Manexo de feridas cutáneas e novas terapias de tratamento en cans e gatos
Autoría
C.A.L.
Grao en Veterinaria
C.A.L.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
As feridas cutáneas son lesións traumáticas producidas por un axente mecánico nas que se produce a rotura da pel. A súa elevada frecuencia na práctica veterinaria destaca a relevancia dun correcto tratamento. Un manexo inadecuado pode dar lugar a complicacións coma infeccións, dehiscencia ou cronicidade, o que prolonga o proceso de cicatrización, cunha repercusión negativa na calidade de vida do paciente e xerando gastos adicionais innecesarios. As feridas pódense clasificar en función de numerosos criterios, coma súa dirección, profundidade, forma ou mecanismo de producción. Non obstante, dende o punto de vista terapéutico, a clasificación de maior relevancia é a baseada no seu grao de contaminación. Así, en orde crecente de gravidade, as feridas cutáneas pódense clasificar en limpas, limpas-contaminadas, contaminadas ou sucias e infectadas. O enfoque sistemático do manexo de feridas apóiase no concepto TIME (acrónimo derivado do inglés, Tissue, Infection or Inflammation, Moisture, Edge), que contempla os principais aspectos a valorar para preparar o leito da ferida e así favorecer unha cicatrización óptima. De forma xeral, o manexo dunha ferida comeza coa estabilización do paciente, seguido pola preparación do leito (que inclúe o rasurado, lavado e desbridamento), a elección do momento do peche a aplicación de apósitos e vendaxes. Nos últimos anos, a medicina humana avanzou significativamente no desenvolvemento de novas estratexias terapéuticas orientadas á mellora da cicatrización. Estos avances comenzaron a introducirse progresivamente no ámbito veterinario. Entre as terapias máis prometedoras atópanse a terapia de presión negativa, a fotobiomodulación, a ozonoterapia e o plasma atmosférico frío. Estas técnicas teñen a capacidade de estimular a rexeneración celular e, en moitos casos, exercen ademáis certo efecto antimicrobiano. A pesar do potencial que presentan, a evidencia científica en medicina veterinaria para a maioría delas aínda é limitada. Polo tanto, é necesario seguir investigando para validar a súa eficacia e seguridade antes de que poidan ser implementadas de forma rutineira na práctica clínica veterinaria.
As feridas cutáneas son lesións traumáticas producidas por un axente mecánico nas que se produce a rotura da pel. A súa elevada frecuencia na práctica veterinaria destaca a relevancia dun correcto tratamento. Un manexo inadecuado pode dar lugar a complicacións coma infeccións, dehiscencia ou cronicidade, o que prolonga o proceso de cicatrización, cunha repercusión negativa na calidade de vida do paciente e xerando gastos adicionais innecesarios. As feridas pódense clasificar en función de numerosos criterios, coma súa dirección, profundidade, forma ou mecanismo de producción. Non obstante, dende o punto de vista terapéutico, a clasificación de maior relevancia é a baseada no seu grao de contaminación. Así, en orde crecente de gravidade, as feridas cutáneas pódense clasificar en limpas, limpas-contaminadas, contaminadas ou sucias e infectadas. O enfoque sistemático do manexo de feridas apóiase no concepto TIME (acrónimo derivado do inglés, Tissue, Infection or Inflammation, Moisture, Edge), que contempla os principais aspectos a valorar para preparar o leito da ferida e así favorecer unha cicatrización óptima. De forma xeral, o manexo dunha ferida comeza coa estabilización do paciente, seguido pola preparación do leito (que inclúe o rasurado, lavado e desbridamento), a elección do momento do peche a aplicación de apósitos e vendaxes. Nos últimos anos, a medicina humana avanzou significativamente no desenvolvemento de novas estratexias terapéuticas orientadas á mellora da cicatrización. Estos avances comenzaron a introducirse progresivamente no ámbito veterinario. Entre as terapias máis prometedoras atópanse a terapia de presión negativa, a fotobiomodulación, a ozonoterapia e o plasma atmosférico frío. Estas técnicas teñen a capacidade de estimular a rexeneración celular e, en moitos casos, exercen ademáis certo efecto antimicrobiano. A pesar do potencial que presentan, a evidencia científica en medicina veterinaria para a maioría delas aínda é limitada. Polo tanto, é necesario seguir investigando para validar a súa eficacia e seguridade antes de que poidan ser implementadas de forma rutineira na práctica clínica veterinaria.
Dirección
LÓPEZ BECEIRO, ANA MARÍA (Titoría)
LÓPEZ BECEIRO, ANA MARÍA (Titoría)
Tribunal
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)
Tenebrio molitor: Desenvolvemento, condicións de cría e oportunidades de comercialización
Autoría
A.A.A.
Grao en Veterinaria
A.A.A.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
As larvas de T. molitor son o primeiro insecto aprobado en España pola EFSA ao abeiro do Regulamento (UE) 2015/2283 sobre novos alimentos, o que lexitima a súa comercialización e consumo dentro da Unión Europea. Desde unha perspectiva ambiental, a súa produción destaca pola súa pegada de carbono significativamente reducida en comparación coa gandería convencional: require menos auga, espazo e enerxía, e xera moitas menos emisións de CO2 por quilogramo de proteína obtida, aliñándose cos obxectivos de sustentabilidade establecidos pola Comisión Europea. Para que este baixo impacto ambiental se traduza nunha rendibilidade real, esta revisión bibliográfica examinará a importancia crítica de optimizar as condicións de cría. Describiranse os parámetros que maximizan a produtividade: temperatura, humidade relativa, fotoperíodo, densidade larvaria, formulación da dieta e xestión, sinalando que pequenos axustes nestes factores poden duplicar a taxa de crecemento, mellorar a conversión alimentaria e aumentar o contido final de proteínas. Ademais de describir o seu ciclo de vida e os requisitos de xestión, coméntanse as aplicacións comerciais actuais das fariñas de T. molitor na alimentación humana e animal, así como os posibles inconvenientes: alerxenicidade, riscos microbiolóxicos e contaminantes se non se formulan dietas axeitadas, así como a súa aínda limitada aceptación cultural. Mediante procesos de mellora ben controlados, Tenebrio molitor pode converterse nunha alternativa proteica viable e sostible que contribúa á diversificación da dieta e reduza o impacto ambiental do sistema alimentario.
As larvas de T. molitor son o primeiro insecto aprobado en España pola EFSA ao abeiro do Regulamento (UE) 2015/2283 sobre novos alimentos, o que lexitima a súa comercialización e consumo dentro da Unión Europea. Desde unha perspectiva ambiental, a súa produción destaca pola súa pegada de carbono significativamente reducida en comparación coa gandería convencional: require menos auga, espazo e enerxía, e xera moitas menos emisións de CO2 por quilogramo de proteína obtida, aliñándose cos obxectivos de sustentabilidade establecidos pola Comisión Europea. Para que este baixo impacto ambiental se traduza nunha rendibilidade real, esta revisión bibliográfica examinará a importancia crítica de optimizar as condicións de cría. Describiranse os parámetros que maximizan a produtividade: temperatura, humidade relativa, fotoperíodo, densidade larvaria, formulación da dieta e xestión, sinalando que pequenos axustes nestes factores poden duplicar a taxa de crecemento, mellorar a conversión alimentaria e aumentar o contido final de proteínas. Ademais de describir o seu ciclo de vida e os requisitos de xestión, coméntanse as aplicacións comerciais actuais das fariñas de T. molitor na alimentación humana e animal, así como os posibles inconvenientes: alerxenicidade, riscos microbiolóxicos e contaminantes se non se formulan dietas axeitadas, así como a súa aínda limitada aceptación cultural. Mediante procesos de mellora ben controlados, Tenebrio molitor pode converterse nunha alternativa proteica viable e sostible que contribúa á diversificación da dieta e reduza o impacto ambiental do sistema alimentario.
Dirección
MONDRAGON PORTOCARRERO, ALICIA DEL CARMEN (Titoría)
MONDRAGON PORTOCARRERO, ALICIA DEL CARMEN (Titoría)
Tribunal
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Presidente/a)
LENDOIRO BELIO, ELENA (Secretario/a)
LAMAS FREIRE, ALEXANDRE (Vogal)
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Presidente/a)
LENDOIRO BELIO, ELENA (Secretario/a)
LAMAS FREIRE, ALEXANDRE (Vogal)
O papel do microbioma no desenvolvemento do cancro: Un enfoque integral dende unha perspectiva One Health
Autoría
A.C.V.
Grao en Veterinaria
A.C.V.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
O cancro constitúe un dos principais desafíos para a saúde global, tanto en humanos como en animais, debido á súa alta incidencia e mortalidade. Estudos recentes demostraron que os tumores na especie canina e felina representan un modelo valioso pola súa orixe espontánea, evolución clínica e resposta inmunitaria. Neste contexto, cobrou relevancia o estudo de novos factores implicado na carcinoxénese, entre eles o microbioma. O microbioma víuse envolto na regulación de diversos procesos tanto fisiolóxicos como patolóxicos, e o cancro non é unha excepción. Nas distintas especies, a disbiose (entendida como a alteración do equilibrio da microbiota) ten unha forte influencia na aparición e progresión de enfermidades, así como na resposta e toxicidade do tratamento oncolóxico. Os animais de compañía tamén presentan analoxías en composición e funcionalidade co microbioma humano, o que reforza a súa utilidade como modelos para o estudo da interación entre microbiota, cancro e inmunoterapia. Dende unha perspectiva One Health, o estudo do microbioma non só achega unha comprensión máis profunda do desenvolvemento tumoral, senón que tamén abre novas oportunidades para mellorar o diagnóstico e tratamento do cancro en medicina humana e veterinaria. Porén o presente traballo ten como obxectivo realizar unha revisión bibliográfica actualizada e comparativa sobre o papel do microbioma na carcinoxénese e na resposta ao tratamento oncolóxico, explorando o seu potencial traslacional entre especies.
O cancro constitúe un dos principais desafíos para a saúde global, tanto en humanos como en animais, debido á súa alta incidencia e mortalidade. Estudos recentes demostraron que os tumores na especie canina e felina representan un modelo valioso pola súa orixe espontánea, evolución clínica e resposta inmunitaria. Neste contexto, cobrou relevancia o estudo de novos factores implicado na carcinoxénese, entre eles o microbioma. O microbioma víuse envolto na regulación de diversos procesos tanto fisiolóxicos como patolóxicos, e o cancro non é unha excepción. Nas distintas especies, a disbiose (entendida como a alteración do equilibrio da microbiota) ten unha forte influencia na aparición e progresión de enfermidades, así como na resposta e toxicidade do tratamento oncolóxico. Os animais de compañía tamén presentan analoxías en composición e funcionalidade co microbioma humano, o que reforza a súa utilidade como modelos para o estudo da interación entre microbiota, cancro e inmunoterapia. Dende unha perspectiva One Health, o estudo do microbioma non só achega unha comprensión máis profunda do desenvolvemento tumoral, senón que tamén abre novas oportunidades para mellorar o diagnóstico e tratamento do cancro en medicina humana e veterinaria. Porén o presente traballo ten como obxectivo realizar unha revisión bibliográfica actualizada e comparativa sobre o papel do microbioma na carcinoxénese e na resposta ao tratamento oncolóxico, explorando o seu potencial traslacional entre especies.
Dirección
LÓPEZ ALONSO, MARÍA MARTA (Titoría)
LÓPEZ ALONSO, MARÍA MARTA (Titoría)
Tribunal
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Presidente/a)
LENDOIRO BELIO, ELENA (Secretario/a)
LAMAS FREIRE, ALEXANDRE (Vogal)
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Presidente/a)
LENDOIRO BELIO, ELENA (Secretario/a)
LAMAS FREIRE, ALEXANDRE (Vogal)
Determinación dos metabolitos do cortisol fecal como biomarcador do estrés pola calor en vacún leiteiro en Galicia.
Autoría
L.D.G.
