A Psiconeuroinmunoloxía nos coidados enfermeiros: un enfoque holístico
Autoría
S.A.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.A.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
A Psiconeuroinmunoloxía (PNI) é unha disciplina científica interdisciplinar que estuda as interaccións bidireccionais entre os sistemas nervioso, endócrino e inmune, así como a influencia de factores psicoemocionais e sociais na saúde e na enfermidade. O seu enfoque integrador desafía o modelo biomédico tradicional e propón unha comprensión holística da saúde, na que os factores emocionais, sociais e biolóxicos interrelaciónanse de maneira constante. Nos últimos anos, o interese por esta perspectiva medrou significativamente en diversos ámbitos sanitarios, incluíndo o da enfermaría, onde a abordaxe biopsicosocial do paciente adquire unha relevancia crecente Este Traballo de Fin de Grao ten coma obxecto principal analizar o papel da Psiconeuroinmunoloxía no contexto dos coidados enfermeiros, explorando os seus fundamentos científicos, a súa aplicación clínica e a súa utilidade na práctica asistencial. Para iso, levouse a cabo unha revisión bibliográfica narrativa a partir de artigos científicos seleccionados mediante criterios específicos de inclusión e exclusión en bases de datos coma PubMed, Scopus, CINAHL, Dialnet ou Web of Science. Os resultados amosan que existe unha base sólida que apoia a influencia dos estados psicoemocionais sobre a saúde física, especialmente no desenvolvemento e evolución de patoloxías crónicas, enfermidades inflamatorias, oncolóxicas, autoinmunes e trastornos relacionados co estrés. Así mesmo, identifícase cunha crecente integración destes coñecementos na enfermaría, destacando a súa importancia na valoración integral do paciente, a promoción do autocoidado, a educación para a saúde e a abordaxe emocional. Conclúese que a Psiconeuroinmunoloxía achega un marco útil para enriquecer a práctica enfermeira, favorecendo unha atención máis completa, humanizada e adaptada ás necesidades biopsicosociais de cada persoa.
A Psiconeuroinmunoloxía (PNI) é unha disciplina científica interdisciplinar que estuda as interaccións bidireccionais entre os sistemas nervioso, endócrino e inmune, así como a influencia de factores psicoemocionais e sociais na saúde e na enfermidade. O seu enfoque integrador desafía o modelo biomédico tradicional e propón unha comprensión holística da saúde, na que os factores emocionais, sociais e biolóxicos interrelaciónanse de maneira constante. Nos últimos anos, o interese por esta perspectiva medrou significativamente en diversos ámbitos sanitarios, incluíndo o da enfermaría, onde a abordaxe biopsicosocial do paciente adquire unha relevancia crecente Este Traballo de Fin de Grao ten coma obxecto principal analizar o papel da Psiconeuroinmunoloxía no contexto dos coidados enfermeiros, explorando os seus fundamentos científicos, a súa aplicación clínica e a súa utilidade na práctica asistencial. Para iso, levouse a cabo unha revisión bibliográfica narrativa a partir de artigos científicos seleccionados mediante criterios específicos de inclusión e exclusión en bases de datos coma PubMed, Scopus, CINAHL, Dialnet ou Web of Science. Os resultados amosan que existe unha base sólida que apoia a influencia dos estados psicoemocionais sobre a saúde física, especialmente no desenvolvemento e evolución de patoloxías crónicas, enfermidades inflamatorias, oncolóxicas, autoinmunes e trastornos relacionados co estrés. Así mesmo, identifícase cunha crecente integración destes coñecementos na enfermaría, destacando a súa importancia na valoración integral do paciente, a promoción do autocoidado, a educación para a saúde e a abordaxe emocional. Conclúese que a Psiconeuroinmunoloxía achega un marco útil para enriquecer a práctica enfermeira, favorecendo unha atención máis completa, humanizada e adaptada ás necesidades biopsicosociais de cada persoa.
Dirección
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Microbiota intestinal: Novos enfoques terapéuticos e diagnósticos.
Autoría
A.A.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.A.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
As bacterias, aqueles organismos comunmente vinculados á etiología de diversas enfermidades, presentan o potencial de ser empregadas como tratamento para outras afeccións. A microbiota intestinal desempeña un papel fundamental como intermediaria entre os factores externos que afectan o hóspede e o seu propio ecosistema, constituíndo un holobionte. Neste contexto, a revisión sistemática que se presenta a continuación está centrada na presentación da microbiota intestinal como un enfoque terapéutico emerxente, así como na exploración das súas novas aplicacións no tratamento de patoloxías crónicas. Á súa vez investigacións recentes suxiren que a microbiota pode ser utilizada como un factor preditivo de infeccións dado que a súa composición pode verse alterada antes de que os primeiros síntomas da patoloxía aparezan. Este achado non só pode ser extrapolable á saúde física, senón que tamén pode actuar como un factor protector nalgunhas enfermidades neurodexenerativas, como o Parkinson e o Alzheimer, e nalgúns trastornos psiquiátricos, como a esquizofrenia, debido á súa estreita relación coa regulación da función cerebral e o rendemento cognitivo. Doutra banda, a inmunoterapia suscitou un crecente interese como modalidade terapéutica para diversas enfermidades, presentando resultados prometedores. Neste marco, evidenciouse que a microbiota intestinal desempeña un papel crucial nas reaccións inmunolóxicas do organismo, cuxas alteracións non só poden influír significativamente no benestar dos individuos senón que, á súa vez, están implicadas significativamente na aparición de enfermidades autoinmunes. Por tanto, podería considerarse a microbiota intestinal como un factor crave para o éxito da inmunoterapia.
As bacterias, aqueles organismos comunmente vinculados á etiología de diversas enfermidades, presentan o potencial de ser empregadas como tratamento para outras afeccións. A microbiota intestinal desempeña un papel fundamental como intermediaria entre os factores externos que afectan o hóspede e o seu propio ecosistema, constituíndo un holobionte. Neste contexto, a revisión sistemática que se presenta a continuación está centrada na presentación da microbiota intestinal como un enfoque terapéutico emerxente, así como na exploración das súas novas aplicacións no tratamento de patoloxías crónicas. Á súa vez investigacións recentes suxiren que a microbiota pode ser utilizada como un factor preditivo de infeccións dado que a súa composición pode verse alterada antes de que os primeiros síntomas da patoloxía aparezan. Este achado non só pode ser extrapolable á saúde física, senón que tamén pode actuar como un factor protector nalgunhas enfermidades neurodexenerativas, como o Parkinson e o Alzheimer, e nalgúns trastornos psiquiátricos, como a esquizofrenia, debido á súa estreita relación coa regulación da función cerebral e o rendemento cognitivo. Doutra banda, a inmunoterapia suscitou un crecente interese como modalidade terapéutica para diversas enfermidades, presentando resultados prometedores. Neste marco, evidenciouse que a microbiota intestinal desempeña un papel crucial nas reaccións inmunolóxicas do organismo, cuxas alteracións non só poden influír significativamente no benestar dos individuos senón que, á súa vez, están implicadas significativamente na aparición de enfermidades autoinmunes. Por tanto, podería considerarse a microbiota intestinal como un factor crave para o éxito da inmunoterapia.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Rodríguez Pérez, Isidoro (Presidente/a)
Novo Teijeiro, Celia (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Presidente/a)
Novo Teijeiro, Celia (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Uso de probióticos en patoloxías da muller
Autoría
L.A.Q.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
L.A.Q.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Actualmente, as enfermidades da muller, como son, a candidiase vulvovaxinal (CV), a vaxinose bacteriana (VB) e as infeccións do tracto urinario (ITU), representan unha alta taxa de prevalencia, unha elevada incidencia e un impacto significativo no empeoramento da calidade de vida das mulleres que as padecen. En moitas ocasións, os tratamentos convencionais para tratar estas patoloxías, como son os antibióticos ou antifúnxicos, non son suficientes para evitar a reaparición dos síntomas e as recidivas, o que pode alterar aínda máis o equilibrio da microbiota vaxinal. O obxectivo principal desta investigación foi examinar o uso de probióticos para o tratamento, manexo e prevención das infeccións do tracto xenitourinario máis frecuentes nas mulleres, así como identificar as cepas de probióticos máis utilizadas fronte ditas patoloxías. Realizouse unha revisión bibliográfica durante o período comprendido entre xaneiro e maio de 2025 en diversas bases de datos. Incluíronse artigos dunha antigüidade de publicación máxima de 16 anos, en español e inglés. Tras realizar a análise dos diversos artigos atopados, seleccionáronse 11 para a realización desta revisión. Este traballo evidenciou que o uso de determinadas cepas de microorganismos permite protexer, manter e restaurar o ecosistema vaxinal, actuando mediante diversos mecanismos que evitan a adhesión de patóxenos ás paredes vaxinais e restauran o medio. Aínda que a evidencia existente sobre os probióticos é prometedora, sublíñouse a necesidade de seguir investigando para establecer protocolos estandarizados sobre o seu uso e dosaxe, definindo as cepas máis indicadas para cada patoloxía e o seu coñecemento por parte dos profesionais enfermeiros para poder recomendar o máis adecuado a cada patoloxía.
Actualmente, as enfermidades da muller, como son, a candidiase vulvovaxinal (CV), a vaxinose bacteriana (VB) e as infeccións do tracto urinario (ITU), representan unha alta taxa de prevalencia, unha elevada incidencia e un impacto significativo no empeoramento da calidade de vida das mulleres que as padecen. En moitas ocasións, os tratamentos convencionais para tratar estas patoloxías, como son os antibióticos ou antifúnxicos, non son suficientes para evitar a reaparición dos síntomas e as recidivas, o que pode alterar aínda máis o equilibrio da microbiota vaxinal. O obxectivo principal desta investigación foi examinar o uso de probióticos para o tratamento, manexo e prevención das infeccións do tracto xenitourinario máis frecuentes nas mulleres, así como identificar as cepas de probióticos máis utilizadas fronte ditas patoloxías. Realizouse unha revisión bibliográfica durante o período comprendido entre xaneiro e maio de 2025 en diversas bases de datos. Incluíronse artigos dunha antigüidade de publicación máxima de 16 anos, en español e inglés. Tras realizar a análise dos diversos artigos atopados, seleccionáronse 11 para a realización desta revisión. Este traballo evidenciou que o uso de determinadas cepas de microorganismos permite protexer, manter e restaurar o ecosistema vaxinal, actuando mediante diversos mecanismos que evitan a adhesión de patóxenos ás paredes vaxinais e restauran o medio. Aínda que a evidencia existente sobre os probióticos é prometedora, sublíñouse a necesidade de seguir investigando para establecer protocolos estandarizados sobre o seu uso e dosaxe, definindo as cepas máis indicadas para cada patoloxía e o seu coñecemento por parte dos profesionais enfermeiros para poder recomendar o máis adecuado a cada patoloxía.
Dirección
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Tribunal
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Prevención e detección precoz do ictus a través da intelixencia artificial: Desenvolvemento e aplicación dunha app no ámbito da enfermería
Autoría
N.A.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.A.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
Introducción: O ictus é unha patoloxía de presentación súbita. Para evitar a mortalidade e diminuír a probabilidade de invalidez do paciente, precisa de asistencia sanitaria inmediata. Defínese como unha interrupción do fluxo sanguíneo cerebral (FSC), impedindo a adecuada achega de osíxeno-glicosa no tecido cerebral. Isto conleva, a ocasionar graves problemas funcionais ao paciente, incluso a morte. Predominan dous tipos de ictus, o isquémico e o hemorrágico. A pesar de que o isquémico sexa catro veces máis frecuente que o hemorrágico, é leste o que maior mortalidade causa, xa que a mortalidade intrahospitalaria do primeiro é do 5-10% e do segundo mencionado do 40-60%. Dado á gravidade desta enfermidade cerebrovascular, é esencial que o cidadán participe activamente na súa prevención e detección. Para iso deberá ser consciente dos factores de risco asociados ao ictus, co fin de regulalos, ademais de coñecer algunha das escalas máis eficaces para a súa detección temperá. Obxectivo: Desenvolver unha app con intelixencia artificial (IA) para previr e detectar precozmente o ictus, promovendo o coidado proactivo e mellor resposta sanitaria. Metodoloxía: Deseño cualitativo e descritivo baseado nunha revisión bibliográfica en PubMed, Scopus e Dialnet, con 30 artigos seleccionados para desenvolver un prototipo de app enfocada na prevención do ictus mediante educación para a saúde. Resultados: Desenvolveuse unha app con IA para previr e detectar o ictus, facilitando o seguimento de factores de risco mediante recursos interactivos. Conclusión: Este proxecto propón unha innovadora app baseada na IA para a prevención e detección precoz do ictus, promovendo a participación activa do cidadán na súa saúde e fomentando hábitos saudables mediante información accesible e clara. Deseñada desde a enfermería, busca unha mellor calidade de vida dos pacientes, optimizar recursos e unha xestión eficaz. Para validar a súa eficacia proponse un estudo piloto que avalíe viabilidade, precisión e impacto clínico, para un futuro ensaio clínico.
Introducción: O ictus é unha patoloxía de presentación súbita. Para evitar a mortalidade e diminuír a probabilidade de invalidez do paciente, precisa de asistencia sanitaria inmediata. Defínese como unha interrupción do fluxo sanguíneo cerebral (FSC), impedindo a adecuada achega de osíxeno-glicosa no tecido cerebral. Isto conleva, a ocasionar graves problemas funcionais ao paciente, incluso a morte. Predominan dous tipos de ictus, o isquémico e o hemorrágico. A pesar de que o isquémico sexa catro veces máis frecuente que o hemorrágico, é leste o que maior mortalidade causa, xa que a mortalidade intrahospitalaria do primeiro é do 5-10% e do segundo mencionado do 40-60%. Dado á gravidade desta enfermidade cerebrovascular, é esencial que o cidadán participe activamente na súa prevención e detección. Para iso deberá ser consciente dos factores de risco asociados ao ictus, co fin de regulalos, ademais de coñecer algunha das escalas máis eficaces para a súa detección temperá. Obxectivo: Desenvolver unha app con intelixencia artificial (IA) para previr e detectar precozmente o ictus, promovendo o coidado proactivo e mellor resposta sanitaria. Metodoloxía: Deseño cualitativo e descritivo baseado nunha revisión bibliográfica en PubMed, Scopus e Dialnet, con 30 artigos seleccionados para desenvolver un prototipo de app enfocada na prevención do ictus mediante educación para a saúde. Resultados: Desenvolveuse unha app con IA para previr e detectar o ictus, facilitando o seguimento de factores de risco mediante recursos interactivos. Conclusión: Este proxecto propón unha innovadora app baseada na IA para a prevención e detección precoz do ictus, promovendo a participación activa do cidadán na súa saúde e fomentando hábitos saudables mediante información accesible e clara. Deseñada desde a enfermería, busca unha mellor calidade de vida dos pacientes, optimizar recursos e unha xestión eficaz. Para validar a súa eficacia proponse un estudo piloto que avalíe viabilidade, precisión e impacto clínico, para un futuro ensaio clínico.
Dirección
Bermello López, Mª Lourdes (Titoría)
Bermello López, Mª Lourdes (Titoría)
Tribunal
Rodríguez Pérez, Isidoro (Presidente/a)
Novo Teijeiro, Celia (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Presidente/a)
Novo Teijeiro, Celia (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Musicoterapia: unha alternativa non farmacolóxica para o manexo da dor pediátrica.
Autoría
L.B.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
L.B.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
INTRODUCIÓN: O manexo adecuado da dor en pacientes pediátricos hospitalizados é un reto destacado para os profesionais sanitarios, debido ás consecuencias físicas e mentais que pode producir nos máis pequenos. A musicoterapia foi cobrando cada vez máis importancia como medida non farmacolóxica para abordar da maneira máis integral posible a dor nos nenos. OBXECTIVO: O principal obxectivo desta revisión é avaliar a eficacia do uso da musicoterapia como medida non farmacolóxica para o tratamento da dor en pacientes pediátricos. METODOLOXÍA: Para realizar esta revisión bibliográfica levouse a cabo unha procura exhaustiva nas bases de datos electrónicas PubMed, ScieLo, Dialnet e Google Scholar, seleccionando estudos publicados entre o 2015 e o 2025, escritos en español e inglés e unicamente dirixidos a poboación pediátrica. RESULTADOS: A dor en nenos hospitalizados ten un gran número de consecuencias psicolóxicas para os máis pequenos, producíndolles principalmente ansiedade. A musicoterapia produce unha redución significativa na percepción da dor debida aos mecanismos fisiolóxicos e psicolóxicos que activa. Para a implementación desta terapia, xoga un papel fundamental a enfermería, podendo facer da musicoterapia unha intervención crave nos seus coidados. CONCLUSIÓNS: A conclusión principal é que a musicoterapia resulta unha medida efectiva para a abordaxe non farmacolóxica da dor. Reduce a súa percepción e aumenta o benestar non só dos nenos, se non tamén das súas familias.
INTRODUCIÓN: O manexo adecuado da dor en pacientes pediátricos hospitalizados é un reto destacado para os profesionais sanitarios, debido ás consecuencias físicas e mentais que pode producir nos máis pequenos. A musicoterapia foi cobrando cada vez máis importancia como medida non farmacolóxica para abordar da maneira máis integral posible a dor nos nenos. OBXECTIVO: O principal obxectivo desta revisión é avaliar a eficacia do uso da musicoterapia como medida non farmacolóxica para o tratamento da dor en pacientes pediátricos. METODOLOXÍA: Para realizar esta revisión bibliográfica levouse a cabo unha procura exhaustiva nas bases de datos electrónicas PubMed, ScieLo, Dialnet e Google Scholar, seleccionando estudos publicados entre o 2015 e o 2025, escritos en español e inglés e unicamente dirixidos a poboación pediátrica. RESULTADOS: A dor en nenos hospitalizados ten un gran número de consecuencias psicolóxicas para os máis pequenos, producíndolles principalmente ansiedade. A musicoterapia produce unha redución significativa na percepción da dor debida aos mecanismos fisiolóxicos e psicolóxicos que activa. Para a implementación desta terapia, xoga un papel fundamental a enfermería, podendo facer da musicoterapia unha intervención crave nos seus coidados. CONCLUSIÓNS: A conclusión principal é que a musicoterapia resulta unha medida efectiva para a abordaxe non farmacolóxica da dor. Reduce a súa percepción e aumenta o benestar non só dos nenos, se non tamén das súas familias.
