Obesidade infantil: comorbilidades psiquiátricas
Autoría
N.P.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.P.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
INTRODUCIÓN: O aumento na prevalencia da obesidade infantil e dos trastornos mentais durante a infancia ratifican que neste século atopámonos nun proceso de transición epidemiolóxica, que, xunto coa escasa efectividade das medidas preventivas, provoca un descenso na calidade de vida e o aumento dos gastos sanitarios. OBXECTIVOS: O obxectivo desta revisión foi analizar a literatura existente que relacione a obesidade infantil coas súas comorbilidades psiquiátricas; esclarecer cales son as patoloxías psiquiátricas que teñen un maior risco de desenvolverse cando se presenta exceso de peso; e indagar na función enfermeira no tratamento deste tipo de pacientes. METODOLOXÍA: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica dos traballos publicados nos últimos 20 anos empregando bases de datos electrónicas, buscadores de bibliografía académica, fontes electrónicas oficiais e repositorios universitarios. RESULTADOS: As comorbilidades psiquiátricas da obesidade infantil das que se atopou unha maior evidencia e risco de desenvolvemento son: a depresión, os trastornos de conduta alimentaria e o trastorno de déficit de atención e hiperactividade. No referente á prevención da obesidade infantil e das patoloxías psiquiátricas, ten unha gran importancia a instauración da figura da enfermeira escolar, destacando o seu papel na promoción da saúde infantojuvenil a escolares, pais e docentes. CONCLUSIÓN: Os achados en canto ao grao de risco de desenvolvemento de patoloxías psiquiátricas en nenos obesos son mixtos, e, aínda que non se poida reportar unha prevalencia entre ambas, os estudos avalan que existe unha maior propensión á existencia dunha relación bidireccional. Debido á relevancia desta posible relación e á escaseza de estudos, esta liña temática deberá continuar explorándose nun futuro. Para iso, necesítase un incremento nos orzamentos, tanto a nivel de investigación, como para a promoción da figura, case ausente, da enfermeira escolar no noso país.
INTRODUCIÓN: O aumento na prevalencia da obesidade infantil e dos trastornos mentais durante a infancia ratifican que neste século atopámonos nun proceso de transición epidemiolóxica, que, xunto coa escasa efectividade das medidas preventivas, provoca un descenso na calidade de vida e o aumento dos gastos sanitarios. OBXECTIVOS: O obxectivo desta revisión foi analizar a literatura existente que relacione a obesidade infantil coas súas comorbilidades psiquiátricas; esclarecer cales son as patoloxías psiquiátricas que teñen un maior risco de desenvolverse cando se presenta exceso de peso; e indagar na función enfermeira no tratamento deste tipo de pacientes. METODOLOXÍA: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica dos traballos publicados nos últimos 20 anos empregando bases de datos electrónicas, buscadores de bibliografía académica, fontes electrónicas oficiais e repositorios universitarios. RESULTADOS: As comorbilidades psiquiátricas da obesidade infantil das que se atopou unha maior evidencia e risco de desenvolvemento son: a depresión, os trastornos de conduta alimentaria e o trastorno de déficit de atención e hiperactividade. No referente á prevención da obesidade infantil e das patoloxías psiquiátricas, ten unha gran importancia a instauración da figura da enfermeira escolar, destacando o seu papel na promoción da saúde infantojuvenil a escolares, pais e docentes. CONCLUSIÓN: Os achados en canto ao grao de risco de desenvolvemento de patoloxías psiquiátricas en nenos obesos son mixtos, e, aínda que non se poida reportar unha prevalencia entre ambas, os estudos avalan que existe unha maior propensión á existencia dunha relación bidireccional. Debido á relevancia desta posible relación e á escaseza de estudos, esta liña temática deberá continuar explorándose nun futuro. Para iso, necesítase un incremento nos orzamentos, tanto a nivel de investigación, como para a promoción da figura, case ausente, da enfermeira escolar no noso país.
Dirección
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
Coidados de enfermaría no doente cirúrxico con hemofilia
Autoría
C.P.L.
Grao en Enfermaría (1ª ed) [L] (ADSCRITA)
C.P.L.
Grao en Enfermaría (1ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
10.09.2024 11:00
10.09.2024 11:00
Resumo
A Hemofilia é un trastorno da coagulación hereditario relacionado co cromosoma X que caracterízase pola deficencia dos factores VIII e IX da coagulación. A súa principal manifestación clínica son os sangrados, localizados con máis frecuencia na articulación do xeonllo onde a hemartrosis recorrente, produce danos articulares progresivos que conlevan a artropatía hemofílica. Como consecuencia deste proceso dexenerativo articular que, ocorre despois de recibir o tratamento profiláctico axeitado para a prevención dos sangrados, os doentes presentan unha peor calidade de vida. Neste caso, a ciruxía de reemplazo articular pode estar indicada para mellorar a dor e a limitación da función articular.
A Hemofilia é un trastorno da coagulación hereditario relacionado co cromosoma X que caracterízase pola deficencia dos factores VIII e IX da coagulación. A súa principal manifestación clínica son os sangrados, localizados con máis frecuencia na articulación do xeonllo onde a hemartrosis recorrente, produce danos articulares progresivos que conlevan a artropatía hemofílica. Como consecuencia deste proceso dexenerativo articular que, ocorre despois de recibir o tratamento profiláctico axeitado para a prevención dos sangrados, os doentes presentan unha peor calidade de vida. Neste caso, a ciruxía de reemplazo articular pode estar indicada para mellorar a dor e a limitación da función articular.
Dirección
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
Embarazo de alto risco debido a patoloxía propia da xestación
Autoría
M.A.R.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.A.R.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Introdución. O embarazo é unha etapa crucial na vida dunha muller, marcada por numerosos cambios fisiolóxicos e emocionais. Con todo, nalgúns casos, o embarazo pode estar acompañado de complicacións que o clasifican como de alto risco. Estas complicacións, derivadas de patoloxías específicas da xestación, requiren unha atención médica e de enfermería especializada para garantir a saúde e o benestar tanto da nai como do feto. Obxectivos. O obxectivo principal deste traballo é coñecer os coñecer os coidados enfermeiros da gestante de alto risco debido a determinadas patoloxías desenvolvidas durante a xestación como a hiperémesis gravídica, os trastornos hipertensivos do embarazo e a diabetes gestacional. Metodoloxía. O presente estudo realizouse cos datos obtidos de diferentes artigos científicos seleccionados de bases de datos como PubMed, Dialnet, Scopus e Google Schoolar, utilizando as palabras chave posteriormente citadas combinadas mediante os operadores boleanos “AND” e “OR”. Seleccionáronse os artigos publicados entre 2008 e 2024. Ademais, os idiomas de publicación dos artigos debían ser inglés ou español e debían ofrecer á súa vez o texto completo. Resultados. Os achados revelan os factores de risco máis significativos durante o embarazo, destacando a importancia da visita preconcepcional e a vixilancia prenatal regular. Ademais, detállanse os principais criterios para a hospitalización e descríbense os coidados de enfermería específicos necesarios para diversas patoloxías, como a hiperémesis gravídica, os trastornos hipertensivos do embarazo e a diabetes gestacional. Conclusións. A través dos obxectivos do traballo, chegáronse a unha serie de conclusións para abordar o respectivo tema como son a importancia dos coidados enfermeiros específicos na gestante de alto risco, a detección precoz dos factores de risco máis importantes no embarazo, así como os signos de alarma e complicacións máis importantes e coñecer os principais criterios de hospitalización na gestante de alto risco.
Introdución. O embarazo é unha etapa crucial na vida dunha muller, marcada por numerosos cambios fisiolóxicos e emocionais. Con todo, nalgúns casos, o embarazo pode estar acompañado de complicacións que o clasifican como de alto risco. Estas complicacións, derivadas de patoloxías específicas da xestación, requiren unha atención médica e de enfermería especializada para garantir a saúde e o benestar tanto da nai como do feto. Obxectivos. O obxectivo principal deste traballo é coñecer os coñecer os coidados enfermeiros da gestante de alto risco debido a determinadas patoloxías desenvolvidas durante a xestación como a hiperémesis gravídica, os trastornos hipertensivos do embarazo e a diabetes gestacional. Metodoloxía. O presente estudo realizouse cos datos obtidos de diferentes artigos científicos seleccionados de bases de datos como PubMed, Dialnet, Scopus e Google Schoolar, utilizando as palabras chave posteriormente citadas combinadas mediante os operadores boleanos “AND” e “OR”. Seleccionáronse os artigos publicados entre 2008 e 2024. Ademais, os idiomas de publicación dos artigos debían ser inglés ou español e debían ofrecer á súa vez o texto completo. Resultados. Os achados revelan os factores de risco máis significativos durante o embarazo, destacando a importancia da visita preconcepcional e a vixilancia prenatal regular. Ademais, detállanse os principais criterios para a hospitalización e descríbense os coidados de enfermería específicos necesarios para diversas patoloxías, como a hiperémesis gravídica, os trastornos hipertensivos do embarazo e a diabetes gestacional. Conclusións. A través dos obxectivos do traballo, chegáronse a unha serie de conclusións para abordar o respectivo tema como son a importancia dos coidados enfermeiros específicos na gestante de alto risco, a detección precoz dos factores de risco máis importantes no embarazo, así como os signos de alarma e complicacións máis importantes e coñecer os principais criterios de hospitalización na gestante de alto risco.
Dirección
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Tribunal
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Mindfulness e Burnout en Enfermaría: unha revisión.
Autoría
S.R.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.R.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
O Burnout defínese como un estado de esgotamento emocional, despersonalización e redución da realización persoal, derivado de o estrés crónico no traballo. Trátase dun problema común e crecente na profesión de enfermería, que non só afecta a saúde e o benestar dos profesionais, senón que tamén impacta negativamente na calidade da atención ao paciente e no funcionamento dos sistemas sanitarios. Neste contexto, o Mindfulness preséntase como unha intervención prometedora para reducir o burnout. O obxectivo desta revisión sistemática é analizar o beneficio das intervencións baseadas en Mindfulness sobre o nivel de Burnout nos profesionais da Enfermería e, máis concretamente, coñecer: (1) as diferenzas segundo a localización xeográfica e o ámbito de traballo; (2) a eficacia de diferentes tipos de intervencións; (3) a sustentabilidade e viabilidade destas; (4) os diferentes resultados en enfermeiras en activo e en estudantes de enfermería; e (5) os principais instrumentos de avaliación para burnout e mindfulness. Para iso, realizouse unha procura bibliográfica, segundo a declaración PRISMA, nas bases de datos Pubmed, PsycINFO, Scopus, CINAHL, Dialnet e Biblioteca Cochrane. Os estudos elixidos foron artigos empíricos orixinais que contasen cun grupo control, que fosen publicados en castelán ou inglés e entre os anos 2019 e 2024. A combinación de palabras foi: mindfulness AND burnout AND nurs*. En total, 13 estudos cumpriron os criterios mencionados. Os resultados conclúen que diferentes tipos de intervencións baseadas en mindfulness, en diferentes contornas laborais e contextos xeográficos e culturais poden reducir o burnout en enfermería. Existe unha variedade de instrumentos de avaliación utilizados para medir o burnout, o mindfulness e outros conceptos relacionados. Os datos dispoñibles son reveladores e denotan a necesidade de maior investigación empírica achega do tema obxecto de estudo.
O Burnout defínese como un estado de esgotamento emocional, despersonalización e redución da realización persoal, derivado de o estrés crónico no traballo. Trátase dun problema común e crecente na profesión de enfermería, que non só afecta a saúde e o benestar dos profesionais, senón que tamén impacta negativamente na calidade da atención ao paciente e no funcionamento dos sistemas sanitarios. Neste contexto, o Mindfulness preséntase como unha intervención prometedora para reducir o burnout. O obxectivo desta revisión sistemática é analizar o beneficio das intervencións baseadas en Mindfulness sobre o nivel de Burnout nos profesionais da Enfermería e, máis concretamente, coñecer: (1) as diferenzas segundo a localización xeográfica e o ámbito de traballo; (2) a eficacia de diferentes tipos de intervencións; (3) a sustentabilidade e viabilidade destas; (4) os diferentes resultados en enfermeiras en activo e en estudantes de enfermería; e (5) os principais instrumentos de avaliación para burnout e mindfulness. Para iso, realizouse unha procura bibliográfica, segundo a declaración PRISMA, nas bases de datos Pubmed, PsycINFO, Scopus, CINAHL, Dialnet e Biblioteca Cochrane. Os estudos elixidos foron artigos empíricos orixinais que contasen cun grupo control, que fosen publicados en castelán ou inglés e entre os anos 2019 e 2024. A combinación de palabras foi: mindfulness AND burnout AND nurs*. En total, 13 estudos cumpriron os criterios mencionados. Os resultados conclúen que diferentes tipos de intervencións baseadas en mindfulness, en diferentes contornas laborais e contextos xeográficos e culturais poden reducir o burnout en enfermería. Existe unha variedade de instrumentos de avaliación utilizados para medir o burnout, o mindfulness e outros conceptos relacionados. Os datos dispoñibles son reveladores e denotan a necesidade de maior investigación empírica achega do tema obxecto de estudo.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
TDAH en adultos, rol da enfermaría.
Autoría
O.M.G.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
O.M.G.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
O trastorno por déficit de atención e hiperactividade (a partir de agora TDAH), é un trastorno neurolóxico que adoita aparecer na infancia, desenvólvese xunto á vida da persoa e pode chegar a adulto, en ao redor dun 60% dos casos. As súas características principais son, sobre todo, tres síntomas: A falta de atención, a hiperactividade e a impulsividade da persoa, sendo inapropiados para a idade do neno e que, xunto con co-morbilidades asociadas, van interferir no desenvolvemento e funcionamento, facendo visible unha deterioración en múltiples facetas da vida do adulto. Os obxectivos expostos son realizar unha revisión bibliógrafica da situación actual en análise e diagnóstico do TDAH en adultos, así como coñecer as estratexias para abordar o trastorno de TDAH nun adulto destacando as mais convenientes desde o punto de vista do profesional de enfermería, remarcar os criterios diagnósticos deste para a súa identificación temperá e pescudar cal é a situación actual do diagnóstico de TDAH. Realízase un estudo de deseño non experimental, tipo revisión bibliográfica de alcance descritivo e exploratorio, levando a cabo unha revisión bibliográfica con procura de artigos a través das bases de datos de Pubmed, Google Schoolar, Dialnet e SciELO. Tratáronse de buscar os artigos máis actuais posibles que axuden ao profesional enfermeiro a abordar un comportamento suxeito a TDAH e supoña un coñecemento na colaboración para corrixilo. O TDAH ten diferentes formas de estudo segundo criterios anatomofisiológicos, de afectación á ABVD da persoa: Estudos como o de “ENIGMA”, que mostran diferenzas no volume de áreas subcorticales, como a amígdala ou o núcleo accumbens, o que demostraría que o TDAH é un trastorno neurobiológico do desenvolvemento, ABC (Adolescent Brain and Cognitive Development Study) O obxectivo deste estudo é o coñecemento do cerebro e como funcionan as súas áreas en casos como o TDAH, estudo do grupo GEADA que ten entre os seus obxectivos facilitar o diagnóstico, tratamento e abordaxe da ampla patoloxía comórbida no TDAH adulto, os criterios diagnósticos do DSM-V, e algunha entrevista diagnóstica.
O trastorno por déficit de atención e hiperactividade (a partir de agora TDAH), é un trastorno neurolóxico que adoita aparecer na infancia, desenvólvese xunto á vida da persoa e pode chegar a adulto, en ao redor dun 60% dos casos. As súas características principais son, sobre todo, tres síntomas: A falta de atención, a hiperactividade e a impulsividade da persoa, sendo inapropiados para a idade do neno e que, xunto con co-morbilidades asociadas, van interferir no desenvolvemento e funcionamento, facendo visible unha deterioración en múltiples facetas da vida do adulto. Os obxectivos expostos son realizar unha revisión bibliógrafica da situación actual en análise e diagnóstico do TDAH en adultos, así como coñecer as estratexias para abordar o trastorno de TDAH nun adulto destacando as mais convenientes desde o punto de vista do profesional de enfermería, remarcar os criterios diagnósticos deste para a súa identificación temperá e pescudar cal é a situación actual do diagnóstico de TDAH. Realízase un estudo de deseño non experimental, tipo revisión bibliográfica de alcance descritivo e exploratorio, levando a cabo unha revisión bibliográfica con procura de artigos a través das bases de datos de Pubmed, Google Schoolar, Dialnet e SciELO. Tratáronse de buscar os artigos máis actuais posibles que axuden ao profesional enfermeiro a abordar un comportamento suxeito a TDAH e supoña un coñecemento na colaboración para corrixilo. O TDAH ten diferentes formas de estudo segundo criterios anatomofisiológicos, de afectación á ABVD da persoa: Estudos como o de “ENIGMA”, que mostran diferenzas no volume de áreas subcorticales, como a amígdala ou o núcleo accumbens, o que demostraría que o TDAH é un trastorno neurobiológico do desenvolvemento, ABC (Adolescent Brain and Cognitive Development Study) O obxectivo deste estudo é o coñecemento do cerebro e como funcionan as súas áreas en casos como o TDAH, estudo do grupo GEADA que ten entre os seus obxectivos facilitar o diagnóstico, tratamento e abordaxe da ampla patoloxía comórbida no TDAH adulto, os criterios diagnósticos do DSM-V, e algunha entrevista diagnóstica.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
Detección e prevención do suicidio en persoas maiores
Autoría
S.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: Nas últimas décadas observouse un aumento do envellecemento da poboación e un incremento no número de suicidios de persoas maiores de 65 anos. En 2023, o INE rexistrou 4227 mortes por suicidio en España, 30.6% de maiores de 65 anos, e espérase que esta cifra duplíquese en 2030. Aínda así, non existe ningunha estratexia de prevención a nivel nacional, só cóntanse con algunhas estratexias a nivel autonómico. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica de artigos científicos e revisións en sociedades e revistas especializadas. A revisión centrouse en literatura científica de 2018 a 2023, incluíndo artigos relevantes de anos anteriores. levou a cabo unha procura en PubMed, Dialnet, SCOPUS, Web of Science, Google Scholar e o catálogo IACOBUS, utilizando palabras chave como “suicidio”, “prevención”, “anciáns”, “factores de risco” e “factores protectores”, combinadas con operadores booleanos AND e OR. Os criterios de inclusión foron publicacións relevantes, acceso libre, texto completo e en castelán ou inglés, excluíndo documentos que non cumprisen estes criterios. Resultados: Analizáronse os factores de risco, nos cales se distinguen entre os inmodificables, como a heredabilidad e os modificables, como as enfermidades crónicas; aínda que tamén existen factores de protección, como pode ser a relixión. Ademais, revisáronse escalas de avaliación do risco de suicidio e os diagnósticos de enfermería adecuados xunto aos obxectivos e intervencións de enfermería. Conclusións: Obsérvase que o coñecemento sobre os factores de risco modificables, como as enfermidades mentais, é de gran importancia para a prevención. Ademais dos factores protectores, como relacións interpersoais sólidas, que son cruciais para reducir as mortes por suicidio. As escalas que destacan pola súa facilidade de uso son SAD Person Scale e Cuestionario de Saúde do Paciente-9. As intervencións de enfermería son esenciais para reducir o risco de suicidio, permitindo implementar obxectivos e estratexias efectivas.
Introdución: Nas últimas décadas observouse un aumento do envellecemento da poboación e un incremento no número de suicidios de persoas maiores de 65 anos. En 2023, o INE rexistrou 4227 mortes por suicidio en España, 30.6% de maiores de 65 anos, e espérase que esta cifra duplíquese en 2030. Aínda así, non existe ningunha estratexia de prevención a nivel nacional, só cóntanse con algunhas estratexias a nivel autonómico. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica de artigos científicos e revisións en sociedades e revistas especializadas. A revisión centrouse en literatura científica de 2018 a 2023, incluíndo artigos relevantes de anos anteriores. levou a cabo unha procura en PubMed, Dialnet, SCOPUS, Web of Science, Google Scholar e o catálogo IACOBUS, utilizando palabras chave como “suicidio”, “prevención”, “anciáns”, “factores de risco” e “factores protectores”, combinadas con operadores booleanos AND e OR. Os criterios de inclusión foron publicacións relevantes, acceso libre, texto completo e en castelán ou inglés, excluíndo documentos que non cumprisen estes criterios. Resultados: Analizáronse os factores de risco, nos cales se distinguen entre os inmodificables, como a heredabilidad e os modificables, como as enfermidades crónicas; aínda que tamén existen factores de protección, como pode ser a relixión. Ademais, revisáronse escalas de avaliación do risco de suicidio e os diagnósticos de enfermería adecuados xunto aos obxectivos e intervencións de enfermería. Conclusións: Obsérvase que o coñecemento sobre os factores de risco modificables, como as enfermidades mentais, é de gran importancia para a prevención. Ademais dos factores protectores, como relacións interpersoais sólidas, que son cruciais para reducir as mortes por suicidio. As escalas que destacan pola súa facilidade de uso son SAD Person Scale e Cuestionario de Saúde do Paciente-9. As intervencións de enfermería son esenciais para reducir o risco de suicidio, permitindo implementar obxectivos e estratexias efectivas.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
A imaxe da enfermaría: divulgación enfermeira en redes sociais
Autoría
L.P.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
L.P.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Na era dixital actual, as redes sociais revolucionaron a comunicación e o intercambio de información, incluso no ámbito da saúde e da enfermaría. As estatísticas mostran unha forte dependencia de internet e un crecente interese na procura de datos relacionados coa saúde a través dos medios dixitais. Plataformas como Facebook, Instagram, Twitter ou YouTube convertéronse en ferramentas fundamentais para que as enfermeiras e enfermeiros difundan os seus coñecementos, fomenten hábitos saudables e descarten mitos sobre a saúde. Isto non só fortalece a comunidade enfermeira e a súa imaxe, senón que tamén se capacita a poboación no autocoidado coa integración de modelos de promoción da saúde, como o de Dorotea Orem e Nola Pender, adaptados á evolución dixital para mellorar o benestar individual e comunitario. Obxectivo: Coñecer o uso das redes sociais por parte dos profesionais de enfermaría para mellorar os seus coñecementos e habilidades. Metodoloxía: Realizouse un estudo descritivo mixto que combina unha revisión bibliográfica coa recollida de datos primarios mediante cuestionarios dirixidos a dous colectivos: enfermeiros xerais e enfermeiros divulgadores. Resultados: Os artigos consultados indican que existe un cambio importante na comunicación interpersoal debido ao uso xeneralizado de Internet, e a necesidade de que os profesionais sanitarios se adapten a este novo horizonte. O estudo de campo revela que o 80,5% dos profesionais enquisados utiliza activamente as redes sociais, principalmente Instagram, para acceder a contidos relacionados coa enfermaría. Ademais, a maioría considera que este tipo de difusión incide positivamente na imaxe da profesión enfermeira, destacando vantaxes como o aumento da autoestima, a mellora das habilidades técnicas e o fácil acceso á información. Conclusións: As redes sociais ofrecen un espazo para que os enfermeiros intercambien información, experiencias e coñecementos, reforzando a imaxe do colectivo e a colaboración entre profesionais. A divulgación enfermeira pode ser un recurso poderoso para educar, pero leva consigo unha gran responsabilidade. É fundamental que a enfermaría se apoie na evidencia científica máis actual antes de compartir unha publicación.
Na era dixital actual, as redes sociais revolucionaron a comunicación e o intercambio de información, incluso no ámbito da saúde e da enfermaría. As estatísticas mostran unha forte dependencia de internet e un crecente interese na procura de datos relacionados coa saúde a través dos medios dixitais. Plataformas como Facebook, Instagram, Twitter ou YouTube convertéronse en ferramentas fundamentais para que as enfermeiras e enfermeiros difundan os seus coñecementos, fomenten hábitos saudables e descarten mitos sobre a saúde. Isto non só fortalece a comunidade enfermeira e a súa imaxe, senón que tamén se capacita a poboación no autocoidado coa integración de modelos de promoción da saúde, como o de Dorotea Orem e Nola Pender, adaptados á evolución dixital para mellorar o benestar individual e comunitario. Obxectivo: Coñecer o uso das redes sociais por parte dos profesionais de enfermaría para mellorar os seus coñecementos e habilidades. Metodoloxía: Realizouse un estudo descritivo mixto que combina unha revisión bibliográfica coa recollida de datos primarios mediante cuestionarios dirixidos a dous colectivos: enfermeiros xerais e enfermeiros divulgadores. Resultados: Os artigos consultados indican que existe un cambio importante na comunicación interpersoal debido ao uso xeneralizado de Internet, e a necesidade de que os profesionais sanitarios se adapten a este novo horizonte. O estudo de campo revela que o 80,5% dos profesionais enquisados utiliza activamente as redes sociais, principalmente Instagram, para acceder a contidos relacionados coa enfermaría. Ademais, a maioría considera que este tipo de difusión incide positivamente na imaxe da profesión enfermeira, destacando vantaxes como o aumento da autoestima, a mellora das habilidades técnicas e o fácil acceso á información. Conclusións: As redes sociais ofrecen un espazo para que os enfermeiros intercambien información, experiencias e coñecementos, reforzando a imaxe do colectivo e a colaboración entre profesionais. A divulgación enfermeira pode ser un recurso poderoso para educar, pero leva consigo unha gran responsabilidade. É fundamental que a enfermaría se apoie na evidencia científica máis actual antes de compartir unha publicación.
