuentes tanto en homes como en mulleres, considerado o terceiro máis común a nivel mundial e a segunda causa de morte por cancro. Sábese que esta enfermidade pode verse afectada por diferentes factores de risco e que o desenvolvemento de adenoma a carcinoma leva anos en desenvolverse e pode tardar ata 20 anos. Este traballo centrarase nos datos obtidos en diferentes revisións sobre biomarcadores en sangue pero especialmente en feces, utilizados para a detección precoz do cancro colorrectal. Coa detección precoz, antes da aparición dos síntomas, a incidencia desta enfermidade pódese reducir moito, aumentando así a taxa de supervivencia.
Dirección
VILLA BELLOSTA, RICARDO (Titoría)
VILLA BELLOSTA, RICARDO (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
A sífilis: epidemioloxía actual, diagnóstico e estratexias terapéuticas.
Autoría
L.S.B.
Grao en Farmacia
L.S.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
A sífilis, enfermidade tamén coñecida como lúes, é causada pola espiroqueta Treponema pallidum que se transmite sexual, verticalmente durante a xestación ou co contacto directo de feridas abertas. Existen diversas hipóteses acerca da súa orixe, a teoría Colombina e Precolombina, existindo controversia entre ambas. A súa incidencia está en ascenso nos últimos anos, particularmente entre homes que manteñen relacións con homes. Se non se recibe tratamento, a infección avanzará nas diferentes fases, o que conducirá a complicacións neurolóxicas e cardiovasculares irreversibles. Podemos clasificala en sífilis tardía que inclúe a terciaria e latente de máis dun ano (o paciente non é contaxioso) e a sífilis precoz (a infecciosa), que engloba a primaria, secundaria e latente de menos dun ano. O diagnóstico e o tratamento son complicados debido ás diversas manifestacións clínicas que presenta e a súa dificultade para interpretar as probas, en especial as serolóxicas; o tratamento baséase na administración de penicilina ou doxiciclina en casos de alerxia. Respecto á efectividade da azitromicina, atópanse resistencias e fracasos terapéuticos. Unha vez que os pacientes sexan diagnosticados e tratados deberase realizar un seguimento para avaliar a súa resposta ao tratamento e posibles reinfeccións. É importante levar a cabo unhas estratexias de prevención para evitar a devandita infección, onde destacan primordialmente absterse de relacións sexuais sen protección, así como priorizar a educación sexual da poboación.
A sífilis, enfermidade tamén coñecida como lúes, é causada pola espiroqueta Treponema pallidum que se transmite sexual, verticalmente durante a xestación ou co contacto directo de feridas abertas. Existen diversas hipóteses acerca da súa orixe, a teoría Colombina e Precolombina, existindo controversia entre ambas. A súa incidencia está en ascenso nos últimos anos, particularmente entre homes que manteñen relacións con homes. Se non se recibe tratamento, a infección avanzará nas diferentes fases, o que conducirá a complicacións neurolóxicas e cardiovasculares irreversibles. Podemos clasificala en sífilis tardía que inclúe a terciaria e latente de máis dun ano (o paciente non é contaxioso) e a sífilis precoz (a infecciosa), que engloba a primaria, secundaria e latente de menos dun ano. O diagnóstico e o tratamento son complicados debido ás diversas manifestacións clínicas que presenta e a súa dificultade para interpretar as probas, en especial as serolóxicas; o tratamento baséase na administración de penicilina ou doxiciclina en casos de alerxia. Respecto á efectividade da azitromicina, atópanse resistencias e fracasos terapéuticos. Unha vez que os pacientes sexan diagnosticados e tratados deberase realizar un seguimento para avaliar a súa resposta ao tratamento e posibles reinfeccións. É importante levar a cabo unhas estratexias de prevención para evitar a devandita infección, onde destacan primordialmente absterse de relacións sexuais sen protección, así como priorizar a educación sexual da poboación.
Dirección
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
A sífilis: epidemioloxía actual, diagnóstico e estratexias terapéuticas.
Autoría
L.S.B.
Grao en Farmacia
L.S.B.
Grao en Farmacia
Data da defensa
16.09.2024 12:40
16.09.2024 12:40
Resumo
A sífilis, enfermidade tamén coñecida como lúes, é provocada por Treponema pallidum, unha espiroqueta. A bacteria transmítese por exposición sexual, de forma vertical durante a xestación ou polo contacto directo de feridas abertas. Existen diversas hipóteses acerca da súa orixe, a teoría Colombina e Precolombina, existindo controversia entre ambas. A súa incidencia está en ascenso dende hai uns anos, particularmente entre homes que manteñen relacións con outros homes. Se non se recibe tratamento, a infección progresará nas diferentes fases, conducindo a complicacións neurolóxicas e cardiovasculares irreversibles. Podemos clasificala en sífilis tardía que inclúe a terciaria e latente de máis dun ano (nela o paciente non é contaxioso) e a sífilis precoz (considerada a infecciosa), que engloba a primaria, secundaria e latente inferior a un ano. O diagnóstico e o tratamento son complicados debido ás diversas manifestacións clínicas que presenta e a súa dificultade para interpretar as probas, en especial as serolóxicas; o tratamento baséase principalmente na administración de penicilina, porén, en casos de alerxia será doxiciclina. Respecto a a efectividade da azitromicina, atópanse resistencias e fracasos terapéuticos. Unha vez que os pacientes sexan diagnosticados e tratados deberase realizar un seguimento para avaliar a súa resposta ao tratamento e posibles reinfeccións. É importante levar a cabo unhas estratexias de prevención para evitar a devandita infección, onde destacan primordialmente absterse de relacións sexuais sen protección, así coma priorizar a educación sexual da poboación.
A sífilis, enfermidade tamén coñecida como lúes, é provocada por Treponema pallidum, unha espiroqueta. A bacteria transmítese por exposición sexual, de forma vertical durante a xestación ou polo contacto directo de feridas abertas. Existen diversas hipóteses acerca da súa orixe, a teoría Colombina e Precolombina, existindo controversia entre ambas. A súa incidencia está en ascenso dende hai uns anos, particularmente entre homes que manteñen relacións con outros homes. Se non se recibe tratamento, a infección progresará nas diferentes fases, conducindo a complicacións neurolóxicas e cardiovasculares irreversibles. Podemos clasificala en sífilis tardía que inclúe a terciaria e latente de máis dun ano (nela o paciente non é contaxioso) e a sífilis precoz (considerada a infecciosa), que engloba a primaria, secundaria e latente inferior a un ano. O diagnóstico e o tratamento son complicados debido ás diversas manifestacións clínicas que presenta e a súa dificultade para interpretar as probas, en especial as serolóxicas; o tratamento baséase principalmente na administración de penicilina, porén, en casos de alerxia será doxiciclina. Respecto a a efectividade da azitromicina, atópanse resistencias e fracasos terapéuticos. Unha vez que os pacientes sexan diagnosticados e tratados deberase realizar un seguimento para avaliar a súa resposta ao tratamento e posibles reinfeccións. É importante levar a cabo unhas estratexias de prevención para evitar a devandita infección, onde destacan primordialmente absterse de relacións sexuais sen protección, así coma priorizar a educación sexual da poboación.
Dirección
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
SANTOS RODRIGUEZ, MARIA ISABEL (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
BLANCO FERNANDEZ, BARBARA (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
BLANCO FERNANDEZ, BARBARA (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Amebas anfizoicas pasado, presente e futuro.
Autoría
R.M.R.C.
Grao en Farmacia
R.M.R.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
As amebas anfizoicas, tamén coñecidas como amebas de vida libre, son organismos ubicuos (viven en augas doces, termais, pisos, piscinas…), coa capacidade para adaptarse á vida parasitaria presentando, ademáis un carácter oportunista polo que representan un importante problema de saúde pública. O estudo céntrase, en Naegleria fowleri, comúnmente coñecida como ''a ameba come cerebros’’, responsable de cuadros de meningoencefalitis amebiana primaria de pronóstico grave e baixa supervivencia, que afecta sobre todo á poboación infantil e a xóvenes con antecedentes de actividades acuáticas. Ante a capacidade termotolerante de esta ameba, a elevación da temperatura das augas por mor do cambio climático, pode favorecer a aparición de novos casos. Tamén se aborda o estudo de especies do xénero Acanthamoeba, que aínda que a súa infección neurolóxica granulomatosa amebiana, ten un mellor pronóstico, algunhas especies están relacionadas con cuadros de queratitis cada vez máis comúns en persoas que empregan lentes de contacto. O diagnóstico específico e rápido é sempre de crucial importancia para unha favorable evolución da enfermidade neurolóxica a pesar da ausencia dun tratamento de elección. Sen embargo, investigacións recentes sobre novas formulacións de principios activos con unha certa eficacia auguran un futuro esperanzador. A prevención é difícil pola imposibilidade de desinfección dos medios naturais, pero a educación sanitaria dos usuarios de lentes de contacto evitaría os cada vez máis frecuentes casos de queratitis amebiana.
As amebas anfizoicas, tamén coñecidas como amebas de vida libre, son organismos ubicuos (viven en augas doces, termais, pisos, piscinas…), coa capacidade para adaptarse á vida parasitaria presentando, ademáis un carácter oportunista polo que representan un importante problema de saúde pública. O estudo céntrase, en Naegleria fowleri, comúnmente coñecida como ''a ameba come cerebros’’, responsable de cuadros de meningoencefalitis amebiana primaria de pronóstico grave e baixa supervivencia, que afecta sobre todo á poboación infantil e a xóvenes con antecedentes de actividades acuáticas. Ante a capacidade termotolerante de esta ameba, a elevación da temperatura das augas por mor do cambio climático, pode favorecer a aparición de novos casos. Tamén se aborda o estudo de especies do xénero Acanthamoeba, que aínda que a súa infección neurolóxica granulomatosa amebiana, ten un mellor pronóstico, algunhas especies están relacionadas con cuadros de queratitis cada vez máis comúns en persoas que empregan lentes de contacto. O diagnóstico específico e rápido é sempre de crucial importancia para unha favorable evolución da enfermidade neurolóxica a pesar da ausencia dun tratamento de elección. Sen embargo, investigacións recentes sobre novas formulacións de principios activos con unha certa eficacia auguran un futuro esperanzador. A prevención é difícil pola imposibilidade de desinfección dos medios naturais, pero a educación sanitaria dos usuarios de lentes de contacto evitaría os cada vez máis frecuentes casos de queratitis amebiana.
Dirección
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Titoría)
ARES MAZAS, MARIA ELVIRA (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Exploración de la química click en el desarrollo de antagonistas A2B
Autoría
M.B.N.
Grao en Farmacia
M.B.N.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:40
22.07.2024 11:40
Resumo
No desenvolvemento deste Traballo de Fin de Grao detállase a síntese de 16 novos compostos con estrutura de 3,4-dihidropirimidin-2(1H)-ona para a inmunoterapia do cancro, empregando a cicloadición de Huisgen catalizada por cobre. Caracterizáronse estruturalmente estes compostos e modeláronse os primeiros parámetros in silico, obténdose bos resultados.
No desenvolvemento deste Traballo de Fin de Grao detállase a síntese de 16 novos compostos con estrutura de 3,4-dihidropirimidin-2(1H)-ona para a inmunoterapia do cancro, empregando a cicloadición de Huisgen catalizada por cobre. Caracterizáronse estruturalmente estes compostos e modeláronse os primeiros parámetros in silico, obténdose bos resultados.
Dirección
SOTELO PEREZ, EDDY (Titoría)
SOTELO PEREZ, EDDY (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Lentes de contacto brandas como sistemas de administración de fármacos
Autoría
T.P.V.
Dobre grao en Farmacia e en Óptica e Optometría
T.P.V.
Dobre grao en Farmacia e en Óptica e Optometría
Data da defensa
08.02.2024 13:00
08.02.2024 13:00
Resumo
Neste traballo preséntanse as lentes de contacto brandas (SCL, do seu termo en inglés Soft Contact Lenses) como sistemas liberadores de fármacos, propoñéndoas unha alternativa á administración de gotas oftálmicas para o tratamento de enfermidades oculares. A pesar de que as gotas oftálmicas representan o 95% do mercado de fármacos oculares, sofren diversas limitacións, destacando principalmente a baixa dispoñibilidade causada polo reducido tempo de residencia ocular. Para superar estas limitacións e manter niveis terapéuticos adecuados durante un período de tempo máis longo propuxéronse as lentes de contacto brandas de administración de fármacos (DDSCL, do seu termo en inglés Drug Delivery Soft Contact Lenses). As vantaxes do uso de SCL fronte ó emprego de gotas oftálmicas son notorias: ofrecen a posibilidade de personalizar a dose de fármaco, a dosificación é máis precisa e permiten a redución da dose que atenúa a absorción sistémica, o que provoca unha redución do risco de efectos adversos colaterais, entre outros. O atractivo das DDSCL deu lugar a numerosos estudos de investigación que desenvolveron sistemas cunha alta capacidade de carga de fármacos e unha liberación equilibrada e controlada destes. Realizarase unha revisión de diversos destes estudos, destacando as posibles variacións das características químicas e físicas que poden presentar as DDSCL e a súa relevancia no tratamento de diversas enfermidades oculares, como glaucoma ou diabetes. Ademais, expoñerase unha tendencia máis recente como son as Lentes de Contacto (LC) intelixentes, unha versión máis innovadora das DDSCL que permiten axustar a dose do fármaco liberado en función dos cambios fisiolóxicos detectados por elas mesmas.