Dirección
López Eimil, Paz (Titoría)
López Eimil, Paz (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Interaccións entre fármacos e nutrientes en pacientes crónicos polimedicados: abordaxe de enfermaría
Autoría
S.B.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.B.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Neste traballo de fin de grao analizáronse as interaccións entre fármacos e nutrientes en pacientes crónicos polimedicados, poñendo o foco nas implicacións clínicas e nutricionais e no abordaxe enfermeiro. Nun contexto de envellecemento poboacional e aumento das enfermidades crónicas, a polimedicación é unha práctica habitual con importantes consecuencias para a saúde nutricional do paciente. O obxectivo foi identificar os principais grupos farmacolóxicos implicados nestas interaccións, describindo os seus mecanismos de interacción, analizando as repercusións clínicas e propoñendo intervencións de enfermaría para previr complicacións nutricionais de maneira eficaz. A metodoloxía empregada foi unha revisión bibliográfica narrativa baseada en literatura científica de acceso libre publicada entre 2006 e 2025, consultando bases de datos como PubMed, Medline, SciELO e fontes oficiais do Ministerio de Sanidade. Como resultado, relacionáronse múltiples fármacos empregados habitualmente en patoloxías crónicas (anticoagulantes, IBP, diuréticos, antidiabéticos, psicofármacos, antiinflamatorios...) con alteracións na absorción, metabolismo ou excreción de nutrientes esenciais como a vitamina B12, tiamina, vitamina D, ferro ou potasio, podendo derivar en consecuencias clínicas relevantes como anemia, fatiga, deterioro cognitivo ou afectación da saúde ósea. Conclúese que as interaccións fármaco-nutriente son frecuentes, relevantes e adoitan estar infradiagnosticadas. A enfermaría debería desempeñar o seu papel na identificación e abordaxe, mediante a valoración clínica e nutricional, a educación sanitaria, a monitorización continua e a colaboración interdisciplinar. Un enfoque enfermeiro centrado na persoa, preventivo e baseado na evidencia podería mellorar a calidade de vida do paciente e optimizar os resultados terapéuticos
Neste traballo de fin de grao analizáronse as interaccións entre fármacos e nutrientes en pacientes crónicos polimedicados, poñendo o foco nas implicacións clínicas e nutricionais e no abordaxe enfermeiro. Nun contexto de envellecemento poboacional e aumento das enfermidades crónicas, a polimedicación é unha práctica habitual con importantes consecuencias para a saúde nutricional do paciente. O obxectivo foi identificar os principais grupos farmacolóxicos implicados nestas interaccións, describindo os seus mecanismos de interacción, analizando as repercusións clínicas e propoñendo intervencións de enfermaría para previr complicacións nutricionais de maneira eficaz. A metodoloxía empregada foi unha revisión bibliográfica narrativa baseada en literatura científica de acceso libre publicada entre 2006 e 2025, consultando bases de datos como PubMed, Medline, SciELO e fontes oficiais do Ministerio de Sanidade. Como resultado, relacionáronse múltiples fármacos empregados habitualmente en patoloxías crónicas (anticoagulantes, IBP, diuréticos, antidiabéticos, psicofármacos, antiinflamatorios...) con alteracións na absorción, metabolismo ou excreción de nutrientes esenciais como a vitamina B12, tiamina, vitamina D, ferro ou potasio, podendo derivar en consecuencias clínicas relevantes como anemia, fatiga, deterioro cognitivo ou afectación da saúde ósea. Conclúese que as interaccións fármaco-nutriente son frecuentes, relevantes e adoitan estar infradiagnosticadas. A enfermaría debería desempeñar o seu papel na identificación e abordaxe, mediante a valoración clínica e nutricional, a educación sanitaria, a monitorización continua e a colaboración interdisciplinar. Un enfoque enfermeiro centrado na persoa, preventivo e baseado na evidencia podería mellorar a calidade de vida do paciente e optimizar os resultados terapéuticos
Dirección
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Tribunal
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Avances Tecnolóxicos na Atención da Infertilidade: Perspectiva e Participación do Profesional de Enfermaría.
Autoría
N.C.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.C.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
O presente Traballo de Fin de Grao analiza en detalle o papel do profesional de enfermaría no eido da infertilidade e os avances tecnolóxicos que xurdiron nas últimas décadas e que se aplican a esta problemática. Sendo na actualidade a infertilidade un problema de saúde pública pola súa crecente prevalencia e o forte impacto emocional que provoca nas persoas que a padecen. Por este motivo, requírese un enfoque multidisciplinar e actualizado dentro do sector sanitario. Un dos eixes centrais deste traballo é a análise de como as novas tecnoloxías, en especial a intelixencia artificial, teñen revolucionado tanto o diagnóstico como o tratamento no ámbito da reprodución asistida. Utilizando diferentes técnicas como son: a selección embrionaria e as técnicas de análise da calidade seminal, entre outras. Ademais, estudouse a evolución histórica da infertilidade, así como as principais causas que afectan tanto a homes como a mulleres, poñendo especial atención aos factores hormonais, xenéticos e relacionados co estilo de vida. Así mesmo, analízanse en detalle os tratamentos actuais de reprodución asistida, como son: a inseminación artificial e a fecundación in vitro, detallando o seu funcionamento e as súas principais características. Do mesmo xeito, outro aspecto fundamental do presente traballo é o recoñecemento do papel da enfermaría, tanto na asistencia técnica como no acompañamento emocional, a educación sanitaria e a preservación da fertilidade, especialmente en pacientes oncolóxicas. O papel da enfermeira, dentro do persoal sanitario, é crucial, xa que participa nas diferentes etapas que implica un tratamento de reprodución asistida. En xeral, este traballo está motivado por unha experiencia persoal propia que pretende visibilizar a importancia do trato humano e o acompañamento profesional nos procesos de reprodución asistida. Así mesmo, expónse a necesidade de fomentar a formación especializada e a investigación co obxectivo de mellorar as taxas de éxito de calquera tipo de tratamento de reprodución asistida.
O presente Traballo de Fin de Grao analiza en detalle o papel do profesional de enfermaría no eido da infertilidade e os avances tecnolóxicos que xurdiron nas últimas décadas e que se aplican a esta problemática. Sendo na actualidade a infertilidade un problema de saúde pública pola súa crecente prevalencia e o forte impacto emocional que provoca nas persoas que a padecen. Por este motivo, requírese un enfoque multidisciplinar e actualizado dentro do sector sanitario. Un dos eixes centrais deste traballo é a análise de como as novas tecnoloxías, en especial a intelixencia artificial, teñen revolucionado tanto o diagnóstico como o tratamento no ámbito da reprodución asistida. Utilizando diferentes técnicas como son: a selección embrionaria e as técnicas de análise da calidade seminal, entre outras. Ademais, estudouse a evolución histórica da infertilidade, así como as principais causas que afectan tanto a homes como a mulleres, poñendo especial atención aos factores hormonais, xenéticos e relacionados co estilo de vida. Así mesmo, analízanse en detalle os tratamentos actuais de reprodución asistida, como son: a inseminación artificial e a fecundación in vitro, detallando o seu funcionamento e as súas principais características. Do mesmo xeito, outro aspecto fundamental do presente traballo é o recoñecemento do papel da enfermaría, tanto na asistencia técnica como no acompañamento emocional, a educación sanitaria e a preservación da fertilidade, especialmente en pacientes oncolóxicas. O papel da enfermeira, dentro do persoal sanitario, é crucial, xa que participa nas diferentes etapas que implica un tratamento de reprodución asistida. En xeral, este traballo está motivado por unha experiencia persoal propia que pretende visibilizar a importancia do trato humano e o acompañamento profesional nos procesos de reprodución asistida. Así mesmo, expónse a necesidade de fomentar a formación especializada e a investigación co obxectivo de mellorar as taxas de éxito de calquera tipo de tratamento de reprodución asistida.
Dirección
López Eimil, Paz (Titoría)
López Eimil, Paz (Titoría)
Tribunal
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Vogal)
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Vogal)
Estrés do persoal de enfermaría en servizos especiais
Autoría
C.D.C.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
C.D.C.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
O estrés no persoal de enfermaría está relacionado con estresores físicos, psicolóxicos e sociais, que repercuten directamente na saúde física e mental dos/das profesionais, así como na calidade dos coidados que se lles brinda aos pacientes. O presente traballo ten como obxectivo analizar os niveis e factores de estrés que experimenta o persoal de enfermaría nos servizos especiais do Hospital Universitario Lucus Augusti (HULA), coa finalidade de identificar os principais estresores e propoñer estratexias para mellorar o benestar físico e psicolóxico dos/das profesionais. Para iso, levouse a cabo un estudo descritivo transversal durante o mes de marzo de 2025, no que participaron 66 enfermeiros/as e 15 estudantes de 4.º curso de Enfermaría, que desenvolvían a súa actividade nas unidades de urxencias, UCI, quirófano, diálise e oncoloxía. Para a recollida de datos utilizouse a versión en castelán da escala “Nursing Stress Scale” (NSS), que mide a frecuencia coa que determinadas situacións xeran estrés no contorno hospitalario. Os resultados mostraron un nivel de estrés moderado pero constante, sendo os factores máis estresantes aqueles relacionados co ambiente social, como as interrupcións frecuentes na actividade asistencial ou a falta de tempo para proporcionar apoio emocional aos pacientes. Tamén se observaron diferenzas segundo o sexo, a idade e o tipo de unidade. O estrés mantido no tempo pode afectar tanto física como psicoloxicamente. Por iso, é necesario fomentar hábitos de autocoidado a nivel individual, baseados nun estilo de vida saudable. Doutra banda, cómpre que as institucións sanitarias promovan contornos laborais con boas condicións, seguros, con apoio emocional e persoal suficiente.
O estrés no persoal de enfermaría está relacionado con estresores físicos, psicolóxicos e sociais, que repercuten directamente na saúde física e mental dos/das profesionais, así como na calidade dos coidados que se lles brinda aos pacientes. O presente traballo ten como obxectivo analizar os niveis e factores de estrés que experimenta o persoal de enfermaría nos servizos especiais do Hospital Universitario Lucus Augusti (HULA), coa finalidade de identificar os principais estresores e propoñer estratexias para mellorar o benestar físico e psicolóxico dos/das profesionais. Para iso, levouse a cabo un estudo descritivo transversal durante o mes de marzo de 2025, no que participaron 66 enfermeiros/as e 15 estudantes de 4.º curso de Enfermaría, que desenvolvían a súa actividade nas unidades de urxencias, UCI, quirófano, diálise e oncoloxía. Para a recollida de datos utilizouse a versión en castelán da escala “Nursing Stress Scale” (NSS), que mide a frecuencia coa que determinadas situacións xeran estrés no contorno hospitalario. Os resultados mostraron un nivel de estrés moderado pero constante, sendo os factores máis estresantes aqueles relacionados co ambiente social, como as interrupcións frecuentes na actividade asistencial ou a falta de tempo para proporcionar apoio emocional aos pacientes. Tamén se observaron diferenzas segundo o sexo, a idade e o tipo de unidade. O estrés mantido no tempo pode afectar tanto física como psicoloxicamente. Por iso, é necesario fomentar hábitos de autocoidado a nivel individual, baseados nun estilo de vida saudable. Doutra banda, cómpre que as institucións sanitarias promovan contornos laborais con boas condicións, seguros, con apoio emocional e persoal suficiente.
Dirección
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Tribunal
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Vogal)
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Vogal)
Enfermidades da superficie ocular en pacientes adultos ingresados na UCI. Unha revisión bibliográfica.
Autoría
M.C.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.C.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: Na UCI (Unidade de Coidados Intensivos) as enfermidades da superficie ocular (OSD) afectan ao 23-60%3 dos pacientes, e a queratopatía por exposición (EK), pode alcanzar unha prevalencia do 3,6-60%5. Existen medidas preventivas e tratamentos, pero non hai un protocolo unificado, e o coñecemento do persoal é moi variable. Obxectivos: estudar os métodos de prevención das OSD nos pacientes de UCI. Os obxectivos secundarios son identificar os factores de risco asociados ao desenvolvemento das OSD, coñecer os protocolos e formación do persoal de enfermería e comprobar os coñecementos respecto diso dos estudantes de enfermería. Metodoloxía: revisión bibliográfica, seleccionando artigos publicados nos últimos 10 anos nas seguintes bases de datos: Pubmed, Cochrane Library, Embase e BMC (BioMed Central). Resultados e discusión: Seleccionáronse 15 artigos, dividendo o traballo en tres aspectos. Respecto a os factores de risco identificáronse que o lagoftalmos, a ventilación mecánica e a estancia hospitalaria prologada eran os maiores predisponentes ás OSD. Respecto a prevención e tratamento, a cuberta de polietileno, os colirios e os ungüentos eran os métodos mais eficaces. En canto á formación, demóstrase que unha boa formación do equipo de coidadores reduce significativamente a incidencia de OSD. Por último, compróbase un déficit de coñecemento desta patoloxía en alumnos de de enfermería. Conclusións: Identificáronse os factores de risco máis importantes entre toda a bibliografía revisada. Proponse un plan de actuación para enfermería empregando a evidencia revisada. Destácase a importancia dos coñecementos dos coidadores e a carencia destes nos alumnos de 4º de enfermería.
Introdución: Na UCI (Unidade de Coidados Intensivos) as enfermidades da superficie ocular (OSD) afectan ao 23-60%3 dos pacientes, e a queratopatía por exposición (EK), pode alcanzar unha prevalencia do 3,6-60%5. Existen medidas preventivas e tratamentos, pero non hai un protocolo unificado, e o coñecemento do persoal é moi variable. Obxectivos: estudar os métodos de prevención das OSD nos pacientes de UCI. Os obxectivos secundarios son identificar os factores de risco asociados ao desenvolvemento das OSD, coñecer os protocolos e formación do persoal de enfermería e comprobar os coñecementos respecto diso dos estudantes de enfermería. Metodoloxía: revisión bibliográfica, seleccionando artigos publicados nos últimos 10 anos nas seguintes bases de datos: Pubmed, Cochrane Library, Embase e BMC (BioMed Central). Resultados e discusión: Seleccionáronse 15 artigos, dividendo o traballo en tres aspectos. Respecto a os factores de risco identificáronse que o lagoftalmos, a ventilación mecánica e a estancia hospitalaria prologada eran os maiores predisponentes ás OSD. Respecto a prevención e tratamento, a cuberta de polietileno, os colirios e os ungüentos eran os métodos mais eficaces. En canto á formación, demóstrase que unha boa formación do equipo de coidadores reduce significativamente a incidencia de OSD. Por último, compróbase un déficit de coñecemento desta patoloxía en alumnos de de enfermería. Conclusións: Identificáronse os factores de risco máis importantes entre toda a bibliografía revisada. Proponse un plan de actuación para enfermería empregando a evidencia revisada. Destácase a importancia dos coñecementos dos coidadores e a carencia destes nos alumnos de 4º de enfermería.
Dirección
Rabuñal Rey, Ramón (Titoría)
Rabuñal Rey, Ramón (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
de Maya Sánchez, Baldomero (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
de Maya Sánchez, Baldomero (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
A infertilidade dende unha perspectiva psicolóxica: impacto psicolóxico e mecanismos de afrontamento.
Autoría
D.C.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
D.C.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
A infertilidade é un trastorno do aparato reproductor que afecta a un número importante de persoas, afectando tamén ao benestar psicolóxico e emocional. Os principais obxectivos deste traballo son analizar o impacto psicolóxico da infertilidade, identificar as estratexias de afrontamento máis eficaces, descubrir os factores que contribúen ao benestar emocional e analizar o uso das novas tecnoloxías como medio de apoio e información, entre outros. Realizouse unha revisión bibliográfica narrativa utilizando como bases de datos PubMed, Dialnet, Iacobus e Google Scholar. Aplicáronse criterios de inclusión, centrándose nos estudos publicados nos últimos 5 anos, en castelán e inglés, de acceso libre e que abordan específicamente os aspectos sociais ou afectivos vinculados á fertilidade, entre outros. Como criterios de exclusión, elimináronse as publicación relacionadas coa COVID-19, as centradas en aspectos biomédicos e as procedentes de fontes non oficiais. Os resultados amosan que a infertilidade xera niveis de estrés, síntomas depresivos, sentimentos de culpa e unha diminución da calidade de vida. As mulleres adoitan experimentar unha maior carga emocional que os homes, ás veces a atención médica diríxese únicamente a elas. Tamén se destaca a importancia dun bo apoio profesional, así como o uso cada vez maior das redes sociais como fonte de apoio e información, aínda que non sempre está verificada. Conclúese que é fundamental integrar unha perspectiva psicolóxica na atención á infertilidade para garantir unha intervención máis humana, eficaz e integral. Ademáis, o traballo presenta certas limitacións, coma a escaseza de literatura centrada nos homes e o predominio dos estudos cuantitativos, deixando fóra aspectos emocionais relevantes que poderían atoparse nas metodoloxías cualitativas.