Grao en Veterinaria
L.D.G.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
O mundo enfróntase actualmente a unha emerxencia climática. Dende a era preindustrial, a temperatura do planeta aumentou aproximadamente 1.05C. Este incremento está a ter efectos visibles en rexións do norte de España, como Galicia, onde o ano 2023 foi cualificado como extremadamente cálido. Esta situación provocou múltiples impactos negativos na gandería de vacún leiteiro, As vacas son especialmente vulnerables ao estrés causado polas altas temperaturas, derivando en importantes perdas económicas nun sector que constitúe un dos piares fundamentais da economía galega. O presente estudo realizouse en 4 explotacións de vacún leiteiro situadas no concello de Castro de Rei, en Lugo. O principal propósito deste estudo foi demostrar a eficacia da medición dos metabolitos do cortisol fecal como un biomarcador de o estrés térmico en vacún leiteiro en Galicia. Primeiramente, calculáronse os Índices de Temperatura e Humidade (THI) coas medicións de temperatura e humidade relativa en 4 meses de inverno (xaneiro, febreiro, marzo e abril), e 4 meses de verán (xuño, xullo, agosto e setembro), do 2023, co fin de coñecer se as vacas están sometidas a estrés pola calor. Así mesmo, tomáronse mostras fecais de maneira non invasiva en 4 etapas diferentes do período de transición, 1 mes antes do parto, 1 semana antes do parto, 1 semana post parto e 1 mes post parto, co fin de analizar como o estrés pola calor, derivado do aumento da temperatura e a humidade relativa, pode intensificar o estrés fisiolóxico característico desta etapa crítica na vida das vacas de produción. Ademais, analízase cómo o manexo e deseño das instalacións pode xerar estrés adicional nos animais. Os datos analizáronse mediante un ANOVA de medidas repetidas de deseño mixto (SPSS v28). Este estudo permitiu evidenciar os cambios que se producen no eixo endócrino das vacas no período de transición, máis acusados no período preparto, coa medición dos metabolitos do cortisol fecal, asociados ás condicións de manexo. Así mesmo, demostrouse que os animais están sometidos a estrés pola calor nos meses de verán, o que produce unha resposta adicional a o estrés nesta etapa fisiolóxica vulnerable.
O mundo enfróntase actualmente a unha emerxencia climática. Dende a era preindustrial, a temperatura do planeta aumentou aproximadamente 1.05C. Este incremento está a ter efectos visibles en rexións do norte de España, como Galicia, onde o ano 2023 foi cualificado como extremadamente cálido. Esta situación provocou múltiples impactos negativos na gandería de vacún leiteiro, As vacas son especialmente vulnerables ao estrés causado polas altas temperaturas, derivando en importantes perdas económicas nun sector que constitúe un dos piares fundamentais da economía galega. O presente estudo realizouse en 4 explotacións de vacún leiteiro situadas no concello de Castro de Rei, en Lugo. O principal propósito deste estudo foi demostrar a eficacia da medición dos metabolitos do cortisol fecal como un biomarcador de o estrés térmico en vacún leiteiro en Galicia. Primeiramente, calculáronse os Índices de Temperatura e Humidade (THI) coas medicións de temperatura e humidade relativa en 4 meses de inverno (xaneiro, febreiro, marzo e abril), e 4 meses de verán (xuño, xullo, agosto e setembro), do 2023, co fin de coñecer se as vacas están sometidas a estrés pola calor. Así mesmo, tomáronse mostras fecais de maneira non invasiva en 4 etapas diferentes do período de transición, 1 mes antes do parto, 1 semana antes do parto, 1 semana post parto e 1 mes post parto, co fin de analizar como o estrés pola calor, derivado do aumento da temperatura e a humidade relativa, pode intensificar o estrés fisiolóxico característico desta etapa crítica na vida das vacas de produción. Ademais, analízase cómo o manexo e deseño das instalacións pode xerar estrés adicional nos animais. Os datos analizáronse mediante un ANOVA de medidas repetidas de deseño mixto (SPSS v28). Este estudo permitiu evidenciar os cambios que se producen no eixo endócrino das vacas no período de transición, máis acusados no período preparto, coa medición dos metabolitos do cortisol fecal, asociados ás condicións de manexo. Así mesmo, demostrouse que os animais están sometidos a estrés pola calor nos meses de verán, o que produce unha resposta adicional a o estrés nesta etapa fisiolóxica vulnerable.
Dirección
CASTILLO RODRÍGUEZ, CRISTINA (Titoría)
CASTILLO RODRÍGUEZ, CRISTINA (Titoría)
Tribunal
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Presidente/a)
LENDOIRO BELIO, ELENA (Secretario/a)
LAMAS FREIRE, ALEXANDRE (Vogal)
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Presidente/a)
LENDOIRO BELIO, ELENA (Secretario/a)
LAMAS FREIRE, ALEXANDRE (Vogal)
Período de transición no gando vacún de leite.
Autoría
M.E.S.
Grao en Veterinaria
M.E.S.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
Este traballo de fin de grao consiste nunha revisión bibliográfica centrada no período de transición en vacas leiteiras de alta produción. Trátase dunha fase crítica do ciclo produtivo, durante a cal o animal experimenta unha serie de adaptacións fisiolóxicas, hormonais, metabólicas, nutricionais, produtivas e conductuais, que responden ás elevadas esixencias asociadas ao inicio da lactación. Estas adaptacións agrúpanse dentro do concepto de homeorrese. Analízanse os principais cambios que teñen lugar no periparto, entre os que destacan as modificacións na demanda enerxética, que conducen a un período de balance enerxético negativo acompañado de profundos axustes metabólicos e hormonais. Abórdase tamén os cambios comportamentais característicos desta etapa, con especial atención á marcada diminución na inxesta de materia seca antes do parto. Este fenómeno estúdase en detalle, así como os mecanismos que o regulan, e explórase o papel clave que desempeña a condición corporal na reducción do consumo. Preséntanse diversas estratexias destinadas a evitar o exceso de condición corporal e a maximizar a inxesta durante esta fase. Así mesmo, revisa críticamente o modelo tradicional de período seco, valorando alternativas innovadoras como o seu acurtamento ou mesmo a súa omisión. O traballo profundiza tamén no metabolismo do calcio, cuxa demanda se incrementa de forma drástica ao comezo da lactación. Analízase a natureza deste desequilibrio e descríbense estratexias preventivas para evitar trastornos metabólicos como a hipocalcemia. Por último, abórdase a inmunosupresión característica do periparto, un factor que incrementa a susceptibilidade a infeccións e enfermidades. Ofrécese unha revisión das principais patoloxías asociadas a este momento especialmente vulnerable do ciclo produtivo.
Este traballo de fin de grao consiste nunha revisión bibliográfica centrada no período de transición en vacas leiteiras de alta produción. Trátase dunha fase crítica do ciclo produtivo, durante a cal o animal experimenta unha serie de adaptacións fisiolóxicas, hormonais, metabólicas, nutricionais, produtivas e conductuais, que responden ás elevadas esixencias asociadas ao inicio da lactación. Estas adaptacións agrúpanse dentro do concepto de homeorrese. Analízanse os principais cambios que teñen lugar no periparto, entre os que destacan as modificacións na demanda enerxética, que conducen a un período de balance enerxético negativo acompañado de profundos axustes metabólicos e hormonais. Abórdase tamén os cambios comportamentais característicos desta etapa, con especial atención á marcada diminución na inxesta de materia seca antes do parto. Este fenómeno estúdase en detalle, así como os mecanismos que o regulan, e explórase o papel clave que desempeña a condición corporal na reducción do consumo. Preséntanse diversas estratexias destinadas a evitar o exceso de condición corporal e a maximizar a inxesta durante esta fase. Así mesmo, revisa críticamente o modelo tradicional de período seco, valorando alternativas innovadoras como o seu acurtamento ou mesmo a súa omisión. O traballo profundiza tamén no metabolismo do calcio, cuxa demanda se incrementa de forma drástica ao comezo da lactación. Analízase a natureza deste desequilibrio e descríbense estratexias preventivas para evitar trastornos metabólicos como a hipocalcemia. Por último, abórdase a inmunosupresión característica do periparto, un factor que incrementa a susceptibilidade a infeccións e enfermidades. Ofrécese unha revisión das principais patoloxías asociadas a este momento especialmente vulnerable do ciclo produtivo.
Dirección
MIRANDA CASTAÑON, MARTA INES (Titoría)
MIRANDA CASTAÑON, MARTA INES (Titoría)
Tribunal
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Presidente/a)
LENDOIRO BELIO, ELENA (Secretario/a)
LAMAS FREIRE, ALEXANDRE (Vogal)
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Presidente/a)
LENDOIRO BELIO, ELENA (Secretario/a)
LAMAS FREIRE, ALEXANDRE (Vogal)
Novas técnicas no tratamento da displasia de cóbado
Autoría
A.F.V.
Grao en Veterinaria
A.F.V.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
A displasia de cóbado é unha enfermidade ortopédica hereditaria, polixénica e multifactorial que afecta principalmente a cans novos de razas grandes e xigantes. Caracterízase por unha combinación de lesións articulares como a enfermidade do proceso coronoides medial, osteocondrite disencante, proceso ancóneo non unido, incongruencia articular e a enfermidade do compartimento medial. Na actualidade, non existe un tratamento curativo que deteña por completo a progresión da osteoatrite asociada á displasia de cóbado. Por iso, as intervención terapéuticas oriéntanse principalmente a ralentizar dita progresión, aliviar a dor e mellorar a calidade de vida do paciente. A elección do tratamento máis axeitado debe realizarse de forma individualizada, considerando factores como a etioloxía específica e as lesión displásicas presentes, a idade do animal e o grao de afectación articular e osteoartrite, entre outros. Non só iso, moitas das técnicas descritas carecen de estudos comparativos entre sí ou estudos que avalen a súa eficacia a longo prazo, o que complica a elección do tratamento.
A displasia de cóbado é unha enfermidade ortopédica hereditaria, polixénica e multifactorial que afecta principalmente a cans novos de razas grandes e xigantes. Caracterízase por unha combinación de lesións articulares como a enfermidade do proceso coronoides medial, osteocondrite disencante, proceso ancóneo non unido, incongruencia articular e a enfermidade do compartimento medial. Na actualidade, non existe un tratamento curativo que deteña por completo a progresión da osteoatrite asociada á displasia de cóbado. Por iso, as intervención terapéuticas oriéntanse principalmente a ralentizar dita progresión, aliviar a dor e mellorar a calidade de vida do paciente. A elección do tratamento máis axeitado debe realizarse de forma individualizada, considerando factores como a etioloxía específica e as lesión displásicas presentes, a idade do animal e o grao de afectación articular e osteoartrite, entre outros. Non só iso, moitas das técnicas descritas carecen de estudos comparativos entre sí ou estudos que avalen a súa eficacia a longo prazo, o que complica a elección do tratamento.
Dirección
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Titoría)
PERMUY MENDAÑA, MARIA Cotitoría
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Titoría)
PERMUY MENDAÑA, MARIA Cotitoría
Tribunal
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
Insectos como ingredientes alimentarios
Autoría
J.F.C.
Grao en Veterinaria
J.F.C.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
No contexto dos desafíos actuais relacionados coa sustentabilidade, o cambio climático e o crecemento poboacional, a procura de fontes alternativas de proteína converteuse nunha prioridade global. Neste marco, o uso de insectos como ingredientes alimentarios representa unha alternativa viable, eficiente e ecoloxicamente sostible. Este traballo revisa de forma integral o uso de insectos comestibles tanto na alimentación humana como animal, con especial énfase no rol do veterinario neste novo escenario alimentario. A revisión bibliográfica, desenvolvida baixo o enfoque PRISMA, recolle evidencias recentes sobre a nutrición, produción, seguridade alimentaria, percepción do consumidor e marco legal dos insectos comestibles. Identifícanse máis de 2.000 especies de insectos consumidas tradicionalmente en Asia, África e América Latina, destacando especies aprobadas pola Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA), como Tenebrio molitor, Acheta domesticus e Locusta migratoria. Desde o punto de vista veterinario, analízanse os principais aspectos técnicos e sanitarios da produción industrial de insectos: control de bioseguridade, calidade do substrato, benestar animal e rastrexabilidade. Abórdase tamén o potencial dos insectos como ingredientes en pensos para acuicultura, avicultura e porcino, conforme ao Regulamento (UE) 2017/893. Neste contexto, o veterinario cumpre un papel esencial na supervisión hixiénico-sanitaria, validación de protocolos de benestar, e desenvolvemento de sistemas de autocontrol como o APPCC. O traballo tamén examina os riscos sanitarios asociados ao consumo de insectos, incluíndo posibles contaminacións biolóxicas, químicas e alergénicas, e destaca a necesidade dunha vixilancia veterinaria para garantir a inocuidade alimentaria. Analízase ademais a percepción do consumidor occidental, influída por factores culturais, sensoriais e emocionais, e proponse ao veterinario como axente crave na educación alimentaria e promoción do consumo sostible. Finalmente, preséntase o marco normativo vixente na Unión Europea respecto a os “novos alimentos” e a súa aplicación aos insectos comestibles, destacando as oportunidades de participación do veterinario na regulación, control e educación pública. En conclusión, os insectos ofrecen unha alternativa prometedora como fonte proteica, con beneficios nutricionais, ambientais e económicos. A súa integración segura e ética na cadea alimentaria require a implicación directa do veterinario como garante da saúde pública, o benestar animal e a sustentabilidade dos sistemas alimentarios.