Neste traballo preséntanse as lentes de contacto brandas (SCL, do seu termo en inglés Soft Contact Lenses) como sistemas liberadores de fármacos, propoñéndoas unha alternativa á administración de gotas oftálmicas para o tratamento de enfermidades oculares. A pesar de que as gotas oftálmicas representan o 95% do mercado de fármacos oculares, sofren diversas limitacións, destacando principalmente a baixa dispoñibilidade causada polo reducido tempo de residencia ocular. Para superar estas limitacións e manter niveis terapéuticos adecuados durante un período de tempo máis longo propuxéronse as lentes de contacto brandas de administración de fármacos (DDSCL, do seu termo en inglés Drug Delivery Soft Contact Lenses). As vantaxes do uso de SCL fronte ó emprego de gotas oftálmicas son notorias: ofrecen a posibilidade de personalizar a dose de fármaco, a dosificación é máis precisa e permiten a redución da dose que atenúa a absorción sistémica, o que provoca unha redución do risco de efectos adversos colaterais, entre outros. O atractivo das DDSCL deu lugar a numerosos estudos de investigación que desenvolveron sistemas cunha alta capacidade de carga de fármacos e unha liberación equilibrada e controlada destes. Realizarase unha revisión de diversos destes estudos, destacando as posibles variacións das características químicas e físicas que poden presentar as DDSCL e a súa relevancia no tratamento de diversas enfermidades oculares, como glaucoma ou diabetes. Ademais, expoñerase unha tendencia máis recente como son as Lentes de Contacto (LC) intelixentes, unha versión máis innovadora das DDSCL que permiten axustar a dose do fármaco liberado en función dos cambios fisiolóxicos detectados por elas mesmas.
Dirección
PENA VERDEAL, HUGO (Titoría)
NOYA PADIN, VERONICA Cotitoría
PENA VERDEAL, HUGO (Titoría)
NOYA PADIN, VERONICA Cotitoría
Tribunal
YEBRA-PIMENTEL VILAR, EVA (Presidente/a)
ABALO LOJO, JOSE MANUEL (Secretario/a)
GARCIA DOMINGUEZ, GONZALO (Vogal)
YEBRA-PIMENTEL VILAR, EVA (Presidente/a)
ABALO LOJO, JOSE MANUEL (Secretario/a)
GARCIA DOMINGUEZ, GONZALO (Vogal)
Aditivos alimentarios e saúde
Autoría
L.M.L.
Grao en Farmacia
L.M.L.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:20
22.02.2024 10:20
Resumo
O presente Traballo de Fin de Grao trata dos aditivos alimentarios e das súas implicacións na saúde. Estos compostos melloran propiedades como o sabor, cor, textura e conservación dos alimentos ós que os engaden, permitindo aumentar a vida útil dos produtos no mercado e lograr avances tecnolóxicos na industria alimentaria. Según as normas, os organismos reguladores e as autoridades sanitarias encárganse de regular a seguridade dos aditivos alimentarios, revisar a autorización dos novos aditivos, evaluar e realizar un seguimento destos compostos, co obxetivo de cumprir os rigorosos estándares de seguridade e xerar confianza nos consumidores. Ademais, ao longo do documento tamén se analizou a potencial repercusión dos aditivos na saúde humana. Para iso, realizouse un análise sobre os posibles vínculos entre o consumo dos aditivos alimentarios e a hipersensibilidade, así como os mecanismos que desencadean respostas inmunolóxicas, ofrecéndonos unha perspectiva dos posibles riscos para a saúde. En relación coa conexión entre os aditivos alimentarios e a hiperactividade, enfatízase na necesidade de realizar máis estudos co fin de investigar esta posible consecuencia no comportamento humano. En canto ao impacto dos aditivos alimentarios na microbiota intestinal, determínase como esta asociación afecta á saúde dixestiva, diversidade e funcionamento da microbiota.
O presente Traballo de Fin de Grao trata dos aditivos alimentarios e das súas implicacións na saúde. Estos compostos melloran propiedades como o sabor, cor, textura e conservación dos alimentos ós que os engaden, permitindo aumentar a vida útil dos produtos no mercado e lograr avances tecnolóxicos na industria alimentaria. Según as normas, os organismos reguladores e as autoridades sanitarias encárganse de regular a seguridade dos aditivos alimentarios, revisar a autorización dos novos aditivos, evaluar e realizar un seguimento destos compostos, co obxetivo de cumprir os rigorosos estándares de seguridade e xerar confianza nos consumidores. Ademais, ao longo do documento tamén se analizou a potencial repercusión dos aditivos na saúde humana. Para iso, realizouse un análise sobre os posibles vínculos entre o consumo dos aditivos alimentarios e a hipersensibilidade, así como os mecanismos que desencadean respostas inmunolóxicas, ofrecéndonos unha perspectiva dos posibles riscos para a saúde. En relación coa conexión entre os aditivos alimentarios e a hiperactividade, enfatízase na necesidade de realizar máis estudos co fin de investigar esta posible consecuencia no comportamento humano. En canto ao impacto dos aditivos alimentarios na microbiota intestinal, determínase como esta asociación afecta á saúde dixestiva, diversidade e funcionamento da microbiota.
Dirección
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
Tribunal
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Crocus sativus L. Características botánicas, usos e problemática asociada
Autoría
R.F.L.
Grao en Farmacia
R.F.L.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:20
22.07.2024 12:20
Resumo
Crocus sativus L., comunmente coñecido como azafrán, é unha planta herbácea perenne da familia Iridaceae. Orixinaria de Asia Menor, esta especie desempeñou un papel destacado ao longo da historia debido aos seus valiosos estigmas, que son utilizados na cociña, a medicina e cosmética. A planta crece a partir de bulbos e produce flores cor purpura no outono. Desde o punto de vista terapéutico, o azafrán foi obxecto de investigación debido aos seus posibles beneficios para a saúde. Atribúenselle propiedades antioxidantes, antidepresivas e antiinflamatorias. Estas calidades terapéuticas están vinculadas aos compostos químicos presentes nos estigmas como a crocina e o safranal, os cales desempeñan un papel crucial na manifestación das devanditas propiedades medicinais. A pesar das súas calidades beneficiosas, o azafrán enfronta desafíos significativos relacionados coa manipulación e adulteración. Dada a súa alta demanda e custo, o mercado do azafrán a miúdo vese afectado por prácticas fraudulentas, como a mestura con outras substancias ou a coloración artificial. A autenticidade e pureza do azafrán son cuestións cruciais para garantir a súa calidade e seguridade.
Crocus sativus L., comunmente coñecido como azafrán, é unha planta herbácea perenne da familia Iridaceae. Orixinaria de Asia Menor, esta especie desempeñou un papel destacado ao longo da historia debido aos seus valiosos estigmas, que son utilizados na cociña, a medicina e cosmética. A planta crece a partir de bulbos e produce flores cor purpura no outono. Desde o punto de vista terapéutico, o azafrán foi obxecto de investigación debido aos seus posibles beneficios para a saúde. Atribúenselle propiedades antioxidantes, antidepresivas e antiinflamatorias. Estas calidades terapéuticas están vinculadas aos compostos químicos presentes nos estigmas como a crocina e o safranal, os cales desempeñan un papel crucial na manifestación das devanditas propiedades medicinais. A pesar das súas calidades beneficiosas, o azafrán enfronta desafíos significativos relacionados coa manipulación e adulteración. Dada a súa alta demanda e custo, o mercado do azafrán a miúdo vese afectado por prácticas fraudulentas, como a mestura con outras substancias ou a coloración artificial. A autenticidade e pureza do azafrán son cuestións cruciais para garantir a súa calidade e seguridade.
Dirección
ROMERO BUJAN, MARIA INMACULADA (Titoría)
ROMERO BUJAN, MARIA INMACULADA (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Péptidos antimicrobianos
Autoría
V.R.P.
Grao en Farmacia
V.R.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:00
22.02.2024 11:00
Resumo
No sé si soy capaz de traducir al gallego, pero puedo intentarlo. Aquí tienes la traducción: No século pasado, antes do descubrimento dos primeiros antibióticos, os científicos identificaron compostos con actividade biolóxica en células de diferentes organismos, coñecidos como péptidos antimicrobianos. O uso extensivo de antibióticos levou ao xurdimiento de bacterias multirresistentes, creando un desafío de saúde global. Iso impulsou a investigación de alternativas terapéuticas, revivindo o interese nos péptidos antimicrobianos. Este estudo realiza unha revisión bibliográfica das características biolóxicas dos péptidos antimicrobianos e do seu potencial terapéutico. Utilizáronse motores de búsqueda como PubMed e Google Scholar para buscar artigos sobre o tema. O traballo aborda a clasificación destes péptidos segundo a súa orixe e estrutura molecular, proporcionando unha comprensión profunda da súa actividade antibacteriana. Tamén se exploran os mecanismos de acción tanto extracelulares como intracelulares, xunto coa súa actividade terapéutica en diversas patoloxías. Os resultados indican que os péptidos antimicrobianos poderían ser unha alternativa valiosa, aínda que presentan desafíos como a estabilidade e o alto custo de produción. A pesar destas limitacións, a importancia de continuar a investigación para desenvolver péptidos antimicrobianos seguros e efectivos está á orde do día, non só para afrontar o problema da resistencia a antibióticos, senón como alternativa terapéutica, efectiva e segura, para numerosas patoloxías.
No sé si soy capaz de traducir al gallego, pero puedo intentarlo. Aquí tienes la traducción: No século pasado, antes do descubrimento dos primeiros antibióticos, os científicos identificaron compostos con actividade biolóxica en células de diferentes organismos, coñecidos como péptidos antimicrobianos. O uso extensivo de antibióticos levou ao xurdimiento de bacterias multirresistentes, creando un desafío de saúde global. Iso impulsou a investigación de alternativas terapéuticas, revivindo o interese nos péptidos antimicrobianos. Este estudo realiza unha revisión bibliográfica das características biolóxicas dos péptidos antimicrobianos e do seu potencial terapéutico. Utilizáronse motores de búsqueda como PubMed e Google Scholar para buscar artigos sobre o tema. O traballo aborda a clasificación destes péptidos segundo a súa orixe e estrutura molecular, proporcionando unha comprensión profunda da súa actividade antibacteriana. Tamén se exploran os mecanismos de acción tanto extracelulares como intracelulares, xunto coa súa actividade terapéutica en diversas patoloxías. Os resultados indican que os péptidos antimicrobianos poderían ser unha alternativa valiosa, aínda que presentan desafíos como a estabilidade e o alto custo de produción. A pesar destas limitacións, a importancia de continuar a investigación para desenvolver péptidos antimicrobianos seguros e efectivos está á orde do día, non só para afrontar o problema da resistencia a antibióticos, senón como alternativa terapéutica, efectiva e segura, para numerosas patoloxías.
Dirección
SANCHEZ POZA, MARIA SANDRA (Titoría)
SANCHEZ POZA, MARIA SANDRA (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Vixilancia da resistencia a antibióticos en augas residuais hospitalarias no sur de Europa: unha revisión sistemática.
Autoría
A.N.S.
Grao en Farmacia
A.N.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
Actualmente a resistencia a antibióticos é unha das maiores ameazas á saúde pública. Os países do sur de Europa presentan un dos porcentaxes máis altos de resistencias e incidencia estimada de infeccións por bacterias resistentes dentro de Europa. Ante a búsqueda de novos métodos máis versátiles e rápidos para o monitoreo das resistencias, a vixilancia basada en augas residuais propúxose como unha ferramenta interesante de uso, a pesar de presentar informes limitados que centrasen o seu estudo neste obxectivo. En especial nas augas residuales hospitalarias, consideradas zonas de alto risco de difusión de xenes de resistencia ao medio acuático. Planteouse unha revisión sistemática co obxectivo de evaluar a información obtida de estudios que utilizaran este sistema na vixilancia de augas residuais hospitalarias na rexión sur de Europa. Realizouse unha búsqueda e unha posterior selección de estudos en diferentes bases de datos., incluindo finalmente 11 na revisión. En todos os estudos, o sector hospitalario presentou unha alta carga de xenes de resistencia a antibióticos e elementos xenéticos móbiles que favorecen a aparición de resistencias. Os resultados obtidos frente ás resistencias específicas foron moi heteroxéneos e alcanzáronse mediante unha metodoloxía non estandarizada, desafiando a comparación dos resultados e a interpretación dos datos.