A infertilidade é un trastorno do aparato reproductor que afecta a un número importante de persoas, afectando tamén ao benestar psicolóxico e emocional. Os principais obxectivos deste traballo son analizar o impacto psicolóxico da infertilidade, identificar as estratexias de afrontamento máis eficaces, descubrir os factores que contribúen ao benestar emocional e analizar o uso das novas tecnoloxías como medio de apoio e información, entre outros. Realizouse unha revisión bibliográfica narrativa utilizando como bases de datos PubMed, Dialnet, Iacobus e Google Scholar. Aplicáronse criterios de inclusión, centrándose nos estudos publicados nos últimos 5 anos, en castelán e inglés, de acceso libre e que abordan específicamente os aspectos sociais ou afectivos vinculados á fertilidade, entre outros. Como criterios de exclusión, elimináronse as publicación relacionadas coa COVID-19, as centradas en aspectos biomédicos e as procedentes de fontes non oficiais. Os resultados amosan que a infertilidade xera niveis de estrés, síntomas depresivos, sentimentos de culpa e unha diminución da calidade de vida. As mulleres adoitan experimentar unha maior carga emocional que os homes, ás veces a atención médica diríxese únicamente a elas. Tamén se destaca a importancia dun bo apoio profesional, así como o uso cada vez maior das redes sociais como fonte de apoio e información, aínda que non sempre está verificada. Conclúese que é fundamental integrar unha perspectiva psicolóxica na atención á infertilidade para garantir unha intervención máis humana, eficaz e integral. Ademáis, o traballo presenta certas limitacións, coma a escaseza de literatura centrada nos homes e o predominio dos estudos cuantitativos, deixando fóra aspectos emocionais relevantes que poderían atoparse nas metodoloxías cualitativas.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
de Maya Sánchez, Baldomero (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
de Maya Sánchez, Baldomero (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Atención enfermeira integral ao paciente novo con linfoma de Hodgkin: estudo de caso clínico
Autoría
P.C.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
P.C.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: O linfoma de Hodgkin é unha neoplasia hematolóxica de evolución habitualmente favorable, pero con importante afectación física, emocional e social, especialmente cando afecta a adolescentes e adultos novos. Esta poboación presenta características e necesidades específicas que requiere unha atención, enfermeira individualizada, empática e baseada na evidencia. Obxectivo: Analizar o impacto do linfoma de Hodgkin en adolescentes e adultos novos desde unha perspectiva integral de coidados enfermeiros, incorporando tanto a abordaxe clínica como o apoio emocional e educativo. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica de literatura científica, publicada entre 2019 e 2025, consultando as organización SEOM, SEHH, AECC, LLS e NIH, os sitios web Rochepacientes e o catálogo Iacobus da biblioteca, e as bases de datos Pubmed, Redalyc y Dialnet. Ademais, levouse a cabo un plan de coidados baseado nun caso clínico aplicando o enfoque teórico de Virginia Henderson e as taxonomías NANDA, NOC e NIC. Desenvolvemento: Hanse bordado os aspectos clínicos e psicosociais do linfoma de Hodgkin en adolescentes e adultos novos, poñendo énfasis no afrontamiento emocional, a interrupción do desenvolvemento vital do paciente e as necesidades de acompañamento profesional. A partir da análise do caso clínico deseñouse un plan de coidados que integra diagnósticos enfermeiros, obxectivos esperables e actividades concretas para mellorar a calidade de vida do paciente. Conclusións: Este estudo evidencia a importancia dunha atención enfermeira integral e individualizada en pacientes novos con linfoma de Hodgkin. A combinación de coñecementos clínicos e a comprensión empática do impacto emocional permite brindar coidados máis humanos, eficaces e adaptados ás particularidades desta poboación.
Introdución: O linfoma de Hodgkin é unha neoplasia hematolóxica de evolución habitualmente favorable, pero con importante afectación física, emocional e social, especialmente cando afecta a adolescentes e adultos novos. Esta poboación presenta características e necesidades específicas que requiere unha atención, enfermeira individualizada, empática e baseada na evidencia. Obxectivo: Analizar o impacto do linfoma de Hodgkin en adolescentes e adultos novos desde unha perspectiva integral de coidados enfermeiros, incorporando tanto a abordaxe clínica como o apoio emocional e educativo. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica de literatura científica, publicada entre 2019 e 2025, consultando as organización SEOM, SEHH, AECC, LLS e NIH, os sitios web Rochepacientes e o catálogo Iacobus da biblioteca, e as bases de datos Pubmed, Redalyc y Dialnet. Ademais, levouse a cabo un plan de coidados baseado nun caso clínico aplicando o enfoque teórico de Virginia Henderson e as taxonomías NANDA, NOC e NIC. Desenvolvemento: Hanse bordado os aspectos clínicos e psicosociais do linfoma de Hodgkin en adolescentes e adultos novos, poñendo énfasis no afrontamiento emocional, a interrupción do desenvolvemento vital do paciente e as necesidades de acompañamento profesional. A partir da análise do caso clínico deseñouse un plan de coidados que integra diagnósticos enfermeiros, obxectivos esperables e actividades concretas para mellorar a calidade de vida do paciente. Conclusións: Este estudo evidencia a importancia dunha atención enfermeira integral e individualizada en pacientes novos con linfoma de Hodgkin. A combinación de coñecementos clínicos e a comprensión empática do impacto emocional permite brindar coidados máis humanos, eficaces e adaptados ás particularidades desta poboación.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Intervencións de enfermaría na prevención de enfermidades cardiovasculares: estratexias eficaces basadas na evidencia
Autoría
S.C.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.C.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
As enfermidades cardiovasculares (ECV) seguen sendo, a día de hoxe, a principal causa de morte en todo o mundo. Ademais da súa alta letalidade, implican un deterioro significativo na calidade de vida das persoas que as padecen e una carga importante para os sistemas de saúde. Porén, a literatura científica amosa que moitas destas enfermidades poderían evitarse se se abordan os factores de risco desde una perspectiva integral. Neste contexto, o papel da enfermaría resulta especialmente relevante, non só pola súa proximidade coas persoas, senón tamén pola súa capacidade para acompañar nos cambios de hábitos, fomentar o autocuidado e ofrecer apoio emocional nos distintos niveis de prevención. Neste traballo proponse revisar as intervencións de enfermaría máis eficaces para a prevención das ECV, a partir dunha revisión bibliográfica estructurada. Para iso, analizáronse 21 artigos, seleccionados segundo criterios de actualidade, calidade metodolóxica e pertinencia temática, publicados entre 2009 e 2024 en español e inglés. Entre os principais achados, obsérvase que as intervencións dirixidas á prevención primaria e secundaria amosan bos resultados en termos de cambio de estilo de vida, seguimiento terapéutico e redución de riscos. Así mesmo, o uso de tecnoloxías dixitais e a incorporación do enfoque da prevención cuaternaria abren novas posibilidades para mellorar a atención desde unha perspectiva máis humana e sostible. Conclúese que o papel da enfermaría é esencial na loita contra as ECV, aínda que son necesarios máis recursos, formación e programas sistematizados para mellorar a súa implementación.
As enfermidades cardiovasculares (ECV) seguen sendo, a día de hoxe, a principal causa de morte en todo o mundo. Ademais da súa alta letalidade, implican un deterioro significativo na calidade de vida das persoas que as padecen e una carga importante para os sistemas de saúde. Porén, a literatura científica amosa que moitas destas enfermidades poderían evitarse se se abordan os factores de risco desde una perspectiva integral. Neste contexto, o papel da enfermaría resulta especialmente relevante, non só pola súa proximidade coas persoas, senón tamén pola súa capacidade para acompañar nos cambios de hábitos, fomentar o autocuidado e ofrecer apoio emocional nos distintos niveis de prevención. Neste traballo proponse revisar as intervencións de enfermaría máis eficaces para a prevención das ECV, a partir dunha revisión bibliográfica estructurada. Para iso, analizáronse 21 artigos, seleccionados segundo criterios de actualidade, calidade metodolóxica e pertinencia temática, publicados entre 2009 e 2024 en español e inglés. Entre os principais achados, obsérvase que as intervencións dirixidas á prevención primaria e secundaria amosan bos resultados en termos de cambio de estilo de vida, seguimiento terapéutico e redución de riscos. Así mesmo, o uso de tecnoloxías dixitais e a incorporación do enfoque da prevención cuaternaria abren novas posibilidades para mellorar a atención desde unha perspectiva máis humana e sostible. Conclúese que o papel da enfermaría é esencial na loita contra as ECV, aínda que son necesarios máis recursos, formación e programas sistematizados para mellorar a súa implementación.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Importancia da dieta no trastorno depresivo maior e a súa relación coa microbiota intestinal.
Autoría
Z.D.B.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Z.D.B.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
OBXECTIVOS: O obxectivo principal deste traballo é examinar a evidencia científica recente sobre o impacto de distintos padróns dietéticos e o seu posible efecto na aparición e tratamento dos trastornos depresivos co fin de determinar si existe unha relación significativa entre a calidade da alimentación, a microbiota intestinal e a saúde mental. Para isto, establecéronse como obxectivos específicos describir a composición da microbiota intestinal e a súa relación na regulación dos procesos implicados no trastorno depresivo; explorar as limitacións metodolóxicas actuais que dificultan a avaliación obxectiva da relación da dieta e a saúde mental; e, finalmente, resaltar a importancia do papel da enfermaría na promoción de hábitos alimenticios saudables como estratexia preventiva e terapéutica fronte á depresión. MÉTODOS: Realizouse unha revisión bibliográfica nas bases de datos PubMed e Scopus, utilizando operadores booleanos e criterios de inclusión/exclusión previamente definidos. Seleccionáronse un total de 9 estudos publicados entre 2018 e 2025 que abordan a relación entre dieta, microbiota intestinal e trastornos depresivos. RESULTADOS: Os estudos revisados evidencian que certos padróns dietéticos, especialmente a dieta mediterránea, presentan efectos beneficiosos na sintomatoloxía depresiva. Esta mellora podería deberse á súa capacidade para modular a microbiota intestinal e reducir a inflamación sistémica. Tamén se exploran outras dietas como a cetoxénica, a DASH ou a dieta baseada en plantas, con resultados máis variables. CONCLUSIÓNS: Existe unha relación significativa entre a dieta, a microbiota intestinal e a saúde mental. Aínda que se necesitan máis estudos estandarizados e con maior rigor metodolóxico, a intevención nutricional pode converterse nunha ferramenta complementaria eficaz no tratamento do TDM. A enfermaría, dende o seu rol educativo e de acompañamento, ten un papel fundamental na promoción de hábitos alimentarios saudables orientados á saúde mental.
OBXECTIVOS: O obxectivo principal deste traballo é examinar a evidencia científica recente sobre o impacto de distintos padróns dietéticos e o seu posible efecto na aparición e tratamento dos trastornos depresivos co fin de determinar si existe unha relación significativa entre a calidade da alimentación, a microbiota intestinal e a saúde mental. Para isto, establecéronse como obxectivos específicos describir a composición da microbiota intestinal e a súa relación na regulación dos procesos implicados no trastorno depresivo; explorar as limitacións metodolóxicas actuais que dificultan a avaliación obxectiva da relación da dieta e a saúde mental; e, finalmente, resaltar a importancia do papel da enfermaría na promoción de hábitos alimenticios saudables como estratexia preventiva e terapéutica fronte á depresión. MÉTODOS: Realizouse unha revisión bibliográfica nas bases de datos PubMed e Scopus, utilizando operadores booleanos e criterios de inclusión/exclusión previamente definidos. Seleccionáronse un total de 9 estudos publicados entre 2018 e 2025 que abordan a relación entre dieta, microbiota intestinal e trastornos depresivos. RESULTADOS: Os estudos revisados evidencian que certos padróns dietéticos, especialmente a dieta mediterránea, presentan efectos beneficiosos na sintomatoloxía depresiva. Esta mellora podería deberse á súa capacidade para modular a microbiota intestinal e reducir a inflamación sistémica. Tamén se exploran outras dietas como a cetoxénica, a DASH ou a dieta baseada en plantas, con resultados máis variables. CONCLUSIÓNS: Existe unha relación significativa entre a dieta, a microbiota intestinal e a saúde mental. Aínda que se necesitan máis estudos estandarizados e con maior rigor metodolóxico, a intevención nutricional pode converterse nunha ferramenta complementaria eficaz no tratamento do TDM. A enfermaría, dende o seu rol educativo e de acompañamento, ten un papel fundamental na promoción de hábitos alimentarios saudables orientados á saúde mental.
Dirección
Monte Secades, Rafael (Titoría)
Monte Secades, Rafael (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
O Papel da Enfermaría no Pe Diabético
Autoría
O.D.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
O.D.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: O pe diabético é a condición máis frecuente nos pacientes que padecen diabetes mellitus, e entre as súas complicacións máis importantes destacan a ulceración do mesmo. Esta situación supón numerosas repercusións tanto no estilo de vida, como nas relacións sociais e na esfera psicolóxica. Entre os distintos profesionais que interveñen destacan os de enfermaría, que pasan a maior parte da súa xornada laboral cos pacientes, sendo fundamental a elaboración de plans de coidados, así como tamén a educación sanitaria centrada no autocoidado para fomentar a máxima independencia destes. Obxectivo: Coñecer en profundidade en qué consiste o pé diabético e a influencia da enfermaría no mismo. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica na que se empleou unha táboa coas diferentes bases de datos (empleadas Dialnet e Pubmed), así como tamén as ecuacións de búsqueda, con e sen filtros e o número de resultados obtidos; empleouse tamén o diagrama de Prisma, no cal se esquematizan os criterios de exclusión e inclusión das ecuacións de búsqueda, para aportar un maior rigor científico a este traballo. Resultados: Os documentos empregados permítenme confirmar que a neuropatía diabética é a causa máis frecuente do pe diabético, e a enfermaría un pilar fundamental no seu abordaxe. Conclusión: adquirín moitos conocementos na materia, indagando sobre os distintos tratamentos e formas de abordaxe desta patoloxía, e coñecendo o papel fundamental que os profesionais de enfermaría desenvolvemos no mesmo, todo esto é fundamental para min para poder enfrentarme o día de mañá a esta situación na miña futura labor asistencial.
Introdución: O pe diabético é a condición máis frecuente nos pacientes que padecen diabetes mellitus, e entre as súas complicacións máis importantes destacan a ulceración do mesmo. Esta situación supón numerosas repercusións tanto no estilo de vida, como nas relacións sociais e na esfera psicolóxica. Entre os distintos profesionais que interveñen destacan os de enfermaría, que pasan a maior parte da súa xornada laboral cos pacientes, sendo fundamental a elaboración de plans de coidados, así como tamén a educación sanitaria centrada no autocoidado para fomentar a máxima independencia destes. Obxectivo: Coñecer en profundidade en qué consiste o pé diabético e a influencia da enfermaría no mismo. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica na que se empleou unha táboa coas diferentes bases de datos (empleadas Dialnet e Pubmed), así como tamén as ecuacións de búsqueda, con e sen filtros e o número de resultados obtidos; empleouse tamén o diagrama de Prisma, no cal se esquematizan os criterios de exclusión e inclusión das ecuacións de búsqueda, para aportar un maior rigor científico a este traballo. Resultados: Os documentos empregados permítenme confirmar que a neuropatía diabética é a causa máis frecuente do pe diabético, e a enfermaría un pilar fundamental no seu abordaxe. Conclusión: adquirín moitos conocementos na materia, indagando sobre os distintos tratamentos e formas de abordaxe desta patoloxía, e coñecendo o papel fundamental que os profesionais de enfermaría desenvolvemos no mesmo, todo esto é fundamental para min para poder enfrentarme o día de mañá a esta situación na miña futura labor asistencial.
Dirección
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Titoría)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Coidar ao que coida: Programa de educación para a saúde para coidadores principais de pacientes con esclerose lateral amiotrófica
Autoría
G.E.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
G.E.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: A Esclerose lateral amiotrófica é unha enfermidade neurodegenerativa e rapidamente progresiva do sistema nervioso central. Caracterízase pola dexeneración progresiva das neuronas motoras, esta dexeneración produce debilidade nos músculos torácicos, bulbares, abdominais e nas extremidades, ocasionando unha atrofia muscular, o que conleva a unha dependencia total para a realización das ABVD. A ELA ten importantes repercusións físicas, psicosociais e sociais no paciente e no seu ou os seus coidador/é principal/é. Debido a todas as consecuencias clínicas que provoca esta enfermidade no noso corpo acaba afectando psicoloxicamente as persoas que a padecen e aos seus coidadores. Por tanto, faise necesario a implementación dun programa de educación dirixido aos coidadores de pacientes con ELA. As esixencias do coidado poden levar ao coidador a unha sobrecarga do mesmo, deixando ao carón a súa propia vida, dedicándose en exclusivo ao coidado do paciente. Obxectivo: Realizar un programa de educación dirixido aos coidadores principais de pacientes con esclerose lateral amiotrófica. Metodoloxía: É un estudo de intervención educativa de tipo descritivo e prospectivo, baséase nunha revisión bibliográfica de artigos publicados en SciELO, PubMed, Elsevier e Guías de Práctica Clínica entre os anos 2015-2025. Resultado: Espérase unha mellora no nivel de coñecemento sobre o ELA, unha redución da sobrecarga e estrés de coidador/é e unha maior seguridade na práctica do coidado. Conclusión: Este programa de educación aborda as necesidades dos coidadores principais de pacientes con ELA, dotándoos de ferramentas prácticas e apoio psicolóxico para mellorar o seu benestar e o coidado do paciente. Promove un modelo de atención integral, humano e baseado na evidencia científica.
Introdución: A Esclerose lateral amiotrófica é unha enfermidade neurodegenerativa e rapidamente progresiva do sistema nervioso central. Caracterízase pola dexeneración progresiva das neuronas motoras, esta dexeneración produce debilidade nos músculos torácicos, bulbares, abdominais e nas extremidades, ocasionando unha atrofia muscular, o que conleva a unha dependencia total para a realización das ABVD. A ELA ten importantes repercusións físicas, psicosociais e sociais no paciente e no seu ou os seus coidador/é principal/é. Debido a todas as consecuencias clínicas que provoca esta enfermidade no noso corpo acaba afectando psicoloxicamente as persoas que a padecen e aos seus coidadores. Por tanto, faise necesario a implementación dun programa de educación dirixido aos coidadores de pacientes con ELA. As esixencias do coidado poden levar ao coidador a unha sobrecarga do mesmo, deixando ao carón a súa propia vida, dedicándose en exclusivo ao coidado do paciente. Obxectivo: Realizar un programa de educación dirixido aos coidadores principais de pacientes con esclerose lateral amiotrófica. Metodoloxía: É un estudo de intervención educativa de tipo descritivo e prospectivo, baséase nunha revisión bibliográfica de artigos publicados en SciELO, PubMed, Elsevier e Guías de Práctica Clínica entre os anos 2015-2025. Resultado: Espérase unha mellora no nivel de coñecemento sobre o ELA, unha redución da sobrecarga e estrés de coidador/é e unha maior seguridade na práctica do coidado. Conclusión: Este programa de educación aborda as necesidades dos coidadores principais de pacientes con ELA, dotándoos de ferramentas prácticas e apoio psicolóxico para mellorar o seu benestar e o coidado do paciente. Promove un modelo de atención integral, humano e baseado na evidencia científica.