Dirección
Rodríguez Pérez, Isidoro (Titoría)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
A soidade na Enfermidade de Alzheimer.
Autoría
N.R.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.R.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
Este traballo busca esclarecer a relación causal existente entre o sentimento de soidade e o desenvolvemento da Enfermidade de Alzheimer, mediante o desenvolvemento dun estudo descritivo lonxitudinal, baseado na elaboración de dúas enquisas. Para iso, seleccionáronse dous grupos de enquisados, conformados respectivamente por 50 familiares de pacientes con esta patoloxía, e 50 enfermeiros do Hospital Universitario Lucus Augusti. Todas as respostas foron debidamente cotexadas, analizadas e representadas en diagramas estatísticos circulares e de barras. Tras a obtención dos resultados evidenciouse que a poboación en liñas xerais, asocia devanditos termos e considérao como un factor de risco nos inicios da enfermidade, pero a valoración diagnóstica actual é bastante limitada. Por outra banda, a metodoloxía levada a cabo para a procura de información, que serviu como ferramenta para a comparación dos datos obtidos con outros estudos realizados, baseouse nunha revisión bibliográfica de finalmente 17 documentos seleccionados. Para o cribado do contido establecéronse criterios de inclusión e exclusión e elaborouse un esquema tipo PRISMA. Finalmente, ao realizar unha comparación con outros traballos e ver que a obtención de resultados era moi similar, quedou evidenciada a conexión entre a soidade e esta patoloxía neurodexenerativa. A perda ou distanciamento dun familiar alzase como o detonante máis común , non obstante a definición deste sentimento segue sendo ambigua xa que depende da percepción e afectación individual. Queda ao descuberto a necesidade de investigación que require este tema, tan latente e cada vez máis preocupante na poboación de hoxe e en día.
Este traballo busca esclarecer a relación causal existente entre o sentimento de soidade e o desenvolvemento da Enfermidade de Alzheimer, mediante o desenvolvemento dun estudo descritivo lonxitudinal, baseado na elaboración de dúas enquisas. Para iso, seleccionáronse dous grupos de enquisados, conformados respectivamente por 50 familiares de pacientes con esta patoloxía, e 50 enfermeiros do Hospital Universitario Lucus Augusti. Todas as respostas foron debidamente cotexadas, analizadas e representadas en diagramas estatísticos circulares e de barras. Tras a obtención dos resultados evidenciouse que a poboación en liñas xerais, asocia devanditos termos e considérao como un factor de risco nos inicios da enfermidade, pero a valoración diagnóstica actual é bastante limitada. Por outra banda, a metodoloxía levada a cabo para a procura de información, que serviu como ferramenta para a comparación dos datos obtidos con outros estudos realizados, baseouse nunha revisión bibliográfica de finalmente 17 documentos seleccionados. Para o cribado do contido establecéronse criterios de inclusión e exclusión e elaborouse un esquema tipo PRISMA. Finalmente, ao realizar unha comparación con outros traballos e ver que a obtención de resultados era moi similar, quedou evidenciada a conexión entre a soidade e esta patoloxía neurodexenerativa. A perda ou distanciamento dun familiar alzase como o detonante máis común , non obstante a definición deste sentimento segue sendo ambigua xa que depende da percepción e afectación individual. Queda ao descuberto a necesidade de investigación que require este tema, tan latente e cada vez máis preocupante na poboación de hoxe e en día.
Dirección
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Titoría)
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Titoría)
Tribunal
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Relevancia da autonomía na enfermaría: necesidade e transcendencia
Autoría
A.S.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.S.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Neste traballo de fin de grao, en primeiro lugar, comézase cunha síntese da historia da enfermería desde os seus inicios, na prehistoria ata a actualidade, resaltando aqueles feitos históricos que foron clave e que determinaron que a enfermería alcanzase a autonomía que posúe na actualidade. O principal obxectivo desta investigación foi analizar como as enfermeiras perciben a súa autonomía na práctica diaria, explorando as súas percepcións na mesma, para a cal se realizan entrevistas a algúns profesionais de enfermaría, todos eles traballadores da área sanitaria de Lugo, e dos cales hai especialistas en obstétrico xinecolóxica e comunitaria. O resto dos profesionais traballan en distintas áreas de atención como médico-cirúrxica, atención extrahospitalaria, coidados intensivos e pediatría. Nos resultados abórdanse temas que se exploraron nas entrevistas como é o caso dunha definición de autonomía e do grao de autonomía que experimenta cada unha das enfermeiras entrevistadas, os cambios de autonomía que observaron ao longo dos anos, as barreiras que se presentan na práctica do coidado ao paciente, a repercusión da colaboración interprofesional, a influencia do fomento da autonomía no equipo de enfermaría, o impacto que ten a autonomía na atención ao paciente, a importancia da formación académica e da formación continuada e os cambios necesarios a nivel organizativo para potenciar a autonomía da enfermaría. Finalmente, a principal conclusión sacada neste traballo é que a autonomía é fundamental na práctica diaria da enfermería, sinalando que non só se trata da capacidade de ser autónomo, senón que debe ser a enfermeira a que busque realizar a toma de decisións responsables dentro do seu marco de competencias.
Neste traballo de fin de grao, en primeiro lugar, comézase cunha síntese da historia da enfermería desde os seus inicios, na prehistoria ata a actualidade, resaltando aqueles feitos históricos que foron clave e que determinaron que a enfermería alcanzase a autonomía que posúe na actualidade. O principal obxectivo desta investigación foi analizar como as enfermeiras perciben a súa autonomía na práctica diaria, explorando as súas percepcións na mesma, para a cal se realizan entrevistas a algúns profesionais de enfermaría, todos eles traballadores da área sanitaria de Lugo, e dos cales hai especialistas en obstétrico xinecolóxica e comunitaria. O resto dos profesionais traballan en distintas áreas de atención como médico-cirúrxica, atención extrahospitalaria, coidados intensivos e pediatría. Nos resultados abórdanse temas que se exploraron nas entrevistas como é o caso dunha definición de autonomía e do grao de autonomía que experimenta cada unha das enfermeiras entrevistadas, os cambios de autonomía que observaron ao longo dos anos, as barreiras que se presentan na práctica do coidado ao paciente, a repercusión da colaboración interprofesional, a influencia do fomento da autonomía no equipo de enfermaría, o impacto que ten a autonomía na atención ao paciente, a importancia da formación académica e da formación continuada e os cambios necesarios a nivel organizativo para potenciar a autonomía da enfermaría. Finalmente, a principal conclusión sacada neste traballo é que a autonomía é fundamental na práctica diaria da enfermería, sinalando que non só se trata da capacidade de ser autónomo, senón que debe ser a enfermeira a que busque realizar a toma de decisións responsables dentro do seu marco de competencias.
Dirección
Rodríguez Pérez, Isidoro (Titoría)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Titoría)
Tribunal
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
Manexo de enfermería na fase aguda do ictus: intervencións de enfermería para a prevención da disfagia post-ictus
Autoría
S.M.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.M.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
Introdución. O Ictus, tamén coñecido como accidente cerebrovascular (ACV), é unha alteración repentina da función cerebral. Representa unha elevada carga de morbilidade e mortalidade nos adultos, con síntomas bruscos como debilidade, trastornos da fala e perda de coordinación. O diagnóstico e o tratamento precoz son esenciais. Complicacións como a disfaxia requiren coidados de enfermaría especializados para previr complicacións máis graves e mellorar o pronóstico. Obxetivos. Avaliar a importancia das intervencións de enfermería durante a fase aguda do ictus. En concreto, búscase identificar os factores de risco da disfaxia post-ictus e o seu impacto clínico, analizar estratexias para a súa detección e xestión precoz e valorar os factores que inflúen na recuperación do paciente e na prevención de complicacións. Metodoloxía. Realizouse unha revisión bibliográfica utilizando bases de datos como Dialnet, PubMed, Cuiden, Scopus e Cochrane Library. Utilizáronse termos controlados combinados con operadores booleanos. Dos 112 artigos identificados inicialmente, 36 foron seleccionados para o traballo. O proceso de selección ilustrouse cun diagrama de fluxo PRISMA. Resultados. Na atención dos ictus agudos, certas escalas como o NIHSS e a escala de Rankin modificada son esenciais para a avaliación dos ictus e a súa gravidade. Durante esta fase aplícanse tratamentos de reperfusión como a fibrinólise intravenosa e a trombectomía mecánica nos casos de ictus isquémico. Os profesionais de enfermaría xogan un papel esencial na avaliación e coidado da disfaxia. A detección precoz mediante ferramentas como o Test MECV-V, GUSS, TOR-BSST, e a proba da auga, e a súa posterior manexo, son fundamentais para previr complicacións. A atención debe adaptarse ás necesidades individuais do paciente, o que pode implicar un axuste da dieta e exercicios específicos. Conclusións. Durante a fase aguda do ictus, a atención das enfermeiras é fundamental para estabilizar o paciente e previr complicacións como a disfaxia. A detección precoz da disfaxia mellora significativamente os resultados clínicos. A colaboración multidisciplinar e a posta en marcha de plans de atención personalizados son fundamentais para xestionar a disfaxia e mellorar a recuperación e a calidade de vida do paciente.
Introdución. O Ictus, tamén coñecido como accidente cerebrovascular (ACV), é unha alteración repentina da función cerebral. Representa unha elevada carga de morbilidade e mortalidade nos adultos, con síntomas bruscos como debilidade, trastornos da fala e perda de coordinación. O diagnóstico e o tratamento precoz son esenciais. Complicacións como a disfaxia requiren coidados de enfermaría especializados para previr complicacións máis graves e mellorar o pronóstico. Obxetivos. Avaliar a importancia das intervencións de enfermería durante a fase aguda do ictus. En concreto, búscase identificar os factores de risco da disfaxia post-ictus e o seu impacto clínico, analizar estratexias para a súa detección e xestión precoz e valorar os factores que inflúen na recuperación do paciente e na prevención de complicacións. Metodoloxía. Realizouse unha revisión bibliográfica utilizando bases de datos como Dialnet, PubMed, Cuiden, Scopus e Cochrane Library. Utilizáronse termos controlados combinados con operadores booleanos. Dos 112 artigos identificados inicialmente, 36 foron seleccionados para o traballo. O proceso de selección ilustrouse cun diagrama de fluxo PRISMA. Resultados. Na atención dos ictus agudos, certas escalas como o NIHSS e a escala de Rankin modificada son esenciais para a avaliación dos ictus e a súa gravidade. Durante esta fase aplícanse tratamentos de reperfusión como a fibrinólise intravenosa e a trombectomía mecánica nos casos de ictus isquémico. Os profesionais de enfermaría xogan un papel esencial na avaliación e coidado da disfaxia. A detección precoz mediante ferramentas como o Test MECV-V, GUSS, TOR-BSST, e a proba da auga, e a súa posterior manexo, son fundamentais para previr complicacións. A atención debe adaptarse ás necesidades individuais do paciente, o que pode implicar un axuste da dieta e exercicios específicos. Conclusións. Durante a fase aguda do ictus, a atención das enfermeiras é fundamental para estabilizar o paciente e previr complicacións como a disfaxia. A detección precoz da disfaxia mellora significativamente os resultados clínicos. A colaboración multidisciplinar e a posta en marcha de plans de atención personalizados son fundamentais para xestionar a disfaxia e mellorar a recuperación e a calidade de vida do paciente.
Dirección
Bermello López, Mª Lourdes (Titoría)
Bermello López, Mª Lourdes (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Coidados paliativos domiciliarios: Desde unha perspectiva psicolóxica
Autoría
T.M.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
T.M.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: Para o ano 2050, o envellecemento poboacional alcanzará cifras superiores ao 22%. A esperanza de vida aumentará e, á súa vez, o número de enfermidades crónicas e incapacitantes afectarán a un 85% das persoas maiores de 65 anos. A cronicidade destas enfermidades, xunto coa ausencia de resposta aos tratamentos oportunos, conduce á aparición dun estado terminal. Neste instante, os coidados paliativos convértense no eixo asistencial, buscando a mellora da vida daquelas persoas que afrontan enfermidades crónicas, progresivas e incurables, grazas ao recoñecemento temperán, a valoración adecuada e o tratamento óptimo de síntomas de natureza variable e preservando a dignidade da persoa enferma e o seu benestar ou satisfacción vital ata o final da súa vida. Obxectivos: Aumentar coñecementos en coidados paliativos domiciliarios desde unha perspectiva psicolóxica. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica nas seguintes bases de datos: ENFISPO, DIALNET, PUBMED, SCIELO, seleccionando un total de 18 artigos para desenvolver a revisión. Consultáronse, ademais, portais virtuais como SECPAL, Paliativos sen Fronteiras, OMS, entre outros. Resultados: O enfermo terminal mostra unha necesidade de acompañamento nos seus últimos días, así como unha procura de resposta a través da espiritualidade. Pola súa banda, o coidador principal e a familia sufrirán importantes alteracións mentais. Fronte a elas, o emprego da comunicación, o mantemento da esperanza e a axuda no desenvolvemento dun duelo adecuado, conformarán as accións propias do papel enfermeiro na aplicación destes coidados paliativos domiciliarios. Conclusións: Tras a implantación de coidados paliativos domiciliarios, gran cantidade de alteracións psicolóxicas foron observadas nas tres figuras implicadas no proceso. Enfermería debe de prestar un coidado integral, atendendo a tales manifestacións e respondendo ante elas. Será necesario o emprego de diversos enfoques para garantir unha adecuada asistencia fronte ás diversas necesidades.
Introdución: Para o ano 2050, o envellecemento poboacional alcanzará cifras superiores ao 22%. A esperanza de vida aumentará e, á súa vez, o número de enfermidades crónicas e incapacitantes afectarán a un 85% das persoas maiores de 65 anos. A cronicidade destas enfermidades, xunto coa ausencia de resposta aos tratamentos oportunos, conduce á aparición dun estado terminal. Neste instante, os coidados paliativos convértense no eixo asistencial, buscando a mellora da vida daquelas persoas que afrontan enfermidades crónicas, progresivas e incurables, grazas ao recoñecemento temperán, a valoración adecuada e o tratamento óptimo de síntomas de natureza variable e preservando a dignidade da persoa enferma e o seu benestar ou satisfacción vital ata o final da súa vida. Obxectivos: Aumentar coñecementos en coidados paliativos domiciliarios desde unha perspectiva psicolóxica. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica nas seguintes bases de datos: ENFISPO, DIALNET, PUBMED, SCIELO, seleccionando un total de 18 artigos para desenvolver a revisión. Consultáronse, ademais, portais virtuais como SECPAL, Paliativos sen Fronteiras, OMS, entre outros. Resultados: O enfermo terminal mostra unha necesidade de acompañamento nos seus últimos días, así como unha procura de resposta a través da espiritualidade. Pola súa banda, o coidador principal e a familia sufrirán importantes alteracións mentais. Fronte a elas, o emprego da comunicación, o mantemento da esperanza e a axuda no desenvolvemento dun duelo adecuado, conformarán as accións propias do papel enfermeiro na aplicación destes coidados paliativos domiciliarios. Conclusións: Tras a implantación de coidados paliativos domiciliarios, gran cantidade de alteracións psicolóxicas foron observadas nas tres figuras implicadas no proceso. Enfermería debe de prestar un coidado integral, atendendo a tales manifestacións e respondendo ante elas. Será necesario o emprego de diversos enfoques para garantir unha adecuada asistencia fronte ás diversas necesidades.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Importancia da intelixencia emocional na práctica enfermeira
Autoría
A.G.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.G.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: Nas últimas décadas, o concepto de intelixencia evolucionou máis alá do coeficiente intelectual (CI), integrando a intelixencia emocional (IE) como compoñente crucial. Esta revisión bibliográfica aborda o desenvolvemento da IE e o seu impacto na toma de decisións, resolución de problemas e interaccións interpersoais no campo da enfermaría. Examínanse os modelos teóricos da IE e explóranse conceptos chave como o estrés laboral, o síndrome de burnout, a escoita activa e a comunicación asertiva. Obxectivos: O obxectivo principal consistiu na avaliación da relevancia da IE no ámbito enfermeiro, con obxectivos específicos que incluiron analizar a súa contribución á calidade asistencial, fortalecemento das relacións interpersoais e promoción dun entorno laboral saudable, ademais de identificar factores influíntes e estratexias de mellora. Metodoloxía: A metodoloxía empregada consistiu nunha búsqueda exhaustiva nas bases de datos PubMed, Scielo, CINAHL e Dialnet. En PubMed, seleccionáronse nove artigos; en Scielo, cinco e en Dialnet, un. En total, incluíronse 15 artigos tras eliminar duplicados e aplicar criterios de inclusión e exclusión baseados en antigüidade, idioma, disponibilidade e relevancia. Resultados e discusión: A revisión revela a importancia desta competencia en diversos aspectos laborais e de benestar da enfermaría. Dende o liderazgo clínico ata a comunicación de malas noticias, a IE emerxe como factor esencial para fortalecer a calidade do coidado, a satisfacción laboral e a la resiliencia. Destaca a súa influencia na satisfacción do paciente e na mitigación do síndrome de burnout e a adicción ó traballo. Identifícanse estratexias para promover a IE e sublíñase a necesidade do seu recoñecemento e fortalecemento dende a formación ata a práctica profesional. Conclusións: En síntese, ratifícase a importancia da IE en enfermaría, correlacionándose cun liderazgo efectivo, habilidades comunicativas melloradas, manexo do estrés e empatía. Aínda que se reconoce súa importancia, o seu abordaxe directo na literatura é limitado. É esencial priorizar a integración da IE na formación, así como a comprensión de factores influíntes para explorar novas estratexias promotoras.
Introdución: Nas últimas décadas, o concepto de intelixencia evolucionou máis alá do coeficiente intelectual (CI), integrando a intelixencia emocional (IE) como compoñente crucial. Esta revisión bibliográfica aborda o desenvolvemento da IE e o seu impacto na toma de decisións, resolución de problemas e interaccións interpersoais no campo da enfermaría. Examínanse os modelos teóricos da IE e explóranse conceptos chave como o estrés laboral, o síndrome de burnout, a escoita activa e a comunicación asertiva. Obxectivos: O obxectivo principal consistiu na avaliación da relevancia da IE no ámbito enfermeiro, con obxectivos específicos que incluiron analizar a súa contribución á calidade asistencial, fortalecemento das relacións interpersoais e promoción dun entorno laboral saudable, ademais de identificar factores influíntes e estratexias de mellora. Metodoloxía: A metodoloxía empregada consistiu nunha búsqueda exhaustiva nas bases de datos PubMed, Scielo, CINAHL e Dialnet. En PubMed, seleccionáronse nove artigos; en Scielo, cinco e en Dialnet, un. En total, incluíronse 15 artigos tras eliminar duplicados e aplicar criterios de inclusión e exclusión baseados en antigüidade, idioma, disponibilidade e relevancia. Resultados e discusión: A revisión revela a importancia desta competencia en diversos aspectos laborais e de benestar da enfermaría. Dende o liderazgo clínico ata a comunicación de malas noticias, a IE emerxe como factor esencial para fortalecer a calidade do coidado, a satisfacción laboral e a la resiliencia. Destaca a súa influencia na satisfacción do paciente e na mitigación do síndrome de burnout e a adicción ó traballo. Identifícanse estratexias para promover a IE e sublíñase a necesidade do seu recoñecemento e fortalecemento dende a formación ata a práctica profesional. Conclusións: En síntese, ratifícase a importancia da IE en enfermaría, correlacionándose cun liderazgo efectivo, habilidades comunicativas melloradas, manexo do estrés e empatía. Aínda que se reconoce súa importancia, o seu abordaxe directo na literatura é limitado. É esencial priorizar a integración da IE na formación, así como a comprensión de factores influíntes para explorar novas estratexias promotoras.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Lactación materna: Coñecementos dos estudantes de enfermería da USC
Autoría
A.S.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.S.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: A lactación materna constitúe o método de alimentación ideal para os lactantes polas súas propiedades e beneficios. A OMS recomenda a súa exclusividade ata os seis meses de idade e complementala con outros alimentos, mínimo ata os 2 anos. Resulta imprescindible dispoñer dunha rede de apoio efectivo que abarque todas as esferas desta nova etapa e cuxa fonte de coñecementos e prácticas estean baseados na evidencia actual. Obxectivo: Determinar o nivel de coñecemento teórico-práctico sobre LM dos estudantes de enfermería da USC, sendo ésta unha peza chave para lograr o seu inicio e adherencia, ademais de servir de base para propostas formativas e desenvolvemento de novos programas. Metodoloxía: Baseada nunha busca bibliográfica na que se consultan bases de datos como: Dialnet, Enfispo, Cochrane ou SciELO, o buscador de Google Scholar e portais web como; a AEP ou a OMS. Emprégase un cuestionario validado formado por 38 preguntas, a estudantes de enfermería matriculados en ambos os campus da USC. Resultados: Obtéñense 244 respostas, analizadas a través de Google Forms e Microsoft Excel. Tras o estudo, obxectívase a falta de información en LM entre os estudantes de enfermería, que valoran a formación recibida como moi deficiente ou deficiente no 66% dos casos. A pesar de que o 95,5% considera que debería ser experto en identificar e achegar solucións a problemas relacionados coa LM, a maioría afirma non sentirse preparado. Conclusións: O incremento do período de LME é real, pero España continúa lonxe da meta da OMS. A influencia das prácticas e educación realizada por parte da enfermería resulta fundamental, por iso exponse a creación da figura de enfermeira experta en lactación e a adopción de programas específicos en LM para os alumnos de grao.
Introdución: A lactación materna constitúe o método de alimentación ideal para os lactantes polas súas propiedades e beneficios. A OMS recomenda a súa exclusividade ata os seis meses de idade e complementala con outros alimentos, mínimo ata os 2 anos. Resulta imprescindible dispoñer dunha rede de apoio efectivo que abarque todas as esferas desta nova etapa e cuxa fonte de coñecementos e prácticas estean baseados na evidencia actual. Obxectivo: Determinar o nivel de coñecemento teórico-práctico sobre LM dos estudantes de enfermería da USC, sendo ésta unha peza chave para lograr o seu inicio e adherencia, ademais de servir de base para propostas formativas e desenvolvemento de novos programas. Metodoloxía: Baseada nunha busca bibliográfica na que se consultan bases de datos como: Dialnet, Enfispo, Cochrane ou SciELO, o buscador de Google Scholar e portais web como; a AEP ou a OMS. Emprégase un cuestionario validado formado por 38 preguntas, a estudantes de enfermería matriculados en ambos os campus da USC. Resultados: Obtéñense 244 respostas, analizadas a través de Google Forms e Microsoft Excel. Tras o estudo, obxectívase a falta de información en LM entre os estudantes de enfermería, que valoran a formación recibida como moi deficiente ou deficiente no 66% dos casos. A pesar de que o 95,5% considera que debería ser experto en identificar e achegar solucións a problemas relacionados coa LM, a maioría afirma non sentirse preparado. Conclusións: O incremento do período de LME é real, pero España continúa lonxe da meta da OMS. A influencia das prácticas e educación realizada por parte da enfermería resulta fundamental, por iso exponse a creación da figura de enfermeira experta en lactación e a adopción de programas específicos en LM para os alumnos de grao.
Dirección
López Racamonde, Olga (Titoría)
López Racamonde, Olga (Titoría)
Tribunal
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)
Seguridade do Paciente en unidades pediátricas: incidentes e eventos adversos
Autoría
S.G.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.G.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
A Seguridade do Paciente (SP) volveuse un punto chave da asistencia sanitaria actual. Evitar ou minimizar os diversos incidentes ou Eventos Adversos (EA) que poidan alterar esta seguridade debería ser unha prioridade para as organizacións sanitarias e, para iso, é esencial coñecer os incidentes que nelas suceden. A atención sanitaria non está exenta de riscos, os pacientes poden verse expostos a incidentes que lles provoquen un dano. A poboación infantil, é se cabe, máis sensible a calquera tipo de erro ou incidente. Este traballo levouse a cabo co fin de coñecer os principais incidentes ou EA que se producen nas diferentes unidades pediátricas e a percepción que os profesionais da saúde poseen sobre a SP. Para iso, levouse a cabo unha revisión bibliográfica en diversas bases de datos de ciencias da saúde e realizouse unha enquisa aos profesionais das unidades pediátricas do Hospital Universitario Lucus Augusti (HULA). A incidencia de EA é considerable, tanto a nivel xeral como analizando individualmente erros específicos, como son os de medicación ou de diagnóstico, e erros ocurridos en servizos especiais como as Unidades de Coidados Intensivos (UCI) ou Neonatos. A situación en canto a SP percibida polos profesionais do HULA é equiparable á percibida a nivel nacional. Os incidentes ou EA que máis se repiten son os relacionados directamente cos profesionais de enfermería, xa que son aqueles que involucran aos coidados e á medicación. No que se refire á SP percibida por parte dos profesionais de enfermería das unidades pediátricas no HULA, cabe destacar a necesidade de incrementar a notificación de erros cheguen ao paciente ou non, pero, tamén a presencia de aspectos positivos como a existencia de suficiente persoal para a atención dos pacientes, ou o feito de que se desenvolva un bon traballo en equipo.