No contexto dos desafíos actuais relacionados coa sustentabilidade, o cambio climático e o crecemento poboacional, a procura de fontes alternativas de proteína converteuse nunha prioridade global. Neste marco, o uso de insectos como ingredientes alimentarios representa unha alternativa viable, eficiente e ecoloxicamente sostible. Este traballo revisa de forma integral o uso de insectos comestibles tanto na alimentación humana como animal, con especial énfase no rol do veterinario neste novo escenario alimentario. A revisión bibliográfica, desenvolvida baixo o enfoque PRISMA, recolle evidencias recentes sobre a nutrición, produción, seguridade alimentaria, percepción do consumidor e marco legal dos insectos comestibles. Identifícanse máis de 2.000 especies de insectos consumidas tradicionalmente en Asia, África e América Latina, destacando especies aprobadas pola Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA), como Tenebrio molitor, Acheta domesticus e Locusta migratoria. Desde o punto de vista veterinario, analízanse os principais aspectos técnicos e sanitarios da produción industrial de insectos: control de bioseguridade, calidade do substrato, benestar animal e rastrexabilidade. Abórdase tamén o potencial dos insectos como ingredientes en pensos para acuicultura, avicultura e porcino, conforme ao Regulamento (UE) 2017/893. Neste contexto, o veterinario cumpre un papel esencial na supervisión hixiénico-sanitaria, validación de protocolos de benestar, e desenvolvemento de sistemas de autocontrol como o APPCC. O traballo tamén examina os riscos sanitarios asociados ao consumo de insectos, incluíndo posibles contaminacións biolóxicas, químicas e alergénicas, e destaca a necesidade dunha vixilancia veterinaria para garantir a inocuidade alimentaria. Analízase ademais a percepción do consumidor occidental, influída por factores culturais, sensoriais e emocionais, e proponse ao veterinario como axente crave na educación alimentaria e promoción do consumo sostible. Finalmente, preséntase o marco normativo vixente na Unión Europea respecto a os “novos alimentos” e a súa aplicación aos insectos comestibles, destacando as oportunidades de participación do veterinario na regulación, control e educación pública. En conclusión, os insectos ofrecen unha alternativa prometedora como fonte proteica, con beneficios nutricionais, ambientais e económicos. A súa integración segura e ética na cadea alimentaria require a implicación directa do veterinario como garante da saúde pública, o benestar animal e a sustentabilidade dos sistemas alimentarios.
Dirección
MONDRAGON PORTOCARRERO, ALICIA DEL CARMEN (Titoría)
MONDRAGON PORTOCARRERO, ALICIA DEL CARMEN (Titoría)
Tribunal
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
Abordaxe Diagnóstico e Terapéutico de Tumores Nasais en Cans e Gatos.
Autoría
L.F.E.
Grao en Veterinaria
L.F.E.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
Os tumores nasais en animais de compañía representan un reto clínico considerable debido á súa natureza localmente invasiva e ás dificultades diagnósticas e terapéuticas que expoñen. Malia que a súa frecuencia é relativamente baixa, a súa localización anatómica e o seu comportamento agresivo fan imprescindible un enfoque multidisciplinar. Dende o punto de vista diagnóstico, as probas de imaxe resultan esenciais. A tomografía computarizada (TC) consolídase como a ferramenta de elección para avaliar a extensión do tumor, identificar invasións óseas (como a lámina cribosa ou o óso frontal) e planificar tratamentos como a radioterapia, aínda que existe unha emerxencia da Resonancia Magnética (RM), deixando á Radiografía en desuso. A biopsia nasal é fundamental para confirmar o diagnóstico e determinar o tipo histolóxico, o que orienta tanto o prognóstico como a selección de terapias dirixidas. A sintomatoloxía clínica (como a epistaxis, a estertoración nasal ou a deformidade facial) adoita ser inespecífica, pero debe interpretarse como un signo de alerta. En canto ao tratamento, a radioterapia de megavoltaje é actualmente a modalidade máis eficaz, xa que permite controlar a enfermidade a nivel local e aumentar significativamente a supervivencia. Os protocolos baséanse na fracción de dose, mostrado mellores resultados. A cirurxía presenta limitacións importantes debido á dificultade para obter marxes cirúrxicas adecuadas, aínda que pode empregarse como medida paliativa ou descompresiva en casos seleccionados. Doutra banda, a quimioterapia, como os protocolos baseados nos inhibidores de tirosina quinasa (TKI), como toceranib ou masitinib postúlanse como terapias adyuvantes emerxentes. Os factores prognósticos como a destrución da lámina cribosa, a idade avanzada, ou a presenza de metástase seguen sendo obxecto de estudo, e a súa relevancia pode variar segundo a institución ou o protocolo terapéutico. A pesar dos avances, persisten limitacións como a escaseza de estudos con alto número de casos, a heteroxeneidade tumoral e a falta de consenso nos tratamentos.
Os tumores nasais en animais de compañía representan un reto clínico considerable debido á súa natureza localmente invasiva e ás dificultades diagnósticas e terapéuticas que expoñen. Malia que a súa frecuencia é relativamente baixa, a súa localización anatómica e o seu comportamento agresivo fan imprescindible un enfoque multidisciplinar. Dende o punto de vista diagnóstico, as probas de imaxe resultan esenciais. A tomografía computarizada (TC) consolídase como a ferramenta de elección para avaliar a extensión do tumor, identificar invasións óseas (como a lámina cribosa ou o óso frontal) e planificar tratamentos como a radioterapia, aínda que existe unha emerxencia da Resonancia Magnética (RM), deixando á Radiografía en desuso. A biopsia nasal é fundamental para confirmar o diagnóstico e determinar o tipo histolóxico, o que orienta tanto o prognóstico como a selección de terapias dirixidas. A sintomatoloxía clínica (como a epistaxis, a estertoración nasal ou a deformidade facial) adoita ser inespecífica, pero debe interpretarse como un signo de alerta. En canto ao tratamento, a radioterapia de megavoltaje é actualmente a modalidade máis eficaz, xa que permite controlar a enfermidade a nivel local e aumentar significativamente a supervivencia. Os protocolos baséanse na fracción de dose, mostrado mellores resultados. A cirurxía presenta limitacións importantes debido á dificultade para obter marxes cirúrxicas adecuadas, aínda que pode empregarse como medida paliativa ou descompresiva en casos seleccionados. Doutra banda, a quimioterapia, como os protocolos baseados nos inhibidores de tirosina quinasa (TKI), como toceranib ou masitinib postúlanse como terapias adyuvantes emerxentes. Os factores prognósticos como a destrución da lámina cribosa, a idade avanzada, ou a presenza de metástase seguen sendo obxecto de estudo, e a súa relevancia pode variar segundo a institución ou o protocolo terapéutico. A pesar dos avances, persisten limitacións como a escaseza de estudos con alto número de casos, a heteroxeneidade tumoral e a falta de consenso nos tratamentos.
Dirección
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Titoría)
Santamarina Pernas, Germán Cotitoría
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Titoría)
Santamarina Pernas, Germán Cotitoría
Tribunal
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
Endometrite no ganado vacún leiteiro
Autoría
C.G.C.
Grao en Veterinaria
C.G.C.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
En España, e en especial en Galicia, o gando vacún leiteiro supón unha grande achega económica ao sector, e o seu rendemento depende en gran medida da eficiencia reprodutiva. Con todo, a fertilidade e fecundidade poderían verse reducidas coa aparición de enfermidades que afecten ao tracto reprodutor, entre as que destaca a endometrite. A endometrite defínese como a inflamación da capa endometrial do útero, a partir dos 21 días posparto, acompañada de secreción vaxinal de carácter purulento en ausencia doutros signos sistémicos. Non se debe descartar a enfermidade ao non visualizar devandita secreción, xa que a endometrite pode presentarse de forma clínica ou subclínica. O período posparto supón un dos momentos máis críticos para o animal, xa que o ambiente uterino neste momento constitúe un medio ideal para a colonización de microorganismos. Isto, xunto cun desequilibrio na resposta inmunitaria, dá lugar ao sobrecrecemento de comensais da flora uterina, como Escherichia coli e Truepella pyogenes. Ademais, a aparición de factores como o balance enerxético negativo, a achega nutricional inadecuada, distocias ou partos xemelares tamén favorecen a súa aparición. Como consecuencia, a eficiencia reprodutiva dos animais afectados vese reducida: retárdase o reinicio da actividade ovárica cíclica, aumenta o número de servizos necesarios para a concepción, alóngase o intervalo parto-xestación e obtéñense unhas taxas de preñez máis baixas. Para minimizar o impacto desta patoloxía, resulta indispensable a súa detección temperá. No caso da endometrite clínica, a visualización da secreción vaxinal de carácter purulento xunto con métodos como a palpación rectal lévannos a un diagnóstico máis inmediato. Por outra banda, no caso da endometrite subclínica, necesítanse técnicas máis laboriosas, como a citoloxía endometrial, se queremos chegar a coñecer a porcentaxe de vacas afectadas. Unha vez diagnosticada, existen varias opcións terapéuticas, sendo as principais os antibióticos, para resolver a infección, e os tratamentos hormonais, para estimular a función reprodutiva. Debido á crecente ameaza das resistencias a antibióticos, existen diversas liñas de investigación para o desenvolvemento de novas alternativas, como a ozonoterapia, fitoterapia, inmunomoduladores ou probióticos, que aínda se atopan en fase experimental. Por todo iso, resulta fundamental centrarse na prevención, implementando prácticas de manexo adecuadas. Entre estas atópanse unha achega nutricional axeitada no período de transición e o mantemento dunha correcta hixiene e prácticas durante o parto, que fomenten unha boa función inmunitaria e minimicen a contaminación do tracto reprodutor.
En España, e en especial en Galicia, o gando vacún leiteiro supón unha grande achega económica ao sector, e o seu rendemento depende en gran medida da eficiencia reprodutiva. Con todo, a fertilidade e fecundidade poderían verse reducidas coa aparición de enfermidades que afecten ao tracto reprodutor, entre as que destaca a endometrite. A endometrite defínese como a inflamación da capa endometrial do útero, a partir dos 21 días posparto, acompañada de secreción vaxinal de carácter purulento en ausencia doutros signos sistémicos. Non se debe descartar a enfermidade ao non visualizar devandita secreción, xa que a endometrite pode presentarse de forma clínica ou subclínica. O período posparto supón un dos momentos máis críticos para o animal, xa que o ambiente uterino neste momento constitúe un medio ideal para a colonización de microorganismos. Isto, xunto cun desequilibrio na resposta inmunitaria, dá lugar ao sobrecrecemento de comensais da flora uterina, como Escherichia coli e Truepella pyogenes. Ademais, a aparición de factores como o balance enerxético negativo, a achega nutricional inadecuada, distocias ou partos xemelares tamén favorecen a súa aparición. Como consecuencia, a eficiencia reprodutiva dos animais afectados vese reducida: retárdase o reinicio da actividade ovárica cíclica, aumenta o número de servizos necesarios para a concepción, alóngase o intervalo parto-xestación e obtéñense unhas taxas de preñez máis baixas. Para minimizar o impacto desta patoloxía, resulta indispensable a súa detección temperá. No caso da endometrite clínica, a visualización da secreción vaxinal de carácter purulento xunto con métodos como a palpación rectal lévannos a un diagnóstico máis inmediato. Por outra banda, no caso da endometrite subclínica, necesítanse técnicas máis laboriosas, como a citoloxía endometrial, se queremos chegar a coñecer a porcentaxe de vacas afectadas. Unha vez diagnosticada, existen varias opcións terapéuticas, sendo as principais os antibióticos, para resolver a infección, e os tratamentos hormonais, para estimular a función reprodutiva. Debido á crecente ameaza das resistencias a antibióticos, existen diversas liñas de investigación para o desenvolvemento de novas alternativas, como a ozonoterapia, fitoterapia, inmunomoduladores ou probióticos, que aínda se atopan en fase experimental. Por todo iso, resulta fundamental centrarse na prevención, implementando prácticas de manexo adecuadas. Entre estas atópanse unha achega nutricional axeitada no período de transición e o mantemento dunha correcta hixiene e prácticas durante o parto, que fomenten unha boa función inmunitaria e minimicen a contaminación do tracto reprodutor.