Dirección
Bermello López, Mª Lourdes (Titoría)
Bermello López, Mª Lourdes (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Tipo de parto por idade no Hospital Universitario Lucus Augusti 2020-2024
Autoría
A.L.F.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.L.F.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
Introducción: A idade materna avanzada IMA (embarazadas maiores de 35 anos) asociase cun aumento de complicacións durante a xestación e o parto. Entre as complicacións mais frecuentes atópanse os partos por cesáreas e partos pretérminos. A importancia deste traballo radica no progresivo retraso da maternidade, o que plantexa a interrogativa de si as mulleres de IMA presentan unha maior incidencia de complicacións que as nais mais xóvenes. Obxetivos: O obxetivo xeral trátase de evaluar a influencia da idade materna avanzada sobre o tipo de parto. Por outra parte, tamén se pretende estudar e comparar as tasas de cesáreas e de partos pretérminos do Hospital Universitario Lucus Augusti (HULA) e os datos autonómicos e provincias entre o 2020-2024. Metodoloxía: Realizouse un estudo observacional descriptivo cuantitativo retrospectivo mediante a recollida de datos e posterior análise estadístico básico. Os datos se obtiveron do Instituto Nacional de Estadística e do libro do rexistro de partos do HULA dos últimos 5 anos; clasifícanse segundo as variables de idade materna, tipo de parto, prematuriedade e provincia galega de residencia. Expórtanse a unha base de datos de Excel mediante a cal se leva a cabo os correspondentes análises estadísticos. Resultados: Os datos do HULA entre 2020-2024 expresan un progresivo aumento tanto do índice de cesáreas como do de partos pretérmino conforme aumenta a idade. O pico máximo para ambos alcánzase nas nais añosas cun 34% de cesáreas e un 6% de partos pretérmino. O pico mínimo se atopa nas menores de 20 anos cun 14% e un 4% respectivamente. Entre as nais de entre 20 e 39 anos estos índices situanse nun 24% e un 5%. Conclusións: Analízase o impacto da idade materna avanzada nos riscos obstétricos. Mediante os datos obtidos se puido confirmar que a idade superior aos 35 anos representa un factor de risco para os partos por cesárea e pretérmino. Analizando esas variables por grupos de idade atópase un maior porcentaxe de ambos datos nas nais de maior idade
Introducción: A idade materna avanzada IMA (embarazadas maiores de 35 anos) asociase cun aumento de complicacións durante a xestación e o parto. Entre as complicacións mais frecuentes atópanse os partos por cesáreas e partos pretérminos. A importancia deste traballo radica no progresivo retraso da maternidade, o que plantexa a interrogativa de si as mulleres de IMA presentan unha maior incidencia de complicacións que as nais mais xóvenes. Obxetivos: O obxetivo xeral trátase de evaluar a influencia da idade materna avanzada sobre o tipo de parto. Por outra parte, tamén se pretende estudar e comparar as tasas de cesáreas e de partos pretérminos do Hospital Universitario Lucus Augusti (HULA) e os datos autonómicos e provincias entre o 2020-2024. Metodoloxía: Realizouse un estudo observacional descriptivo cuantitativo retrospectivo mediante a recollida de datos e posterior análise estadístico básico. Os datos se obtiveron do Instituto Nacional de Estadística e do libro do rexistro de partos do HULA dos últimos 5 anos; clasifícanse segundo as variables de idade materna, tipo de parto, prematuriedade e provincia galega de residencia. Expórtanse a unha base de datos de Excel mediante a cal se leva a cabo os correspondentes análises estadísticos. Resultados: Os datos do HULA entre 2020-2024 expresan un progresivo aumento tanto do índice de cesáreas como do de partos pretérmino conforme aumenta a idade. O pico máximo para ambos alcánzase nas nais añosas cun 34% de cesáreas e un 6% de partos pretérmino. O pico mínimo se atopa nas menores de 20 anos cun 14% e un 4% respectivamente. Entre as nais de entre 20 e 39 anos estos índices situanse nun 24% e un 5%. Conclusións: Analízase o impacto da idade materna avanzada nos riscos obstétricos. Mediante os datos obtidos se puido confirmar que a idade superior aos 35 anos representa un factor de risco para os partos por cesárea e pretérmino. Analizando esas variables por grupos de idade atópase un maior porcentaxe de ambos datos nas nais de maior idade
Dirección
López Racamonde, Olga (Titoría)
López Racamonde, Olga (Titoría)
Tribunal
Rodríguez Pérez, Isidoro (Presidente/a)
Novo Teijeiro, Celia (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Presidente/a)
Novo Teijeiro, Celia (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Perfil de seguridade a longo prazo dos inhibidores da Janus quinasa: Análise da evidencia clínica recente
Autoría
M.F.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.F.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: No ano 2022, o PRAC e a AEMPS emitiron unha nota de seguridade na que advertían sobre un incremento do risco cardiovascular, tromboembólico, infeccioso e oncolóxico asociado ao uso dos inhibidores da Janus quinasa, baseándose fundamentalmente nos resultados do estudo ORAL Surveillance con tofacitinib. Esta advertencia estendeuse a toda a clase farmacolóxica mediante a aplicación dun “efecto clase”. Porén, a evidencia científica xerada posteriormente cuestiona a validez de aplicar estas restricións de maneira uniforme. Obxectivos: Avaliación da vixencia actual das recomendacións emitidas polo PRAC na nota de seguridade da AEMPS de 2022, á luz dos estudos máis recentes sobre o perfil de seguridade dos inhibidores da Janus quinasa. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica nas bases de datos PubMed e Scopus, empregando termos MeSH e operadores booleanos. Seleccionáronse estudos publicados entre novembro de 2022 e xuño de 2025, aplicando filtros por idioma, tipo de estudo e especie humana. Finalmente, incluíronse seis estudos relevantes: catro metanálises en rede e dous estudos observacionais en condicións reais de práctica clínica. Resultados e discusión: Os datos analizados amosan unha importante heteroxeneidade no perfil de seguridade entre os diferentes inhibidores da Janus quinasa. Tofacitinib asociouse cunha maior incidencia de eventos adversos graves, mentres que baricitinib e filgotinib demostraron un mellor perfil de seguridade. En varios estudos non se observaron diferenzas significativas respecto ao placebo en canto a acontecementos adversos cardiovasculares maiores ou tromboembolismos venosos. Ademais, a comercialización de novos fármacos como ritlecitinib, posterior á nota do PRAC, reforza a necesidade dunha actualización regulatoria baseada na evidencia actual. Conclusións: A evidencia dispoñible sustenta parcialmente a aplicación do “efecto clase” aos inhibidores da Janus quinasa. Recoméndase unha revisión normativa que contemple un enfoque individualizado segundo o perfil do paciente e da molécula.
Introdución: No ano 2022, o PRAC e a AEMPS emitiron unha nota de seguridade na que advertían sobre un incremento do risco cardiovascular, tromboembólico, infeccioso e oncolóxico asociado ao uso dos inhibidores da Janus quinasa, baseándose fundamentalmente nos resultados do estudo ORAL Surveillance con tofacitinib. Esta advertencia estendeuse a toda a clase farmacolóxica mediante a aplicación dun “efecto clase”. Porén, a evidencia científica xerada posteriormente cuestiona a validez de aplicar estas restricións de maneira uniforme. Obxectivos: Avaliación da vixencia actual das recomendacións emitidas polo PRAC na nota de seguridade da AEMPS de 2022, á luz dos estudos máis recentes sobre o perfil de seguridade dos inhibidores da Janus quinasa. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática da literatura científica nas bases de datos PubMed e Scopus, empregando termos MeSH e operadores booleanos. Seleccionáronse estudos publicados entre novembro de 2022 e xuño de 2025, aplicando filtros por idioma, tipo de estudo e especie humana. Finalmente, incluíronse seis estudos relevantes: catro metanálises en rede e dous estudos observacionais en condicións reais de práctica clínica. Resultados e discusión: Os datos analizados amosan unha importante heteroxeneidade no perfil de seguridade entre os diferentes inhibidores da Janus quinasa. Tofacitinib asociouse cunha maior incidencia de eventos adversos graves, mentres que baricitinib e filgotinib demostraron un mellor perfil de seguridade. En varios estudos non se observaron diferenzas significativas respecto ao placebo en canto a acontecementos adversos cardiovasculares maiores ou tromboembolismos venosos. Ademais, a comercialización de novos fármacos como ritlecitinib, posterior á nota do PRAC, reforza a necesidade dunha actualización regulatoria baseada na evidencia actual. Conclusións: A evidencia dispoñible sustenta parcialmente a aplicación do “efecto clase” aos inhibidores da Janus quinasa. Recoméndase unha revisión normativa que contemple un enfoque individualizado segundo o perfil do paciente e da molécula.
Dirección
Núñez Penas, Francisco Javier (Titoría)
Núñez Penas, Francisco Javier (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Percepción e coñecemento do Trastorno do Espectro Autista (TEA) en estudantes do Campus Terra e persoas con TEA en Galicia
Autoría
M.F.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.F.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
O obxectivo deste estudo é analizar como perciben o Trastorno do Espectro Autista (TEA) os estudantes do Campus Terra de Lugo e o nivel de coñecemento que teñen sobre o tema, en comparación con persoas adultas con autismo que forman parte dalgunha organización de Galicia. Para iso, utilizouse o cuestionario KAQ-UK, validado no Reino Unido e probado na poboación inglesa, co que tamén se compararon os resultados. A pesar de contactar con varias organizacións relacionadas co TEA, a participación deste grupo no cuestionario foi escasa, o que podería indicar a existencia de barreiras ou desconfianza cara este tipo de investigacións. Os resultados amosan que o coñecemento sobre o autismo entre os estudantes universitarios é escaso, especialmente naqueles graos que non están vinculados coa saúde ou a educación. Por outra banda, os estudantes de segundo curso de Enfermaría obtiveron mellores resultados, probablemente debido á materia de Saúde Mental que cursan nese ano. Obtivéronse resultados similares aos do estudo do Reino Unido, destacando a diferenza de puntuación entre os que teñen algún familiar ou coñecido con TEA e quen non. Os resultados das persoas que aseguraban ter recibido información sobre o TEA nalgunha etapa educativa non foron tan significativos. Como conclusión, estes datos resaltan a necesidade de avanzar cara a unha educación máis inclusiva e informada sobre o TEA, así como a importancia de incluir ás persoas con autismo nas investigacións e na difusión do coñecemento. Ademais, tamén se destaca o papel fundamental que pode desempeñar a enfermaría na educación comunitaria.
O obxectivo deste estudo é analizar como perciben o Trastorno do Espectro Autista (TEA) os estudantes do Campus Terra de Lugo e o nivel de coñecemento que teñen sobre o tema, en comparación con persoas adultas con autismo que forman parte dalgunha organización de Galicia. Para iso, utilizouse o cuestionario KAQ-UK, validado no Reino Unido e probado na poboación inglesa, co que tamén se compararon os resultados. A pesar de contactar con varias organizacións relacionadas co TEA, a participación deste grupo no cuestionario foi escasa, o que podería indicar a existencia de barreiras ou desconfianza cara este tipo de investigacións. Os resultados amosan que o coñecemento sobre o autismo entre os estudantes universitarios é escaso, especialmente naqueles graos que non están vinculados coa saúde ou a educación. Por outra banda, os estudantes de segundo curso de Enfermaría obtiveron mellores resultados, probablemente debido á materia de Saúde Mental que cursan nese ano. Obtivéronse resultados similares aos do estudo do Reino Unido, destacando a diferenza de puntuación entre os que teñen algún familiar ou coñecido con TEA e quen non. Os resultados das persoas que aseguraban ter recibido información sobre o TEA nalgunha etapa educativa non foron tan significativos. Como conclusión, estes datos resaltan a necesidade de avanzar cara a unha educación máis inclusiva e informada sobre o TEA, así como a importancia de incluir ás persoas con autismo nas investigacións e na difusión do coñecemento. Ademais, tamén se destaca o papel fundamental que pode desempeñar a enfermaría na educación comunitaria.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
O peso das emocións: Caso clínico do corazón roto desde a Psicocardiología
Autoría
P.F.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
P.F.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Nos últimos anos, a idea de que as emocións teñen un peso importante na saúde cardiovascular foi reforzada. A psicocardiología xorde, precisamente, como unha disciplina que integra os coñecementos da psicoloxía e a cardioloxía, co fin de comprender mellor esa relación e ofrecer coidados máis completos. Un exemplo claro desta interacción entre mente e corazón é a síndrome de Takotsubo, unha alteración cardíaca que pode aparecer tras un impacto emocional forte. Neste contexto, o papel da enfermería é esencial, xa que se encarga da valoración emocional, o acompañamento terapéutico e a humanización dos coidados. Este Traballo de Fin de Grao presenta unha análise cualitativa baseada nun caso real ocorrido nunha unidade de coidados intensivos. A paciente, unha muller de 47 anos, foi diagnosticada con síndrome de Takotsubo tras un duelo recente. A metodoloxía empregada inclúe observación clínica directa, a aplicación de instrumentos enfermeiros (modelo de Virginia Henderson e taxonomías NANDA-NOC-NIC) e revisión bibliográfica en bases como PubMed, SciELO e Dialnet. O estudo levou a cabo seguindo os principios éticos e de confidencialidade. Os resultados mostran que a intervención enfermeira, cando se basea na proximidade, a comunicación empática e a psicoeducación, non só mellora o estado físico, senón que tamén axuda a xestionar o malestar emocional e favorece unha recuperación máis autónoma. Modelos como o de Engel, a teoría da personalidade tipo D e o enfoque de vulnerabilidade a o estrés axudaron a comprender mellor este caso e deseñar un plan de coidados máis axustado. Este traballo subliña a importancia da psicocardiología como ferramenta para avanzar cara a unha atención máis humana, integral e centrada na persoa, onde a enfermería ten un papel esencial na mellora do benestar emocional e físico de quen sofre problemas cardíacos.
Nos últimos anos, a idea de que as emocións teñen un peso importante na saúde cardiovascular foi reforzada. A psicocardiología xorde, precisamente, como unha disciplina que integra os coñecementos da psicoloxía e a cardioloxía, co fin de comprender mellor esa relación e ofrecer coidados máis completos. Un exemplo claro desta interacción entre mente e corazón é a síndrome de Takotsubo, unha alteración cardíaca que pode aparecer tras un impacto emocional forte. Neste contexto, o papel da enfermería é esencial, xa que se encarga da valoración emocional, o acompañamento terapéutico e a humanización dos coidados. Este Traballo de Fin de Grao presenta unha análise cualitativa baseada nun caso real ocorrido nunha unidade de coidados intensivos. A paciente, unha muller de 47 anos, foi diagnosticada con síndrome de Takotsubo tras un duelo recente. A metodoloxía empregada inclúe observación clínica directa, a aplicación de instrumentos enfermeiros (modelo de Virginia Henderson e taxonomías NANDA-NOC-NIC) e revisión bibliográfica en bases como PubMed, SciELO e Dialnet. O estudo levou a cabo seguindo os principios éticos e de confidencialidade. Os resultados mostran que a intervención enfermeira, cando se basea na proximidade, a comunicación empática e a psicoeducación, non só mellora o estado físico, senón que tamén axuda a xestionar o malestar emocional e favorece unha recuperación máis autónoma. Modelos como o de Engel, a teoría da personalidade tipo D e o enfoque de vulnerabilidade a o estrés axudaron a comprender mellor este caso e deseñar un plan de coidados máis axustado. Este traballo subliña a importancia da psicocardiología como ferramenta para avanzar cara a unha atención máis humana, integral e centrada na persoa, onde a enfermería ten un papel esencial na mellora do benestar emocional e físico de quen sofre problemas cardíacos.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Abordaxe enfermeira en persoas con enfermidade do Parkinson.
Autoría
R.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
R.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
Contexto: A enfermidade do Parkinson é a segunda patoloxía neurodexenerativa máis frecuente, caracterizada por unha evolución crónica e progresiva. Ante a ausencia dun tratamento curativo, a abordaxe terapéutica céntrase no control sintomático e na educación sanitaria, co obxectivo de mellorar a calidade de vida das persoas. O avance da enfermidade incrementa a dependencia do paciente, podendo derivar na aparición do Síndrome de Sobrecarga do Coidador, con consecuencias físicas, emocionais e sociais. Obxectivo: Analizar a función do persoal de enfermaría na atención integral ás persoas con enfermidade do Parkinson, a prevención da sobrecarga do coidador e o uso das tecnoloxías no seguimento do paciente e o seu entorno. Metodoloxía: A revisión bibliográfica centrouse en artigos publicados entre 2020 e 2025, consultando bases de datos especializadas (PubMed, Dialnet e SciELO) e o buscador de Google Académico. Utilizáronse palabras clave combinadas con operadores booleanos (AND e OR), xunto con criterios de inclusión. Finalmente seleccionáronse 64 artigos. Resultados: Resáltase a función da enfermaría na adherencia ao tratamento, na atención dos síntomas motores e non motores e na promoción da autonomía mediante a educación sanitaria individualizada; tamén é clave incluír ao coidador no proceso de atención para previr a sobrecarga, provocada principalmente pola escasa información e apoio. As consultas telefónicas e as novas tecnoloxías contribúen a unha atención continuada. Conclusión: As manifestacións non motoras afectan significativamente á calidade de vida, aínda que adoitan ser esquecidas nos plans de coidados; neste contexto, a educación sanitaria e o papel activo do paciente facilitan a adaptación á enfermidade. A sobrecarga do coidador deteriora tanto a súa saúde como a calidade asistencial, polo que é esencial a súa prevención. Por outra banda, as tecnoloxías no ámbito sanitario melloran o seguimento da patoloxía crónica, aínda que están limitadas pola alfabetización dixital.
Contexto: A enfermidade do Parkinson é a segunda patoloxía neurodexenerativa máis frecuente, caracterizada por unha evolución crónica e progresiva. Ante a ausencia dun tratamento curativo, a abordaxe terapéutica céntrase no control sintomático e na educación sanitaria, co obxectivo de mellorar a calidade de vida das persoas. O avance da enfermidade incrementa a dependencia do paciente, podendo derivar na aparición do Síndrome de Sobrecarga do Coidador, con consecuencias físicas, emocionais e sociais. Obxectivo: Analizar a función do persoal de enfermaría na atención integral ás persoas con enfermidade do Parkinson, a prevención da sobrecarga do coidador e o uso das tecnoloxías no seguimento do paciente e o seu entorno. Metodoloxía: A revisión bibliográfica centrouse en artigos publicados entre 2020 e 2025, consultando bases de datos especializadas (PubMed, Dialnet e SciELO) e o buscador de Google Académico. Utilizáronse palabras clave combinadas con operadores booleanos (AND e OR), xunto con criterios de inclusión. Finalmente seleccionáronse 64 artigos. Resultados: Resáltase a función da enfermaría na adherencia ao tratamento, na atención dos síntomas motores e non motores e na promoción da autonomía mediante a educación sanitaria individualizada; tamén é clave incluír ao coidador no proceso de atención para previr a sobrecarga, provocada principalmente pola escasa información e apoio. As consultas telefónicas e as novas tecnoloxías contribúen a unha atención continuada. Conclusión: As manifestacións non motoras afectan significativamente á calidade de vida, aínda que adoitan ser esquecidas nos plans de coidados; neste contexto, a educación sanitaria e o papel activo do paciente facilitan a adaptación á enfermidade. A sobrecarga do coidador deteriora tanto a súa saúde como a calidade asistencial, polo que é esencial a súa prevención. Por outra banda, as tecnoloxías no ámbito sanitario melloran o seguimento da patoloxía crónica, aínda que están limitadas pola alfabetización dixital.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)
Xestión dos pacientes crónicos: coñecemento dos profesionais de enfermería da cidade de Lugo sobre o seguimento domiciliario por teleasistencia.