A Seguridade do Paciente (SP) volveuse un punto chave da asistencia sanitaria actual. Evitar ou minimizar os diversos incidentes ou Eventos Adversos (EA) que poidan alterar esta seguridade debería ser unha prioridade para as organizacións sanitarias e, para iso, é esencial coñecer os incidentes que nelas suceden. A atención sanitaria non está exenta de riscos, os pacientes poden verse expostos a incidentes que lles provoquen un dano. A poboación infantil, é se cabe, máis sensible a calquera tipo de erro ou incidente. Este traballo levouse a cabo co fin de coñecer os principais incidentes ou EA que se producen nas diferentes unidades pediátricas e a percepción que os profesionais da saúde poseen sobre a SP. Para iso, levouse a cabo unha revisión bibliográfica en diversas bases de datos de ciencias da saúde e realizouse unha enquisa aos profesionais das unidades pediátricas do Hospital Universitario Lucus Augusti (HULA). A incidencia de EA é considerable, tanto a nivel xeral como analizando individualmente erros específicos, como son os de medicación ou de diagnóstico, e erros ocurridos en servizos especiais como as Unidades de Coidados Intensivos (UCI) ou Neonatos. A situación en canto a SP percibida polos profesionais do HULA é equiparable á percibida a nivel nacional. Os incidentes ou EA que máis se repiten son os relacionados directamente cos profesionais de enfermería, xa que son aqueles que involucran aos coidados e á medicación. No que se refire á SP percibida por parte dos profesionais de enfermería das unidades pediátricas no HULA, cabe destacar a necesidade de incrementar a notificación de erros cheguen ao paciente ou non, pero, tamén a presencia de aspectos positivos como a existencia de suficiente persoal para a atención dos pacientes, ou o feito de que se desenvolva un bon traballo en equipo.
Dirección
Pérez Taboada, María Jesús (Titoría)
Pérez Taboada, María Jesús (Titoría)
Tribunal
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Coidados de enfermaría en trastornos da conducta alimentaria
Autoría
T.S.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
T.S.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
Introdución Na sociedade actual os problemas de saúde mental están a incrementar as súas cifras, desenvolvéndose cada vez a idades máis temperás. Maioritariamente, isto é debido á influencia das redes sociais na nosa sociedade, provocando a aparición dun culto ao corpo, xunto cunha notable preocupación por engordar. Estes aspectos poden derivar en trastornos da conduta alimentaria; estes son problemas de saúde mental nos cales se produce unha alteración da imaxe corporal, que provoca problemas na relación coa alimentación. Obxectivos O obxectivo principal desta revisión bibliográfica é coñecer os diversos trastornos da conduta alimentaria e os seus coidados de enfermería. Para desenvolver este obxectivo falaremos das causas e complicacións, do papel de enfermería na prevención, diagnóstico e tratamento, nas intervencións de enfermería e dos grupos de apoio existentes. Metodoloxía Así mesmo, para realizar a revisión utilizáronse diferentes plataforma as de procura, sendo as fontes de procura máis frutíferas Dialnet e Google Académico; excluíndo aqueles artigos antes do 2014 e sendo a maioría dos elixidos en idioma castelán. Resultados Neles, desenvolvemos os trastornos máis comúns: anorexia nerviosa, bulimia, trastorno por atracón (TPA) e vigorexia. Todas as persoas con estes trastornos comparten características como baixa autoestima, problemas coa alimentación e mala relación co exercicio físico. Para todos eles, podemos mencionar a terapia cognitivo-conductual como primeira liña de tratamento, sendo a seguinte opción o tratamento farmacolóxico, nos casos máis graves. En definitiva, estes trastornos serán polarizados pola visión enfermeira, logrando un coñecemento máis profundo do desenvolvemento dos coidados; dominando así as intervencións de enfermería correspondentes para xestionar a un paciente de tales características; como control de peso, escoita activa, apoio emocional...; entre outros. Conclusións Actualmente, debido ao incremento destes trastornos, é fundamental que como enfermeiros saibamos manexar a estes pacientes, dando importancia aos aspectos psicosociais, tales como establecer vínculos de confianza para unha mellor relación terapéutica. Ademais, hai que sinalar a importancia da enfermería a nivel de prevención e diagnóstico, fomentando o noso valor como profesionais e chegando á conclusión de que é fundamental non autolimitarnos.
Introdución Na sociedade actual os problemas de saúde mental están a incrementar as súas cifras, desenvolvéndose cada vez a idades máis temperás. Maioritariamente, isto é debido á influencia das redes sociais na nosa sociedade, provocando a aparición dun culto ao corpo, xunto cunha notable preocupación por engordar. Estes aspectos poden derivar en trastornos da conduta alimentaria; estes son problemas de saúde mental nos cales se produce unha alteración da imaxe corporal, que provoca problemas na relación coa alimentación. Obxectivos O obxectivo principal desta revisión bibliográfica é coñecer os diversos trastornos da conduta alimentaria e os seus coidados de enfermería. Para desenvolver este obxectivo falaremos das causas e complicacións, do papel de enfermería na prevención, diagnóstico e tratamento, nas intervencións de enfermería e dos grupos de apoio existentes. Metodoloxía Así mesmo, para realizar a revisión utilizáronse diferentes plataforma as de procura, sendo as fontes de procura máis frutíferas Dialnet e Google Académico; excluíndo aqueles artigos antes do 2014 e sendo a maioría dos elixidos en idioma castelán. Resultados Neles, desenvolvemos os trastornos máis comúns: anorexia nerviosa, bulimia, trastorno por atracón (TPA) e vigorexia. Todas as persoas con estes trastornos comparten características como baixa autoestima, problemas coa alimentación e mala relación co exercicio físico. Para todos eles, podemos mencionar a terapia cognitivo-conductual como primeira liña de tratamento, sendo a seguinte opción o tratamento farmacolóxico, nos casos máis graves. En definitiva, estes trastornos serán polarizados pola visión enfermeira, logrando un coñecemento máis profundo do desenvolvemento dos coidados; dominando así as intervencións de enfermería correspondentes para xestionar a un paciente de tales características; como control de peso, escoita activa, apoio emocional...; entre outros. Conclusións Actualmente, debido ao incremento destes trastornos, é fundamental que como enfermeiros saibamos manexar a estes pacientes, dando importancia aos aspectos psicosociais, tales como establecer vínculos de confianza para unha mellor relación terapéutica. Ademais, hai que sinalar a importancia da enfermería a nivel de prevención e diagnóstico, fomentando o noso valor como profesionais e chegando á conclusión de que é fundamental non autolimitarnos.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
Enfermidade de alzheimer: acción de enfermeria
Autoría
K.J.V.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
K.J.V.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
A enfermidade de Alzhéimer nunha enfermidade dexenerativa cerebral que se caracteriza pola aparición precoz de déficit cognitivo e alteracións conductuales, que avanza de forma progresiva e irreversible afectando a capacidade de realizar actividades da vida diaria (AVD), xerando dependencia na persoa afectada e un gran impacto a nivel clínico, económico, social e familiar. O Alzhéimer desenvólvese debido á acumulación anormal de proteínas beta-amiloide e tau no cerebro, o que leva á formación de placas e nobelos neurofibrilares, estes cambios ocasionan a perda de conexións neuronais e a morte celular. Os síntomas iniciais inclúen esquecementos leves e desorientación, que progresan a unha perda severa de memoria, problemas de linguaxe, e cambios de personalidade, é por iso que o diagnóstico temperán é crucial para a xestión da enfermidade e realízase a través de avaliacións cognitivas, imaxes cerebrais e análises de biomarcadores. Aínda que non existe cura, os tratamentos actuais, medicación, terapias cognitivas e de comportamento buscan aliviar os síntomas e mellorar a calidade de vida do paciente. A lucidez paradoxal refírese a breves episodios de claridade mental en pacientes con Alzhéimer avanzado, estes episodios suxiren que, a pesar da deterioración cognitiva, poden persistir reservas de función cognitiva que permiten momentos de reconexión coa realidade e coa identidade persoal. O presente traballo trátase dun estudo descritivo e explicativo, levado a cabo mediante a procura e revisión bibliográfica de información relacionada coa actuación de enfermería en pacientes con Enfermidade de Alzhéimer, co obxectivo de coñecer cales son as intervencións levadas a cabo pola enfermeira para que o paciente diagnosticado poida levar unha vida independente e saudable. O papel da enfermería no coidado de pacientes con Enfermidade de Alzheimer é fundamental, os enfermeiros non só proporcionan coidados físicos, senón que tamén apoio emocional aos pacientes e as súas familias Para cumprir con este obxectivo realízase a procura nas seguintes bases de datos, Google académico, Google, Scielo, Elsevier, Dialnet, Revistas de investigación e Guías de prácticas clínicas sobre enfermidade de Alzhéimer.
A enfermidade de Alzhéimer nunha enfermidade dexenerativa cerebral que se caracteriza pola aparición precoz de déficit cognitivo e alteracións conductuales, que avanza de forma progresiva e irreversible afectando a capacidade de realizar actividades da vida diaria (AVD), xerando dependencia na persoa afectada e un gran impacto a nivel clínico, económico, social e familiar. O Alzhéimer desenvólvese debido á acumulación anormal de proteínas beta-amiloide e tau no cerebro, o que leva á formación de placas e nobelos neurofibrilares, estes cambios ocasionan a perda de conexións neuronais e a morte celular. Os síntomas iniciais inclúen esquecementos leves e desorientación, que progresan a unha perda severa de memoria, problemas de linguaxe, e cambios de personalidade, é por iso que o diagnóstico temperán é crucial para a xestión da enfermidade e realízase a través de avaliacións cognitivas, imaxes cerebrais e análises de biomarcadores. Aínda que non existe cura, os tratamentos actuais, medicación, terapias cognitivas e de comportamento buscan aliviar os síntomas e mellorar a calidade de vida do paciente. A lucidez paradoxal refírese a breves episodios de claridade mental en pacientes con Alzhéimer avanzado, estes episodios suxiren que, a pesar da deterioración cognitiva, poden persistir reservas de función cognitiva que permiten momentos de reconexión coa realidade e coa identidade persoal. O presente traballo trátase dun estudo descritivo e explicativo, levado a cabo mediante a procura e revisión bibliográfica de información relacionada coa actuación de enfermería en pacientes con Enfermidade de Alzhéimer, co obxectivo de coñecer cales son as intervencións levadas a cabo pola enfermeira para que o paciente diagnosticado poida levar unha vida independente e saudable. O papel da enfermería no coidado de pacientes con Enfermidade de Alzheimer é fundamental, os enfermeiros non só proporcionan coidados físicos, senón que tamén apoio emocional aos pacientes e as súas familias Para cumprir con este obxectivo realízase a procura nas seguintes bases de datos, Google académico, Google, Scielo, Elsevier, Dialnet, Revistas de investigación e Guías de prácticas clínicas sobre enfermidade de Alzhéimer.
Dirección
Martínez Calvo, José Ramón (Titoría)
Martínez Calvo, José Ramón (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
Risco de caídas no adulto maior
Autoría
A.C.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.C.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: O envellecemento poblacional constitúe un reto para a sociedade debido ao grande impacto que xera na vida do adulto maior. Dentro do mesmo, as caídas supoñen un problema de saúde pública dada a súa grande incidencia ao aumentar de maneira progresiva coa idade, polo que resulta importante coñecer aquelas intervención que poden reducir a súa repercusión e as súas consecuencias. Obxectivos: Previr e reducir o número de caídas identificando os factores de risco e as súas consecuencias. Buscarase, ademais, coñecer a eficacia da aplicación das escalas, onde destaca o papel da enfermaría na prevención e detección precoz. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica a través de diferentes bases de datos (Pubmed, Dialnet, Cochrane, Medline, Ciuiden), o buscador Google Académico, revistas electrónicas, bibliotecas (BUSc) e páxinas webs de organismos nacionais (Ministerio de Sanidade, BOE) e internacionais (OMS). Empregáronse unha serie de criterios de inclusión e exclusión polos que se recopilou información entre os meses de xaneiro e abril mediante o uso de de descriptores e operadores booleanos. Finalmente, foron seleccionadas 59 fontes bibliográficas (artigos científicos, libros e manuais, entre outros). Resultados: Identificáronse unha serie de factores de risco de carácter multifactorial que predispoñen ao ancián a sufrir unha caída relacionado tanto con el mesmo como co medio no que vive. As consecuencias vanse extrapolar ás diferentes esferas da vida do paciente xa que poden ser físicas, psicolóxicas ou socioeconómicas. O emprego de escalas constitúe un elo importante na prevención das caídas e debe adecuarse ao ancián de maneira individual. En todo este proceso é importante facer uso da valoración xeriátrica integral para identificar as deficiencias do paciente e actuar en función das mesmas. A prevención terá lugar antes e despois de que se produza unha caída. Dentro dela, destacan o papel da enfermeira, a educación sanitaria e un envellecemento activo. Conclusións: As caídas constitúen un problema de saúde pública asociado a un incremento da esperanza de vida polo que é imprescindible detectar este tipo de eventos coa maior precocidade posible mediante o uso de escalas e tarefas de prevención.
Introdución: O envellecemento poblacional constitúe un reto para a sociedade debido ao grande impacto que xera na vida do adulto maior. Dentro do mesmo, as caídas supoñen un problema de saúde pública dada a súa grande incidencia ao aumentar de maneira progresiva coa idade, polo que resulta importante coñecer aquelas intervención que poden reducir a súa repercusión e as súas consecuencias. Obxectivos: Previr e reducir o número de caídas identificando os factores de risco e as súas consecuencias. Buscarase, ademais, coñecer a eficacia da aplicación das escalas, onde destaca o papel da enfermaría na prevención e detección precoz. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica a través de diferentes bases de datos (Pubmed, Dialnet, Cochrane, Medline, Ciuiden), o buscador Google Académico, revistas electrónicas, bibliotecas (BUSc) e páxinas webs de organismos nacionais (Ministerio de Sanidade, BOE) e internacionais (OMS). Empregáronse unha serie de criterios de inclusión e exclusión polos que se recopilou información entre os meses de xaneiro e abril mediante o uso de de descriptores e operadores booleanos. Finalmente, foron seleccionadas 59 fontes bibliográficas (artigos científicos, libros e manuais, entre outros). Resultados: Identificáronse unha serie de factores de risco de carácter multifactorial que predispoñen ao ancián a sufrir unha caída relacionado tanto con el mesmo como co medio no que vive. As consecuencias vanse extrapolar ás diferentes esferas da vida do paciente xa que poden ser físicas, psicolóxicas ou socioeconómicas. O emprego de escalas constitúe un elo importante na prevención das caídas e debe adecuarse ao ancián de maneira individual. En todo este proceso é importante facer uso da valoración xeriátrica integral para identificar as deficiencias do paciente e actuar en función das mesmas. A prevención terá lugar antes e despois de que se produza unha caída. Dentro dela, destacan o papel da enfermeira, a educación sanitaria e un envellecemento activo. Conclusións: As caídas constitúen un problema de saúde pública asociado a un incremento da esperanza de vida polo que é imprescindible detectar este tipo de eventos coa maior precocidade posible mediante o uso de escalas e tarefas de prevención.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Traballo Fin de Grao: Análise sobre sexualidade en adultos maiores e novos.
Autoría
E.M.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
E.M.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
A sexualidade é unha necesidade básica de todos os seres humanos que se desenvolve ao longo da vida. Intimamente ligada a este termo está a educación sexual. Estes serán os dous alicerces dende os que se desenvolverá este documento, xa que está comprobado que, con frecuencia, a forma en que os individuos viven a súa sexualidade vese afectada por unha educación sexual inadecuada. Obxectivo: o obxetivo deste estudo foi identificar os principais problemas que presentan os adultos novos e os maiores en relación coa súa sexualidade e comparar a opinión que teñen ambos grupos sobre a sexualidade do adulto maior. Material e métodos: este traballo realizouse a partir dos datos recollidos mediante unha revisión bibliográfica e un estudo experimental cuantitativo baseado nunha enquisa ad hoc. A busca bibliográfica realizouse entre decembro de 2023 e xaneiro de 2024. Utilizáronse diferentes fontes biomédicas, como PubMed ou Dialnet, das que se obtiveron os 29 artigos empregados para a elaboración deste documento. A enquisa utilizada foi: “Actitude ante a sexualidade na vellez” e estivo dirixida a 22 adultos maiores de 60 anos do cuarto ciclo da Universidade de Santiago de Compostela, campus de Lugo, e a 45 mozos e mozas, de entre 15 e 25 anos, que foron elixidos ao azar e que cursan estudos na ESO, Bacharelato e Universidade. Resultados: comprobouse que os principais problemas que presentan ambos grupos de poboación están estreitamente relacionados coa inadecuada educación sexual. Isto está directamente relacionado coas dificultades que atopan os profesionais sanitarios á hora de trasladar á práctica os coñocementos que teñen ao respecto. Conclusión: a escasa educación sexual afecta á atención prestada aos usuarios, vulnerando os seus dereitos sexuais e poñendo en risco a súa saúde. Por iso, é necesario aumentar os coñocementos e mellorar as actuacións dende enfermaría, promovendo intervencións de educación sexual que cubran axeitadamente as necesidades de toda a poboación dende un punto de vista integral.
A sexualidade é unha necesidade básica de todos os seres humanos que se desenvolve ao longo da vida. Intimamente ligada a este termo está a educación sexual. Estes serán os dous alicerces dende os que se desenvolverá este documento, xa que está comprobado que, con frecuencia, a forma en que os individuos viven a súa sexualidade vese afectada por unha educación sexual inadecuada. Obxectivo: o obxetivo deste estudo foi identificar os principais problemas que presentan os adultos novos e os maiores en relación coa súa sexualidade e comparar a opinión que teñen ambos grupos sobre a sexualidade do adulto maior. Material e métodos: este traballo realizouse a partir dos datos recollidos mediante unha revisión bibliográfica e un estudo experimental cuantitativo baseado nunha enquisa ad hoc. A busca bibliográfica realizouse entre decembro de 2023 e xaneiro de 2024. Utilizáronse diferentes fontes biomédicas, como PubMed ou Dialnet, das que se obtiveron os 29 artigos empregados para a elaboración deste documento. A enquisa utilizada foi: “Actitude ante a sexualidade na vellez” e estivo dirixida a 22 adultos maiores de 60 anos do cuarto ciclo da Universidade de Santiago de Compostela, campus de Lugo, e a 45 mozos e mozas, de entre 15 e 25 anos, que foron elixidos ao azar e que cursan estudos na ESO, Bacharelato e Universidade. Resultados: comprobouse que os principais problemas que presentan ambos grupos de poboación están estreitamente relacionados coa inadecuada educación sexual. Isto está directamente relacionado coas dificultades que atopan os profesionais sanitarios á hora de trasladar á práctica os coñocementos que teñen ao respecto. Conclusión: a escasa educación sexual afecta á atención prestada aos usuarios, vulnerando os seus dereitos sexuais e poñendo en risco a súa saúde. Por iso, é necesario aumentar os coñocementos e mellorar as actuacións dende enfermaría, promovendo intervencións de educación sexual que cubran axeitadamente as necesidades de toda a poboación dende un punto de vista integral.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Terapia intravenosa: utilización do catéter venoso central de acceso periférico (picc)
Autoría
P.A.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
P.A.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: O PICC é un catéter venoso central de inserción periférica utilizado pola súa duración prolongada e versatilidade en aplicacións diagnósticas e terapéuticas. Xustificación: Búscase aumentar a comprensión sobre a inserción e coidado dos PICC, dada a súa crecente utilización e a falta de coñecementos respecto diso. Obxectivos: Analizar a inserción de PICC no Hospital Universitario Lucus Augusti durante 2023, describir a técnica de inserción e coidados, coñecer datos demográficos e complicacións, e identificar os tipos de catéteres máis comúns. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica e unha análise de rexistros de PICC inseridos no HULA durante 2023. Resultados: O proceso de colocación do PICC é realizado por persoal médico e de enfermería, sendo máis seguro coa técnica guiada ecográficamente Seldinger na vea basílica. Aínda que o PICC ten beneficios, conleva riscos de complicacións similares a outros dispositivos invasivos. Saliéntase a precisión técnica e a preparación do persoal sanitario, detallando os pasos antes, durante e despois da inserción do catéter, incluíndo a elección de materiais estériles e a técnica adecuada. Descríbense coidados post-inserción e medidas preventivas, destacando a importancia do rexistro e seguimento do paciente, así como a xestión de posibles complicacións. Ademais, inclúese unha análise de rexistros de PICC no Hospital Universitario Lucus Augusti que achega conclusións relevantes. Conclusións: Durante o ano 2023, no Hospital Universitario Lucus Augusti (HULA) utilizáronse principalmente a técnica Seldinger para inserir un total de 208 PICC. Estes foron maiormente colocados en pacientes do distrito de Lugo, con febreiro como o mes de maior colocación. O perfil típico de paciente era muller, cunha idade media de 62,2 anos, e os PICC máis comúns foron os de calibre 4 Fr dunha luz, especialmente os modelos Sherlock. Os diagnósticos máis tratados incluíron cancro de mama en pacientes oncolóxicos e linfomas en casos hematolóxicos. As complicacións máis frecuentes foron obstrucións total e parcial, tromboses, sospeita de infección e tromboflebitis.
Introdución: O PICC é un catéter venoso central de inserción periférica utilizado pola súa duración prolongada e versatilidade en aplicacións diagnósticas e terapéuticas. Xustificación: Búscase aumentar a comprensión sobre a inserción e coidado dos PICC, dada a súa crecente utilización e a falta de coñecementos respecto diso. Obxectivos: Analizar a inserción de PICC no Hospital Universitario Lucus Augusti durante 2023, describir a técnica de inserción e coidados, coñecer datos demográficos e complicacións, e identificar os tipos de catéteres máis comúns. Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica e unha análise de rexistros de PICC inseridos no HULA durante 2023. Resultados: O proceso de colocación do PICC é realizado por persoal médico e de enfermería, sendo máis seguro coa técnica guiada ecográficamente Seldinger na vea basílica. Aínda que o PICC ten beneficios, conleva riscos de complicacións similares a outros dispositivos invasivos. Saliéntase a precisión técnica e a preparación do persoal sanitario, detallando os pasos antes, durante e despois da inserción do catéter, incluíndo a elección de materiais estériles e a técnica adecuada. Descríbense coidados post-inserción e medidas preventivas, destacando a importancia do rexistro e seguimento do paciente, así como a xestión de posibles complicacións. Ademais, inclúese unha análise de rexistros de PICC no Hospital Universitario Lucus Augusti que achega conclusións relevantes. Conclusións: Durante o ano 2023, no Hospital Universitario Lucus Augusti (HULA) utilizáronse principalmente a técnica Seldinger para inserir un total de 208 PICC. Estes foron maiormente colocados en pacientes do distrito de Lugo, con febreiro como o mes de maior colocación. O perfil típico de paciente era muller, cunha idade media de 62,2 anos, e os PICC máis comúns foron os de calibre 4 Fr dunha luz, especialmente os modelos Sherlock. Os diagnósticos máis tratados incluíron cancro de mama en pacientes oncolóxicos e linfomas en casos hematolóxicos. As complicacións máis frecuentes foron obstrucións total e parcial, tromboses, sospeita de infección e tromboflebitis.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
E no embarazo, violencia de xénero?