Actualmente a resistencia a antibióticos é unha das maiores ameazas á saúde pública. Os países do sur de Europa presentan un dos porcentaxes máis altos de resistencias e incidencia estimada de infeccións por bacterias resistentes dentro de Europa. Ante a búsqueda de novos métodos máis versátiles e rápidos para o monitoreo das resistencias, a vixilancia basada en augas residuais propúxose como unha ferramenta interesante de uso, a pesar de presentar informes limitados que centrasen o seu estudo neste obxectivo. En especial nas augas residuales hospitalarias, consideradas zonas de alto risco de difusión de xenes de resistencia ao medio acuático. Planteouse unha revisión sistemática co obxectivo de evaluar a información obtida de estudios que utilizaran este sistema na vixilancia de augas residuais hospitalarias na rexión sur de Europa. Realizouse unha búsqueda e unha posterior selección de estudos en diferentes bases de datos., incluindo finalmente 11 na revisión. En todos os estudos, o sector hospitalario presentou unha alta carga de xenes de resistencia a antibióticos e elementos xenéticos móbiles que favorecen a aparición de resistencias. Os resultados obtidos frente ás resistencias específicas foron moi heteroxéneos e alcanzáronse mediante unha metodoloxía non estandarizada, desafiando a comparación dos resultados e a interpretación dos datos.
Dirección
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Elementos do grupo 10: níquel, paladio e platino. Estudo bibliográfico de compostos deste grupo en terapia e diagnóstico
Autoría
R.M.S.
Grao en Farmacia
R.M.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
A química bioinorgánica é unha disciplina que ocupa un lugar prometedor no mundo farmacéutico e os seus usos na clínica cada vez estúdanse máis aínda que é preciso unha maior investigación. Neste estudo bibliográfico recompílanse as diferentes aplicacións médicas dos elementos do grupo 10 (níquel, paladio e platino) entre as que se atopan a súa actividade antibacteriana, antineoplásica e formando parte de dispositivos médicos. Neste grupo de elementos atópase o platino, cuxo composto coñecido como cisplatino produciu un fito histórico no tratamento do cancro pero nesta memoria quérense poñer en valor o resto dos usos menos coñecidos deste e do resto dos elementos do grupo 10.
A química bioinorgánica é unha disciplina que ocupa un lugar prometedor no mundo farmacéutico e os seus usos na clínica cada vez estúdanse máis aínda que é preciso unha maior investigación. Neste estudo bibliográfico recompílanse as diferentes aplicacións médicas dos elementos do grupo 10 (níquel, paladio e platino) entre as que se atopan a súa actividade antibacteriana, antineoplásica e formando parte de dispositivos médicos. Neste grupo de elementos atópase o platino, cuxo composto coñecido como cisplatino produciu un fito histórico no tratamento do cancro pero nesta memoria quérense poñer en valor o resto dos usos menos coñecidos deste e do resto dos elementos do grupo 10.
Dirección
DURAN CARRIL, MARIA LUZ (Titoría)
DURAN CARRIL, MARIA LUZ (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Deseño, síntese e estudo farmacolóxico de híbridos cumarina-riluzol para enfermidades neurodexenerativas.
Autoría
S.G.D.
Grao en Farmacia
S.G.D.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
A esclerose lateral amiotrófica (ELA) é unha enfermidade grave e sen cura, caracterizada pola dexeneración progresiva das motoneuronas do sistema nervioso central (SNC). Debido á súa fisiopatoloxía multifactorial, son de interese fármacos multidiana como os derivados da 3-arilcumarina polas súas propiedades neuroprotectoras, antiinflamatorias, antioxidantes e a súa potencial inhibición sobre a monoaminoxidasa (MAO), diana terapéutica implicada nas enfermidades neurodexenerativas por estar envolta no estrés oxidativo, disfunción mitocondrial e en última instancia dano neuronal. Neste traballo propúxose a combinación da estrutura de 3-arilcumarina co riluzol, único fármaco autorizado en España para o tratamento da ELA, obténdose seis híbridos riluzol-cumarina con diferentes substituíntes, que foron sintetizados, purificados, caracterizados e, xunto con outros trece derivados da 3-arilcumarina, avaliados fronte á MAO. A maioría dos compostos demostraron unha inhibición potente no rango micro e nanomolar, selectiva da MAO-B (isoforma maioritaria no SNC). Estas moléculas presentaron un bo perfil de seguridade, deixando de diminuír a viabilidade celular (liña celular de neuroblastoma humano SH-SY5Y) a concentracións superiores á que presentan actividade. Destacou o composto 3-(3-bromofenil)-6-(trifluorometoxi)cumarina (MJM662) pola súa alta potencia e índice de selectividade (CI50 = 58 nM e SI maior que 1736,436), con favorable predición teórica da capacidade para atravesar a barreira hematoencefálica (BHE).
A esclerose lateral amiotrófica (ELA) é unha enfermidade grave e sen cura, caracterizada pola dexeneración progresiva das motoneuronas do sistema nervioso central (SNC). Debido á súa fisiopatoloxía multifactorial, son de interese fármacos multidiana como os derivados da 3-arilcumarina polas súas propiedades neuroprotectoras, antiinflamatorias, antioxidantes e a súa potencial inhibición sobre a monoaminoxidasa (MAO), diana terapéutica implicada nas enfermidades neurodexenerativas por estar envolta no estrés oxidativo, disfunción mitocondrial e en última instancia dano neuronal. Neste traballo propúxose a combinación da estrutura de 3-arilcumarina co riluzol, único fármaco autorizado en España para o tratamento da ELA, obténdose seis híbridos riluzol-cumarina con diferentes substituíntes, que foron sintetizados, purificados, caracterizados e, xunto con outros trece derivados da 3-arilcumarina, avaliados fronte á MAO. A maioría dos compostos demostraron unha inhibición potente no rango micro e nanomolar, selectiva da MAO-B (isoforma maioritaria no SNC). Estas moléculas presentaron un bo perfil de seguridade, deixando de diminuír a viabilidade celular (liña celular de neuroblastoma humano SH-SY5Y) a concentracións superiores á que presentan actividade. Destacou o composto 3-(3-bromofenil)-6-(trifluorometoxi)cumarina (MJM662) pola súa alta potencia e índice de selectividade (CI50 = 58 nM e SI maior que 1736,436), con favorable predición teórica da capacidade para atravesar a barreira hematoencefálica (BHE).
Dirección
CORREIA PINTO CARVALHO DE MATOS, MARIA JOAO (Titoría)
CORREIA PINTO CARVALHO DE MATOS, MARIA JOAO (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Rexeneración ósea a medida: deseño de scaffolds biomiméticos personalizados
Autoría
L.L.A.
Grao en Farmacia
L.L.A.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
Anualmente, implántanse no mundo máis de 2.2 millóns de enxertos óseos, sendo o segundo tecido máis transplantado por detrás do sangre. Na rexeneración ósea, o transplante de óso autólogo segue sendo o estándar de ouro, pero debido a súa escaseza, a enxeñería de tecidos traballa na busca de alternativas. Nos últimos anos, a impresión 3D revolucionou a rexeneración ósea, permitindo a fabricación de scaffolds a medida. Na busca de materiais apropiados para a súa fabricación, os fosfatos cálcicos (CaP) demostraron ser idóneos para esta aplicación polas súas propiedades osteoconductivas y osteoinductivas. Neste traballo explorouse a combinación dunha cerámica autofraguable, o fosfato tricálcico alfa (aTCP), cun polímero que actúa como aglutinante para mellorar a imprimibilidade e a integridade dos scaffolds. Obtivéronse tintas con capacidade de impresión axustable para xerar scaffolds porosos con alta reproducibilidade. Estes foron reticulados e esterilizados nun só paso empregando un autoclave e sometéronse a tratamentos específicos para dotar a súa superficie de nanoagullas de hidroxiapatita osteoinductivas. As análises de microCT e SEM mostraron que estes tratamentos non afectaron significativamente á estrutura do scaffold, replicando fielmente ó modelo 3D. A súa integridade demostrouse mediante a incubación en PBS a 37 C durante 28 días. A viabilidade e a proliferación celular de preosteoblastos avaliouse in vitro durante 14 días. Estes resultados confirmaron que os andamios personalizados de carboximetilcelulosa e aTCP son candidatos prometedores para promover a rexeneración do tecido óseo.
Anualmente, implántanse no mundo máis de 2.2 millóns de enxertos óseos, sendo o segundo tecido máis transplantado por detrás do sangre. Na rexeneración ósea, o transplante de óso autólogo segue sendo o estándar de ouro, pero debido a súa escaseza, a enxeñería de tecidos traballa na busca de alternativas. Nos últimos anos, a impresión 3D revolucionou a rexeneración ósea, permitindo a fabricación de scaffolds a medida. Na busca de materiais apropiados para a súa fabricación, os fosfatos cálcicos (CaP) demostraron ser idóneos para esta aplicación polas súas propiedades osteoconductivas y osteoinductivas. Neste traballo explorouse a combinación dunha cerámica autofraguable, o fosfato tricálcico alfa (aTCP), cun polímero que actúa como aglutinante para mellorar a imprimibilidade e a integridade dos scaffolds. Obtivéronse tintas con capacidade de impresión axustable para xerar scaffolds porosos con alta reproducibilidade. Estes foron reticulados e esterilizados nun só paso empregando un autoclave e sometéronse a tratamentos específicos para dotar a súa superficie de nanoagullas de hidroxiapatita osteoinductivas. As análises de microCT e SEM mostraron que estes tratamentos non afectaron significativamente á estrutura do scaffold, replicando fielmente ó modelo 3D. A súa integridade demostrouse mediante a incubación en PBS a 37 C durante 28 días. A viabilidade e a proliferación celular de preosteoblastos avaliouse in vitro durante 14 días. Estes resultados confirmaron que os andamios personalizados de carboximetilcelulosa e aTCP son candidatos prometedores para promover a rexeneración do tecido óseo.
Dirección
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
O papel das farmacias na detección do risco ateroxénico: un estudo sobre a implantación do sistema Cobas 101b.
Autoría
J.R.D.
Grao en Farmacia
J.R.D.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:40
22.02.2024 10:40
Resumo
Co propósito de explorar o papel esencial das farmacias na detección de alteracións no perfil lipídico, este estudo centrouse en examinar a fondo o papel crucial que xogan estes establecementos na xestión da saúde cardiovascular. Durante a investigación avaliouse de forma exhaustiva a contribución do sistema Cobas 101b á identificación precoz de factores de risco ateroxénico nas catro provincias galegas. Estes instrumentos permiten aos farmacéuticos desempeñar un papel proactivo na prevención e control das enfermidades cardiovasculares. A ferramenta Cobas 101b xurdiu como clave na detección rápida e precisa das fraccións lipídicas no sangue, mellorando así a capacidade dos profesionais da farmacia para ofrecer un seguimento personalizado e estratéxico. Este estudo, realizado mediante unha enquisa telefónica a partir de parámetros predefinidos, revelou que aproximadamente o 50% da mostra estaba formada por farmacias que ofrecían este servizo aos seus pacientes. O obxectivo final desta investigación é proporcionar información valiosa á comunidade farmacéutica, destacando como a implantación da tecnoloxía Cobas 101b reforza o papel das farmacias na xestión proactiva da saúde cardiovascular. En definitiva, preténdese contribuír ao benestar xeral da poboación mediante a difusión de coñecementos que poñan de manifesto a relevancia desta innovación no ámbito da saúde.
Co propósito de explorar o papel esencial das farmacias na detección de alteracións no perfil lipídico, este estudo centrouse en examinar a fondo o papel crucial que xogan estes establecementos na xestión da saúde cardiovascular. Durante a investigación avaliouse de forma exhaustiva a contribución do sistema Cobas 101b á identificación precoz de factores de risco ateroxénico nas catro provincias galegas. Estes instrumentos permiten aos farmacéuticos desempeñar un papel proactivo na prevención e control das enfermidades cardiovasculares. A ferramenta Cobas 101b xurdiu como clave na detección rápida e precisa das fraccións lipídicas no sangue, mellorando así a capacidade dos profesionais da farmacia para ofrecer un seguimento personalizado e estratéxico. Este estudo, realizado mediante unha enquisa telefónica a partir de parámetros predefinidos, revelou que aproximadamente o 50% da mostra estaba formada por farmacias que ofrecían este servizo aos seus pacientes. O obxectivo final desta investigación é proporcionar información valiosa á comunidade farmacéutica, destacando como a implantación da tecnoloxía Cobas 101b reforza o papel das farmacias na xestión proactiva da saúde cardiovascular. En definitiva, preténdese contribuír ao benestar xeral da poboación mediante a difusión de coñecementos que poñan de manifesto a relevancia desta innovación no ámbito da saúde.