Autoría
C.G.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
C.G.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: O teleseguimento domiciliario dos pacientes crónicos é un dos avances propiciados pola inclusión das tecnoloxías na práctica clínica. As tecnoloxías evolucionaron ao longo da historia e non só no eido da saúde. Galicia é unha das comunidades autónomas máis innovadoras neste ámbito, co desenvolvemento da plataforma TELEA, xestionada por profesionais de enfermaría e facultativos. Obxectivo: Realizar unha análise do coñecemento dos profesionais de enfermaría da cidade de Lugo sobre o teleseguimento dos pacientes crónicos, enunciando beneficios e dificultades no seu uso. Metodoloxía: Realizouse un estudo mixto composto por unha revisión bibliográfica sobre o seguimento domiciliario e un cuestionario dirixido a profesionais de enfermaría da cidade de Lugo, cunha mostra de 83 participantes procedentes de centros de saúde e do Hospital Universitario Lucus Augusti. Resultados: O estudo revelou que o 85,5% das persoas enquisadas posúen coñecementos sobre o teleseguimento e o 45,8% utilízano no seu posto de traballo. As persoas participantes identificaron tanto beneficios, relacionados coa mellora na continuidade asistencial, como dificultades vencelladas á formación insuficiente e ás barreiras tecnolóxicas. Por outra parte, do 54,2% que afirmou ter recibido formación, o 93,3% considerouna insuficiente. Conclusións: Subliñase a necesidade de desenvolver guías específicas e impulsar programas de formación continuada. Aínda que se constatou un nivel xeral de coñecemento aceptable, especialmente entre os profesionais de atención primaria, persisten importantes carencias na súa aplicación práctica.
Introdución: O teleseguimento domiciliario dos pacientes crónicos é un dos avances propiciados pola inclusión das tecnoloxías na práctica clínica. As tecnoloxías evolucionaron ao longo da historia e non só no eido da saúde. Galicia é unha das comunidades autónomas máis innovadoras neste ámbito, co desenvolvemento da plataforma TELEA, xestionada por profesionais de enfermaría e facultativos. Obxectivo: Realizar unha análise do coñecemento dos profesionais de enfermaría da cidade de Lugo sobre o teleseguimento dos pacientes crónicos, enunciando beneficios e dificultades no seu uso. Metodoloxía: Realizouse un estudo mixto composto por unha revisión bibliográfica sobre o seguimento domiciliario e un cuestionario dirixido a profesionais de enfermaría da cidade de Lugo, cunha mostra de 83 participantes procedentes de centros de saúde e do Hospital Universitario Lucus Augusti. Resultados: O estudo revelou que o 85,5% das persoas enquisadas posúen coñecementos sobre o teleseguimento e o 45,8% utilízano no seu posto de traballo. As persoas participantes identificaron tanto beneficios, relacionados coa mellora na continuidade asistencial, como dificultades vencelladas á formación insuficiente e ás barreiras tecnolóxicas. Por outra parte, do 54,2% que afirmou ter recibido formación, o 93,3% considerouna insuficiente. Conclusións: Subliñase a necesidade de desenvolver guías específicas e impulsar programas de formación continuada. Aínda que se constatou un nivel xeral de coñecemento aceptable, especialmente entre os profesionais de atención primaria, persisten importantes carencias na súa aplicación práctica.
Dirección
Fraga González, María Candelaria (Titoría)
Fraga González, María Candelaria (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Coidados paliativos en oncoloxía pediátrica
Autoría
A.L.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.L.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: O cancro infantil representa unha enfermidade con gran impacto tanto para o neno como para a súa contorna. Os coidados paliativos son parte esencial dunha terapia integral que garante a calidade de vida e a morte do paciente. Esta atención, desde unha perspectiva...holístico, non só céntranse no control dos síntomas, senón tamén no acompañamento emocional e espiritual do paciente e a súa familia. Enfermería desempeña un papel esencial neste proceso. Objetivos: Explorar a atención paliativa en nenos con cancro desde unha perspectiva integral, centrándose no papel da enfermeira. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica en bases de datos científicas (PubMed,Scopus,Dialnet,SciELOy GoogleErudito), seguido dun proceso de selección de artigos baseado no modelo PRISMA. Este proceso resultou na identificación de 24 artigos que finalmente se incluíron na revisión bibliográfica. Resultados: Os nenos con cancro padecen unha patoloxía.multifactorial o cal afecta non só á súa saúde física, senón tamén á saúde mental e á das persoas que lles rodean. O rol de enfermería xoga un papel fundamental no tratamento de pacientes paliativos ao participar no control de síntomas, o apoio emocional, a comunicación e a toma de decisións. Esta revisión resaltou a falta de guías e protocolos específicos enfocados aos coidados paliativos pediátricos en oncoloxía. Conclusión: Os coidados paliativos pediátricos son esenciais para garantir a calidade de vida dos nenos con cancro e a súa contorna. A implementación temperá, un enfoque integral e o rol do persoal de enfermería son clave. É necesario desenvolver guías específicas, mellorar a capacitación e promover o coidado emocional tanto do paciente como do equipo de atención. Palabras chave: Coidados paliativos, cancro infantil, enfermería, duelo, atención integral.
Introdución: O cancro infantil representa unha enfermidade con gran impacto tanto para o neno como para a súa contorna. Os coidados paliativos son parte esencial dunha terapia integral que garante a calidade de vida e a morte do paciente. Esta atención, desde unha perspectiva...holístico, non só céntranse no control dos síntomas, senón tamén no acompañamento emocional e espiritual do paciente e a súa familia. Enfermería desempeña un papel esencial neste proceso. Objetivos: Explorar a atención paliativa en nenos con cancro desde unha perspectiva integral, centrándose no papel da enfermeira. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica en bases de datos científicas (PubMed,Scopus,Dialnet,SciELOy GoogleErudito), seguido dun proceso de selección de artigos baseado no modelo PRISMA. Este proceso resultou na identificación de 24 artigos que finalmente se incluíron na revisión bibliográfica. Resultados: Os nenos con cancro padecen unha patoloxía.multifactorial o cal afecta non só á súa saúde física, senón tamén á saúde mental e á das persoas que lles rodean. O rol de enfermería xoga un papel fundamental no tratamento de pacientes paliativos ao participar no control de síntomas, o apoio emocional, a comunicación e a toma de decisións. Esta revisión resaltou a falta de guías e protocolos específicos enfocados aos coidados paliativos pediátricos en oncoloxía. Conclusión: Os coidados paliativos pediátricos son esenciais para garantir a calidade de vida dos nenos con cancro e a súa contorna. A implementación temperá, un enfoque integral e o rol do persoal de enfermería son clave. É necesario desenvolver guías específicas, mellorar a capacitación e promover o coidado emocional tanto do paciente como do equipo de atención. Palabras chave: Coidados paliativos, cancro infantil, enfermería, duelo, atención integral.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Úlceras vasculares e saúde cardiovascular: o rol da enfermaría na calidade de vida do paciente
Autoría
N.L.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.L.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: As úlceras vasculares son feridas crónicas derivadas de alteracións na circulación venosa ou arterial, frecuentemente asociadas a enfermidades cardiovasculares. A súa alta prevalencia, carácter crónico e impacto físico, psicolóxico e social, convértenas nun reto sanitario importante. Estas lesións non só reflicten patoloxías cardiovasculares subxacentes, senón que tamén afectan de maneira significativa á calidade de vida dos pacientes. Neste contexto, o papel da enfermaría é esencial na prevención, coidado e seguimento destes procesos. Obxectivo: Analizar a relación entre as úlceras vasculares e a saúde cardiovascular, poñendo o foco no impacto sobre a calidade de vida e no rol fundamental da enfermaría no seu manexo integral. Metodoloxía: Realizouse unha revisión narrativa da literatura segundo os criterios PRISMA. A busca desenvolveuse en bases de datos como PubMed, SciELO, Dialnet e Google Scholar, ademais de guías clínicas e fontes oficiais (ICS, SERGAS, AEEVH, OMS, INGESA). Resultados: A evidencia científica mostra unha conexión fisiopatolóxica entre as úlceras vasculares e o estado cardiovascular global. Estas lesións asócianse a procesos inflamatorios crónicos e a factores de risco cardiovascular mal controlados. O seu impacto na calidade de vida é considerable, destacando a dor, a limitación funcional e o illamento social. As intervencións de enfermaría centradas na educación sanitaria, o control de comorbilidades e o coidado integral, melloran os resultados clínicos e o benestar dos pacientes. Conclusión: As úlceras vasculares deben entenderse como sinais periféricos de deterioración cardiovascular. A atención enfermeira, cun enfoque integral e multidisciplinar, é clave para reducir complicacións, fomentar hábitos saudables e mellorar a calidade de vida das persoas afectadas.
Introdución: As úlceras vasculares son feridas crónicas derivadas de alteracións na circulación venosa ou arterial, frecuentemente asociadas a enfermidades cardiovasculares. A súa alta prevalencia, carácter crónico e impacto físico, psicolóxico e social, convértenas nun reto sanitario importante. Estas lesións non só reflicten patoloxías cardiovasculares subxacentes, senón que tamén afectan de maneira significativa á calidade de vida dos pacientes. Neste contexto, o papel da enfermaría é esencial na prevención, coidado e seguimento destes procesos. Obxectivo: Analizar a relación entre as úlceras vasculares e a saúde cardiovascular, poñendo o foco no impacto sobre a calidade de vida e no rol fundamental da enfermaría no seu manexo integral. Metodoloxía: Realizouse unha revisión narrativa da literatura segundo os criterios PRISMA. A busca desenvolveuse en bases de datos como PubMed, SciELO, Dialnet e Google Scholar, ademais de guías clínicas e fontes oficiais (ICS, SERGAS, AEEVH, OMS, INGESA). Resultados: A evidencia científica mostra unha conexión fisiopatolóxica entre as úlceras vasculares e o estado cardiovascular global. Estas lesións asócianse a procesos inflamatorios crónicos e a factores de risco cardiovascular mal controlados. O seu impacto na calidade de vida é considerable, destacando a dor, a limitación funcional e o illamento social. As intervencións de enfermaría centradas na educación sanitaria, o control de comorbilidades e o coidado integral, melloran os resultados clínicos e o benestar dos pacientes. Conclusión: As úlceras vasculares deben entenderse como sinais periféricos de deterioración cardiovascular. A atención enfermeira, cun enfoque integral e multidisciplinar, é clave para reducir complicacións, fomentar hábitos saudables e mellorar a calidade de vida das persoas afectadas.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
Análise dos programas de prevención do cancro de cérvix en España: unha revisión bibliográfica.
Autoría
P.L.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
P.L.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
Na actualidade, o cancro de cérvix uterino ocupa o cuarto lugar entre os tipos de cancro máis diagnosticados en mulleres no mundo. A súa elevada incidencia fai desta patoloxía un problema de saúde pública cuxas causas, en gran parte previsibles e controlables, requiren un enfoque integral baseado na detección precoz e promoción da saúde. Esta situación levou á implementación de numerosas estratexias de prevención primaria e secundaria como a vacinación e os programas de cribado, claves para reducir a incidencia e mortalidade desta enfermidade. Con todo, os datos estatísticos dispoñibles mostran diferenzas significativas na cobertura incluso dentro do propio país, o que evidencia desigualdades no acceso e participación. Obxectivo: determinar os programas de prevención de cancro cervicouterino existentes en España actualmente e o seu impacto. Metodoloxía: realizarase unha revisión bibliográfica da literatura en bases de datos dende 2019 ata a actualidade. Resultados: malia que a cobertura de vacinación contra o VPH aumentou durante os últimos anos aínda existen diferencias entre grupos poboacionais. En referencia aos programas de cribado, detéctanse diferencias nas cifras de participación segundo grupos etarios e territorio, o que pon de manifesto a necesidade de transicionar cara un modelo de captación máis homoxéneo. Conclusións: os programas de detección continúan sendo a principal medida para reducir a incidencia e mortalidade do cancro de cérvix. A pesar diso, seguen presentes barreiras para a súa optimización relacionadas coa falta de información adecuada, baixa concienciación en determinados grupos e as diferenzas na implementación e acceso aos servizos entre territorios distintos, que dificultan unha participación uniforme nos programas.
Na actualidade, o cancro de cérvix uterino ocupa o cuarto lugar entre os tipos de cancro máis diagnosticados en mulleres no mundo. A súa elevada incidencia fai desta patoloxía un problema de saúde pública cuxas causas, en gran parte previsibles e controlables, requiren un enfoque integral baseado na detección precoz e promoción da saúde. Esta situación levou á implementación de numerosas estratexias de prevención primaria e secundaria como a vacinación e os programas de cribado, claves para reducir a incidencia e mortalidade desta enfermidade. Con todo, os datos estatísticos dispoñibles mostran diferenzas significativas na cobertura incluso dentro do propio país, o que evidencia desigualdades no acceso e participación. Obxectivo: determinar os programas de prevención de cancro cervicouterino existentes en España actualmente e o seu impacto. Metodoloxía: realizarase unha revisión bibliográfica da literatura en bases de datos dende 2019 ata a actualidade. Resultados: malia que a cobertura de vacinación contra o VPH aumentou durante os últimos anos aínda existen diferencias entre grupos poboacionais. En referencia aos programas de cribado, detéctanse diferencias nas cifras de participación segundo grupos etarios e territorio, o que pon de manifesto a necesidade de transicionar cara un modelo de captación máis homoxéneo. Conclusións: os programas de detección continúan sendo a principal medida para reducir a incidencia e mortalidade do cancro de cérvix. A pesar diso, seguen presentes barreiras para a súa optimización relacionadas coa falta de información adecuada, baixa concienciación en determinados grupos e as diferenzas na implementación e acceso aos servizos entre territorios distintos, que dificultan unha participación uniforme nos programas.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Moreno Saavedra, Elena (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Accidente cerebrovascular: novas perspectivas en prevención, tratamento e rehabilitación
Autoría
P.L.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
P.L.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: Os accidentes cerebrovasculares constitúen unha das principais causas de morte e discapacidade na sociedade actual, cun impacto crecente debido ao envellecemento da poboación e ao aumento da incidencia en persoas novas. Aínda que existen innovacións no diagnóstico e tratamento, a prevención primaria segue sendo esencial. O impacto da enfermidade representa un reto na saúde pública, tanto polo seu custo sanitario coma polas consecuencias sociais e económicas que isto implica. Obxectivo: Revisar os últimos avances e retos na prevención, tratamento e rehabilitación dos accidentes cerebrovasculares. Metodoloxía: Revisión bibliográfica, que incluíu a busca de literatura científica en PubMed, Dialnet, Google Scholar e SciELO; dando prioridade á información máis relevante dos últimos 5 anos. Análise e resultados: Os recentes avances no tratamento e na rehabilitación supuxeron un cambio significativo na forma de abordaxe dos pacientes con accidente cerebrovascular. Observouse que a prevención primaria é moi importante para poder evitar a aparición da enfermidade, polo que resulta esencial a implementación de medidas de prevención por parte dos profesionais sanitarios para mellorar a situación actual. Ademais, o papel da enfermaría en diferentes ámbitos é imprescindible para poder garantir unha asistencia axeitada. Discusión: Destácase a necesidade dunha formación continua e actualizada por parte dos profesionais sanitarios para incorporar e saber aplicar os últimos avances na súa práctica clínica diaria. Isto non só permite mellorar a calidade da atención, senón adaptarse ás novas estratexias e avances no ictus. Conclusións: A prevención, o tratamento precoz e a rehabilitación son claves para poder mellorar o prognostico dos accidentes cerebrovasculares. Ademais, o papel da enfermeira resulta fundamental en todas as etapas do proceso, contribuíndo así á mellora da calidade de vida das persoas que sofren a doenza.
Introdución: Os accidentes cerebrovasculares constitúen unha das principais causas de morte e discapacidade na sociedade actual, cun impacto crecente debido ao envellecemento da poboación e ao aumento da incidencia en persoas novas. Aínda que existen innovacións no diagnóstico e tratamento, a prevención primaria segue sendo esencial. O impacto da enfermidade representa un reto na saúde pública, tanto polo seu custo sanitario coma polas consecuencias sociais e económicas que isto implica. Obxectivo: Revisar os últimos avances e retos na prevención, tratamento e rehabilitación dos accidentes cerebrovasculares. Metodoloxía: Revisión bibliográfica, que incluíu a busca de literatura científica en PubMed, Dialnet, Google Scholar e SciELO; dando prioridade á información máis relevante dos últimos 5 anos. Análise e resultados: Os recentes avances no tratamento e na rehabilitación supuxeron un cambio significativo na forma de abordaxe dos pacientes con accidente cerebrovascular. Observouse que a prevención primaria é moi importante para poder evitar a aparición da enfermidade, polo que resulta esencial a implementación de medidas de prevención por parte dos profesionais sanitarios para mellorar a situación actual. Ademais, o papel da enfermaría en diferentes ámbitos é imprescindible para poder garantir unha asistencia axeitada. Discusión: Destácase a necesidade dunha formación continua e actualizada por parte dos profesionais sanitarios para incorporar e saber aplicar os últimos avances na súa práctica clínica diaria. Isto non só permite mellorar a calidade da atención, senón adaptarse ás novas estratexias e avances no ictus. Conclusións: A prevención, o tratamento precoz e a rehabilitación son claves para poder mellorar o prognostico dos accidentes cerebrovasculares. Ademais, o papel da enfermeira resulta fundamental en todas as etapas do proceso, contribuíndo así á mellora da calidade de vida das persoas que sofren a doenza.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)
Soidade non desexada: Prevalencia e factores relacionados.