Dirección
García Herradón, Pedro José (Titoría)
YAÑEZ RAMIL, UXIA Cotitoría
García Herradón, Pedro José (Titoría)
YAÑEZ RAMIL, UXIA Cotitoría
Tribunal
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
Análise do impacto dos brotes clásicos de PRRS e Rosalia en granxas de porcos reprodutores
Autoría
J.M.H.P.
Grao en Veterinaria
J.M.H.P.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
A Síndrome Reprodutiva e Respiratoria Porcino (PRRS) segue sendo a enfermidade de maior impacto económico na produción porcina mundial. Nos últimos anos, a aparición de cepas moi virulentas, como a variante Rosalia incrementou as perdas por aborto, a mortalidade perinatal e as baixas en transición. Neste traballo analízase, mediante datos produtivos de granxas comerciais, o efecto dun brote de PRRSV de baixa virulencia en contraste con distintos brotes producidos pola cepa Rosalia. Adicionalmente, realízase unha análise das perdas directas mediante a cuantificación debidas a leitóns non comercializados. Os resultados confirman que Rosalia aumenta considerablemente as perdas produtivas, destacando un aumento significativo de abortos, así como un aumento de leitóns nados mortos, maior mortalidade nas nais e menor número de leitóns destetados. Ademais, a fase de recuperación das granxas prolóngase máis aló das 30 semanas, o que se traduce en cuantiosas perdas económicas para as granxas afectadas por esta cepa.
A Síndrome Reprodutiva e Respiratoria Porcino (PRRS) segue sendo a enfermidade de maior impacto económico na produción porcina mundial. Nos últimos anos, a aparición de cepas moi virulentas, como a variante Rosalia incrementou as perdas por aborto, a mortalidade perinatal e as baixas en transición. Neste traballo analízase, mediante datos produtivos de granxas comerciais, o efecto dun brote de PRRSV de baixa virulencia en contraste con distintos brotes producidos pola cepa Rosalia. Adicionalmente, realízase unha análise das perdas directas mediante a cuantificación debidas a leitóns non comercializados. Os resultados confirman que Rosalia aumenta considerablemente as perdas produtivas, destacando un aumento significativo de abortos, así como un aumento de leitóns nados mortos, maior mortalidade nas nais e menor número de leitóns destetados. Ademais, a fase de recuperación das granxas prolóngase máis aló das 30 semanas, o que se traduce en cuantiosas perdas económicas para as granxas afectadas por esta cepa.
Dirección
CAZAPAL MONTEIRO, CRISTIANA FILIPA (Titoría)
Seoane Mato, Senén Cotitoría
CAZAPAL MONTEIRO, CRISTIANA FILIPA (Titoría)
Seoane Mato, Senén Cotitoría
Tribunal
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
PANADERO FONTÁN, ROSARIO (Presidente/a)
CARDELLE COBAS, ALEJANDRA (Secretario/a)
LOMBARDERO FERNANDEZ, MATILDE (Vogal)
Fallo na transferencia de inmunidade pasiva no poldro (Equus ferus caballus)
Autoría
I.M.A.
Grao en Veterinaria
I.M.A.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
O fallo na transferencia de inmunidade pasiva (FTIP) é unha alteración inmunolóxica que afecta ao poldro neonato cando non se produce unha absorción axeitada de inmunoglobulinas (Ig) do calostro materno. A placenta da egua non permite o paso de Ig in utero, polo que esta afección deixa ao poldro exposto a un maior risco de infeccións, incrementando a morbilidade e mortalidade durante as primeiras semanas de vida. O calostro é o primeiro leite secretado pola ubre da nai e presenta unhas características na súa composición química e física que o fan imprescindible na transferencia de inmunidade pasiva. A absorción intestinal dos compoñentes inmunes do calostro está activa durante as primeiras 15 a 16 horas de vida, momento a partir do cal os enterocitos perden a súa capacidade de absorber Ig, chegando a ser nula ás 24 horas de vida. Existen múltiples causas que poden desencadear o desenvolvemento do FTIP, entre as cales destacan a incapacidade do poldro para inxerir o calostro e a produción materna de calostro de baixa calidade. O diagnóstico desta patoloxía baséase na determinación das concentracións séricas de IgG. Se o valor de IgG sérica do poldro está por debaixo dos 400 mg/dL, considérase un FTIP total; mentres que se os valores oscilan entre 400 e 800 mg/dL, considérase un FTIP parcial. A intervención no FTIP pasa, entre outros factores, pola análise da calidade do calostro, que permitirá tomar decisións nas primeiras horas de vida do animal. Poderase actuar suplementando con outros calostros de mellor calidade e, no caso de diagnosticar un FTIP no poldro tras a medición das Ig séricas, será preciso realizar unha transfusión de plasma. As novas tendencias no estudo do FTIP céntranse no desenvolvemento de novos métodos diagnósticos, así como na modulación da calidade do calostro producido mediante modificacións na ración, suplementos alimenticios e protocolos de vacinación nas egua nai.
O fallo na transferencia de inmunidade pasiva (FTIP) é unha alteración inmunolóxica que afecta ao poldro neonato cando non se produce unha absorción axeitada de inmunoglobulinas (Ig) do calostro materno. A placenta da egua non permite o paso de Ig in utero, polo que esta afección deixa ao poldro exposto a un maior risco de infeccións, incrementando a morbilidade e mortalidade durante as primeiras semanas de vida. O calostro é o primeiro leite secretado pola ubre da nai e presenta unhas características na súa composición química e física que o fan imprescindible na transferencia de inmunidade pasiva. A absorción intestinal dos compoñentes inmunes do calostro está activa durante as primeiras 15 a 16 horas de vida, momento a partir do cal os enterocitos perden a súa capacidade de absorber Ig, chegando a ser nula ás 24 horas de vida. Existen múltiples causas que poden desencadear o desenvolvemento do FTIP, entre as cales destacan a incapacidade do poldro para inxerir o calostro e a produción materna de calostro de baixa calidade. O diagnóstico desta patoloxía baséase na determinación das concentracións séricas de IgG. Se o valor de IgG sérica do poldro está por debaixo dos 400 mg/dL, considérase un FTIP total; mentres que se os valores oscilan entre 400 e 800 mg/dL, considérase un FTIP parcial. A intervención no FTIP pasa, entre outros factores, pola análise da calidade do calostro, que permitirá tomar decisións nas primeiras horas de vida do animal. Poderase actuar suplementando con outros calostros de mellor calidade e, no caso de diagnosticar un FTIP no poldro tras a medición das Ig séricas, será preciso realizar unha transfusión de plasma. As novas tendencias no estudo do FTIP céntranse no desenvolvemento de novos métodos diagnósticos, así como na modulación da calidade do calostro producido mediante modificacións na ración, suplementos alimenticios e protocolos de vacinación nas egua nai.
Dirección
SAINZ OSES, MARIA JESUS (Titoría)
VILLANUEVA SANTAMARINA, BLANCA LIDIA Cotitoría
SAINZ OSES, MARIA JESUS (Titoría)
VILLANUEVA SANTAMARINA, BLANCA LIDIA Cotitoría
Tribunal
PEÑA MARTÍNEZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
CABEZAS SAINZ, PABLO (Secretario/a)
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Vogal)
PEÑA MARTÍNEZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
CABEZAS SAINZ, PABLO (Secretario/a)
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Vogal)
Secuestro corneal felino
Autoría
C.M.V.
Grao en Veterinaria
C.M.V.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
O secuestro corneal felino (SCF), tamén chamado necrose corneal, degeneración focal da córnea ou momificación parcial da córnea, é unha das enfermidades oculares máis comúns na especie felina. Afecta nunha menor medida a outras especies como o cabalo ou o can. A lesión desenvólvese na córnea coa perda da súa transparencia e a formación dunha placa pigmentada sobre a superficie ocular. A etioloxía non se coñece con exactitude e formuláronse diversas hipóteses ao respecto, entre as que destacan un compoñente xenético, lesións traumáticas crónicas sobre a córnea e infeccións por herpesvirus felino-1 (FHV-1). Os signos clínicos máis comúns son o dor ocular acompañado de blefarospasmo, fotofobia e epífora. O diagnóstico consiste na visualización directa da lesión mediante unha exploración ocular completa. O obxectivo do tratamento é a recuperación da transparencia corneal e a supresión do dor, empregando diversas técnicas e fármacos.
O secuestro corneal felino (SCF), tamén chamado necrose corneal, degeneración focal da córnea ou momificación parcial da córnea, é unha das enfermidades oculares máis comúns na especie felina. Afecta nunha menor medida a outras especies como o cabalo ou o can. A lesión desenvólvese na córnea coa perda da súa transparencia e a formación dunha placa pigmentada sobre a superficie ocular. A etioloxía non se coñece con exactitude e formuláronse diversas hipóteses ao respecto, entre as que destacan un compoñente xenético, lesións traumáticas crónicas sobre a córnea e infeccións por herpesvirus felino-1 (FHV-1). Os signos clínicos máis comúns son o dor ocular acompañado de blefarospasmo, fotofobia e epífora. O diagnóstico consiste na visualización directa da lesión mediante unha exploración ocular completa. O obxectivo do tratamento é a recuperación da transparencia corneal e a supresión do dor, empregando diversas técnicas e fármacos.
Dirección
LOPEZ GARCIA, MARIANO (Titoría)
LOPEZ GARCIA, MARIANO (Titoría)
Tribunal
PEÑA MARTÍNEZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
CABEZAS SAINZ, PABLO (Secretario/a)
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Vogal)
PEÑA MARTÍNEZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
CABEZAS SAINZ, PABLO (Secretario/a)
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Vogal)
Revisión bibliográfica das principais malformacións conxénitas que afectan ao esqueleto axial nos ruminantes
Autoría
I.I.M.P.
Grao en Veterinaria
I.I.M.P.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
No presente traballo preséntase unha revisión bibliográfica sobre as principais malformacións conxénitas que afectan ó esqueleto axial dos ruminantes, con especial énfase naquelas que comprometen a rexión poscranial. O desenvolvemento embrionario dos ruminantes divídese en tres fases: a fase de segmentación, que comeza coa formación do cigoto e culmina na etapa de blastocisto; a fase de gastrulación, durante a cal se forman as tres capas xerminativas (mesoderma, endoderma e ectoderma); e a fase de organoxénese, na que se desenvolven os órganos e sistemas corporais, incluído o esqueleto axial, que se orixina a partir do mesoderma. As alteracións neste proceso, xa sexan por causas xenéticas, infecciosas, ambientais ou nutricionais, poden dar lugar a diversas malformacións. Entre as máis comúns descritas na literatura científica atópanse aquelas relacionadas con trastornos no desenvolvemento da cartilaxe, como a condrodisplasia, condrodistrofia ou acondroplasia, todas elas causantes de ananismo; e as malformacións asociadas á cantidade ou función dos osteoclastos, como a osteopetrosis, entre outras. Moitas destas afeccións son incompatibles coa vida e xeran importantes perdas económicas no sector gandeiro. Actualmente, as análises xenéticas constitúen unha das principais ferramentas diagnósticas empregadas, e resultan fundamentais para implementar estratexias orientadas a reducir a incidencia destas malformacións no futuro.
No presente traballo preséntase unha revisión bibliográfica sobre as principais malformacións conxénitas que afectan ó esqueleto axial dos ruminantes, con especial énfase naquelas que comprometen a rexión poscranial. O desenvolvemento embrionario dos ruminantes divídese en tres fases: a fase de segmentación, que comeza coa formación do cigoto e culmina na etapa de blastocisto; a fase de gastrulación, durante a cal se forman as tres capas xerminativas (mesoderma, endoderma e ectoderma); e a fase de organoxénese, na que se desenvolven os órganos e sistemas corporais, incluído o esqueleto axial, que se orixina a partir do mesoderma. As alteracións neste proceso, xa sexan por causas xenéticas, infecciosas, ambientais ou nutricionais, poden dar lugar a diversas malformacións. Entre as máis comúns descritas na literatura científica atópanse aquelas relacionadas con trastornos no desenvolvemento da cartilaxe, como a condrodisplasia, condrodistrofia ou acondroplasia, todas elas causantes de ananismo; e as malformacións asociadas á cantidade ou función dos osteoclastos, como a osteopetrosis, entre outras. Moitas destas afeccións son incompatibles coa vida e xeran importantes perdas económicas no sector gandeiro. Actualmente, as análises xenéticas constitúen unha das principais ferramentas diagnósticas empregadas, e resultan fundamentais para implementar estratexias orientadas a reducir a incidencia destas malformacións no futuro.