Dirección
VILLA BELLOSTA, RICARDO (Titoría)
VILLA BELLOSTA, RICARDO (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Enfermidade celiaca
Autoría
J.M.T.
Grao en Farmacia
J.M.T.
Grao en Farmacia
Data da defensa
16.09.2024 12:00
16.09.2024 12:00
Resumo
A enfermidade celíaca consiste nunha enfermidade crónica, de carácter autoinmune, aparece nos individuos con predisposición xenética e que, actualmente, ten unha prevalencia de ao redor do 1%. Cursa con síntomas dixestivos como diarrea e distensión abdominal, aínda que tamén poden darse síntomas extraintestinales como osteoporoses ou problemas dermatolóxicas. É desencadeada pola inxesta do glute, xa que este contén uns péptidos que dan lugar a unha resposta inmune do organismo, a cal cursa con lesións da mucosa intestinal como atrofia das vellosidades, hiperplasia das criptas e proliferación dos linfocitos. Esta enfermidade non ten distintos niveis de gravidade, senón que se clasifica en función da forma na que se desenvolve, é dicir: forma latente, forma refractaria, forma clásica ou típica, forma non clásica ou atípica e forma silente. Todas elas teñen unha presentación distinta xa que difiren na presenza ou non de lesións, síntomas ou anticorpos. O diagnóstico da enfermidade celíaca débese levar a cabo mediante dúas probas. Por unha banda, unha proba serológica, na que avaliamos a presenza de anticorpos Anti IgA antigliadina (AAG), antitransglutaminasa (AATG) e IgA antiendomisio (AAE).E, doutra banda, unha biopsia duodenal para observar se hai lesion nas criptas e atrofia nas vellosidades. O único e máis eficaz tratamento para esta enfermidade é levar a cabo unha dieta sen glute (DSG) para reverter as lesións e mellorar a sintomatoloxía.
A enfermidade celíaca consiste nunha enfermidade crónica, de carácter autoinmune, aparece nos individuos con predisposición xenética e que, actualmente, ten unha prevalencia de ao redor do 1%. Cursa con síntomas dixestivos como diarrea e distensión abdominal, aínda que tamén poden darse síntomas extraintestinales como osteoporoses ou problemas dermatolóxicas. É desencadeada pola inxesta do glute, xa que este contén uns péptidos que dan lugar a unha resposta inmune do organismo, a cal cursa con lesións da mucosa intestinal como atrofia das vellosidades, hiperplasia das criptas e proliferación dos linfocitos. Esta enfermidade non ten distintos niveis de gravidade, senón que se clasifica en función da forma na que se desenvolve, é dicir: forma latente, forma refractaria, forma clásica ou típica, forma non clásica ou atípica e forma silente. Todas elas teñen unha presentación distinta xa que difiren na presenza ou non de lesións, síntomas ou anticorpos. O diagnóstico da enfermidade celíaca débese levar a cabo mediante dúas probas. Por unha banda, unha proba serológica, na que avaliamos a presenza de anticorpos Anti IgA antigliadina (AAG), antitransglutaminasa (AATG) e IgA antiendomisio (AAE).E, doutra banda, unha biopsia duodenal para observar se hai lesion nas criptas e atrofia nas vellosidades. O único e máis eficaz tratamento para esta enfermidade é levar a cabo unha dieta sen glute (DSG) para reverter as lesións e mellorar a sintomatoloxía.
Dirección
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
RODRIGUEZ BERNALDO DE QUIROS, ANA ISABEL (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
BLANCO FERNANDEZ, BARBARA (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
BLANCO FERNANDEZ, BARBARA (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Desenvolvemento de formulacións nanoparticuladas para administración intraarticular no tratamento da osteoartrite
Autoría
C.A.P.
Grao en Farmacia
C.A.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:20
22.02.2024 11:20
Resumo
A osteoartrite (OA) é unha doenza musculoesquelética dexenerativa que provoca a destrución progresiva da cartilaxe debido, en gran medida, ao desequilibrio na homeostase dos tecidos asociado ao establecemento dunha inflamación crónica nas articulacións afectadas. Este proceso inflamatorio está controlado principalmente por macrófagos sinoviais e, polo tanto, estas células poderían ser un obxectivo para evitar a progresión da patoloxía. O uso de mediadores paracrinos como as citocinas podería ser capaz de modificar a resposta de numerosos tipos celulares, especialmente macrófagos, inducindo nelas unha resposta antiinflamatoria. Neste sentido, a interleucina 4 (IL-4) é unha citocina inmunomoduladora que demostrou ser capaz de inducir unha resposta antiinflamatoria nos macrófagos inflamatorios. Porén, esta proteína ten unha baixa estabilidade en solución e unha ausencia de vectorización cara ás células diana. Neste traballo desenvolvéronse nanopartículas híbridas lípido-polímericas para administración intraarticular utilizando proporcións variables de proteína e matriz polimérica mediante nanoprecipitación modificada. As formulacións optimizáronse previamente usando unha proteína modelo e, posteriormente, cargáronse con IL-4. Avaliáronse as súas características fisicoquímicas e a súa internalización por macrófagos, dando como resultado nanopartículas óptimas para a interiorización celular e prometedoras no tratamento da OA.
A osteoartrite (OA) é unha doenza musculoesquelética dexenerativa que provoca a destrución progresiva da cartilaxe debido, en gran medida, ao desequilibrio na homeostase dos tecidos asociado ao establecemento dunha inflamación crónica nas articulacións afectadas. Este proceso inflamatorio está controlado principalmente por macrófagos sinoviais e, polo tanto, estas células poderían ser un obxectivo para evitar a progresión da patoloxía. O uso de mediadores paracrinos como as citocinas podería ser capaz de modificar a resposta de numerosos tipos celulares, especialmente macrófagos, inducindo nelas unha resposta antiinflamatoria. Neste sentido, a interleucina 4 (IL-4) é unha citocina inmunomoduladora que demostrou ser capaz de inducir unha resposta antiinflamatoria nos macrófagos inflamatorios. Porén, esta proteína ten unha baixa estabilidade en solución e unha ausencia de vectorización cara ás células diana. Neste traballo desenvolvéronse nanopartículas híbridas lípido-polímericas para administración intraarticular utilizando proporcións variables de proteína e matriz polimérica mediante nanoprecipitación modificada. As formulacións optimizáronse previamente usando unha proteína modelo e, posteriormente, cargáronse con IL-4. Avaliáronse as súas características fisicoquímicas e a súa internalización por macrófagos, dando como resultado nanopartículas óptimas para a interiorización celular e prometedoras no tratamento da OA.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Resistencia aos antibióticos e a súa relación cos xenes marcadores de resistencia en alimentos transxénicos, importancia e alternativas.
Autoría
A.P.R.
Grao en Farmacia
A.P.R.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:40
22.02.2024 10:40
Resumo
Os alimentos transxénicos dende a súa aparición foron obxecto de debate e rexeitamento por unha gran parte da sociedade argumentando que poderían ser un perigo para a saúde humana ou unha ameaza para o medio ambiente. Con todo, a principal preocupación da comunidade científica céntrase no risco de promover a resistencia bacteriana. Isto débese a que os métodos de produción de alimentos transxénicos ás veces conlevan o uso de xenes resistentes aos antibióticos. Se estes se transfiren ás bacterias circulantes, podería empeorar un problema xa existente e moi grave por si mesmo, como é o aumento das resistencias bacterianas. Por iso, é importante revisar como se producen estes alimentos e buscar alternativas máis seguras. De non facelo, o prezo a pagar por estes produtos, aínda que económicos, pode ser moi alto para a humanidade.
Os alimentos transxénicos dende a súa aparición foron obxecto de debate e rexeitamento por unha gran parte da sociedade argumentando que poderían ser un perigo para a saúde humana ou unha ameaza para o medio ambiente. Con todo, a principal preocupación da comunidade científica céntrase no risco de promover a resistencia bacteriana. Isto débese a que os métodos de produción de alimentos transxénicos ás veces conlevan o uso de xenes resistentes aos antibióticos. Se estes se transfiren ás bacterias circulantes, podería empeorar un problema xa existente e moi grave por si mesmo, como é o aumento das resistencias bacterianas. Por iso, é importante revisar como se producen estes alimentos e buscar alternativas máis seguras. De non facelo, o prezo a pagar por estes produtos, aínda que económicos, pode ser moi alto para a humanidade.
Dirección
SANCHEZ POZA, MARIA SANDRA (Titoría)
SANCHEZ POZA, MARIA SANDRA (Titoría)
Tribunal
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Novas dianas terapéuticas para o tratamento da enfermidade de Alzheimer
Autoría
A.G.M.
Grao en Farmacia
A.G.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
A enfermidade de Alzheimer é unha enfermidade neurodexenerativa que afecta a máis de 55 millóns de persoas, limitando a súa capacidade cognitiva, funcionalidade e independencia. Na actualidade, os tratamentos dispoñibles presentan grandes limitacións debido ao descoñecemento da etioloxía da enfermidade, o que fixo que a Axencia Europea do Medicamento só aprobara aqueles medicamentos destinados ao tratamento dos síntomas. Dado que, actualmente en Europa non dispoñemos de ningún fármaco que modifique o curso da enfermidade, esta revisión mostrará as novas dianas terapéuticas que se están a estudar, avaliando a eficacia e seguridade dos distintos compostos á hora de actuar sobre eles. Entre as dianas terapéuticas dos fármacos de baixo peso molecular están as secretasas, destacando os inhibidores da beta-secretasa (lanabecestat), os inhibidores e moduladores da gamma-secretasa (semagacestat e PF-06648671) e os activadores da alfa-secretasa (acitretina e APH-1105). Ademáis, establecéronse novas dianas terapéuticas a nivel dos receptores GLP-1, actuando fármacos como a liraglutida e semaglutida. Por último, destaca a inmunoterapia pasiva contra as placas de beta amiloide, donde se atopan axentes como aducanumab, lecanemab e donanemab.
A enfermidade de Alzheimer é unha enfermidade neurodexenerativa que afecta a máis de 55 millóns de persoas, limitando a súa capacidade cognitiva, funcionalidade e independencia. Na actualidade, os tratamentos dispoñibles presentan grandes limitacións debido ao descoñecemento da etioloxía da enfermidade, o que fixo que a Axencia Europea do Medicamento só aprobara aqueles medicamentos destinados ao tratamento dos síntomas. Dado que, actualmente en Europa non dispoñemos de ningún fármaco que modifique o curso da enfermidade, esta revisión mostrará as novas dianas terapéuticas que se están a estudar, avaliando a eficacia e seguridade dos distintos compostos á hora de actuar sobre eles. Entre as dianas terapéuticas dos fármacos de baixo peso molecular están as secretasas, destacando os inhibidores da beta-secretasa (lanabecestat), os inhibidores e moduladores da gamma-secretasa (semagacestat e PF-06648671) e os activadores da alfa-secretasa (acitretina e APH-1105). Ademáis, establecéronse novas dianas terapéuticas a nivel dos receptores GLP-1, actuando fármacos como a liraglutida e semaglutida. Por último, destaca a inmunoterapia pasiva contra as placas de beta amiloide, donde se atopan axentes como aducanumab, lecanemab e donanemab.
Dirección
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL (Titoría)
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Predicción do fenotipo a partir do xenotipo
Autoría
I.R.S.
Grao en Farmacia
I.R.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
Sábese que o fenotipo depende do xenotipo, polo que a partir del pódese deducir información valiosa a preto do fenotipo. Isto ten dúas principais aplicacións: a análise forense e o diagnóstico de enfermidades, nesta segunda é na que máis nos centraremos neste traballo, para realizar este diagnóstico analízanse múltiples marcadores xenéticos no paciente e, utilizando diversas técnicas matemáticas pódese predicir a presenza dunha determinada enfermidade. Os marcadores xenéticos son moléculas que nunha patoloxía poden sufrir alteracións nos seus valores ou funcións habituais mesmo nos estadios iniciais desta, é por isto que a súa análise ten especial importancia no diagnóstico de certas enfermidades de maneira temperá. Para esta análise preditiva existen numerosas técnicas matemáticas pero para este traballo decidimos centrarnos no uso do teorema de Bayes e da regresión loxística como exemplos, estas técnicas baséanse na obtención de modelos a partir dun conxunto de adestramento para despois avaliar se se pode extrapolar a toda a poboación.