Autoría
C.B.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
C.B.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
A violencia de xénero é unha pandemia silenciosa na nosa sociedade. Lonxe de diminuír, co paso do tempo, o número de vítimas tende a aumentar. Trátase dun problema social, pois atenta contra os dereitos das mulleres; e de saúde pública xa que pode producir graves consecuencias de saúde á nai e ao feto que se está xestando no seu interior. O obxectivo deste traballo é profundizar acerca da violencia de xénero no embarazo. Para iso, realizouse unha revisión bibliográfica utilizando como bases de datos: Medline, Dialnet, Scielo, Iacobus y Google Académico. Os resultados mostráronnos que este tipo de violencia pode aparecer en calquera momento da vida dunha muller, sen excluír a etapa de xestación, sendo este un momento de gran vulnerabilidade para elas, o que supón un factor de risco para ser posibles vítimas. As consecuencias deste maltrato repercutirán, directamente e de maneira negativa, na saúde física, psicolóxica e sexual da muller xestante. Non obstante, o feto e o futuro recentemente nado tamén sufrirán estas consecuencias. Todas elas derivadas do abuso sufrido pola nai ao longo do período xestacional, e á presencia na casa, ao longo da súa infancia, dunha situación de violencia de xénero. Os profesionais de enfermería, sobre todo os que están en contacto coas mulleres xestantes, por exemplo as matronas, debido á súa cercanía deben estar sensibilizados con este tema. E ter capacidades e estratexias para poder previr e detectar o antes posible casos de maltrato durante o embarazo dunha muller. O obxectivo sería poder proporcionar unha adecuada atención, tanto prenatal como no puerperio, para reducir ao máximo as posibles consecuencias das víctimas de violencia de xénero durante o seu periodo xestacional.
A violencia de xénero é unha pandemia silenciosa na nosa sociedade. Lonxe de diminuír, co paso do tempo, o número de vítimas tende a aumentar. Trátase dun problema social, pois atenta contra os dereitos das mulleres; e de saúde pública xa que pode producir graves consecuencias de saúde á nai e ao feto que se está xestando no seu interior. O obxectivo deste traballo é profundizar acerca da violencia de xénero no embarazo. Para iso, realizouse unha revisión bibliográfica utilizando como bases de datos: Medline, Dialnet, Scielo, Iacobus y Google Académico. Os resultados mostráronnos que este tipo de violencia pode aparecer en calquera momento da vida dunha muller, sen excluír a etapa de xestación, sendo este un momento de gran vulnerabilidade para elas, o que supón un factor de risco para ser posibles vítimas. As consecuencias deste maltrato repercutirán, directamente e de maneira negativa, na saúde física, psicolóxica e sexual da muller xestante. Non obstante, o feto e o futuro recentemente nado tamén sufrirán estas consecuencias. Todas elas derivadas do abuso sufrido pola nai ao longo do período xestacional, e á presencia na casa, ao longo da súa infancia, dunha situación de violencia de xénero. Os profesionais de enfermería, sobre todo os que están en contacto coas mulleres xestantes, por exemplo as matronas, debido á súa cercanía deben estar sensibilizados con este tema. E ter capacidades e estratexias para poder previr e detectar o antes posible casos de maltrato durante o embarazo dunha muller. O obxectivo sería poder proporcionar unha adecuada atención, tanto prenatal como no puerperio, para reducir ao máximo as posibles consecuencias das víctimas de violencia de xénero durante o seu periodo xestacional.
Dirección
López Eimil, Paz (Titoría)
López Eimil, Paz (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
“Estratexias nutricionais no Alzheimer: o rol esencial da enfermería”
Autoría
E.A.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
E.A.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
24.06.2024 16:00
24.06.2024 16:00
Resumo
Este traballo abordou a relevancia dos coidados nutricionais na prevención, así como a importancia deste durante o período de tratamento da enfermidade de Alzheimer. Nesta liña, subliñouse o rol que a enfermería desenvolveu neste ámbito e o grao de importancia que este leva consigo. Por iso, entendeuse durante esta investigación á Enfermidade de Alzheimer como unha patoloxía neurodexenerativa, de causa aínda descoñecida, e ás súas características como a presenza de placas senís e nobelos neurofibrilares; os responsables da sintomatoloxía desta enfermidade que é o Alzheimer. Con iso presente e co fin de observar a influencia da nutrición nesta patoloxía, realizouse unha revisión bibliográfica para tratar de achegar que dietas poden chegar a ser beneficiosas na prevención e clínica da enfermidade, así como os nutrientes que compoñen estas dietas. Tras expoñer cales poden resultar máis beneficiosas no tratamento da enfermidade, desenvolveuse en última instancia o papel enfermeiro en relación cos coidados especializados necesarios para unha abordaxe terapéutica integral e eficaz do Alzheimer. O traballo conclúe que un enfoque holístico e integral, o cal combine unha dieta adecuada con coidados de enfermería, é esencial para previr a enfermidade e mellorar a calidade de vida dos pacientes de maneira significativa. Finalmente, e unha vez dada a exposición destes argumentos concretouse se hai relación entre a Enfermidade de Alzheimer e a nutrición; se hai diferenzas entre as dietas existentes para a abordaxe da patoloxía, e, por último, a transcendencia do papel da enfermería nos coidados.
Este traballo abordou a relevancia dos coidados nutricionais na prevención, así como a importancia deste durante o período de tratamento da enfermidade de Alzheimer. Nesta liña, subliñouse o rol que a enfermería desenvolveu neste ámbito e o grao de importancia que este leva consigo. Por iso, entendeuse durante esta investigación á Enfermidade de Alzheimer como unha patoloxía neurodexenerativa, de causa aínda descoñecida, e ás súas características como a presenza de placas senís e nobelos neurofibrilares; os responsables da sintomatoloxía desta enfermidade que é o Alzheimer. Con iso presente e co fin de observar a influencia da nutrición nesta patoloxía, realizouse unha revisión bibliográfica para tratar de achegar que dietas poden chegar a ser beneficiosas na prevención e clínica da enfermidade, así como os nutrientes que compoñen estas dietas. Tras expoñer cales poden resultar máis beneficiosas no tratamento da enfermidade, desenvolveuse en última instancia o papel enfermeiro en relación cos coidados especializados necesarios para unha abordaxe terapéutica integral e eficaz do Alzheimer. O traballo conclúe que un enfoque holístico e integral, o cal combine unha dieta adecuada con coidados de enfermería, é esencial para previr a enfermidade e mellorar a calidade de vida dos pacientes de maneira significativa. Finalmente, e unha vez dada a exposición destes argumentos concretouse se hai relación entre a Enfermidade de Alzheimer e a nutrición; se hai diferenzas entre as dietas existentes para a abordaxe da patoloxía, e, por último, a transcendencia do papel da enfermería nos coidados.
Dirección
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
Intervención enfermeira na diminución da carga anticolinérgica en anciáns
Autoría
C.H.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
C.H.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: O envellecemento global ha incrementado a necesidade de coidados de enfermería especializados en persoas maiores. Este envellecemento elevou a prevalencia das enfermidades crónicas, a fraxilidade, a polifarmacia e o uso de fármacos de alto risco. Neste contexto, os enfermeiros son cruciais para xestionar a saúde dos anciáns. Marco teórico: Os fármacos anticolinérgicos (FA) antagonizan a acetilcolina, bloqueando receptores principalmente muscarínicos no sistema nervioso central e periférico. Estes receptores presentan unha ampla distribución e funcións complexas estando implicados en numerosos procesos fisiolóxicos. Por iso, os FA presentan variados efectos adversos, sendo os anciáns máis susceptibles debido a cambios farmacocinéticos e farmacodinámicos asociados coa idade. Obxectivos: O obxectivo principal é elaborar unha proposta de actuación enfermeira para o aligeramiento da carga anticolinérgica (CA) en anciáns. Metodoloxía: levou a cabo unha revisión bibliográfica empregando como cadea de procura (anticholinergic burden OR carga anticolinérgica) AND (efectos OR effects) AND (anciáns OR pacientes maiores OR Elderly). Priorizáronse as revisións bibliográficas levadas a cabo entre 2018 e 2024, en inglés e español. Revisáronse aquelas referencias bibliográficas máis relevantes. Resultados: A CA é o efecto acumulativo de exposición a múltiples fármacos con capacidade de provocar reaccións adversas anticolinérgicas. Más do 50% dos anciáns ambulatorios e unha maior proporción de institucionalizados consomen medicamentos antimuscarínicos. A cuantificación da CA é crucial para avaliar o risco de efectos adversos específicos. Aínda que dispoñemos de numerosas escalas para medir a CA con diferente aplicabilidade na práctica clínica, non existe unha ferramenta estandarizada. Diferentes estudos observacionales recentes relacionan a CA con maior mortalidade, deterioración funcional e cognitiva e maior risco de caídas. Conclusións: Implementar un paquete de intervención desde a consulta de enfermería e un programa de xestión é prometedor para reducir FA en pacientes maiores. Proponse priorizar a intervención de reducir a CA a pacientes con deterioración cognitiva, polimedicados, fráxiles ou con caídas recentes. As escalas ABC, ARS e DBI son potencialmente útiles neste proceso, e a enfermería desempeña un papel importante na deprescripción e seguimento dos pacientes.
Introdución: O envellecemento global ha incrementado a necesidade de coidados de enfermería especializados en persoas maiores. Este envellecemento elevou a prevalencia das enfermidades crónicas, a fraxilidade, a polifarmacia e o uso de fármacos de alto risco. Neste contexto, os enfermeiros son cruciais para xestionar a saúde dos anciáns. Marco teórico: Os fármacos anticolinérgicos (FA) antagonizan a acetilcolina, bloqueando receptores principalmente muscarínicos no sistema nervioso central e periférico. Estes receptores presentan unha ampla distribución e funcións complexas estando implicados en numerosos procesos fisiolóxicos. Por iso, os FA presentan variados efectos adversos, sendo os anciáns máis susceptibles debido a cambios farmacocinéticos e farmacodinámicos asociados coa idade. Obxectivos: O obxectivo principal é elaborar unha proposta de actuación enfermeira para o aligeramiento da carga anticolinérgica (CA) en anciáns. Metodoloxía: levou a cabo unha revisión bibliográfica empregando como cadea de procura (anticholinergic burden OR carga anticolinérgica) AND (efectos OR effects) AND (anciáns OR pacientes maiores OR Elderly). Priorizáronse as revisións bibliográficas levadas a cabo entre 2018 e 2024, en inglés e español. Revisáronse aquelas referencias bibliográficas máis relevantes. Resultados: A CA é o efecto acumulativo de exposición a múltiples fármacos con capacidade de provocar reaccións adversas anticolinérgicas. Más do 50% dos anciáns ambulatorios e unha maior proporción de institucionalizados consomen medicamentos antimuscarínicos. A cuantificación da CA é crucial para avaliar o risco de efectos adversos específicos. Aínda que dispoñemos de numerosas escalas para medir a CA con diferente aplicabilidade na práctica clínica, non existe unha ferramenta estandarizada. Diferentes estudos observacionales recentes relacionan a CA con maior mortalidade, deterioración funcional e cognitiva e maior risco de caídas. Conclusións: Implementar un paquete de intervención desde a consulta de enfermería e un programa de xestión é prometedor para reducir FA en pacientes maiores. Proponse priorizar a intervención de reducir a CA a pacientes con deterioración cognitiva, polimedicados, fráxiles ou con caídas recentes. As escalas ABC, ARS e DBI son potencialmente útiles neste proceso, e a enfermería desempeña un papel importante na deprescripción e seguimento dos pacientes.
Dirección
Núñez Penas, Francisco Javier (Titoría)
Núñez Penas, Francisco Javier (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
Atención de enfermería en pacientes sometidos a ciruxías de resección de tumores cerebrais
Autoría
E.M.R.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
E.M.R.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
O tumor cerebral é unha anomalía no crecemento celular que pode ser benigno ou maligno, orixinándose no tecido cerebral chamados tumores primarios ou propagándose desde outras partes do corpo, denominados tumores secundarios. Os tumores primarios máis comúns inclúen gliomas, meningiomas e craneofaringiomas, mentres que os secundarios adoitan provir doutros cancros como o de pulmón ou mama. As cirurxías de resección poden variar desde craneotomías ata técnicas minimamente invasivas como a cirurxía endoscópica endonasal. Con todo, existen contraindicacións para a cirurxía, como un estado de saúde deteriorado ou tumores inoperables. As complicacións da cirurxía cerebral poden incluír hemorraxia, infección, dano neurolóxico, edema cerebral e convulsións, entre outras. É esencial considerar os riscos e beneficios antes de optar por calquera tratamento cirúrxico, buscando sempre a mellor opción para o paciente. O coidado de enfermería no postoperatorio inmediato de cirurxías de resección de tumores cerebrais é vital para a recuperación do paciente e a prevención de complicacións. Enfócase no control de constantes vitais, a prevención de complicacións respiratorias e neurolóxicas, o coidado da ferida cirúrxica, o manexo da dor e o apoio emocional ao paciente e a súa familia. Ademais, abórdase a actuación de enfermería en complicacións como hemorraxia, infección, edema cerebral, convulsións, fístulas de LCR, hernias, infarto cerebral e hipertensión intracranial, así como en pacientes con danos neurolóxicos, mediante avaliación continua, prevención de caídas e complicacións, uso de medidas de comunicación adaptadas, educación do paciente e a familia, e participación no proceso de rehabilitación.
O tumor cerebral é unha anomalía no crecemento celular que pode ser benigno ou maligno, orixinándose no tecido cerebral chamados tumores primarios ou propagándose desde outras partes do corpo, denominados tumores secundarios. Os tumores primarios máis comúns inclúen gliomas, meningiomas e craneofaringiomas, mentres que os secundarios adoitan provir doutros cancros como o de pulmón ou mama. As cirurxías de resección poden variar desde craneotomías ata técnicas minimamente invasivas como a cirurxía endoscópica endonasal. Con todo, existen contraindicacións para a cirurxía, como un estado de saúde deteriorado ou tumores inoperables. As complicacións da cirurxía cerebral poden incluír hemorraxia, infección, dano neurolóxico, edema cerebral e convulsións, entre outras. É esencial considerar os riscos e beneficios antes de optar por calquera tratamento cirúrxico, buscando sempre a mellor opción para o paciente. O coidado de enfermería no postoperatorio inmediato de cirurxías de resección de tumores cerebrais é vital para a recuperación do paciente e a prevención de complicacións. Enfócase no control de constantes vitais, a prevención de complicacións respiratorias e neurolóxicas, o coidado da ferida cirúrxica, o manexo da dor e o apoio emocional ao paciente e a súa familia. Ademais, abórdase a actuación de enfermería en complicacións como hemorraxia, infección, edema cerebral, convulsións, fístulas de LCR, hernias, infarto cerebral e hipertensión intracranial, así como en pacientes con danos neurolóxicos, mediante avaliación continua, prevención de caídas e complicacións, uso de medidas de comunicación adaptadas, educación do paciente e a familia, e participación no proceso de rehabilitación.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Terapia Asistida con Animais: Estudo sobre a opinión do persoal sanitario do Hospital Universitario Lucus Augusti
Autoría
P.M.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
P.M.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A Terapia Asistida con Animais consiste nunha intervención terapéutica desempeñada por profesionais da saúde, educación ou ámbito social que busca un desenvolvemento do funcionamento físico, cognitivo, conductual e socioemocional dos humanos OBXECTIVOS: O obxectivo que se busca co presente traballo céntrase en coñecer e analizar o grao de interese e apoio que suscitaría a TAA entre o persoal do Hospital Universitario Lucus Augusti, o nivel de coñecementos que posúen, e os prexuízos e percepción que teñen cara a ela mediante unha investigación de campo cualitativa e a través da difusión dun formulario anónimo e voluntario. METODOLOXÍA: Explícanse os criterios utilizados para levar a cabo a procura bibliográfica na que se basea o presente traballo e, o proceso e pautas seguidas no estudo levado a cabo mediante unha investigación de campo cualitativa. ANÁLISE E RESULTADOS: Os resultados obtidos na Enquisa “Que opinas acerca da Terapia Asistencial con Animais no hospital?”, son recolleitos e expostos de forma estruturada, obxectiva e sintetizada e apoiados visualmente con gráficas de sectores e barras. DISCUSIÓN: Dos resultados obtidos no cuestionario, discórrese que o persoal enquisado, a pesar de non posuír os suficientes coñecementos acerca da TAA, estaría comprometido a coñecer máis sobre esta e posicionaríase a favor do seu desenvolvemento e da súa inclusión no mencionado hospital. CONCLUSIÓNS: En conclusión, a TAA é unha ferramenta que conta cunha cada vez máis crecente visibilidade e investigación para a súa aplicación dentro dos hospitais, así como co apoio xeneralizado dos participantes no Estudo, que denota disposición e interese cara á innovación e mellora dos coidados asistenciais actuais.
INTRODUCIÓN: A Terapia Asistida con Animais consiste nunha intervención terapéutica desempeñada por profesionais da saúde, educación ou ámbito social que busca un desenvolvemento do funcionamento físico, cognitivo, conductual e socioemocional dos humanos OBXECTIVOS: O obxectivo que se busca co presente traballo céntrase en coñecer e analizar o grao de interese e apoio que suscitaría a TAA entre o persoal do Hospital Universitario Lucus Augusti, o nivel de coñecementos que posúen, e os prexuízos e percepción que teñen cara a ela mediante unha investigación de campo cualitativa e a través da difusión dun formulario anónimo e voluntario. METODOLOXÍA: Explícanse os criterios utilizados para levar a cabo a procura bibliográfica na que se basea o presente traballo e, o proceso e pautas seguidas no estudo levado a cabo mediante unha investigación de campo cualitativa. ANÁLISE E RESULTADOS: Os resultados obtidos na Enquisa “Que opinas acerca da Terapia Asistencial con Animais no hospital?”, son recolleitos e expostos de forma estruturada, obxectiva e sintetizada e apoiados visualmente con gráficas de sectores e barras. DISCUSIÓN: Dos resultados obtidos no cuestionario, discórrese que o persoal enquisado, a pesar de non posuír os suficientes coñecementos acerca da TAA, estaría comprometido a coñecer máis sobre esta e posicionaríase a favor do seu desenvolvemento e da súa inclusión no mencionado hospital. CONCLUSIÓNS: En conclusión, a TAA é unha ferramenta que conta cunha cada vez máis crecente visibilidade e investigación para a súa aplicación dentro dos hospitais, así como co apoio xeneralizado dos participantes no Estudo, que denota disposición e interese cara á innovación e mellora dos coidados asistenciais actuais.
Dirección
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Tribunal
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
Enfermaría Comunitaria no rural Galego: a alta montaña Lucense
Autoría
L.A.L.
Grao en Enfermaría (1ª ed) [L] (ADSCRITA)
L.A.L.
Grao en Enfermaría (1ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
10.09.2024 11:00
10.09.2024 11:00
Resumo
Nas áreas rurais, o desafío da despoboación e a desaparición das familias tradicionais é un reto para garantir a atención integral das persoas. As enfermeiras comunitarias axudaron ás persoas en áreas rurais nos seus coidados sen ser visibles. A atención integral realízase a través da implementación de medidas que axuden ás persoas a satisfacer en parte as súas necesidades de autocoidado, proporcionando un ambiente de seguridade en toda as situacións de fraxilidade e vulnerabilidade. A visibilidade do traballo é fundamental para conseguir unha mellor atención. O principal obxectivo deste traballo foi visibilizar a labor da enfermeira nos coidados e autocoidados na alta montaña lucense. Respecto á metodoloxía empregada primeiro: elaborouse unha revisión bibliográfica sobre o tema, utilizando bases de datos e buscadores académicos como: SciELO, MEDLINE, Elsevier, Google Académico, Dialnet e bases de datos de organismos públicos e privados relacionados co tema e segundo: realizouse un estudo cualitativo, como parte do estudo etnográfico, a través de entrevistas semiestruturadas, ao persoal de enfermaría dos Ancares Lucenses e á poboación usuaria de Navia de Suarna. Os resultados foron clasificados segundo os obxectivos propostos visibilizando ao profesional de enfermaría no rural. Existe unha poboación envellecida, e detéctase unha mala accesibilidade ós coidados. Isto implica unha adaptación ao medio e á poboación, por parte dos profesionais de enfermaría. A súa flexibilidade é esencial para lograr un traballo cooperativo e garantizar a atención integral adecuada aos pacientes. Visibilizouse aos profesionais de enfermaría, polas súas condicións de traballo no rural, moitas veces adversas, sendo o papel da enfermaría adaptativa e flexible, ofrecendo educación sanitaria con respecto, empatía e cercanía á poboación, garantindo seguridade e calidade na asistencia sanitaria.
Nas áreas rurais, o desafío da despoboación e a desaparición das familias tradicionais é un reto para garantir a atención integral das persoas. As enfermeiras comunitarias axudaron ás persoas en áreas rurais nos seus coidados sen ser visibles. A atención integral realízase a través da implementación de medidas que axuden ás persoas a satisfacer en parte as súas necesidades de autocoidado, proporcionando un ambiente de seguridade en toda as situacións de fraxilidade e vulnerabilidade. A visibilidade do traballo é fundamental para conseguir unha mellor atención. O principal obxectivo deste traballo foi visibilizar a labor da enfermeira nos coidados e autocoidados na alta montaña lucense. Respecto á metodoloxía empregada primeiro: elaborouse unha revisión bibliográfica sobre o tema, utilizando bases de datos e buscadores académicos como: SciELO, MEDLINE, Elsevier, Google Académico, Dialnet e bases de datos de organismos públicos e privados relacionados co tema e segundo: realizouse un estudo cualitativo, como parte do estudo etnográfico, a través de entrevistas semiestruturadas, ao persoal de enfermaría dos Ancares Lucenses e á poboación usuaria de Navia de Suarna. Os resultados foron clasificados segundo os obxectivos propostos visibilizando ao profesional de enfermaría no rural. Existe unha poboación envellecida, e detéctase unha mala accesibilidade ós coidados. Isto implica unha adaptación ao medio e á poboación, por parte dos profesionais de enfermaría. A súa flexibilidade é esencial para lograr un traballo cooperativo e garantizar a atención integral adecuada aos pacientes. Visibilizouse aos profesionais de enfermaría, polas súas condicións de traballo no rural, moitas veces adversas, sendo o papel da enfermaría adaptativa e flexible, ofrecendo educación sanitaria con respecto, empatía e cercanía á poboación, garantindo seguridade e calidade na asistencia sanitaria.
Dirección
Rodríguez Pérez, Isidoro (Titoría)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
Xestión Integral da Diabetes Infantil
Autoría
M.D.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.D.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
Este traballo de fin de grao presenta distintos aspectos da diabetes infantil. O obxectivo é instruír sobre diversos aspectos críticos desta. Para comezar, examináronse os síntomas entre os que destaca a polidipsia, a poliuria e a perda de peso. É moi importante que se detecten canto antes para previr complicacións graves. En segundo lugar, analízanse os distintos medidores de glucemia para monitorizar os niveis de glicosa en sangue. Menciónanse tanto os glucómetros tradicionais como os sistemas de monitorización continua de glicosa (MCG). Tamén se instrúe sobre como administrar correctamente a insulina, parte moi importante no tratamento da diabetes. Noméanse as inxeccións convencionais e os bolígrafos de insulina máis adecuados para os nenos. Ao longo da revisión dedícase unha sección enteira ao impacto psicolóxico que ten o diagnóstico tanto nos nenos como nas súas familias. Hai que lembrar que é fundamental ofrecer ás familias e aos pacientes cos coñecementos necesarios para que manexen a enfermidade o máis cómodos posible. Para rematar, dáse unha serie de pautas e recomendacións sobre o exercicio físico e o control da dieta. Facer exercicio dunha maneira regulada e controlada axuda a manter os niveis de glicosa estables. Así mesmo, manter unha boa dieta é un dos pasos cruciais para manter un bo control glucémico. Por tanto, a combinación de ambos os hábitos mellora a calidade de vida dos nenos e evita complicacións a longo prazo. Este traballo está enfocado en promover o coñecemento da diabetes infantil, en proporcionar todos os coñecementos básicos necesarios para un bo manexo e en tentar axudar a todas aquelas familias que senten angustiadas ao comezo do diagnóstico cando non saben como reaccionar nin como reconducir a súa vida adaptada á diabetes.
Este traballo de fin de grao presenta distintos aspectos da diabetes infantil. O obxectivo é instruír sobre diversos aspectos críticos desta. Para comezar, examináronse os síntomas entre os que destaca a polidipsia, a poliuria e a perda de peso. É moi importante que se detecten canto antes para previr complicacións graves. En segundo lugar, analízanse os distintos medidores de glucemia para monitorizar os niveis de glicosa en sangue. Menciónanse tanto os glucómetros tradicionais como os sistemas de monitorización continua de glicosa (MCG). Tamén se instrúe sobre como administrar correctamente a insulina, parte moi importante no tratamento da diabetes. Noméanse as inxeccións convencionais e os bolígrafos de insulina máis adecuados para os nenos. Ao longo da revisión dedícase unha sección enteira ao impacto psicolóxico que ten o diagnóstico tanto nos nenos como nas súas familias. Hai que lembrar que é fundamental ofrecer ás familias e aos pacientes cos coñecementos necesarios para que manexen a enfermidade o máis cómodos posible. Para rematar, dáse unha serie de pautas e recomendacións sobre o exercicio físico e o control da dieta. Facer exercicio dunha maneira regulada e controlada axuda a manter os niveis de glicosa estables. Así mesmo, manter unha boa dieta é un dos pasos cruciais para manter un bo control glucémico. Por tanto, a combinación de ambos os hábitos mellora a calidade de vida dos nenos e evita complicacións a longo prazo. Este traballo está enfocado en promover o coñecemento da diabetes infantil, en proporcionar todos os coñecementos básicos necesarios para un bo manexo e en tentar axudar a todas aquelas familias que senten angustiadas ao comezo do diagnóstico cando non saben como reaccionar nin como reconducir a súa vida adaptada á diabetes.