Dirección
DE AZEVEDO GOMES, ANA MANUELA (Titoría)
DE AZEVEDO GOMES, ANA MANUELA (Titoría)
Tribunal
PEÑA MARTÍNEZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
CABEZAS SAINZ, PABLO (Secretario/a)
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Vogal)
PEÑA MARTÍNEZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
CABEZAS SAINZ, PABLO (Secretario/a)
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Vogal)
Estudo das resistencias a antimicrobianos en Escherichia Coli de gatos ferais da cidade de Lugo
Autoría
A.M.G.
Grao en Veterinaria
A.M.G.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
A resistencia aos antimicrobianos (RAM) é un problema crecente para a saúde pública que debe abordarse desde unha perspectiva One Health que integre a sanidade humana, animal e ambiental. Dentro deste contexto, os gatos ferais ou de colonia poderían constituír unha alternativa para a monitorización ambiental das RAM da zona xeográfica na que habitan, podendo ser empregados como animais sentinela para a vixilancia destas resistencias. Desta forma, os obxectivos que se expuxeron neste estudo foron analizar fenotípicamente o perfil de resistencias a antimicrobianos en cepas de Escherichia coli illados de gatos da cidade de Lugo, estudando as súas implicacións na saúde pública e veterinaria, así como a utilidade destes animais como indicadores do impacto do uso de antimicrobianos. Para iso empregáronse 27 illados de E. coli obtidos de gatos ferais procedentes de diferentes colonias da cidade de Lugo, analizando para cada un, un total de 24 antibióticos mediante o método de Kirby-Bauer. Os resultados obtidos mostran que os illados de E. coli presentaron un importante nivel RAM, cun 51% de cepas multirresistentes e un 19% de cepas cumpridamente resistentes. Ademais, un 7,5% dos illados foron compatibles con cepas produtoras de betalactamasas de espectro estendido. As resistencias máis frecuentes observáronse fronte ás penicilinas (betalactámicos) e fronte á maioría dos aminoglucósidos analizados, o cal se relaciona posiblemente coa presenza de encimas modificadoras; con todo, esta observación debería ser corroborada mediante a realización de estudos moleculares. Tamén resulta rechamante a elevada porcentaxe de cepas resistentes á colistina; con todo, neste caso este achado podería estar relacionado coas limitacións da técnica empregada, polo que se debería confirmar mediante técnicas alternativas. Doutra banda, as porcentaxes de susceptibilidade obtidos fronte a cefalosporinas e quinolonas foron elevados, suxerindo que este tipo de resistencia non está especialmente distribuída no medio ambiente, sendo un dato moi importante xa que ambos os grupos de antibióticos son de especial interese para a medicina humana. Tamén se rexistrou unha elevada sensibilidade a tetraciclinas e os inhibidores do ácido fólico, a pesar de ser fármacos de primeira liña moi empregados na medicina veterinaria. En resumo, os resultados deste traballo apoian a idea de que os gatos de colonia poden ser empregados como sentinelas ou marcadores de resistencias a antimicrobianos en contornas urbanas dado o seu estilo de vida sinantrópico, sendo por tanto unha ferramenta útil para a vixilancia das RAM a nivel ambiental.
A resistencia aos antimicrobianos (RAM) é un problema crecente para a saúde pública que debe abordarse desde unha perspectiva One Health que integre a sanidade humana, animal e ambiental. Dentro deste contexto, os gatos ferais ou de colonia poderían constituír unha alternativa para a monitorización ambiental das RAM da zona xeográfica na que habitan, podendo ser empregados como animais sentinela para a vixilancia destas resistencias. Desta forma, os obxectivos que se expuxeron neste estudo foron analizar fenotípicamente o perfil de resistencias a antimicrobianos en cepas de Escherichia coli illados de gatos da cidade de Lugo, estudando as súas implicacións na saúde pública e veterinaria, así como a utilidade destes animais como indicadores do impacto do uso de antimicrobianos. Para iso empregáronse 27 illados de E. coli obtidos de gatos ferais procedentes de diferentes colonias da cidade de Lugo, analizando para cada un, un total de 24 antibióticos mediante o método de Kirby-Bauer. Os resultados obtidos mostran que os illados de E. coli presentaron un importante nivel RAM, cun 51% de cepas multirresistentes e un 19% de cepas cumpridamente resistentes. Ademais, un 7,5% dos illados foron compatibles con cepas produtoras de betalactamasas de espectro estendido. As resistencias máis frecuentes observáronse fronte ás penicilinas (betalactámicos) e fronte á maioría dos aminoglucósidos analizados, o cal se relaciona posiblemente coa presenza de encimas modificadoras; con todo, esta observación debería ser corroborada mediante a realización de estudos moleculares. Tamén resulta rechamante a elevada porcentaxe de cepas resistentes á colistina; con todo, neste caso este achado podería estar relacionado coas limitacións da técnica empregada, polo que se debería confirmar mediante técnicas alternativas. Doutra banda, as porcentaxes de susceptibilidade obtidos fronte a cefalosporinas e quinolonas foron elevados, suxerindo que este tipo de resistencia non está especialmente distribuída no medio ambiente, sendo un dato moi importante xa que ambos os grupos de antibióticos son de especial interese para a medicina humana. Tamén se rexistrou unha elevada sensibilidade a tetraciclinas e os inhibidores do ácido fólico, a pesar de ser fármacos de primeira liña moi empregados na medicina veterinaria. En resumo, os resultados deste traballo apoian a idea de que os gatos de colonia poden ser empregados como sentinelas ou marcadores de resistencias a antimicrobianos en contornas urbanas dado o seu estilo de vida sinantrópico, sendo por tanto unha ferramenta útil para a vixilancia das RAM a nivel ambiental.
Dirección
Prieto Lago, Alberto (Titoría)
Prieto Lago, Alberto (Titoría)
Tribunal
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
Detección de anticorpos frente a Oestrus spp. e Cephenemyia spp. en cabra montés (Capra pyrenaica) e muflóns (Ovis aries musimon) de Castela e León
Autoría
S.M.L.
Grao en Veterinaria
S.M.L.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
Oestrus spp. e Cephenemyia spp. (Díptera: Oestridae) son dous xéneros de moscas causantes de miases nasofarínxeas, cuxas fases larvarias invaden as fosas nasais, os seos frontais e/ou as cavidades farínxeas dun hóspede vertebrado. Oestrus ovis é un ectoparásito de distribución mundial que afecta, principalmente, a pequenos ruminantes como ovinos e caprinos, así como a outros ungulados silvestres. Cephenemyia stimulator é bastante específico de hóspede, polo que rara vez se atopa en hóspedes diferentes ós cérvidos. O obxectivo da presente investigación foi determinar a seroprevalencia de Oestrus spp. e Cephenemyia spp. en cabras monteses (Capra pyrenaica) e muflóns (Ovis aries musimon) de Castela e León. Ademáis, analizarase a influenza de distintos factores de risco, como a idade, o sexo, a especie e a zona de procedencia dos animais, nestas seroprevalencias. Para acadar estes obxectivos, tomáronse mostras de 100 muflóns e 72 cabras monteses procedentes de varias reservas de caza da Comunidade Autónoma de Castela e León (España), entre os anos 2011 e 2015. Posteriormente, leváronse a cabo dous protocolos de ELISA (Enzyme-Linked Immunosorbent Assay) indirecto “in house” para a detección de anticorpos frente a ambas miases. A análise dos factores de risco sobre a seroprevalencia levouse a cabo mediante unha regresión lineal empregando o software R. A seroprevalencia de infestación por Oestrus spp. foi do 44,3% (77/174), fronte ao 16,1% (28/174) detectado para Cephenemyia spp. Un 10,3% (18/174) dos animais presentaron anticorpos fronte a ambos parásitos. Do total dos muflóns, o 77% foron positivos a Oestrus spp. (77/100) e o 21% a Cephenemyia spp. (21/100), sendo este último parásito o único detectado en cabras monteses (9,5%; 7/74). Os resultados obtidos para Cephenemyia spp. resultan sorprendentes, debido á súa consideración como un parásito específico dos cérvidos. Non se observaron diferenzas significativas na seroprevalencia destas miases en función da idade e o sexo dos animais. Con todo, a seroprevalencia de ambas miases foi maior en muflóns mostreados durante o segundo período de mostraxe, o que podería deberse a un aumento da incidencia das mesmas. As miases nasofarínxeas son enfermedades que se atopan en aumento en España, sendo capaces de afectar a diferentes especies que comparten un mesmo nicho ecolóxico, o que facilita a súa distribución e dificulta o seu control, causando graves repercusións nos animais que parasitan.
Oestrus spp. e Cephenemyia spp. (Díptera: Oestridae) son dous xéneros de moscas causantes de miases nasofarínxeas, cuxas fases larvarias invaden as fosas nasais, os seos frontais e/ou as cavidades farínxeas dun hóspede vertebrado. Oestrus ovis é un ectoparásito de distribución mundial que afecta, principalmente, a pequenos ruminantes como ovinos e caprinos, así como a outros ungulados silvestres. Cephenemyia stimulator é bastante específico de hóspede, polo que rara vez se atopa en hóspedes diferentes ós cérvidos. O obxectivo da presente investigación foi determinar a seroprevalencia de Oestrus spp. e Cephenemyia spp. en cabras monteses (Capra pyrenaica) e muflóns (Ovis aries musimon) de Castela e León. Ademáis, analizarase a influenza de distintos factores de risco, como a idade, o sexo, a especie e a zona de procedencia dos animais, nestas seroprevalencias. Para acadar estes obxectivos, tomáronse mostras de 100 muflóns e 72 cabras monteses procedentes de varias reservas de caza da Comunidade Autónoma de Castela e León (España), entre os anos 2011 e 2015. Posteriormente, leváronse a cabo dous protocolos de ELISA (Enzyme-Linked Immunosorbent Assay) indirecto “in house” para a detección de anticorpos frente a ambas miases. A análise dos factores de risco sobre a seroprevalencia levouse a cabo mediante unha regresión lineal empregando o software R. A seroprevalencia de infestación por Oestrus spp. foi do 44,3% (77/174), fronte ao 16,1% (28/174) detectado para Cephenemyia spp. Un 10,3% (18/174) dos animais presentaron anticorpos fronte a ambos parásitos. Do total dos muflóns, o 77% foron positivos a Oestrus spp. (77/100) e o 21% a Cephenemyia spp. (21/100), sendo este último parásito o único detectado en cabras monteses (9,5%; 7/74). Os resultados obtidos para Cephenemyia spp. resultan sorprendentes, debido á súa consideración como un parásito específico dos cérvidos. Non se observaron diferenzas significativas na seroprevalencia destas miases en función da idade e o sexo dos animais. Con todo, a seroprevalencia de ambas miases foi maior en muflóns mostreados durante o segundo período de mostraxe, o que podería deberse a un aumento da incidencia das mesmas. As miases nasofarínxeas son enfermedades que se atopan en aumento en España, sendo capaces de afectar a diferentes especies que comparten un mesmo nicho ecolóxico, o que facilita a súa distribución e dificulta o seu control, causando graves repercusións nos animais que parasitan.
Dirección
REMESAR ALONSO, SUSANA (Titoría)
GARCIA DIOS, DAVID Cotitoría
REMESAR ALONSO, SUSANA (Titoría)
GARCIA DIOS, DAVID Cotitoría
Tribunal
PEÑA MARTÍNEZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
CABEZAS SAINZ, PABLO (Secretario/a)
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Vogal)
PEÑA MARTÍNEZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
CABEZAS SAINZ, PABLO (Secretario/a)
MUÑOZ GUZON, FERNANDO MARIA (Vogal)
Caracterización morfopatolóxica e inmunohistoquímica de adxuvantes vacinais no rodaballo (Scophthalmus maximus)
Autoría
B.O.G.