Autoría
J.L.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
J.L.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
A soidade non desexada (SND) é un problema de saúde en auxe a nivel mundial. Trátase dun sentimento subxectivo de soidade onde unha persoa non se sinte satisfeita coa cantidade e/ou calidade das súas relacións sociais a pesar de non estar só. Así mesmo, padecer SND pode estar relacionado con un peor estado de saúde. Sinálanse múltiples factores relacionados coa soidade, aínda que a investigación sobre este tema é escasa. De todo modos, estanse poñendo en marcha plans de acción para previr e tratar este problema de saúde a nivel nacional. Obxectivo: Analizar a prevalencia da soidade e os factores asociados na poboación residente da provincia de Lugo. Metodoloxía: Realízase un estudo mixto descritivo, transversal e observacional mediante unha revisión bibliográfica sistemática e unha recolección de datos mediante un cuestionario cuxa poboación diana son as persoas que habitan na cidade de Lugo maiores de idade. Resultados: A investigación científica ao respecto é escasa e heteroxénea, é necesaria maior investigación. O estudo de campo revela que tan só un 21% dos enquisados presenta resultados correspondentes coa ausencia de soidade. Por outra parte, os resultados mostran que non existe unha relación entre os niveis de soidade e o hábitat. Con respecto a outros factores, evidenciase unha relación de dependencia co estado de saúde, concretamente padecer algunha enfermidade crónica. Tamén coa idade, a ocupación e o feito de ter fillos. Conclusións: Na poboación da provincia de Lugo, identifícanse como factores de risco para o desenvolvemento da SND a idade avanzada, a presencia de enfermidades crónicas e determinadas situacións ocupacionáis, como ser ama de casa, pensionista ou estar en situación de desemprego. Contrariamente ao que sinala parte da literatura científica , ter fillos non se mostra como un factor protector fronte á SND. En definitiva, conclúese que a SND é unha condición multifactorial que require un enfoque integral para a súa compresión e abordaxe.
A soidade non desexada (SND) é un problema de saúde en auxe a nivel mundial. Trátase dun sentimento subxectivo de soidade onde unha persoa non se sinte satisfeita coa cantidade e/ou calidade das súas relacións sociais a pesar de non estar só. Así mesmo, padecer SND pode estar relacionado con un peor estado de saúde. Sinálanse múltiples factores relacionados coa soidade, aínda que a investigación sobre este tema é escasa. De todo modos, estanse poñendo en marcha plans de acción para previr e tratar este problema de saúde a nivel nacional. Obxectivo: Analizar a prevalencia da soidade e os factores asociados na poboación residente da provincia de Lugo. Metodoloxía: Realízase un estudo mixto descritivo, transversal e observacional mediante unha revisión bibliográfica sistemática e unha recolección de datos mediante un cuestionario cuxa poboación diana son as persoas que habitan na cidade de Lugo maiores de idade. Resultados: A investigación científica ao respecto é escasa e heteroxénea, é necesaria maior investigación. O estudo de campo revela que tan só un 21% dos enquisados presenta resultados correspondentes coa ausencia de soidade. Por outra parte, os resultados mostran que non existe unha relación entre os niveis de soidade e o hábitat. Con respecto a outros factores, evidenciase unha relación de dependencia co estado de saúde, concretamente padecer algunha enfermidade crónica. Tamén coa idade, a ocupación e o feito de ter fillos. Conclusións: Na poboación da provincia de Lugo, identifícanse como factores de risco para o desenvolvemento da SND a idade avanzada, a presencia de enfermidades crónicas e determinadas situacións ocupacionáis, como ser ama de casa, pensionista ou estar en situación de desemprego. Contrariamente ao que sinala parte da literatura científica , ter fillos non se mostra como un factor protector fronte á SND. En definitiva, conclúese que a SND é unha condición multifactorial que require un enfoque integral para a súa compresión e abordaxe.
Dirección
Fraga González, María Candelaria (Titoría)
Fraga González, María Candelaria (Titoría)
Tribunal
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Vogal)
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Vogal)
Estratexias de prevención da infección cirúrxica: revisión bibliográfica
Autoría
A.L.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.L.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: As infeccións cirúrxicas (IC) representan o 20,64 % de todas as IRAS en España. A súa aparición incrementa a morbimortalidade, a estancia hospitalaria e os custos sanitarios, polo que a súa prevención é unha prioridade en calidade e seguridade do paciente. Obxectivo: Describir as estratexias empregadas na prevención de infeccións cirúrxicas, avaliando a súa eficacia ou efectividade segundo a evidencia científica actual dispoñible. Método: Realizouse unha revisión bibliográfica en PubMed e Scopus seleccionando estudos publicados entre 2020 e 2025 en inglés e español. Identificáronse estudos de literatura gris oficiais (CDC, ECDC, EPINE). Resultados: Analizáronse 9 estudos (3 sobre medidas de prevención sen especificar o procedemento cirúrxico, 5 sobre bundles en diferentes procedementos cirúrxicos e 1 sobre o coñecemento do persoal de enfermería da prevención de IC). As medidas de prevención mostran reducións significativas de IC, especialmente ao combinarse en estratexias multimodais. Destácase o papel fundamental da enfermería na implementación de estratexias multimodais e a necesidade de formación continuada Conclusión: O uso de medidas de prevención de infección cirúrxica son efectivas para reducir as taxas de IC, especialmente se se realizan de forma conxunta dentro de estratexias multimodais específicas para diferentes procedementos cirúrxicos. Os profesionais de enfermaría teñen un papel esencial na redución da IC mediante a súa formación continua, o seu empoderamento e a súa implicación no cumprimento das medidas de prevención de IC ou das estratexias multimodais. Resulta imprescindible avanzar cara á estandarización de criterios e desenvolver estudos de calidade que validen de forma robusta a eficacia/efectividade dunha estratexia multimodal estandarizada que poida adaptarse aos distintos procedementos cirúrxicos e aos distintos contextos sanitarios.
Introdución: As infeccións cirúrxicas (IC) representan o 20,64 % de todas as IRAS en España. A súa aparición incrementa a morbimortalidade, a estancia hospitalaria e os custos sanitarios, polo que a súa prevención é unha prioridade en calidade e seguridade do paciente. Obxectivo: Describir as estratexias empregadas na prevención de infeccións cirúrxicas, avaliando a súa eficacia ou efectividade segundo a evidencia científica actual dispoñible. Método: Realizouse unha revisión bibliográfica en PubMed e Scopus seleccionando estudos publicados entre 2020 e 2025 en inglés e español. Identificáronse estudos de literatura gris oficiais (CDC, ECDC, EPINE). Resultados: Analizáronse 9 estudos (3 sobre medidas de prevención sen especificar o procedemento cirúrxico, 5 sobre bundles en diferentes procedementos cirúrxicos e 1 sobre o coñecemento do persoal de enfermería da prevención de IC). As medidas de prevención mostran reducións significativas de IC, especialmente ao combinarse en estratexias multimodais. Destácase o papel fundamental da enfermería na implementación de estratexias multimodais e a necesidade de formación continuada Conclusión: O uso de medidas de prevención de infección cirúrxica son efectivas para reducir as taxas de IC, especialmente se se realizan de forma conxunta dentro de estratexias multimodais específicas para diferentes procedementos cirúrxicos. Os profesionais de enfermaría teñen un papel esencial na redución da IC mediante a súa formación continua, o seu empoderamento e a súa implicación no cumprimento das medidas de prevención de IC ou das estratexias multimodais. Resulta imprescindible avanzar cara á estandarización de criterios e desenvolver estudos de calidade que validen de forma robusta a eficacia/efectividade dunha estratexia multimodal estandarizada que poida adaptarse aos distintos procedementos cirúrxicos e aos distintos contextos sanitarios.
Dirección
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Titoría)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)
intervencións da enfermaría no coidado de persoas epilépticas
Autoría
A.M.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.M.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: A epilepsia é un trastorno neurolóxico crónico que afecta a millóns de persoas en todo o mundo, afectando diversos aspectos da súa vida diaria. Este traballo consiste nunha revisión bibliográfica centrada nas intervencións da enfermaría na abordaxe integral da epilepsia, co obxectivo de identificar as principais funcións dos profesionais de enfermaría no manexo clínico, educativo e emocional das persoas con esta enfermidade. Obxectivos: O obxectivo é analizar as intervencións de enfermería na atención das persoas con epilepsia para mellorar a súa calidade de vida. Abórdanse funcións clave, xestión de crises e estratexias educativas que promoven o autocoidado, a adhesión e o apoio emocional. Metodoloxía: A metodoloxía baseouse nunha busca e análise de literatura científica publicada en bases de datos relevantes como PubMed, Dialnet e Google Scholar, seleccionando artigos publicados nos últimos tres anos que abordaban intervencións de enfermería relacionadas coa epilepsia. Resultados: Os resultados revelan que a enfermería xoga un papel fundamental na educación para a saúde, na adhesión ao tratamento, na detección precoz de crises e no apoio emocional ao paciente e ao seu entorno familiar. Conclusións: As intervencións de enfermería son esenciais no enfoque integral da epilepsia, axudando a mellorar a calidade de vida, previr complicacións e capacitar ao paciente. Un enfoque multidisciplinar e personalizado apoiado por tecnoloxías emerxentes optimiza a atención e a atención continuada.
Introdución: A epilepsia é un trastorno neurolóxico crónico que afecta a millóns de persoas en todo o mundo, afectando diversos aspectos da súa vida diaria. Este traballo consiste nunha revisión bibliográfica centrada nas intervencións da enfermaría na abordaxe integral da epilepsia, co obxectivo de identificar as principais funcións dos profesionais de enfermaría no manexo clínico, educativo e emocional das persoas con esta enfermidade. Obxectivos: O obxectivo é analizar as intervencións de enfermería na atención das persoas con epilepsia para mellorar a súa calidade de vida. Abórdanse funcións clave, xestión de crises e estratexias educativas que promoven o autocoidado, a adhesión e o apoio emocional. Metodoloxía: A metodoloxía baseouse nunha busca e análise de literatura científica publicada en bases de datos relevantes como PubMed, Dialnet e Google Scholar, seleccionando artigos publicados nos últimos tres anos que abordaban intervencións de enfermería relacionadas coa epilepsia. Resultados: Os resultados revelan que a enfermería xoga un papel fundamental na educación para a saúde, na adhesión ao tratamento, na detección precoz de crises e no apoio emocional ao paciente e ao seu entorno familiar. Conclusións: As intervencións de enfermería son esenciais no enfoque integral da epilepsia, axudando a mellorar a calidade de vida, previr complicacións e capacitar ao paciente. Un enfoque multidisciplinar e personalizado apoiado por tecnoloxías emerxentes optimiza a atención e a atención continuada.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
de Maya Sánchez, Baldomero (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
de Maya Sánchez, Baldomero (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
O papel da enfermaría na prevención da soidade, o illamento e a depresión en persoas maiores. Unha revisión sistemática.
Autoría
M.T.M.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.T.M.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
O envellecemento da poboación presenta importantes desafíos, entre os que destacan a soidade, o illamento social e a depresión nas persoas maiores. Este traballo ten como obxectivo realizar unha revisión sistemática sobre o papel da enfermaría na prevención destas problemáticas, analizando barreiras, percepcións profesionais e intervencións eficaces. A busca bibliográfica, guiada polos criterios PRISMA, realizouse en PubMed, Web of Science e Scopus, seleccionando estudos publicados en inglés ou español nos últimos cinco anos. Aplicáronse filtros e criterios de inclusión e exclusión, obténdose un total de 17 artigos incluídos na revisión. Os resultados amosan que a enfermaría xoga un papel clave pero aínda infrautilizado na prevención do malestar psicosocial en persoas maiores, limitado pola escasa formación en saúde mental, o estigma e as barreiras estruturais. Identificáronse estratexias prometedoras, como o uso de tecnoloxías mHealth, intervencións comunitarias, terapias cognitivo-conductuais e a presenza enfermeira como ferramenta terapéutica. Porén, as actuacións seguen centradas nos síntomas físicos, descoidando o compoñente emocional. Na discusión énfasease na necesidade de formación especializada e recoñecemento institucional do coidado psicosocial. Conclúese que as intervencións centradas na persoa, sostidas no tempo e baseadas nun enfoque biopsicosocial, melloran o benestar das persoas maiores.
O envellecemento da poboación presenta importantes desafíos, entre os que destacan a soidade, o illamento social e a depresión nas persoas maiores. Este traballo ten como obxectivo realizar unha revisión sistemática sobre o papel da enfermaría na prevención destas problemáticas, analizando barreiras, percepcións profesionais e intervencións eficaces. A busca bibliográfica, guiada polos criterios PRISMA, realizouse en PubMed, Web of Science e Scopus, seleccionando estudos publicados en inglés ou español nos últimos cinco anos. Aplicáronse filtros e criterios de inclusión e exclusión, obténdose un total de 17 artigos incluídos na revisión. Os resultados amosan que a enfermaría xoga un papel clave pero aínda infrautilizado na prevención do malestar psicosocial en persoas maiores, limitado pola escasa formación en saúde mental, o estigma e as barreiras estruturais. Identificáronse estratexias prometedoras, como o uso de tecnoloxías mHealth, intervencións comunitarias, terapias cognitivo-conductuais e a presenza enfermeira como ferramenta terapéutica. Porén, as actuacións seguen centradas nos síntomas físicos, descoidando o compoñente emocional. Na discusión énfasease na necesidade de formación especializada e recoñecemento institucional do coidado psicosocial. Conclúese que as intervencións centradas na persoa, sostidas no tempo e baseadas nun enfoque biopsicosocial, melloran o benestar das persoas maiores.
Dirección
Martínez Calvo, José Ramón (Titoría)
Martínez Calvo, José Ramón (Titoría)
Tribunal
Rodríguez Pérez, Isidoro (Presidente/a)
Novo Teijeiro, Celia (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Presidente/a)
Novo Teijeiro, Celia (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Intervencións de Enfermaría no Trastorno Bipolar: Unha Revisión Bibliográfica da Evidencia Actual
Autoría
N.M.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.M.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Este traballo consiste nunha revisión bibliográfica centrada no trastorno bipolar, abordado desde a perspectiva da profesión enfermeira. O obxectivo principal é explorar o papel da enfermaría na detección, seguemento e intervención en pacientes con este diagnóstico, destacando a súa contribución específica a través de coidados baseados na evidencia. A revisión incluiu artigos publicados entre 2015 e 2025, seleccionados mediante unha búsqueda sistemática en bases de datos como PubMed, Dialnet, Google Scholar e repositorios universitarios, incorporando tamén fontes clave anteriores polo seu valor clínico ou histórico. Analizáronse 53 estudos, abordando temas como o diagnóstico diferencial con outras enfermidades mentais, as causas e os factores de risco, o tratamento farmacolóxico e o risco de suicidio. Tamén se revisaron ferramentas de avaliación utilizadas por profesionais de enfermaría e profundizouse en intervencións como a psicoeducación, o acompañamento familiar, a entrevista motivacional ou os programas de adherencia terapéutica. Os resultados evidencian que a enfermeira non só desempeña un rol de apoio, senón que se posiciona como axente activo na planificación do coidado, o seguemento clínico e a prevención de recaídas, sendo peza clave no abordaxe integral do trastorno bipolar. Conclúese que o coidado enfermeiro, centrado na persoa e guiado pola evidencia, contribúe significativamente a mellorar a calidade de vida, a autonomía e o prognóstico das persoas que conviven con este trastorno.
Este traballo consiste nunha revisión bibliográfica centrada no trastorno bipolar, abordado desde a perspectiva da profesión enfermeira. O obxectivo principal é explorar o papel da enfermaría na detección, seguemento e intervención en pacientes con este diagnóstico, destacando a súa contribución específica a través de coidados baseados na evidencia. A revisión incluiu artigos publicados entre 2015 e 2025, seleccionados mediante unha búsqueda sistemática en bases de datos como PubMed, Dialnet, Google Scholar e repositorios universitarios, incorporando tamén fontes clave anteriores polo seu valor clínico ou histórico. Analizáronse 53 estudos, abordando temas como o diagnóstico diferencial con outras enfermidades mentais, as causas e os factores de risco, o tratamento farmacolóxico e o risco de suicidio. Tamén se revisaron ferramentas de avaliación utilizadas por profesionais de enfermaría e profundizouse en intervencións como a psicoeducación, o acompañamento familiar, a entrevista motivacional ou os programas de adherencia terapéutica. Os resultados evidencian que a enfermeira non só desempeña un rol de apoio, senón que se posiciona como axente activo na planificación do coidado, o seguemento clínico e a prevención de recaídas, sendo peza clave no abordaxe integral do trastorno bipolar. Conclúese que o coidado enfermeiro, centrado na persoa e guiado pola evidencia, contribúe significativamente a mellorar a calidade de vida, a autonomía e o prognóstico das persoas que conviven con este trastorno.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Construíndo pontes: deseño dun Programa de Educación Terapéutica para pacientes con Trastorno Límite da Personalidade.
Autoría
S.M.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.M.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
Nos últimos anos, un dos trastornos da personalidade máis estudados foi o Trastorno Límite da Personalidade (TLP). As persoas que presentan este trastorno caracterízanse pola afectación da área cognitiva, emocional, interpersoal, impulsividade e a imaxe de sí mesma. Soen experimentar emocións intensas e flutuantes, o que pode dificultar a estabilidade emocional e a toma de decisión. Ademáis, as dificultades para manexar o estrés e os conflictos, xunto cun profundo temor ao abandono, son características comúns. Estas alteracións no ámbito emocional e social poden levar a comportamentos impulsivos, autolesións e dificultades no mantemento de relacións saudables. Afecta aproximadamente ao 2% da población xeral. O obxectivo do meu traballo é avaliar a eficacia dun Programa de Educación Terapéutica PET en persoas con TLP que se desenvolverá na Unidade de Saúde Mental (USM) do Centro Integral de Saúde (CIS), Lugo. A metodoloxía empleada para realizar o meu traballo básase en dúas partes. Unha revisión bibliográfica e un inicio para desenvolver unha análise da situación do tema do meu traballo mediante unha búsqueda partindo de bases de datos entre as que destacan PubMed, Medline ou Dialnet Plus. E, por outra banda, o deseño dun PET de elaboración propia, mediante os 11 patróns funcionáis de saúde de Marjory Gordon que se desenvolve ampliamente no apartado de resultados. En conclusión, a proposta desenvolta neste traballo busca abordar de forma integral as necesidades das persoas con TLP, promovendo o coñecemento e a aceptación do diagnóstico, así como a sensibilización social ata esta condición. Asimesmo, preténdese fomentar o desenvolvemento de habilidades emocionáis, previr conductas de autolesións e risco suicida, mellorar as relación interpersoais e fortalecer a adherencia ao tratamento. Todo, dentro dun espacio grupal, seguro, que favorezca a continuidade dos cuidados e o benestar emocional dos participantes. Por último, a través do cumplimento dos obxectivos propostos no traballo, de forma teórica, visibilízase a necesidade destas intervención educativas para esta poboación, especialmente dentro do Sistema Público de Saúde.