Dirección
López Eimil, Paz (Titoría)
López Eimil, Paz (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Síndrome Metabólico: Tratamento Dietético e Hábitos Saudables.
Autoría
C.C.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
C.C.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
10.09.2024 11:00
10.09.2024 11:00
Resumo
A síndrome metabólico é un conxunto de condicións que incrementan o risco de enfermidades cardiovasculares, diabetes tipo II e outras complicacións de saúde. Estas condicións inclúen hipertensión, hiperglucemia, exceso de graxa abdominal e niveis anormais de colesterol e triglicéridos. A súa prevalencia está a aumentar globalmente debido a estilos de vida sedentarios e dietas pouco saudables. Para mellorar e previr todos os problemas de saúde que conleva a síndrome metabólico débese controlar o peso, mellorar a sensibilidade á insulina, regular a presión arterial, mellorar o perfil lipídico e reducir a inflamación. Todo iso pode ser posible coa práctica regular de actividade física e coidando a alimentación. A seguinte revisión bibliográfica pretendeu dar a coñecer as posibles dietas útiles para o tratamento e prevención da síndrome metabólico, ademais da importancia do exercicio físico. Se han expostos os diferentes tipos de dietas que teñen evidencia científica de mellora na prevención e o tratamento da síndrome metabólico, así como a importancia do exercicio físico. Ademais manifestouse a importancia doutro tipo de tratamento coa prebióticos Tras analizar e revisar toda a información, non hai dieta universal para tratar a síndrome metabólico, pero todas elas asócianse a unha mellora dos problemas asociados. Os cambios no estilo de vida como o exercicio físico e a restrición dos hábitos nocivos, tamén se debe incluír como piares fundamentais para o tratamento e prevención da síndrome metabólico.
A síndrome metabólico é un conxunto de condicións que incrementan o risco de enfermidades cardiovasculares, diabetes tipo II e outras complicacións de saúde. Estas condicións inclúen hipertensión, hiperglucemia, exceso de graxa abdominal e niveis anormais de colesterol e triglicéridos. A súa prevalencia está a aumentar globalmente debido a estilos de vida sedentarios e dietas pouco saudables. Para mellorar e previr todos os problemas de saúde que conleva a síndrome metabólico débese controlar o peso, mellorar a sensibilidade á insulina, regular a presión arterial, mellorar o perfil lipídico e reducir a inflamación. Todo iso pode ser posible coa práctica regular de actividade física e coidando a alimentación. A seguinte revisión bibliográfica pretendeu dar a coñecer as posibles dietas útiles para o tratamento e prevención da síndrome metabólico, ademais da importancia do exercicio físico. Se han expostos os diferentes tipos de dietas que teñen evidencia científica de mellora na prevención e o tratamento da síndrome metabólico, así como a importancia do exercicio físico. Ademais manifestouse a importancia doutro tipo de tratamento coa prebióticos Tras analizar e revisar toda a información, non hai dieta universal para tratar a síndrome metabólico, pero todas elas asócianse a unha mellora dos problemas asociados. Os cambios no estilo de vida como o exercicio físico e a restrición dos hábitos nocivos, tamén se debe incluír como piares fundamentais para o tratamento e prevención da síndrome metabólico.
Dirección
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Moreno Saavedra, Elena (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
O papel da enfermeira xestora na unidade cardiorrenal
Autoría
L.F.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
L.F.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
A patoloxía cardiorrenal refírese a un grupo de condicións clínicas que afectan tanto ao corazón como aos riles. Estes órganos teñen unha relación estreita na fisioloxía do corpo humano, de modo, que a disfunción nun pode afectar significativamente ao outro. Os obxectivos deste traballo son, principalmente, coñecer a función da enfermeira con respecto á atención dos pacientes cardiorrenales, así como, visibilizar a importancia da atención a pacientes cardiorrenales, identificar cales son os coidados e as medidas de promoción da saúde e prevención da enfermidade que pode proporcionar a enfermaría ao paciente e, demostrar a alta necesidade de creación e desenvolvemento das unidades cardiorrenales. Para conseguir esta finalidade, fíxose unha revisión bibliográfica a través de varias bases de datos, portais de información e buscadores tales como: SciELO, PubMed, Dialnet e Google Académico. Por mor da información obtida, dáse como resultado a necesidade de analizar a función da enfermeira xestora nunha unidade cardiorrenal, o compromiso que ten a mesma co resto do equipo multidisciplinar ao que ela mesma pertence e os coidados que executa, do mesmo xeito que a necesidade dunha correcta xestión do tempo e recursos, e o ensino que executa a enfermeira para a promoción da autonomía e a prevención da enfermidade, tendo en conta a intimidade e os dereitos do paciente. Como conclusión, aínda que se mostran as características e necesidades dos pacientes cardiorrenales, recálcase a necesidade de indagar máis no coidado e a xestión dos mesmos, tamén se destaca a falta de especialización dos profesionais, do mesmo xeito que se prima a necesidade de obter máis información sobre a propia patoloxía cardiorrenal e o fundamental e básica que é a función da enfermaría na atención destes pacientes. Debido á carencia de atención dirixida cara a este tema, tanto a nivel de información como a nivel económico, a atención ao paciente cardiorrenal non ofrece uns coidados tan óptimos en todos os centros como si nos poderiamos atopar noutras patoloxías máis definidas e estudadas.
A patoloxía cardiorrenal refírese a un grupo de condicións clínicas que afectan tanto ao corazón como aos riles. Estes órganos teñen unha relación estreita na fisioloxía do corpo humano, de modo, que a disfunción nun pode afectar significativamente ao outro. Os obxectivos deste traballo son, principalmente, coñecer a función da enfermeira con respecto á atención dos pacientes cardiorrenales, así como, visibilizar a importancia da atención a pacientes cardiorrenales, identificar cales son os coidados e as medidas de promoción da saúde e prevención da enfermidade que pode proporcionar a enfermaría ao paciente e, demostrar a alta necesidade de creación e desenvolvemento das unidades cardiorrenales. Para conseguir esta finalidade, fíxose unha revisión bibliográfica a través de varias bases de datos, portais de información e buscadores tales como: SciELO, PubMed, Dialnet e Google Académico. Por mor da información obtida, dáse como resultado a necesidade de analizar a función da enfermeira xestora nunha unidade cardiorrenal, o compromiso que ten a mesma co resto do equipo multidisciplinar ao que ela mesma pertence e os coidados que executa, do mesmo xeito que a necesidade dunha correcta xestión do tempo e recursos, e o ensino que executa a enfermeira para a promoción da autonomía e a prevención da enfermidade, tendo en conta a intimidade e os dereitos do paciente. Como conclusión, aínda que se mostran as características e necesidades dos pacientes cardiorrenales, recálcase a necesidade de indagar máis no coidado e a xestión dos mesmos, tamén se destaca a falta de especialización dos profesionais, do mesmo xeito que se prima a necesidade de obter máis información sobre a propia patoloxía cardiorrenal e o fundamental e básica que é a función da enfermaría na atención destes pacientes. Debido á carencia de atención dirixida cara a este tema, tanto a nivel de información como a nivel económico, a atención ao paciente cardiorrenal non ofrece uns coidados tan óptimos en todos os centros como si nos poderiamos atopar noutras patoloxías máis definidas e estudadas.
Dirección
González Juanatey, Carlos (Titoría)
González Juanatey, Carlos (Titoría)
Tribunal
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Coñecementos sobre a enfermidade de Lyme en Enfermaría.
Autoría
S.C.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.C.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
22.07.2024 16:00
22.07.2024 16:00
Resumo
Introdución: a enfermidade de Lyme (EL), é unha enfermidade zoonótica transmitida por carrachas, que provoca problemas de saúde pública, especialmente en rexións coma o norte de España, onde a podemos considerar endémica. A pesar do papel crucial que desenvolve a enfermaría na detección precoz, hai unha escasez de estudos que avalíen o nivel de coñecemento que posúe o persoal de enfermaría sobre a EL. Obxectivo: avaliar os coñecementos que posúen os estudantes e traballadores de Enfermaría sobre a EL. De forma xeral e según variables sociodemográficas. Metodoloxía: Estudo de tipo observacional, descritivo e transversal, dirixido a estudantes e traballadores de Enfermaría. A participación foi voluntaria e de forma anónima mediante un cuestionario de Google Forms cun total de 22 preguntas. Obtivéronse datos sociodemográficos e información xeral e específica sobre a EL e as carrachas. Resultados: a participación foi de 184 persoas (152 mulleres, 31 homes y 1 non binario), cunha idade media de 35,9 anos. En canto ó lugar de residencia, destacan Lugo e Santa Cruz de Tenerife. Con respecto a súa ocupación, 51 foron estudantes e 133 traballadores. En canto ós resultados por variables atopamos que os grupos de máis de 35 anos de idade, as mulleres, os que residen en Galicia, os traballadores e os que pertencen ós servizos de atención primaria e urxencias, posúen maior nivel de coñecementos da EL que os outros grupos. Conclusión: unha porcentaxe significativa dos enquisados ten coñecementos xerais sobre a enfermidade. Aqueles que están relacionados coa identificación de vectores, son insuficientes.
Introdución: a enfermidade de Lyme (EL), é unha enfermidade zoonótica transmitida por carrachas, que provoca problemas de saúde pública, especialmente en rexións coma o norte de España, onde a podemos considerar endémica. A pesar do papel crucial que desenvolve a enfermaría na detección precoz, hai unha escasez de estudos que avalíen o nivel de coñecemento que posúe o persoal de enfermaría sobre a EL. Obxectivo: avaliar os coñecementos que posúen os estudantes e traballadores de Enfermaría sobre a EL. De forma xeral e según variables sociodemográficas. Metodoloxía: Estudo de tipo observacional, descritivo e transversal, dirixido a estudantes e traballadores de Enfermaría. A participación foi voluntaria e de forma anónima mediante un cuestionario de Google Forms cun total de 22 preguntas. Obtivéronse datos sociodemográficos e información xeral e específica sobre a EL e as carrachas. Resultados: a participación foi de 184 persoas (152 mulleres, 31 homes y 1 non binario), cunha idade media de 35,9 anos. En canto ó lugar de residencia, destacan Lugo e Santa Cruz de Tenerife. Con respecto a súa ocupación, 51 foron estudantes e 133 traballadores. En canto ós resultados por variables atopamos que os grupos de máis de 35 anos de idade, as mulleres, os que residen en Galicia, os traballadores e os que pertencen ós servizos de atención primaria e urxencias, posúen maior nivel de coñecementos da EL que os outros grupos. Conclusión: unha porcentaxe significativa dos enquisados ten coñecementos xerais sobre a enfermidade. Aqueles que están relacionados coa identificación de vectores, son insuficientes.
Dirección
Rabuñal Rey, Ramón (Titoría)
Rabuñal Rey, Ramón (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
Urxencias Psiquiátricas: Manejo e papel da Enfermaría
Autoría
M.L.N.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.L.N.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
24.06.2024 16:00
24.06.2024 16:00
Resumo
As urxencias psiquiátricas representan un problema significativo na nosa sociedade, xa que é unha gran parte da poboación a que padece alguna enfermidade mental, e a exacerbación desta pode conducilos a unha situación de perigo vital. O obxectivo deste traballo é describir o importantísimo papel da enfermeira na recepción destos pacientes no Servicio de Urxencias e as pautas de actuación nestas crises, que teñen que ser rápidas e efectivas. Selecionáronse resultados para os tres perfís de pacientes máis significativos nas Urxencias, que son o paciente suicida, o paciente axitado e o paciente intoxicado. Os resultados sinalan a importancia dunha boa valoración inicial que inclúe unha entrevista exhaustiva para optimizar a comunicación co paciente e o seu entorno, así coma as pautas a seguir en caso de perigo vital, coma a reversión dos distintos cadros orgánicos que poden desembocar dun problema coma un intento autolítico ou sobredosificación de sustancias. En conclusión, ten que destacarse a importancia dunha boa saúde mental, o déficit de información que existe a nivel global e a repercusión da figura da enfermeíra en ambos puntos, tanto na xestión de crises como na información e educación á comunidade.
As urxencias psiquiátricas representan un problema significativo na nosa sociedade, xa que é unha gran parte da poboación a que padece alguna enfermidade mental, e a exacerbación desta pode conducilos a unha situación de perigo vital. O obxectivo deste traballo é describir o importantísimo papel da enfermeira na recepción destos pacientes no Servicio de Urxencias e as pautas de actuación nestas crises, que teñen que ser rápidas e efectivas. Selecionáronse resultados para os tres perfís de pacientes máis significativos nas Urxencias, que son o paciente suicida, o paciente axitado e o paciente intoxicado. Os resultados sinalan a importancia dunha boa valoración inicial que inclúe unha entrevista exhaustiva para optimizar a comunicación co paciente e o seu entorno, así coma as pautas a seguir en caso de perigo vital, coma a reversión dos distintos cadros orgánicos que poden desembocar dun problema coma un intento autolítico ou sobredosificación de sustancias. En conclusión, ten que destacarse a importancia dunha boa saúde mental, o déficit de información que existe a nivel global e a repercusión da figura da enfermeíra en ambos puntos, tanto na xestión de crises como na información e educación á comunidade.
Dirección
Rodríguez López, José Luis (Titoría)
Rodríguez López, José Luis (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
Belonefobia na poboación adulta lucense: análise dunha barreira
Autoría
D.P.D.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
D.P.D.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: A belonefobia, o medo irracional ás agullas ou inxeccións, é un fenómeno común que pode afectar negativamente a experiencia dos pacientes durante os procedementos médicos e mesmo levarlles a evitar a procura de atención médica cando a precisan, carrexando consecuencias graves na súa saúde e o seu benestar. Obxectivo: Realizar unha análise exhaustiva da prevalencia e características da belonefobia nunha mostra representativa da poboación adulta da provincia de Lugo. Metodoloxía: Levouse a cabo un estudio cuantitativo que se enmarca dentro da metodoloxía non experimental, sendo de carácter descritivo, observacional e transversal. Recolléronse datos estatísticos relevantes sobre belonefobia a través dunha enquisa. A mostra consistiu en 133 participantes adultos residentes na provincia de Lugo. Resultados: O estudo revelou que o 2,3% dos enquisados padece belonefobia, e o 50,4% experimentou síntomas nalgún momento. As principais causas inclúen o medo á dor e a preocupación polo procedemento. Prefírense tratamentos non invasivos e agullas máis pequenas. Aínda que impacta na calidade de vida, hai menos evitación médica que noutras poboacións. Evidenciouse unha insatisfacción coa resposta do persoal ante o medo ás inxeccións. Conclusións: Subráyase a necesidade de desenvolver intervencións específicas destinadas a abordar a belonefobia e mellorar a experiencia dos pacientes durante calquera procedemento médico. Ademais, destácase a importancia dunha comunicación efectiva entre os pacientes e os profesionais da saúde para garantir un manexo axeitado do seu medo.
Introdución: A belonefobia, o medo irracional ás agullas ou inxeccións, é un fenómeno común que pode afectar negativamente a experiencia dos pacientes durante os procedementos médicos e mesmo levarlles a evitar a procura de atención médica cando a precisan, carrexando consecuencias graves na súa saúde e o seu benestar. Obxectivo: Realizar unha análise exhaustiva da prevalencia e características da belonefobia nunha mostra representativa da poboación adulta da provincia de Lugo. Metodoloxía: Levouse a cabo un estudio cuantitativo que se enmarca dentro da metodoloxía non experimental, sendo de carácter descritivo, observacional e transversal. Recolléronse datos estatísticos relevantes sobre belonefobia a través dunha enquisa. A mostra consistiu en 133 participantes adultos residentes na provincia de Lugo. Resultados: O estudo revelou que o 2,3% dos enquisados padece belonefobia, e o 50,4% experimentou síntomas nalgún momento. As principais causas inclúen o medo á dor e a preocupación polo procedemento. Prefírense tratamentos non invasivos e agullas máis pequenas. Aínda que impacta na calidade de vida, hai menos evitación médica que noutras poboacións. Evidenciouse unha insatisfacción coa resposta do persoal ante o medo ás inxeccións. Conclusións: Subráyase a necesidade de desenvolver intervencións específicas destinadas a abordar a belonefobia e mellorar a experiencia dos pacientes durante calquera procedemento médico. Ademais, destácase a importancia dunha comunicación efectiva entre os pacientes e os profesionais da saúde para garantir un manexo axeitado do seu medo.
Dirección
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Tribunal
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
Avaliación da prevalencia do risco de desenvolver un TCA en estudantes de Enfermería e Educación Infantil.
Autoría
A.M.V.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.M.V.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: Os trastornos da conduta alimentaria son afeccións mentais de etioloxía multifactorial, caracterizadas por unha preocupación excesiva pola imaxe corporal e o peso; así como, por unha alteración dos hábitos e condutas alimenticias. Os principais son: a anorexia nerviosa, bulimia nerviosa e trastorno por atracón, todos eles posúen uns criterios diagnósticos específicos recollidos no DSM-V e CIE-11. O seu padecemento ocasiona graves consecuencias, motivo polo que o papel da enfermería na súa prevención é imprescindíbel. Obxectivo: Avaliar a prevalencia do risco de desenvolver un TCA nas facultades de Maxisterio e Enfermería da USC no campus de Lugo. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica para a introdución do tema investigando nas bases de datos PUBMED, DIALNET e Google Academic, entre outras webs. Para a realización do estudo empregouse un cuestionario formado pola escala validada EAT-40 xunto con 8 preguntas relacionadas con variables sociodemográficas. Resultados: Detectouse risco de padecer un TCA no 20,75% dos universitarios enquisados. A prevalencia é especialmente notable no xénero feminino e naqueles que conviven coa súa familia ou compañeiros de piso. O risco increméntase entre os estudantes de entre 18-22 anos que sofren unha tensión académica excesiva, ansiedade, depresión e celiaquía e que posúen un nivel de satisfacción coa súa imaxe corporal inferior a 6 nunha escala de 10. Conclusións: O risco de padecer un TCA entre os universitarios enquisados adquire unha proporción aproximada de 2:10. Recoméndanse estudos futuros para lograr unha mostra a nivel de toda unha comunidade universitaria, co obxectivo de obter datos máis representativos para lograr o deseño de intervencións máis efectivas e adaptadas ás necesidades específicas dos diferentes subgrupos que conforman a poboación universitaria.
Introdución: Os trastornos da conduta alimentaria son afeccións mentais de etioloxía multifactorial, caracterizadas por unha preocupación excesiva pola imaxe corporal e o peso; así como, por unha alteración dos hábitos e condutas alimenticias. Os principais son: a anorexia nerviosa, bulimia nerviosa e trastorno por atracón, todos eles posúen uns criterios diagnósticos específicos recollidos no DSM-V e CIE-11. O seu padecemento ocasiona graves consecuencias, motivo polo que o papel da enfermería na súa prevención é imprescindíbel. Obxectivo: Avaliar a prevalencia do risco de desenvolver un TCA nas facultades de Maxisterio e Enfermería da USC no campus de Lugo. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica para a introdución do tema investigando nas bases de datos PUBMED, DIALNET e Google Academic, entre outras webs. Para a realización do estudo empregouse un cuestionario formado pola escala validada EAT-40 xunto con 8 preguntas relacionadas con variables sociodemográficas. Resultados: Detectouse risco de padecer un TCA no 20,75% dos universitarios enquisados. A prevalencia é especialmente notable no xénero feminino e naqueles que conviven coa súa familia ou compañeiros de piso. O risco increméntase entre os estudantes de entre 18-22 anos que sofren unha tensión académica excesiva, ansiedade, depresión e celiaquía e que posúen un nivel de satisfacción coa súa imaxe corporal inferior a 6 nunha escala de 10. Conclusións: O risco de padecer un TCA entre os universitarios enquisados adquire unha proporción aproximada de 2:10. Recoméndanse estudos futuros para lograr unha mostra a nivel de toda unha comunidade universitaria, co obxectivo de obter datos máis representativos para lograr o deseño de intervencións máis efectivas e adaptadas ás necesidades específicas dos diferentes subgrupos que conforman a poboación universitaria.
Dirección
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Novo Teijeiro, Celia (Titoría)
Tribunal
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Atención de enfermaría en pacientes con talasemia.
Autoría
I.S.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
I.S.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
Introdución A talasemia é un grupo de trastornos xenéticos que afectan á produción de globina; a parte proteica da hemoglobina (Hb), hemoproteína responsable de transportar osíxeno e dióxido de carbono nos glóbulos vermellos. A hemoglobina consta de catro cadeas polipeptídicas, cada unha co seu propio grupo hemo. A talasemia clasifícase segundo a cadea de globina afectada, as máis comúns son a talasemia alfa e beta, que se diferencian polo xene responsable e o impacto na formación da hemoglobina. Obxectivos Neste traballo, propoñemos realizar unha revisión bibliográfica sobre a clínica, complicacións e actuacións de enfermería en pacientes con talasemia, analizando as intervencións necesarias para ofrecer unha atención, coidado e seguimento completo. Metodoloxía Para a revisión bibliográfica, realizáronse buscas en bases de datos como: Medline-Pubmed, DIALNET e Science Direct. Utilizáronse guías, revistas e artigos de investigación, tamén se empregaron libros, traballos de grao e outros documentos, centrando a busca, principalmente, do 2017 ao 2023. Outros dos resultados empregados foron libros, traballos de fin de grao e documentos de investigación. Resultados A clínica da talasemia pode ser moi diversa segundo o tipo que presente; desde pacientes asintomáticos ata aqueles que presentan malformacións óseas ou ictericia. Por iso é importante un diagnóstico precoz mediante unha exploración física, unha análise de sangue, un frotis sanguíneo, etc. O profesional de enfermería debe realizar consultas periódicas co paciente para reducir a súa ansiedade, explicarlle as diferentes opcións de tratamento e dar a atención adecuada en caso de embarazo. Conclusións A talasemia é unha das enfermidades xenéticas máis inusuais, pero a escasa información sobre ela e os coidados necesarios fai que sexa fundamental promover o coñecemento entre os profesionais da saúde . Realizar un diagnóstico, un tratamento e unha educación individualizada é clave para mellorar a calidade de vida destes pacientes.
Introdución A talasemia é un grupo de trastornos xenéticos que afectan á produción de globina; a parte proteica da hemoglobina (Hb), hemoproteína responsable de transportar osíxeno e dióxido de carbono nos glóbulos vermellos. A hemoglobina consta de catro cadeas polipeptídicas, cada unha co seu propio grupo hemo. A talasemia clasifícase segundo a cadea de globina afectada, as máis comúns son a talasemia alfa e beta, que se diferencian polo xene responsable e o impacto na formación da hemoglobina. Obxectivos Neste traballo, propoñemos realizar unha revisión bibliográfica sobre a clínica, complicacións e actuacións de enfermería en pacientes con talasemia, analizando as intervencións necesarias para ofrecer unha atención, coidado e seguimento completo. Metodoloxía Para a revisión bibliográfica, realizáronse buscas en bases de datos como: Medline-Pubmed, DIALNET e Science Direct. Utilizáronse guías, revistas e artigos de investigación, tamén se empregaron libros, traballos de grao e outros documentos, centrando a busca, principalmente, do 2017 ao 2023. Outros dos resultados empregados foron libros, traballos de fin de grao e documentos de investigación. Resultados A clínica da talasemia pode ser moi diversa segundo o tipo que presente; desde pacientes asintomáticos ata aqueles que presentan malformacións óseas ou ictericia. Por iso é importante un diagnóstico precoz mediante unha exploración física, unha análise de sangue, un frotis sanguíneo, etc. O profesional de enfermería debe realizar consultas periódicas co paciente para reducir a súa ansiedade, explicarlle as diferentes opcións de tratamento e dar a atención adecuada en caso de embarazo. Conclusións A talasemia é unha das enfermidades xenéticas máis inusuais, pero a escasa información sobre ela e os coidados necesarios fai que sexa fundamental promover o coñecemento entre os profesionais da saúde . Realizar un diagnóstico, un tratamento e unha educación individualizada é clave para mellorar a calidade de vida destes pacientes.
