A técnica MALDI, denominada polas súas siglas en inglés Matrix-Assisted Laser Desorption consiste nunha técnica de desorción de ionización suave (branda), empregando un láser, na que non se produce apenas fragmentación. Obsérvanse os ións [M+H]+ ou [M-H]-, según se traballe en modo positivo ou negativo. Tamén é frecuente a aparición de ións aducto como [M+Na]+ en modo positivo.
A mostra é introducida sobre unha placa de aceiro, a preparación realízase mesturando a mostra cunha matriz (composto orgánico) que ó evaporarse o disolvente fórmanse cristais. A función principal da matriz é absorber o exceso de enerxía, dando lugar a unha ionización extremadamente suave. Con esa absorción de enerxía, a matriz convértea en enerxía de excitación e prodúcese a transferencia de ións H+ á mostra (ionización), dando lugar a especies mono cargadas.
Esta técnica combínase cun analizador TOF (Time of Flight ou Tempo de Voo). Unha vez introducida a mostra na fonte do equipo coa matriz nunha placa de MALDI (de aceiro), prodúcese un pulso intensivo de disparos láser de lonxitude de onda curta que provocan a ionización do analito. Unha vez conseguida a ionización e confinados todos os ións na fonte, aplícase unha voltaxe de extracción, conseguindo que todos os ións saian da fonte de maneira simultánea. Seguidamente, pasan por un campo electrostático acelerador, adquirindo unha elevada enerxía cinética que os impulsa na dirección do tubo de voo cara o detector. Os ións de maior m/z voarán a menor velocidade que os de menor m/z, polo que estes últimos (os máis pequenos) alcanzarán primeiro o detector; e seguidos no tempo de maneira sucesiva, polos de maior tamaño (sempre e cando teñan a mesma carga).
O tempo empregado en recorrer a lonxitude do tubo de voo será proporcional á masa ou relación masa/carga dos ións, e o sistema de detección será máis capaz de distinguir ou diferenciar as diferentes masas iónicas canto maior sexa a separación dos ións no tempo, maior sexa o tubo de voo (que pola súa construción é considerado un valor fixo) ou menor sexa a dispersión de enerxías dos ións formados na fonte. Para compensar dita dispersión e mellorar a resolución do espectro de masas, emprégase un dispositivo chamado Reflectrón, que reenfoca os ións da mesma masa (ata uns 5 KDa) sobre o detector. Desta maneira, os equipos MALDI poden traballar en dous modos: modo lineal (baixa resolución) para moléculas maiores de 5 KDa, e modo reflectrón (alta resolución) para moléculas menores de 5 KDa.
Aplicacións: moléculas de polaridade baixa-alta.
Exemplos: péptidos, carbohidratos, oligonucleótidos, polímeros sintéticos, organometálicos, compostos orgánicos e inorgánicos, proteínas, glicoproteínas, polinucleótidos, oligosacáridos, glicolípidos.
As matrices empréganse dependendo do tipo de analito a medir. As matrices coas que conta, actualmente, e que son as máis habituais en MALDI, son as seguintes:
| Nome | Abreviatura | Analitos |
|---|---|---|
| Ácido α-ciano-4-hidroxicinámico | HCCA | Péptidos Proteínas (< 5 KDa) |
| Ácido sinapínico | SA | Proteínas (10-150 KDa) Péptidos (> 3 KDa) |
| Ácido 2,5-dihidroxibenzoico | DHB | Péptidos Proteínas Polímeros Hidratos de carbono Lípidos/Glicolípidos |
| 1,8,9-trihidroxiantraceno (Dithranol) | DIT | Polímeros non polares |
| Trans-2-[3-(4-tert-Butilfenil)-2-metil-2-propenilideno]malonitrilo | DCTB | Analitos non polares |
Para outro tipo de matrices, contacte coa unidade de servizo.
Tipo de mostra para MALDI
A técnica MALDI úsase en análises de péptidos, carbohidratos, oligonucleótidos, polímeros sintéticos, organometálicos, compostos orgánicos e inorgánicos, proteínas, glicoproteínas, polinucleótidos, oligosacáridos e glicolípidos.
Unidade de Espectrometría de Masas e Proteómica
- Edificio de Apoio á Investigación (CACTUS)
- Rúa de Constantino Candeira, 1. Campus Vida , 15782Santiago de Compostela
- 881 816 242