Nos últimos anos, un dos trastornos da personalidade máis estudados foi o Trastorno Límite da Personalidade (TLP). As persoas que presentan este trastorno caracterízanse pola afectación da área cognitiva, emocional, interpersoal, impulsividade e a imaxe de sí mesma. Soen experimentar emocións intensas e flutuantes, o que pode dificultar a estabilidade emocional e a toma de decisión. Ademáis, as dificultades para manexar o estrés e os conflictos, xunto cun profundo temor ao abandono, son características comúns. Estas alteracións no ámbito emocional e social poden levar a comportamentos impulsivos, autolesións e dificultades no mantemento de relacións saudables. Afecta aproximadamente ao 2% da población xeral. O obxectivo do meu traballo é avaliar a eficacia dun Programa de Educación Terapéutica PET en persoas con TLP que se desenvolverá na Unidade de Saúde Mental (USM) do Centro Integral de Saúde (CIS), Lugo. A metodoloxía empleada para realizar o meu traballo básase en dúas partes. Unha revisión bibliográfica e un inicio para desenvolver unha análise da situación do tema do meu traballo mediante unha búsqueda partindo de bases de datos entre as que destacan PubMed, Medline ou Dialnet Plus. E, por outra banda, o deseño dun PET de elaboración propia, mediante os 11 patróns funcionáis de saúde de Marjory Gordon que se desenvolve ampliamente no apartado de resultados. En conclusión, a proposta desenvolta neste traballo busca abordar de forma integral as necesidades das persoas con TLP, promovendo o coñecemento e a aceptación do diagnóstico, así como a sensibilización social ata esta condición. Asimesmo, preténdese fomentar o desenvolvemento de habilidades emocionáis, previr conductas de autolesións e risco suicida, mellorar as relación interpersoais e fortalecer a adherencia ao tratamento. Todo, dentro dun espacio grupal, seguro, que favorezca a continuidade dos cuidados e o benestar emocional dos participantes. Por último, a través do cumplimento dos obxectivos propostos no traballo, de forma teórica, visibilízase a necesidade destas intervención educativas para esta poboación, especialmente dentro do Sistema Público de Saúde.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Vogal)
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Vogal)
Análise do Programa Galego de Detección Precoz do Cancro Colorrectal
Autoría
L.O.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
L.O.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: O cancro colorrectal (CCR) é o tumor de maior incidencia en España, representando unha das principais causas de morbilidade e mortalidade. A súa elevada incidencia, xunto cun longo período de latencia e a existencia de probas de cribado eficaces, xustifican a implantación de programas como o Programa Galego de Detección Precoz do Cancro Colorrectal (PGDPCC), estratexia clave na prevención e diagnóstico precoz do CCR en Galicia. Obxectivos: Describir a organización, funcionamento e resultados do PGDPCC, así como analizar os indicadores de calidade das colonoscopias realizadas en Galicia no 2023. Metodoloxía: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica sobre o CCR, as probas de cribado, os datos do PGDPCC no ano 2023 e os indicadores de calidade das colonoscopias de cribado, segundo a Guía Europea e a Asociación Española de Gastroenteroloxía. Analizáronse indicadores como a taxa de detección de adenomas, intubación do cego, sedación, preparación, tempo de retirada do endoscopio e recuperación de pólipos. Resultados: O PGDPCC emprega o test de sangue oculta en feces como proba de cribado e a colonoscopia para confirmar o diagnóstico. En 2023, a participación no programa foi do 54,59%, con 13.755 colonoscopias realizadas: o 66,6% detectaron lesións, o 2,1% presentaron alta sospeita de CCR e o 22,5% foron normais. A maioría dos indicadores superaron os niveis aceptables, agás o tempo de retirada do endoscopio, inferior aos 6 minutos en todas as Áreas Sanitarias. Discusión: Os datos amosan que o PGDPCC presenta unha boa cobertura e un aumento progresivo na participación. A calidade técnica das colonoscopias é elevada, destacando a taxa de detección de adenomas, que supera o 40% recomendado. Non obstante, o tempo de retirada do endoscopio é un punto débil que podería afectar a eficacia diagnóstica. Conclusións: O PGDPCC é unha ferramenta eficaz para a detección precoz do CCR en Galicia. A maioría dos indicadores están dentro dos estándares recomendados. É preciso mellorar o tempo de retirada e fomentar a participación cidadá para aumentar a eficacia do programa.
Introdución: O cancro colorrectal (CCR) é o tumor de maior incidencia en España, representando unha das principais causas de morbilidade e mortalidade. A súa elevada incidencia, xunto cun longo período de latencia e a existencia de probas de cribado eficaces, xustifican a implantación de programas como o Programa Galego de Detección Precoz do Cancro Colorrectal (PGDPCC), estratexia clave na prevención e diagnóstico precoz do CCR en Galicia. Obxectivos: Describir a organización, funcionamento e resultados do PGDPCC, así como analizar os indicadores de calidade das colonoscopias realizadas en Galicia no 2023. Metodoloxía: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica sobre o CCR, as probas de cribado, os datos do PGDPCC no ano 2023 e os indicadores de calidade das colonoscopias de cribado, segundo a Guía Europea e a Asociación Española de Gastroenteroloxía. Analizáronse indicadores como a taxa de detección de adenomas, intubación do cego, sedación, preparación, tempo de retirada do endoscopio e recuperación de pólipos. Resultados: O PGDPCC emprega o test de sangue oculta en feces como proba de cribado e a colonoscopia para confirmar o diagnóstico. En 2023, a participación no programa foi do 54,59%, con 13.755 colonoscopias realizadas: o 66,6% detectaron lesións, o 2,1% presentaron alta sospeita de CCR e o 22,5% foron normais. A maioría dos indicadores superaron os niveis aceptables, agás o tempo de retirada do endoscopio, inferior aos 6 minutos en todas as Áreas Sanitarias. Discusión: Os datos amosan que o PGDPCC presenta unha boa cobertura e un aumento progresivo na participación. A calidade técnica das colonoscopias é elevada, destacando a taxa de detección de adenomas, que supera o 40% recomendado. Non obstante, o tempo de retirada do endoscopio é un punto débil que podería afectar a eficacia diagnóstica. Conclusións: O PGDPCC é unha ferramenta eficaz para a detección precoz do CCR en Galicia. A maioría dos indicadores están dentro dos estándares recomendados. É preciso mellorar o tempo de retirada e fomentar a participación cidadá para aumentar a eficacia do programa.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Os coñecementos e comportamentos da poboación xuvenil da cidade de Lugo en relación co cancro de pel e a súa prevención
Autoría
N.P.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.P.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
Existe un consenso xeral na comunidade científica sobre o aumento da incidencia do cancro de pel nos últimos anos. Este defínese coma un conxunto de neoplasias malignas que se producen pola división e proliferación celular descontrolada. Destacan dous tipos: os carcinomas cutáneos e o melanoma. Trátase dunha enfermidade multifactorial, na que destaca a importancia dos factores de risco modificables, principalmente a exposición excesiva á radiación ultravioleta, polo que as estratexias de prevención primaria e secundaria xogan un papel fundamental para conseguir retrasar e mesmo deter a súa aparición. Obxectivos: Este Traballo de Fin de Grao ten como obxectivo analizar o grao de coñecemento da poboación xuvenil da cidade de Lugo sobre o cancro de pel, a súa prevención e os seus hábitos en relación coa exposición solar. Metodoloxía: Levouse a cabo un estudo cuantitativo dos datos obtidos mediante o cuestionario validado sobre os hábitos, actitudes e comportamentos en relación coa exposición solar, CHACES. A área de avaliación escollida foron os Institutos de Ensinanza Secundaria (IES) da cidade de Lugo, sendo a mostra de poboación os seus alumnos de 1º e 2º de Bacharelato. Colaboraron 3 centros: IES Lucus Augusti, IES Sanxillao e CPR Fingoi. Resultados: Obtivéronse un total de 277 respostas que amosan que existe un bo grao de coñecemento a cerca do cancro de pel e a súa prevención. Ademais, amosan certa preocupación por desenvolver esta patoloxía. Con todo, as estratexias de prevención non son axeitadas xa que as taxas reflicten que non se protexen da radiación solar de forma adecuada. Isto é especialmente importante debido a que a maior parte dos enquisados presentan pel clara e afirman terse queimado entre 1 e 2 veces no último ano. Conclusións: A pesar de que a poboación a estudo demostra saber as consecuencias da exposición excesiva á radiación solar, non están a levar a cabo as medidas adecuadas para prever o cancro de pel. É necesaria unha maior concienciación por parte das xeracións máis novas para intentar cambiar as estatísticas, en aumento na actualidade, da incidencia do cancro de pel.
Existe un consenso xeral na comunidade científica sobre o aumento da incidencia do cancro de pel nos últimos anos. Este defínese coma un conxunto de neoplasias malignas que se producen pola división e proliferación celular descontrolada. Destacan dous tipos: os carcinomas cutáneos e o melanoma. Trátase dunha enfermidade multifactorial, na que destaca a importancia dos factores de risco modificables, principalmente a exposición excesiva á radiación ultravioleta, polo que as estratexias de prevención primaria e secundaria xogan un papel fundamental para conseguir retrasar e mesmo deter a súa aparición. Obxectivos: Este Traballo de Fin de Grao ten como obxectivo analizar o grao de coñecemento da poboación xuvenil da cidade de Lugo sobre o cancro de pel, a súa prevención e os seus hábitos en relación coa exposición solar. Metodoloxía: Levouse a cabo un estudo cuantitativo dos datos obtidos mediante o cuestionario validado sobre os hábitos, actitudes e comportamentos en relación coa exposición solar, CHACES. A área de avaliación escollida foron os Institutos de Ensinanza Secundaria (IES) da cidade de Lugo, sendo a mostra de poboación os seus alumnos de 1º e 2º de Bacharelato. Colaboraron 3 centros: IES Lucus Augusti, IES Sanxillao e CPR Fingoi. Resultados: Obtivéronse un total de 277 respostas que amosan que existe un bo grao de coñecemento a cerca do cancro de pel e a súa prevención. Ademais, amosan certa preocupación por desenvolver esta patoloxía. Con todo, as estratexias de prevención non son axeitadas xa que as taxas reflicten que non se protexen da radiación solar de forma adecuada. Isto é especialmente importante debido a que a maior parte dos enquisados presentan pel clara e afirman terse queimado entre 1 e 2 veces no último ano. Conclusións: A pesar de que a poboación a estudo demostra saber as consecuencias da exposición excesiva á radiación solar, non están a levar a cabo as medidas adecuadas para prever o cancro de pel. É necesaria unha maior concienciación por parte das xeracións máis novas para intentar cambiar as estatísticas, en aumento na actualidade, da incidencia do cancro de pel.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
Complicacións durante o embarazo e rol da enfermaría.
Autoría
E.P.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
E.P.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
RESUMO Introdución: As complicacións durante o embarazo son alteracións da xestación que poden afectar tanto á nai como ao feto. Teñen distinta gravidade, podendo algunhas supoñer incluso a morte do feto ou a nai. Estas requiren dun diagnóstico temperán e un seguimento minucioso para previr que empeoren ou deriven noutras máis graves. Obxectivo: Destacar a importancia do rol que desempeña a enfermería durante todas as fases dun embarazo con complicacións. Explicar en que consisten as principais complicacións que poden xurdir durante o embarazo. Explicar as funcións e labores do persoal de enfermería no control durante a xestación. Desenvolver as intervencións de enfermería que se realizan na prevención, seguimento e manexo de complicacións gineco-obstétricas. Metodoloxía: Levou a cabo unha revisión sistemática nas bases de datos SciELO, PubMed e Dialnet, así como en publicacións científicas de referencia no ámbito da obstetricia e a enfermería. Resultados: As complicacións durante o embarazo afectan a unha parte importante das gestantes e os seus respectivos bebés. Estas poden resultar fatais para ambos, de forma que é imprescindible un adecuado seguimento do embarazo e un correcto manexo das complicacións. A enfermería resulta fundamental neste proceso e é necesario que preste coidados personalizados, específicos, humanizados e baseados na evidencia. Conclusión: A enfermería desempeña un rol indispensable na atención integral durante o embarazo. O seu labor permite mellorar os resultados perinatales e garantir unha atención segura, especialmente en casos de complicacións.
RESUMO Introdución: As complicacións durante o embarazo son alteracións da xestación que poden afectar tanto á nai como ao feto. Teñen distinta gravidade, podendo algunhas supoñer incluso a morte do feto ou a nai. Estas requiren dun diagnóstico temperán e un seguimento minucioso para previr que empeoren ou deriven noutras máis graves. Obxectivo: Destacar a importancia do rol que desempeña a enfermería durante todas as fases dun embarazo con complicacións. Explicar en que consisten as principais complicacións que poden xurdir durante o embarazo. Explicar as funcións e labores do persoal de enfermería no control durante a xestación. Desenvolver as intervencións de enfermería que se realizan na prevención, seguimento e manexo de complicacións gineco-obstétricas. Metodoloxía: Levou a cabo unha revisión sistemática nas bases de datos SciELO, PubMed e Dialnet, así como en publicacións científicas de referencia no ámbito da obstetricia e a enfermería. Resultados: As complicacións durante o embarazo afectan a unha parte importante das gestantes e os seus respectivos bebés. Estas poden resultar fatais para ambos, de forma que é imprescindible un adecuado seguimento do embarazo e un correcto manexo das complicacións. A enfermería resulta fundamental neste proceso e é necesario que preste coidados personalizados, específicos, humanizados e baseados na evidencia. Conclusión: A enfermería desempeña un rol indispensable na atención integral durante o embarazo. O seu labor permite mellorar os resultados perinatales e garantir unha atención segura, especialmente en casos de complicacións.
Dirección
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)
Crecer dende o intestino: Deseño dun Programa de Educacion Terapéutica braseado na psiconeuroinmunoloxía en pacientes pediátricos.
Autoría
S.R.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.R.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
A primeira infancia representa unha etapa crítica na consolidación do sistema inmunolóxico, o desenvolvemento neurolóxico e a conformación da microbiota intestinal, factores que se integran dende a Psiconeuroinmunoloxía (PNI) como eixos de prevención en saúde. A disbiosis intestinal, inducida por factores como cesáreas, uso de antibióticos, alimentación artificial ou contornas emocionais adversas, vinculouse cun maior risco de enfermidades alérxicas, infecciosas, dixestivas e trastornos do neurodesarrollo, incluíndo o trastorno do espectro autista (TEA). Este traballo ten como obxectivo deseñar unha intervención terapéutica enfermeira no marco do Programa do Neno San (PNS) do Servizo Galego de Saúde (SERGAS), dirixida á poboación de 0 a 3 anos, centrada na prevención da disbiosis intestinal, o acompañamento emocional familiar e a promoción de hábitos saudables desde o enfoque da PNI. Desenvolveuse unha metodoloxía descritiva baseada en revisión bibliográfica en bases como PubMed, Scielo, Google Scholar e guías clínicas. Como resultado, estruturouse un plan de actuación por idades adaptado a cada visita do PNS, que inclúe: cuestionarios de cribado enfermeiro, recomendacións de alimentación por etapa, uso de probióticos/prebióticos segundo evidencia, estratexias de promoción emocional e táboas de diagnósticos NANDA, NIC e NOC relacionados. A proposta reafirma o papel da enfermaría pediátrica en atención primaria como axente chave na prevención integral e na promoción da saúde intestinal e emocional desde o nacemento. A implementación deste enfoque pode mellorar o desenvolvemento infantil e reducir a incidencia de patoloxías inmunolóxicas e neuropsicolóxicas na infancia.
A primeira infancia representa unha etapa crítica na consolidación do sistema inmunolóxico, o desenvolvemento neurolóxico e a conformación da microbiota intestinal, factores que se integran dende a Psiconeuroinmunoloxía (PNI) como eixos de prevención en saúde. A disbiosis intestinal, inducida por factores como cesáreas, uso de antibióticos, alimentación artificial ou contornas emocionais adversas, vinculouse cun maior risco de enfermidades alérxicas, infecciosas, dixestivas e trastornos do neurodesarrollo, incluíndo o trastorno do espectro autista (TEA). Este traballo ten como obxectivo deseñar unha intervención terapéutica enfermeira no marco do Programa do Neno San (PNS) do Servizo Galego de Saúde (SERGAS), dirixida á poboación de 0 a 3 anos, centrada na prevención da disbiosis intestinal, o acompañamento emocional familiar e a promoción de hábitos saudables desde o enfoque da PNI. Desenvolveuse unha metodoloxía descritiva baseada en revisión bibliográfica en bases como PubMed, Scielo, Google Scholar e guías clínicas. Como resultado, estruturouse un plan de actuación por idades adaptado a cada visita do PNS, que inclúe: cuestionarios de cribado enfermeiro, recomendacións de alimentación por etapa, uso de probióticos/prebióticos segundo evidencia, estratexias de promoción emocional e táboas de diagnósticos NANDA, NIC e NOC relacionados. A proposta reafirma o papel da enfermaría pediátrica en atención primaria como axente chave na prevención integral e na promoción da saúde intestinal e emocional desde o nacemento. A implementación deste enfoque pode mellorar o desenvolvemento infantil e reducir a incidencia de patoloxías inmunolóxicas e neuropsicolóxicas na infancia.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
Ictus: Prevención, Detección Temperá e Rehabilitación.