Sábese que o fenotipo depende do xenotipo, polo que a partir del pódese deducir información valiosa a preto do fenotipo. Isto ten dúas principais aplicacións: a análise forense e o diagnóstico de enfermidades, nesta segunda é na que máis nos centraremos neste traballo, para realizar este diagnóstico analízanse múltiples marcadores xenéticos no paciente e, utilizando diversas técnicas matemáticas pódese predicir a presenza dunha determinada enfermidade. Os marcadores xenéticos son moléculas que nunha patoloxía poden sufrir alteracións nos seus valores ou funcións habituais mesmo nos estadios iniciais desta, é por isto que a súa análise ten especial importancia no diagnóstico de certas enfermidades de maneira temperá. Para esta análise preditiva existen numerosas técnicas matemáticas pero para este traballo decidimos centrarnos no uso do teorema de Bayes e da regresión loxística como exemplos, estas técnicas baséanse na obtención de modelos a partir dun conxunto de adestramento para despois avaliar se se pode extrapolar a toda a poboación.
Dirección
Gómez Tato, Antonio M. (Titoría)
Gómez Tato, Antonio M. (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
Importancia da crecente propagación da chinche de cama Cimex lectularius
Autoría
A.N.S.
Grao en Farmacia
A.N.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
As coñecidas como chinches de cama da especie Cimex lectularius rexurdiron a nivel global nas últimas décadas. Aínda que dende a década de 1960 considerábanse un problema menor, xa que cos insecticidas podían controlarse eficazmente as pragas, hoxe representan un problema importante tanto a nivel social como individual. A aparición de resistencias aos insecticidas limitou moito o control de pragas, ademais, cada vez coñécense mais mecanismos de resistencia. Para tentar reducir a súa propagación débense tomar medidas individuais e colectivas. A prevención e a detección precoz son os métodos mais eficaces para controlar este insecto. En caso de praga, sempre debe empregarse como método de control a asociación de métodos non químicos e químicos. Co rexurdir actual das chinches, mais que nunca, ponse en dúbida o seu papel como vectores transmisores doutras enfermidades, xa que poderían contribuír á súa expansión. A pesar de detectarse múltiples patóxenos nas chinches de cama e plantexar ao redor do tema diversas hipóteses e estudos, hoxe en día non se chegou a ningunha conclusión clara. Sobre todo, estase a estudar o seu papel como vector de Trypanosoma cruzi, polas semellanzas que presentan estas chinches coas da familia Reduviidae, vectores biolóxicos deste protozoo.
As coñecidas como chinches de cama da especie Cimex lectularius rexurdiron a nivel global nas últimas décadas. Aínda que dende a década de 1960 considerábanse un problema menor, xa que cos insecticidas podían controlarse eficazmente as pragas, hoxe representan un problema importante tanto a nivel social como individual. A aparición de resistencias aos insecticidas limitou moito o control de pragas, ademais, cada vez coñécense mais mecanismos de resistencia. Para tentar reducir a súa propagación débense tomar medidas individuais e colectivas. A prevención e a detección precoz son os métodos mais eficaces para controlar este insecto. En caso de praga, sempre debe empregarse como método de control a asociación de métodos non químicos e químicos. Co rexurdir actual das chinches, mais que nunca, ponse en dúbida o seu papel como vectores transmisores doutras enfermidades, xa que poderían contribuír á súa expansión. A pesar de detectarse múltiples patóxenos nas chinches de cama e plantexar ao redor do tema diversas hipóteses e estudos, hoxe en día non se chegou a ningunha conclusión clara. Sobre todo, estase a estudar o seu papel como vector de Trypanosoma cruzi, polas semellanzas que presentan estas chinches coas da familia Reduviidae, vectores biolóxicos deste protozoo.
Dirección
PANIAGUA CRESPO, MARIA ESPERANZA (Titoría)
PANIAGUA CRESPO, MARIA ESPERANZA (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
GOMEZ DURAN, AURORA (Secretario/a)
FERNANDEZ MASAGUER, JORGE CHRISTIAN (Vogal)
Deseño e obtención de fármacos duais para a inmunoterapia do cancro
Autoría
A.G.M.
Grao en Farmacia
A.G.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:40
22.07.2024 12:40
Resumo
Nestre Traballo Fin de Grao descríbese o deseño, síntese e avaliación farmacolóxica de fármacos duais para a inmunoterapia do cancro. Os novos compostos conteñen un derivado heterocíclico e un grupo ácido hidroxámico (Zinc Binding Group) unidos mediante estratexias de fusing e linking para lograr el efecto multidiana. Obtiviéronse dúas novas series, compostas por dous ligandos unidos por fusing e catro por linking respectivamente. Trala súa avaliación farmacolóxica, demostrouse o gran potencial terapéutico de dúas de elas, a 8a (Ki hA2B = 125.4nM, IC50 HDAC6 = 36.10 nM) e a 8b (Ki hA2B = 404 nM, IC50 HDAC6 = 26.2 nM), pola súa alta afinidade A2B e HDAC6.
Nestre Traballo Fin de Grao descríbese o deseño, síntese e avaliación farmacolóxica de fármacos duais para a inmunoterapia do cancro. Os novos compostos conteñen un derivado heterocíclico e un grupo ácido hidroxámico (Zinc Binding Group) unidos mediante estratexias de fusing e linking para lograr el efecto multidiana. Obtiviéronse dúas novas series, compostas por dous ligandos unidos por fusing e catro por linking respectivamente. Trala súa avaliación farmacolóxica, demostrouse o gran potencial terapéutico de dúas de elas, a 8a (Ki hA2B = 125.4nM, IC50 HDAC6 = 36.10 nM) e a 8b (Ki hA2B = 404 nM, IC50 HDAC6 = 26.2 nM), pola súa alta afinidade A2B e HDAC6.
Dirección
SOTELO PEREZ, EDDY (Titoría)
SOTELO PEREZ, EDDY (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Ensaios clínicos que testan eficacia e seguridade de tratamentos para a Enfermidade de Alzheimer
Autoría
R.P.C.
Grao en Farmacia
R.P.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:40
22.02.2024 10:40
Resumo
A enfermidade de Alzheimer (EA) é a causa máis común de demencia en todo o mundo, e a súa prevalencia continúa crecendo debido a que o envellecemento é o maior factor de risco para o desenvolvemento desta enfermidade e nos países desenvolvidos experiméntase un marcado envellecemento poboacional. A día de hoxe non se coñece a causa precisa que orixina a EA, pero si existe un consenso en canto a que a súa etioloxía é multifactorial:debida á combinación de varios factores (xenéticos, ambientais, lesións vasculares, idade, …). Os tratamentos actuais diríxense á terapia sintomática, aínda que estanse a realizar ensaios que apuntan a reducir a progresión da enfermidade. Ademáis, están a realizarse estudos sobre os beneficios de terapias de intervención a modo de prevención e estudos sobre tratamentos non farmacolóxicos para mellorar a calidade de vida dos pacientes.
A enfermidade de Alzheimer (EA) é a causa máis común de demencia en todo o mundo, e a súa prevalencia continúa crecendo debido a que o envellecemento é o maior factor de risco para o desenvolvemento desta enfermidade e nos países desenvolvidos experiméntase un marcado envellecemento poboacional. A día de hoxe non se coñece a causa precisa que orixina a EA, pero si existe un consenso en canto a que a súa etioloxía é multifactorial:debida á combinación de varios factores (xenéticos, ambientais, lesións vasculares, idade, …). Os tratamentos actuais diríxense á terapia sintomática, aínda que estanse a realizar ensaios que apuntan a reducir a progresión da enfermidade. Ademáis, están a realizarse estudos sobre os beneficios de terapias de intervención a modo de prevención e estudos sobre tratamentos non farmacolóxicos para mellorar a calidade de vida dos pacientes.
Dirección
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Titoría)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Lentes de contacto brandas como sistemas de administración de fármacos
Autoría
T.P.V.
Dobre grao en Farmacia e en Óptica e Optometría
T.P.V.
Dobre grao en Farmacia e en Óptica e Optometría
Data da defensa
22.02.2024 10:20
22.02.2024 10:20
Resumo
Aínda que as gotas oftálmicas representan o 90% do mercado de fármacos oculares, sofren diversas limitacións, destacando principalmente a baixa dispoñibilidade causada polo reducido tempo de residencia ocular. Para superar estas limitacións e manter niveis terapéuticos adecuados durante un período de tempo máis amplo propuxéronse as lentes de contacto brandas de administración de fármacos (DDSCL, do seu termo en inglés Drug Delivery Soft Contact Lenses). Realízase unha revisión de diversos estudos sobre as DDSCL, especialmente sobre os principais métodos de carga de fármacos en lentes de contacto brandas, indicando as vantaxes e desvantaxes específicas. Ademais, estúdase unha tendencia máis recente como son as lentes intelixentes, unha versión innovadora das DDSCL que permiten axustar a dose do fármaco liberado en función dos cambios fisiolóxicos detectados por elas mesmas.
Aínda que as gotas oftálmicas representan o 90% do mercado de fármacos oculares, sofren diversas limitacións, destacando principalmente a baixa dispoñibilidade causada polo reducido tempo de residencia ocular. Para superar estas limitacións e manter niveis terapéuticos adecuados durante un período de tempo máis amplo propuxéronse as lentes de contacto brandas de administración de fármacos (DDSCL, do seu termo en inglés Drug Delivery Soft Contact Lenses). Realízase unha revisión de diversos estudos sobre as DDSCL, especialmente sobre os principais métodos de carga de fármacos en lentes de contacto brandas, indicando as vantaxes e desvantaxes específicas. Ademais, estúdase unha tendencia máis recente como son as lentes intelixentes, unha versión innovadora das DDSCL que permiten axustar a dose do fármaco liberado en función dos cambios fisiolóxicos detectados por elas mesmas.
Dirección
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
O VIH e os seus tratamentos. Unha revisión bibliográfica
Autoría
A.D.T.
Grao en Farmacia
A.D.T.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
Na presente revisión bibliográfica preténdese abordar multitude de aspectos de diversa índole relacionados co virus da inmunodeficiencia humana (VIH), axente causal do síndrome da inmunodeficiencia adquirida (SIDA) responsable dunha das maiores pandemias vividas a nivel mundial comprendida dende finais do século pasado ata a actualidade.Trataránse dunha maneira máis resumida as súas características morfolóxicas, o seu mecanismo de patoxénese, así como a súa clínica e patoloxías derivadas da enfermidade tales como patoloxías pulmonares, cardiovasculares e incluso procesos tumorais. Farase especial énfase nos distintos tratamentos existentes, tanto pasados como actuais, tendo en conta tamén perspectivas futuras. Clasificándoos en función do seu predominio de uso e realizando, así mesmo, unha análise comparativa entre eles principalmente a nivel de resultados.
Na presente revisión bibliográfica preténdese abordar multitude de aspectos de diversa índole relacionados co virus da inmunodeficiencia humana (VIH), axente causal do síndrome da inmunodeficiencia adquirida (SIDA) responsable dunha das maiores pandemias vividas a nivel mundial comprendida dende finais do século pasado ata a actualidade.Trataránse dunha maneira máis resumida as súas características morfolóxicas, o seu mecanismo de patoxénese, así como a súa clínica e patoloxías derivadas da enfermidade tales como patoloxías pulmonares, cardiovasculares e incluso procesos tumorais. Farase especial énfase nos distintos tratamentos existentes, tanto pasados como actuais, tendo en conta tamén perspectivas futuras. Clasificándoos en función do seu predominio de uso e realizando, así mesmo, unha análise comparativa entre eles principalmente a nivel de resultados.
Dirección
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Virus Zika
Autoría
L.D.G.
Grao en Farmacia
L.D.G.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 12:00
22.07.2024 12:00
Resumo
O virus Zika é un Flavivirus ARN monocatenario transmitido principalmente pola picadura de mosquitos do xénero Aedes. Este virus pode producir a enfermidade do Zika, manifestándose principalmente cun exantema maculopapular e febre. Ademais, asóciase con problemas neurolóxicos en recén nados, o que resalta as súas significativas consecuencias médicas, especialmente para mulleres embarazadas e os seus fillos. A ausencia de tratamentos específicos para combatilo virus remarca a urxencia de investigacións que permitan comprendelos mecanismos de acción e desenvolvemento.