Dirección
Seijas Vázquez, Margarita María (Titoría)
Seijas Vázquez, Margarita María (Titoría)
Tribunal
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Análise da situación actual da enfermaría en torno a cirurxía menor
Autoría
I.M.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
I.M.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
22.07.2024 16:00
22.07.2024 16:00
Resumo
Dende os inicios da profesión enfermeira ata os actuais estudos de grao veunos acompañando a lexitimidade para realizar as técnicas de cirurxía menor. É por este motivo que se busca coñecer o escenario real da enfermería ao redor da cirurxía menor, así como explicar as técnicas básicas e coñecer a carteira de enfermería do Servizo Galego de Saúde ao redor desta práctica. Para conseguir estes obxectivos foron consutadas distintas bases bibliográficas buscando artigos relacionados co tema e varios manuais de cirurxía menor, incluíndo as publicacións realizadas pola Xunta de Galicia e o Servizo Galego de Saúde, ademáis entrevistei a varios enfermeiros que realizan cirurxía menor e alumnos de enfermería para valorar as expectativas de futuro neste ámbito. Na discusión dos resultados abórdanse aspectos como as técnicas máis importantes pola súa sinxeleza e a súa frecuencia de uso, as experiencias vividas polos enfermeiros e analízase detalladamente a carteira de servizos do Servizo Galego de Saúde para estas técnicas. Algunhas das conclusións que se obteñen son tan interesantes como que os enfermeiros estamos capacitados para levar a cabo moitas técnicas de cirurxía menor amparados pola lei así como, que hai certas técnicas moi usadas en clínica que grazas á súa relativa sinxeleza permiten dar solución a problemas de saúde sen engrosar as listas de espera de cirurxía no hospital de referencia e fomentar a confianza e a relación enfermeiro doente.
Dende os inicios da profesión enfermeira ata os actuais estudos de grao veunos acompañando a lexitimidade para realizar as técnicas de cirurxía menor. É por este motivo que se busca coñecer o escenario real da enfermería ao redor da cirurxía menor, así como explicar as técnicas básicas e coñecer a carteira de enfermería do Servizo Galego de Saúde ao redor desta práctica. Para conseguir estes obxectivos foron consutadas distintas bases bibliográficas buscando artigos relacionados co tema e varios manuais de cirurxía menor, incluíndo as publicacións realizadas pola Xunta de Galicia e o Servizo Galego de Saúde, ademáis entrevistei a varios enfermeiros que realizan cirurxía menor e alumnos de enfermería para valorar as expectativas de futuro neste ámbito. Na discusión dos resultados abórdanse aspectos como as técnicas máis importantes pola súa sinxeleza e a súa frecuencia de uso, as experiencias vividas polos enfermeiros e analízase detalladamente a carteira de servizos do Servizo Galego de Saúde para estas técnicas. Algunhas das conclusións que se obteñen son tan interesantes como que os enfermeiros estamos capacitados para levar a cabo moitas técnicas de cirurxía menor amparados pola lei así como, que hai certas técnicas moi usadas en clínica que grazas á súa relativa sinxeleza permiten dar solución a problemas de saúde sen engrosar as listas de espera de cirurxía no hospital de referencia e fomentar a confianza e a relación enfermeiro doente.
Dirección
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ferreira Díaz, María José (Vogal)
O cancro colorrectal: a importancia dun diagnóstico precoz
Autoría
I.L.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
I.L.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: O cancro colorrectal é o terceiro máis común e o segundo máis mortal. Afecta principalmente a persoas maiores de 50 anos que pertencen a países desenvolvidos. O prognóstico varía segundo a localización e o estadio do tumor. Para a súa detección empréganse probas como o test de sangue oculto en feces e a sigmoidoscopia, mentres que para o diagnóstico faise uso da colonoscopia. Obxectivos: Realizar unha descrición do Programa Galego de Detección Precoz do Cancro Colorrectal e dos datos obtidos a partir da súa aplicación desde 2013 ata 2022. Metodoloxía: Foi realizada unha procura bibliográfica nas bases de datos: Dialnet, Enfispo, PubMed e Cochrane Library, seleccionando 13 artigos para elaborar a revisión. Tamén foron consultadas páxinas web de entidades como a Sociedade Española de Oncoloxía Médica e a Organización Mundial da Saúde. Resultados: O Programa Galego de Detección Precoz do Cancro Colorrectal iniciouse en Ferrol no ano 2013, estendéndose a toda Galicia en 2019. A súa poboación elixible son as persoas que teñen entre 50 e 69 anos, que contan coa tarxeta sanitaria do Servizo Galego de Saúde e non presentan criterios de exclusión definitivos. A proba de cribado empregada é o test de sangue oculto en feces inmunológico, mentres que para confirmar o diagnóstico utilízase a colonoscopia. Conclusións: Co tempo, a participación experimentou un aumento notable, particularmente entre as mulleres que previamente se involucraron no programa. Ademais, observouse unha diminución no número de casos diagnosticados en estadios avanzados en roldas sucesivas. Estes resultados confirman que o programa cumpre satisfactoriamente cos estándares establecidos polas guías europeas e exhibe unha taxa de detección e un valor preditivo superiores á media en comparación con outros programas españois.
Introdución: O cancro colorrectal é o terceiro máis común e o segundo máis mortal. Afecta principalmente a persoas maiores de 50 anos que pertencen a países desenvolvidos. O prognóstico varía segundo a localización e o estadio do tumor. Para a súa detección empréganse probas como o test de sangue oculto en feces e a sigmoidoscopia, mentres que para o diagnóstico faise uso da colonoscopia. Obxectivos: Realizar unha descrición do Programa Galego de Detección Precoz do Cancro Colorrectal e dos datos obtidos a partir da súa aplicación desde 2013 ata 2022. Metodoloxía: Foi realizada unha procura bibliográfica nas bases de datos: Dialnet, Enfispo, PubMed e Cochrane Library, seleccionando 13 artigos para elaborar a revisión. Tamén foron consultadas páxinas web de entidades como a Sociedade Española de Oncoloxía Médica e a Organización Mundial da Saúde. Resultados: O Programa Galego de Detección Precoz do Cancro Colorrectal iniciouse en Ferrol no ano 2013, estendéndose a toda Galicia en 2019. A súa poboación elixible son as persoas que teñen entre 50 e 69 anos, que contan coa tarxeta sanitaria do Servizo Galego de Saúde e non presentan criterios de exclusión definitivos. A proba de cribado empregada é o test de sangue oculto en feces inmunológico, mentres que para confirmar o diagnóstico utilízase a colonoscopia. Conclusións: Co tempo, a participación experimentou un aumento notable, particularmente entre as mulleres que previamente se involucraron no programa. Ademais, observouse unha diminución no número de casos diagnosticados en estadios avanzados en roldas sucesivas. Estes resultados confirman que o programa cumpre satisfactoriamente cos estándares establecidos polas guías europeas e exhibe unha taxa de detección e un valor preditivo superiores á media en comparación con outros programas españois.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Humanización en psiquiatría. Análise da súa implantación na hospitalización psiquiátrica.
Autoría
N.G.S.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.G.S.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: a humanización dentro da área de saúde mental por parte da enfermería, implica un enfoque integral e centrado no paciente. Este enfoque xera un progreso no ambiente terapéutico que promove a recuperación do usuario, pois unha de cada catro persoas padece ou padecerá unha enfermidade mental ao longo da súa vida. Impulsa a autonomía do paciente e mellora a relación interpersoal enfermeira-paciente, para recoñecer as súas capacidades e necesidades individuais, e elaborar plans de tratamento personalizados. Busca minimizar o uso da contención mecánica mediante protocolos de avaliación continua e técnicas humanitarias como o modelo Safewards, que promove ambientes terapéuticos seguros e colaborativos. Na área sanitaria de Lugo, A Mariña e Monforte de Lemos intégranse múltiples estratexias de humanización implementadas nos espazos e a realización de actividades, promovendo a socialización e o benestar. Obxectivo: analizar a humanización na atención psiquiátrica e o papel de enfermería nestas unidades. Metodoloxía: realizouse unha revisión bibliográfica cualitativa, a través de artigos de bases de datos, e exploratoria, a través dunha entrevista semiestructurada. Resultados: obtivéronse un total de 28 textos extraídos das bases de datos, en español, portugués e inglés. Deles, extraéronse das súas bibliografías outros tres. Máis un documento sobre as iniciativas de humanización da área Sanitaria e unha procura na RAE. Conclusións: tras finalizar a investigación pódese concluír que as estratexias de humanización implementadas na área de saúde mental promoven a mellora da recuperación dos pacientes e a súa reintegración social.
Introdución: a humanización dentro da área de saúde mental por parte da enfermería, implica un enfoque integral e centrado no paciente. Este enfoque xera un progreso no ambiente terapéutico que promove a recuperación do usuario, pois unha de cada catro persoas padece ou padecerá unha enfermidade mental ao longo da súa vida. Impulsa a autonomía do paciente e mellora a relación interpersoal enfermeira-paciente, para recoñecer as súas capacidades e necesidades individuais, e elaborar plans de tratamento personalizados. Busca minimizar o uso da contención mecánica mediante protocolos de avaliación continua e técnicas humanitarias como o modelo Safewards, que promove ambientes terapéuticos seguros e colaborativos. Na área sanitaria de Lugo, A Mariña e Monforte de Lemos intégranse múltiples estratexias de humanización implementadas nos espazos e a realización de actividades, promovendo a socialización e o benestar. Obxectivo: analizar a humanización na atención psiquiátrica e o papel de enfermería nestas unidades. Metodoloxía: realizouse unha revisión bibliográfica cualitativa, a través de artigos de bases de datos, e exploratoria, a través dunha entrevista semiestructurada. Resultados: obtivéronse un total de 28 textos extraídos das bases de datos, en español, portugués e inglés. Deles, extraéronse das súas bibliografías outros tres. Máis un documento sobre as iniciativas de humanización da área Sanitaria e unha procura na RAE. Conclusións: tras finalizar a investigación pódese concluír que as estratexias de humanización implementadas na área de saúde mental promoven a mellora da recuperación dos pacientes e a súa reintegración social.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
Moreno Saavedra, Elena (Presidente/a)
Ferreiro López, Iria (Secretario/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Vogal)
Abordaje da Epidermólisis bullosa
Autoría
M.G.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.G.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
Introdución. A epidermólisis bullosa é un grupo de enfermidades xenéticas raras que se caracterizan pola fraxilidade da pel e das mucosas, provocando a formación de ampolas ante mínimos rozamentos ou traumas ou de forma espontánea. Clasifícase en catro tipos: simple, xuntural, distrófica e Síndrome de Kindler. Obxectivos. O obxectivo principal deste traballo é ofrecer unha visión xeral da epidermólisis bullosa, especialmente na súa abordaxe, centrándose nas bases do seu tratamento. Metodoloxía. O presente estudo realizouse cos datos obtidos de diferentes artigos científicos seleccionados de bases de datos como Dialnet, MedLine a través de PubMed e Enfispo e do catálogo IACOBUS, utilizando as palabras chave posteriormente citadas combinadas mediante os operadores booleanos “AND” e “OR”. Seleccionáronse os artigos publicados entre 2016 e 2024, aínda que algúns deles son anteriores debido á relevancia que presentan para a realización do estudo. Ademais, os idiomas de publicación dos artigos debían ser inglés ou español e debían ofrecer o seu texto completo. Resultados. Os resultados mostran o manexo da epidermólisis bullosa, centrándose nas bases do seu tratamento, a prevención e a curación das lesións e o control da dor e do prurito, ademais de facer referencia ás novas terapias e tratamentos que se están comezando a utilizar para mellorar a calidade de vida das persoas que padecen dita patoloxía. Conclusións. Obsérvase a necesidade dun enfoque integral e individualizado por parte dun equipo multidisciplinar que aborde tanto as necesidades físicas como as psicolóxicas e sociais dos pacientes e dos seus coidadores. Ademais, a investigación e a concienciación social son esenciais para mellorar a calidade de vida destas persoas e das súas familias.
Introdución. A epidermólisis bullosa é un grupo de enfermidades xenéticas raras que se caracterizan pola fraxilidade da pel e das mucosas, provocando a formación de ampolas ante mínimos rozamentos ou traumas ou de forma espontánea. Clasifícase en catro tipos: simple, xuntural, distrófica e Síndrome de Kindler. Obxectivos. O obxectivo principal deste traballo é ofrecer unha visión xeral da epidermólisis bullosa, especialmente na súa abordaxe, centrándose nas bases do seu tratamento. Metodoloxía. O presente estudo realizouse cos datos obtidos de diferentes artigos científicos seleccionados de bases de datos como Dialnet, MedLine a través de PubMed e Enfispo e do catálogo IACOBUS, utilizando as palabras chave posteriormente citadas combinadas mediante os operadores booleanos “AND” e “OR”. Seleccionáronse os artigos publicados entre 2016 e 2024, aínda que algúns deles son anteriores debido á relevancia que presentan para a realización do estudo. Ademais, os idiomas de publicación dos artigos debían ser inglés ou español e debían ofrecer o seu texto completo. Resultados. Os resultados mostran o manexo da epidermólisis bullosa, centrándose nas bases do seu tratamento, a prevención e a curación das lesións e o control da dor e do prurito, ademais de facer referencia ás novas terapias e tratamentos que se están comezando a utilizar para mellorar a calidade de vida das persoas que padecen dita patoloxía. Conclusións. Obsérvase a necesidade dun enfoque integral e individualizado por parte dun equipo multidisciplinar que aborde tanto as necesidades físicas como as psicolóxicas e sociais dos pacientes e dos seus coidadores. Ademais, a investigación e a concienciación social son esenciais para mellorar a calidade de vida destas persoas e das súas familias.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)
Impacto das bebidas alcohólicas na poboación galega
Autoría
N.R.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.R.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
O traballo é unha revisión bibliográfica de distintos artigos relacionados co consumo de alcohol na comunidade autónoma de Galicia. O obxectivo do presente é coñecer o impacto do consumo de alcohol na poboación galega. Dentro deste obxectivo xeral, identificáronse outros como comparar a incidencia en Galicia respecto a outras comunidades, identificar os efectos sobre a saúde, investigar os programas para a prevención do consumo ou estudar os distintos factores de risco. Para a realización do estudo consultáronse as bases de datos (Dialnet, Pubmed, Google Scholar, Elsevier...) con artigos publicados despois do ano 2000 en galego, inglés e español. Os resultados de enquisas nacionais mostran que entre os mozos de 14-18 anos a taxa de consumo algunha vez na vida foi de 75.4% e, en persoas entre 15 e 64 anos, do 94.7% en Galicia. En todos os parámetros estudados, menos nun, Galicia móstrase por riba da media española. En canto ás patoloxías relacionadas co alcoholismo, dáselle máis importancia á cirrose e hepatite, pero tamén se relaciona con HTA, trastornos de saúde mental ou cancro. O SERGAS pon á disposición da sociedade servizos de tratamento de alcoholismo, así como UAD dispoñibles para toda a poboación. Dende a Xunta de Galicia tamén puxeron en marcha algúns programas como Apuntámonos a non beber. Para concluír, os resultados son realmente perigosos, as altas taxas de consumo, a normalización da sociedade ou a falta de coñecemento das consecuencias fan que este problema sexa invisible a ollos da poboación. Do mesmo modo, considéranse insuficientes as medidas tomadas para frear e erradicar este problema por parte dos organismos competentes. Por último, parécenos útil investigar máis nos factores que incitan ao consumo e en que plans introducir para un efectivo tratamento da “pandemia” alcohólica.
O traballo é unha revisión bibliográfica de distintos artigos relacionados co consumo de alcohol na comunidade autónoma de Galicia. O obxectivo do presente é coñecer o impacto do consumo de alcohol na poboación galega. Dentro deste obxectivo xeral, identificáronse outros como comparar a incidencia en Galicia respecto a outras comunidades, identificar os efectos sobre a saúde, investigar os programas para a prevención do consumo ou estudar os distintos factores de risco. Para a realización do estudo consultáronse as bases de datos (Dialnet, Pubmed, Google Scholar, Elsevier...) con artigos publicados despois do ano 2000 en galego, inglés e español. Os resultados de enquisas nacionais mostran que entre os mozos de 14-18 anos a taxa de consumo algunha vez na vida foi de 75.4% e, en persoas entre 15 e 64 anos, do 94.7% en Galicia. En todos os parámetros estudados, menos nun, Galicia móstrase por riba da media española. En canto ás patoloxías relacionadas co alcoholismo, dáselle máis importancia á cirrose e hepatite, pero tamén se relaciona con HTA, trastornos de saúde mental ou cancro. O SERGAS pon á disposición da sociedade servizos de tratamento de alcoholismo, así como UAD dispoñibles para toda a poboación. Dende a Xunta de Galicia tamén puxeron en marcha algúns programas como Apuntámonos a non beber. Para concluír, os resultados son realmente perigosos, as altas taxas de consumo, a normalización da sociedade ou a falta de coñecemento das consecuencias fan que este problema sexa invisible a ollos da poboación. Do mesmo modo, considéranse insuficientes as medidas tomadas para frear e erradicar este problema por parte dos organismos competentes. Por último, parécenos útil investigar máis nos factores que incitan ao consumo e en que plans introducir para un efectivo tratamento da “pandemia” alcohólica.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Técnicas de preservación de órganos en asistolia controlada
Autoría
C.K.A.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
C.K.A.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
24.06.2024 16:00
24.06.2024 16:00
Resumo
RESUMO OBXECTIVOS: O obxectivo principal é coñecer as distintas técnicas de preservación de órganos sólidos na doazón en asistolia controlada. Os obxectivos máis específicos inclúen analizar a eficacia das técnicas, describir o seu impacto no enxerto e investigar a selección dos doantes e pescudar o papel de enfermería. MÉTODOS: Realizouse unha revisión bibliográfica da literatura científica empregando método PRISMA en 3 bases de datos: Medline Scopus e Dialnet. Incluíronse os estudos publicados entre 2018-2024 en inglés e español. Recuperáronse 11 artigos (6 artigos de revisión, 2 casos clínicos, 1 estudo de cohorte observacional, 1 estudo prospectivo observacional, 1 estudo retrospectivo observacional) para a súa revisión a texto completo. RESULTADOS: A doazón en asistolia controlada xurdiu como solución á escaseza de órganos. A nivel internacional España destaca na doazón de órganos polo seu complexo modelo proposto pola Organización Nacional de Transplantes. O transplante é un proceso multidisciplinar na que enfermería ten un papel esencial. O éxito dun transplante vén determinado por distintos factores, entre os cal destaca os métodos de preservación de órganos, xa que esta é unha fase chave. As técnicas de conservación dos órganos en asistolia controlada evolucionaron significativamente, destacando a perfusión normotérmica con osixenación extracorpórea como un do método máis prometedor. A introdución de novos dispositivos e de solucións de preservación incrementaron o número de doantes, reduciron os tempos de isquemia e melloraron a viabilidade dos órganos transplantados. CONCLUSIÓNS: A revisión evidenciou que o uso de técnicas de preservación avanzadas e o manexo adecuado dos tempos de isquemia son fundamentais para obter bos resultados na doazón de órganos en asistolia controlada. Ademais, a formación dos profesionais e a participación activa de enfermería é crucial para a implementación con éxito dos procedementos.
RESUMO OBXECTIVOS: O obxectivo principal é coñecer as distintas técnicas de preservación de órganos sólidos na doazón en asistolia controlada. Os obxectivos máis específicos inclúen analizar a eficacia das técnicas, describir o seu impacto no enxerto e investigar a selección dos doantes e pescudar o papel de enfermería. MÉTODOS: Realizouse unha revisión bibliográfica da literatura científica empregando método PRISMA en 3 bases de datos: Medline Scopus e Dialnet. Incluíronse os estudos publicados entre 2018-2024 en inglés e español. Recuperáronse 11 artigos (6 artigos de revisión, 2 casos clínicos, 1 estudo de cohorte observacional, 1 estudo prospectivo observacional, 1 estudo retrospectivo observacional) para a súa revisión a texto completo. RESULTADOS: A doazón en asistolia controlada xurdiu como solución á escaseza de órganos. A nivel internacional España destaca na doazón de órganos polo seu complexo modelo proposto pola Organización Nacional de Transplantes. O transplante é un proceso multidisciplinar na que enfermería ten un papel esencial. O éxito dun transplante vén determinado por distintos factores, entre os cal destaca os métodos de preservación de órganos, xa que esta é unha fase chave. As técnicas de conservación dos órganos en asistolia controlada evolucionaron significativamente, destacando a perfusión normotérmica con osixenación extracorpórea como un do método máis prometedor. A introdución de novos dispositivos e de solucións de preservación incrementaron o número de doantes, reduciron os tempos de isquemia e melloraron a viabilidade dos órganos transplantados. CONCLUSIÓNS: A revisión evidenciou que o uso de técnicas de preservación avanzadas e o manexo adecuado dos tempos de isquemia son fundamentais para obter bos resultados na doazón de órganos en asistolia controlada. Ademais, a formación dos profesionais e a participación activa de enfermería é crucial para a implementación con éxito dos procedementos.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
Perfil tecnolóxico da enfermería en hospitalización
Autoría
J.V.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
J.V.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
Introducción: en el contexto de un mundo cada vez más digitalizado en el ámbito de la salud, surge la necesidad de comprender cómo los profesionales de enfermería se están adaptando a las nuevas tecnologías. Objetivos: el objetivo principal es explorar cómo los profesionales de enfermería están utilizando y desarrollando competencias en tecnología digital, así como identificar las aplicaciones digitales que están integrando en su práctica clínica. Metodología: se procedió a una revisión sistemática de estudios sobre el perfil tecnológico de enfermería. Se realizó una búsqueda en bases de datos electrónicas utilizando descriptores MeSH relevantes. Se seleccionaron estudios observacionales, experimentales, cualitativos y revisiones sistemáticas publicados entre 2014 y 2024. Se aplicaron criterios de inclusión y exclusión para la selección de estudios pertinentes, que fueron analizados en términos de autores, diseño, participantes y resultados. Resultados: los resultados revelaron una variabilidad significativa en los niveles de alfabetización tecnológica entre los profesionales de enfermería, así como diferencias en la actitud hacia la tecnología. Se identificaron diversas aplicaciones digitales utilizadas en el ámbito de la enfermería, desde herramientas para el registro de datos hasta aplicaciones para el seguimiento de pacientes. Conclusiones: estos hallazgos subrayan la importancia de la formación continua en competencias digitales para los profesionales de enfermería; así como la necesidad de una integración efectiva de las tecnologías digitales en la práctica clínica. Palabras clave: Enfermería; Competencias Digitales; Alfabetización Digital; Tecnol
Introducción: en el contexto de un mundo cada vez más digitalizado en el ámbito de la salud, surge la necesidad de comprender cómo los profesionales de enfermería se están adaptando a las nuevas tecnologías. Objetivos: el objetivo principal es explorar cómo los profesionales de enfermería están utilizando y desarrollando competencias en tecnología digital, así como identificar las aplicaciones digitales que están integrando en su práctica clínica. Metodología: se procedió a una revisión sistemática de estudios sobre el perfil tecnológico de enfermería. Se realizó una búsqueda en bases de datos electrónicas utilizando descriptores MeSH relevantes. Se seleccionaron estudios observacionales, experimentales, cualitativos y revisiones sistemáticas publicados entre 2014 y 2024. Se aplicaron criterios de inclusión y exclusión para la selección de estudios pertinentes, que fueron analizados en términos de autores, diseño, participantes y resultados. Resultados: los resultados revelaron una variabilidad significativa en los niveles de alfabetización tecnológica entre los profesionales de enfermería, así como diferencias en la actitud hacia la tecnología. Se identificaron diversas aplicaciones digitales utilizadas en el ámbito de la enfermería, desde herramientas para el registro de datos hasta aplicaciones para el seguimiento de pacientes. Conclusiones: estos hallazgos subrayan la importancia de la formación continua en competencias digitales para los profesionales de enfermería; así como la necesidad de una integración efectiva de las tecnologías digitales en la práctica clínica. Palabras clave: Enfermería; Competencias Digitales; Alfabetización Digital; Tecnol
Dirección
Ramiro Fernández, José Manuel (Titoría)
Ramiro Fernández, José Manuel (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Secretario/a)
Bermello López, Mª Lourdes (Vogal)
Efectividade das vacinas de COVID-19: Revisión bibliográfica
Autoría
S.G.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.G.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: O COVID-19 é unha enfermidade emerxente que foi identificada a finais do 2019 e produciu unha pandemia no 2020, cunha rápida difusión mundial da enfermidade. O impacto do COVID-19 foi enorme, pola súa elevada incidencia e morbimortalidade, e pola tensión xerada nos sistemas sanitarios de todo o mundo. Este impacto repercutiu nas medidas de control e prevención da enfermidade. As vacinas son unha estratexia fundamental de Saúde Pública para o control e prevención de enfermidades infecciosas, polo que é importante coñecer o impacto da vacinación de COVID-19 sobre a enfermidade e destacar o papel relevante do persoal de Enfermería na estratexia de vacinación. Obxectivo: Avaliar a efectividade das vacinas de COVID-19 en adultos. Método: Revisión bibliográfica da literatura científica en inglés e castelán (sen límite temporal) de revisións sistemáticas e metanálisis obtidos de PubMed, Cochrane Library, Biblioteca Virtual en Saúde, EnFisPo ou Google Académico. Ademais identificáronse estudos de literatura gris (OMS, ECDC, AEMPS, Ministerio de Sanidade, publicacións de sociedades científicas). Resultados: Obtivéronse 7 estudos. En todos os estudos seleccionados, as vacinas de COVID-19 demostraron ser efectivas na redución da incidencia da enfermidade, na redución da enfermidade grave, na redución de hospitalizacións e na redución da mortalidade. Conclusións: Existe evidencia científica robusta que demostra que a vacinación poboacional do COVID-19 é unha estratexia efectiva para cambiar o curso da enfermidade, reducindo a súa incidencia, os cadros graves e a súa mortalidade. A estratexia de vacinación poboacional do COVID-19 supuxo un gran esforzo para todo o sistema sanitario. O persoal de Enfermería tivo un papel fundamental na estratexia de vacinación. Existen algunhas incógnitas sobre a duración da inmunidade das vacinas ou sobre a aparición de novas variantes de COVID-19 que diminúan a efectividade das vacinas, que van influír sobre a estratexia da vacinación do COVID-19.