Autoría
A.R.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.R.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
RESUMO O ictus é unha das principais causas de morte e discapacidade en España; deste xeito, preténdese plasmar a importancia dunha correcta prevención e detección temperá co fin de reducir estes números tan alarmantes, centrándose en reducir factores de risco modificables como a hipertensión e expoñendo estratexias para facilitar esta rápida detección do ictus. Por outra banda, a rehabilitación resulta crucial debido as secuelas que pode producir dita enfermidade, polo que o papel da enfermaría, que está ao carón do paciente, resulta moi importante para o correcto desenvolvemento rehabilitador. Obxectivo: Investigar o papel da enfermaría na prevención, detección temperá, coidados e rehabilitación no ictus. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica en bases de datos como Pubmed ou Dialnet, centrándose na procura de documentos relacionados co tema a tratar. Resultados: Tras unha revisión bibliográfica podemos dicir, que o papel da enfermaría resulta fundamental na prevención do ictus, especialmente na educación sanitaria dirixida a poboación co fin de promover un estilo de vida saudable e evitar certos factores de risco modificables. En canto a detección temperá cabe destacar o método F.A.S.T. , falando dos coidados que pode aportar enfermaría dende a activación do código ictus ata a estancia na unidade do ictus. Finalmente, respecto a rehabilitación o papel da enfermaría non está especialmente especificado, pero resulta moi importante no traballo diario co paciente que implica un período de rehabilitación. Conclusións: En definitiva, o persoal de enfermaría é fundamental porque grazas a súa formación son capaces de concienciar a poboación co fin de reducir o impacto da enfermidade, así como detectala rapidamente e proporcionar os coidados necesarios para favorecer unha recuperación axeitada e minimizar os efectos das posibles secuelas.
RESUMO O ictus é unha das principais causas de morte e discapacidade en España; deste xeito, preténdese plasmar a importancia dunha correcta prevención e detección temperá co fin de reducir estes números tan alarmantes, centrándose en reducir factores de risco modificables como a hipertensión e expoñendo estratexias para facilitar esta rápida detección do ictus. Por outra banda, a rehabilitación resulta crucial debido as secuelas que pode producir dita enfermidade, polo que o papel da enfermaría, que está ao carón do paciente, resulta moi importante para o correcto desenvolvemento rehabilitador. Obxectivo: Investigar o papel da enfermaría na prevención, detección temperá, coidados e rehabilitación no ictus. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica en bases de datos como Pubmed ou Dialnet, centrándose na procura de documentos relacionados co tema a tratar. Resultados: Tras unha revisión bibliográfica podemos dicir, que o papel da enfermaría resulta fundamental na prevención do ictus, especialmente na educación sanitaria dirixida a poboación co fin de promover un estilo de vida saudable e evitar certos factores de risco modificables. En canto a detección temperá cabe destacar o método F.A.S.T. , falando dos coidados que pode aportar enfermaría dende a activación do código ictus ata a estancia na unidade do ictus. Finalmente, respecto a rehabilitación o papel da enfermaría non está especialmente especificado, pero resulta moi importante no traballo diario co paciente que implica un período de rehabilitación. Conclusións: En definitiva, o persoal de enfermaría é fundamental porque grazas a súa formación son capaces de concienciar a poboación co fin de reducir o impacto da enfermidade, así como detectala rapidamente e proporcionar os coidados necesarios para favorecer unha recuperación axeitada e minimizar os efectos das posibles secuelas.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
de Maya Sánchez, Baldomero (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
de Maya Sánchez, Baldomero (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Traballo Fin de Grao. A enfermaría na dermoestética: un enfoque ético e psicosocial
Autoría
A.S.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.S.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2025 16:00
20.06.2025 16:00
Resumo
Este Traballo de Fin de Grao ten como obxectivo analizar a dermoestética desde a súa perspectiva enfermeira mediante unha revisión bibliográfica narrativa. Analízase a súa evolución histórica, impacto na saúde mental, técnicas non invasivas máis utilizadas, implicacións éticas e legais, así como o papel profesional da enfermería nesta área emerxente. Nunha sociedade condicionada polos canons de beleza promovidos por redes sociais, a demanda de tratamentos estéticos creceu significativamente. Esta tendencia favoreceu o desenvolvemento da enfermería dermoestética como disciplina sanitaria emerxente. A metodoloxía utilizada nesta revisión narrativa consistiu nunha procura bibliográfica entre os anos 2014 e 2024, utilizando bases de datos como PubMed, SciELO, Dialnet e Google Schoolar. Seleccionáronse un total de 22 artigos mediante criterios de exclusión e inclusión. Os resultados evidencian que os ideais de beleza impostos dixitalmente provocan dismorfia corporal, ansiedade e baixa autoestima, en especial na poboación nova. As técnicas máis comúns son a toxina botulínica, ácedo hialurónico, láser, peelings químicos… estas son eficaces pero non están exentas de complicacións, como edemas, eritemas, granulomas ou necrosis. A figura da enfermería é esencial para poder garantir seguridade e avaliación personalizada; a súa formación especializada resulta fundamental para garantir seguridade, eficacia e ética do tratamento. Na discusión destácase o rol educativo e preventivo da enfermeira ante a vulnerabilidade emocional dos pacientes, en especial os menores de idade e embarazadas. Tamén se examina o incremento da demanda dos tratamentos estéticos derivado do envellecemento poboacional. Como conclusión sublíñase a necesidade urxente dunha regulación da práctica enfermeira en dermoestética, definindo competencias, responsabilidades e formación específica. Este traballo contribúe á reflexión académica sobre unha nova dimensión profesional da enfermería, baseada na ética do coidado e do rigor científico.
Este Traballo de Fin de Grao ten como obxectivo analizar a dermoestética desde a súa perspectiva enfermeira mediante unha revisión bibliográfica narrativa. Analízase a súa evolución histórica, impacto na saúde mental, técnicas non invasivas máis utilizadas, implicacións éticas e legais, así como o papel profesional da enfermería nesta área emerxente. Nunha sociedade condicionada polos canons de beleza promovidos por redes sociais, a demanda de tratamentos estéticos creceu significativamente. Esta tendencia favoreceu o desenvolvemento da enfermería dermoestética como disciplina sanitaria emerxente. A metodoloxía utilizada nesta revisión narrativa consistiu nunha procura bibliográfica entre os anos 2014 e 2024, utilizando bases de datos como PubMed, SciELO, Dialnet e Google Schoolar. Seleccionáronse un total de 22 artigos mediante criterios de exclusión e inclusión. Os resultados evidencian que os ideais de beleza impostos dixitalmente provocan dismorfia corporal, ansiedade e baixa autoestima, en especial na poboación nova. As técnicas máis comúns son a toxina botulínica, ácedo hialurónico, láser, peelings químicos… estas son eficaces pero non están exentas de complicacións, como edemas, eritemas, granulomas ou necrosis. A figura da enfermería é esencial para poder garantir seguridade e avaliación personalizada; a súa formación especializada resulta fundamental para garantir seguridade, eficacia e ética do tratamento. Na discusión destácase o rol educativo e preventivo da enfermeira ante a vulnerabilidade emocional dos pacientes, en especial os menores de idade e embarazadas. Tamén se examina o incremento da demanda dos tratamentos estéticos derivado do envellecemento poboacional. Como conclusión sublíñase a necesidade urxente dunha regulación da práctica enfermeira en dermoestética, definindo competencias, responsabilidades e formación específica. Este traballo contribúe á reflexión académica sobre unha nova dimensión profesional da enfermería, baseada na ética do coidado e do rigor científico.
Dirección
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
BUGARIN GONZALEZ, ROSENDO (Vogal)
Confidencialidade e segredo profesional en enfermaría. Análise transversal en Lugo.
Autoría
M.B.V.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.B.V.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: Confidencialidade e segredo profesional son valores clave na profesión de enfermaría, xa que permiten manter a confianza entre o persoal sanitario e os pacientes. Estes principios están apoiados por normas éticas e por leis que garanten o respeto ós dereitos do paciente e á súa autonomía. Neste traballo analízase como os avances tecnolóxicos, especialmente a dixitalización dos rexistros sanitarios e a teleasistencia, expuxeron novos retos para protexer a privacidade dos pacientes e a situación na enfermaría de Lugo. Obxectivos, hipótese, pregunta de investigación: O obxectivo principal do estudo foi coñecer o nivel de comprensión dos enfermeiros/as acerca do segredo profesional e a confidencialidade, especialmente no contexto destas novas tecnoloxías. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica e levouse a cabo unha enquisa non validada entre enfermeiros/as da área Sanitaria de Lugo, A Mariña e Monforte de Lemos (ASL). Aínda que a maioría dos profesionais enquisados demostran ter un coñecemento xeral axeitado sobre a confidencialidade na súa práctica, identificáronse dúbidas importantes, especialmente no referente ó acceso á historia clínica. No contexto español existen normas claras que regulan este aspecto, como a Lei de Autonomía do Paciente (LAP), o Código Deontolóxico de Enfermaría (CDEE) e o Regulamento Xeral de Protección de Datos (RGPD). Con todo, levar estas normas á práctica non sempre resulta sinxelo. Algúns dos retos mencionados inclúen o uso de plataformas dixitais que non sempre ofrecen garantías de seguridade suficientes, así como a xestión compartida da información entre diferentes membros do equipo sanitario. A pesar de que o nivel de coñecemento teórico sobre confidencialidade é alto, os resultados mostran que non todos os profesionais teñen claro como aplicar certas normativas, especialmente no relacionado co segredo profesional e quen pode acceder legalmente á historia clínica do paciente. Conclusións: Aínda que existe unha base legal sólida, necesítase máis formación continua sobre estes temas. Tamén é importante reforzar a comunicación cos pacientes e asegurar que se respete a súa autonomía, especialmente en contornas virtuais.
Introdución: Confidencialidade e segredo profesional son valores clave na profesión de enfermaría, xa que permiten manter a confianza entre o persoal sanitario e os pacientes. Estes principios están apoiados por normas éticas e por leis que garanten o respeto ós dereitos do paciente e á súa autonomía. Neste traballo analízase como os avances tecnolóxicos, especialmente a dixitalización dos rexistros sanitarios e a teleasistencia, expuxeron novos retos para protexer a privacidade dos pacientes e a situación na enfermaría de Lugo. Obxectivos, hipótese, pregunta de investigación: O obxectivo principal do estudo foi coñecer o nivel de comprensión dos enfermeiros/as acerca do segredo profesional e a confidencialidade, especialmente no contexto destas novas tecnoloxías. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica e levouse a cabo unha enquisa non validada entre enfermeiros/as da área Sanitaria de Lugo, A Mariña e Monforte de Lemos (ASL). Aínda que a maioría dos profesionais enquisados demostran ter un coñecemento xeral axeitado sobre a confidencialidade na súa práctica, identificáronse dúbidas importantes, especialmente no referente ó acceso á historia clínica. No contexto español existen normas claras que regulan este aspecto, como a Lei de Autonomía do Paciente (LAP), o Código Deontolóxico de Enfermaría (CDEE) e o Regulamento Xeral de Protección de Datos (RGPD). Con todo, levar estas normas á práctica non sempre resulta sinxelo. Algúns dos retos mencionados inclúen o uso de plataformas dixitais que non sempre ofrecen garantías de seguridade suficientes, así como a xestión compartida da información entre diferentes membros do equipo sanitario. A pesar de que o nivel de coñecemento teórico sobre confidencialidade é alto, os resultados mostran que non todos os profesionais teñen claro como aplicar certas normativas, especialmente no relacionado co segredo profesional e quen pode acceder legalmente á historia clínica do paciente. Conclusións: Aínda que existe unha base legal sólida, necesítase máis formación continua sobre estes temas. Tamén é importante reforzar a comunicación cos pacientes e asegurar que se respete a súa autonomía, especialmente en contornas virtuais.
Dirección
Ramiro Fernández, José Manuel (Titoría)
Ramiro Fernández, José Manuel (Titoría)
Tribunal
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
Muinelo Lorenzo, Manuel (Presidente/a)
Vicho de la Fuente, Noelia (Secretario/a)
Fraga González, María Candelaria (Vogal)
Humanización dos coidados enfermeiros na UCI: unha análise no Hospital Universitario Lucus Augusti de Lugo
Autoría
A.V.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.V.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: O contexto das Unidades de Coidados Intensivos (UCI) caracterízase pola súa alta tecnificación e a gravedade clínica dos pacientes. Aínda que os avances tecnolóxicos aumentaron a eficacia da atención e melloraron as taxas de supervivencia, tamén aumentaron o risco de despersonalización na atención. Isto xerou un interese crecente por incorporar enfoques máis humanos na atención de enfermaría. Obxectivo: O obxectivo deste traballo é avaliar o grao de humanización percibido polo persoal de enfermaría da UCI do Hospital Universitario Lucus Augusti de Lugo, e identificar posibles barreiras, fortalezas e áreas de mellora. Metodoloxía: Trátase dun estudo de tipo cuantitativo, descritivo e transversal, no que se aplicou a escala HUMAS a 32 profesionais da unidade de coidados intensivos do HULA. A escala evalúa a través de 19 ítems dimensións emocionais, relacionais e actitudinais clave para o cuidado humanizado. Resultados: Os resultados revelan un nivel baixo de humanización en tódalas dimensións, sendo a comprensión emocional e a disposición ao optimismo as máis deficitarias. A xuventude da plantilla e a falta de formación específica en xestión emocional podería estar influindo nos resultados. Conclusións: A análise pon de manifesto as necesidades formativas e organizativas que orienten a unha atención máis centrada na persoa. Propóñense medidas concretas inspiradas no modelo do Proxecto HU-CI, con especial atención ao benestar emocional do paciente, as súas familias e os propios profesionais.
Introdución: O contexto das Unidades de Coidados Intensivos (UCI) caracterízase pola súa alta tecnificación e a gravedade clínica dos pacientes. Aínda que os avances tecnolóxicos aumentaron a eficacia da atención e melloraron as taxas de supervivencia, tamén aumentaron o risco de despersonalización na atención. Isto xerou un interese crecente por incorporar enfoques máis humanos na atención de enfermaría. Obxectivo: O obxectivo deste traballo é avaliar o grao de humanización percibido polo persoal de enfermaría da UCI do Hospital Universitario Lucus Augusti de Lugo, e identificar posibles barreiras, fortalezas e áreas de mellora. Metodoloxía: Trátase dun estudo de tipo cuantitativo, descritivo e transversal, no que se aplicou a escala HUMAS a 32 profesionais da unidade de coidados intensivos do HULA. A escala evalúa a través de 19 ítems dimensións emocionais, relacionais e actitudinais clave para o cuidado humanizado. Resultados: Os resultados revelan un nivel baixo de humanización en tódalas dimensións, sendo a comprensión emocional e a disposición ao optimismo as máis deficitarias. A xuventude da plantilla e a falta de formación específica en xestión emocional podería estar influindo nos resultados. Conclusións: A análise pon de manifesto as necesidades formativas e organizativas que orienten a unha atención máis centrada na persoa. Propóñense medidas concretas inspiradas no modelo do Proxecto HU-CI, con especial atención ao benestar emocional do paciente, as súas familias e os propios profesionais.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
López Racamonde, Olga (Presidente/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Hábitos de vida en adolescentes do CPI Tino Grandío: análise comparativa con estudos nacionais e propostas dende a enfermería comunitaria.
Autoría
L.V.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
L.V.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2025 16:00
19.06.2025 16:00
Resumo
Obxectivo: Analizar os hábitos de vida do alumnado adolescente do CPI Tino Grandío en relación coa alimentación, a actividade física, o sono e o consumo de substancias, comparando os resultados obtidos cos datos nacionais dispoñibles nos estudos HBSC e ALADINO, co propósito de propoñer intervencións dende a enfermería comunitaria que favorezan a promoción da saúde en contornas rurais. Metodoloxía: Realizouse un estudo observacional, descritivo e transversal durante o terceiro trimestre do curso académico 2024 - 2025, no que participaron 52 estudantes de entre 12 e 16 anos matriculados en Educación Secundaria Obrigatoria no CPI Tino Grandío (Guntín, Lugo). A recollida de datos levouse a cabo mediante un cuestionario autoadministrado, anónimo e estruturado en catro escalas validadas en poboación adolescente: KIDMED (adherencia á dieta mediterránea), PAQ-A (actividade física), BEARS (calidade do sono) e CRAFFT (consumo de alcol e drogas). A análise estatística realizouse con frecuencias, porcentaxes e medidas de tendencia central, comparando os resultados cos estudos nacionais de referencia. Resultados: O 67 % do alumnado mostrou unha boa adherencia á dieta mediterránea e o 62 % realizou actividade física moderada, mentres que un 21 % presentaba sobrepeso ou obesidade segundo o índice de masa corporal. Detectáronse dificultades na calidade do sono e unha percepción laxa respecto ao consumo de alcol. En comparación cos estudos HBSC e ALADINO, os resultados foron similares ou lixeiramente máis favorables en alimentación e exercicio, pero preocupantes en descanso e consumo de substancias. Conclusións: A adolescencia é unha etapa determinante para a adquisición de hábitos saudables. A enfermería comunitaria, especialmente no ámbito escolar, constitúe unha ferramenta clave para fomentar estilos de vida saudables desde un enfoque integral e adaptado ao contexto rural.
Obxectivo: Analizar os hábitos de vida do alumnado adolescente do CPI Tino Grandío en relación coa alimentación, a actividade física, o sono e o consumo de substancias, comparando os resultados obtidos cos datos nacionais dispoñibles nos estudos HBSC e ALADINO, co propósito de propoñer intervencións dende a enfermería comunitaria que favorezan a promoción da saúde en contornas rurais. Metodoloxía: Realizouse un estudo observacional, descritivo e transversal durante o terceiro trimestre do curso académico 2024 - 2025, no que participaron 52 estudantes de entre 12 e 16 anos matriculados en Educación Secundaria Obrigatoria no CPI Tino Grandío (Guntín, Lugo). A recollida de datos levouse a cabo mediante un cuestionario autoadministrado, anónimo e estruturado en catro escalas validadas en poboación adolescente: KIDMED (adherencia á dieta mediterránea), PAQ-A (actividade física), BEARS (calidade do sono) e CRAFFT (consumo de alcol e drogas). A análise estatística realizouse con frecuencias, porcentaxes e medidas de tendencia central, comparando os resultados cos estudos nacionais de referencia. Resultados: O 67 % do alumnado mostrou unha boa adherencia á dieta mediterránea e o 62 % realizou actividade física moderada, mentres que un 21 % presentaba sobrepeso ou obesidade segundo o índice de masa corporal. Detectáronse dificultades na calidade do sono e unha percepción laxa respecto ao consumo de alcol. En comparación cos estudos HBSC e ALADINO, os resultados foron similares ou lixeiramente máis favorables en alimentación e exercicio, pero preocupantes en descanso e consumo de substancias. Conclusións: A adolescencia é unha etapa determinante para a adquisición de hábitos saudables. A enfermería comunitaria, especialmente no ámbito escolar, constitúe unha ferramenta clave para fomentar estilos de vida saudables desde un enfoque integral e adaptado ao contexto rural.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
Seijas Vázquez, Margarita María (Vogal)