Grao en Veterinaria
B.O.G.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
As vacinas son ferramentas esenciais para a prevención de enfermidades infecciosas, xa que actúan sobre o sistema inmunitario adaptativo e xeran memoria inmunolóxica fronte a patóxenos específicos. Na acuicultura, o seu uso é clave, existindo múltiples vacinas. Todas elas inclúen un compoñente fundamental: o adxuvante, que desempeña un papel esencial como inmunoestimulador; con todo, existe o risco de reaccións secundarias. Co presente traballo, estudouse a resposta inmunitaria temperá no rodaballo (Scophthalmus maximus) tras a administración intraperitoneal de dúas vacinas experimentais diferenciadas polo tipo de adxuvante, unha con base xel (Xel) e outra con base aceite (763). Establecéronse tres tempos de mostraxe (días 4, 7 e 14 post-vacinación), realizándose a necropsia e a toma de mostras dos órganos abdominais (bazo, páncreas, fígado e sistema dixestivo) e ril para a súa análise histopatolóxica. Aplicáronse técnicas de tinción histolóxica (Hematoxilina-Eosina) e inmunohistoquímica, empregando marcadores específicos de resposta humoral adaptativa temperá (inmunoglobulina M, IgM), de proliferación celular (antíxeno nuclear de células proliferantes, PCNA) e de apoptose celular (caspase-3 activa, C3A). Macroscópicamente, en ambos grupos observouse material blanquecino e firme sobre os órganos abdominais. Histoloxicamente, ambos adxuvantes induciron unha peritonite granulomatosa difusa grave, caracterizada por un infiltrado inflamatorio de macrófagos e células epitelioides ao redor de depósitos dunha substancia amorfa eosinofílica (adxuvante en base xel) ou de pingas ópticamente baleiras (adxuvante en base aceite). A reacción inflamatoria foi máis intensa e precoz co adxuvante en base aceite, mentres que o adxuvante en base xel mostrou unha progresión gradual, acadando gravidade semellante ao día 14. A inmunohistoquímica revelou abundante positividade para IgM e PCNA na periferia dos granulomas en ambos grupos, aínda que con diferenzas temporais. O adxuvante en base xel mostrou ademais unha alta expresión de C3A+ nas células próximas ao centro das lesións, asociada á necrose tisular, o que suxire maior actividade apoptótica. En contraste, o adxuvante en base aceite presentou baixa positividade para C3A. Os resultados evidencian que o tipo de adxuvante inflúe directamente na intensidade e evolución da resposta inmunitaria. Ademais, destácase a importancia de combinar o exame macroscópico, histolóxico e inmunohistoquímico para unha caracterización completa das reaccións vacinais, xa que manifestacións aparentemente semellantes a nivel macroscópico poden diferir significativamente a nivel tisular e inmunolóxico.
As vacinas son ferramentas esenciais para a prevención de enfermidades infecciosas, xa que actúan sobre o sistema inmunitario adaptativo e xeran memoria inmunolóxica fronte a patóxenos específicos. Na acuicultura, o seu uso é clave, existindo múltiples vacinas. Todas elas inclúen un compoñente fundamental: o adxuvante, que desempeña un papel esencial como inmunoestimulador; con todo, existe o risco de reaccións secundarias. Co presente traballo, estudouse a resposta inmunitaria temperá no rodaballo (Scophthalmus maximus) tras a administración intraperitoneal de dúas vacinas experimentais diferenciadas polo tipo de adxuvante, unha con base xel (Xel) e outra con base aceite (763). Establecéronse tres tempos de mostraxe (días 4, 7 e 14 post-vacinación), realizándose a necropsia e a toma de mostras dos órganos abdominais (bazo, páncreas, fígado e sistema dixestivo) e ril para a súa análise histopatolóxica. Aplicáronse técnicas de tinción histolóxica (Hematoxilina-Eosina) e inmunohistoquímica, empregando marcadores específicos de resposta humoral adaptativa temperá (inmunoglobulina M, IgM), de proliferación celular (antíxeno nuclear de células proliferantes, PCNA) e de apoptose celular (caspase-3 activa, C3A). Macroscópicamente, en ambos grupos observouse material blanquecino e firme sobre os órganos abdominais. Histoloxicamente, ambos adxuvantes induciron unha peritonite granulomatosa difusa grave, caracterizada por un infiltrado inflamatorio de macrófagos e células epitelioides ao redor de depósitos dunha substancia amorfa eosinofílica (adxuvante en base xel) ou de pingas ópticamente baleiras (adxuvante en base aceite). A reacción inflamatoria foi máis intensa e precoz co adxuvante en base aceite, mentres que o adxuvante en base xel mostrou unha progresión gradual, acadando gravidade semellante ao día 14. A inmunohistoquímica revelou abundante positividade para IgM e PCNA na periferia dos granulomas en ambos grupos, aínda que con diferenzas temporais. O adxuvante en base xel mostrou ademais unha alta expresión de C3A+ nas células próximas ao centro das lesións, asociada á necrose tisular, o que suxire maior actividade apoptótica. En contraste, o adxuvante en base aceite presentou baixa positividade para C3A. Os resultados evidencian que o tipo de adxuvante inflúe directamente na intensidade e evolución da resposta inmunitaria. Ademais, destácase a importancia de combinar o exame macroscópico, histolóxico e inmunohistoquímico para unha caracterización completa das reaccións vacinais, xa que manifestacións aparentemente semellantes a nivel macroscópico poden diferir significativamente a nivel tisular e inmunolóxico.
Dirección
Quiroga Berdeal, María Isabel (Titoría)
Souto Guitián, Xoel Cotitoría
Quiroga Berdeal, María Isabel (Titoría)
Souto Guitián, Xoel Cotitoría
Tribunal
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
Protocolos anestésicos en animais exóticos
Autoría
I.P.M.
Grao en Veterinaria
I.P.M.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
Este traballo constitúe unha revisión bibliográfica sobre a anestesia en especies animais exóticas, incluíndo aves, réptiles, peixes e pequenos mamíferos. A anestesia nestas especies presenta retos específicos debido ás súas particulares características anatómicas e fisiolóxicas, o que esixe un coñecemento especializado e a aplicación de protocolos individualizados. Analízanse os aspectos clave de cada fase do proceso anestésico, así como as principais complicacións asociadas. Profúndase nas peculiaridades anatómicas e fisiolóxicas que condicionan a elección dos fármacos, as vías de administración e a implementación de técnicas anestésicas seguras e eficaces. Ademais, considéranse os accesos vasculares máis axeitados, as estratexias para previr a hipotermia e as diferenzas entre especies en canto ao metabolismo e aos sistemas respiratorio e cardiovascular. Estes coñecementos contribúen a mellorar os resultados anestésicos e a reducir as taxas de morbilidade e mortalidade nestes pacientes.
Este traballo constitúe unha revisión bibliográfica sobre a anestesia en especies animais exóticas, incluíndo aves, réptiles, peixes e pequenos mamíferos. A anestesia nestas especies presenta retos específicos debido ás súas particulares características anatómicas e fisiolóxicas, o que esixe un coñecemento especializado e a aplicación de protocolos individualizados. Analízanse os aspectos clave de cada fase do proceso anestésico, así como as principais complicacións asociadas. Profúndase nas peculiaridades anatómicas e fisiolóxicas que condicionan a elección dos fármacos, as vías de administración e a implementación de técnicas anestésicas seguras e eficaces. Ademais, considéranse os accesos vasculares máis axeitados, as estratexias para previr a hipotermia e as diferenzas entre especies en canto ao metabolismo e aos sistemas respiratorio e cardiovascular. Estes coñecementos contribúen a mellorar os resultados anestésicos e a reducir as taxas de morbilidade e mortalidade nestes pacientes.
Dirección
GONZALEZ CANTALAPIEDRA, ANTONIO (Titoría)
VARELA LOPEZ, OSCAR Cotitoría
GONZALEZ CANTALAPIEDRA, ANTONIO (Titoría)
VARELA LOPEZ, OSCAR Cotitoría
Tribunal
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
Estudo da seroprevalencia da gasterofilose en cabalos de Galicia
Autoría
R.P.R.
Grao en Veterinaria
R.P.R.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
Existen diferentes tipos de parasitismos entre os que atopamos as miasis, que poden afectar a moitas especies. No noso caso, a gasterofilose está producida por moscas do xénero Gasterophilus, que afecta aos équidos, tanto domésticos coma silvestres, e de forma menos común ás persoas, causando cadros de oftalmomiasis. Esta miasis é obrigatoria, necesita desenvolver o seu ciclo endóxeno no interior dalgún hospedador vivo para extraer nutrientes e poder desenvolverse. Así, a mosca adulta voa arredor do hospedador ata se fixar nun punto no que deposita os ovos. Aos poucos días, os ovos xa conteñen as L1 que, despois de seren inxeridas, permanecen na cavidade oral ata que eclosionan. Despois de migraren pola boca, mudan a L2 e desprazanse ata o estómago ou ben son arrastradas polos alimentos ata a súa localización final, onde mudan a L3 ata estaren completamente desenvolvidas e despréndense da mucosa saíndo coas feces ao exterior e penetrando no chan. Tras 2,3 días convértense en puparios producíndose unha complexa metamorfose que dará lugar a unha nova mosca adulta. A localización dos ovos no exterior do cabalo así como a localización final da larva dependerá da especie de Gasterophilus. Existen nove especies: G. haemorrhoidalis, G. intestinalis, G. pecorum, G. flavipes, G. inermis, G. nigricornis, G. ternicintus e G. nasalis. Hai diferentes técnicas inmunolóxicas orientadas á detección de anticorpos, sendo a máis utilizada o ELISA. Como o antíxeno máis inmunóxeno é o do extracto cru de L2, desenvolveuse unha técnica inmunoenzimática con antíxenos de excreción/secreción de L2 de Gasterophilus haemorrhoidalis. A devandita técnica permítenos detectar anticorpos fronte ao parasito, polo que podemos saber se o animal estivo exposto previamente a Gasterophilus spp. En base a esa técnica ELISA desenvolveuse este traballo co obxectivo de coñecer a seroprevalencia da gasterofilose equina en Galicia e a súa correlación cos diferentes factores intrínsecos (idade, xénero e raza) e extrínsecos (manexo, provincia e estación do ano). Cos resultados obtidos apreciamos que máis da metade (52%) dos animais analizados estiveran expostos ao parasito, datos que coinciden con outros estudos anteriores. En función dos factores intrínsecos observouse que os cabalos máis expostos eran os maiores de 10 anos (67%), as femias (10%) e os individuos de razas cruzadas (12%). Ao ter en conta os factores extrínsecos observouse que os cabalos máis expostos eran aqueles que vivían en prado e establo (11%), na provincia de Ourense e, coincidindo con outros estudos, que os meses de maior exposición eran os de inverno e os de menor exposición os de verán. Isto é indicativo de que desde comezos do inverno ata finais do verán ten lugar unha redución do estímulo antigénico, o que denota a presenza de larvas 3 ou incluso a ausencia de estadios larvarios, e de verán a inverno volve incrementarse pola existencia dun novo estímulo antigénico, sinalando a inxestión de ovos que conteñen larvas 1 no seu interior.