O virus Zika é un Flavivirus ARN monocatenario transmitido principalmente pola picadura de mosquitos do xénero Aedes. Este virus pode producir a enfermidade do Zika, manifestándose principalmente cun exantema maculopapular e febre. Ademais, asóciase con problemas neurolóxicos en recén nados, o que resalta as súas significativas consecuencias médicas, especialmente para mulleres embarazadas e os seus fillos. A ausencia de tratamentos específicos para combatilo virus remarca a urxencia de investigacións que permitan comprendelos mecanismos de acción e desenvolvemento.
Dirección
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Titoría)
MUÑOZ CREGO, MARIA ANGELES (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Uso de vectores virais en terapia xénica para enfermedades neurodexenerativas
Autoría
C.M.M.
Grao en Farmacia
C.M.M.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
É indiscutible que a terapia farmacolóxica tradicional, especialmente no tratamento de enfermedades do SNC, presenta limitacións significativas e simplemente trata de forma superflua os síntomas da enfermidade, mentres a calidade de vida dos pacientes continúa sendo inaceptable. Mais, e se estivésemos a punto de vivir un cambio radical na medicina e de alcanzar o deseado obxectivo de erradicar as enfermidades desde a súa orixe? A terapia xénica converteu esta afastada utopía nunha realidade cada vez máis cercana. Nos últimos anos, os virus adeno-asociados recombinantes emerxeron como os vectores máis prometedores na terapia xénica, grazas ao seu excelente perfil de seguridade e eficiencia, así coma o seu tropismo cara diversos texidos. Numerosos ensaios clínicos levados a cabo en diferentes enfermidades neurodexenerativas demostraron a súa eficacia, pero tamén se evidenciaron as súas limitacións e a necesidade de seguir investigando no desenvolvemento de vectores de nova xeración mediante técnicas como enxeñaría da cápside, optimización do deseño xenómico e biotecnoloxías revolucionarias. A aprobación en Europa de Zolengsma e Upstaza, dous tratamentos basados en terapia xénica mediada por AAV son a proba irrefutable do seu gran progreso en clínica, sinalando un futuro prometedor na realidade terapéutica destas afeccións.
É indiscutible que a terapia farmacolóxica tradicional, especialmente no tratamento de enfermedades do SNC, presenta limitacións significativas e simplemente trata de forma superflua os síntomas da enfermidade, mentres a calidade de vida dos pacientes continúa sendo inaceptable. Mais, e se estivésemos a punto de vivir un cambio radical na medicina e de alcanzar o deseado obxectivo de erradicar as enfermidades desde a súa orixe? A terapia xénica converteu esta afastada utopía nunha realidade cada vez máis cercana. Nos últimos anos, os virus adeno-asociados recombinantes emerxeron como os vectores máis prometedores na terapia xénica, grazas ao seu excelente perfil de seguridade e eficiencia, así coma o seu tropismo cara diversos texidos. Numerosos ensaios clínicos levados a cabo en diferentes enfermidades neurodexenerativas demostraron a súa eficacia, pero tamén se evidenciaron as súas limitacións e a necesidade de seguir investigando no desenvolvemento de vectores de nova xeración mediante técnicas como enxeñaría da cápside, optimización do deseño xenómico e biotecnoloxías revolucionarias. A aprobación en Europa de Zolengsma e Upstaza, dous tratamentos basados en terapia xénica mediada por AAV son a proba irrefutable do seu gran progreso en clínica, sinalando un futuro prometedor na realidade terapéutica destas afeccións.
Dirección
GARCIA FUENTES, MARCOS (Titoría)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Titoría)
Tribunal
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Presidente/a)
GARRIDO GIL, PABLO (Secretario/a)
PARADELO NUÑEZ, REMIGIO (Vogal)
Abordaxe farmacoterapéutica do insomnio desde a farmacia comunitaria
Autoría
A.G.L.
Grao en Farmacia
A.G.L.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:40
22.02.2024 11:40
Resumo
O insomnio é o trastorno do sono máis común, sendo unha consulta frecuente na oficina de farmacia. Podemos atoparnos casos moi variados desta alteración, polo que é necesario un correcto diagnóstico que facilite a elaboración dun plan de actuación. Para elo, proponse un protocolo que sirva de guía neste proceso, e aporte ferramentas como modelos dunha entrevista clínica ou diario do sono, para a evaluación e seguimento do problema. O tratamento do insomnio debe ser fundamentalmente non farmacolóxico, priorizando a aplicación de medidas hixiénicas do sono e terapias cognitivo-conductuais. O tratamento farmacolóxico debe utilizarse por tempo limitado, elixindo a opción terapéutica máis adecuada según o tipo de paciente e tipo de insomnio que presente. As principais opcións de venta libre na farmacia son a fitoterapia, a melatonina e os antihistamínicos H1.
O insomnio é o trastorno do sono máis común, sendo unha consulta frecuente na oficina de farmacia. Podemos atoparnos casos moi variados desta alteración, polo que é necesario un correcto diagnóstico que facilite a elaboración dun plan de actuación. Para elo, proponse un protocolo que sirva de guía neste proceso, e aporte ferramentas como modelos dunha entrevista clínica ou diario do sono, para a evaluación e seguimento do problema. O tratamento do insomnio debe ser fundamentalmente non farmacolóxico, priorizando a aplicación de medidas hixiénicas do sono e terapias cognitivo-conductuais. O tratamento farmacolóxico debe utilizarse por tempo limitado, elixindo a opción terapéutica máis adecuada según o tipo de paciente e tipo de insomnio que presente. As principais opcións de venta libre na farmacia son a fitoterapia, a melatonina e os antihistamínicos H1.
Dirección
GIL LONGO, JOSE (Titoría)
GIL LONGO, JOSE (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Enfermidades inflamatorias do intestino: Tratamento actual e novas perspectivas.
Autoría
L.Y.V.
Grao en Farmacia
L.Y.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 11:20
22.02.2024 11:20
Resumo
Entre as enfermidades inflamatorias do intestino (EII) distinguimos a Enfermidade de Crohn (EC) e a Colite Ulcerosa (CU), as cales son patoloxías crónicas que alternan brotes con períodos asintomáticos e que se caracterizan por unha inflamación de distintas localizacións do tubo dixestivo. Actualmente os tratamentos dispoñibles non supoñen unha cura definitiva para estas enfermidades, senón que se trata de fármacos orientados a controlar os síntomas, suprimir a actividade inflamatoria conseguindo a súa remisión e previr recaídas e complicacións. Nos últimos anos xurde unha liña de investigación baseada nas nanopartículas (NPs) as cales teñen gran potencial para o futuro tratamento destas enfermidades co obxectivo de optimizar o tratamento convencional, combater as súas limitacións logrando un efecto localizado e evitar ou minimizar efectos adversos a longo prazo.
Entre as enfermidades inflamatorias do intestino (EII) distinguimos a Enfermidade de Crohn (EC) e a Colite Ulcerosa (CU), as cales son patoloxías crónicas que alternan brotes con períodos asintomáticos e que se caracterizan por unha inflamación de distintas localizacións do tubo dixestivo. Actualmente os tratamentos dispoñibles non supoñen unha cura definitiva para estas enfermidades, senón que se trata de fármacos orientados a controlar os síntomas, suprimir a actividade inflamatoria conseguindo a súa remisión e previr recaídas e complicacións. Nos últimos anos xurde unha liña de investigación baseada nas nanopartículas (NPs) as cales teñen gran potencial para o futuro tratamento destas enfermidades co obxectivo de optimizar o tratamento convencional, combater as súas limitacións logrando un efecto localizado e evitar ou minimizar efectos adversos a longo prazo.
Dirección
CSABA , NOEMI STEFANIA (Titoría)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Avances recentes no tratamento da Diabetes Mellitus
Autoría
M.N.R.
Grao en Farmacia
M.N.R.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:00
22.07.2024 10:00
Resumo
A diabetes mellitus é considerada actualmente unha pandemia mundial pola alta prevalencia que foi aumentando nas últimas décadas, atribuída principalmente ó sinerxismo producido polos hábitos sedentarios e dietéticos inadecuados da poboación, cada vez máis implantados nos países desenvolvidos. A diabetes asóciase a múltiples complicacións que empeoran o estado de saúde de quen a padece; polo tanto, o tratamento e manexo das complicacións considérase fundamental para mellorar a calidade de vida do paciente e a evolución da enfermidade. Sen embargo, a pesar dos avances tanto en novos fármacos como en formas de administración, é necesario un maior desenvolvemento para optimizar o tratamento. O tratamento básico dos diabéticos tipo 1 é a insulina e a súa vía de administración segue a ser subcutánea. Por iso, numerosos investigadores seguen traballando para conseguir formulacións para a administración oral, polo que se comentan varios artigos sobre estratexias para lograr o seu desenvolvemento e outras novedades como a terapia celular. No tratamento da diabetes mellitus tipo 2 destaca a vía de administración subcutánea xa que demostrou ser beneficiosa nestes tratamentos crónicos, aumentando a adherencia dos pacientes e reducindo os custos asociados; pero permanecen limitacións como a biodisponibilidade irregular ou as reaccións no lugar da inxección. Centrándose nos agonistas de GLP-1, coméntanse novas estratexias para a súa administración. Finalmente, revísanse varios estudos sobre novos fármacos con efecto dual agonista e outros novos mecanismos de acción.
A diabetes mellitus é considerada actualmente unha pandemia mundial pola alta prevalencia que foi aumentando nas últimas décadas, atribuída principalmente ó sinerxismo producido polos hábitos sedentarios e dietéticos inadecuados da poboación, cada vez máis implantados nos países desenvolvidos. A diabetes asóciase a múltiples complicacións que empeoran o estado de saúde de quen a padece; polo tanto, o tratamento e manexo das complicacións considérase fundamental para mellorar a calidade de vida do paciente e a evolución da enfermidade. Sen embargo, a pesar dos avances tanto en novos fármacos como en formas de administración, é necesario un maior desenvolvemento para optimizar o tratamento. O tratamento básico dos diabéticos tipo 1 é a insulina e a súa vía de administración segue a ser subcutánea. Por iso, numerosos investigadores seguen traballando para conseguir formulacións para a administración oral, polo que se comentan varios artigos sobre estratexias para lograr o seu desenvolvemento e outras novedades como a terapia celular. No tratamento da diabetes mellitus tipo 2 destaca a vía de administración subcutánea xa que demostrou ser beneficiosa nestes tratamentos crónicos, aumentando a adherencia dos pacientes e reducindo os custos asociados; pero permanecen limitacións como a biodisponibilidade irregular ou as reaccións no lugar da inxección. Centrándose nos agonistas de GLP-1, coméntanse novas estratexias para a súa administración. Finalmente, revísanse varios estudos sobre novos fármacos con efecto dual agonista e outros novos mecanismos de acción.
Dirección
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Presidente/a)
DOMINGUEZ VAZQUEZ, MIGUEL (Secretario/a)
Rumbo Gómez, Antonio (Vogal)
Aplicación da Intelixencia Artificial na deteción e diagnóstico de enfermidades
Autoría
M.A.V.
Grao en Farmacia
M.A.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 11:00
22.07.2024 11:00
Resumo
Os distintos algoritmos de intelixencia artificial como o Machine Learning, o Deep Learning e as Redes Neuronais, aplicados xunto a cantidades masivas de datos (coñecidas como Big Data), amosaron resultados prometedores no ámbito científico-sanitario. Aplicáronse na telemedicina como soporte aos profesionais sanitarios mediante aplicacións móbiles e axentes virtuais que resolven as súas consultas e lle proporcionan información sanitaria fiable ao paciente, permitindo así unha diminución na carga dos profesionais sanitarios. A IA utilizouse na detección, diagnóstico e na mellora de tratamento de diferentes enfermidades como o cancro colorrectal, no cal se viu unha mellora significativa na detección de adenomas avanzados e pólipos precancerosos utilizando estes algoritmos durante as colonoscopias. As enfermidades cardiovasculares son outras das enfermidades nas que atopamos aplicación destes algoritmos, en probas como a ecocardiografía, na que a IA se usou como ferramenta de apoio na valoración das imaxes cardíacas, demostrando unha mellor determinación de anomalías nas estruturas do corazón e polo tanto unha mellor avaliación das funcións cardíacas. Do mesmo xeito atopouse utilidade en enfermidades infecciosas como a Tuberculose, a Malaria ou o COVID-19, nas que permitiu mellorar significativamente a eficiencia de diagnóstico e incluso permite a clasificación dos pacientes por grao de gravidade ou para detectar o risco dun brote epidémico
Os distintos algoritmos de intelixencia artificial como o Machine Learning, o Deep Learning e as Redes Neuronais, aplicados xunto a cantidades masivas de datos (coñecidas como Big Data), amosaron resultados prometedores no ámbito científico-sanitario. Aplicáronse na telemedicina como soporte aos profesionais sanitarios mediante aplicacións móbiles e axentes virtuais que resolven as súas consultas e lle proporcionan información sanitaria fiable ao paciente, permitindo así unha diminución na carga dos profesionais sanitarios. A IA utilizouse na detección, diagnóstico e na mellora de tratamento de diferentes enfermidades como o cancro colorrectal, no cal se viu unha mellora significativa na detección de adenomas avanzados e pólipos precancerosos utilizando estes algoritmos durante as colonoscopias. As enfermidades cardiovasculares son outras das enfermidades nas que atopamos aplicación destes algoritmos, en probas como a ecocardiografía, na que a IA se usou como ferramenta de apoio na valoración das imaxes cardíacas, demostrando unha mellor determinación de anomalías nas estruturas do corazón e polo tanto unha mellor avaliación das funcións cardíacas. Do mesmo xeito atopouse utilidade en enfermidades infecciosas como a Tuberculose, a Malaria ou o COVID-19, nas que permitiu mellorar significativamente a eficiencia de diagnóstico e incluso permite a clasificación dos pacientes por grao de gravidade ou para detectar o risco dun brote epidémico
Dirección
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Titoría)
CAMIÑA DARRIBA, MANUEL FELIX (Titoría)
Tribunal
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
ROMARIS MARTINEZ, FERNANDA (Presidente/a)
GONZALEZ GARCIA, ISMAEL (Secretario/a)
LABISBAL VIQUEIRA, MARIA ELENA (Vogal)
Fentos e cola de cabalo no campo medicinal e da industria farmacéutica.