Introdución: O COVID-19 é unha enfermidade emerxente que foi identificada a finais do 2019 e produciu unha pandemia no 2020, cunha rápida difusión mundial da enfermidade. O impacto do COVID-19 foi enorme, pola súa elevada incidencia e morbimortalidade, e pola tensión xerada nos sistemas sanitarios de todo o mundo. Este impacto repercutiu nas medidas de control e prevención da enfermidade. As vacinas son unha estratexia fundamental de Saúde Pública para o control e prevención de enfermidades infecciosas, polo que é importante coñecer o impacto da vacinación de COVID-19 sobre a enfermidade e destacar o papel relevante do persoal de Enfermería na estratexia de vacinación. Obxectivo: Avaliar a efectividade das vacinas de COVID-19 en adultos. Método: Revisión bibliográfica da literatura científica en inglés e castelán (sen límite temporal) de revisións sistemáticas e metanálisis obtidos de PubMed, Cochrane Library, Biblioteca Virtual en Saúde, EnFisPo ou Google Académico. Ademais identificáronse estudos de literatura gris (OMS, ECDC, AEMPS, Ministerio de Sanidade, publicacións de sociedades científicas). Resultados: Obtivéronse 7 estudos. En todos os estudos seleccionados, as vacinas de COVID-19 demostraron ser efectivas na redución da incidencia da enfermidade, na redución da enfermidade grave, na redución de hospitalizacións e na redución da mortalidade. Conclusións: Existe evidencia científica robusta que demostra que a vacinación poboacional do COVID-19 é unha estratexia efectiva para cambiar o curso da enfermidade, reducindo a súa incidencia, os cadros graves e a súa mortalidade. A estratexia de vacinación poboacional do COVID-19 supuxo un gran esforzo para todo o sistema sanitario. O persoal de Enfermería tivo un papel fundamental na estratexia de vacinación. Existen algunhas incógnitas sobre a duración da inmunidade das vacinas ou sobre a aparición de novas variantes de COVID-19 que diminúan a efectividade das vacinas, que van influír sobre a estratexia da vacinación do COVID-19.
Dirección
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Titoría)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Titoría)
Tribunal
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)
Profesionais sanitarios ante a morte perinatal e neonatal: o manexo do dó
Autoría
A.V.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.V.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
Introducción: A morte dun fillo supón unha gran alteración emocional que afecta tamén os profesionais sanitarios que o presencian. É necesario darlle maior visibilidade xa que segue sendo un tema tabú e non recoñecido socialmente a pesar da súa gran prevalencia. A formación dos profesionais é fundamental xa que a xestión do dó require duns coidados individualizados e integrais. Obxectivo: Coñecer o proceso e manexo do dó perinatal e neonatal desde a perspectiva dos profesionais sanitarios. Metodoloxía: Realízase unha revisión bibliográfica mediante a procura de información útil para a realización nas diferentes bases de datos, páxinas oficiais e recursos de asociacións relacionadas co dó perinatal e neonatal. Resultados: Para dar resposta aos obxectivos específicos propostos, descríbense as pautas e actuacións que establecen as guías e que os profesionais deben coñecer para ofrecer unha correcta actuación no manexo do dó. Os estudos analizados demostran a falta de formación dos profesionais e cómo afecta á hora de manexar unha situación de dó, primando os sentimentos de tristeza e inseguridade nas súas actuacións. A xustificación da necesidade de guías e protocolos está relacionada con todo o anterior, establecendo a súa importancia xa que ofrecen recursos e ferramentas fundamentales. Conclusións: Destácase a falta de visibilización do tema e unha clara escaseza de recursos científicos relacionados. Existe unha falta de medios e formación adecuada para o manexo do dó, que resultan esenciais para dar un maior apoio, evitar a complicación do dó e colaborar en aumentar a seguridade dos profesionais á hora de actuar.
Introducción: A morte dun fillo supón unha gran alteración emocional que afecta tamén os profesionais sanitarios que o presencian. É necesario darlle maior visibilidade xa que segue sendo un tema tabú e non recoñecido socialmente a pesar da súa gran prevalencia. A formación dos profesionais é fundamental xa que a xestión do dó require duns coidados individualizados e integrais. Obxectivo: Coñecer o proceso e manexo do dó perinatal e neonatal desde a perspectiva dos profesionais sanitarios. Metodoloxía: Realízase unha revisión bibliográfica mediante a procura de información útil para a realización nas diferentes bases de datos, páxinas oficiais e recursos de asociacións relacionadas co dó perinatal e neonatal. Resultados: Para dar resposta aos obxectivos específicos propostos, descríbense as pautas e actuacións que establecen as guías e que os profesionais deben coñecer para ofrecer unha correcta actuación no manexo do dó. Os estudos analizados demostran a falta de formación dos profesionais e cómo afecta á hora de manexar unha situación de dó, primando os sentimentos de tristeza e inseguridade nas súas actuacións. A xustificación da necesidade de guías e protocolos está relacionada con todo o anterior, establecendo a súa importancia xa que ofrecen recursos e ferramentas fundamentales. Conclusións: Destácase a falta de visibilización do tema e unha clara escaseza de recursos científicos relacionados. Existe unha falta de medios e formación adecuada para o manexo do dó, que resultan esenciais para dar un maior apoio, evitar a complicación do dó e colaborar en aumentar a seguridade dos profesionais á hora de actuar.
Dirección
López Eimil, Paz (Titoría)
López Eimil, Paz (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
A influencia das emocións e o estrés no desenvolvemento de patoloxías
Autoría
S.L.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
S.L.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
As emocións son reaccións psicofisiolóxicas que experimentan os seres humanos cando se enfrontan a determinados estímulos. Existen 6 emocións básicas: medo, ira, sorpresa, alegría, tristeza e noxo, que teñen tres funcións principais: adaptativa, social e motivacional. Estas permiten que as persoas se adapten a diferentes ambientes e tamén reaccionen ante os diferentes estímulos que se lles presentan. O obxectivo deste traballo é comprender cómo as emocións negativas e o estrés inflúen na saúde física e mental, así como o papel que ten o persoal de enfermaría na prevención e tratamento das patoloxías provocadas ou agravadas por esta situación. Para levar a cabo esta finalidade, realizouse unha revisión bibliográfica a través de diferentes portais de información, bases de datos e buscadores como: Google Academic, PubMed, SciELO e Dialnet. Dos resultados obtidos, destácase que as emocións negativas están estreitamente relacionadas coas enfermidades dermatolóxicas, e o estrés coas enfermidades dixestivas e cardiovasculares. Tamén se reflicte que os profesionais de enfermaría poden evitar algunhas destas patoloxías ou axudar aos pacientes a afrontalas mellor, dándolles alternativas para xestionar mellor as súas emocións e o estrés. Algunhas delas son o Mindfulness, a respiración ou as actividades de desconexión. En conclusión, apúntase que as emocións negativas inflúen na aparición dalgunhas patoloxías pero non son a principal causa das mesmas. Non obstante, o estrés pode ser o principal responsable dalgunhas das enfermidades mencionadas.
As emocións son reaccións psicofisiolóxicas que experimentan os seres humanos cando se enfrontan a determinados estímulos. Existen 6 emocións básicas: medo, ira, sorpresa, alegría, tristeza e noxo, que teñen tres funcións principais: adaptativa, social e motivacional. Estas permiten que as persoas se adapten a diferentes ambientes e tamén reaccionen ante os diferentes estímulos que se lles presentan. O obxectivo deste traballo é comprender cómo as emocións negativas e o estrés inflúen na saúde física e mental, así como o papel que ten o persoal de enfermaría na prevención e tratamento das patoloxías provocadas ou agravadas por esta situación. Para levar a cabo esta finalidade, realizouse unha revisión bibliográfica a través de diferentes portais de información, bases de datos e buscadores como: Google Academic, PubMed, SciELO e Dialnet. Dos resultados obtidos, destácase que as emocións negativas están estreitamente relacionadas coas enfermidades dermatolóxicas, e o estrés coas enfermidades dixestivas e cardiovasculares. Tamén se reflicte que os profesionais de enfermaría poden evitar algunhas destas patoloxías ou axudar aos pacientes a afrontalas mellor, dándolles alternativas para xestionar mellor as súas emocións e o estrés. Algunhas delas son o Mindfulness, a respiración ou as actividades de desconexión. En conclusión, apúntase que as emocións negativas inflúen na aparición dalgunhas patoloxías pero non son a principal causa das mesmas. Non obstante, o estrés pode ser o principal responsable dalgunhas das enfermidades mencionadas.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)
Deseño dunha intervención de enfermaría para o control de síntomas en pacientes recentemente diagnosticados con esclerose múltiple
Autoría
M.D.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
M.D.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
Obxectivos: o obxectivo principal do presenta traballo académico é deseñar unha intervención educativa sobre o control dos síntomas nas persoas con esclerose múltiple. Os obxectivos específicos inclúen coñecer as características principais da patoloxía, definir a transcendencia do profesional de enfermaría na abordaxe da esclerose múltiple e sensibilizar sobre o alcance dos programas educativos para a saúde. Material e método: a elaboración do traballo basease nunha revisión bibliográfica de artigos científicos publicados en Pubmed, Dialnet e Scopus, seleccionando estudos e revisión sistemática de 2019 a 2024 en inglés e español, Empregáronse, ademais, Guías de Práctica Clínica e páxinas web de entidades de esclerose múltiple. Coa información recompilada deseñouse un programa educativo para pacientes con esclerose múltiple. Resultados: o proxecto educativo deseñado está dirixido a un grupo de 12 participantes diagnosticados nos último 6 meses con esclerose múltiple dos cales foron captados por persoal de enfermaría do Servicio de Neuroloxía e a Consulta de Enfermaría do Hospital Universitario Lucus Augusti na cidade de Lugo. Esta intervención educativa componse de 5 sesións presenciais dunha hora de duración a través das que se impartirán as actividades teórico-prácticas pola enfermeira encargada do proxecto. Coa execución do programa preténdese educar ó paciente co propósito primordial de mellorar a súa calidade de visa. Do mesmo xeito, as sesións educativas está destinadas a proveer coñecementos sobre as manifestacións clínicas da esclerose múltiple, desenrolar habilidades para autoxestionar os síntomas, fomentar o autocoidado e promover hábitos de vida saudables. Por último, avaliárase o programa mediante diversos instrumentos, como cuestionarios de coñecementos, enquisas de satisfacción e seguimentos a longo prazo, co fin de garantir a súa efectividade e axustar os contido e metodoloxías segundo sexa preciso. Conclusións: este traballo destaca a importancia das intervencións educativas realizadas por profesionais de enfermaría para apoiar e coidar aos paciente con esclerose múltiple, tanto no ámbito físico como no da saúde mental, unha área con numerosos desafíos e oportunidades de mellora.
Obxectivos: o obxectivo principal do presenta traballo académico é deseñar unha intervención educativa sobre o control dos síntomas nas persoas con esclerose múltiple. Os obxectivos específicos inclúen coñecer as características principais da patoloxía, definir a transcendencia do profesional de enfermaría na abordaxe da esclerose múltiple e sensibilizar sobre o alcance dos programas educativos para a saúde. Material e método: a elaboración do traballo basease nunha revisión bibliográfica de artigos científicos publicados en Pubmed, Dialnet e Scopus, seleccionando estudos e revisión sistemática de 2019 a 2024 en inglés e español, Empregáronse, ademais, Guías de Práctica Clínica e páxinas web de entidades de esclerose múltiple. Coa información recompilada deseñouse un programa educativo para pacientes con esclerose múltiple. Resultados: o proxecto educativo deseñado está dirixido a un grupo de 12 participantes diagnosticados nos último 6 meses con esclerose múltiple dos cales foron captados por persoal de enfermaría do Servicio de Neuroloxía e a Consulta de Enfermaría do Hospital Universitario Lucus Augusti na cidade de Lugo. Esta intervención educativa componse de 5 sesións presenciais dunha hora de duración a través das que se impartirán as actividades teórico-prácticas pola enfermeira encargada do proxecto. Coa execución do programa preténdese educar ó paciente co propósito primordial de mellorar a súa calidade de visa. Do mesmo xeito, as sesións educativas está destinadas a proveer coñecementos sobre as manifestacións clínicas da esclerose múltiple, desenrolar habilidades para autoxestionar os síntomas, fomentar o autocoidado e promover hábitos de vida saudables. Por último, avaliárase o programa mediante diversos instrumentos, como cuestionarios de coñecementos, enquisas de satisfacción e seguimentos a longo prazo, co fin de garantir a súa efectividade e axustar os contido e metodoloxías segundo sexa preciso. Conclusións: este traballo destaca a importancia das intervencións educativas realizadas por profesionais de enfermaría para apoiar e coidar aos paciente con esclerose múltiple, tanto no ámbito físico como no da saúde mental, unha área con numerosos desafíos e oportunidades de mellora.
Dirección
Bermello López, Mª Lourdes (Titoría)
Bermello López, Mª Lourdes (Titoría)
Tribunal
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Presidente/a)
Ferreira Díaz, María José (Secretario/a)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Vogal)
Coidados de enfermaría en pacientes oncolóxicos tratados con radioterapia de cabeza e pescozo.
Autoría
C.M.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
C.M.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
A radioterapia é un piar fundamental no tratamento dos pacientes oncolóxicos. Xunto coa cirurxía e a quimioterapia, trátase do tratamento principal dos pacientes con neoplasia de cabeza e pescozo. A radiación que se infunde no tratamento ten repercusión sobre os tecidos sans circundantes e produce unha serie de efectos secundarios. Nesta revisión bibliográfica revísanse os efectos secundarios sobre os órganos e tecidos sans dos pacientes tratados con radioterapia, para propoñer medidas de prevención ou redución da toxicidade sobre os mesmos e analiza a importancia dos coidados de enfermería e as medidas de tratamento fronte a devanditos efectos para mellorar a calidade de vida do paciente durante e despois do tratamento. Para iso levouse a cabo a revisión das 27 citas bibliográficas que compoñen este traballo, seguindo os criterios de inclusión e exclusión fixados. Sendo estas referencias resultado da procura nas bases de datos PubMed, Dialnet e Cochrane, así como procuras manuais en Google Scholar. Conclúese que a enfermería desenvolve unha función esencial no tratamento integral do paciente que se somete a radioterapia. Demostrando que é o profesional que está en todo momento durante o trascurso do tratamento, non só axudando ao paciente no coidado dos posibles efectos secundarios que puidese carrexar esta terapia, senón acompañándoo durante a mesma, educando en saúde para a prevención deses efectos e asesorándoo durante toda a duración do tratamento.
A radioterapia é un piar fundamental no tratamento dos pacientes oncolóxicos. Xunto coa cirurxía e a quimioterapia, trátase do tratamento principal dos pacientes con neoplasia de cabeza e pescozo. A radiación que se infunde no tratamento ten repercusión sobre os tecidos sans circundantes e produce unha serie de efectos secundarios. Nesta revisión bibliográfica revísanse os efectos secundarios sobre os órganos e tecidos sans dos pacientes tratados con radioterapia, para propoñer medidas de prevención ou redución da toxicidade sobre os mesmos e analiza a importancia dos coidados de enfermería e as medidas de tratamento fronte a devanditos efectos para mellorar a calidade de vida do paciente durante e despois do tratamento. Para iso levouse a cabo a revisión das 27 citas bibliográficas que compoñen este traballo, seguindo os criterios de inclusión e exclusión fixados. Sendo estas referencias resultado da procura nas bases de datos PubMed, Dialnet e Cochrane, así como procuras manuais en Google Scholar. Conclúese que a enfermería desenvolve unha función esencial no tratamento integral do paciente que se somete a radioterapia. Demostrando que é o profesional que está en todo momento durante o trascurso do tratamento, non só axudando ao paciente no coidado dos posibles efectos secundarios que puidese carrexar esta terapia, senón acompañándoo durante a mesma, educando en saúde para a prevención deses efectos e asesorándoo durante toda a duración do tratamento.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Ferreira Díaz, María José (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Martínez Calvo, José Ramón (Vogal)
Coidados de enfermería no paciente neurocrítico
Autoría
N.F.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.F.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Introducción: A mediciña intensiva ocupase dos pacientes críticos nas unidades hospitalarias específicas que garanten a seguridade e a eficiencia asistencial a través dun equipo multidisciplinar. A través deste traballo centrarémonos nos pacientes neurocríticos, que poden sufrir alteracións graves por traumatismos ou complicacións dexenerativas e nos que será necesario que reciban unha atención integral e unha actuación adecuada do persoal de enfermaría para reducir os efectos colaterais. Obxectivos: O obxectivo principal deste traballo é coñecer e identificar os diferentes coidados de enfermaría asociados ao paciente neurolóxico en estado crítico; por outra banda, os obxectivos específicos son coñecer o seguimento do paciente crítico, avaliar e explorar o paciente neurocrítico na unidade de coidados intensivos, coñecer as diferentes técnicas de neuromonitorización multimodal e autonómica e identificar as necesidades de formación de enfermería nas unidades de cuidados intensivos. Metodoloxía: Este traballo caracterízase por ser unha revisión bibliográfica na que se realizou unha busca sistemática. Utilizamos varias bases de datos como Scielo e Dialnet; buscadores como Google Scholar e Bibliosaúde; revistas científicas como Elsevier e páxinas web como o portal do SERGAS e a Consellería de Sanidade. Finalmente, recompilouse a literatura científica de 2010 a 2024, agás 3 documentos de 2003, 2005 e 2008. Resultados: De acordo cos obxectivos marcados no estudo, observouse que o primeiro que había que facer era realizar un seguimento do paciente independentemente da patoloxía, seguido dunha valoración e exploración, neste caso unha exploración neurolóxica no caso de un paciente neurocrítico, e finalmente a actual neuromonitorización deste tipo de pacientes. Conclusión: As unidades de coidados intensivos son esenciais para manter as funcions vitais dos pacientes en risco crítico, detectando e correxindo alteraciones fisiolóxicas para un tratamiento óptimo. A monitorización do paciente crítico é crucial para o equipo de enfermería, xa que permite valorar datos e aplicar terapias axeitadas. A neuromonitorización multimodal e rexional mellorou a morbilidad e mortalidad ao detectar precozmente isquemias cerebrais, reducindo estancias hospitalarias e secuelas. Co tempo, as enfermeiras nestas unidades asumiron novas responsabilidades e o uso de máis equipos de monitoreo, por iso, é importante que a enfermería adopte unha especialización nos coidados críticos para estar mellor preparados.
Introducción: A mediciña intensiva ocupase dos pacientes críticos nas unidades hospitalarias específicas que garanten a seguridade e a eficiencia asistencial a través dun equipo multidisciplinar. A través deste traballo centrarémonos nos pacientes neurocríticos, que poden sufrir alteracións graves por traumatismos ou complicacións dexenerativas e nos que será necesario que reciban unha atención integral e unha actuación adecuada do persoal de enfermaría para reducir os efectos colaterais. Obxectivos: O obxectivo principal deste traballo é coñecer e identificar os diferentes coidados de enfermaría asociados ao paciente neurolóxico en estado crítico; por outra banda, os obxectivos específicos son coñecer o seguimento do paciente crítico, avaliar e explorar o paciente neurocrítico na unidade de coidados intensivos, coñecer as diferentes técnicas de neuromonitorización multimodal e autonómica e identificar as necesidades de formación de enfermería nas unidades de cuidados intensivos. Metodoloxía: Este traballo caracterízase por ser unha revisión bibliográfica na que se realizou unha busca sistemática. Utilizamos varias bases de datos como Scielo e Dialnet; buscadores como Google Scholar e Bibliosaúde; revistas científicas como Elsevier e páxinas web como o portal do SERGAS e a Consellería de Sanidade. Finalmente, recompilouse a literatura científica de 2010 a 2024, agás 3 documentos de 2003, 2005 e 2008. Resultados: De acordo cos obxectivos marcados no estudo, observouse que o primeiro que había que facer era realizar un seguimento do paciente independentemente da patoloxía, seguido dunha valoración e exploración, neste caso unha exploración neurolóxica no caso de un paciente neurocrítico, e finalmente a actual neuromonitorización deste tipo de pacientes. Conclusión: As unidades de coidados intensivos son esenciais para manter as funcions vitais dos pacientes en risco crítico, detectando e correxindo alteraciones fisiolóxicas para un tratamiento óptimo. A monitorización do paciente crítico é crucial para o equipo de enfermería, xa que permite valorar datos e aplicar terapias axeitadas. A neuromonitorización multimodal e rexional mellorou a morbilidad e mortalidad ao detectar precozmente isquemias cerebrais, reducindo estancias hospitalarias e secuelas. Co tempo, as enfermeiras nestas unidades asumiron novas responsabilidades e o uso de máis equipos de monitoreo, por iso, é importante que a enfermería adopte unha especialización nos coidados críticos para estar mellor preparados.
Dirección
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
PENELA PUGA, Mª PILAR (Titoría)
Tribunal
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Sesgo de xénero no infarto de miocardio
Autoría
L.S.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
L.S.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: a enfermidade cardiovascular é a primeira causa de morte entre as mulleres, sen embargo, a percepción de que o infarto e outras enfermidades cardiovasculares son cousa de homes segue estando presente na maioría da sociedade. De igual forma, as mulleres presentan un peor prognóstico, cunha taxa de mortalidade intrahospitalaria do 9,1%, fronte ao 5% en homes, segundo datos recollidos no Informe Anual do Sistema Nacional de Saúde 2022. Obxectivos: analizar a presenza de sesgo de xénero no infarto de miocardio, a través do estudo dos factores de risco nas mulleres, os programas de prevención e rehabilitación cardíaca, o tratamento e o comportamento da enfermidade no Hospital Universitario Lucus Augusti. Metodoloxía: realizouse unha revisión bibliográfica utilizando diferentes bases de datos como Pubmed, Google Académico, Scielo e Dialnet; revistas científicas como Elsevier e a Revista Española de Cardioloxía; e páxinas web oficiais como a Organización Mundial da Saúde (OMS), o Instituto Nacional de Estatística (INE), o Ministerio de Sanidade e a Fundación Española do Corazón. Incluíronse os estudos publicados entre 2014-2024 que estivesen en español e/ou inglés. Resultados: tras a lectura dos documentos atopados, a evidencia mostra a presenza de sesgo de xénero no infarto de miocardio, tanto na baixa taxa de participación das mulleres nos ensaios clínicos, como na diferenza da presentación clínica, o diagnóstico e o tratamento da enfermidade. Conclusións: a raíz dos resultados, ponse de manifesto a necesidade de identificar os factores de risco específicos nas mulleres e estudar os programas de prevención, rehabilitación e tratamento da enfermidade, aspectos clave para conseguir unha atención médica equitativa. Ademais, destácase a importancia de incluír as disparidades de xénero na investigación futura para garantir estratexias de saúde máis equitativas e efectivas.