Existen diferentes tipos de parasitismos entre os que atopamos as miasis, que poden afectar a moitas especies. No noso caso, a gasterofilose está producida por moscas do xénero Gasterophilus, que afecta aos équidos, tanto domésticos coma silvestres, e de forma menos común ás persoas, causando cadros de oftalmomiasis. Esta miasis é obrigatoria, necesita desenvolver o seu ciclo endóxeno no interior dalgún hospedador vivo para extraer nutrientes e poder desenvolverse. Así, a mosca adulta voa arredor do hospedador ata se fixar nun punto no que deposita os ovos. Aos poucos días, os ovos xa conteñen as L1 que, despois de seren inxeridas, permanecen na cavidade oral ata que eclosionan. Despois de migraren pola boca, mudan a L2 e desprazanse ata o estómago ou ben son arrastradas polos alimentos ata a súa localización final, onde mudan a L3 ata estaren completamente desenvolvidas e despréndense da mucosa saíndo coas feces ao exterior e penetrando no chan. Tras 2,3 días convértense en puparios producíndose unha complexa metamorfose que dará lugar a unha nova mosca adulta. A localización dos ovos no exterior do cabalo así como a localización final da larva dependerá da especie de Gasterophilus. Existen nove especies: G. haemorrhoidalis, G. intestinalis, G. pecorum, G. flavipes, G. inermis, G. nigricornis, G. ternicintus e G. nasalis. Hai diferentes técnicas inmunolóxicas orientadas á detección de anticorpos, sendo a máis utilizada o ELISA. Como o antíxeno máis inmunóxeno é o do extracto cru de L2, desenvolveuse unha técnica inmunoenzimática con antíxenos de excreción/secreción de L2 de Gasterophilus haemorrhoidalis. A devandita técnica permítenos detectar anticorpos fronte ao parasito, polo que podemos saber se o animal estivo exposto previamente a Gasterophilus spp. En base a esa técnica ELISA desenvolveuse este traballo co obxectivo de coñecer a seroprevalencia da gasterofilose equina en Galicia e a súa correlación cos diferentes factores intrínsecos (idade, xénero e raza) e extrínsecos (manexo, provincia e estación do ano). Cos resultados obtidos apreciamos que máis da metade (52%) dos animais analizados estiveran expostos ao parasito, datos que coinciden con outros estudos anteriores. En función dos factores intrínsecos observouse que os cabalos máis expostos eran os maiores de 10 anos (67%), as femias (10%) e os individuos de razas cruzadas (12%). Ao ter en conta os factores extrínsecos observouse que os cabalos máis expostos eran aqueles que vivían en prado e establo (11%), na provincia de Ourense e, coincidindo con outros estudos, que os meses de maior exposición eran os de inverno e os de menor exposición os de verán. Isto é indicativo de que desde comezos do inverno ata finais do verán ten lugar unha redución do estímulo antigénico, o que denota a presenza de larvas 3 ou incluso a ausencia de estadios larvarios, e de verán a inverno volve incrementarse pola existencia dun novo estímulo antigénico, sinalando a inxestión de ovos que conteñen larvas 1 no seu interior.
Dirección
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Titoría)
ABREU RAMOS, INES ISABEL Cotitoría
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Titoría)
ABREU RAMOS, INES ISABEL Cotitoría
Tribunal
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
Monitorización epidemiolóxica da Enfermedade Hemorráxica Epizoótica en granxas de gando vacún de leite de Galicia.
Autoría
M.D.R.D.P.L.
Grao en Veterinaria
M.D.R.D.P.L.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
16.07.2025 09:30
16.07.2025 09:30
Resumo
A Enfermidade Hemorráxica Epizoótica (EHE) é unha enfermidade viral emerxente de notificación obrigatoria, transmitida por insectos do xénero Culicoides, que afecta fundamentalmente a ruminantes salvaxes e domésticos, e recentemente introducida en Europa, tendo lugar o primeiro brote notificado en España no ano 2022. Este estudo realízase en Galicia, comunidade autónoma líder en produción leiteira en España, onde a enfermidade pode supoñer graves consecuencias. O obxectivo deste traballo é coñecer mellor a duración da viremia en vacún leiteiro, clave para avaliar o seu papel como posible reservorio entre tempadas de inactividade do vector. Seleccionáronse 16 vacas con infección polo serotipo 8 da EHE, confirmadas polos Servizos Veterinarios Oficiais, distribuídas en 9 granxas da provincia de Lugo. Tomáronse mostras de sangue de forma periódica dende outubro de 2024 a abril de 2025 para detectar a presenza do virus, con extracción de ARN vírico e posterior análise mediante qPCR de EHE. Observouse unha duración media da viremia de 158 días, cun máximo de 225 días en algúns casos, o cal contrasta con estudos previos onde se documentaban períodos significativamente mais curtos (21 a 59 días). Este resultado suxire que os animais poderían permanecer infectados durante o inverno e actuar como reservorios do virus ata a seguinte tempada de culicoides. O seguimento dos valores Cq mostraron que a maioría dos animais incluídos no estudo alcanzaron o pico de viremia entre os 60 e 70 días post-infección. Ademais, non se detectaron signos clínicos durante o seguimento, o que suxire que, de non detectar signos clínicos nos primeiros días, esta enfermidade pode pasar desapercibida mentres os animais son infectivos. Este traballo evidencia que a viremia de EHE pode ser moito mais prolongada do estimado ata agora en gando vacún de leite, o cal ten importantes implicacións para a epidemioloxía, vixilancia e control sanitario desta enfermidade emerxente.
A Enfermidade Hemorráxica Epizoótica (EHE) é unha enfermidade viral emerxente de notificación obrigatoria, transmitida por insectos do xénero Culicoides, que afecta fundamentalmente a ruminantes salvaxes e domésticos, e recentemente introducida en Europa, tendo lugar o primeiro brote notificado en España no ano 2022. Este estudo realízase en Galicia, comunidade autónoma líder en produción leiteira en España, onde a enfermidade pode supoñer graves consecuencias. O obxectivo deste traballo é coñecer mellor a duración da viremia en vacún leiteiro, clave para avaliar o seu papel como posible reservorio entre tempadas de inactividade do vector. Seleccionáronse 16 vacas con infección polo serotipo 8 da EHE, confirmadas polos Servizos Veterinarios Oficiais, distribuídas en 9 granxas da provincia de Lugo. Tomáronse mostras de sangue de forma periódica dende outubro de 2024 a abril de 2025 para detectar a presenza do virus, con extracción de ARN vírico e posterior análise mediante qPCR de EHE. Observouse unha duración media da viremia de 158 días, cun máximo de 225 días en algúns casos, o cal contrasta con estudos previos onde se documentaban períodos significativamente mais curtos (21 a 59 días). Este resultado suxire que os animais poderían permanecer infectados durante o inverno e actuar como reservorios do virus ata a seguinte tempada de culicoides. O seguimento dos valores Cq mostraron que a maioría dos animais incluídos no estudo alcanzaron o pico de viremia entre os 60 e 70 días post-infección. Ademais, non se detectaron signos clínicos durante o seguimento, o que suxire que, de non detectar signos clínicos nos primeiros días, esta enfermidade pode pasar desapercibida mentres os animais son infectivos. Este traballo evidencia que a viremia de EHE pode ser moito mais prolongada do estimado ata agora en gando vacún de leite, o cal ten importantes implicacións para a epidemioloxía, vixilancia e control sanitario desta enfermidade emerxente.
Dirección
FERNÁNDEZ RODRÍGUEZ, GONZALO (Titoría)
López Lorenzo, Gonzalo Cotitoría
FERNÁNDEZ RODRÍGUEZ, GONZALO (Titoría)
López Lorenzo, Gonzalo Cotitoría
Tribunal
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
García Herradón, Pedro José (Presidente/a)
ALVARIÑO ROMERO, REBECA (Secretario/a)
REMESAR ALONSO, SUSANA (Vogal)
Obstrución Ureteral Felina: Diagnóstico, Manexo e Prevención
Autoría
I.R.R.
Grao en Veterinaria
I.R.R.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
Esta revisión bibliográfica é un análise exhaustivo sobre a obstrución ureteral (OU) en gatos, unha patoloxía cada vez máis prevalente e complexa na medicina veterinaria. A OU prodú cese por un bloqueo parcial ou completo dos uréteres, e as súas principais causas son os urolitos, especialmente de oxalato cálcico, aínda que outras etioloxías como estenoses, neoplasias, espas mos ureterais e factores iatroxénicos ou infecciosos poden estar implicados. O diagnóstico baséase en técnicas de imaxe como a ecografía abdominal ou a pielografía anterógrada, sendo esta última a proba de elección pola súa alta sensibilidade, aínda que tamén están en estudo outras ferramentas diagnósticas como a medición de biomarcadores. O tratamento inclúe abordaxes médicos e cirúrxicos. Entre os tratamentos cirúrxicos, o dispositivo bypass ureteral subcutáneo (SUB) é o máis eficaz, aínda que non está exento de com plicacións como infeccións, obstrucións e migracións. Outras alternativas son os stents ureterais e a ureterotomía, aínda que presentan maior risco de complicacións. No referente á prevención destácase a importancia de identificar factores de risco, como a dieta seca, e recomendar a utilización de dietas húmidas, realizar recoñecementos periódicos e un monitoreo ecográfico de gatos predispostos.
Esta revisión bibliográfica é un análise exhaustivo sobre a obstrución ureteral (OU) en gatos, unha patoloxía cada vez máis prevalente e complexa na medicina veterinaria. A OU prodú cese por un bloqueo parcial ou completo dos uréteres, e as súas principais causas son os urolitos, especialmente de oxalato cálcico, aínda que outras etioloxías como estenoses, neoplasias, espas mos ureterais e factores iatroxénicos ou infecciosos poden estar implicados. O diagnóstico baséase en técnicas de imaxe como a ecografía abdominal ou a pielografía anterógrada, sendo esta última a proba de elección pola súa alta sensibilidade, aínda que tamén están en estudo outras ferramentas diagnósticas como a medición de biomarcadores. O tratamento inclúe abordaxes médicos e cirúrxicos. Entre os tratamentos cirúrxicos, o dispositivo bypass ureteral subcutáneo (SUB) é o máis eficaz, aínda que non está exento de com plicacións como infeccións, obstrucións e migracións. Outras alternativas son os stents ureterais e a ureterotomía, aínda que presentan maior risco de complicacións. No referente á prevención destácase a importancia de identificar factores de risco, como a dieta seca, e recomendar a utilización de dietas húmidas, realizar recoñecementos periódicos e un monitoreo ecográfico de gatos predispostos.
Dirección
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Titoría)
SUAREZ REY, MARIA LUISA (Titoría)
Tribunal
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)
Síndrome de descompresión: mecanismo fisiopatolóxico e a súa manifestación en tartarugas mariñas
Autoría
E.S.P.
Grao en Veterinaria
E.S.P.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
A síndrome de descompresión é unha patoloxía descrita principalmente en medicina humana. Non obstante, demostrouse que tamén pode afectar a especies mariñas como as tartarugas, a pesar de posuír adaptacións anatómicas e fisiolóxicas para o medio acuático. Esta síndrome caracterízase pola formación de burbullas, principalmente de nitróxeno, en distintos órganos e sistemas do individuo, as mesmas xeran lesións de diversa gravidade dependendo da súa localización e tamaño. A súa orixe atópase no ascenso tras unha inmersión, especialmente se este se produce de forma rápida os tecidos sobresaturados non logran equilibrar a súa presión de nitróxeno coa contorna e, polo tanto, formánse as burbullas. Nas tartarugas mariñas, a síndrome adoita ter a súa orixe no ascenso rápido asociado á captura accidental na pesca de arrastre xa que ao ser sometidas a esta situación de estrés xérase un fallo na recirculación sanguínea en apnea que conleva á formación de burbullas. O cadro clínico que se observa nos animais afectados non só inclúe unha variedade de signos clínicos senón tamén cambios no comportamento, alteracións a nivel laboratorial e en diversas probas de imaxe. Cabe destacar que o diagnóstico por imaxe é un recurso valioso para valorar esta patoloxía en individuos vivos; porén, en casos de actuación tardía (animais mortos) a realización de necropsias e histopatoloxía son claves para o diagnóstico. Por último, débese destacar que actualmente existe un tratamento: a osixenoterapia hiperbárica, pero a súa aplicación vese limitada pola infraestructura dos centros de recuperación. Este feito realza a importancia de establecer un protocolo de actuación a bordo dos barcos, xa que desta forma minimizaríase a mortalidade asociada á pesca de arrastre e, polo tanto, da síndrome de descompresión.
A síndrome de descompresión é unha patoloxía descrita principalmente en medicina humana. Non obstante, demostrouse que tamén pode afectar a especies mariñas como as tartarugas, a pesar de posuír adaptacións anatómicas e fisiolóxicas para o medio acuático. Esta síndrome caracterízase pola formación de burbullas, principalmente de nitróxeno, en distintos órganos e sistemas do individuo, as mesmas xeran lesións de diversa gravidade dependendo da súa localización e tamaño. A súa orixe atópase no ascenso tras unha inmersión, especialmente se este se produce de forma rápida os tecidos sobresaturados non logran equilibrar a súa presión de nitróxeno coa contorna e, polo tanto, formánse as burbullas. Nas tartarugas mariñas, a síndrome adoita ter a súa orixe no ascenso rápido asociado á captura accidental na pesca de arrastre xa que ao ser sometidas a esta situación de estrés xérase un fallo na recirculación sanguínea en apnea que conleva á formación de burbullas. O cadro clínico que se observa nos animais afectados non só inclúe unha variedade de signos clínicos senón tamén cambios no comportamento, alteracións a nivel laboratorial e en diversas probas de imaxe. Cabe destacar que o diagnóstico por imaxe é un recurso valioso para valorar esta patoloxía en individuos vivos; porén, en casos de actuación tardía (animais mortos) a realización de necropsias e histopatoloxía son claves para o diagnóstico. Por último, débese destacar que actualmente existe un tratamento: a osixenoterapia hiperbárica, pero a súa aplicación vese limitada pola infraestructura dos centros de recuperación. Este feito realza a importancia de establecer un protocolo de actuación a bordo dos barcos, xa que desta forma minimizaríase a mortalidade asociada á pesca de arrastre e, polo tanto, da síndrome de descompresión.