Autoría
L.G.V.
Grao en Farmacia
L.G.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
Os fentos e as colas de cabalo, os seus parentes, son plantas primitivas con tecidos vasculares simples que se orixinaron hai 420 millóns de anos. Caracterízanse por preferir hábitats húmidos e teñen unha distribución cosmopolita. Neste traballo describimos a estrutura xeral e máis concretamente a estrutura de cada especie e indicamos a composición química das especies máis utilizadas polos seus beneficios na saúde. Sinalamos diversas aplicacións como a importancia diurética da cola de cabalo, xunto co uso dermatolóxico de Polypodium leucotomos, o uso antiinflamatorio de Dryopteris filix-mas, o uso antimicrobiano de Adiantum capillus-veneris ou o uso antilitiático de Ceterach officinarum, entre moitos outros usos dependendo da especie en cuestión. Ademais, mencionamos que especies atopamos en Galicia e a diferente xestión e distribución dentro da comunidade. En conclusión, o principal obxectivo deste traballo é dar a coñecer estes fentos e colas de cabalo cos seus usos e propiedades relevantes no mundo medicinal e farmacéutico.
Os fentos e as colas de cabalo, os seus parentes, son plantas primitivas con tecidos vasculares simples que se orixinaron hai 420 millóns de anos. Caracterízanse por preferir hábitats húmidos e teñen unha distribución cosmopolita. Neste traballo describimos a estrutura xeral e máis concretamente a estrutura de cada especie e indicamos a composición química das especies máis utilizadas polos seus beneficios na saúde. Sinalamos diversas aplicacións como a importancia diurética da cola de cabalo, xunto co uso dermatolóxico de Polypodium leucotomos, o uso antiinflamatorio de Dryopteris filix-mas, o uso antimicrobiano de Adiantum capillus-veneris ou o uso antilitiático de Ceterach officinarum, entre moitos outros usos dependendo da especie en cuestión. Ademais, mencionamos que especies atopamos en Galicia e a diferente xestión e distribución dentro da comunidade. En conclusión, o principal obxectivo deste traballo é dar a coñecer estes fentos e colas de cabalo cos seus usos e propiedades relevantes no mundo medicinal e farmacéutico.
Dirección
LOPEZ RODRIGUEZ, Mª DEL CARMEN (Titoría)
LOPEZ RODRIGUEZ, Mª DEL CARMEN (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Bacterias modificadas xeneticamente como ferramenta de detección de cancro colorrectal
Autoría
F.M.C.
Grao en Farmacia
F.M.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:40
22.07.2024 09:40
Resumo
O cancro colorrectal, de entre todos os tipos de cancro, é o terceiro máis común a nivel global e representa a segunda causa de morte por esta enfermidade. É unha afección cuxa incidencia está relacionada coa idade, os antecedentes familiares de cancro, a dieta, o sobrepeso, a vida sedentaria... Tanto os factores xenéticos como ambientais xogan un papel crucial no seu desenvolvemento e progresión. Deste xeito, pode vincularse a cambios na composición da microbiota do corpo humano, sendo estudada e revelada en diversos estudos a forma na que as bacterias guían cara á formación de tumores. Ata o momento, moitos artigos exploraron o uso da microbiota humana como ferramenta para a detección de cancro. Sen embargo, esta revisión céntrase nunha nova vía de diagnóstico a base da modificación xenética de bacterias. Mediante a modificación xenética de Acinetobacter baylyi, os investigadores lograron crear biosensores capaces de identificar e integrar só o ADN procedente dos tumores colorrectais na súa estrutura, dotándoos da capacidade de discriminar mutacións específicas no xen KRAS. Este avance conduciu rapidamente ao desenvolvemento de biosensores útiles para o diagnóstico oncolóxico. Para comprobar a súa eficacia, foron probados e avaliados en ensaios tanto in vivo como in vitro. Aínda que esta técnica require certos axustes para a súa futura aplicación en humanos, abre a porta a unha futura técnica de diagnóstico eficaz, vantaxosa e con múltiples funcións, permitindo tanto o diagnóstico como a administración de tratamentos.
O cancro colorrectal, de entre todos os tipos de cancro, é o terceiro máis común a nivel global e representa a segunda causa de morte por esta enfermidade. É unha afección cuxa incidencia está relacionada coa idade, os antecedentes familiares de cancro, a dieta, o sobrepeso, a vida sedentaria... Tanto os factores xenéticos como ambientais xogan un papel crucial no seu desenvolvemento e progresión. Deste xeito, pode vincularse a cambios na composición da microbiota do corpo humano, sendo estudada e revelada en diversos estudos a forma na que as bacterias guían cara á formación de tumores. Ata o momento, moitos artigos exploraron o uso da microbiota humana como ferramenta para a detección de cancro. Sen embargo, esta revisión céntrase nunha nova vía de diagnóstico a base da modificación xenética de bacterias. Mediante a modificación xenética de Acinetobacter baylyi, os investigadores lograron crear biosensores capaces de identificar e integrar só o ADN procedente dos tumores colorrectais na súa estrutura, dotándoos da capacidade de discriminar mutacións específicas no xen KRAS. Este avance conduciu rapidamente ao desenvolvemento de biosensores útiles para o diagnóstico oncolóxico. Para comprobar a súa eficacia, foron probados e avaliados en ensaios tanto in vivo como in vitro. Aínda que esta técnica require certos axustes para a súa futura aplicación en humanos, abre a porta a unha futura técnica de diagnóstico eficaz, vantaxosa e con múltiples funcións, permitindo tanto o diagnóstico como a administración de tratamentos.
Dirección
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Titoría)
Tribunal
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Carro Díaz, Antonia María (Presidente/a)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Secretario/a)
BARRAL SILVA, MARIA TERESA DEL CARMEN (Vogal)
Complementos alimenticios dentro do marco dos Novos Alimentos.
Autoría
A.M.R.S.
Grao en Farmacia
A.M.R.S.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:20
22.07.2024 10:20
Resumo
O grupo de Novos Alimentos autorizados para o seu uso en complementos alimenticios é relativamente amplo. A maioría destes novos alimentos autorizados en complementos alimenticios non están patentados e están destinados ofrecer as súas propiedades e beneficios a quen os consume. Malia non ser medicamentos, o devandito consumo debe ser controlado establecéndose doses máximas e requisitos de etiquetaxe e/ou avisos de consumo para certos grupos de persoas, como mulleres embarazadas e nenos. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión dos novos alimentos autorizados para o seu uso en complementos alimenticios, clasificalos en función da súa achega nutricional e incluír un exemplo de cada un dos grupos de dita clasificación, desenvolvendo aspectos como data de aprobación, propiedades e beneficios, método de obtención, dose máxima establecida ou etiquetado.
O grupo de Novos Alimentos autorizados para o seu uso en complementos alimenticios é relativamente amplo. A maioría destes novos alimentos autorizados en complementos alimenticios non están patentados e están destinados ofrecer as súas propiedades e beneficios a quen os consume. Malia non ser medicamentos, o devandito consumo debe ser controlado establecéndose doses máximas e requisitos de etiquetaxe e/ou avisos de consumo para certos grupos de persoas, como mulleres embarazadas e nenos. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión dos novos alimentos autorizados para o seu uso en complementos alimenticios, clasificalos en función da súa achega nutricional e incluír un exemplo de cada un dos grupos de dita clasificación, desenvolvendo aspectos como data de aprobación, propiedades e beneficios, método de obtención, dose máxima establecida ou etiquetado.
Dirección
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Titoría)
LOPEZ HERNANDEZ, MARIA JULIA CELIA (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
Estratexias para a administración intranasal en tratamentos do SNC
Autoría
I.L.F.
Grao en Farmacia
I.L.F.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
Ante o notable aumento na incidencia de enfermidades neurolóxicas en todo o mundo e en concreto, en España, xerouse a crecente necesidade de desenvolver novas estratexias para a abordaxe eficaz destas afeccións. Tendo presente as dificultades existentes no acceso a fármacos ao cerebro preséntase a vía nasal como unha solución que permite eludir estas barreiras e acceder de forma directa ao SNC. Neste contexto, o presente TFG trata de presentar de forma crítica os últimos avances en formulacións de nanopartículas destinadas á administración intranasal como innovadora vía para a eficacia e a calidade de vida dos pacientes. Revisaranse en detalle os fundamentos da devandita administración, incluíndo anatomía nasal, mecanismos de transporte e as principais limitacións da vía. Examinaranse diferentes tipos de nanopartículas e a súa aplicación no tratamento de enfermidades neurolóxicas. Por último, analizaranse exemplos de formulacións de fármacos concretos que demostraron relevancia en clínica ou en estudios preclínicos.
Ante o notable aumento na incidencia de enfermidades neurolóxicas en todo o mundo e en concreto, en España, xerouse a crecente necesidade de desenvolver novas estratexias para a abordaxe eficaz destas afeccións. Tendo presente as dificultades existentes no acceso a fármacos ao cerebro preséntase a vía nasal como unha solución que permite eludir estas barreiras e acceder de forma directa ao SNC. Neste contexto, o presente TFG trata de presentar de forma crítica os últimos avances en formulacións de nanopartículas destinadas á administración intranasal como innovadora vía para a eficacia e a calidade de vida dos pacientes. Revisaranse en detalle os fundamentos da devandita administración, incluíndo anatomía nasal, mecanismos de transporte e as principais limitacións da vía. Examinaranse diferentes tipos de nanopartículas e a súa aplicación no tratamento de enfermidades neurolóxicas. Por último, analizaranse exemplos de formulacións de fármacos concretos que demostraron relevancia en clínica ou en estudios preclínicos.
Dirección
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
Estruturas metal-orgánicas (MOFs) en catálisis: síntese de triazolo-isatinas utilizando HKUST-1.
Autoría
P.S.C.
Grao en Farmacia
P.S.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 10:40
22.07.2024 10:40
Resumo
Neste Traballo de Fin de Grao experimental descríbese a síntese de compostos orgánicos derivados da estrutura de isatina, un tipo de biomolécula con diferentes actividades farmacolóxicas, entre as que destaca a actividade anticanceríxena. A metodoloxía empregada neste traballo foi o Química Clic (Click Chemistry), a cal nos permitiu obter unha pequena quimioteca de 13 compostos con estrutura de triazolo-isatina, con altos rendementos, de forma rápida e sostible. Para iso, utilizamos principalmente a reacción de cicloadición catalizada por cobre (CuAAC) nas súas distintas versións, empregando un catalizador heteroxéneo reutilizable, o MOF HKUST-1. O catalizador demostrou ser moi activo e versátil para estas transformacións. Os compostos obtidos serán ensaiados proximamente en liñas celulares tumorales HeLA.
Neste Traballo de Fin de Grao experimental descríbese a síntese de compostos orgánicos derivados da estrutura de isatina, un tipo de biomolécula con diferentes actividades farmacolóxicas, entre as que destaca a actividade anticanceríxena. A metodoloxía empregada neste traballo foi o Química Clic (Click Chemistry), a cal nos permitiu obter unha pequena quimioteca de 13 compostos con estrutura de triazolo-isatina, con altos rendementos, de forma rápida e sostible. Para iso, utilizamos principalmente a reacción de cicloadición catalizada por cobre (CuAAC) nas súas distintas versións, empregando un catalizador heteroxéneo reutilizable, o MOF HKUST-1. O catalizador demostrou ser moi activo e versátil para estas transformacións. Os compostos obtidos serán ensaiados proximamente en liñas celulares tumorales HeLA.