Introdución: a enfermidade cardiovascular é a primeira causa de morte entre as mulleres, sen embargo, a percepción de que o infarto e outras enfermidades cardiovasculares son cousa de homes segue estando presente na maioría da sociedade. De igual forma, as mulleres presentan un peor prognóstico, cunha taxa de mortalidade intrahospitalaria do 9,1%, fronte ao 5% en homes, segundo datos recollidos no Informe Anual do Sistema Nacional de Saúde 2022. Obxectivos: analizar a presenza de sesgo de xénero no infarto de miocardio, a través do estudo dos factores de risco nas mulleres, os programas de prevención e rehabilitación cardíaca, o tratamento e o comportamento da enfermidade no Hospital Universitario Lucus Augusti. Metodoloxía: realizouse unha revisión bibliográfica utilizando diferentes bases de datos como Pubmed, Google Académico, Scielo e Dialnet; revistas científicas como Elsevier e a Revista Española de Cardioloxía; e páxinas web oficiais como a Organización Mundial da Saúde (OMS), o Instituto Nacional de Estatística (INE), o Ministerio de Sanidade e a Fundación Española do Corazón. Incluíronse os estudos publicados entre 2014-2024 que estivesen en español e/ou inglés. Resultados: tras a lectura dos documentos atopados, a evidencia mostra a presenza de sesgo de xénero no infarto de miocardio, tanto na baixa taxa de participación das mulleres nos ensaios clínicos, como na diferenza da presentación clínica, o diagnóstico e o tratamento da enfermidade. Conclusións: a raíz dos resultados, ponse de manifesto a necesidade de identificar os factores de risco específicos nas mulleres e estudar os programas de prevención, rehabilitación e tratamento da enfermidade, aspectos clave para conseguir unha atención médica equitativa. Ademais, destácase a importancia de incluír as disparidades de xénero na investigación futura para garantir estratexias de saúde máis equitativas e efectivas.
Dirección
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Ferreira Díaz, María José (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Coñecementos da población masculina do Campus Universitario de Lugo sobre a prevención secundaria do cancro testicular.
Autoría
P.F.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
P.F.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
18.06.2024 16:00
18.06.2024 16:00
Resumo
Introducción: o cancro testicular é o tumor con máis incidencia no sexo masculino no rango de idade de entre os 15 e os 35 anos. Malia isto, é un dos menos coñecidos para a población. A autoexploración testicular é a maior recomendación para detéctalo precoazmente e que este cáncer presente un bó pronóstico. Objetivo: determinar o grado de coñecementos da población masculina do Campus Universitario de Lugo sobre a prevención secundaria do cancro testicular. Metodología: levouse a cabo a realización dun estudo cuantitativo, descriptivo e transversal no cal iniciouse realizando unha búsqueda bibliográfica nas bases de datos PubMed, Dialnet, Cochrane, así como Google Académico, complementandoa cunha búsqueda en páxinas web como a Organización Mundial da Saúde. Unha vez analizados os artigos, realizouse unha enquisa voluntaria coa que se buscaba coñecer datos demográficos, hábitos tóxicos, antecedentes, coñecementos e actitudes da población masculina do Campus Universitario de Lugo sobre o cancro de testículos. Resultados: a mostra válida resultante ao final doi de 202 voluntarios dos que a maioría foron estudantes da USC e presentan unha vida saludable cunha baixa incidencia de hábitos tóxicos. Unha minoría da población recibiu información sobre a prevención secundaria do cáncro testicular e moi poucos contan con coñecementos adecuados para levala a cabo de forma efectiva. Discusión y conclusiones: en xeral os coñecementos da población sobre a autoexploración testicular son baixos, incluíndo tamén a población que presenta factores de risco. Resulta sorprendente este feito xa que nos encontramos fronte a unha población na que a maioría están no rango de idade de maior incidencia desta enfermidade e non presentan inquietudes sobre os coñecementos da prevención desta enfermidade.
Introducción: o cancro testicular é o tumor con máis incidencia no sexo masculino no rango de idade de entre os 15 e os 35 anos. Malia isto, é un dos menos coñecidos para a población. A autoexploración testicular é a maior recomendación para detéctalo precoazmente e que este cáncer presente un bó pronóstico. Objetivo: determinar o grado de coñecementos da población masculina do Campus Universitario de Lugo sobre a prevención secundaria do cancro testicular. Metodología: levouse a cabo a realización dun estudo cuantitativo, descriptivo e transversal no cal iniciouse realizando unha búsqueda bibliográfica nas bases de datos PubMed, Dialnet, Cochrane, así como Google Académico, complementandoa cunha búsqueda en páxinas web como a Organización Mundial da Saúde. Unha vez analizados os artigos, realizouse unha enquisa voluntaria coa que se buscaba coñecer datos demográficos, hábitos tóxicos, antecedentes, coñecementos e actitudes da población masculina do Campus Universitario de Lugo sobre o cancro de testículos. Resultados: a mostra válida resultante ao final doi de 202 voluntarios dos que a maioría foron estudantes da USC e presentan unha vida saludable cunha baixa incidencia de hábitos tóxicos. Unha minoría da población recibiu información sobre a prevención secundaria do cáncro testicular e moi poucos contan con coñecementos adecuados para levala a cabo de forma efectiva. Discusión y conclusiones: en xeral os coñecementos da población sobre a autoexploración testicular son baixos, incluíndo tamén a población que presenta factores de risco. Resulta sorprendente este feito xa que nos encontramos fronte a unha población na que a maioría están no rango de idade de maior incidencia desta enfermidade e non presentan inquietudes sobre os coñecementos da prevención desta enfermidade.
Dirección
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Rivas Fernández, Inés (Titoría)
Tribunal
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
López Eimil, Paz (Presidente/a)
QUEIRO VERDES, MARIA TERESA (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Terapia de presión negativa na cicatrización de feridas. Revisión bibliográfica.
Autoría
N.L.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
N.L.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
As feridas complexas seguen a ser un dos principais problemas do noso Sistema Nacional de Saúde (SNS) xa que se asocian a unha maior taxa de morbilidade e mortalidade ademais de aumentar os custos derivados da asistencia sanitaria e reducir significativamente a calidade de vida das persoas que o padecen. A terapia de presión negativa (NPT) é unha técnica non invasiva e activa cuxa aplicación no manexo e tratamento de feridas crónicas e complexas está asentada nos últimos anos. A terapia funciona aplicando un apósito no leito da ferida que se comunica cun sistema de baleiro a través dun tubo. A presión negativa actúa de forma continua, intermitente ou variable permitindo o control do exudado, aumentando o fluxo sanguíneo, acelerando a curación ou reducindo a carga bacteriana entre outras vantaxes sobre as curas tradicionais (CT) ou cura nun ambiente húmido (CAH). Este Traballo Fin de Grao pretende recompilar a información máis relevante e actualizada sobre a TPN, afondando nos seus beneficios no tratamento de feridas complexas con respecto ás curas convencionais, ademais de destacar a función de enfermería. Seleccionáronse un total de 29 publicacións obtidas das bases de datos Dialnet, Pubmed e Lilacs aplicando os criterios de inclusión e exclusión previamente establecidos. Tras a revisión dos artigos, conclúese que as feridas tratadas con TPN logran un aumento das taxas de cicatrización, unha redución das complicacións, unha diminución da dor comunicada polo paciente e un aforro en custos sanitarios en comparación coa CAH. A pesar do anterior, aínda non hai evidencia científica clara que demostre que a TPN sexa superior á CAH. Son necesarios estudos comparativos cuxas mostras sexan homoxéneas e apliquen os mesmos criterios de valoración.
As feridas complexas seguen a ser un dos principais problemas do noso Sistema Nacional de Saúde (SNS) xa que se asocian a unha maior taxa de morbilidade e mortalidade ademais de aumentar os custos derivados da asistencia sanitaria e reducir significativamente a calidade de vida das persoas que o padecen. A terapia de presión negativa (NPT) é unha técnica non invasiva e activa cuxa aplicación no manexo e tratamento de feridas crónicas e complexas está asentada nos últimos anos. A terapia funciona aplicando un apósito no leito da ferida que se comunica cun sistema de baleiro a través dun tubo. A presión negativa actúa de forma continua, intermitente ou variable permitindo o control do exudado, aumentando o fluxo sanguíneo, acelerando a curación ou reducindo a carga bacteriana entre outras vantaxes sobre as curas tradicionais (CT) ou cura nun ambiente húmido (CAH). Este Traballo Fin de Grao pretende recompilar a información máis relevante e actualizada sobre a TPN, afondando nos seus beneficios no tratamento de feridas complexas con respecto ás curas convencionais, ademais de destacar a función de enfermería. Seleccionáronse un total de 29 publicacións obtidas das bases de datos Dialnet, Pubmed e Lilacs aplicando os criterios de inclusión e exclusión previamente establecidos. Tras a revisión dos artigos, conclúese que as feridas tratadas con TPN logran un aumento das taxas de cicatrización, unha redución das complicacións, unha diminución da dor comunicada polo paciente e un aforro en custos sanitarios en comparación coa CAH. A pesar do anterior, aínda non hai evidencia científica clara que demostre que a TPN sexa superior á CAH. Son necesarios estudos comparativos cuxas mostras sexan homoxéneas e apliquen os mesmos criterios de valoración.
Dirección
Muinelo Lorenzo, Manuel (Titoría)
Muinelo Lorenzo, Manuel (Titoría)
Tribunal
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Novo Teijeiro, Celia (Presidente/a)
Rivas Fernández, Inés (Secretario/a)
Ramiro Fernández, José Manuel (Vogal)
Avaliación da Adherencia Terapéutica en Pacientes Esquizofrénicos: Enfoque de Enfermaría.
Autoría
A.R.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.R.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
20.06.2024 16:00
20.06.2024 16:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A esquizofrenia constitúe un trastorno psicótico grave que afecta aproximadamente a 24 millóns de persoas e cursa con alteracións da percepción, o pensamento e a conduta, dificultando así o benestar individual e o funcionamento social. A adherencia terapéutica permite mellorar a calidade de vida do paciente posto que conleva un maior control da sintomatoloxía, unha redución das recaídas e unha diminución do número de hospitalizacións. OBXECTIVOS: O obxectivo principal do presente traballo é optimizar a calidade de vida e a reintegración social dos pacientes con esquizofrenia mediante a mellora do seu nivel de adherencia terapéutica. METODOLOXÍA: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica en cinco bases de datos (PubMed, Scopus, Cochrane Library, Enfispo e PsycInfo), utilizando os seguintes termos MeSH e DeCS: esquizofrenia, adherencia e cumprimento terapéutico, enfermería e factores de risco. No proceso de selección, e seguindo os criterios de busca, finalmente utilizáronse un total de 33 artigos. RESULTADOS: Comprobouse que a falta de adherencia ao tratamento depende de diversos condicionantes que non só se relacionan co paciente e o seu trastorno, senón que tamén atende a factores socioculturais ou relacionados coa propia medicación e o sistema sanitario. Por iso, cobra gran relevancia a combinación dos fármacos con intervencións psicosociais que permitan aumentar a motivación intrínseca para buscar a xestión autónoma da medicación e a mellora emocional. CONCLUSIÓNS: Constatouse que resulta de gran importancia a presenza da Enfermaría como unión entre os pacientes e o sistema sanitario, identificando os problemas asociados á adherencia e proporcionando educación sanitaria. Así mesmo, percibiuse a falta dunha escala estandarizada que permita obter datos obxectivos sobre os diversos condicionantes da adherencia terapéutica.
INTRODUCIÓN: A esquizofrenia constitúe un trastorno psicótico grave que afecta aproximadamente a 24 millóns de persoas e cursa con alteracións da percepción, o pensamento e a conduta, dificultando así o benestar individual e o funcionamento social. A adherencia terapéutica permite mellorar a calidade de vida do paciente posto que conleva un maior control da sintomatoloxía, unha redución das recaídas e unha diminución do número de hospitalizacións. OBXECTIVOS: O obxectivo principal do presente traballo é optimizar a calidade de vida e a reintegración social dos pacientes con esquizofrenia mediante a mellora do seu nivel de adherencia terapéutica. METODOLOXÍA: Levouse a cabo unha revisión bibliográfica en cinco bases de datos (PubMed, Scopus, Cochrane Library, Enfispo e PsycInfo), utilizando os seguintes termos MeSH e DeCS: esquizofrenia, adherencia e cumprimento terapéutico, enfermería e factores de risco. No proceso de selección, e seguindo os criterios de busca, finalmente utilizáronse un total de 33 artigos. RESULTADOS: Comprobouse que a falta de adherencia ao tratamento depende de diversos condicionantes que non só se relacionan co paciente e o seu trastorno, senón que tamén atende a factores socioculturais ou relacionados coa propia medicación e o sistema sanitario. Por iso, cobra gran relevancia a combinación dos fármacos con intervencións psicosociais que permitan aumentar a motivación intrínseca para buscar a xestión autónoma da medicación e a mellora emocional. CONCLUSIÓNS: Constatouse que resulta de gran importancia a presenza da Enfermaría como unión entre os pacientes e o sistema sanitario, identificando os problemas asociados á adherencia e proporcionando educación sanitaria. Así mesmo, percibiuse a falta dunha escala estandarizada que permita obter datos obxectivos sobre os diversos condicionantes da adherencia terapéutica.
Dirección
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Rivas Carro, Mario Alberto (Titoría)
Tribunal
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Rodríguez López, José Luis (Presidente/a)
Núñez Penas, Francisco Javier (Secretario/a)
Pérez Taboada, María Jesús (Vogal)
Terapia de Presión Negativa no Tratamento de feridas
Autoría
Z.L.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Z.L.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
Introdución.-Cada vez nos atopamos cunha poboación máis envellecida, polo que a abordaxe das feridas agudas ou crónicas de difícil cicatrización supón un reto para os profesionais de enfermaría, ademais de xerar un problema de saúde pública a consecuencia dos custos elevados e a alta morbilidade que se producen. Obxectivos.-Identificar os múltiples beneficios da Terapía de Presión Negativa, a súa aplicación en comparación coas técnicas convencionais e coñecer os principais medios e coidados realizados en enfermaría. Metodoloxía.-Realizouse unha revisión bibliográfica a través da busca en fontes primarias e secundarias co fin de obter información científica relevante e lixada en datos actuais. Resultados.-Os resultados obtidos sobre a Terapia de Presión Negativa, segundo os distintos estudos científicos consultados, revelan unha alta porcentaxe de efectividade nos tratamentos de eridas crónicas e, nalgúns casos, os ditos resultados superan os obtidos cos métodos convencionais. Conclusións.-A TPN é tratamento non invasivo que promove a cicatrización, xa que favorece a vascularización da erida, a aparición do tecido de granulación, a eliminación do exceso de exudado e, ao manter hermética a irmá, a aísla de microorganismos patóxenos. Todos estes factores inflúen notablemente na aceleración do proceso de recuperación e, en consecuencia, tanto no benestar do paciente como nos custos derivados da hospitalización.
Introdución.-Cada vez nos atopamos cunha poboación máis envellecida, polo que a abordaxe das feridas agudas ou crónicas de difícil cicatrización supón un reto para os profesionais de enfermaría, ademais de xerar un problema de saúde pública a consecuencia dos custos elevados e a alta morbilidade que se producen. Obxectivos.-Identificar os múltiples beneficios da Terapía de Presión Negativa, a súa aplicación en comparación coas técnicas convencionais e coñecer os principais medios e coidados realizados en enfermaría. Metodoloxía.-Realizouse unha revisión bibliográfica a través da busca en fontes primarias e secundarias co fin de obter información científica relevante e lixada en datos actuais. Resultados.-Os resultados obtidos sobre a Terapia de Presión Negativa, segundo os distintos estudos científicos consultados, revelan unha alta porcentaxe de efectividade nos tratamentos de eridas crónicas e, nalgúns casos, os ditos resultados superan os obtidos cos métodos convencionais. Conclusións.-A TPN é tratamento non invasivo que promove a cicatrización, xa que favorece a vascularización da erida, a aparición do tecido de granulación, a eliminación do exceso de exudado e, ao manter hermética a irmá, a aísla de microorganismos patóxenos. Todos estes factores inflúen notablemente na aceleración do proceso de recuperación e, en consecuencia, tanto no benestar do paciente como nos custos derivados da hospitalización.
Dirección
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Ferreiro López, Iria (Titoría)
Tribunal
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Estudo sobre a percepción do persoal de efermaría do HULA respecto a violencia de xénero
Autoría
A.G.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
A.G.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
Introdución: A violencia de xénero (VG) defínese como calquera acto de violencia baseado na discriminación e a desigualdade de poder entre homes e mulleres, exercida por homes sobre mulleres polo feito de ser muller, podendo manifestarse de diversas formas. A súa alta prevalencia demanda un enfoque multidisciplinar, especialmente no sector sanitario, onde os profesionais da saúde xogan un papel crucial na detección e apoio das vítimas. Legalmente, existen protocolos e leis, como a Lei Orgánica 1/2004 en España, para protexer e asistir ás vítimas. Obxectivos: Coñecer a percepción do persoal do equipo de enfermaría (Enfermeiras e TCAEs) do HULA sobre a VG no ámbito hospitalario, así como investigar a súa prevalencia, os recursos dispoñibles e o papel do persoal de enfermaría na súa abordaxe. Metodoloxía: Estudo de carácter descritivo, transversal e cuantitativo utilizando unha enquisa de 17 preguntas elaborada pola autora a través de Google Forms, que incluíu 85 participantes dos servizos/unidades de Urxencias, Saúde Mental, Nefroloxía/Cirurxía Vascular e Traumatoloxía/Otorrino/Unidade da Dor. Resultados: Observouse unha alta prevalencia de VG presenciada polo persoal de enfermaría, especialmente violencia psicolóxica dirixida cara ás acompañantes e en mulleres entre 30 e 60 anos ou máis. Sorprendentemente, case a metade das enquisadas non estaban familiarizadas co Protocolo Común de actuación. Aínda que a maioría recoñeceu a importancia do papel de enfermaría na detección e prevención da VG, evidenciouse unha falta de coñecementos e competencias para abordala axeitadamente. Conclusións: A VG é un problema grave e frecuente na atención sanitaria, e a miúdo o persoal de enfermaría non está preparado para intervir. Sinálanse como posibles razóns a falta de habilidades, coñecementos e medo ás represalias. Necesítase unha maior formación continua do persoal, concienciación e coordinación entre os diferentes niveis asistenciais e institucionais. Ademais, fan falta máis investigacións con mostras máis representativas para comprender mellor a evolución das intervencións en casos de VG.
Introdución: A violencia de xénero (VG) defínese como calquera acto de violencia baseado na discriminación e a desigualdade de poder entre homes e mulleres, exercida por homes sobre mulleres polo feito de ser muller, podendo manifestarse de diversas formas. A súa alta prevalencia demanda un enfoque multidisciplinar, especialmente no sector sanitario, onde os profesionais da saúde xogan un papel crucial na detección e apoio das vítimas. Legalmente, existen protocolos e leis, como a Lei Orgánica 1/2004 en España, para protexer e asistir ás vítimas. Obxectivos: Coñecer a percepción do persoal do equipo de enfermaría (Enfermeiras e TCAEs) do HULA sobre a VG no ámbito hospitalario, así como investigar a súa prevalencia, os recursos dispoñibles e o papel do persoal de enfermaría na súa abordaxe. Metodoloxía: Estudo de carácter descritivo, transversal e cuantitativo utilizando unha enquisa de 17 preguntas elaborada pola autora a través de Google Forms, que incluíu 85 participantes dos servizos/unidades de Urxencias, Saúde Mental, Nefroloxía/Cirurxía Vascular e Traumatoloxía/Otorrino/Unidade da Dor. Resultados: Observouse unha alta prevalencia de VG presenciada polo persoal de enfermaría, especialmente violencia psicolóxica dirixida cara ás acompañantes e en mulleres entre 30 e 60 anos ou máis. Sorprendentemente, case a metade das enquisadas non estaban familiarizadas co Protocolo Común de actuación. Aínda que a maioría recoñeceu a importancia do papel de enfermaría na detección e prevención da VG, evidenciouse unha falta de coñecementos e competencias para abordala axeitadamente. Conclusións: A VG é un problema grave e frecuente na atención sanitaria, e a miúdo o persoal de enfermaría non está preparado para intervir. Sinálanse como posibles razóns a falta de habilidades, coñecementos e medo ás represalias. Necesítase unha maior formación continua do persoal, concienciación e coordinación entre os diferentes niveis asistenciais e institucionais. Ademais, fan falta máis investigacións con mostras máis representativas para comprender mellor a evolución das intervencións en casos de VG.
Dirección
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Titoría)
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Titoría)
Tribunal
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Seijas Vázquez, Margarita María (Presidente/a)
Rivas Carro, Mario Alberto (Secretario/a)
López Eimil, Paz (Vogal)
Inserción da multiculturalidade no ámbito sanitario. A enfermaría como axente integrador.
Autoría
L.M.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
L.M.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [L] (ADSCRITA)
Data da defensa
19.06.2024 16:00
19.06.2024 16:00
Resumo
O presente traballo de investigación pretende coñecer se as minorías culturais son integradas e aceptadas dentro do sistema sanitario. O obxetivo principal é constatar se as minorías culturais presentes na cidade de Lugo reciben unha adecuada atención sanitaria por parte do persoal enfermeiro. Descubrindo o contexto multicultural do municipio de Lugo, a existencia de prexuizos por parte do persoal enfermeriro, os diferentes problemas que dificultan a integración e as ferramentas necesarias que favorezan o coidado cultural, se pretende dar responta a esta gran cuestión. Os métodos de investigación empregados no traballo foron a revisión bibliográfica e a etnografía. Para a investigación etnográfica utilizáronse técnicas cualitativas e cuantitativas. Realizando entrevistas en profundidade e cuestionarios a enfermeiros, estudantes de enfermería, traballadores de asociacións culturais e minorías culturais. O grupo diana da investigación son as minorías culturais e os centros sanitarios da cidade de Lugo. Ditas minorías culturais dividense en dous grupos, as persoas inmigrantes e as persoas de etnia xitana. A multiculturalidade que presenta Lugo na actualidade leva a plantexarse que tan boa é a atención destas minorías dentro do ámbito hospitalario. Debido a esta situación os enfermeiros lucenses deben de prepararse e formarse en coidados culturais, poidendo ofrecer así unha maior calidade asistencial e garantindo a saúde de estos colectivos. Existen unha gran cantidade de prexuizos e estereotipos infundados cara estas culturas, o que xera unha mala integración e por ende total risco a saúde destos individuos. Esta mala integración vese favorecida polas barreiras idiomáticas e culturais que dificultan a interacción enfermeira-doente, xerando coidados deficientes, perpetuando problemas de saúde e aumentando o emprego dos recursos sanitarios. É fundamental, educar ao colectivo enfermeiro en coidados competentes culturalmente para ofrecer unha asistencia equitativa, de calidade e que permita manter ou mellorar a saúde destas persoas. As minorías culturais dentro da cidade lucense teñen comprometido o seu nivel de saúde debido a atención que reciben por parte dos enfermeiros. Os prexuizos, barreiras e inutilización da enfermería transcultural provocan un déficit na saude destas minorías.
O presente traballo de investigación pretende coñecer se as minorías culturais son integradas e aceptadas dentro do sistema sanitario. O obxetivo principal é constatar se as minorías culturais presentes na cidade de Lugo reciben unha adecuada atención sanitaria por parte do persoal enfermeiro. Descubrindo o contexto multicultural do municipio de Lugo, a existencia de prexuizos por parte do persoal enfermeriro, os diferentes problemas que dificultan a integración e as ferramentas necesarias que favorezan o coidado cultural, se pretende dar responta a esta gran cuestión. Os métodos de investigación empregados no traballo foron a revisión bibliográfica e a etnografía. Para a investigación etnográfica utilizáronse técnicas cualitativas e cuantitativas. Realizando entrevistas en profundidade e cuestionarios a enfermeiros, estudantes de enfermería, traballadores de asociacións culturais e minorías culturais. O grupo diana da investigación son as minorías culturais e os centros sanitarios da cidade de Lugo. Ditas minorías culturais dividense en dous grupos, as persoas inmigrantes e as persoas de etnia xitana. A multiculturalidade que presenta Lugo na actualidade leva a plantexarse que tan boa é a atención destas minorías dentro do ámbito hospitalario. Debido a esta situación os enfermeiros lucenses deben de prepararse e formarse en coidados culturais, poidendo ofrecer así unha maior calidade asistencial e garantindo a saúde de estos colectivos. Existen unha gran cantidade de prexuizos e estereotipos infundados cara estas culturas, o que xera unha mala integración e por ende total risco a saúde destos individuos. Esta mala integración vese favorecida polas barreiras idiomáticas e culturais que dificultan a interacción enfermeira-doente, xerando coidados deficientes, perpetuando problemas de saúde e aumentando o emprego dos recursos sanitarios. É fundamental, educar ao colectivo enfermeiro en coidados competentes culturalmente para ofrecer unha asistencia equitativa, de calidade e que permita manter ou mellorar a saúde destas persoas. As minorías culturais dentro da cidade lucense teñen comprometido o seu nivel de saúde debido a atención que reciben por parte dos enfermeiros. Os prexuizos, barreiras e inutilización da enfermería transcultural provocan un déficit na saude destas minorías.
Dirección
Rodríguez Pérez, Isidoro (Titoría)
Rodríguez Pérez, Isidoro (Titoría)
Tribunal
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)
BUGARÍN GONZÁLEZ, ROSENDO (Presidente/a)
Fraga González, María Candelaria (Secretario/a)
Ferreiro López, Iria (Vogal)