Dirección
Vázquez Rodríguez, Sonia (Titoría)
DE AZEVEDO GOMES, ANA MANUELA Cotitoría
Vázquez Rodríguez, Sonia (Titoría)
DE AZEVEDO GOMES, ANA MANUELA Cotitoría
Tribunal
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)
Niveis de microminerais asociados á obesidade canina e o seu impacto na saúde
Autoría
M.S.M.
Grao en Veterinaria
M.S.M.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
A obesidade canina representa unha das principais preocupacións en medicina veterinaria, non só pola súa elevada prevalencia, senón tamén polas súas implicacións metabólicas, endócrinas e sistémicas. O exceso de tecido adiposo actúa non só como un reservorio enerxético, senón tamén como un órgano endócrino activo, capaz de alterar a homeostase mediante a secreción de adipocinas proinflamatorias e a indución de estrés oxidativo. Neste contexto, os oligoelementos, minerais esenciais en pequenas cantidades para o funcionamento metabólico e celular, poderían desempeñar un papel clave na fisiopatoloxía da obesidade, aínda que o seu estudo en medicina veterinaria segue a ser limitado. Este traballo analiza o perfil plasmático de diversos microminerais esenciais (cobalto, cromo, cobre, ferro, manganeso, molibdeno, níquel, selenio e zinc) e metais potencialmente tóxicos (arsénico, cadmio, mercurio e chumbo) en cans con sobrepeso ou obesidade, comparándoos con individuos cunha condición corporal ideal. Realizouse un estudo de casos e controis nunha poboación de 47 cans adultos (29 obesos e 18 controis), clasificados segundo a súa puntuación na escala Body Condition Score. A determinación dos elementos realizouse mediante espectrometría de masas con plasma acoplado indutivamente, unha técnica analítica de alta sensibilidade. Tamén se avaliou a asociación entre as concentracións minerais e parámetros bioquímicos e indicadores metabólicos, co obxectivo de identificar desequilibrios relacionados co exceso de tecido adiposo. Os resultados amosaron que os cans obesos presentaban concentracións significativamente menores de cobalto, níquel, chumbo e mercurio respecto aos controis, o que suxire alteracións na biodispoñibilidade ou distribución tisular destes elementos. Estes achados correlaciónanse con mecanismos descritos en medicina humana, como a redistribución lipídica dos metais ou a influencia do estado inflamatorio sobre a dispoñibilidade mineral. Aínda que existen poucas referencias en cans, os valores obtidos foron comparados con rangos publicados e evidencias recentes. Este estudo reforza a hipótese de que a obesidade altera o metabolismo dos oligoelementos, o que podería favorecer un entorno proinflamatorio e prooxidativo, apoiando o seu uso potencial como biomarcadores no manexo clínico e nutricional do paciente obeso.
A obesidade canina representa unha das principais preocupacións en medicina veterinaria, non só pola súa elevada prevalencia, senón tamén polas súas implicacións metabólicas, endócrinas e sistémicas. O exceso de tecido adiposo actúa non só como un reservorio enerxético, senón tamén como un órgano endócrino activo, capaz de alterar a homeostase mediante a secreción de adipocinas proinflamatorias e a indución de estrés oxidativo. Neste contexto, os oligoelementos, minerais esenciais en pequenas cantidades para o funcionamento metabólico e celular, poderían desempeñar un papel clave na fisiopatoloxía da obesidade, aínda que o seu estudo en medicina veterinaria segue a ser limitado. Este traballo analiza o perfil plasmático de diversos microminerais esenciais (cobalto, cromo, cobre, ferro, manganeso, molibdeno, níquel, selenio e zinc) e metais potencialmente tóxicos (arsénico, cadmio, mercurio e chumbo) en cans con sobrepeso ou obesidade, comparándoos con individuos cunha condición corporal ideal. Realizouse un estudo de casos e controis nunha poboación de 47 cans adultos (29 obesos e 18 controis), clasificados segundo a súa puntuación na escala Body Condition Score. A determinación dos elementos realizouse mediante espectrometría de masas con plasma acoplado indutivamente, unha técnica analítica de alta sensibilidade. Tamén se avaliou a asociación entre as concentracións minerais e parámetros bioquímicos e indicadores metabólicos, co obxectivo de identificar desequilibrios relacionados co exceso de tecido adiposo. Os resultados amosaron que os cans obesos presentaban concentracións significativamente menores de cobalto, níquel, chumbo e mercurio respecto aos controis, o que suxire alteracións na biodispoñibilidade ou distribución tisular destes elementos. Estes achados correlaciónanse con mecanismos descritos en medicina humana, como a redistribución lipídica dos metais ou a influencia do estado inflamatorio sobre a dispoñibilidade mineral. Aínda que existen poucas referencias en cans, os valores obtidos foron comparados con rangos publicados e evidencias recentes. Este estudo reforza a hipótese de que a obesidade altera o metabolismo dos oligoelementos, o que podería favorecer un entorno proinflamatorio e prooxidativo, apoiando o seu uso potencial como biomarcadores no manexo clínico e nutricional do paciente obeso.
Dirección
PEREIRA LESTAYO, VICTOR (Titoría)
PEREIRA LESTAYO, VICTOR (Titoría)
Tribunal
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)
Fauna silvestre como sentinela na perspectiva dunha saúde única (One Health)
Autoría
S.V.O.
Grao en Veterinaria
S.V.O.
Grao en Veterinaria
Data da defensa
17.07.2025 09:30
17.07.2025 09:30
Resumo
A fauna silvestre constitúe un piar esencial no enfoque de Unha Soa Saúde (One Health), ao actuar como reservorio e fonte potencial de diseminación de axentes patóxenos, ben sexa a través da súa excreción ao medio ambiente ou mediante a súa transmisión a animais domésticos e persoas. Neste contexto, o xabaril (Sus scrofa) é unha especie de interese crecente, tanto pola súa proximidade ecolóxica ao ser humano como pola súa notable expansión poboacional nos últimos anos, o que incrementa o risco de transmisión de enfermidades emerxentes. De feito, está incluído no Plan Nacional de Vixilancia Sanitaria en Fauna Silvestre do Ministerio de Agricultura, Pesca e Alimentación (MAPA) como especie clave na monitorización de patóxenos zoonósicos. Este estudo céntrase en avaliar o papel do xabaril como centinela fronte á pandemia silenciosa da resistencia aos antimicrobianos (RAM). Para iso, analizáronse mostras fecais de 33 xabarís abatidos no marco dos programas oficiais de control en Asturias, co obxectivo de detectar cepas multirresistentes de Escherichia coli e Klebsiella pneumoniae, consideradas prioritarias pola Organización Mundial da Saúde (OMS) na loita contra a RAM. As mostras sementáronse en 4 medios de cultivo selectivos e diferenciais (MacConkey lactosa, SCAI, ESBL e CARBA) e as colonias obtidas foron sometidas a probas de identificación molecular e fenotípica, así como a estudos de sensibilidade antimicrobiana. Como resultado, illáronse 36 cepas de E. coli procedentes de 33 animais, 3 delas produtoras de BLEE tipo CTX-M-1 (9% de animais portadores), e 4 cepas de K. pneumoniae, todas confirmadas por PCR. Ademais, identificáronse 3 bacterias de interese sanitario: Aeromonas hydrophila, Aeromonas salmonicida e Cronobacter malonaticus. No caso de E. coli, avaliouse o seu potencial de virulencia mediante a detección de marcadores ExPEC e UPEC, clasificándose 3 cepas como ExPEC (9% de animais portadores) e 2 como UPEC (6% de animais portadores). En canto á resistencia antibiótica, a prevalencia máis alta en E. coli foi fronte a amoxicilina-ácido clavulánico (16,7%), seguida de ampicilina e doxiciclina (11,1%), e cefuroxima, cefotaxima e fosfomicina (8,3%). Todas as cepas de K. pneumoniae foron resistentes a fosfomicina, e unha mostrou resistencia adicional a nitrofurantoína. Segundo o criterio de Magiorakos, 3 cepas de E. coli (8,3%) foron clasificadas como multirresistentes (MDR). Estes resultados reforzan a importancia do xabaril como reservorio de bacterias multirresistentes e potencialmente patóxenas para o ser humano. Por iso, proponse a súa inclusión nos sistemas de vixilancia da RAM como especie centinela, no marco do enfoque One Health.
A fauna silvestre constitúe un piar esencial no enfoque de Unha Soa Saúde (One Health), ao actuar como reservorio e fonte potencial de diseminación de axentes patóxenos, ben sexa a través da súa excreción ao medio ambiente ou mediante a súa transmisión a animais domésticos e persoas. Neste contexto, o xabaril (Sus scrofa) é unha especie de interese crecente, tanto pola súa proximidade ecolóxica ao ser humano como pola súa notable expansión poboacional nos últimos anos, o que incrementa o risco de transmisión de enfermidades emerxentes. De feito, está incluído no Plan Nacional de Vixilancia Sanitaria en Fauna Silvestre do Ministerio de Agricultura, Pesca e Alimentación (MAPA) como especie clave na monitorización de patóxenos zoonósicos. Este estudo céntrase en avaliar o papel do xabaril como centinela fronte á pandemia silenciosa da resistencia aos antimicrobianos (RAM). Para iso, analizáronse mostras fecais de 33 xabarís abatidos no marco dos programas oficiais de control en Asturias, co obxectivo de detectar cepas multirresistentes de Escherichia coli e Klebsiella pneumoniae, consideradas prioritarias pola Organización Mundial da Saúde (OMS) na loita contra a RAM. As mostras sementáronse en 4 medios de cultivo selectivos e diferenciais (MacConkey lactosa, SCAI, ESBL e CARBA) e as colonias obtidas foron sometidas a probas de identificación molecular e fenotípica, así como a estudos de sensibilidade antimicrobiana. Como resultado, illáronse 36 cepas de E. coli procedentes de 33 animais, 3 delas produtoras de BLEE tipo CTX-M-1 (9% de animais portadores), e 4 cepas de K. pneumoniae, todas confirmadas por PCR. Ademais, identificáronse 3 bacterias de interese sanitario: Aeromonas hydrophila, Aeromonas salmonicida e Cronobacter malonaticus. No caso de E. coli, avaliouse o seu potencial de virulencia mediante a detección de marcadores ExPEC e UPEC, clasificándose 3 cepas como ExPEC (9% de animais portadores) e 2 como UPEC (6% de animais portadores). En canto á resistencia antibiótica, a prevalencia máis alta en E. coli foi fronte a amoxicilina-ácido clavulánico (16,7%), seguida de ampicilina e doxiciclina (11,1%), e cefuroxima, cefotaxima e fosfomicina (8,3%). Todas as cepas de K. pneumoniae foron resistentes a fosfomicina, e unha mostrou resistencia adicional a nitrofurantoína. Segundo o criterio de Magiorakos, 3 cepas de E. coli (8,3%) foron clasificadas como multirresistentes (MDR). Estes resultados reforzan a importancia do xabaril como reservorio de bacterias multirresistentes e potencialmente patóxenas para o ser humano. Por iso, proponse a súa inclusión nos sistemas de vixilancia da RAM como especie centinela, no marco do enfoque One Health.
Dirección
MORA GUTIERREZ, AZUCENA DEL CARMEN (Titoría)
GARCIA MENENDEZ, VANESA Cotitoría
MORA GUTIERREZ, AZUCENA DEL CARMEN (Titoría)
GARCIA MENENDEZ, VANESA Cotitoría
Tribunal
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)
ARIAS VAZQUEZ, MARIA SOL (Presidente/a)
Flament Simon, Saskia Camille (Secretario/a)
REGAL LÓPEZ, PATRICIA (Vogal)