Dirección
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
Tribunal
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Presidente/a)
TOBIO AGEITOS, ARACELI (Secretario/a)
BUSCH , LISA KAY (Vogal)
Innovacións no tratamento do ollo seco
Autoría
I.R.G.
Grao en Farmacia
I.R.G.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:40
22.02.2024 10:40
Resumo
A prevalencia do ollo seco continúa crecendo a un ritmo rápido, xerando unha maior necesidade de terapias. As bágoas artificiais constitúen a primeira liña de tratamento para enfermidade do ollo seco, incluíndose dentro das terapias convencionais, pero a súa acción é limitada dada a súa baixa biodispoñibilidade na superficie ocular, limitando así a súa acción. No presente traballo propuxéronse formulacións innovadoras que se atopan dispoñibles no mercado e en investigación clínica. A súa tecnoloxía baséase en ser capaces de estabilizar a película lagrimal, aumentando a permeabilidade de principios activos a nivel ocular e incrementar así a súa biodispoñibilidade. Entre elas, atópanse os nanosistemas, onde destacan as nanopartículas polo seu recente papel dentro da terapia xénica, as nanomicelas que permiten a encapsulación de fármacos hidrofóbicos e os liposomas que reverte os síntomas e signos da enfermidade do ollo seco mediante reposición da capa lipídica do filme lagrimal. Os hidroxeis grazas ás súas propiedades fisicoquímicas incorporáronse a múltiples formulacións mostrando moi bos resultados. Tamén, as lentes de contacto serviron como formas farmacéuticas para lograr unha cesión controlada dos fármacos. Por último, os dispositivos de acción mecánica foron unha revolución na abordaxe do tratamento do ollo seco xa que ofrecen unha nova alternativa ou complemento das terapias tradicionais como as bágoas artificiais.
A prevalencia do ollo seco continúa crecendo a un ritmo rápido, xerando unha maior necesidade de terapias. As bágoas artificiais constitúen a primeira liña de tratamento para enfermidade do ollo seco, incluíndose dentro das terapias convencionais, pero a súa acción é limitada dada a súa baixa biodispoñibilidade na superficie ocular, limitando así a súa acción. No presente traballo propuxéronse formulacións innovadoras que se atopan dispoñibles no mercado e en investigación clínica. A súa tecnoloxía baséase en ser capaces de estabilizar a película lagrimal, aumentando a permeabilidade de principios activos a nivel ocular e incrementar así a súa biodispoñibilidade. Entre elas, atópanse os nanosistemas, onde destacan as nanopartículas polo seu recente papel dentro da terapia xénica, as nanomicelas que permiten a encapsulación de fármacos hidrofóbicos e os liposomas que reverte os síntomas e signos da enfermidade do ollo seco mediante reposición da capa lipídica do filme lagrimal. Os hidroxeis grazas ás súas propiedades fisicoquímicas incorporáronse a múltiples formulacións mostrando moi bos resultados. Tamén, as lentes de contacto serviron como formas farmacéuticas para lograr unha cesión controlada dos fármacos. Por último, os dispositivos de acción mecánica foron unha revolución na abordaxe do tratamento do ollo seco xa que ofrecen unha nova alternativa ou complemento das terapias tradicionais como as bágoas artificiais.
Dirección
CSABA , NOEMI STEFANIA (Titoría)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Titoría)
Tribunal
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Presidente/a)
SANMARTIN LOPEZ, VICTOR (Secretario/a)
González Jartín, Jesús María (Vogal)
A seguridade dos materiais de contacto alimentario
Autoría
P.D.L.I.P.
Grao en Farmacia
P.D.L.I.P.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 09:20
22.07.2024 09:20
Resumo
Os materiais de contacto alimentario son fundamentais na produción, transporte e almacenamento dos alimentos. Fabrícanse a partir de materiais como plásticos, papel e cartón, metal, vidrio, adhesivos e tintas de impresión. Estes materiais resultan imprescindibles para protexer e evitar a degradación dos alimentos que conteñen, pero tamén poden liberar substancias químicas tóxicas, podendo afectar negativamente na saúde dos consumidores e/ou alterar as características organolépticas dos produtos alimentarios. Ante a posibilidade da transmisión de substancias químicas cara os alimentos, a Unión Europea establece os requisitos xerais dos materiais en contacto cos alimentos mediante regulamentos comunitarios. Desta forma, estes materiais non deben plantexar problemas de seguridade, modificar a composición dos alimentos de maneira inaceptable, nin comprometer a súa calidade. A avaliación dos riscos das substancias químicas lévaa a cabo a Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria, esta debe incluír a propia substancia, as impurezas consideradas e os produtos de degradación e reacción que poden ter lugar para o uso previsto. Co obxectivo de identificar e determinar a cantidade de substancias químicas que se transfiren dende os materiais do envase cara aos alimentos, realízanse os ensaios de migración
Os materiais de contacto alimentario son fundamentais na produción, transporte e almacenamento dos alimentos. Fabrícanse a partir de materiais como plásticos, papel e cartón, metal, vidrio, adhesivos e tintas de impresión. Estes materiais resultan imprescindibles para protexer e evitar a degradación dos alimentos que conteñen, pero tamén poden liberar substancias químicas tóxicas, podendo afectar negativamente na saúde dos consumidores e/ou alterar as características organolépticas dos produtos alimentarios. Ante a posibilidade da transmisión de substancias químicas cara os alimentos, a Unión Europea establece os requisitos xerais dos materiais en contacto cos alimentos mediante regulamentos comunitarios. Desta forma, estes materiais non deben plantexar problemas de seguridade, modificar a composición dos alimentos de maneira inaceptable, nin comprometer a súa calidade. A avaliación dos riscos das substancias químicas lévaa a cabo a Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria, esta debe incluír a propia substancia, as impurezas consideradas e os produtos de degradación e reacción que poden ter lugar para o uso previsto. Co obxectivo de identificar e determinar a cantidade de substancias químicas que se transfiren dende os materiais do envase cara aos alimentos, realízanse os ensaios de migración
Dirección
SENDON GARCIA, RAQUEL (Titoría)
SENDON GARCIA, RAQUEL (Titoría)
Tribunal
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
BLANCO FERNANDEZ, JOSE MANUEL (Vogal)
Quinolonas: Revisión xeral e problemática do fenómeno da quelación
Autoría
N.G.V.
Grao en Farmacia
N.G.V.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.07.2024 13:00
22.07.2024 13:00
Resumo
As quinolonas foron descubertas co illamento do ácido nalidíxico en 1962, e son un dos grupos de antibióticos de amplo espectro máis importantes e ampliamente utilizados na actualidade. Este traballo describe a súa evolución, dende os primeiros representantes do grupo, que aínda que eran efectivos no tratamento de infeccións bacterianas tiñan un espectro de acción e biodisponibilidade limitados, ata as potentes e eficaces fluoroquinolonas dispoñibles na actualidade. Describese en profundidade o seu mecanismo de acción, facilitando a comprensión tanto dos seus efectos farmacolóxicos como de fenómenos complexos como as resistencias bacterianas, revisando ademais as súas indicacións farmacoterapéuticas tanto presentes como as proxeccións futuras. Xa no tramo final, céntrase a atención na súa estrutura química, detallando a importancia e función das distintas posicións e expondo dúas sínteses de dous representantes do grupo para achegar este proxecto á realidade da industria farmacéutica. Finalmente, revisase o fenómeno de quelación das fluoroquinolonas e as implicacións clínicas do mesmo, facilitando a comprensión da súa posoloxía e riscos de coadministración.
As quinolonas foron descubertas co illamento do ácido nalidíxico en 1962, e son un dos grupos de antibióticos de amplo espectro máis importantes e ampliamente utilizados na actualidade. Este traballo describe a súa evolución, dende os primeiros representantes do grupo, que aínda que eran efectivos no tratamento de infeccións bacterianas tiñan un espectro de acción e biodisponibilidade limitados, ata as potentes e eficaces fluoroquinolonas dispoñibles na actualidade. Describese en profundidade o seu mecanismo de acción, facilitando a comprensión tanto dos seus efectos farmacolóxicos como de fenómenos complexos como as resistencias bacterianas, revisando ademais as súas indicacións farmacoterapéuticas tanto presentes como as proxeccións futuras. Xa no tramo final, céntrase a atención na súa estrutura química, detallando a importancia e función das distintas posicións e expondo dúas sínteses de dous representantes do grupo para achegar este proxecto á realidade da industria farmacéutica. Finalmente, revisase o fenómeno de quelación das fluoroquinolonas e as implicacións clínicas do mesmo, facilitando a comprensión da súa posoloxía e riscos de coadministración.
Dirección
GARCIA MERA, XERARDO XUSTO (Titoría)
GARCIA MERA, XERARDO XUSTO (Titoría)
Tribunal
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
LOPEZ PEREZ, MIGUEL ANTONIO (Presidente/a)
RODRIGUEZ GACIO, MARIA DEL CARMEN (Secretario/a)
BUJAN NUÑEZ, MARIA CARMEN (Vogal)
A inmunoterapia como tratamento do cancro de mama
Autoría
A.H.C.
Grao en Farmacia
A.H.C.
Grao en Farmacia
Data da defensa
22.02.2024 10:20
22.02.2024 10:20
Resumo
O cancro de mama é unha enfermidade heteroxénea causante dunha elevada mortalidade en mulleres a nivel mundial. Existen certos factores de risco que aumentan a probabilidade de padecer neoplasia de mama, un diagnóstico precoz pode beneficiar o cociente de supervivencia desta patoloxía. Ademais, a procura dunha terapia dirixida e específica segundo as características da enfermidade, como o estadio que padece a paciente, favorecerá a curación ou freará a diseminación das células malignas, que crecen descontroladamente, a outros tecidos e partes do corpo. Nesta revisión bibliográfica estudaranse as diferentes formas de inmunoterapia coñecidas ata o momento, así como as novidades terapéuticas en investigación para o correcto tratamento do cancro de mama. O obxectivo principal da inmunoterapia é a optimización da resposta inmunológica do paciente, fronte ás células tumorales, mediante a activación e potenciación tanto do sistema inmune innato como do sistema inmune adaptativo. Actualmente, a única inmunoterapia aprobada en cancro de mama son os inhibidores dos checkpoints, anti PD1 e anti PDL1. Ambos os fármacos supuxeron un gran avance no campo da neoplasia de mama e estanse introducindo aos poucos como tratamento de elección para pacientes que padecen dita enfermidade. Así mesmo, existen novas formas de terapia inmunológica en preclínica como as vacinas antitumorais, a adoptive T cell therapy ou os virus oncolíticos, entre outros, todas estas novidades serán estudadas neste traballo a través dos ensaios clínicos en activo existentes
O cancro de mama é unha enfermidade heteroxénea causante dunha elevada mortalidade en mulleres a nivel mundial. Existen certos factores de risco que aumentan a probabilidade de padecer neoplasia de mama, un diagnóstico precoz pode beneficiar o cociente de supervivencia desta patoloxía. Ademais, a procura dunha terapia dirixida e específica segundo as características da enfermidade, como o estadio que padece a paciente, favorecerá a curación ou freará a diseminación das células malignas, que crecen descontroladamente, a outros tecidos e partes do corpo. Nesta revisión bibliográfica estudaranse as diferentes formas de inmunoterapia coñecidas ata o momento, así como as novidades terapéuticas en investigación para o correcto tratamento do cancro de mama. O obxectivo principal da inmunoterapia é a optimización da resposta inmunológica do paciente, fronte ás células tumorales, mediante a activación e potenciación tanto do sistema inmune innato como do sistema inmune adaptativo. Actualmente, a única inmunoterapia aprobada en cancro de mama son os inhibidores dos checkpoints, anti PD1 e anti PDL1. Ambos os fármacos supuxeron un gran avance no campo da neoplasia de mama e estanse introducindo aos poucos como tratamento de elección para pacientes que padecen dita enfermidade. Así mesmo, existen novas formas de terapia inmunológica en preclínica como as vacinas antitumorais, a adoptive T cell therapy ou os virus oncolíticos, entre outros, todas estas novidades serán estudadas neste traballo a través dos ensaios clínicos en activo existentes
Dirección
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Varela Calviño, Rubén (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Presidente/a)
DIAZ GOMEZ, LUIS ANTONIO (Secretario/a)
DE MIGUEL BOUZAS, MARIA TRINIDAD (Vogal)